CD & vinyl REVIEW BLOG |
|
Velen zullen zich de Nederlandse groep Focus (met bandleider Thijs Van Leer) wel herinneren. Prachtige klassieker zoals Hocus Pocus met de falsetto stem van Thijs. Niets van dit alles op deze dubbelaar opgenomen als een tussendoortje bij concerten in de coulissen of tijdens de soundchecks wanneer Thijs er nog niet was. Na 45 jaren musiceren verwacht je dan ook iets origineels, namelijk experimentele geïmproviseerde nummers (zoals ze het zelf aankondigen!). Leuk voor hen! Maar toen ik de cd in de lader stak, wist ik na enkele minuten al… dit breekt geen potten. Erger: niet gebakken klei! CD1 noemt de instrumentale nummers ‘Adventure’ 1 tot 9. Welk avontuur? Na enkele minuten weet je al waar de klepel hangt.Er zit geen enkele verrassing onder de notenbalken. Het déja vu-gevoel is alom aanwezig bij deze instrumentals. Wat leuk gitaarwerk, soms swingend en rockend maar erg repetitief, langdradig en met een gebrek aan melodie. CD2 kreeg de titel ‘Rage Reference’ mee. Hiermee refereren ze natuurlijk naar de harmonische melodieën (Raga) uit het verre India. Maar ook hier is het een speld zoeken in de magere akkoordenbak. Ook de oosterse invloeden zijn verdwenen onder een tsunami van verveling. Natuurlijk heb je de fans die hun geld toch aan iets moeten besteden, dus waarom niet de collectie aanvullen met wat opvulling? Kijk, het mag allemaal goed bedoeld zijn. Maar nu de verkoop van cd’s in mekaar gestort is, kan je beter energie steken in live-optredens. Dat zorgt voor een degelijke broodwinning én veel meer kans op erkenning. In een concertzaal zal het misschien wel lukken om mij wakker te houden. Sorry. Marino Serdons (3) In And Out Of Focus Records I OF002CD I Cherry Red Records I Schwung
0 Opmerkingen
De Canadese drummer Mark McLean werd geboren in Ontario, maar verhuisde in 1999 naar New York. Daar speelde hij eerst met jazzzanger & pianist Andy Bey, en met jazzicoon Oscar Peterson. Bovendien drumde hij voor o.a. Wynton Marsalis, Quincy Jones, Gladys Knight, Diana Krall, Glen Campbell, Carla Cook, Linda Eder, Jimmy Webb, Vanessa Williams, Patti Austin, Gladys Knight, Joe Sample, Jamie Cullum, Andrea Bocelli, Catherine Russell, Dionne Warwick en The Backstreet Boys. Ook speelde hij met Peter Cincotti, toerde met George Michael, en werkte met producer Phil Ramone. Recent toerde hij met Michael Feinstein. In 2010 kwam zijn indie debuut ‘Playground’ uit, en nu is de opvolger daarvan hier beland. Mark koos nochtans voor onbekende gastzangers en schreef bijna alle nummers zelf. Wade O. Brown opent met het soulvolle ‘Shining Star Be Mine’, gevolgd door Kellylee Evans met ’24 Years’. Lamont Jeffreys brengt de funky blues van ‘Sugar Bones’, waarna voornoemde Andy Bey het trage jazzy ‘January Rain’ neerzet. ‘Surrounded By You’ door Howard Fishman is dan weer een ouderwetse jazzballade. En ‘Where’s The Door?’ door Denzal Sinclaire is een swingende jazztrack, gevolgd door de poprock van ‘Damn Shame’ door zijn broer Lester McLean. De ballade ‘Only Friend’ door Michael Dunston is de volgende track, waarna de soul van ‘Angel On Your Pillow’ door Wade O. Brown eraan komt. Daarna komt de pianoballade ‘Silent Prayer’ door Andy Bey, die ook afsluit met de titeltrack, die tegelijk funky en New Orleans jazz uitademt. “I’m grateful for having the chance to play drums with so many people I love and who are heroes of mine,” zei McLean, “but along with this success has been a tendency to think of me in a singular way. Feel Alright is my chance for people who know me as a sideman to see that I’m also a passionate songwriter, pianist and arranger. I feel that the best part of the career I’ve had is that I’ve been afforded so many opportunities to be inspired by some of the greatest musicians, composers and artists in the world.” Dit is een release die dus doorheen genregrenzen breekt, van soul, via blues/funk, tot poprock, jazz & swing tot New Orleans jazz. Patrick Van de Wiele (4) A genre defying album that brings soul, blues/funk, pop/rock, jazz, swing and New Orleans jazz. Eigen Beheer I 829982146809 I Tom Estey PR I Mark McLean
In 1977 overtuigde producer Stephen Hill het label Unity Records uit San Francisco, om een onuitgegeven dubbelelpee met bijna 120 minuten aan muziek door Jordan De La Sierra uit te brengen. Daarbij zat een boekje van 20 bladzijden met tekeningen van De La Sierra over een pre ’Star Wars’ concept, “the force” genoemd. De plaat flopte echter, want de wereld was niet rijp voor New Age. Nadien werd de plaat herleid tot één elpee zonder boekje. Toen het label op de fles ging, bleef het project op de plank liggen. Als afstammeling van componist Erik Satie en student van Terry Riley, noemde De La Sierra zijn muziek “puur geluid zonder vorm”. Hijzelf vond dat het best ’s nachts beluisterd werd. De La Sierra was toentertijd een voorloper van de ontluikende New Age beweging. Nu is het terug uitgebracht op een dubbel-cd, met bijbehorend boekje met daarin essays en tekeningen, met als ondertitel “Music for the well-tuned piano”. Op elke cd staan twee hele lange tracks, van tweemaal 24 minuten tot tweemaal 27 minuten. Het pianospel en de overliggende effecten produceren een effect dat blijft hangen, en verlenen het een beetje een “alien” effect. Andere muzikanten gingen hierdoor ook spirituele en kosmische geluiden gebruiken. Je kan dit project dan ook gebruiken bij helende rituelen, yoga, meditatie, of om een hoger bewustzijn te bereiken. Vreemd, maar toch ergens aantrekkelijk. Patrick Van de Wiele (3½) Take an interstellar ride with this ambient project. In zijn thuisland geniet deze gitarist en songwriter cultstatus als stichtend lid van Stannard Tudor Lodge, een collectief dat ruim vier decennia geleden ook buiten het folkcircuit furore maakte op de meest gerenommeerde festival podia aantrad. Zangeres Linda Peters, de later Mrs. Thompson, figureerde beginjaren zeventig nog een tijdje in Tudor Lodge. Haar vertrek betekent het voorlopige einde in ’81 werd er een reunie opgezet met Naast Stannard, Lyndon Green en de oorspronkelijke zangeres Ann Steuart. Later gaat het muzikale duo nog een tijdje verder met Tudor Lodge maar met zangeres Lynne Whiteland. Met Blue