DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Fanfare For The Common Man
2. Karn Evil    
3. Nuclear Attack
4. Retribution Drive
5. Lucky Man
6. Parisienne Walkways
7. You've Really Got A Hold On Me
8. Love You Too Much
9. 21st Century Schizoid Man
10. The Court Of The Crimson King
11. C'est La Vie

Platenlabel
Purple Pyramid

Labelnummer
CLP-2227-2

Distributie
Cleopatra Records

Website Artiest
Greg Lake

Weer een naam die ons zonder enige omweg naar de legendarische King Crimson leidt. Lake was de originele basspeler en mede-componist. King Crimson, die zijn naam ontleende aan een reeds afgewerkte song ‘The Court Of The Crimson King’ is een van de bands die mede verantwoordelijk was voor wat we de dag van vandaag nog steeds progressieve rock noemen. De band brak eigen echt door nadat ze een schitterend concert gaven als support van de Rolling Stones in Hyde Park in Londen. Het was pas tijdens een concert waar ook The Nice speelde dat Lake voor het eerst persoonlijk kennismaakte met hun keyboardswizzard Keith Emerson en dat leidde begin jaren zeventig tot ELP oftewel Emerson, Lake & Palmer die met ‘Lucky Man’, een compositie van Greg Lake, wereldbekend werden. Maar ook aan dit mooie liedje kwam een einde en Lake oriënteerde zich verder op een solocarriére. In 1981 kregen we het schitterende ‘Greg Lake’ en in 1983 volgde nog het steeds indrukwekkende klinkende ‘Manoeuvres’ waarop we ook nog drie andere schitterende muzikanten ontmoeten, nl. Tommy Eyre (ex-Joe Cocker - keys), Gary Moore (ex-Thin Lizzy - gitaar) en Ted McKenna (ex-Sensational Alex Harvey Band - drums).
Na de release van zijn eerste solo-album gaf Lake een concert in London op 5 november 1981 en dit in de Hammersmith Odeon. Dit werd ook uitgezonden via de radio onder de naam ‘King Biscuit Flower Hour’ shows.
Live werd Lake bijgestaan dus door de drie getalenteerde muzikanten en aan de bass vonden we Tristam Margetts die we ook nog kennen van de progressieve outfit Spontaneous Combustion.
De setlist bestond uit een zeer homogeen geheel, nummers van King Crimson, ELP en Lake solo vormden het uitstalraam die avond.
Uit het oeuvre van de band rond Robert Fripp, Greg Lake, Ian McDonald, Michael Giles en Pete Sinfield ontleende Greg ‘The Court Of The Crimson King’ en het nog steeds voortreffelijke ‘21st Century Schizoid Man’. Van Smokey Robinson krijgen we het toch nog aanvaardbare ‘You Really Got A Hold On Me’ en moet het nog gezegd worden dat de ook veel te vroeg overleden gitaargod Gary Moore zijn gitaarkunstjes weer optimaal etaleert hier. ‘Retribution Drive’, (terug te vinden op zijn ‘Nuclear Attack’) is dan meeten een van de vele nummers waar Gary zich eens lekker kan op uitleven.
Van Moore zelf kregen we een knappe interpretatie van ‘Parisienne Walkways’ en ook hier klink de gitaar van Gary weer zoals het er maar weinigen kunnen. De vocalen van Greg zijn niet meteen een meerwaarde op deze versie, misschien hadden ze hier toch maar beter een instrumentaaltje van gemaakt, niet?
Van zijn periode bij ELP krijgen we uiteraard ‘Karn Evil’ en ‘Lucky Man’ dat niet meteen een versie is geworden om naar uit te kijken, ‘Fanfare For The Common Man’ en het wondermooie ‘C’est La Vie’.
Zeker geen slechte liveregistratie maar vreemd is wel dat de stem van Greg Lake op sommige songs niet zo goed overkomt als dat we hadden verwacht.

Alfons Maes (4)

Platenlabel
7T’s Records

Labelnummer
GLAM CD 94

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Tony Orlando

Tracks:
Candida cd:

1. Candida
2. Up On The Roof
3. Country
4. Look At
5. Rainy Day Man
6. What Are You Doing Sunday?
7. Knock Three Times
8. Carolina In My Mind
9. Let’s Run Away Girl
10. The Love In Your Eyes
11. Perhaps The Joy Of Giving
12. Home

Dawn featuring Tony Orlando cd:

1. Runaway/Happy Together
2. Who Did A Number On Me
3. Carmen
4. Get Out From Where You Are
5. The Good Life
6. Love The One You’re With
7. I Didn’t Mean To Love You So Good, Juanita
8. Summer Sand
9. I Get Ideas
10. In The Park
11. Sweet Soft Sounds Of Love
12. I Play And Sing
13. Don’t Act Like A Baby, Baby
14. Vayo Con Dios

Michael Anthony Orlando Cassavitis werd op 3/4/1944 geboren in New York City uit Puertoricaanse moeder en een Griekse vader. Op zijn vijftiende werd hij verliefd op muziek, en zong doo-wop op de hoek van de straat. Omdat hij rondging bij de Brill building, verkreeg hij een auditie bij Don Kirshner, en daar begon hij demo’s in te zingen. Zo werd hij tijdens de jaren ’60 een teenager idool. Zijn doorbraak kwam er pas in de jaren ’70 met het vrouwelijk duo Dawn, toen hij hits scoorde als ‘Candida’, ‘Knock Three Times’ en later ‘Tie a Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree’. Op het einde van dat decennium raakte hun carrière in het slop, had Tony een cocaïneverslaving en een zenuwinzinking. Nu zijn twee van zijn albums samen op één cd heruitgebracht. Het gaat hier over ‘Candida’ uit 1970 en ‘Dawn featuring Tony Orlando’ uit 1971. Uiteraard is opener ‘Candida’ welbekend, ik heb het zelfs op single. Al gauw kwam er een opvolger, en dat werd een “millionseller”, namelijk ‘Knock Three Times’. Hierin communiceren twee buren via de zoldering en de waterleiding. Tussendoor staat nog een cover van ‘Up on the Roof’ van The Drifters. Ook de mindere hit ‘What Are You Doing Sunday?’ is aanwezig. Het is leuke soft pop, opgewekt, die me doet terugdenken aan de jaren ’70. Het tweede album bevat de covers ‘Runaway/Happy Together’, ‘The Good Life’, en ‘Love The One You’re With’, en de song ‘Carmen’, die erg goed op ‘Candida’ gelijkt. De mindere hit ‘Summer Sand’ is ook aanwezig. Er wordt afgesloten met 2 bonustracks. Bovendien bevat het cd-boekje een uitgebreid essay door Phil Hendriks uit 2009. Een uitstekende kans om dit stukje muziekgeschiedenis aan te schaffen!

Patrick Van de Wiele (4)

Platenlabel
C-Train Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Mark Pucci

Website Artiest
Christian Collin

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. One And Only
2. Player’s Game
3. A Woman Like You
4. Dance the Blues Away
5. Without You
6. Spirit of The Blues
7. Highway Song
8. Blues for You
9. Dead Man Walking
10. Old 109
11. The River (Unplugged)
12. Forever Friends

Christian Collin is een Chicago gebaseerde singer-songwriter, gitarist die zijn ziel  aan de blues en Amerikaanse rootsmuziek heeft toevertrouwd. Hij werd geboren in een muzikale familie in Detroit, en begon met gitaar spelen op zijn 13e. Als doorwinterde artiest speelde hij 10-jaar onafgebroken in bars en roadhouses in de Midwest. In 2012 had hij de eer om zijn solodebuut ‘American Art’ voor te stellen, en net zoals toen heeft hij nu ook 12 prachtige songs te promoten. En het is zowaar een hommage aan zijn blues helden geworden. Wat we ons hierbij moeten voorstellen ontdek je beter zelf, al kan ik hier wel een kleine bloemlezing meegeven over enkele tracks. Het album opent met het funky ‘One And Only’. De uitstekende gitaarriffs van Collin zijn bevoorrechte getuigen van zijn sterk stemtimbre. Verder vinden wij Alex Evans op bas, Chris Morrow op drums, Jen Williams met de backingvocals en Johnny Iquana met zijn B-3 orgel. En het niveau wordt nog enigszins opgekriekt in het Chicago beïnvloede ‘Player’s Game’ waar niemand minder dan Matthew Skoller met zijn harmonica zijn opwachting maakt. De song ‘A Woman Like You’ is uit het goede hout gesneden. Iquana gaat helemaal loos op zijn klavier, en als Skoller komt nog even komt opdraven is het echt wel rocken geblazen. ‘Dance The Blues Away’ is een standaard blues track die is opgesmukt met enkele knappe tempowisselingen. Het soulvolle ‘Without You’ staat in mooi contrast met de heavy gitaarriffs van ‘Spirit Of The Blues’. Met ‘Highway Song’ gaan we opnieuw richting Windy City, net zoals in de bluesballade ‘Blues For You’, dat is begeesterd met ritmische gitaararrangementen en Iquana orgeltunes. In ‘Old 109’ wordt plots plankgas gegeven. Hier komt Pete Galanis op slidegitaar de backing vervoegen, en dat doet ‘special guest’ Billy Branch ook graag met zijn harp in het akoestische ‘The River’ (Unplugged). In de ballade ‘Forever Friends’ komt een blazerssectie de backing verzorgen. Goose bumps zijn hier alweer een deel van de song.

Philip Verhaege (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD1

1. Everything But The Girl - Night And Day
2. Django Reinhardt - Night And Day
3. Ann-Margret - Begin The Beguine
4. Chet Atkins - Begin The Beguine
5. Johnny Hartman - I Get A Kick Out Of You
6. Russ Garcia - I Get A Kick Out Of You
7. Chris Connor – Ev’rything I Love
8. Bill Evans - Ev'rything I Love
9. Helen Merrill - Anything Goes
10. Vince Guaraldi Trio - It's De-Lovely
11. Mel Torme - It's De-Lovely
12. Mel Torme - Love For Sale
13. Ahmad Jamal - Love For Sale
14. Kirby Stone Four - Let's Do It
15. Johnny Williams Orchestra - Let's Do It
16. Nancy Wilson – Miss Otis Regrets
17. Oscar Peterson – So Near, Yet So Far
18. Johnnie Ray / Billie Taylor – All Through The Night
19. Kenny Burrell - All Of You
20. Annie Ross & Gerry Mulligan - All Of You
21. Bobby Scott - You're The Top
22. Rene Thomas - Easy To Love
23. Billie Holiday - Easy To Love

CD2

1. Julie London - What Is This Thing Called Love
2. Dave Brubeck Octet - What Is This Thing Called Love
3. Lena Horne - I Concentrate On You
4. Cal Tjader - I Concentrate On You
5. Four Freshmen - In The Still Of The Night
6. Marty Gold - In The Still Of The Night
7. Shelley Fabares - True Love
8. Michel Legrand – True Love
9. Blossom Dearie - Give Him The Ooh-La-La
10. Blossom Dearie - Always True To You In My Fashion
11. Herbie Mann & Sam Most - Just One Of Those Things
12. Dirk Bogarde - Just One Of Those Things
13. Dirk Bogarde - Get Out Of Town
14. Cecil Taylor – Get Out Of Town
15. Marilyn Monroe - My Heart Belongs To Daddy
16. Mary Osborne – I Love Paris
17. Ray Conniff Singers – You Do Something To Me
18. Neal Hefti – You Do Something To Me
19. Julie London – You'd Be So Nice To Come Home To
20. Dorothy Ashby – You'd Be So Nice To Come Home To
21. Julie London & Barney Kessel – I Love You
22. Barney Kessel - I Love You
23. Ray Charles & Betty Carter – Every Time We Say Goodbye
24. Oscar Peterson - Every Time We Say Goodbye
25. Dudley Moore – I Get A Kick Out Of You
26. Cole Porter - You're The Top

