Na het succes van de vier dubbelcd’s in de ‘Kraut!’ serie is deze ‘Ost-Kraut!, Progressives Aus Dem DDR- Archives (1970-1975), Teil 1’ een mooie aanvulling daarop. Vanaf 1970 begonnen doorwinterde muzikanten uit de German Democratic Republic (GDR) de sound van hun idolen uit het Westen te kopiëren. Sinds 1965 had het cultuurbeleid van de Staat de volgelingen van de Westerse jeugdcultuur verbannen met beperkingen en verboden. Deze muzikanten waren bijgevolg genoodzaakt om ondergronds te musiceren. In Polen en de CSSR werden de progressieve muzikanten niet verbannen, zodat zij zowel op technisch als op artistiek gebied een enorme voorsprong hadden en als rolmodel dienden voor de jonge GDR muziekscene.
Op 2 cd’s en op in totaal 28 tracks uit de periode 1970-1975, krijg je een adequaat beeld van het beste uit de muziekscene uit de DDR en andere socialistische landen. In tegenstelling tot vele muzikanten die vooraleer ze geld mochten verdienen met hun muziek een door de Staat opgelegde bekwaamheidsproef moesten afleggen, kwamen de progressievere muzikanten rechtstreeks van de muziekacademie en konden zij bijgevolg bogen op een enorme hoeveelheid vakmanschap. Mede door dit vakmanschap ontstond er tijdens live gigs een competitie tussen de verschillende bands om de muziek van hun Westerse collega’s, zoals o.a. Colosseum, Emerson, Lake & Palmer en Yes zo perfect mogelijk te spelen. Daarnaast waren ook de invloeden van groepen uit Polen en de CSSR niet te onderschatten. En toch benoemden de GDR bands zichzelf niet als progressief, omdat die term gebruikt werd door het cultuurbeleid van de Staat en daarmee de Westerse rock van de kapitalistische muziekindustrie werd bedoeld.
Via opnames uit de archieven van AMIGA en de Deutsche Rundfunk krijgen we een formidabel beeld van het talent dat in de GDR aanwezig was van 1970 tot 1975. Progressieve rock en symfonische rock met vaak heel wat invloeden uit de klassieke muziek. Samensteller en kenner van de Ost-Kraut Marcus Heumann bundelde 28 tracks van hoge kwaliteit. Voor de geschiedenis van de progressieve rock in de GDR verwijzen wij naar het maar liefst 76 pagina’s tellend, veelkleurig en in het Duits uitgevoerd booklet. Dat bevat tevens illustraties, biografieën en foto’s van de bands en artiesten.
‘Ost-Kraut!, Progressives Aus Dem DDR- Archives (1970-1975), Teil 1’ is naast de muzikale waarde die het heeft, tevens een prachtig tijdsdocument.
 
Lambert Smits

​Leunde de band vroeger dichter bij prog dan classic hardrock aan, draai het om na 25 jaren en een recente (2019) ledenwisseling.  Gitarist Geert Fieuw nam o.a. vocalist Filip Lemmens op in zijn geesteskind.  Dat de band echter sterk aanleunt bij Uriah Heep ligt eerder aan toetsenist Eddy Scheire die zijn stempel drukt op vrijwel elke song.  Handelsmerk van BTL zijn de exclusieve intro’s. Opener ‘Altitude For Energy’ hoort thuis in de symfonische rock, ‘Louder Than Thunder’ in de seventies hardrock met veel synths. Leuk om ook eens met een gitaarintro te starten in ‘Invisible Battle Scars’, het trage tempo drijft de spanning op en gaat over in een harmonisch refrein, later aangevuld met een mooie Geert-gitaarsolo en toetsenwerk van Eddy Scheire
Hedendaagser en toch specialer klinkt ‘Nothing Comes For Free’, waarbij het jammer is dat de originaliteit teniet wordt gedaan door hun gebruikelijke harmoniezang.  Het Hammond ‘Bach’-orgeltje en verderop de ‘Emerson Lake &Palmer’ -keys in ‘Rush Rush Rush’ zouden een klassieker kunnen worden, mits een sterker refrein (daar gaan we weer).  De rest van het album rockt verder op het beschreven pad met veel sytnhs en melodische zanglijnen.
De Dilbeekse band weet verdomd knappe songs te componeren waarbij de (prog-) invloeden uit de jaren ’70 -80 altijd wel ergens om de hoek loeren. Belgische Classic rock om fier op te zijn.
Misschien toch overwegen om wat minder naar Abba te luisteren, het publiek kan meer aan, denk je ook niet?
 
