Oceans Ate Alaska: Hikari

DETAIL ALBUM

Track:

1. Benzaiten
2. Sarin
3. Covert
4. Hansha
5. Deadweight
6. Veridical
7. Entrapment
8. Hikari
9. Birth-Marked
10. Ukiyo
11. Escapist

 
Platenlabel
Fearless Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Frank van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Oceans Ate Alaska

Oceans Ate Alaska is een technical metalcore band uit Birmingham, UK. Opgericht in 2010 en twee jaar later getekend bij Density Records. Bij dit label brachtten ze twee EP's uit, ‘Taming Lions’ en ‘Into The Deep’. In 2014 tekenden ze bij hun huidige label Fearless Records. Hun debuut ‘Lost Isles’ kwam uit op 24 februari 2015 en eind 2016 kondigden ze aan op hun facebookpagina dat werd begonnen aan het tweede album. Ook werd aangekondigd dat hun wegen scheidden met vocalist James Harrison en op 1 februari 2017 werd Jake Noakes voorgesteld als nieuwe zanger. Nu is er dus hun tweede langspeler ‘Hikari’. Zelf leerde ik de band kennen op Rocktoberfest 2017 in Lier waar de band stond geprogrammeerd als één van de headliners, toen nog met James Harrison. Ik was toen onder de indruk van deze, voor mij toen nog onbekende, band. Ik was dan ook uiterst benieuwd naar het nieuwe album en de nieuwe zanger. Het nieuwe album ‘Hikari’, wat vertaald wordt als licht, staat vol met een mix tussen traditionele Japanse instrumenten en het technisch en dynamisch kunnen van deze Britse band. Dat wordt al meteen duidelijk op opener 'Benzaiten' met gastvocals van Alex Teyen (Black Tongue). Traditionele tonen worden afgewisseld en bijgestaan door bruut gitaargeweld. Jake Noakes vocals slaan direct in als een bom, met diepe grunts en schurende screams. De afwisseling in deze eerste track is enorm, ambient geluiden, screams, cleans, grunts, harde gitaren en technische hoogstandjes wisselen elkaar in een hoog tempo af. Op 'Sarin' horen we hetzelfde energieke geluid, met intense progressieve gitaarklanken enerzijds en de melodische rustigere tonen anderzijds. Hoe meer ik naar soortgelijke bands luister, hoe meer ik wordt aangetrokken door dit genre. De technische en complexe afwisselende gitaarlijnen en de mix tussen brute en cleane vocals zoals op deze 'Covert' blijft me steeds weer soms met verstomming slaan. Laat je niet misleiden door de zweverige intro van 'Hansha', de gitaren van James Kennedy en Adam Zytkiewicz lichtten al een tipje van de sluier waar dit nummer heen gaat. De monsterlijke stem van Jake maakt dit helemaal duidelijk, van een verrassend nummer gesproken. En laat dat nu net hetgene zijn wat ik het meest bewonder in deze band. Ze weten dit allemaal perfect in hun tracks te passen. Zo ook op 'Deadweight' dat me soms meer doet denken aan brute deathcore dan aan hun gewoonlijke geluid. Na dit brute en soms extreme geweld last de band met het instrumentale 'Veridical' even een rustpauze in al is dit niet bepaald een rustige track. Op 'Entrapment' horen we terug Jake's soms wat beangstigende vocals, hoe houden die mannen hun stem toch heel? Natuurlijk ook het vermelden waard zijn het geweldige drumwerk van Chris Turner en de bonkende basnoten van Mike Stanton. Het titelnummer 'Hikari' is zonder twijfel het meest verrassende nummer op dit album met zijn naar jazz neigende intro, en toch weten deze mannen dit perfect te verweven in een brute track. Luister maar naar die vocals doorheen de track en die lekkere bas-solo op het einde van het nummer. 'Birth-Marked' doet me met momenten denken aan de oudere nummers van Bring Me The Horizon, zal waarschijnlijk liggen aan de overeenkomsten tussen de stem van Jake en Olli want instrumentaal is er toch een enorm verschil. Met een titel als 'Ukiyo' verwachtte ik eerlijk gezegd traditionele Japanse instrumenten te horen maar niets van dit alles te horen in dit instrumentale nummer. Het slotakkoord komt er onder de vorm van 'Escapist', een typisch Oceans Ate Alaska nummer. Ik weet nog dat ik dacht vorig jaar bij hun live optreden in Lier dat deze band in staat was tot grootse dingen en na het horen van dit album kan ik dat enkel bevestigen.
 
Peter Smet (4 ½)

They do not only confirm their talent on this album, they surpass it.