​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Queen Of The Ravens
2. Under My Skin
3. Graveyard Shift
4. Oil Song

Platenlabel
Independent

Labelnummer
Promo-cd 

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Polymath PR

Website Artiest
The Thinking Men

The Thinking Men is toe aan hun derde album genaamd 'Queen Of The Ravens' dit naast de EP 'Ululate' uit 2014 en ‘7 Jars Of Colour’ brachten ze een vier nummers grote EP uit. De band was oorspronkelijk een twee-mans band, Johnny Raspin aan de gitaar en zang en Ronnie Smith als leidende gitaar. Al snel breidde de band uit met Sarah Raspin die de keyboard en de achtergrond zang doet, Matt Rowe achter de drums en achtergrond extra zang, en als laatste aan de bas Duncan Samewell. Ze kwamen in de aandacht in 2013 en sindsdien begon het steeds beter te lopen voor de band.
De EP begint goed en The Thinking Men heeft een zekere drive in hun muziek, maar al gauw blijkt dat deze EP verandert in iets dat traag en rustig klinkt en de commerciële kant op gaat die tevens ook theatraal klinkt. Je kan ze zeker ook excentriek en onvoorspelbaar noemen want er zijn wel wat onverwachte elementen te vinden op deze schijf. De zang is van het love it or hate type en past wel bij de muziek maar klinkt niet altijd even goed. Al bij al voor een band die nog niet zo lang bezig is en het probeert te trekken op self releases gaan ze de goede kant op. Ze  wisten in korte tijd een eigen sound te creëren wat niet altijd vanzelfsprekend is voor beginnende bands.

Lars Kaethoven (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Raw Nerve
2. Nibiru
3. United In Guilty
4. Track Marks
5. Black Hole Fetish/Love Is Cheap
6. Long Night In Hades
7. Torrance
8. Out Of Your Reach
9. Aghast
10. Nothing Changes
11. Grinning Death

Platenlabel
Independent

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Polymath PR

Website Artiest
Jack The Stripper

Opgericht in 2007 is deze Australische hardcore band uit Melbourne stevig aan de weg aan het timmeren. Met hun razende en chaotische stijl en hun geweldige live presence maken ze naam in de Australische hardcore scene en daarbuiten. Zo waren ze onder andere al support act voor bands als The Dillinger Escape Plan en Fear Factory.
Al vanaf de intro heb je al een klein gevoel wat je te wachten staat. ‘Raw Nerve’ zwelt uitstekend op en gaat naadloos over in de brutale hardcore van ‘Nibiru’. Dit is niet voor gevoelige zielen, brute grunts, tinnitus veroorzakende screams en daarbij het bijhorende instrumentaal geweld van drums, bas en gitaren. De voet blijft stevig beneden op het gaspedaal want ‘United In Guilty’ neemt geen greintje gas terug. Dit nummer raast voorbij en schreeuwt om mosh -en circlepits. Deze mannen weten absoluut waar ze mee bezig zijn en dat gonst door je speakers. Neem nu ‘Track Marks’, dit is toch wat we willen horen in een vette hardcore plaat ? Geen ingewikkelde ritmes, geen moeilijke structuren, gewoon lekker beuken. Alles zit gewoon waar het moet, gierende gitaren, bonkende drums, dreunende bas. De naadloze overgangen tussen verscheidene nummers zetten de voorbijrazende mood nog wat extra in de verf. ‘Black Hole Fetish/Love Is Cheap’ doet m’n nekspieren weer geen deugd, dit ga ik morgen voelen. Best wel moeilijk typen met dit album op de achtergrond, je kan onmogelijk blijven stilzitten. De break-downs zinderen nog na als na een rustige, maar fantastische outro ‘Long Night In Hades’ zonder compassie op je wordt afgevuurd. Genade staat niet in deze band hun woordenboek. Fantastisch hoe ze er steeds inslagen om de nummers perfect op elkaar te doen volgen. De rush zet zich verder op ‘Torrance’, meer van hetzelfde zonder te vervelen of tegen te steken, tenminste als je houd van dit ongeremd geweld. Chaotisch en ongecontroleerd dreunt het album verder door de speakers, niets lijkt hen ook maar wat te kunnen afremmen. Full speed ahead met ‘Out Of Your Reach’ en ‘Aghast’. Solo’s, drumblasts en break-downs worden hierbij om je oren geslagen. Zoals de titel van het volgende nummer al aangeeft, ‘Nothing Changes’. Ook hier weer lekker rechttoe rechtaan hardcore van de bovenste plank. Door merg en been snijdende grunts daar hou ik wel van en daar bulkt dit album van. Opnieuw gaat een outro naadloos over in een volgend nummer. ‘Grinning Death’ een vet, chaotisch beginnend nummer vol met alle elementen uit de hardcore scene. Nog meer van dit graag. 

Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Nines
2. Focus
3. Echo
4. Breeze

Platenlabel
Infectious Sounds

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Infectious Sounds

Promo-agent
Polymarth PR

Website Artiest
Dreamwaves

Dreamwaves is een instrumentale progressieve metalband uit de zuidkust van het Verenigd Koninkrijk. Desondanks ze vrij nieuw zijn in de scene hebben ze toch al een impact gemaakt.
Wie zegt instrumentale progressieve metal denkt natuurlijk aan de toppers in dat gebied namelijk “Animals As Leaders”. Helaas voor Dreamwaves houdt daar ook enig vergelijk mee op. Akkoord het is een jonge band, net hun eerste EP uit en nog een hele weg te gaan. Slecht is die eerste EP niet hoor maar ook niet goed. Neem nu het eerste nummer ‘Nines’, waarom laat de band dit nummer zo bruut starten. Een intro hoeft helemaal niet lang te zijn en had dit nummer een totaal andere input gegeven. Nu lijkt het wat ongecontroleerd over en lijkt het op we doen maar wat. De rest van het nummer weet zich wel aardig te herpakken, met de kenmerkende tempowissels uit het genre. Ook ‘Focus’, het tweede nummer, heeft diezelfde plotse start als z’n voorganger als je het nummer afzonderlijk beluisterd. Op de EP volgt deze track naadloos op ‘Nines’ wat de flow en sfeer wel ten goede komt. Gedurende het nummer merk je wel dat deze kerels best wel hun instrumenten kunnen bespelen maar het klinkt vaak nogal rommelig. Kan natuurlijk ook komen door het ontbreken van zang, dat hier bij mij het schoentje wat wringt. ‘Echo’ is een rustig startend nummertje dat echter pas boeiend wordt halverwege het nummer wanneer er meer schwung inkomt. Het rustige stuk heeft gewoon te weinig inhoud om te overtuigen. Het heeft tot het vierde nummer geduurd maar ‘Breeze’ is een nummer dat begint zoals het hoort, een korte piano intro die overgaat in lekker gitaargeweld, hoewel geweld misschien wat groots is uitgedrukt. Toch wel het beste nummer van deze EP

Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Arckanum Der Tiefen
2. Sarkomand
3. Nachtwind
4. Traumturm
5. Gezeitenstuerme
6. Windschreiter
7. Blindes Chaos
8. Mondsucht
9. Nachtwind (acoustic version 2013)

