DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1

1. Fire
2. Lover Man
3. Spanish Castle Magic
4. Red House
5. Room Full of Mirrors
6. Hear My Train A-Comin’
7. Message to Love

CD 2

1. All Along the Watchtower
2. Freedom
3. Foxey Lady
4. Purple Haze
5. Hey Joe
6. Voodoo Child (Slight Return)
7. Stone Free
8. Star Spangled Banner
9. Straight Ahead

Platenlabel
Legacy Recordings

Labelnummer
88875109222

Distributie
Sony Music

Website Artiest
Jimi Hendrix

Indien je ooit als Amerika-bezoeker de staat Georgia wilt bezoeken, moet je zeker eens richting Byron (zuiden van de staat) rijden. Daar vind je een markering (net als op de originele wei van Woodstock in New York), geschonken door de Georgia Historical Society, die aangeeft dat daar het tweede Atlanta Pop Festival heeft plaatsgevonden. Dat vond toen plaats op 3, 4 en 5 juli 1970. Daar speelde de veel te vroeg overleden Jimi Hendrix voor zijn grootste Amerikaanse publiek ooit, geschat tussen de 350.000 en 400.000 bezoekers. Buiten Hendrix troffen we er ook nog The Allman Brothers, Rare Earth, Mott The Hoople en zelfs een Procol Harum aan.
45 jaar na deze feiten krijgen we nu een schitterende dubbelaar met werk dat Jimi en zijn band daar speelde. De eerste 5000 exemplaren zijn genummerd en zal beschikbaar zijn in oftewel 2 cd’s of 2 vinyllangspelers.
Op het eerste schijfje krijgen we de eerste zeven nummers en dit zijn o.m. ‘Fire’, ‘Lover Man’, ‘Spanish Castle Magic’, ‘Room Full Of Mirrors’, ‘Hear My Train A Comin’’, ‘Message Of Love’ en ook het nog steeds prachtig klinkende ‘Red House’.
Wat meteen opviel bij de beluistering van deze nummers is de kwaliteit. Men heeft hier echt een huzarenwerkje geleverd want na 45 jaar had je misschien een ietwat mindere kwaliteit verwacht maar dat is het zéker niet.
‘Red House’ krijgt een leuke intro maar je moet nu wel méér dan meer dan 8 minuten geduld hebben om dit helemaal uit te zitten en wie heeft dat niet, we spreken hier wel over dé Jimi Hendrix, niet? ‘Hear My Train A Comin’’ klinkt al even kwalitatief en van dit nummer maakte Hendrix nu een versie van om en nabij de 10 minuten. Weer zo’n moment, en zeker wanneer hij op solo-uitstap gaat, om bij weg te dromen.
Op het tweede schijfje zijn meer bekende maar ook commerciëlere nummers.
Weer krijgen we alles te horen in optimale kwaliteit en vreemd genoeg bleven de meeste van zijn nummers nu onder de vijf minuten met uitzondering van ‘Voodoo Chile (Slight Return)’ (7:59) en ‘Stone Free’ (5:25).
Het van Dylan geleende ‘All Along The Watchtower’, ‘Freedom’ en ‘Foxey Lady’ worden op een onberispelijke manier live door de luidsprekers geblazen. ‘Hey Joe’ is nog steeds adembenemend en ‘Stone Free’ zijn weer onvergetelijke momenten uit de geschiedenis van de Amerikaanse pop- en rockmuziek, nummers waar menig beginnend muzikant of band zich aan vergrijpt.  We krijgen ook een ietwat aangepaste versie van zijn ‘Star Spangled Banner’ waarop nu naadloos ‘Straight Ahead’ aansluit en niet ‘Villanova Junction’ zoals in Woodstock.
Het was eigenlijk het Monterey Pop Festival van Californië (juni 1967) dat het muzikale landschap voor niet alleen Hendrix maar ook andere muzikale grootheden destijds voorgoed veranderde. Met een eclectisch programma distantiëerde dit, maar ook Woodstock, zich vooral van andere grote festivals. En het Atlanta Pop Festival volgde deze trend op de voet.
Dus zoals we weten was Woodstock niet zijn enige festival want ook op dit tweede Atlanta Pop Festival wist Jimi Hendrix en zijn Experience (Mitch Michell (bas) en Billy Cox (drums) de lakens naar zich toe te trekken met een overgetelijke set. Zij die het festival hebben bijgewoond zullen allicht nog steeds de hitte in hun nek voelen dat dit festival uitstraalde. Op dit muzikale event kregen ze de finale versies van ‘Purple Haze’, ‘Foxey Lady’ en ‘Stone Free’ te horen. Enkele maanden later, op 18 september, vernemen we dat Jimi Hendrix overleden is. De man had ons  misschien nog veel te bieden maar het lot besliste er anders over. Dankzij zijn enorme muzikale erfenis konden we in het verleden reeds terugblikken én luisteren naar opnames van events die misschien niet zo overbekend waren hier in Europa. Hopelijk mag deze trend zich nog lang blijven doortrekken.
Ook aan het bijbehorende informatieboekje weer veel aandacht besteed want we krijgen foto’s te zien van dit festival, niet altijd in optimale kwaliteit maar het geeft toch een extra meerwaarde mee. Een superaanrader, en niet alleen voor de Hendrix-fans. Hendrix probeerde tijdens zijn korte levensbestaan de wereld te veranderen, zeg maar beter te maken, en dat deed hij met zijn muziek. Hij was nu eenmaal een man die er sterk in geloofde dat muziek hét middel was tegen alle negatieve (rascisme, oorlog enz…) dingen die een mens maar kan overkomen en wie zijn wij om hem daar in tegen te spreken?

Alfons Maes (5)

DETAIL ALBUM
CD 1
Georgie Does His Thing With Strings

1. And I Love Her
2. Maybe In The Spring Again
3. In The Wee Small Hours
4. What's New
5. Woe Is Me
6. House Is Not A Home
7. This Guy's In Love With You
8. Girl Talk
9. Who's Kissing You Blues
10. Everything Happens To Me
11. Guess Who I Saw Today
12. Need Your Love So Bad

Knock On Wood EP

1. Knock On Wood
2. All I’m Asking
3. Didn’t Want To Have To Do It
4. Close The Door

CD 2
The CBS A’s and B’s:

1. Because I Love You
2. Bidin’ My Time
3. Try My World
4. No Thanks
5. The Ballad Of Bonnie And Clyde
6. Beware Of The Dog
7. By The Time I Get To Phoenix
8. For Your Pleasure
9. Kentucky Child
10. Peaceful
11. Hideaway
12. Someone To Watch Over Me
13. Down Along Cove
14. I’ll Be Your Baby Tonight
15. Seventh Son
16. Fully Booked
17. Somebody Stole My Thunder
18. Entertaining Mr Sloane
19. Fire And Rain
20. Someday Man
21. The Movie Star Song

Platenlabel
Beat Goes On Records

Labelnummer
BGOCD1194

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Georgie Fame

Georgie Fame (echte naam Clive Powell) is een Brits muzikant die we eigenlijk ook niet meer hoeven voor te stellen gezien hij er toch een impressief palmares op nahoudt. Hij begon pianolessen te nemen op zijn zevende en hij was danig onder de indruk van wat hij hoorde van grootheden als Little Richard, Jerry Lee Lewis en Fats Domino. Een tijdje later speelt hij reeds in pubs met een lokaal bandje dat zich The Dominoes noemde.
We kennen hem natuurlijk ook als de man achter de hits ‘Yeh Yeh’, ‘Sunny’, ‘The Ballad Of Bonnie & Clyde’ en natuurlijk de meezinger van formaat ‘Rosetta’. Zijn toenmalig manager Ronan O’Rahily kreeg Fame’s eerste nummers maar niet verkocht aan BBC en zelfs de grote piratenzender Radio Luxemburg 208 (Engelse uitzendingen) weigerde het materiaal van Fame. Om het werk van Georgie te promoten zullen we de man allicht niet te snel vergeten, hij startte toen zijn eigen piratenzender Radio Caroline. En de The Fortunes maakten op hun manier wat reclame voor de nieuwe piratenzender met hun ‘Caroline’. Het  liedje werd de herkenningstune van deze nieuwe zender.
Georgie Fame is de dag van vandaag nog zeer actief en toert frequent rond met bv. Van Morrison en als lid van Bill Wyman’s Rhythm Kings.
Via het Britse kwaliteitslabel Beat Goes On Records krijgen we nu een mooie dubbelaar die toch meer dan één mooie pagina uit het muzikale verleden van deze Britse icoon presenteert.
Op het eerste schijfje krijgen we een elftal leuke covers en een door Fame zelf geschreven nummer. Uiteraard ligt de klemtoon hier op de snaarinstrumenten zoals de viool en de cello. Als opener een leuke cover van de Fab Four’s ‘And I Love Her’ en van het duo Bacharach/David krijgen we twee tijdloze versies van o.m. ‘A House Is Not A Home’ en ‘This Guy’s In Love With Love’. Allemaal overbekende liedjes die toch zekere herinneringen oproepen. ‘Who’s Kissing The Blues’ is een leuke bluesbenadering en het nummer werd door Fame (samen met Alexander Rayn) geschreven. En om in de bluessfeer te blijven presenteert Fame een toch ietwat op een evergreen sfeer geënte Fleetwood Mac’s hit ‘Need Your Love So Bad’ (origineel door Little Willy John maar  geschreven door diens broer Mertis John Jr.).
Ook op dit schijfje nog de EP ‘Knock On Wood’ met uiteraard een zeer knappe cover van ‘Knock On Wood’ zelf, de slow ‘All I’m Asking’ en ‘Didn’t Want To Have To Do It’ dat naadloos hierop aansluit. En met het temperamentvolle Rhythm & Blues vehikel ‘Close The Door’ kon geen betere  song gekozen worden om deze eerste zilveren schijf af te sluiten. En blijven stilzitten is hier geen optie.
Het tweede schijfje zit volgestouwd met de singles (A- en B-kanten) die hij voor CBS uitbracht. We geven graag enkele van deze singles mee.  Het meest bekende hier is ‘The Ballad Of Bonnie & Clyde’ maar het Jimmy Webb nummer ’By The Time I Get To Phoenix’ mogen we ook bij de prachtige versies die Fame maakte, vernoemen. Er zijn uiteraard  betere versies te vinden zoals die van Glenn Campbell maar ook dit is weer persoonlijke smaak. Uiteraard staan er nog meer hartverwarmende songs op: ‘Hideaway’, ‘Someone To Watch Over Me’ en van Willie Dixon krijgen we ‘Seventh Son’. Natuurlijk mocht het werk van Dylan niet ontbreken en Fame koos toen voor het swingende ‘Down Along The Cove’ en ‘I’ll Be Your Baby Tonight’.
Indien je ook een liefhebber bent van het werk van Georgie Fame, en je kent deze periode van zijn werk misschien niet zo goed, koop dan snel deze dubbelaar. Zeker een extra meerwaarde voor je platen en/of cd-collectie. Er zijn voor de moment geen concerten gepland.