Horizon, zoals de naam al suggereert is een bluestrio dat Stannard zoekt Stannard inderdaad meer de blueshoek op. Ook de opener ‘Solitary Vacation With The Blues’ laat evenmin aan duidelijkheid te wensen over in welke hoek we het moeten zoeken. In een dozijn songs verkent Stannard samen met gitarist Mike Baher en harmonica man aangevuld met enkele gastmuzikanten Howard Burchman de blueswereld, meer bepaald een onderhoudende folk- en countryblues variant. De enige cover het van Crudup afkomstige ‘That’s Allright Mama’ ooit door een blanke rock’n roller onnavolgbaar vereeuwigd krijgt hier een dynamische versie die meer aansluit bij de originele versie en zich naadloos laat inpassen tussen nummers als ’Lady Luck’ en een gedreven ‘Flood Water’dat zich in de omgeving van de Mississippi Delta, of is het toch ergens in Reading aan de oevers van de Theems? Cis Van Looy (3½) In 2011 verbaasde de Afro-Amerikaanse zanger Geoff McBride vriend en vijand in NBC’s ‘The Voice’ met zijn versie van Stevie Wonder’s ‘Higher Ground’ te brengen, evenals juryleden Christina Aguilera en Cee Lo Green. Zelfs gastmentor Lionel Richie was vol lof over hem. Op het einde van 2013 bracht hij dit album uit, dat ik nu pas onder ogen en oren krijg. Hij zegt daarover: “With this album, I want to convey the essence of who I am as a vocalist and an artist, and my love for a variety of different kinds of music, from pop and R&B to gospel and rock. I connect deeply with each of these songs because they convey true life facts about love, happiness and human relationships. Though my foundation is in soul music, I am not just a soul singer. I believe that all music transcends together.” Geoff komt uit North Carolina, maar woont nu in Florida. En alhoewel hij zijn eerste muzikale stappen in de kerk zette, citeert hij grootheden zoals Seal, Luther Vandross, Marvin Gaye en Al Green als zijn invloeden. Ooit nam hij een demo op die opgemerkt werd door Clive Davis van Arista Records. En hij kreeg er ook een contract, maar verliet dat label weer. Een tijdje werkte hij buiten de muziekbusiness, maar uiteindelijk keerde hij toch weer. Zijn debuutalbum staat vol met liefdesliedjes zoals de up-tempo opener ‘My Angel’, waarna de mooie Todd Rundgren cover ‘Love is the Answer’ volgt. Maar Geoff is ook een “balladeer”, want ‘Wipe Away Your Tears’ is een soulvolle ballade. Daarna is ‘When You Got Love’ weerom up-tempo, en op ‘Try’ klinkt hij een beetje zoals Seal. Vervolgens covert hij mooi de jazzklassieker ‘At Last’, waarna ‘You Got Lips’ weer een sterk nummer is. ‘Feelin’ Alright’ kent u misschien van de groep Traffic, of van Joe Cocker, en Geoff covert het hier ook. Maar ‘Need’ is een romantische ballade, waarna hij romantisch met ‘Walk Away’ afsluit. Geoff is een echte soulzanger die old school soul met moderne R&B mengt. We zullen zeker nog meer goeds van hem horen! Patrick Van de Wiele (4) Geoff brings a mixture of old school soul with modern R&B. I’m sure we’ll hear more good work from hi Milestone Media, LLC I 862445000003 I Tom Estey PR I Geoff McBride
The Grand Undoing is de groepsnaam waarachter Seth Goodman schuilt. Als jongeman pikte hij de muziekjes op van de platenspeler en groeide op met de programmatie van de college radio in Boston en de bloeiende plaatselijke Clubscène. Invloeden die onmiskenbaar doorklinken in zijn muzikale pro jecten. Na ‘Appeasing The Sick’ komt Goodman aanzetten met een opvolger waarin hij zij eigen lijnen uitzet met gitaar, bas en piano. ‘New World’ dat de score opent is van die geïnspireerde punkrock. De rauwe, bijtende zang van ‘Cross Over Now’ herinnert sterk aan een Graham Parker tijdens zijn angry young man periode en huist in hetzelfde nerveuze straatje met priemend gitaarwerk dat ook in de strakke new wave beat van ‘Cold Of The Iron Gate’ terugkeert, mooi aangevuld met viool. Een ander minstens even boeiend facet wordt onthuld in een meer avontuurlijk universum. In de barokke dromerige pop van ‘Long are The Hours’, ‘Song In B’ dwalen mijn gedachten af naar Scott Walker en de geest van David Bowie waart rond in de mysterieuze ballade ‘Sparkle Sunday Blues’ dat evolueert naar een bizarre hectische ontknoping. ‘Ballad of Alvin Gordon’ baadt even in een countryneske sfeer maar dat heeft meer te maken met de fiddle bijdrage en langoureuze pedalsteel van BJ Cole. ‘Drag it Out a Little Longer’ start als iets van Joe Jackson uit zijn beginperiode terwijl het tweede deel en sluitstuk door hysterische psychedelische rock, zo weggeknipt uit de jaren zestig wordt ingekleurd. The Grand Undoing herbergt vele muziekjes die in een intrigerende, intense muzikale collage verwerkt worden. Cis Van Looy (3 ecret Candy Rock I Records 002 I CD Baby I Hemifran I The Grand Undoing
De Texaan Donald Ray Johnson heeft inmiddels een carrière die meer dan 4 decennia omvat. Net zoals zoveel van zijn leeftijdsgenoten zong kleine Ray samen met zijn zusje in de plaatselijke kerk. Al had hij de mosterd ook van zijn vader die gitaar en mondharmonica speelde. Op zijn 14 was hij professioneel aan de slag bij pianolegende Nat Dove. Als Vietnam veteraan had hij heel wat aanzien in het muzikaal milieu en verhuisde hij naar San Diego. Daar ontmoette Ray niemand minder dan Lowell Fulsom, Bobby Mack en Pee Wee Clayton. Sindsdien ging het gestaagd met zijn muzikale carrière, en in de jaren ’70 speelde hij zelfs met Philip Walker. Sinds hij in de winter van 1989 naar Calgary, Cananda verhuisde registreerde hij zes langspelers. Nu heeft Donald Ray Johnson een album uitgebracht met 13 van zijn favoriete songs. Het schijfje opent met de Al Green classis ’Ain’t No Fun To Me’. De harptune geeft het nummer werkelijk een bluesy gevoel. De standaard bluesy licks in ‘Gone To Long’ zorgen dan ook voor enige opwinding. De titeltrack ‘These Blues’ heeft dan weer een stevige drive die met knappe gitaarrifffs worden ingekleurd. Tijd voor aan akoestische noot in ‘Always On My Mind’. Het soulgevoelige ‘Slow Down Baby’ is opgesmukt door hemelse en warme saxarrangementen. De boogie feeling van ‘Me and Jack’ (Daniels) heeft veelzeggende lyrics. Of wat dacht je van ‘what time is it, O I feel bad’… Donald Ray heeft het duidelijk zwaar vlaggen gehad, maar dat zal de sfeer niet beïnvloeden. Ray omschouderd zijn steel gitaar, en puurt enkele leuke solo’s uit zijn vingers. De sax intro in ‘Last Two Dollars’ zijn de voorbode voor een uitermate spannende R&B track. Op naar ‘No Guitar Blues’, waar Ray met mooie vocale fraseringen de 12-bar bluessong begeleid. In de funky ‘Working Girl Blues’ staan de baslijnen even in de spotlights, al zal de Latin ritmes de dans aanvoeren in de typerende afsluiter ‘It’s Time’. Met enkele verschroeiende gitaarriffs besluit Donald Ray Johnson een best genietbaar album. Philip Verhaege (4½) 'These Blues' is a beautiful anthology from the repertoire of Donald Ray Johnson Mar Vista Music I MV7 I Frank Roszak Radio Promotion I Donald Ray Johnson
