Duke Robillard is een levende legende in het hart van blues gemeenschap. Michael John 'Duke' Robillard werd geboren op 4 oktober 1948 in Woonsocket, Rhode Island. Hij werd meermaals genomineerd voor een WC Handy Award en won liefst vier keer de Award voor ‘Blues Guitarist Of The Year’. Duke vormde zijn eerste band op de universiteit en werd al vrij vroeg gefascineerd door blues, swing en jazz. In 1967 richtte hij de befaamde band Roomfull of Blues op. Na 12-jaar trouwe dienst verliet hij de band en speelde met Robert Gordon, de onbetwistbare koning van de Rockabilly. Robillard registreerde ook twee albums met de Legendary Blues Band. In 1990 verving hij samen met Kid Bangham, Jimmy Vaughan bij The Fabulous Thunderbirds. Naast heel wat verschillende projecten is Duke ook te horen op albums van Jimmy Witherspoon, Jay McShann, Billy Boy Arnold, Ruth Brown, Johnny Adams, John Hammond, Pinetop Perkins, Ronnie Earl en vele anderen. Hij werkte ook mee aan het album ‘Time Out Of Mind’ van Bob Dylan. Robillard is ook een uitstekend producer en heeft thuis zijn eigen 24-sporen opnamestudio. Hij is dus steeds bezig met tal van creatieve projecten en heeft er na al die jaren een vrij unieke houding aan over gehouden. Met het album ‘The Acoustic Blues & Roots Of Duke Robillard’ uit 2015, indiceerde hij nog eens zijn liefde voor de pioniers van de blues, Ragtime, folk, country en de vroege jazzmuziek. Nu heeft ‘The Duke’ de release 'Ear Worms' in de aanbieding. Dertien songs met als openingstrack 'Don't Bother Trying To Steal Her Love', het enige origineel nummer op het album. De andere nummers komen uit de periode 1950 – ‘70 en divergeren als nooit voorheen. Het nummer ‘On This Side Of Goodbye’ is een knappe ballade en werd bij elkaar gepend door Carol King en Gerry Goffin. De hoornsectie met bariton saxofonist Doug James, Klem Klimek (tenor sax) en trompettist Jeff Chanon kleuren de song. Het bluesy 'Living With The Animals' is origineel van R.P. St. John and Mother Earth. Chris Cote mag hier de vocale honneurs waarnemen. De traditional ‘Careless Love’ is een jazzy en bluesy standaard. Uiteraard een kolfje naar de hand van gitaarvirtuoos Robillard, bassist Brad Hallen, drummer Mark Teixeira en de innemende Hammond orgeltunes van Bruce Bears. Arthus Alexander’s ‘Everyday I Have To Cry Some’ was ooit een hit voor Dusty Springfield. Julie Grant mag hier de vocales vor haar rekening nemen. Mark Cutler mag dan zijn stem verlenen aan Bob Dylan’s ‘I Am a Lonesome Hobo’. Brenda Lee’s ‘Sweet Nothing’ krijgt hier een mondeling bewerking van Sunny Crownover. Het instrumentale ‘Soldier Of Love’ komt de periode dat heel wat instrumentale nummers in de hitlijsten prijkten. En dan komt ‘Dear Bad’ door de woofer geknald. Wat een considerabel eerbetoon aan The King of Rock & Roll Chuck Berry! En dan gaan we even naar New Orleans voor Allen Toussaint’s ‘Yes We Can’ en The Neville Brothers’ song ‘Yellow Moon’. De surfrocker 'Rawhide', een cover van Link Wray is net zoals ‘You Belong To Me’ een schitterende instrumentale tweeluik. Schitterend!
 
Philip Verhaege (5)

Doctor Ross, ook gekend als Doctor Ross ‘The Harmonica Boss’ werd in 1925 geboren in Tunica, Mississippi. Zijn eerste opnames maakte hij bij Sam Phillips in diens Sun studio. Alhoewel hij in de jaren vijftig toch enige bekendheid genoot, was hij niet tevreden over Sams steun. Het is algemeen geweten dat Phillips zijn promotiemachine liever benutte voor Elvis Presley, Jerry Lee Lewis en Johnny Cash. Internationale bekendheid als ‘one man band’ kreeg Ross pas in de jaren ’70 en ’80. Ross speelde gelijktijdig gitaar, basdrum en hi-hat, maar was vooral bekend om zijn creatief spel op de mondharmonica. Tussen haakjes, hij werd de Doctor genoemd omdat hij zijn harmonicas steevast in een dokterstas meedroeg. Wat zijn stijl betreft, keerde hij terug naar de countryblues  van de artiesten die in het begin van de 20ste eeuw in de Deltaregio opereerden. Beïnvloed was hij door Blind Lemon Jefferson, Blind Boy Fuller, Robert Johnson en Sonny Boy Williamson I. Midden jaren ’50 verhuisde hij naar Flint, Michigan waar hij de job van portier bij General Motors uitoefende. Dat deed hij tot aan zijn pensioen. Het begon pas echt goed te lopen toen hij in 1965 zijn eerste langspeler opnam en tevens zijn eerste Europese tournee maakte. In 1981 kreeg hij zelfs een Grammy Award voor zijn album ‘Rare Blues’ en veroverde hij ook de Europese podia. Iets waar hij heel wat plezier aan beleefde, tot hij op 28 mei 1993 overleed.
Deze compilatie, die de opnames bevat die Doctor Ross maakte in de periode 1951 tot 1962, plaatst zijn enorm talent in de spots. Opvallend is Ross gevoel voor ritme, perfect tot in de puntjes, zodat ze als soliede basis dient voor zijn gitaar- mondharmonicawerk, met toffe countryblues en aanstekelijke boogies als resultaat.
 
Lambert Smits (4 ½)

Soms duurt het lang, maar het komt altijd: het besef dat het leven ook leuk kan zijn zonder rock of punk en alle bijhorende hectische toestanden. Rob Pursey en Amelia Fletcher verhuisden van London naar het rustige groene Kent, nu genietend van de twinkelende sterren en de gemoedelijke stilte. Muziek verbannen zou een brug te ver zijn, dus pikken ze de gitaar van dochterlief.  Met ‘Til The Morning’ treden ze als duet in de voetsporen van Nancy Sinatra en Lee Hazelwood, misschien ook Serge Gainsbourg en Brigitte Bardot.  Het album straalt helemaal de sfeer van de jaren zestig uit, met kleine uitschuivers richting pop, folk en indie. De omgeving van Hastings kan je bijna een rustoord van muzikanten noemen.  Het was dan ook niet moeilijk om in de buurt enkele gelijkgezinden te vinden om brass, organ, cello, mellotron of Hammond orgel toe te voegen. Dat maakt het album rijker en complexer  dan de voorganger ‘Red Red Skies’(2015).  Op 14 juni werd het nieuwe album glorieus voorgesteld in de St Pancras Old Church van London, tevens de start van een wereldtour met tegen jaareinde Duitsland en België(?). Fans van Courtney Barnet, Kurt Vile of Isobel Campbell zullen Til The Morning zeker kunnen pruimen. 
 
