DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Innocence
2. Demon’s In You  (with Alissa White-Gluz)
3. No Bitter End
4. Love To Hate
5. Supremacy
6. Living End
7. Diva
8. Eagle Eye (with Toni Turunen)
9. Undertaker
10. Calling From The Wild
11. Too Many

Platenlabel
Earmusic

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Tarja

Eindelijk is het zover: het nieuwe album van Tarja Turunen ligt vanaf 5 augustus in de winkels. Tarja is iemand die ik al volg sinds ze zangeres was bij Nightwish en ook haar soloalbums heb ik altijd in huis gehaald. Na de behoorlijk geslaagde prequel ‘The Brightest Void’ ben ik erg benieuwd naar haar nieuwste worp. Op ‘The Brightest Void’ konden we al kennis maken met de nieuwe poppy sound al bleef het wel onmiskenbaar symfonische metal. En ook op ‘The Shadow Self’ trekt ze die lijn door.
‘Innocence’ heeft een mooie piano-intro die overgaat in een stevige gitaarriff waarna de nog steeds prachtige stem van Tarja invalt. Halfweg neemt de piano het weer over,  om dan weer naar een heerlijk stukje symfonische metal over te vloeien. Veel verschillende contrasten dus in één nummer terke opener en terecht de eerste single van het album. 
Een funky gitaar en bas opent ‘Demon’s In You’, gaan we funkmetal krijgen? Niks van, want een ware killerriff neemt de song helemaal over. En wie horen we daar: Alissa White-Gluz van Arch Enemy grunt/zingt een stukje mee. Alissa en Tarja in één nummer is een prachtcombinatie. 
‘No Bitter End’ stond al op ‘The Brightest Void’ en was en is nog steeds een sterk nummer. De arrangementen zijn echt super en Tarja’s stem is hier echt top. Een erg toegankelijk nummer en tegelijk toch heavy. ‘Love To Hate’ is een heerlijk meeslepend nummer met alweer een hoofdrol voor de piano. Het nummer heeft heel wat invloeden uit de progressive metal. De lyrics zijn; zoals op het hele album, behoorlijk duister. ‘Love To Hate’ gaat over mensen die alleen maar negatief kunnen zijn en fijn vinden om andere te haten.  
En dan volgt een cover van … Muse! De originele versie van ‘Supremacy’ klinkt heel erg als een James Bond nummer. De versie van Tarja is iets heavier en zeker zo goed als het origineel.  
‘The Living End’ is een rustpunt op ‘The Shadow Self’. Een mooi nummer die de uitstekende mixing nog eens onderstreept. Ik ben geen fan van panpipes, maar hier storen ze voor een keer niet.
In ‘Diva’ zit de sfeer van circus en cabaret doorheen het nummer verweven. Een bombastische symfonische rocksong met weerhaken. Het is het meest filmische nummer op het album.  ‘Eagle Eye’ stond ook al op ‘The Brightest Void’. Al is deze versie wel anders dan op ‘The Brightest Void’. Het nummer is ingespeeld door andere muzikanten en op deze versie is Toni Turunen (inderdaad broer van) de gastzanger. Persoonlijk vind ik de versie op ‘The Shadow Self’ de beste.
‘Undertaker’ en ‘Calling From The Wild’ zijn twee duistere maar uiterst sfeervolle (bijna feeërieke)  metalsongs. Beide zijn gezegend met sterke riffs en een haast perfecte ritmesectie. En ik herhaal het nog maar eens: de stem van Tarja is ongeëvenaard. 
Afsluiten doet Tarja in stijl met ‘Too Many’. Een semi-ballad die een duister album toch hoopvol afsluit. Het nummer is tegelijk energiek en fragiel. 
Wacht na ‘Too Many’ nog enkele minuten en je krijgt nog een hidden track. Niet zomaar een hidden track maar een hitsong. Luister maar eens.
Tarja levert met ‘The Shadow Self’ voorlopig het beste symfonische metalalbum van het jaar af. En ik denk dat er weinig sterkere albums gaan komen. ‘The Shadow Self’ is duidelijk een tweespan met ‘The Brightest Void’. Een beetje zoals yin en yang, water en vuur of zwart en wit. De albumcovers lijken ook erg op elkaar. Dit is meest heavy soloambum dat ze ooit heeft gemaakt maar tegelijk ook het meest toegankelijke.  Dus noteer 5 augustus alvast in uw agenda en mis deze trip niet.