Het debuut van dit combo kwam vorig jaar Steve Berlin ter ore, het mengsel van altcountry en bluesy folk liet de sax- en toetsenman van Los Lobos en in talloze andere projecten als muzikant en producer betrokken geenszins onberoerd. Vanuit Mobile in Alabama vertrokken The Mulligan Brothers naar Portland Oregon en parkeerden hun camper in de buurt van de plaatselijke Ice Cream Studio. Ross Newell levert het songwerk aan en toont een bevlogen vocalist toont. Hij wordt overigens niet alleen voortreffelijk ondersteund met harmoniezang door Bob Leiniger, Greg Deluca en Gram Rea die op zowat alle snaarinstrumenten tokkelt. Een optimale muzikale wisselwerking levert een bijzonder fraai resultaat op. Viool en andere akoestische snaarinstrumenten geven de toon aan. ‘Wait For Me’ begint zelfs zonder instrumenten en onthult meteen de stemmenpracht in de acapello intro. “What do I do with this rambling heart, that won’t get out of bed, that remembers what you said” horen we Newell zuchten. In ‘I Don’t Want To Know’ en ‘Bad Idea‘ wordt het tempo even voorzichtig opgevoerd. Het ingetogen, haast pastorale ‘Calamine’ met de ‘beaten up’ piano of is het een pianola?, van producer Steve Berlin op de achtergrond, lijkt zo weggelopen uit een sombere western. In een pijnlijk ‘Run On Ahead’ graaft Newell dieper in zijn persoonlijk leven. Berlin besloot de oorspronkelijke demoversie te behouden van dit emotioneel epos dat Newell rechtstreeks ontleend aan een conversatie met zijn vriendin. De song ontstond niet toevallig tijdens een periode dat Newell en kompanen hun tournees verder uitbouwden en het lokale weekendcircuit overstegen. Dit schrijnend autobiografische relaas zou er niet meer op verbeteren met een nieuwe take in de studio daarvoor is de betrokkenheid te sterk. ‘Road That Leads Me Home’, een valabel alternatief voor van die melige kersttoestanden, ademt een identieke, door heimwee verteerde verzuchting uit. Het blijkt evenals het overige werk een echte groeisong van een opmerkelijk en doodeerlijk werkstuk. Cis Van Looy Eigen Beheer I The Mulligan Brothers
Michael W. Osborn werd geboren in Illinois, maar groeide op aan de oevers van de rivier Kankakee. Zijn ouders en grootouders luister onafgebroken naar country, het soort muziek dat men tegenwoordig ook wel eens bluegrass tracht te noemen. Michael was niet zo’n fan van dit muziekgenre, in die mate zelfs dat het zijn latere muzikale carrière zou beïnvloeden. Op zijn 13e verhuisde de familie naar Woodland, CA, en Mike begon met gitaarlessen. Drie jaar later was hij een graag gezien artiest in het lokale clubmilieu. In 2009 promootte hij dan volop zijn debuutplaat ‘Fire & Fury’. Nu is er dus zijn nieuwste telg ‘In The Dog House’ en het is ware een smeltkroes van blues, country en rock beïnvloede nummers. De elf songs werden geproducet door tekstschrijver Alan Mirikitani in de Dawghouse Studios in Burbank, CA. Gitarist/vocalist Mike Osborn vindt de ideale backing bij Johnny Griparic (bas), Lee Spath (drums) en toetsenist Teddy Andreadis. Het nummer ‘Love VS Ego’ mag de gelederen openen. De rocktunes vinden al vlug een opvolging in de John Lee Hooker boogie ritmiek in ‘Company Graveyard’. Het nicotine doordrongen stemgeluid van Osborn laat zich makkelijk leiden door zijn heavy gitaarriffs. Nog zo’n swingend geheel is ‘Lovin Time’. De pakkende melodielijnen zijn begeesterd met knappe en swingende gitaargrooves. In de bluesrocker ‘Cold Man Cold’ houdt Osborn het vakkundig ingetogen met zijn wah wah pedaaleffecten. En dat siert de artiest die schuilt in Mike Osborn. Nog zo’n stevig uit de kluiten gewassen rocksong is ‘Fire & Gasoline’. Maar dan vindt Osborn het tijd voor een eerste ballade en het Texas beïnvloede ‘Tied Up’. De rode draad wordt stevig doorgetrokken met de boogie ritmes van ‘Cheap Woman’. Toetsenist Teddy Andreadis toont waarom hij in deze band thuishoort en fonkelt keer op keer op zijn klavier. Het moderne ‘Veterans Song’ is de voorloper van de countryballade ‘Satan & St. Paul. Van de eenvoudige structuur in het nummer gaat het gezwind naar de boogie structuur van ‘Jump In The Fire’. Na een drummende beat intro geeft Osborn les in surfrock. Deze instrumentale titeltrack is een zoveelste hoogtepunt van een knappe release. Philip Verhaege (4½) Mike Osborn knows obviously where the blues and rock clapper hangs. This is a great release… Je Gagne Records I MOB - CD-002 I Frank Roszak Radio Promotion I Mike Osborn
Tot voor kort een totaal onbekende voor mij, maar ik durf gerust toegeven dat ik niet alles ken van wat zich op het huidig muzieklandschap beweegt. Maar dat gevoel was meteen over toen ik las dat Hoyer een prijsbeest was in de soul- en R&B-wereld. Met zijn zeskoppige band (én drie backing vocals ladies!) speelde hij diverse festivals plat waaronder het gerenommeerde ‘Sin City Soul Revival’ en het ‘Sioux Falls Jazzfest’. Zij namen ook deel aan de International Blues Challenge van 2013. In 2014 werd hij nog genomineerd als beste artiest van 2014. Hun debuutalbum verscheen in 2013 en nu kregen we voor het eerst een langspeler van deze man in onze bus en wat voor een. Wat me meteen opviel zijn stem. Weer zo’n blanke blues- en soulzanger maar met de stem van een échte zuiderse zwarte soulperformer en dat maakt reeds meer dan 90 procent goed. Maar dan de muziek. Een schijfje met tien geweldige en veelzijdige nummers. Met ‘Living By The Minute’, meteen ook de titeltrack van deze schijf worden we ondergedompeld in een sound die