Marino Serdons (4)

​De Amerikaan Chris Walker zong al vooraleer hij kon spreken. Hij begon zijn muzikale carrière in de kerk als deel van zijn familiale zanggroep, The Walker Brothers. Chris bespeelde basgitaar omgekeerd zoals zijn idool Jimi Hendrix. Hij studeerde af aan de High School for the Performing and Visual Arts in Houston, en verhuisde toen naar New York. Aan de New School for Jazz and Contemporary Music kreeg hij de kans om als basgitarist aan de slag te gaan, en speelde met o.a. Ornette Coleman, Art Blakey, Bob James, Jimmy Heath, Cassandra Wilson. Maar zingen zat ook in zijn bloed, en hij bracht verschillende albums uit. Via een leraar kreeg hij de kans om samen te werken met wijlen Al Jarreau, en als bassist en co-zanger deed hij dat gedurende meer dan 20 jaar. Samen met keyboardspeler Larry Williams lanceerden ze een campagne op Kickstarter om dit nieuwe eerbetoon van de grond te krijgen. Naast 14 tracks uit Jarreau’s repertoire, werden 2 nieuwe toegevoegd, plus een inleiding door Jarreau zelf, enkele dagen voor zijn dood. Daarna volgen fantastische covers van ‘Mornin’’ met David Foster op synthesizer en Jay Graydon op gitaar, ‘Breakin’ Away’, ‘Roof Garden’ met Paul Jackson, Jr. op gitaar, waarop Chris ook scat, ‘We Got By’ met Marcus Miller op bas en Will Downing als co-zanger, ‘Save Me’ met Randy Brecker op trompet, de titeltrack met zangeres Regina Belle, ‘Alonzo’, ‘Agua De Beber’ waarop Chris ook scat, ‘Not Like This’ met Gil Goldstein op accordeon, ‘Take Five’, ‘I Will Be Here For You’ met Gerald Albright en Kirk Whalum op sax en Rick Braun op beugel, ‘After All’, ‘Flame’ met Arturo Sandoval op beugel & trompet, en ‘Spain’. De twee originele composities zijn ‘Phenomenon’ met Greg Phillinganes op keyboard, en ‘Jarreau’ met Dave Koz op sax en Rick Braun op trompet. Deze cd is echt een meesterwerk! Ten zeerste aanbevolen aan fans van Al Jarreau! 

Patrick Van de Wiele (4½)

​Afgelopen zondag lieten ze op het Sjock festival een alles verpletterende indruk na. Dit Spaans/Canadees combo gevormd rond leden van The Velvet Candles, MFC Chicken, Big Jamboree, Legacaster en The Kabooms gaf er een zelden geziene show weg. Hun platendebuut maakte het vijftal afgelopen jaar met deze EP, waarop vier nummers die perfect aansluiten bij hun live performance. Rock-‘n-roll uit de late vijftiger en begin zestiger jaren, gekenmerkt door gitaar- en saxsolo’s. Maar ook vocaal zit het helemaal snor. Immers met ritmegitarist Augie Burr, leadgitarist El Lega en saxofonist Spencer Evoy heeft Los Torontos bovendien drie veelbelovende stemmen in huis.
De A kant starten de heren in het Spaans, gevolgd door het opwindende ‘Bim Bam’ dat, zoals we live meemaakten, nu reeds een publiekslieveling is. Op de B zijde krijgen we een swingend, rockend en rollend ‘I Hate Life (Take Me Now Satan)’ van de hand van Spencer Evoy. Afsluiter is het van Don and Juan gekende ‘Chicken Necks’, nu opgesmukt met Spencers scheurende saxsolo.
Los Torontos zijn de nieuwste sensatie in rock-‘n-roll, zowel op plaat als live. Deze vinyl EP is te verkrijgen via http://www.kathrinarecords.es.
 
Lambert Smits (5)
​

Na het uitbrengen van zijn debuut demo EP, ‘Fool Me Once’, bracht Tom Euler heel wat tijd door op een podium. Zo opende hij voor Delbert McCinton en Patti LaBelle. Euler spijkert al zijn muzikale ervaringen vast in zijn songs. Terwijl zijn fans ook kennis maakte met zijn uitstekende gitaarspel. Naarmate Tom zijn songboek aandikte, begon hij met het zoeken naar ervaren muzikanten die de Virginia coast te bieden had.  Hij vormde samen met bassist Von Jose 'Roberts, drummer Michael Behlmar en keyboardvirtuoos Lucy Lawrence Kilpatrick de band.
Op de International Blues Challenge 2018 speelden ze een succesvolle halve finale. De band trok naar de studio en registreerde in een mum van tijd tien nummers voor de nieuwe release, ‘Blues Got My Back’. De energie en het enthousiasme van de band wordt vanaf het begin duidelijk in de aanstekelijke titeltrack  Het is een moderne versie van een klassieke, uptempo-shuffle. Het wordt ingevolgd door het funky ‘Bridge You Ain’t Burnt’ en de gepassioneerde ballade ‘Played Your Part’, die geleidelijk aan construeert met zijn doordachte teksten en hartverscheurende gitaarleads. De songtitel ‘Rock N’ Roll These Days’ is een allesgezegende titel. De in highspeed geperformde song staat in aangenaam contrast met het soulgevoelige ‘Broken Soul’ en het gospel begeesterde ‘Forgive Me’. Finaal staat dan weer de rocker ‘Tricky Business’ en het Chicago blues geënthousiasmeerde ‘Tough Guy’ in de steigers. Knap!
 
