The Agonist: Eye Of Providence

The Agonist werd opgestart in Montreal, Quebec 2004 met als leden Danny Marino en Pascal Jobin op gitaar, Simon McKay op drum, Chris Kells op basgitaar en sinds maart 2014 Vicky Psakaris die de rol van zangeres op zich neemt. Na 'Once Only Imagined' (2007), 'Lullabies For The Dormant Mind' (2009) en 'Prisoners' (2012) hebben ze op 24 februari 2015 ‘Eye Of Providence’ uitgebracht. Ze brengen hun muziek uit op het label Century Media. Dit album is het eerste studioalbum waarin Vicky Psakaris haar talenten ten volle aan de luisteraars laat horen. Met ‘Eye Of Providence’ bewijst ze dat ze een waardige opvolger van Alissa White-Gluz is. Ze gebruikt zware growls in combinatie met cleane vocals. Op dit album zijn er ook een aantal nummers te vinden waarin er enkel cleane vocals gebruikt worden (bijvoorbeeld: ‘A Gentle Disease’ en ‘The Perfect Embodiment’). Het drum en gitaarwerk is goed, maar het blaast je niet omver. Het is vooral het stemgebruik van Vicky die de grootste troef van dit album is. Er zijn wel een aantal nummers die uit het album springen: 'The Gates Of Horn And Ivory’, het eerste nummer van het album. Dit nummer laat er geen gras over groeien en begint keihard en met een hoge snelheid. De growls passen perfect bij dit harde begin. Tijdens het refrein toon Vicky wat ze in haar mars heeft op vlak van cleane vocals. Ze maakt er een prachtig geheel van door de perfecte balans tussen haar growls en cleane stem te vinden. 'Faceless Messenger’ heeft ook een snelle start, maar Vicky’s stemgebruik is zeer opmerkelijk in dit nummer. Haar cleane voice klinkt als een engel, maar met een sinistere ondertoon. Verder in dit nummer gebruikt ze haar growls en cleane stem door elkaar en wisselt ze snel af tussen beide stijlen. Hierdoor blijft dit nummer toch wel enige tijd hangen. 'The Perfect Embodiment’ is anders dan de meeste andere nummers die te vinden zijn op ‘Eye Of Providence’. Dit nummer begint rustig met een kalmerende stem. Het bouwt op en wordt harder maar blijft met cleane voice gezongen. Je kan horen aan haar stem dat Vicky net op het randje tussen clean en growl zingt op bepaalde momenten. Een beetje een anticlimax, ze bouwt de spanning op tot net op het randje en bouwt dan weer af. ‘Eye Of Providence’ is een album dat vooral door het extreem goede stemgebruik van Vicky Psakaris een prachtig geheel wordt. Maar het is jammer genoeg ook enkel daardoor dat het album opvalt, het gitaar- en drumwerk zijn nogal braaf en vallen niet echt op. Wanneer je naar ‘Eye Of Providence’ luistert mag je niets extreem uniek verwachten, maar verwacht wel een degelijk album.

Robin Vandenbulcke (3)

---

Century Media I The Agonist