​Eigenlijk zou je J.P. Harris’ vierde album, waaraan leden van de Old Crow Medicine Show meewerkten, in één zin kunnen recenseren, namelijk ‘als je een boon hebt voor authentieke in de old school gewortelde country, schaf je dan als de bliksem dit album aan’. Wij verklaren ons nader. J.P. Harris vliegt er onmiddellijk stevig in met ‘JP’s Florida Blues #1’ een outlaw countryrocker van formaat. Meteen vervolgt Harris met ‘Lady In The Spotlight’ en ‘When I Quit Drinking’, twee door akoestische gitaren en pedal steel gedragen songs. Authentieker dan hier kan je niet zijn. Nog niet overtuigd, geen probleem! De ‘ééntegelslows’ ‘Long Ways Back’ en het met piano overgoten ‘I Only Drink Alone’ trekken je steevast over de streep. Het mooiste nummer is ongetwijfeld de titeltrack. Heerlijke akoestische slidegitaar en een emotioneel verhalende Harris maken er een luistersong ‘par excellence’ van. Tijd voor weer iets meer uptempo werk. Dat komt er country rockend aan met ‘Hard Road’.
‘Sometimes Dogs Bark At Nothing’ is een album dat bewijst dat ‘good old country’ zeker niet iets uit een ver verleden is. J.P. Harris bewijst dat het genre levendiger dan ooit is.
 
Lambert Smits (4 ½)

​Kathy Mattea draait al jarenlang mee in het muzikale wereldje want met ‘Pretty Bird’ zit ze al aan haar zeventiende album. Haar laatste album ‘Calling Me Home’ dateert al van 2012 en ging vooral over het harde labeur in de mijnwerkersstreek van haargeboortestreek in West Virginia. Een album dat destijds hoge ogen gooide, maar met ‘Pretty Bird’ bewijst de ervaren 59-jarige zangeres-gitariste - die op 19-jarige leeftijd naar Nashville trok - nog dat niets heeft ingeboet aan kwaliteit op dit nieuwe album, dat 12 mooi uitgekozen nummers telt. Gelukkig maar, want de dame in kwestie had stemproblemen, maar met de steun van haar trouwe gitarist Bill Cooley en producer tim O’Brien slaagde ze toch in haar opzet.
 
We tellen heel wat covers, maar ze maakt er telkens een eigen interpretatie van. Stuk voor stuk pareltjes zijn het zoals onder meer het mooie ‘Chocolate On My tongue’ (Oliver Wood), het prachtig gedeclameerde ‘Ode To Billie Joe’ (Bobby Gentro), en ook  Mercy Now (Mary Gauthier), een ode aan haar vader.
‘St Teresa’ is eveneens een pakkende song, maar meer ritmisch en vertelt het verhaal over een verslavende moeder. Ze vertelt het op een mooie erg verstaanbare manier zodat de luisteraar erg goed het verhaal kan begrijpen.
Maar ook muzikaal zit het wel goed en bewandelt ze smaen met haar uitstekende band  ook  andere paden zoals in ‘I Can’t Stand Up Alone’ of zingt ze een Ierse traditional zoals ‘He Moves Through The Fair’ of  het folky ‘This Love Will Carry’ (Dougie Mc Clean). Maar met het ingetogen ‘Tell Me Wat You Ache For’ staat er ook een ingetogen song op van haar echtgenoot Jon Vezner. Slotnummer is tevens de titeltrack ‘Pretty Bird’ (Hazel Dickens), een a capella gebrachte song met een groot kippenvelgehalte. Kathy Mattea is een straffe madam, zoveel is zeker.
 
Sis Van Hoof  (4)  

​Europa wordt overspoeld met americana, vooral uit de zuidelijke staten van de US.  Nashville blijft toch nog altijd het mekka voor tal van gelukszoekers. Onlangs verscheen het debuutalbum van Frankie Davies, vergis je niet, een blonde talentvolle dame, met een bijna kinderlijk stemtimbre.  En vergis je geen tweede maal.  Frankie opereert vanuit de UK.  De laatste jaren  de uitnodigingen voor country festivals door het halfrond.  En dat alles te danken aan haar EP  ‘Dancing All Night’ uit 2015.
‘Wherever I Go’ laat onmiskenbaar een professionele indruk na.  Gebaseerd op haar eigen ervaringen, spuwt ze haar frustratie in de rocksong ‘You Don’t Know Me’.  Ook ‘Front Row Seat’ plukte ze uit haar leven: een optreden met slechts één belangstellende.  Wat haar ook bescheidenheid heeft aangeleerd, doch ook volharding.  Ondertussen groeide haar kennissen- en speelkring uit met Maddie & Tae, Chris Young en zoveel anderen.  Haar ontwapendende songs vloeien heel melodisch en verslavend door je aderen.  Sleuren je mee in haar emotionele leven.  Plaats haar nu  naast meer bekende country zangeressen  en je weet wat haar toekomst brengt.
 
Marino Serdons (3 ½)

​Bizar om te horen dat een 17-jarige Nashviller in Brussel de microbe vond voor zijn country roots music.  Als professioneel skater woonde hij zelfs even in België. (in de rootswijk Marollen?) Stammende uit een muzikale familie, lag het in de lijn van de verwachtingen dat hij ooit zijn eigen richting zou uitgaan.  Geen gemakkelijk pad, geplaveid met drugsverslaving en een bijna overdosis.  Vandaar de gekozen albumtitel ‘Dying Star’.  De verzameling songs zijn dan ook het verhaal en de reflectie op zijn verleden met vallen en opstaan, en de ondersteuning van vrienden.  Muzikaal voel je de pijn maar ook de hoop doorheen zijn songs. Folky singer-songwriter songs, soms ingekleurd met wat grunge, rock of americana.  Altijd wel met een diepe emotionele gelaagdheid.  Een voice met dezelfde kleur als Kurt Cobain, inhoudelijk een Johnny Cash (en zijn June).  Ook bij Kelly spelen vrouwen een grote rol, als toeverlaat en echtgenote (countrystar Kacey Musgraves) én als inspiratiebron (Natalie Hemby, Kate York).  Dying Star is geen vrolijk album, wel een hoopvolle stimulans voor een nieuwe én positieve evolutie in het leven.  De lapsteel op het album wordt gespeeld door zijn vader, een tot tranen toe bewogen hereniging van vader en zoon.
 
