Category: Blues Rock - KEYS AND CHORDS

Dave Fields: Force Of Will

26/8/2020

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Love My Baby
Big Block
Hunger
Why Can't You Ever Treat Me Right
Force of Will
It's Not OK
Chloe & Otis
Delmar
Jack Ham Her
Best I Can

Website Artiest
Dave Fields

New Yorker en Blues Hall of Fame’ Dave Fields is back in business. En hoe! Dave vindt van zichzelf dat hij een bluesrocker is, maar hij is zoveel meer. Hij groeide op in de Big Apple als zoon van de bekende componist, arrangeur en producer Sammy ‘Forever’ Fields. Als jonge tiener was hij dan ook vaak te vinden in vaders opnamestudio en werd er blootgesteld aan de beste New Yorkse studio muzikanten zoals Sammy Kahn, Rupert Holmes en Stevie Wonder. Na zijn studies aan het Berklee College of Music werd Dave ondergedompeld in de NY muziekscene als componist, arrangeur en producer. Dave’s vader zorgde er ook voor dat hij niet alleen opgeleid werd in de bluesmuziek, maar haast iedere muziekstijl wist te omringen. Dave is dan ook een echte multi-instrumentalist. Het begon eigenlijk allemaal op piano, maar al snel volgde een hele rits van instrumentatie zoals bas, contrabas, mandoline banjo, pedal steel, ukelele, drums en uiteraard ook de snaren van de gitaar. Dave Fields is dus een vakman puur sang. Drie jaar geleden was hij succesvol met de release ‘Unleashed’, was er ‘Rearwiew’ in 2018 en ‘Always Quiet In The Summer, Never Quiet In’ in 2019. Nu heeft hij met ‘Force Of Will’ een nieuwe plaat in de winkelrekken. Met de klassieke bluesrock arrangementen opent Dave in high speed met ‘I Love My Baby’, om de snelheid en zijn vingervlugheid te demonstreren in ‘Big Block’. Het duistere ‘Hunger’ staat in contrast met de blues ballade ‘Why Can't You Ever Treat Me Right’, het popgetinte ‘Force of Will’ en de blues trage ‘It's Not OK’. Van het funky ‘Chloe & Otis’, het zwaar beladen ‘Delmar’ en de heavy instrumentale ‘Jack Ham Her’, met een vette knipoog naar Steve Vai, gaat het gezind naar het afsluitende en zeer vermakelijke ‘Best I Can’.

Philip Verhaege

Foto

New Yorker Blues Hall of Fame "Dave Fields is back in business. And how! Dave thinks he's a blues rocker, but he's so much more. Dave Field's keeps getting better and better. His sixth studio record is a testament to his continued growth as an artist. Great stuff..!

Too Slim and The Taildraggers: The Remedy

30/6/2020

Foto

DETAILS ALBUM

Tracks:

Last Last Chance
She's Got The Remedy
Devil's Hostage
Reckless
Keep The Party Rollin'
Sunnyland Train
Sure Shot
Platinum Junkie
Snake Eyes
Think About That
Half A World Away

