This Can Hurt: When Nothing Matters

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. If You Go
2. Danka
3. Colder
4. Mindblower
5. Black Love
6. Bleed
7. Rising Sun
8. Change
9. Codex
10. Runaway
11. Nothing Matters

 
 
Platenlabel
Lacienda Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Sven Van De Neste
 
Website Artiest
This Can Hurt
Facebook

This Can Hurt is het nieuwe geesteskindje van JP De Brabander (ex DeLaVega), die zich hier om onduidelijke redenen verschuilt achter het pseudoniem Ray M, op gitaar en zang en Jac Noise, verantwoordelijk voor drums, samples en soundscapes. Live worden deze heren (regelmatig) ondersteund door fijn volk als Peter De Zutter (Charcoalcity) of Dirk Dekesel. Dat beloofd veel goeds dus. Onlangs brachten ze hun debuutplaat 'When Nothing Matters' uit. Een donkere plaat met veel new wave, dark wave en gothic rock invloeden. Zelf omschrijven ze het als een mix van stijlen, beïnvoed door Muse, Massive Attack, Nine Inch Nails en Marilyn Manson. Die laatste is toch maar een talentloze rukker die zelf alles pikt van Nine Inch Nails, dus die tellen wij niet mee. Sorry gasten, dat ik de review van jullie plaat gebruik om mijn haat tegen die krijsende vogelverschrikker te uiten. Misschien vinden jullie dat wel een toffe kerel. Ik hoop in elk geval dat we toch vrienden kunnen blijven. Ikzelf hoor heel veel van de invloeden van Trent Reznor (NIN). Waar ze zelf ook de mosterd vandaan hebben gehaald, het is duidelijk dat ze zich hebben laten beïnvloeden, niet gekopieerd hebben. Which is a good thing. JP's timbre is donker en zacht maar toch net nog warm genoeg om niet dat complete kille van new wave te hebben. Het algehele tempo van de plaat ligt lager dan wat de gemiddelde heavy rock liefhebber gewoon is maar laat dat a.u.b. geen excuus zijn om deze fijne plaat geen kans te geven. De melancholie met dreigende ondertoon van 'If You Go' is een sterke sound om de plaat mee te openen. Diezelfde sfeer zit zeker ook in 'Danka' maar door de beperkte drum en metalige klank straalt die meer donkere new wave uit. Dat het ook meer dansbaar lijkt te kunnen bewijst 'Colder', het lijkt nog steeds op new wave maar er mogen ook wat OMD-achtige klanken bij. Poppy is voor één keer geen vies woord. 'Mindblower' zoekt naar een wankel evenwicht tussen synths, gitaar en vette baslijn. Sterke song, daar niet van maar dit zou meer kunnen knallen heb ik het gevoel. 'Bleed' trekt voluit de NIN kaart. JP is een geweldige zanger maar etaleert in zijn vocals echter niet de waanzin die een Trent Reznor heeft. 'Bleed' is het eerste nummer dat ik tegenkom met een vol 'live feel' drumgeluid waardoor het nummer een hoog rockgehalte meekrijgt. 'Rising Sun' wordt voortgestuwd door z'n coole baslijn en gitaarpartij. Dit knalt wel al op plaat, dus wat moet dit live wel niet kunnen geven. Laat het live, net als hier, maar volgen door 'Change', ook hier één van de beste nummers. Sounds sexy as hell! En werkt op de heupen, u weet dus wat te shaken. 'Codex' klinkt plots veel kouder en industriëler met z'n gesamplede speech. Neen, doe mij dan maar gauw 'Runaway' met z'n begeesterende vocalen of de experimenteel klinkende, bombastische, geweldige afsluiter 'Nothing Matters'.  Het meetjesland produceert geweldige, inspirerende muzikanten die mijns insziens te weinig aan bod komen op nationaal vlak. Maar misschien ben ik maar een domme Stabroekenaar wiens zicht teveel belemmert wordt door onze Antwerpse zuiderburen. Laat het zijn wat het is, 'When Nothing Matters' is een variërend album dat mij zeker aangenaam verrast heeft.
 
Jan Guisset (4)

This can hurt … but it doesn’t, and nothing … matters (oops!)