Marino Serdons (3 ½)

Weer een droom die werkelijkheid wordt. Gitarist Chris Thomas trachtte al enige decennia erkenning te krijgen voor zijn talenten.  Succes kwam in een stroomversnelling door de samenwerking met de groots opgezette Pink Floyd tribute show In The Flesh.  Een stimulans voor Chris om uiteindelijk solo te gaan als singer-songwriter.  De covers werden wat afgebouwd en de eigen composities naar voren geschoven, wat nu resulteert in het debuutalbum ‘Bound To The Ocean’.  Hierin mixt hij folk, blues, pop én country rock, hoofdzakelijk bijgestaan door Barney Dine op bass en Dean Mancey op drums.
De songs liggen gemakkelijk in het oor en zijn zeer melodisch.  Je hoort invloeden van The Eagles en van Simon & Garfunkel.  Softe gevoelige family nummers:  upbeat ode aan zijn dochtertje van zes (Gwendolyn Rose) of een backing vocal van zijn vrouw Polly (Back Before The Storm). Hier en daar hoor je ook een fiddle en een whistle, kabbelend zoals een rustige oceaan. ‘Heart is Broken’, een typische bluessong, fleurt je zelfs op.  Op het ogenblik geeft Chris Thomas vooral solo performances in zijn thuis-county Devon. Als voorbereiding op een tournee in 2019 kon het publiek op 9 september genieten van een geslaagde try-out op het Brixham Fishstock festival met drummer Jeff Glover en Rob Hunt op bass. Samen met keyboardist Martin Poole gaan ze vermoedelijk de Chris Thomas Band vormen.  Benieuwd !
 
 Marino Serdons (3 ½)

Ondanks zijn kort leven, Williams stierf op 1 januari 1953 op 29 jarige leeftijd aan de gevolgen van drank en drugs, had hij heel wat songs opgenomen. Veelal  eigen nummers die een grote invloed zouden hebben op artiesten die in de meest diverse muziekgenres opereerden.
Jasmine Records bundelde op dit album de coverversies van 30 songs, waarvan het overgrote deel uit Hanks pen vloeide. Versies die soms meer succes oogsten dan die van Williams zelf.
Frankie Lane en Jo Stafford openen met misschien wel één van Williams’ bekendste songs ‘Hey Good Lookin’’. Het duo strooit iets meer hillbilly over het nummer, waardoor het een eigen benadering krijgt. Dat herhaalt zich in de meeste hier te horen versies, waarin de artiest de Williams’ song naar zijn eigen genre overbrengt. Dat wijst er nog maar eens op dat Williams een enorme straffe songsmid was, wiens songs voor uiteenlopende muzikale benaderingen vatbaar zijn. Zoals reeds gezegd, bekoorden zijn liedjes artiesten in verschillende genres, gaande van Bill Haley, Jerry Lee Lewis, Ronnie Hawkins over Jimmie Rodgers tot Ray Charles, Fats Domino en Louis Armstrong om maar enkele bekende namen te noemen.
Met de uitspraak ‘nobody sings Hank Williams like Hank Williams’ in gedachten, mogen we hier toch zeggen dat de op dit album verzamelde artiesten, het werk van de country icoon Hank Williams met respect en vakmanschap behandelden.
 
Lambert Smits (4)

Babyface Hilary Scott (met één L) schittert weer op haar nieuwe album.  Samen met drummer/partner AJ Gennaro pende ze een tiental nieuwe love songs.  Voor alle duidelijkheid: multi-instrumentalist Hilary schrijft en componeert, zingt het voor haar bedgenoot, en die voegt er dan percussie aan toe. Nadien wordt beslist welke instrumenten nog een bijdrage kunnen leveren aan de song.  Geen gekke manier van werken, want zo blijft haar tekst en melodie het middelpunt van haar creaties.
Ondanks diverse awards in Missouri USA, maar ook in de UK en Italy blijft grote bekendheid uit.  Het genre waarin ze weergaloos zingt, country met wat soul en blues,  nodigt niet onmiddellijk uit tot een Tomorrowland-crowd.  Hilary Scott moet het hebben van emotionele zangcapaciteiten en pakkende teksten. Wanneer ze dan ook nog een ukele bespeelt in ‘Unlove Story’ val je helemaal voor haar cheesy songs. In dit #metoo-tijdperk noem je haar best geen engel.  Ook al heeft ze de allures om je te laten smelten.  Liefhebbers van Janis Ian komen zeker aan hun trekken.
 
Line-up:
Hilary Scott (Acoustic Guitar, Vocals, Piano, Ukelele)
AJ Gennaro (Drums, Percussion)
Josh Schilling (Bass, Electric Guitar, Ukelele)
Johnny Lee Schell (Acoustic&Electric Guitar, Cigar-box Mandolin)
Mike Finnigan (Hammond B-3 Organ)
 
Marino Serdons (3 ½)

Doug Andrew is de frontman van The Circus In Flames, een project dat in het midden van de jaren negentig het levenslicht zag en de band heeft al een paar albums op  het actief, die ook wel goede kritieken kregen, maar met Outside America (uitgebracht bij Northern Electric)  heeft Andrew en zijn basisband een erg mooi werkstuk afgeleverd.  De gerespecteerde Canadese zanger-liesdjesschrijver uit Vancouver, die in een vorig leven truckchauffeur was, pende tien mooie nummers neer die allemaal verschillen in stijl, maar nooit vervelen zodat de luisteraar altijd bij de les blijft en dat kunnen we alleen maar toejuichen.  Erg vernieuwend is het niet, maar dit zijn spontaan gespeelde songs in een breed speelgebied tussen een mix van folk, blues, bluegrass, country en rootsrock, waarbij elk nummer tot zijn recht komt. Leuke liedjes, met soms ook intrigerende verhalen zoals de moord op JF Kennedy in ‘Don’t Believe I’m The Same Man’ en de onthoofding van Johannes De Doper in de openingstrack ‘The Baptist’, waarin we op het einde van de song nog een passage horen van ‘If I Had a Hammer’ van Trini Lopez.
Er zijn ook gastmuzikanten te gast en dat is te horen in het mooie  ‘You Call My Name’, maar één van de mooiste songs is ongetwijfeld het swingende ‘Wicked Tongue’, maar zoals gezegd staan er nog wel pareltjes op. Of wat te denken van ‘Closer To Montgomery’ of ‘Woke Up In The River’. Je merkt het: dit is een album om te koesteren.
​
Sis Van Hoof (4 ½)

In 2010 debuteerde de in Breaux Bridge, Louisiana opgegroeide en Grammy genomineerde singer/songwriter Yvette Landry met het album ‘Should Have Known’. Met ‘Louisiana Lovin’’ is ze inmiddels reeds aan haar vijfde toe. En laat ons maar meteen met de deur in huis vallen. ‘Louisiana Lovin’’ neemt je mee naar de tijd, toen ‘dance halls’ en ‘juke joints’ in Louisiana ‘the place to be’ waren. Yvette opent met ‘I Need Somebody Bad’, een tearjerker van formaat die later nog het gezelschap zal krijgen van o.a. ‘Kiss Tomorrow Goodbye’, krachtig op smaak gebracht door de saxsolo van Derek Huston. En de dansvloer blijft overvol tijdens de slowblues ‘Homesick Blues’, een duet met gitarist, de van The Hub City Allstars gekende, Roddie Romero. Romero wiens stem trouwens prachtig matcht met de wat zwoelere keelklanken van Landry. Romero zal trouwens nog vaak de microfoon delen met Yvette. Met ‘Daddy Daddy’ verkennen we de cajun en zydeco, eigen aan Louisiana. Yvette heeft echter een uitgesproken voorkeur voor slows, die dan ook het overgroot deel van dit album vullen. Voor een rocker moet je wachten tot afsluiter ‘Take It Easy Greasy’. Is daar iets mis mee? Neen, absoluut niet, als je er maar van houdt. En dat doen wij onvoorwaardelijk van deze ‘Louisiana Lovin’’.
 