Tom Coppers (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD1

1. Früher War Alles Besser
2. Prometheus
3. Habgier Und Tod
4. Wachstum Über Alles
5. Hochzeitstanz
6. Nichts Bleibt Mehr
7. Satans Fall
8. Salome Feat. Doro Pesch
9. Sündenfall
10. Ebenbild
11. Tritt Ein
12. Falsche Freunde
13. Spielmannsschwur

CD2                   

1. Ode An Die Feindschaft
2. Idol
3. Krieg Kennt Keine Siger
4. Eulenspiegel
5. Schloss Duwisib
6. Freiheit
7. Salz Der Erde
8. Koma
9. Letzte Worte
10. Bonus Tracks:
11. Schöne Neue Welt 
12. Fatum 
13. Weiß Wie Schnee 

Platenlabel
Napalm Records

Labelnummer
Promo-CD 

Distributie
PIAS/Rough Trade

Promo-agent
Napalm Records

Website Artiest
Saltatio Mortis

Na hun zestienjarig bestaan en tien platen uitgebracht te hebben, verschijnt er een best of album van Saltatio Mortis. Deze band brengt een breed gamma aan stijlen in hun muziek: van middeleeuwse folk tot punk, rock, metal en zelfs industriële nummers. Dit gemengd met hun hedendaagse poëzie, die soms zeer pittig is, maakt Saltatio Mortis een unieke band. Alle nummers zijn dan ook geremasterd en er staan dan ook drie nieuwe nummers op dit album: 'Schöne neue welt', 'Fatum' en 'Weiß wie schnee'. 'Schöne neue welt' is tekstueel een mooi cynisch knipoogje. 'Fatum' is dan weer vol van poëzie gevolgd door het zeer sterke folk nummer 'Weiß wie schnee'. Fans zullen deze mooi samengevatte best of CD met geremasterde nummers met open armen ontvangen en ook de nieuwkomers kunnen zo de wereld van Saltatio Mortis ontdekken. 

Jason Proot (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Price Is Wrong
2. Motormouth
3. Marigold
4. The Way The News Goes
5. Remain Indoors
6. Habitual Line Stepper
7. Flatline
8. Absolomb
9. Catch Fire
10. Prayer Position
11. Lune

Platenlabel
Century Media records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Sony Music

