De hoogdagen van de folk behoren al bijna een halve eeuw tot een ver verleden.  Met de Engelse Gem Andrews behoort een heropflakkering tot de mogelijkehden.  Als jong meisje kwam ze in de ban van Sandy Denny, haar eerste stappen als vijfjarige richting carrière met gitaar en zang. Kan het nog jonger? Liverpool was in die tijd nog een grauwe stad met veel criminaliteit.  Een ontmoeting met Emmylou Harris tijdens haar tienerjaren betekende echter een broodnodige stimulans.  Cursus songwriting in Newcastle en dan een vlucht over de oceaan naar Canada. De basis voor een eerste album was gelegd met ‘Scatter’ in 2012.
Ondertussen bracht zij, na Vancouver (2016), haar derde plaat uit (ja, ook op vinyl): ‘North’.  Gem vertoeft tegenwoordig in Berlijn waar een uitwisseling van ideeën gemeengoed is. Toch kan ze de jaren in Canada niet weg steken.  Ondanks haar Engelse roots, schrijft ze vooral americana en  alt-country liedjes.  Slide gitaar, Mandoline, Viool,…begeleiden haar poëtische teksten over armoede, mentale ziekte, over de noordelijke gemeenschap die het geloof kwijt is in de politici. Live can be hard.
Eén van de sterkste nummers is  Feather & Skin, emotioneel opgebouwd met piano en viool.  Kort maar krachtig.  De meeste songs halen de drie minuten niet.  Het album eindigt met een cover van Kate & Anna McGarrigle ‘Come A Long Way’.
Gem Andrews schetst met ‘North’ een beeld van het harde leven van de werkende mens in het noordoosten van Engeland.   Zoals we verwachten van een echte songwriter.  Dat zij ondertussen in Berlijn ook nog feministisch theater op poten zet, doet haar alleen maar in mijn achting stijgen.  Maar traditionele Britse folk (zoals op het Topic label) zit er blijkbaar niet meer in . Jammer!
 
Line-up:
Gem Andrews (Vocals, Guitar, Banjo)
Nicky Rushton (Piano, Accordion, Electric Guitar, Harmony vocals)
Sarah Van Jelle (Double Bass, Harmony Vocals)
Bernard Wright (Violin, Mandolin, Harmony vocals)
Susanne Lambert (Drums, Percussion, Harmony Vocals)
 
Marino Serdons (3 ½)

Knip, knip, knip, … het getik van de kappersschaar versmelt met de  naam Torgeir Waldemar. 'Excuseer?', vraag ik. 'Torgeir Waldemar', herhaalt mijn gediplomeerde haarstylist.  Velerlei vragen volgen: 'Of ik hem ken?'... 'Of  ik hem niet eens een speelkans kan bieden op onze zolder?'… Vragen waar ik zelden affirmatief op antwoord. Hooguit mompel ik iets binnensmonds. Het geknip gaat verder en er wordt – het kappersmes op de keel -  een compromis gesloten: ik beloof plechtig de heer Waldemar te checken.
We verhalen over een kappersontmoeting daterende van midden 2017. Ondertussen is de heer Waldemar geen onbekende meer. Uw recensent is een man van zijn woord. Hij checkte. En werd fan. Vandaar ook de grote vreugde bij het opmerken van 'Jamais Vu', het laatste wapenfeit Torgeir, op het te-recenseren-lijstje. Nu is het bijvoeglijke naamwoord ‘laatste’ niet geheel correct gekozen. Voor ‘Jamais Vu’ recycleerde de Noorse bard van zijn eerste twee albums. Rouwig dienen we echter niet te zijn over het ontbreken van nieuw materiaal. De heer Waldemar gaf zijn eerdere meesterwerkjes namelijk een facelift van jewelste. Herwerkingen die veel nieuw materiaal doet verbleken.
Wat we van ‘Jamais Vu’ vinden? Laten we het met een krasse uitspraak  duiden: we schrijven midden maart en uw recensent gaat er nu al prat op dat ‘Jamais Vu’ in zijn eindejaarslijstje zal prijken! Duidelijk genoeg? Hoe knap kan een plaat zijn! Flabbergasted!  Van het ingetogen ‘Among The Low’ tot de vettige gitaren op de country-rockers ‘Streets’ en ‘Take me Home’ … T.O.P.P.L.A.A.T.! We geraken er niet over uitgepraat, we geraken nog minder uitgeluisterd. S.U.B.L.I.E.M. 
Beste lezer, tot de volgende, we moeten er tussenuit … en schuiven ondertussen Waldemar weer in de CD-speler!
​
Jan Coonen (5)