Alfons Maes (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Voice Inside
2. Blue Rain
3. Knocking Down Walls
4. Curaçao Sundown
5. Feel this Crazy Music
6. Free Fall
7. Full Moon Celebration
8. Saying Goodbye

Platenlabel
Theroomrecordings

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
iTunes

Website Artiest
Jan van Oort

Al van kindsbeen af was tekenen een hobby van de Nederlander Jan van Oort. U vraagt zich af wat dat hier dan komt doen. Naast kunstschilder en architect is hij van zijn 16de ook bezig met muziek. Zo speelt hij al 30 jaar saxofoon, en daarnaast ook keyboard en EWI. In 2003 kwam zijn cd uit, die goede kritieken kreeg. Ooit speelde hij in het voorprogramma van The Yellowjackets en nam hij op voor John Bundrick, de keyboardspeler van The Who. Tegenwoordig neemt hij op voor Emile Bode’s label The Room Recordings. Op https://soundcloud.com/jan-van-oort kan je heel wat tracks van hem beluisteren. Deze cd bevat 8 tracks, en de titeltrack wordt gezongen door Brian Zalmijn. Het is contemporary jazz, die vlot in het oor ligt. Daarna volgt ‘Blue Rain’, een ingetogen, sfeervol nummer. ‘Knocking Down Walls’ gaat er funky tegenaan, waarna we de tropische toer opgaan met de romantische ballade ‘Curaçao Sundown’. Simone Ewouds zingt vervolgens het swingende ‘Feel this Crazy Music’, waarna ‘Free Fall’ eerder smooth jazz brengt. ‘Full Moon Celebration’ is weer contemporary jazz, gevolgd door ‘Saying Goodbye’ dat weemoedig afsluit. Een leuke ontdekking van bij onze Noorderburen voor mij als saxliefhebber!

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Sometimes I worry
2. Bones
3. Heavy hammer
4. Zydeco
5. Butte la rose
6. Dust
7. My love
8. In the morning
9. Soft spoken
10. Berlin

Platenlabel
EARMusic

Labelnummer
LNPD23

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
The Delta Saints

Twee jaar geleden speelden The Delta Saints op het Moulin Blues festival in Ospel (NL). En ze waren verrassend goed. Binnenkort zijn ze weer in onze contreien te bewonderen. Op tien september in Verviers, op één oktober in Oostende en op vier oktober in Turnhout. Dubbel zoveel keren staan ze in Nederland geprogrammeerd.
De band werd in 2007 opgericht en bracht de daaropvolgende jaren twee EP’s uit in eigen beheer. Hun eerste officiële album, ‘Death letter jubilee’, financierden ze met crowd funding (Kickstarter) en brachten het in februari 2013 uit via Dixiefrog records. Je kon hun muziek samenvatten als een mix van delta blues, swamprock en southern rock met een beetje funk- en gospelinvloeden. Ze werden meer dan eens vergeleken met bands als Led Zeppelin of The Allman Brothers.
Begin volgende maand (4 september 2015) verschijnt hun tweede album ‘Bones’, hun eerste voor Loud & Proud Records. Twee veranderingen vallen meteen op. Nate Kremer op toetsen krijgt meer ruimte omdat mondharmonicaspeler Stephen Hanner vertrokken is. En Vincent Williams vervangt drummer Ben Azzi. De tweede vernieuwing is de sound, die stukken volwassener is. Het geluid is actueler en de ‘swamp-boogie-rock’ van de eerste cd is vervangen door moderne southern rock met een vleugje psychedelica.
Ze schenken meer aandacht aan dynamiek en de hardere stukken wisselen ze af met rustige passages en zelfs stiltes. De band heeft nu wat weg van JJ Grey, Jack White (The White Stripes), maar nog meer van The Black Keys!
Over de productie van Eddie Spear kunnen we niet veel zeggen. Tegenwoordig sturen platenlabels hun producten door via internet, zodat je alleen maar een platte mp3-opname krijgt om te bespreken. Dat getuigt van weinig respect voor de artiesten, producers en muziekliefhebbers…
Het album opent met een Dan Auerbach-achtige sleper. Een sterke riff en dynamiek spelen een hoofdrol. Het nummer bekruipt je en het is moeilijk om er los van te raken. Ook de vocale koortjes passen perfect samen met het vleugje psychedelica. Het titelnummer ‘Bones’ heeft een Afrikaans ritme waardoor het wat wegheeft van Tinariwen. Het Hammondorgel, de hypnotiserende Bombino-gitaar en de Led Zeppelin-climax maken het helemaal af.
De single ‘Heavy hammer’ is een meeslepende funky southern rocker waarin de slidegitaar van Ben Ringel en het grommende orgel alle aandacht opeisen. Een fuzzy basgeluid drijft ‘Zydeco’ vooruit.  De open ruimtes, de pianoriedels, de ingetogen gitaarsolo en de stem maken het spannend.
Het gevoelige en toch psychedelische rustpunt van de cd is ‘Butte la rose’. Het rommelige en vrij experimentele ‘Dust’ zegt niet zoveel en is dan misschien wel de mindere song op ‘Bones’. Het half akoestische ‘My Love’ heeft een Crosby, Stills and Nash-intro, maar slaat dan om in een schitterende poprocksong.
‘In the morning’ heeft een sterke rockriff. De tempowisselingen en de piano fills zorgen voor broodnodige dynamiek en spanning. Met zijn sterke drumpartij en rockgitaar lijkt ‘Soft spoken’ een weinig op led Zeppelin. Tegelijk klinkt het modern, gedurfd en fris.
Afsluiter ‘Berlin’ zou in het repertoire van Bombino kunnen thuishoren. Of is het Amerikaanse Afrobeat? Aan de andere kant is het ook weer een knipoogje naar The Black Keys.
Deze cd is echt een verrassing in positieve zin. Alle tien songs hebben een mooie sound met heerlijke arrangementen, die nergens overdrijven. Alles past, alles is gedoseerd. Prachtige cd!

Line-up:

• Ben Ringel (dobro, zang)
• Nate Kremer (toetsen, gitaar)
• Dylan Fitch (gitaar)
• David Supica (bas)
• Vincent Williams (drum, percussie)

Peter Jacobs (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Road to Earth
2. It’s the Music
3. In the Dark
4. The Spell of Ra-Orkon
5. Political Power
6. Drifting Stars
7. Not Get Caught
8. Locked and Loaded
9. Catfight
10. Hot Stuff
11. The Showdown

Platenlabel
Légère Recordings

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Broken Silence
Kudos
Zebralution

Promo-agent
Willwork4funk

Website Artiest
The Mighty Mocambos

Het nieuwe album ‘Showdown’ van de Duitse The Mighty Mocambos voegt een nieuwe hoeksteen toe aan hun rijke carrière als instrumentale funkband. Deze keer inviteerden ze een aantal gasten zoals de Duitse filmcomponist Peter Thomas, hiphop grootheid Afrika Bambaataa, rap legendes Charlie Funk ofwel Afrika Islan (lid van de originele Rocksteady Crew) en Donald D (van Ice-T's Rhyme Syndicate), plus Nichola Richards, Shawn Lee, DeRobert van het label GED Soul in Nashville, Zulu Nation MCs Deejay Snoop & DJ Hektek en orgelgenie Guillaume Metenier. The Mighty Mocambos hebben al twee albums opgenomen, en een reeks singles onder de naam Bacao Rhythm & Steel Band. Op de openingstrack ‘Road to Earth’ hoor je Peter Thomas op piano, en hij verzorgde tevens de orkestrale arrangementen. Recht uit het blaxploitation tijdperk. ‘It’s the Music’ bevat de stemmen van Afrika Bambaataa, Charlie Funk, Hektek & Deejay Snoop. Nichola Richards zingt ‘In the Dark’ alsof het uit het getto komt. ‘The Spell of Ra-Orkon’ neigt naar Afro funk, maar blijft leuk. Daarna wordt het politiek heet met inbreng van de rappers en hiphoppers op ‘Political Power’. Daarentegen is ‘Drifting Stars’ heel wat zachter en leuker, en doet me wat aan Isaac Hayes denken. ‘Not Get Caught’ wordt gezongen door DeRobert, en ‘Locked and Loaded’ is weer opperbeste funk. Dat geldt eveneens voor ‘Catfight’. Op ‘Hot Stuff’ doen de rappers en hiphoppers weer hun ding, terwijl de titeltrack leuke funk brengt. De ’70 herleven op een leuke manier!

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Through It All
2. Black Socks
3. St. Louis, MO
4. Kay
5. Whiskey With My Friends
6. East Virginia Billy
7. The Silver Dagger
8. The Haze
9. Point Of Sail
10. Catherine
11. A Wick Burning High

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-Agent
Hemifran

Website Artiest
Ryan Davidson

De Californische singer-songwriter Ryan Davidson had een zwaar ongeval toen hij 13 was. Hij moest een jaar revalideren en leerde zichzelf om de tijd te doden, gitaar spelen. Vanaf zijn 14de speelde hij in verschillende bands. Van punk en rock kwam hij bij voornamelijk akoestische folkrock terecht. Op dit album, in eigen beheer, staan negen originelen, door Davidson zelf geschreven en twee traditionals, ‘East Virginia Billy’, dat duidelijk Ierse folkinvloeden heeft en ‘The silver dagger’ dat ook versies kent van Joan Baez, Bob Dylan, Gillian Welch en Old crow medicine show. Het is een oud liefdesverhaal dat door elke uitvoerder een eigen draai en uitvoering meekrijgt. “In my version, the lovers run away and have their love, but consent to kill one another in the end. It’s a happy song!’ zegt Ryan hier zelf over!
Ook door Ierse folk geïnspireerd, ‘Whiskey with my friends’, is een drinkebroerslied. Davidson is een goede verhalenverteller en dat is ook de sterkte van dit album. Elke song is een kortfilm, of een kortverhaal op zich. Zijn stem is krachtig en de instrumentatie die hij kiest en de gastmuzikanten die meedoen, dragen zeker en vast hun steentje bij. Jammer genoeg is het een overwegend traag en rustig album geworden en daarom is het geen voltreffer. Maar ik denk wel dat Davidson daartoe in staat is. Hij is een goede songschrijver, al komt het er nog niet volledig uit. Ik denk dat we in de toekomst wel meer en beter van hem kunnen verwachten.

