Category: Country

Tylor & The Train Robbers: Best Of The Worst Kind

1/6/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Lost & Lonely Miles
Before It’s Too Late
Good At Bad News
Storyteller
Still Getting High
The Ballad Of Black Jack Ketchum
Pave Your Way
Fumblin’ For Rhymes
Few & Far Between
Hide Your Goat
Construction
Place Like This

Website Artiest:
Tylor & The Train Robbers

Rasechte mainstream americanaband uit Idaho komt met een opvolger voor ‘Gravel’ uit 2017. De band identificeert zich graag met de treinrovers omdat die ook steeds onderweg waren, weliswaar om uit de handen van de politie te blijven, niet om 200 optredens per jaar te verzorgen. Het leven on the road kent natuurlijk haar gelijkenissen. Muzikaal bekoort dit alleen de die-hard country fans. Van originaliteit is geen sprake. Alles mooi uitgevoerd, doch zonder enige emotie op te roepen bij de leek in het genre (zoals ik?). Nochtans is de boodschap zeer nobel: een band scheppen tussen de mensen. Ongetwijfeld zal dit lukken tijdens hun live optredens, maar digitaal of op cd blijft het toch een saaie individuele aangelegenheid. Of denken ze in de US nu echt dat wij op (een zoveelste herhaling van) hun roots zitten te wachten?

Line-up:
Tyler Ketchum (Rhythm Guitars, Lead Vocals, Harmonica)
Jason Bushman (Bass Guitar)
Johny ‘Shoes’ Pisano (Lead Guitar, Baritone Guitar, Mandolin)
Flip Perkins (Drums, Tambourine, Claps)
Brian Davies (Pedal Steel)

Marino Serdons (3)

If you wanna know why the band’s name refers to the historical US train robbers, you’ll have to listen to this mainstream americana album.

Jeff Espinoza: Gypsy Runner

7/5/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

According to Mr. Dylan
Drinking My Blues Away
Grace
Gypsy Runner
Wanting To Belong
Frank
Louisiana Lightning
Heroes Of Just Cause
Golden Girl
Wings Upon Your Feet
No Shopping Bags
In The Night

Website Artiest
Jeff Espinoza

Decennialang is Jeff Espinoza reeds passioneel met muziek bezig. Dat deed hij in groepjes in de meest uiteenlopende genres. Momenteel maakt hij nog steeds deel uit van de Spaanse bluesband Red House, maar ambieert hij ook een solocarrière. Om die kracht bij te zetten, gaf Jeff onlangs een aantal opmerkelijke optredens in ons landje en trachtte hij tegelijkertijd ook zijn soloalbum ‘Gypsy Runner’ aan de man te brengen. Deed hij deze optredens, enkel gewapend met een akoestische gitaar en mondharmonica, dan laat hij zich op dit album door een heuse band, waarin we Steve Cropper ontwaren, assisteren. Dat Jeff door de jaren heen een rijke muziekkennis heeft opgedaan, staat buiten kijf. Dat valt ook te beluisteren op ‘Gypsy Runner’. Openen doet hij naar Dylan knipogend met ‘According To Mr. Dylan’. Blues blijft echter zijn geliefkoosd genre, waarvan het uptempo bluesrockende ‘Drinking My Blues Away’ een mooi bewijs is. Nog meer van dat valt te ontdekken in de rauwe, doordringende slowblues ‘Louisiana Lightning’. Jeff is echter niet voor één gat te vangen. Prachtig is het van tempo wisselend aan zijn tante opgedragen ‘Grace’. Bovendien heeft hij een heerlijke rauw klinkende stem, die ieder nummer van de juiste feel voorziet. Rockend, door stevig gitaarwerk gedragen op de titeltrack en zacht en emotioneel op de met mondharmonica in de juiste stemming gebrachte ballade ‘Wanting To Belong’. De banjo zorgt dan weer voor een bluegrassgevoel in ‘Frank’, terwijl ‘Heroes Of Just Cause’ stevig in de folk verankerd zit.
‘Gypsy Runner’ is een zeer gevarieerd album, dat voor Jeff Espinoza wel eens de springplank kon zijn voor een mooie solocarrière.

Lambert Smits (4)

In addition being a member of the blues band Red House, Jeff Espinoza is well on the way to developing a successful solo career. These songs that contain influences from blues, folk, country and rock prove it.

The Fendermen: Mule Skinner Blues

2/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Mule Skinner Blues (version 1)
Janice
Mule Skinner Blues (version 2)
Torture
Don’t You Just Know It
Beach Party
Heartbreakin’ Special
Can’t You Wait
Bertha Lou
Honky Tonk
Lonesome Road
Jack Of Diamonds
High Noon
Koo-Koo
Caravan
Mule Skinner Blues (Alt. Take)
Torture (Alt. Take)
Molly And Ten Brooks (By Jimmy Sun & The Radiants)
Cocaine Blues (By Jimmy Sun & The Radiants)
I’m Movin’ On (By Dick Hiorns With Jimmy Sun & The Radiants)
Popeye (By The Fendermen Feat. Dave & Izzy)
Don’t You Just Know It (By Phil Humphrey & The Fendermen)
Galloping Paul Revere (By The Muleskinners)
Rocky Road Blues (By The Muleskinners)

The Fendermen was een Amerikaans duo, bestaande uit Jim Sundquist (leadgitaar) en Phil Humphrey (zang en ritmegitaar). Beide heren waren op dezelfde dag geboren, namelijk op 26 november 1937. Hun naam ontleenden ze aan het gitaarmerk Fender, omdat ze beiden daarop speelden, Jim op een Stratocaster en Phil op een Telecaster. Opmerkelijk is ook dat beiden op één en dezelfde versterker inplugden. In 1960 scoorde het duo hun enige hit met het door Jimmie Rodgers reeds in 1930 geschreven ‘Mule Skinner Blues’. Van een ‘onehitwonder’ gesproken! Trouwens toen hun eerste LP in 1961 moest verschijnen, waren zowel Jim als Phil reeds een eigen weg ingeslagen. Jim nam diverse nummers op als Jimmy Sun & The Radiants, die ook als backing fungeerden van de rockabilly artiest Dick Hiorns. Later werden Jimmy Sun & The Radiants omgevormd tot The Muleskinners. Phil probeerde te overleven als The Fendermen, maar zijn enige wapenfeit was een voor het Sassy label opgenomen ‘Popeye’ met op de keerzijde een remake van ‘Don’t You Just Know It’, een nummer van Huey ‘Piano’ Smith. Jim overleed in 2013 aan kanker en Phil in 2016 aan hartfalen.
Wat dadelijk opvalt op deze verzamelaar is dat The Fendermen moeilijk bij een genre onder te brengen waren. Tegenwoordig zou dat een carrière minder in de weg staan dan het was eind jaren ’50 begin jaren ’60. Hun repertoire was geen pure rock-‘n-roll, geen echte rockabilly, geen doorsnee country en geen zonnige surf, genres die in die periode zeer populair waren. Het publiek was nog niet rijp voor een cross-over van diverse stijlen en laat dat nu net het handelsmerk van The Fendermen zijn. De heren waren zeker prima gitaristen, maar kwamen blijkbaar iets te vroeg. Het valt niet te ontkennen dat Jim en Phil een zekere basis legden voor de rock-‘n-roll, pop en surf van de late jaren ’60. Om maar een voorbeeld te noemen, het instrumentale ‘Koo-Koo’ is duidelijk een voorbeeld voor de latere surf. Zo ook is hun bewerking van Ellingtons ‘Caravan’. Daarom alleen al zijn de nummers op deze compilatie interessant.

Lambert Smits (4)

Although they had only one hit with their version of Jimmie Rodger's 'Mule Skinner Blues', their crossover of various music genres laid the foundation for the rock 'n' roll, rockabilly and surf that was coming soon.

