Category: Classic Rock - KEYS AND CHORDS

Professor And The Madman: Séance

2/10/2020

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

All The Lonely Souls
Séance
So Long
Real Me
A Child’s Eye
Time Machine
Man With Nothing To Lose
Two Tickets To The Afterlife
The Council Of Purgatory
All The Lonely Souls (Reprise)
Greetings From The Other Side
New World

Website Artiest:
Professor and The Madman

Weeral een schitterend aantal songs van punkveteranen Alfie Agnew en Sean Elliott. Séance is hun vierde in hun nauwe samenwerking als Professor And The Madman. De naam is gebaseerd op het bizarre verhaal (boek en later verfilming) van Simon Winchester over de oorsprong van The Oxford English Dictionary. De band zocht de vergelijking met de universitaire studies van Alfie Agnew, de Professor. Naar mijn bescheiden mening even crazy als Sean Elliott, The Madman. Wat als resultaat een eclectisch album oplevert dat smeekt om meermaals beluisterd te worden in haar geheel. Noem het gerust een conceptalbum, zelfs de hoes is ontworpen als leuk gezelschapsspel. Eclectisch, of postpunk met een hoek af, een snuif sixties en een snoef prog. Vooral de muziek, en de rare twist erin, boeit ontegensprekelijk. Alfie en Sean, beiden vocalist en gitarist (punkband D.I.), drenken zich in theatraliteit met een soundblock die refereert naar de sixties en seventies classic rock, en veel minder naar hun punkverleden. Liefhebbers van XTC zullen zeker gelijkenissen aantreffen. Die Engelse touch zit trouwens in de genen van bassist Paul Gray (The Damned, UFO) en drummer Rat Scabies (The Damned). Zij kregen in de UK het bandje toegestuurd vanuit Californië. Zo gaat dat tegenwoordig, verwacht dan ook niet onmiddellijk een live sessie.
De meest knotsgekke song is ‘Time Machine’ uit het brein van Agnew, hoewel het sterk gitaar gerichte ‘Two Tickets To The Afterlife’ van Elliott (die toch de mooiste gitaarsounds tovert) compositorisch niet moet onderdoen . Ondertussen weet je dat er wat ‘scary moments’ in de lyrics schuilen, de weg van leven naar dood, een séance die de doden oproept. Een thema dat iedereen aanspreekt wanneer je het spel speelt. Je krijgt dan ‘Greetings From The Other Side’ (prachtige song) en verdwijnt zelf in een ‘New World’.
Séance verschijnt op Fullertone Records, doch is pas verkrijgbaar op 13 november 2020. Leuk is dus wel degelijk dat je een uitgebreide editie kan kopen met alle nuttige accessoires om zelf een séance te organiseren. Wel even in pre-order zetten, anders zit het weer te bestoffen bij een collector.

Line-up:
Alfie Agnew (Vocals, Guitars, Keyboards, Horn, Tea Kettle)
Sean Elliott (Vocals, Guitars, Keyboards, Horns, Bamboo)
Paul Gray (Bass Guitar)
Rat Scabies (Drums and Percussion)

Marino Serdons

Foto

Wonderful idea to put a séance on music. A concept album with 12 addictive songs and a board game. Love it!

MB Mannish Boy: Last Ticket To Rock’n Roll Land

8/6/2020

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Trash Boogie
You
Berlin Nights
Beat Of The Drum
Rock’n Roll Land
Who Are They Fighting For
One Of These Days
Darkest Water
We Better Fly
Blessed With Passion
Woman (By My Side)
Rock ’n Roll Land (Original Version)

Website Artiest:
MB Mannish Boy

Enig scepticisme is mij niet vreemd bij het recenseren van een coverband. Ware het niet dat de Zweedse Mannish Boy’s de laatste twee jaren zich gestort hebben op het schrijven van eigen nummers. En dat ze nog goed klinken ook! De groepsnaam laat al vermoeden waar ze hun mosterd gehaald hebben. Doch bij de opener Trash Boogie hoor je naast guru Muddy Waters de invloed van de Rolling Stones. De klassieke opstelling van lead, rhythm en bass gitaren aangevuld met een snelle drummer laten je swingen van boogie, over rock’n roll, blues, tot classic rock. De sound van Mannish Boy situeert zich hoofdzakelijk in de seventies. De band creëerde toch een beetje haar eigen stijl door niet alleen met twee gitaristen te werken, doch met twee zangers die mekaars leadership afpikken. Zowel de twang Fender als de vette Gibson mogen hun sterkste snaar laten horen, wat de ‘schurende’ vocals enigszins verbloemt. Pure bluesrock in ‘Rock’n Roll Land’ met guest appearance van Tor Lundgren op harmonica.
Elke café, elke zaal wordt in vuur en vlam geblazen met het knappe gitaarwerk en de originele kijk op een overjaars genre. Beter dan al die nutteloze (dikwijls minderwaardige) covers: eigen composities, al dan niet lichtjes refererend naar riffs of trucs uit het verleden, die alle respect verdienen.

