MaYan: Dhyana

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Rhythm Of Freedom
2. Tornado Of Thoughts - I Don't Think Therefore I Am
3. Saints Don't Die
4. Dhyana
5. Rebirth From Despair
6. The Power Process
7. The Illusory Self
8. Satori
9. Maya - The Veil Of Delusion
10. The Flaming Rage Of God
11. Set Me Free

 
Website Artiest
MaYan
Fb
​

​De eerste nieuwe tekenen van leven van MaYan kwamen er in de herfst van 2017 toen ze het voorprogramma verzorgden van een aantal Epica shows. Wij zagen de band aan het werk in Trix, Antwerpen en Het Depot, Leuven. De eerste gedachte die ik daarbij kreeg was: “Tedjuu, dat is toch verschrikkelijk goede muziek!” Want ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik toen ‘Quarterpast’ (2011) en ‘Antagonise’ (2014) uitkwamen, ik deze albums een aantal maanden behoorlijk veel heb beluisterd maar dat ik ze daarna een beetje over het hoofd heb gezien. Het was een meer dan aangenaam wederhoren. Rond dezelfde tijd werd ook het nieuws gelanceerd dat Mayan in 2018 nieuw werk zou uitbrengen en dat is dan dit album, ‘Dhyana’ geworden dat we u hier mogen voorstellen. MaYan werd destijds een beetje aangekondigd en gepromoot als zijnde het hobbyproject van Mark Jansen van Epica maar dat is een beschrijving die de band zeker geen eer aandoet, integendeel. Momenteel bestaat MaYan uit nog veel ander schoon volk. Naast Mark, die bij MaYan z’n gitaar aan de kant laat staan en enkel instaat voor grunts en screams, ook nog uit Jack Driessen (ex After Forever) voor al het toetsenwerk en orkestrale arrangementen. Verder hebben we Ariën van Weesenbeek (ook gekend van Epica) op drums, Adam Denlinger en Henning Basse voor mannelijke, cleane vocals en George Oosthoek die ook screamt en grunt. De vrouwelijk vocalen schrijven we op conto van Marcela Bovio (Stream of Passion, Ayreon) en Laura Macri (naast Mevrouw Jansen zijnde ook een bijzonder getalenteerde soprano operazangeres). Het rijtje is nog niet rond want we moeten ook nog Frank Schiphorst als snarenplukker vernoemen, samen met Merel Bechtold (Delain) en Roel Käller op basgitaar. Kortom, MaYan is een heuse band nu en zeker geen project meer. Dat willen ze met hun derde langspeler eens en voor ook altijd aantonen. Kosten noch moeite werden gespaard om van ‘Dhyana’ een absoluut meesterwerkje te maken. Omdat vele leden desondanks toch geen fulltime muzikanten zijn en de platenlabels ook al lang niet meer over excessieve budgetten beschikken werd er voor de financiering van de opnamen een beroep gedaan op crowdfunding en dat bleek allerminst een slechte gok te zijn. De band haalde immers veel meer op dan het geplande budget. Op die manier kon er zelfs beroep gedaan worden op het heuse City of Prague Philharmonic Orchestra. Dat zijn geen pannenkoeken want die verzorgden ook al de orkestratie voor o.a. Dimmu Borgir, Within Temptation, Blind Guardian en Dream Theater. Geen violen uit een softwarepakketje & Mac dus maar The Real Deal en ook dat bleek een goede zet. Het orkest speelt een grote rol, zo niet hoofdrol op dit album. Voor wie de versie vind met de bonus CD met daarop alle tracks in instrumentale uitvoering, waarop je de kwaliteiten van het City of Prague Philharmonic Orchestra nog beter kan horen. Het geluid van Mayan bestaat naast die orkestratie uit nog ontelbaar veel andere lagen. De ene geeft zich al wat sneller bloot dan de andere en net daardoor is ‘Dhyana’ zo’n album geworden dat je tien keer na elkaar kan draaien en er toch telkens nog nieuwe dingen in kan ontdekken. De kapstok blijft nog altijd melodic death metal maar dit is een muzikale reis die liefhebbers met zin voor avontuur en ontdekking op vele vlakken ongetwijfeld zal kunnen bekoren. Jack & Mark & Co. Hebben de grenzen opgezocht en verlegd. Opener ‘The Rhythm Of Freedom’ introduceert ons al tot het orkest maar barst daarna los in een storm van geluid. Een mooie balans tussen hard en zacht, grunts en clean. De melodie weet zich in al deze chaos toch overeind te houden. De storm gaat nadien over in een ‘Tornado of Thoughts (I Don’t Think, Therefore I Am)’ waarin je als luisteraar muzikaal gezien letterlijk uiteengereten, doorheen geschud