Doctor Ross, ook gekend als Doctor Ross ‘The Harmonica Boss’ werd in 1925 geboren in Tunica, Mississippi. Zijn eerste opnames maakte hij bij Sam Phillips in diens Sun studio. Alhoewel hij in de jaren vijftig toch enige bekendheid genoot, was hij niet tevreden over Sams steun. Het is algemeen geweten dat Phillips zijn promotiemachine liever benutte voor Elvis Presley, Jerry Lee Lewis en Johnny Cash. Internationale bekendheid als ‘one man band’ kreeg Ross pas in de jaren ’70 en ’80. Ross speelde gelijktijdig gitaar, basdrum en hi-hat, maar was vooral bekend om zijn creatief spel op de mondharmonica. Tussen haakjes, hij werd de Doctor genoemd omdat hij zijn harmonicas steevast in een dokterstas meedroeg. Wat zijn stijl betreft, keerde hij terug naar de countryblues  van de artiesten die in het begin van de 20ste eeuw in de Deltaregio opereerden. Beïnvloed was hij door Blind Lemon Jefferson, Blind Boy Fuller, Robert Johnson en Sonny Boy Williamson I. Midden jaren ’50 verhuisde hij naar Flint, Michigan waar hij de job van portier bij General Motors uitoefende. Dat deed hij tot aan zijn pensioen. Het begon pas echt goed te lopen toen hij in 1965 zijn eerste langspeler opnam en tevens zijn eerste Europese tournee maakte. In 1981 kreeg hij zelfs een Grammy Award voor zijn album ‘Rare Blues’ en veroverde hij ook de Europese podia. Iets waar hij heel wat plezier aan beleefde, tot hij op 28 mei 1993 overleed.
Deze compilatie, die de opnames bevat die Doctor Ross maakte in de periode 1951 tot 1962, plaatst zijn enorm talent in de spots. Opvallend is Ross gevoel voor ritme, perfect tot in de puntjes, zodat ze als soliede basis dient voor zijn gitaar- mondharmonicawerk, met toffe countryblues en aanstekelijke boogies als resultaat.
 
Lambert Smits (4 ½)

​Steve Howell ontdekte in 1965 de liefde voor de fingerpicking country blues via blueslegende Mississippi John Hurt. Hij was toen amper dertien jaar jong. Maar zijn zoektocht eindigde hier niet en Steve ontdekte al even snel de sound van Blind Willie McTell, Leadbelly, Robert Johnson, Son House, Rev. Gary Davis, Blind Willie Johnson en Blind Blake. Deze zwarte akoestische gitaristen/vocalisten hadden zijn interesse in country en folk-bluesstijlen én de geschiedenis van de muziek aangewakkerd. Het bracht hem ertoe, om meer te leren over hoe deze muziek naar de steden kwam, en samensmolt met blazers georiënteerde bands. Zo kreeg Steve een sterke affiniteit met en voor de traditionele jazz en New Orleans-muziek uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Hoewel hij erg geïnteresseerd is in vele andere muziekstijlen zoals bebop, rock-‘n-roll, blues en R& B is zijn sound en vocalen diep geworteld in de country akoestische blues en traditionele jazzgenres. Steve is geboren in Marshall, Texas. Ook zijn kompaan Jason Weinheimer is een ervaren songwriter en performer. Hij focuste zich het afgelopen decennium hoofdzakelijk op het opnemen en produceren van albums voor andere artiesten in zijn home- studio, Fellowship Hall Sound. Naast zijn studiowerk speelt hij basgitaar in een aantal bands. Dan Sumner is een in Louisiana gevestigde gitarist, arrangeur en muziekproducent. Hij is een internationaal geprezen artiest die regelmatig optreedt en de wereld rondtoert met diverse groepen. David Dodson is een multi-instrumentalist die gespecialiseerd is in fingerpickingstyle gitaar, mandoline en dobro. De twaalf tracks op Steve’s achtste album ‘History Rhymes’ zijn haast tijdloze verhalen uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Het kwartet opent met het oergezellige ‘There’ll Be Some Changes Made’ en zetten hun weg verder met de eenvoudige akoestische setting in ‘Blues In The Night’, een Harold Arlen en Johnny Mercer standard nummer. Bij Blind Lemon Jefferson leende ze voor de gelegenheid ‘Shuckin’ Sugar’, origineel uit 1926. Dodson’s mandoline bepaald ook de melodielijn in het traditionele ‘Jack Of Diamonds’. Rev. Gary Davis staat op de credits van het hemels mooi opgebouwde ‘If I Had My Way’. Het jazzy ‘Everybody Loves My Baby’ komt oorspronkelijk uit 1924. De tedere versie van Ray Charles hit ‘ You Do not Know Me’ werd bij elkaar geschreven door Cindy Walker en Eddie Arnold. De akoestische gitaararrangementen en fingerpicking’ staan ook hier in de spotlight in het accurate ‘I Got A Right To Sing The Blues’ en Huddie Ledbetter’s ‘Titanic’. Tussendoor brengt Steve een ode aan zijn vader met het country begeesterde 'Texas Rangers - The Falls Of Richmond'. De relaxte country blues 'Pine Bluff, Arkansas' van Bukka White is een prima afsluiter.
 