Website Artiest
Too Slim and The Taildraggers

Tim "Too Slim" Langford is een overweldigende gitarist en ongegeneerde bluesrocker. De release ‘The Remedy’ is het vervolgverhaal op de veelgeprezen release ‘High Desert Heat’, dat genomineerd werd voor een 2019 Blues Music Award, in de categorie ‘Blues Rock Album’.
Too Slim And The Taildraggers werden opgericht in 1986 in Spokane, Washington. De band had liefst zes onvolprezen albums die hoog piekten in de top tien van de Billboard Top Blues Album charts. Nu is er de plaat ‘The Remedy’, dat werd opgenomen in Taildragger-bassist Zach Kasik's Wild Feather Recording studio The Remedy in Nashville. Tien nieuwe originele nummers én de Elmore James-klassieker ‘Sunnyland Train’ werden geproducet door Too Slim en zijn Taildraggers. De evolutie van de Taildragger sound omvat alweer heel wat opruiende gitaarriffs, enkele consoliderende banjo tunes, heel wat slide-gitaar en serene harmonievocalen. De songs variëren tussen blues en bluesrock over knappe Americana. De gastoptredens van mondharmonicaspelers Jason Ricci, Richard "Rosy" Rosenblatt en Sheldon Ziro geven meteen ook heel wat dieptegang aan de songlist. Het trio Tim ‘Too Slim’ Langford (vocals, gitaar), Jeff “Shakey” Fowlkes (drums, vocals, percussie) en bassist/vocalist Zach Kasik zorgen alweer voor heel wat culminerende hoogtepunten. Openen doen ze in stijl met ‘Last Last Chance’. Opruiende gitaarriffs en een beukend ritmesectie zorgen ook voor heel wat continuïteit in songs als ‘She’s Got The Remedy’, de mid-tempo Texas blues rocker ‘Devil’s Hostage’, tevens de eerste singel op de release én het swampy ‘Reckless’, met die hypnotiserende beat en Jeff ‘Shakey’ Ziro’s bluesharp. Het aan ZZ Top gelinkte ‘Keep The Party Rollin' en het Chicago blues en slidegitaar begeesterde ‘Sunnyland Train’ staan in antithese met de country track ‘Sure Shot’. In het funky ‘Platinum Junkie’ neemt Jason Ricci het voortouw met zijn bluesy harparrangementen. ‘Snake Eyes’ is begeesterd door knappe banjo dito gitaarriffs. VizzTone Label big boss Richard Rosenblatt is alom vertegenwoordigd met zijn mondharmonica in de rocker ‘Think About That’. Het finale ‘Half A World Away’ is misschien wel de meest radiovriendelijk song op de plaat. Too Slim and The Taildraggers bevestigen keer op keer. Knap!

Philip Verhaege

Foto

The evolution of the Taildragger sound again includes a lot of inflammatory guitar riffs, some consolidating banjo tunes, a lot of slide guitar and serene harmony vocals. The songs vary between blues and blues rock over handsome Americana. The guest appearances by harmonica players Jason Ricci, Richard "Rosy" Rosenblatt and Sheldon Ziro immediately add a lot of depth to the song list.

MB Mannish Boy: Last Ticket To Rock’n Roll Land

8/6/2020

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Trash Boogie
You
Berlin Nights
Beat Of The Drum
Rock’n Roll Land
Who Are They Fighting For
One Of These Days
Darkest Water
We Better Fly
Blessed With Passion
Woman (By My Side)
Rock ’n Roll Land (Original Version)

Website Artiest:
MB Mannish Boy

Enig scepticisme is mij niet vreemd bij het recenseren van een coverband. Ware het niet dat de Zweedse Mannish Boy’s de laatste twee jaren zich gestort hebben op het schrijven van eigen nummers. En dat ze nog goed klinken ook! De groepsnaam laat al vermoeden waar ze hun mosterd gehaald hebben. Doch bij de opener Trash Boogie hoor je naast guru Muddy Waters de invloed van de Rolling Stones. De klassieke opstelling van lead, rhythm en bass gitaren aangevuld met een snelle drummer laten je swingen van boogie, over rock’n roll, blues, tot classic rock. De sound van Mannish Boy situeert zich hoofdzakelijk in de seventies. De band creëerde toch een beetje haar eigen stijl door niet alleen met twee gitaristen te werken, doch met twee zangers die mekaars leadership afpikken. Zowel de twang Fender als de vette Gibson mogen hun sterkste snaar laten horen, wat de ‘schurende’ vocals enigszins verbloemt. Pure bluesrock in ‘Rock’n Roll Land’ met guest appearance van Tor Lundgren op harmonica.
Elke café, elke zaal wordt in vuur en vlam geblazen met het knappe gitaarwerk en de originele kijk op een overjaars genre. Beter dan al die nutteloze (dikwijls minderwaardige) covers: eigen composities, al dan niet lichtjes refererend naar riffs of trucs uit het verleden, die alle respect verdienen.

Line-up:
Erik Sjögren (Lead Vocals, Rhythm Guitar)
Pär Englund (Lead Guitar, Keyboard, Backing Vocal)
Anders Ekblad (Lead Vocals, Bass Guitar)
Emil Olin (Drums, Percussion, Backing Vocal)

Guest: Tor Lundgren (Harmonica)

Marino Serdons

Foto

Forget the standard coverband they were once. MB Mannish Boy succeed in a real career switch with powerful own songs. Seventies bluesrock to cherish.

