Category: Ragtime - KEYS AND CHORDS

Lovesick: Remember My Name

4/1/2025

Afbeelding

DETAIL ALBUM

Tracks:

Until I’m Done
Remember My Name
You And I
Goin’ Back For More
Don’t Be Scared Of The Dark
Martha
Goin’ Down
I’ve Got A Smile For You
The Rain
Blue Skies
Kauai (instrumental)

Website Artiet
Lovesick

Lovesick werd opgericht in et Italiaanse Bologne in 2015. De band wat voorheen een duo was, bestaande uit singer-songwriter/gitarist én lap-steelist Paolo Roberto Pianezza, bassist/vocalist Francesca Alinovi en zanger/drummer Alessandro Cosentino, die ook wel behendig is op viool. De elf originele tracks zijn een mixture van country, western swing, rock-’n-roll, ragtime en bluesgrass én opgenomen in Los Angeles, geproducet en gemixt door Fabrizio Grossi met mastering door Gavin Lurrsen. Ze ontvingen de nominatie voor de Ameripolitan Music Awards 2024 in Austin, Texas in de categorie Western Swingband, en namen deel aan de nominatie tijdens het Austin City Limits-festival in februari 2024. Met zelfverzekerde schittering en enthousiaste hartstocht openen ze met de boeiende countryrocker ‘Until I’m Done’, een nummer dat is ingekleurd met diepgaande contrabas, gezellige samenzang én vioolarrangementen, net zoals het swingende ‘Remember My Name’. Het lied ‘You And I’ laat zich moeilijk catalogeren, en laat zich vooral niet in dat éénzijdig hoekje drummen. Van de vintage boogie ‘Goin’ Back For More’ gaat het gezwind naar een jazzy ‘Don’t Be Scared Of The Dark’ én het Mariachi begeesterde ‘Martha’ én ‘I’ve Got A Smile For You’. The Mavericks zijn hier nooit ver weg. Wat een heerlijke stem heeft Pianezza! En dan knalt de onvoorwaardelijke rocker ‘Goin’ Down’ door de woofer, de smartlap ‘The Rain’ en met country en ragtime extatische ‘Blue Skies’. Het afsluitende western-swingnummer ‘Kauai’ komt in de nasleep van al die magnifieke retro-songwriting.

Philip Verhaege

Afbeelding

Lovesick is an Italian based band formed of Paolo Roberto Pianezza, Francesca Alinovi and Alessandro Cosentino. They are all multi-instrumentalists, whose influences are deeply rooted in the American Country, rock'n'roll and western swing music of the 40s and 50s. In some songs The Mavericks are never far away. What a wonderful voice Pianezza has! And then that tight and cool rhythm section. 'Remember My Name' is a brilliant release...

Terry Robb - Confessin’ My Dues

20/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

Butch Holler Stomp
Still On 101
How A Free Man Feels
It Might Get Sweety
Heart Made Of Steal
Now Vestapol
Darkest Road I’m Told
Three Times The Blues
Confessin’ My Dues
Death Of Blind Arthur
High Desert Everywhere
Keep Your Judgment
Blood Red Moon

Website Artist:
Terry Robb

Met Confessin’ My Dues brengt Terry Robb al zijn vijftiende solo-opname uit en dat betekent toch dat deze Canadese gitarist, die uitweek naar het Amerikaanse Portland, toch al een hele muzikale weg heeft afgelegd. In verschillende media wordt hij dan ook omschreven als ‘Portland’s Blues Guitar Virtuoso’. En die bewering kunnen we alleen maar staven want wat deze fingerpicking gitarist uit zijn magische vingers tovert is bewonderenswaardig, dat bewijst openingsnummer ‘Butch Holler Stomp’. Terry Robb is buiten gitarist ook componist, arrangeur en producer. Dit album bestaat uit 13 eigen geschreven songs die hij solo op zijn eigenwijze manier brengt, soms met de hulp van een aantal muzikanten en dat zorgt toch wel voor een aangename variatie van het album.
Zijn originele composities zijn gebaseerd op de delta blues, ragtime, folk en ook country blues. Maar de zessnarige tovenaar is niet enkel een uitstekende gitarist, maar ook stemgewijs zit het snor en dat bewijst het sterk nummer ‘Heart Made Of Steel’ en ‘Darkest Road I’m Told’. Dit album is dan ook een creatief werkstuk variërend van blues tot ragtime fingerpicking, al dan niet ondersteund door een ritmesectie zoals onder meer in het merkwaardig klinkende maar schitterende nummer ‘Three Times The Blues’en in de leuk klinkende titelsong ‘Confessin’ My Dues’. Van een gans andere orde is het weemoedig klinkende ‘’Death Of Blind Arthur’. Een groot verschil met het siwngend ‘Keep Your Judgment’, waarin Terry Robb een zuiver staaltje van fingerpicking ten gehore brengt om nadien te besluiten met het rustige ‘Blood Red Moon’. Mooi einde van een album dat best te koesteren valt.