Lambert Smits (3 ½)

Peggy James, een singer/songwriter uit Milwaukee bracht zopas met ‘Nothing In Between’ haar vierde solo-studioalbum uit bij Happy Growl Records. De zangeres wordt qua stemtimbre vaak vergeleken Emmylou Harris, Bonnie Rait en Sarah McLachlan. Producer Jim Eannelli speelt ook een belangrijke rol want deze routinier bespeelt tevens heel wat instrumenten.
Het kenmerkende van dit album is dat het een mengeling is van meerdere muziekgenres zoals bluegrass, Americana, country & western, folk/rock en pop. Een mooi evenwicht van genres die perfect in mekaar passen zodat het album erg afwisselend is en dus erg genietbaar blijkt. Ook tekstueel zit het goed met eerlijke songteksten, die hun doel niet missen zoals in de intuïtieve opener ‘We Had To Meet’ terwijl ‘X-Files’ gedragen wordt door een sterke melodie. ‘Lover’ is één van mijn favorieten en doet me denken aan de Hooverphonicsound en titeltrack ‘Nothing In Between’ erg goed scoort bij de vele fans.
Blijgezind worden we van ‘Muscle Man’, een Jamaicaans reggeadeuntje en met ‘Gotta Have A Love’ gaat de diversiteit verder want dan hoor je alsnog een deuntje Johnny Cash/June Carter. Ook countrygetint klinkt het in ‘In One Ear (And Out The Other)’ waarin een mooie rol is weggelegd voor violiste Susan Nicholson. Rustiger wordt het in slowdancenummer ‘Ghost’ en het gevoelige ‘Sound Of Your Wheels’. Ook ‘Fallen Snow’ is een rustig nummer evenals slotnummer ‘I Wish You Well’, waarin Peggy James haar koffers pakt omdat het tijd is om te gaan. We zijn ervan overtuigd dat dit album beslist zal aanslaan bij vele muziekliefhebbers van het genre.
​
Sis Van Hoof (4)

Folk-en countryzanger Tom Peterson heeft met ‘Black Hills Gold’ een eerste album op de markt gebracht. Voor de Amerikaanse songschrijver uit South Dakota, die sinds de jaren zeventig al actief is, is het dus zijn eerste boreling. Vijf jaren geleden kreeg de onfortuinlijke man een zware hartaanval en daarover zingt hij in het meeslepende countrygetinte nummer ‘Broken Heart Of Mine’. Het album met 11 eigen composities  werd in Austin opgenomen en dat is te merken want zowel titeltrack ‘Black Hills Gold’, ‘Global Warning’ als het prima rockende ‘Iowa Driver’ hebben Texaanse invloeden. Maar er zijn ook heel wat folk- en bluesdeuntjes te horen zoals te merken is in ‘As Is’ en ook ‘The Muddy Muddy Mo’. Dit met medewering van multi-instrumentalist Chris Cage, die ook zorgde voor de productie, alsook van diens vrouw die de pedalsteel hanteert en gitarist Boyd Bristow.
Veel vrolijker gaat het aan toe in de westernswingende wals ‘Big Fish Eat The LItte Fish’ met een vrolijke piano- en vioolaccenten. Daartegenover staan ook een aantal doorleefde songs zoals ‘Fetch The Old Man Home’ en het meeslepende ‘On That Beautiful Day’, een door een jazzy gitaar gedragen pianoballade. Maar ‘Magic Bird’ brengt opnieuw leven in de brouwerij met een opzwepende viool. Een eerste album met een handvol parels van een veteraan, die hopelijk nog toekomstig werk zal uitbrengen.

​Sis Van Hoof (3 ½) 

Het duo ontmoette elkaar in 1978 toen Webb als keyboardspeler de band van Darren vervoegde. Nadat Jenny haar 3de soloalbum had uitgebracht, realiseerde Jenny en Robert zich dat ze samen het songschrijven in zich hadden. Webb had dat ook reeds bewezen met zijn composities voor de progressieve rockband England, waarvan hij deel uitmaakt. Beiden hebben bovendien een muzikale carrière achter de rug, die hen met diverse muziekgenres in contact bracht. De verwachtingen waren dan ook groot. Wat diversiteit betreft, die is ruimschoots aanwezig. Alleen jammer dat alles vrij vlak klinkt. Synthetische ritmes, drumcomputers, matige zang, geen al te in het gehoor springende nummers en vrijwel inspiratieloze muzikanten. En wat het duo bakt van het schitterende ‘Ode To Billie Joe’ is beschamend. Waarschijnlijk dachten Jenny en Robert van een eigen draai te geven aan deze klassieker van Bobbie Gentry. Die eigen draai is er, maar het resultaat is een doodgeknepen song. De door piano gedragen ballade ‘Oceans Away’ kan nog enigszins door de beugel, maar voor de rest is het ‘huilen met de pet op’. En laat het een les zijn, dat het sporadisch toevoegen van echo aan de zang, vaak meer kwaad dan goed doet.
Van artiesten met zo een staat van dienst, mag en moet je zelfs meer verwachten.
 