Sass Jordan: Rebel Moon Blues

23/3/2020

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Leaving Trunk
My Babe
Am I Wrong
One Way Out
Palace Of The King
The Key
Too Much Alcohol
Still Got The Blues

Website Artiest
Sass Jordan

Sass Jordan is met een verkoop van meer dan één miljoen albums een van de beste verkopende vrouwelijke bluesrockzangers in de geschiedenis. Ze werd geboren in het Verenigd Koninkrijk en groeide op in Montreal, Canada. Met de eerste single 'Tell Somebody', uit haar gelijknamige debuutalbum, won Sass in 1988 de Juno Award voor de meest veelbelovende vrouwelijke vocalist. Sindsdien is ze nog drie keer genomineerd en heeft ze de ‘Billboard Best Female Rock Vocalist Award’ gewonnen. Nu heeft ze met ‘Rebel Moon Blues’ haar eerste blues album geregistreerd, dat wordt uitgebracht op het label Stony Plain Records. Haar carrière omvat ruim vier decennia en dit is haar negende studioalbum én de eerste release in bijna een decennium. Het album bevat acht nummers en met haar band The Champagne Hookers met gitaristen Chris Caddell en Jimmy Reid, bassist Derrick Brady en drummer Cassius Pereira, aangevuld met blues harpmaster Steve Marriner en toetsenist Jesse O'Brien trok ze de studio in. Sass heeft een doorwinterde rauwe stem en dat kenmerkt zich meteen in ‘Leaving Trun’, origineel van Sleepy John Estes en ooit ook een hit voor Taj Mahal. Haar vocalen doen bijwijlen wat aan Janis Joplin denken. Uit dit perspectief spijkert ook ‘My Babe’ zich tussen de setlist. De song ‘Am I Wrong’ leende Sass bij Keb’ Mo. Het nummer barst van de resonator gitaartunes en een hand klappende en footstomping ritmiek. ‘One Way Out’ is een Southern Rocker dat is ingekleurd met een twin gitaarsound. Het enige originele nummer op ‘Rebel Moon Blues’ is de bluesrocker 'The Key', geschreven door Sass Jordan en haar man, Guess Who-zanger Derek Sharp. Don Nix, Donald ‘Duck’ Dunn en Leon Russel’s ‘Palace Of King’ is een funky track dat divergeert met de soulslow blues song ‘Too Much Alcohol’ en Gary Moore’s ‘Still Got The Blues’.

Philip Verhaege

Foto

Now Sass Jordan has recorded her first blues album with "Rebel Moon Blues", which is released on the label Stony Plain Records. Her career spans over four decades and this is her ninth studio album and the first release in almost a decade. The album contains eight songs and her band The Champagne Hookers. Sass has a seasoned raw voice and that is immediately characterized in "Leaving Trun", originally from Sleepy John Estes. Highly recommended release...!

Cliff Stevens: Nobody Told You

2/7/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

How Long
Say What You Mean
Nobody But You
Little By Little
Morning Rain
Cry Baby
World Of Worry
Come Back
Bad Luck
Keep My Love Alive
Thruth Don’t Lie