Platenlabel
EL Records

Labelnummer
ACMEMD291CD

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Cole Porter

Cole Porter wordt in de geschiedenis annalen van de muziek beschreven als één van de grootste songwriters en dat hebben ze bij El Records goed aangevoeld want naar aanleiding van Cole Porter hebben ze een dubbelalbum uitgebracht met een eerste deel dat de ondertitel ‘The Playboy Genius Who Revolutionised Popular Songwrting’ en de 2de CD luistert naar ‘The Greatest Lyricist In The English Language’.
Cole Porter werd geboren op 9 juni 1891 en overleed in Californië op 15 oktober 1964 en was een Amerikaans componist en songwriter die zijn grootste successen behaalde door het schrijven van musicals maar schreef ook een heel groot aantal populaire songs voor die tijd. Zijn eigenheid in het schrijven van teksten vond hij in lyrische woordspelingen waar hij een meester in was. Cole Porter was een tijdgenoot van andere componisten als George Gershwin en Irvin Berlin.  Zijn leven kende een dramatische wending toen tijdens een ongeluk zijn benen werden verbrijzeld maar niet belette hem om verder te blijven componeren. In 1919 huwde hij met Linda Lee Thomas en ondanks hij haar opbiechtte dat hij homoseksueel was bleef het huwelijk standhouden. Toen hij in 1958 zijn rechterbeen moest laten amputeren verloor hij ook zijn levenslust en creativiteit om te blijven componeren en overleed in 1964.
Door het beluisteren van deze dubbel CD, die werd uitgegeven door El Records/Cherry Red Records, kom je pas tot het besef hoeveel prachtige nummers deze Cole Porter wel heeft geschreven. Talrijke van zijn nummers zijn achteraf ‘standaards’ geworden in de jazzwereld en zijn composities vonden steeds veel aftrek bij andere  artiesten. Nummers als ‘Night and Day’, ‘True Love’ of ‘I Love You’ zijn nummers die moeiteloos de tand des tijd hebben kunnen doorstaan en klinken nog steeds even fris als in de jaren dat ze werden geschreven.
Het prachtige van dit dubbel album is dat je de meeste van zijn nummers in diverse uitvoeringen kan beluisteren zo vinden we ‘Night And Day’ zowel in de versie van Jazz Manouche door Django Reinhardt maar kan je deze hit ook beluisteren in de versie van de 2-mans Britse popformatie Everything But The Girl. ‘Begin The Beguine’ krijgen we van Ann Margret maar ook als instrumentaaltje van Chet Atkins.
Ook een knappe vergelijking wordt er gebracht met de versie van ‘It’s De-Lovely’ wat ook één van zijn woordspelingen werd en dit nummer wordt hier gebracht door enerzijds het Vince Guaraldi Trio en anderzijds The Velvet Fog Aka Mel Tormé. Maar ook monumenten als Oscar Peterson, Bill Evans en Nancy Wilson laten hier hun versies van Cole Porter’s song beluisteren.
Op de 2de CD vinden we een prachtige versie van ‘I Love Paris’ door Mary Osborne en dan hebben we het hier niet over de zus van Donny maar over de jazz gitariste die ook wel bekend was met haar Mary Osborne Trio. ‘True Love’ is een nummer dat je kan beluisteren in de versie van Michel Legrand en zijn orkest maar ook in de versie van Shelley Fabares en dan zullen ook de liefhebbers van de ‘Popcorn Era’ wel een belletje horen rinkelen. Op deze CD kan je ook bewerkingen beluisteren van Dave Brubeck, Lena Horne of Cal Tjader maar tevens ook een wulpse versie van ‘My Heart Belong To Daddy’ van ene Marilyn Monroe of ‘You’re The Top’ door Cole Porter zelve.
Deze ‘I Love You, Cole Porter’ is een dubbel CD waar ik aangenaam verrast mee ben geworden mede door de diverse composities van soms een en hetzelfde nummer. Aangenaam luisterplezier om zo vele van Cole Porter’s mooie nummers nog eens allemaal samen te horen, dank u El Records.

Freddy Vandervelpen (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Glory Of Love
2. In The Wee Small Hours Of The Morning
3. When I Grow Too Old To Dream
4. My Old Flame
5. Whaterver Lola Wants
6. Blue And Sentimental
7. Big Top Blues
8. Easy Living
9. Bubbles

Platenlabel
Delmark Records

Labelnummer
DE 5018

Distributie
Delmark Records

Website Artiest
Sax Gordon
Alberto Marsico
Alessandro Minetto

Sax Gordon is al ettelijke jaren een bekend fenomeen in de rockin’ R&B, soul en blueswereld. Gewapend met zijn saxofoon toerde hij uitgebreid met ondermeer Matt ‘Guitar’ Murphy, Duke Robillard, Jimmy Witherspoon en Jay McShann. Maar ook met Roomfull of Blues, John Hammond, Solomon Burke en Sherman Robertson deelde hij de planken. Kortom de lijst is veel te lang om hier alle namen op te sommen. Hij speelt letterlijk en figuurlijk met de who’s who van de Amerikaanse blues- en soulwereld. Maar Gordon heeft uiteraard onder eigen naam ook een hele rits van knappe albums geproduceerd. Zo was ‘Have Horn Will Travel’  een succesvolle debuutplaat. Later volgende ook nog  ‘You Knock Me Out’, ‘Live at the Sax Blast’ en ‘Showtime’. Nu is er dus ‘In The Wee Small Hours’ op het label Delmark Records. Samen met de Italiaanse orgelvirtuoos Alberto Marsico (Maurizio Pugno band) en drummer Alessandro Minetto bundelt Sax Gordon de krachten. De tenorsax van Gordon vind knappe versmeltingen met de eeuwige jeugdigheid van orgelist Marsico. Maar ook drummer Minetto is een handige instrumentalist. Vooral zijn bas-pedaal doet ons soms vermoeden dat er werkelijk een bassist aanwezig is. De negen nummers zijn een smeltkroes van ballades, easy listening en diep indringende instrumentale jazztunes. Een aanrader voor alle jazzliefhebbers !

Philip Verhaege (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Stop
2. Save My Soul
3. Can’t Live Like This
4. I Need You Here To Stay
5. Rise Together

Platenlabel
RJ Ray Entertainment

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Ray Goren

Ray Goren is pas 15-jaar en toch ken ik deze tiener reeds een tijdje. Enkele jaren geleden zag ik Ray reeds schitteren op het Chicago Blues Festival bij de bluesschool van Fernando Jones. Toen wisten we al dat voor deze kerel een grote carrière was weggelegd. Het echte verhaal begint drie jaar terug in South Central Los Angeles waar hij Jamie Powell en mondharmonicaspeler Sammy Lee ontmoet in een kleine juke-joint. De spirituele muzikale verbinding slaat onmiddellijk toe en kleine Ray wordt bevangen door de bluesklanken. Toch was Ray toen reeds twee jaar actief als soloartiest en na te zijn uitgenodigd om te openen voor de legendarische B.B. King waren heel wat fans en critici lyrisch over dit jong fenomeen. Inmiddels deelde hij het podium ondermeer met Robbie Krieger van The Doors, Buddy Guy en Leon Russell. Na het vreselijk, tragisch en onverwacht overlijden van zijn mentor en vriend Jamie Powell had Ray tijd nodig om na te denken. Gelukkig haalde hij hieruit inspirerende krachten. En die bundelde hij samen met zijn muzikale inspanningen in een eerste EP ‘LA Sessions’.Nu is er dus een nieuwe EP met vijf originele tracks. Wat ons meteen opvalt en ook bevalt is de evolutie die zijn stem heeft ondergaan. En die kruid hij wel heel makkelijk met heavy gitaarriffs die een moderne mix vormen van bluesrock zoals in de opener ’Stop’, het popgetinte ‘Save My Soul’ of het soul begeesterde ’Rise Together’.  Ik denk dat we het laatste van deze jonge kerel nog niet hebben gezien. Wie denkt dat de blues op sterven na dood is, legt zijn oor maar beter eens te luisteren bij jonge talenten zoals deze Ray Goren, Jamiah on Fire and The Red Machine, Quinn Sullivan, Marquise Knox en zovele anderen. Een aanrader !

Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Rattlesnake Shake
2. Nothing to Do With Love
3. Don’t Take
4. What’s Going On
5. Here I Go Again
6. Don’t Owe You a Thang
7. Heart With a Mind of Its Own
8. Place in My Heart
9. Wicked Game A Million Miles Away

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Jim Singleton

Jim Singleton groeide op in Dumas, Arkansas in het Zuiden van de States. In zijn jeugd werd hij geconfronteerd met de Engelse bluesrockers die destijds furore maakten in Amerika. Toch was het een documentaire over de blues in en rond Clarksdale, die ertoe leidde dat hij zijn vriend en gitaarheld Bernie Marsden uitnodigde om een bluesalbum te produceren. Een album dat ode brengt aan alle bluesrockers. Singleton’s debuutrelease bevat 10 tracks, en die zijn een mix van uitgekiende covers en originele nummers. Het album opent met Peter Green’s classic ‘Rattlesnake Shake’. Singletons ruwe stem legt samen met enkele knappe gitaararrangementen een koel patroon in deze rocksong. Een volgend hoogtepunt is ‘Nothing to Do With Love’. Niemand minder dan Charlie Musselwhite op harp en Michael ‘The Professor’ Hensley staan in de backing. Dat Jim ook niet vies is van een akoestische countryballade bewijst hij met ‘Don’t Take’. Mark Vacavone met zijn accordeon, John Martin op drums en bassist Joe Osborn leggen de basis voor de song. Een knappe ode aan Rory Gallagher is er met de cover ‘What’s Going On’. Deze geweldige bluesrocker vormt meteen ook een heel mooi contrast met de emotionele ballade ‘Here I Go Again’ origineel van Whitesnake. Dat Gary Clack Jr. een grote artiest is staat nu reeds buiten kijf. Een stille getuige daarvan is de cover ‘Don’t Owe You a Thang’. Singleton behoudt hier gelukkig de eigenheid  van Clarck’s zinderende en originele gitaartunes. Op naar het melodieuze ‘Heart With a Mind of Its Own’ (Lynn/Petty) dat ons dan ook sterk doet terugdenken aan de sound van Tom Petty. Bernie Marsden’s slowblues ‘Place In My Heart’ is een rustpunt waar Charlie Musselwhite en Hensley’s Hammond samen met Jim’s ingetogen gitaarriffs de basis vormen. Van Chris Isaak’s ‘Wicked Game’ krijg ik nog steeds ‘goose bumps’. Helaas vind ik aan deze versie niets aandoenlijk, het is dan ook de enige overbodige track op het album. Gelukkig kent Jim zijn klassiekers en haalt hij bij Gallagher ‘A Million Miles Away’ van onder het stof. Een waardige afsluiter van een meer dan voortreffelijk album.