Promo-agent
Century Media Records

Website Artiest
Periphery

Periphery is een progressieve metalband uit Washington D.C. opgericht in 2005. Ze zijn gekend om hun harde, progressieve sound met veranderende ritmische patronen en razende melodieën. Ze worden eveneens samen met Meshuggah als pioniers gezien voor het Djent subgenre binnen de progressieve metal. 
Het album start alleszins snoeihard, laag getunende gitaren en hevig dreunende drums en basslijnen. De stem heeft heel wat weg van wat ik voornamelijk gewoon ben uit de metalcore/hardcore. Nu heeft Djent wel veel weg van metalcore en wordt ook Periphery vaak omschreven als metalcore of deathcore band. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ‘The Price Is Wrong’ een geweldige opener is. ‘Motormouth’ is nog zo’n klepper, je hoort duidelijk de progressieve metalinvloeden in de stem maar doorspekt met de kracht uit de metalcore. Zeg maar het beste uit beide werelden. Ook de cleane stukken kunnen op mijn goedkeuring rekenen. De breakdowns en ritmeveranderingen zijn nog een onderdeel uit dit Djent gebeuren die me vreselijk hard aanstaan. Violen openen ‘Marigold’ afgelost door de drums en de typische laag getunede gitaren. Cleane vocals worden dan weer afgelost door screams en een aanstekelijk refrein dat snel door de fans zal worden meegezongen tijdens live optredens. De verrassend hoge noten die worden aangehaald bezorgen me toch even kippenvel, en dan dat middenstuk of moet ik zeggen extreme outro. Een meer melodische track is ‘The Way The News Goes’ ondanks de drums toch hevig doordreunen. Dit is misschien wel de meest radiovriendelijke track van het album, met een leuke piano outro. ‘Remain Indoors’ is weer een track die vooral clean wordt gezongen maar met enkele brute uitschieters. Ook de inbreng van de elektronische tonen maken dit nummer tot een progressief hoogstandje. De ingewikkelde ritmische veranderingen, zo kenmerkend voor het genre zetten zich verder in het volgende meesterwerk ‘Habitual Line Stepper’. De screams en grunts nemen terug de bovenhand bij ‘Flatline’. Ook hier een meesterlijk spel van ritmisch gegoochel en cleane tussenstukken. Een lekker vette bas geeft de aanzet van ‘Absolomb’ dat weer de radiovriendelijke kant opgaat maar laat jullie hierdoor niet van de wijs brengen. ‘Catch Fire’ begint heel zweverig en met ritmisch klinkende vocals. Opnieuw een rustiger nummer dat de afwisseling op dit album nog eens extra in de verf zet. ‘Prayer Position’ is daarentegen nog eens een lekker hard nummer. Djent zoals het hoort ? Hoewel ik het maar een rare naam vindt dat ze voor dit subgenre hebben genomen, beter is progressieve metalcore of zoiets. Maar ja wie ben ik hé. ‘Lune’ is alweer het laatste nummer, waarom vliegen die goeie albums zo voorbij? Lune lijkt in het begin wel weggelopen uit een album van Tool, qua intro dan toch. De rest van het nummer doet me soms denken aan Incubus en Hoobastank, waarschijnlijk door de gelijkende zangstem/stijl. ‘Lune’ blijft wel een enorm mooi nummer, eentje dat blijft hangen. 

Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Fast As A Shark
2. Ace Of Spades
3. Soldiers Of Hell
4. No Rules
5. Evil Has No Boundaries
6. Rise Of The Hammer
7. Steelcrusher
8. Let The Angels Burn