Philip Verhaege (4 ½)
 

De uit de buurt van Baldwin County , Alabama afkomstige Adam Holt promoot met enige trots zijn nieuwe album ‘Kind Of Blues’. De titel is veelzeggend, het is inderdaad een heuse reflectie van enkele gedifferentieerde muziekstijlen. Het is een mixture van blues, country, rock en  Americana tunes. Adam begon op jonge leeftijd met trompet te spelen en was zowaar geobsedeerd door de plaat ‘Kind Of Blue’ van Milles Davis. Dus, nog een verwijzing naar de titel. Als tiener werkte hij aan analoge opnameapparatuur, voorversterkers en cassetterecorders. De essentiële hardware om zijn originele songs mee in te blikken. In 2010 was Adam vrijwel meteen succesvol met de release ‘The Sunday Troubadour’, gevolgd door een twee tracks tellende EP, die werd geregistreerd in de legendarische SUN Studios. Vijf jaar eerder was er ook de debuutplaat ‘This Is Adam Holt’. Nu is er dus ‘Kind Of Blues’ op het label Zenith Records. Het swingende nummer ‘Dhr. Morning Drive’ is de eerste track op het album. De song werd in co-schrijverschap met zijn vrouw, singer-songwriter Jillian Holt, neergepend. Het nummer gaat over haar grootvader, Jack Bell, die meer dan 50 jaar radio-DJ was. Je hoort zijn stem, opgenomen met een vintage microfoon, aan het begin en einde van de song. De slow blues en Americana begeesterde ’Don’t Give Up On Me Baby’ is ingekleurd door Adam’s polychrome gitaartechniek. De song ‘Bobby’ heeft een gospel beïnvloede orgel intro, en ook het country gevoelige ‘I’m Still Holding On’ en ‘The Story Must Go On’ kunnen ons bekoren. Southern rocker ‘Before I Trusted You’, de  barrelhouse piano rock-'n-roller ‘Give The Dog A Bone’ en ‘The Bourgeoise’ zorgen voor die gezellige ouderwetse aanstekelijkheid. Het akoestische en rustig uitdijende ‘The End’ brengt ons naar de enige cover op de plaat ‘Lay Lady Lay’, dat Adam voor de gelegenheid leende bij Bob Dylan. ‘Kind Of Blues’ is een (h)eerlijk schijfje…!
 
