 Wederom krijgen we hier een mooi staaltje van samenwerking tussen toch wel enkele grote namen uit de hedendaagse muziekgeschiedenis en we merken ook op dat er nu ook enkele andere muzikanten, niet meteen uit dit zware, progressieve rockwereldje afkomstig, hier present tekenden. Vorig jaar bespraken we nog het grandioze hommage concert waarin de toen recent overleden Deep Purple’s toetsenman Jon Lord centraal stond. Daarin meldde ik reeds dit ‘Sunflower Superjam’ concert. We krijgen nu de tweede editie in deze reeks die nog steeds wordt georganiseerd door Deep Purple’s drummer Ian Paice en diens vrouw Jacky. Voor deze gebeurtenis werd een serieus aantal grote namen bij elkaar getrommeld en alleen dat al is op zich een opmerkelijke gebeurtenis. Ik geef graag enkele namen: Alice Cooper, Brian May (Queen), Bruce Dickinson (Iron Maiden), John Paul Jones (Led Zeppelin), Micky Moody (ex-Whitesnake), Uli Jon Roth (ex-Scorpions), Brian Auger, Mark King (UB40) en The Temperance Movement, e.a.. De minder, doch niet minder leuke, bekende deelnemers zijn o.m. Alfie Boe, Brits tenor zanger/acteur die we zeker nog kennen als Jean Valjean uit ‘Les Miserables’. Kerry Ellis, voornamelijk actrice maar ook bekend als zangeres, komt uit datzelfde straatje dus ‘Les Miserables’ maar was ook te zien als Maria Magdalena in ‘Jesus Christ Superstar’ uit medio jaren ’90. En de Queen-liefhebbers kennen haar uiteraard nog van de toneelproductie ‘We Will Rock You’. Nog meer goed volk uit ‘Jesus Christ Superstar’ is Steve Balsamo, hij werkte nog een tijdje samen met de betreurde Jon Lord. De laatste in dit rijtje minder bekende muzikale nobelen is Sandi Thom. Deze Schotse zangeres/gitariste had een nummer één hit met ‘I Wish I Was A Punk Rocker’, en gelukkig is ze dat niet geworden. Dus een serieuze cast zou ik zeggen en de muziek, ja hoor, die was al even groots. Op de cd krijgen we een leuke variatie van nummers die toch allemaal op een prachtige manier geïnterpreteerd werden. Wat dacht je van bv. ‘This Wheel’s On Fire’, van Rick Danko/Bob Dylan waarmee Julie Driscoll nog een grote hit scoorde. Of de leuke Led Zeppelin cover ‘Rock And Roll’ met Alfie Boe die de vocalen voor zijn rekening neemt geruggensteund door het knappe gitaarwerk van ex-Whitesnake gitarist Micky Moody en ex-Scorpions gitaarbeul Uli Jon Roth. Steve Balsamo komt in actie op Jon Lord’s ‘Pictured Within’ en het is Brian Auger die nu het Hammondgedeelte op zich neemt. Ook een nog steeds een miskend genie! Dat Alice Cooper zijn eigen song, waarmee hij zo wereldberoemd is geworden, ‘School’s Out’, hier zelf mag inzingen is het minste wat men van hem kon verlangen maar ook zijn ‘Elected’ krijgt hier een frisse opknapbeurt. ‘Lessons In Love’, een nummer van UB40 en uiteraard neemt Mark King weer plaats achter de microfoon. Natuurlijk mogen er geen Deep Purple nummers op dit appél ontbreken en zo kunnen we nog eens vanuit onze luie zetel genieten van o.m. ‘Black Night’ met Brian May aan de gitaar terwijl Bruce Dickinson hier laat horen nog goed bij stem te zijn. Micky Moody volgt May aan de gitaar en Brian Auger betokkelt de zwart-witte ivoren toetsen. Op deze jam mag natuurlijk niet de grote Deep Purple klassieker ‘Smoke On The Water’ ontbreken want dit zou hetzelfde zijn als een café zonder bier. Het werd een grote superfinale waarin alle participanten op het podium verschenen. Met ongeveer een twaalf minuten durende finale kunnen we alleen maar terugblikken op een geweldige avond. De dvd-schijf geeft ons -gelukkig- een kijkje in de Royal Albert Hall zodat we toch nog kunnen meedromen van wat zich daar toen afspeelde. Op de dvd krijgen we enkele extra tracks, van Foreigner krijgen we nu een knappe versie van ‘I Want To Know What Love Is’ en Alfie Boe zou de dag van vandaag Foreigner zanger Lou Gramm rode kaakjes doen krijgen. ‘Born Free’ met Brian May & Kerry Ellis, ‘I Loved A Butterfly’ met dezelfde May en Ellis en ‘Only Friend’, dat volledig wordt gespeeld door The Temperance Movement, besluit deze audiovisuele schijf. ‘Born Free’ en ‘I Loved A Butterfly’ zijn interpretaties die je niet snel zult vergeten. De impact ervan op je gestel is enorm. De beelden zijn van excellente kwaliteit en dat maakt toch ook veel goed. De vraag die ik me hierbij steeds stel is: Waarom komt men met zo’n show niet naar buiten en krijgt alleen het Britse publiek (en de enkelingen die zich daarvoor vanuit het buitenland hebben verplaatst) deze primeurs. Oké, deze muzikanten allemaal betalen en overal mee op tournee nemen, dat kost tonnen geld. Maar dit kan toch eens uitgeprobeerd worden met de nodige sponsors met bv. een of twee shows hier in ons landje als try-out, want België staat er om gekend dat het een van het moeilijkste publiek ter wereld is maar als het goed is dan is de spontane reactie overdonderend én gemeend. Ian, toch een uitproberen hoor. Alfons Maes (4½)
Ear Music I 0210183EMU I V2 Benelux Records I The Sunflower Superjam
0 Opmerkingen
 Eliza Neals is een Detroit gebaseerde schoonheid. Deze dynamische frontvrouw laat zich op haar nieuwste album begeleiden door een hele waslijst van gastmusici. De release opent met ’Detroit Drive’. Howard Glazer op dobro en slagwerker Eric Maluchnik staan samen met Eliza’s ruw stemgeluid meteen in de spotlights. Tim Grogan neemt de drumsticks in handen op de bluestrage titeltrack. Glazer neemt ook nu voor de gelegenheid zijn elektrische gitaar in zijn handen. ‘Jekyll And A Hound’ leent zich perfect voor heel wat radio airplay. Eliza speelt naast Mike Puwal’s gitaarriffs gretig op haar Rhodes organ. Howard Glazer is terug in de bluesrocker ‘Goo Goo Glass’. Gabe Gonzales raakt de drums en Paul Randolph is verantwoordelijk voor de hippe baslijnen. In het melodische en meerstemmige ‘You’ komt Kenny Olsen de gitaarsnaren beroeren. Elizza komt onder stoom met haar piano en B3 orgel in de prettig gestoorde ‘Pretty Gritty’. He nummer ‘Southern Comfort Dreams’ is op zijn beurt dan weer hypermoderne blues. Neals vocale blending lat zich alweer perfect leiden door Glazers gitaarfraseringen in ‘Windshields Wipers’. In ‘Sugar Daddy’ komt Tyrone Smith (sax en orgel), Chris Vega (bas), Shane Visbal (gitaar) en drummer Michael Galante de band versterken. De poprock song ‘I’m The Girl’ heeft naast het funky gitaarwerk een volmaakte inslag van gesampled truckjes. En hier zijn wij dan net niet zo’n fan van. Niet getreurd want van de titeltrack krijgen wij nog een extra ‘Radio Edit’ in de stijl van Jimi Hendrix gitaartunes. Eliza Neals is een fijne verademing in het blueslandschap. Philip Verhaege (4) Eliza Neals is refreshing in the blues landscape. With her rough voice, she charmed everyone who wants to hear it. Brilliant album! E-HRecords I Promo CD I Frank Roszak Promo I Eliza Neals