Platenlabel
Steamhammer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
SPV

Promo-agent
Steamhammer

Website Artiest
Hammercult

Hammercult is een Israëlische thrashmetal band opgericht in 2010. De band wordt aanzien als een van de leiders van de metalscene in Israël. Zo stonden ze in 2011 als vertegenwoordigers van Israël op Wacken Open Air nadat ze in Tel Aviv met verre voorsprong de Israel Wacken Metal Battles wonnen. Ook op W.O.A. werden ze uitgeroepen als winnaar van de W.O.A. Metal Battle en wonnen ze zo nieuwe instrumenten en materiaal.
Na een EP en drie full-albums brengen ze ons in 2016 hun nieuwe plaat ‘Legends Never Die’, deels bestaande uit covers en eigen werk. Het album begint met een typisch Israëlisch deuntje (i.p.v. Heidi Aus Tirol) om dan aangedreven door een schreeuw van zanger Yakir Shochat en het gebulder van de instrumenten los te barsten in de geweldige opener ‘Fast As A Shark’, origineel van Accept. Het nummer zit hen als gegoten, gestroomlijnd, snel en zoals een haai zonder stoppen voorbij razend. Een tijd geleden deed ik al een review van een andere Israëlische metalband en toen al was ik verbaasd van de kwaliteit van de band, deze band zit nog een level hoger. Hoog tijd om Israël wat meer in de gaten te houden. Want ook het tribute aan Lemmy onder de vorm van de Motörhead klassieker ‘Ace Of Spades’ klinkt lekker vet. De trouwe Motörhead fans zullen me hier tegenspreken want dit is niet zomaar een cover maar een eigen interpretatie van de song zonder zijn roots te verloochenen. Derde cover in de rij is Running Wild’s ‘Soldiers Of Hell’, en opnieuw is hun versie er recht op. Verschillend met het origineel, compleet hun eigen ding maar met ongelofelijk veel respect voor hun helden. Hoog tijd voor eigen werk na deze drie fantastische opwarmers. ‘No Rules’ brengt ons een geweldige thrash track doorspekt met punk en hardcore invloeden, dit is een moshpit/headbang song pur sang. Deze geweldige song zou niet misstaan in het repertoire van de grote old school hardcore bands, wie weet wordt Hammercult nog gecoverd. De allergrootste thrash metalband coveren, weinigen durven het aan. Hammercult durft het niet enkel aan, ze slagen er nog geweldig in ook. Hun cover van Slayer’s ‘Evil Has No Boundaries’ knalt als nooit tevoren. Ik wordt hier track na track van m’n stoel geblazen door deze Israëlisch trashers. ‘Rise Of The Hammer’ is opnieuw geweldig eigen werk, genoemd naar hun debuut EP uit 2011. Wat een geweldig nummer is dit ook weer, ik hoor mezelf al op een festival het refrein meebrullen en ik zal dan niet de enige zijn. Ook hun eigen werk verdiende een opknapbeurt moeten de mannen gedacht hebben. Want ‘Steelcrusher’ is een remake van hun nummer uit 2014, compleet in een nieuw eigentijds jasje gegoten. Zo hoor je hoe hard het genre op 2 jaar tijd evolueert. Ik heb beide versies met elkaar vergeleken, de originele versie is bijna gedegradeerd tot een demo na deze geweldige remake. Lopen, lopen en nog eens lopen in die circle pit. ‘Let The Angels Burn’ een fenomenale afsluiter van deze, veel te korte, plaat. Dit nummer smeekt en smacht naar circlepits. Thrash leeft duidelijk in Israël, laat daar maar meer goeds vandaan komen.

Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Action
2. Fox on the Run
3. Girls on Top
4. Tear It Up
5. Love at First Bite
6. Head Over Heels
7. Up All Night
8. This Time
9. Don't Walk Away
10. Too Hot to Handle

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECD070

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Girlschool

‘Take a Bite’ is de tweede heruitgave van een Girlschoolalbum afgelopen maand, deze keer van een werk dat oorspronkelijk is uitgegeven in 1988, twee jaar na ‘Nightmare at Maple Cross’. 
Het budget was ondertussen danig geslonken en daarom zou producer Michael Palin van Monty Python de opnames hebben verzorgd in het midden van de nacht, om zo de productiekosten zo laag mogelijk te houden. Uiteindelijk kon Girlschool ook met ‘Nightmare at Maple Cross’ niet opboksen tegen de indertijd immens populaire glammetalbands, maar dat betekent niet dat de songs van een (veel) minder allooi zijn.  Ook deze keer hoort een cover (‘Fox on the Run’) bij de uitschieters, terwijl de eigen songs stuk voor stuk bestaansrecht hebben. Luister maar naar ‘Tear It Up’, dat begint met een riff die ook niet zou misstaan hebben op een AC/DC-album, of naar ‘Love At First Bite’, dat begint met krakende deuren, onweer en onheilspellend lachen, waarna er een schaamteloos meezingbaar liedje volgt. Toch eens te beluisteren, dit ‘Take a Bite’.

