Ghost: Meliora

Het Zweedse Ghost is een zestal dat sinds 2006 actief is en tot op heden twee albums afleverde – Opus Eponymous (2010) en Infestissumam (2013) – zodat deze Meliora hun derde werkstuk is. Nog een speciaal gegeven aan Ghost is het feit dat niemand het zestal kent die bekend staan onder de namen Papa Emeritus III (de vocalist) & the Nameless Ghouls (de vijf muzikanten). Ook het feit dat de vocalist dus al ieder album iemand anders is die zich verschuilt achter een doodskopmasker en live aantreedt gekleed in een kardinaalstoga terwijl de overige vijf leden zilverkleurige maskers dragen met hoorns zorgt ervoor dat er een waas van geheimzinnigheid rond dit zestal hangt. Muzikaal brengen de heren een mix van heavy metal, klassieke hard rock en doom. Dat is nu ook op dit derde album duidelijk van toepassing. Hier opent de band met een science-fiction aanvoelende intro, waarna knappe drumroffels het nummer echt op gang trekken. 'Spirit' opent zodoende dit album verder als een vrij aanstekelijke hard rock track waar ook veel ruimte wordt gegeven aan de keyboards die in en uit de track worden geweven naast het gitaarwerk. Logge baslijnen, die zodoende al meteen ook de invloeden uit de doom metal bewijzen, zijn de aanstekers voor het krachtige, maar toch ook weer aanstekelijke, 'From The Pinnacle To the Pit'. 'Cirice' is een krachtige ballade geworden die ook al knipogen richting doom vervat, terwijl je het korte instrumentale 'Spöksonat' als een breekpunt of zelfs als een intro kan gaan beschouwen voor het daaropvolgende 'He Is', een gevoelige ballade dat de band reeds in 2008 schreef en eerst niet ging uitbrengen, maar door toedoen van Selim Lemouchi (1980-2014) nu toch op dit album terecht is gekomen. Het gaat er meteen een stuk krachtiger, steviger en meer uptempo aan toe met het vrij gedreven 'Mummy Dust', dat wel over een heel beklijvende refrein beschikt waarin het tempo gevoelig wordt teruggeschroefd. 'Majesty' is terug trager op gebied van tempo: ietsje meer richting doom, maar door het toch wel veelvuldig gebruik van keyboards komen die doom invloeden niet volledig tot stand. Nog een instrumentale track, zij het opnieuw een korte, is 'Devil Church' waar de keyboards uitstekend hun best doen om te klinken als een kerkorgel. Opnieuw een stuk krachtiger is het knappe 'Absolution' dat opnieuw meer uptempo is, opnieuw aanstekelijk in mijn oren klinkt, en dat vooral steunt op krachtige gitaarriffs. Eindigen doen het zestal in stijl met 'Deus In Absentia' waarin ik invloeden meen te horen van Pink Floyd's 'Time' (althans in de intro), al is dit verder een nummer dat wel heel veel ritme en tempowisselingen bevat met zelfs korte fragmentjes koorzang. Door de vele lovende kritieken die ik al had gelezen over hun concerten en hun albums, had ik hier echt een klapper van formaat verwacht. Maar echt volledig werden mijn verwachtingen hier zeker niet ingelost al is dat op zich toch wel een knap album.

Luc Ghyselen (4)

---

Spinefarm Records I Ghost