​In 1969 had de band een megahit met ‘American Woman’, een protestsong tegen de Vietnam oorlog.
De Canadese band had ondertussen reeds zes albums achter de kiezen geduwd, met een mix van bluesrock en psychedelische songs. In 1975 volgde de verwachte split.  Dat de heren zich nu terug kunnen uitleven in het ‘dinosaurus’-genre is hun gegund.  De titel van het album wijst in die retro richting en doet nog een beetje hopen op een gelukzalig moment uit de jaren stilletjes.  Jammer, maar met hun nieuwe composities slaan ze de bal (beter: de rock) helemaal mis.  En dat ligt zeker niet aan de nostalgische replica opnames.  (Vinylliefhebbers hebben ook het idee dat een elpee warmer klinkt dan een cd-- - onzin, al zeg ik het zelf).  De tien rocksongs op ‘The Future Is What It Used To Be’ zijn uitermate saai en slaapverwekkend voor de 21ste eeuw.  Luister best eerst naar het oudere werk, want dat had wel kwaliteiten.
 
Marino Serdons (2 ½)

Robin George is een nobele onbekende gitarist uit Engeland die al dertig jaren lang zijn gitaar doet schreeuwen en huilen.  Nooit wat van gehoord?  Oh jawel, zijn gitaarwerk vind je op songs van David Byron’s Uriah Heep.  Hij schoolde zich ondertussen tot engineer en deed mixen en producing voor de hitband Slade in de tachtiger jaren (je weet wel, die rare snuiters met torenhoge blokhakken!).
De zelfverklaarde hit ‘Heartline’ uit 1986 is echter nooit mijn oren gepasseerd.  Onderschat de man echter niet.  Niet voor niets werd hij in het verleden als guest gitarist gevraagd door o.a. Brian May, John Entwistle en Jimmy Page.  Componeren deed hij trouwens samen met Robert Plant, Phil Lynott en Glen Hughes…om maar enkele te noemen.  Toch bleef hij bescheiden in de schaduw.
Op ‘Rogue Angels’ , zijn zoveelste solo-album, sleurt Robin George de ene gitaarrocker na de andere uit zijn Neal Moser Guitar.  Van zware basritmes tot knappe slide guitar met inventieve melodieën in de zanglijnen.  Er staan echt wel een aantal toffe songs op waarvan de riffs je tenen doen krullen van jaloezie.  Favoriete songs: de meezinger Dangerous Daisy met een onwaarschijnlijke mooie mix van gitaarriffs, het psychedelische Surreal Dream, of het bluesy ‘Love Is Blind’ waarmee zijn rauwe stem optimaal accordeert. Bijgestaan door boezemvriend en drummer Charlie Morgan (Elton John, Kate Bush)  is hij volledig verantwoordelijk voor dit typisch classic rock album.  Recht vanuit het hart naar zijn gitaar.
 
Line-up:
Robin George (Guitars, Vocals)
Charlie Morgan (Drums)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Continuo On B.A.C.H.
2. Window
3. 1st Movement-Renga
4. 2nd Movement-Gemini
5. 3rd Movement-Alla Marcia

Platenlabel
Ear Music
 
Distributie
V2 Records Benelux
 
Website Artiest
Jon Lord

Live album van de legendarische toetsenman van Deep Purple. Jon Lord heeft zijn interesse voor klassieke muziek nooit onder stoelen of banken gestoken. Dat was ook één van de redenen om de band te verlaten in 2001.  ‘Windows’ dateert van 1974. De opnames zijn gemaakt tijdens een concert in Munchen.  Jon Lord krijgt gezelschap van Tony Ashton (piano), Ray Fenwick (gitaar) en David Coverdale (zang). Pete York tekende voor het slagwerk. Majestueus orchestraal bouwt Jon  verder op Bach’s fuga met assistentie van het Munich Chamber Opera Orchestra onder leiding van Schoener.
Klassiek en modernisme interfereren  met elkaar.  Romantici onder ons waren in hun nopjes.
Hoorde je enerzijds het orgel van Bach, dan even later de toetsen en ritmes van Deep Purple, om verder te gaan met de strijkers van Stravinsky.  Heel eclectisch en verwarrend voor de etiketplakkers.
Kant 2 van het album begint met een bluesy gitaar, Michael Bloomfield (Super Session) waardig.  Wie verwacht nadien een sopraan operastem?  Of een funky ritme tussendoor? Zang à la Maria Callas?
Heel gevoelige klassieke passages wisselen af met summiere progrock lijnen.  Jon Lord was met dit album niet aan zijn proefstuk.  In 1971 leverde hij reeds een klassieke bijdrage met de elpee ‘Gemini Suite’. In 1976 kwam nog een vervolg met het album ‘Sarabande’.  Succes en erkenning bleef nochtans steken in de marginaliteit.  Wel worden er nu, vijf jaren na zijn overlijden in 2012, herdenkingsconcerten gepland met zijn uitvoeringen uit  zijn rock én klassiek oeuvre. (zie website Jon Lord)
 
