De tijd van hits als ‘Kiss On My List’, ‘Maneater’ en ‘Private Eyes’, die hij samen met Daryl Hall als Hall & Oates scoorde, heeft John Oates reeds lang achter zich gelaten. Inmiddels nadert de man de leeftijd van 70 en dan wordt het tijd om nog eens iets van die ‘bucket list’ te schrappen. Eén van die dingen die op John’s lijst stond, was het uitbrengen van een album met zijn versies van American rootssongs. Samen met de fantastische The Good Road Band speelde hij ‘Arkansas’ in en dit meesterwerkje ligt nu in ons afspeelapparaat. En ja, dit is een meesterwerkje in de puurste betekenis van het woord. Met Sam Bush op mandoline, Russ Pahl op pedalsteel, Guthrie Trapp op elektrische gitaar, Steve Makcey op bas, Nathaniel Smith op cello en Josh Day op drums en percussie, heeft Oates een subliem musicerende band naast zich. John’s stem mag dan wat krassen vertonen, maar dit is net de patina die het American rootsgenre nodig heeft.  Voor zijn songkeuze ging John grasduinen in de traditionele songs uit de Mississippi Delta. Naast die traditionals die hij van een eigen arrangement voorzag, vervolledigde hij zijn zoektocht met werk van Mississippi John Hurt,  Blind Blake en het in 1932 door Jimmie Rodgers bekend geraakte ‘Miss The Mississippi And You’. Blues, ragtime, bluegrass en countryblues zijn dan ook ruimschoots aanwezig. Voor de titeltrack, net als voor ‘Dig Back De ep’ kroop Oates zelf in de pen, met als resultaat twee nummers die mooi blenden met het oudere en traditionele oeuvre. Zelfs de manier waarop gemusiceerd wordt toont opvallende vergelijkingen met die van de pioniers. Ontspannen, zichzelf amuserend werken John en zijn maten zich door de 10 nummers.
Met ‘Arkansas’ heeft John Oates niet alleen een item van zijn ‘bucket list’ geschrapt, maar ons ook voorzien van een heerlijk, nostalgisch klinkend album.
 
Lambert Smits ( 4 ½)

Wees op uw hoede! Niettegenstaande de naam Potulsky een Oost-Europees origine doet vermoeden, is de protagonist in voornoemde – ietwat voorbarige - veronderstelling zo Amerikaans als de ‘red, white and blue’. Als bewijsvoering voor dit statement schuif ik  ‘You want to know about me’ (miss Potulsky’s  op CD geperste debuut) naar voren. Laten we een kat een kat noemen, Nikole gaat met haar eerste worp geen nominatie, laat staan podiumplaats in de categorie ‘originaliteit’ in de wacht slepen. De vraag is echter: ‘Is dit nodig?’. Voor wat betreft ondergeschrevene in elk geval niet, simpelweg omdat Potulsky met haar ge-crowdfunde startproject een kwalitatief hoogstaand album afleverde. Een potpourri van catchy nummers in de good-old Americana traditie.
Startschot van dienst ‘Maudie’s lament’, een blues-gedreven nummer (inclusief cliché introriff), zet het luisterpubliek op het verkeerde been. Althans diegenen die dachten een pure folk-country CD in handen te hebben. Na deze onverwachte (doch alles behalve onaangename) start vervolgt Potulsky met acht overwegend country-folk getinte nummers. We halen de eerder aangehaalde kat er nog eens bij, Nikole lijkt niet bepaald bang te zijn van het fenomeen ‘leentjebuur spelen’. Zo zou Roger Daltrey ongetwijfeld invallen met ‘behind blue eyes’ in het refrein van ‘You wanna know about’, dit terwijl voor ‘Get out’ Adèle  de mosterdfabrikant lijkt te zijn (iets te duidelijke gelijkenis met ‘Someone like you’). Tijdelijke verandering van countryspijs komt er met ‘Daddy’s gone home’ waarmee op wondermooie wijze de afslag richting gospel wordt genomen, om hierna met ‘Ferris Wheel’ weer alle country-folk registers open te trekken.
Enig spiekwerk op www.nikolepotulsky.com leert dat het onderwerp van deze recensie al eens vergeleken wordt met onder andere Lucinda Williams (begrijpelijk) en John Prine. Uw edele dienaar voegt hier nog graag MariaMcKee (ten tijde van Lone Justice) en Indigo Girls aan toe. 
‘If you want to know more about Nikole Potulsky’ dan is ‘If you want to know more about me’ , naast YouTube, online fora en live concerten de ideale kennismaking met deze Portlandse met het singer-songwriter-metier in de vingers. Het gerecenseerde kleinood zal nog regelmatig richting CD speler worden verwezen, al was het maar voor ‘I miss the train’. Wat geen aanklacht is tegen de onregelmatigheden binnen de dienstregeling van de NMBS, noch een nummer over het verweesd achterblijven op een perron, maar een op de klassieke-country-leest geschooide meezinger over een voorliefde voor treinreizen.
​
Jan Coonen (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Do It All Over Again
2. Seperation - 2
3. History
4. Have Your Fun
5. Run To The River
6. Winin' Boy Blues
7. The Good Lord Didn't Tell Me
8. House Of The Rising Sun
9. The Wretch
10. Let The Train Whistle Blow
11. Ain't No Livin' With The Blues
12. Nothin' Is What You Get

Platenlabel
Circo
 
Labelnummer
Circo 028
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Hemifran
 
Website Artiest
John Cee Stannard
 

Singer-songwriter John Cee Stannard zit al meer dan vijftig jaar in het muziekjargon. Hij had eigenlijk altijd al voorrecht om met getalenteerde muzikanten te werken. John was jarenlang lid van de folkband Tudor Lodge, toen hij ook zijn solo-blues gebaseerde album op de markt gooide. Anno 2017 is John Cee Stannard nog steeds razend populair en heeft hij met de release ‘To The River’ een waardige opvolger klaar voor het album ‘Stone Cold Sober’ en een Kerst EP. Samen met zijn soulmates Mike Baker (gitaar) en Howard Brichmore op harmonica presenteer John tien originele songs en twee herwerkte covers met Jelly Roll Morton’s ‘Winin’ Boy Blues’ en het traditionele maar uiterst subtiel gespeelde ‘House Of The Rising Sun’. Voor deze gelegenheid werden ook drummer Julian Bown en bassist Andy Crowdy uitgenodigd. Net zoals enkele occasionele ‘special guests’. De akoestische nummers worden opgefleurd door John Cee Stannard warm maar enigszins ruw stemgeluid. De authentieke songs zitten boordevol originaliteit, al zijn ze allen wel degelijk beïnvloed en geïnjecteerd door de Country Delta blues en ragtime stijl. In nummers zoals ‘Separation 2’, ‘The Wretch’ en ‘Run To The River’ is John Cee  bezield door het evangelie. Al krijgen wij hier ook wel voldoening van nummers als ‘Let The Train Whistle Blow’, met Simon Mayers aanwakkerende vioolschikkingen en Julia Titus vocale steun  en het afsluitende ‘Nothin’ Is Wht You Get’. John Cee Stannard weet ons alweer te verrassen!
 
Philip Verhaege (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. I Don’t Want You Anymore
2. Don’t You Worry None ‘Bout Me
3. The Story
4. Rum Ol’ Do
5. So Long
6. Lead Hearted Blues
7. Stone Cold Sober
8. Poverty Blues
9. Right Back At The Start
10. Worse Off Than You
11. Dream The Blues
12. This Rag Of Mine

Platenlabel
Castlron Records

Labelnummer
CIRCD 025

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
John Cee Stannard

John Cee Stannard & Blues Horizon is een Engels trio bestaande uit John Cee Stannard, Mike Baker en Howard Birchmore. Naast de zang neemt John ook de akoestische Gibson j-200, diverse resonators en de banjo onder handen. Mike bespeelt zowel de akoestische als elektrische gitaar en Howard is de man achter de smoelschuiver. Vanaf de eerste track, het swingende, jazzy ‘I Don’t Want You Anymore’ valt het op dat hier excellente muzikanten aan het werk zijn, die bovendien een immens speelplezier uitstralen. Met 12 songs,waaronder slechts één cover, namelijk Blind Blakes ‘Lead Hearted Blues’ weet dit trio van begin tot einde te boeien. De 11 songs van de hand van John Cee  bieden stuk voor stuk, een inkijk in zijn getalenteerd songschrijverschap. Alhoewel het album een luchtige indruk nalaat, klaagt Stannard ook de heersende wantoestanden aan. Zo vraagt hij in ‘The Story’, met knappe vioolprestaties van gast Simon Mayor, begrip voor diegenen die door drankgebruik en een verkeerde levenswijze, hun huwelijk zien stranden, haven en goed en job verliezen, en als busker eindigen. De middenklasse die in Amerika, door de crisis hun jobs de mist in zag gaan, krijgt een gezicht in ‘Poverty Blues’. Eén van de mooiste songs is ongetwijfeld ‘Worse Off Than You’, dat laat zien dat anderen het vaak nog slechter hebben. Een knap staaltje countryblues krijgen we in ‘Rum Ol’ Do’, terwijl in de swingende titeltrack Simon Mayor andermaal schittert, maar nu op de mandoline.
Ondanks de vaak niet zo vrolijke teksten, ademt dit schijfje toch een zekere vrolijkheid en luchtigheid uit. Met ‘Stone Cold Sober’ leveren John Cee Stannard & Blues Horizon zonder meer een kwalitatief hoogstaand semiakoestisch bluesalbum af. De wijze waarop hier gemusiceerd wordt, zowel door Stannard, Baker en zeker door Birchmore op de mondharmonica, doet reikhalzend uitkijken naar een optreden van dit trio.

Lambert Smits (4½)