Philip Verhaege (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Way Country Sounds
2. Rodeo
3. Loose Women
4. Big Bright World
5. Sleep Song
6. Light Me Up
7. Outlaw Life
8. Them Days And Nights
9. Cold Cold Wind
10. Angel Of Mine

Platenlabel
Sofaburn Records

Labelnummer
SBR001

Distributie
Niet Gemeld

Website artiest
Jeremy Pinnell

Verlies, droefheid, verdriet en strijden tegen mentale demonen waren altijd al veel gebruikte onderwerpen in countrymuziek. Je voelt het als iemand uit ervaring zingt. De 36-jarige Jeremy Pinnell maakte een goud(h)eerlijke old school countryplaat. Geen Nashville-eenheidsworst, maar een ‘slice of life’-album met alle ups-and-downs, geplukt uit zijn eigen ervaringen en emoties.
Jeremy groeit op in Noord-Kentucky, iets onder de Ohio rivier. De steden en mensen stralen een sfeer uit van zuiderse gastvrijheid, noordelijke vastberadenheid en de charme van het middenwesten van Amerika.
Zijn vader leert hem gitaar spelen. Hij zingt op jonge leeftijd al in de kerk en op familiefeestjes. Als hij zingt draait ieders hoofd en ze worden allemaal stil, want het is snel duidelijk dat hij een prachtige stem en sterke zangkwaliteiten heeft. Wanneer hij op zijn achttiende het ouderlijk huis verlaat om countrymuzikant te worden weet hij op dat moment niet echt waar hij aan begint. Plaatselijk wordt hij de nieuwe held, een geliefde performer en songschrijver, maar zijn demonen zorgen ervoor dat het succes louter lokaal blijft.
Achttien jaar later verschijnt zijn debuutalbum ‘OH/KY’ wat zoveel als Ohio, Kentucky wil zeggen. Je zou haast medelijden met hem krijgen. Met teksten als “I love the needle some/and the needle loves me/it wants nobody/to be free”, uit ‘Big bright world’, maakt hij het de luisteraar niet gemakkelijk. Maar als je dieper graaft en aandachtiger luistert, weet je ook wel dat het goed met hem gaat.
Pinnell is een uitstekende zanger. Zijn stem heeft een rauw randje, maar hoog en laag, dun en vol, hard en gevoelig, hij doet het allemaal.
Het is verre van een droevige plaat al zou je dat op het eerste gezicht denken. Het zijn simpel gearrangeerde verhalende songs, met haast poëtische teksten, sobere maar zeer doeltreffende instrumentatie en de aangename stem van Jeremy.
‘The way country sounds’ is een eerbetoon aan pure, authentieke country. Een lezing over countrymuziek, als het ware. ‘Rodeo’ klinkt als een song van Norah Jones en hij zingt over foute keuzes en liefdesverdriet in ‘Loose women’. Hank Williams klinkt door in ‘Them days and nights’ en hij heeft spijt in ‘Light me up’.  Hij heeft een rusteloze ambitie in ‘Outlaw life’, dat over zijn muzikantenleven gaat. Het nummer begint als een wals, maar slaat na één strofe om in de enige uptempo song van volledige cd.
Achttien jaar levenservaring in tien, overwegend trage songs, waarmee Pinnell de luisteraar tot het einde boeit. Geslaagd, met grote onderscheiding.

Line-up:

• Jeremy Pinnell (akoestische gitaar/zang)
• Cameron Cochran (pedal steel)
• Brad Myers (gitaar/mandoline)
• Harold Kennedy (gitaar)
• Charles Christopher Alley (drums)
• Ben Franks (bas)
• Tim Carr (backing zang)

Peter Jacobs (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. I Heard It Through the Grapevine
2. The Letter
3. I Can See for Miles
4. Break on Through (To the Other Side)
5. The Tracks of My Tears
6. I'm a Believer    
7. Gimme Some Lovin'
8. For What It’s Worth
9. Ruby Tuesday
10. A Whiter Shade Of Pale
11. Let's Pray for Peace

Platenlabel
Purple Pyramid

Labelnummer
CLP-22018

Distribution
Cleopatra Records

Website
Vanilla Fudge

Neen, dit is geen foutieve verwijzing naar hun frequente stops in de Belgische club ‘The Spirit Of ’66’ in Verviers. Neen, we krijgen van deze Amerikaanse band nu een 11-tal overbekende songs die nu een écht Fudge-laagje hebben gekregen. Het is hun nieuwste worp geworden sinds een tiental jaren.
Vanilla Fudge verbaasde in 1967 vriend en vijand met hun versie van ‘You Keep Me Hangin’ On’, een soulnummer van de meidengroep The Supremes. Datzelfde jaar deden ze dit nog eens over met hun bewerking van Donovan’s ‘Season Of The Witch’ en zo ging het nog een tijdje door.
Sinds enkele jaren zijn originele leden Mark Stein (keys, vocals), Vince Martell (lead gitaar, vocals) en Carmine Appice (drums) en nu samen met Pete Bremy die Tom Bogert aan de bass vérvangt, flink aan de weg aan ’t timmeren. Haast ieder jaar staan ze wel op diverse podia hier in Europa maar helaas is hun concert van dit jaar in The Spirit of ’66 in Verviers geannuleerd.
Op deze schijf dus tien covers en een eigen nummer, nl. ‘Let’s Pray For Peace’, ja, iets wat we ook hier iedere dag doen. De covers zijn niet zomaar de eerste de beste.
Van start wordt er gegaan met de Marvin Gaye klasssieker ‘I Heard It Through The Grapevine’, en zoals alle overige nummers is het de Hammond B3, piano en synthesisers van Stein die het ganse werkje domineren. ‘The Letter’, ooit nog een hit voor Alex Chilton toen nog bij de Box Tops zat maar onsterfelijk gemaakt door de ook reeds overleden Joe Cocker, krijgt hier nu wel een zeer zwaar jasje over de schouder. De herkenning komt er pas wanneer Stein overschakelt naar de piano. Zeer knappe interpretatie. Nog meer knappe covers volgen en ‘The Tracks Of My Tears’ van Smokey Robinson is een van de weinige bewerkingen waarbij het geheel zeer herkenbaar is gebleven. De versie die we hier te horen krijgen is toch fantastisch eindproduct geworden. Spencer Davis Group had ooit een grote hit met het door wonderboy Stevie Winwood geschreven ‘Gimme Some Lovin’’. Zeer sterke versie in tegenstelling tot hun vroegere werken werden de nummers nu niet ellenlang gerokken. Deze versie klokt af op een kleine vier minuten.  Gaan ze dan toch de commerciële tour op?
Verder nog bewerkingen van The Rolling Stones ‘Ruby Tuesday’ dat voor Melanie destijds heel wat centen opbracht, een acceptabele versie van Buffalo Springsfield's ‘For What It’s Worth’ en Neil Diamond’s ‘I’m A Believer’ waar The Monkees groot én bekend met zijn geworden.
Voor mij was het vooral uitkijken naar de oerklassieker van Procol Harum ‘A Whiter Shade Of Pale’ en ook hier slaagt de Fudge er in om er een zeer memorabele versie van te maken. Het begin, net zoals bij vele andere Fudge covers, is even vreemd maar na veertig seconden krijgen we de woorden ‘’We skipped a light fandango, turned cartwheels 'cross the floor” en dan weten we dat het goed is want wie en in welke versie dit nummer covert maakt niets uit, ik word er altijd opgewekt van.
Zelfs met hun enig zelfgeschreven nummer ‘Let’s Pray For Peace’ weet de Fudge je te raken, diep in je hart. Dit nummer zou men best wel eens mogen gebruiken als nieuwe song tegen al het huidige geweld in de wereld. Dit is gewoonweg een buitenbeentje en zou je zeker niet als een Vanilla Fudge nummer beschouwen wanneer je dit voor een eerste keer hoort. Helaas is op Spotify dit nummer nog niet beschikbaar anders had ik het met veel plezier gepost.
Zelfs met 90% aan covers weet de Vanilla Fudge ons hier voor 100% over de lijn van de twijfel te trekken met hun schitterende bewerking van deze gevierde meesterwerkjes.

Alfons Maes (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Why Don’t You Go To New Orleans
2. Copenhagen
3. Some Of These Days
4. Blues My Naughty
5. Tin Roof Blues
6. Canal Street
7. Ace In The Hole
8. I’ve Found A New baby
9. There’s Yes, Yes In Your Eyes
10. Petite Fleur
11. Saint Louis Blues
12. La Vie En Rose

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-CD

Distributie:
Niet Gekend

Website Artiest
Oakcity Jazzband

Hoeveel streetbands of Dixielandbands er in België zijn moet ik U schuldig blijven maar wel weet ik dat deze Oakcity Jazzband tot de uitblinkers moet behoren nadat ik ze recent heb bezig kunnen zien en horen. Deze gebeurtenis viel plaats bij het voorstellen van hun nieuwe CD en meteen had ik een avondje achter de rug zonder al te veel zorgen en kon ik goedgemutst terug huiswaarts keren want na het beluisteren van deze Oakcity Jazzband stond mijn inwendige barometer terug op zeer positief. Zowel op gebied van bezetting als bij de keuze van de nummers zijn deze  ‘Amazing Seven’ het neusje van de zalm en als ze daarbij nog afkomstig zijn van de Maaskant moet je weten dat ‘plezier’ in hun genen is ingebouwd.
Dixieland AKA Hot Jazz wordt uiteraard vereenzelvigd met New Orleans en dat heeft zo zijn reden. Deze vroege jazzstijl ontstond in het begin van de 20ste eeuw in New Orleans alvorens het zich verspreidde. We schrijven 1917 toen door de ‘Original Dixie Jazz Band’ de eerste dixieplaat werd opgenomen en daaruit is de naam Dixieland dan ontstaan. Het zijn voornamelijk ‘blanke’ bezettingen die tot deze bands behoren al is de muziek een samensmelting van Creoolse muziek zoals ragtime, blues en negrospirituals. In deze smeltkroes van stijlen haalt de collectie improvisatie de bovenhand en wordt deze New Orleans Jazz gespeeld in vierkwartsmaat. Later werd deze stijl verdrongen door swing en bebop maar toch is dankzij het leven in New Orleans deze muziek altijd blijven bestaan en moeten we daardoor ook bands zoals deze Oakcity Jazzband blijven koesteren.
Deze Oakcity Jazzband zag het levenslicht in het najaar van 1995 toen een zeven ‘kameraden’ zich als doel stelden om met deze muziek  het publiek te gaan entertainen. Hun thuishaven is Maaseik dat ook wel ‘Eikerstad’ wordt genoemd en daardoor zijn naam aan deze stad ontleende. Door hun professionalisme is deze ‘streetband’ een veel gevraagde bezetting op zowel binnen- als buitenlandse openlucht evenementen en tijdens hun 16-jarig bestaan in 2011 hebben ze zelfs mogen optreden op het French Quarter Festival te New Orleans en dat getuigd toch van hun kunnen wanneer je tussen 250 internationale bands in de bakermat van Dixieland mag gaan optreden.
Gedurende de jaren van hun bestaan heeft deze Oakcity Jazzband ook wel enkele veranderingen in de bezetting gekend zoals het spijtig overlijden van Nico Janssen die er bij was van de eerste minuut maar de huidige bezetting bestaat uit Herman Vanspauwen (klarinet), Hubert Kerkhofs (trompet en vocals), Gaene Luyten (trombone), Bob Schweig (banjo), Frank Brulez (drums), Patrick Weeghmans (sousaphone) en Lieven Winkels (vocals, piano en big drum) en zo zie je meteen dat de obligate instrumenten voor een echte Dixieland band aanwezig zijn.
Deze ‘Ace In The Hole’ bestaat uit 12 nummers en bestaat uit een mix van wat deze stijl moet beogen zoals opener ‘Why Don’t You Go To New Orleans’ of ‘I’ve Found A New Baby’. Opwekkende jazz zoals bij ‘Canal Street’ of het wel meer jazzy ‘Copenhagen’ dat toch wel bij de jazz standaards mag gerekend worden. Of neem nu Sydney Bechet zijn ‘Petite Fleur’ die ook bij de bekende ‘Dixie ‘componisten mag worden gerekend en waarbij de kwaliteit van deze Oakcity Jazzband toch wel een beetje komt bovendrijven zoals bij het horen van de klarinet van Herman en deze kwaliteit komt voor de ganse band nog eens naar boven bij het horen van hun arrangement van ‘La Vie En Rose’.
Voor hun 20 jarig jubileum konden ze geen beter geschenk bedenken dan deze ‘Ace In The Hole’…
booking: info@oakcity.be
 