​Dirk Vandereyken (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. All Day All Night
2. Play with Fire
3. Danger Sign
4. Never Too Late
5. Tiger Feet
6. Leader of the Gang
7. Back for More
8. Let’s Go Crazy
9. You Got Me (Under Your Spell)
10. Let’s Break Out
11. Turn It Up

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECD069

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Girlschool

Girlschool zal altijd wel een speciale plaats in het hart van deze journalist behouden. De song ‘Please Don’t Touch’, dat deze meidengroep samen met Motörhead (als Headgirl) uitbracht, stond immers op de eerste grote metalcompilatie die ik kocht. 
De band is nog steeds actief, maar bestaat al sinds 1977, al waren er sindsdien ook de nodige bezettingswisselingen. Girlschool reed mee op de New Wave of British Heavy Metal die onder andere ook Iron Maiden voortbracht, maar heeft toch een iets hoger rockgehalte. Dat er hier en daar zware metalen verborgen zitten in de riffs, staat echter buiten kijf. De invloed op latere alternatieve ‘female-fronted’ rockbands is echter onmiskenbaar.
Zesde album ‘Nightmare at Maple Cross’ dateert van 1986, een jaar waarin Girlschool het steeds moeilijker begon te hebben om het succes van de twee debuutwerken te benaderen, laat staan te evenaren. Desondanks mocht sterproducer Vic Maile, die ook al voor superbands als Motörhead, Eric Clapton, Fleetwood Mac, Jimi Hendrix en Led Zeppelin had gewerkt of zou werken, weer achter de knoppen staan. Hij was een van de breinen achter het succes van de al genoemde eerste twee albums, maar ondanks een voor die periode erg gaaf geluid, dat toch nog de rauwere essentie van Girlschool wist weer te geven, wist ‘Nightmare at Maple Cross’ geen echte brokken te maken bij het grote publiek.
Dat ‘Nightmare at Maple Cross’ niet voldoende aansloeg, heeft niet veel te maken met de songs op zich: die klinken wat harder dan de nummers op het daaropvolgende ‘Take a Bite’, met een fantastische cover van ‘Tiger Feet’ (Mud) als uitschieter. Er wordt stevig afgetrapt met het ‘groovende’ ‘All Day or Night’, terwijl de vrij simpele, pompende baslijnen en korte solo op nummers als ‘Play with Fire’ verder goed accentueren waar Girlschool voor staat. ‘Never Too Late’ faalt ondanks een riff die het goed zou hebben gedaan bij een band als Van Halen dan weer tijdens het refrein, maar dat wordt ietsje later goedgemaakt met het interessanter opgebouwde ‘Let’s Go Crazy’. Na elf nummers kan je dan ook spreken over een geslaagde, inmiddels ietwat gedateerde, schijf die zeker niet misstaat in eender welke metalverzameling met heavy muziek uit de jaren tachtig.

Dirk Vandereyken (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Sick X Brain
2. Mass Confusion
3. Allergy
4. Turned To Grey
5. Blind To Art
6. Mind The Gap
7. Exit
8. Empty Faces
9. Taking Your Last Breath
10. Portraits Of Decay
11. Masters Of War

Platenlabel
Napalm Records

Labelnummer
Promo-CD 

Distributie
PIAS/Rough Trade

Promo-agent
Napalm Records

Website Artiest
Dust Bolt

'Dust Bolt' is een Duiste crossover thrash band waarbij een mix van hardcore en thrash gespeeld wordt . Met hun derde album 'Mass confusion' brengen ze een zeer sterke en dynamische sound. Wat we mogen verwachten van deze plaat is zeker niet veel speciaals. Het is en blijft een crossover thrash band, waarbij je gewoon een goede portie thrash voorgeschoteld krijgt. Toch even stilstaan bij het zevende nummer op deze plaat genaamd 'Exit'. Dit nummer kan je als Dust Bolt's eerste ballad aanzien en maakt het album variabel met een mooie tussenpauze. Het verschil is dat Lenny hierbij in plaats van roepen, zuiver zingt en dit brengt een meerwaarde aan het nummer. Terwijl vele andere ballads verzinken in clichés, doet 'Exit' dit zeker niet. 'Mass Confusion' is een gewaagde zet van Dust Bolt en brengt allerlei elementen samen uit de thrash en crossover wereld, waarbij ze met deze plaat een mooi resultaat verworven hebben. 