herinneren aan een lang verleden oproept. De koperblazers op deze nummers zorgen ervoor dat we toch een meer Muscle Shoals sfeer krijgen alhoewel de kerels opereren vanuit… Nebraska. Zo zie je maar dat de plaats van de opname niet altijd echt een indicator is van goed of slecht is. ‘Over The City’ is een buitenbeentje, een meer rustiger tempo maar waar nog perfect een beetje op kan gestrekt worden. Echte R&B, zoals we die nog kennen uit de jaren zestig van zowel de Britse als de Amerikaanse live performers krijgen we met het knappe ‘A Man Who Believes His Own Lies’. Je zou zweren ene Charles Bradley te horen zingen… maar ik verkies dan toch voor deze Josh Hoyer. Kwestie van persoonlijke smaak, niet. Een moment om even op adem te komen, daar zorgt de eensteensleper ‘The First One’ voor en als je van dit nummer niet stil wordt… ‘Real Time’ maakt dan weer plaats op de dansvloer om onze beste nieuwste danspasjes te demonstreren. ‘Don’t Turn Away’, waarin het Hammondorgel min of meer tot zijn recht komt sluit deze knappe R&B cd af. Wie graag van variatie in de originele Rhythm & Blues, niet die hedendaagse en vervelende die als RNB door het leven gaat en een ware verkrachting is van het origineel, houdt, schaft zich meteen dit pareltje aan. Josh Hoyer en zijn Shadowboxers brengen je een schijfje vol muziek dat nergens een zwak moment vertoont, een cd die zeker op veel parties voor (muzikale) verrassingen zal zorgen. Nu maar hopen dat deze kerels hun kwaliteiten ook eens hier in Europa mogen komen bewijzen. Heren promotors, wederom een band die weet waar de R&B klepel hangt. Doen! Alfons Maes (4) Josh Hoyer and his Shadow Boxers brings you a fine album that never shows a weak moment . A cd which provides a lot of fun on your next party. Silver Street I Zonder nummer I Jill Kettles Promo I John Hoyer
Het begon als vrijblijvende jamsessie ergens op een festival in Zweden waar Christoffer Olsson, mandolinespeler Erik Igelström en banjoman Jens Koch het podium deelden met Tobias Strömbrg op dobro en bassist Jimmy Sunnebrandt. Vanaf het eerste concert was duidelijk dat er een bijzondere band was tussen de leden van G2. Een drumloos combo zoals authentieke bluegrass vereist maar G2 vult de traditie aan met hedendaagse muzikale elementen zoals het debuut ‘Where All The Grass Grows’ en de uit 2010 daterende opvolger ‘Untapped Routes’ eerder aantoonden. Voor het derde werkstuk vloog het gezelschap over naar Nashville om daar samen te werken met Erick Jaskowiak, een gereputeerd producer die eerder met T Bone Burnett, Alison Krauss en Trisha Yearwood in de studio gesignaleerd werd. Naast het van Sara Siskind geleende ‘How Hard To Be True’ en het door plaatselijke songwriter Jon D Waeisberger aangeleverde ‘Something On The Wind’ tonen ze hun intrinsieke klasse in ‘Lindblad’, een stemmig instrumentaaltje uit het thuisland van de folkgroep Vasen en fijne combinatie van de Skandinavische elementen met de Amerikaanse roots. Voor het overige brengt frontman Olsson het songwerk aan dat op verfijnde harmonische gezangen leunt. Meestal worden we met sprankelende fingerpicking in mid- en uptempo nummers geconfronteerd. Er prijkt ook sfeervol balladewerk op ‘Mind Over Matter’. Daarbij mogen ‘My Weary Heart’ en het door Igelström gecomponeerde ‘Another Land’, dat meer bij de folk uit het Europese continent aansluit, niet onvermeld blijven. G2 zorgt voor een frisse bries in de bluegrass sector die wellicht ook door muziekliefhebbers die niet echt vertrouwd zijn met het genre geapprecieerd wordt. Cis Van Looy (3½) Rootsy.nu I Rootsy 106 I Sonic RendezVous I Klanderman Promotion I G2
Wat John Wetton dreef om in zee te gaan met de Amerikaanse rockband District 97 ligt misschien aan de jeugdigheid van de band. Gedreven prachtige rocksongs en een knappe zangeres geven de ‘bard’ John Wetton vleugels. En dat mondde nu uit in een live cd waarbij de King Crimson liefhebbers extra aan hun trekken komen. Je vindt op ‘One More Red Night’ schitterende versies van oude King Crimson-songs zoals ‘Lament’, ‘Starless’, ‘Fallen Angel’ en het krachtige ’21st Century Schizoïd Man’. De plaat rockt dan ook een dikke 40 minuten lang. Geen seconde rust wordt je gegund. ‘The great deceiver’ mag dan al niet uitblinken van John’s vocals, de interventie van zangeres Leslie Hunt geeft een eigen cachet aan dit legendarisch nummer van de lp ‘Starless’. En op alle andere nummers bekt John Wetton als volwassen raspaard en speelt de pannen van het dak. John Wetton heeft zijn sporen niet alleen verdiend bij King Crimson. Als basgitarist, notoir pianist en lead zanger vormde hij later met o.a. Eddie Jobson de groep UK (nu bezig aan een laatste afscheidstoernee). Speelde enkele jaren later een solo-plaat vol (Caught in the crossfire), om dan samen met o.a. Carl Palmer en Steve Howe de legendarische groep Asia op te starten. Deze live-cd laat je bekende rock-klassiekers horen, die zelden of nooit het podium vinden, laat staan aan ons gepresenteerd worden. En District 97 heeft alle talent in huis om John Wetton alle eer te bewijzen. Kopen die handel en ‘zachtjes’ wegdromen in de ruige schoonheid van progrock op topniveau. Marino Serdons (4) Primary Purpose I PP002CD I District 97 I John Wetton
De mensheid zal niet echt wakker hebben gelegen van de dood van Don Van Vliet, alias Captain Beefheart. Maar de hippie-generatie kent hem van zijn experimentele bluesrock en zijn vriendschap met Frank Zappa. Rauwe zangstem en ritmisch bokkensprongen waren het kenmerk van een zonderling. Begin jaren tachtig nam hij echter definitief afscheid van muziek om zich volledig op kunst te richten. Te weinig commercieel succes (en niet betaald voor een Europese tournee) en wat later gezondheidsredenen dwongen hem om te stoppen. Multiple Sclerose werd hem uiteindelijk fataal in 2010 op 69-jarige leeftijd. Zijn nalatenschap bestond uit 13 niet-commerciële lp’s maar ook uit een groot aantal lukratieve schilderijen en sculpturen. De laatste jaren bracht hij door in een rolstoel: een zwanenzang. De live-uitvoering die nu het daglicht ziet, op het vermaarde Gonzo Multimedia-label, blinkt jammer genoeg niet uit van zuiverheid. Het is een obscure amateuristische opname (in