CD & vinyl REVIEW BLOG |
0 Opmerkingen
De meeste rockliefhebbers herinneren zich deze gitarist nog toen hij deel uitmaakte van de legendarische rockformatie Supertramp die dit jaar ook naar ons landje voor een concert afzakt. Maar wat misschien velen niet weten is dat hij ook gitaarles geeft aan de Thornton School Music, een deel van de universiteit van Zuid-Californië. Na zijn vertrek bij Supertramp vernamen we her en der nog wat van deze stergitarist (al dan met een band of solo) en wat hij hier nu presenteert met zijn nieuwste worp is fenomenaal. Voor de opname van deze instrumentale parel trok hij naar de Dat Iz Music en Summit Studios en liet producer Pat Colgan hier zijn werk doen. En dat die deed man op een schitterende manier! Deze nieuwe schitterende plaat was eigenlijk het resultaat nadat velen hem hadden gevraagd wanneer er een volume 2 zou komen op zijn ‘Solo Guitar Improvisations’ uit 2001. Wel, beste mensen, Carl heeft zijn woord gehouden en we worden hier ondergedompeld in allemaal bekende, smakelijkr covers die hij dus helemaal alleen met zijn gitaar hier door de luidsprekers laat klinken. En om maar te beginnen met mijn nog steeds meest favoriete band, de Beatles, dook Carl in het werk van John Lennon en we krijgen hier oorstrelende versies te horen van ‘All You Need Is Love’, ‘Norwegian Wood’ en het nog steeds fantastisch klinkende ‘In My Life’. Van Elton John ontleende hij ‘Goodbye Yellow Brick Road, een nog steeds onvergetelijke klassieker en nu hier op een eigenwijze geïnterpreteerde versie van Carl. Wie herinnert zich nog de speelfilm ‘Local Hero, met de score van Mark Knopfler? Carl transformeerde ‘Goin’ Home: Theme Of The Local Hero’ in een waar muzikaal juweeltje om je vingers bij af te likken. En om even in de filmwereld te blijven krijgt ‘Over The Rainbow’, uit de fantastische prent ‘The Wizard Of Oz’ hier een tweede leven, eentje waar je naar kunt blijven luisteren want de fingerpicking van Verheyen maakt ons sprakeloos. Op ‘Alone’ staan nog meer knappe songs, waaronder nummers van Jimmy Van Heusen, Norman Petty en Peter Gabriel, die Carl nu met een nieuw laagje verf aan ons voorstelt. Een instrumentaal schijfje met alleen maar gitaargeluiden: je moet je toch maar kunnen, zou ik zeggen. Bravo Carl en nu op naar volume 3. Have an eargasm… all of you… Alfons Maes (5)
Carl Verheyen presents a sound adjacent to the brilliant. A sound that not only causes dream sequences, but also gives you a climax better than the one after a strong sex turn. Carl Verheyen is one of the many many underrated guitar wizards... Have an eargasm... all of you... Cranktone Entertainment I CE-CD2015 I Glass Onyon I Carl Verheyen
Carl Verheyen, best gekend voor zijn avontuurtjes bij Supertramp, heeft net een nieuwe soloplaat uitgebracht. Na zijn vertrek bij Supertramp wist Carl een schitterende 40-jarige muzikale carriére op te bouwen en sindsdien is hij de trotse eigenaar van maar liefst elf cd’s en enkele live dvd’s die wereldwijd gereleased werden. Maar hij is niet alleen muzikant, hij onderwijst ook gitaarlessen aan de Thornton School of Music, een school die opereert onder de vleugels van de universiteit van Zuid-Californië. En met lettertjes op papier te zetten heeft hij het ook niet moeilijk, ‘Improvising Without Scales’ en ‘Studio City’ zijn twee goed verkochte boeken die zijn naam dragen. Enkele muzikanten die Verheyen meermaals inhuurden waren de Gibb’s broertjes en Cher. Met ‘Mustang Run’, dat mogelijk werd gemaakt door een strak samenwerkingsverbond met Simon Philips (drums), Dave Marotta (bass), Jim Cox (Hammond B3) enz., waarop we elf nummers terugvinden die een grote waaier van verscheidenheid uitstralen. Carl wilde een compleet instrumentaal album uitbrengen maar toch vonden we gezang op ‘Bloody Well Right’, waarin de bottleneck de hoofdmoot uitmaakt. Voeg daar nog wat leuke saxscheuten aan toe en je krijgt een heerlijk zomers nummer. Van de instrumentale nummers onthouden we vooral het indrukwekkende ‘Taylor’s Blues’ en zeg nu nog eens dat een blanke geen blues kan spelen (of maken). Nog meer knappe riedeltjes passeren hier de revue: ‘Fusioneers Disease’ heeft een ietwat meer jazzy smaakje meegekregen terwijl het er bij ‘Last Days Of Autumn’ wat meer ingetogen aan toe gaat. Bij een album waarbij de vocalen zo goed als verbannen werden horen zonder meer een Hammond B3 en wat koperblazers thuis. Carl weet van deze instrumenten goed gebruik te maken. Luister maar eens naar ‘Riding The Bean’, een wat meer uptempo bijdrage en ‘Fourth Door On The Right, dat ook hier weer die typerende jazzy klank op ons loslaat. Dat Carl Verheyen een meestergitarist is, daar moeten we je niet meer van overtuigen, ook enkele vrienden van hem waaronder Steve Morse, Albert Lee en Steve Lukather vinden Carl nog steeds een gitarist waar ze ontzettend veel bewondering voor hebben. En dat hebben wij hier ook maar je moet natuurlijk wel te vinden zijn voor een zo goed als compleet instrumentaal album. Carl is zo’n professional dat hij een cd weet af te leveren waar verveling en banaliteit volledig op ontbreken. Zeker geen meesterwerkje maar toch bijna. Alfons Maes (3½) Carl Verheyen is a great guitarist. We do not need to convince you about this fact. Many of his friends like Steve Lukather, Albert Lee and Steve Morse still have a great admiration for the guitar player, so do we. Carl manages to bring out a new solo album where boredom and banality are totally absent. Certainly not a masterpiece, but close ... very close. |
Archives
December 2024
|