Elles Bailey: Road I Call Home

15/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:
Hell Or High Water
Wild Wild West
Deeper
What’s The Matter With You
Medicine Man
Road I Call Home
Foolish Hearts
Help Somebody
Little Peace Of Heaven
Miss Me When I’m Gone
Light In The Distance

Website Artiest
Elles Bailey

De uit Bristol afkomstige Elles Bailey was pas drie wanneer ze een virale en bacteriële longontsteking had. Ze herstelde langzaam, maar haar stemmetje was helemaal gekenterd.
Deze ruwe korrel in haar stem maakt haar vandaag tot een van de nieuwste blues sensatie uit de U.K. Twee jaar geleden was ze samen met Beth Hart en Sari Schorr genomineerd als ‘Best Female Vocalist’ voor de European Blues Awards. Dit jaar ontving ze vier nominaties voor de ‘U.K. Blues Awards’. Haar full lenght debuutplaat ‘Wildfire’ uit 2017 was dan ook de ultieme bevestiging van haar onmiskenbaar talent.
De release ‘Road I Call Home’ vertelt het verhaal over toerleven van een artiest, het promoten van het album ‘Wildfire’ en hoeveel haar leven sindsdien eigenlijk wel is veranderd. Elles graaft tekstueel dieper dan ooit en de nummers handelen over verlies, liefde, woede, vastberadenheid en het leven ‘on the route’. Live optreden is het natuurlijke habitat voor Elles en dat is uiteraard grotendeels afhankelijk van een nieuw album. Nu werden elf originele, al dan niet in co-schrijverschap, neergepend. Ellis trap de deur in met het radiovriendelijke ‘Hell Or High Water’. Na een akoestische intro groeit ‘Wild Wild West’ uit tot een heus caput. De strakke ritmesectie doet vermoeden dat Elles alweer samenwerkt met enkele van de beste hedendaagse artiesten. De track ‘Deeper’ is ingekleurd met knappe orgeltunes een blazerssectie en die ingetogen gitaarriffs. De blues ballade ‘What’s The Matter With You’ divergeert met de country rocker ‘Medicine Man’, dat is ingekleurd met knappe slide gitaar, én de boogierocker ‘Road I Call Home’. De slow blues ‘Foolish Heart’ en het harp en hoornsectie begeesterde ‘Help Somebody’ zijn haast autodidactische songs. Het moderne ‘Little Peace Of Heaven’ mag terecht heel wat radio-airplay claimen. Van de slide gitaar in ‘Miss Me When I’m Gone’ gaat het in één ruk naar de piano-ballade ‘Light In The Distance’. Met haar doorrookte stem versmelt Elles Bailey heerlijke roots, blues, country en soulvolle rock doorheen haar (h)eerlijke nummers.

Philip Verhaege (5)

Elles digs deeper lyrically and the songs are about loss, love, anger, determination and life on the road. Live performance is the natural habitat for Elles, but that is of course largely dependent on a new album. Now eleven original ones, whether or not in co-writing, were penned.
With her whispered voice, Elles Bailey merges wonderful roots, blues, country and soulful rock through her songs…!

Jay Kipps Band: How To Polish Your Longhorn

12/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Colt 45
Rotten Apple Blues
Everyone But Me
Big Old Engine
Hard Core
Sinister
The Only Reason
Harp Bomb
Gonzo (Live)
Call Me the Breeze (Live)
Surffarie

Website Artiest
Jay Kipps Band

Het schitterende album ‘How To Polish Your Longhorn’ werd opgenomen in Wildlife Sanctuary Sound en geproduceerd door Stewart Gunn. De band levert melancholische en hoopvolle songs, prachtige melodieën, oprechte teksten, prachtige country en blues arrangementen en zweemzoete harmonieën. De release ‘How To Polish Your Longhorn’ is het debuut voor Jay Kipps Band. Harmonica, Rhythm gitarist en vocalist Jay Kipps, Chad Burford (lead gitaar), Chris Lubker (bas), drummer Cory Bruyea, Stewart Gunn (percussie en slide gitaar) en Erin Kipps (ukelele) introduceren nu elf onvervalste nummers. Voor de back-up vocalen zorgt Strawberry Sunshine (aka Maddie Ball). Jay Kipps Band opent enigszins spectaculair met een spaghetti Western movie sound uit ‘Colt 45’. In aangenaam contrast staat dan het bluesy ‘Rotten Apple Blues’, dat is ingekleurd met opwindende harptunes en gezapige gitaarriffs. De harp raast ook door in het sompige ‘Everyone But Me’ en het country opwindende ‘Big Old Engine’. Het nummer ‘Hard Core’ is doorspekt met enige slidegitaar, net zoals de beukende baslijn in ‘Sinister’ zorgt voor een funky inslag. Het traag tergende ‘The Only Reason’ divergeert en staat in antithese met het hand klappende gospelgevoel dat ‘Harp Bomp’ aanwakkert. De funky track ‘Gonzo’ is een live registratie net zoals JJ Cale’s ‘Call Me The Breeze’. Afsluiten doet Jay Kipps Band met de surfrocker ‘Surffarie’. De release ‘How To Polish Your Longhorn’ is een meer dan fatsoenlijk schijfje…!

Philip Verhaege (4 ½)

The release 'How To Polish Your Longhorn' is a honest album ...!

Hayes Carll: What It Is

12/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

None’ya
Times Like These
Things You Don’t Wanna Know
If I May Be So Bold
Jesus And Elvis
American Dream
Be There
Beautiful Thing
What It Is
Fragile Man
Wild Pointy Finger
I Will Stay

Website Artiest:
Hayes Carll

In die zeventien jaren na zijn debuut stapelde Hayes tal van awards bij elkaar gaande van beste zanger, beste singersongwriter, grootste folkartiest tot americana muzikant van het jaar. Grote voorbeeld Townes Van Zandt roept nog steeds gemengde gevoelens op bij Hayes Carll.
Wat zijn songs zo boeiend maken zijn de afwisselende verhalen over politiek, liefde, verlies, een dode bar: kortom het leven in al haar facetten. Met een country rock stijl versiert hij zijn teksten tot boeiende songs. Soms in de eenvoud van folk, meestal in een rijkelijk palet van ritmewisselingen. Met ‘I May Be So Bold’ treedt hij in de treinsporen van de grote Johnny Cash. In ‘Jesus And Elvis’ , hangend aan de bar, komt de songwriter bovendrijven met een beschrijving van een kroeg ergens in Texas. Fiddle en af en toe een niet evidente trompet zorgen voor de sfeerschepping. Verrassend hoe creatief hij uit de hoek kan komen: een poppy ‘Fragile Man’, het bluesy ‘Wild Pointy Finger’.
Hayes Carll staat met zijn leeftijd van 43 jaar duidelijk aan de top. En met afsluiter ‘I Will Stay’ (een ballad met whistle en acoustic guitar) hopen we dat hij voor eeuwig blijft. Een absolute must voor country-folk en americana liefhebbers!

Marino Serdons (4 ½)

Strong new album from Texas’ songwriter Hayes Carll. Every americana fan should listen to this highly acclaimed musician. Great songs, great music!