Line-up:
Ryan Davidson (zang, gitaar, harmonica, bas, piano, percussie)
Miles Peck (cello, drums, percussie, banjo, glockenspiel)
Darius Koski (orgels, viola, accordeon)
Jessie Nieves (viool, zang)

Peter Jacobs (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. You Got the Love (live)
2. Once You Get Started (live)
3. Dance Wit’ Me (live)
4. Sweet Thing (live)
5. Tell Me Something Good (live)
6. Stop On By (live)
7. Pack’d My Bags (live)
8. I’m a Woman (I’m a Backbone) (live)
9. At Midnight (My Love Will Lift You Up) (live)
10. Ain’t That Peculiar (live)
11. Stay (live)
12. What Cha’ Gonna Do For Me (live)
13. Do You Love What You Feel (live)
14. Ain’t Nobody (studio)
15. One Million Kisses (studio)
16. Try a Little Understanding (studio)
17. Don’t Go to Strangers (studio)

Platenlabel
Big Break Records

Labelnummer
WCDBBRX0313

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Chaka Khan

De Amerikaanse funkband Rufus uit Chicago is best bekend als lanceerbasis voor de carrière van leadzangeres Chaka Khan. Eigenlijk ontstond de groep al in 1967 onder de naam The American Breed, die een rockhit had met ‘Bend Me, Shape Me’. Twee jaar later creëerden drie leden samen met 2 nieuwelingen de nieuwe band Smoke. In 1970 kwam er een zanger en een zangeres bij en de naam werd veranderd in Ask Rufus. Het jaar daarop werd een contract met Epic Records getekend, maar in 1972 werd dat alweer verbroken. Chaka Khan was bevriend met zangeres Paulette McWilliams, en wanneer deze laatste besliste om de band te verlaten, stapte Chaka in haar voetsporen. De band tekende bij ABC Dunhill Records. Chaka was toen nog maar 18 jaar. In 1973 kwam hun debuut ‘Rufus’ uit, en het jaar daarop kwam de opvolger ‘Rags to Rufus’ er. Daaruit scoorden ze twee hits met ‘Tell Me Something Good’ (geschreven door Stevie Wonder) en ‘You Got The Love’. De elpee haalde dan ook platina en zelfs een Grammy Award voor ‘Tell Me Something Good’. De bandnaam veranderde naar Rufus featuring Chaka Khan, omdat Chaka’s sterke stemgeluid steeds meer op de voorgrond trad. Doorheen de jaren ’70 hadden ze nog meer hits met o.a. ‘Once You Get Started’, ‘Sweet Thing’, ‘At Midnight (My Love Will Lift You Up)’ en het door Quincy Jones geproduceerde ‘Do You Love What You Feel’. Maar er kwamen spanningen in de band, vooral tussen Chaka en drummer Andre Fisher. In 1978 kwam Chaka’s soloalbum er. Daaruit moet vooral het door Ashford & Simpson gecomponeerde ‘I’m Every Woman’ onthouden worden. Toch moest Chaka volgens contractuele verplichtingen nog 2 albums met de band afleveren. In 1982 kwam dan ook de definitieve breuk. Toch vroegen ze Chaka om terug te komen voor hun laatste live dubbelelpee, die werd opgenomen op 12-14/2/1982, in het New Yorkse Savoy Theatre. Warner Bros. tapte de show en zou hem uitbrengen als documentaire, maar bracht enkel de live elpee uit. Die is nu heruitgebracht op cd, en bevat heel wat hoogtepunten. Drie elpee kanten bevatten live opnames, terwijl de vierde kant nieuwe songs vertoonde. Uiteraard stonden hier live versies van hun grootste hits op zoals ‘You Got the Love’, ‘Once You Get Started’, ‘Sweet Thing’, ‘Tell Me Something Good’, ‘At Midnight (My Love Will Lift You Up)’, en ‘Do You Love What You Feel’. Van de nieuwe songs viel ‘Ain’t Nobody’ op, omdat die op een soundtrack van een film terecht kwam, en dat werd een Top 30 hit, en verdiende zelfs een Grammy Award. ‘One Million Kisses’ (geschreven door Jeffrey Osborne) is soulvol, en ze coverden ook de jazzstandaard ‘Don’t Go to Strangers’. Deze heruitgave komt er met een spiksplinternieuw essay en is een dikke aanrader!

Patrick Van de Wiele (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Jungle Aliens
2. Strictly Organic
3. Canyon Afternoon
4. Jazz in the Night
5. The Drums also Solo
6. The Real Feel
7. Alien Intelligence
8. Mumbai-Mantra
9. Alien Species

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
635961319924

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Patrick Moraz
Greg Alban

De Zwitser Patrick Moraz (ex-Yes, ex-Moody Blues) begon al zeer jong viool en piano te spelen, en op zijn 16de won hij de “Best Soloist Award” op het Zurich Jazz Festival. In 1968 besloot hij professioneel muzikant te worden, en hij begon met filmmuziek, daarna de rockband Mainhorse, daarna The Patrick Moraz Quartet, in 1973 het rocktrio Refugee, tot hij in 1974 bij de groep Yes terechtkwam. Vier jaar later werd hij gevraagd door The Moody Blues voor een wereldtournee, maar bleef tegelijk ook soloalbums uitbrengen. Zijn vriend drummer Greg Alban vroeg hem om muziek te componeren waarop hij kon drums spelen, en aldus begon Moraz aan ‘MAP’ in zijn studio in Florida en later in Californië. Deze muziek is een verzameling instrumentale nummers die variëren van wereldmuziek en fusion over rock en jazz. ‘Jungle Aliens’ opent met progressieve rock, terwijl ‘Strictly Organic’ meer up-tempo is. Daarentegen brengen ‘Canyon Afternoon’ en ‘Jazz in the Night’ meer jazz, terwijl Alban op ‘The Drums also Solo’ meer ruimte krijgt. We gaan de ruimte in voor het opgewekte ‘Alien Intelligence’, terwijl er trager geëxperimenteerd wordt op afsluiter ‘Alien Species’. Een ongewoon, maar toch interessant album, met een waaier aan stijlen.

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Blush
2. Price you pay
3. Flowers
4. Distant star
5. Maybe we’re the angels
6. What a fool I am
7. Give my heart a home
8. Meant to be
9. Boomerang
10. At the junkyard
11. Haven’t kissed you yet
12. Saturday night show
13. Stare at the rain

Platenlabel
Elephant Ears Entertainment

Labelnummer
MDE320151

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Melanie Dekker

Singer-songwriter Melanie Dekker werd geboren in Calgary, Canada, maar ze groeide op in Vancouver, waar ze nu nog woont. Ze heeft Nederlandse roots. Haar muziek zweeft tussen pop en folk met hier en daar wat country-invloeden.
In de jaren 1990 gaat ze naar een jazz en pop middelbare school waar ze zang en gitaar volgt. Later toert ze langs de Canadese bars en clubs met haar rock en countrybands. Rond 1996 krijgt ze stemproblemen en na een paar maanden revalidatie besluit ze voortaan akoestische muziek te maken. In 1997 brengt ze haar eerste album ‘Impulsive’ uit.
Melanies stem is zeer aangenaam om naar te luisteren, maar klinkt nogal braaf en gladjes. Haar muziek is misschien nog het beste te vergelijken met Ilse DeLange en The Commen Linnets, maar dan zonder de rauwe randjes.
‘Live in Europe’ is ondertussen al haar tiende album. Het werd opgenomen in Duitsland en Nederland, waar ze hier in Europa de meeste aanhang heeft. Melanie kan zingen, dat staat buiten kijf en ze kan zichzelf adequaat begeleiden op akoestische gitaar. Maar echte goede, pakkende en opvallende songs heeft ze niet. Je hoort ze in ieder geval niet op dit album. Dat is wel wat vreemd, want op zo’n livecompilatie verwacht je een soort van ‘best off’ en als dit haar sterkste lijstje is dan zal ze nooit een groot(s) artiest worden. Bovendien staan en veel te veel rustige liedjes op deze cd. Ze halen volledig de vaart eruit, temeer daar de dertien songs, geknipt zijn uit de opnames van vier concerten. En dat hoor je! Ook maakt ze te weinig gebruik van een tweede stem of backingstemmen, wat haar songs een pak interessanter zou maken.
Dertien nummers, waarvan negen heel traag en met gitaargetokkel, drie mid-tempo songs en één uptempo. Dit album is té traag, heeft weinig hoogtepunten en in de instrumentatie zit te weinig afwisseling. Dit is een middelmatig live-album.

Line-up:

• Melanie Dekker (akoestische gitaar/zang)
• David Sunclair (akoestische en elektrische gitaar, tweede stem)
• Allan Rodger (bas)
• Sven Rowoldt (toetsen)
• Thomas Fuchs (toetsen)

Peter Jacobs (2)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Good Morning Love
2. Road to Puga
3. Single Dad
4. Solo para mi
5. Song for Fany
6. Motivos
7. Terrenal
8. Wrecking Ball

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Niet gekend

Website Artiest
Mario Flores

De Mexicaanse saxofonist Mario Flores werd in september 1980 geboren in de stad Tepic Nayarit. Op zijn zestiende begon hij saxofoon te studeren, doorloopt verschillende scholen en cursussen, neemt in 2009 en 2010 tweemaal deel aan het Internationale Seminar Tonic in Guadalajara, krijgt les van Bob Sheppard, Rafael Alcala en Oscar Stagnaro. Als autodidact studeert hij verder en bekwaamt hij zich in verschillende stijlen zoals folk, rock, pop, jazz, baas nova, funk, blues, latin jazz, salsa, smooth jazz en instrumentale muziek. Mario bespeelt tenor, alt en sopraansaxofoon en klarinet en zegt zelf: "Door muziek krijg ik een scherper contact met mij en de mensen om me heen". Nu is zijn debuut er met smooth jazz. Hij componeerde zelf 5 van de 8 tracks. Het is aangename muziek met melodieuze nummers zoals ‘Good Morning Love’, de titeltrack, ‘Solo para mi’, ‘Motivos’, ‘Terrenal’. Een leuke ontdekking.