Website Artiest
Cliff Stevens

Cliff Stevens is een bluesrock gitarist/singer-songwriter uit Montreal, Canada. Hij reist sinds 2014 zeven keer door Europa en was support act voor de legendarische Britse rockgroep Wishbone Ash tijdens hun Europese tournee. Stevens heeft heel wat shows gespeeld in Canada, Europa, Marokko en Mexico, én staat ook bekend om zijn eerbetoon aan Eric Clapton.
Cliff's album ‘Live In Germany’ werd opgenomen tijdens zijn ‘Grass Will Not Grow 2017 European Tour’. Het bevat opwindende uitvoeringen van originele nummers uit zijn eerste twee albums ‘Feelin’ The Blues’ en ‘Grass Will Not Grow’. Nu promoot hij zijn nieuwste release ‘Nobody But You’ en dat bevat elf originele nummers. Cliff wordt vergezeld door enkele bekende Montreal sessiemuzikanten zoals drummer Sam Harrisson, bassist Domenic Romanelli en Eric Sauvé op orgel en piano. Het aftellen is begonnen en Cliff trap de deur in met de boogierocker ‘How Long’. Sauvé’s boogiewoogie pianoarrangementen vloeien recht in Stevens’ oprechte gitaarriffs. In het funky ‘Say What You Mean’ komt Kim Feeney ons vocaal verrassen. Sauvé komt dan weer in de spotlights met zijn orgeltunes in het Texas blues georiënteerde ‘Nobody But You’. De blues ballade ‘Little By Little’ staat in aangenaam contrast met het Americana begeesterde ‘Morning Rain’, het opzwepende en instrumentale SRV geënthousiasmeerde ‘Cry Baby’ en de country ballade ‘World Of Worry’. Van de bluesrocker ‘Come Back’ , het radiovriendelijke ‘Back Luck’ en het emotionele ‘Keep My Love Alive’ gaat naar de rock-‘n-roll compositie ‘Thruth Don’t Lie’. Stevens en zijn band stelden dit nieuwe album voor tijdens een 41-daagse Europese tournee in februari/maart 2019.

Philip Verhaege (4 ½)

Cliff Stevens' latest release "Nobody But You" contains eleven original songs. He is accompanied by well-known Montreal session musicians such as drummer Sam Harrisson, Domenic Romanelli (bass) and Eric Sauvé (organ, piano). The countdown has begun and Cliff kicks in the door with the boogie rocker "How Long". Sauvé’s piano boogie-woogie arrangements flow right into Stevens’s genuine guitar riffs. Geat…!

Jamie Thyer Meets The Dominators.. At The Dyed Roots Of Blues Rock

4/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

3D Jones
Might-Have-Been
Frigid Air
My Own Company
On My Way
Wicked City
Put Your Guitar Down
Can You Hear?
Rttlesnake Snail
Rough Rider

Website Artiest
Jamie Thyer

Jamie Thyer heeft na zijn release ‘Cafe Races’ uit 2018 heel wat vooruitgang geboekt. Zijn succesverhaal begon in de wintermaanden van 1994 toen hij performde op een demonstratiesessie voor Marshall Amplifications en Rotosound snaren. De Britse blues rocker begon vrijwel meteen met heel wat nummers bij elkaar te schrijven en oefende met de ritmesectie The Recorried Men. Originele en rockgetinte nummers waren hun deel. Met het live album ‘Fear and Loathing at The Wünder Bas’ trok Jamie meteen heel wat aandacht binnen de rockscéne. Succesvolle optredens volgden. Nottingham Rock City, het Cambridge Rock Festival en ook in de wereldberoemde Marquee Club in Londen is allang geen onbekenden terrein meer voor een doorwinter Thyer.
Met The Worried Men stond hij de planken met en naast Peter Green, Johnny Winter, Walter Trout en andere Nine Below Zero’s. Met ontelbare optredens is Jamie Thyer een van de laatste en grootste Britse Axemen. Vorig jaar werd Jamie uitgenodigd om Mott The Hoople’s Verden Allen te begeleiden voor het project ‘Love and Leave You’ op het label Angel Air Records. Nu ontmoet Jamie Thyer, The Dominators. Bassist Dave Burns (Tony Dowler’s Hellhounds, Sinnerboy) en drummer Jonathan ‘Sketch’ Sketcher (The Big Head, Barefoot) zijn Thyer’s soulmates. Het trio raast door tien originele, onvervalste én met bluesrock en biker alternatief gelardeerde nummers. Maar de release ‘At The Dyed Roots Of Blues Rock’, op het label Road Dogs Records, staat ook bol van de nodige variatie. En dat maakt van deze plaat een waar spektakelstuk. Het speelplezier druipt, net als Jamie’s zweetdruppels, van zijn Flying-V gitaarsnaren. De adrenalinestoot na de openingssong ‘3D Jones’ is haast onevenaarbaar. Het trio vervolgt hun weg in het hoogoplopende ‘Mighty-Have-Been’. Het rijkelijke contrast met de bluesy rockballade ‘Frigid Air’ kan haast niet groter. Grote orgelpartijen, die samenvloeien met Jamie’s overweldigende gitaarsolo’s, vormen de basis voor het nummer. De strakke drumritmiek uit ‘My Own Company’ brengt ons naar enkele knappe en vette gitaarriffs in ‘On My Way. De instrumentale ballade ‘Wicked City’ heeft zelfs een symfonische viriliteit, net zoals de surfrocker ‘Put Your Guitar Down’. De slow blues ‘Can You Hear?’ staat bol van gedifferentieerde instrumentale gitaarkunstjes en het funky begeesterde en instrumentale ‘Ratllesnake Snail’ krijgt een heuse blues rock bejegening en leidt ons naar de afsluitende rocker ‘Rough Rider’. Heerlijk..!