Arlen Roth: Tele Masters

11/3/2019

Foto

DETAILS ALBUM

Tracks:

Remington Ride
Key To The Highway
White Lightning
Bunky
Rumble
Mrs. Robinson
Satisfied Mind
Roadworthy
I Can Fix It
Tennessee Walz
Joe’s Blues
Funky Mama
Ghost Riders In The Sky
Tuff Tele
Promised Land
A Minor Thing

Website Artiest
Arlen Roth

Arlen Roth wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke gitaristen aller tijden. Arlen, geboren in de Bronx, New York was op zijn negende reeds behendig op gitaar Hij werd hierbij diep aangemoedigd door zijn vader, New York Magazine- cartoonist, Al Ross. Misschien heeft geen ander instrument in de muziekgeschiedenis zo'n diepgaand effect gehad op de historie, stijl en ontwikkeling van de populaire muziek dan de Fender Telecaster. Arlen Roth is niet aan zijn proefstuk toe en had in 1996 het spraakmakende boek, inclusief twee cd’s, ‘Arlen’s Roth Masters of The Telecaster’ in de winkelrekken. Hij staat bekend om zijn innovatie op slide-gitaar en publiceerde op zijn 21ste zijn eerste boek over dit onderwerp in 1973. Arlen werkte samen met Bob Dylan, Ry Cooder, John Prine, Levon Helm, The Bee Gees over Huey Lewis, Janes Ian, Eric Andersen, Phoebe Snow én Simon en Garfunkel. Zijn eerste album ‘Guitarist’ won ‘The Montreaux Critics Award for Best Instrumental Album of the Year’ in 1978, en zijn 12de album, ‘All Tricked Out!’ werd bekroont met liefst vier Grammy nominaties. Zijn bekwaamheid en competentie op de Telecaster heeft hem de bijnaam ‘Master of The Telecaster’ opgeleverd.
Roth bracht met ‘Slide Guitar Summit’ een album uit, vol met duetten en met veel slide-gitaargrootheden zoals Johnny Winter (Johnny's laatste opname), Sonny Landreth , Cindy Cashdollar, Greg Martin, Lee Roy Parnell, Jimmy Vivino, David Lindley, Rick Vito, Jack Pearson en vele anderen.
Als een diehard liefhebber van de Fender Telecaster heeft Arlen nu een album samengesteld dat een eerbetoon brengt aan alle meesterlijke spelers die dat speciale model hanteerden. Het project Arle Roth’s ‘Tele Masters’ is een eerbetoon aan Danny Gatton, Roy Buchanan, Albert Collins, Jimmy Bryant en vele andere. De instrumentale openingssong ‘Remington Ride’ plaveit de weg voor ‘Key To The Highway’ met vocalist Jack Pearson. In ‘White Lightning’ komt Steve Cropper (gitaar, vocals) de band vervoegen. Gitarist Brad Paisley is een graag geziene gast in ‘Bunky’, net zoals Will Ray dat is op het hemelse surfrocker ‘Rumble’, origineel van Link Wray. Albert Lee mag dan Paul Simon’s ‘Mrs. Robinson’, ja die uit de Mike Nichols’ film The Graduate’, de hemel in prijzen. Vince Gill mag zijn snaren beroeren in ‘Satisfied Mind’ en dat doet ook Brent Mason in het originele ‘Roadworthy’. In het New Orleans gemotiveerde ‘I Can Fix It’ komt Jack Pearson vocaal de band ondersteunen. Pee Wee King’s ‘Tennessee Waltz’ is een excellente countryballade ingezongen door dochter Lexie Roth. Gitaar god Joe Bonamassa is te horen in ‘Joe’s Blues’, een eerbetoon aan Albert Collins, en Johnny Hiland mag Stan Jones’ Ghost Riders In The Sky’ gestalte meegeven. En dan is het de beurt aan Bill Kircher in de rocker ‘Tuff Tele’. Sweet Mikey C. mag de countryrocker inzingen, net zoals Redd Volkaert hier zijn vingerzettingen neerplant op zijn Telefender snaren. Tom Hambrigde was verantwoordelijk voor de productie en het strakke drumwerk. Heerlijk schijfje…!

Philip Verhaege (5)

His latest album Tele Masters, is an album mostly recorded in Nashville, featuring Arlen in duets with other Telecaster Masters. This album, as well as the Slide Summit are both Produced by the Grammy-award winning Tom Hambridge, who is also on the drums.

Rob Heron & The Tea Pad Orchestra: Soul Of My City

7/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Let’s Go Back In Time, Man
There’s A Hole (Where My Pocket Used To Be)
Life Is A Drag
Une Bouteille de Beaujolais
Holy Moly (I’m In Love Again)
One Letter Away From Lonely
Like A Cuckoo
Fool Talkin’ Man
Drinking & Carrying On
Soul Of My City
Lonely Boy In The Dole Queue
Double Meaning, Double Entendre

Website Artiest
Rob Heron & The Tea Pad Orchestra

Als je fan bent van artiesten zoals Pokey Lafarge en CW Stoneking, dan ken je ongetwijfeld ook de uit Newcastle komende Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. Voor hen die deze jonge horde nog niet kennen, niet getreurd want na het beluisteren van deze ‘Soul Of My City’, zal je deze uit zes leden bestaande band, en daar zijn wij rotsvast van overtuigd, een warm hart toedragen. Leider van de bende, zanger en akoestisch gitarist Rob Heron, laat zich door zijn Tea Pad Orchestra assisteren op akoestische en elektrische mandoline, harmonica, accordeon, allerhande toetsen en gitaren, staande bas en drums. In hun thuisland stonden deze heren reeds op festivals als Glastonbury en het Cambridge Folk Festival en wisten ze ook reeds tot de playlists van de nationale radio door te dringen. In één vakje zijn ze niet te stoppen, wat we overigens alleen maar kunnen toejuichen. Hun muziek is een mix van western swing, country, blues, ragtime, hokum en dan vergeten we ongetwijfeld nog enkele genres. De invloeden van artiesten als Bob Wills, Django Reinhardt, George Jones en Tom Waits liegen er niet om. Rob Heron brengt eerlijke muziek op een eerlijke enthousiaste manier. Hun platendebuut maakte de band in 2012 met ‘Money Isn’t Everything’. In 2014 volgde dan ‘Talk About The Weather’, dat twee jaren later een vervolg kreeg met ‘Something Blue’ en nu is er dan ‘Soul Of My City’. Op deze nieuwkomer gaan Rob Heron en zijn Tea Pad Orchestra weer een stapje verder. Heron is een vinyl freak, waardoor hij constant in contact komt met andere en vooral oudere muziekgenres. Daardoor bevat dit nieuw album ook een zekere dosis twang geluid, een streepje calypso en wat rhythm & blues. Variatie is dus troef. Bovendien kent het album geen enkel, maar dan ook geen enkel zwak moment, zodat het niet opportuun is om één of andere song in de spots te plaatsen.
‘Let’s Go Back In Time, Man’ is niet alleen de titel van de opener, maar tevens het gesternte waaronder ‘Soul Of My City’ zich ontplooit.
Als je zoals ondergetekende een dikke boon hebt voor geüpdatete dansmuziek uit vervlogen tijden, dan is het aanschaffen van dit album, de enige en juiste aanbeveling. Jarenlang plezier gegarandeerd!

In de maanden maart en mei, doen Rob en zijn kompanen de lage landen aan. Je kan hen bewonderen op :
7 maart: Melkbus in Dordrecht, Nederland
8 maart: Melkerij, Zemst, België
13 maart: Burgerweeshuis, Deventer, Nederland
10 mei: Missy Sippy, Gent
11 mei: R & B Night, Groningen, Nederland
12 mei: TivoliVredenburg, Utrecht, Nederland

Lambert Smits (4 ½)

Fan of Pokey Lafarge and CW Stoneking? Then the purchase of this danceable album by Rob Heron & The Tea Pad Orchestra is a must. And ........ years of fun guaranteed!

J. P. Harris: Sometimes Dogs Bark At Nothing

1/12/2018

Foto

title 0

Tracks:

JP’s Florida Blues #1
Lady In The Spotlight
When I Quit Drinking
Long Ways Back
Sometimes Dogs Bark At Nothing
Hard Road
I Only Drink Alone
Runaway
Miss Jeanne-Marie
Jimmy’s Dead And Gone

Website Artiest
J.P. Harris

Eigenlijk zou je J.P. Harris’ vierde album, waaraan leden van de Old Crow Medicine Show meewerkten, in één zin kunnen recenseren, namelijk ‘als je een boon hebt voor authentieke in de old school gewortelde country, schaf je dan als de bliksem dit album aan’. Wij verklaren ons nader. J.P. Harris vliegt er onmiddellijk stevig in met ‘JP’s Florida Blues #1’ een outlaw countryrocker van formaat. Meteen vervolgt Harris met ‘Lady In The Spotlight’ en ‘When I Quit Drinking’, twee door akoestische gitaren en pedal steel gedragen songs. Authentieker dan hier kan je niet zijn. Nog niet overtuigd, geen probleem! De ‘ééntegelslows’ ‘Long Ways Back’ en het met piano overgoten ‘I Only Drink Alone’ trekken je steevast over de streep. Het mooiste nummer is ongetwijfeld de titeltrack. Heerlijke akoestische slidegitaar en een emotioneel verhalende Harris maken er een luistersong ‘par excellence’ van. Tijd voor weer iets meer uptempo werk. Dat komt er country rockend aan met ‘Hard Road’.
‘Sometimes Dogs Bark At Nothing’ is een album dat bewijst dat ‘good old country’ zeker niet iets uit een ver verleden is. J.P. Harris bewijst dat het genre levendiger dan ooit is.