Platenlabel
MDD Records

Labelnummer
MDD114

Distributie
MDD Records

Promo-agent
Metal Productions

Website Artiest
www.ctulu.deCtulu

Om zijn tienjarig bestaan te vieren brengt de Duitse band Ctulu het album ‘Sarkomand’ uit 2011 opnieuw uit. Ctulu speelt extreme blackmetal met toch wel heel veel plaats voor melodie. Gelukkig maar zou ik zeggen. Je hoort duidelijk de invloeden van Scandinavische blackmetalbands.  
De nummers die mij het meest kunnen bekoren zijn die nummers waar de drummer niet het volledige nummer te keer gaat als een gek op zijn trommels. Dat je snel kan drummen is fijn maar laat dat niet constant horen. De nummers met tempowisselingen door zowel qua drum als gitaar zijn de beste op dit album.
Persoonlijke favorieten op ‘Sarkomand’ zijn voor de titeltrack, ‘Nachtwind’ en afsluiter ‘Mondsucht’. Dat laatste nummer wordt ingeleid door pianosolo van ruim een minuut. En daarna kan je weer lekker enkele minuten headbangen. Als extraatje op deze heruitgave krijgen we een akoestische versie van ‘Nachtwind’. Mijn Duits is jammer genoeg niet sterk genoeg om te hele tekst te begrijpen maar Ctulu laat horen dat hun nummers ook zonder het muzikale geweld overeind blijven staan. 
‘Sarkomand’ is een meer dan degelijk blackmetal album. De mix mocht soms wat beter (lees drum iets minder prominent en een iets vettigere sound), maar uiteindelijk is dit ruim 45 minuten lekker headbangen zonder meer.

Tom Coppers (3½)

DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Origin
2. Deathless Wings
3. Ronny B. Johnson
4. Again And Again
5. The Hearts Drive
6. Hate To Love You
7. Every End
8. The Light Inside
9. Going Commando
10. Unity
11. Destroy To Create
12. Shattered
13. Desire Remains

Platenlabel
Dark Wings

Labelnummer
DW0002

Distributie
Plastichead

Promo-agent
Metal Productions

Website Artiest
www.craigh.chCraigh

Veel metalbands uit Zwitserland ken ik niet. Verder dan Celtic Frost, Eluveitie en Samael kom ik niet. En nu komt daar Craigh bij. Met bovenstaande bands heeft deze vrij nieuwe band, ze bestaan sinds 2004 maar dit is hun debuutalbum, niet gemeen. Craigh is vanaf de eerste noten op ‘Of Dreams & Wishes’ duidelijk een metalcore band. Moderne metalcore welteverstaan. Dus inclusief de nodige breaks in alle nummers en met zowel screams als cleane zang. 
Het album opent onmiddellijk stevig met ‘Origin’. Een typisch metalcorenummer maar goed uitgevoerd. Al is het Engels in de cleane passages niet echt goed te noemen.  
‘Ronny B. Johnson’ is de eerste echte klepper op het album. Er zit iets meer metal in dit nummer en dat gaat hen beter af dan hardcore. Jammer dat ‘Again And Again’ daarna net iets te slordig is om het stijgende niveau aan te houden. Craigh wil hier net iets te veel in één nummer stoppen. ‘The Hearts Drive’ kan het niveau daarna niet echt opkrikken. Daar is de song iets te gewoon voor. 
‘Hate To Love You’ hinkt daarna net iets te veel op twee gedachten. Deels heel erg stevige metalcore à la Hatebreed maar de cleane passage en de te lange gitaarsolo halfweg halen de power uit het nummer. ‘Every End’ is misschien wel het beste nummer van het album. Zowel de zang als het gitaar en drumwerk zijn op ‘Every End’ absoluut top. Ook tekstueel één van de betere nummers op ‘Of Dreams & Wishes’. Dan is het wachten tot ‘Destroy To Create’ om nog eens bij het nekvel gepakt te worden. Het nummer opent rustig maar dat breekt lekker agressief open. Dit is het nummer dat live weleens een topper kan zijn. Daarna kabbelt het album naar het einde.
Het is allemaal niet slecht wat Craigh brengt maar het is net iets te vaak noch vlees noch vis. De band gaat een duidelijke richting moeten kiezen denk ik. Persoonlijk zou ik vol voor de metalcore gaan zonder de cleane zang. Craigh is het sterkst in zijn agressieve stukken. Craigh beschikt over het talent om een topper te worden, vooral de drummer Thomas Münch en de screams van Sebastian Möbius krikken het niveau omhoog. Maar voorlopig kunnen ze zich nog niet onderscheiden van andere metal(core)bands. De tijd zal uitwijzen of dat ooit zal gebeuren.

