​Het album Africa dateert oorspronkelijk al van 1985 opgenomen in Nigeria en herwerkt in Duitsland en in 1987 pas uitgebracht.  De groep Embryo was haar tijd lang vooruit, durfde experimenteren, en trok met de wereldmix van jazz, tribal en rock de wijde wereld in.  Voor alle duidelijkheid: Embryo was en is een Duitse band die in het kielzog van de Krautrock furore maakte.  Bezieler was multi-instrumentalist Christian Burchard, jammerlijk overleden in 2018, die echter de fakkel overgaf aan zijn dochter Marja.  Een verjonging kwam tot stand met de toevoeging van beatboxing.
Op dit heruitgebrachte album, Africa, wordt nog analoog gemusiceerd en sta je versteld van enerzijds de virtuositeit en anderzijds de rijkdom van Afrikaanse roots waarop men zich (nog steeds) baseert.  Percussie eigent zich vanzelfsprekend een grote rol toe met yoruba drums, marimba, cymbalen en andere. Dieter Serfas was duidelijk een steengoede jazz-drummer, terwijl Edgar Hofmann zich expressief kon uitleven op sopraan- en altsax, en zelfs de viool ter hand durfde nemen. 
Africa straalt helemaal de sfeer uit van een continent dat op punt staat te groeien en muzikaal aansluiting te vinden bij onze westerse cultuur.   Overheerst de Duitse bezetting op dit album, vanaf track 7 wordt er een link gelegd met een groot aantal lokale artiesten die zich dan (eindelijk) ook mogen uitleven op allerhande percussie instrumenten. 
Een tijdsdocument dat gelukkig nog eens in de belangstelling komt en verkrijgbaar is via Xango Music, hét label voor wereldmuziek.
 
Marino Serdons 

Beledo is een Uruguayaanse multi-instrumentalist, voornamelijk gitarist en pianist, die in New York City woont. Hij werd geboren in Montevideo en begon al op zesjarige leeftijd piano te studeren. Door de Britse invasie raakte hij in de ban van The Beatles e.a. pop en rockbands, en stapte over op gitaar. In zijn thuisland was hij een prominente speler op de jazzscène. Op dit nieuwe album wordt hij bijgetreden door bassist Tony Levin, door drummer Kenny Grohowski, en door gastmusici zoals vibrafonist Jorge Camiruaga, en vocalisten Kearoma Rantao en Boris Savoldelli. Het centrale thema hier is Beledo’s arrangement van Eberhard Weber’s compositie ‘Seriously Deep’. Die track, en het album ‘Silent Feet’ waaruit die komt, hadden in 1978 een grote impact op Beledo en zijn vriend Jorge Camiruaga. Deze versie duurt dan ook meer dan 14 minuten en opent de schijf. Het is een jazzrock track, die rustig begint, maar dan verder uitmondt in improvisaties. ‘Mama D’ volgt daarna, en deze song is opgedragen aan wijlen Dorothy Masuka, een Zuid-Afrikaanse zangeres. Deze song wordt hier gezongen door Kearoma Rantao, een zangeres uit Botswana. De tekst gaat over de onderdrukking tijdens het apartheidsregime. ‘Coasting Zone’ komt daarna aan de beurt, en hier krijgt Beledo’s gitaar voldoende ruimte voor improvisatie. ‘Maggie ’s Sunrise’ is melodieuzer, waarna het atmosferische ‘Knocking Waves’ volgt. De Italiaanse zanger Boris Savoldelli komt aan bod op ‘A Temple in the Valley’ met woordeloze vocalen. ‘Into the Spirals’ werd net als ‘Knocking Waves’ live geïmproviseerd in de studio, en sluit af. Improvisaties maken immers meer dan de helft uit van Beledo’s composities. Voer voor wie van progressieve rock of jazzrock houdt.
 
