Thy Art Is Murder: Dear Desolation

DETAIL ALBUM

Track:

1. Slaves Beyond Death
2. The Son Of Misery
3. Puppet Master
4. Dear Desolation
5. Death Dealer
6. Man Is The Enemy
7. The Skin Of The Serpent
8. Fire In The Sky
9. Into Chaos We Climb
10. The Final Curtain

 
Platenlabel
Nuclear Blast
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Thy Art Is Murder
​

Thy Art Is Murder is een deathcore band uit Sydney, Australië en geldt toch als één van de populairste bands binnen het genre. Samen met Fit For An Autopsy en Suicide Silence kunnen ze zich gerust als de vaandeldragers van de deathcore beschouwen. In december 2015 was er dan paniek bij de fans toen zanger CJ McMahon besloot de groep te verlaten wegens onvoldoende inkomsten om te blijven toeren al deden ook verhalen in verband met drugs de ronde. Groot was dan ook de opluchting toen CJ begin 2017 zich terug bij de groep voegde en er werd begonnen aan de opnames van het inmiddels vierde full-album. Dit vierde album is een furieus beest en zonder twijfel hun beste werk. ‘Dear Desolation’ geeft aan hoe elk deathcore album zou moeten klinken. Luister maar naar opener 'Slaves Beyond Death', diep getunede gitaren die worden bijgestaan door razendsnelle drums na de “Go!” van CJ. Het gitaarwerk van Sean Delander, is diep, duister en strak. De drums van Lee Stanton ontketenen een ware storm met de snel dreunende pedalen en Andy Marsh op gitaar en Kevin Butler op bas zorgen voor de bliksemschichten in deze storm. De storm gaat belange niet liggen, integendeel hij groeit in kracht en snelheid met 'The Son Of Misery' dat eerst vrij melodieus start maar al snel in kracht zal toenemen. Bulderende vocals die de luidsprekers bijna uit hun behuizing doen trillen. Zacht kan je hier niet naar luisteren dus knal die volumeknop volledig open, geen genade voor die woofers. De storm is inmiddels uitgegroeid tot een heuse orkaan en we zitten met 'Puppet Master' nog maar aan het derde nummer. Lang heb ik deathcore links laten liggen maar deze band wist me toch voor dit genre te strikken, niet alle deathcore bands lukt dit maar deze band heeft net dat wat er nodig is om me te overtuigen. Wat “dat”net is, is moeilijk uit te leggen maar luister gewoon naar titeltrack 'Dear Desolation' en laat die orkaan over je heen razen. Gitaarlijnen die net dat ietsje meer bieden, drums die het beest in je bovenhalen en die vocals die je laten feesten en angstig in een hoekje laten wegduiken. Toch wel één van mijn favoriete nummers op deze klepper van jewelste. Op de voet gevolgd door het fenomenale, ja een vette krachtterm voor 'Death Dealer'. De intro deed elk haartje over m'n gehele lichaam recht overeind staan en in de wagen wordt de lijn death dealer ! Luidkeels meegekweeld. De rest van de lyrics kunnen m'n stembanden niet aan. Enorme fan van het spel tussen de melodieuze lijnen en de monsterlijke deathcore. Met de huidige nieuwsitems kan ik niet enkel dan beamen wat de titel van de volgende track betreft, 'Man Is The Enemy'. Thy Art Is Murder kan me als geen ander telkens weer van mijn stoel doen springen van het verschieten, hun nummers kunnen soms zo plots starten dat je ze eigenlijk niet verwachtte. 'The Skin Of The Serpent' is er zo eentje, gewoon met een plotse drumslag het nummer inzetten en ondergetekende vliegt tegen de plafond, al heeft de positie van m'n volumeknop er ook wel mee te maken. De tweede helft van het nummer is best wel verrassend te noemen en nam me best wel droog. Dit is grandioos en een onverwachte meesterzet om melodieuze tonen toch met breakdown te combineren. Alsof we als het ware ons even in het oog van de orkaan bevinden. We wervelen verder in deze storm en over deze plaat met 'Fire In The Sky' waar CJ nog eens duidelijk laat horen dat hij wel degelijk terug is, en eigenlijk is hij albumgewijs nooit weggeweest. In zijn grunts zit zoveel kracht en woede, maar tegelijk ook pijn, verdriet en angst. Kwaliteiten die hij voortbrengt in tracks als deze 'Into Chaos We Climb'. Dan het steeds weer wederkerend probleem bij ijzersterke albums, ze zijn veel te snel voorbij. Met het toepasselijk getitelde 'The Final Curtain' ben ik helaas al toegekomen aan de laatste track van dit album. Niet getreurd want mijn wijsvinger hangt alweer boven de repeat knop. Klaar voor een nieuwe luisterbeurt, en opnieuw, en opnieuw, ...
 
Peter Smet (4 ½)

By far their biggest and best work to date and a standard for all deathcore bands.