Tom Coppers (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Children Of Aniramas
2. Dying Freedom
3. Blood Red Sky
4. Angry Silent Scream
5. The Conscience Of The Brave
6. Rain Of Paradise
7. If The Silence Was Gray
8. Wicked
9. Thorn In My Hand
10. Inner Warning Of My Soul

Fallen

Platenlabel
Ulterium Records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Sonic Rendezvous

Promo-agent
Ulterium Records

Website artiest
Black Fate

​Op 29 april brachten de Grieken van Black Fate het album ‘Deliverance Of Soul’ opnieuw uit. Oorspronkelijk werd het album al uitgebracht in 2009. Waarom een album uit 2009 opnieuw uitbrengen in plaats van nieuw materiaal? Geen idee. Misschien zaten ze op droog zaad, of is het een zoethoudertje voordat ze met nieuw materiaal komen. Wie zal het zeggen? Wel is de band tussendoor van platenfirma veranderd, dus misschien heeft het er iets mee te maken dat deze firma meer slagkracht heeft dan de vorige. 
En dan nu het album: ik had hiervoor nog nooit van Black Fate gehoord, dus het origineel van ‘Deliverance Of Soul’ ken ik ook niet. Ik zal het album reviewen zoals een nieuw album. In de omschrijving staat dat de band ‘progressive power metal’ speelt. Een naamplaatje waar ik me grotendeels in kan vinden. Vergelijkingen met vooral Dream Theater zijn namelijk nooit ver weg. Ik zou met momenten zelfs durven geloven dat het effectief Dream Theater is (zeker in het nummer ‘Rain Of Paradise’), zonder het muzikale machtsvertoon dan. En het feit dat de stem van Vasilis Georgiou heel anders klinkt dan die van James Labrie. Verder hoor ik er ook sporen van Symphony X in terug zij het in mindere maten. 
Het album opent met het spacy intro ‘Children Of Aniramas’, welke naadloos over gaat in ‘Dying Freedom’. Hiermee is de toon voor het hele album meteen gezet. De nummers liggen stuk voor stuk goed in het gehoor en weten, ondanks het feit dat ze weinig origineel zijn, wel te overtuigen. 
Gitaristen Giannis Theologi en Elias Tsintzilonis gooien er af en toe een mooie solo tussen en brengen het geheel naar het hoger niveau. Halverwege het nummer ‘Inner Warning Of My Soul’ doet zanger Georgiou een poging om te rappen, en vreemd genoeg past het nog wel bij het nummer ook. Verder is de muziek grotendeels vrij van muzikaal experiment en speelt de band redelijk op safe, waarmee ze meer power dan prog zijn. Desondanks ligt het allemaal wel goed in het gehoor en zal het album waarschijnlijk wel in de smaak vallen bij de meeste power metal fans. Nu maar hopen dat hun nieuwe platenfirma meer slagkracht heeft dan hun vorige, en ze dus een grotere massa kunnen aanspreken. De tijd zal het uitwijzen. 

Hans Goossenaerts (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD:

1. God Blessed Video
2. Mercy
3. Will Be Home Tonight
4. Wire And Wood
5. Desert Diamond
6. Stripper
7. Painted Lover
8. Lighter Shade Of Green
9. Sons And Lovers
10. Skyfire
11. Breaking The Heart Of The City
12. Bonus tracks:
13. Will You Be Home Tonight
14. Instrumental Demo’s:
15. God Blessed Video
16. Wire And Wood
17. Stripper
18. Painted Lover
19. Sons And Lovers
20. Skyfire
21. Breaking The Heart Of The City
22. Steve Vaï Rehearsal

DVD:

1. Breaking The Heart Of The City
2. Jet To Jet
3. Skyfire
4. Sons And Lovers
5. Hiroshima Mon Amour
6. God Blessed Video
7. Will You Be Home Tonight
8. Kree Narookie
9. Since You Been Gone
10. Painted Love
11. Suffer Me
12. Stripper
13. Too Young To Die, Too Drunk To Live
14. Kojo No Tsuki
15. Night Games
16. All Night Long

