|
Het Zweedse vijftal – Marcus Nygren (vocals), Johan Thuresson (guitar), Stefan Mårtenson (keyboard), Johannes Hansson (bass) en Kristian Brun (drums) – kregen lovende kritieken toen ze in 2012 hun ep 'Lost My Way' op de wereld loslieten. Hun “west coast rock” of AOR of arena rock (je mag het van mij noemen zoals je wilt) zorgde voor positieve kritieken alom. En nu is er dus hun twaalf nummers tellend debuutalbum met een muzikale brij die, alhoewel die modern klinkt, toch vooral gestoeld is op de muziek die bands als o.a. Toto, Survivor en Journey hen reeds voor deden:uiterst gepolijste, radiovriendelijke rockmuziek waar de stevige hoeken toch heel erg af gevijld zijn. Dit neemt natuurlijk niet weg dat fans van het genre dit niet kunnen koesteren. Helaas is dit niet echt aan mij besteed, dit is te oppervlakkige radiovreindelijke rock waar ook een paar ballades niet mogen in ontbreken. En, opnieuw helaas, heb ik dit allemaal al eens eerder, en meestal wel een stuk beter, gehoord. Een voorbeeldje maar: de ballade 'Love Of My Life' is zo'n zeemzoet ding waar o.a. ook Reo Speedwagon ('Keep On loving You') één erg groot succes mee haalde en dit is dan ook het enige nummer waarmee die band hier in de lage landen echt succesvol mee was. Ik denk dat dit misschien voor State Of Salazar ook wel kan gebeuren, maar geen mens die de rest van hun oeuvre zal kennen. En eerlijk gezegd, ben ik eigenlijk niet echt gevallen voor de twaalf melodieuze rocksongs op dit album. Dit neemt echter niet weg dat vooral fans van bijvoorbeeld Survivor en/of Toto dit echt wel zullen waarderen. Voor mij is dit echt wel té zeemzoet en té gepolijst. Luc Ghyselen (2½
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed