Stryper: Fallen

Het Amerikaanse Stryper, dat de Christelijke waarden nogal hoog in het vaandel voert, is er terug met 'Fallen', het tiende (als ik de tel een beetje heb bijgehouden) studio-album van deze in 1980 (eerst nog als Roxx Regime) opgestarte band die vanaf 1983 door het leven ging als Stryper. De band maakte vooral furore in de jaren tachtig toen MTV onze televisieschermen vulde. En om eerlijk te zijn had ik het niet zo begrepen op die scene. In 1992 hield het viertal het voor bekeken om dan sinds 2003 opnieuw van start te gaan. Sinds die doorstart maakte de bands al een aantal albums die echt, net zoals de albums uit hun eerste periode, aan mij voorbij zijn gegaan, maar sinds 'No More Hell To Pay' (2013) werd mijn aandacht toch richting Stryper getrokken. En wat ze hier op 'Fallen' presteren, zorgt ervoor dat ik dit niet verkeerd heb ingeschat, want dit is duidelijk het meest heavy album dat het viertal – drummer Robert Sweet, gitarist Oz Fox, vocalist/gitarist Michael Sweet en bassist Timothy Gaines – reeds afleverde! Twaalf tracks telt het nieuwste schijfje en als je de Christelijk geïnspireerde teksten niet als uitgangspunt beschouwt, dan valt er hier echt enorm te genieten. De krachtige vocalen zijn top, het gitaarwerk is uiterst stevig, de melodieuze solo's zijn krachtig en wervelen als nooit tevoren, en zowel bass als drums klinken ferm door in de muzikale mix zonder aan kracht, ritme of finesse in te boeten. Ze nemen zelfs op vrij indrukwekkende wijze Black Sabbath's 'After Forever' onder handen en zorgen ervoor dat dit klinkt als een van hun eigen nummers. Enig minpuntje dat ik hier kan bedenken is de voor mij overbodige ballade 'All Over Again' die ik liever vervangen zag door een uptempo en zwaar beukende track als bijvoorbeeld het energieke, snedige en uiterst krachtige 'Till I Get What I Need'. Knap album van dit viertal zodat fans van het genre en zeker van de band zelf dit onverwijld aan hun collectie moeten toevoegen.




Luc Ghyselen (4½)

---

Frontiers Records I Stryper