Lambert Smits (4 ½)

J.P Harris delivers an album that revives the authentic country. Beautiful ballades accompanied by acoustic guitars and some country rockers.

Kathy Mattea : Pretty Bird

25/11/2018

Foto

title 0

Tracks:

Chocolate On My Tongue
Ode To Billie Joe
Mercy Now
Little Glass Of Winem
He Moves Through The Fair
St. Teresa
This Love Will Carry
October Song
Tell Me What You Ache For
Holy Now
I Can’t Stand Up Alone
Pretty Bird

Website Artiest
Kathy Mattea

Kathy Mattea draait al jarenlang mee in het muzikale wereldje want met ‘Pretty Bird’ zit ze al aan haar zeventiende album. Haar laatste album ‘Calling Me Home’ dateert al van 2012 en ging vooral over het harde labeur in de mijnwerkersstreek van haargeboortestreek in West Virginia. Een album dat destijds hoge ogen gooide, maar met ‘Pretty Bird’ bewijst de ervaren 59-jarige zangeres-gitariste - die op 19-jarige leeftijd naar Nashville trok - nog dat niets heeft ingeboet aan kwaliteit op dit nieuwe album, dat 12 mooi uitgekozen nummers telt. Gelukkig maar, want de dame in kwestie had stemproblemen, maar met de steun van haar trouwe gitarist Bill Cooley en producer tim O’Brien slaagde ze toch in haar opzet.

We tellen heel wat covers, maar ze maakt er telkens een eigen interpretatie van. Stuk voor stuk pareltjes zijn het zoals onder meer het mooie ‘Chocolate On My tongue’ (Oliver Wood), het prachtig gedeclameerde ‘Ode To Billie Joe’ (Bobby Gentro), en ook Mercy Now (Mary Gauthier), een ode aan haar vader.
‘St Teresa’ is eveneens een pakkende song, maar meer ritmisch en vertelt het verhaal over een verslavende moeder. Ze vertelt het op een mooie erg verstaanbare manier zodat de luisteraar erg goed het verhaal kan begrijpen.
Maar ook muzikaal zit het wel goed en bewandelt ze smaen met haar uitstekende band ook andere paden zoals in ‘I Can’t Stand Up Alone’ of zingt ze een Ierse traditional zoals ‘He Moves Through The Fair’ of het folky ‘This Love Will Carry’ (Dougie Mc Clean). Maar met het ingetogen ‘Tell Me Wat You Ache For’ staat er ook een ingetogen song op van haar echtgenoot Jon Vezner. Slotnummer is tevens de titeltrack ‘Pretty Bird’ (Hazel Dickens), een a capella gebrachte song met een groot kippenvelgehalte. Kathy Mattea is een straffe madam, zoveel is zeker.

Sis Van Hoof (4)

Kathy Mattea is more than back with this album

Frankie Davies: Wherever I Go

18/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:
High On Love
Not Your Game
Wherever I Go
Open Road
All My Love
You Don’t Know Me
Together
Front Row Seat
Travellin’ Love
The Sweetest Sound
Asking For A Friend

Website Artiest:
Frankie Davies

Europa wordt overspoeld met americana, vooral uit de zuidelijke staten van de US. Nashville blijft toch nog altijd het mekka voor tal van gelukszoekers. Onlangs verscheen het debuutalbum van Frankie Davies, vergis je niet, een blonde talentvolle dame, met een bijna kinderlijk stemtimbre. En vergis je geen tweede maal. Frankie opereert vanuit de UK. De laatste jaren de uitnodigingen voor country festivals door het halfrond. En dat alles te danken aan haar EP ‘Dancing All Night’ uit 2015.
‘Wherever I Go’ laat onmiskenbaar een professionele indruk na. Gebaseerd op haar eigen ervaringen, spuwt ze haar frustratie in de rocksong ‘You Don’t Know Me’. Ook ‘Front Row Seat’ plukte ze uit haar leven: een optreden met slechts één belangstellende. Wat haar ook bescheidenheid heeft aangeleerd, doch ook volharding. Ondertussen groeide haar kennissen- en speelkring uit met Maddie & Tae, Chris Young en zoveel anderen. Haar ontwapendende songs vloeien heel melodisch en verslavend door je aderen. Sleuren je mee in haar emotionele leven. Plaats haar nu naast meer bekende country zangeressen en je weet wat haar toekomst brengt.

Marino Serdons (3 ½)

Americana from the Uk. Why not. The female Frankie Davies convinces. Heart-breaking honesty predicts a succesful future.

Ruston Kelly: Dying Star

3/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Cover My Tracks
Mockingbird
Son Of A Highway Daughter
Paratroopers Battlecry
Faceplant
Blackout
Big Brown Bus
Mercury
Anchors
Just For The Record
Trying To Let Her
Jericho
Dying Star
Brightly Burst Into The Air

Website Artiest:
Ruston Kelly

Bizar om te horen dat een 17-jarige Nashviller in Brussel de microbe vond voor zijn country roots music. Als professioneel skater woonde hij zelfs even in België. (in de rootswijk Marollen?) Stammende uit een muzikale familie, lag het in de lijn van de verwachtingen dat hij ooit zijn eigen richting zou uitgaan. Geen gemakkelijk pad, geplaveid met drugsverslaving en een bijna overdosis. Vandaar de gekozen albumtitel ‘Dying Star’. De verzameling songs zijn dan ook het verhaal en de reflectie op zijn verleden met vallen en opstaan, en de ondersteuning van vrienden. Muzikaal voel je de pijn maar ook de hoop doorheen zijn songs. Folky singer-songwriter songs, soms ingekleurd met wat grunge, rock of americana. Altijd wel met een diepe emotionele gelaagdheid. Een voice met dezelfde kleur als Kurt Cobain, inhoudelijk een Johnny Cash (en zijn June). Ook bij Kelly spelen vrouwen een grote rol, als toeverlaat en echtgenote (countrystar Kacey Musgraves) én als inspiratiebron (Natalie Hemby, Kate York). Dying Star is geen vrolijk album, wel een hoopvolle stimulans voor een nieuwe én positieve evolutie in het leven. De lapsteel op het album wordt gespeeld door zijn vader, een tot tranen toe bewogen hereniging van vader en zoon.

Marino Serdons (3 ½)

The least you can say, Ruston Kelly made a strong come-back in life and delivered with ‘Dying Star’ an inspirational album for a lot of people. Curious what will be next?

Chris Thomas: Bound To The Ocean

18/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Whenever I sing Georgia
Turning Stones
Bound to The Ocean
If Not You
Don’t Follow Me
So Long, Travelling Away
Listen To Me
Sun Kiss
Gwendolyn Rose
Heart Is Broke
Back Before The Storm
Wake Up Smiling

Website Artiest:
Chris Thomas

Weer een droom die werkelijkheid wordt. Gitarist Chris Thomas trachtte al enige decennia erkenning te krijgen voor zijn talenten. Succes kwam in een stroomversnelling door de samenwerking met de groots opgezette Pink Floyd tribute show In The Flesh. Een stimulans voor Chris om uiteindelijk solo te gaan als singer-songwriter. De covers werden wat afgebouwd en de eigen composities naar voren geschoven, wat nu resulteert in het debuutalbum ‘Bound To The Ocean’. Hierin mixt hij folk, blues, pop én country rock, hoofdzakelijk bijgestaan door Barney Dine op bass en Dean Mancey op drums.
De songs liggen gemakkelijk in het oor en zijn zeer melodisch. Je hoort invloeden van The Eagles en van Simon & Garfunkel. Softe gevoelige family nummers: upbeat ode aan zijn dochtertje van zes (Gwendolyn Rose) of een backing vocal van zijn vrouw Polly (Back Before The Storm). Hier en daar hoor je ook een fiddle en een whistle, kabbelend zoals een rustige oceaan. ‘Heart is Broken’, een typische bluessong, fleurt je zelfs op. Op het ogenblik geeft Chris Thomas vooral solo performances in zijn thuis-county Devon. Als voorbereiding op een tournee in 2019 kon het publiek op 9 september genieten van een geslaagde try-out op het Brixham Fishstock festival met drummer Jeff Glover en Rob Hunt op bass. Samen met keyboardist Martin Poole gaan ze vermoedelijk de Chris Thomas Band vormen. Benieuwd !