Line-up:
Erik Sjögren (Lead Vocals, Rhythm Guitar)
Pär Englund (Lead Guitar, Keyboard, Backing Vocal)
Anders Ekblad (Lead Vocals, Bass Guitar)
Emil Olin (Drums, Percussion, Backing Vocal)

Guest: Tor Lundgren (Harmonica)

Marino Serdons

Foto

Forget the standard coverband they were once. MB Mannish Boy succeed in a real career switch with powerful own songs. Seventies bluesrock to cherish.

Joel Siegel & The Pocket Band: Pink Hotel

6/6/2020

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Stand Like A Man
Nobel Son
Never Be The Same
Monsters In The Meadow
It’s Gone
City Of Hate
Abu Graib
Some Dreams Die Hard
Rockin This Life
Long Ass Journey
Crosshairs
Bad Blood
Pay The Price
Living In The Matrix

Website Artiest:
Joel Siegel

Wanneer je de naam David Crosby uitspreekt, weet je de snaren al liggen. Samenzang, jaren ’70 en de westkust van Amerika: mooi gelijnd tot meerstemmige soft rock. Joel Siegel is nog een laat overblijfsel uit die periode. Ontdekt en gepusht door David Crosby. Indertijd onder de naam RJFox en nu samen met The Pocket Band probeert Joel Siegel niet meer het verschil te maken. Pink Hotel surft op de classic rock uit die jaren en zal vermoedelijk alleen een ouder publiek aanspreken. Alhoewel…je weet nooit. De veertien songs liggen goed in het oorsmeer en de harmony vocals mogen er zijn. Springen er inventief uit: ‘Bad Blood’ met piano begeleiding en rauwe zang, het ritmische ‘Abu Graib’ en het met zware bas ondersteunde ‘Living In The Matrix’. Hieronder enkele video’s, zoals de meezinger ‘Never Be The Same’, als teaser voor een album dat groeit naargelang het einde nadert. Jammer dat er niet meer aandacht ging naar de (inspiratieloze) hoes…Het draait niet alleen om degelijke songs!

Line-up:
Joel Siegel (Electric & 12 String Guitar, lead voice, Harmony Vocals)
Zeke Zirngiebel (Electric Lead Guitar)
Rick Solem (Keyboards)
Cliff Hugo (Bass)
Terry Lesperance (Drums, Percussion)

Marino Serdons

Foto

The in Europe unknown Joel Siegel was in the seventies a discovery by David Crosby. You can hear the influence of the legendary CSN&Y in the harmony vocals, but Joel Siegel has a more classic funky style. After a few songs you can’t stop listening. Just great!

Popol Ace & KORK : Silently Loud

20/11/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bury Me Dead
Today Another Day
Hunchback
Between You And Me
Leavin’ Chicago
I Can See Tears
The Jester
All We Have Is The Past
Dark Nights
Sleepwalker
For Eternity
Queen Of All Queens

Website Artiest:
Popol Ace/Grappa

Begin jaren zeventig verblijdde de Duitse band Popol Vuh met onvergankelijke krautrock. Dat wisten ze niet in Noorwegen, waar Pete Knutsen een gelijknamige band oprichtte en na twee albums zich verplicht zag de naam te wijzigen naar Popol Ace...eveneens verwijzend naar het boek van de Maya cultuur. Popol Ace verzamelde wat Grammy Awards in hun thuisland, maar verdwenen in 1978 na vier albums van het podium. Zanger Jahn Teigen verliet de band en concentreerde zich op deelname voor het Eurovisie songfestival.
In 2003 inviteerde het Noorse radio Orkest Pete Knutsen om het oeuvre van Popol Ace te orkestreren. Silently Loud roept dan ook levendige herinneringen op bij de oudere generatie van Scandinaviërs, bij ons in de Lage Landen iets minder. Pop goes classic met zeer aanwezige strijkers en uitbundige zang van Jahn Teigen. Zeemzoeterige intermezzo’s verbinden de oude songs. Een klassiek symfonische benadering die oude beelden uit filmmuziek en musicals oproepen. Zanger Jahn (oorspronkelijk Jan, naderhand zelf een h toegevoegd) Teigen geeft zich als een volleerde operazanger en schittert (te geforceerd) alsof dit zijn laatste prestatie, zijn laatste zucht betreft. Regelmatig flitste de naam Tony Ashton ( Ashton, Gardner & Dyke) door mijn hoofd , eveneens een (overleden) zanger met rock & blues in het lijf. Gitarist/pianist/arrangeur Pete Knutsen kan alle eer zelf opstrijken.

Line-up:
KORK: Norwegian Radio Orchestra
Frode Thingnaes (Conductor)

Jahn Teigen (Vocals)
Pete Knutsen (Keys, Guitars, Backing Vocals)
Terje Methi (Bass, Backing Vocals)
Thor Andreassen (Drums)

Marino Serdons

Foto

Arranged for orchestra by Pete Knutsen, Silently loud flirts with musical, opera and pop in a classic suit with a lot of strings.

