Het label Koko-Mojo heeft in een mum van tijd een aantal prachtige verzamelaars met uit vervlogen tijden stammende rhythm & blues, blues, swing, jump en jive op de markt gebracht. Die albums hebben al even in het oog springende titels als de songs die erop gebundeld zijn. ‘Fool Mule’, genoemd naar de song van Dossie Terry, met als subtitel ‘The Funny Side Of Rhythm And Blues’ is eentje uit die reeks en er zullen er hier nog een aanzienlijk aantal gerecenseerd worden. Maar goed, eerst is ‘Fool Mule’ aan de beurt. Samensteller van het album is de gekende Little Victor, een man die zijn sporen in de zwarte muziek reeds ruimschoots verdiende. Die hogergenoemde subtitel mag je trouwens gerust letterlijk nemen. ‘Fool Mule’ staat namelijk vol met dansbare, gekende, minder gekende en vaak obscure pareltjes. Songs die destijds uitgebracht werden op labels als o.a. Festival, Titan, Vee-Jay, Storm, Columbia, Top Cat en Spark, om er maar een paar te vernoemen. Wat je krijgt zijn 28 stomende dansbare songs. Het album begint al dadelijk met ‘Daddy can I go to the hop’ van ‘Say What’ van Eddy Jones & The Cyclones. En meteen is de toon gezet. Big Jay McNeely gaat compleet uit de bol op het swingende ‘Psycho Serenade’, de b kant van het in 1959 uitgebrachte ‘I Got The Message’. De sax speelde een grote rol in de ‘golden era of music’. Die komt dus ook op dit album overvloedig aan bod. Jumpend, jivend, rockend en rollend, neemt het instrument door onze landgenoot Adolphe Sax ontworpen, je mee in een rollercoaster van opzwepende muziek. Larry Birdsong zorgt met ‘Fannie’s Place’ voor overweldigende rock-‘n-roll. Glimmende, van chroom voorziene automobielen spraken niet alleen tot de verbeelding, maar inspireerden ook Big Boy Groves voor een soulvol ‘I Gotta New Car’. Een diamant van een rock-‘n- rollsong is zonder twijfel Johnny Fuller’s ‘No More – No More’. ‘Vraag en antwoord’ of ‘call and response’ waren toentertijd ook vaste waarden in menig nummer. Een leuk staaltje hiervan krijg je in ‘Who Dat’. Johnny Kid & The Pirates scoorden in de jaren ’60 een hit met ‘Shakin’ All Over’. De hier opgenomen versie van Tommy Bruce, met zijn heerlijk grommende stem, is zeker zo interessant. Aandacht werd er destijds ook aan de lyrics besteed. Aandacht die vaak een humoristisch karakter had, zoals Cee Pee Johansen in ‘Got My Gun’ laat horen.
‘All killer……No filler’ vermeldt het hoesje en om maar eens een cliché te gebruiken, dit is ‘een waarheid als een koe’.
 
 
 
Lambert Smits (5)

Haar meer dan 25 jaren tellende muzikale ervaringen, zijn een pluspunt voor het repertoire dat Aisha Khan brengt. De Amerikaanse rootsmuziek, meer bepaald de jazz, blues en rhythm & blues uit de jaren ’40 en ’50, weet zij vakkundig in eigen songs te gieten. Haar eerste muzikale ervaringen deed zij op met de muziek van Elvis, Sarah Vaughan, Billy Bragg en Northern soul. De Engelse rockabillyclubs brachten haar de liefde voor de Amerikaanse rhythm & blues bij, waarna zij haar eerste band Tiger Lily and The Jitterbugs opstartte. Ondertussen dook ze als zangeres ook op bij de tienkoppige jump-, jive- en swingband Blue Harlem. Momenteel verdeelt ze haar actieterrein tussen Engeland en Spanje. Voor haar recent album ‘Aishaddiction’ tekent zij voor alle 13 nummers. En die mogen best gehoord worden. Khan heeft een stem die zich leent voor dit repertoire. Nu eens fel uithalend, dan weer zwoel, maar steeds in de juiste mood. Bovendien kan ze rekenen op een formidabele band, die alle kneepjes van hogergenoemde stijlen feilloos beheerst. Rhythm & blues swingend steekt ze onmiddellijk van wal met ‘Queens Of Rhythm’ een ode aan haar grote voorbeelden zoals Memphis Minnie en Helen Humes. Meteen maken we ook kennis met die heerlijk scheurende sax. Speels, zwoel en licht jazzy vervolgt Aisha met de titeltrack, waarna ze in ‘Later Latin Lover’ de kaart van de latin trekt, waar de sax een jazzy groove aan toevoegt. Nog meer richting jazz gaat ze met het naar ‘Fever’ gemodelleerde ‘My Baby Shakes It’, terwijl ze in ‘Out Of The Blue’ naar de country knipoogt. Met ‘He’s My Religion’ is het sixties slowtime geblazen, inclusief die typische eraan verbonden backing vocals, die hier Joan Carrasco Comas voor zijn rekening neemt. Rocken is haar echter ook op het lijf geschreven. Daarvan geeft ze een staaltje weg in het door rollende pianoklanken voortgestuwde ‘Make A Grown Woman Cry’. Als een echte bluesdame smijt ze zich daarna op een Bo Diddley beat drijvend ‘Wolf At My Door’, waarna het zwoele exotische ‘No, No, No’ de sfeer van zonovergoten stranden oproept.
‘Aishaddiction’ is een prachtig visitekaartje, dat laat horen dat Aisha Khan heel wat in haar mars heeft. Hopelijk resulteert dit in een plaats op de affiche van één van de zomerse rootsfestivals.
 
Lambert Smits (5)