 
Lambert Smits (2 ½)

Met ‘Live and Never Learn’ werd zopas het achtste album ter wereld gebracht van I See Hawks In L.A., een Californische countryband met een wat ongewone naam, die het levenslicht zag in 1999 en in datzelfde jaar al een debuutalbum opnam. Onder andere met medewerking van Dave Alvin, één van de legendarische Blasters.
Na ‘Mystery Drug’ (2013) moest er vijf jaren gewacht worden op nieuw materiaal maar dat had zijn redenen. In die periode verloor frontman Rob Waller (lead vocals and acoustic guitar) zijn moeder en ook zijn trouwe kompaan Paul Jacques (guitars and vocals)  verloor recent zijn beide ouders.  De band bestaat verder uit Paul Marshall (bass and vocals) en Victoria Jacobs (drums, lead vocals). Het album van deze vierkoppige countryrockband bestaat uit 14 originele songs, waarvan de meeste nummers geschreven werden door het duo Paul Jacques-Rob Waller. Tevens deed de band beroep op gastmuzikanten Richie Lawrance (accordion/piano), Dave Markowitz (fiddle), Danny McGough (orgel/synth), en Dave Zirbel (pedal steel).
Het album doet ons een beetje denken aan  Crosby, Stills, Nash & Young en ook een flardje Eagles omwille van de mooie meerstemmige samenzangen, maar verder gaat die vergelijking wel niet op. The Hawks brengen avontuurlijke songs, soms ingekleurd met een flinke scheut humor. De rocksong ‘Last Man In Tujunga’ is daar en mooi voorbeeld van. Midden in deze song komt een flard ‘Satisfaction’ (Stones) langs waarna de song verder gaat alsof er niets gebeurd is. Ook ‘My Parka Saved Me’ eindigt grappig en vertelt het verhaal van de drumster Victoria Jacobs, die een ongeluk heeft gehad. Ze vertelt het verhaal  in droge kort zinnen, waarna de overige bandleden telkens antwoorden op haar zinnen en hun versie van de feiten geven en gaandeweg nemen ze de song over, tot grote consternatie van de drumster. Grappig, vooral de manier waarop het gebracht werd. Maar er staan nog mooie dingen op zoals titeltrack ‘Live and Never Learn’, een swingende countrysong en  ‘Singing in The Wind’ (mooie akoestische gitaarsolo). Countryballad ‘Poour’ is dan weer een zweverige song en ook ‘White Cross’ is een ingetogen song. Bluegrassgeluiden horen we in ‘Tearing Me In Two’ en jawel een beetje psychedelische geluiden horen we in ‘Spinning.’ Persoonlijk houden we meer van het snellere werk met een vleugje rock zoals ‘Stoned With Melissa’, ‘Last Man In Tujunga’ en ‘King Of The Rosemead Boogie’. Je merkt het: iedere muziekliefhebber kan ergens wel zijn gading vinden in de vele songs. Prima album van een groep met een al te moeilijke naam.
​
Sis Van Hoof (4)

Je hebt zo van die albums die je moeilijk kan doorgronden. Dit exemplaar van de singer-songwriter Matthew O’Neill is niet de meest toegankelijke plaat en ook een wat bizar album, dat we meerdere keren moesten beluisteren alvorens er vat op te krijgen.  Mythische nummers, vaak met een psychedelische flard folk, soul, country, blues en Americana. Maar we moeten toegeven dat er toch een aantal pareltjes tussen de veertien(!) nummers zitten. ‘Trophic Cascade’ is het vierde album van Matthew O’Neill na ‘Mayan Number’ (2011), ‘Harbors Delight’ (2012) en ‘Campfire Cook’ (2015), waarmee hij zich in de belangstelling speelde. Dit vierde album is meteen de debuutrelease van Underwater Panther Collection.
Van dit album gaat overigens 50% van de winst naar organisaties die zich richten op de bescherming van de aarde en met name op inheemse rechten en behoud. Het album straalt overigens de sfeer uit van een tijdloze reis naar een hut in het bos. Dat is eigen aan Matthew O’Neill, die zich vroeger bezighield met nomadische activiteiten in afgelegen boerderijen in nationale bossen  en indiaanse reservaten.    
Titeltrack ‘Bridge Builder’ is een stevige opener met een boodschap waarin we de sound van David Byrne (ex-frontman van Talking Heads) herkennen onder begeleiding van een gospelkoor. Met ‘Alzheimer’s Blues’ treffen we nog een song met een mokerslag, ondersteund met een bekoorlijke blazerssectie, samen met het wat soul- en jazzystemmige ‘Louisiana’ en het leuke countrygetinte ‘’Breakstride’. Vier prachtige songs overigens in dit album dat vooral bestaat uit heel wat dromerige, ingetogen songs zoals onder meer ‘Gates’, ‘1000 Years’, ‘Telepathy’ en ‘Tunkashila’. De muziek is en blijft moeilijk te omschrijven, maar het staat buiten kijf dat de frontman een heel arsenaal van muzikanten achter zich heeft, die mooie muzikale deuntjes combineren met allerlei speciale instrumenten. Persoonlijk vind ik dat er met 14 tracks te veel nummers van hetzelfde genre op het album staan. Met een beperktere songkeuze had wellicht de boodschap nog beter tot zijn recht gekomen.
​
Sis Van Hoof (4)

Met ‘Steady Your Aim’ is singer-songwriter Andrew Sheppard uit Idaho aan zijn tweede album toe na zijn debuut met ‘Far From Here’ (2015), een album dat er kwam toen hij het voor bekeken hield bij zijn toenmalige band Gypsy River Haunts. Hij verliet zijn hometown in de staat Idaho en toerde Amerika rond in zijn gammele wagen samen met zijn trouwe viervoeter.  We zijn ervan overtuigd dat dit nieuwe album hem geen windeieren zal leggen. Deze gewezen skateboarder, die tevens bassist was bij een punkbandje, is niet alleen eigenaar van een prima stem, ook kan hij goed uit de voeten met zijn akoestische gitaar. Maar Andrew Sheppard krijgt ook wel heel wat muzikale steun van zijn uitstekende band, die mede gedragen wordt door de gitaristen Wes Walswarth en Eric Loomis, die samen met de frontman tekenden voor de productie van dit album.
‘Steady Your Aim’ is een album met 10 nummers en wordt gekenmerkt door vooral persoonlijke verhalen in verschillende stijlen. Soms droevig, dan weer opgewekt of protesterend. Kortom een gevarieerde muzikale reis, die prachtig opent met een mooie hammondintro in het folky-akoestische ‘Take A Walk With Me’ en gevolgd door titelsong ‘Steady Your Aim’. Beide songs illustreren het harde nomadenleven van een rondtrekkende artiest.
Het album verveelt nooit en over de keuze van de nummers is goed nagedacht. Het folky rockige ‘Red Wine & White Roses’ vloeit mooi over in de swingende countrysong ‘Here At The Bottom.’ Van het  ingetogen gestarte ‘Travel Light And Carry On’ onthouden een schitterende solo van Smith Curry op de lapsteelgitaar in een westernsong.
Met ‘Not My Kind’ brengt Sheppard ook een protestsong, die ons wat doet denken aan Bob Dylan. Steviger is het rauwe ‘Lies As Cheap As Whiskey’, een drinking song. Met de traditionele wals ‘Holy Water’ wordt de diversiteit aangetoond van deze performer. Om te eindigen met de ontroerende  gospelblues ‘Further Away’ met de woorden ‘You’re Not Gone, You’re Just Further Away’. Een mooi einde aan een te koesteren album van deze getalenteerde 29-jarige artiest, die we graag live eens aan het werk zouden zien.

