0 Comments
Het moet ergens eind (november-december?) 1967 geweest zijn dat we hier op het continent van een band gingen horen die met hun twee eerste singles de reeds bestaande bands in dit genre gingen aanvullen. Met hun eerste grote hit ‘Pictures Of Matchstick Men’ ging het inderdaad die richting uit maar het grote publiek noemde het genre van hun muziek liever de bubblegum psychedelica. Ook dit nummer heeft een zeer herkenbare openingsriff die de dag van vandaag nog steeds boekdelen spreekt en mag gerust in een adem genoemd worden met Deep Purple’s ‘Smoke On The Water’. Met dit nummer leverde de Quo een knaller van een plaat af, een schijf die toen voor een groot deel onze muzikaal levenspatroon ging inspireren. En ja zelfs hun volgende schijf ‘Black Veils of Melancholy’ zat in dat zelfde schuitje maar haalde helaas niet het peil van succes van zijn voorganger. ‘Pictures Of Matchstick Men’ werd uitgebracht in twee versies, nl. eentje in mono en de andere in stereo. In de mono versie horen we tussen de breaks een lekkere wah-wah- gitaarklank wat op de stereo versie dan weer ontbreekt. Gelukkig kon ik dit nog eens controleren omdat ik hier nog steeds de mono versie –weliswaar niet meer in optimale klank- van dit nummer in huis heb. Gelukkig moest ik nooit ver lopen om mijn geliefkoosde 45-RPM singles in huis te halen en de verkoper werd haast gek van mijn vraag wanneer deze nieuwe single eindelijk ging binnenkomen. De dag van vandaag gaat het er helemaal anders aan toe en soms vind je muziek op illegale blogspots waar je muziek –meestal- gratis kunt downloaden vooraleer de schijfjes bij je lokale platenboer terechtkomen. ‘Pictures Of Matchstick Men’, dat als flipside toen ‘Gentlemen Joe’s Sidewalk Cafe’ (eigenlijk had het label het anders gezien en de A kant moest de B kant worden en vice versa…) kreeg en via het Pye-label (nummer: 45 PV. 15285) op de markt kwam is nog steeds een nummer dat voor vele onder ons leuke herinneringen oproept en niet alleen muzikale… We zaten nog steeds in het jaar van de Summer of Love. Helaas kwam er aan de bubblegum periode van Status Quo een einde omdat ‘Black Veils in Melancholy’ niet de commerciële verwachtingen inloste waar de band zo naar uitgekeken had. De versie die we nu in onze bus kregen vinden we ook terug op hun laatste langspeler ‘Status Quo: Aquostic – Stripped Bare’ waarvan je reeds een bespreking kon lezen hier. De b-kant is een London remix van datzelfde nummer en daarop horen we hier en waar wat speciale geluiden om niet te zeggen ‘effecten’. Indien jij over een vinylexemplaar uit 1967 beschikt, zowel in mono als in stereo, dan geef ik graag een goede raad: niet verkopen, niet wegdoen. In uitstekende kwaliteit brengen ze nog een schone cent op. Het mijne is helaas nog goed genoeg voor de ‘archieven’. Hierbij de legendarische video uit Top of The Pops van begin 1968. EAR Music I 4029759 101673 I V2 Benelux Records I Status Quo
Pink Floyd is wellicht geen onbekende meer in de muziekwereld en de band hoeft dan ook geen uitgebreide introductie meer. We kennen ze allemaal wel als de pioniers van de progressieve, symfonische rock met experimentele geluiden, filosofische songteksten en de daarbij horende schitterende lightshows. The Endless River is ontstaan uit de opnames van ‘The Division Bell’ sessies – van reeds 20 jaar geleden en is een ode aan de in 2006 overleden toetsenist Rick Wright. Je zou dit album dus kunnen beschouwen als ‘left-overs’ van ‘The Division Bell’ maar is in feite meer dan dat. Toen Gilmour, Wright en Mason de studio indoken om aan ‘The Division Bell’ te werken was het van de ‘Wish You Were Here’ sessies geleden dat ze samen musiceerden en dit resulteerde in uren opnames waarvan slechts een klein gedeelte op ‘The Division Bell’ verscheen. Toen Gilmour & Mason deze opnames in 2013 opnieuw beluisterden besloten ze dat ook deze opnames deel konden uitmaken van het Pink Floyd repertoire en het de laatste keer zou zijn dat ze samen op één album te horen zouden zijn. Als ode aan Rick Wright wiens keyboard geluid mede het hart van Pink Floyd vormde hebben Gilmour & Mason er uiteindelijk een jaar over gedaan om de opnames met behulp van de laatste nieuwe digitale technieken op te waarderen en laatste stukken op te nemen om ‘The Endless River’ te voltooien. Iets wat het duo echt wilde doen omdat ze bij het herbeluisteren maar eerst echt beseften wie en wat ze in handen hadden met Rick en dat niet meer bereikbaar was voor hen. Hoewel Gilmour bij aanvang aan Polly Samson, zijn vrouw, gevraagd had om de teksten te schrijven was deze van mening dat de muziek op zich krachtiger was dan datgene wat ze in woorden kon uitdrukken. Uiteindelijk schreef ze dus enkel ‘Louder Than Words’ waarin ze het gevoel, de kracht en de magie verwoord die ontstaat als het trio samen musiceerde. Het album is dus voornamelijk instrumentaal, bestaat uit vier eigenlijke composities, verdeelt over achttien episodes/nummers