Line-up:
Filip Lemmens (Vocals)
Geert Fieuw (Guitars, Backing Vocals)
Dominic Heynderickx (Bass)
Eddy Scheire (Keyboards, Backing Vocals)
Michel Lodder (Drums and Loops)
 
Marino Serdons 

​Darryl Way is ondertussen genoegzaam bekend als violist bij de legendarische band Curved Air.  Minder geweten is zijn solo oeuvre waar hij volop zijn eigen creativiteit kan botvieren.  Twee jaren geleden verwezenlijkte hij nog een jongensdroom door van Vivaldi’s Vier Jaargetijden een rockversie te maken. Zeker te ontdekken.  Met ‘Destinations’ gaat hij nog een stap verder door niet alleen zijn vioolspel doch ook zijn gitaartalent  een vlucht te laten nemen.  Atmosferische soundtracks passeren zijn verbeelding in ‘Downtown LA’ of  in ‘The Wild West’.  Zijn klassieke opleiding laat hem niet los en sijpelt losjes in de instrumentals als een ‘A Rainy Day in Vienna’ of in de ambient ‘Mystic Mountain’.  Een mix van rock, prog, jazz, klassiek en soundeffects neemt je mee naar ‘Metropolis’.  Orchestraal, vrolijk en virtuoos reist hij een deel van de wereld af en geeft zijn eigen impressie mee.  Symfonische rock zonder pretenties, zonder al te grote hoogstandjes.  Bescheiden doch rijkelijke en sfeervolle – composities, dikwijls up-tempo,  die perfect overeenkomen met de songtitels.  Knap werk!
 
Line-up:
Darryl Way (Guitars, Violin)
Pete Skinner (Drums)
Richard Mead (Bass)
 
Marino Serdons

Vlak voor zijn dood werkte de legendarische toetsenman Keith Emerson (jawel, die van Emerson Lake & Palmer) aan een tweede album samen met gitarist, zanger  Robert Berry.  Minder bekend bij ons, maar in het progrock wereldje een Amerikaans gitaarwonder die eind jaren tachtig Greg Lake mocht vervangen, wat later de basis bleek voor een samenwerking met Emerson en Palmer.  Met hun drieën maakten ze onder de naam 3 één album ‘To The Power Of Three’ (1988).  In 2016 pleegde Keith echter zelfmoord omdat hij leed aan een spierziekte in zijn rechterhand waardoor hij dusdanig gefrusteerd raakte. Een schok voor iedereen en zeker voor kompaan Robert Berry. Dei besloot echter het werk af te maken en eind vorig jaar verscheen onderhavig juweeltje 3.2- ‘The Rules Have Changed’.  Officeel met acht songs, in realiteit negen krachtige progrock waarin de hand van Keith zaliger duidelijk hoorbaar is.  Songs als opener ‘One By One’ ( met een piano intro) of ‘What You’re Dreamin’ Now’ (met piano en synths) dragen de signatuur van Keith zoals ten tijde van ELP.  Vergelijkingen met Yes, GTR en Asia zijn ook niet weg te denken.  De iets rustiger songs op piano en akoestische gitaar (‘Our Bond’, ‘This Letter’ zijn stuk voor stuk schitterend gevarieerd en grijpen je emotioneel aan.  Het album eindigt met een negende song, niet vermeld op cd, waarin een jazz piano stuk in werk verwerkt.  Wie wat speelt op 3.2 is vrij onduidelijk, wel is het zo dat Robert Berry bij de posthume afwerking assistentie kreeg van zoon Aaron Emerson en Keith’s vriendin Mari Kawaguchi.  Een eerbetoon aan een groot artiest!
 