Philip Verhaege (4 ½)

THE PEARL HARTS zijn een rock-'n-roll-duo uit Londen. Na samengang in 2014 hebben gitariste / zangeres Kirsty Lowrey en drumster / zangeres Sara Leigh Shaw eerst hun tijd besteed aan het afwerken van hun mogelijkheden tijdens live shows in plaats van gelijk de studio in te duiken.   
Hun debuutalbum “Glitter and Spit” staat ​​bol van het vertrouwen in hun kunnen. Onder invloed van Black Sabbath en Rage Against the Machine zit hun garagerock vol met harmonieën en popgevoeligheidjes.
Met de ervaring van een zes weken durende tournee met Skunk Anansie  in 2017 en een gedeelde liefde voor Classic Rock, nemen de Pearl Harts de tijd om de luisteraar te overvallen met een overvloed aan invloeden die ze hebben omgevormd tot hun eigen sound. De gruizige rauwe stem van Kirsty Lowrey zijn een verademing en haar zware riffs creëren een daverende impact. Samen met de stevige drumstijl van Sara Leigh Shaw vormen ze de basis van hun typische geluid.
De begin track  “Black Blood” begint met een rollende golf van laaghangende gitaarriffs en de trage grom van Shaw's drums. Daardoor lijkt de stem van Kirsty Lowrey makkelijk door te dringen op een Paranoid-achtige manier. Vooral dat laatste laat de sterke chemie tussen hun goed horen. Kirsty en Sara zijn briljant op elkaar ingespeeld. Soms duikt het duo de stonerrock in en de opzettelijke down-tempo's bieden een verschuiving in dynamiek voor de meer punkachtige nummers “Lara” en “Hit de Bottle”.  De bubblegum-achtige onschuld die te horen is in het LARA-refrein van Sara Shaw blijft gewoon hangen.
Het langzame tempo van “Bonfires” laat ook horen dat The Pearl Harts gas terug kunnen nemen en de dingen netjes in balans houden. In het grunge-gebaseerde “Lost in Time” zijn de harmonieën zo onweerstaanbaar dat ze een bijna epische tocht maken. “Skeletons Made of Diamonds” is een meerstemmige uitvoering die je het gevoel geeft dat je meer wil horen. De zwaar vervormde gitaren creëren een zware muur van geluid en je voelt het tempo terugkeren tot op het einde. Terwijl ze dan in “Bless You” weer heel vrijgevig zijn voor de female power: Waar “Hurt” de laatste compositie is die er weinig twijfel over laat bestaan dat dit niet het laatste album is van dit duo in kwestie. Je merkt duidelijk dat ze veel plezier hebben gehad met het maken van dit album. Het is een intentie verklaring van het begeesterde duo.
Duobands worden vaak vergeleken met ‘Royal Blood’ en ‘The White Stripes’.  Hoewel The Pearl Harts daarmee ook zijn vergeleken zou het oneerlijk zijn om ze in deze categorie te plaatsen. Ze hebben een unieke sound, een aanstekelijke melodie naast de rock-'n-roll die bij hun past. De DIY-aanpak van de band heeft ertoe geleid dat de productiekwaliteit van Glitter & Spit een glamoureuze glans mist, De dames hebben alle elementen die The Pearl Harts brutaal, onbevreesd en mondig maken zonder clichés toegepast. Zonder te bluffen balanceert het album op de rand van echte rock ’n roll.

Fer Vanreyten (4)
​

​Augie Haas is best gekend als trompettist, componist en leraar. In New York City werkte hij al samen met Harry Connick, Jr., The Maria Schneider Orchestra, The Vanguard Jazz Orchestra, The Gil Evans Project, Birdland Big Band, nam deel aan verschillende Broadway shows, en speelde met het The Radio City Orchestra. Momenteel is hij ook lid van het orkest voor ‘Aladdin’ op Broadway. Augie is afkomstig uit Milwaukee en behaalde zijn Bachelor in jazz aan het Roosevelt University’s Chicago College of the Performing Arts. Daarna behaalde hij een Master in jazz aan de University of Miami’s Frost School of Music Conservatory en een doctoraat in Musical Arts. Hij heeft al 6 albums op zijn actief, en dit nieuwe project verschijnt eind volgende maand. Daarop speelt hij niet alleen trompet, maar zingt hij ook jazz en doo-wop standaards. Verder wordt hij bijgestaan door een 15 man koppig orkest. De titeltrack opent, gevolgd door de Beatles’ ‘Blackbird’. Het swingnummer ‘Goody Goody’ volgt daarop, evenals Ray Charles’ ‘Georgia on My Mind’. ‘Will You Still Love Me Tomorrow’ krijgt een soulvol arrangement, en de ballade ‘I Only Have Eyes for You’ is de volgende in het rijtje. Elvis Presley’s ‘Love Me Tender’ krijgt een uptempo behandeling, en Ben E. King’s ‘Stand by Me’ volgt daarop. Verder ook nog de doo-wop klassieker ‘Earth Angel’, ‘Ooh Child’ en ‘Stay’. Best een leuk album!

Patrick Van de Wiele (4)

​Twintig jaar na de release van het bejubelde album ‘Guitar Noir’ in 1999 keert gitarist/arrangeur en producer Mark Doyle terug naar dit concept. Hij werd grootgebracht door muzikale ouders, studeerde klassieke en jazzpiano, en was al op zijn tiende op lokale Tv en radio te horen en te zien. Nadat hij The Beatles op Tv zag, bekeerde hij zich echter tot de gitaar. Eerst maakte hij deel uit van een hard rockband, werkte daarna voor singer-songwriters, en was sessiegitarist voor Daryl Hall & John Oates, Judy Collins, Leo Sayer. Tijdens de jaren ’80 speelde hij bij Meat Loaf, maar in 1988 ging hij in Boston strijkersarrangementen verzorgen voor producer Maurice Starr. En in 2009 richtte hij zijn eigen band op, Mark Doyle and The Maniacs. Op 6 augustus aanstaande komt dit nieuwe instrumentale album uit, het derde in deze reeks, waarop Mark opnieuw het concept van detectives en spionnen verkent. Naast Tv en filmthema’s zoals ‘Get Smart’, ‘The Untouchables’, ‘Kojak Theme’, ‘Man from U.N.C.L.E.’, ‘Johnny Staccato’ en ‘It Takes A Thief’, staan er ook covers op zoals Elvis Costello’s ‘Watching the Detectives’, Frank Zappa’s ‘America Drinks and Goes Home’ (dat buiten het concept valt). Tevens zijn er twee originele composities aanwezig, ‘Noir Alley’ en ‘Thirteen Crimes’. Een album dat zeker zal in de smaak vallen bij gitaarliefhebbers. 