Philip Verhaege (4 ½)

Jamie Thyer made a lot of progress after his release 'Cafe Races' from 2018. This is how bluesrock always must sound. Fans of blues and bluesrock will enjoy this one again. The fun of playing is dripping, just like Jamie's sweat drops from his Flying-V guitar strings. The adrenalin rush is so close. Highly recommended release…!

De Wolff: Thrust

2/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

BigTalk
California Burning
Once In A Blue Moon
Double Crossing Man
Tombstone Child
Deceit & Woo
Freeway Flight
Tragedy? Not Today
Sometimes
Swain
Outta Step & Ill At Ease

Platenlabel
Mascot Label Group

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Niet meegedeeld

Promo-agent
V2 Benelux

Website Artiest
DeWolff

De magere jaren in het Nederlandse rocklandschap zijn snel vergeten met de uit Geleen afkomstige DeWolff. Opgericht in 2007 door de tieners Pablo en Luka Van de Poel, schuimen ze elk gerenommeerd festival af en laat het publiek kennismaken met een palet aan stijlen: psychedelisch, southern, heavy,…als het maar rockt.
Opener ‘Big Talk’ scoort met een heavy riff en dito synths. Je hoort veel invloeden uit de seventies van Deep Purple, Uriah Heep, Led Zeppelin maar ook van recentere bands als The Black Keys. DeWolff maakt er een mooie rockende mix van. Om dan even lzater de ballad registers open te trekken in een Ten Years After-achtige song ‘Once In A Blue Moon’. De keyboards van Robin Piso zijn natuurlijk niet vreemd aan de klankkleur. DeWolff blijft echter niet hangen in het verleden. De toevoeging van een streepje synths maakt het geheel moderner. Zowel met ‘Big Talk’ (over Geert Wilders) als met ‘Deceit&Woo’ (Trump) schuwen ze ook geen politiek statement. Thrust is een zeer volwassen album geworden, en dat voor mid-twintigers die hun 10de verjaardag vieren. Zacht en hard, snel en traag: altijd even inventief en rijkelijk gestoffeerd. Wie denkt DeWolff te kunnen ontlopen zal het de volgende jaren moeilijk krijgen. A must have (certainly on limited marble vinyl)!!

Line-up:

Pablo van de Poel (Vocals, Guitars)
Luka van de Poel (Drums)
Robin Piso (Keyboards, Synths)

Marino Serdons (4 ½)

After 10 years DeWolff has grown up to a superband. Their new album, Thrust, can be considered as one of the most inventive bluesrock albums of the year. Great Stuff!

Michelle Malone: Slings & Arrows

10/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Just Getting Started
Love Yourself
Sugar On My Tongue
Beast’s Boogie
I’ve Been Loving you too long
Fox And The Hound
Civil War
Matador
The Flame
Boxing Gloves

Platenlabel
SBS records

Labelnummer
SBS2016

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Richard Lusher

Website Artiest
Michelle Malone

Singer-songwriter Michelle Malone is geen onbekende meer. Haar Carrière startte 30 jaar geleden, toen ze 12 jaar was. Ze zingt, speelt gitaar, mandoline, saxofoon, drums en schrijft al haar materiaal zelf. Ze won een container vol onderscheidingen en heeft sinds een jaar of drie haar eigen platenmaatschappij, SBS records. Ze werkte al samen met ontelbare bekendheden zoals Gregg Allman, Charlie Musselwhite, Johnny Winter, James Taylor, Jackson Browne, Joan Osborne en vele anderen.
Haar muziek heeft wel wat weg van de rockende Melissa Etheridge, maar dan zonder het rauwe randje. Michelle’s stem is daarvoor veel te fluweel. De song die Michelle schrijft zijn sterk en variëren van (country)boogies, langs singer-songwriter materiaal tot slappe soul. Zoals de enige cover op dit album, de Otis redding Klassieker ‘I’ve Been Loving You Too Long, dat hier een kleffe duet-versie met Shawn Mullins wordt. Dat is zo’n nummer waar je beter vanaf blijft als blonde zangeres.
De rest van de songs wentelen zich in de rock en poprock, maar zijn net niet catchy genoeg om klassiekers te worden. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Dit is een sterk album voor wie houdt van afgeborstelde rock.