Jason Proot (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Portrait Of A Killer
2. Souls Of Damnation
3. The Children Shall Endure...
4. Dream Controlled Murder
5. Mary Whispers Of Death
6. Ravenous War Machine
7. Malignant Nothingness
8. Monument Of Death
9. Path Of Flesh

Platenlabel
Candlelight Records

Labelnummer
Promo-CD 

Distributie
Spinefarm Records

Promo-agent
Petting Zoo
    
Website Artiest
Blood Red Throne

Er zijn dit jaar al heel wat goede death metal platen afgeleverd. Een nieuwe in de rij is Blood Red Thone's achtse langspeler 'Union Of Flesh And Machine'. Voor diegenen die Blood Red Throne niet zo goed kennen, deze band werd opgericht door Tschort. Tschort heeft al geschiedenis gemaakt bij heel wat bands, zoals o.a. Satyricon, Emperor, Carpathian Forest en Green Carnation (deze hoort bij de eerste Death Metal bands van Noorwegen). Ondertussen heeft Tschort de band verlaten en is de mede-oprichter, Død nu pionier. Opvallend is dat Blood Red Throne een Amerikaans death metal geluid heeft. Nooit heeft de band aan de top kunnen geraken maar heel onbekend zijn ze ook niet. Met 'Union Of Flesh And Machine' zijn er elf, van de bovenste plank gegrepen, variable death metal nummers te horen met onder andere een cover van Judas Priest ‘Leather Rebel‘. Een grote vernieuwing is deze plaat niet, maar wel een mooie, stevige death metal plaat voor de aanvullling van de collectie!

Jason Proot (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. For Red Cloud
2. Sorrowpsalm
3. Again
4. Belie The Machine
5. Selves We Cannot Forgive
6. Matriarch
7. Transmit To Disconnect
8. Vicious Lives

Platenlabel
Steamhammer
Long Banche Records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
SPV

Promo-agent
Steamhammer

Website Artiest
Black Crown Initiate

Black Crown Initiate is een agressieve progressieve death-metal band, een hele mond vol, uit het Amerikaanse Reading. Ze zijn ontstaan in 2012 en brachten onder eigen beheer een EP uit die heel positief werd onthaald, ‘Song Of The Crippled Bull’. Ze verdienden hun platencontract bij eOne music in 2014 en na hun eerste full album ‘The Wreckage of Stars’ is hier hun tweede langspeler ‘Selves We Cannot Forgive’.
‘For Red Cloud’ is de opener van deze nieuwe plaat en hoewel ik geen grote fan ben van het genre hebben ze me toch direct mee. Ze ingewikkelde muzieklijnen, de intrigerende stem en de krachtige drums brengen me direct bij de enige band die ik voordien apprecieerde uit het genre, nl. Opeth. Als dit het geluid is van het merendeel uit het genre zal ik toch wat meer gaan verkennen want ik hou wel van aparte, ingewikkelde muziek. De cleane zangstukken afgewisseld met de diepe grunts laten z’n sporen na in m’n gehoorgang en I like it. Bijna zeven minuten lang en geen seconde stelt het eerste nummer teleur, dat beloofd. Een rustige, indringende, intrigerende intro is de aanzet van ‘Sorrowpsalm’. Ik kan niet meer zeggen dan dat dit weer een meesterwerkje is zeker als na een kleine twee minuten het nummer pas echt begint. Niet echt nummers om bij te headbangen maar eerder om, hoe raar het misschien mag klinken, bij weg te dromen. ‘Again’ is weer een toonbeeld van waar deze band voor staat, geweldig samenspel van de instrumenten en de geweldige cleane stem, onder druk gezet door de monterlijke grunts en screams. Flarden Opeth, Gojira passeren de revue en meer en meer ben ik diep onder de indruk. ‘Belie The Machine’ opent met een geweldig samenspel van gitaar en bas, met drums die ondersteuning bieden om dan de aanzet te geven tot het exploderen van de track. Een explosie die negen minuten nazinderd en als een aardbeving voor naschokken blijft zorgen. Ze hebben er een fan bij want ook op titeltrack ‘Selves We Cannot Forgive’ stellen ze me niet teleur. De fantastische piano-intro bezorgde me kippenvel en ik sprong een meter op in mijne stoel toen de zanglijn werd ingezet. Een relatief rustig nummer maar zo af en toe barst het nummer los in zijn hevigheid en als dan die volumeknop net te hard naar rechts is gedraaid, ja de gevolgen doen zich al raden zeker ? Ook ‘Matriarch’ is zo’n nummer dat heel zacht begint en je klaarzit om niet te verschieten omdat je aanvoelt dat er iets staat te gebeuren. En ja hoor, hoe geweldig is dit toch. Misschien voor sommigen voorspelbaar maar telkens zo verrassend op welke manier ze weer ingrijpen. ‘Transmit To Disconnect’ en ‘Vicious Lives’ zijn de laatste nummers van het album. Terwijl ‘Transmit To Disconnect’ in de lijn van het hele album ligt is laatsgenoemde iets totaal anders en dat laat ik volledig aan jullie over om te ontdekken.

Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Luma
2. An Ember’s Ark
3. Withering Strands
4. Roots To Sever
5. Whelm
6. A Thread Dissolves
7. Grasping Light
8. The Smoke Of Many Fires

Platenlabel
Napalm Recods

Labelnummer
Niet Gekend


Distributie
PIAS/Rough Trade

Promo-agent
Napalm Records

Website Artiest
Be’lakor

Be’lakor is een melodische death metal band uit Melbourne, Australië. Ze zijn met ‘Vessels’ reeds aan hun vierde album toe.
Het album start met ‘Luma’, helaas duurt dit nummer maar twee minuten en ontbreekt er net dat extra aan om de track te laten plakken. ‘An Embers Arc’ begint met een leuke tokkelende gitaarintro die je vol verlangen doet uitkijken naar wat komen gaat. Helaas is het niet echt wat ik ervan verwachtte. Het is niet slecht maar net als bij de opener mis ik iets. Iets speciaals dat me vastkluisterd aan de stereo. Gelukkig duurt dit nummer ruim acht minuten en zal ik mijn woorden moeten inslikken want ze stelden me toch niet teleur. Death-metal is nooit echt volledig m’n genre geweest, ondanks sommige uitschieters in de subgenres. Daardoor is het voor mij altijd wel wat zoeken naar wat me nu wel kan bekoren en bij deze band zitten er zo wel wat zaken. Vooral de melodische stukken in ‘Withering Strands’ staan me aan, continue gegrunt is dikwijls niet aan mij besteed er moet iets extra zijn. Als die grunts worden doorbroken of ondersteund door een meeslepend ritme dan heeft de track me beet en dat is hier het geval, en dat ruim tien minuten lang. Als er iets is wat deze plaat kenmerkt zijn het wel de lange afwisselende nummers die me meer en meer aanstaan. Zo is ook ‘Roots To Sever’, een rauwe doch melodische meeslepende track met de nodige afwisseling om je te blijven intrigeren. ‘Whelm’ is een rustigere track op het album ondanks je geconfronteerd blijft met de grunts. Bij deze band hoort dit nu eenmaal en zouden naar mijn mening clean vocals compleet misstaan. De volgende track, ‘A Thread Dissolves’, is een specialleke en niet enkel door z’n korte speelduur in vergelijking met andere tracks op het album. Spoken words bijgestaan door afwisselend ritmische, melodische en hevige gitaarlijnen. Het heeft iets. ‘Grasping Light’ bouwt dan weer verder op de rest van het album, melodisch, hard en duister. Afsluiter is het steengoede ‘The Smoke Of Many Fires’ dat alles biedt wat voor mij melodic death metal inhoudt.

Peter Smet (3½)