Sis Van Hoof (4)

The quality of this acoustic fingerpicking guitarist is at a high level on this album

Rob Heron & The Tea Pad Orchestra: Soul Of My City

7/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Let’s Go Back In Time, Man
There’s A Hole (Where My Pocket Used To Be)
Life Is A Drag
Une Bouteille de Beaujolais
Holy Moly (I’m In Love Again)
One Letter Away From Lonely
Like A Cuckoo
Fool Talkin’ Man
Drinking & Carrying On
Soul Of My City
Lonely Boy In The Dole Queue
Double Meaning, Double Entendre

Website Artiest
Rob Heron & The Tea Pad Orchestra

Als je fan bent van artiesten zoals Pokey Lafarge en CW Stoneking, dan ken je ongetwijfeld ook de uit Newcastle komende Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. Voor hen die deze jonge horde nog niet kennen, niet getreurd want na het beluisteren van deze ‘Soul Of My City’, zal je deze uit zes leden bestaande band, en daar zijn wij rotsvast van overtuigd, een warm hart toedragen. Leider van de bende, zanger en akoestisch gitarist Rob Heron, laat zich door zijn Tea Pad Orchestra assisteren op akoestische en elektrische mandoline, harmonica, accordeon, allerhande toetsen en gitaren, staande bas en drums. In hun thuisland stonden deze heren reeds op festivals als Glastonbury en het Cambridge Folk Festival en wisten ze ook reeds tot de playlists van de nationale radio door te dringen. In één vakje zijn ze niet te stoppen, wat we overigens alleen maar kunnen toejuichen. Hun muziek is een mix van western swing, country, blues, ragtime, hokum en dan vergeten we ongetwijfeld nog enkele genres. De invloeden van artiesten als Bob Wills, Django Reinhardt, George Jones en Tom Waits liegen er niet om. Rob Heron brengt eerlijke muziek op een eerlijke enthousiaste manier. Hun platendebuut maakte de band in 2012 met ‘Money Isn’t Everything’. In 2014 volgde dan ‘Talk About The Weather’, dat twee jaren later een vervolg kreeg met ‘Something Blue’ en nu is er dan ‘Soul Of My City’. Op deze nieuwkomer gaan Rob Heron en zijn Tea Pad Orchestra weer een stapje verder. Heron is een vinyl freak, waardoor hij constant in contact komt met andere en vooral oudere muziekgenres. Daardoor bevat dit nieuw album ook een zekere dosis twang geluid, een streepje calypso en wat rhythm & blues. Variatie is dus troef. Bovendien kent het album geen enkel, maar dan ook geen enkel zwak moment, zodat het niet opportuun is om één of andere song in de spots te plaatsen.
‘Let’s Go Back In Time, Man’ is niet alleen de titel van de opener, maar tevens het gesternte waaronder ‘Soul Of My City’ zich ontplooit.
Als je zoals ondergetekende een dikke boon hebt voor geüpdatete dansmuziek uit vervlogen tijden, dan is het aanschaffen van dit album, de enige en juiste aanbeveling. Jarenlang plezier gegarandeerd!