“Hey, hey, I love to hear you talking!” zo trapt Beth Wimmer, haar jongste werk, ‘Bookmark’ af. Na enkele luisterbeurten durft de schrijver-van-dienst er voor uit te komen: “Hey, hey Beth, I love to hear you singing”. Met enig schaamrood op de wangen voegen we er snel aan toe dat, tot voor ‘Bookmark’, Beth Wimmer tot het clubje der nobele onbekenden behoorde. En dit is jammer, want deze, in Zwitserland residerende, Amerikaanse, is afgaande op het hier besproken werk zeker het luisteren waard.
Als Beth’s jongste telg (het kind) een naam nodig heeft, of in een hokje dient geduwd te worden (opgepast voor het kinderrechtencommissariaat) dan zou dit kind ‘Alt.Country’ heten of op het vlak van categorisering richting het hokje ‘Alt.Country’ verwezen worden. Althans dit doet Wimmer’s website ons geloven. En inderdaad, ook uw schrijver-van-dienst hoort elementen terug in Beth’s muziek die toe te schrijven zijn aan het genre, maar … het als pur sang Alt.Country bestempelen… Je ne sais pas! Alvorens kwaad bloed te zetten: Wimmer fans, hold your horses, keep your guns on your hips! Dit is geen waardeoordeel, maar een persoonlijke conclusie. De nummers zijn af, staan als een huis, en zijn bij wijze van understatement best wel te pruimen. Ook al zou de categorieën ‘folk-rock’ of zelfs ‘pop’ bij een aantal nummers niet misstaan.
Neem bijvoorbeeld de uptempo meezinger ‘Loosen my grip’, een levendig en gedreven nummer dat het label ‘pop’ geen onrecht zou aandoen. Ook op het vlak van coverkeuze bewandelt Wimmer het pop-pad. Een allesbehalve slechte coverkeuze trouwens, tenzij u, de lezer, niet al te hoog oploopt  met ‘Starman’ van David Bowie. De eigen nummers van mevrouw Beth klinken fris, netjes afgewerkt, en staan stijf van tekstuele levenswijsheden en spitsvondigheden als pretty good is not half bad (‘Pretty Good’). Om toch nog even terug te komen op die verdomde categorisering, luisterbeurt-na-luisterbeurt … is het nu country, of niet? We denken eruit te zijn. En illustreren graag met nummer zes, het eerder aangehaald ‘Pretty Good’, wat eerder een folky tune is, tot de leadgitaar en de pedalsteel er zich mee bemoeien en het geheel toch die country-feel geven.  Ach, wat maakt het label ook uit. Benoem Wimmer’s muziek zoals u zelf wenst! ‘Alt.Country’, ‘Folk’, ‘Americana’, ‘Singer-Songwriter’, ‘Pop’, of desgewenst ‘Techno’ … Wij (koninklijk meervoud) filen Beth onder ‘genietbare muziek’. 
Alhoewel Wimmer met het eerder brave wapenfeit ‘Bookmark’ naar alle waarschijnlijkheid geen revolutie zal doen losbarsten, schreef ze een aangenaam luisterwerk, dat helaas net iets te vaak bol staat van déja-vu’s, of zoals de artieste zelf laat optekenen:  bookmark this scene, recurring dream.