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Rockin’ This Chair
2. Life’s A Mess
3. Those Winter Blues
4. Lonely At The Top
5. Like Elway
6. This Feels Like One Of Those Days
7. Maybe That’s Why
8. Have A Wonderful Life
9. Axe To Grind

Platenlabel
On The Fly Music

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Sarah French Publicity

Website Artiest
Lee Palmer

Eerlijk gezegd, gebeurt het maar zelden dat wij vanaf de eerste tonen van een album van onze sokken worden geblazen. De Canadese singer-songwriter Lee Palmer kreeg dat met ‘Like Elway’ nog eens voor mekaar. ‘Like Elway’ is Palmers derde album in drie jaren. Als singer-songwriter beweegt hij zich duidelijk in de blues, country, jazz en Americana. De aanloop voor dit album gebeurde tijdens een 10 daagse trip die Lee in de zomer van 2014, in Nashville deed belanden. Daar pende hij 2 nummers en de overige songs ontstonden tijdens de heen- en terugreis. Voor de opnames omringde Lee zich met The One Take Players, en dat is niet zomaar de eerste, de beste band. Niet alleen beschikken de Players over een soliede ritmesectie, maar ook gitarist Elmer Ferrer en meer nog Lance Anderson op Hammond, piano en accordeon, maken van dit album een meesterwerk. Dit alles zou echter niet mogelijk zijn geweest zonder de uiterst mooie songs die Palmer creëerde. Opener, het bluesy van doordringende accordeonklanken en vinnige leadgitaar voorziene ‘Rockin’ This Chair’ doet je reeds onmiddellijk uit je luie zetel opstaan. Hier is een artiest aan het werk die verdomd goed weet hoe een song dient gepresenteerd te worden. En het feestje gaat onverstoord verder. Het ingetogen ‘Life’s A Mess’ verklankt op miraculeuze wijze de bij de song passende gevoelens.  ‘Those Winter Blues’ geeft op een jazzy bluesy manier gestalte aan de depressieve gevoelens eigen aan het seizoen of aan het verlies van een geliefde. Tevens doet het nummer je hoopvol uitkijken naar de ontluikende lente of misschien wel naar een nieuwe liefde. Klap op de vuurpijl is echter de talking countrybluessong ‘Like Elway’, waar Palmer vocale hulp krijgt van de zwoele stem van Mary McKay. Voeg daarbij nog de ietwat vreemde, maar overtuigende gitaarsolo van Ferrer en je hebt een song, zoals er maar weinigen ontstaan. Voor een typische downhome blues moet je bij ‘This Feels Like One Of Those Days’ zijn, met creatief mondharmonicawerk van gastmuzikant Roly Platt. Het licht rockende, door zware bas en overstuurde gitaar voortgestuwde ‘Have A Wonderful Life’ mist ook zijn doel niet. Het geeft instant glans aan je dagelijks bestaan.
‘Like Elway’ is een schitterend en vooral erg afwisselend album. Bovendien past Palmers stem zich moeiteloos aan elk muziekgenre aan. Palmer noemt dit zijn beste productie totnogtoe. Wel als dit zo is, dan is dat veelbelovend voor de toekomst, maar tevens beschamend voor veel artiesten die momenteel het mooie weer maken.

Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Warsong
2. Travelog
3. Into The Lair
4. Her
5. Vision Of A New Dawn

Platenlabel
Melodic Revolution Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Kinetic Element

Progrock-fans, zet je schrap voor het 2de album van onze Amerikaanse vrienden uit Richmond, Virginia. Het album verscheen reeds in januari 2015, maar krijgt nu pas gehoor in onze pers. Crowdfunding ligt aan de basis van deze uitgave, wat nogmaals bewijst dat het niet makkelijk is om dezer dagen een cd uit te brengen. Opnamestudio’s zijn peperduur.
Het heeft ook 6 jaren geduurd alvorens deze opvolger nu in ons ladertje terecht komt.
Je moet weinig moed opbrengen om de uitgesponnen openingstrack ‘War Song’ de volle 20 minuten te kunnen genieten vanuit je luie zetel. Tromgeroffel en staccato keyboard kondigen een variatie van muzikale troepenbewegingen aan. Zoals bij alle progrock bands hoor je invloeden van ELP, Collisseum en Genesis. Pas na 5 minuten stoot gastzanger Dimetrius LaFavors (van Odin’s Court) zijn voorbeeld Jon Anderson (Yes) van de troon. Schitterende zangpartijen in hogere regionen. En alsof dat nog niet genoeg is, hoor je nog 2 andere gast-zangers op het album. Een beetje overbodig als je het mij vraagt. De band drijft verder op het elan van toetsenist Mike Visaggio en gitarist Todd Russell. De heren kennen hun métier, Mike speelt à la Rick Wakeman, maar echt spannend wordt het echter nooit. De titelsong ‘Travelog’ moet het hebben van mooi akoestisch gitaarspel, wat fluit, een subtiel triangeltje. Om maar eventjes de muzikale rijkdom van Kinetic Element te duiden. Krijg je daarmee altijd even toegankelijke songs? Absoluut niet (dat heb je toch nooit met progrock?) maar de ontdekking van een romantische riff kan zoveel boeiender zijn dan de zoveelste meezinger. Verwonderd staan over een Spaanse gitaarsolo laat je mentaal dansen. Kinetec Element slaat de juiste toets aan, maar misschien wat braafjes allemaal. Je wordt er niet hyperkinetisch van maar droomt onvermijdelijk weg naar onbestemde oorden. Verplichte kost!

Line-up:

• Mike Visaggio (Keys)
• Todd Russel (Gitaren, Triangle)
• Michael Murray (Drums, Percussie)
• Mark Tupko (Bas)
• Gast-vocalisten?
• Dimetrius LaFavors (tracks 1, 2 & 5)
• Michelle Schrotz (track 3)
• Mike Florio (track 4)

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Good Feeling
2. Make Time for Love
3. Do it Right Now
4. Danger!
5. Let’s Fall in Love
6. Beauty of Loving You
7. Look Here in My Heart
8. Get Up on this Groove
9. Whole Lotta Talk
10. Which One Are You?

Platenlabel
Légère Recordings

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Zebralution
Broken Silence
Kudos Records

Promo-agent
Willwork4funk

Website Artiest
Jay W. McGee

Deze cd betekent de terugkeer van één van de zangers uit de discoperiode van de late jaren ’80. Het is dan ook zijn eerste nieuwe opname in meer dan 25 jaar. Jay W. McGee begon met het zingen van gospel toen hij 4 jaar oud was. Tijdens de jaren ’70 toerde hij rond door de USA en Canada met een aantal funk en soulbands. Hij nam twee soloalbums op voor onafhankelijke labels, zoals ‘Over & Over’ in 1981 en ‘Survivor’ in 1988, naast een aantal cult 12 inch singles. Zo is ‘Turn Me On’ in 2013 officieel heruitgebracht door Légère Recordings, terwijl ‘When We Party’ nog steeds bekend is bij de Dj’s. Voor deze nieuwe cd werden de zangpartijen opgenomen in zijn thuisstad Flint/Michigan, terwijl de muziek vastgelegd werd in Hamburg door het productieteam van The Unbelievable Two. Het zijn allemaal originele tracks. De eerste single en tegelijk titeltrack is al verkrijgbaar in remixes door Cool Million en DJ Mzuzu. Het is een opgewekte up-temponummer, uiteraard in een discovibe. ‘Make Time for Love’ is meer mid-tempo en meer soul. ‘Do it Right Now’ is weer disco, en op ‘Danger’ wordt wat meer gebruikt gemaakt van elektronische muziek. Op de overige nummers wordt die opgewekte discosound behouden, enkel ‘Look Here in My Heart’ gaat wat meer de jazz/funk toer op. Een leuke terugkeer dus naar de tijd van disco, maar toch mist de cd, behalve de titeltrack de echte sfeer.

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Learning To Dance
2. Nothing With You
3. Living This Love
4. Love’s First Lesson
5. The End Of The Affair
6. I Volunteer
7. Ain’t Nobody Like You
8. What If We Should Fall In Love Again
9. You Can Go Home
10. Big Sky Country
11. Finally Found Me
12. Bonus Track
13. Room To Run

Platenlabel
Blue Elan Records

Labelnummer
BER1007

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Jack Tempchin

Het voorproefje (zie reviews augustus) voor deze cd, de EP ‘Room to run’ kreeg een duidelijke vier. Ik was nogal onder de indruk van de vier songs en keek ernaar uit om deze full cd te beluisteren. Tempchin maakte dit album met de jonge producer Joel Piper en dat viel voor de EP zeer goed mee, maar er scheelt iets aan ‘Learning to dance’. Het lijkt wel of Piper meer zijn zin heeft gedaan  en dat resulteert in een voortkabbelend en tokkelend geheel met enkele bombastisch over-geproducete songs.
Het lijkt er ook een beetje op dat Tempchin niet voldoende sterk materiaal had om een full album te maken. De songs zijn goed, maar niet sterk genoeg. Uiteraard kan Jack songs schrijven, dat doet hij al decennia, maar misschien is hij te snel tevreden...
Zo is opener en titelsong ‘Learning to dance’ een goede song, maar de productie verknoeit alles. Het is té poppy met een veel te gladde saxofoon. En de vervelende beat en de (synthesizer?)-violen storen de song mateloos. Na de saaie tokkelsong ‘Nothing with you’  en de fraaie, sfeervolle pianosong ‘Living this love’, weer zo’n draak van een song, de compleet kapot geproducete ‘Love’s first lesson’. Dit nummer is walgelijk bombastisch aangepakt en zou zo ingezonden kunnen worden voor het jaarlijkse songfestival. Dat zegt genoeg… Maar daar houdt het niet mee op, want de vervelende beat en de overproductie maken van ‘I volenteer’ een verschrikkelijk Brits aandoende popsong.
In ‘The end of the affair’ klinken weer misplaatste strijkers en doowop stemmetjes die ook al niet passen. Dit is zo’n jaren zestig Frans aandoend lullaby-liedje. Het getokkel en de (synthesizer?)-strijkers van ‘Ain’t nobody like you’, de saaie piano van ‘You can go home’ en het slaapverwekkende ‘Finally found me’ helpen ook niet om het niveau op te krikken.
Gelukkig redden het catchy ‘What if we should fall in love again’, ‘Big sky country’ en het bonusnummer (dat ook op de EP staat) ‘Room to run’ het album nog een beetje.