Ian Gillan Orchestra with The Don Airey Band – Live In Warzaw (Contractual Obligation #2)

24/10/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:
Cd1

Hang Me Out To Dry
Pictures Of Home
No Lotion For That
Strange Kind Of Woman
Razzle Dazzle
A Day Late ‘N’ A Dollar Short
Lazy
Rapture Of The Deep
When A Blind Man Cries

Cd2

You’re Gonna Ruin Me Baby
No More Cane On The Brazos
Difficult To Cure (Beethoven’s Ninth)
Anya
Perfect Strangers
Hell To Pay
Demon’s Eye
Smoke On The Water
Hush
Black Night

Website Artiest:
Ian Gillan
Don Airey

Tijd om Don Airey wat meer in the picture te plaatsen. De klassiek opgeleide keyboardist is al sinds de jaren ’70 een geliefd sessiemuzikant voor bands als Rainbow (Ritchie Blackmore), Gary Moore, Ozzy’s Black Sabbath, Thin Lizzy, Jethro Tull,…..teveel om op te noemen. Zijn voorliefde voor het Hammond orgel bracht hem na verloop van tijd bij Deep Purple, als vervanger van de ziek Jon Lord. Niet verwonderlijk dus dat zanger Ian Gillan later beroep doet Don Airey’s band voor een tournee doorheen Europa mét strijkorkest. Live in Warschau 2016 rijgt de ene fantastische song na de andere uit de lange carrière van Ian Gillan waarbij het toetsenwerk van Don Airey opvallend aanwezig is. Opmerkelijk ook hoe sterk de live sessie soms aansluit bij de vroegere hardrockers en tijdsgenoten Uriah Heep. En anderzijds de bluessound een eerherstel gunt. Klassiekers uit de Deep Purple stal, zoals ‘Strange Kind Of Woman’ en ‘Lazy’ doen de harten nog steeds sneller kloppen. ‘Lazy’ kreeg in Warschau een mooie lange intro op viool en toetsen mee, alvorens los te barsten in de gekende melodie als bluesrocker. En de aangename bindteksten van Ian zorgen echt wel voor een leuke beleving vanuit je huiskamer. Ian Gillan laat in de traditional ‘No More Cane On The Brazos’ met gekwelde stem het kippenvel groeien. Met ‘Difficult To Cure’ (Beethoven’s Ninth) voel je even de spirit van Night Of The Proms, voor de ene goedkoop voor de andere leuk toegankelijk met wat solo’s. ‘Anya’, met een trompet intro, laat de grandeur van een orkest horen. De speciale uitvoeringen van ‘Hush’, ‘Black Night’ en het onsterfelijke ‘Smoke On The Water’ laten je ook niet onberoerd. De opname in Warschau was van een uitzonderlijke hoge kwaliteit. Genieten van begin tot einde dus! Nog even meegeven dat deze opname behoort tot een reeks van drie live releases onder de noemer Contractual Obligation: Live in Moscow (Blu Ray), Live in Warzaw (2 CD & digital) en Live in St.-Petersburg (3 LP)

Line-up:
Ian Gillan (Vocals)
Don Airey (Hammond Organ, Keyboards)
Simon McBride (Guitar)
Laurence Cottle (Bass Guitar)
Jon Finnigan (Drums)
Stephen Bentley Klein (Conductor)

Marino Serdons

Foto

Amazing live performances from Ian Gillan with Don Airey and a full orchestra. Extremely beautiful live versions of the classic well known Deep Purple songs. Such energy between stage and public! Once again: amazing!

Paul Vernet: Personal Mythology

23/10/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Pregnant Widow
Something I Learned From Jesna Today
My Escape
The Way I’m Wired
Sign
Emily Crying
Black Escalade
Gotta Get A Message
Call Me Crazy
On Pilgrims Way
C’Mon Already
Crumpled Valentine
Seven Sleepers

Website Artiest:
Paul Vernet

Wil je iets speciaal horen? Wel dan ben je bij Paul Vernet aan het juiste adres. De man woont en werkt in het legendarische Woodstock en kent natuurlijk zijn rockklassiekers. Met de jaren heeft hij hiermee een eigen(zinnige) rockstijl ontwikkeld die met geen ander te vergelijken valt. Behalve het slagwerk, speelt en zingt hij op Personal Mythology de hele rimram. Opener ‘Pregnant Widow’ funkt op punkachtige wijze doorheen een verhaal geschreven naar aanleiding van Prince’s overlijden. Heel knap hoe de drums van James Carmichael Dooley de song upliften. Paul Vernet maakt van elke compositie een juweel, muzikaal rijkelijk gestoffeerd. In het trage ‘My Escape’ flikkert de piano aan de hemel en trekken de (synth-)strings je terug naar de aarde. Alle dertien goed, dus pikken we er nog eentje losweg uit: Black Escalade. Een voice-over, ritmewisselingen, verslavende zang en nog eigenzinniger slagwerk. Paul speelt met al de skills die hij ter beschikking heeft en creëert zo een eigen rockology. ‘Call Me Crazy’ kreeg een sterke groove mee en ‘On Pilgrims Way’ opent heel klassiek met viool en piano. ‘Seven Sleepers’ start met een progrock intro van (kerk-)orgel en een haunting voice. Om te ontdekken!
Raadpleeg zeker de website van Paul Vernet voor meer info door de ‘Paulinator’ over elke song: ontstaan, invloeden, betekenis (of bekentenis) van de lyrics.