Marino Serdons (3 ½)

It’s never too late. Chris Thomas just put on his bold shoes and self-released his first album ‘Bound To The Ocean’. A beautiful collection of melodic songs in a blend of country, folk and pop.

Various Artists: Hey Good Lookin’! Everybody Sings Hank Williams

13/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Hey Good Lookin’: Frankie Laine and Jo Stafford
You Win Again: Mark Dinning
Lovesick Blues: Kay Starr
Your Cheatin’ Heart: Louis Armstrong
Why Don’t You Love Me: Rusty & Doug Kershaw
Take These Chains From My Heart: Ray Charles
Ramblin’ Man: Michael Holliday
There’ll Be No Teardrops Tonight: Adam Wade
Move It On Over: Bill Haley and his Comets
Weary Blues From Waitin’: Tony Bennett
Nobody’s Lonesome For Me: Roland Stone
No One Will Ever Know: Jimmie Rodgers
Long Gone Lonesome Blues: Jimmie Newsome
I’m Sorry For You, My Friend: Joni James
Kaw-Liga: Champ Butler
Settin’ The Woods On Fire: Johnny Burnette
I’m So Lonesome I Could Cry: Andy Williams
Crazy Heart: Jack Scott
I’ll Never Get Out Of This World Alive: The Delta Rhythm Boys
I Can’t Help It (I’m Still In Love With You): Guy Mitchell
Lonesome Whistle: Ronnie Hawkins
California Zephyr: Jimmy Jackson’s Rock ‘N’ Skiffle
Half As Much: Rosemary Clooney
You’re Gonna Change (Or I’m Gonna Leave): Tab Hunter
A Teardrop On A Rose: Connie Stevens
I Could Never Be Ashamed Of You: Jerry Lee Lewis
Honky Tonkin’: Teresa Brewer
Alone And Forsaken: Bill Darnell
Cold, Cold Heart: Dinah Washington
Jambalaya (On The Bayou): Fats Domino

Ondanks zijn kort leven, Williams stierf op 1 januari 1953 op 29 jarige leeftijd aan de gevolgen van drank en drugs, had hij heel wat songs opgenomen. Veelal eigen nummers die een grote invloed zouden hebben op artiesten die in de meest diverse muziekgenres opereerden.
Jasmine Records bundelde op dit album de coverversies van 30 songs, waarvan het overgrote deel uit Hanks pen vloeide. Versies die soms meer succes oogsten dan die van Williams zelf.
Frankie Lane en Jo Stafford openen met misschien wel één van Williams’ bekendste songs ‘Hey Good Lookin’’. Het duo strooit iets meer hillbilly over het nummer, waardoor het een eigen benadering krijgt. Dat herhaalt zich in de meeste hier te horen versies, waarin de artiest de Williams’ song naar zijn eigen genre overbrengt. Dat wijst er nog maar eens op dat Williams een enorme straffe songsmid was, wiens songs voor uiteenlopende muzikale benaderingen vatbaar zijn. Zoals reeds gezegd, bekoorden zijn liedjes artiesten in verschillende genres, gaande van Bill Haley, Jerry Lee Lewis, Ronnie Hawkins over Jimmie Rodgers tot Ray Charles, Fats Domino en Louis Armstrong om maar enkele bekende namen te noemen.
Met de uitspraak ‘nobody sings Hank Williams like Hank Williams’ in gedachten, mogen we hier toch zeggen dat de op dit album verzamelde artiesten, het werk van de country icoon Hank Williams met respect en vakmanschap behandelden.

Lambert Smits (4)

Awesome covers of songs from the country icon Hank Williams by the most diverse artists such as Ray Charles, Jimmie Rodgers, Fats Domino, Tony Bennett, Ronnie Hawkins and Bill Haley.

Hilary Scott: Don’t Call Me Angel

9/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:
Don’t Call Me Angel
Not Used To Being Used To
You Will Be Mine
Make It Right
Heartless
Unlove Story
Moon And Back
In time
Kiss
Here I Am

Website Artiest:
Hilary Scott

Babyface Hilary Scott (met één L) schittert weer op haar nieuwe album. Samen met drummer/partner AJ Gennaro pende ze een tiental nieuwe love songs. Voor alle duidelijkheid: multi-instrumentalist Hilary schrijft en componeert, zingt het voor haar bedgenoot, en die voegt er dan percussie aan toe. Nadien wordt beslist welke instrumenten nog een bijdrage kunnen leveren aan de song. Geen gekke manier van werken, want zo blijft haar tekst en melodie het middelpunt van haar creaties.
Ondanks diverse awards in Missouri USA, maar ook in de UK en Italy blijft grote bekendheid uit. Het genre waarin ze weergaloos zingt, country met wat soul en blues, nodigt niet onmiddellijk uit tot een Tomorrowland-crowd. Hilary Scott moet het hebben van emotionele zangcapaciteiten en pakkende teksten. Wanneer ze dan ook nog een ukele bespeelt in ‘Unlove Story’ val je helemaal voor haar cheesy songs. In dit #metoo-tijdperk noem je haar best geen engel. Ook al heeft ze de allures om je te laten smelten. Liefhebbers van Janis Ian komen zeker aan hun trekken.

Line-up:
Hilary Scott (Acoustic Guitar, Vocals, Piano, Ukelele)
AJ Gennaro (Drums, Percussion)
Josh Schilling (Bass, Electric Guitar, Ukelele)
Johnny Lee Schell (Acoustic&Electric Guitar, Cigar-box Mandolin)
Mike Finnigan (Hammond B-3 Organ)

Marino Serdons (3 ½)

Emotional (love) songs with content, sweetly sung by an intelligent Hilary Scott. Of course the country feeling stays alive, with a lot of soul and blues. Delightful enchanting!

The Circus In Flames: Outside America

30/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Baptist
Come Out Marissa
Woke Up In The River
The Magic Kiss
Wicked Tongue
Close To Montgomery
Don’t Believe I’m The Same Man
Fall Into Line
You Call My Name
Frozen Morning

Website Artist
The Circus In Flames

Doug Andrew is de frontman van The Circus In Flames, een project dat in het midden van de jaren negentig het levenslicht zag en de band heeft al een paar albums op het actief, die ook wel goede kritieken kregen, maar met Outside America (uitgebracht bij Northern Electric) heeft Andrew en zijn basisband een erg mooi werkstuk afgeleverd. De gerespecteerde Canadese zanger-liesdjesschrijver uit Vancouver, die in een vorig leven truckchauffeur was, pende tien mooie nummers neer die allemaal verschillen in stijl, maar nooit vervelen zodat de luisteraar altijd bij de les blijft en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Erg vernieuwend is het niet, maar dit zijn spontaan gespeelde songs in een breed speelgebied tussen een mix van folk, blues, bluegrass, country en rootsrock, waarbij elk nummer tot zijn recht komt. Leuke liedjes, met soms ook intrigerende verhalen zoals de moord op JF Kennedy in ‘Don’t Believe I’m The Same Man’ en de onthoofding van Johannes De Doper in de openingstrack ‘The Baptist’, waarin we op het einde van de song nog een passage horen van ‘If I Had a Hammer’ van Trini Lopez.
Er zijn ook gastmuzikanten te gast en dat is te horen in het mooie ‘You Call My Name’, maar één van de mooiste songs is ongetwijfeld het swingende ‘Wicked Tongue’, maar zoals gezegd staan er nog wel pareltjes op. Of wat te denken van ‘Closer To Montgomery’ of ‘Woke Up In The River’. Je merkt het: dit is een album om te koesteren.