In de maanden maart en mei, doen Rob en zijn kompanen de lage landen aan. Je kan hen bewonderen op :
7 maart: Melkbus in Dordrecht, Nederland
8 maart: Melkerij, Zemst, België
13 maart: Burgerweeshuis, Deventer, Nederland
10 mei: Missy Sippy, Gent
11 mei: R & B Night, Groningen, Nederland
12 mei: TivoliVredenburg, Utrecht, Nederland

Lambert Smits (4 ½)

Fan of Pokey Lafarge and CW Stoneking? Then the purchase of this danceable album by Rob Heron & The Tea Pad Orchestra is a must. And ........ years of fun guaranteed!

The Ragtime Rumours: Rag ’n Roll

8/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Way Too Smart
Turn Every Dollar
Faker
Hookman
Stop That Train
Holly Woedend
Everywhere I Go
The Cigar
Humanity
Mister Coqburn
Wayfaring Stranger
Rag-Blues Song

Website Artiest
The Ragtime Rumours

Dit jaar kwamen de Nederlandse The Ragtime Rumours als overwinnaars uit de bus tijdens de in Noorwegen gehouden European Blues Challenge. Niet verwonderlijk, want dit viertal bestaande uit Tom Janssen (lead voc., acc. & slide gtr, banjo), Thimo Gijezen (elect. & gypsy gtr, upright bass, accordion, piano & voc.) Niki van der Schuren (upright bass, baritone sax, flute & voc.) en Sjaak Korsten (drums, washboard & voc.) zorgt voor een fris geluid in bluesland. Zelf noemen ze hun muziek ‘rag ’n roll’ omdat het een mix is van blues, gypsy jazz en rock-‘n-roll. Het is een beetje alsof Robert Johnson, Django Reinhardt en Tom Waits, samen zouden musiceren, waarbij deze laatste de meeste zangpartijen voor zijn rekening zou nemen. Muzikaal heel sterk, maar ook tekstueel schitteren deze Nederlanders. Een knap voorbeeld hiervan is het op een Django groove drijvende ‘Turn Every Dollar’. Verbazend is het bluesy, enkel op akoestische gitaar en mondharmonica begeleidde ‘Hookman’. De kroegsfeer tekent voor present, wat net de bedoeling was bij de opnames. The Ragtime Rumours hadden als doel de feel van hun optredens in de studio te laten overheersen. Een doel dat ze met vlag en wimpel haalden en bovendien is veelzijdigheid hier troef. Het naar honky tonk refererende ‘Stop That Train’, met een mooie minimalistische inbreng van de trombone van Jeroen Verberne, geeft het album een serieuze boost. Een boost die nog overtroffen wordt met het low-down jazzy, met een schitterende fluitsolo ingekleurde ‘Holly Woedend’.
The Ragtime Rumours dragen originaliteit hoog in het vaandel. Verhalen vertellen op muziek die oud klinkt en tevens modern is, is een moeilijke klus, echter niet voor deze band.
Liefhebbers van het werk van Pokey LaFarge zullen The Ragtime Rumours maar al te graag in hun armen sluiten. ‘Rag ’n Roll’ is zonder meer het meest creatieve rootsalbum dat de laatste tijd in ons afspeelapparaat stak. Originaliteit viert hier hoogtij, zelfs in het meeleveren van de lyrics. Hiervoor dien je echter dit knap debuut in huis te halen. We won’t say more!

Lambert Smits (5)

This beautiful combination of blues, gypsy jazz and rock & roll is defined by this Dutch band as rag ‘n roll. If you want to hear what it would sound like if Robert Johnson, Django Reinhardt and Tom Waits played together, this album from The Ragtime Rumours is a unique opportunity.

Leon Redbone: Strings And Jokes (Live In Bremen 1977)

26/9/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:
Bremen, Glocke, January 12th 1977

Champagne Charlie
I Ain’t Got Nobody
Ain’t Misbehavin’ (I’m Saving My Love For You)
Has Anybody Seen My Gal
Big Time Woman
My Walkin’ Stick
Diddie Wa Diddie
Polly Wolly Doodle

Bremen, Post-Aula, October 3rd 1977

Nobody Knows But Me
Diddie Wa Diddie
When I Take My Sugar To Tea
I Ain’t Got Nobody
Champagne Charlie
Ain’t Misbehavin’ (I’m Saving My Love For You)
Polly Wolly Doodle
Please Don’t Talk To Me When I’m Gone