​
Jan Coonen (3 ½)

Bebrild is hij. De man die lichtjes grijnzend oogcontact met me zoekt vanop de CD-hoes. Netjes gecoiffeerd, een zorgvuldig geschoren knevel, een ukelele in de hand, een fleece jasje over een zwart T-shirt, een halsketting met een vreemdsoortig amulet, een oorring in het daarvoor bestemde lichaamsdeel, een ring om de rechterringvinger, een tweede rond de linkerpink (hopelijk geen gouden), …   Dit moet Brett Perkins, de aanvoerder van the Pawn Shop Preachers, zijn.
‘Afgelikt’ doet het hoesje met deze propere jongen – een oorring als enige uiting van mogelijke rebellie  - enigszins vermoeden. Gelukkig leerde Bo Diddley ons in 1962 dat: ‘You Can't Judge The CD By The Cover’ (dichterlijke vrijheid). En Bo heeft niet een beetje gelijk!
‘Put A Fork In Me, I’m Done’, het hier besproken album van de van de States naar Copenhagen geëmigreerde Brett Perkins en zijn Pawn Shop Preachers is alles behalve afgelikt, maar ademt de sfeer van good ol’ honky tonk. Waarschijnlijk had ik, bij een blinde luistertest, gegokt op Hank III (Williams). U weet wel de zoon van de zoon van Hank ‘den eerste’ Williams. Wat ik als een compliment bedoel.
Tekstueel neemt u de heer Perkins best niet al te serieus. Dit lijkt hij namelijk zelf ook niet te doen. Kwinkslagen troef. Lees even de volgende titels en u weet wat uw edele dienaar bedoelt: ‘I'm Longin' For A Short Term Relationship’, ‘She Loves My Belly And My Bald Spot’ en ‘Pretty Girls Gotta' Work Twice As Hard With Me’. Ho… Ho… Hold your horses! Enige nuance. Met ‘niet serieus’ wordt geenszins geïnsinueerd dat ‘er met de klak naar werd gegooid’ en evenmin dat het teksten van laakbare kwaliteit zijn. Zeker niet. Ik verduidelijk: de meerwaardezoeker en de liefhebber van enige diepzinnigheid komen met ‘Put A Fork In Me, I’m Done’ niet aan hun trekken. Iedereen die houdt van pretentieloze lyrics op rechttoe-rechtaan old-skool country (fiddle, pedal steel, honky-tonky piano) des te meer. Count me in bij de laatste categorie.
 
‘Mooie liedjes duren - helaas - niet lang’, aldus de zegswijze. Voor mooie plaatjes blijkt hetzelfde op te gaan. Na een luttele achtentwintig minuten en veertig seconden valt het slotakkoord. Veel te vroeg, want ‘Put A Fork In Me, I’m Done’ smaakt naar meer. Maar dat ‘meer’ zal helaas moeten wachten tot een volgende release.
​
Jan Coonen (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. New Mexico
2. Always On The Run
3. Albatross
4. And The Birds Came
5. Crying Out
6. Live Wire
7. Tilt-A-Whirl
8. My Brother Said
9. Niagara
10. American Tune
11. Lamp Of The Body