Patrick Van de Wiele (3½)

Michael McGear, echte naam McCartney, had een mooie carrière met Top 10-hits bij The Scaffold achter de rug, toen hij in 1972 besliste het alleen te proberen. Jawel, we spreken over The Scaffold van ‘Lily The Pink’, maar die boerenleute is absoluut niet representatief voor het trio uit Liverpool dat op typisch Engelse wijze muziek, poëzie en cabaret door elkaar klutste, zwaar overgoten met maatschappijkritiek die de conservatieve Britse burger uit zijn comfort zone haalde. Er zit trouwens ook hele sterke poëzie tussen, want Scaffold-lid Roger McGough zou uitgroeien tot ’s lands meest verkochte dichter.
Maar goed, toen Scaffold  op zijn laatste benen liep, bracht Mike McGear in 1972 een eerste soloplaat uit, ‘Woman’.  In 1974 volgde dan ‘McGear’, de schijf die hier voorligt.
Een verband met Scaffold is er hoegenaamd  niet.  McGear kreeg heel veel hulp van zijn oudere broer, ene Paul McCartney, die ondertussen Wings op poten had gezet: de broers schreven samen vijf nummers, Paul McCartney  leverde er nog twee extra aan, trad op als producer en liet Wings aanrukken voor de begeleiding. Het  resultaat is een bijzonder gevarieerde plaat met stuk voor stuk echte songs, een waaier aan instrumenten en redelijk wat geluidsexperimenten. De plaat verkocht voor geen moer, maar is het ontdekken waard voor wie een groep als Wings apprecieert en waardering opbrengt voor de mix van tempi en stijlen die het oeuvre van Paul McCartney kenmerken. 
De plaat opent met ‘Sea Breeze’, een mid-tempodreun van de hand van Bryan Ferry. Daarna komt  ‘Wat Do We Really Know’,  een typische McCartney uit die periode: een reeks vreemde openingsgeluiden (incl.  de “pipes” van Paddy Moloney), een gesproken passage ondersteund door piano en  driftige percussie – het geheel bedoeld om de existentiële chaos in ons hoofd op te roepen.  De voordracht van ‘Norton’, over een homoseksuele jongen (toen nog een controversieel thema), verwijst alsnog naar de poëziespektakels van Scaffold en is meteen ook het enige nummer waar broer Paul géén aandeel in had. ‘Leave It’ van Paul McCartney ligt vreemd genoeg dicht bij Ferry – of is het omgekeerd – en stamt duidelijk uit zijn ‘Jet’-periode.
Zo kunnen we  nog even doorgaan, maar u heeft de teneur begrepen. De teksten snijden vaak filosofische onderwerpen aan, zoals in ‘The Man Who Found God On the Moon’.
Deze dubbel-cd bevat 21 boni, waaronder singles die nog niet op cd waren verschenen (‘Dance The Do’ met excentriekeling Viv Stanshall), maar vooral allerlei outtakes. De box bevat verder een boekje en een dvd.   
Meer info: Cherry Red 
​
Eddy Bonte (4)

Radio 68 draait de tien nummers uit de oorspronkelijke LP en een keuze uit The Scaffold en de LP McGear in 1968 uitbracht met  Roger McGough: www.radio68.be op maandag 15 en woensdag 17 juli. 


ENGLISH SUMMARY
After a fruitful career with Liverpudlian trio The Scaffold, Mike McGear (real name McCartney, Mike being Paul’s brother) decided to try it on his own and released a first solo album, ‘Woman’, in 1972. His second and last solo album, simply titled ‘McGear’, followed two years later. It opens with the brilliant Bryan Ferry tune ‘Sea Breeze’, but the sound is actually defined by the McCartney brothers: Paul wrote two fine tunes (e.g. ‘Leave It’, clearly dating from his ‘Jet’-period) and together they wrote another five. The lyrics are mostly very serious and philosophical (e.g. ‘The Man Who Found God On the Moon’), and the music is quite varied, at times experimental for that period, with changing tempi, different styles, and a wide array of sounds and instruments (incl. Paddy Moloney’s pipes). Paul produced the album and invited his Wings to the studio… If you like the music Wings produced around that time, you will appreciate this album too – though it bears McGear’s stamp and sounds more complex (and that’s a compliment). If you like a challenge, try ‘McGear’.
This  edition is fully re-mastered and approved by the man himself. The original LP is augmented with 21 bonuses, including non-album singles and a series of outtakes, plus a dvd.

Check it out here: Cherry Red
​
Radio 68 plays all ten songs from the 1974 long-player ‘McGear’, plus selected tracks by The Scaffold and the unique McGear / McGough collaboration from 1968: Monday 15 and Wednesday 17 July on www.radio68.be

De Canadees Brett Spaulding is al ruim een decennia lang een opgemerkte figuur in de plaatselijke bluesscene in en rond Alberta. Met gitarist Brent Wright was hij ook een voornaam bandlid in de groep Silvertone Devils. In 2015 won hij terecht een ‘Guitar Player of The Year’ award van de Calgery Blues Music Association. Voor zijn debuutalbum ‘Livin’ To Play’ krijgt Brett  (vocals/guitaren) medewerking van Chad Holtzman (gitaar, bas, vocals, orgel en percussie), drummer Emmet VanEtten, Brent Wright (akoestische, elektrische en slide gitaar) én keyboard virtuoos Stephen Fletcher. De negen originele nummers werden door Brett en Chad neergepend in Holtzman homestudio. De rockende titeltrack geeft de maatstaf voor album.
De songs zijn doorspekt met knappe en opwindende gitaarriffs. Het funky ‘Driveby’, het radiovriendelijke ‘The Ride’, het pop-getinte ‘Can’t Stop’ en het akoestische ‘Waiting’ zijn zo’n divergente songs dat de plaat een aangenaam luisterstuk is. Brett speelt ook basgitaar op het afsluitende ‘Little Differences’. Brett Spaulding is een muzikale duizendpoot die niet in een eenzijdig hoekje te plaatsen is. Knap!
 
Philip Verhaege (4)
​

Het verhaal achter de rock-‘n-roll en doo-wop groep Dicky Doo & The Don’ts was zeker geen alleenstaand geval in het Amerika van de jaren ’50. Eigenlijk was het een fictieve groep rond Gerry Granahan. Reden hiervoor was dat Gerry reeds een platencontract bij twee labels had. Toen ‘Click-Clack’, een nummer dat ontstond tijdens een rit op de snelweg, een hit werd, rees er natuurlijk een probleem. In alle haast moest er een groep samengesteld worden om aan de vraag naar optredens, alsook nieuwe 45 toertjes te voldoen. Gerry rekruteerde hiervoor bassist Harvey Davis, saxofonist Al Ways, gitarist Ray Gangi en drummer Dave Alldred om hem te begeleiden. Granahan werd dan geafficheerd als Richard A. Doo. In anderhalf jaar scoorde het vijftal nog hits met ‘Nee Nee Na Na Na Nu Nu’, ‘Leave Me Alone (Let Me Cry)’ en ‘Teardrops Will Fall’. Begin jaren ’60 switchte de band van het Swan label naar United Artists. Dit label wou de groep eerder profileren als een instrumentaal combo en nam met hen de lp’s ‘Madison And Other Dances’ en ‘Teen Scene’ op. Zoals de titel van het eerstgenoemde album reeds aangeeft, bevat het 12 commerciële instrumentale, van achtergrondkoortjes voorziene nummers, die de ideale soundtrack zijn voor de meest diverse dansen. Ook het ‘Teen Scene’ album herbergt dansbare instrumentals, maar klinkt in tegenstelling met de eerste lp meer catchy. Herkenbare songs als ‘He’ll Have To Go’, ‘Midnight Special’ en ‘Wake Up Little Susie’ worden hier in een goed zittend instrumentaal jasje gestoken. De deels gezongen hitsingles van Dicky Doo & The Don’ts krijg je als bonus tracks.
Gedateerd klinken de songs op deze compilatie allerminst. Bovendien getuigen deze uitvoeringen van een enorm vakmanschap en liefde voor de in het verleden tot de top behorende dansen.
 