​
Sis Van Hoof (4 ½)

Alhoewel het er in de wereld nog steeds niet aan toegaat hoe het eigenlijk wel zou moeten, zijn er heden ten dage weinig artiesten die via hun muziek hierop reageren. Decennia terug waren er de zogenaamde ‘protestzangers’ die de maatschappelijke problemen aan de kaak stelden, maar dat gebeurt nu nog zelden en eigenlijk te weinig. Het is dan ook hoopgevend wanneer een album als ‘Anger Management’ van Gerry Spehar in je brievenbus belandt. Gerry Spehar zeg maar, is de Woody Guthrie van deze tijd. Na een leven waar een dagjob de voornaamste bezigheid was, stort Gerry zich na dertig jaren terug op de muziek en neemt hij met steun van een indrukwekkend aantal muzikanten, een bijzonder mooi album op. In opener ‘Thank You Donald’ trekt hij onmiddellijk van leer tegen de huidige president en tegen een door geld geregeerde maatschappij. Zelf uit een familie van ‘miners’ komende, weet Gerry maar al te goed hoe het voelt om als immigrant naar Amerika te komen om er in de koolmijnen te gaan werken. Dat verwoordt hij schitterend in ‘Son Of An Immigrant’.  In ‘A Soldiers Prayer’ legt hij dan weer de strijd bloot die oorlogsveteranen jaren later nog voeren tegen het naoorlogs syndroom. De inhoud van ‘Pearl Harbor’ behoeft geen verdere uitleg en hoe Woody Guthrie de vloer veegt met Trump, is zonder meer subliem en te horen in ‘Bitch Heaven’. Trump die trouwens ook nog op het toneel verschijnt in afsluiter ‘What Would Jesus Do?’
Kortom ‘Anger Management’ is een album waar de teksten, zoals het hoort, alle aandacht opeisen. Dat Gerry Spehar die niet verpakt in agressieve en dreigende, maar in cathcy naar folk, Americana, country en blues lonkende melodieën, bewijst dat hij een ware vakman is. ‘Anger Management’ is het ontdekken meer dan waard!
 
Lambert Smits (5)

Jeb Barry bracht als vervolg op ‘Bury Me In A Lonely Place’ (2014)  een jaartje later zijn tweede solo-cd ‘Milltown’ uit en vooral laatstgenoemd werk kon rekenen op vrij lovende recensies en daaraan gekoppeld de nodige airplay vanuit Europa.
De Amerikaanse singersongwriter uit Massachusetts, die al meer dan dertig jaren actief is, lijkt bijzonder productief en rijgt de songs aan mekaar. Internetgewijs merken we dat er sprake is van om en bij de 4000 songs die hij geschreven zou hebben, al lijkt dit vrij onwaarschijnlijk. Met dit recente dubbelalbum ‘texas, etc…’ heeft hij dus twee schijven, luisterend naar de namen ‘The Sainted’ (disc one) en ‘The Saintless’ (disc two) met telkens 10  nummers op de teller, geen klein bier dus om beide schijven te bespreken. Je moet beide cd’s dan ook ettelijke malen beluisteren om er een goed zicht op te hebben.
In kwaliteit verschillen ze wel want het eerste album is met ondersteuning van zijn vertrouwde band the Pawn Shop Saints, terwijl het andere louter solo akoestische georiënteerde nummers zijn in Texas singersongwriter-stijl.  Het klinkt nogal aan de kale kant, al zijn er hier en daar wat uitzonderingen. Want de song ‘The Girl Never Loved Me’, met de prachtige stem van Heather Austin, is daar zeker een uitzondering op. Ook ‘El Paso Sucks’, een song over hartpijn na een onbeantwoorde liefde, is een mooi werk, met een mijmerende mondharmoncia op de achtergrond. Maar dat zijn ook wat mij betreft de uitzonderingen.
Hij zingt ook regelmatig over het harde  leven in bepaalde milieus van Texas, waar autowrakken jarenlang in de wei staan te roesten en waar jonge mensen het bijzonder moeilijk hebben om een behoorlijk leven te leiden.  
Vooral in het eerste album ‘The Sainted’ komt dat tot uiting. Het openingsnummer ‘Trouble Down in Tennessee’ is een goed voorbeeld van het zware leven. Ook het zweverige  ‘Gravel Roads and Whiskey Bars’,  ‘Galveston ‘92’ en het mooie ‘The Girl Never Loved Me’, over  verloren liefde zijn songs die staan als een huis.  ‘If This Heart Had Walls’, dat zowat op dezelfde leest is geschoeid en iets meer ritmischer.  ‘Home’ is dan weer een wat mijmerende song met een boodschap. ‘Chainsmoker’ is een song met emoties, gedragen door puik gitaarwerk.  Mandolinegewijs wordt ‘The Sainted’ afgesloten met ‘Keep The Devil Away’.
Jeb Barry en zijn band hebben kwaliteit in huis, maar wat mij betreft werd er één schijf te veel gemaakt.
 
Sis Van Hoof (4) 