Philip Verhaege (4 ½)

Sinds 2014 zijn Little Boy & Nightingale een graag gezien duo in bars, kroegentochten, bluesclubs en festivals. Wouter Verhelst en Ilse Van Dooren zijn een duo die de passie delen voor blues, country blues, roots muziek en swingende rock-‘n-roll. Akoestische gitaren, bluesharp, vintage footstamping, percussie en opwindende vocalen zijn de basis voor hun veertien originele songs. De ritmiek verrast haast aangenaam in ieder nummer. Zo divergeert het opwindende en meerstemmige ‘Only Two Lousy People’, met het country begeesterde ‘Someday You’re Gonna Be Mine’, waar Little Boy stem-gewijs een kazoo nabootst én vooral met het acapella begeesterde ‘You and Me’, met die hemels mooie stem van  Ilse. Het autobiografische en in highspeed geperformde ‘The Borderline’ brengt ons naar de zweemzoete ballade ‘Little Devil’. Eens gezeten op een frontporch ergens in het diepe zuiden komt ‘Wake Me Up’ en het bluegrass geënthousiasmeerde ‘Diggin’ ons persuaderen. Tex-Mex is haast ‘If Your Love Is Strong’, én net zoals op de akoestische rocksong ‘When Johnny Starts To Dance’ is het ook moeilijk stilzitten tijdens ‘Raise Your Hand’, ‘R&R Never Dies’ en ‘We Will Be Alright’. Een mooi akoestische ballade is dan weer ‘Never Say Goodbye To A Friend’. De track ‘Encore’ is een opwindende chapiter die live werd gepercipieerd. Knap..!
 
Philip Verhaege (4 ½) 

​Liefhebbers van country en blues willen we dit niet onthouden.  Eind vorig jaar verscheen in eigen beheer een schitterend debuutalbum. Al twintig jaar schuimt Dave Rosewood de clubs af met zijn eigen roots. Gold And Travel vertelt eindelijk zijn levensverhaal.
Countryrock  uit de Ozark Mountains ,  in combinatie met  blues en gospel om de roots niet te ontkennen. Op de hoes een slapende clochard voor een motel.  Het zegt veel over de ingesteldheid én het leven van de in Zweden wonende Amerikaan.  De liefde trok hem naar dit continent. Eindelijk een vaste stek onder zijn voeten en het begin van een nieuwe periode.
Uit het album werden drie singles getrokken. ‘Fields’ een trage singer-songwritersong.  In 'Blowin'Around' snaart de fiddle helemaal op de country toer. En '20 years' kreeg een knap bluesritme mee, heel tof met de krakende groeven en de stemvervorming, nostalgisch verwijzend naar het begin van de opnametechnieken.  Vooral in die bluesrock bewijst Dave Rosewood dat hij zijn klassiekers heeft bestudeerd. 'In These Halls' roept heel sterk de hoogdagen van Cream op.   Dave Rosewood refereert in vrijwel elke song naar zijn eigen arm en rijk leven.  Titelsong 'Gravel and Gold' schuurt dan ook veelbetekenend naar het einde van een tof album.

Line-up:
Dave Rosewood (Lead Vocals, Rythm & Melody Guitar, Harmonica)
Björn Holm (Melody & Slide Guitar, Accordion, Piano)
Roger Bullford Olofsson (Bass, Backing Vocals)
Monica Paulsson (Percussion, Backing Vocals)
Johanna Salminen Karlsson (Fiddle, Backing Vocals)
 
 
Marino Serdons (4)