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECDVD065

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent

Website Artiest
Alcatrazz

​Dit Alcatrazz album is een heruitgave van een oud album aangevuld met bonusmateriaal waaronder een bonus track en instrumentale demo’s. Hierbij komt nog een extra DVD van de live show die de band deed op 10 oktober 1984 te Shinjuku Kousei Nenkin Kaikan, Japan.
Alcatrazz had in de tijd zowat alles mee om het te maken als band. De bezetting was indrukwekkend, het debuut werd goed ontvangen en ook de debuut tournee door Japan was succesvol. Ze waren gekend als een energieke en dynamische band. Frontman Graham Bonnet richte de groep op nadat hij voordien Ronnie James Dio vervangen had bij Rainbow en ook een korte tijd bij Michael Schenker Group als zanger gediend had. Bij laatste was het verhaal echter van korte duur en daarom besloot hij om zijn eigen band te stichten in het voetlicht van Rainbow. Samen met Gary Shea (New England) aan bas, Jimmy Waldo aan toetsen, Jan Uvena (Alice Cooper/Iron Butterfly) en een toen nog jonge Yngwie Malmsteen ging Alcatrazz van start. Door problemen met Malmsteen wiens ego te groot was werd deze ontslaan in het midden van de tour. De omstandigheden hiervan kan je lezen in de booklet die bij de CD zit. Een goede vervanger diende gezocht te worden en dat werd Steve Vaï die voordien al bij Frank Zappa speelde en net zijn solo plaat ‘Flexable’ uit had. Van toen af ging de band muzikaal gezien melodischer en progressiever klinken. Op ‘Disturbing The Peace’ is de invloed van Vaï met tijden dan ook duidelijk te horen, luister bijvoorbeeld maar een naar ‘Breaking The Heart Of The City’. Ondanks een super bezetting blijft het succes toch uit doordat de band de kans niet kreeg om voldoende te toeren en omdat de platenmaatschappij andere prioriteiten stelde. Nochtans is dit album muzikaal gezien best wel sterk en het lijkt misschien vreemd om zeggen maar Graham Bonnet zelf is hier nog de zwakste schakel in het geheel. Zijn zanglijnen zijn niet echt conventioneel te noemen en dat op zich hoeft geen nadeel te zijn maar ik hoor hem toch liever op klassiekers als ‘Since You Been Gone’ en ‘All Night Long’ van Rainbow of het eigen ‘Night Games’. Het lijkt of Bonnet moet hier zijn stem verheffen om boven het muzikale uit te komen. Dan is het voor mij meer genieten van het extra bonusmateriaal en de instrumentale demo’s (hoewel van mindere opname kwaliteit) die aantonen dat deze band echt wel capaciteiten heeft.
De bijgeleverde DVD van de Japanse Toer laat je getuigen zijn van een energieke, ervaren en dynamische band. De muzikanten tonen wat ze in huis hebben en zijn allen virtuoos op hun manier. Jan Uvena is een beest van een drummer en één brok energie. Vaï toont zich ook hier al van zijn uitermate showbeest kant en weet de meest imposante licks en solo’s uit zijn gitaar te halen. Ook Jimmy Waldo kleurt het geheel mooi in op toetsen. Wie de virtuositeit te ntop wil zien moet zeker ‘Kree Narookie’ eens bekijken! Jammer genoeg moet ik weerom dezelfde opmerking maken wat Bonnet Betreft… Voor mij past hij niet in dit geheel en niet enkel wat de zangcapaciteiten betreft maar ook nog eens qua presentatie. Hij treed volledig uitgedost aan in een afgeborsteld pak zoals je van Bowie gewend zou zijn. Ik heb geen problemen met Bowie maar een uitgedoste en afgeborstelde frontman past niet echt in een rockband. Kleren maken de man niet maar ook zangtechnisch is het hier niet van de bovenste plank (of ben ik te verwend?). Zijn beste prestaties vind je terug op de reeds vernoemde klassiekers ‘Since You Been Gone’ - ‘Night Games’ en ‘All Night Long’ en dat moet de man ook geweten hebben want het zijn net die nummers waar hij het publiek aanzet tot meezingen.
Al bij al een leuke release die toont wat deze, voor velen onbekende band, in petto heeft en ik heb lang getwijfeld over een half puntje meer maar dit viel weg vanwege het mindere zangtalent van Bonnet op deze release.

Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. It’s My Life
2. Undercover
3. That Ain’t Nothing
4. No Imagination
5. Ohayo Tokyo
6. Dangerous Games
7. Blue Boar
8. Only One Woman
9. The Witchwood
10. Double Man
11. Night Of The Shooting Star
12. Boustracks:
13. Island In The Sun
14. It’s My Life
15. Undercover
16. God Blessed Video
17. Double Man
18. Wire And Wood
19. Since You Been Gone
20. All Night Long

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECD066

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Alcatrazz

Dit Alcatrazz album is een heruitgave van het originele album aangevuld met niet eerder uitgebrachte live opnames van een show op Long Island te New York. Zoals in een vorige review reeds vermeld had Alcatrazz zowat alles mee, gaande van een indrukwekkende bezetting, een goed ontvangen debuut en een succesvolle Japanse debuuttournee waarin ze gekend stonden als energiek en dynamisch.
Met ‘Dangerous Games’ had Alcatrazz de pech om Steve Vaï te moeten laten gaan nadat hij een aanbieding had gekregen om bij David Lee Roth te spelen. Vervanger voor Vaï werd Danny Johnson die voordien speelde bij Derringer, Alice Cooper en Rod Stewart. Danny had een meer commerciële inslag en dat was ook de richting die Capital Records in gedachte had voor Alcatrazz. Voor dit derde album werd ook voor een andere producer gekozen aangezien de samenwerking tussen Eddie Kramer en Graham Bonnet op ‘Disturbing The Peace’ niet goed verliep. Eén van de verrassingen op dit album is de toevoeging van twee covers, ‘It’s My Life’ van The Animals en ‘Only One Woman’ van The Marbles,  dit terwijl de band voordien enkel eigen materiaal opnam.  Er werd door Capitol nog meer covers voorgesteld maar dit weigerde de band. Deze ‘Dangerous Games’ is dan ook een stuk toegankelijker en commerciëler dan vorig materiaal en ondanks die commerciële inslag bleef ook nu het succes uit. Door interne problemen met zowel het label alsook het management split Alcatrazz een jaar na het uitkomen van deplaat. Jimmy Waldo en Gary Shea verlaten de band, waarna Jay Davis wordt aangetrokken als bassist. Alsook deze laatste samen met Danny Johnson vertrekt om met Eddie Van Halen te gaan spelen valt Alcatrazz voorgoed uit elkaar.
Nochtans bezit ‘Dangerous Games’ goed song materiaal om het in een Amerikaans AOR circuit te halen. De plaat staat bol van met toetsen gevulde rockers met pompend ritme,  mooie samenzang maar evenzeer rustige ballade achtige momenten. Graham Bonnet zelf klink in tegenstelling tot de eerder besproken ‘Disturbing The Peace’ overtuigend. Het lijkt wel of dit songmateriaal hem op het lijf geschreven is. Hij zingt de ziel uit zijn lijf en laat op het trage ‘Only One Woman’ horen welke capaciteiten hij in huis heeft. Ook qua meezing gehalte kan dit schijfje meedingen naar andere commerciële successen. Luister maar een naar ‘Undercover’  of de refreinen van ‘No Imagination’ of ‘Dangerous Games’.  De ingrediënten om het te maken binnen de scene waren dus zeker aanwezig.
Of de live opname een meerwaarde heeft voor de heruitgave van deze CD is mij nog de vraag. Voor de echte fans zal dit ongetwijfeld zijn maar ik wil je waarschuwen dat het om een publiekopname in bootleg kwaliteit gaat waarbij de geluidskwaliteit van destijds geldt en in de jaren tachtig was dit nog met tape recorders. Het geluid is dus niet echt helder te noemen en ook de balans tussen de instrumenten zit niet altijd even lekker maar het blijft voor sommigen wel een mooie herinnering natuurlijk.