die tijd kon het technisch ook moeilijk anders) waar een bootleg-lp van gemaakt werd. En deze verschijnt nu eindelijk op cd, zonder digitale bewerking. ‘This extraordinary record catches the Captain at his best; live on stage in 1973. Someone who was in the audience that night later wrote: “The Captain Beefheart show was beyond my expectations, it washed over us with a magic gumbo of free-jazz, swampy blues, avante garde squawking and punky insolence. We loved it. We didn't know what it was, but we loved it. Captain Beefheart was at least twice as old as most of us in the room, but that wasn't an issue, not in the least. It rocked our world.” Als Frank Zappa-liefhebber kan ik de Captain en zijn vroegere fans wel volgen. Hij probeerde blanke blues en psychedelica te verzoenen met ondermaats Zappa-gefreak. En dat dit niet altijd even goed gepruimd werd, en dus snel weer uitgespuwd, lag voor de hand. Maar een live-optreden was een groot feest in de jaren zeventig, driftig gepaard gaande met een hoeveelheid spirituele middelen. Captain Beefheart’s uitspattingen gingen er op dat ogenblik wel in als zoete koek. De ontnuchtering kwam de volgende ochtend wel. Het tijdsbeeld op deze cd, alles kan en alles mag, klopt dan ook volledig. En dit is misschien ook de enige reden waarom je een paar euro kan besteden aan dit schijfje. Marino Serdons (2) Gonzo Multimedia I GZO106CD
Bill Phillippe heeft de afgelopen twintig jaar de bluesscène in en rond de San Francisco Bay Area afgeschuimd. Na 10 jaar de New Orleasn funky tunes te hebben vertolkt en drie succesvolle cd’s, gaat Bill’s aandacht nu volledig naar de Delta Blues. En het album opent in stijl met de Robert Johnson klassieker ‘Come On In My Kitchen’. Net zoals grootmeester Johnson maakt Bill gebruik van een simplistische begeleiding. En bij de akoestische Delta Blues is dit nog steeds gitaar en zang. Het nummer ‘Father’s Lament’ is een rustig voorkabbelende akoestische ballade. Net zoals het ‘Wedded Heart’ waar Bill werkelijk zijn klaagzang afstemt op zijn gitaarsnaren. ‘Broken Cup’ heeft dan weer die ? maat. De rudimentaire beat van ‘Keep Your Lamp Trimmed and Burning’ is werkelijk goose bump. De beklijvende melodielijn van ‘Tightrope’ en het bluesgevoel in ‘Big Bill Dream’s’ zijn een bekroning voor zijn subtiele vingerzettingen. Het melodieus gezongen ‘God Don’t Never Change’ en de scherpe fingerpicking van ‘Death Letter’ zorgen voor stevig gevestigde traditionele bluesklanken. Wie houdt van ‘the real deal’ Delta Blues zal hier ongetwijfeld zijn gading vinden. Philip Verhaege (4½) Who loves 'the real deal' Delta Blues will undoubtedly find his liking. Arkansas Street Music I Zonder Nummer I Frank Roszak Radio Promotions I Bill Phillippe
Jake Ransom die dit uit Boise, afkomstige kwartet aanvoert met krachtige zang ziet in de groeiende plaatselijke clubscène meer mogelijkheden voor de muzikale ontplooiing van onafhankelijke muzikanten in de hoofdstad. Samen met gitarist Danny Mogford en een solide ritmesectie vormt hij een hecht team. Audio Moonshine zoekt en vindt inspiratie in traditionele classic rock uit de jaren zeventig maar versmelt dat genre met elementen uit de altrock stroming, die in de jaren negentig furore maakte, en kruidt het geheel met ingrediënten uit de Amerikaanse rootshoek. Een robuuste combinatie die het verhalend repertoire ondersteund. Dit leidt naar een behoorlijk gespierde aanpak, in het op stevige drumroffels geënte ‘Where To Go’ herinneren de riffs en opbouw enigszins aan de podiumverrichtingen van Humble Pie. Maar die gedachte wordt met het volgende nummer, het semi-akoestische ‘I Forgot’ dat zich eerder als een countryneske folksong manifesteert, weliswaar met stevig rockondertoon, meteen verdreven. In ‘Long Road To Hell’ huilt opnieuw een tussen gitaarriffs verstopte pedalsteel. Om je helemaal op het verkeerde been te zetten wordt het in het reggae getinte ‘Lazy Holiday’ na een wah wah gitaarintro het op een rappen gezet, niet meteen een geslaagd experiment. Het met knap gitaarwerk gelardeerde ‘Outlaws’ is een rauwe countryrocker met het accent op rock. Zo hinkelt Moonshine Audio van het ene genre naar het andere. Afwisseling is gegarandeerd maar het wordt er voor de luisteraar niet eenvoudiger op. Ter afronding krijgen we nog een mystery track voorgeschoteld. Cis Van Looy (3) Eigen Beheer I CD Baby I Audio Moonshine
Het begon met beach music, in zijn thuishaven Georgia maakte Anthony Brown deel uit van het duo Dirk & Tony. Wat later verzeilt hij als ruige tattooman bij de outlaw country band Reo Diamond en z in ’79 zet hij met Rack Of Spam zijn eigen R&B combo op. In de jaren tachtig verhuist Brown naar Nashville om er met enige hulp van Harlan Howard aan de slag te gaan. Naast het inzingen van demomateriaal vervaardigt hij jingles voor commerciële doeleinden, wordt bij CBS ingelijfd als songleverancier en gaat aan het werk bij de muziekuitgeverij Tree International. Ondertussen lanceert hij in ‘86 bij Capitol een solocarrière met het gedeeltelijk in de befaamde Muscle Shoals tot stand gekomen ‘I Tell Like It Like It Used To Be’. Er volgen nog enkele succesvolle opvolgers. Helaas doorkruist een hardnekkige alcoholverslaving zijn plannen. In 1990 prijkt ‘If You Could See Me Now’ nog in de countrycharts en vindt ‘Don’t Go Out’, een duet met Tanya Tucker eveneens moeiteloos de weg naar de hitparade. Capitol zet Brown na dertien jaar aan de deur en het wordt lange tijd angstvallig stil. In ’98 beleeft T. Graham een glorieuze comeback met het niet geheel ontoepasselijke getitelde ‘Wine Into Water’, tot dusver een van zijn meest persoonlijke werkstukken. Twee jaar geleden horen we Brown terug op ‘Working On A Building’, voor de titelsong die aan de top van de countrycharts geraakt, vormt hij een gospelkwartet met Trace Adkins, Marty Raybon en Jimmy Fortune. Laatstgenoemde horen we hier terug in de afsluiter, een reprise van Water Into Wine’ Het opnieuw onder hoede van producer Mark L.Carman tot stand gekomen ‘Forever Changed’ baadt in een onvervalste southernsoul sfeer. Dat heeft niet alleen te maken met de gewaardeerde hulp van meesterlijke songwriters als Dan Penn en Gary Nicholson die al dan niet samen met T. de songs aanleveren, de soulvolle ietwat uit gerafelde stembanden van Brown blijkt na al die tijd nog verassend intact en nagenoeg niets aan kracht in te leveren. Bovendien verlenen opvallend veel oude vrienden hun medewerking. In de openingssong ‘He’ll Take Care Of You’ springt Vince Gil vocaal even bij terwijl in het met strakke blazers gelardeerde ‘Soul Talk’ Jason Crabb opduikt. In de titelsong een pianoballade manifesteert Brown zich van een iets te zoetgevooisde kant.