Marino Serdons

Foto

Listen: https://open.spotify.com/artist/5afEqcQqpik94SekozFn6M

You just have to listen to be overwhelmed by Paul Vernet’s Personal Mythology. Groovy, spellbounding, excentric….very special indeed!

Well Well: Oil On Water

4/7/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Driftin’
Where Have All The Rebels Gone
Last Dance
Plow Plow Plow
Thought Of Him
Back In The Crying Game
Lowland Rivers
Small Town Kid
Tainy Day
Heard You Laughing
4-20

Website Artiest:
Parick Riguelle

Tien nieuwe songs van Patrick Riguelle en Thierry Plas. In ‘95 namen ze al een album op onder de naam The Responsables. Patrick voornamelijk gekend van zijn tv-werk in de Laatste Show-band en Thierry gitarist in Machiavel slaan nu de handen in elkaar als Well Well. Achter de toetsen vindt Eva Hautekiet (ons kent ons natuurlijk) en als bassist werd François Garny aangetrokken.
Opener Driftin’ gooit alle vooroordelen over boord: schitterende classic rocksong. Naast de sterke muzikale prestaties blijft vooral de krachtige zang van Patrick Riguelle hangen, sterk in elk genre. De invloeden op dit album monden uit in bijwijlen eigenzinnige rock, ballads, soul en progrock.
Luister eens naar ‘Back in the Crying Game’ met een toffe intermezzo van Eva Hautekiet op keyboard. Nog zo’n download klepper is ‘ Small Town Kid’ drijvend op lead gitaar van Thierry Plas met uitstekend baswerk van François Garny.
Zoek geen lijn noch concept in het album, of het moest handelen over figuren aan de zelfkant van de maatschappij, “verliezers en onaangepaste personages die nu een hoofdrol krijgen”.(dixit promo). Dit verklaart misschien ook de cover ‘4 & 20’ , een nummer van Stephen Stills als afsluiter.
Met Oil On The Water krijg je een prachtige collectie songs van Belgische topmuzikanten in handen. Niet baanbrekend, wel oerdegelijk en, heel voornaam, zeer genietbaar.

Line-up:
Jean-Pierre Onraedt ((Drums & Percussion)
François Garny (Bass Guitar, Vocals)
Eva Hautekiet (Keyboards, Vocals)
Thierry Plas (Acoustic & Electric Guitar, Keyboards, Vocals)
Patrick Riguelle (Lead Vocals, Acoustic Guitar, Steel Guitar, Blues Harp)

Marino Serdons (4)

Wonderfull collection of rocksongs from Belgian top musicians. Expect beautiful ballads and swingin’ rock packed in a folded cover with 24-page booklet. Spread the word like oil on water!

Christian Draghi: Black Roses & Hats

29/5/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Black Roses & Hats
You Never Know
Freaking Out
Shadow For A Rose
Rest Of The Day
Cherry top
Memories
Here Comes The Rain
When The Silence Screams
A Friend In A Bar

Website Artiest:
Christian Draghi

Een album om toch op te snorren: het solo debuut van de Italiaan Christian Draghi. Vroeger een heavy rocker bij Doctor Cyclops, nu een bewuste uit het dal kruipende singer-songwriter met roots in de seventies. Black Roses & Hats verzinnebeelden zijn heden, verleden en toekomst. Alle afgedrukte lyrics kregen een verklarende nota van de master himself. Leuk om te lezen hoe inspiratie op de onmogelijkste momenten prachtige songs voortbrengen. De winter die het mooie theatrale ‘Cherry Top’ en het mooi gezongen en melodische ‘Here Comes The Rain’ voortbracht . Of het op Clapton-esque ‘Rest Of The Day’ tijdens slapeloze nachten. Met ‘Memories’ denk je automatisch aan de akoestische songs van Jethro Tull. Laat de vergelijkingen echter voor wat ze zijn. Christian Draghi componeert zijn eigen schitterende songs, kruipt regelmatig achter de piano of tokkelt afwisselend op zijn gitaren. Bluesy sounds vind je terug in ‘When The Silence Screams’, ook weer over het (pijnlijke) verleden. Subtiele retro-invloeden typeren en leiden dit album naar ongekende hoogtes. Bij het meermaals beluisteren overviel mij steeds vaker het wow-gevoel. Uniek!

Line-up:
Christian Draghi ( Vocals, Guitars, Piano)
Riccardo Maccabruni (Keyboard, Piano, Hammond Organ)
Roberto Re (Bass)
Stefano Bertolotti (Drums)
+ guest musicians on violin, cello, clarinet, harp, electric guitar

Marino Serdons (4 ½)

Christian Draghi seems to be a natural talent: emotional well-constructed songs that beats the heart and the soul. He doesn’t deny the past nor the future and writes between dark and light. And we can enjoy it. Marvellous!