Freddy Vandervelpen (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Delta Mourn
2. Greenville Mississippi Blues
3. Lights Are On, But Nobody’s Home
4. Somewhere South of Memphis
5. Black Hannah
6. Cotton Pickin’
7. Don’t Leave Me Baby
8. It Hurts Me Too
9. Handcuffed To The Blues
10. Smokin’ Gun
11. Soulshake
12. Broken Chains

Platenlabel
Gigtime Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Kern Pratt

Kern Pratt is een Mississippi Delta inheemse blanke muzikant die zich op zijn nieuwste album laat omringen door een aantal van de meest getalenteerde artiesten die de Mississippi area te bieden heeft. Pratt is momenteel woonachtig in Jackson en stond op het podium met gerenommeerde artiesten als Willie Foster, Mamie ‘Galore’ Davis, Mississippi Slim, Hubert Sumlin, T-Model Ford en Percy Sledge. Al deze muzikanten vormden een grote invloed uit op Pratt’s muzikale carrière. De vogeltjes fluiten en Kern warmt heel kort zijn vingers op, een mooiere intro kan je in de hedendaagse muziekbeleving niet vinden. Na deze korte introductie geeft Kern meteen zijn visitekaartje af. Het dobro begeesterde ‘Greenville Mississipi Blues’ groeit uit tot een prachte boogie waar Eden Brent op piano mee verantwoordelijk is. Maar Kent heeft meer in petto, en zo tovert hij de ene gitaarsolo na de andere uit zijn snaren op de Albert Collins song ‘’Lights Are On, But Nobody’s Home’. De blazerssectie en Sam Brady’s B-3 orgel nemen ernstige vormen aan in ‘Somewhere South of Memphis’. Pratt haalt zijn dobro nog eens boven en verteld een verhaal over zijn vriend T-Model Ford in het rockende ‘Black Hannah’. Na het instrumentale ‘Cooton Pickin’ komt Kenny Neal in het zydeco begeesterde de sfeer van Baton Rouge wat verstuiven. Luc Borms mag met zijn harp ook even komen meejammen in de akoestische parel ‘It Hurts Me Too’. Naast de hoornsectie is er ook voor het achtergrondkoor een belangrijk aandeel weggelegd in ’Smokin’ Gun’. Denise Owen’s vocale prestatie is best boeiend en laat heel wat ruimte om te soleren. Met ‘Soulshake’ laat de band ons nog een laatste keer rocken, Denise Owen en Pratt zorgen in deze stomende meezinger voor heel wat hilariteit. Niet vaak mag het titelnummer een album afsluiten. Wel, Kern Pratt maakt hier de uitzondering op de regel. Met ‘Broken Chains’ laat hij ons in enkele lustige seconden verweest achter. Schitterend plaat !

Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. No Room – But A View
2. Val Suite 11 (Working Title)
3. All That Glitters
4. Hallelujah Anyway
5. Koblenz
6. Blues In The Night
7. Time To Make Hay
8. Eco-Blue
9. Talking Point

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD470

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Dave Greenslade

Zij die er in 1970 bij waren tijdens de eerste editie van ‘The First Pop Event Of Antwerp’, dat zich afspeelde in de Arenahal te Deurne (Antwerpen) konden toen voor het eerst kennismaken met de Britse jazzrock band Colosseum. Zij werden op het laatste nippertje geboekt omdat een van hun Britse collega’s (Procol Harum) zijn kat stuurde.
Dave Greenslade is de keyboardwizzard van de band en zal met een eerste soloproject ‘The Pentateuch of the Cosmogony’, een conceptalbum dat hij maakte met de Britse illustrator Patrick Woodroffe, geschiedenis schrijven. Wie de hand kan leggen op een originele Engelse vinyluitgave, of reeds een exemplaar in zijn bezit heeft, heeft een meesterwerkje in zijn handen en eentje dat ontzettend véél centen kan opbrengen mocht je het willen verkopen.
Ondertussen blijft Greenslade de keys betokkelen wanneer Colosseum ooit nog ergens live optreedt.
Met zijn band Greensl    ade maakte Dave ook andere langspelers. Ik geef graag enkele titels mee: ‘Greenslade’, ‘Bedside Manners Are Extra’, een nog steeds onderschat album, ‘Spyglass Guest’ en ook nog het voortreffelijke ‘Time And Tide’.
Vie het Britse platenlabel kregen we nu een nieuwe Greenslade cd binnen en het gaat hier dus écht om nieuw materiaal (dat hij opnam tussen 1979 en medio jaren ’90 maar nooit eerder uitbracht) en dat wijkt enigszins af van het vaste patroon dat we van Dave Greenslade gewend zijn. Nog beter zelfs, voor de opname van dit nieuwe muziekwerkje speelde hij haast alle instrumenten zelf en af en toe schuift hij ook een micro voor zijn lippen. We mogen dus spreken over een meer toegankelijker album dan zijn vorige.
Slechts negen, maar wel bijzondere nummers krijgen we te beluisteren en alleen op ‘Koblenz’ horen we zijn helaas veel te vroeg overleden collega bij Colloseum, de geniale Dick Heckstall-Smith op de saxofoon.
Zoals ik reeds zei meer toegankelijk maar denk nu niet dat het een puur commercieel werkje is geworden. Zeker niet want op ‘Val Suite 11’ en ‘Hallelujah Anyway’ krijgen we het gevoel dat we puur Greenslade als band horen. Maar het is vooral het prachtige ‘Koblenz’, met de saxgeluiden van Heckstall-Smith dat ons meteen opwarmt terwijl Dave zelf zijn B3 laat klinken zoals we ze zelden horen op ’Blues In The Night’.
Toch maar de volgende keer eens een écht zanger inhuren, beste Dave want aan je orgelprakrijken is niets aan te merken maar het zingen…
‘Eco-Blue’ had dan ook weer een Colosseum nummer kunnen zijn maar ook hier verknoeit Dave de boel om zelf de vocalen voor zijn rekening te nemen.
Dave Greenslade is heer en meester wanneer het op orgeltoestanden aankomt, dat heeft hij reeds bewezen met zijn soloprojecten maar ook bij Colosseum en wie hun eerste langspeler ‘Those Who Are About To Die Salute You (Morituri Te Salutant)’ nog kent zal het met me eens zijn dat ‘Beware The Ides Of March’ nog steeds een van de allerbeste jazzrock nummers ooit gemaakt is. Ter illustratie de onderstaande video. Trouwens de gehele langspeler hier genoemd is een juweeltje van formaat waarop we ook hun grote hit ‘Walking In The Park’ terugvinden.
Dave Greenslade mag dan een multi-instrumentalist zijn, en daar kunnen we geen kritiek op geven maar het zingen zou hij beter aan iemand anders over laten. En om met een Colosseum nummer af te sluiten, ‘The Machine, no, The Listener Demands A Sacrifice’ dear Dave.

Alfons Maes (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Funky to the Bone
2. Something You Got
3. Don't Let Your Mouth Write No Check (Your Booty Can't Cash In) (feat. Freddi Gowdy)
4. Joy
5. Cool Breeze
6. Dance Dance Dance    
7. What a Day
8. Nobody Knows
9. Survivors
10. Birthday Suit

Platenlabel
Moon Voyage Records

Labelnummer
CD 2015

Distributie
CD-Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Chris Daniels & The Kings

Dat deze mannen hun sound inderdaad zeer funky klinkt, bewezen ze reeds op de jongste editie van Duvel Blues festival in Puurs.
Voordat ze hun grandioze show gaven moet het weer een van die goed bewaarde geheimen zijn geweest uit de blues en funk omgeving.
Voor deze Chris “Spoons” Daniels begon het allemaal toen hij met David Johansen (hij zal een tijdje later de New York Dolls boven het doopvont houden) in een bandje speelde maar na een periode rondgedold te hebben verkast hij naar Colorado waar hij in de eerste jamband van deze staat, Magic Music, terechtkomt. Een tiental jaren later start hij The Rhythm Kings op dat hij al snel tot The Kings verkort. En dat leidde tot de release van een goede 14 albums waaronder ‘Has Anyone Seen My Keys?’, ‘That’s What I Like About The South’, ‘In Your Face’ en ‘We’ll Meet Again’ om maar een handgreep van zijn muziekstukjes te melden.
Maar… als we er even de geschiedenis van het Leuvense Marktrock op napluizen ontdekken we reeds de naam Charlie Daniels & The Kings. Dit moet in 1984 geweest zijn en ondertussen zijn er al enkele decennia gepasseerd.
Anno 2015 staat hij met zijn Kings op het podium van Duvelblues en daar wordt hij een van de revelaties.
Op dit schijfje krijgen we een leuk muzikaal palletje waar eigenlijk niet echte bluesnummers terug te vinden zijn ma    ar wel nummers die zeker niet misstaan op een bluesfestival. M.a.w.  we mogen gerust spreken van funky blues!
We krijgen 10 leuke dansbare tunes te verwerken en het leuke eraan is de sterke begeleiding van de Hammond B3 en de koperblazers die toch voor een evenwichtige balans zorgen. Onze voorkeur ging uit naar de cover van Chris Kenner ‘Something You Got’ en misschien herinner je je ook nog de sterke versie van Long John Baldy op diens album uit 1980? ‘Dance, Dance, Dance’, het ietwat meer ingetogen ‘What A Day’, ‘Funky To The Bone’ zijn zowat de hoogtepunten op dit album maar als je ook van wat meer intimistische nummers houdt zal ‘Survivors’ ook wel bij jou in de smaak vallen.
Wat me meteen opviel was dat alles veel te clean, té afgeroomd werd vastgelegd op cd want deze band is een ‘must see’ live ervaring. Maar op plaat komt deze outfit niet echt volledig tot zijn recht.

Line-up

• Chris Daniels (vocals, gitaar)
• Freddi Gowdy (vocals)
• Randy Amen (drums, vocals)
• Kevin Lege (vocals, bass)
• Colin “Bones” Jones (lead gitaar)Jim Waddell (vocals, tenor en altosax)
• Darryl Abrahamson (vocals, trompet)

Extra muzikanten:

• Bill Payne (B3, piano)
• Darren Kramer (trombone)
• Christian Teele (percussie)
• Bob Rebholz (tenor sax)
• Carlos Chavez (Bariton sax)
• Hazel Miller (vocals)
• Coco Brown (vocals)
• Carl Carwell (vocals)
• Chris Kimmel (hip hop, vocals)

Alfons Maes (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. When My Heart Beats Like A Hammer
2. So Close To It
3. Just About To Lose Your Crown (feat. Chris Foreman)
4. Walking With My Baby (She So Fine) (feat. Billy Branch)
5. Sneakin’ Around
6. Time To Come Back Home (feat. Chris Foreman)
7. Too Lazy
8. The Day I Met You (feat. Joe Barr & Carl Weathersby)
9. I Can’t Get Enough Of You
10. Please Accept My Love (feat. Chris Foreman)
11. I Win Some More (feat. Lurrie Bell)
12. One Broken Heart for Sale (feat. Chris Foreman)
13. How Moch Can A Poor Man Take

Bonus track:

1. Evil Hearted Woman

Platenlabel
Windchill Records

Labelnummer
1001

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Breezy Rodio

De met Italiaanse roots Fabrizio ‘Breezy’ Rodio heeft na enkele omzwervingen zijn stek gevonden in Chicago alvorens hij aan de bak kwam in de ‘Big Apple’. Het was de lokroep van de blues dat hem deed verkassen richting ‘Windy City’  en Linsey Alexander was meteen verkocht aan ‘Breezy’ en deze blues-singer die al jaren verweven was met de blues in Chicago nam hem onmiddellijk in dienst. Ergens staat geschreven dat ‘de blues’ in je genen moet zitten wanneer je het wil maken en bij deze Breezy Rodio is dit zeker het geval. Samen met Linsey A. nam hij 3 albums op en in 2011 volgde dan zijn debuut album ‘Playing My Game Too’, het jaar daarop nam deze Breezy het reggea album ‘Hope’ op. Onder de naam Breezy Rodio & The Coolers volgde nog een reggae album met als titel ‘Strange Situation’ en nu heeft hij met samenwerking van enkele grote namen terug een ‘bluesje’ op de markt gebracht met deze ‘So Close To It’. Het zijn namen zoals Billy Branch, Chris Foreman, Lurrie Bell en Carl Weathersbury die we terug vinden als support collega’s op dit 15 nummers tellende album en ook Quique Gomez speelt met zijn bluesharp op een paar nummers mee.
De opener van dit lekker luisterend album is ‘When My Heart Beats Like A Hammer’ en het overlijden van BB King zal daar zeker een gevolg van zijn geweest want het was de ‘King’ die dit nummer al reeds lang bekendheid gaf en met ‘Too Lazy’ brengt hij duidelijk een ode aan de grote T-Bone Walker.
Wanneer je gitaar speelt van je twaalfde jaar moet de microbe duidelijk zijn ingebakken en dat kan je duidelijk horen bij ‘The Day I Met You’, een bluesje dat hij samen op dit album brengt met Joe Barr en Carl Weathersby. Dat deze Breezy Rodio duidelijk is gaan grasduinen in het arsenaal van BB King begin je door te hebben wanneer we luisteren naar ‘Please Accept My Love’ met Chris Foreman op de ‘black & white keys. Een ‘plakker’ van formaat waarbij ik eerlijk onmiddellijk moet terugdenken aan de  versie van de ook helaas van ons ontnomen ‘aimabele’ Finis Tasby.
Met nog zo een ‘beauty’ als ‘I Win Some More’ komt Lurrie Bell hier deze Breezy Rodio een handje toesteken en na het beluisteren van deze ‘So Close To It’ ben je ervan overtuigd dat deze Breezy duidelijk genoeg talent heeft want dit album is perfect uitgebalanceerd en gaat je geen enkel nummer vervelen ook al omdat er een keur van artiesten hun medewerking aan gaven en we vallen uiteraard in herhaling wanneer we stellen dat er weerom een naam aan de reeds lange lijst mag worden toegevoegd aan bluesartiesten die op ons verlanglijstje staan om hier eens aan het werk te kunnen zien. En dus eindigen we met wat Elvis feelin’…

Freddy Vandervelpen (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. No more war
2. Rollin’ on
3. Tonight
4. Long may you run
5. Promise
6. Dear John
7. Arms of our world
8. All I wanted
9. Wherever you are
10. The keeper
11. Organized insanity

Platenlabel
Open Eyes

Labelnummer
BV0001OE

Distributie
Cherry Red records

Website artiest
Blurred Vision

Organised insanity is Blurred Visions debuutalbum. Dit Canadese trio met twee Iraanse broers Sepp Osley en Sohl Osley bestaat sinds 2010. Dat was het jaar dat ze een paar singeltjes voor het goede doel uitbrachten. Daar was een versie bij van Pink Floyds ‘Another brick in the wall’, dat ze voor de gelegenheid tot ‘Ayatollah leave those kids alone’ omdoopten. De single viel in goede aarde bij de ex-Floyd frontman Roger Waters en sindsdien steunt hij hen.
Zelf noemen ze zich een progressieve rockband. Maar dat is toch wat kort door de bocht, want hun stijl gaat veel breder dan dat. Je zou hun stijl kunnen omschrijven als progressieve rock uit de jaren zeventig met invloeden uit het Midden-Oosten tot vooruitstrevende rock met de toegankelijkheid van moderne popmuziek.
Je hoort invloeden van U2, Coldplay, maar ook the Beatles en natuurlijk Pink Floyd, zoals ‘Long may you run’, dat zo uit Floyds repertoire kon geplukt zijn. Maar inderdaad ook progressieve rockinvloeden van laten we zeggen Styx en Rush. Dat laatste heeft misschien te maken met de van Rush bekende sterproducer Terry Brown. Dat kan je goed horen in ‘The Keeper’, dat wel wat wegheeft van Styx, Rush en Camel, maar ook invloeden bevat van Oosterse melodieën. Het nummer is geïnspireerd op het werk van de Perzische dichter Hafez. Sepp zingt de eerste strofe trouwens in het Perzisch.
‘Dear John’ is dan weer een semi-akoestisch eerbetoon aan John Lennon. Het nummer zet de boodschap en inspanningen van Lennon nog eens in de verf. Het zangkoortje klinkt dan weer erg melig.
Verder is het wel aangenaam dat dit trio zoveel tijd en energie steekt in de vocalen. De samenzang is sterk en melodieus. Daarbij aansluitend gaan de teksten over controversiële thema’s als politiek, oorlog en religie, naast de gebruikelijke liefdes- en relatieverhalen.
Het is een erg gevarieerd album geworden. De band is op vele markten thuis. Maar of dat in hun voordeel speelt, valt af te wachten.

Line-up:

• Sepp Osley (vocalen/gitaren)
• Sohl Osley (bas)
• Ben Riley (drums)
• Joel Lightman (toetsen/vocalen)

Peter Jacobs (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. It Stacks
2. The Other Side
3. Salvation
4. Wildfire
5. What Goes Around
6. War Cry
7. Backdoor Hoodoo
8. Lamb of Zion
9. Back Home
10. Running with Ghosts
11. Survive
12. Cold Day in Hell
13. This Raging Heart

Platenlabel
Blues Boulevard

Labelnummer
250373

Distributie
Music Avenue

Website Artiest
Troy Redfern

Het is misschien wat misleidend maar waar deze Troy Redfern zijn in de UK dit album als ‘Independent’ uitbrengt zorgt Blues Boulevard bij ons toch voor een fraaiere cover. Samen met de rhythm section bestaande uit Stuart MacDonald op bass en Alex Bridge aan de drums gaat dit power trio op tour met deze nieuwe ‘Blackdoor Hoodoo’.
Op dit nieuw album welk voor deze Troy Redfern reeds zijn 3de album is op bijna evenveel jaren. Voordien speelde hij in het ‘Electric Blues Reaction’ trio maar met zijn eigen band neemt deze Troy Redfern ons toch mee naar een hoger niveau want dit is blues-rock van een hoog allooi zoals je kan horen op het opzwepende ‘The Other Side’. High Energy rock is zowat het handelsmerk van deze Brit.
Op ‘War Cry’ krijgen we het tiperende agressieve gitaarwerk en de onheilspellende drums en al begint dit nummer er eerder relax aan toch brengt hij dit nummer na een tijdje naar een climax. Nummers als de titeltrack ‘Backdoor Hoodoo’ en ‘Running With Ghosts’ weerspiegelen perfect waar deze Troy Redfern met zijn power trio naar toe wil al is er ook plaats voor meer blues getinte nummers zoals bij ‘Lamb Of Zion’ waarbij de klassieke akoestische slide wel een beetje voor verademing komt te zorgen.
Nog bij vermelden dat alle nummers zijn geschreven door deze rockfanaat inclusief de 2 laatste nummers die als bonus track staan vermeld. Met de indringende drums op ‘Back Home’ dwalen onze gedachten af naar de rock richting ’60 en ’70 waarbij dit nummer ons zelfs een beetje aan Golden Earring doet denken. Wanneer deze Troy Redfern Band onze contriene aan zal doen weet ik niet maar de liefhebbers van ruige power blues-rock zullen zonder fout hier van kunnen smullen… like a cold day in Hell! Deze ‘Backdoor Hoodoo’ zweeft een beetje tussen blues-rock en dramatische rock maar met steeds een knipoog naar de blues.

Freddy Vandervelpen (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Quicksilver
2. Tumbling years
3. Schoolyard
4. Poppy fields
5. Nine mile camp
6. England
7. Hollywood blue
8. Wedding dress
9. Twister
10. Man in white

Platenlabel
Music Media Production Ltd

Labelnummer
MMPS CD1

Distributie
Cherry Red Records

Website artiest
Quill

Quill is een Britse zevenkoppige band uit Birmingham (niet te verwarren met de Amerikaanse Quill die in 1969 op Woodstock speelde). De band bestaat al jaren, maar dan hoofdzakelijk als een toerende liveband. Enkel jaren geleden brachten ze de EP ‘Privileged’ uit. Enkele van die songs zijn hernomen op dit tien songs tellende debuutalbum. Ze werden aangevuld met nieuwe originals.
Drie jaar geleden overleed Ben Brain, bassist van de band en echtgenoot van zangeres Joy Strachan-Brain. Ben was de songschrijver van de band en liet een resem demo’s achter. ‘Brush with the moon’ bevat daar tien songs van en op enkele nummers is ook zijn stem te horen.
Bens songs zijn melancholisch, gevoelig, sentimenteel en vaak ook patriottisch. De muziek balanceert tussen Keltische folk, country en rock. Met hier en daar wat Fleetwood Mac en Corrs invloeden. Het artwork is van de hand van Ben en zijn dochter Jenna.
De cd werd door Quill ingespeeld en engineer en producer Alan Caves wist de stem en de demo-opnames van Brain goed te integreren in het bandgeluid.
De songs zijn geen hoogvliegers, maar wel aardig. Met akoestische gitaren, viool, percussie en hier en daar een mandoline creëerden ze een fragiele, ingetogen, langzaam voortkabbelende plaat. Iets meer pit had zeker niet misstaan.
Leuk detail is dat drummer/percussionist Bev Bevan sinds een jaar in de vaste line-up van de band zit. Die kennen we uiteraard nog van The Move, E.L.O. en Black Sabbath. Gitaarlicks krijgen we van Tony Kelsey die eerder bij Robert Plant, Steve Winwood en Jim Capaldi speelde.
Gezien het verleden van de band en de individuele muzikanten had er veel meer in gezeten. Nog een bedenking die gemaakt kan worden is de volgende: de songschrijver van de band is er niet meer. Hoe zal het verlopen in de toekomst, wie zal de songs schrijven of aanleveren? Gemakkelijk gaat dat niet worden. Potten zal dit album niet breken, maar om rustig weg te doezelen op de bank na een lange dag werken is het uitstekend.

Line-up:

• Joy Strachan-Brain (lead vocals)
• Kate McWilliam (viool/vocals)
• Dave Bailey (toetsen/akoestische gitaar/vocals)
• Tim Tandler (drums/percussie)
• Bev Bevan (drums/percussie)
• Matt Davies (bas/vocals)
• Tony Kelsey (gitaar/mandoline/vocals)

Peter Jacobs (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Do it again – (Steely Dan)
2. What's going on – (Marvin Gaye)
3. God only knows – (Beach Boys)
4. Can't find my way home – (Blind Faith)
5. New York minute – (Don Henley)
6. All along the watch tower – (Bob Dylan)
7. Lady Madonna – (The Beatles)
8. Heat of the moment
9. Battle lines

Platenlabel
Primary Purpose

Labelnummer
PP003CD

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
John Wetton

John Wetton is vooral bekend van zijn escapades in het progrock-genre. Drijvende kracht achter UK, lid van Asia en het vroegere King Crimson, flirt hier met een aantal overbekende popsongs in samenwerking met het Les Paul Trio. De opnames werden in 2013 gemaakt in de befaamde Jazzclub The Iridium in hartje Manhattan New York. Geen rock, pop of jazz, wel bloedmooie easy listening.
Pakkend hoe hij Steely Dan’s ‘Do it again’ of ‘God only knows’ van Brian Wilson tot een hoger niveau tilt. The Les Paul Trio weet er een extra dimensie aan te geven door de sobere (piano)begeleiding. Less is more!
John’s stem klinkt natuurlijk niet meer zo onschuldig jong als in de jaren zeventig. Integendeel, een belegen licht schurend timbre beroert je nu energiek in volledige toonvastheid. Zelfs Eddie Jobson, collega in de band UK, was verbaasd zo’n ontspannen en leuke collega op het podium te zien en horen zingen. Geen drums, geen instrument voor John… alleen zang. Tussen 2 nummers hoor je ook hoe aanstekelijk hij zijn happiness uitstrooit over het publiek. Een openbaring voor hemzelf?
‘New York Minute’ is de ideale achtergrond cd wanneer je ’s avonds rustig ontspant, leest of snuistert in je platenkast. En 3 songs later kom je tot de vaststelling dat je dit met je liefste had moeten meemaken, al was het maar voor één luttele minuut. Sterk!