Country-pop. Je hebt het in alle maten en gewichten.  Het genre metamorfoseert. Neemt verschillende gedaantes aan. De ene keer is het frivool, sfeervol en dansbaar. Een andere keer kan het soulvol en diepgaand zijn. En soms helt het genre zelfs over naar hardere rockvarianten. Hoe verschillend, divers en breed het genre ook moge zijn, een aantal basisingrediënten zijn steevast aanwezig. Ingrediënten als er zijn: stoere, zorgvuldig richting ‘een nonchalante ongeschoren look’-geschoren, afgetrainde, ruige fitness-binken oftewel – voor de vrouwelijke variant – wulpse, attractieve, uitdagend loensende cowgirls.  Deze regel geldt eveneens voor Kelsea Ballerini, een blonde jongedame die country mixt met R & B. Alhoewel ondergeschrevene bij het lezen van het label ‘country’ op ‘Unapologetically’ toch even dient te slikken, om vervolgens een tekstflard uit ‘RIP Country’ van Nathan Bell te neuriën. You might as well say f###k you Hank.
Lachen, mooi zijn en be(h/k)oorlijk zingen. Ze doen het allemaal. Shania, Miley, Taylor, LeAnn en dus ook Kelsea. Maar mooi zijn, lachen en be(h/k)oorlijk zingen staat helaas niet altijd synoniem voor topnummers. Hier knelt dan ook het schoentje. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de eerste ‘Unapologetically’-luisterbeurt niet dadelijk een wow-gevoel teweeg bracht bij uw recensent, de tweede en de derde evenmin. Het kleinood dan maar enkele weken onberoerd gelaten, laten rijpen in de platenkast. En ja hoor, de vierde en vijfde luistersessie zorgden voor een bepaalde vorm van appreciatie. Niet dat uw recensent zich plotsklaps bekeerde tot de country-pop, maar er ontstond een vorm van waardering. Te meer omdat het hier besproken album op behoorlijk wat bijval kon rekenen bij het adergebroed (respectievelijk 11 en 13 jaar) van uw bespreker-van-dienst. Er werd zelfs geheupwiegd. Door voornoemd adergebroed wel te verstaan.
Wonder boven wonder – ze zijn de wereld nog steeds niet uit - verscheen er bij de zesde luisterbeurt (we zijn traag van begrip) een glimlach op uw schrijver’s tronie bij ‘I Hate Love Songs’ waar juffrouw Ballerini komaf maakt met  clichés uit ‘liefdesliedjes’: ‘violets are purple not blue’, ‘eyes can't hold stars’ en ‘you'd die if your heart really skipped’… Best grappig die Kelsea! En gezegend met gezond boerenverstand. 
Maar de eindconclusie, na diverse luisterbeurten en zonder apologies achteraf, is er toch eentje  die als volgt luidt: goed geproducet, goede omkadering, goede muzikanten, goede stem, knappe verschijning, … maar misschien een net iets te on-omhulde gooi naar de hitcharts.

​
Jan Coonen (3 ½)

A Double-treat. We schrijven begin februari 2018 als recensieslavendrijver Lambert me 4/5de Infamous Roots Rielemans Family Orchestra solo-materiaal (of heet het in deze duo-materiaal?) in de grijpgrage vingers duwt. ‘Happy Incomplete’ en ‘I Remember The Day’, ofwel - voor de trage begrijpers en de non- mathematici onder ons - 2/5de Billy & Bloomfish en 2/5de Bruno Deneckere featuring compagnon de route Nils De Caster ...
Dilemma! Waarmee starten? Niettegenstaande uw recensent in het bezit is van twee oren, leek het simultaan beluisteren van beide albums eerder een slap dan een strak plan. Hoe de knoop doorhakken? De regel van de etiquette bood soelaas. Met als resultaat: … sorry lads, ladies first.
Kleine zijnoot: worstelt u momenteel met een déjà-lu? Geen paniek. Er is een plausibele verklaring voorhanden. Naar alle waarschijnlijkheid las u de recensie van ‘Happy Incomplete’ (Billy & Bloomfish) eerst. De voorgaande paragrafen werden namelijk (dichterlijke luiheid) integraal hergebruikt (lang leve de duurzaamheid).
Deneckere en De Caster dus. Bruno en Nils dus. Topkerels dus. Althans in de perceptie van uw dienaar,  die – confessie – in zijn jeugdjaren nooit a major crush  had op één der heren, maar wel hopeloos verliefd was/is op het merendeel van hun muziek. Om gevoelens te sparen, even terug naar die crush. Voor zij die zich de tronies van Bruno en Nils niet kunnen visualiseren laat het duidelijk zijn: beide muzikanten zijn alles behalve spuuglelijk. ‘Statige, zelfverzekerde, testosteron-gedreven nazaten van Adam’, dat zijn het! Gebeiteld uit het betere marmer des levens. Maar dat is uw edele dienaar ook  (ahum … iets met eigen lof …) En hier knelt het schoentje. Voor de betere begrijper: testosteron versus testosteron in plaats van testosteron versus oestrogeen.
Soit, genoeg over de romantiek, over naar de muziek. Men mag echt als 'n 'onnozele' (sluikreclame: 'Onnozele' is tevens de titel van een theatervoorstelling waarmee Nils De Caster en Karlijn Sileghem momenteel door het Vlaamsche land trekken) bestempeld worden als men de muziek van Deneckere en De Caster niet weet te pruimen. Een stevig statement van uw schrijver-van-dienst, maar wel een risicoloos statement, want het is o-zo waar! Anders gesteld: het olijke Gentse tweespan heeft/had nog weinig te bewijzen! Toch lieten ze het niet na dit net wel te doen. Met ‘I remember The Day!’ voegen ze een nieuw vingerlikkendgoed hoofdstuk toe aan de Belgische Americana-bijbel.
Elf nummers die wedijveren voor een podiumplaats! Een top-3? Onbegonnen werk, want de nummers zijn onwaarschijnlijkheid aan elkaar gewaagd. Waar bij de ene luisterbeurt ‘Second Kiss’ het wint op punten van ‘Rocking Right’, wint ‘Rocking Right’ het bij de volgende beurt dan weer van ‘Second Kiss’ op het vlak van aanstekelijkheid. En laten nummers als ‘Where Are The Smoky Bars?’, ‘I Missed That Train Again’, … buiten beschouwing. Levendigheid versus tristesse, ingetogenheid versus (een beetje) uitbundigheid, luisterlied versus uit-volle-borst-meezinger, …
 
‘I Remember The Day’ is een album geworden dat we helaas kunnen voorzien van de ondertitel ‘alle 12 goed’. Simpelweg omdat het kleinood maar 11 nummers huisvest! 


​Jan Coonen (4 ½) 