Line-up:

• Jack Tempchin (zang, gitaar, piano)
• Joel Piper (alle andere instrumenten, backing zang)
• Jerry Peterson (saxofoon op ‘learning to dance’)

Peter Jacobs (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Wait For Me: Greg Copeland
2. Playing Your Guitar: Keith Miles
3. These Are My Words: Bob Cheevers
4. Longtime Friend: Barry Ollman
5. Roughhouse Boys: Greg Copeland
6. The Legend Of Sleepy Hollow: Bob Cheevers
7. Homeland: Keith Miles
8. Murmuration: Barry Ollman
9. Mistaken For Dancing: Greg Copeland
10. Kerouac Days: Keith Miles
11. Rare Gift: Barry Ollman
12. Progress: Bob Cheevers
13. Are You Hero: Greg Copeland
14. Just That Kinda Girl: Keith Miles
15. The World Is Your Apple: Barry Ollman
16. Test Of Fire: Bob Cheevers
17. Ask Me Tomorrow: Keith Miles
18. Pretty Girl Rules The World: Greg Copeland

Platenlabel
Hemifran

Labelnummer
MFH 1501

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiesten
Greg Copeland
Bob Cheevers
Keith Miles
Barry Ollman

Dit album brengt vier singer-songwriters uit Amerika onder de aandacht. Ontstaan uit de folkboom in de jaren ’60, waren het vooral artiesten, die zich vaak enkel gewapend met een akoestische gitaar als singer-songwriter profileerden. Door de jaren heen diende deze omschrijving echter bijgestuurd te worden. De singer-songwriters gingen instrumenten als elektrische gitaar, bas, drums en piano gebruiken en er ontstond een genre dat dichter bij de rock aanleunde. Met dit in ons achterhoofd zouden we kunnen zeggen dat momenteel ieder artiest die zelf zijn songs schrijft eigenlijk een singer-songwriter is. Dit alles om maar te zeggen dat Greg Copeland, Bob Cheevers, Keith Miles en Barry Ollman, de singer-songwriters die dit album vullen, de evolutie in dit muziekgenre erg goed begrepen hebben. Het feit dat Greg, Bob, Keith en Barry reeds een muzikaal verleden hadden, zal hiertoe zeker bijgedragen hebben. Zo is Copeland een boezemvriend van niemand minder dan de alom gekende Jackson Browne.  Copeland schreef mee aan ‘Candy’ dat door Browne opgenomen werd op diens ‘Live In The Balance’. In 1982 maakte Copeland zijn debuut met ‘Revenge Will Come’, waarvan de titeltrack later door David Lindley opgenomen werd, terwijl het uit hetzelfde album komende ‘El Salvador’ aan plaatsje zou vinden op het repertoire van Joan Baez. Samen met Steve Noonan was Greg Copeland dan weer verantwoordelijk voor ‘Buy For Me The Rain’ een hit voor The Nitty Gritty Dirt Band. Op ‘Hidden Treasures’ toont Copeland dat hij de evolutie die het genre doormaakte goed begrepen heeft. De ‘klassieke’ singer-songwriter, gebruik makend van akoestische gitaar, aangevuld met o.a. viool, dobro en concertino komt tot uiting in songs als ‘Roughhouse Boys’, ‘Mistaken For Dancing’ en ‘Wait For Me’, met de sublieme vioolklanken van Cathy Sky. Het modernere werk etaleert hij in ‘Are You Hero’ met een formidabele, twee minuten durende intro van de excentrieke David Lindley op de bouzoukigitaar. Van ‘Pretty Girl Rules The World’ krijgen we een schitterende liveversie, met master of ceremonies Jackson Browne, die na zijn aankondiging, de akoestische gitaar ter hand neemt.
Bob Cheevers verkaste, na 15 jaar in Nashville verbleven te hebben, naar Austin. De reden hiervoor was dat, volgens Bob, in Nashville nummers geschreven worden om in de hitparades te geraken, terwijl men in Nashville vanuit het hart componeert. Zijn jeugd die hij doorbracht in Memphis en zijn huidig leven in Texas waren zijn inspiratie voor het in 2011 uitgebrachte debuutalbum ‘Tall Texas Tales’. Op de 4 songs op ‘Hidden Treasures’ krijgt hij hulp van o.a. pianist Dewey Lindon ‘Spooner’ Oldham, bekend van zijn werk in de Muscle Shoals Studios en de Fame studios, waar hij op diverse hits, zoals ‘When A Man Loves A Woman’ van Percy Sledge en ‘Mustang Sally’ van Wilson Pickett, meespeelde.  Cheevers verstaat de kunt om zowel de klassieke als de hedendaagse singer-songwriter in één song samen te brengen. De akoestische gitaar wordt niet naar de achtergrond verdrongen, maar gaat integendeel het duel aan met zijn elektrisch broertje. Vocaal behoort Bob tot de betere in het genre. Zijn krachtige stem maakt van, het op ‘Famous Story’ van auteur Washington Irving gebaseerde ‘The Legend Of Sleep Hollow’, een imposante muzikale versie. De problematiek van het sneller gaan van de jaren naarmate men ouder wordt, en vaak onterecht omschreven als vooruitgang , krijgt op meesterlijk wijze aandacht in ‘Progress’.
Nummer drie in het rijtje is Keith Miles. Keith komt uit Nashville en maakte in 2006 zijn debuut met ‘What It Was They Became’. Net als collega Cheevers weet ook Miles het genre te perfectioneren in één nummer. Zo is ‘Playing Your Guitar’ waarin Miles zijn liefde voor de oude, met herinneringen doordrenkte zessnarige exemplaren bezingt, een droomsong die je gedachten de vrije loop laat. Met Jack Sundrud, gekend van de countryrockband Poco, de voorlopers van The Eagles zeg maar, pende hij het licht rockende ‘Kerouac Days’, dat zelfs een beetje Springsteen in zich draagt.
Laatste van het viertal is Barry Ollman, die met vier songs in de spots mag staan. Net als de andere drie, maakt Ollman het zich niet makkelijk. Ook bij hem sprekende teksten op meeslepende melodieën. ‘Longtime Friend’, met James Raymond, de zoon van David Crosby op piano, is een song die al vlug voor een persoonlijke inkleuring zorgt. Ollmans meest sublieme song is zonder meer ‘The World Is Your Apple’. Een open brief van Johnny Cash aan Bob Dylan, ergens in 1968, lag hierbij aan de basis. Ollman kon die brief kopen en zag al vlug het poëtische ervan in. Dat dit in een song zou resulteren leek praktisch onvermijdelijk. Ollman zette Cashs mijmeringen en expressies om in een tot meezingen aanzettend nummer. Dat hij hierbij hulp kreeg van Springsteens bassist Garry Tallent was natuurlijk mooi meegenomen.
‘Hidden Treasures’ bundelt op meesterlijke wijze de prestaties van vier artiesten die het authentieke singer-songwriterschap ruilden voor een meer hedendaagse benadering van het genre.

Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1

1. The Show Must Go On – Leo Sayer
2. Long Tall Glasses – Leo Sayer
3. I Survived – Adam Faith (Feat Ritchie Blackmore)
4. Change – Adam Faith
5. It’s A Hard Life – Roger Daltrey
6. Giving It All Away – Roger Daltrey
7. Midnight Child – Roger Chapman
8. In My Life – Maggie Bell
9. The Prisoner – Roger Daltrey
10. The Dancer – Smokie
11. Stuck In The Middle – Adam Faith &
12. Roger Daltrey
13. Rag And Bone – Steve Ellis
14. Innocent Bystander – Leo Sayer
15. One Man Band – Leo Sayer
16. Shooting Star – Dollar
17. Magic Touch – Odyssey
18. The Easy Way Out – Marina Kapura
19. You Are Yourself – Roger Daltrey
20. Train – Leo Sayer

CD 2

1. Back On The Road – Joe Egan
2. Blackmail – Steve Ellis (Feat Brian Robertson)
3. Work – Leo Sayer (Feat Steve Cropper)
4. One Man Band – Roger Daltrey
5. When Your Life Is Your Own -
6. David Courtney (Feat David Gilmour)
7. Say It Ain’t So Joe – Roger Daltrey
8. Never Tell You Why – Geisha
9. Squeeze Box – Adam Faith & Roger Daltrey
10. Giving It All Away – Leo Sayer
11. Who Were You With In The Moonlight – Dollar
12. World Radio – Leo Sayer
13. Avenging Annie – Roger Daltrey
14. (Feat Rod Argent-John Entwistle)
15. You Put Something Better – Roger Daltrey (Feat Eric Clapton)
16. Star Song – Adam Faith
17. (Feat Paul & Linda Mccartney)
18. When The Money Runs Out – Leo Sayer
19. (Feat Ray Parker Jnr)
20. When The Music Stops – Roger Daltrey
21. Heroes – Leo Sayer
22. Why Is Everybody Going Home – Leo Sayer