Het label Alive Naturalsound Records is trots om het nieuwe album ‘Desert Dreams’ van Lonesome Shack te realiseren. Onder het pseudoniem Lonesome Shack had Ben Todd in 2007 de debuutplaat ‘Whiskey's What I Crave?/?Tryin' To Get Home’ vrijgegeven als digitale download.
Twee jaar later verscheen dan de EP ‘Falling Down On Your Floor’ en ‘Bound To Die’ uit 2010.
In datzelfde jaar werd ook de release ‘Slidin Boa’ boven de doopvond gehouden. Net zoals ‘City Man’ en ‘The Switcher’ van dik drie jaar geleden. Van Seattle naar London was ook voor Lonesome Shack een kleine stap. Nu hebben ze dus met de plaat ‘Desert Dreams’ een nieuw en leuk hebbeding gerealiseerd. Frontman, singer-songwriter en gitaarslinger Ben Todd neemt je vrijwel meteen bij je strot van bij de aftrap. Het Delta blues begeesterde ‘On The One’ blijkt dan ook de ideale openingssong te zijn. De toon is gezet, de bourbon weerklinkt op de achtergrond en dit alles doet ons bijwijlen sterk terugdenken aan de Fat Possum blues-stijl. Bassist Luke Bergman en Kristian Garrard’s percussie en drumwerk vormen de perfecte ritmesectie. Songs als ‘Past The Ditch’ en ‘New Dream’ zijn net zoals ‘Lonely’ zeer swingende tracks. Het nummer ‘Only One’ is zelfs een radiovriendelijke popsong. De Afrikaanse blues  ritmiek uit ‘Too Bad’ is haast onevenaarbaar. Al komt het popgevoelige ‘No way Back’ alweer flink om de hoek loeren. Psychedelica, is het blues of toch alweer moderne rootsmuziek. En dan hebben we het hier over het nummer ‘The City Is A Dessert’. Het nummer divergeert en brengt ons naar het blues begeesterde ‘Desert Dreams’.  Delta blues met een moderne touch…
 
Philip Verhaege (4 ½)

De titel van Earle’s nieuwste mag dan vrij kort zijn, er steekt een verhaal achter dat we jullie niet willen onthouden. We schrijven 1974 als Steve van San Antonio naar Nashville, ‘the place to be’ voor songwriters verkast. Singer/songwriter Guy Clark, want dat is de man achter de titel van dit album, is Steve’s idool. De verrassing kon dan ook niet groter zijn als hij, bij een toevallig barbezoek, een paar van zijn nummers voor Clark mocht spelen. Een paar maanden later speelde de toen 19 jarige Earle bas in Clark’s band. Toen Clark in 2016 overleed, was het klaar en duidelijk voor Steve Earle. Hij moest en zou een eerbetoon opnemen voor zijn vriend en mentor. Dat eerbetoon is er nu en kreeg vrij snel gestalte. Een weekje studio en praktisch geen overdubs, maken dat het album een geweldige livesound meekreeg. Naast zijn Dukes kan Earle ook beroep doen op een indrukwekkende lijst gasten, waaronder Jerry Jeff Walker, Emmylou Harris en Rodney Crowell. Steve selecteerde 16 songs uit Clark’s repertoire, waaronder ook het bekende ‘Desperados Waiting For A Train’ en ‘L.A. Freeway’. Het resultaat is verbluffend. Het is alsof je getooid met cowboyhoed en geruit overhemd een Amerikaanse kroeg binnenstapt en met een biertje binnen handbereik ondergedompeld wordt in fantastische outlaw country en countryblues. Steve’s stem imponeert nog steeds en bezorgt je zonder meer kippenvel. Rauw en schor, eerlijk en niets aan de fantasie overlatend, zoals het hoort. Stevig gitaarwerk afgewisseld met akoestisch snarenwerk, zoete pedalsteelklanken en sporadisch een melancholische fiddle doen de rest.
Of Guy Clark vanuit het hiernamaals richtlijnen in Earle’s oor fluisterde, valt niet te achterhalen. Waar we wel zeker van zijn is dat ‘Guy’ een subliem eerbetoon is aan een veel te vroeg overleden legende.
 