 Onze Belgische blues bands zijn enorm actief op de cd markt want we hebben recent al verschillende nieuwe albums mogen recenseren en daar komt nu deze van ‘Ed and The Gators’ bij. Hun roots liggen in de ‘Vloanders’ en zij bestaan uit Ed Desmul, Alex Acs, Stefan Boret en Johan Guidee, en alle vier hebben ze al meer dan hun sporen verdiend in de blues scène en daar door zaten ze al onmiddellijk op de zelfde golflengte. Je kan gerust stellen dat hun interesse verspreid is over alle takken van de blues waardoor hun leuze ‘Keep Live Music Alive’ natuurlijk al onmiddellijk een statement wordt. Hun eerste album bestaat uit 10 covers en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Het voordeel is dat je onmiddellijk tien gekende deuntjes voorgeschoteld krijgt maar daar schuilt altijd een beetje gevaar in wanneer je aan ijzersterke nummers probeert te komen. Hun repertoire bestaat zowel uit stevige rauwe Chicago blues als een lekkere Texaanse Shuffle met soms een knipoog naar de West Coast maar door het ruigere bluesharp spel van Edsmul ook altijd met de nodige pit. ‘Ed and The Gators’ is daardoor een band die je ‘Live’ moet beleven zeker wanneer ze het opzwepende ‘Tag Along’ aan de man weten te brengen. Mooi en verdienstelijk is zeker ook ‘Help The Poor’ en ‘Wait On Time’ van Kim Wilson en zijn ‘Fab T-birds’ en ‘Rock With Me’ van B.B. King ondergaan mede door de harpsound hier een ware metamorfose. Een nummer als Dan Baird en zijn Georgia Satellites hun ‘Keep Your Hands To Yourself’ hebben wel iets in dit blues arrangement maar persoonlijk blijf ik liever voorstander van de Alt-Country versie en zeker wanneer deze Gators zich wagen aan Dave Alvin zijn ‘So Long Baby Goodbye’ want de harptonen die Phil bij de Blasters uit zijn smoelschuif wist te halen bij dit nummer blijven voor mij het meest opzwepend. Al bij al een stevig portie blues waarbij het ‘live’ moeilijk zal zijn om de voetjes stil te houden en dus moeten we deze ‘Ed and the Gators’ maar eens vlug gaan bewonderen en dus heb ik zeker al het 13de More Blues Fest te Zottegem in mijn agenda aangevinkt want daar zijn Ed en zijn Gators dan ook van de partij. Deze cd is opgedragen aan hun vriend Bart ‘The Crazy Harp’. Freddy Vandervelpen (3½)
Eigen Beheer I Promo CD I Ed & The Gators
 De Britse band Cranium Pie timmert al een aantal jaren aan de weg, en heeft een handvol singles uitgebracht. Hun debuutalbum ‘Mechanisms (Part I)’ dateert al uit 2011, en de opvolger ‘The Geometry of Thistles’ werd het jaar daarop uitgebracht. Nu is hun derde album er, en het zal volgende maand als een dubbelelpee op de markt komen. ‘Mechanisms (Part I)’ gaat over een post apocalyptische wereld, waarin de robots vechten tegen de rivierkreeften. De sound op dit vervolg roept de tijdsgeest op van de jaren ’60 en ’70, toen labels zoals Harvest, Vertigo, Island, en bands zoals Nektra, VDGG, Soft Machine enz. het mooie weer maakten. Het album staat vol met kabbelende Hammond orgel, wilde voice-overs en speciale geluidseffecten. Deze promo CD bevat 4 tracks, maar ze duren allemaal meer dan 18 minuten. Ze dragen echter geen naam. Indien u dus houdt van psychedelische en kosmische rock van de jaren ’70, zal u dit zeker bevallen. Patrick Van de Wiele (3½) Fruits de Mer Records I Promo CD I Cranium Pie
 De broers Steve en Nick Balkun zijn afkomstig uit Hartford, CT. Samen met bassist Caleb Battersby en een hele rits gastmusici presenteren ze nu een smeltkroes van blues, rock en punk beïnvloede klanken. De Balkun Brothers richten de band op in 2010 en werden sindsdien meermaals genomineerd voor de Connecticut Music Awards. Na de debuut EP ‘God Bless Our Fallout Shelter’ maakte de band heel wat progressie, en dat is uiteraard te merken op hun eerste full-length album ‘ReDrova’. Het schijfje is bezaaid met 12 opwindende tracks en de openingstrack ‘Oh Yeah!’ (Last Jam) is meteen een knaller van een song. Vooral de sterke tempowisselingen doet ons gezellig mee huppelen. De mysterische klanken van de titeltrack ‘ReDrova’ vervagen al snel door de heavy gitaararrangementen. Met het nummer ‘Got My Boots On’ gaan we in de richting van de Delta Blues, maar met ‘Keep Me Warm’ wordt bewust wat gas teruggenomen. En dat kan niet gezegd worden van ‘S.F.T.A.’. De overheerlijke gitaarduels gaan hand in hand met Steve’s stemgeluid. En dat is eigenlijk niet minder op ‘Bippidee Bopp’ en het swingende ‘Keep It Up’. Tijd voor een heerlijke bluestrage met ’Sally’s Blues’. De dobro wordt hier op de schoot genomen, het bier vloeit blijkbaar rijkelijk en Dave Sadloski neemt zijn harmonica ter hand. En de heren gaan nog eens de instrumentale toer op ook met het in high speed vertolkte ‘Slidin’ Butt’. Zoals de titel reeds verraad komt de slide sterk bovendrijven. Naadloos gaat de song over in het opwindende ‘Tell Me’. Afsluiter van dienst zijn de moderne bluesschikkingen van ‘Too Damn Long’. Het album ‘ReDrova’ is een aangename verassing en een must voor elk rechtgeaarde blues en rockliefhebber. Philip Verhaege (4) The album 'ReDrova' is a pleasant surprise and a must for any true-blues and rock fan. Balkun Music I Promo CD I Frank Roszak Promo I Balkun Brothers
 Ongeveer 43 jaar geleden werd ik voor de eerste maal geconfronteerd met de artrock van een obscuur groepje uit het verre eiland Engeland. Wow, dat imponeerde. In een mum van tijd gebeten en verdwaasd door de excentrieke zangpartijen, de diepe bevreemde teksten en de voortdurend wisselende ritmes. Intelligentsia y Musica. De band Van Der Graaf Generator en vooral zanger/componist Peter Hammill zou men moeten doceren aan het conservatorium. Heuglijk nieuws dat Esoteric Recordings de magie nog even doet herleven met dit live-concert uit 2013. Steek deze cd in de gleuf en sta open voor een aantal masterpieces uit de recente muziekgeschiedenis. Luister een 2de maal en concentreer je deze maal op de keyboards: gevarieerd en bepalend spel van Hugh Banton. Trouwens zijn maidentrip bij de live-performance van ‘Flight’ . Magistraal ook in ‘A Plague..’ Luister een 3de maal en concentreer je op de zang van een onvermoeibare Peter Hammill die jongleert als een jong veulen met de toonaarden. Niet meer zo sterk als in zijn jonge jaren maar rijp in de bassen. Nog niet overtuigd? Laat je meeslepen en overdonderen (letterlijk) door ‘A Plaque of Lighthouse-keepers’. Voor de 1ste maal live te horen op de Belgische televisie in 1972 en nadien was het wachten tot 2013. Sublieme vertolking. Oh you lucky guy! De opnames, digitaal verwerkt door Esoteric Antenna, blinken uit van kwaliteit. Zowel te verkrijgen op vinyl, cd en luxe-editie (2cd’s). Een must voor alle Van Der Graaf en Peter Hammill-fans. Marino Serdons (4)
Esoteric Antenna I EANTCD1044 I Cherry Red Records I Van Der Graaf Generator I Peter Hammill