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD464

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
David Courtney

David Courtney is een componist die ooit door Harry Nilsson beschreven werd als de Britse Phil Spector. In zijn glazen kastje staan dan ook veel prijzen die hij gewonnen heeft maar buiten het schrijven van songs voor anderen was hij ook een geliefd drummer. Zo speelde hij ooit bij Adam Faith (The Roulettes) maar hij was ook de stuwende kracht en ontdekker van de nu in Australië verblijvende Britse zanger Leo Sayer, en dus niet wat algemeen wordt aangenomen door Adam Faith. Wie herinnert zich niet Sayer’s grote hits ‘The Show Must Go On’, ‘One Man Band’ en ‘Long Tall Glassess’. Buiten deze kassarinkelende songs schreef hij tussendoor ook nog wat nummers voor o.m. Roger Daltrey, Joe Egan, Maggie Bell, Roger Chapman, Dollar en Odyssey.
Op deze mooie dubbelaar, die via het Britse Angel Air Records in onze bus belandde, krijgen we een knap overzicht van ’s man verdiensten. Twee schijven met liedjes die ons zeker niet onbekend in de oren klinken maar waarvan de meesten niet wisten wie de componist ervan was.
Met de opener gaat alle eer naar Leo Sayer’s ‘The Show Must Go On’. We krijgen ook het hier minder bekende ‘I Survived’ van Adam Faith maar als ik zeg dat de gitarist van dienst Ritchie Blackmore was, spurten alle RB-fans zich nu richting platenboer. Uiteraard is Daltrey hier ook sterk aanwezig en met ‘Giving It All Away’ krijgen we een tweede meezinger. ‘Midnight Child’ werd destijds ingezongen door ex-Family frontman Roger Chapman terwijl Maggie Bell (ex-Stone The Crows) ons duidelijk maakt met ‘It’s My Life’ dat ze nog steeds een kranige zangeres is. Dit is toch verdomme topklasse wat zij hier wéér laat horen. Smokie, toen nog met de charismatische frontman Chris Norman, kennen we nog van hun vele hits maar ‘The Dancer’ was volgens mij niet meteen een grote hit te noemen, toch niet hier in ons landje of ik moest mij zeer sterk vergissen. Steve Ellis, weer een van die giganten uit de Britse pop- en rockgeschiedenis bracht in 1978 de single ‘Rag And Bone’ uit en deze vind je terug op zijn langspeler ‘The Last Angry Man’. Met het ietwat minder bekend in het gehoor klinkende ‘Train’ wordt deze eerste sessie afgesloten.
Op het tweede schijfje ontmoeten we ook enkele andere muzikanten. Joe Egan mogen we dan onmiddellijk linken aan de ook reeds overleden Gerry Rafferty die samen Stealers Wheel leven inbliezen. Egan brengt hier het wondermooie ‘Back On The Road’ en als u nog steeds van gedacht bent dat ‘One Man Band’ alleen maar door Leo Sayer werd opgenomen, luister hier dan maar eens naar de versie van de frontman van de Who, Roger Daltrey. David Gilmour (Pink Floyd) verzorgt de gitaarpartij op David’s zelf ingezongen ‘When Your Life Is Your Own’ en net als Daltrey nam ook Sayer diens ‘Give It All Away’ op. Moeilijk te zeggen wie nu de beste versie neerzette. Dat Eric Clapton een veelgevraagd gitarist is/was, Daltrey vroeg ‘Slowhand’ om op ‘You Put Something Better’ de juiste gitaarklanken te verzorgen wat hij ook deed. De twee laatste nummers worden gezongen door Leo Sayer en met ‘Heroes’ en ‘Why Is Everybody Going Home’ komt er (helaas) een einde aan deze fantastische compilatie. Om af te sluiten nog dit, wie de kans krijgt om Leo Sayer live aan ’t werk te zien, moet dat zeker doen want wat die man op het podium presenteert, is gewoonweg schitterend. Hij werkt momenteel zijn ‘Restless Years UK Tour’ af en je kan hem dus, voordat hij weer naar het verre Australië vertrekt, op diverse locaties in Groot Brittannië nog aan ’t werk zien. Hierbij de link naar zijn concerten:
http://www.leosayer.com/live-news
Als je houdt van knappe, ietwat commerciële liedjes dan kan ik deze compilatie ten sterkste aanraden.

Alfons Maes (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Been Around A While
2. Early In The Morning
3. That Ain’t It
4. Blues Mother Of Sin
5. Already Gone
6. Queen Bee
7. Inner City Blues
8. Heaven’s Right Here
9. Come On In My Kitchen
10. Why I Sing The Blues
11. Walkin’ Blues

Platenlabel
Quest Records

Labelnummer
QST-009

Distributie
Quest Records

Promo-agent
Frank Roszak Radio Promotions

Website Artiest
Dallannah and Owen

Het Canadese bluesduo Dalannah en Owen komen uit Vancouver, CA. Samen hebben ze nu met ‘Been Around A While’ een wel heel merkwaardige release te promoten.
Hun debuutalbum is simpelweg opgebouwd rond de rijke en soulvolle stem van Dalannah Gail Bowen en Owen Veber’s stuwende basritmes. En geloof mij, meer is er hier echt niet nodig om een gezellig en oprecht bluesalbum te registreren. Naast enkele originele vertolkingen zoals ‘That Ain’t It’ en ‘Heaven’s Right Here’ zijn er verder ook krachtige verwerkingen van enkele fijn uitgekozen covers. Klassieker zoals B.B. King’s ‘Why I Sing The Blues’ en Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ vormen het perfecte evenwicht met de complete omwerking van Marvin Gaye’s ‘Inner City Blues’. Tot slot doet het duo ons nog eens weemoedig mijmeren naar de diepe Mississippi Delta in Son House’s ‘Walkin’ Blues’. Het originele nummer ‘Queen Bee’ ligt hier dan ook perfect in de lijn van grote vocalisten zoals Bessie Smith. Dalannah Bowen is een zangeres die in het verleden heel wat aandacht kreeg met sterke soloalbums zoals ‘Mamma’s Got The Blues’ uit 2007, en vijf jaar later met het succesvolle ‘Them Menz’. Verder is ze ook actief in de Aboriginal muziekscène. Dalannah and Owen waren ook de eerste British Columbia gebaseerde artiesten die op de finale speelden van de Internationale Blues Challenge in Memphis.
Check it out, Baby!

Philip Verhaege (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. I Can’t Change
2. Ain’t Gotta Prove Nothing
3. What Are We Fighting For
4. Story Of The Blues
5. Who
6. That Darn Cat
7. Slender Man Blues
8. Can’t Stand To See You Go
9. Saturday Night
10. Me And The Devil Blues

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak Promotions

Website Artiest
Billy The Kid & The Regulators

De uit Pittsburg afkomstige Billy ‘The Kid’ Evanchko werd vorig jaar met zijn band The Regulators terecht derde in de Internationale Blues Challenge. En dit is uiteraard niet de enige prijs die ze reeds in de prijzenkast konden bijzetten. De band werd opgericht  in 2004 en verdiende zijn sporen met krachtige en gitaargedreven bluesriffs. Op deze nieuwste schijf heeft Billy een mixture van enkele originele songs en fijn uitgekiende covers. Zo heeft hij een knappe akoestische bewerking van Robert Johnson’s ’Me And The Devil’ en staat ’Can’t Stand To See You Go’, ooit bij elkaar gepend door Jimmy Reed, als een torenhoog huis. Maar ook zijn eigen origineel werk staat als pal. De funky opener, en tevens de titeltrack, wordt meteen overgoten door een blazerssectie en gezellige backingvocals. In de moderne ballade ‘What Are We Fighting For’ stelt Billy zich terecht deze hedendaagse vraagstelling.
Bey’s keyboardarrangementen mogn de dans openen in het funky getinte ‘Story Of The Blues’. De song ‘Who’ wordt een beukende bluesgrove aangesneden. En dat doet Billy nog eens vetjes over in de door Dave McKenzie neergepende bluestrage ‘Slender Man Blues’. Op enkele nummers komt ‘special guest’ Jason Ricci ons verheugen met zijn opwindende bluesharp. En gitaarmaster Sean Carney doet net hetzelfde op het swingende en hoog oplopende ‘Saturday Night’. Samen vormen ze hier dan ook de ideale backing voor Billy’s ruw en aangenaam bluesgeluid.
Great stuff !

Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Great Mother’s Dominion
2. Surrender
3. Sewa
4. Sacred Lands
5. Offering
6. Camino de Pedro
7. Gonawindua
8. Kogi Transmission
9. Ancestral Fathers of the Stars

Platenlabel
Anima Sound Productions

Labelnummer
ANCD 09

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
The Creative Service Company

Website Artiest
Anima

Het Britse duo Anima bestaat uit producer/ componist/ instrumentalist Ali Calderwood en singer-songwriter Daniela Broder. Zowel individueel als duo hebben ze een nieuwe stijl van New Age muziek gemaakt, met meditatieve en rijke soundscapes, etherale gezangen en helende frequenties. Met hun muziek drijven ze de luisteraar in een diepe staat van vrede. Ze hebben met oude meesters het gebruik van helende klanken, yoga enz. bestudeerd. Anima betekent ziel, ademhaling, lucht, levenskracht en vrouwelijke geestelijke energie. Het idee is dan ook dat de Grote Moeder hier achter zit. Ali begon met Anima in 2004 en bracht 2 albums uit. Datzelfde jaar ontmoette hij Daniela, en het jaar daarop begonnen ze samen muziek te componeren. Nu hebben ze al 15 titels op hun palmares. Ze leven in de hooglanden van Schotland, in een commune. Hun nieuwste album is een reis doorheen bergen, wouden, en heilige landen, waar je in contact komt met het heilige en de essentie van je ziel. Die muziek wordt vertolkt op Westerse instrumenten, zowel akoestisch als elektronisch en ook op buitenlandse zoals guzheng (snaarinstrument uit China), duduk (rieten instrument uit Armenië), en de digeridoo uit Australië. De Grote Moeder die aan alle levende wezens kracht geeft opent met ‘Great Mother’s Dominion’, gevolgd door ‘Surrender’, waarin je jouw angsten moet laten varen en overgeven aan liefde. Speciale, heilige plaatsen vormen de basis van ‘Sacred Lands’, en verderop worden de Zuid-Amerikaanse Kogi indianen geëerd in ‘Kogi Transmission’. Uiteindelijk komen onze voorouders aan bod die ons behoeden en leiden in ‘Ancestral Fathers of the Stars’. Deze cd werd vervaardigd in het DSD audioformaat, waar ik nog nooit van gehoord heb. Die bezit 64 maal de sonische resolutie van een gewone cd, maar toch beluisterde ik de muziek op een cd. Rustgevende, helende en zachte muziek, ideaal om te ontspannen en te mediteren.