Lambert Smits (4 ½)

Gebrek aan inspiratie? Trek dan naar de uitgestrekte delta van de Mississippi.  Dat moet Jordan Officer gedacht hebben alvorens hij zijn vierde album Three Rivers neerpende.  Echt vrolijk is hij er niet van geworden.  De voormalige bakermat van de blues straalt een enorme troosteloosheid uit met uitgestrekte (katoen-)velden en verlaten fabrieksterreinen.  Maar hoe zit dat dan met de muziek?
Op de hoes van zijn nieuwe worp staat Jordan meewarig te staren naar een halfzieke boom in een desolaat landschap. Op de achterzijde een foto van een voormalige club, LaVene Music Center.  Beide foto’s geven onmiddellijk de teneur van het hele album: waar kom ik vandaan en waar ben ik mee bezig!  In ‘Your Body’s My Home’ reflecteert hij even terug op zijn jeugd om zijn grote liefde kabbelend kenbaar te maken.  Jordan Officer mag dan een Canadees paspoort hebben, hij voelt zeer sterk de Amerikaanse roots aan.  De singer-songwriter tokkelt melancholisch op zijn gitaar en vertelt ondertussen zijn (liefdes)leven in elf songs.  Jordan speelde vroeger niet alleen blues maar ook jazz en country.  Luister maar eens naar de old shool retrosong ‘One Handed Push-Ups’ waar hij op ludieke wijze viool (fiddle) speelt.  Het slagwerk komt van niemand minder dan Charley Drayton, de drummer van Keith Richards.  ‘Three Rivers’ vloeit echter niet zo vlot als wishkey door de keel.  Best leun je even achterover in de zetel om optimaal te genieten van zijn onorthodox gitaarspel.
 
Line-up:
Jordan Officer (Vocals, Guitars, Violin)
Zev Katz (Bass)
Charley Drayton (Drums, Percussion on 3 & 4)
 
Marino Serdons (3)

De tijd van hits als ‘Kiss On My List’, ‘Maneater’ en ‘Private Eyes’, die hij samen met Daryl Hall als Hall & Oates scoorde, heeft John Oates reeds lang achter zich gelaten. Inmiddels nadert de man de leeftijd van 70 en dan wordt het tijd om nog eens iets van die ‘bucket list’ te schrappen. Eén van die dingen die op John’s lijst stond, was het uitbrengen van een album met zijn versies van American rootssongs. Samen met de fantastische The Good Road Band speelde hij ‘Arkansas’ in en dit meesterwerkje ligt nu in ons afspeelapparaat. En ja, dit is een meesterwerkje in de puurste betekenis van het woord. Met Sam Bush op mandoline, Russ Pahl op pedalsteel, Guthrie Trapp op elektrische gitaar, Steve Makcey op bas, Nathaniel Smith op cello en Josh Day op drums en percussie, heeft Oates een subliem musicerende band naast zich. John’s stem mag dan wat krassen vertonen, maar dit is net de patina die het American rootsgenre nodig heeft.  Voor zijn songkeuze ging John grasduinen in de traditionele songs uit de Mississippi Delta. Naast die traditionals die hij van een eigen arrangement voorzag, vervolledigde hij zijn zoektocht met werk van Mississippi John Hurt,  Blind Blake en het in 1932 door Jimmie Rodgers bekend geraakte ‘Miss The Mississippi And You’. Blues, ragtime, bluegrass en countryblues zijn dan ook ruimschoots aanwezig. Voor de titeltrack, net als voor ‘Dig Back De ep’ kroop Oates zelf in de pen, met als resultaat twee nummers die mooi blenden met het oudere en traditionele oeuvre. Zelfs de manier waarop gemusiceerd wordt toont opvallende vergelijkingen met die van de pioniers. Ontspannen, zichzelf amuserend werken John en zijn maten zich door de 10 nummers.
Met ‘Arkansas’ heeft John Oates niet alleen een item van zijn ‘bucket list’ geschrapt, maar ons ook voorzien van een heerlijk, nostalgisch klinkend album.
 
