Some people have it all!  In de jaren zestig speelde een piepjonge Alain Verdier bij de psychedelische band The Shakes (samen met Dany Lademacher).  Rustig en zelfverzekerd bouwde deze Fransman sedertdien, met omzwervingen in de filmwereld, een carrière uit als internationaal kunstfotograaf.  Toch bleef hij met een muzikaal ei zitten en kan dat nu samen met de Belgische (francofiele) Khaddija Othman kwijt in ‘Andtidote’ (=tegengif).  Als duo brachten ze onlangs hun debuutalbum ‘Emotions Singulières’ uit op het Antwerpse Starman Records. 
In de traditie van de Franse chanson me toevoeging van electro schetst Antidote een wereld van emoties.  ‘Soho66’ werd als single uitgetrokken, een bezwerend lied dat kadert in het Soho van de sixties en door de inbreng van Khaddija een Arabisch flair verspreidt.  Hiermee mikken ze duidelijk op internationale aandacht.  En terecht!  De Franse teksten ademen een grandeur van poezie uit.
Alain Verdier’s doorleefde stem, half gezongen-half spoken word, een beetje als Serge Gainsbourg, kleurt de melodieën indringend en sinsister. Als tegenpool klinkt de elegante voice van Khaddija Othman. Een dame die haar sporen verdiende eerst bij een Afrikaanse band, nadien in de hiphop, later in de electro-pop.  Haar invloed maakt van Alain Verdier’s composities een meesterwerk. 
 
Line-up:
Alain Verdier
Khaddija Othman
 
 
Marino Serdons (4)

Willems hele leven stond in het teken van de muziek. Weinigen zullen hem echter kennen omdat hij niet in de schijnwerpers stond. Maar toch was hij als pianist te horen bij o.a. The Wolf Banes, Burning Sidewalks, The Pop Gun, Big Bill en in het orkest van zijn neef Paul Van Bruystegem, beter gekend als monsieur Paul, bassist van Triggerfinger. Willem schreef door de jaren heen een pak liedjes en het zou jammer zijn geweest, moest niemand die ooit gehoord hebben. Dat hij echter zo lang wachtte om deze pareltjes in te blikken heeft spijtig genoeg ook een reden. Willem vecht tegen een ongeneeslijke ziekte. Voor zichzelf, maar ook voor vrouwtje Lin en dochtertje Ella, wou hij deze songs een plaats geven. Die plaats is ‘Last Man On The Moon’ geworden. De Fandango studio werd gereserveerd en schoon volk waaronder monsieur Paul, Frank Vander Linden, Luk de Graaf, Andries Boone en Jan Van Eycken passeerden om de songs, voor zover dat nog nodig was, van wat extra glans te voorzien. Willem groeide op in de tijd van het vinyl. Een tijd waarin men, omdat het muzikaal aanbod niet zo overweldigend was als nu, minder geneigd was om zichzelf aan één bepaald genre te binden. Pop, rock, blues en zelfs Franse chansons stonden dan ook vaak vredelievend naast mekaar in de platenkast, wat zich ook weerspiegelt op ‘Last Man On The Moon’. Dat komt meteen al aan de oppervlakte met het sublieme ‘Monsieur Le Douanier’ waar de geest van Gainsbourg doorheen zweeft. En het niveau blijft uitermate hoog. Het aan zijn dochter opgedragen ‘Song For Ella’ had destijds op de playlist van The Wallace Collection zeker niet misstaan. Diversiteit is troef . ‘Sausalito’ boort het tex-mex genre aan, terwijl Willems talent op de zwarte en witte toetsen pas echt goed tot zijn recht komt in ‘The Fortune Teller’ en nog meer zelfs in het naar Frankrijk knipogende instrumentale walsende ‘Carcassonne’. Die Franse sfeer bepaalt ook het samen met echtgenote Lin geschreven en in duet gebrachte ‘Ne T’en Fais Pas’. Je gedachten kan je mijmerend de vrije loop laten tijdens het aanstekelijke ‘Falling’, waarna Willem je met ‘New Orleans Jam’ dropt in die heerlijke muzikale smeltkroes die New Orleans te bieden heeft. New Orleans blijft ook aanwezig op het Zuiderse ‘Iguana Song’. Wynants is een muzikale duizendpoot die de meest uiteenlopende genres perfect beheerst. Zo laat hij ‘Annie’ voortkabbelen in een zomerse rustige reggaesfeer. Afsluiten doet Willem in zijn eentje achter de piano in ‘Papillon’.
Jammer dat Willem Wynants zo lang gewacht heeft om deze songs in te blikken. Gelukkig heeft hij het uiteindelijk toch gedaan. Bijzonder mooi album!
 
Lambert Smits (5)