Sis Van Hoof (4 ½)

The Circus in Flames: catch them if you can, they are a pure joy to hear them play

Yvette Landry & The Jukes: Louisiana Lovin’

25/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Need Somebody Bad
Homesick Blues
Daddy Daddy
Kiss Tomorrow Goodbye
I Almost Lost My Mind
Three Chords And The Truth
My Last Date With You
Grow Too Old
Yea Yea Baby
Forbidden Love
Take It Easy Greasy

Website Artiest
Yvette Landry & The Jukes

In 2010 debuteerde de in Breaux Bridge, Louisiana opgegroeide en Grammy genomineerde singer/songwriter Yvette Landry met het album ‘Should Have Known’. Met ‘Louisiana Lovin’’ is ze inmiddels reeds aan haar vijfde toe. En laat ons maar meteen met de deur in huis vallen. ‘Louisiana Lovin’’ neemt je mee naar de tijd, toen ‘dance halls’ en ‘juke joints’ in Louisiana ‘the place to be’ waren. Yvette opent met ‘I Need Somebody Bad’, een tearjerker van formaat die later nog het gezelschap zal krijgen van o.a. ‘Kiss Tomorrow Goodbye’, krachtig op smaak gebracht door de saxsolo van Derek Huston. En de dansvloer blijft overvol tijdens de slowblues ‘Homesick Blues’, een duet met gitarist, de van The Hub City Allstars gekende, Roddie Romero. Romero wiens stem trouwens prachtig matcht met de wat zwoelere keelklanken van Landry. Romero zal trouwens nog vaak de microfoon delen met Yvette. Met ‘Daddy Daddy’ verkennen we de cajun en zydeco, eigen aan Louisiana. Yvette heeft echter een uitgesproken voorkeur voor slows, die dan ook het overgroot deel van dit album vullen. Voor een rocker moet je wachten tot afsluiter ‘Take It Easy Greasy’. Is daar iets mis mee? Neen, absoluut niet, als je er maar van houdt. En dat doen wij onvoorwaardelijk van deze ‘Louisiana Lovin’’.

Lambert Smits (3 ½)

If you are a fan of the tearjerkers from the time that dance halls were the place to be, then you get the perfect soundtrack with this album.

Peggy James: Nothing In Between

13/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

We Had To Meet
X-Files
An Hour With You
Lover
Nothing In Between
Muscle Man
Gotta Have A Love
In One Ear (and Out the Other)
Ghost
Sound of Your Wheels
Fallen Snow
I Wiss You Well

Website artist
Peggy James

Peggy James, een singer/songwriter uit Milwaukee bracht zopas met ‘Nothing In Between’ haar vierde solo-studioalbum uit bij Happy Growl Records. De zangeres wordt qua stemtimbre vaak vergeleken Emmylou Harris, Bonnie Rait en Sarah McLachlan. Producer Jim Eannelli speelt ook een belangrijke rol want deze routinier bespeelt tevens heel wat instrumenten.
Het kenmerkende van dit album is dat het een mengeling is van meerdere muziekgenres zoals bluegrass, Americana, country & western, folk/rock en pop. Een mooi evenwicht van genres die perfect in mekaar passen zodat het album erg afwisselend is en dus erg genietbaar blijkt. Ook tekstueel zit het goed met eerlijke songteksten, die hun doel niet missen zoals in de intuïtieve opener ‘We Had To Meet’ terwijl ‘X-Files’ gedragen wordt door een sterke melodie. ‘Lover’ is één van mijn favorieten en doet me denken aan de Hooverphonicsound en titeltrack ‘Nothing In Between’ erg goed scoort bij de vele fans.
Blijgezind worden we van ‘Muscle Man’, een Jamaicaans reggeadeuntje en met ‘Gotta Have A Love’ gaat de diversiteit verder want dan hoor je alsnog een deuntje Johnny Cash/June Carter. Ook countrygetint klinkt het in ‘In One Ear (And Out The Other)’ waarin een mooie rol is weggelegd voor violiste Susan Nicholson. Rustiger wordt het in slowdancenummer ‘Ghost’ en het gevoelige ‘Sound Of Your Wheels’. Ook ‘Fallen Snow’ is een rustig nummer evenals slotnummer ‘I Wish You Well’, waarin Peggy James haar koffers pakt omdat het tijd is om te gaan. We zijn ervan overtuigd dat dit album beslist zal aanslaan bij vele muziekliefhebbers van het genre.

Sis Van Hoof (4)

With this fourth album she has won even more musical souls

Tom Peterson: Black Hills Gold

12/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Black Hills Gold
As Is
Broken Heart Of Mine
Big Fish Eat The Little Fish
Global Warning
Fetch The Old Man Home
Goodbuye Denver
On That Beautiful Day
Magic Bird
Iowa Driver
The Muddy Muddy Mo

Website Artiest
Tom Peterson

Folk-en countryzanger Tom Peterson heeft met ‘Black Hills Gold’ een eerste album op de markt gebracht. Voor de Amerikaanse songschrijver uit South Dakota, die sinds de jaren zeventig al actief is, is het dus zijn eerste boreling. Vijf jaren geleden kreeg de onfortuinlijke man een zware hartaanval en daarover zingt hij in het meeslepende countrygetinte nummer ‘Broken Heart Of Mine’. Het album met 11 eigen composities werd in Austin opgenomen en dat is te merken want zowel titeltrack ‘Black Hills Gold’, ‘Global Warning’ als het prima rockende ‘Iowa Driver’ hebben Texaanse invloeden. Maar er zijn ook heel wat folk- en bluesdeuntjes te horen zoals te merken is in ‘As Is’ en ook ‘The Muddy Muddy Mo’. Dit met medewering van multi-instrumentalist Chris Cage, die ook zorgde voor de productie, alsook van diens vrouw die de pedalsteel hanteert en gitarist Boyd Bristow.
Veel vrolijker gaat het aan toe in de westernswingende wals ‘Big Fish Eat The LItte Fish’ met een vrolijke piano- en vioolaccenten. Daartegenover staan ook een aantal doorleefde songs zoals ‘Fetch The Old Man Home’ en het meeslepende ‘On That Beautiful Day’, een door een jazzy gitaar gedragen pianoballade. Maar ‘Magic Bird’ brengt opnieuw leven in de brouwerij met een opzwepende viool. Een eerste album met een handvol parels van een veteraan, die hopelijk nog toekomstig werk zal uitbrengen.

Sis Van Hoof (3 ½)

We hope that this is not the only album by Tom Peterson

Jenny Darren & Robert Webb: Rare Bird In Rock

6/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

White Chariot
Ode To Billie Joe
Oceans Away
This Is The Big One
He’s Going Home
Where Did Billie Go?
You Could Have Been Rich
Fifties Teen
Running With Tony
I Can’t Look Up For Looking Down

Website Artiest
Jenny Darren & Robert Webb

Het duo ontmoette elkaar in 1978 toen Webb als keyboardspeler de band van Darren vervoegde. Nadat Jenny haar 3de soloalbum had uitgebracht, realiseerde Jenny en Robert zich dat ze samen het songschrijven in zich hadden. Webb had dat ook reeds bewezen met zijn composities voor de progressieve rockband England, waarvan hij deel uitmaakt. Beiden hebben bovendien een muzikale carrière achter de rug, die hen met diverse muziekgenres in contact bracht. De verwachtingen waren dan ook groot. Wat diversiteit betreft, die is ruimschoots aanwezig. Alleen jammer dat alles vrij vlak klinkt. Synthetische ritmes, drumcomputers, matige zang, geen al te in het gehoor springende nummers en vrijwel inspiratieloze muzikanten. En wat het duo bakt van het schitterende ‘Ode To Billie Joe’ is beschamend. Waarschijnlijk dachten Jenny en Robert van een eigen draai te geven aan deze klassieker van Bobbie Gentry. Die eigen draai is er, maar het resultaat is een doodgeknepen song. De door piano gedragen ballade ‘Oceans Away’ kan nog enigszins door de beugel, maar voor de rest is het ‘huilen met de pet op’. En laat het een les zijn, dat het sporadisch toevoegen van echo aan de zang, vaak meer kwaad dan goed doet.
Van artiesten met zo een staat van dienst, mag en moet je zelfs meer verwachten.

