0 Comments
 Grondlegger van het genre was mandolinespeler Bill Monroe, die zijn band The Blue Grass Boys noemde, omdat Bills geboortestaat Kentucky, gekend is als The Blue Grass State. Vandaar de naam van deze muziekstijl. Aanvankelijk was Monroe niet zo gelukkig met het feit dat andere muzikanten zijn muziekstijl kopieerden. Toen hij later tot de ontdekking kwam dat hij een totaal nieuw muziekgenre had geschapen, kon hij er zich wel mee verzoenen. Bluegrass is een stijl die zowel bindingen heeft met folk, country als met jazz. De stemmen zijn enorm belangrijk en de instrumenten worden akoestisch bespeeld. Tot het vast instrumentarium van het genre behoren de 5 string banjo, de fiddle, de mandoline, de dreadnoughtgitaar die krachtiger en vaak harder klinkt dan een gewone akoestische, de dobro of resonatorgitaar en de staande bas. Van het akoestische kan afgeweken wanneer er geen staande bas voorhanden is. In dat geval wordt nogal eens beroep gedaan op een elektrische bas. Andere kenmerken zijn o.a. het razendsnelle fingerpickingwerk van de banjospeler en het beurtelings soleren van instrumenten, terwijl de overgebleven instrumenten voor de begeleiding zorgen. Velen zullen ongetwijfeld met dit genre kennis hebben gemaakt door de film ‘Oh Brother Where Art Thou’ of recenter en dichter bij huis door ‘The Broken Circle Breakdown’. Eén van de oudste Europese bands die het genre beoefenen zijn de Italianen van Bluegrass Stuff. Sinds 1977 bekwamen zij zich in de traditionele stijl met als grote voorbeelden uiteraard Bill Monroe, maar ook Flatt & Scruggs, Jimmy Martin en The Stanley Brothers, waren hun inspiratiebronnen. Wat bij het beluisteren van ‘The Old Bridge’ onmiddellijk opvalt is dat het vijftal van Bluegrass Stuff musiceert vanuit het hart met een enorm respect voor het authentieke. Bovendien zijn de leden enorm getalenteerde muzikanten zowel op mandoline, gitaar, 5 string banjo, fiddle en staande bas. Zoals het bluegrass past zijn de meeste nummers enorm snel, zodat ik me nog steeds afvraag hoe Matteo Ringressie naast de leadzang die razendsnelle fingerpickingpartijen uit zijn banjo geperst krijgt. Maar ook de instrumentale solo’s zijn ronduit voortreffelijk. Vocaal klopt het plaatje ook helemaal. De stemmen passen wondermooi in elkaar en veroorzaken nergens ook maar enige wrevel. Hoogtepunten aanduiden is moeilijk, want aangezien de meeste songs van het vlugge soort zijn, brengen zijn allen een erg positieve indruk en het daarbij horende goed gevoel over op de luisteraar. Rustiger nummers zoals de ode aan de ‘Cool Mining Man’ en ‘Do Not Pass Me By’ zorgen voor een zeldzame rustpauze, terwijl ‘My Swiss Mountain Lullaby’ een geslaagd Zwitsers sfeertje krijgt door de jodelpartij. Top of the bill is voor ondergetekende het sublieme instrumentale ‘Once In A While’ dat bulkt van de muzikale topprestaties. ‘The Old Bridge’ is zonder meer een super album! Lambert Smits (5)
El Toro Records I ETCD 6061 I Bluegrass Stuff
 Vorig jaar maakten we kennis met Danny Santon een singersongwriter uit Austin die met ‘This Old World’ een fraai werkstuk afleverde. Het verhalende oeuvre doorspekt met elementen uit zijn Tejano erfenis komt dicht in de buurt van Zandt, Clark en Earl Keen en andere illustere folks uit de Texasscène. Los Bluegrass Vatos I sluit zoals de naam al laat vermoeden nauw aan bij de bluegrasstraditie. Het idee voor deze band rijpte bij dampenede spare ribs in Artz Rib House een gerenommeerd barbequehuis in zuidelijk Austin. De banjo en mandoline van Eddie Collins, een in bluegrasskringen gewaardeerde fingerpicker, eist de hoofdrol op. In enkele nummers flankeert hij Santos als auteur. Dat leidt naar een sobere parel als ‘Lazy Creek’ en enkele instrumentale intermezzo’s (‘The Night Watchman’ en het afsluitende ’Hobo’s Hubub’, pure bluegrass waarbij Collins zowel de gitaar banjo, mandoline en akoestische baskist met verve hanteert. In het door Wes Green aangeleverde ‘Snake Eyes’ krijgt Collins’ banjo het gezelschap van Greens mandolin, meteen goed voor een fingerpickin’ hoogstandje. Er wordt diep in het verleden gegraven met traditionals als ‘Sittin’on Top Of The World’ en ‘Rider’, terwijl de onderhoudende cowboy jodel ‘Suburbia Blues’ een wat oudere song van Santos’ in een nieuw jasje is. Het nieuwe werk zoals ‘Billy the Kid Died for love’ en de titelsong komt deels met oude compagnon Steve Brooks tot stand en resulteert in prachtig werk. ‘Any Kind Of Love’ is zo’n te koesteren pareltje in een mooi werkstuk van haast tijdloos allure. Cis Van Looy (3½) Brambus Records I 201583-2 I Danny Santos