Lambert Smits (4)

​Fijn om te horen dat geld niet de drijfveer is om een band nieuw leven in te blazen.   De vrolijke bende uit ….heeft zich gesettled in nieuwe jobs en gezinnetjes.  Om de work-life balance te behouden beslisten ze om hun grote liefde terug op te nemen: muziek maken!  Afgeborsteld staan ze op het podium en presenteren ze zich als yuppies die eventjes uit de bol mogen van de thuisbasis.  Wie hun bezig zag op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg moest toegeven dat Jolly heel origineel uit de hoek kwam. Het was van  2013 geleden dat ze nog een album bijeen schreven. Met wat goede wil vind je elementen terug van Tears For Fears en Radiohead.  De band trekt het speelveld echter open en speelt met ritmes en melodieën die leuk in het oor liggen, doorspekt met samples en voller van sound.  Tof zijn ook de stille keyboard passages als intro , alvorens hun songs zich nestelen in soms te zapige softprog.   Vergeet dus hun progmetal imago uit het verleden. Hoewel je nog een restje vindt in ‘Lazarus (Space Masala) en ‘Ava’.  Het album ‘Family’ is nu uit in standaard vorm met 9 songs, de deluxe versie telt 5 songs extra. Mijn keuze is snel gemaakt!  Een tweede beluistering liet mij onbewust meezingen. Hoe dikwijls gebeurt dit?
 
Line-up:
Anadale (Vocals, Guitar)
Joe Reilly (Keyboard, Sampler)
Anthony Rondinone (Bass, Vocals)
Louis Abramson (Drums)
 
Marino Serdons (4)
​

Toen The Rolling Stones en andere Yardbirds de blues inwisselden voor een geheel eigen pad -  zoals de rockriffs van  ‘Jumpin’ Jack Flash’ of  de esoterie van Renaissance – pikte een jongere generatie de roots weer op. We denken uiteraard aan Savoy Brown of de Elmore James-slide van Fleetwood Mac,  maar de Climax Blues Band is ook een goed voorbeeld. Tenslotte, luidde hun eerste naam niet voor niets ‘The Chicago Climax Blues Band’. Blues was opnieuw in: na hun start bij Parlophone  (twee LPs in 1969), volgden drie albums opnamen voor Harvest, het zogenaamd  progressieve label van EMI. Deze vijf platen, met alle bonussen van dien, vind je in deze box.
Er zijn twee kanten aan dit verhaal. Enerzijds, pent deze groep eigen materiaal dat is afgelegd van hun inspiratiebron: Chicago (bijv. ‘ST. Michael’s Blues’). Dit is een bijzonder hechte groep die precies weet welk geluid ze wil produceren. Als we een halve eeuw later niet meer van onze stoel vallen, dan komt dat vooral omdat we de voorbije eeuw muzikaal werden verwend. Anderzijds, houdt de van Peter Haycock perfect stand en klinkt de Cliiax Blues Band vele stukken beter dan de talloze gitaarmartelaars en –martelaressen die de nu op ons worden losgelaten.
Anderzijds, werd deze groep niet voor niets door Harvest binnengehaald. Op ‘A Lot of Bottle’,  hun eerste voor Harvest uit 1970, hebben we niet enkel recht een klassieker (‘Seventh Son’ van Willie Dixon), hoe inventief gebracht ook, maar vooral op eigenzinniger wek, zoals de jazzsoul, met kopers en al, van ‘Brief Case’.  Idem voor de knappe opvolger ‘Tightly Knit’, waar  ‘Come On in My Kitchen (R. Johnson) het gezelschap krijgt van een klankbord als ‘Who Killed McSwiggin’ dat niet zou hebben misstaan op de eerste platen van een Graham Bond.
Ik was deze groep eigenlijk uit het oog verloren, maar deze vijfling is een knappe verrassing. Fans krijgen een bijna twintig boni cadeau,  vaal live-vairianten.

Eddy Bonte (4)   

Radio 68 draait een selectie in de show My Generation van zondag 14 en dinsdag 16 juli: www.radio68.be

​ENGLISH SUMMARY
After The Rolling Stones and other Yardbirds hds dropped their roots, younger picked them up again. Think Savoy Brown and the Elmore James slide-driven debut by Fleetwood Mac, but The Climax Blues Band is a fine example too. After all, they started out as The Chicago Climax Blues Band! Obviously, they covered Chicago standards and wrote original tunes based on their heroes’ templates, such as ‘Come On In My Kitchen (R. Johnson) or ‘Seventh Son’ (W. Dixon).  The Clmimax Blues Band knew exactly which sound they wanted and they sound  extremely tight.  If that were the entire story, they would be forgotten by now – but after two LPs for Parlophone in 1969, they recorded another three for Harvest between 1970 and 1972. That progressive label? Yes, that progressive label.  Well, the guys continued to record their favourite sound, but also added a series of self-written tunes that befit a progressive label with quite some souly and jazzy influences, e.g. the instrumentals ‘Brief Case’ or ‘Who Killed McSwiggin’ – the latter sounding a bit like the early Graham Bond.

I hadn’t listend to this band for a long time and I am pleasanntly surprised to hear that much of their output has stood the test of time so well.
Listen to the Climax Blues Band special on Radio 68, Sunday 14 and Tuesday 16 July, www.radio68.be

​Als drummer van Neil Young’s begeleidingsband Crazy Horse, kan ik mij voorstellen dat je eens je eigen muzikale ideeën aan de wereld wil laten horen. Geen drumsolo’s of extravagant slagwerk, neen, wel popsongs over hoop, pijn, liefde: reflecties over het leven. Ralph Molina’s debuutalbum roept vergelijkingen op met zijn Engelse evenknie Robert Wyatt.  Zelfde stijl, een stemtimbre dat Robert soms benadert, een even groot verleden….gelukkig voor Ralph ontbreekt de rolstoel.  Americana  en folkrock invloeden stammen nog uit zijn vroegere periode bij The Psyrcle en The Rockets.
 Naast de lieflijke ‘Lullabies’ nog tien krachtige luistersongs die het zachte karakter van de geboren Puerto Ricaan benadrukken.  Ralph Molina staat niet voor niets in Hall Of Fame: naast zijn ‘job’ toch een begenadigd vocalist en songschrijver.  Een prachtig genietbaar album dat met liefde inspireert tot bescheidenheid.
 