Line-up:

• Lou Pallo (guitar)
• John Colliani (piano)
• Nicki Parrott (bass)
• John Wetton (zang)

Marino Serdons (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

1. The Circle Of St. Giles
2. The Last Thing On My Mind
3. Hold Me Now
4. Where Do We Go From Here?
5. Another Twist Of The Knife
6. I've Come To Take You Home
7. I Can't Lie Anymore
8. Lost For Words
9. Battle Lines
10. Caught In The Crossfire
11. Arkangel
12. Right Where I Wanted To Be
13. Nothing's Gonna Stand In Our Way
14. Second Best
15. Woman
16. Real World

Disc 2

1. Heart Of Darkness
2. Say It Ain't So
3. Cold Is The Night
4. You're Not The Only One
5. Raised In Captivity
6. Steffi's Ring
7. Walking On Air
8. Take Me To The Waterline
9. Silently
10. Battle Lines (Acoustic)
11. I Lay Down
12. Rock Of Faith
13. Who Will Light A Candle?
14. You Against The World
15. Emma
16. After All

Platenlabel
Primary Purpose

Labelnummer
PP004CD

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
John Wetton

John Wetton maakte snel furore met King Crimson, leerde Eddy Jobson kennen en stichtte hiermee de band UK. Onlangs beëindigden ze hun afscheidstournee met UK. Op dit ogenblik houdt hij zich vooral bezig met soloprojecten (District 97 in 2014) en natuurlijk de progrockband ASIA, vorig jaar nog nr 1 in de progrock-charts.
Leadzanger en bassist van het ter ziele gegane King Crimson, UK en het springlevende Asia geeft op deze dubbelcd een overzicht van 6 solo-albums. Natuurlijk tref je regelmatig de prog-elements aan vanuit zijn groepswerk. Maar het solo-werk van John Wetton mag je iets toegankelijker noemen en is soms met invloeden van klassieke muziek, Genesis en Phil Collins-solo. (of omgekeerd?)
Basgitarist, voormalig toetsenist, begenadigd zanger en componist : John Wetton schittert in zijn ballads (bv. ‘Cold is the night’). In ‘Raised in Captivity’ (2003), van het gelijknamige album, haalt hij zijn meest agressieve timbre boven. Het was de lp met een sterk artrock gehalte maar met wisselende kracht. Ook het nummer ‘Steffi’s Ring’ vind je hier terug met een prachtige folktoets. In datzelfde jaar verscheen het album ‘Rock of Faith’ (2003) met o.a. de zeemzoete ballad ‘I’ve come to take you home’ en het mooie ‘Who will lite a candle’ (met kerkorgel en akoestische gitaar). Leuk om te horen en te vergelijken: de 2 versies van ‘Battle Lines’, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar de acoustic version op cd2. Maar in ben zeker niet objectief wanneer ik beweer dat ‘Caught in the crossfire’ (1980) mijn lievelingssong wordt. Het bulkt van energie en inventiviteit. Maar misschien ligt het gewoon aan de mooie saxbegeleiding? Neen, ook het theatrale ‘Arkangel’ (1997) blaast mij van mij sokken. En zo zijn er nog wel pareltjes te vinden (Emma ook uit ‘Arkangel).
De Studio Recordings vormen een niet chronologische bloemlezing van John’s uitgebreid oeuvre om het in literatuurtermen te plaatsen. En wanneer je sommige teksten ontleedt, dan is dit niet helemaal onterecht. De veelzijdigheid van de composities samen met zijn schrijverstalent maakt van deze dubbelaar een kleinood voor wie John Wetton de afgelopen decennia heeft gemist.
Toch verwondert het mij dat er nu reeds een Anthology van dit supertalent verschijnt. En gelijktijdig verschijnt een live-cd met het Les Paul Trio in New York (zie verder in deze rubriek). Welke info missen we??

Marino Serdons (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

1. Let No Man Steal Your Thyme – The Pentangle
2. Willow’s Song (From The Wicker Man) – Magnet
3. Come All You Travellers – Wight
4. Love Is A Funny Thing – Spirogyra
5. Images Of Passing Clouds – Gary Farr
6. Peek Strangely And Worried Evening – Synanthesia
7. Glass Of Water – Bob & Carole Pegg
8. Winter Is Blue – Vashti Bunyan
9. Winter Is A Coloured Bird – Comus
10. The Seagulls Scream – Chrissie Quayle
11. Stories Of Jesus – Clive Palmer
12. Amanda - Steve Peregrin Took’s Shagrat
13. Curious Crystals Of Unusual Purity - Bridget St. John
14. Roses For Columbus – Mark Fry
15. Till The Morning Comes – Dando Shaft
16. Black Girl – Mary-Anne
17. The Garden Of Jane Delawney – Trees
18. Weirdsong Of Breaking Through At Last - Principal Edwards Magic Theatre
19. Minas Tirith – Oberon
20. Prisoners, Victims, Strangers, Friends – Paper Bubble

Disc 2

1. Pilgrim – Gerald Moore
2. River Lane – Melton Constable
3. Way Out Hermit – Moonkyte
4. All Things Are Quite Silent – Steeleye Span
5. Upon Reflection – Heron
6. Love Is Come Again – Parchment
7. Stargazer – Shelagh Mcdonald
8. There Are No Greater Heroes - Tony Caro & John
9. Visionary Mountains – Joan Armatrading
10. Glow Of The Firelight – Tuesday
11. Searching For Lambs – Warm Gold
12. Samantha Carol Fragments - Benjamin Delaney Lion
13. Fotheringay – Fairport Convention
14. You Know What Has To Be – Frozen Tear
15. Meanwhile Back In The Forest - Hunt Lunt & Cunningham
16. First Girl I Loved - The Incredible String Band
17. Halfdan’s Daughter – The Moths
18. The Mutant – Trader Horne
19. Meeting By The Moonlight Mill – Dry Heart
20. Highways (Misty Mist) - Tyrannosaurus Rex
21. Gabilan – Duncan Browne
22. Sand All Yellow – Kevin Coyne

Disc 3

1. Garden Song – Bill Fay
2. Music Of The Ages - C.O.B.
3. A Song For The System – Everyone Involved
4. The Colour Is Blue – Country Sun
5. Silent Village – Wild Country
6. Welcome To The Citadel – Marc Brierley
7. The Evil Venus Tree - The Occasional Word
8. Standing On The Shore – Anne Briggs
9. Kind Sir – Agincourt
10. Eagle – Mick Softly
11. Rosemary Hill – Fresh Maggots
12. The Happy King – Music Box
13. Me And My Kite – Fuchsia
14. Wizard Shep - The Sun Also Rises
15. Scarborough Fair – Folkal Point
16. Prisoner – Marie Celeste
17. Patrice – Simon Finn
18. Girl Of The Cosmos – Shide & Acorn
19. Elegy To A Dead King – Chimera
20. Silence Returns – Beau
21. Orange Days And Purple Nights – Mother Nature

Platenlabel
Grapefruit

Labelnummer
CRSEGBOX030

Distributie
Cherry Records

Website Artiest
Geen

Compilaties als deze zijn steeds een streling voor het… oor. Als niet-Brit kon je de evolutie van deze Britse underground folkscéne niet echt voor 100% gevolgd hebben en zodoende ontsnapten er tijdens deze periode veel leuke dingen aan je omdat ze gewoonweg niet op de radio werden gedraaid.
Maar nog een ander aspect dat deze releases zo verdomd interessant maken zijn de namen van de bands en/of solo muzikanten. Sommige onder hen bouwden een commerciële carriére uit of ze kwamen terecht in een band die dankzij de radio toch wel enige bekendheid verwierf.
De meeste van de deelnemende namen op deze 3-delige cd-box waren toch namen die zich destijds toch al een serieuze reputatie hadden aangemeten.
Zo krijgen we op het eerste schijfje een verzameling van namen die u niet onbekend in de oren zullen klinken. The Pentangle, Magnet, Spirogyra, Bob en Carole Pegg (ook gekend als Mr. Fox), Steve Peregrin Took (Tyrannosaurus Rex), Bridget St. John (vooral bekend van haar albums op John Peel’s Dandelion label) en Oberon om maar een kleine greep in het aanbod te doen waren geen beginners en ze zaten  voor een groot deel in de toenmalige folkunderground beweging. ‘Love Is A Funny Thing’ van Spirogyra, ‘Images Of Passing Clouds’ en het nog steeds prachtig klinkende ‘Glass Of Water’ van Bob en Carole Pegg zijn ontegensprekelijke bewijzen van hoe deze periode klonk.
Namen op het tweede schijfje die meteen onze aandacht trokken waren uiteraard Steeley Span, Fairport Convention (volgend jaar op 19/2/2016 in De Warande Turnhout), Joan Armatrading, Trader Horne, Tyrannosaurus Rex (dat later T-Rex zal worden) Kevin Coyne en Duncan Browne. Ook zij waren grote vertegenwoordigers van dit muzikaal genre. Browne is vertegenwoordigt met ‘Gabilan’ uit zijn langspeler ‘Give Me Take You’ uit 1968. Een nummer dat baadt in een mysterieuze sfeer en opgebouwd werd op Arthuriaanse literaire toespelingen. Fairport Convention verrast ons met het prachtige ‘Fotheringay’. We krijgen hier de niet officiële demoversie uit 1969. Judy Dyble werd toen al vervangen door Strawbs-zangeres Sandy Denny.
In 1970 verscheen het album ‘Hark! The Village Wait’ van Steeley Span en uit dit album krijgen we nu het wondermooie ‘All Things Are Quite Silent’ met een fantastische Maddy Prior als vocaliste. Wie hen concert enkele maanden geleden in De Rome heeft gemist, die heeft inderdaad een stukje geschiedenis gemist. Wie hier de muziek van een commerciële T-Rex zoekt komt een beetje bedrogen uit want voordat Tyrannosaurus Rex zijn naam inkortte tot T-Rex maakte ze inderdaad folkmuziek en in ‘Highways (Misty Mist)’ horen we hoe Tyrannosaurus Rex toen écht klonk. Dus Marc Bolan en Steve Peregrin Took tenvolle hier. Dit nummer is nooit tevoren officieel gebruikt of uitgebracht.
Op het derde luik vinden we zeer obscure, maar daarom niet minder interessante namen terug: Country Sun, Anne Briggs, Mick Softley, The Sun Also Rises, Music Box, Simon Finn en Chimera om er maar enkele mee te geven.
Luister eens hoe deze muzikanten deze muziek interpreteerden. ‘The Happy King’ van Music Box is een ietwat opgewekt nummer en met ‘Orange Days And Purple Nights’ wist Mother Nature destijds vriend en vijand te verrassen. Dit nummer was hun debuut als single en daar bleef het ook bij. Deze band had het verder kunnen schoppen. Knappe fingerpicking leidt Marc Brierley’s ‘Welcome To The Cathedral’ in. Trompettist Henry Lowther (bekend van o.m.  Keef Hartley Band, Alexis Korner, Neil Ardley, Bryan Ferry,…) zorgt op dit nummer voor de ietwat vreemde trompetklanken.
‘Eagle’ van Mick Softley is dan weer meteen een buitenbeentje met sitar-, tablageluiden en natuurlijk is ook de dwarsfluit hier present. Softley runde ook de club ‘Spinning Wheel Folk Club’ in Hertfordshire en daar kon je vrij vaak Donovan op het podium aantreffen. Dit is weer zo’n nummer waarvan je eigenlijk hoopt dat het niet eindigt...
Deze anthologie overlapt de verschillende onderdelen uit de Underground folkscène: de acid folk onderzoekers, de volkskundigen tot en met de traditionele liedjes, ook duikt het meer metafysische element van het ontluikende singer-songwriter genre op, de nieuwe elektrische folkrockers, enfin, het zit er allemaal in. Een ware belevenis...
Ongeacht van welk genre muziek je houdt, laat een ding duidelijk zijn. De Britse eilanden hebben niet alleen de Beatles, de Stones of Led Zeppelin voortgebracht. Er waren ook nog véél andere, sterke muzikanten zoals ze hier op deze prachtige compilatie over de ganse lijn worden voorgesteld. Wil je meer intieme maar toch interessante muziek schaf dan snel deze boxset aan en betreedt een nieuwe wereld die voor je open zal gaan. Een sterke aanrader!!