The Refusers: Disobey

28/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Playing With Fire
WhyDo They Lie
Disobey
Eruption
My Baby Loves Rock And Roll
Fake News
Government Slaves
Free The Captives
Emancipation

Website Artiest:
The Refusers

Soms moet je je voorkeuren aan de kant schuiven, de lelijke hoezen erbij nemen en je laten overgieten met geëngageerde songs. Protestsongs in een classic/hard rockmantel die de huidige maatschappij onder de loep nemen en zelfs oproepen tot verzet en ongehoorzaamheid.
De band staat onder supervisie van gitarist Michael Belkin en zag in 2010 het daglicht in Seattle. Van bij de start was het de bedoeling om de massa een geweten te schoppen met ‘eyeopeners’. Het huidige politieke klimaat met een waanzinnige president en zijn fake news drijven veel artiesten tot ’nuts’. Tijd voor een sterke reactie. The Refusers nemen je negen maal mee in hun politieke en sociologische lessenreeks. Vrijheid, blijheid en zeker geen onderdanigheid staan hoog in hun vaandel. Alleen al om die reden klimt ‘Disobey’ in de ranking van knappe albums. Mooie afgelijnde songstructuren houden de songs levendig en boeiend. De muziek doet wat het moet. Nu de mens nog!

Marino Serdons (3 ½)

Strong political and social songs from Seattle. That’s a lack in Europe! Thank You Michael Belkin. Kick the crowd a conscience.

Tall Dark Stranger: Contra Mundum

20/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Electrons
Thinking About It
Love in Chernobyl
Icicle Man
Shine
It’s Over
Right To Be Wrong
Was What It Was
Tear This Castle Down
At Best

Website Artiest:
Tall Dark Stranger

Nog wat toonladders vanuit het notenrijk Nashville USA. In september verscheen op Foot In The Door (schitterende naam voor een recordlabel, toch?) het niet zo bijster originele tweede album van een band die zich Tall Dark Stranger noemt. Zowel op hun debuut als op Contra Mundum trachten de Amerikanen met stijlvariatie afstand te nemen van het gros aan rock- en americana-bands uit de kontreien. Met een mix van open gitaarrock (‘Electrons’), broad musical piano ballad (‘Love In Chernobyl), Gabriel-style popsong (‘Tear This Castle Down’) schotelt de band een leuk concept naar voor: een schip dat tegen de koers in vaart van de wereld. Letterlijk uit het Latijn betekent ‘Contra Mundum’ against the World. Jammer dan ook dat de lyrics niet bij het hoesje zitten, toch wel noodzakelijk om de connectie tussen de songs te begrijpen. Voor de rest rockt het wel vrolijk en staan er een paar mooie gitaarsolo’s op. Liefhebbers van Soulsister mogen samen het bootje instappen. Toch blijft het album raadsels oproepen: waarom zitten alle bandleden achter een drumstel, zowel op hun website als op de hoesfoto’s??

Line-up:
Dee Allen (Lead Vocals, Guitars, Bass, Programming, Keys)
Will Allen (Percussion, Backing Vocals)
Ben Harper (Bass, Guitars & Vocals on ‘At Best’)
Brian Smith (Guitars, Bass, Backing Vocals)
+ additional musicians for keys, violin, programming, bass and backing vocals

Marino Serdons (3)

Harmonies and guitars in different styles, from ballads via musical to rock. Interesting narrative mix.

C.T.P. : Point BlaNk

13/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Point Black
Borderland
Since You’ve Been Gone
Proceed With Caution
Too Late
Fight Another Day
Before I Fall
Black Friday
Don’t Make Me Wait
Lonely Is The Night

Website Artiest:
Christian Tolle

Duitsland herbergt talloze hardrock bands. C.T. P. , Christian Tolle Project, is de enigszins overdreven bandname van manusje Christian Tolle. Op zijn zesde album ‘Point Blank’ , alle in hetzelfde powerful genre, speelt hij vrijwel alle lead en bass gitaarpartijen en neemt zelfs het slagwerk voor zijn rekening. Altruïstisch vraagt hij hier en daar nog wat steun aan enkele bekenden uit het schijnbaar ruwe wereldje: gitaarheld Doug Aldrich (ex-Whitesnake) uit L. A. , Mathias Dieth (ex-UDO). De in het geweld verdwijnende keyworks komt van Morris Adriaens. Lyrics en zang schrijven we op conto van vaste kompaan David Reece. Vriend John Cuijpers (die Nederlander ja) mag ook enkele noten hoger kwelen. Wat het album betreft, niks nieuws dus: het rockt zoals het hoort met veel originele gitaarriffs en een solo (heel klassiek). Enkele songs springen er uit en waard te downloaden: Fight Another Day en slotsong Lonely Is The Night. Maar dit is o zo persoonlijk, ook de teleurstelling. Diepgang is ver te zoeken, een project veronderstelt toch iets meer.

