The Grim: Sanctified

The Grim is de naam waaronder ene Carl Lofvenhamn zijn muzikale ideeën verspreidt. De man is vocalist/componist en schreef o.a. symfonische intro's voor metalbands als Spawn Of Possession en Insania, zorgde voor commercials en thema-songs voor de Scandinavische televisie en schreef zijn eigen klassiek werk Anatema getiteld. Maar het project dat al langer op zijn maag lag te draaien is deze The Grim, een project dat in 2000 van start ging toen hij goed en wel de deuren van de “Royal College Of Music” in Stockholm achter zich toetrok. Met The Grim brengt hij een mix van symfonische metal en filmische stukken muziek. Dat hij daarvoor vooral een beroep doet op synthesizers en samplers zal je niet vreemd in de oren klinken. Hij koos ook zelf de volgende term om zijn muziek in een vakje te gaan stoppen: “Cinematic Metal Purified”. Tien uiterst eigenaardig en eigenzinnig klinkende stukken muziek werden zo op dit schijfje geperst. En daar hij van zichzelf vond dat hij er vocaal niet veel van zou bakken ging hij op zoek naar een passende “stem” voor zijn project. Die dacht hij eerst te hebben gevonden in de persoon van de klassieke opera soprano Maria Fontosh, maar uiteindelijk koos hij als leadvocaliste voor Maria Storck, die hiervoor vooral bezig was met blues en rockmuziek, maar ook lessen gaf in de kunst van het growlen. Ja, en hoe moet ik dit muzikale werk verder gaan omschrijven? Je hoort er dus van alles: pure, zware stukken heavy metal die zelfs soms naar black of death metal neigen, symfonische fragmenten die je zowel als klassiek kan omschrijven als als symfonische metal, fragmenten die je enkel en alleen zou gaan bestempelen als soundtrack voor een film, stukken muziek die je gemakkelijk kan bestempelen als gothic rock (metal), … tot en met fragmenten die je onder geen enkele noemer kan gaan plaatsen. Neem nu bijvoorbeeld de eerste track: 'Down The Drain', een nummer dat perfect kan op een of ander elektro gericht gothic/rock/metal-album, maar dat tevens beschikt over een stuk muziek die als intro perfect zou kunnen bij een symfonische metalband, of … Nee, het is me te moeilijk om dit perfect te gaan omschrijven en dat is voor elke track op dit album zo. Muzikaal springt dit duo van de hak op de tak en ergens vind ik het allemaal best spannend en genietbaar, maar soms zit je te wachten op een bepaald hoogtepunt dat er dan net niet blijkt aan te komen. Afsluiten kan ik misschien het best met te stellen dat dit muziek is dat je eigenlijk in geen enkel hokje kan plaatsen en dat dus bedoeld is voor muziekliefhebbers met een heel brede smaak maar waar rock en/of metal toch aan de basis ligt. Ook op mijn waarderingscijfer mag je je niet blind staren: de ene dag zou ik er gemakkelijk een vier kunnen aan geven, een andere dag is twee en een half ruim voldoende. Het betekent dus ook dat je er “in the mood” moet voor zijn en er volledig voor openstaan.




Luc Ghyselen (3½)

---

Dead End Exit Records I The Grim