‘Power Of Love’ is eveneens een nogal melige bedoening waarin Jeff en Sherri Easter, een bevriend duo uit Georgia figureert. ‘Shadow Of Doubt’ bekruipt je als een sluipend gif, de beverige; krassende stem in het tweede couplet is die van Leon Russell. We verzeilen meteen helemaal terug in die onnavolgbare southern twang en blijven daar met het van Tony Joe White geleende ‘Out Of The Rain’, hier tot een machtige brok Memphissoul. Getransformeerd. ‘Pillow Of Mercy’ componeerde Brown samen met Dan Penn en omringd door de zwoele doowop backing van The Booth Brothers groeit dit uit tot een magistraal epos. ’Midnight Rainbow’ is een ander hoogtepunt ondersteund door Three Bridges. Het is Sonya Isaacs die voor de vrouwelijk touch zorgt in ‘Wich Way To Pray’. In een broeierig ‘How Do You Know’ horen we de zang van The Oak Ridge Boys. Die boys geven samen met Russell en Jason Crabb acte de prsence in Curtis Mayfield’s ‘People Get Ready’ door Steve Cropper van soulvolle licks voorzien. Op de valreep van 2014 verrast T. Graham Brown nog met een authentieke portie countrysoul die schijnbaar uit een lang vervlogen periode stamt. Cis Van Looy (4) Mansion Etertainement I ME5483 I PLA Media I Sony Red Music I T. Graham Brown
De laatste tijd werden er wel meerdere liveregistraties van de helemaal herrezen Canadese bard uitgebracht. Recente verschenen naast ouder podiumwerk (de passage op Wight , ‘Songs From The Road’ een collage uit concerten van zijn indrukwekkende comeback tournee en ‘Live In London’) Vorig jaar op 12 september concerteerde Cohen in de 02 Arena in Dublin. De destijds bijna 79-jarige zanger met de sinds enige tijd onafscheidelijke deukhoed was evenals zijn passage in Londen in optimale vorm en brengt een nagenoeg identiek opgebouwde setlist als op de eerder uitgebrachte dubbellaar. ‘Live In Dublin’ brengt verspreid over drie cd’s het integrale concert in Dublin. Een genereuze selectie uit het uit 1988 daterende ‘I’m Your Man’ is vormt de hoeksteen met tussenin ouder werk uit jarentachtig en negentig en enkele songs uit de beginperiode. Met ‘Amen’ en ‘Come Healing’ krijgen we slechts twee nummers afkomstig uit de destijds recente, niet zonder enige zin voor ironie getitelde langspeler ‘Old Ideas’. Wellicht een bewuste keuze Cohen weet beter dan wie ook dat het publiek vooral herinneringen wil ophalen uit een ver verleden en de immer stijlvolle gentleman bedient zijn fans op zijn wenken zoals uit de selectie van een derde schijfje, blijkt, op de zogenaamde ‘Encores’ vinden we naast ‘Famous Blue Raincoat’ en ‘So Long Marianne’ ‘Tried To Leave You’ maar ook de voor de gelegenheid uit de kast gehaalde klassieker van Doc Pomus ‘Save The Last Dance For me’ het concert dat met ‘Dance Me To The End Of Love begon, afsluit. Geen echte verrassingen maar het blijft telkens een belevenis als deze maestro ingetogen door zijn oeuvre bladert en de interactie met zijn voortreffelijke backingband en de vocale wisselwerking tussen zangers Sharon Robinson en de Webb zusjes klinkt warmer en intenser dan ooit. Voor de meer visueel ingestelde liefhebbers bestaat ook een met een blue ray DVD uitgebreide uitgave met daarop de concertregistratie in high definition. Cis Van Looy (4) Columbia I 88750 31862 I Sony Music I Leonard Cohen
1974 moet zowat de ware Glamboom periode zijn geweest in Groot-Brittannië. Mud scoorde met twee nummer één hits. Suzy Quatro, Gary Glitter, The Rubettes, Slade en de recent overleden charismatische Alvin Stardust leverden hun deel van de koek en werden meteen wereldbekend. Maar de band die toen met de grootste eer aan de haal ging was zonder meer het Zweedse ABBA die net het Eurovisiesongfestival op hun naam had geschreven. En de muziekwereld ging er plots helemaal anders uitzien. Het was vooral de Britse Radio 1 die toen voor een groot gedeelte verantwoordelijk was voor songs die wel of niet een hit zouden worden. En plots was daar ene Kevin Johnson afkomstig uit downunder Queensland, Australië die met een van zijn liedjes ‘Rock & Roll I Gave You The Best Years Of My Life’ geschiedenis schreef. Een nummer dat reeds in 1973 op de markt kwam en een dik jaar later pas bekendheid verwierf. In een mum van tijd werden meer dan 250.000 exemplaren verkocht. Het werd (en is nog steeds) een van de meest gecoverde nummers aller tijden. Ongetwijfeld zullen de meesten onder u deze man nog wel kennen maar dat nu dankzij het Britse label Angel Air een tweede leven krijgt. Buiten deze grote hit, met een single- en originele versie hier vertegenwoordigd, krijgen we een pak leuke songs die helaas niet commercieel genoeg waren om door te stoten naar een top 5 positie. Maar ondanks deze tegenslag waren dit ook onvergetelijke songs. Met ‘Bobbie, Please Don’t Go (She’s Leavin’)’, dat enig succes boekte in de VS (Best Australian Male Vocal Single in 1971), en ‘Shaney Boy’ horen we de diversiteit in Johnson’s werk. Het blijft echter niet bij deze twee leuke momenten want met ‘Daughter Of Darkness (Child Of The Night)’, ‘Life At The Crossroads’ en het ietwat weemoedige ‘Lola & Sassy’ krijgen we nog meer intieme momenten waarin we het vakmanschap van Johnson niet kunnen ontkennen. Kevin was niet te vangen voor één muzikaal genre, dit wordt hier mooi gedemonstreerd met ‘Someday Sam’ en ‘The Next Plane To New Mexico’ en je zal het met me eens zijn dat we hier wel degelijk met een schitterende singer-songwriter te doen hebben. Buiten het beste wat hij van zichzelf gaf aan rock-‘n-roll, verraste Kevin ons ook met liedjes die zo mooi waren en die tot hiertoe hun gelijke niet hebben gevonden. Kevin Johnson, als je hem niet kent dan wordt het tijd dat je even tot bij je platenboer loopt en dit prachtige muzikaal pallet even meeneemt. Een man en zijn droommuziek. Op dit moment is hij volop bezig met het componeren van nieuwe songs. We kijken hier alvast naar uit. U toch ook, niet? Alfons Maes (4½) Outside the best he gave to rock and roll he surprised us with much more beautiful, intimate songs. If you still do not know him, then buy this wonderful CD and find out what kind of singer-songwriter he really is. Angel Air Records I SJPCD460 I Proper Music Distribution I Kevin Johnson