Lambert Smits (2 ½)

In folk, pop and country drenched songs.

I See Hawks In L.A. : Live and Never Learn

14/6/2018

Detail Album

Tracks:

Ballad For The Trees
Live And Never Learn
White Cross
Stoned With Melissa
Poour Me
Planet Earth
The Last Man In Tujunga
Singing In The Wind
My Parka Saved Me
King Of The Rosemead Boogie
Tearing Me In Two
Spinning
The Isolation Mountains
Stop Me

Website Artist
I See Hawks In L.A.

Met ‘Live and Never Learn’ werd zopas het achtste album ter wereld gebracht van I See Hawks In L.A., een Californische countryband met een wat ongewone naam, die het levenslicht zag in 1999 en in datzelfde jaar al een debuutalbum opnam. Onder andere met medewerking van Dave Alvin, één van de legendarische Blasters.
Na ‘Mystery Drug’ (2013) moest er vijf jaren gewacht worden op nieuw materiaal maar dat had zijn redenen. In die periode verloor frontman Rob Waller (lead vocals and acoustic guitar) zijn moeder en ook zijn trouwe kompaan Paul Jacques (guitars and vocals) verloor recent zijn beide ouders. De band bestaat verder uit Paul Marshall (bass and vocals) en Victoria Jacobs (drums, lead vocals). Het album van deze vierkoppige countryrockband bestaat uit 14 originele songs, waarvan de meeste nummers geschreven werden door het duo Paul Jacques-Rob Waller. Tevens deed de band beroep op gastmuzikanten Richie Lawrance (accordion/piano), Dave Markowitz (fiddle), Danny McGough (orgel/synth), en Dave Zirbel (pedal steel).
Het album doet ons een beetje denken aan Crosby, Stills, Nash & Young en ook een flardje Eagles omwille van de mooie meerstemmige samenzangen, maar verder gaat die vergelijking wel niet op. The Hawks brengen avontuurlijke songs, soms ingekleurd met een flinke scheut humor. De rocksong ‘Last Man In Tujunga’ is daar en mooi voorbeeld van. Midden in deze song komt een flard ‘Satisfaction’ (Stones) langs waarna de song verder gaat alsof er niets gebeurd is. Ook ‘My Parka Saved Me’ eindigt grappig en vertelt het verhaal van de drumster Victoria Jacobs, die een ongeluk heeft gehad. Ze vertelt het verhaal in droge kort zinnen, waarna de overige bandleden telkens antwoorden op haar zinnen en hun versie van de feiten geven en gaandeweg nemen ze de song over, tot grote consternatie van de drumster. Grappig, vooral de manier waarop het gebracht werd. Maar er staan nog mooie dingen op zoals titeltrack ‘Live and Never Learn’, een swingende countrysong en ‘Singing in The Wind’ (mooie akoestische gitaarsolo). Countryballad ‘Poour’ is dan weer een zweverige song en ook ‘White Cross’ is een ingetogen song. Bluegrassgeluiden horen we in ‘Tearing Me In Two’ en jawel een beetje psychedelische geluiden horen we in ‘Spinning.’ Persoonlijk houden we meer van het snellere werk met een vleugje rock zoals ‘Stoned With Melissa’, ‘Last Man In Tujunga’ en ‘King Of The Rosemead Boogie’. Je merkt het: iedere muziekliefhebber kan ergens wel zijn gading vinden in de vele songs. Prima album van een groep met een al te moeilijke naam.

Sis Van Hoof (4)

This is honest music with a good dose of humor

Matthew O’Neill: Trophic Cascade

22/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bridge Builder
Golden Boy
Ain’ t No Way
Poisoning The Well
Gates
Louisiana
Stand Tall
1000 Years
Alzheimer’s Blues
There You Go Again
Breakstride
Telepathy
Tunkashila
Relaunching

Platenlabel
Underwater Panther Coalition

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Hemifran

Website artist:
Matthew O’Neill

Je hebt zo van die albums die je moeilijk kan doorgronden. Dit exemplaar van de singer-songwriter Matthew O’Neill is niet de meest toegankelijke plaat en ook een wat bizar album, dat we meerdere keren moesten beluisteren alvorens er vat op te krijgen. Mythische nummers, vaak met een psychedelische flard folk, soul, country, blues en Americana. Maar we moeten toegeven dat er toch een aantal pareltjes tussen de veertien(!) nummers zitten. ‘Trophic Cascade’ is het vierde album van Matthew O’Neill na ‘Mayan Number’ (2011), ‘Harbors Delight’ (2012) en ‘Campfire Cook’ (2015), waarmee hij zich in de belangstelling speelde. Dit vierde album is meteen de debuutrelease van Underwater Panther Collection.
Van dit album gaat overigens 50% van de winst naar organisaties die zich richten op de bescherming van de aarde en met name op inheemse rechten en behoud. Het album straalt overigens de sfeer uit van een tijdloze reis naar een hut in het bos. Dat is eigen aan Matthew O’Neill, die zich vroeger bezighield met nomadische activiteiten in afgelegen boerderijen in nationale bossen en indiaanse reservaten.
Titeltrack ‘Bridge Builder’ is een stevige opener met een boodschap waarin we de sound van David Byrne (ex-frontman van Talking Heads) herkennen onder begeleiding van een gospelkoor. Met ‘Alzheimer’s Blues’ treffen we nog een song met een mokerslag, ondersteund met een bekoorlijke blazerssectie, samen met het wat soul- en jazzystemmige ‘Louisiana’ en het leuke countrygetinte ‘’Breakstride’. Vier prachtige songs overigens in dit album dat vooral bestaat uit heel wat dromerige, ingetogen songs zoals onder meer ‘Gates’, ‘1000 Years’, ‘Telepathy’ en ‘Tunkashila’. De muziek is en blijft moeilijk te omschrijven, maar het staat buiten kijf dat de frontman een heel arsenaal van muzikanten achter zich heeft, die mooie muzikale deuntjes combineren met allerlei speciale instrumenten. Persoonlijk vind ik dat er met 14 tracks te veel nummers van hetzelfde genre op het album staan. Met een beperktere songkeuze had wellicht de boodschap nog beter tot zijn recht gekomen.

Sis Van Hoof (4)

A handfull of beautifull songs makes this album enjoyable.