Line-up:
Ralph Molina (Vocals)
Dave West (Bass Guitar)
Tom Lackner (Drums)
John Philip Shenale (Piano)
Josh Sklair (Guitar)
 
And a few others ofcourse!
 
Marino Serdons (4)

De Northwest Seattle gebaseerde band Michele D'Amour And The Love Dealers hebben eind mei een nieuw album uitgebracht! Ze werden bekroond als ‘Best Blues Band’ door LA Music Critic in januari 2019. Er gaat niets boven een goede solide bluesy ritmiek, dat gecopuleerd wordt met een geweldige vrouwelijke stem. Michele D'Amour And The Love Dealers brengen zo een geheeleigen authenticiteit in hun geluid. De band heeft een ‘John Lennon Songwriting Grand Prize’ gewonnen, twee ‘Global Music Awards’ en heeft meerdere nominaties in de wacht gesleept van de Washington Blues Society, de LA Music Critic en het International Blues Broadcasters 'Association. De release ‘Wiggle Room’ uit 2018 bracht dertien weken door op nationaal niveau, met als hoogste notering een top tien in de ranking. Ze maakten gebruik van een reis naar de geboorteplek van de blues tijdens de IBC-week in januari 2019. Ze doken enkele dagen in de legendarische Royal Studios en samen met eigenaar, ingenieur en producer Lawrence "Boe" Mitchell blikten Michele en band acht onvervalste blues tracks in. Naast zeven originelen haalden ze bij King Curtis de klassieker ‘Memphis Soul Stew’ van onder het stof. The Love Dealers zijn nog steeds bassist Patrick McDanel, drummer Dave Delzotto, gitarist Jeff Cornell, toetsenist Brian Olendorf en Noel Barnes op saxofoon. Het zwoele en Latin begeesterde ‘Another Sleepless Night’ komt meteen in divergentie met de blues ballades ‘Dirty Pool’ en ‘Come On Over’, het swingende soulchapiter ‘Cradle To The Hearse’ én het funky ‘No Time’. De titeltrack is een reischarter naar Beale Street in Memphis. Net zoals het funky en trompet geënthousiasmeerde ‘Memphis Soul Stew’, een eerbetoon is aan de stad van de blues, de rock-‘n-roll en zijn rijke culinaire cultuur. Afsluiter van dienst is het gospelgevoelige ‘Strange Angels’. Knap, alweer!
 
Philip Verhaege (4 ½)

The Aurora Project vrolijkt al enige jaren de Nederlandse podia op met verhalende progrock.  Terwijl ze werken aan hun vijfde album verscheen vorige maand een live-album (hun eerste) opgenomen tijdens een concert in Alphen aan den Rijn op 7 april 2017.  De bedoeling was het hele concert op DVD uit te brengen, maar de kwaliteit voldeed niet. Het live-album op cd beperkt zich nu tot de meest kwalitatieve én onuitgegeven songs van hun debuut en het vierde album ‘World of Grey’. Op de bijgevoegde download vind je natuurlijk wel de registratie van het volledige concert.  En dat mag gerust boeiend heten.  Fysiek dus dertien songs (te) sterk gearticuleerd  ingezongen door Dennis Binnekade. Alle elementen van progrock zitten vervat in hun composities. Meerdere malen beluisteren wordt hierdoor een zoekfestijn naar nieuwe verborgen elementen.  Zonder afbreuk te willen doen aan het geheel, hoor je toch duidelijk dat ze niet alleen door buitenlandse bands werden beïnvloedt.  Nederpop-besmetting smeult nog steeds bij onze noorderburen.  Live klinken ze toch iets te plat om overtuigend door te breken.
 
Line-up:
Marcel Guijt (Keyboards)
Dennis Binnekade (Vocals)
Remco van den Berg (Guitars, Vocals)
Rob Krijgsman (Bass Guitar)
Joris Bol (Drums)
 
Marino Serdons (3 ½)

The Reverend Freakchild is back in business. Sinds de albums ‘Illogical Optimism’ uit 2016, ‘Preachin’ Blues’ (2017) en het vorig jaar verschenen ‘Deal It In’, zijn wij hier onvoorwaardelijk fan. De Reverend (vocals, gitaar) speelde in allerlei formaties, waaronder een vroege incarnatie van Soul Coughing with M. Doughy. Hij vervolgde zijn weg in de buurt van Boston met de roots rockband Bananafish, The Neptune Ensemble, The Soul Miners, The Lucky Devils, The Cosmic All-Stars en toerde met The Metro Mass Gospel Choir. Dit alles heeft uiteraard zijn muzikale invloeden en carrièremove sterk beïnvloed. Muziek is al het ware zijn religie. The Rev. groeide op in het zonnige Hawaï en studeerde filosofie en religie aan de Norteastern University in Boston. Momenteel is hij gehuisvest in New York. In het verleden was hij ook een alom gerespecteerde straatmuzikant. Maar hij is allerminst een dominee. Hij kreeg zijn alias toen hij als jonge gast, jonger dan wettelijk toegestaan, speelde in bars die doordrongen waren door oude spirituals en bluesmuziek. Zijn fans bestempelden hem dan maar als een soort Reverend Freakchild. Hij lijkt dan ook wel een reïncarnatie van een oude blues artiest. Nu hypnotiseert The Rev. ons met zijn nieuwe release ‘Road Dog Dharma’. Hij is een van de moderne blues excentriekelingen. Deze release is een soort roadtrip doorheen The States.  Enkele nummers zijn flarden van gesprekken of interviews met de Rev. van en met verschillende radio-dj's. Ze geven goed inzicht van zijn persoonlijkheid. Zijn apparatuur, instrumenten, gig-geld én zijn   inspiratiebronnen. Muzikaal loopt Freakchild van zijn typerende psychedelische country-gospel-bluesrockers naar enkele fijn uitgekiende coverversies zoals The Beatles’ 'Tomorrow Never Knows', JJ Cale's 'Call Me The Breeze’ over tot de blues standaard' Rollin '& Tumblin' en het harp en akoestisch begeesterde ‘Jesus Just Left Chicago’, origineel van ZZ Top.
 
Philip Verhaege (4 ½)

De Braziliaanse muzikant Antonio Adolfo kwam hier al tweemaal aan bod in 2017, en vorig jaar . Op zijn nieuw album bewijst hij eer aan de geboorteplek van Braziliaanse jazz, en dat was het district Beco das Garrafas (ofwel Bottles Alley) in Rio’s Copacabana, waar tussen 1958 en 1965 een mengelmoes van jazz, samba en bossa nova gespeeld werd. Antonio was toen nog een teenager, en mocht voor de leeftijd van 21 de clubs niet binnen. Hij luisterde dus buiten naar de “samba jazz”. Dit album bevat klassiekers, die opnieuw door Antonio van arrangementen voorzien werden, zoals Johnny Alf’s ‘Céu e Mar’, Baden Powell’s ‘So Por Amor’, Edu Lobo’s ‘Casa Forte’, ‘Tristeza de Nos Dois’, João Donato’s ‘The Frog’, Jobim’s ‘Passarim’ en ‘Corcovado’. Verder twee originele tracks: een eerbetoon aan Herbie Hancock ‘Hello, Herbie’ en ‘Obrigado’. Een nieuwe pluim dus op Antonio’s hoed met dit eerbetoon.

