Royal Thunder: Wick

Tracks:

1. Burning Tree
2. April Showers
3. Tied
4. We Slipped
5. The Sinking Chair
6. Plans
7. Anchor
8. WICK
9. Push
10. Turnaround
11. The Well
12. We Never Fell Asleep

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Royal Thunder

Wauw. Moeilijk te geloven dat Royal Thunder, de door de machtige strot van zangeres/bassist Miny Parsons voortgedreven hardrockers uit Atlanta, al zo’n 13 jaar bestaan en daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste bracht de band zijn eerste EP wel uit in 2007, maar werd die pas drie jaar later heruitgegeven door Relapse Records. Ten tweede verscheen eerste langspeler ‘CVI’ pas vijf jaar geleden. De laatste reden is echter veel belangrijker: het gebeurt zelden dat een band op zijn derde langspeler – de eerste sinds het door een pijnlijke scheiding getekende ‘Croocked Doors’ uit 2015 – zo bevlogen klinkt. Op ‘Wick’ herontdekt het viertal de focus die ‘CVI’ kenmerkte, maar weten de muzikanten die te combineren met de veelzijdigheid van ‘Crooked Doors’. Dat de metalen rand er ondertussen wat is afgevijld, is niet eens zo erg: de productie is deze keer immers beter dan ooit en deze muzikale richting – een mix van hardrock, grunge, alternatieve rock, psychedelica, country en sludgemetal – laat de band bovendien toe om elke song iets meer te laten ademen. Werd Royal Thunder door sommige recensenten oorspronkelijk nog vergeleken met Mastodon, dan laten de Amerikanen de progressievere, maar soms ietwat warrige, melodielijnen van Mastodon nu helemaal achterwege om een iets gemakkelijker in het gehoor klinkende luisterervaring aan te bieden. Een gemakkelijker te degusteren sonische aanval blijft echter nog steeds een sonische aanval: Parsons creëert op haar eentje een muur van geluid die gemakkelijk boven het geweld van niet alleen haar instrument, maar ook de instrumenten van haar collega’s, uitkomt. Ze zal wellicht nooit de finesse van een Tarja Turunen, de veelzijdigheid van een Floor Jansen of de karakteristieke vocale aanpak van een Shakira bezitten, maar toch hoort Miny zonder enige twijfel bij een van de meest kenmerkende, toonaangevende vrouwelijke rockzangeressen op dezelfde manier dat ook de al vaak geciteerde Janis Joplin dat ooit was: dankzij een ongebreidelde energie, een weinig geziene branie en een volledige overgave aan de kunstvorm zelf, zonder rekening te houden met de mogelijke gevolgen van het feit dat ze zich haast volledig tekstueel bloot geeft. Overigens vinden we een band als Drain, die het helaas maar twee albums wist uit te zingen, een juistere referentie, maar Royal Thunder weet de ‘Southern blues’-elementen die ervoor zorgden dat Drain zo vaak werd bestempeld als de vrouwelijke versie van Alice in Chains, beter te combineren met de rauwe rock die L7 een tijdlang naar het hoogste firmament van de vrouwelijke hardrockers leek te katapulteren. Beide voornoemde bands waren echter kinderen van de jaren negentig, terwijl Royal Rhunder evenveel beïnvloed is door de jaren zestig en zeventig. Wat stemgeluid en zangtechniek betreft, leunt Parsons trouwens dichter aan bij W.A.S.P.-frontman Blackie Lawless dan bij eender welke van haar vrouwelijke tegenhangers. Laten we overigens zeker niet beweren dat enkel Parsons verantwoordelijk is voor deze prachtplaat: de manier waarop vooral Josh Weaver zijn kunnen spaarzaam weet te etaleren en zijn riffs dan toch telkens op het juiste moment boeiender weet te maken met de nodige frankjes getuigt van een grote klasse. Zowat elke song barst met de energie die huidige toppers als Kings of Léon momenteel ontberen en dat begint al met het slome, haast dreigende ‘Burning Tree’, dat vijf minuten lang de baan legt voor de knap opgebouwde kraker ‘April Shower’, waarvan het venijn probleemloos zo kleverig tussen de oren sijpelt dat je de song wellicht nooit meer zult vergeten. ‘Don’t know where I’m running/There’s nowhere to hide/You were never innocent/But you were given the gun’: Parsons zingt het met zoveel overtuiging dat je haast mee moét in haar verhaal, ook al lijkt de tekst op het eerste gezicht niet zoveel om het lijf te hebben. Na ‘April Shower’ blijft het ene goeie nummer de andere uitstekende song af te wisselen, met uitschieters als ‘The Sinking Chair’ (waarop pure power opnieuw mooi gebalanceerd wordt met erg aanstekelijke zanglijnen en melodieën), de prachtige ballade ‘Plans’, ‘Anchor’ (waarop Lynyrd Skynyrd samen met Led Zeppelin in een muzikaal huwelijksbootje wordt geduwd, en het gitzwarte, maar enorm meezingbare en door een ronkende basgitaar aangedreven titelnummer ‘Wick’. Dat de laatste vier nummers op ‘Wick’ onder andere door een paar slecht gekozen tempoveranderingen en te voorspelbare akkoordenschema’s van een net iets minder allooi zijn, is de band op dat moment al lang vergeven.

Dirk Vandereyken (4½)