Line-up:
Jon Lord (Piano, Organ, ARP Synthesizer)
David Coverdale (Zang)
Ray Fenwick (Guitar)
Tony Ashton (Piano,Organ, Vocals)
Glen Hughes (Bass, Vocals)
Pete York (Drums, Percussion)
Eberhard Schoener (Moog Synthesizer)
Ermina Santi, Sigune Von Osten (Soprano Vocals)
George Morrison (Trumpet Solo)
Gottfried Greiner (Cello Solo)
Gunter Salber (Violin Solo)
 
 
Marino Serdons (3)

DETAIL ALBUM

Tracks

1. Love When It Rains
2. The Lake
3. Broken
4. What If?
5. Waiting On The Sun
6. Can’t Wait
7. Nothing
8. Torture

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Doug Wahlberg Band

De Amerikaan Doug Wahlberg was tot voor kort een nobele onbekende voor mij. Maar met dit schijfje, waarin we duidelijk klassieke ‘Britse’ rockmuziek ontwaren, bewijst hij dat hij niet zomaar de eerste de beste is.
De Doug Wahlberg Band bestaat uit musici die hun pluimen reeds hebben verdiend. Hijzelf werkte aan diverse projecten mee met o.m. de veel te vroeg overleden gitarist Mick Ronson (Mott The Hoople, David Bowie), Peter Tosh en met de blinde superster Jose Feliciano. En als Jose zegt dat je een sterk gitarist bent, dan mag je daar ieder woord van geloven. Jeff Claypool is een klassiek geschoold pianist en als we zijn palmares er op nakijken vinden we er de naam Gregg Allman op terug. George P. Miller (neen, niet de Australische regisseur) heeft de bas gehanteerd bij o.m. Robby Krieger en John Densmore (beiden uiteraard van de Doors) en Rick Genovese die op de vellen mag tokkelen zat bij Secret Service die support was voor o.a. Flock Of Seagulls, Edgar Winter en Rick Derringer.
De Doug Wahlberg Band zelf mocht in een recent verleden openen voor artiesten als Paul Simon, Foreigner, Blue Oyster Cult enz… Dus zeker niet de minsten.
Het etiket dat we dus op hun sound mogen kleven is Classic British Rock muziek en met een goede acht nummers weet de band ons te overtuigen van hun muzikale kundigheid.
Als opener werd geopteerd voor het nogal vreemd beginnende ‘Love When It Rain’, meteen een eerste knappe indruk van deze voortreffelijke band uit de Danbury streek (New York).
Met ‘Can’t Wait’ horen we indrukken van de Canadees (wat dus eigenlijk ook Brits is) Bryan Adams qua gitaarrifs en daar is absoluut niets verkeerd mee. Zeer commercieel getint nummer dat het volgens mij niet slecht gaat doen wat airplay betreft.
Sterke gitaarriedels alom in ‘Broken’ en dat mogen we ook zeggen van ‘What If’. De band’s vaak mid-tempo muziek wordt vrij vaak gekenmerkt door catchy gitaarrifs die aangedikt worden door bonkende baslijnen en sterk, diepgaande teksten. Luister daarbij ook naar het gitaarspel van Doug en je zult het met me eens zijn dat de Doug Wahlberg Band een moderne aanpak hanteert van het eigenlijke ietwat retro geluid eigen aan de klassieke Britse rockgolf.
Zelf met het prachtige minder uptempo nummer ‘Nothing’ weet Wahlberg alle twijfel bij ons weg te nemen. Het blijft genieten, nummer na nummer.
Wat ook opvalt zijn de vrij korte titels op deze cd, dus eenvoudig om te onthouden.
Na dit schijfje enkele malen te hebben beluisterd, staat een ding vast: ze hoeven geen support meer te zijn voor anderen, de Doug Wahlberg Band is een sterke band die zonder meer als headliner op een festival affiche zou mogen prijken. Als jij ook een fervent aanhanger bent van Britse bands als Bad Company, The Babys, Led Zeppelin en zelfs een Dire Straits, dan zul je ook dit schijfje zeker weten te appreciëren. Met ‘Flying Under The Radar’ zullen ze zeker niet meer onder de radar te hoeven vliegen.

Alfons Maes (4½)