Patrick Van de Wiele (4)

​Op 25 juli aanstaande komt het debuut van de Amerikaanse jazzzangeres Gretje Angell uit. Ik kreeg alvast de cd en laat u hierbij met haar kennismaken. Gretje groeide op in Akron, Ohio als dochter en kleindochter van jazzdrummers. Ze speelde daarbij roadie en kreeg jazz met de paplepel binnen gelepeld. Ze studeerde klassieke muziek, liet een decennium de muziek voor wat ze was, en verhuisde naar LA. Daar werd ze echter een deel van de lokale jazzscène. Gretje zong met het Ladd McIntosh Swing Orchestra, Jack’s Cats, Glen Garrett’s Big Band en was sopraan bij de LA Metropolitan Opera Company. Daarbij werd ze beïnvloed door Anita O'Day, Chet Baker, Carmen McRae, en Ella Fitzgerald. Haar debuut werd opgenomen bij gitarist & producer Dori Amarillo thuis, en ze vangt aan met een leuke bossa novaversie van Gershwin’s ‘(Our) Love Is Here To Stay’, waarop ze ook scat. Vervolgens swingt ze met ‘I’m Old Fashioned’, waarna een Latinversie van klassieker ‘Fever’ me wat doet denken aan Santana. Op het ietwat droevige ‘Deep In A Dream’ wordt ze bijgetreden door het Budapest Symphony Orchestra, met een mooie gedempte trompet, gevolgd door het Braziliaanse ‘Berimbau’, dat ze in het Portugees zingt. Duke Ellington’s klassieker ‘Do Nothing Till You Hear From Me’ is de volgende track, waarna drie duetten met gitarist Amarillo volgen. Dat zijn Jobim’s ‘One Note Samba’, ‘Tea for Two’ en het speelse gescatte ‘Them There Eyes’. Een zeer leuk debuut, dat ik kan aanraden!

Patrick Van de Wiele (4)

​Pablo Embon werd geboren en groeide op in Argentinië, waar hij op zevenjarige leeftijd begon met piano en gitaar te spelen. Hij speelde er in verschillende bands, en ontwikkelde zijn eigen stijl. Als multi-instrumentalist bespeelde hij keyboards, piano, gitaar en bas, maar begon ook te componeren, het orkest te dirigeren en te produceren. Vervolgens vestigde hij zich in Israël, en componeerde en produceerde er 18 albums, waarbij hij alles zelf deed. Zijn stijlen varieerden van fusion, smooth & contemporary jazz naar klassiek georiënteerde solo piano en orkestrale projecten. Zijn nieuwste exploot bevat 12 nieuwe, instrumentale tracks, zoals opener ‘All Stars Above’, waarna ‘Getaway’ meer contemporary jazz is. ‘Never Say Goodbye’ is een ballade, gevolgd door het opgewekte ‘Two Minutes of Joy’. Daarna klinkt ‘Ocean Deep’ meer ambient, en ‘Non Stop’ is echte fusion. Verderop staat het ontspannen ‘Since You’ve Been Gone’ en afsluiter ‘Out of Tears’ is weerom fusion. Een variatie aan stijlen en stemmingen dus. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​Jelena Jovovic is een jazzzangeres uit Servië, die zonder accent in verschillende stijlen zingt. Maar op haar elfde won ze al een zangwedstrijd in Joegoslavië. Ze studeerde af aan de universiteit van Graz in Oostenrijk, en behaalde een MA graad in jazz aan de universiteit van Belgrado. Verder leefde ze in Zuid-Afrika, waar ze uitgebreid toerde. Terug in Belgrado werd ze creatief directeur aan de Radio-Television Big Band. Tevens is ze professor van Jazz zang aan de muziekschool ''Stankovic''. Nu is haar solodebuut uitgebracht en dat bevat een mengeling van Balkan tradities met R&B, jazz en poëzie. Ze wordt hier bijgetreden door een pianist/keyboardspeler, een bassist, een drummer en een saxofonist. Gastmuzikanten zijn een vibrafonist, een trompettist en een gitarist. Jelena schreef 6 van de 10 tracks, en verzorgde de arrangementen voor de overige 4. Een cover van Wayne Shorter’s ‘Witch Hunt’ opent, waarna ‘Paladin’ geïnspireerd werd op een traditioneel volkslied. Ook de inspiratie voor ‘The Countless Stars’ stamt van een oude Balkan song. De titeltrack brengt delicate zachte jazz, terwijl ‘Bubu’s Song’ een verhaal vertelt over de liefde van een ouder voor zijn kind. Daarna klinkt ‘Sweet Music’ als een laatavond sfeer, waarna ‘Little Freddie Steps’, een swingende tune eraan komt. ‘Time Is Here’ heeft zowel tekst in het Engels als in het Frans, gevold door ‘Mad in Heaven’. ‘Pools’ is een cover met geluiden van stromende water erin. Jazzfans zullen smullen van Jelena’s debuut. 

Patrick Van de Wiele (3½)