Marino Serdons (4)

In 2009 speelde Marillion, zoals ze dat al sinds 2002 doen, drie avonden op rij een concert in een grote concerttent op vankantiepark Port Zélande in Ouddorp. Enkele duizenden mensen zakken om de twee jaar af naar Zuid-Holland om te verbroederen met elkaar. En uiteraard om hun favoriete band aan het werk te zien. De band onder leiding van zanger Steve Hogarth speelt tijdens die fanweekends sets met heel wat speciallekes en altijd één album van front to back.
Het live-album ‘Size Matters’ werd al eens uitgebracht in 2010, maar is er nu dus in een Limited Edition-versie.
Vanaf opener ‘A Few Words For The Dead’ wordt er meegezongen en voel je de optimale sfeer door de luidsprekers sijpelen.
Het trio ‘This Town’, ‘The Rake’s Progress’ en ‘100 Nights’ is magistraal. Zelden hoorde ik een band zo zuiver spelen live. Wat een sound ook!
De tweede cd van dit dubbelalbum start met een ruim 12 minuten durende versie van ‘Interior Lulu’. Een nummer waarin alles in zit waar Marillion voor staat: de sterke  stem van Hogarth, het loepzuiver gitaarspel van Steve Rothery, de sfeervolle keyboards van Mark Kelly en dat geruggesteund door de erg solide ritmesectie Pete Trewavas (bas) en Ian Mosley (drums).
Wat volgt is wederom een triootje. Nu uit hun succesalbum ‘Misplaced Childhood’. Met uiteraard hun bekendste nummer ‘Kayleigh’. Veel moet Hogarth trouwens niet zingen van dit nummer, dat doen zijn fans wel voor hem.
Wederom een must-have voor iedereen die op dit fanweekend aanwezig was en bij uitbreiding voor elke Marillion-fan. Voor iemand die Marillion niet kent is dit wel een uitstekend album om te horen wat deze band wel niet kan. En dat het meer in huis heeft dan ‘Kayleigh’. Veel meer!
 
 
Tom Coppers (4)

Het vakantiepark Port Zélande in Ouddorp wordt al sinds 2002 om het jaar ingenomen door de fans van de Britse symfonisch rockband Marillion. Met enkele duizenden zakken mensen van meer dan 50 landen af naar het Nederlandse dorpje om samen met hun favoriete band een onvergetelijk weekend te beleven. Naast heel wat verbroederingsmomenten tussen de fans speelt de band ook drie avonden op rij een concert in een grote tent. En elke avond een andere setlist, nummers die bijna nooit live worden gespeeld en uiteraard alle favorieten van de bezoekers.
Op één van deze avonden spelen zo ook altijd één album uit hun rijk gevulde repertoire volledig van voor tot achter live. Ze kunnen daarvoor putten uit maar liefst 18 studioalbums. Er zijn dus nog heel wat mooie fanweekends in Port Zélande te gaan voor we ze allemaal gehad hebben.
Tijdens het fanweekend van 2011 speelden Steve Hogarth en zijn kompanen het album ‘Holidays In Eden’ uit 1991. Het eerste album van Marillion dat geschreven werd zonder hun voormalige zanger Fish. Dit album bevat onder meer het geweldige ‘Cover My Eyes’ wat toen een grote hit is geworden. Het publiek smult vanaf de eerste seconde. De band is dan ook in topvorm. De stem van Hogarth is loepzuiver en bijzonder krachtig. En ook de band is in uitstekende doen.
Op de eerste cd van dit dubbelalbum krijg je dus “Holidays In Eden’ in zijn geheel live te horen. Op de tweede cd staan vier nummers die ze ook live speelden op hetzelfde weekend maar niet afkomstig zijn van bovenstaand album. Het is te zeggen ‘How Can It Hurt’ en ‘A Collection’ staan wel op US-versie van het album maar niet op de Europese versie. De andere twee nummers ‘Man Of A Thousand Faces’ en ‘The Invisible Man’ staan respectievelijk op ‘This Strange Engine’ uit 1997 en ‘Marbles’ uit 2004.
Deze live dubbelaar is een must voor elke Marillion-fan. Voor de doorsnee muziekliefhebber zeker ook het kopen waard, al was het maar om een uitstekende liveband aan het werk te horen tijdens een erg sfeervol optreden speciaal voor hun fans.
 