 Zanger en keyboardspeler Jim Alfredson is vooral bedrijvig in de jazzwereld als Hammond orgelspeler. Op dit album vormt hij samen met Gary Davenport (bas, achtergrondzang), Kevin Depree (drums, achtergrondzang) en Jake Reichbart (gitaar) de band Theo. Alfredson was ondertussen bedrijvig met jazztrio Organissimo, Dirty Fingers, Janiva Magness, Greg Nagy Band en Root Doctor. Maar vergis u niet, dit is geen jazz, maar progressieve rock, die teruggrijpt naar bands uit de jaren ’70 zoals Yes, Genesis en Emerson, Lake & Palmer. Op deze cd staan 6 tracks, maar die variëren tussen de 6 en de 13 minuten. De titeltrack opent de schijf, waarin een beller uit nabije toekomst zich identificeert via een chip. Een soort van “big brother” toestand dus. “A passive citizen is a happy citizen”! ‘The Blood That Floats My Throne’ drijft op een pulserende en constante melodie, terwijl ‘Creatures Of Our Comfort’ er niet echt bovenuitstijgt. De ballade ‘These Are The Simple Days’ kabbelt rustig voorbij, waarna ‘Idle Worship’ met zijn abrupte melodiewijzigingen beter wordt naarmate het vordert. En ‘Exile’ sluit af op een rustige wijze. Een album dat interessant begon, maar die hoop niet kan ophouden. Patrick Van de Wiele (3½) A prog rock album that reaches back to the ‘70’s, but is not consistent. Big O Records/Generation PROG Records I Glass Onyon I BIGO2422/GENPRCD007 I Theo
 In het clubcircuit van New York City is de uit Staten Island afkomstige formatie al een tijdje het actief. Met succes, enkele jaren geleden werd het debuut ‘Cuckoo Bird’ voorgesteld en op de opvolger ‘Most Golden Goose’ krijgen we weerom een verfijnd mengsel van een crossover van folk en countryrock. De combinatie van de flexibele zang en dito harmonicawerk van Rob Carey met het geïnspireerde gitaarwerk van Nick Purpura en Dan Gallagher dat afwisselend het akoestische snarenwerk en de Telecaster van Carey flankeert is de uitgesproken troef van The Headlocks. Bovendien levert Carey met assistentie van de volledige groep deugdelijk songwerk aan. Dat resulteert in een unieke sound, de opener ‘Dream While You’re Awake’ en ‘She’ Gonna Explode’ zijn melodieuze contryrockers, een deep south groove ondersteunt het soulvolle timbre van Cary. Een nerveus rockend ‘February Roses’ knalt uit de luidsprekers, rauwe hitsige harplicks en snedige gitaarriffs genereren een koortsige sfeer. ‘ In The Water’ kabbelt rustige richting zonnige oorden en Everyboy Wants A Piece Of The Pie’ meandert op haast Beatleneske samenzang ‘Running Free’. Van een intimistische akoestische song als ‘Plenty Of Ways To Die’ wordt moeiteloos overgeschakeld naar een bluesy ‘Stayin In The Game’ en het, met verschroeiend gitaar en blazerswerk en door een gespierde funky attack gedomineerde ‘Get Right’. Een uiterst gevarieerde aanpak die niettemin een samenhangend geheel vormt. Cis Van Looy (3½) Eigen Beheer I Promo CD I Hemifran I The Headlocks
 De meeste rockliefhebbers herinneren zich deze gitarist nog toen hij deel uitmaakte van de legendarische rockformatie Supertramp die dit jaar ook naar ons landje voor een concert afzakt. Maar wat misschien velen niet weten is dat hij ook gitaarles geeft aan de Thornton School Music, een deel van de universiteit van Zuid-Californië. Na zijn vertrek bij Supertramp vernamen we her en der nog wat van deze stergitarist (al dan met een band of solo) en wat hij hier nu presenteert met zijn nieuwste worp is fenomenaal. Voor de opname van deze instrumentale parel trok hij naar de Dat Iz Music en Summit Studios en liet producer Pat Colgan hier zijn werk doen. En dat die deed man op een schitterende manier! Deze nieuwe schitterende plaat was eigenlijk het resultaat nadat velen hem hadden gevraagd wanneer er een volume 2 zou komen op zijn ‘Solo Guitar Improvisations’ uit 2001. Wel, beste mensen, Carl heeft zijn woord gehouden en we worden hier ondergedompeld in allemaal bekende, smakelijkr covers die hij dus helemaal alleen met zijn gitaar hier door de luidsprekers laat klinken. En om maar te beginnen met mijn nog steeds meest favoriete band, de Beatles, dook Carl in het werk van John Lennon en we krijgen hier oorstrelende versies te horen van ‘All You Need Is Love’, ‘Norwegian Wood’ en het nog steeds fantastisch klinkende ‘In My Life’. Van Elton John ontleende hij ‘Goodbye Yellow Brick Road, een nog steeds onvergetelijke klassieker en nu hier op een eigenwijze geïnterpreteerde versie van Carl. Wie herinnert zich nog de speelfilm ‘Local Hero, met de score van Mark Knopfler? Carl transformeerde ‘Goin’ Home: Theme Of The Local Hero’ in een waar muzikaal juweeltje om je vingers bij af te likken. En om even in de filmwereld te blijven krijgt ‘Over The Rainbow’, uit de fantastische prent ‘The Wizard Of Oz’ hier een tweede leven, eentje waar je naar kunt blijven luisteren want de fingerpicking van Verheyen maakt ons sprakeloos. Op ‘Alone’ staan nog meer knappe songs, waaronder nummers van Jimmy Van Heusen, Norman Petty en Peter Gabriel, die Carl nu met een nieuw laagje verf aan ons voorstelt. Een instrumentaal schijfje met alleen maar gitaargeluiden: je moet je toch maar kunnen, zou ik zeggen. Bravo Carl en nu op naar volume 3. Have an eargasm… all of you… Alfons Maes (5)
Carl Verheyen presents a sound adjacent to the brilliant. A sound that not only causes dream sequences, but also gives you a climax better than the one after a strong sex turn. Carl Verheyen is one of the many many underrated guitar wizards... Have an eargasm... all of you... Cranktone Entertainment I CE-CD2015 I Glass Onyon I Carl Verheyen
 Na het debuutalbum ‘Voodoo Guitar’ waren we hier wel uiterst benieuwd naar wat nieuw werk van The BluesBones. Nu hebben de heren dus ‘Saved By The Blues’ te promoten. Maar tussen deze twee studioalbums prijkt uiteraard ook nog het knappe album ‘Live @ The Bosuil’. Na de strakke drumintro van Dominique Christens in de openingssong ‘Find Me A Woman’ neemt Stef Paglia het voortouw met uitermate knappe gitaarriffs. Nico De Cock neemt getrouw de micro in handen en zorgt zoals steeds voor meesterlijke stemfraseringen. De muzikale interpunctie is ingezet en volgt gezapig haar weg met de leuke shuffle van ‘I’m On The Road Again’. Tijd voor een eerste meesterlijk ballade met ‘I Try’. De fijn uitgekiende gitaarsolo’s worden verder op sleeptouw genomen door heel gevoelige pianoarrangementen van Edwin Risbourg. Het mysterieuze ’Devil’s Bride’ origineel van Matt Anderson, neemt ons onverwijld mee naar het verhitte en duivelse spectrum. De song wordt alweer opgesmukt door een knappe gitaarsolo. Het weemoedige ‘I’m Still Your Man’ heeft een lekker swingend middenstuk, maar gelukkig houd de band het vakkundig ingetogen. Zowaar een kunst tegenwoordig. De funky en bleusy titeltrack zal heel wat dansvloeren doen bevolken, en daar zal de blazerschikking van Tim Janssens niet vreemd aan zijn. De akoestische parel ‘Moonshine’ neemt ons onvoorwaardelijk mee naar de diepe Delta monding en de oevers van de legendarische Mississippi rivier. De enig mooie en ingetogen gitaarriffs zijn alweer essentieel voor de bluesballade ‘Crazy’. De indringende baslijnen van Burssens in het funky ‘Call Me’ zijn slechts een voorloper voor de coole en swingende gitaarsolo. Bij de intro van ‘Runaway’ denken we onvoorwaardelijk terug aan een knappe Jimi Hendrix introductie. En omdat ieder schijf ook een afsluiter moet hebben is ‘Wrong’ de perfecte uitsmijter. Namijmerend bij deze ballade genieten we nog lang na van het album ‘Saved By the Blues’. The BluesBones bewijzen met de release ‘Saved By The Blues’ dat ze met een zekere absolutie rijp zijn om de blueswereld te veroveren. De officiële release party van het album ’Saved By The Blues’ zal doorgaan op 26 februari in de MuziekODroom in Hasselt. Aanvang 20u30 en de toegang is gratis ! Philip Verhaege (4½)