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
G Promo PR
 
Website Artiest
Carrie Elkin

Singer/songwriter Carrie Elkin komt uit Austin en met dit album brengt zij een eerbetoon aan haar vader die overleed in 2015. De titel van het album refereert ook naar haar vader die een ‘penny collector’ was. Na zijn dood ontdekte Carrie dat de man zo maar eventjes 600.000 van die speciale kleine muntjes had verzameld. Inspiratie vindt Carrie in de plaatsen waar ze ooit vertoefde en de dingen die haar leven kleurden. Carrie speelt akoestische gitaar en laat zich op dit album begeleiden door drums, elektrische gitaren, bas, cello en violen. Dat geeft haar alternatieve country en folk een wel heel speciaal geluid. Door de selectieve toevoeging van die instrumenten schept ze een ingetogen, wereldse, futuristische en zelfs een naar pop neigende sound. Echt scoren hiermee doet ze in de hartverscheurende ballade ‘Always On The Run’, waar de elektrische gitaar en de donkere drums je meten inpakken. Ik kan me inbeelden dat bij een liveconcert tijdens dit nummer de lichtjes van de aanstekers, of tegenwoordig eerder die van de smartphones, mooi heen en weer deinen. Met ‘And Then The Birds Came’ kondigt zich ook wat meer ritme aan. De troosteloosheid die zij voelt wanneer het avond wordt en zij alleen is, de blues toeslaat en zij snakt naar een soulmate, wordt pakkend bezongen in ‘Crying Out’. Carrie had een goede band met haar vader. Die band projecteert zij op iemand anders in ‘Live Wire’, met een refrein dat uitnodigt tot meezingen. Met uitzondering van Paul Simons ‘American Tune’ tekende Carrie voor alle songs.
Het enige minpuntje dat je kan opperen is dat een aantal nummers op hetzelfde stramien gebouwd zijn. Als je hiermee kan leven, dan is ‘The Penny Collector’ zeker geen minderwaardig album.
 
 
 
Lambert Smits (3 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
 
Disc 1

1. Meet Me At The Edge Of The World
2. Sacred Ground
3. Cuyahoga
4. Gonna Let My Soul Catch My Body
5. Suitcase
6. Called Home
7. I’d Want You
8. All I Need Is Everything
9. Born
10. Poughkeepsie

 
Disc 2

1. Making Pictures
2. Baby If This Is Nowhere
3. I Want You To Be My Love
4. Trouble
5. All My Favorite People
6. It Makes No Difference
7. The Laugh Of Recognition
8. Cruel And Pretty
9. Everybody Knows This Is Nowhere
10. Wait

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Geen Nummer
 
Distributie
Lucky Dice Music
 
Promo-agent
Lucky Dice Music
 
Website Artiest
Over the rhine

Karin Bergquist en Linford Detweiler, de tandem van Over The Rhine, maken al gedurende 25 jaar prachtige, vol van emotie zittende songs. Voor het creëren van hun indrukwekkend geluid, beroepen Karin en Linford zich op country, folk, jazz, soul, gospel, blues en pop. Op hun eigen, tot performing arts center omgebouwde boerderij in Ohio organiseerden zij gedurende een weekend, met behulp van gastmuzikanten een indrukwekkende show. Die gastmuzikanten groeperen zich als The Band Of Sweethearts en bespelen elektrische en akoestische gitaren, mandoline, drums, percussie, staande bas en pedal steel. Naast het vocale werk zijn Karin en Linford ook te horen op gitaren en piano. Gelukkig bleef die show niet enkel voorbehouden aan diegenen die er lijfelijk aanwezig waren, maar werd ze opgenomen met deze live dubbelaar als gevolg. De opbrengst van dit album zal trouwens geïnvesteerd worden in de verdere uitbouw van het center. Vanaf opener ‘Meet Me At The Edge Of The World’ wordt je bij je nekvel gegrepen. Badend in alternatieve country, is het op en top genieten met de prachtige samenzang van Karin en Linford. Dat gevoel houdt je trouwens gedurende de twee schijfjes vast. Het duo vult en voelt  mekaar ook perfect aan. Bloedmooie teksten, goed in het gehoor liggende melodieën, en knappe instrumentale intermezzo’s vullen ‘LIVE From The Edge Of The World’. Karins stem mag dan wel de sterkste zijn van het duo, maar in de samenzang is Linford haar perfecte match. Een pracht van een countryliefdesballade is het door mandoline op smaak gebrachte ‘I’d Want You’, waarna ‘All I Need Is Everything’ de uptempoweg inslaat. De tweede schijf opent met het poëtische, tot de verbeelding sprekend ‘Making Pictures’, gevolgd door het in blues gedrenkte ‘Baby If This Is Nowhere’. De kracht van een bijna 9 minuten durende pianoballade, met baanbrekend pedal steelwerk van Eric Heywood, wordt werkelijkheid in ‘All My Favorite People’, waarin Karin haar vocaal talent nog maar eens in de verf zet. Een snuifje Southern Rock zit dan weer subtiel verpakt in ‘Everybody Knows This Is Nowhere’.
Met dit album levert Over The Rhine het bewijs van hun vakmanschap. Vakmanschap dat dringend meer bekendheid moet krijgen in onze lage landen. Hopelijk zorgen de komende liveoptredens hiervoor.
Gedurende de maand maart toert Over The Rhine in Nederland. Voor juiste plaats en data, consulteer je best www.OvertheRhine.com.
 