De Amerikaanse zangeres Hilary Kole uit New York nam haar eerste demo op toen ze pas 14 jaar was. Nu is ze na een moeilijke drie jaar lange legale strijd naar de legendarische Nola studio’s teruggekeerd om daar in coproductie met Jim Czak een zelfportret op te nemen. Hilary werkte daarvoor samen met bandleden Paul Gill (bas), John Hart (gitaar), drummer Aaron Kimmel, pianisten Tedd Firth en John DiMartino en cellist Agnas Nagy. Ze koos voor een organische aanpak die haar live optredens benadert. Daarvoor arrangeerde ze zelf 11 van de 14 tracks. Ze brengt een variatie van klassiekers uit het American Songbook, covers van hits uit de jaren ’60 en ’70 en een cover van een pareltje van Bacharach & Costello. Het zijn allemaal favoriete nummers van haar en ze zei: “They’re songs that tap into everyone’s desire to not only feel better, but make things better. When I sing them – both here and on stage – I feel liberated and empowered. They’re my way of acknowledging how hard it is sometimes to live, to love, to grow up and to evolve—and these songs express my determination to get through these difficult times. Everything starts sitting at the piano, studying a song’s sheet music and finding the musical expression I am looking for to best fit the lyrics. To me, ‘A Self Portrait’ is about being in the moment, in the most real way possible. I think it is the most authentic recording that I have ever done – yet.” Het American Songbook komt onmiddellijk aan de beurt met opener ‘While We’re Young’, waarna de Paul Simon cover ’50 Ways to Leave Your Lover’ volgt. Daarna is het terug naar de klassiekers met ‘When the World Was Young’ met Engelse tekst van Johnny Mercer, gevolgd door een gevoelige versie van ‘God Give Me Strength’, een cover van Burt Bacharach en Elvis Costello, geschreven voor de film ‘Grace of My Heart’. Ook The Beatles komen aan de beurt met een cover van ‘And I Love Him’, waarna Cole Porter’s ‘It’s All Right with Me’ eraan komt. Haar keuze om Joni Mitchell’s ‘River’ op te nemen is de voorbode van haar volgende project: een nieuwe show gebaseerd op diens muziek. Terug naar het American Songbook met ‘I Remember You’ terug met Engelse tekst van Johnny Mercer, waarna de swing van ‘Lemon Twist’ volgt, en iets verder staat de cabaretklassieker ‘Come a Little Closer’. Fleetwood Mac’s ‘Landslide’ is de volgende keuze, gevolgd door klassieker ‘You Must Believe in Spring’. ‘The Man I Love’ van de gebroeders Gershwin volgt, waarna ze afsluit met ‘Some Other Time’ uit de musical ‘On The Town’. “The beauty of ‘A Self Portrait’ is that it’s an honest musical glimpse into this moment of my life, looking back on a hard time but from the perspective of having made it through to a bright, exciting present and future,” zei ze. “It was such a hard road to travel to win the ability to get this out there, so the seemingly simple task of just walking into the vocal booth in the studio and doing the first take was both the hardest and most liberating thing I’ve done in my life. It was a very emotional experience, an opportunity to pour three years of held-back emotion and passion into a true labor-of-love project. I have nothing but gratitude for my family, friends and fans who have shared with me their unconditional love and support – and for my wonderful band who stayed by my side through it all and captured my vision so beautifully throughout.” Een mooi zelfportret dus! Patrick Van de Wiele (4) The most personal record this singer has ever made. Miranda Music I MMCD1017 I CD Baby I Tom Estey PR I Hilary Kole
De Amerikaanse flügelhorn (of bugel) speler Dennis Angel bracht twee jaar geleden zijn debuut ‘Timeless Grooves’ uit, en had daarvoor al meer dan 6 tracks als single op de markt gebracht, die overal met lof ontvangen werden. Dennis speelt hier ontspannen jazzfunkhits uit de jaren ’60 en ’70. Nadat hij geëxperimenteerd had met traditionele en contemporary jazz, hiphop, R&B en pop, wist hij dat hij een producer nodig had. Die kwam er in de persoon van keyboardspeler Jason Miles. Dennis was nochtans begonnen met rechten te studeren en oefende het beroep van advocaat uit, maar na het opnemen van de single ‘The Wall Street Recession Time Blues’ in 2009 kwam er positieve respons, en Dennis bleef singles uitbrengen. Nu is zijn tweede cd uit, en daarop staat eigentijdse jazz met elementen van funk, Latin, en traditionele jazz. Hij componeerde alle songs zelf, behalve één cover, en vangt aan met de eerste single ‘Soul Strut’. Het verwijst naar de ’60 en ’70, maar met een eigentijdse vibe, en Kenny Barron speelt er piano op. De nieuwe single ‘I Like It Like That’ is een sexy en zwoele track met Amya Azucena die af en toe de titel zingt. ‘My Love’ wordt gezongen door James D Train Williams, met tekst van Dennis, waarna de mid-tempo track ‘Take Me Away’ uit de boxen schalt. ‘Serenity’ is een mooie, rustige, ontspannen song, terwijl ‘Jubilation’ iets uitbundiger klinkt. De cover van ‘Tea For Two’ wordt gezongen door Rebecca Angel. Daarna swingt ‘Sunset Cafe’ op meer traditionele wijze, opnieuw met Kenny Barron op piano. Souljazz kenmerkt dan weer ‘This Song’s For You’ met George Porter Jr. op bas (van de band The Meters). En ‘Dream Dancer’ is een discoachtige track, die herinnert aan Herb Alpert. Het lijdt geen twijfel dat dit album opnieuw op succes zal kunnen rekenen. Ik ben er alleszins fan van! Patrick Van de Wiele (4) There’s no doubt that this album will be successful. I’m all for it! Timeless Grooves Records I 888295136242 I CD Baby I Tom Estey PR I Dennis Angel