Eigen Beheer I Promo CD I The Blues Bones
 Alle grote reclameborden in de stad zouden beplakt moeten zijn met ‘THE RETURN OF THE PLANET ROCKERS’! Immers voor het eerst in ruim 20 jaren laten Sonny George (guitar & vocals), Eddie Angel (lead- & acoustic guitars), Mark W Winchester (upright bass, electric en acoustic guitars, percussion & backing vocals) en Bill Swartz (drums & backing vocals) weer van zich horen. In de herfst van 1991 deed dit viertal zijn eerste optreden en in een mum van tijd mochten zij zich tot ‘Legendary Nashville Rockabilly Kings’ kronen. Maar even snel als zij kwamen, verdwenen zij ook, met het gevolg dat vooral in Europa The Planet Rockers tot de cultstatus werden verheven. ‘ Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ is een eeuwenoud cliché, maar wel een waarheid als een koe. En dat geldt ook voor deze rockers. Niet dat zij al die jaren stil hadden gezeten. Eddie Angel had en heeft nog steeds zijn job als leadgitarist bij Los Straitjackets, die tevens Big Sandy en Deke Dickerson backen. Mark W Winchester dook regelmatig op aan de zijde van Brian Setzer en Bill Swartz deed voornamelijk studiowerk bij o.a. Earl Gaines op diens album ‘Everything’s Gonna Be Allright’. Alleen Sonny George stampte een solocarrière uit de grond en nam een drietal albums op. Alhoewel fans al die jaren hoopten op een reünie, leek het alsof dit voor eens en altijd een droom zou blijven. Maar die droom werd na 2 decennia toch nog werkelijkheid. Immers in het najaar van 2011 begonnen de heren opnieuw te repeteren en in 2014 doken zij de legendarische Sunstudio van Sam Phillips in en blikten er deze ‘The Return Of The Planet Rockers’ in. En laat ons eerlijk zijn, dit is zonder meer een meesterwerk! Dat de heren het rocken nog lang niet verleerd hebben, bewijzen zij al onmiddellijk met Tony Joe White’s ‘Saturday Night In Oak Grove, Louisiana’. Sonny George heeft een stem alsof ze uit rotsblokken opgebouwd is. Krachtig, soms een beetje Cash, maar vooral imponerend en inspirerend. Eddie Angel mag zijn knallende, in echo gedrenkte leadgitaarpartijen van bij Los Straitjackets nog eens overdoen en Swartz en Winchester zorgen voor een ritmesectie alsof ze uit gewapend beton is opgetrokken. Gedurende 17 tracks, waarvan 15 gezongen nummers, rocken en rollen The Planet Rockers dat het een lieve lust is. Sporadisch voegen zij een snuifje country toe, maar rock-‘n-roll en rockabilly sieren de hoofdschotel. Ondanks verschillende pogingen is het mij niet gelukt om hoogtepunten te selecteren. De ganse cd is namelijk één en al hoogtepunt. Wel nog eventjes melding maken van de sublieme versie van Jeff Lyne’s ‘Showdown’ en de bij het nekvel grijpende instrumentals. ‘Snakebit’ geeft het surfgevoel bij Eddie Angel carte blanche, terwijl ‘Indian Giver’ meer in een rockabilly watertje zwemt. Maar let tussen al dat moois ook even op het koortje op ‘Sinnerman’, waar Marshall Chapman, Rick Lonow, Webb Wilder, Michael Black van The Jordanaires, Royce Porter, Taryn Engle en Jerry Phillips (inderdaad de zoon van….) het beste van zichzelf geven. Dus modelleer die vetkuif nu maar, haal dat lederen jack uit de kleerkast, wring je partner in die fifties jurk, schuif het meubilair aan de kant en draai vooral deze ‘The Return Of The Planet Rockers’ loeihaard. Satisfaction guaranteed! Lambert Smits (5) Tracks:
Witchcraft Intenational I WCICD 106 I The Planet Rockers
 De volgende in het rijtje van de heruitgave van de catalogus van de Engels/Australische band Sky, is hun vierde album met als ondertitel ‘Forthcoming’. Opnieuw bestand de band uit de wereldbekende Australische klassieke gitarist John Williams, bassist Herbie Flowers, percussionist Tristan Fry, de Australische sessiegitarist Kevin Peek (die vroeger al bij Cliff Richard, Manfred Mann, enz. had gespeeld), en keyboardspeler Steve Gray (die Francis Monkman verving). Dit album dateert uit 1982, en komt er tevens met een bijbehorende dvd, waarop een live optreden staat, opgenomen tijdens ‘Night Music’ van de BBC. De cd bevat meestal covers van klassieke stukken, waarvan sommige bekend zijn en andere weer niet. Zo is opener ‘Masquerade’ er één van Khatchaturian, ‘Ride of the Valkyries’ van Wagner, ‘March to the Scaffold’ van Berlioz, ‘To Yelasto Pedi (Theme from “Z”)’ van Theodorakis, ‘Waltz N° 2’ van Ravel, ‘Fantasy’ van Bach, ‘Xango’ van Villalobos, ‘Fantasia’ van Mudarra, en ‘Skylark’ van Hoagy Carmichael. Enkel ‘My Giselle’ is een originele track van Kevin Peek. Deze koerswijziging kwam er na de povere verkoopsresultaten van ‘Sky 3’. De bijbehorende dvd is echter in het NTSC formaat. Deze heruitgegeven en geremasterde editie komt er met een cd-boekje met originele kunst en een nieuw essay. Spijtig genoeg viel de band in 1995 uiteen. Toch waren ze een alternatief voor de punk en de New Wave. En hun muziek heeft de tand des tijds doorstaan. Patrick Van de Wiele (4) The fourth album in the catalogue of Sky contains only covers of classical pieces. Esoteric Recordings I ECLEC 22476 I Cherry Red Records I Sky
 Eerder besprak ik al de eerste twee cd’s van deze Engels/Australische band, die in 1979 opgericht werd. De groep bestond uit de wereldbekende Australische klassieke gitarist John Williams, bassist Herbie Flowers, percussionist Tristan Fry, de Australische sessiegitarist Kevin Peek (die vroeger al bij Cliff Richard, Manfred Mann, enz. had gespeeld), en keyboardspeler Steve Gray (die Francis Monkman verving). Hun sound bracht rock en klassieke muziek samen. Dit is dus hun derde album uit 1981. Het succes ervan volgde op een live concert dat ze gegeven hadden in Westminster Abbey in Londen op 24/2/1981, dat werd opgenomen en uitgezonden door de BBC en later op videocassette werd uitgebracht. Dat optreden is hier nu bijgevoegd op een dvd. De vervanging van Francis Monkman door Steve Gray leidde tot een wat jazzier sound. Dat kan je horen op bvb. ‘Chiropodie 1’, ‘Sister Rose’, de ballade ‘Hello’ en het Mexicaans aandoende ‘Meheeco’. De twee gitaren staan echter op de voorgrond. Daarnaast werd Handel’s ‘Sarabande’ gecoverd. ‘Moonroof’ bevat dan weer meer rock. De klank op de bijbehorende dvd is echter mono, en in het NTSC formaat. Deze heruitgegeven en geremasterde editie komt er met een cd-boekje met originele kunst en een nieuw essay. Spijtig genoeg viel de band in 1995 uiteen. Toch waren ze een alternatief voor de punk en de New Wave. En hun muziek heeft de tand des tijds doorstaan. The third re-issue in the catalogue of this English/Australian band, with a dvd recording of a live concert. Esoteric Recordings I ECLEC 22475 I Cherry Red Records I Sky