Bluegrass en aanverwanten genres zitten ook bij ons al een tijdje helemaal in de lift. Het uit de omgeving van de baai van San Francisco afkomstige Front Country is echter, meer dan de zoveelste stringband. Naast enkele voortreffelijke fingerpickers op het gebruikelijke akoestische instrumentarium huist er een lichtjes fantastische zangeres in deze jonge, zoals de traditie voorschrijft drumloze band. Dat wordt meteen duidelijk in de acapella intro van de traditional ‘Gospel Train’ waarin Melody Walker overrompelend uithaalt. Walker is niet alleen vocaal ongemeen sterk, de jongedame weet perfect hoe je een oerdegelijke song construeert. De titelsong , het meeslepende ‘Undertaker’,het met charmant overslaand timbre gebrachte ‘Colorado’ zijn pareltjes die geenszins verbleken tussen de interpretaties van songwerk van Kate Wolf en folkman Utah Philips. Op de tweede langspeler van Front Country komt ook werk van de jongere generatie uit Nashville aan bod zoals de wonderlijke afsluiter ‘Lovin For Fools’ waarin Walker hemelse stembuigingen etaleert of het van Laura Wortman (The Honey Dewdrops) afkomstige ‘One Kind Word’. Tussendoor levert mandolinespeler Adam Roszkiewicz enkele dartele instrumentaaltjes aan waarin hij samen met fiddler Leif Karlstrom het voortouw neemt . In ‘Daysleeper’ resulteert dat in flitsende fingerpicking waarbij de banjoman en gitarist zich evenmin onbetuigd laten. Dat duo waagt zich aan een uitvoering van Dylans ‘Long Ago, Far Away’ getransformeerd in een sprankelend western epos. Uiteraard ademt zowat elk song een grenzeloos respect uit voor de traditie maar in een gezonde verruimde visie wordt er ook gretig buiten de krijtlijnen van de bluegrass en folk gekleurd met avontuurlijke en voortreffelijke hedendaagse muzikale exploraties die vakkundig door producer Kai Weh ondersteund worden. Cis Van Looy (4) Eigen Beheer I CD Baby I Bloody Great Promo I Front Country
Wanneer ik het woord ‘debuut’ lees bekruipt me steeds een vreemd gevoel. Maar deze schijf, het debuut van Jim en Lynna, opende mijn ‘oren’, dit is gewoonweg het perfecte muzikale uitstapje om zo bluegrass van dichterbij te leren kennen. Enkele seconden waren maar nodig om mij voor de rest wat nog moest komen te bekeren. De thema’s in hun songs gaan vooral over hun eigen bedenkingen over de hedendaagse bekommernissen in wereld, familie verhaaltjes maar de klemtoon wordt vooral gelegd op eerlijke emoties. Jim heeft als solo muzikant, of als lid van een band, het podium reeds gedeeld met onder meer The Nitty Gritty Dirt Band, en hij was zelfs niet vies van een Andy Williams of een Marty Robbins. Het duo heeft aan verscheidene wedstrijden deelgenomen en won reeds diverse prijzen. In 1989 wonnen ze zelfs de talentenjacht die door fastfoodketen Kentucky Fried Chicken gesponsord werd. Op 1 maart kon je via iTunes reeds met dit duo kennismaken met hun single ‘Rude Jenne’ en vandaag kan je hun volledig album aanschaffen via hun site. De echte pareltjes op deze knappe release zijn zonder enige twijfel de opener ‘Wheel In His Hand’ en het door Lynna gezongen ‘I’m The Best You’ll Ever Do’. Het hoeft dan ook niet gezegd te worden dat de banjo op dit debuut een voorname rol toebedeeld kreeg. Met de snelheid van een op hol geslagen trein raast ‘Runaway Train’ aan ons voorbij om dan even te verpozen bij het ingetogen ‘She’s Gonna Fly’ waarin de prachtige stem van Lynna voor de nodige emoties zorgt. De inspiratie voor deze song kwam voornamelijk van haar eigen ervaring en hoe zij borstkanker overwon. ‘River Road’ is weer zo’n beklijvend nummer dat eigenlijk veel te vroeg stopt terwijl ‘The Ride’ een leuk plaatje is om even tot bezinning te komen. Als dit een debuut is wat staat ons dan verder nog te wachten? Een ding is zeker: Jim en Lynna zijn gewoonweg dé perfecte combinatie die dankzij hun samenwerkingsverbond niets anders dan schitterende songs afleveren en ook hier gold weer een regel: “Don’t touch the fast forward knob…”. Een duo (maar ook een echtpaar) songschrijvers waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben. Heren promotors, zoek je nog een leuke gig dan zijn Jim en Lynna zeker wat je zoekt. Absoluut doen!!! Alfons Maes (4) If this is a debut, how will their next album sound like? One thing is certain: Jim and Lynna are a talented singer-songwriters combination and they know how to bring a good story. Brilliant numbers across the whole album and please: "Do not touch the fast forward button ...". We really look forward to their next album. Concert promoters, if you are looking for an outstanding act than Jim and Lynna is your next choice... Broken Records Records I BBR 1001 I Jim & Lynna Woolsey
|