De Roemeense zigeunergroep Taraf de Haidouks komt uit de stad Clejani, en is één van de meest prominente groepen aldaar. De band werd opgericht in 1990. Contacten in West Europa werden de Zwitserse muziek ethnomuziekologist Laurent Aubert en de Belgische muzikanten Stéphane Karo en Michel Winter, twee fans die zelfs hun managers werden. In 1991 kwam het debuut ‘Musique des Tsiganes de Roumanie’ uit, en met hun polifonische sound toerden ze de wereld rond. Ze spelen middeleeuwse ballades, Turks geïnspireerde liederen uit de Balkan, en zigeunereske gezangen die teruggaan tot hun roots op het Indiaanse subcontinent. De band bestaat uit: Gheorghe Falcaru (fluit), Anghel Gheorghe “Caliu” (viool), Robert Gheorghe (viool), Constantin Lautaru “Costica” (viool, zang), Marin Manole “Marius” (accordeon), Marin P. Manole (accordeon zang), Filip Simeonov (klarinet), Paul Giuclea “Pasalan” (viool, zang) en Ion Tanase “Ionica” (cimbalen). Om hun 25ste verjaardag te vieren werd er een nieuw album uitgebracht, waarop ze terugblikken op hun carrière. Ze spelen een aantal nummers in de oude stijl, die terug te vinden is op hun eerdere albums. Op 15/2 van volgend jaar staan ze op het podium van de Brusselse AB. Patrick Van de Wiele (3½) Crammed Discs I Promo CD
De Zweed Pär Lindh is een getalenteerd componist en keyboardspeler. Hij hernieuwde de afgelopen 20 jaar de interesse voor symfonische en progressieve rock. Hij was de eerste voorzitter evenals de drijvende kracht achter de Swedish Art Rock Society Crimson in 1991 en organiseerde dat jaar ook het eerste Progressive Rock festival. Twee jaar later werd in de USA het Progfest festival in LA gehouden, waar Pär gastgitarist was bij de Zweedse band Änglaggard. In 1994 begon hij met zijn band The Pär Lindh Project hitalbums uit te brengen, en toerde gedurende 6 jaar zowel doorheen Europa als Noord & Zuid Amerika. Hij speelde ook keyboards bij de reünie van de groep Nice. Nu heeft hij het roer compleet omgegooid en zich op klassieke muziek gestort. De cd valt uiteen in 3 concerto’s: Then Svenska Julkonserten, Francesco Manfredini en Arcangelo Corelli. Pär bespeelt celesta en harpsichord, produceerde de cd, was artistiek leider en zorgde voor de opnames. Hij wordt nu al aangeprezen als de Mozart van onze tijd, of als de Vivaldi van Zweden. Maar klassieke muziek past niet op onze website, en ik moet bekennen dat ik er ook niet veel van afweet. Ik kan er dus niet overdelen. Patrick Van de Wiele (3½) Three classical concertos for Christmas. Nordwerk Classical Masterworks I CLSCD001 I Glass Onyon PR I Pär Lindh
De sound van de in Portugal geboren Lata Gouveia wordt omschreven als Dire Straits ontmoet Nashville. Volgens hemzelf was echter JJ Cale zijn voornaamste inspiratiebron, samen met andere songwriters en muzikanten uit Tulsa/Oklahoma, wat bekend is als de Red Dirt Music scène. Lata groeide op in Londen, verhuisde naar Texas, maar is sedert 2012 terug in Luxemburg, waar hij één van meest geliefde live performers is. En stilaan spreidt zijn roem zich uit over Frankrijk, Duitsland en de Benelux. Zijn debuut ‘Road US-75’ werd uitgebracht in 2009 en hij verkocht er persoonlijk zo’n 2.000 exemplaren van. Dit is de opvolger in eigen beheer en de twee singles eruit werden gedraaid op de Luxemburgse radiostations en trokken de aandacht van de Luxemburgse divisie van Harley Davidson. Deze laatste werd dan ook officiële sponsor. Lata’s muziek zal de fans van Dylan, John Hiatt, Mark Knopfler, Springsteen en Tom Petty aanspreken, alhoewel hij 30 of 40 jaar jonger is dan zij. Van de 9 tracks op deze schijf, zijn er 8 originele composities, en één cover. De voornoemde singles ‘Chico’ (een swingend nummer) en ‘Radio Night’ (met een hoofdknik naar Dire Straits) steken er bovenuit, en de relaxte blues van sommige nummers doet inderdaad denken aan JJ Cale. Afsluiter ‘It’s Too Bad’ is de enige cover. Ideaal voor fans van voornoemde grootheden, maar tevens geschikt voor bluesrockers. Patrick Van de Wiele (3½) Eigen Beheer I Zonder Nr. I CD Baby I Lata Gouveia
Uit Rockport, Massachusetts komt het geluid van solomuzikant Kyle Fiske. Zijn muziek is persoonlijk en een reflectie van de muziek waarmee hij opgroeide en waarvan hij houdt, voornamelijk de late ‘70er jaren en het gein van de eighties met postpunk en new wave. Maar daarnaast is hij ook niet vies van reggae, ska, folk en electronica. Hij bespeelt alle instrumenten zelf, uitgezonderd de drums, maar arrangeert, neemt op en produceert alles zelf. Zijn debuut ‘The Phantom Town Demos’ kwam er in de zomer van 2008 en dit is de opvolger uit 2013. Het resultaat is gevarieerd en houdt het tussen wave rock, singer-songwriter, folk en alternatief. ‘Ovation’ begint zacht elektronisch, maar het is de gitaar die snerpt. Daarentegen is ‘New Bright Way’ veel krachtiger met een “eighties feel” en doet denken aan wave rock. Datzelfde geldt voor ‘All the Lights I’ve Gained’. En ‘I’ll Be Your King Tomorrow’ is dan weer naar de elektronische kant. ‘One Day in the Sun’ komt zo uit een Ierse pub, terwijl ‘A Rare Thing’ dan weer er op los rockt. Patrick Van de Wiele (3½) A mixture of wave rock, singer-songwriter, folk and alternative with electronic elements. Eigen Beheer I 884501913676 I CD Baby I Atlantica Vox
De Amerikaan Andrew Heller is een klassiek geschoolde popzanger die optreedt met orkesten zoals The Austin Symphony, The Philadelphia Philarmonic, de Western Swing band The Texas Playboys enz. In 2009 & 2010 was hij genomineerd als “Entertainer of the Year” door de Inspirational Country Music Association. Tot nu toe heeft hij 6 cd’s uitgebracht. Als jongeling stond hij vooraan in de New York Young Artist Metropolitan Opera Auditions en was zijn mentor niemand minder dan Leonard Bernstein. Maar hij zette zijn muziek terzijde om een graad in wetenschap en wiskunde te behalen, en werd zelf president van IBM’s Independent Business Unit. Na zijn vertrek daar adviseerde hij een dozijn andere firma’s. In 2004 keerde hij terug naar de entertainmentsector en ieder jaar groeit zijn populariteit. Hij runt zijn eigen label, DiamonDisc, en deze single komt uit de cd ‘Houston’. Her is een medium tempo track, die naar country neigt. Patrick Van de Wiele (3½) A single from the album ‘Houston’. DiamonDisc Records I Zonder Nr. I HMG Nasville Promotions I Andrew Heller
|
Archives
Oktober 2024
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024