Patrick Van de Wiele 

Onze Noorderbuur Twan Van Gerven is voor mij een onbekende in de muziek business. Toch zou hij als gitarist al twee albums op zijn actief hebben, en live aardig actief zijn. Voor deze nieuwe release, die pas op 12 september as officieel uitkomt, stelde hij een nieuwe band samen, die bestaat uit: keyboardspeler Roel Hazendonk, bassist Marre de Graaff, drummer Maarten Poirtens, saxofonist Remko Smid en analoge synthesizerspeler Stromvogel. Twan componeerde alle tracks, voorzag ze van arrangementen en produceerde ze nog ook. Met de opener ‘Oersoep’ weet je onmiddellijk welk vlees je in de kuip hebt. Energieke gitaarimprovisaties, die door fans van prog-rock zullen gesmaakt worden. Daarentegen komt ‘Hilmodol’ naar voren als een hard rocknummer, met verrassende wisselingen. ‘Drunkey Punch’ volgt daarop, en ‘Gutbucket’ zit in hetzelfde straatje. ‘The Secret Code Variatons’ klinkt ritmischer, waarna ‘Chakra Zulu’ (een woordspeling op de Tv-reeks ‘Chaka Zulu’), terug wat zwaarder overkomt. Op afsluiter ‘A Whatever’, dat overigens langer dan 20 minuten duurt, speelt Twan de ziel uit zijn lijf. Dit is dan ook een aanrader voor wie houdt van jazzrock, fusion of zelfs prog-rock. 

Patrick Van de Wiele 

​Verfrissende en vernieuwende jazzrock uit de oude doos.  Jaartal 1972, in Zwolle ziet de band Scope het licht. Het waren de hoogdagen voor fusion/jazzrock bands als Chick Corea, Herbie Hancock en de Mahavishnu Orchestra. Tezelfdertijd scoorden progbands als Solution en Focus in de hitlijsten.   Drummer Henk Zomer was een echte jazzliefhebber en keyboardist/fluitist Rik Elings introduceerde het fusion gedeelte.  En zo kreeg je een Scope-sound die het genre verkende en enige interesse wekte in de Duitse underground scène.  Enige gelijkenissen met Klaus Doldinger’s Passport komen soms bovendrijven  Rik’s dwarsfluit die overheerste op de sax en met meer gitaar vuurwerk uit de vingers van Rens Nieuwland.  De arrangementen ontstonden hoofdzakelijk in het toetsenbrein van Rik Elings, die later een gewaardeerd docent zou worden en zou werken met opdrachten voor o.a. Rogier van Otterloo en het Metropole Orkest.
Het debuutalbum Scope I werd opgenomen in Duitsland en herbergt naast het originele album nog de twee enige singles uit de ontstaansperiode als  Strange Power.  De invloeden van toenmalige progbands  met het gebruik van dwarsfluit (à la Focus) en minimoog (à la ELP) zijn overduidelijk.  Het geeft eveneens aan hoe de band evolueerde van progressief naar fusion.  De stijl waarin Scope zich zou specialiseren en met de switch in 1974, Rik Elings naar bass en de aanwerving van Rob Franken op keys/synths, nog zou benadrukken.  De composities van gitarist Rens Newland op zijn Gibson Les Paul kregen nu een platform in de band en het tweede album kreeg baanbrekende (funky) tunes (‘Ant-Artartica’) mee.  Luister ook eens naar de 12-string in ‘The Zebra’, kan het virtuozer.  Jammer dat drummer Henk Zomer ondertussen in beslag werd genomen door lukratieve opdrachten (zoals bij Jan Akkerman) zodat hij uiteindelijk besloot de band te verlaten.  Het begin van het einde.
De heruitgaven van beide albums bij Sireena Records juichen we zeker toe, want Scope was indertijd niet bekend in Belgenland. Onterecht blijkt nu.  Een aanrader voor alle jazzrock fans!!
 
Line-up - Strange Power:
Rik Elings (Keyboards)
Henk Zomer (Drums)
Stanley Kho (Guitar)
Henk van Ling (Bass)
Bas Munniksma (Flute/Sax)
 
Line-up – Scope I
Rik Elings (Fender Rhodes Piano, Hammond Organ, Minimoog, Grand Piano, Flute)
Rens Nieuwland (Guitar)
Erik Raayman (Bass, Grand Piano, Percussion)
Henk Zomer (Drums, Percussion)
Jochen Petersen(Soprano Sax on 3 & 5)
 
Line-up – Scope II
Rik Elings (Fender Bass Guitar, Hammond Organ, Arp Synth, Grand Piano, Gemeinhart Flute, Solina String Ensemble)
Rob Franken (Fender Rhodes Piano, Arp Odyssey Synth
Rens Niewland (Gibson Les Paul, 12 String Acoustic Guitar)
Henk Zomer (Ludwig Drums)
 