Lambert Smits ( 4 ½)

Wees op uw hoede! Niettegenstaande de naam Potulsky een Oost-Europees origine doet vermoeden, is de protagonist in voornoemde – ietwat voorbarige - veronderstelling zo Amerikaans als de ‘red, white and blue’. Als bewijsvoering voor dit statement schuif ik  ‘You want to know about me’ (miss Potulsky’s  op CD geperste debuut) naar voren. Laten we een kat een kat noemen, Nikole gaat met haar eerste worp geen nominatie, laat staan podiumplaats in de categorie ‘originaliteit’ in de wacht slepen. De vraag is echter: ‘Is dit nodig?’. Voor wat betreft ondergeschrevene in elk geval niet, simpelweg omdat Potulsky met haar ge-crowdfunde startproject een kwalitatief hoogstaand album afleverde. Een potpourri van catchy nummers in de good-old Americana traditie.
Startschot van dienst ‘Maudie’s lament’, een blues-gedreven nummer (inclusief cliché introriff), zet het luisterpubliek op het verkeerde been. Althans diegenen die dachten een pure folk-country CD in handen te hebben. Na deze onverwachte (doch alles behalve onaangename) start vervolgt Potulsky met acht overwegend country-folk getinte nummers. We halen de eerder aangehaalde kat er nog eens bij, Nikole lijkt niet bepaald bang te zijn van het fenomeen ‘leentjebuur spelen’. Zo zou Roger Daltrey ongetwijfeld invallen met ‘behind blue eyes’ in het refrein van ‘You wanna know about’, dit terwijl voor ‘Get out’ Adèle  de mosterdfabrikant lijkt te zijn (iets te duidelijke gelijkenis met ‘Someone like you’). Tijdelijke verandering van countryspijs komt er met ‘Daddy’s gone home’ waarmee op wondermooie wijze de afslag richting gospel wordt genomen, om hierna met ‘Ferris Wheel’ weer alle country-folk registers open te trekken.
Enig spiekwerk op www.nikolepotulsky.com leert dat het onderwerp van deze recensie al eens vergeleken wordt met onder andere Lucinda Williams (begrijpelijk) en John Prine. Uw edele dienaar voegt hier nog graag MariaMcKee (ten tijde van Lone Justice) en Indigo Girls aan toe. 
‘If you want to know more about Nikole Potulsky’ dan is ‘If you want to know more about me’ , naast YouTube, online fora en live concerten de ideale kennismaking met deze Portlandse met het singer-songwriter-metier in de vingers. Het gerecenseerde kleinood zal nog regelmatig richting CD speler worden verwezen, al was het maar voor ‘I miss the train’. Wat geen aanklacht is tegen de onregelmatigheden binnen de dienstregeling van de NMBS, noch een nummer over het verweesd achterblijven op een perron, maar een op de klassieke-country-leest geschooide meezinger over een voorliefde voor treinreizen.
​
Jan Coonen (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Do It All Over Again
2. Seperation - 2
3. History
4. Have Your Fun
5. Run To The River
6. Winin' Boy Blues
7. The Good Lord Didn't Tell Me
8. House Of The Rising Sun
9. The Wretch
10. Let The Train Whistle Blow
11. Ain't No Livin' With The Blues
12. Nothin' Is What You Get

Platenlabel
Circo
 
Labelnummer
Circo 028
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Hemifran
 
Website Artiest
John Cee Stannard
 

Singer-songwriter John Cee Stannard zit al meer dan vijftig jaar in het muziekjargon. Hij had eigenlijk altijd al voorrecht om met getalenteerde muzikanten te werken. John was jarenlang lid van de folkband Tudor Lodge, toen hij ook zijn solo-blues gebaseerde album op de markt gooide. Anno 2017 is John Cee Stannard nog steeds razend populair en heeft hij met de release ‘To The River’ een waardige opvolger klaar voor het album ‘Stone Cold Sober’ en een Kerst EP. Samen met zijn soulmates Mike Baker (gitaar) en Howard Brichmore op harmonica presenteer John tien originele songs en twee herwerkte covers met Jelly Roll Morton’s ‘Winin’ Boy Blues’ en het traditionele maar uiterst subtiel gespeelde ‘House Of The Rising Sun’. Voor deze gelegenheid werden ook drummer Julian Bown en bassist Andy Crowdy uitgenodigd. Net zoals enkele occasionele ‘special guests’. De akoestische nummers worden opgefleurd door John Cee Stannard warm maar enigszins ruw stemgeluid. De authentieke songs zitten boordevol originaliteit, al zijn ze allen wel degelijk beïnvloed en geïnjecteerd door de Country Delta blues en ragtime stijl. In nummers zoals ‘Separation 2’, ‘The Wretch’ en ‘Run To The River’ is John Cee  bezield door het evangelie. Al krijgen wij hier ook wel voldoening van nummers als ‘Let The Train Whistle Blow’, met Simon Mayers aanwakkerende vioolschikkingen en Julia Titus vocale steun  en het afsluitende ‘Nothin’ Is Wht You Get’. John Cee Stannard weet ons alweer te verrassen!
 
Philip Verhaege (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. I Don’t Want You Anymore
2. Don’t You Worry None ‘Bout Me
3. The Story
4. Rum Ol’ Do
5. So Long
6. Lead Hearted Blues
7. Stone Cold Sober
8. Poverty Blues
9. Right Back At The Start
10. Worse Off Than You
11. Dream The Blues
12. This Rag Of Mine

Platenlabel
Castlron Records

Labelnummer
CIRCD 025

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
John Cee Stannard

John Cee Stannard & Blues Horizon is een Engels trio bestaande uit John Cee Stannard, Mike Baker en Howard Birchmore. Naast de zang neemt John ook de akoestische Gibson j-200, diverse resonators en de banjo onder handen. Mike bespeelt zowel de akoestische als elektrische gitaar en Howard is de man achter de smoelschuiver. Vanaf de eerste track, het swingende, jazzy ‘I Don’t Want You Anymore’ valt het op dat hier excellente muzikanten aan het werk zijn, die bovendien een immens speelplezier uitstralen. Met 12 songs,waaronder slechts één cover, namelijk Blind Blakes ‘Lead Hearted Blues’ weet dit trio van begin tot einde te boeien. De 11 songs van de hand van John Cee  bieden stuk voor stuk, een inkijk in zijn getalenteerd songschrijverschap. Alhoewel het album een luchtige indruk nalaat, klaagt Stannard ook de heersende wantoestanden aan. Zo vraagt hij in ‘The Story’, met knappe vioolprestaties van gast Simon Mayor, begrip voor diegenen die door drankgebruik en een verkeerde levenswijze, hun huwelijk zien stranden, haven en goed en job verliezen, en als busker eindigen. De middenklasse die in Amerika, door de crisis hun jobs de mist in zag gaan, krijgt een gezicht in ‘Poverty Blues’. Eén van de mooiste songs is ongetwijfeld ‘Worse Off Than You’, dat laat zien dat anderen het vaak nog slechter hebben. Een knap staaltje countryblues krijgen we in ‘Rum Ol’ Do’, terwijl in de swingende titeltrack Simon Mayor andermaal schittert, maar nu op de mandoline.
Ondanks de vaak niet zo vrolijke teksten, ademt dit schijfje toch een zekere vrolijkheid en luchtigheid uit. Met ‘Stone Cold Sober’ leveren John Cee Stannard & Blues Horizon zonder meer een kwalitatief hoogstaand semiakoestisch bluesalbum af. De wijze waarop hier gemusiceerd wordt, zowel door Stannard, Baker en zeker door Birchmore op de mondharmonica, doet reikhalzend uitkijken naar een optreden van dit trio.

Lambert Smits (4½)