Alfons Maes (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
'4'

1. Nothing We Can Do
2. Tranquility
3. The Money Boys
4. No More Regrets
5. Forever Beautiful
6. I Am The Wind

'Windrush'

1. Heartland
2. This Town Behind
3. Who Are You
4. Peace And Love
5. Indigo
6. See Me Now
7. Bound For The Light
8. Windrush Diary

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie:
Niet gekend

Website Artiest
Wild River

Wild River, zegt u? Connais pas. Het zijn Belgen, blijkbaar. Van Mortsel, Antwerpen, zowaar. Vreemd dat ze op dergelijke wijze onder de radar zijn gevlogen en vooralsnog onbekend zijn gebleven, want - zonder zwans of zever - dit is oerdegelijk en kwalitatief. Vanaf de eerste noot denk je: "Ah, Pink Floyd". Een compliment om u tegen te zeggen. Wild River brengt sfeervolle gitaarmuziek met subtiele franjes, rijkelijk geïllustreerd met mooie geluidjes en voorzien van intelligente teksten. Op de Keys & Chords-redactie arriveerden meteen twee albums: '4' en 'Windrush'. Het meest intrigerende en indringende is 'Who Are You', dat in de bridge uitpakt met een hele grabbelton aan quotes en citaten die ik niet meteen kan thuisbrengen. Het deed wat denken aan het uitstekende nummer 'Madagascar' van Guns N' Roses - niet muzikaal, maar de manier waarop de collectie uitspraken in het nummer verweven zijn. Ik zou graag weten wat de bedoeling van de muzikanten was. Ook 'Peace And Love' is een prachtig nummer, dat met het grootste gemak voorbij kabbelt. Toegegeven, 'kabbelen' kan negatief klinken, maar beschouw het hier als een compliment zoals ook de meest laid-back nummers van Knopfler geruisloos kunnen passeren. Het is niet veel bands gegeven om doorheen twee albums een consistent, welomlijnd klanktapijt te presenteren. De veertien nummers (zes op '4' en acht op 'Windrush') klinken als een solide geheel, wellicht kort na elkaar ingeblikt. Laat u meeslepen door het volledig accuraat benoemde 'Forever Beautiful', dat van een wonderlijk waarachtige instrumentale schoonheid is. Die gitaarsolo vanaf de derde minuut bezorgde uw dienaar mistige ogen. Ik hoop oprecht dat componist Serge Sorber (vreemd genoeg 'Serge Sorberg' volgens de metadata in de MP3-tracks) hiermee torenhoge bergen florijnen, dukaten en sestertiën zal verdienen. De apotheose is 'Windrush Diary', een epische instrumentale coda van meer dan 10 minuten. Wow. Wild River, dus. Onterecht onbekend. Het ontdekken meer dan waard. Belgische progressieve rock met een symfonisch randje.

Julian De Backer (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. A New Beginning
2. Cape Good Hope
3. What About It
4. Madness
5. Coast To Coast
6. Aturyah
7. The Truth
8. Tiffany’s Dodo

Platenlabel
Hevhetia

Labelnummer
HV 0098-2-331

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Jelle Van Giel Group
Facebook

Zo nu en dan stijgt er een muzikant (of muzikanten) boven zichzelf uit en plaatsen ze zich daardoor meteen aan de top. Dit getuigt uiteraard van pure klasse om een entree te kunnen maken in een toch wel klein land als België al haalt kwaliteit altijd wel weer de bovenhand.
Zo iemand is Jelle Van Giel (30-06-1986) die reeds op 2-jarige leeftijd zijn eerste drumstokken ter hand nam en daardoor meteen het verdere verloop van zijn toekomst zelf op de kaart zette. Amper 6 jaar was hij toen hij met privélessen zich begon de verdiepen in het slagwerk en na het afmaken van de muziekschool te Turnhout trok Jelle Van Giel richting Conservatorium van Antwerpen waarbij de richting jazz drum enkel een logisch gevolg was door de interesse die hij sinds jeugdige leeftijd had gecreëerd voor dit instrument. Achteraf volgde nog het Conservatorium van Den Haag waar hij zich nog meer ging verdiepen in zijn liefde voor jazz. Sindsdien treed Jelle van Giel op met diverse groepen en dit niet alleen louter in jazz maar ook andere muziekstijlen wekten zijn interesse op.
Eén van de groepen waarmee hij optreed is zijn eigen ‘Jelle Van Giel Group’ en uiteraard kan hij dit niet alleen maar laat zich daardoor omringen door ‘klasbakken’ die uit dat zelfde hout zijn gesneden als hijzelf. Deze collectie van uitstekende jazzmuzikanten bestaat uit een groep van ‘7’ en misschien kunnen ze zich als gevolg van dat nummer beroepen op de naam van ‘The Belgian Magnificent Seven’ want we bezitten uiteraard al een ‘Antwerpse Zes’ uit de modewereld dus voor mij mogen ze zo van mij al verder door het leven gaan. Een septet dat vandaag bestaat uit Jelle Van Giel op drums, Carlo Nardozza op trompet, Bram Weijters aan de piano, Tim Finoulst op de gitaar, Janos Bruneel op de double bass en Bart Borremans (tenor sax) en Tom Bourgeois (alto sax) die de op de CD meespelende Steven Delannoye en Eric Bogaerts komen te vervangen. Ik was bij de gelukkigen die op vrijdag 19 juni de CD voorstelling konden bijwonen in het CC De Muze te Heusen-Zolder en daar reeds danig onder de indruk was bij het beluisteren van dit ingetogen maar uitzonderlijk hoog kwalitatief concert.
Met deze ‘Songs For Everyone’ komt ook het talent van Jelle Van Giel als componist ook duidelijk naar voren want deze 8 tracks op dit album getuigen van grote klasse. Nummers met een speelduur van meer dan 10 minuten zoals bij ‘Madness’ maar geen van allen gaan bij het beluisteren vervelen, integendeel zelfs dit album brengt jazz dichter naar het grotere publiek en dat bewijst ook al meteen de zendtijd op Radio 1.
Een ingetogen Bram Weijters op nummers als opener ‘A New Beginning’ of ‘Anturyah’, een bij wijlen genieuze Carlo Nardozza die hiermee zijn klasse bewijst, een indrukwekkende Tim Finoulst die als geen ander weet hoe hij met zijn gitaarspel een nummer kan aanvoelen, alle zeven laten hierop blijken welke hoogstaande klasbakken ons land rijk is. Is het nu een speels nummer als ‘Cape Good Hope’ of het opzwepende ‘Coast to Coast’ alle nummers zijn een herleving van de indrukken die Jelle Van Giel mocht optekenen op één van zijn talrijke reizen en weerspiegelen de diverse wereldinvloeden die je kan beleven tijdens een trip die je ongetwijfeld zult beleven bij het beluisteren van dit album.

Freddy Vandervelpen (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Change in The Weather
2. I Take What I Want
3. What Have I Done
4. A Winning Hand
5. Suicide By Love
6. What Was It You Wantetd
7. What Is Succes
8. Long Hard Road
9. Baby You Got What It Takes
10. Cry No More
11. Detroit City Man
12. Don’t You Lose It

Platenlabel
West Tone Records

Labelnummer
WTR 1504

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
The Lucky Losers

Met dit album van ‘The Lucky Losers’ wordt weer maar eens bewezen dat er nog voldoende goede artiesten aanwezig zijn en we niet steeds diezelfde namen hoeven te zien verschijn en op de affiches. Het is maar hoe de programmeurs het bekijken maar er zijn er maar enkele die al eens naast de lijntjes durven te kleuren en meestal draait dit uit op een succes en is het aan de niet durvers om achteraf een hoop meer dollars te betalen voor iets wat goedkoper had gekund.
Toen ik de cover in handen kreeg dacht ik dat ze me de foute CD hadden gegeven want deze ‘A Winning Hand’ leek me eerst een album voor onze specialist aangaande het roots genre. Gelukkig luistert onze ‘patron’ eerst naar de albums alvorens ze te verdelen en zo kwam deze van ‘The Lucky Losers’ toch gelukkig bij mij terecht, maar wie zijn deze Lucky Losers die bestaan uit Cathy Lemons en Phil Berkowitz…
Cathy Lemons draait ondertussen al ruim 25 jaar mee in het blues circuit en wordt in de US beschreven als één van de fijnste ‘blues female singer’. Deze Cathy wordt zelfs al eens vergeleken als de vrouwelijke versie van Howlin’ Wolf en dat doet onze appetijt al meteen met een stuk toenemen. Als je dan bekijkt met wie ze al allemaal heeft samengewerkt is het des te meer verwonderlijk dat ze hier op ons continent nog niet meer nadrukkelijk aanwezig is geweest. Namen als Stevie Ray Vaughan, Tommy Castro en Anson Funderburgh zijn toch al niet van de minsten en als je daarbij nog de ‘godfather of the boogie’ John Lee Hooker bij telt dan bevestigd dit toch het kunnen van deze Cathy Lemons.
Phil Berkowitz is afkomstig uit de San Francisco area en speelt al meer dan 17 jaar op een energieke en charismatische wijze op de bluesharp. Zijn laatste albums ‘Louis Blues’ en ‘All Night Party’ hebben reeds lang alle critici de mond gesnoerd en brengen een mix van diverse blues stijlen. Ook deze Phil Berkowitz heeft al een keur van namen op zijn ‘Curriculum Vitea’ mogen bijschrijven zoals Duke Robillard, Sean Carney en Billy Branch maar ook met de jazzartiest Danny Caron heeft hij al samengewerkt.
Deze Cathy Lemons en Phil Berkowitz zijn dus nu The Lucky Losers en hebben met deze ‘A Winning Hand’ duidelijk de jackpot gewonnen want dit 12 nummers tellende album is een lust voor het oor om te kunnen beluisteren met een mooie blend van Texas en Chicago blues soms overgoten met een heerlijk soulsausje. Als speciale gasten werd er voor dit album beroep gedaan op Kid Andersen, Ben Rice en Steve Freund en het is Kid Andersen van Rick Estrin & The Nightcats die als producer dit fijne album heeft weten in elkaar te steken.
Opener is het swingende en funky ‘Change in The Weather’ waarop al meteen een hele keur van collega’s dit duo komen te versterken inclusief een opzwepende ‘horn section’ en samen met de afsluitende prachtige ballad ‘Don’t You Lose It’  en de ‘Long Hard Road’ zijn dit de 3 nummers waarbij de ‘credits’ naar Cathy en Phil gaan al staan er nog 3 ‘beauties’ op van Cathy Lemons zelf.
Voor ‘I Take What I Want’ zijn ze gaan grasduinen in het onuitputtelijk archief van David Porter en Isaac Hayes en kwamen ze uit bij deze Stax klassieker van Sam Moore & Dave Prater AKA Sam & Dave. Ook ‘What Have I Done’ is een knap geselecteerd nummer want op dit nummer van Jimmy Rogers komt dit duo bijzonder zwoel maar knap uit de verf met op de chromatische smoelschuif een begeesterende Phil Berkowitz en de aangrijpende ‘lament’ zang van Cathy Lemons. Zeer relax en met een jazzy mood brengt Cathy Lemons haar eigen ‘Suicide By Love’ en daarmee bewijst ze deze dame dat ze ook een bijzonder goed songwriter is. Met Brook Benton zijn ‘Baby You Got What It Takes’ dat hij destijds bracht in een prachtig duet met Dinah Washington brengen Cathy Lemons en Phil Berkowitz hier een al even prachtig equivalent met dan meer blues dan soul invloeden.
Deze ‘A Winning Hand’ is een topper geworden met een veelzijdigheid aan stijlen en een keur van uitstekende muzikanten die hieraan hun medewerking verleenden en dan staan we nog even stil bij de prachtige afsluiter ‘Don’t You Loose It’ en zoals ze hier plegen te zeggen dit is een plakker van formaat met daarop de prachtige sound van de Wurlitzer die samen met de Hammond B3 de meest heerlijke klanken weten voor te brengen.

