Dark Moor: Project X

Het Spaanse Dark Moor was tot 2003 een “female fronted metal band” en verkreeg tot en met het album 'The Gates Of Oblivion' (2003 – het laatste met vocaliste Elisa C. Martin) heel lovende kritieken zodat niets een grote internationale doorbraak in de weg stond. Waarom de wegen tussen Dark Moor en Elisa niet meer samengingen, weet ik echt niet. Maar wat wel opvalt is het feit dat de lovende kritieken voor de daarop volgende albums een stuk minder waren. Met 'Ars Musica', het laatst uitgebrachte album (2013), zorgde hun mix van neo klassieke metal en symfonische power metal opnieuw voor een leuke opflakkering en als de heren dat niveau nog iets konden gaan opkrikken, zag de toekomst er in ieder geval weer zeer belovend uit. Helaas vind ik hun nieuwste creatie, 'Project X', meer dan een stap achteruit. Muzikaal klinkt hun huidige mix van hard rock, progressieve rock, heavy metal en zelfs pop nog redelijk, maar vocaal is dit echt huilen met de pet op. Je hoort overduidelijk een heel vreemd accent weerklinken in de zang (dit in schril contrast met de koorzang, die de aandacht soms wat afleid), zodat dit gezelschap duidelijk op zoek moet naar een andere vocalist. Voeg daaraan toe dat het concept van dit album, een sciene fiction verhaal dat zich in 3023 afspeelt, duidelijk achterhaald is, als de heren het ook nodig vinden om uit te pakken met van die metaalachtige robotklanken. Dat er een aantal tracks langskomen waarin ze overduidelijk goed hebben geluisterd naar wat Queen allemaal bracht met 'Bohemian Rhapsody', maar dan wel niet tot aan de enkels reikend van wat het Britse collectief zoveel jaar eerder presteerde, is voor mij ook een doorn in het oor/oog. Nee, dit tiende studio-album van dit gezelschap moet hier ten huize echt op geen draaibeurten meer rekenen.




Luc Ghyselen (2½)

---

Scarlet Records I SC 290-0 I Dark Moor