Website Artiest
Leon Redbone

Live zag ik de man nooit aan het werk, maar toen ik destijds op televisie flarden zag van een optreden, had deze Canadees er dadelijk een fan bij. Daarom ben ik ook enorm verheugd met de uitgave van ‘Strings And Jokes’. Op een stoel zittend, met zijn wit pak en dito hoed, zijn zonnebril en snor, was de ‘dresscode’ voor zijn muziek compleet. Geboren in Cyprus in 1949, als Dickran Gobalian, brak hij in 1976 wereldwijd door, na een optreden in de TV show ‘Saturday Night Live’. Zelf noemt Leon zich een entertainer, een woord dat allesomvattend is voor zijn oeuvre dat bestaat uit een mix van jazz, blues, ragtime en Tin Pan Alley klassiekers. Kortom muziek uit de twintiger jaren. Zijn fingerpicking is ronduit fenomenaal. Hiermee staat Redbone op eenzame hoogte. Maar ook vocaal is hij uniek. Zingen wordt murmelen, grommen, fluiten en jodelen, wat de oude muziek nog tonnen meer cachet geeft. Bovendien is een gezonde dosis humor hem ook niet vreemd.
De opnames die MIG Music op dit album bundelt, dateren uit 1977, dus onmiddellijk na zijn doorbraak. Dat verklaart waarom hij op het eerste concert als voorprogramma voor Leo Kottke geboekt stond. Hier werd hij ook geassisteerd door Jonathan Dorn op tuba. Het concert van 3 oktober klinkt, met enkel gitaar en sporadisch mondharmonica, minimalistisch en laat de echte Leon Redbone horen. Zijn meest bekende song is ongetwijfeld ‘Champagne Charlie’, maar Leon heeft zoveel meer te bieden.
Bob Dylan zei ooit dat, moest hij een platenlabel opstarten, Leon Redbone de eerste artiest zou zijn die hij onder zijn vleugels zou nemen. Een mooier compliment kan een artiest zich niet dromen. In 2015 trok Redbone zich terug uit de muziekbusiness.
Diehard fans, waaronder ondergetekende, hebben al zijn albums op de plank staan. En toch mankeerde er eentje….Die is er nu met deze live opgenomen ‘Strings And Jokes’. Zonder meer een aanrader!

Lambert Smits (5)

Sublime fingerpicking, a voice that murmurs, growls, whistles and yodels and a repertoire that consists of jazz, blues, ragtime and Tin Pan Alley classics. That is the great Leon Redbone! In 2015 he retired from music, but thanks to this wonderful live record released by MIG Music, we can continue to enjoy his memorable live performances. Highly recommended!

John Oates With The Good Road Band: Arkansas

22/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Anytime
Arkansas
My Creole Belle
Pallet Soft And Low
Miss The Mississippi And You
Stack O Lee
That’ll Never Happens No More
Dig Back De ep
Lord Send Me
Spike Driver Blues

Platenlabel
PS Records/Thirty Tigers

Labelnummer
PSR006CD

Distributie
V2 Benelux

Promo-agent
V2 Benelux

Website Artiest
John Oates

De tijd van hits als ‘Kiss On My List’, ‘Maneater’ en ‘Private Eyes’, die hij samen met Daryl Hall als Hall & Oates scoorde, heeft John Oates reeds lang achter zich gelaten. Inmiddels nadert de man de leeftijd van 70 en dan wordt het tijd om nog eens iets van die ‘bucket list’ te schrappen. Eén van die dingen die op John’s lijst stond, was het uitbrengen van een album met zijn versies van American rootssongs. Samen met de fantastische The Good Road Band speelde hij ‘Arkansas’ in en dit meesterwerkje ligt nu in ons afspeelapparaat. En ja, dit is een meesterwerkje in de puurste betekenis van het woord. Met Sam Bush op mandoline, Russ Pahl op pedalsteel, Guthrie Trapp op elektrische gitaar, Steve Makcey op bas, Nathaniel Smith op cello en Josh Day op drums en percussie, heeft Oates een subliem musicerende band naast zich. John’s stem mag dan wat krassen vertonen, maar dit is net de patina die het American rootsgenre nodig heeft. Voor zijn songkeuze ging John grasduinen in de traditionele songs uit de Mississippi Delta. Naast die traditionals die hij van een eigen arrangement voorzag, vervolledigde hij zijn zoektocht met werk van Mississippi John Hurt, Blind Blake en het in 1932 door Jimmie Rodgers bekend geraakte ‘Miss The Mississippi And You’. Blues, ragtime, bluegrass en countryblues zijn dan ook ruimschoots aanwezig. Voor de titeltrack, net als voor ‘Dig Back De ep’ kroop Oates zelf in de pen, met als resultaat twee nummers die mooi blenden met het oudere en traditionele oeuvre. Zelfs de manier waarop gemusiceerd wordt toont opvallende vergelijkingen met die van de pioniers. Ontspannen, zichzelf amuserend werken John en zijn maten zich door de 10 nummers.
Met ‘Arkansas’ heeft John Oates niet alleen een item van zijn ‘bucket list’ geschrapt, maar ons ook voorzien van een heerlijk, nostalgisch klinkend album.