 Halfweg de jaren ’90 werd de Belgische rockgroep Mad Dog Loose opgericht, en die bestond uit: Armand Bourgoignie (bas), Kurt Van Peteghem (gitaar), Bernard Plouvier (viool & drums) en Alain Allaeys (zang & gitaar). In 1996 kwam hun debuut ‘Material Sunset’ uit, en daaruit werden twee singles getrokken, nl. ‘Take Me Down’ en ‘Versa’. Beiden werden op radio gedraaid en verschenen zelfs op de compilatiealbums van ‘De Afrekening’. Maar ook de single ‘Shiny Side’ was terug te vinden op verschillende compilaties. Het jaar daarop verdwenen ze van de kaart, en het zou duren tot september 2013 voor er een reünie gebeurde. Enkel Kurt haakt af. De anderen vertrekken naar de Ardennen om daar nummers te schrijven en op te nemen. Het resultaat daarvan is deze cd, die akoestischer zou klinken dan hun vroegere werk. Het is pop met wat blues erin. Er staan 14 tracks op het album, da me niet zo ligt. Maar de fans van het eerste uur zullen er waarschijnlijk blij mee zijn. Patrick Van de Wiele (3½) 62tvrecords I Promo CD I PIAS I Mad Dog Loose
 De Duitse New Age instrumentalist Georg Deuter werd geboren in 1945 in Falkenhagen. Hij leerde zichzelf gitaar, fluit, harmonica enz. bespelen. In 1971 kwam zijn debuut op de markt, nu bekend als een krautrock klassieker. Tijdens de jaren ’70 en ’80 reisde hij doorheen Azië, op zoek naar spirituele en creatieve inspiratie, toen hij in India een reeks meditatietapes opnam. In het begin van het volgende decennium verhuisde hij naar Santa Fe in New Mexico. Daar beoefent hij helende en spirituele technieken zoals Reiki, massage en meditatie. Ondertussen leerde hij de drums, shakuhachi, cello, sitar, Tibetaanse klankschalen, santoor, bouzouki en keyboard bespelen. Deze cd is de opvolger van ‘Reiki Hands of Light’. Reiki maakt vooral gebruik van heling door handoplegging. Deuter gebruikt akoestische en elektronische instrumenten, etnische invloeden en natuurgeluiden. “As human beings, we have endless possibilities to share,” legt hij uit. “One of those possibilities is the healing and caring that can be expressed through our hands. The magic of love, the power of love, and the healing energy of love are expressed in a touch. The loving touch of the human hand gives us the feeling of being cared for, the awareness of being appreciated, and the feeling of being secure and loved. ‘Reiki Hands of Love’ is music designed to gently help this process by being a friendly energy in the background. It is a harmonious flow of sounds and melodies, compassionately supporting the acts of calming and healing.” Ik ga deze cd zeker gebruiken bij mijn ontspanning en meditatie! Patrick Van de Wiele (4) A calming and healing blend of Eastern and Western styles, to assist the Reiki master. New Earth Records I NE3142 I The Creative Service C° PR
 Smokestack Lightnin’ is zo een band, die je moeilijk op een bepaald genre kan vastpinnen. Nu is dat in wezen geen probleem, want bands die diverse muzikale stijlen mixen en daar dan hun eigen touch aan toevoegen, brengen vaak enorm boeiend en overtuigend materiaal op de markt, en dat lag in het verleden spijtig genoeg niet altijd voor de hand bij deze Duitsers. Nu heeft Smokestack Lightnin’ duidelijk aanhangers die hun muziek kunnen smaken en daar is uiteraard niks mis mee. Voor deze, inmiddels hun zesde cd trok het trio naar Nashville. Als gitarist deden zij beroep op niemand minder dan Eddie Angel, die als sinds jaren het mooie gitaarwerk levert bij o.a. Los Straitjackets en The Planet Rockers. Nu had de samenwerking met Angel een positieve wending kunnen geven aan de songs, maar jammer genoeg komt Eddie’s gitaarwerk niet altijd even goed uit de verf. Eddie serveert normaal gezien flitsende, tot de verbeelding sprekende gitaarklanken, maar op deze ‘Stolen Friends’ blijft hij jammer genoeg al te vaak op de achtergrond. Samen met de songkeuze is dit de oorzaak van het ontbreken van enig rock-‘n-roll gehalte op dit schijfje. ‘Stolen Friends’ begint met ‘Swamp Country’ dat eigenlijk een magere swamprocker is. Uit het repertoire van Tony Joe White kozen de heren voor ‘Groupy Girl’, waar White toch nummers heeft die overtuigender klinken. Aan het hier gecoverde ‘Everglades’ van Dale Hawkins, Bobby Darins ‘Long Line Rider’ en ‘Gone Gone Gone’ van The Everly Brothers, geven de gasten van Smokestack Lightnin’ duidelijk hun eigen draai, die jammer genoeg het origineel niet doet vergeten. Is deze ‘Stolen Friends’ dan een slechte cd? Helemaal niet! Wanneer je niet op zoek bent naar een dosis rock-‘n-roll en kan leven met het zacht voortkabbelend karakter van de in country, 60’s soul, Americana en swamprock badende nummers,dan is deze van Smokestack Lightnin’ zeker eentje voor jouw oren. Lambert Smits (3) Tracks:
Witchcraft International I WCI-CD-004 I Sonic Rendezvous I Smokestack Lightnin’
 Het is meer dan 10 jaar geleden dat de Amerikaanse saxofonist ShaShaty nog een album met origineel materiaal uitbracht, en nu is zijn zesde release aangekondigd voor 3 maart as. Ik nam alvast de tij dom het te beluisteren en geef u een voorsmaakje. “I haven’t recorded an original project in quite some time. My previous two projects consisted of classics from the past few decades. Those interpretations were part of a period of growth and self- discovery for me musically, especially when reimagining so many beloved works. I found myself in a new, fresh space and realized it was time to reach deep inside to see what would emerge creatively. Steve Oliver and his amazing production work provided the skilled hand to help me realize ‘Brighter Day.’ I’d love for this instrumental pop project to be the vehicle that opens new horizons for many new listeners - even from other genres and cultures - that may not have necessarily been contemporary jazz followers before, but now call themselves fans,” zei hij. ShaShaty is afkomstig uit Miami, maar woont nu in L.A. Hij stond in het verleden al op de planken met Carlos Santana, The Mavericks, The Bee Gees, Gloria Estefan, Michael McDonald, Peter Cetera, George Benson, Dave Koz, Kirk Whalum, Brian Culbertson en Boney James. Zijn debuut dateert al uit 1993, en toch heb nog nooit van hem gehoord. De energieke single ‘Dream Ride’ opent de cd, die geproduceerd, gearrangeerd en opgenomen werd door Steve Oliver, die tien van de elf songs schreef of eraan meewerkte. Hij speelt zelf gitaar, gitaarsynthesizer, bas enz. Collega saxman Will Donato speelt op de opener mee en Spyro Gyra drummer Bony B is ook van de partij. Op ‘Let’s Go!’ is ietwat hiphop aanwezig, waarna de Taiwanese zangeres Usay Chu ‘Song of Hope’ zingt. ‘Late on 91’ is een rustig nummer, en romantiek komt aan bod op ‘My Heart Yours’. Voor ‘Mumbai’ trekken we naar India, met uiteraard Indiase invloeden, en Will Donato blaast weer mee. Usay Chu komt terug voor de ballade ‘A Million Miles’, terwijl op ‘August’, ShaShaty een vraag en antwoord spel spleet met gitarist Steve Oliver. Dan keert de romantiek weer met ‘I’m Always Near’, waarna de opgewekte titeltrack eraan komt. De meditatieve track ‘Float Away’ sluit af. Het staat vast dat de chemie tussen ShaShaty en Steve Oliver deze cd draagt, maar toch slaagt ShaShaty erin om een aanstekelijk saxgeluid neer te zetten. Patrick Van de Wiele (4) Without a doubt, the chemistry between ShaShaty and Steve Oliver is dominant on this album, but ShaShaty has an exciting sax sound! A.H.I. Records I 889211293049 I Great Scott PR I ShaShaty
 Ze zijn niet over één nacht ijs gegaan en zij, dan bedoel ik Loes Swinkels en producer Gabriël Peeters. Dertien nummers heeft Loes geschreven voor deze ‘Nothing As I Know’ en het heeft enkele maanden geduurd alvorens Loes en Gabriël alle 13 tracks tot één album hebben gemixt, een album dat nu maar eens door de grote poort in blues en rootsland naar binnen moet worden gehaald want het resultaat is top. Gitaar spelen leerde Loes op haar zestiende maar teksten daar was ze reeds in geoefend want al voor ze de gitaar ter hand nam bracht ze veel tijd door met het schrijven van poëzie. Deze uit Limburgs Nederland afkomstige singer-songwriter is niet aan haar proefstuk toe met dit album want in 2009 bracht ze in eigen beheer haar debuutalbum ‘Passionately Lonely’ uit en daarmee leerde heel Nederland deze diamant kennen. Met voorbeelden als Susan Tedeschi, Bonnie Riatt en Aretha Franklin weet je dat blues en soul haar daarmee nauw aan het hart liggen. Loes Swinkels laat zich omringen door producer Gabriël Peeters, Richard van Bergen, Rob Geboers en BJ Baartmans en daarmee ziet ze zich verzekerd dat de muzikale kwaliteit van deze ‘Nothing As I Know’ zich op hoog niveau afspeelt. Haar liefde voor blues en soul worden het ganse album weerspiegelt door 13 mooie nummers en ook voor de layout van deze CD is niet over één nacht ijs gegaan want deze oogt bijzonder fraai inclusief het meegeleverde songboekje. Opener van deze cd is titeltrack ‘Nothings As I Know’ en daarmee weten we het meteen, dit is klasse, een warme stem en een indringende gitaar op de achtergrond samengebracht door de melodieuze klanken van de ganse band vormen deze song al meteen eentje met hit potentieel. Producer en ‘bandlid’ Gabriëls speelt op dit album diverse instrumenten en wat graag horen we bij deze opener zijn wurlitzer klinken. Mooi en aangrijpend zijn ook nummers als ‘Sending Love & Hope To You’ en ‘This Love’ en moesten we nu niet weten dat deze singer-songwriter van Nederlandse komaf is waande we ons onmiddellijk in het land van de ‘American’. Deze nummers kunnen zelfs hoge toppen scheren in de country charts, één woord klasse. Warm en diep rakend is hier ook het subtiele spel van Richard van Bergen op de slide guitar. Met tracks als ‘Good For Me’ wordt er ook voor wat variatie gezorgd al heeft dit album dit hoegenaamd niet nodig zeker wanneer je naar het aangrijpende ‘mama’ beluisterd, een smeekbede om geruststelling. Met deze Loes Swinkels wordt bevestigd wat we in feite al allemaal wisten en dat is dat hier in onze lage landen meer dan voldoende artiesten voor handen zijn die de ‘skills’ hebben om het wereldwijd te maken alleen… moet daar maar eens eindelijk werk van worden gemaakt. ‘Nothing As I Know’ is pure klasse op alle gebied, indrukwekkende warme stem van een uiterst begaafde zangeres, kwalitatief hoogstaande en aangrijpende teksten en ondersteuning door ware professionals die als het ware al jaren in dezelfde band op elkaar zijn afgesteld. Dit is americana ‘pure sang’ en een productie om mee te pronken want … this is close to perfection! Respect and let me listen to your voice again and again… Freddy Vandervelpen (5)
Eigen Beheer I Promo CD I Broere Promo I Sonic Rendezvous I Loes Swinkels
 De Amerikaanse saxofonist Kenny G is al sedert de jaren tachtig één van mijn favorieten, en zeker mijn favoriete saxspeler. Hijzelf is al gans zijn leven verliefd op bossa nova (en ik ook al heel wat jaren), en het is verwonderlijk dat hij tot nu toe gewacht heeft om er een compleet album aan te wijden. "I've been in love with bossa nova my whole life," zei hij. "I think the first song that 'won me over' was Cannonball Adderley's version of ‘Quiet Nights’. And more recently I've been listening (non-stop!) to Stan Getz's album called ‘Getz for Lovers’. I think I've listened to that record almost every day for the past 5 years and it really was the inspiration in making this album. My goal was not only to make a bossa nova album that pays tribute to the "Masters" who I've been listening to (Cannonball Adderley, Paul Desmond and Stan Getz) but also to write and record original bossa novas that I hope can 'hold their own' in this distinguished company. I humbly say that I feel we've succeeded." Hij brengt in zijn vertrouwde stijl, relaxte bossa nova, zowel covers als origineel werk, dit alles in een puike productie van Walter Afanasieff. ‘Bossa Antigua’ is de eerste in het rijtje, een cover van Paul Desmond, waarna A.C. Jobim’s klassieker ‘Corcovado (Quiet Nights of Quiet Stars)’ gecoverd wordt. ‘Bossa Real’ is een prachtig origineel nummer, en tevens de eerste single. De titeltrack is ook een samenwerking met de producer, zwoel meedrijvend op deze ontspannende tune. Daarentegen bezit het originele ‘April Rain’ meer ritme, waarna de cover ‘Menina Moca’ vertrouwd in de oren klinkt. ‘Bu Bossa’ is weerom origineel werk, gevolgd door de cover ‘Clouds’, een track die ik niet kende. Het bossa nova nummer waarmee alles indertijd begon, ‘The Girl from Ipanema’ mocht hier niet ontbreken. En afsluiter ‘Summer Love’ is een originele compositie. Het lijdt geen twijfel dat dit zeer goed afgewerkte romantische muziek is, en zeer geslaagd. “Kenny, my man, you did it again!” Patrick Van de Wiele (4½) Concord Records/Concord Music Group I CRE-35106-02 I Universal Music Belgium I Kenny G