Andrew Sheppard: Steady your Aim

4/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Take A Walk With Me
Steady Your Aim
Red Wine & White Roses
Here At The Bottom
Travel Light And Carry On
Standin’ Tall
Not My Kind
Lies As Cheap As Whiskey
Holy Water
Further Away

Platenlabel
Wood River

Labelnummer
B079ZL9YBH

Distributie
KG Music Press

Promo-agent
Kim Grant

Website Artiest
Andrew Sheppard

Met ‘Steady Your Aim’ is singer-songwriter Andrew Sheppard uit Idaho aan zijn tweede album toe na zijn debuut met ‘Far From Here’ (2015), een album dat er kwam toen hij het voor bekeken hield bij zijn toenmalige band Gypsy River Haunts. Hij verliet zijn hometown in de staat Idaho en toerde Amerika rond in zijn gammele wagen samen met zijn trouwe viervoeter. We zijn ervan overtuigd dat dit nieuwe album hem geen windeieren zal leggen. Deze gewezen skateboarder, die tevens bassist was bij een punkbandje, is niet alleen eigenaar van een prima stem, ook kan hij goed uit de voeten met zijn akoestische gitaar. Maar Andrew Sheppard krijgt ook wel heel wat muzikale steun van zijn uitstekende band, die mede gedragen wordt door de gitaristen Wes Walswarth en Eric Loomis, die samen met de frontman tekenden voor de productie van dit album.
‘Steady Your Aim’ is een album met 10 nummers en wordt gekenmerkt door vooral persoonlijke verhalen in verschillende stijlen. Soms droevig, dan weer opgewekt of protesterend. Kortom een gevarieerde muzikale reis, die prachtig opent met een mooie hammondintro in het folky-akoestische ‘Take A Walk With Me’ en gevolgd door titelsong ‘Steady Your Aim’. Beide songs illustreren het harde nomadenleven van een rondtrekkende artiest.
Het album verveelt nooit en over de keuze van de nummers is goed nagedacht. Het folky rockige ‘Red Wine & White Roses’ vloeit mooi over in de swingende countrysong ‘Here At The Bottom.’ Van het ingetogen gestarte ‘Travel Light And Carry On’ onthouden een schitterende solo van Smith Curry op de lapsteelgitaar in een westernsong.
Met ‘Not My Kind’ brengt Sheppard ook een protestsong, die ons wat doet denken aan Bob Dylan. Steviger is het rauwe ‘Lies As Cheap As Whiskey’, een drinking song. Met de traditionele wals ‘Holy Water’ wordt de diversiteit aangetoond van deze performer. Om te eindigen met de ontroerende gospelblues ‘Further Away’ met de woorden ‘You’re Not Gone, You’re Just Further Away’. Een mooi einde aan een te koesteren album van deze getalenteerde 29-jarige artiest, die we graag live eens aan het werk zouden zien.

Sis Van Hoof (4 ½)

This album may not be missing in any collection

Gerry Spehar: Anger Management

12/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Thank You Donald
Son Of An Immigrant
Anger Management
A Soldier’s Spiritual
Pearl Harbour
Carnival
Bitch Heaven
Except For The Bomb
Barrier Reef
Greed
Freedom To Grab
What Would Jesus Do?

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
G Promo PR

Website Artiest
Gerry Spehar

Alhoewel het er in de wereld nog steeds niet aan toegaat hoe het eigenlijk wel zou moeten, zijn er heden ten dage weinig artiesten die via hun muziek hierop reageren. Decennia terug waren er de zogenaamde ‘protestzangers’ die de maatschappelijke problemen aan de kaak stelden, maar dat gebeurt nu nog zelden en eigenlijk te weinig. Het is dan ook hoopgevend wanneer een album als ‘Anger Management’ van Gerry Spehar in je brievenbus belandt. Gerry Spehar zeg maar, is de Woody Guthrie van deze tijd. Na een leven waar een dagjob de voornaamste bezigheid was, stort Gerry zich na dertig jaren terug op de muziek en neemt hij met steun van een indrukwekkend aantal muzikanten, een bijzonder mooi album op. In opener ‘Thank You Donald’ trekt hij onmiddellijk van leer tegen de huidige president en tegen een door geld geregeerde maatschappij. Zelf uit een familie van ‘miners’ komende, weet Gerry maar al te goed hoe het voelt om als immigrant naar Amerika te komen om er in de koolmijnen te gaan werken. Dat verwoordt hij schitterend in ‘Son Of An Immigrant’. In ‘A Soldiers Prayer’ legt hij dan weer de strijd bloot die oorlogsveteranen jaren later nog voeren tegen het naoorlogs syndroom. De inhoud van ‘Pearl Harbor’ behoeft geen verdere uitleg en hoe Woody Guthrie de vloer veegt met Trump, is zonder meer subliem en te horen in ‘Bitch Heaven’. Trump die trouwens ook nog op het toneel verschijnt in afsluiter ‘What Would Jesus Do?’
Kortom ‘Anger Management’ is een album waar de teksten, zoals het hoort, alle aandacht opeisen. Dat Gerry Spehar die niet verpakt in agressieve en dreigende, maar in cathcy naar folk, Americana, country en blues lonkende melodieën, bewijst dat hij een ware vakman is. ‘Anger Management’ is het ontdekken meer dan waard!

Lambert Smits (5)

Gerry Spehar is the Woody Guthrie of this time. In a sublime way, in catchy songs, he denounces the contemporary political and social situations. Highly recommended!

Jeb Barry and the Pawn Shop Saints: Texas, etc… (double album)

26/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:
disc 1

Trouble Down in Tennessee
The Girl Never Loved Me
Galveston ’92
Miss Mississippi
If This Heart Had Walls
Home
Chainsmoker
Gravel Roads and Whiskey Bars
Sad Song
Keep The Devil Away

disc 2

A Little Mercy
Seemed Like a Good Idea at the Time (feat. Heather Austin)
Evidence
I Can’t Live in Houston Anymore
Southern Oak
El Paso Sucks
You Don’t Ever Miss Me
Everybody Knows
Refugees
Speedtrap Town

Platenlabel
DollyRocker Redordings

Labelnummer
DR-2018-01

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
G Promo Pr

Website Artiest
Jeb Barry and the Pawn Shop Saints

Jeb Barry bracht als vervolg op ‘Bury Me In A Lonely Place’ (2014) een jaartje later zijn tweede solo-cd ‘Milltown’ uit en vooral laatstgenoemd werk kon rekenen op vrij lovende recensies en daaraan gekoppeld de nodige airplay vanuit Europa.
De Amerikaanse singersongwriter uit Massachusetts, die al meer dan dertig jaren actief is, lijkt bijzonder productief en rijgt de songs aan mekaar. Internetgewijs merken we dat er sprake is van om en bij de 4000 songs die hij geschreven zou hebben, al lijkt dit vrij onwaarschijnlijk. Met dit recente dubbelalbum ‘texas, etc…’ heeft hij dus twee schijven, luisterend naar de namen ‘The Sainted’ (disc one) en ‘The Saintless’ (disc two) met telkens 10 nummers op de teller, geen klein bier dus om beide schijven te bespreken. Je moet beide cd’s dan ook ettelijke malen beluisteren om er een goed zicht op te hebben.
In kwaliteit verschillen ze wel want het eerste album is met ondersteuning van zijn vertrouwde band the Pawn Shop Saints, terwijl het andere louter solo akoestische georiënteerde nummers zijn in Texas singersongwriter-stijl. Het klinkt nogal aan de kale kant, al zijn er hier en daar wat uitzonderingen. Want de song ‘The Girl Never Loved Me’, met de prachtige stem van Heather Austin, is daar zeker een uitzondering op. Ook ‘El Paso Sucks’, een song over hartpijn na een onbeantwoorde liefde, is een mooi werk, met een mijmerende mondharmoncia op de achtergrond. Maar dat zijn ook wat mij betreft de uitzonderingen.
Hij zingt ook regelmatig over het harde leven in bepaalde milieus van Texas, waar autowrakken jarenlang in de wei staan te roesten en waar jonge mensen het bijzonder moeilijk hebben om een behoorlijk leven te leiden.
Vooral in het eerste album ‘The Sainted’ komt dat tot uiting. Het openingsnummer ‘Trouble Down in Tennessee’ is een goed voorbeeld van het zware leven. Ook het zweverige ‘Gravel Roads and Whiskey Bars’, ‘Galveston ‘92’ en het mooie ‘The Girl Never Loved Me’, over verloren liefde zijn songs die staan als een huis. ‘If This Heart Had Walls’, dat zowat op dezelfde leest is geschoeid en iets meer ritmischer. ‘Home’ is dan weer een wat mijmerende song met een boodschap. ‘Chainsmoker’ is een song met emoties, gedragen door puik gitaarwerk. Mandolinegewijs wordt ‘The Sainted’ afgesloten met ‘Keep The Devil Away’.
Jeb Barry en zijn band hebben kwaliteit in huis, maar wat mij betreft werd er één schijf te veel gemaakt.

Sis Van Hoof (4)

The lyrics in the songs from Jeb Barry are important.