Dayseeker: Dreaming Is Sinking, Waking Is Rising

DETAIL ALBUM

Track:

1. Dreaming Is Sinking
2. Vultures
3. Cold Dark Winter
4. Abandon
5. Sleep In The Sea Pt. II
6. Six Feet Under
7. Hanging By A Thread
8. Desolate
9. Carved From Stone
10. Come Hell Or High Water
11. Counterpart
12. Waking Is Rising

 
Platenlabel
Spinefarm Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Dayseeker

​Dayseeker werd opgericht in 2012 in Orange, een klein plaatsje in de buurt van San Diego, Oregon. Na wat veranderingen binnen de band qua line-up, veranderde de band ook van label. Zo tekende de band bij het rijzende Sharptone Records, zowat hét label voor hardcore en metalcore bands.  Met hun post-hardcore zit de band hier dan ook perfect op hun plaats. Hun labeldebuut is inmiddels al hun derde album en laat toch al een volwassen bandgeluid horen. Na de korte intro, 'Dreaming Is Sinking' gaat het album pas echt van start met het snedige 'Vultures'. Wat me direct opvalt is de gelijkenis van zangstijl tussen Rory Rodriguez en Oli Sykes van Bring Me The Horizon. Beide beschikken ze over diezelfde sterke, hesere screams. Wat me ook niet mogen negeren zijn de sterke cleans, die het nummer wat toegankelijker maken maar zeker niet in kracht doen afnemen. Deze track knalt en dreunt en laat me het beste verhopen voor de rest van het album. De screams blijven het merendeel van de songs uitmaken en dat is maar goed ook. Geef mij maar binnen dit genre voldoende sterke screams bijgestaan door even sterke cleans zoals  deze band laat horen op  'Cold Dark Winter'. Een intens begin op 'Abandon', waar de wanhoop zo vanaf spat. Het nummer zakt dan een beetje weg naar een cleaner en wat meer emotionele sound en dat is spijtig. Ik had liever de gitaar van Shawn Yates wat harder willen horen doorknallen. Desondanks blijft het wel een uiterst sterk nummer mede door het bulderende slot. 'Sleep In The Sea Pt. II' start wat terughoudend met een melodie die uit een thriller lijkt te komen, maar ontploft dan met de knallende drums van Mike Karle. De stembanden van Rory blijven krachtig doorschreeuwen en meermaals stel ik me de vraag vanwaar zulke zangers deze kracht vandaan blijven halen. Ikzelf ben al hees na één refreintje mee te schreeuwen. Het tussenstuk zal deze verbazing nog extra stimuleren met fenomenale grunts die de screams weg lijken te blazen. Het drum -en gitaarwerk is tijdens dit tussenstuk trouwens ook ijzersterk. Heel even dacht ik een rustig nummer te krijgen toen 'Six Feet Under' begon, emotionele cleans zetten dit nummer in maar worden brutaal afgelost door de bulderende drums en scheurende gitaren. Rory bewijst in deze afwisselende track ook over wat een sterke cleans hij beschikt. Deze afwisselende track laat ons tevens ook horen welke sterke nummers deze band kan schrijven, het is niet allemaal dreunen en bulderen. Kenmerkend voor het genre is er ook voldoende plaats voor emotie, op welke manier dan ook. Het rustige nummer krijgen we dan toch met het ietwat experimentele 'Hanging By A Thread' waar het verdriet en wanhoop vanaf spat. Bijna naadloos gaat deze track, na een fenomenaal slot dat nog steeds nazindert, over naar 'Desolate'. Het zoveelste sterke nummer op dit album knalt door mijn speakers. Wat een geweldige intro op 'Carved From Stone' weet de band hier neer te zetten. Ok het is soft en een tikkeltje emo waar wat klinkt het bijzonder goed. Ik kan de hevigere fans geruststellen, het nummer neemt hier en daar in tempo toe zodat het wel degelijk een metalcore track blijft.  De band weet op 'Come Hell Or High Water' perfect een rustige intro waar zelfs piano in te horen is brutaal te laten overgaan in een alles verpletterde golf van gitaren en drums. Geweldig gewoon. Terwijl de vocals eerst nog terughoudend beginnen zullen ze al snel de speakers doen trillen van genot. Mike Karle krijgt met zijn drums de hoofdrol op 'Counterpart', waar we voor de rest enkel de cleane, rustige vocals van Rory krijgen te horen en bijna semiakoestisch klinkende gitaren van Shawn Yates en Gino Sgambelluri. Een rustig nummer om dan op het laatste nog eens alles uit de kast te halen?  Zo lijkt het wel want het laatste nummer 'Waking Is Rising' start alweer herkenbaar met de sterke gitaren en de schreeuwende vocalen. Deze track lijkt wel een aan elkaar knoping van breakdowns. Telkens dat het nummer even in lijkt te houden slaat het dubbel zo hard terug. Een knap slot van een al even knap album.
 
Peter Smet (4)

​The band has reached a level where a lot of known bands will be jealous of.