Tim Bowness: Lost In The Ghost Light

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Worlds Of Yesterday
2. Moonshot Manchild
3. Kill The Pain That’s KillingYou
4. Nowhere Good To Go
5. You’ll Be The Silence
6. Lost In The Ghost Light
7. You Wanted To Be Seen
8. Distant Summers

Platenlabel
InsideOut
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd
 
Website Artiest
Tim Bowness
Facebook

‘Lost In The Ghost Light’ is een concept album over de podium en backstage herinneringen van een fictieve Classic rock artiest tijdens de nadagen van zijn carrière. De teksten gaan vooral over de invloed van ‘streaming’ en een ouder wordend publiek, op zijn creativiteit. Ook de invloed op zijn familieleven wordt belicht. Er is ook de angst voor de nieuwe lichting muzikanten die in zijn plaats kan komen. De muziek van het album is dan ook beïnvloed door de symfonische, progressieve rock uit de jaren 70, de hoogdagen van de fictieve artiest. En meteen levert dat het beste werk van Tim Bowness op, tot hiertoe. Zoals te verwachten is de productie in handen van zijn No-Man collega Steven Wilson. De lijst gastmuzikanten is indrukwekkend: Colin Edwin (Porcupine Tree), Bruce Soord (The Pineapple Thief), Hux Nettermalm (Paatos), Stephen Bennett (Henry Fool / No-Man), Andrew Booker (Sanguine Hum / No-Man), Ian Anderson (Jethro Tull), Kit Watkins (Happy The Man / Camel), Andrew Keeling (Hilliard Ensemble /Robert Fripp), Steve Bingham (Ely Sinfonia / No-Man), en David Rhodes (Peter Gabriel / Kate Bush /Scott Walker). De CD draait natuurlijk vooral om de stem van Tim Bowness, die een meester is in melancholische melodieën. Dat merk je meteen tijdens ‘Kill The Pain That’s Killing You’ waarvoor hij duidelijk buiten zijn comfort zone treedt. Een metal zanger zal hij nooit worden, maar dat hoeft ook niet als je de kwaliteit van de rest hoort. Ondanks de lijst gasten waarop iedere zanger jaloers moet zijn, moet je het nog altijd waarmaken en dat is geen enkel probleem voor Tim. De CD opent subliem met ‘Worlds Of Yesterday’ met de herkenbare mix van Steven Wilson met mellotron, een fluitsolo van Kit Watkins van Camel en de bekende baspedalen uit die magische symfonische rockperiode. Hoewel hij nergens zijn liefde voor Genesis, Camel en King Crimson verbergt, klinkt zijn muziek toch net genoeg anders om toch wat originaliteit te behouden. Zo blijven de mooie stukken mekaar opvolgen, zoals de herkenbare gitaar van Bruce Soord (Pineapple Thief) in ‘You’ll Be The Silence’ en natuurlijk de dwarsfluit van Ian Anderson tijdens het slotnummer. De toetsen moeten volgens mij Tony Banks tot ontroering brengen en de bas van Colin Edwin brengt Chris Squire weer tot leven in onze gedachten. Een meesterwerk van een zanger die al jaren groeit tot een niveau dat nu het best naar boven komt met geluidslandschappen uit lang vervlogen tijden. Thanks, Tim!

Danny Focke (4,5)

Symphonic melancholy brought by a top singer!