 ‘One Night Night In Amsterdam’ is het tweede live album in minder dan een jaar tijd voor Ian Siegal. In 2014 werd de succesvolle akoestische plaat ‘Man & Guitar’ aan het grote publiek voorgesteld. En ook nu weer werpt Siegal zich op in zijn kenmerkende stijl op als een uitstekend frontman. Siegal’s sound klinkt dan ook nooit clichématig, en dat getuigt van een zekere klasse die schuilt in de meervoudig bekroonde Britse singer-songwriter. De nummers werden live geregistreerd in een uitverkocht North Sea Jazz Club in Amsterdam op 17 april 2014. Siegal krijgt uiteraard backing van Dusty Ciggaar (gitaren), Raphael Schwiddessen (drums) en bassist Danny Van’t Hoff. De band klinkt ongelooflijk strak en bijwijlen aangenaam agressief. Het album opent met ‘I Am The Train’ in heuse rock’-n-roll stijl. Ian etaleert hier zelfs enige vibraties in zijn stem. Dusty’s gitaarriffs komen aardig in de spotlight in de moderne schikkingen van ‘Brandy Balloon’ uit het album ‘Meat & Potatoes‘. Siegal’s ruw stemgeluid komt duidelijk tot uiting in het funky blues gedreven ‘Kingdome Come’. Na een korte introductie komt Ian Siegal aandraven met ‘Writing On The Wall’, een eerbetoon aan een van zijn grote muzikale voorbeelden Harry Stefanson. Net zoals in het nummer ‘Temporary’ van de minder bekende Ripoff Raskolnikov. Tijd om de slide gitaar even van onder het stof te halen in het weemoedige ‘Early Grace’. Onverwijld en onbewust denk ik meteen terug naar een jonge Tom Waits. Siegal heeft ook een grote bewondering voor Tom Russell. Met een eigen elektrische interpretatie van ‘Gallo Del Cielo’ kan onze voor deze Brit bewondering alleen maar toenemen. De emotioneel beladen ballade ‘Queen Of The Junior Prom’ is een ware oase van rust. De meest eigenaardige coverkeuze is misschien wel ‘Love Hurts’. Ooit een grote hit voor The Everly Brothers en Nazareth, maar samen met het meerstemmige achtergrondkoor van Tess en Joel Gaerthé van de populaire Nederlandse Indie band Ashtraynutz en de minimalistische gitaarbegeleiding zowaar een pracht song. Na een staande ovatie komt Ian Siegal aandraven met het afsluitende ‘Please Don’t Fail Me’. De pedal steelgitaar viert alweer hoogtij. Ian Siegal is nog steeds een van de meest innovatieve en begaafde bluesartiesten in de hedendaagse bluesscene. Philip Verhaege (5) Ian Siegal is still one of the most innovative and talented blues artists in the contemporary blues scen Nugene Records I NUG1501 I Broere Promo I Bertus I Ian Siegal
 Uit Sacramento, Californië komt het geluid van het duo The Mangoes, dat bestaat uit Bret Bingham en Tim Morse. Bret’s muziek was voorheen al te horen op talloze tv-shows zoals ‘Access Hollywood’, Fox's ‘Brimstone’, ‘E True Hollywood Story’ and MTV's ‘Made’. Deze cd is echter zijn eerste release sinds 1996. Tim’s eerste album met origineel werk heette ‘Transformation’, en werd goed onthaald door de fans van progressieve rock. Dit album lag in de traditie van bands zoals Yes en Genesis, maar moderner. In 2012 bracht hij het soloalbum ‘Faithscience’ uit, maar daarnaast is hij tevens auteur van de boeken ‘Yesstories’ en ‘Classic Rock Stories’. Hij schrijft ook voor magazines zoals ‘Mix’, ‘Guitar World’, ‘Vintage Guitar’, ‘Keyboard’ en ‘Bass Player’. Wat gebeurt er nu wanneer je progressieve rock vermengt met de pop van The Beatles? Wel, dan krijg je het fictieve verhaal van Billy en Candy en hun tumultueuze relaties met de muziekbusiness en elkaar. Billy en zijn band krijgen het trieste nieuws dat hun label hen aan de deur zet. Daarop keren ze weer naar huis waar ze barmeid Candy horen zingen. Billy overtuigt haar om samen de muziek in te stappen, en ze scoren een kleine hit met ‘Stupid Chorus’ en worden een paar. Maar Candy wordt Billy’s dominant gedrag beu en beëindigt de relatie. Billy is hopeloos en begint Candy te stalken totdat ze politie inschakelt. Zij scoort hit na hit en Billy kan enkel nog haar gezicht op de cover van een magazine bekijken.. In hun muziek hoor je elementen uit power pop en progressieve rock, maar tevens invloeden van David Bowie, Supertramp, Todd Rundgren, Queen, Pink Floyd en uiteraard The Beatles. Maar ‘Barista Girl’ klinkt als een zuiders ritme, en ‘Samba Mambo’ ruikt naar Carlos Santana. ‘Stupid Chorus’ is een vlot dansnummer. Patrick Van de Wiele (3½) In this Music you’ll hear elements of power pop and progressive rock. Or progressive rock meets The Beatles. Very nice! Mango Music I 0001 I Glass Onyon I CD Baby I The Mangoes
 Je staat meteen middenin de jaren zeventig met deze muziek. De leden van King Of The Tramps vermelden naast The Stones en The Band, Allman Brothers en Little Feat als hun belangrijkste inspiratoren. Dat blijkt overduidelijk in het stompende ‘Weather’, ‘War’ en ‘Rain’ waarin snerpend dubbelloops gitaarwerk door orgel geflankeerd en op een funky countryrockritmiek geënt. De groep uit Auburn, Iowa experimenteerde met een oude bandopnemer tijdens de opnamesessies die in Old School Records een geïmproviseerde studio in een plaatselijke, verlaten schoolgebouw uit de jaren dertig plaatvonden, de akoestiek van die lege ruimtes leidt naar een bijzondere klankleur. In ‘Wandering Kind’ worden de ro(c)kende gitaren van zanger Todd Partridge en Justin Snyder even uitgeplugd en voor een akoestische exemplaar en banjo omgeruild. ‘Deadman’ is evenals ‘Cowboyboots’ een met rauwe doorleefde voordracht gedebiteerde ballade. Het meer countrygetint intermezzo krijgt een verlegstuk met het uitbundige ‘Rock Island Line’. Ook bijzonder fraai is het verstilde ‘Six Bullets’ dat het verhaal vertelt van een tiener die door de politie wordt neergeknald, de zoveelste tragedie in de States, in dit geval in Iowa de thuisstaat van King Of The Tramps . De toepasselijk getitelde en energieke afsluiter ‘Joyful Noise’ is weerom een onweerstaanbare stuff, de combinatie van ijl gitaarwerk en sprankelend orgel generen ongetwijfeld een spontane sing-along sfeer, geknipt voor een festivalpodium. Cis Van Looy (4)
Old School Records I Promo CD I Hemifran I King Of The Tramps
