cd reviews
![]() Tygers Of Pan Tang is voor de één jeugdsentiment, voor de ander vergane glorie, maar waarschijnlijk voor velen ook nog onbekend. De band ontstond al medio 1978. Ze worden beschouwd als één van de grote namen van het zogenaamde New Wave of British Metal, kortweg NWOBH genoemd, dat in die periode grote successen oogste. in 1981 werd uiteindelijk het debuut album ‘Spellbound’ uitgebracht waarmee ze een grote hit scoorden. Na de 'Spellbound' plaat werd het succes echter minder en hoe verder de eighties vorderden, hoe meer de band uit de picture raakte, vandaar dat de meeste jongelingen onder ons de Tygers dus ook niet zullen kennen maar een zekere cultstatus binnen de NWOBHM scene hebben ze wel verworven. Aanhoudende problemen met personeelwissels en platenmaatschappijen, deden Tygers Of Pan Tang in 1984 besluiten ermee op te houden. Sommige bandleden hadden ondertussen succes in andere bands. Zo speelde Sykes bij o.a. Thin Lizzy en Whitesnake. Een jaar later probeerden ze het alsnog, en brachten twee albums uit. ‘The Wreck-age’ (1985) en ‘Burning in the Shade’ (1987). Echter, een tegenvallende respons op dat laatste album liet de band uiteindelijk besluiten er compleet mee op te houden. Tot in 1988 Jess Cox de band Blitzkrieg kwam bijstaan op W.O.A. om drie nummers te brengen van Tygers Of Pan Tang. De respons daar was groot en zoals bij vele bands kriebelt het muzikantenbloed ook bij de Tygers en er werd besloten de band opnieuw op te richten. In 1999 stonden zij op W.O.A. en Anno 2000 werkten ze samen aan een split album ‘The Second Wave: 25 Years of NWOBHM’ met Girlschool en Oliver/Dawson Saxon. Vervolgens kwamen er ook albums met nieuw materiaal: ‘Mystical’ (2001) & ‘Noises in the Cathouse’ (2004). 'Noises From The Cathouse', heeft met NWOBHM niks meer te maken, maar rockt nog. Het is een mix tussen rock en hard rock, met een aparte draai in het geheel. De meeste songs duren gemiddeld vijf a zes minuten en er is ruim de tijd genomen voor de opbouw van de songs en uitwerking van de instrumentale stukken. Aan de ene kant is er variatie te bespeuren in dit album en aan de andere kant is het allemaal een beetje op dezelfde leest geschoeid. De enige uitzondering op de vergelijking zijn de wijze waarop ze vertolkt worden en het glam rock gehalte dat ze bezitten. Een kijk op enkele songs... "Bad Bad Kitty" klinkt al meteen alsof het rechtstreeks uit 1986 hierheen geflitst is. "Boomerang," heeft een bevredigende drijvende ‘hook’ die iets donkerder en trager is en heeft wat weg van sommige Queensryche nummers. "The Spirit Never Dies" is dan weer een deftige power ballad met knap gitaarwerk. "Three in a Bed," heeft vocaal gezien dan weer wat van David Lee Roth imitaties. Ook in "De Ja Vu" vind je diezelfde vocale invloed en in feite kunnen zowat alle songs wel een zelfde kleedje passen. "Master of Illusion" doet me wel even denken aan de oude Black Sabbath met Ozzy en ook de donker doom geladen tekstflarden doen me aan dit era denken. Teksten als "The spell is cast - You're spinning fast - Your soul completes the circle" & "I'll turn your white to black" mogen mooi klinken als Ozzy ze brengt maar hier klinkt het als afkooksel naar mijn mening. Het nummer tikt af op bijna 9 minuten en kent behoorlijk wat progressie. Wat de re release betreft staan de songs in een andere volgorde dan de originele plaat uit 2004 en zijn er ook nog drie nieuwe nummers toegevoegd. Die nieuwe nummers klinken fris en modern van sound en rocken er stevig op los. Ze laten een moderne hedendaagse Tygers Of Pan Tang horen en geven een representatief beeld van waar de band nu voor staat. Als dit de weg is die band wil inslaan dan kunnen we van hen nog stevige platen verwachten. NU afwachten of ze deze verwachting ook inlossen. ((Re-Release with 3 bonus tracks) De huidige line up ziet er als volgt uit:
Johan Kaethoven (5)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|