Johan Kaethoven (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Staff In The Sand
2. The Red Robes
3. In Thrall To The Sorceress
4. Swords To The Sky
5. Von Sturmer
6. Fallen Children
7. A Shadow In The Hills
8. The Thirst

Platenlabel
Napalm Records

Labelnummer
Promo-CD 

Distributie
PIAS/Rough Trade

Website Artiest
The Order Of Israfel

The Order Of Israfel's tweede plaat is er ... en wat voor één is het geworden!
Deze plaat, 'Red Robes' getiteld, is het tegenovergestelde van het gene waarmee deze heren in 2014 met het ietwat saaiere 'Wisdom' mee op de proppen kwamen.  
In vergelijking met 'Wisdom' gaan ze buiten de perken van het geluid dat we gewoon zijn aan te horen en creëren ze een zeer uitgebreid, afwisselend en melodieus geluid. 
De plaat opent met de eerste drie nummers die een '70's doom/rock gehalte hebben, waarbij we direct aan Black Sabbath, Pentagram en Trouble kunnen denken.
Met ‘Thrall Of The Sorceres’ verandert het doomgehalte van de plaat naar een ‘vuilere’ rocksound met hierbij een nogal monotome zang.
Deze verandering zullen vele luisteraars interessant vinden om de plaat verder te beluisteren. 
'Fallen Children' is een aangename akoestische zet in het album, maar die echter wel de interesse van de luisteraar kan afzwakken. 
Afsluiter van dit album 'The Thirst' is een vijftien minuten lang nummer, dat echter ingekort zou mogen worden om zo beter tot zijn recht te komen. 
Om samen te vatten: 'Red Robes' is binnen het doomgenre een verfrissende en afwisselende noot en is geen herhaling van vorig eentonig album 'Wisdom'. 

Jason Proot (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1

1. Alive Again Intro                                                   
2. The Call                                                                 
3. Leviathan                                                              
4. The Grand Experiment                                          
5. Harm's Way                                                          
6. Bill's Keyboard Solo                                               
7. The Creation                                                         
8. There Is Nothing That God Can't Change            

CD 2

1. Waterfall                                        
2. Eric's Gtr Solo                               
3. In The Fire                                     
4. Alive Again                                    
5. Rejoice                                         
6. Oh Lord, My God                         
7. Reunion                                        
8. King Jesus

DVD

1. Alive Again Intro                                                   
2. The Call                                                                 
3. Leviathan                                                              
4. The Grand Experiment                                          
5. Harm's Way                                                          
6. Bill's Keyboard Solo                                               
7. The Creation                                                         
8. There Is Nothing That God Can't Change            
9. Waterfall                                        
10. Eric's Gtr Solo                               
11. In The Fire                                     
12. Alive Again                                    
13. Rejoice                                         
14. Oh Lord, My God                         
15. Reunion                                        
16. King Jesus