Lambert Smits ( 4 ½)

With traditionals accompanied by a personal arrangement, covers of songs from Mississippi John Hurt and Blind Blake, John Oates and The Good Road Band bring a fine tribute to the music from the Mississippi Delta before World War II.

Blue Moon Marquee: Gypsy Blues

23/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Trickster Coyote
Hoodoo Lady
Saddle Sore
Runaway Lane
Pour Me One
Double Barrel Blues
Ain’t No Stranger
Spy Hill
Tossin ‘n’ Turnin’
Shading Tree
Driftin’
Gypsy Blues

Platenlabel
Niet Gekend

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Blue Moon Marquee

Blue Moon Marquee is een duo met gitarist/zanger A.W. Cardinal en bassiste/zanger/drumster Jasmine Colette. Ze noemen hun muziek ‘gypsy blues’, maar eigenlijk is het niets minder dan blues gedrenkt in ragtime, jazz en folk, zeg maar de populaire muziek van de jaren 1920 en ‘30.
Ze komen uit de streek Alberta, Canada en bestaan sinds 2012. In 2013 brachten ze het album ‘Stainless Steel Heart’ uit, gevolgd door ‘Lonesome Ghosts’ (2014). Hun muziek is beïnvloed door Lonnie Johnson, Louis Armstrong, Charley Patton, Howlin’ Wolf, Bill Jennings, Big Bill Broonzy, maar vooral door Blind Willie Johnson en Tom Waits. Dat komt uiteraard door de rauwe, raspige stem van Cardinal. Nog nooit hoorde je iemand die zo dicht bij het stemgeluid van Tom Waits aanleunt. De toon, de frasering, de timing, alles is in de stijl van Waits, maar het is toch net weer iets anders.
Onlangs verscheen hun nieuwe album ‘Gypsy Blues’, genoemd naar hun zelf voorgedragen stijlterm. Nochtans is bijvoorbeeld Django Reinhardt niet echt een heel grote invloed geweest. Je moet natuurlijk van zo een extravert stemgeluid houden. Cardinal zingt echt heel goed en bovendien is hij een knap gitarist en laat hier en daar toch wel een heel sterk stukje gitaarspel horen. Blue Moon Marquee, maakt zeker geen moeilijke muziek, meestal blijft het in de buurt van de 12 maten blues en de ragtime. Maar dat neemt niet weg dat het nooit saai of verveeld klinkt. Hun muziek kan je misschien het beste omschrijven als ingehouden gebrul, als je begrijpt wat ik bedoel!
Jasmine Colettes stem is ook aardig, niet spectaculair, al lijkt ze van veraf een beetje op die van Norah Jones. Ze zingt de T-Bone Walker-achtige slow blues ‘Ain’t No Stranger’ en terwijl ze ‘Driftin’ (een herwerkte versie van dezelfde song die ook al op de ‘Stainless Steel Heart’ uit 2013 stond) tweestemmig zingen. ‘Shading Tree’ is trouwens ook al eerder op dat album verschenen.
Naast eerder genoemde songs zijn opener ‘Trickster Coyote’, ‘Runaway Lane’, ‘Double Barrel Blues’ en afsluiter ‘Gypsy Blues’ de hoogtepunten.