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Hands Off
2. No Time To Cry
3. Rudy’s Blues
4. VooDoo Woman
5. Me & Jesus
6. Rolling Up On Me
7. Love is After Me
8. Coat & Hat
9. Sweet, Strong & Tight
10. I’m Gonna Tear Your Playhouse Down
11. SuperBlues
12. Memphis Stomp
13. 13.800 Mile Blues

Platenlabel
Big Blue Records

Labelnummer
BBR-1214

Distributie
Big Blue Records

Promo-Agent
Hemifran

Website Artiest
Barbara Blue

Barbara Blue is geboren en getogen is in Pittsburg. Rond Beale Street in Memphis is ze allang geen onbekende meer. Sinds 1997 speelt ze in deze wereldberoemde onafgebroken 5-nachter per week. Toen ze in 1989 haar band oprichtte en de debuutplaat ‘Out of The Blue’ promootte wist Barbara meteen heel wat bluesliefhebbers te overtuigen van haar kunnen. Kort hierop verhuisde ze naar Memphis waar haar meteen een vast gig werd aangeboden in de Silky O’Sullivan bar in Beale Street. Het nieuwe album ‘Memphis Blue  Sweet, Strong & Tight’
werd nu ingeblikt in de Royal Studios in Memphis, TN. En waarom verbaast het ons nu ook weer niet dat Barbara de ‘who’s who’ van de Memphis bluesscène rond zich heeft weten te verzamelen in deze studio. Wat dacht je van The Royal Rhythm Section met Lester Snell (Wurlitzer), Rev Charles Hodge (B3 Organ), Leroy ‘Flick’ Hodge (bas), David Smith (bas), drummer Steve Potts en Michael Tols op Rhythm gitaar. Voeg hierbij nog eens The Royal Horns en enkele ‘special guests’ en je weet meteen hoe laat het is. En met zo’n sterke bezetting is de muzikale diversiteit dan ook sterk aanwezig. Het album opent sterk met Jay McShann’s ‘Hands Off’. De blazerssectie is hier meteen een constante en Bobby Rush verhemelt het nummer met zijn bluesharp. In ‘No Time To Cry’ komt Ronnie Earl de sound versterken.  Barbara’s soepele en speelse stembanden lenen zich ook perfect voor het opwindende ‘Rudy’s Blues’, Dedric Davis trompetgeschal komen hier in de spotlights, en dat doet ook Cody Dickinson met zijn washboard in het zydeco ritmiek van ‘VooDoo Woman’. Na deze swampsong veranderd de stijl enigszins in het prachtige en gospelgevoelige ‘Me & Jezus’. In de track ‘Rolling Up On Me’ drijft Barbara de sfeer meedogenloos naar Beale Street. Ronnie Earl’s soulvolle gitaarsound komt hier perfect in dialoog met de glijdende orgelarrangementen. Het schrijverstrio Porter, Hayes en S. Cropper waren verantwoordelijk voor het funky ‘Love is After Me’, Barbara’s vocale prestatie wordt hier perfect ondersteund door enkele vrouwelijke backing vocalisten en alweer de blazerssectie. De ballade ‘Coat & Hat’ is voorzien van Sonny Barbato accordeon, en het zijn deze schikkingen die het nummer een Tex-Mex feeling meegeven. Bobby Rush speelt met zijn harp dan weer een belangrijke rol in de originele titeltrack. ’I’m Gonna Tear Your Playhouse down’ geniet hier van een opgepoetste versie. Het nummer ‘Superblues’ brengt Bobby Rush opnieuw in beeld Maar samen met de blazerssectie creëert Barbara een ware hommage aan al haar Maemphis gebaseerde mentors in het knappe ‘Memphis Stomp’. In het afsluitende ‘13.800 Mile Blues’ komt Barbara Blue aandraven met een wel heel minimalistische bezetting. Naast haar fantastische stem is enkel Ronnie Earl hier op de afspraak. Schitterend !

Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Can’t Have You
2. My Shades
3. When You Need Me
4. There’s  A Spirit
5. Waitin’ On A Song
6. Without You
7. Lately
8. Mallery
9. Night Birds
10. Old Stuff

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Peter Knapp Promo

Website Artiest
The Tallent Brothers

De muzikale loopbaan van de broers Rocky en Brandon Tallent uit Patton Missouri leest bijna als een sprookje. Een achttal jaren geleden trokken de broers op avontuur in een aftandse Ford Econoline uit 1976. Wanneer zij in Woodstock belanden, weten ze tijdens een Midnight Ramble, de aandacht te trekken van niemand minder dan Levon Helm, drummer/zanger van The Band. Rocky die al wat kennis heeft van studiotechniek mag even later assisteren tijdens de opnames van Helms Grammy winnend album ‘Electric Dirt’. Ondertussen blijven de broers songs schrijven. Eind 2008 roept de slechte gezondheid van hun grootouders hen echter huiswaarts. Terwijl ze de grootouders verzorgen, blijven ze sporadisch optreden en aan nieuwe nummers werken. Wanneer countryoutlaw David Allan Coe, Brandon een job aanbiedt als leadgitarist in zijn band, krijgt de muzikale carrière van Rocky en Brandon een serieuze boost. Brandon zegt Coe dat de broers enkel in een package te krijgen zijn en na een auditie neemt Coe zowel Brandon als Rocky aan. De broers weten echter dat ze met hun eigen songs meer kunnen bereiken en na een uitverkochte show in Houston brengen ze Coe op de hoogte van hun vertrek. Terug thuis beslissen ze dat het hoog tijd is om een plaat op  te nemen. Aan songs is er geen gebrek, want die zijn er meer dan voldoende. Tien van de gedurende een decennium opgespaarde songs hebben nu hun weg gevonden op dit debuut. Aangezien de songs meestal ontstonden tijdens hun omzwervingen, geven zij een perfect beeld van ‘het leven onderweg’. Heimwee, melancholie en het gemis van familie en vrienden steken regelmatig de kop op en zijn voer voor schitterende ballades. Het album opent met ‘Can’ t Have You’, waar Rockys schorre stem subliem accordeert met de Hammondklanken. Kippenvelmomenten zijn er bij de vleet. De warme stem van Brandon triomfeert in ‘When You Need Me’, woorden die uit een kindermond kwamen. Het samen met Pat McLaughlin gepende, en enige uptempo nummer ‘There’s A Spirit’ is een ode aan de hoop en de niet- materiële wereld. Dat songschrijven niet steeds van een leien dakje loopt, ontdekken we in ‘Waitin’ On A Song’. De kettingrokende, drinkende nachtraven krijgen dan weer een gezicht in ‘Night Birds’ en het in de legendarische Pogo Studio opgenomen ‘Old Stuff’ sluit het album in schoonheid af.
Met ‘Back On The Old Stuff’ leveren The Tallent Brothers een mooi debuut af, waarbij het harde leven van rondreizende muzikanten in pakkende ballades bezongen wordt. Zowel Rocky met zijn schorre stem als Brandon die het moet hebben van een warmer stemtimbre scoren onophoudend. Alleen jammer dat alleen de namen van de meespelende muzikanten, zonder vermelding van instrument, vermeld werden. Gezien hun niet geringe prestaties, zou het in ieder geval respectvol zijn geweest.
Het album is terecht opgedragen aan de in 2012 overleden Levon Helm.

Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Going somewhere
2. If I only knew the words
3. Jailbird
4. Haunt my dreams
5. All
6. A bigger gun
7. I don’t remember
8. Simply human
9. Fragments

Platenlabel
Monkaroo music

Labelnummer
Zonder nummer

Distributie
Niet gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Scott Albert Johnson

Zanger mondharpspeler Scott Albert Johnson woont al zijn hele leven in Jackson, Mississippi. Dat is natuurlijk geen garantie voor de kwaliteiten van een muzikant, maar ik kon mijn oren niet geloven toen ik deze cd beluisterde.
Kijk, je hebt mondharmonicaspelers en je hebt toeteraars. Johnson is van de tweede soort. Hij probeert als John Popper te klinken van Blues Traveler, maar geen enkele keer komt hij ook maar in de buurt. Je hoort duidelijk dat hij veel fouten maakt. Daarom blaast hij ontelbare noten zodat het minder opvalt.  
Een zanger kun je Johnson ook niet echt noemen, want hij zingt voortdurend op het randje van, of helemaal vals. Je hoort ook bij meerdere nummers dat de stem vervormd is of dat er een stemcorrector gebruikt is, om ze recht te trekken of om te verdoezelen dat het gewoon vals is.
Bovendien staan er zoveel uiteenlopende stijlen op dit album dat je moeilijk over één geheel kan praten. ‘Going Somewhere’ opent leuk en krachtig tot hij begint te toeteren. Skip, zap, next!
‘If I only knew the words’ met zijn jaren tachtig Depeche Mode sound, afschuwelijk klinkende drums en lelijke synthesizers is ronduit tenenkrommend. In de hillbilly countrystamper ‘Jailbird’ laat Scott Albert nog eens horen dat hij absoluut niet toonvast is.
En zo gaat dat maar door met drums die klinken alsof ze in een pervers goedkope demostudio zijn opgenomen, drumcomputers en samples, muzikale cliché’s, walgelijke synthesizers, specials effects op de stem en vervormingen om het één en ander te verbergen. In enkele nummers zingt hij een tweede parallelle stem en daarmee verraadt hij zichzelf. Als je dat doet moet je perfect dubbel kunnen inzingen anders klinkt het gewoon vals.

Line-up:
Scott Albert Johnson (leadzang, backings en mondharmonika)
Diverse muzikanten

Peter Jacobs (1)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. For Me
2. The Road I Walk
3. Out Of Love
4. She Said That
5. Don’t Wanna Be One
6. Be My Life
7. Where Do You Go
8. What Did I Do Wrong
9. Someplace Else Now
10. Mine
11. No Sad Songs
12. For You