‘Hearts Of Glass’ is het dertiende album van de Amerikaanse singer/songwriter Beth Nielsen Chapman. Geboren in Harlingen, Texas, verbleef zij als dochter van een luchtmacht majoor een tijdje in Duitsland, waarna de familie zich settelde in Alabama. De Duitse gitaar van het merk ‘Framus’, aanvankelijk bedoeld als een geschenk voor vaderdag, belandde al vlug in Beth’s handen. Zo vlug  als dat zij haar eerste akkoorden kon spelen, begon zij liedjes te schrijven. De toen heersende Vietnamoorlog, de dood van Marin Luther King en ook de trip naar Dachau die zij tijdens haar verblijf in Duitsland met haar klas maakte, haakten diep bij haar in. Haar albumdebuut ‘Hearing It First’ maakte zij in de jaren ’80, de periode waarin zijn ook met haar gezin naar Nashville verhuisde. In de jaren ’90 schreef Beth hits voor o.a. Tanya Tucker en Willie Nelson. Maar in 1993, net voor het verschijnen van haar tweede album ‘You Hold The Key’ sloeg het noodlot toe. Haar echtgenoot kreeg kanker en overleed. Beth werkte echter moedig verder tot zij in 2000 zelf gediagnostiseerd werd met borstkanker. Op dat moment legde zij net de laatste hand aan het album ‘Deeper Still’, met gastbijdragen van o.a. John Prine en Emmylou Harris. Een album dat pas twee jaren later zou verschijnen. Beth liet zich niet van haar stuk brengen en ondanks de zware behandeling die zij onderging, bleef zij componeren. Haar nieuw album ‘Hearts Of Glass’ laat nogmaals horen wat een fantastische songschrijfster zij wel is. Naast een aantal nieuwe songs herbergt het album ook songs die opnieuw opgenomen werden. Opener ‘Come To Mine’ is een leuk, door country beïnvloed nummer. Heerlijke melodie, die zich dadelijk tussen je oren nestelt. ‘Old Church Hymns & Nursery Rhymes’, wat Beth schreef voor het ‘Eagle’ album van Waylon Jennings, doet je wegdromen naar het verleden. De songs uit haar eerdere albums, die ze voor ‘Hearts Of Glass’ opnieuw opnam, worden als het ware herboren. Zo switcht ‘Life Holds On’ van een oorspronkelijke pianobegeleiding naar elektrische gitaar. Het lijkt alsof je getuige bent van de geboorte van het nummer. Datzelfde gevoel van het ontstaan van een song, krijgt je nogmaals bij het heropgenomen ‘Rage On Rage’, het intieme ‘Child Again’ en het sfeervolle ‘Dancer To The Drum’. ‘Less Is More’ voorziet ‘Enough For Me’ dan weer van een oogverblindende schittering. Een pracht van een meeslepende classic country lovesong is Beth’s ‘If My World Didn’t Have You’, waarin Rodney Crowell als backing vocal te horen is. Dat nummer stond trouwens ook op Wille Nelson’s ‘A Horse Called Music’. Voor dat album schreef Beth ook ‘Nothing I Can Do About It Now’ waar Nelson een nummer 1 hit mee scoorde. En wie bij het melancholische ‘You’re Still My Valentine’ niet ontroerd raakt, toont zich zonder meer gevoelloos.
Met ‘Hearts Of Glass’ profileert Beth Nielsen Chapman zich nog maar eens als een grote dame, die je keer op keer weer weet te raken met haar prachtige stem. Prachtig album!
 
Lambert Smits (4 ½)

Wie kent ze niet, de bekende Texaanse countryzangeres Billie Jo Spears, die buiten Amerika vooral in het Verenigd Koninkrijk enorm populair was/is? Ze zal vaak geassocieerd worden met haar bekende monsterhit ‘Blanket On The Ground’ (1971), die ook in de Lage Landen erg goed scoorde. Een hit die ze nodig had op 34-jarige leeftijd en het begin van een muzikale carrière, die professioneel al startte op 13-jarige leeftijd. Enkele jaren later kwam haar eerste single uit ‘Too Old For Toys, Too Young For Boys’, toepasselijker kon moeilijk, maar toen onder de naam Billie Jean Moore.
Ondertussen liet ze Austin (Texas) voor wat het was en verhuisde ze naar Nashville (Tenessee). Daar scoorde ze met ‘Mr.Walker It’ All Over Now’ een eerste hit op het Capitol Records label, die voor heel wat controverse zorgde. Het nummer ging over een secretaresse die niet gewaardeerd en omwille van sexuele intimidatie ontslag nam. We schrijven 1969. Maar in 1975 na haar succes met ‘Blanket On The Ground’ tekende ze terug bij United Artist Record, het label van onder meer Kenny Rogers. Dat maakte haar een erg gewaardeerde live-artieste, die meer dan 16 jaren ging toeren.  En er waren een aantal hits (o.a. ‘What I Got Got in Mind’, Misty Blue’, ‘57 Chevrolet’, ‘Your Good Girls Gonna Go Bad’ (een nummer van Tammy Whynette). Haar discografie bestaat uit niet minder dan 18 studio-albums, 4 compilatie-albums en niet minder dan 46 singles.
Dit ‘nieuwe’ album werd al uitgebracht in 1983 en verscheen nu voor het eerst op CD,  bestaande uit tien afwisselende composities, die goed in het gehoor liggen. Mooie ritmische deuntjes zoals in het openingsnummer ‘Can’t Change My Heart’,  ‘Setting Me Up’ (een nummer van Dire Streets frontman Mark Knopfler) , ‘You Never Can Tell, C’est La Vie (Chuck Berry) en het swingende ‘Bay On My Mind (mooi viool- en pedaalsteelwerk). Ook ‘Sweet Dreams’ (Don Gibson) is een meezingsong, waarbij je niet onbeweeglijk kan blijven.

​
Sis Van Hoof (4) 

Aaarghhhh … hoe vervelend is dit! (Of misschien net flatterend, we zijn er nog niet uit) … Elke recensent recenseert zoals hij/zij ‘gebekt’ is en hanteert zijn/haar recenseer-procedé. Uw nobele dienaar gaat als volgt te werk: eerst wordt het te bespreken kleinood beluisterd. Hierna her-beluisterd. Om vervolgens, bij de derde luisterbeurt, een aantal trefwoorden en namen aan een kladpapiertje toe te vertrouwen. Onbezonnen. Onbevooroordeeld. Pas als deze stappen zijn volbracht wordt - indien het om een hem onbekende artiest gaat - het wereldwijde web be-surft om extra informatie op te snorren.
Voor ‘The Town Where I Live’ van Rick Shea & The Losin’ End  was deze werkwijze niet anders. De luisterbeurten volgden elkaar op, het kladpapiertje werd volgekrabbeld en tenslotte werd er gesurft… Dit laatste om te concluderen dat twee van de vier genoteerde namen op het vodje papier van uw dienaar, namelijk Tom Russell en Dave Alvin, tevens als ‘vergelijkingspunten’ op het web circuleerden.  Oeps. Slik.. Zou het name-droppen resulteren in een betichting van ‘schrijversplagiaat’ of zou hierdoor bewieroking volgen voor het alerte gehoor? Het is de gok waard. Rick Shea zwemt in dezelfde vijver als mede-Californiërs (of hoe heet een inwoner van Californië?) Dave Alvin en Tom Russell. Wat een huizenhoog compliment is. Maar hier stopt de ‘vergelijking’ niet. We gaan een stapje verder.  Het lijkt alsof de Texanen Dale Watson en Buddy Holly eveneens in de eerder aangehaalde vijver hebben ge- pootjebaad. 
Rick Shea goes a long way back! Verdiende in den beginne zijn sporen als barmuzikant. Werd later huurling. Muzikale huurling wel te verstaan … waarop niet de minsten beroep deden. Zo stond Rick onder andere als sideman (gitaar) op de loonlijst bij Dave Alvin en Wanda Jackson. Maar ook als solo-artiest weet Shea van wanten. En laat dit zwakjes uitgedrukt zijn. Rick Shea knows the trade! Beste bewijs hiervan: het pareltje ‘The Town Where I Live’ dat hij, na ettelijke puike voorgangers, samen met zijn begeleidingsband The Losin’ End creëerde. Tien gevarieerde nummers, waarvan één cover, die niettegenstaande bol te staan van country-clichés, een goedkeurende ja-geknik uitlokten bij ondergeschrevene!
Kortom Rick Shea en het ‘verliezende einde’ zijn winnaars. In elk geval voor liefhebbers van gevarieerde Texas-country/Texas-rock, althans als ze niet vies zijn van hier en daar een vleugje Tex-Mex, rockabilly en heel wat ge-shuffle. Een persoonlijke noot: uw recensent zou het allesbehalve betreuren moest Rick Shea op regelmatige basis van jetje geven in ‘The Town Where I (He) Live(s)’.
​
Jan Coonen (4)