Peter Jacobs (4)

Line-up:
A.W. Cardinal (zang, gitaar)
Jasmine Colette (contrabas, drums, zang)

At the same time roaring and modest this new album ‘Gypsy Blues’ of the Blue Moon Marquee duo is a very enjoyable album. It makes you happy. Real organic music like they played it in the ragtime era. Simply beautiful and energizing!

Paper Moon Shiners: Paper Moon Shiners

2/6/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Who’s That Knockin’?
Devil Up There
Nobody
Dance Into The Sea
Same Thang
Come On In My Kitchen
Stickerbush
Tell The Story
Git
Carolina Moon
That’s My Weakness
Space

Platenlabel
Geen vermelding

Labelnummer
Geen vermelding

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Paper Moon Shiners

Elena Antinelli en Frank Meyer, beter gekend als Paper Moon Shiners, zijn wel erg vreemde eenden in de vijver van de Amerikaanse rootsmuziek. De uit Austin, Texas afkomstige Elena en haar muzikale vriend en levenspartner Frank stichtten Paper Moon Shiners in 2011. Elena had reeds een lange ontdekkingstocht naar oude Amerikaanse muziek achter de rug en Frank, die in het verleden nog bassist was in de band van harmonicavirtuoos Gary Primich, had wel interesse in het verhaal van Elena. In tegenstelling tot hun muzikale collega’s, hebben Elena en Frank zich gespecialiseerd in vintage songs en componeren zij ook met de Amerikaanse muziek uit het begin van de 20ste eeuw als inspiratiebron. De muziek die Paper Moon Shiners maakt is deze van de drukbezochte medicine shows, rokerige juke-joints in de Delta en nostalgische Harlemse nightclubs. Frank bespeelt o.a. akoestische gitaren, resonators, ukelele en net als Elena neemt hij ook een stuk van de zang voor zijn rekening. De basstem van Frank en het ietwat frêle, soms bakvisachtige stemmetje van Elena vullen mekaar perfect aan. Je zou je kunnen afvragen hoe je de sound van het begin van de vorige eeuw met zo een beperkt instrumentarium aanvaardbaar kan neerzetten. Wel dan heb je buiten het talent van dit duo gerekend. Bovendien zorgt net dit minimum aan instrumentale begeleiding ervoor dat alle aandacht naar de stemmen gezogen wordt, waardoor de songs nog meer cachet krijgen. Cabaret, vaudeville, blues, vintage jazz, swing, ragtime of Amerikaanse folk, het klinkt allemaal ontzettend knap. Moest men bij de opnames, de tik of de kras van de 78 toerenplaat geïmiteerd hebben, dan zou je amper kunnen ontdekken dat dit opnames anno 2015 zijn. Het album opent met de traditional ‘Who’s That Knockin’?’, dat begint met een klop op de deur, waarna Elena met een onschuldig stemmetje de gast verwelkomt, terwijl Frank op akoestische gitaar en kazoo begeleidt. In ‘Devil Up There’ verpersoonlijkt de diepe, donkere basstem van Frank op een knappe manier de helbewoner.Licht en donker, vrolijkheid en tristesse liggen bij Paper Moon Shiners erg dicht bij elkaar.
Songs die werkelijk in de woelige jaren ‘20 het licht zagen zijn ‘Carolina Moon’ uit 1929 van Benny Davis en Joe Burke en het uit 1928 daterende ‘That’s My Weakness’ van Sam Stept en Bud Green. En natuurlijk mocht Robert Johnson niet op het appel ontbreken. Zijn ‘Come On In My Kitchen’ krijgt door Elena’s schelle stem een wel heel speciale behandeling.
Dit album van Paper Moon Shiners katapulteert je op een uiterst originele manier terug naar de roaring twenties, maar een optreden bijwonen van dit duo lijkt me, omwille van het visuele aspect, nog een stuk aantrekkelijker. Paper Moon Shiners zou de affiche van één van onze zomerfestivals enorm verrijken.

Lambert Smits (4½)

With minimal instrumental accompaniment and perfectly complementary voices, Paper Moon Shiners gives a second life to the music of the Delta juke joints, the medicine shows and nostalgic nightclubs in America at the beginning of the 20th century.