Marino Serdons 

​Onbekende jazz is onbeminde jazz.  Dat gaat zeker op voor de nobele bassist Udo Pannekeet.  Vier-, vijf- of zessnarig, geen geheimen voor Udo.  Als docent aan de conservatoria van Haarlem en Nijmegen bouwde hij een ruime kennissenkring en fanbase op. Nationaal en internationaal liggen zijn verdiensten eerder bij het Tim Langedijk Trio en niet in het minst bij de gerenommeerde rockband Focus. 
Electric Regions werd geschreven in amper vier weken, lag daarna jaren stof te garen op een boekenplank, doch kreeg vorig jaar de noodzakelijk boost. Niet minder dan 14 rasmuzikanten werden opgetrommeld, waaronder drummer/percussionist Marcel Serierse en gitaristen Tim Langedijk, Eef Albers en Menno Gootjes (Focus) himself. Opvallend op dit album is het uiterst lange, 23 minuten durende Part One flirtend met de free style jazzrock.  Synths en samples zijn ook in de klassieke jazzwereld schering en inslag geworden, een positieve en verrassende evolutie weliswaar. Het kortste nummer is ‘Little Nura’ dat uitblinkt in melodie en kwetsbaarheid, met kindergeluidjes op de achtergrond.  ‘The Antibes Situation’ dateert al van 2004, toen Udo met zijn auto in panne viel in het Zuid-Franse Antibes: een geluk met een ongeluk blijkt nu.  Het nummer kreeg een onweerstaanbare drive mee…(wat die auto weigerde haha).  En ook afsluiter Cocon Cocon bulkt van de inventiviteit en de virtuoze hoogstandjes.  Of wat had jij gedacht? 
Electric Regions herbergt veel om te ontdekken.  Meerdere luisterbeurten, mét hoofdtelefoon, zullen de fans van o.a. Weather Report zeker plezieren.  

​Marino Serdons

​Vanuit het nabije Tilburg bereikt ons een half jaar in vertraging het schitterende jazzrock album van Private Time Machine. De 11-koppige band werd opgericht door multi-talent Eric van der Westen.  Een grove ritmesectie die je vanaf de eerste noten van je sokken blaasten dat tachtig minuten volhoudt.  Dat zijn ensemble big band allures creëert mag niet verwonderen met de ingewikkelde arrangementen.  Eric verdiende zijn noten al met free jazz, Afrikaanse collaboraties en wat  hip-hop invloeden.  Met de Private Time Machine tast hij verder zijn eigen grenzen af met excursies in de funky jazzrock, doorspekt met progrock passages en wat spoken word. Over dat laatste zijn de meningen in huis wat verdeeld.  Is dat echt een meerwaarde? Om zijn boodschap over te brengen? Aan jullie om daarover te oordelen.  Niet dat daar veel tijd voor is. De stompende en pompende grooves stapelen zich op in je lijf, vermalen je hersenen tot pulp.  Waar eerst naar luisteren, ….of toch maar niet ontleden …en gewoon het  gevoel je wezen laten overnemen?   In de summiere zangteksten (‘All In Vain’) zingt Eric van der Westen als Peter Gabriel in zijn Genesis-periode en laat hij zijn rijkelijke arrangementen over aan geweldige blazers en Martin Fondse’s op synths.  In de ballad ‘Love Song’ verandert de zangstijl en neemt Jimmy Rage de poetry en spoken word voor zijn rekening. In ‘Bright and Light in The Dark Ages’ krijg je echt wel de indruk dat rock, blues, funk en jazz op een hoopje wordt gegooid, versmolten tot een hapbare kakafonie.  De Deep Purple riffs drijven boven in ‘Orange Is The New Black’ met knappe spoken lyrics: opzwepend én toepasselijk.
 Het album heet ‘One’, wat doet veronderstellen dat er ook nog een ‘Two’ komt.  Wat wij niet betreuren, in tegendeel.  Ondanks de hoogstaande virtuositeit kan je het album (2 x vinyl + cd) spotgoedkoop op de kop tikken. Aan aanrader voor de doorwinterde muziekliefhebber.
 