Line-up:
Cathy Lemons (vocals)
Phil Berkowitz (vocals & bluesharp)
Kid Andersen (guitars & percussion)
Marvin Green (guitars)
Steve Freund (lead guitar)
Ben Rice (slide)
Steve Evans (bass)
Steve Hazlewood (bass)
Joe Kyle (upright bass)
Robi Bean (drums)
Jay Hansen (drums)
Chris Burn (B3 - Wurlitzer)
Kevin Zuffi (keyboards)
Michael Peloquin (sax)
Tom Poole (trumpet)
Mike Rinta (trombone)


Freddy Vandervelpen (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

1. Absolutely Sweet Marie – Bob Dylan
2. Harpoon Man – Charlie McCoy & the Escorts
3. It Ain’t Me, Babe – Johnny Cash
4. Down In The Flood – Flatt & Scruggs
5. The Way I Feel – Gordon Lightfoot
6. I’ll Be Your Baby Tonight – Bob Dylan
7. You Ain’t Goin’ Nowhere – The Byrds
8. This Wheel’s On Fire – Ian & Sylvia
9. Gentle On My Mind – John Hartford
10. Some Of Shelly’s Blues – The Monkees
11. Turn Around – The Beau Brummels
12. I’m So Lonesome I Could Cry – Tracy Nelson
13. If You Don’t Like Hank Williams (1968 Demo) – Kris Kristofferson
14. Bird On The Wire – Leonard Cohen
15. Hickory Wind – The Byrds
16. Blowing Down That Dusty Road – Country Joe McDonald
17. The Boxer – Simon & Garfunkel
18. Stone Fox Chase – Area Code 615
19. The Byrds Sweetheart Of The Rodeo Radio Ad (Bonus Track)

Disc 2

1. Girl From The North Country – Bob Dylan with Johnny Cash
2. Driftin’ Way Of Life – Jerry Jeff Walker
3. Behind That Locked Door – George Harrison
4. Crazy Mama – J.J. Cale
5. Beaucoups Of Blues – Ringo Starr
6. Going To The Country – Steve Miller Band
7. Heart Of Gold – Neil Young
8. If Not For You (Previously Unreleased Version) – Bob Dylan with Lloyd Green
9. City Of New Orleans – Steve Goodman
10. The Night They Drove Old Dixie Down – Joan Baez
11. Blue River – Eric Andersen
12. Seven Bridges Road (1972 Nashville Version) – Steve Young
13. Will The Circle Be Unbroken – Nitty Gritty Dirt Band
14. Sally G – Paul McCartney & Wings
15. Silver Wings – Earl Scruggs with Linda Ronstadt
16. A Six Pack To Go – Leon Russell (as Hank Wilson)
17. Matchbox (Live On The Johnny Cash Show) – Derek & The Dominos with Johnny Cash and Carl Perkins

Platenlabel
Legacy Recordings

Labelnummer
888750 66552

Distributie
Sony Music

Website Artiest
Bob Dylan
Johnny Cash

Bob Dylan en The Man in Black Johnny Cash leerden elkaar écht goed kennen toen ze vrienden werden op het Newport Folk festival in 1964 dat ook het jaar werd van het debuut van een andere schitterende singer-songwriter nl. José Feliciano. 50 jaar geleden, dus op 16 juni 1965, nam hij zijn klassieker ‘Like A Rolling Stone’ op en speelde dit live op de 1965 editie van dit festival. Dit zorgde voor een controverse want de Dylan-fans vonden hem geen akoestische protest zanger meer.
Maar vandaag ontvingen een prachtig compilatie album dat de relatie tussen pop, rock, folk en country muziek in alle ernst verkent.
‘Dylan, Cash, and The Nashville Cats: A New Music City’ is een toch wel historisch te noemen muzikaal onderdeel op de tentoonstelling die momenteel loopt in het Country Music Hall Of Fame Museum in Nashville, Tennessee (deze loopt nog tot en met 31 december 2016). Denk hierbij ook aan de hit van The Lovin’ Spoonful ‘Nashville Cats’ uit 1966 waarin de ‘Cats’ door hen bezongen werden als “muzikanten van het zuiverste gehalte”.
Toen Dylan in 1966 besliste om zijn album ‘Blonde On Blonde’ op te nemen opende dit de poort voor vele andere muzikanten om in het mekka van de country muziek nieuw werk op te nemen. Het beeld van de countrystad bij uitstek Nashville vertekende hierbij drastisch. Enkele van deze grootheden zoals we ze nu kennen zijn o.m. Joan Baez, Leonard Cohen, Simon & Garfunkel, de Byrds, Ringo Starr, JJ Cale, Linda Ronstadt en nog een hele resem andere muzikale iconen. Bij de opnames van nieuw werk in Nashville wist Dylan zich steeds te laten omringen door niet geëvenaarde muzikanten, de Nashville Cats. Toen Johnny Cash aan zijn baanbrekende televisieshow ‘The Johnny Cash Show’ werkte begon hij ook muzikanten te recruteren waaronder Bob Dylan zelf.
De nummers op dit dubbelalbum verkennen dus de magische tijd (1960-1970) in deze ‘New Music City’.
Toch het vermelden waard is de nieuwe interpretatie van Dylan’s ‘Girl From The North Country’ dat te vinden is op zijn ‘Nashville Skyline’ uit 1969 waarop ook het nog steeds innemende ‘Lay Lady Lay’ staat. Nieuw is ook het onuitgegeven ‘If Not For You’, een alternatieve versie met viool (Buddy Spicher) en pedalsteel (Lloyd Green).
‘Dylan, Cash, en de Nashville Cats: A New Music City’ is een hommage aan deze vaak onaangekondigde én vergeten sessiemuzikanten door middel van 36 eclectische tracks opgenomen in Nashville tijdens de jaren 1960 en 1970. Nummers van o.m. The Byrds, The Monkees, Kris Kristofferson, Leonard Cohen, Eric Anderson, Leon Russell, Paul McCartney, Steve Goodman behuizen deze prachtige dubbelaar en loodsen ons weer terug mee door een periode die we het best mogen omschrijven als een sterke, onvergetelijke ‘Trip Through Memory Lane’ zonder meer. Dit is verplichte aanschaf… als je jezelf wilt stigmatiseren als muziekliefhebber.

The Nashville Cats:
Kenny Buttrey
Fred Carter
David Briggs
Grady Martin
Ben Keith
Pete Drake
Norbert Ptnam
Charlie McCoy
Lloyd Green
Buddy Spicher
Weldon Myrick
Hargud “Pig” Robbins
Charlie Daniels
Wayne Moss
Mac Gayden
Jerry Reed

Alfons Maes (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Dime Store Lover
2. Soul Shakin’ Romance
3. Surrender
4. Just Pressed Send
5. Too Much Time
6. Party Girl
7. It’s Not You, It’s Me
8. Places I’ve Been
9. Nice Mix Of Crazy
10. Measure Of A Man
11. Twenty Foot Memory

Platenlabel
Busted Flat Records

Labelnummer
BUSTED077

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Sarah French Publicity

Website Artiest
Cheryl Lescom
The Tuscon Choir Boys

1953, en daarmee wil deze Canadese blues dame zeggen dat goede wijn geen krans behoeft. Dit is meer dan een statement waarmee ze laat weten dat ze al meer dan 35 jaar meedraait in de Canadese blues scène. Ze komt hiermee nu definitief op kruissnelheid want al die jaren ervaring moeten toch een zegen zijn. Voor het maken van deze ‘1953’ ging ze in zee met het plaatselijke platenlabel Busted Flat Records waar ook Matt Anderson onder contract ligt.
In 2009 bracht deze Cheryl Lescom samen met The Tuscon Choir Boys een eerste album uit en dat was enkele jaren nadat deze ‘Boys’ als leden van de Canadese Zydeco Loco een side project opzetten en dus verwacht bij het lezen van hun groepsnaam nu niet bepaald een kerkkoor want deze TCB bestaan uit ‘Dave The Cat’ en ‘Sameday Ray’  en zien er allerminst uit als koorknapen. Hun project bestaat erin om akoestische blues te brengen waar ze ook behoorlijk in geslaagd zijn.
2015 moet dus een bevestiging worden van de samenwerking met Cheryl Lescom en dit 11 nummers tellende album is best wel lekker om naar te luisteren. Negen van de nummers zijn van de hand van Cheryl Lescom geschreven samen met Ray ‘Sameday’ Walsh van The Tuscon Choir Boys. 1953 is dan ook duidelijk het geboortejaar van deze Cheryl Lescom maar geloof me deze 62-jarige dame kan nog sterk uit de hoek komen met nummers als ‘Places I’ve Been’ en ‘Nice Mix Of Crazy’.
Met haar deels schurende stem klinkt ze allesbehalve Canadees maar zou je een ruige zuiderse ‘blues girl’ verwachten en dit maakt het juist interessant. Op dit album staan ook enkele mooie ballads zoals ‘It’s Not You, It’s Me’ maar mijn keuze gaat uit naar de tearjerker ‘Surrender’ die werd geschreven door Lynn Jackson die gehuisvest is bij hetzelfde platenlabel. Een ‘plakker’ zoals er nog maar zelden worden gemaakt en waar de backing vocals hun eer mogen opvragen voor dit nummer. Blues ook met een country jasje zoals bij ‘Too Much Time’ waar de twangsound naar voren wordt geschoven en met ‘Party Girl’ doet deze Cheryl Lescom me een beetje denken aan de Amerikaanse country girl Scooter Lee.
Deze Cheryl Lecom heeft al wel enkele mijlpalen achter de rug maar met deze ‘1953’ bewijst ze zonder meer dat ze nog verre van uitgezongen is en hopen we ze toch nog eens samen met deze Tuscon Choir Boys eens ‘live’ aan het werk te kunnen zien.

Freddy Vandervelpen (4½)