Line-up:
Christian Tolle (Guitars, Bass, Drums)
David Reece (Lyrics, Lead Vocals)
John Cuypers (Lead Vocals)
Morris Adriaens (Keyboards)
Doug Aldrich (Guitarsolo on Black Friday)
Mathias Dieth (Guitarsolo on Borderland)

Marino Serdons (3)

They all know how to play but except the power and a few nice riffs, you won’t find any extra value in his ‘project’. A pitty! But it will still be a pleasure for all fans of guitar driven hard rock.

Piledriver: Rockwall

13/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Stomp
Agitators
One For The Rock
Rockwall
Waiting
Farewell
For Freedom And Friends
Julia (Edit)
Draw The Line
Nazareth
Sparks
Rockers Rollin’
Little Latin Lover

Website Artiest:
Piledriver

Er zijn wel meerdere bands die zich spiegelen aan de status van Status Quo. De Duitse band – met de originele naam – Piledriver staat geklasseerd als Europa’s beste Status Quo tribute band. Een eer die de heren zich al meer dan twintig jaren laten welgevallen. ‘Rockwall’ beukt echter in op het etiket coverband. Eigen classic rockongs met meer engagement dan Status Quo ooit vertoonde.
Op de hoes staan vier potentiële dictators (Poetin, Erdogan, Xi en Trump) geschilderd op een Berlijnse muur. Een klein uurtje later sneuvelt de muur maar blijft de kwaliteit van Piledriver machtig overeind. ‘Recht voor de raap’ songs met niet al te complexe ritmes (typisch Status Quo), knappe gitaarsolo’s (denk aan Van Halen) en eenvoudige lyrics (zoals bij vele hardrockers). ‘Stomp’ is zo’n meestamper, om er maar eentje te noemen. ‘Agitators’ nodigt niet uit tot bezinning maar tot actie. ‘One For The Rock’ is een favoriet. Componist van dienst is niemand minder dan Michael Sommerhoff. Met het meeslepende ‘Farewell’ en de ballad ‘For Freedom And Friends’ maakt hij op een zachte manier duidelijk dat Piledriver een rockband is met vakmanschap én inhoud. Kippenvel man!! De classic rock van Piledriver neigt soms naar hardrock met metalvocals. Wat de band zeer energiek maakt. Pure power rock met een duidelijke boodschap op de insert: “Make peace, make friends, stop all the hate and the egoism.” Yes, we’re in!

Stage Line-up:
Michael Sommerhoff (Rythm & Additional Lead Guitars, Lead & Harmony Vocals)
Peter Wagner (Lead & Rythm Guitars, Lead & Harmony Vocals)
Hans In ’t Zandt (Drums)
Eddie Claessens (Drums)
Rudi Peeters (Keybaords)
Marc Herrmann (Bass)

Marino Serdons (4)

Fantastic performance of an energetic rockband with a clear message. More than a tribute band. Enjoy “ It’s Just entertainment-but with attitude”

Jail Job Eve: The Mission

8/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Back In The Game
Dangerous Eyes
Closer To The Rain
Nothing To Lose
The Mission
Run Like Hell
On The River
Place To Be
The Biggest Part
Pay To Play
Are You In
What Remains

Website Artiest:
Jail Job Eve

Jail Job Eve is een vijfkoppige band uit Duitsland die elkaar in 2013 op de academie in Osnabrück ontmoeten. De liefde voor het hardrock genre uit de jaren ’70 klitten vier mannelijke muzikanten en zangeres Victoria Semel aan elkaar. Hun debuut EP (met zeven songs) ‘Birds Of Passage’ dateert al van 2015. Met ‘The Mission’ creëerden Jail Job Eve een waardig full album gebaseerd op games. Spannend?
Geen vernieuwing op ‘The Mission’, wel recht voor de raap rock die ontegensprekelijk doet denken aan de solo albums van Grace Slick (uit Jefferson Airplane). Lead vocalist ‘Toja’ Semel schittert in haar rol als frontvrouw. Een stampend ‘Dangerous Eyes’ en een meer uitgewerkt bluesy ‘ Run Like Hell’ klinken heel overtuigend. Geen album om op je luie reet te blijven zitten. ‘Pay To Play’ start met een speedy gitaar en organ intro om even later opnieuw aan te zetten tot headbanging. In het slotnummer ‘What Remains’ geeft de band het beste van zichzelf: melodisch sterk, lange gitaarsolo, en een sublieme Victoria Semel. Jail Job Eve blijft muzikaal hangen in de late jaren ’70, vroege ’80. Toch hoor je invloeden uit de gothic scene. Play this game!

Line-up:
Victoria Semel (Vocals)
Benedikt Schlereth (Guitars)
Jens Niemann (Keyboards)
Laurenz Gust (Bass)
Josef Böhner (Drums)

Marino Serdons (4)

Solid energetic debut from Job Jail Eve. Strong songs with superb lead vocals. ‘The Mission’ accomplished!