Tijdens de concerten van hun tournee door België en Nederland, bewezen deze vijf uit Vancouver, Washington komende muzikanten onlangs nog dat zij een band vormen, waarmee duidelijk rekening dient gehouden te worden.  Dat wordt trouwens nog maar eens bevestigd met dit naar de band genoemd album. Hun sublieme mix van country, blues, gypsy jazz, western swing en rock-‘n-roll waarmee ze live moeiteloos overtuigden, klinkt op cd even begeesterend. Het spelplezier druipt er meteen af bij opener, het vrolijk swingende, met fiddle op smaak gebrachte ‘Kentucky’. In opvolger western swinger ‘She’s What I Want’, laat Nicholas O’Donnell zijn talent op de zes snaren horen, terwijl de toegevoegde blazers het swingend effect nog versterken. En het blijft swingen geblazen, want ook tijdens het met een banjosolo op de rails gezette ‘Kisses’ wordt stilzitten geen optie. Met het country walsend ‘Angelina’ wordt het gaspedaal voor de eerste maal wat gelost. Het nummer kent trouwens een knap a capella einde. ‘Wine And Whiskey’ krijgt met het instrumentale ‘Whiskey Reprise’, nog een dixielandvervolg, dat eigenlijk wat langer had mogen duren. Met de lullaby ‘Goodnight My Lovers And Friends’ zijn de heren uitgezongen.
Het gebruikte instrumentarium werd op dit album, in tegenstelling tot de optredens tijdens hun tournee, gevoelig uitgebreid met blazers, fiddle, pedal steel en banjo, wat het geheel nog voller en rijker doet klinken.
The Pearls is een band om in de gaten te houden. Na de succesvolle optredens en dit album zijn de verwachtingen voor de toekomst hoog gespannen. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
 
Lambert Smits (5)

Mooie liedjes duren in de meeste gevallen niet lang. En voor mooie plaatjes lijkt, na het beluisteren van ‘Sometimes Jesse James’ van Steven Casper & Cowboy Angst, dezelfde regel op te gaan. Slechts 6 nummers, waaronder één cover, doen het luisterbereid publiek (in deze vertegenwoordigd door uw recensent) snakken naar meer. Kortom, het bijwoord ‘slechts’ is in de voorgaande zinssnede zeer zorgvuldig en weldoordacht gekozen.
De betere begrijper heeft ondertussen in de smiezen dat het hier beschreven EP-tje geen enkele slechte song herbergt. Aftrappen doen Casper en de zijnen op sublieme wijze met ‘Down’, een op een drijvende beat voortstuwende country-rocker. Een nummer dat op de één of andere manier – gevoelsmatig, qua vibe – doet denken aan een country-versie van ‘Johnny D Is Back’ (het album) van The Fatal Flowers. Vervolgens wordt met ‘The Best Day Of Our Lives’, een in balladevorm gegoten ode aan het leven en het grijpen van opportuniteiten als ze zich aandienen, een compleet ander register opengetrokken. Minder opzwepend als de openingstrack, maar zeker niet minder goed. En dit opentrekken van andere registers wordt nummer-na-nummer aangehouden. Diversiteit lijkt het codewoord te zijn. Van de in een bluegrass-jasje gestoken Ryan Adams’ cover ‘My Wrecking ball’ tot het kippenvel-bezorgende en naar Tex-Mex-nijgende instrumentale slotnummer ‘Mi Sueño, Mi Dolor’ ... Steven Casper & Cowboy Angst, ze kennen hun stiel!
 
Alhoewel men voorzichtig dient te zijn als het gaat over zich uitspreken over kleuren en geuren … durft uw recensent toch te verkondigen dat ‘Sometimes  Jesse James’ een verdomd goed EP-tje is. En dit is zwakjes uitgedrukt. Een zeer diverse, muzikaal subliem vertolkte topplaat! Een ware lekkernij voor fans van de mengvorm tussen americana, folk, rock en pop.
​
Jan Coonen (4 ½)

Bjøro Häland is een chansaard, of heeft het op zijn minst gezegd toch netjes voor mekaar. Op zijn eentje herbergt voornoemd heerschap maar liefst drie jongensdromen van uw schrijver-van-dienst in zijn persoon. Zo is de brave man een Viking (een Noorman afkomstig uit Noorwegen), een cowboy (bovenop zijn kruin prijkt een Stetson) en last but not least is hij ridder (Häland werd door het Noorse vorstenhuis tot ridder geslagen). Niet slecht voor een zanger horen we u denken en zo denkt uw recensent er ook over.
Op het hier besproken ‘Tracks’ hanteert de heer Häland het liever-lui-dan-moe principe. Naast 11 zorgvuldig bij elkaar gesprokkelde covers, vinden we slechts één nummertje van de eigen Noorse ridderhand terug. Maar wie zijn wij om dit de brave man, na enkele tientallen eigen platen, kwalijk te nemen? Correct. Niemand!
Tijdens het bij elkaar sprokkelen van de covers lijkt het wel alsof Bjøro één stelregel in het achterhoofd hield, namelijk: de tracks moeten behalve het hebben van een country-vibe, ook croon-baar zijn! Want naast Viking, cowboy en ridder is Bjøro bovenal een gentleman en een crooner, een Frank Sinatra met een cowboyhoed, een Dean Martin in cowboylaarzen, … En dit croonen lukt hem meer dan behoorlijk. Met een quasi accentloze Amerikaanse dictie zet Häland nummers van onder andere Locklin, Webb, Putman en Kristoffersen naar zijn hand.
Met het productioneel hoogstaande ‘Tracks’  eet Häland van twee walletjes. Enerzijds worden fans van pop(ulaire) country alla Kenny Rogers op hun wenken bediend, anderzijds vinden ook liefhebbers van entertainende crooners hun gading op deze 12-nummers-tellende CD.
​
Jan Coonen (3 ½)