Platenlabel
Radiant Records

Labelnummer
3984-15463-2

Distributie
Metal Blade Records

Promo-agent
Metal Blade Records

Website Artiest
Neal Morse Band

Zeker weten: Spock’s Bears is altijd een van onze favoriete progrockbands van deze recensent geweest: soms wat zwaarder dan The Flower Kings, intelligenter dan Genesis en met een betere zanger dan Yes. Enkel toppers als Rush staan op gelijke voet met deze meestermuzikanten. Toen bandleider Neal Morse enkele jaren geleden aankondigde dat hij Spock’s Beard zou verlaten, leek dat voor velen op een aderlating. Niet, dus: Morse bleef betrokken bij zijn oude maatjes en leverde in 2015 zelfs vlotjes het beste album uit zijn solocarrière af: ‘The Grand Experiment’, dat voor ons de genialiteit van ‘Snow’ weet te benaderen.  
In maart trok The Neal Morse naar Nederland om voor een relatief klein (naar verluidt zo’n duizendtal, al zijn wij daar niet zo zeker van) maar enthousiast publiek zijn nieuwe werk te promoten en daar is dus nu een dubbel-cd met dvd van verschenen. De timing lijkt misschien niet perfect – in 2014 leverde de man nog de uitstekende boxset ‘Morsefest 2014’ af – maar het leeuwendeel van de nummers is nieuw en dat maakt alles natuurlijk toch de moeite waard… net als het ritsje artiesten dat Morse optrommelde om naast zich te spelen. Naast zanger/gitarist Eric Gillette (die pas zelf heeft uitgepakt met het uitstekende ‘The Great Unknown’) en keyboardspeler/klarinetspeler/zanger Bill Hubauer (Transatlantic, Flying Colors, ex-Spock’s Beard en het érg grappige ApologetiX) zijn dat bassist Randy George (Ajalon, Transatlantic, Spock’s Beard) en onze favoriete drummer aller tijden, de legendarische Mike Portnoy, die net als Gillette en Hubauer ook geregeld een vocaal steentje bijdaagt. 
Ondanks het feit dat Mike Mangini het geweldig doet bij Dream Theater, missen we de emotionele nuances die Portnoy bij die topband steeds weer in zijn drumwerk wist te brengen nog altijd – ook al lijkt hij momenteel actief te zijn in zowat elke belangrijke progressieve band op aarde. Er is echter een belangrijk aspect dat het kwartet van de Neal Morse Band met elkaar verbindt, namelijk het geloof ik God. Stuk voor stuk gaat het hier om devote christenen en wie zijn of haar muziekgeschiedenis goed kent, weet natuurlijk al lang dat religie voor Morse een belangrijke reden was om de solotoer op te gaan. Dat heel wat songs erg godsdienstig getint zijn, is dus geen toeval.
Los van het geloof, wordt er natuurlijk weer op uitzonderlijk hoog niveau gemusiceerd door alle betrokkenen. Na het intro ‘Alive Again’ is het al de beurt aan uitspringer ‘The Call’, een van de vier live nummers die we ook al konden terugvinden op ‘The Grand Experiment’. Voor een doorsnee band zou dat gewoon een acceptabel aantal nieuwe songs heten, maar voor de Neal Morse Band betekent het dat maar 1 liedje het niet heeft gehaald en dan gaat het nog om het kortste (de rocker ‘Agenda’). Het in de originele versie al behoorlijk complexe ‘Alive Again’ wordt hier zelfs opgevoerd in ietsje meer dan 34 minuten, terwijl het oorspronkelijk bijna 8 minuten korter is. Dat de verschillende muzikanten er ook nog eens van instrument bij wisselen (Portnoy neemt de basgitaar ter hand, Gillette gaat achter de drumkit zitten en George laat horen dat hij ook een fantastische gitaarspeler is) maakt alles nog specialer.
Met zoveel bandleden die samen ook in andere bands spelen, is het natuurlijk moeilijker om een eigen identiteit op de Neal Morse Band te drukken, maar toch blijft een song als het verrassend uitgekozen ‘Harm’s Way’ moeiteloos overeind als een onversneden product van Spock’s Beard, ook al wordt hij door een andere bezetting uitgevoerd. Overigens is dat niet de enige track waar Morse zijn verleden opzoekt, van de lang uitgesponnen ballad ‘There Is Nothing That God Can’t Change’, die voor het eerst te horen was op ‘Songs from the Highway’ uit 2007, langs het dynamische ‘In the Fire’ van 2 jaar eerder tot meezinger ‘King Jesus’ uit 2004: dit is een verzameling knappe live songs die stuk voor stuk teruggrijpen naar het proggeluid uit de jaren zestig en zeventig, maar ook voldoende vers klinken om ook anno 2016 nog relevant te zijn. De perfecte uitvoering en zuivere noten nemen we er met plezier bij.

Dirk Vandereyken (4)