The Guess Who: The Future Is What It Used To Be

11/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

When We Were Young
Runnin’ Blind
Talks All The Time
Baby Come Around
Haunted
In America
Playin’ On The Radio
Give It a Try
Good Girl
Long Day

Website Artiest:
The Guess Who

In 1969 had de band een megahit met ‘American Woman’, een protestsong tegen de Vietnam oorlog.
De Canadese band had ondertussen reeds zes albums achter de kiezen geduwd, met een mix van bluesrock en psychedelische songs. In 1975 volgde de verwachte split. Dat de heren zich nu terug kunnen uitleven in het ‘dinosaurus’-genre is hun gegund. De titel van het album wijst in die retro richting en doet nog een beetje hopen op een gelukzalig moment uit de jaren stilletjes. Jammer, maar met hun nieuwe composities slaan ze de bal (beter: de rock) helemaal mis. En dat ligt zeker niet aan de nostalgische replica opnames. (Vinylliefhebbers hebben ook het idee dat een elpee warmer klinkt dan een cd-- - onzin, al zeg ik het zelf). De tien rocksongs op ‘The Future Is What It Used To Be’ zijn uitermate saai en slaapverwekkend voor de 21ste eeuw. Luister best eerst naar het oudere werk, want dat had wel kwaliteiten.

Marino Serdons (2 ½)

The Guess Who was responsible for a few nice albums and hitsongs in the sixties. Their latest reunion album just can’t convince the earlier fans.

Robin George: Rogue Angels

21/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Wild Eye Beauty Queen
Rush
Dangerous Daisy
Rogue Angels
PlayNice
Redout
Go Down Fighting 2018
Dancing Shoes Again
Surreal Dream
Dark & Stormy Night
Love Is Blind

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD515

Distributie
Angel Air Records

Promo-agent
Angel Air Records

Website Artiest
Robin George

Robin George is een nobele onbekende gitarist uit Engeland die al dertig jaren lang zijn gitaar doet schreeuwen en huilen. Nooit wat van gehoord? Oh jawel, zijn gitaarwerk vind je op songs van David Byron’s Uriah Heep. Hij schoolde zich ondertussen tot engineer en deed mixen en producing voor de hitband Slade in de tachtiger jaren (je weet wel, die rare snuiters met torenhoge blokhakken!).
De zelfverklaarde hit ‘Heartline’ uit 1986 is echter nooit mijn oren gepasseerd. Onderschat de man echter niet. Niet voor niets werd hij in het verleden als guest gitarist gevraagd door o.a. Brian May, John Entwistle en Jimmy Page. Componeren deed hij trouwens samen met Robert Plant, Phil Lynott en Glen Hughes…om maar enkele te noemen. Toch bleef hij bescheiden in de schaduw.
Op ‘Rogue Angels’ , zijn zoveelste solo-album, sleurt Robin George de ene gitaarrocker na de andere uit zijn Neal Moser Guitar. Van zware basritmes tot knappe slide guitar met inventieve melodieën in de zanglijnen. Er staan echt wel een aantal toffe songs op waarvan de riffs je tenen doen krullen van jaloezie. Favoriete songs: de meezinger Dangerous Daisy met een onwaarschijnlijke mooie mix van gitaarriffs, het psychedelische Surreal Dream, of het bluesy ‘Love Is Blind’ waarmee zijn rauwe stem optimaal accordeert. Bijgestaan door boezemvriend en drummer Charlie Morgan (Elton John, Kate Bush) is hij volledig verantwoordelijk voor dit typisch classic rock album. Recht vanuit het hart naar zijn gitaar.

Line-up:
Robin George (Guitars, Vocals)
Charlie Morgan (Drums)

Marino Serdons (3 ½)

Robin George played for over thirty years in the shadow of well known musicians as Brian May, Roy Wood or Robert Plant. Time for recogniton: his recent solo album ‘Rogue Angels’ on Angel Air Records with melodic slide guitar and strong riffs will blow you away.

Jon Lord: Windows

24/5/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Continuo On B.A.C.H.
Window
1st Movement-Renga
2nd Movement-Gemini
3rd Movement-Alla Marcia

Platenlabel
Ear Music

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Jon Lord

Live album van de legendarische toetsenman van Deep Purple. Jon Lord heeft zijn interesse voor klassieke muziek nooit onder stoelen of banken gestoken. Dat was ook één van de redenen om de band te verlaten in 2001. ‘Windows’ dateert van 1974. De opnames zijn gemaakt tijdens een concert in Munchen. Jon Lord krijgt gezelschap van Tony Ashton (piano), Ray Fenwick (gitaar) en David Coverdale (zang). Pete York tekende voor het slagwerk. Majestueus orchestraal bouwt Jon verder op Bach’s fuga met assistentie van het Munich Chamber Opera Orchestra onder leiding van Schoener.
Klassiek en modernisme interfereren met elkaar. Romantici onder ons waren in hun nopjes.
Hoorde je enerzijds het orgel van Bach, dan even later de toetsen en ritmes van Deep Purple, om verder te gaan met de strijkers van Stravinsky. Heel eclectisch en verwarrend voor de etiketplakkers.
Kant 2 van het album begint met een bluesy gitaar, Michael Bloomfield (Super Session) waardig. Wie verwacht nadien een sopraan operastem? Of een funky ritme tussendoor? Zang à la Maria Callas?
Heel gevoelige klassieke passages wisselen af met summiere progrock lijnen. Jon Lord was met dit album niet aan zijn proefstuk. In 1971 leverde hij reeds een klassieke bijdrage met de elpee ‘Gemini Suite’. In 1976 kwam nog een vervolg met het album ‘Sarabande’. Succes en erkenning bleef nochtans steken in de marginaliteit. Wel worden er nu, vijf jaren na zijn overlijden in 2012, herdenkingsconcerten gepland met zijn uitvoeringen uit zijn rock én klassiek oeuvre. (zie website Jon Lord)