Platenlabel
Real Gone Music

Labelnummer
RGM-0385

Distributie
Real Gone Music

Website
Lesley Gore

Als we spreken over zangeressen met een knappe stem, mag zeker deze recent overleden Lesley Gore (16/2/2015) niet in ons lijstje ontbreken.
Ze werd op 2 mei 1946 geboren onder de naam Lesley Sue Goldstein (familie veranderde iets later de familienaam in ‘Gore’).
Ze werd eigenlijk bekender als componiste voor andere vocalisten dan met dat wat ze zelf uitbracht. Ze was pas 16 en scoorde meteen een monsterhit met ‘It’s My Party’, zelfs over de grenzen van de VS werd ze met dit nummer in een klap beroemd. Meer nummers waarmee ze enig succes boekte waren o.m. ‘Mayby I Know’, ‘That’s The Way The Boys Are’ en ‘She’s a Fool’ om er maar enkele aan te halen. Het was pas in 2005 dat ze ervoor uitkwam dat ze lesbisch was maar ze heeft eigenlijk nooit veel moeite gedaan om dit te verbergen.
Zelfs de ook reeds jaren overleden Nederlandse zanger Andre Hazes coverde haar nummer ‘You Don’t Own Me’ wat hij vertaalde in ‘Zeg maar niets meer’.)
De tot hiertoe genoemde nummers staan helaas niet op deze heruitgebrachte langspeler maar we hebben als geheugensteuntje twee leuke video’s geplaatst.
Via het label Real Gone Music, de naam van dit bedrijf is meer dan duidelijk dachten we, krijgen we nu een van haar langspelers die via het beroemde Motown-label werd uitgebracht. Dit album werd al in 1972 op de markt gebracht. We krijgen wel een album dat volstaat met eigen composities en waarvan zes in co-auteurschap. Verwacht nu niet die échte Motown soulsound, we krijgen eigenlijk een twaalftal nummers waar we eigenlijk beter het label pop mogen opkleven. Dat wil daarom niet zeggen dat de muziek minder goed klinkt. Integendeel, we horen hier een schitterende Lesley die ons op een reisje doorheen haar eigen levenslijnen loodst. Van uptempo nummers naar een meer ingetogen sound, we onthouden hier vooral de prachtige nummers ‘Don’t Wanna Be One’, dat ze samen met Ellen Weston schreef, en ‘Where Do You Go’ waarvoor haar broer Michael mee aan de schrijftafel zat. Nog meer hartbrekende momenten ondergaan we op het schitterende ‘What Did I Do Wrong’ en ‘Someplace Else Now’ sluit hier naadloos bij aan. ‘No Sad Songs’ is dan weer een nummer waarvan we alleen maar kunnen besluiten dat het geschreven werd door een jongedame die toch wel sterke verhaaltjes weet te vertellen.
Besluit: Lesley Gore was altijd al wel een beetje de underdog maar hopelijk krijgt ze met deze heruitgebrachte langspeler nu alle (postume) eer die ze eigenlijk jaren geleden al had moeten krijgen.
Op 68-jarige leeftijd overleed Lesley tengevolge van longkanker maar zij heeft nooit één sigaret of andere tabaksproducten gerookt. Zij is vertrokken maar haar muziek is nog steeds onder ons…

Alfons Maes (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Ride ‘Till I’m Satisfied
2. I’m Done
3. Tired Of Tryin’
4. Lonesome In My Bedroom
5. I’d Rather Drink Muddy Water
6. A Change Is Gone Come
7. Pucker Up Buttercup
8. Back To Memphis
9. Tumble
10. Can’t Slow Down
11. Another Night To Cry
12. Devil In Disguise
13. Love Me & Leave Me
14. Room For One More

Platenlabel
Number 7 Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Number 7 Records

Website Artiest
Jay Stollman

Jay Stollman is een van de populairste vocalisten aan de West Coast. Zijn stem klinkt werkelijk doordrenkt, en leent zich perfect voor zijn bluessound. Jay was onlangs nog gastvocalist op Debbie Davis’ album ‘Love Spin’, en nu doet Debbie met haar gitaar een meer dan aardige muzikale duit op Jay’s nieuwe album. Het album ‘Room For One More’ is een knappe mix van covers en originele nummers. Het schijfje opent met een schitterende hommage en Walter Trout’s ‘Ride ‘Till I’m Satisfied’.
Debbie’s lead gitaar leidt de dans en omarmt meteen Stollmans ruw stemgeluid.
In het uptempo gedreven nummer ‘I’m Done’ slaat Tommy Nagy zijn drumvellen haast aan flarden, en komt samen met Matt Zeiner pianotunes afwisselen in de spotlights. Kevin Totoian drijft met zijn mondharmonica de Johnny Winter klassieker ‘Tired Of Tryin’ naar hogere sferen. Maar Jay brengt ook enkele knappe bluesballades. Zo zijn Luther Johnson’s ‘Lonesome In My Bedroom’ en ‘Another Night To Cry’ van Lonnie Johnson knappe bewerkingen. En hij laat het hier niet bij deze covers. Met een geweldige vocale ‘act de presence’ op iconische songs als ‘I’d Rather Drink Muddy Water’ origineel van Eddie Miller, en een emotionele soulversie van Sam Cooke’s wereldhit ‘A Change Is Gonna Come’ drijft hij de sfeer naar een nooit geziene hoogtepunt. In de funky ritmie van ‘Pucker Up Buttercup’ komt Debbie Davis zelfs een aardig woordje meezingen. Ook Chuck Berry wordt niet in de vergeethoek geduwd. In zijn versie van ‘Back To Memphis’ komt Davis gitaarriffs aardig in de buurt van grootmeester Berry. Met het nummer ‘Tumble’ worden we plots in de richting van de New Orleans ritmiek geduwd. Stevig is hier ook enigszins de track ‘Can’t Slow Down’. Hier komt niemand minder dan meester slide gitarist Andy Abel de arrangementen wat verstevigen. Kevin Totoian is terug met zijn bluesharp in het gedreven ‘Devil In Disguise’. Als afsluiter mag de titeltrack fungeren. Andy Abel akoestische slide gitaar kruist langzaam Jay Stollman’s warme en soulvocale.

Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Planes

1. Beautiful You
2. Planes
3. Since I've Been Loving You
4. Ain't It Funny
5. Only With You
6. I Can Almost See The Light
7. Good Guys Don't Always Win
8. Loving And Free
9. Dancing In The Dark
10. It's Hard To Say Goodbye
11. (Care Of) Cell 44
12. Tell Me How

Never Even Thought

1. I'll Never Forget You
2. Lovelight
3. Ain't It Funny
4. Who's That Knocking?
5. Never Even Thought
6. Touch And Go
7. You Are The Way For Me
8. Photograph
9. Do Magnolia Do

Platenlabel
Cherry Red Records

Labelnummer
CDMRED665

Dsitributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Colin Blunstone

Wanneer we naam Colin Blunstone uitspreken, gaan we hem zonder enige aarzeling aan de naam van de Britse band The Zombies kleven.
Dat klopt als een bus, want sinds 1964 maakten Colin (zang), Rod Argent (toetsen), Paul Atkinson (gitaar), Chris White (bas) en drummer Hugh Grundy allemaal deel uit van deze legendarische band. Maar na vier jaar kwam er sleet op de samenwerking tussen Colin en de band en verkoos hij voor het solopad. Onder het pseudoniem Neil McArthur sloeg hij erin toch enig succes te boeken met een ouwe hit van The Zombies, nl.  ‘She’s Not There’ die ook voor ene Carlos Santana voor extra inkomsten zorgde.
Als Colin Blunstone wist hij met een hele resem nummers steeds in de belangstelling te blijven staan en dat ging zelfs zover dat hij samen met de (toen) bloedmooie Caroline Munro een paar vormde. Maar ook dit verhaaltje kende geen lange levensloop en met ‘Goodbye Caroline’ (dat dus over zijn verbroken relatie met het Britse model en actrice ging) wist hij nog een hit te verzilveren. In een later stadium vinden we hem terug als een van de vocalisten bij The Alan Parsons Project en verleende ook zijn medewerking aan het album ‘No Way Back’ van de Nederlandse Nadieh.
In 1990 besluiten enkele van de originele leden van The Zombies om de strijdbijl te begraven, komen terug bij elkaar, en met enkele nieuwe krachten nemen ze het voortreffelijke ‘The Return Of The Zombies’ op. Een jaartje later neemt Colin Blunstone ook een nieuwe lp op die vol staat met zijn grote hits. Pas in 2012 verscheen Blunstone’s ‘On The Air Tonight’ en vorig jaar kregen we nog ‘Collected’ te horen.
Via het Britse kwaliteitslabel Cherry Red Records krijgen we nu de re-release van twee van zijn solo-albums, nl. ‘Planes’ uit 1976 en het in 1978 volgende ‘Never Even Thought’.
Op ‘Planes’ oorspronkelijk uitgebracht door The Rocket Records Company, door Elton John, Bernie Taupin en Gus Dudgeon opgestart, krijgen we een aantal knappe songs die ons duidelijk maken wat voor een schitterende zanger Blunstone wel is. Openen deed hij met het van Neil Sedaka geleende ‘Beautiful You’. Meteen met ‘Planes’ van Elton John en met ‘Lovin’ Free’ van Kiki Dee is meteen de toon gezet. Slow songs, uptempo’s, Colin schakelt met alle eenvoud van het ene na het andere over en wonderwel zorgt dit niet voor een vorm van verveling. Op dit album werd Blunstone in de studio bijgestaan door o.m. Rod Argent (keys), Paul Keogh (gitaar), Pete Wingfield (piano), BJ Cole (steelgitaar), Dave Mattacks (drums) maar het waren vooral de backing vocalisten die mijn attentie trokken: Russ Ballard, Tony Burrows en Russell Stone.
‘Never Even Thought’, ook via Elton John’s label uitgebracht, is een gelijkaardig album wat de songs betreft: luchtige liedjes maar met sterke muzikale begeleiding en de meeste nummers zijn eigen composities. We vinden er wel twee opmerkelijke covers op terug. ‘Never Even Thought’ werd gepend door de man die wereldberoemd werd in de rockopera Jezus Christ Superstar (toneelversie), Murray Head, en dit is echt een Head compositie gebleven. De andere cover komt van de hand van de Amerikaanse singer-songwriter Jackson Browne, nl. ‘Do Magnolia Do’. Colin maakte er een leuk huppeldepuppel ding van maar de uitstraling van dit nummer is niet te onderschatten.
Van zijn eigen composities bleven voornamelijk het prachtige ‘Photograph’, het ietwat sterkere ‘You Are The Way For Me’ en ‘(Care Of) Cell 44’ bij. Op dit album totaal andere muzikanten. Toto’s drummer Jeff Porcaro, aan de keys vonden we nu James Newton Howard die de orgelpraktijken bij Elton John waarnam. David Hungate, bassist bij Toto en Davey Johnstone (gitaar) bij Elton John trokken hier aan de snaren en ditmaal bleef de aanwezigheid van Rod Argent maar beperkt tot backing vocalist. Mike Cooper, nog eentje uit de stal van Elton John, zorgde voor de juiste percussiekleuren.
Beiden albums zijn zeer hard aan te raden als je houdt van compromisloze muziek, songs waarvan je tot rust komt, easy listening, zeg maar maar dan wel gebracht door een zanger met een échte stem.
Wie deze Britse succeszanger nog eens live wil meemaken kan terecht op 9 februari 2016 in het cc Zwaneberg te Heist Op Den Berg (zie ook onze concertagenda)

Alfons Maes (4)