 
Tom Coppers (4)

De Franse folk- en rockmuzikant en componist Alan Simon is vooral bekend voor zijn rockopera’s. Zijn werken hebben vaak bindingen met de Keltische geschiedenis en mythes. Bekendheid geniet hij vooral via ‘Excalibur, The Celtic Rock Opera’. Bij de uitvoering van zijn rockopera’s kan hij vaak beroep doen op gerenommeerde muzikanten. Die zijn dan ook volop aanwezig op deze 40 songs tellende compilatie. Enkele namen? Alan Parsons, Jon Anderson, Fairport Convention, Justin Hayward, Maddy Prior, Billy Preston, Mick Fleetwood, leden van Supertramp en Midnight Oil, Didier Lockwood, Jeremy Spencer, Andreas Vollenweider en Zucchero. ‘Songwriter’ werd door Alan persoonlijk samengesteld, wat geen makkelijke klus moet zijn geweest. Uit een reeds 35 jaren durende carrière en ontelbare composities, een selectie moeten maken, is niet evident. Alan denkt dan ook reeds aan een vervolg op deze dubbelaar. De songs die op dit album staan, selecteerde hij uit o.a. ‘Excalibur (The Quadrilogy)’, Gaia’, ‘Anne de Bretagne’, ‘Tristan & Yseult’, ‘Captain Kid’ en diverse soundtracks.
De eerste cd bevat symfonische muziek, vaak doordrongen van Keltische folkinvloeden, soms bombastisch, soms ingetogen en devoot, soms dreigend, soms uitbundig, maar steeds schitterend. De hoofdzakelijk instrumentale songs die, zo blijkt al vlug, kunnen los van de context waaruit ze geplukt zijn, beluisterd worden. De monumentale melodieën en de superieure uitvoeringen ervan, maken dat elk nummer op zichzelf staat.
De tweede cd die de Britse zijde van Alan Simon laat horen, klinkt luchtiger. Hier komen ook de gezongen passages uit de bovengenoemde rockopera’s aan bod. Rock, soul, pop en natuurlijk zijn ook de Keltische invloeden opnieuw hoorbaar. En ook hier geldt weer dat alle songs, zonder de complete rockopera’s waarvan zij deel uitmaken, perfect individueel kunnen beluisterd worden. Wat andermaal het ongelimiteerde talent van Simon bevestigt.
‘Songwriter’ laat duidelijk horen dat Alan Simon een fenomenale songsmid is. Zijn werk mag je rustig naast vele klassieke composities zetten. Dit is tijdloze, met een enorme dosis liefde voor muziek, gecomponeerd werk. Zonder meer een aanrader, voor de muziekliefhebber die eens wat anders wil, dan de vaak smaakloze muziek die ons elke dag overspoelt.
 
Lambert Smits (4 ½)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks: In Various Order on all 6 cd’s

1. In The Heat Of The NIght
2. The Last Thing On My Mind
3. Sole Survivor
4. I Can’t Lie Anymore
5. Only Time Will Tell
6. Arkangel
7. Emma
8. Voice Of America
9. Book Of Saturday
10. The Smile Has Left Your Eyes
11. Thirty Years
12. The Night Watch
13. Hold Me Now
14. Quilmes
15. Rendezvous 6:02
16. Caught In The Crossfire
17. Easy Money
18. Battle Lines
19. Heat Of The Moment
20. In The Dead Of The Night
21. Starless
22. Don’t Cry