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. I Know
2. Botched Execution
3. St. Anne’s Parade
4. The Last Hawk
5. Buffalo Nickel
6. Mourning Song
7. Invisible Man
8. Johnny Come Outside
9. Missionary Ridge
10. San Andreas Fault Line Blues
11. BWYR
12. Eric’s Birthday
13. This Ride

Platenlabel
New West Records
 
Labelnummer
NW6364
 
Distributie
Pias NL
 
Promo-agent
Klanderman Promo
 
Website Artiest
Shovels & Rope

In 2007 maken Michael Trent en Cary Ann Hearst voor het eerst samen muziek. Ondertussen zijn ze getrouwd en hebben hun thuisbasis in Charleston, South Carolina. Hun duo heeft de enigszins angstaanjagende naam ‘Shovels & Rope’ meegekregen.
‘Little Seeds’ is hun vijfde album samen, alweer. Ik zeg samen, want ze werken ook afzonderlijk aan soloprojecten. Ze treden 200 keer per jaar op en dat hoor je wel, ze zijn behoorlijk goed op elkaar ingespeeld. Ze schrijven hoofdzakelijk Americana en alternatieve country. Hun songs gaan over alledaagse dingen, maar ook geluk en tegenslag. Soms hebben ze het ook over een stukje geschiedenis, zoals in ‘Missionary Ridge’ dat over The battle of Missionary Ridge in Chattanooga gaat, een slag geleverd in 1863.
Op ‘Little Seeds’ staan voornamelijk rustige, al dan niet akoestische country en Americana songs. Maar enkele nummers springen uit dat ‘keurslijf’, en dan bedoel ik echt ver weg van de rest. Zo klinkt opener ‘I Know, als de glitterrock van Roxy Music en Mud, maar heeft tegelijk ook iets weg van Roxette. Onmiddellijk daarna krijg je een Zuid-Amerikaans aandoende meezinger, ‘Botched Execution’. Wat me na enkele luisterbeurten opvalt, is dat sommige songs heel mooi zijn uitgewerkt, zeker de vocalen betreft, bij andere songs klettert en rammelt het soms wat te erg. Maar spontaan klinkt het in ieder geval, dus daarom haast gerechtvaardigd. ‘St. Anne’s Parade’, is heel rustig ingetogen tweestemmig gezongen folklied, met bijna uitsluitend mandoline begeleiding.
‘The Last Hawk’ heeft wat weg van de band, het eveneens getrouwde duo ‘Birds Of Chicago’. De rustige songs zoals ‘Mourning Song’, ‘Johnny Come Outside’, ‘San Andreas Fault Line Blues’ en ‘This Ride’ liggen meer in de sfeer en stijl van JD & The Straight Shot’.
‘Buffalo Nickel’ is dan weer rock met stevige gitaren, toetsen en hees geschreeuwde stemmen. Heerlijk om eens lekker mee te brullen. Zo is ‘Invisible Man’ zelfs een punkachtige rocker, die ook weer wat weg heeft van Roxy Music.
‘Little Seeds’ is soms rommelig, soms hemels mooi, maar in ieder geval altijd spontaan. Het songschrijverstalent is aanwezig, al zoeken ze soms wat teveel de grenzen op. Sterke cd, maar niet helemaal…
 