en de lucht in gesmeten wordt. Dit nummer doet letterlijk wat het wil met je lichaam. U gelooft mij niet? I dare you … just try it. En kom achteraf niet zeggen dat ik u niet verwittigd heb. Als de storm gaat liggen ontwaak je ergens in een zonovergoten, kleurrijke zomertuin onder het hemelse gezang van Laura Macri. Het hemelse gevoel is echter van korte duur want daar wordt je alweer bij de enkels gegrepen en een donker hol in getrokken. En je zou alleen maar willen dat daar een zot konijn met een veel te groot zakhorloge rondloopt. Onheilspellende stemmen sleuren je mee de duistere dieperik in. ‘Saints Don’t Die’ … blijkbaar niet, neen. Maar waar ze dan wel naartoe gaan, daar hebben wij het raden naar, zo te horen is het niet naar de “hemel”, of ziet die er toch niet uit zoals men ons destijds in de lessen godsdienst trachtte wijs te maken. Even lijkt er redding te zijn als Laura je terug naar de bovenwereld lijkt te kunnen lokken. Ijdele hoop zo blijkt al snel. Echte rust vinden we pas een eerste maal tijdens het titelnummer, de kortste track ook op het album. Enkel geruggesteund door een akoestische gitaar, een cello en sobere orkestratie laten Marcela Bovio en Laura Macri de haren op vele plaatsen van je lichaam naar boven komen met een Italiaanse tekst die, voor zover ik er iets van begrijp over de maan en herinneringen etc. gaan. Maar je hoeft het natuurlijk niet te begrijpen om er, net als ik, intens van te kunnen genieten. De rust is van korte duur want hierna zijn we alweer vertrokken voor een helse rit. We moeten natuurlijk oppassen om MaYan met Epica te gaan vergelijken maar toch doet ‘Rebirth From Despair’ mij wat aan Epica denken. De intro en orkestratie hadden ook bij hen zo kunnen klinken en de combinatie van Marks’ grunts gevolgd door de zang van Marcela voelt een beetje Epicaiaans aan. Dat geniale basloopje halverwege neemt veel van de vergelijking weer weg. Gelukkig maar (en dat bedoel ik positief naar beide bands toe).  ‘The Power Process’ klinkt als het meest toegankelijke nummer van de plaat, we durven het woord “catchy” zelfs in de mond te nemen. Die violen in de intro zullen u al spontaan laten mee-hummen, hi hi. Tijdens het langste nummer ‘The Illosury Self’ haalt MaYan en vooral het orkest letterlijk alles uit de kast wat er maar uit te die kast te halen valt. Dit is niet enkel een muzikale vijg rond uw oren maar een kopstoot, djoef op uw muil, stoot tussen uw ribben en een trap onder de gordel erbij. En u zult ervan genieten, geloof het maar!  Eindelijk krijgt u dan nog eens een rustmoment aan de hand van ‘Satori’, ook weer een kort nummer, balancerend op een pianoriedel en orkest met wederom een glansrol voor de stemmen van La Bovio en La Macri.  Voor ‘MaYa (The Veil of Delusion)’ zou men in onze taal het woord “bombastisch” hebben moeten uitvinden moest het nog niet bestaan hebben. Zwaar, mensen, zwaar. Het enige puntje van kritiek dat ik toch kan vinden op ‘Dhyana’ is dat de heren Jansen & Driesen zich op ‘The Flaming Rage Of God’ net dat tikkeltje te hard hebben laten gaan qua geluidjes en toeters en bellen erin te stoppen. Het resultaat klinkt echt wel veel te druk. Het nummer bevat echter wel zowat de zaligste lyrics van het album: “Liar, liar, teach me all the lessons which I need to blame them all. Cheater, deceiver, find me all the angels as I need to make them fall. Fear the final judgement, hunt the witches, burn them all” … eat that! En alsof het allemaal nog niet genoeg was luidt het orkest, net zoals het de intro op gang trok, ook de prachtige afsluiter ‘Set Me Free’ in. Een nummer dat hier het album afsluit en wat mij betreft ook een perfecte song is om dit met de concerten te doen. Ik heb ‘Dhyana’ hier op endeless repeat staan en dat mag wat mij betreft letterlijk genomen worden. Ik kan er absoluut geen genoeg van krijgen. Stop dus met uw tijd te verspelen met het lezen van mijn woordenbrij en schaf u als de bliksem dit meesterwerkje aan.
 
Jan Guisset (4 ½ )

​Mark Jansen (Epica) and his partners in crime of MaYan challenge you to embark on a fantastic musical voyage that will take you to the boundaries of melodic death metal … and far beyond