Platenlabel
Primary Purpose
 
Labelnummer
PP007CD
 
Distributie
Cherry Red Records
 
Promo-agent
Glass Onyon
 
Website Artiest
John Wetton

In 2015 bracht John Wetton zijn Studio Recordings uit, tot grote verbazing een Anthology van zijn omvangrijk oeuvre met King Crimson, UK en Asia.  Toen rees de vraag: waarom zo vroeg?  Ondertussen is geweten dat John aan een kanker lijdt en  wegens chemo (hij mag niet vliegen) de  2017-tour van Asia geheel of gedeeltelijk zal missen.  De Asia-tour Cruise to the Edge met Journey zou een super(-afsluitende?) tour worden.  Jammer voor John!
Niet getreurd.  Wie hem live aan het werk wil horen kan nu terecht bij Cherry Red Records voor een sixpack cd box waarop 3 live concerten werden geregistreerd eind jaren negentig.
Live In Argentina 1996 speelde zich af in het mooie Buenos Aires.  Naast de pompende bass en rauwe stem van John Wetton, horen we een actieve Martin Orford op keyboard.  Hierdoor krijgt de symfonische rock een beetje Genesis-gehalte.   Of ze veel plezier beleefden aan hun trip naar Argentinië kan betwijfeld worden.  Bij hun aankomst catapulteerde volgende vraag in hun gezicht: tot wie behoren de Falklands?  Antwoord: I came to build bridges, not to burn them.
Op Live in Osaka 1997 worden de keyboardpartijen gespeeld door John Young en tekent ook weer Billy Liesegang voor de gitaarpartijen.  Japan betekent veel voor Britse muzikanten.  Ze worden er als koningen ontvangen en alles is tot de kleinste details geregeld.  De aanvang van het concert triggert publiek en luisteraar.  Was 1996 een gewoon rockconcert, dan onderscheidt Osaka zich door een mooie scherp afgelijnde mix.  Technisch veel sterker. Natuurlijk met bekende en minder bekende songs: Sole Survivor, Starless, Easy Money.  De playlist is veel evenwichtiger samengesteld, én met een indrukwekkende pianosolo van John Young.  De zangpartij met akoestische gitaar in ‘Arkangel’ en ‘Emma’ breken  je emotioneel.  Naar het einde volgen de obligate nummers in een krachtige afgemeten uitvoering, met ruimte voor improvisatie.  Een topconcert!
Twee jaren later staat John Wetton weer in Japan op het podium, maar dan in The Sun Plaza Tokyo.
De bezetting wordt nu gevormd door gitarist David Kilminster en keyboards zijn opnieuw in handen van Martin Orford.  Op de drums niet langer Thomas Lang, maar Steve Christey.  De setlist is bijna identiek als die van Osaka, op de volgorde na.  Vooral Martin Orford valt op met zijn solo.  John Wetton blinkt uit op zijn akoestische gitaar en geniet van zijn niet al te zuivere zang. 
Deze box geeft een mooi live-overzicht van zijn soloperiode.  Eerst beluister je alle 6 cd’s, maar na verloop van tijd ga je nog alleen de beste draaien.  Voor mij cd4 Live in Osaka.  Maar de keuze is volledig aan jou.
 
Line-up:
John Wetton (Lead Vocal, Bass, Acoustic Guitars)
Thomas Lang (Drums on cd 1,2, 3&4)
Steve Christey (Drums on cd 5&6)
Billy Liesegang (Guitar on cd 1,2,3&4)
David Kilminster (Guitar on cd 5&6)
Martin Orford (Keyboards on cd 1,2,5&6)
John Young (Keyboards on cd3&4)
 
 
Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1:
“Everyone Is Everybody Else” 24-Bit Re-Mastered Original Stereo Mix - Released In June 1974

1. Child Of The Universe
2. Negative Earth
3. Paper Wings
4. The Great 1974 Mining Disaster
5. Crazy City
6. See Me, See You
7. Poor Boy Blues
8. Mill Boys
9. For No One

Bonus Tracks:

1. Child Of The Universe (Us Single Version)
2. The Great 1974 Mining Disaster (Original Mix)
3. Maestoso (A Hymn In The Roof Of The World)

Disc 2
“Everyone Is Everybody Else” New Stereo Mixes & Bonus Tracks

1. Child Of The Universe
2. Negative Earth
3. Paper Wings
4. The Great 1974 Mining Disaster
5. Crazy City
6. See Me, See You
7. Poor Boy Blues
8. Mill Boys

Bonus Tracks:

1. Child Of The Universe
2. (US Single Version New Stereo Mix)
3. Negative Earth (Original Mix)
4. Child Of The Universe (Remake Of US Single)

Disc 3
“Everyone Is Everybody Else” New 5.1 Surround Mixes & 96 kHz / 24-Bit Stereo Mixes

1. Child Of The Universe
2. Negative Earth
3. Paper Wings
4. The Great 1974 Mining Disaster
5. Crazy City
6. See Me, See You
7. Poor Boy Blues
8. Mill Boys

Bonus Track:

1. Child Of The Univers (US Single Version)

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 32540

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Barclay James Harvest
John Lees’ Barclay James Harvest
Barclay James Harvest Feat. Les Holroyd

In 1974 bracht de Schotse symfonische rock band Barclay James Harvest hun ‘Everyone is Everybody Else’ uit. Op dit album staat ook de studioversie van ‘Child of The Universe’ en wie hun ‘Live Tapes’ in huis  heeft, weet dat de live-versie fenomenaal is, zonder weerga. Maar er staan natuurlijk nog meer pareltjes op deze ‘Live Tapes’ om u tegen te zeggen en daarmee bewees BJH voor een zoveelste keer hoe sterk ze wel klonken live. Een must see in originele bezetting waar de dag van vandaag niet veel meer van overblijft, Mel Pritchard, de drummer, overleed reeds op 28 januari 2004 en hun keyboard wizzard Stuart ‘Woolly’ Wolstenholme volgde hem zes jaar later, op 13 december 2010, naar hun eeuwige rustplaats.
En nog steeds rust er een vloek op de twee overgebleven leden, John Lees en Les Holroyd want beiden toeren nog regelmatig rond met de naam Barclay James Harvest: om even te verduidelijken: de officiële namen van de twee versies BJH zijn John Lees’s Barclay James Harvest en Barclay James Harvest Feat. Les Holroyd.
Dus het gaat hier niet om een nieuwe release van de band maar we krijgen nu een nieuwe remastering van de originele mix plus een nieuwe stereo en 5.1 Surround (op dvd) sound mixes en zeven extra tracks. 
Meteen krijgen we ook een zeer gedocumenteerd boekje met enkele leuke foto’s van de originele line-up.
De originele vinyluitgave uit juni 1974 bestond uit negen sublieme songs, waaronder het fantastische ‘Child Of The Universe’, ‘Paper Wings’, ‘Poor Boy Blues’, ‘For No One’ en ‘The Great 1974 Mining Distaster’. Dit nummer was een snel en clever antwoord op de Bee Gees ‘New York Mining Distaster 1941’ omdat men er van uitging dat BJH de trend van de Bee Gees wilde inzetten en met meer commerciële nummers zou komen aanzetten maar uiteindelijk kreeg de song een politiek statement, nl. de mijnstaking in Groot-Brittannië in 1974 en dat leidde toen tot de val van de conservatieve regering. 
Nu in dit digitale tijdperk werden daar enkele bonustracks aan toegevoegd, nl. de USA single versie van ‘Child Of The Universe’ en de originele mix van ‘The Great 1974 Mining Disaster’ en als derde bonus eigenlijk een nummer van Stuart ‘Woolly’ Wolstenholme’s soloproject Maestoso (A Hymn In The Roof Of The World).
Het tweede schijfje, een volledige nieuwe stereomix van het origineel, heeft haast een identieke songlist, alleen ‘For No One’ werd hier vervangen door ‘Mill Boy’s’, weer een van die sterke John Lees nummers.
Ook hier enkele bonustracks: we krijgen nu een nieuwe mix van de Amerikaanse stereoversie van ‘Child Of The Universe’, het nummer ‘Negative Earth’, geschreven door Les Holroyd en Mel Pritchard wordt hier nu in originele mix gepresenteerd en gezien de belangrijkheid van ‘Child Of The Universe’ krijgen we nu een ‘remake’ van deze USA-single. Telkens ik dit nummer hoor, en deze versie leunt het dichts aan bij de liveversie, krijg ik gewoonweg kippenvel!
En wie dacht dat op de dvd beelden zouden staan, komt een beetje bedrogen uit. De versie op de dvd is er een integraal in nieuwe 5.1 Surround mix en je hoort wel degelijk het verschil met de andere schijfjes. Ook hier dezelfde tracklist als schijfje twee en als bonustrack krijgen we weer ‘Child Of The Universe’, de USA single versie. Maar het is nog niet gedaan. Nogmaals het ganse album maar nu in nieuwe 96 kHz/24-bit stereomixes en ook dit is een ware streling voor je oren.
Als er nu ooit één band (buiten The Beatles) in de wereld muziek maakte die je decennia lang bijblijft en nooit is gaan vervelen, dan is het wel dit Schotse viertal.
Deze nieuwe Esoteric Recordings uitgave moet je sowieso in je collectie hebben want muziek van Barclay James Harvest is een equivalent voor een sterk potje seks, alleen is hun muziek nog net iets beter, geloof me.

Alfons Maes (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Like you
2. Ships of dreams
3. Type 2 error
4. Ballooning
5. Type 1 error
6. Lighthouse
7. Legends of mysterious apes
8. The Gyre
9. Drownings
10. Black Sailed Unfamiliar