Line-up:
Michael Trent (zang, gitaar, drums, toetsen, harmonica)
Cary Ann Hearst (zang, gitaar, toetsen, drums)
 
Peter Jacobs (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Stray Cow Blues
2. Careless
3. Infrared
4. The Deer On The Parkway
5. All Wide Open
6. Your Guitar
7. Abbie
8. Atlas Choking
9. Before You Go
10. Satellites
11. The Dome

Platenlabel
CRS
 
Labelnummer
CSCCD 1130
 
Distributie
CRS
 
Promo-agent
Broere Promotion
 
Website Artiest
Richard Shindell

Zijn eerste plaat bracht hij uit in 1992. ‘Careless’ is alweer zijn tiende album. Richard Shindell, geboren en getogen in New York, resideert al enige jaren in het Argentijnse Buenos Aires, dan weer in de New Yorkse Hudson Valley.
Shindell schrijft songs op een hoog niveau in het folk(rock) en altcountry genre. Ook met deze cd bewijst hij weer dat hij een meester is in het schrijven van prachtige melodieën. Bovendien heeft deze man ook nog een uitstekende pen, want zijn intelligente teksten zijn heel levendig en gedetailleerd. Je zult je vaak herkennen in zijn verhalen.
Het cd-hoesje is prachtig! Het is een schilderij van William Wray en heet ‘Partners in crime’. Je ziet Spiderman en Batman onbezorgd naast elkaar zitten op een stoep tegen een muur of een garagepoort. Blijkbaar rusten ze uit na een waarschijnlijk stevige actie. Spiderman rookt rustig een sigaretje. Het lijkt wel of de twee helden voor een keertje laten zien dat ze ook maar gewone mensen zijn. Je kan niet altijd een held zijn, zeg maar. En het is misschien wel daarom dat hij dit tafereel gebruikte. Ook in zijn teksten heeft hij het vaker over menselijke zwakheden en de dingen die hij en anderen verkeerd beoordeelde en aanpakte, in het verleden.
Dit is een overweldigend mooie cd met zeer overtuigende muziek, de prachtige zachte en diepe of krachtig en stoere stem van Richard. Het is een zeer gevarieerde plaat met arrangementen waar vele componisten van dromen. Door gebruik te maken van instrumenten als trompet, mandoline, clavinet, pedal steel en hier en daar een weinig elektronica op onverwachte momenten, bouwt hij de spanning in de songs en de coherente diversiteit van het album op. Deze schijf streelt je oren en elke keer als je ze beluistert ontdek je weer iets nieuws. En we weten allemaal dat die albums de interessantste zijn en ze lang in de cd speler blijven zitten! Een warme organische plaat met veel respect voor de roots van onze hedendaagse muziek, namelijk blues, folk en country!
 
Peter Jacobs (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. What The People Want
2. The Asp And The Albatross
3. Bolshevik And Bollweevil
4. Down Will Come Baby
5. Falls Of Sleep
6. Take Me With You
7. Velveteen Matador
8. Skinny Knee Bone
9. Number One With A Bullet
10. Memory Vendor
11. The Missionfield
12. Ghost Song

Platenlabel
Bloodshot Records
 
Labelnummer
BS235
 
Distributie
Lucky Dice Music
 
Promo-agent
Lucky Dice Music
 
Website Artiest
Freakwater

Freakwater draait hoofdzakelijk rond de harmonieuze stemmen van de Amerikaanse Catherine Ann Irwin en Janet Beveridge Bean. Catherine bespeelt ook nog de gitaar en banjo. Janet neemt ook de gitaar ter hand, maar is tevens te horen op mandola. Vaste bassist van het duo is David Wayne Gay. Sinds hun eerste opnames die dateren van de jaren ’80 werd Freakwater steeds aanzien als een wat donker en sober klinkende alternatieve countryband. Op ‘Scheherazade’, hun achtste album en hun eerste sinds 2005 veranderen zij het geweer toch enigszins van schouder. De harmonieuze samenzang heeft nog steeds de bovenhand, maar nu doen ze ook beroep op een uitgebreide groep muzikanten op fluit, cello, pedal steel, toetsen en moog. Dit alles resulteert in een vollere en daardoor ook een modernere sound, zonder evenwel de mooie stemmen van Catherine Ann en Janet Beveridge naar de achtergrond te verdringen. Opener ‘What The People Want’ klinkt nog als een alternatieve countrysong, net als de met pedal steel doorweven ‘The Asp And The Albatross’, maar in ‘Down Come Baby’ duiken flink overstuurde gitaren op, wat meteen de song een rockgehalte geeft. ‘Fall Of Sleep’, met die heerlijke twangy gitaar, zou de perfecte soundtrack zijn voor een prent met wijde desolate landschappen.
‘Scheherazade’ was de naam van de vertelster van de verhalen van ‘Duizend-en-een-nacht’. Liefhebbers van mooie samenzang en alternatieve country, zullen zeker vallen voor de muzikale verhalen die Freakwater op dit album vertelt. Een tijdloos album!
 
Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Tether
2. Feathers
3. House Call
4. Wonders
5. Walk Away
6. Passed Over
7. Proof
8. Coma
9. Atrophy
10. Apollo
11. The King Is Dead

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
June Star

June Star is de band rond de uit Baltimore komende frontman, songschrijver, gitarist, banjospeler en ex-leraar Andrew Grimm. Bandleden zijn David Hadley op pedal steel, Kurt Celtnieks op drums en Andy Bopp die naast de elektrische gitaren, keyboards en percussie ook de backing vocals voor zijn rekening neemt. ‘Pull Awake’ is ’s mans elfde, met alternatieve country, elektrische rock en Americana gevuld studioalbum. Andrew heeft een licht schurende stem, die je al vlug als aangenaam ervaart. Een dijk van een nummer is de elektrische countryrocker ‘Feathers’ met als een onweer losbrekende gitaren en subtiele inbreng van pedal steel. Diezelfde pedal steel staat meer op het voorplan in de door country beïnvloedde ballade ‘House Call’. Andrews imponerende stem komt pas echt goed tot uiting in het met schitterende banjo begeleidde ‘Walk Away’ en proef zeker van die lekkere twanggitaar in ‘Proof’.  Soms dwalen je gedachten af richting Tom Petty en dat is zeker niet negatief. ‘Pull Awake’ is een album dat groeit bij iedere beluistering.

Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Fading In The Light
2. Homecoming
3. Lift The Curtains
4. No One Lays Alone
5. Lost And Found

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Peasant Moon

Peasant Moon is de verzamelnaam voor Harvey Russell en Josie Rothwell. Het duo startte in 2013 en heeft zich ondertussen reeds geprofileerd in de folk- en alternatieve countrymiddens in Sydney. ‘Fading In The Light’ is een EP en meteen hun debuut. De vijf songs die het duo hier presenteert hebben allen als onderwerp ‘relaties’. Verwacht echter niet de vol van liefde en geluk zijnde relaties zoals vele countryduo’s die brengen. Bij Peasant Moon hebben ze vaak een donker en ondoorgrondelijk randje. ‘Een kat een kat noemen’ zoals het spreekwoord zegt, gaat aan Peasant Moon ook voorbij. Voor het uitdrukken van de met relaties gepaard gaande stemmingen, gebruiken zij liever metaforen, zoals de titeltrack laat horen. Deze dromerige ballade wordt trouwens mooi aangekleed door lapsteel en melodica. Diezelfde lapsteel komt tevens op het voorplan in ‘No One Lays Alone’. Het op een strak ritme drijvende ‘Homecoming’ staat bol van door Harvey gestelde vragen. Op het einde van het nummer zingt Josie dat zij er altijd zal zijn, al is dat geen pasklaar antwoord op alle vragen.
Naast de akoestische en elektrische gitaren, piano, orgel, melodica en allerhande percussie die Harvey en Josie bespelen, hebben de gastmuzikanten op pedal steel, bas, drums en fiddle ‘Fading In The Light’ een voller geluid gegeven. Als Peasant Moon bij een volgende release de toch ietwat heersende eentonigheid in de melodielijnen kan doorbreken, zitten zij zeker op een succesvol spoor.

Lambert Smits (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Don’t Forget
2. Will I Ever Learn
3. I Don’t Ask
4. Crazy Things
5. Who Found Who
6. We Found Ourselves At Last
7. Number One
8. The Cat
9. I Ain’t No Good
10. Take That Water

Platenlabel
Busted Flat Records

Labelnummer
Busted 080

Distributie
Busted Flat Records

Promo-agent
Sarah French Publicity

Website Artiest
Duane Rutter

Duane Rutter is een 52 jarige zanger/gitarist uit de North Shore of Lake Erie. Toen hij 7 jaar was publiceerde de jonge Rutter reeds zijn gedichten. Later oefende hij de jobs van predikant, grafdelver en tabaksbladerenplukker uit. Op zoek naar zichzelf en vooral hoe hij zijn leven en zijn muziek vorm kon geven, trok hij vaak met foute vrienden op. Een zoektocht die niet eenmalig bleek te zijn. Immers tussen zijn vorig album en ‘Crazy Things’ lag een langere periode van inactiviteit. Steeds stelde Duane nieuwe opnames uit omwille van geen tijd, te oud en noem maar op. Toen hij evenwel de kans kreeg om met zijn idool toetsenist Garth Hudson van The Band de studio in te duiken, greep Rutter deze kans met beide handen. De eenzaat die hij was, omringde zich met een heuse band met dit album als resultaat. Opener ‘Don’t Forget’ positioneert zich in de alternatieve country. En alternatief mag je hier erg letterlijk nemen. Immers als je de intro en de outro aan mekaar zou plakken heb je, het middenstuk, de eigenlijke song buiten beschouwing gelaten, nog een prachtige instrumental. Vocaal is Duane erg sterk. Het is een feit dat de verschillende bezigheden die hij uitoefende en zijn zoektocht naar zijn persoonlijkheid zijn stem gevormd hebben. Rutters stem heeft een licht schurend randje waardoor zijn songs op een charmante wijze je aandacht opeisen.
Duane is tevens een talent op de akoestische gitaar. Dat etaleert hij op de ingetogen titeltrack waar hij vocaal wordt bijgestaan door JB Reed en de hemelse pedal steel van Steve ‘Honeyboy’ Wood. Op de vrolijke licht rockende en meer traditionele countrysong ‘Who Found Who’ mag JB Reed nogmaals samen met Duane achter de microfoon plaatsnemen. Nog zo een pareltje is de door Duane op akoestische gitaar gebrachte lovesong ‘We Found Ourselves At Last’. En Duane weet van geen ophouden, want samen met de andermaal sublieme pedal steelklanken, gaat hij  al dadelijk op zoek naar ‘Number One’. Nog zo een song van formaat, is het van knappe akkoordenwisselingen en van een creatieve gitaarsolo van Andrew Aldridge voorziene ‘The Cat’. Of Duane een laag zelfbeeld heeft of niet laten we buiten beschouwing, maar in ieder geval heeft hij met het trage ‘I Ain’t No Good’ wel een kanjer van een nummer. Op het slotnummer ‘Take That Water’ mag Garth Hudson zich uitleven op de klavieren terwijl Garths echtgenote ‘Sister’ Maud Hudson samen met Rutter voor een mooie samenzang zorgt.
‘Crazy Things’ zou kunnen slaan op de vaak voorkomende, vreemde en onverwachte intro’s, maar deze nieuwe van Duane Rutter onthouden we liever als een prachtig alternatief countryalbum, met mooie stemmen, ingetogen akoestische gitaarpartijen, hemelse pedal steel en songteksten die oppervlakkigheid schuwen.

Lambert Smits (4½)