Al vrij jong begon Warren Smith te zingen. Was het aanvankelijk nog vrij amateuristisch, gedurende zijn dienst bij de US Air Force in de late veertiger jaren, realiseerde hij zich dat zingen zijn roeping was. Zijn grootste ambitie was om het als countryartiest te maken, het draaide echter lichtjes anders uit. Via songwriter Stan Kesler kwam Warren in contact met Sunbaas Sam Phillips. Sam was onder de indruk van Smith’s talent en bood de 24 jarige in 1956 een contract aan. Gedurende de eerste vier jaren werd Smith geprofileerd als een rock-‘n-rollartiest wat hij schoorvoetend en met tegenzin aanvaardde. Zijn eerste opname ‘Rock ‘n’ Roll Ruby’ oogstte enkel lokaal succes. Inmiddels is dit nummer echter zeer geliefd bij rockabillyfans. Er volgden inmiddels tot klassiekers in het genre uitgegroeide ‘Ubangi Stomp’ en zijn versie van Slim Harpo’s ‘I Got Love If You Want It’. Jammer genoeg konden deze uitgaves niet tippen aan de verkoopcijfers van stalgenoten Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins. Warren drong bij Sam aan om hem een aantal countrynummers te laten opnemen. Sam stemde toe, maar gebruikte ze vaak als b-kantje voor zijn rockabillysingles. Voor Sun artiesten openden er zich makkelijk andere deuren. Dat ondervond ook Warren toen songwriter Joe Allison hem verzocht om deel uit te maken van diens in de steigers staande countryafdeling van Liberty Records. Eindelijk kon Warren doen waar hij al heel zijn leven van droomde. Het legde hem trouwens geen windeieren, want het leverde hem 7 maal een top 50 hit op. Het had nog beter gekund, maar Smith was ondertussen afhankelijk geworden van amfetamines, waardoor Liberty zijn contract niet verlengde. Pillen en alcohol zorgden ervoor dat hij eind jaren ’60 in de gevangenis belandde. Toen midden jaren ’70 de rockabilly aan een revival toe was, leverde dat Warren Smith enkele Engelse tournees op. Zijn gezondheid leed echter onder zijn destructief gedrag en op 47 jarige leeftijd overleed hij aan een hartaanval.
Inmiddels is iedereen er wel van overtuigd dat Warren Smith tot de grootste artiesten van zijn tijd behoorde. Zijn prachtige stem maken zijn Sun- en Libertyopnames zeer gegeerd. Vaak moeilijk te vinden, maar de zoektocht ernaar mag je inmiddels van je ‘to do’ lijstje schrappen. Immers met deze Jasmine verzamelaar krijg je al zijn steengoede rockabilly- en countrysongs als op een zilveren schoteltje aangeboden. Een absolute aanrader!
 
Lambert Smits (5)

Jon Gindick werd geboren in 1948 in Hollywood, Californië. In zijn vroege jeugd luisterde hij vaak naar de harmonica sound, waarbij Larry Adler "Rhapsody in Blue" een grote invloed op hem had. In 1954 verhuisde de familie Gindicks 200 mijl noordwaarts naar de stad Visalia in  San Joaquin Valley. In de jaren zestig kreeg Jon zowel zijn allereerste gitaar en blues harp. Hij werd zowaar verliefd op de sound van The Beatles, The Rolling Stones, Paul Butterfield Blues Band en Bob Dylan. Hij performde met heel wat bands op de campus in Sproul Plaza.
Na zijn studies aan het Berkeley college in 1970 vond hij werk in een pakhuis. Maar de liefde voor de muziek, het songschrijven en het musiceren op zijn gitaar en harp lieten hem niet los. In het midden van de jaren ‘70 schreef Jon en zelf-gepubliceerde harmonica instructieboek met tape cassette. Hij verpakt dit alles met een Hohner harmonica en verkocht de kit voor $ 13,95 via Rolling Stone Magazine advertenties. Duizenden boeken vlogen letterlijk de deur uit en Jon werd een bekende figuur voor een generatie harpspelers. In 1984 schreef Jon zijn bestseller "Country and Blues Harmonica for The Musically Hopeless". Een boek en cassette die uiteindelijk meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Hij produceerde ook een harmonica-instructievideo samen met B.B. King, gedistribueerd door Hohner. Deze aanstekelijk, enthousiaste en grappige doe-het-zelfproducten maakten hem tot een ​​van de meest populaire en beluisterde harmonicaspelers van het tijdperk. In 2010 ontmoette hij multi-instrumentalist en producer Ralph Carter. In 2010 en 2016 realiseerde hij zijn hoog aangeschreven album 'When We Die, We All Come Back As Music', geproduceerd en begeleid door Carter. Nu heeft Jon zijn tweede album  'Love At The All Night Cafe' in de winkelrekken. Het is meteen ook een krachtig en innovatief aanbod dat een eigen blues sound creëert. Gindick wordt ondersteund door het trio Ralph Carter op bas, gitarist Franck Goldwasser en Pete Gallagher op drums. De twaalf tracks zijn een amalgama van blues, swing, soul en R&B. In het openingsnummer 'I Was Born To Wail' geeft Jon geschiedenisles over de blues harp. De slow blues’ feeling ‘Her Gone’ is een emotioneel maar klassieke Memphis soultrack. Het snedige ’Baby’s Got The Blues’, het Latin beïnvloede ‘The All Night Cafe’ en het piano begeesterde ‘Nighthawks’ zijn maar enkele hoogtepunten op de release. In het swingende ‘Happy Wife, Happy Life’ en ‘I Love The Feminine Girl’ bewierookt Jon zijn wettige wederhelft. En ook de piano ballade ‘The Song I Could Not Write’ kan ons meer dan bekoren.
En ook het feeërieke ‘Can Not Get That Girl Off My Mind’ neemt ons vrijwel meteen bij het strot. Het ‘In The Land Of You' is een meer dan ordinaire en spraakmakende afsluiter. Knap!
 
Philip Verhaege (4 ½)

De band Left Lane Cruiser is afkomstig uit Fort Wayne, Indiana én zijn sterk beïnvloed door de North Mississippi Hill country blues geënthousiasmeerde artiesten. Het duo is samengesteld uit Freddy J IV (vocals, gitaar) en drummer Brenn ‘Sausage Paw’ Beck. De debuutrelease’ Gettin’ Down On It’ werd op Hillgrass Records een bescheiden succes, zodat in juli 2007 het duo een lucratief contract ondertekenden voor Alive Records, waar dan ook hun schijfje ‘Bring Yo’Ass to the Table’ begin januari 2008 werd geregistreerd. Een jaar later prijkte ‘All You Can Eat’ in de cd-rekken. Met een meer dan degelijke Fat Possum stijl was ook ‘Junkyard Speed Ball’ in 2011 een succesverhaal. Nu zanger/slide gitaarvirtuoos Fredrick "Joe" Evans IV én drummer Pete Dio hun elfde album ‘Shake And Bake’ te promoten op het label Alive Records.
Openen doen ze in highspeed met het korte maar o’ zo krachtige ‘Two Dollar Elvis’. De titeltrack kon zo uit de setlist van R.L Burnside zijn weggeplukt. Die pulserende gitaarriffs en ruwe stembanden van Fredrick zijn zo hypnotiserend dat ook ‘Smoke Keeps Rising’ en de rocker ‘Breaking You Down’ ons meteen bij het strot nemen. Het resonator begeesterde ‘Smooth Commander’, het in highspeed geperformde ‘Roll Me’ en ‘The Waltz’ zijn allen diepe culminatiepunten. Tijdens ‘Mule Plough Line’ komt gastgitarist Jimbo Mathus in de spotlights met een knappe en opwindende gitaarsolo. Het uptempo nummer ‘Detroit House Party’ mag de dans beëindigen. Footstompnig, strakke drums, ruwe vocalen en overheerlijke gitaarpartijen.
Dat is waar Left Lane Cruise voor staat. Top!
 
Philip Verhaege (4 ½)