Platenlabel
Esoteric Antenna

Labelnummer
EANTCD 21059

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Andy Jackson

Eind 2014 verscheen een boeiende solo-cd van Andy Jackson, ‘Signal to Noise’. De recording engineer trad in de voetsporen van werkgever Pink Floyd. Niet spectaculair, wel mooi. Op 29 januari 2016 verschijnt echter een vervolg ’73 Days at sea’. Andy Jackson bewijst hiermee nogmaals het masterbrein te zijn achter de gekende PF-sound, waarvoor hij ook een Grammy ontving. Laat je verbluffen!
Wat je Andy Jackson zeker niet mag verwijten is plagiaat of kopij-gedrag. Akkoord, zijn zangstijl is verwant aan Roger Waters. Zijn arrangementen voelen absoluut rijker en luchtiger aan. Zeker zo sterk als de legendarische groep. Neem ‘Legends of mysterious apes’ of ‘The Gyre’: intelligente teksten waar men met genoegen (niet noodzakelijk) kan op kauwen. Ook het gebruik van de synthesizer à la Passport (maar dan zonder de jazz) waarover de droge verhalende stem van Andy. En vooral zijn uitdeinend gitaarspel zorgt voor een zachte spijsvertering.
Krachtigste song werd de 17 minuten lange (nog te kort) ‘Drowinings’. Hier evenaart (overtroeft) hij menig Pink Floyd-song. Opgebouwd met 5 tijdsfragmenten die naadloos in mekaar overvloeien. Een knappe ritmische intro, snijdende gitaar en even later… de zwoele stem van Anne-Marie Helder. Een Britse (blitse) zangeres die we nog kennen van o.a. Mostly Autumn of de Genesis-revisited II tour met Steve Hackett. Wanneer ze ‘alone alone alone’ zingt, wil je zo op je witte paard springen. De song heeft wat zwartgallige teksten maar beklijft voortdurend.
Even ook vermelden dat de hoezen van Andy Jackson getekend worden door Michael Bergt, bekende beeldhouwer en schilder (ook een ontdekking!)
’73 Days at the sea’ werd een nostalgische reflectie over het leven op aarde met de zee als een onuitputtelijke inspiratiebron. Een schitterend hebbeding van Cherry Red Records met DVD voor een optimale surround weergave (geluidstechnisch een echte meerwaarde).

Line-up:

• Andy (Andrew) Jackson: all instruments
• Anne-Marie Helder: vocals on ‘Drownings’
• David Jackson: saxophone on ‘Drownings’

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Road to Cairo
2. Because of You
3. Poison Ivy
4. Forbidden Dreams
5. Borderline
6. Fairytale Lies
7. Feels like Home
8. Secrets of Angels

Platenlabel
Immrama Records

Labelnummer
KTK CD007

Distributie
Gonzo Multimedia

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Karnataka

De Britse band Karnataka bestaat momenteel uit zangeres Hayley Griffiths, bassist Ian Jones, gitarist Enrico Pinna, keyboardspeler Cagri Tozluoglu en drummer Jimmy Pallagrosi, maar dat is niet altijd zo geweest. Nochtans zijn het doorzetters, want sinds hun oprichting uit het einde van de jaren ’90, hebben ze hun ups en downs gehad. In 2004 leek het alsof ze naar de top van de progressieve rock gingen, maar interne relaties braken en de split was nabij. Ian Jones hield echter de vlam brandend, en met nieuwe leden ging hij door. Maar ook dat bleef niet duren, maar nu is de band terug met een nieuwe line-up en een nieuw album. De invloed van progressieve rock is teruggedraaid tot enkel de titeltrack. In plaats daarvan kwam er symfonische rock, die opgenomen werd in Peter Gabriel’s Real World studio’s en in Quadra studio in Londen. Het album omarmt verschillende verweven thema’s, verleiding en begeerte, geheimen en verraad, duisternis en verdeling, maar met een constante onderliggende boodschap van zoeken naar innerlijke kracht. Met het vlotte, melodieuze ‘Road to Cairo’ begint de cd, waarna de single ‘Because of You’ eraan komt. Dit lijkt wel een gotische invloed te hebben en bezit krachtige zangpartijen. ‘Poison Ivy’ grijpt je naar de keel, krachtig en melodieus, evenals de ballade ‘Forbidden Dreams’. ‘Borderline’ klinkt opnieuw krachtig, en ‘Fairytale Lies’ is al even goed. De zang van Hayley Griffiths, soms in verschillende lagen, is zeer goed! ‘Feels like Home’ is weer even goed, maar afsluiter en titeltrack is een episch stuk. Deze meer dan 20 minuten durende track begint op een Keltische manier, maar uit zich dan in een krachtig meesterstuk. Een opmerkelijk album dus, van een band die zeker meer aandacht verdient!

Patrick Van de Wiele (4)