Pro-Pain: The Truth Hurts

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Make War (Not Love) 
2. Bad Blood 
3. The Truth Hurts 
4. Put The Lights Out
5. Denial 
6. Let Sleeping Dogs Lie 
7. One Man Army 
8. Down In The Dumps 
9. The Beast Is Back 
10. Switchblade Knife

Platenlabel
Steamhammer

Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
SPV

Website Artiest
Pro-Pain

Het New-Yorkse kwartet heeft weinig introductie nodig. Opgericht in 1992 door zanger/bassist Gary Meskil. Sinds hun baanbrekende debuutalbum ‘Foul Taste Of Freedom’ , dat werd genomineerd voor een hele reeks awards, verdiende de band genegenheid en respect van talloze fans over de hele wereld en is terecht beschouwd als een ware hardcore metal legende en beschouwd als de grondleggers van de New-York Hardcore (NYHC). Iedere Pro-Pain album is een toonbeeld van intensiteit, inspiratie en eerlijkheid zonder compromissen.
De tweede re-release van Pro-Pain die uitkomt op dezelfde dag, namelijk 3 Juni. ‘The Truth Hurts’ is het tweede full-album van de band na hun uitstekende debuut. Het eerste wat me direct opviel bij het beluisteren van deze plaat was het verschil in sound ten opzichte van hun debuut. Niet zozeer bij de instrumenten maar wel bij de vocals. Terwijl op het debuut de zang nog vrij zuiver en braaf was, klinkt op dit album een duidelijk rauwere, meer schreeuwende stem. Het album start ijzersterk met een lekkere drumintro, gesproken woorden waarna de bas en gitaren invallen en de schreeuw losbarst. ‘Make War (Not Love)’ zet direct de toon voor het verdere album. Terwijl in mijn opinie het debuutalbum nog meer hardcore/punk klonk, kun je hier toch spreken van een meer hardcore/metal album. Is dit de start van metalcore ? ‘Bad Blood’ zet de gezette toon verder en ook ‘The Truth Hurts’ brengt meer van het goede. ‘Put The Light Out’ start als een echte metaltrack, gitaarsolo’s en riffs als intro om dan de hardcore vocals te laten ontspringen. Niemand minder dan Ice-T verleent zijn medewerking aan deze track en bewijst dat hardcore en rap wel degelijk kunnen samen passen. Er opnieuw een snok aangeven zo kun je het beste ‘Denial’ omschrijven, geen compromis, geen genade. In ‘Let The Sleeping Dogs Lie’ hoor je duidelijk de melodie van de film The good, the bad and the ugly. ‘One Man Army’ is een iets meer down-tempo nummer en valt op door de fantastische saxofoon solo. Een lange intro is te horen op ‘Down In The Dumps’, het nummer barst pas echt los na een dikke minuut, niks ergs natuurlijk. ‘The Beast Is Back’ is een treffende titel voor een song op een tweede plaat natuurlijk, afsluiten doet het album met ‘Switchblade Knife’.

Peter Smet (4)

Hardcore classic that still earns its place amongs the modern records.