Suicide Silence: Suicide Silence

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Doris
2. Silence
3. Listen
4. Dying In A Red Room
5. Hold Me Up Hold Me Down
6. Run
7. The Zero
8. Conformity
9. Don't Be Carefull You Might Hurt Yourself

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Markus Jacob (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Suicide Silence

 

 

Suicide Silence is een Amerikaanse deathcore band opgericht in 2000. Het is een van de populairste bands uit het genre en het kwam dan ook als een grote schok toen zanger Mitch Lucker overleed bij een motorongeluk in 2012. Zijn plaats achter de microfoon werd ingenomen door Eddie Hermida (ex- All Shall Perish). Met Eddie is de band toe aan hun tweede album na het positief onthaalde “ You Can't Stop Me” uit 2014. De band kwam echter in een storm terecht toen Eddie Hermida verkondigde dat op het nieuwe album voor 70% aan cleane vocals zouden te horen zijn. Dat terwijl Suicide Silence toch bekend staat voor zijn brutale en agressieve stijl, typisch in het genre. Fans waren furieus en de releases van de eerste singles ,en tevens de eerste twee nummers op het album, deden deze furie enkel aanwakkeren. Maar het is nu aan mij en niet de fans om dit album eens onder de loep te nemen, hoewel ik mezelf ook als fan van deze band zie. Opener 'Doris' kon me eigenlijk best wel bekoren. Na een beetje twijfelende intro barst het nummer toch in alle hevigheid los en vroeg ik me af waar al die negativiteit vandaan kwam. De typische heftige screams maakten plots plaats voor de aangekondigde cleans. Net hier slaat de band de bal toch compleet mis. Het zijn cleans die me doen denken aan de stem van Chino Moreno van de band Deftones, maar dan zwakker. Wil de band hier de weg op van een Nu-metal deathcore band? Barslecht is dit nummer zeker niet, het is enkel even wennen en ik geef ze nog het voordeel van de twijfel. Ook 'Silence' start nog veelbelovend maar gaat dan compleet de mist in. Puur uit het oogpunt dan als fan en wat de band vroeger bracht. Want als je de band niet kent en je dit beluisterd als hun debuut, is dit zeker zo slecht nog niet. Het lijkt ook dat dit de bedoeling is van de band vandaar ook de benaming van dit album. Een nieuwe weg, een nieuw begin of toch enkel een experiment? Als ze echter toch de weg blijven bewandelen van de cleans, zal Eddie er toch aan moeten werken. Een vette laaggetunede riff doet 'Listen' uit z'n voegen barsten. De typische screams van Suicide Silence nemen hier weer de bovenhand al klinkt het muzikaal soms wel erg veel als Korn. Weer een vergelijking met een nu-metal band kan toch niet de bedoeling zijn van een deathcore band van hun niveau. Het volgende nummer is al helemaal de naam Suicide Silence niet meer waardig, dit doet pijn aan de oren als fan, maar opnieuw objectief gezien is deze 'Dying In A Red Room' een degelijke track. Totaal niks meer gemeen met deathcore maar pure Deftones stijl. Misschien wel de moeilijkste review die ik al heb moeten schrijven door deze gemengde gevoelens. Ik hield m'n hart vast voor 'Hold Me Up Hold Me Down' maar er was een glimlach op mijn gezicht van begin tot eind. Dit is wat ik verwachtte te horen op het gehele album. De gekende door merg en been snijdende screams, het vreselijk diepe gitaargeluid, hier en daar geremd door het experimentele werk en de lekker dreunende drums en bas. En dan die mega vette breakdown, moshen maar! 'Run' zet mijn positieve gevoel even verder tijdens de intro maar helaas van te korte duur. Bands mogen experimenteren maar alsjeblieft blijf toch je genre trouw. Asking Alexandria en Parkway Drive hebben bewezen dat dit zeker kan. Natuurlijk is deathcore een genre dat weinig experimenteel gedoe toelaat. Metalcore is daar een pak gemakkelijker in maar ook dat kan mislopen, kijk maar naar Bring Me The Horizon. Ook 'The Zero' brengt ons opnieuw een track die we eerder verwachten op een album van Korn of Deftones, maar dan een pak minder toonvast. Eddie klinkt teveel als een klagende janker dan als een zanger. De zeemzoete intro van 'Conformity' doet alweer het ergste bekomen. Zowaar een ballad op een deathcore album? Want dat is deze band toch nog altijd anders hadden ze hun naam maar moeten veranderen. Dat hadden ze misschien beter gedaan, deze experimentele nummers als zijproject opgenomen. Deze 'Conformity' doet verdomd pijn aan mijn oren. Toch nog eindigen met een positieve noot na die miskleun met 'Don't Be Carefull You Might Hurt Yourself' dat toch laat horen dat deze band nog steeds dat deathcore bloed in hun aderen heeft stromen. Spijtig dat er soms een tourniquet dit bloed niet laat doorstromen. De outro zegt veel over hoe de fans dit album bezien, een flauwe slechte grap. Toch krijgt dit album metalgewijs nog een 3/5, had ik dit puur als Suicide Silence album gereviewed had een 2/5 de maximum geweest.
 
Peter Smet (3)

As a Suicide Silence fan I can understand the disappointment of this experimental album, but as a metal fan I must say this is ain't such a bad album.