Marino Serdons

De Amerikaanse gitarist Scott Henderson werd geboren in 1954, en groeide op in een regio waar blues rock hoog aangeschreven stond. Hij kreeg zijn muzikale opleiding in Zuid Florida, waar hij in clubs met verschillende bands speelde, en alles van Led Zeppelin tot James Brown coverde. Daarbij werd hij beïnvloed door Jimmy Page, Jeff Beck, Jimi Hendrix, Ritchie Blackmore, en zijn favoriete bluesgitarist Albert King. En alhoewel hij zelf beweert een blues rock gitarist te zijn, is het jazz dat hem leidde tot waar hij nu staat. Scott studeerde aan de Florida Atlantic University en verhuisde in 1980 naar LA. Hij toerde en nam op met Chick Corea's Elektric Band, violist Jean-Luc Ponty, en werkte vier jaar samen met zijn favoriet, Joe Zawinul (Weather Report). In 1984 richtte hij de band Tribal Tech op, en nam er 10 albums mee op. Tijdens de jaren ’90 ging hij solo. Nu is er een album als trio uitgebracht, samen met de Franse muzikanten Romain Labaye (bas) en Archibald Ligonniere (drums). Daarop combineert hij elementen uit jazz, rock, funk en blues. Het is meteen zijn zesde soloalbum, waaraan hij 3 jaar werkte. Dat hoor je van bij de opener ‘Transatlantic’, waarna ‘Primary Location’ iets meer uptempo en funky is. Op het tussenspel ‘All Aboard’ hoor je de massa en elektronische effecten, waarna de titeltrack stilaan opbouwt. ‘Satellite’ vertoont invloeden uit het Midden-Oosten, en op ‘Blood Moon’ hoor je stemmen op de achtergrond. Daarna wordt er op ‘Syringe’ flink geïmproviseerd en geëxperimenteerd. ‘Happy Fun-Sing’ doet terugdenken aan de tijd van Tribal Tech, waarna de ballade ‘Fawn’ afsluit. Met dit trio voegt hij dus een nieuw aspect aan zijn muzikalecarrière toe. 

Patrick Van de Wiele 

Fraudprophets is eigenlijk een duo, dat bestaat uit multi-instrumentalist Sean Halley en drummer/percussionist Nate Morton. Op deze nieuwe cd kregen ze hulp van gitarist Oz Noy en Hammond B3 speler Matt Rohde. Sean is al dertig jaar bezig als sessiemuzikant en speelde al samen met Vinnie Colaitua, Tony Levin, Jerry Marotta, Michael Thompson, Richard Marx en Michael Manring. Tevens schreef hij orkestrale muziek voor Tv en film. Ook creëerde hij het Populaire Bachelor programma en het Production & Recording departement aan het LA College of Music. Nate drumde al voor Michael Bolton, Kelis & Damian Marley, en toerde de wereld rond met Natalie Cole, Chaka Khan, Miley Cyrus, Poe, Vanessa Carlton en Paul Stanley. Samen produceren ze hier een cd vol met jazzrock, fusion zoals die tijdens de seventies klonk, en rock. Opener ‘I Think I Just Said That’ laat duidelijk dat genre horen, maar ‘Scrubs’ is rustiger van opzet. Verderop staat ‘Moths and Mosquitoes’, dat als een ballade klinkt, maar op ‘Eat a Frog’ gaan ze flink tekeer in een swingende rocktune. Bo Reynolds speelt sax op het dromerige ‘Sad People Music’, terwijl Oz Noy zijn ding doet op het al even dromerige ‘The Phlebotomist’. ‘Skronktastic’ daarentegen doet je uit je stoel donderen, en afsluiter ‘Two Steps Back’ klinkt funky. Een album waar fans van jazzrock en fusion uit de seventies zullen van smullen!