 Op ‘Holy Ghost Town’ profileert de naar Houston uitgeweken New Yorker zich als een songwriter die met zijn songwerk in de voetsporen van iconen als Woody Guthrie en Pete Seeger treedt. Ook nu treffen we die invloeden aan in sterk sociaal geëngageerd werk als het militante ‘Come Join A Union !’. Het bittere ‘Livin’ On The Edge’ toont ondubbelzinnig aan dat sociale uitsluiting en bittere “ armoede helaas meer dan ooit relevant is en de Amerikaanse droom niet zelden aan diggelen slaat. “There’s a dark sight to this land of the free for those most in need of opportunities” De grote verdienste van Woji is dat die hij die bezorgdheid voor de gang van zaken in knap opgebouwd songwerk in een traditioneel folkidioom. Zijn stem, harmonica, akoestische gitaar en occasioneel een banjo worden geflankeerd door Thomas Heltons inventieve basstructuren en dito percussie van Roger Wolford, die zo’n kwarteeuw de genuanceerde backbeat aanleverde en kort na de opnamesessies overleed. Naast de eveneens vorig jaar aan het aardse bestaan onttrokken Pete Seeger wordt zijn compagnon de route met een oprecht dankwoord bedacht. Woji eert nog een andere held uit zijn Greenwich Village periode en brengt een overtuigende versie van‘I Ought To Know’ van de betreurde Jack Heardy Het is niet verwonderlijk dat Tracey Chapmans ‘Talkin’ Bout A Revolution’ hier passeert. Ook de keuze van de overige covers weerspiegelt de bekommernis van Woji voor een beter bestaan van de minder bedeelden. De titel ‘The Working Life’ stamt overigens uit ‘The Factory’, de mistroostige ode aan de fabriekswerkers van Springsteen waarmee Woji afsluit na ‘Plegaria a Un Labrador’ van de Chileense volkszanger en activist Victor Jara die in ’73 door de junta werd opgeruimd tijdens de militaire staatsgreep. Fraaie luisterplaat. Cis van Looy (4)  In 2012 bracht Jazzpianiste Diana Krall het eerbetoon, ‘Glad Rag Doll’ uit aan haar vader, dat ik maar matig vond. Haar nieuwste album is echter meer popgericht dan jazz, want daarop herbezoekt ze songs uit haar kindertijd. Zoals zovelen onder ons groeide ze op luisterend naar de radio, en de soft rock hits van de jaren ’70 bleven haar bij. Ze koos voor 12 songs, in een productie van superproducer en landgenoot David Foster, die tevens voor de meeste pianopartijen zorgde, zodat Diana zich meer op haar zang kon richten. “I had a chance to work with David Foster whom I've known for a long time. I felt that this was the right time and the right person to do this kind of record with. David has a jazz background, but he's also a great pop producer and incredible accompanist which I discovered more and more as I was working with him. ... I really made it clear that I didn't want to do a jazz record. ... I wanted to do a pop record and keep the integrity of the original melody and chord changes.” Deze cd werd een tijdlang uitgesteld omwille van haar longontsteking. Ze opent met het tijdloze ‘California Dreamin’’ van The Mamas & the Papas, gevolgd door ‘Desperado’ van The Eagles. Daarna komt Leon Russell’s ‘Superstar’, dat we beter kennen van The Carpenters. Diana gaat mooi in duet met landgenoot Michael Bublé op Gilbert O’Sullivan’s ‘Alone Again (Naturally)’, waarna de titeltrack, een obscure song van Bob Dylan eraan komt, met gitaarwerk van Blake Mills. Daarna koos ze voor een onuitgebrachte song van Paul McCartney, ‘If I Take You Home Tonight’, en weer voor de Eagles met ‘I Can’t Tell You Why’. Elton John’s ‘Sorry Seems to Be the Hardest Word’ is de volgende cover, gevolgd door het mij onbekende ‘Operator (That’s not the Way it Feels)’. 10 CC’s ‘I’m not in Love’ wordt al even elegant gebracht, en daarna is het weer tijd voor een duet, ditmaal met landgenoot Bryan Adams op Randy Newman’s ‘Feels Like Home’. Crowded House’s ‘Don’t Dream it’s Over’ volgt daarop, maar gezien dit een deluxe edition is, volgen er nog 4 bonustracks. De Beatlestrack ‘In My Life’ is daarvan de eerste, waarna het duet ‘Yeh Yeh’ met Georgie Fame volgt. Resten nog twee live versies van ‘Sorry Seems to Be the Hardest Word’ en de titeltrack. Diana brengt de song op gesofisticeerde wijze, maar u hoeft niet bang te zijn dat ze jazz nu afgezworen heeft. Ze bewijst hier enkel heel subtiel (en mooi) hoe tijdloos deze klassiekers zijn! Patrick Van de Wiele (4½) Verve Records/The Verve Music Group I 0602547018618 I Universal Music Belgium I Diana Krall
 Dayna Kurtz voorstellen aan de liefhebbers van singer-songwriters is meteen een open deur intrappen want deze dame hoeft al lang geen introductie meer. Haar indrukwekkende vocale kwaliteiten en soms diepzinnige teksten zijn als het ware een lust voor het oor. Afkomstig van New Jersey leeft en werkt deze Dayna Kurtz in New Orleans en is dat nu niet één van de betere plaatsen op aarde om muzikale inspiratie op te doen al laat deze Dayna niets aan het toeval over wanneer ze een album maakt. Zo trok ze voor het studio album ‘Another Black Feather’ uit 2005 een tijdje de woestijn in om haar muze te vinden. Als ‘good friend’ van niemand minder dan Norah Jones moet het hemels zijn als die twee beginnen brainstormen over muziek schrijven. In 2012 en 2013 bracht ze twee albums uit met de titel ‘Secret Canon’ waarbij ze haar eigen arrangementen brengt van in de vergetelheid geraakte klassiekers in de jazz en vroegere R&B en daar is ‘Do I Love You’ van Floyd Dixon een school voorbeeld van. Is het nu country, blues, folk of zelfs jazz in iedere categorie van de muziek heeft deze Dayna Kurtz wel bewonderaars en daar hoor ik zeker en vast bij. Haar nieuwste album ‘Rise And Fall’ is weerom zo een pareltje om blijven te koesteren. Zichzelf begeleidend op de gitaar en ondersteund door drums, bas en een orgel brengt ze met haar krachtige en warme stem je onmiddellijk in vervoering. Nummers als ‘It’s How You Hold Me’ en ‘You’re Not What I Need (but you’re all that I want) zijn er meteen twee die je onmiddellijk naar de strot grijpen. Ben je weemoedig is deze ‘Rise And Fall’ een aanrader om eens goed met een glas wijn in je eentje te zitten uithuilen. Warm, aangrijpend en diep treffend! ‘Raise The Last Glass’ is een folk song en zoals we het wel gewoon zijn met haar eigen nummers hebben ze dat ietsje meer door naar de teksten te luisteren zoals bij het aangrijpende ‘If I Go First’. Op deze nieuwste bevinden zich 10 nummers en allen zijn een lust voor het oor zoals ‘Yes You Win’ dat er ook weer eentje is om diep bij na te denken. Als afsluiter krijgen we nog een folksong en met deze ‘You’ll Always Live Inside Of Me’ en de gedachten aan mijn dierbaren komen de tranen al vlug, en dat mag toch bij zulks veel moois. Spijtig kan ik niet vermelden wie de begeleidende muzikanten zijn of de prachtige tweede stem zeker bij de laatste track omdat het hier om een promo uitgave gaat maar diegene die deze parel aanschaffen zullen daardoor meer info weten te bemachtigen. Zeker kopen want deze moet je zeker en vast in je collectie hebben. Deze ‘Rise And Fall’ is van een uitzonderlijk hoog gehalte zowel tekst, stem als muziek zijn hierop perfect op elkaar afgesteld en het moet weer geen 4 jaar meer duren alvorens er weerom eigen werk te horen zal zijn al kunnen we met dit album weer een beetje verder om eindeloos van te genieten. Op 20, 21 en 22 maart is deze Dayna Kurtz te bewonderen bij onze noorderburen en wij vallen helaas weer naast de boot… wie is onze minister van cultuur alweer? Ik zou ze eigenlijk een 5 plus moeten geven maar we gaan hier maar tot 5 als waardebepaling. Freddy Vandervelpen (5) Tracks:
LDM Bookings I Kismet Records I KIS1008 I Lucky Dice Distribution I Dayna Kurz
|