Line-up:
Jon Lord (Piano, Organ, ARP Synthesizer)
David Coverdale (Zang)
Ray Fenwick (Guitar)
Tony Ashton (Piano,Organ, Vocals)
Glen Hughes (Bass, Vocals)
Pete York (Drums, Percussion)
Eberhard Schoener (Moog Synthesizer)
Ermina Santi, Sigune Von Osten (Soprano Vocals)
George Morrison (Trumpet Solo)
Gottfried Greiner (Cello Solo)
Gunter Salber (Violin Solo)

Marino Serdons (3)

Doug Wahlberg Band: Flying Under The Radar

8/12/2015

DETAIL ALBUM

Tracks

Love When It Rains
The Lake
Broken
What If?
Waiting On The Sun
Can’t Wait
Nothing
Torture

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Doug Wahlberg Band

De Amerikaan Doug Wahlberg was tot voor kort een nobele onbekende voor mij. Maar met dit schijfje, waarin we duidelijk klassieke ‘Britse’ rockmuziek ontwaren, bewijst hij dat hij niet zomaar de eerste de beste is.
De Doug Wahlberg Band bestaat uit musici die hun pluimen reeds hebben verdiend. Hijzelf werkte aan diverse projecten mee met o.m. de veel te vroeg overleden gitarist Mick Ronson (Mott The Hoople, David Bowie), Peter Tosh en met de blinde superster Jose Feliciano. En als Jose zegt dat je een sterk gitarist bent, dan mag je daar ieder woord van geloven. Jeff Claypool is een klassiek geschoold pianist en als we zijn palmares er op nakijken vinden we er de naam Gregg Allman op terug. George P. Miller (neen, niet de Australische regisseur) heeft de bas gehanteerd bij o.m. Robby Krieger en John Densmore (beiden uiteraard van de Doors) en Rick Genovese die op de vellen mag tokkelen zat bij Secret Service die support was voor o.a. Flock Of Seagulls, Edgar Winter en Rick Derringer.
De Doug Wahlberg Band zelf mocht in een recent verleden openen voor artiesten als Paul Simon, Foreigner, Blue Oyster Cult enz… Dus zeker niet de minsten.
Het etiket dat we dus op hun sound mogen kleven is Classic British Rock muziek en met een goede acht nummers weet de band ons te overtuigen van hun muzikale kundigheid.
Als opener werd geopteerd voor het nogal vreemd beginnende ‘Love When It Rain’, meteen een eerste knappe indruk van deze voortreffelijke band uit de Danbury streek (New York).
Met ‘Can’t Wait’ horen we indrukken van de Canadees (wat dus eigenlijk ook Brits is) Bryan Adams qua gitaarrifs en daar is absoluut niets verkeerd mee. Zeer commercieel getint nummer dat het volgens mij niet slecht gaat doen wat airplay betreft.
Sterke gitaarriedels alom in ‘Broken’ en dat mogen we ook zeggen van ‘What If’. De band’s vaak mid-tempo muziek wordt vrij vaak gekenmerkt door catchy gitaarrifs die aangedikt worden door bonkende baslijnen en sterk, diepgaande teksten. Luister daarbij ook naar het gitaarspel van Doug en je zult het met me eens zijn dat de Doug Wahlberg Band een moderne aanpak hanteert van het eigenlijke ietwat retro geluid eigen aan de klassieke Britse rockgolf.
Zelf met het prachtige minder uptempo nummer ‘Nothing’ weet Wahlberg alle twijfel bij ons weg te nemen. Het blijft genieten, nummer na nummer.
Wat ook opvalt zijn de vrij korte titels op deze cd, dus eenvoudig om te onthouden.
Na dit schijfje enkele malen te hebben beluisterd, staat een ding vast: ze hoeven geen support meer te zijn voor anderen, de Doug Wahlberg Band is een sterke band die zonder meer als headliner op een festival affiche zou mogen prijken. Als jij ook een fervent aanhanger bent van Britse bands als Bad Company, The Babys, Led Zeppelin en zelfs een Dire Straits, dan zul je ook dit schijfje zeker weten te appreciëren. Met ‘Flying Under The Radar’ zullen ze zeker niet meer onder de radar te hoeven vliegen.

Alfons Maes (4½)

After listening to this disc, one thing is for sure: the Doug Wahlberg Band is a fine, strong band that should be headlining coming festivals. If you also love the music of British bands such as Bad Company, The Babys, Led Zeppelin, Dire Straits or even American bands Blue Oyster Cult, Black Oak Arkansas and Boston, then you'll also will appreciate this disc. With this awesome album 'Flying Under The Radar' they do not have to fly under the radar anymore.