Line-up:
Michelle Malone (zang, gitaren, mandoline, mondharmonica)
Doug Kees (gitaar)
Robby Handley (bas)
Trish Land (percussie)
Shawn Mullins (zang op ‘I’ve Been Loving You Too Long’)
Peter Stroud (gitaar)

Peter Jacobs (4)

Nice album from the Melissa Etheridge-like Michelle Malone. The Album rocks but the production is smooth and her voice sounds way too lovely for the strong songs. They will not be classics in their genre, but that doesn’t always have to be the case. Very good album for those who love brushed and polished rock.

Tricklebolt: Tricklebolt

13/2/2018

detail album

Tracks:

Entering The Valley (intro)
Open The Gate
High Trees
Come Along
N347 Pt.2
I’ll Drive
Dirt Roads
River
Dawn
White Women
1996
The Wanderer

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Sonic Rendezvous

Promo-agent
Broere Promotion

Website Artiest
Tricklebolt

Klop, Klop. Klop. Daar wordt aan de deur geklopt. Wie zal dat zijn? Kalm, niet te voorbarig... Klopper van dienst is niet de gemijterde, bebaarde in Spanje residerende goedheiligman. Maar Lambert, die andere steeds goed gecoiffeerde goedheiligman met zijn grote zak vol te recenseren albums! Er valt heuglijk nieuws te melden: uw recensent is braaf geweest, heel braaf … In elk geval afgaande op de karrevracht te recenseren muziekjes waarmee Lambert hem overlaadt. Eén van de presentjes is ‘Tricklebolt’ van Trickebolt, een plaatje van over de grens waarbij onze weldoener bij het overhandigen luidop de vraag stelt: ‘Ik weet niet of dit iets voor jou is, maar geef het een kans!’
Excuseer Lambert? Of dit iets voor mij is? Is de paus katholiek? Doet een beer zijn behoefte in een bos? Wat de hel! Wat een album! Tricklebolt neemt, startende met de bombastische openingstrack ‘Intro (Entering The Valley)’ (toepasselijke titel), de luisteraar op sleeptouw… om hem vervolgens in een rotvaart mee te zuigen in een bruisende, pompende rock ’n roll-draaikolk! ‘Eens beet, nooit meer loslaten’ lijkt het credo van de band! En dat doen ze dan ook! Riff-na-riff, nummer-na-nummer, hook-na-break, break-na-hook, … Wat een debuut! Categoriseren? Labelen? 70’s bluesrock, hardrock of zelfs stonerrock … Klinkt als? Led Zeppelin, Uriah Heep, … of recenter: Supersuckers, Airbourne, Nashville Pussy of onze eigen Sore Losers.
Toeterdetoet … nogmaals steken we de loftrompet. ‘Alle 12 goed’ had niet misstaan als ondertitel bij het debuut van deze jonge Noorderburen! Bent u bezitter van een rockhart? Zo ja, dan doen ‘High Trees’, ‘Dirt Road’, maar bovenal ‘N347 Pt.2’ met gitaarharmonieën die doen denken aan Thin Lizzy-tweespan Scott Gorham en Brian Robertson, dit rockhart zonder twijfel sneller slaan!
Als heerlijk stevig scheurende gitaren, hier-en-daar onderling duellerend of sparrend met een Hammond-orgel, uw kopje koffie zijn … zoek dan vooral niet verder … en bestel een Tricklebolt- espresso! Tricklebolt samengevat: pretentieloze no-nonsense rock ’n roll met een take-no-prisoners-attitude. Nog korter: retegoed!

Jan Coonen (4 ½)

No-nonsense, take no prisoners rock ’n roll with an attitude! Got to love it! What a debut!