Patrick Van de Wiele 

​Twintig jaar na de release van het bejubelde album ‘Guitar Noir’ in 1999 keert gitarist/arrangeur en producer Mark Doyle terug naar dit concept. Hij werd grootgebracht door muzikale ouders, studeerde klassieke en jazzpiano, en was al op zijn tiende op lokale Tv en radio te horen en te zien. Nadat hij The Beatles op Tv zag, bekeerde hij zich echter tot de gitaar. Eerst maakte hij deel uit van een hard rockband, werkte daarna voor singer-songwriters, en was sessiegitarist voor Daryl Hall & John Oates, Judy Collins, Leo Sayer. Tijdens de jaren ’80 speelde hij bij Meat Loaf, maar in 1988 ging hij in Boston strijkersarrangementen verzorgen voor producer Maurice Starr. En in 2009 richtte hij zijn eigen band op, Mark Doyle and The Maniacs. Op 6 augustus aanstaande komt dit nieuwe instrumentale album uit, het derde in deze reeks, waarop Mark opnieuw het concept van detectives en spionnen verkent. Naast Tv en filmthema’s zoals ‘Get Smart’, ‘The Untouchables’, ‘Kojak Theme’, ‘Man from U.N.C.L.E.’, ‘Johnny Staccato’ en ‘It Takes A Thief’, staan er ook covers op zoals Elvis Costello’s ‘Watching the Detectives’, Frank Zappa’s ‘America Drinks and Goes Home’ (dat buiten het concept valt). Tevens zijn er twee originele composities aanwezig, ‘Noir Alley’ en ‘Thirteen Crimes’. Een album dat zeker zal in de smaak vallen bij gitaarliefhebbers. 

Patrick Van de Wiele (3½)

Een jazzplaat die verbaast door veelzijdigheid. Zo voelt het recente album aan van  drie Scandinavische gelijkgezinden muzikaal stammende uit de bands New Conception Of Jazz en Esbjorn Svensson Trio.   Onder de groepsnaam Rymden (= outerspace, universum)  veroveren ze nu de jazz scène van de 21ste eeuw.  Al Dimeola en Return To Forever scoorden in de jaren zeventig met hun exuberante jazzrock.  ‘The Odyssey’ en ‘Pitter Patter’ moeten hier niet onder doen, integendeel, leunen erg sterk op dat vroegere werk.  Jazzrock met dynamisme, uitgebreide technieken en melancholische sfeeropbouw. Orbit-sounds, jazzy piano gevolgd door knap slagwerk. Het trio Wesseltoft, Oström en Berglund gaat in hun oeuvre echter dieper met erg experimentele nummers.  Een waterval aan drama en improvisatie , “crashing and  splashing” (cif Jazzland Records), en roepen cinematografische beelden op. Ideaal voor regisseurs op zoek naar.  ‘Reflextions & Odysseys’ is een jazz-album die haar kracht vindt in een sublieme samenwerking.  Geen oeverloos egocentrisch solo-geleuter, wel een perfect aanvoelen van de groepsdynamiek.  Weliswaar suddert het album vooral op de pianotonen van Bugge Wesseltoft, minimaal aangevuld met elektronica, maximaal met ingenieus slagwerk (Oström) en een verrassende bass (Berglund).
Gun jezelf na enkele jazzrock songs, een zachte fauteuil om te verder te genieten van de originele melodieën. Of zak af naar het Jazz à Liège Festival in Le Reflektor te Luik op 17 mei 2019.  Kan dit niet? Een herkansing om dit live mee te maken vind je op 11 oktober 2019 in de Flagey te Brussel.
 
Line-up:
Bugge Wesseltoft (Piano, Keyboards)
Dan Berglund (Bass)
Magnus Oström (Drums, Percussion)
 
Marino Serdons (4)

​Even terug in de tijd met Stackridge, de Engelse progrock band begin jaren ’70.  De band trekt op met Wishbone Ash en Renaissance, komt bij John Peel en krijgt hierdoor enige bekendheid in de UK.  Ook in het professionele prog en psych milieu scoren de bandleden.   Ondertussen worden de vinyl elpees gezocht als collector item’s.  Frontman, zanger en toenmalig fluitist, besluit na enkele reünies begin deze eeuw om zelf een band rond zich te verzamelen.  Zijn voorliefde in American Blues, soul en rythm & blues krijgt nu vrij spel. Deze week vescheen op Angel Air Records het vijfde album ‘Field Of Stone’.  De opener met veel blazers overtuigt niet door de zwakke zang van Mutter.  Tietelsong ‘Field Of Stone’ ademt  de sfeer van een vervlogen tijd met een sinistere intro op Hammond, mister prog!  Tijd voor soulvolle Amerikaanse jazzrock  à la Blood Sweat & Tears in ‘Caroline Motion’.  Knappe jazzy sax van Clive Ashley en virtuoze Hammond orgel van Tom Hughes  ook in het balladachtige  ‘Closing It’.  Jammer genoeg kan het album dit niveau doortrekken tot het einde. De zin om het album Super Session van Kooper/Stills/Bloomfield onder het stof uit te halen groeit.  Wat je niet mag verhinderen om vermelde songs te downloaden of op zijn minst te beluisteren.  Live kan je de (nu) zevenkoppige band maandelijks  live beluisteren in hun thuishaven Bridport (Dorset).
 
