Straffe madam die Laura Meade. Jong en ambitieus, maar vooral talentvol in zang en act.  Haar debuutalbum Remedium grijpt naar het hart en brengt rust in de huiskamer.  Art Rock met de intimiteit van een singer-songwriter.  We love it!
Openingssong misleidt enigszings met een song over de Tsjernobyl ramp. Eigenlijk bezingt Laura Meade over heel het album haar eigen gevoelens en indrukken.  En wat een loepzuivere stem die je mierzoet doet glunderen en hopen op een fysieke ontmoeting.  Onvrijwillig denk je terug naar de jonge jaren van Kate Bush of recenter aan onze eigen Sarah Ferri (zonder de jazz).  Laura Meade beheerst haar wondermooie stem en krijgt een kunstige begeleiding van boezemvriend John Galgano.  Staccato percussie en dito keyboard afgewisseld met aanstekelijke melodieën. Verstaanbare teksten nodigen uit tot luisteren en brengen je uiteindelijk in respectvolle vervoering.  In ‘Never Remember’ wordt de progrock even aangeraakt.  In het 11 minuten durende ‘Dragons’  vloeit de song helemaal in seventies progrock water. Hier en daar hoor je ook invloeden van de band Renaissance. Toch imponeert nog steeds haar breekbaarheid. By the way, Laura  Meade zingt in de New Yorkse band IZZ, met progressieve rock verwant aan Genesis en Yes.   Haar solo album zoekt echter de subtiele intimiteit en zouden niet misstaan in een theatrale musical setting.  Ja, Remedium bevat alleen maar knappe songs.  Een prachtalbum!
 
 
Line-up:
Laura Meade (Vocals, Lyrics)
John Galgano (Bass, Keyboards, Piano, Acoustic Guitar, Ukelele, Drums)
 
Additional Musicians:
Randy McStine, Greg Meade, Paul Bremner (Electric Guitar)
Brian Coralian, Greg Dimiceli (Drums)
Jason Hart (String Arrangement, Keyboards)
 
 
Marino Serdons (4 ½)

Noorse artrock band, fans van Marillion, tiende full album. Soyuz bulkt weer van de creatieve melodieën en wisselende texturen.  Aan de basis van het thema ligt de eerst Russische ruimtecapsule Soyuz One en de verhalen over ‘people frozen in time’.  Behalve voor de science fiction fan, doen de verhalen er weinig toe.  Muzikaal is het wel altijd een toffe uitvalsbasis. Het werkt!
Wat maakt Gazpacho nu speciaal?  De zeskoppige band aarzelt niet om met klassieke bouwstenen een gevarieerde melodische song te componeren.  Klassieke piano, viool, mono- en polyfonische zang en veel ritmewisselingen. Maar ook elektrische gitaren en synthstrijkers vullen het instrumentarium aan. Het album herbergt ook drie singles: ‘Soyuz One, ‘Exit Suite’ en Hypomania (zeker eens downloaden). Jan Henrik Ohme weet trouwens hoe zijn stem te gebruiken. Van Artrock over gothic naar progrock, je vindt het allemaal wel terug in dit boeiende conceptalbum. Misschien zelfs iets te perfect en te holistisch. Live zijn ze echter niet te versmaden. Je kan ze terugvinden op het Be Prog!My Friend-festival eind juni in Barcelona.
 
Line-up:
Jan Henrik Ohme (Vocals)
Thomas Andersen (Keyboards)
Jon-Arne Vilbo (Lead Guitar)
Mikael Kromer (Violin, Guitar)
Robert Johansen (Drums, Percussion)
Kristian Torp (Bass Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Songs They Never Play On The Radio
2. Breathe For Me
3. Down By The Wannsee
4. The Door
5. Burn Away
6. She’s In My Eyes
7. Planète Poussière
8. The Cigarette Ends
9. Listen To The Rain
10. Plastik Exploding Inevitable
11. Curious
12. Dog
13. My Funny Valentine

Platenlabel
Gonzo Multimedia
 
Labelnummer
HST346CD
 
Distributie
Gonzo Distribution
 
Promo-agent
Glass Onyon PR
 
Website Artiest
Gonzo Multimedia

The Faction was de begeleidingsgroep van Nico, je weet wel, de prachtige zangeres van Velvet Underground die in 1988 stierf op Ibiza bij een fietsongeval.  James Young was toen al geruime tijd writer en keyboard player bij de band en woonde zelfs enige tijd samen met Nico op een flat in Brixton.  Het overlijden schokte de hele wereld en James Young nog harder.  Hij schreef het van zich af in de memoire ‘Songs They Never Play On The Radio’ dat in 1993 werd gepubliceerd, en  ‘Music  Book of the Year’ werd.  Een jaar later verscheen dan het album met songs die het leven van en met Nico belicht, van hun eerst ontmoeting  tot aan haar ongelukkige dood.
Gonzo Multimedia verzorgt nu de re-issue van dit uitzonderlijk album uit 1994 dat in geen enkele collectie mag ontbreken.  Pakkende songs, volledig in de stijl van Nico, roepen melancholische en tragische gebeurtenissen op uit het leven Nico én James Young.  Er hangt natuurlijk een soort mistroostigheid over de muziek.  Het verlies van icoon Nico was voor velen dan ook ondraaglijk.
Met The Faction was James Young ook al verantwoordelijk voor heel wat songs, luisterrijk door Nico ingezongen.  In 1985 verscheen haar laatste lp Camera Obscura.  Nico’s leven was niet zo glorieus als menigeen  denkt:  vader Duits soldaat, moeilijke jeugd in het naoorlogse Berlijn, verkracht als tiener, later zwaar heroïneverslaafd.
Die naturalistische sfeer druipt van ‘Songs They Never Play On The Radio’.  In ‘Breathe  For Me’ hoor je onmiskenbaar het beademingstoestel waar haar zoon Ari ooit aan lag. Wat Nico ooit als basis voor een eigen song wou gebruiken.   ‘She’s In My Eyes’ verhaalt de ontmoeting van Nico met Andy Warhol, met Nico’s voice gesampled op de achtergrond?  My Funny Valentine is niet van de hand van James Young maar was wel Nico’s favoriete bisnummer en mocht dus niet ontbreken als afsluiter op dit album.
James Young begreep en mocht Nico wel, ondanks haar gebreken.  Natuurlijk, je leert iemand pas kennen wanneer je er lange tijd familiair mee omgaat.  ‘Songs They Never Play On The Radio’ was indertijd een mooie aanvulling op het ontluisterende boek.  De cd geeft een heel goed beeld van Nico’s leefwereld en haar muziekgenre.
 
Line-up:
James Young (Vocals, Keyboard, Trumpet, Piano, Synths, Melodica, Percussion)
Henry Olsen (Guitar, Drum on 2)
MacGillivray (Lorelei Vocals on 3)
Donna Mann (Ethereal Vocals on 5)
Andrea Hopkins (Soft Rain Vocals on 9)
 
Marino Serdons (4)