en bezit slechts één nummer, ‘Louder Than Words’ met zang . Andere gasten op dit album zijn Stephen Hawking met een monoloog in ‘Talkin’ Hawkin’’ en een saxofoonpartij van psych-jazz legende Gilad Atzmon (gekend van samenwerking met o.a. Brian Eno, Paul Weller, Dionne Warwick). Verwacht je aan een sfeervol en rustig album waarin de typische Pink Floyd sound zeker aanwezig is maar op andere momenten dan weer ambient –achtig. Toch herken je steeds de typische elementen die de Pink Floyd albums groot maakten, de toetsenpartijen en special effects van Rick Wright, het majestueuze gitaargeluid van Gilmour en de doordringende maar weldoordachte uitgebalanceerde drumpartijen van Nick Mason. Noem een album of song van Floyd op en je vindt er op deze plaat wel een element van terug. Bij het beluisteren van dit album kan je je zo een beeld vormen van hoe de immense licht- & lasershow er zou uitgezien hebben op een podium. Er kon geen beter eerbetoon voor Rick Wright gemaakt worden dan dit! Het artwork van de albumhoes is bedacht door Ahmed Emad Eldin, een 18-jarige Egyptische digitale kunstenaar. Pink Floyd’s album artwork werd meestal gemaakt door Storm Thorgerson - de eigenaar van kunstdesign studio Hipgnosis - die net zo legendarisch is als de muziek van de band. Na het overlijden van Storm (2013) was het een moeilijke opdracht om een passend beeld te vinden voor ‘The Endless River’. Het artwork moest namelijk in lijn zijn met de erfenis die Storm had doorgegeven aan zijn zakelijke partner Aubrey ‘Po’ Powell. Toen Powell het kunstwerk van Ahmed zag was hij meteen verkocht omdat het direct een Floydiaanse gedachte opriep waarin het raadselachtige te vinden is en open staat voor interpretatie. Het award winnende Brits ontwerpbureau Stylorouge maakte de albumhoes van Ahmed verder af. Het album zelf is geproduceerd door David Gilmour, Phil Manzanera, Youth en Andy Jackson. Line up: David Gilmour: Guitars, Vocals, Keyboards, Piano, Bass (2,4,7,17), voice samples Nick Mason: Drums, percussie, voice samples Rick Wright: Hammond, Farfisa organ, Pipe organ, piano, Rhodes piano, Keyboards, Synthesizer, Vibraphone Johan Kaethoven (5) Parlophone I 825646 21542 I Warner Music I Pink Floyd
Deze band liet meteen met een eerste album van zich horen in 1968. Het was CBS die de kerels een contract aanbood. Producer Gary Usher was echter de spilfiguur van dit project. Maar hij huurde voor de opname van dit studiowerkje ook de talenten in van o.m. Glen Campbell, Bruce Johnston, Terry Melcher en meerster componist Curt Boettcher. We krijgen hier net als bij The Merry-Go-Round weer die typische West Coast sound en bij enkele nummers dwaalden onze gedachten af naar de vroege Turtles sound. Op de originele vinyl stonden maar liefst elf nummers waarvan het meeste op de rekening van Boettcher mocht geschreven worden. Een waslijst zeemzoete nummertjes waarbij hier en daar wat speciale gimmicks werden aangewend. Als we hier de hoogtepunten moeten uithalen dan zullen zeker ‘My World Fell Down’, ‘Another Time’ en ‘The Keeper of The Games hiervoor in aanmerking komen. Van de bonustracks op deze release mogen we ‘Mass #586’ en de single versie van ‘Hotel Indiscreet’ als beste nummers aanstippen. Sagittarius was weer een van de vele ‘one night stands’ bands en Usher ging later verder zijn weg als producer. Hij overleed op 25 mei 1990. Alfons Maes (3) Rev-Ola I CD REV 283 I Cherry Red Records
Ontelbaar de groepen die ooit (en nu nog) geprobeerd hebben Pink Floyd te imiteren of te evenaren. Een muzikaal genre kan maar één grondlegger hebben, al de rest wordt afgeleide. Maar daarom niet minder interessant, want dit noemt men ook weleens evolutie! Jack Jeffery scoorde in het verleden al met het nummer ‘Sirius Wall’ van de cd ‘The constant that remains’ (2011/12). Hij brak geen potten maar de hemel klaarde wel open met spacy psychedelic songs. Met ‘Enlightened horizon’ verruimt hij de Pink Floyd-sound met invloeden uit de jaren ’70. Dus regelmatig word je verrast door een atypische intro op een Bevis Front-achtig nummer (‘Amazing Grace’). Of gaat de soundscape van Tangerine Dream verder outer space (‘Approaching the starlight’) en kom je terecht in een virtuele ambient-world. ‘Sonata nr.1 in C’ vormt dan weer een breekpunt en accentueert zijn klassieke opleiding. Het nummer ‘Continuum’ verrast door het gebruik van een jewish harp om onmiddellijk over te gaan in een ritmische song met een soort ‘tubular bells’, overgoten door een mystiek achtergrond koortje. Weemoedig wordt het in ‘Never go back to the mountain’, een Genesis-achtige song van meer dan 8 minuten. Boeiende composities, verrassend door de grote verscheidendheid in instrumentarium en techniek. Voor sommigen misschien wat elektronisch geprul in de marge, maar voor mij toch een ingenieus samenspel van muzikale inventiviteit en feeling, zonder echt geniaal te zijn. Oordeel zelf! Marino Serdons (3½) Eigen Beheer I Jack Jeffery
|