Line-up:
Mutter Slater (Lead Vocals, Rythm Guitar)
Chris Cleaver (Lead Guitar, Backing Vocal)
Dan Wheeler (Drums, Percussion Backing Vocal)
Clive Ashley (Tenor & Soprano Sax)
Tom Hughes (Hammond B3)
Laurie Higgins (Electric & Upright Bass)
Ian Olliver (Electric Bass)
Matt Barge (Trumpet)
 
Marino Serdons (3)

Knap tweede album van dit Scandinavisch jazz trio.  Jazz?  Meer een fusion van rock en jazz.  Een gitaarband die een hedendaags instrumentaal album in elkaar knutselt waar niet alleen de ‘sun’ van ‘sparkled’. 
Het trio bestaat uit de Noren Mats Eilertsen (bassist) en gitarist T.Dahl, samen met de Finse drummer Olavi Louhivuori.  Allen gepokt en gemazeld in de jazz, maar gaandeweg evoluerend naar (prog) rock. 
Het album start ijzersterk met een progrock intro ‘Launch’.  Vertrekklaar voor een vlucht vooruit richting space met de Apollo.  Het gitaarwerk van T. Dahl en het stringent aanwezige slagwerk herinnert aan Pink Floyd (album Ummagumma).  Met ‘Engine Rest’ creëert componist Mats een jazzy rustpunt in het geheel. Langzamerhand komt het DNA van Skydive Trio aan de oppervlakte.  De subtiele jazzvirtuositeit leidt naar mooi jazzrock freaking.
Het zou natuurlijk kunnen dat zowel de jazz- als de rockliefhebber op haar honger blijft zitten.  Voor mij echter is ‘Sun Sparkle’ een schitterend gevarieerd album dat de traditionele solo intermezzo’s in de jazz ruim overstijgt.
 
Line-up:
Thomas T. Dahl (Guitar)
Mats Eilertsen (Upright and Electric Bass)
Olavi Louhivuori (Drums)
 
 
Marino Serdons (4)

​Ritmische verteller Sean Noonan componeert en dirigeert met behulp van twee drumstokken originele multi gestileerde Amerikaanse muziek. Deze Iers-Amerikaanse drummer met een theatrale air en een passie voor Afrikaanse ritmes heeft overal ter wereld de “couleur locale” opgenomen. Dat resulteerde in meer dan 20 albums en honderden optredens in meer dan 12 landen. Zijn ‘Rock Opera Zappanation’ een 13 koppige band met koor, werd geïnspireerd op de muziek van Frank Zappa en Edgard Varèse, en ging in september 2016 op Sardinië in première. Het begon allemaal in Brockton, Massachusetts van waar hij naar het Berklee College of Music in Boston trok en zijn Masters in Music Composition aan de Aaron Copland Music School in Queens, NY behaalde. Hij settelde in 1999 in New York City, en richtte het jazz-punk trio The Hub op. Op zijn nieuwe cd, die pas op 1 juni uitkomt, vertelt hij 10 songs, samen met een pianist en een bassist. De muziek die erop staat is moeilijk te catalogeren, maar gaat van jazzrock tot avant-garde klassiek. En ik vind ze moeilijk toegankelijk.

Patrick Van de Wiele (3½)

Exact een jaar geleden verscheen van dit Amerikaans trio reeds het jazz-fusion/progrock album The Stonehouse (zie cd review).  Maar onderhavige cd ‘Lighthouse’ werd eigenlijk eerst opgenomen in het Catalaanse kasteel van de rockband Jesus Rovira.  Volledig geïmproviseerd, zonder overdubs en  weinig structuur kan je dit album geen rock of jazz stempel meegeven.  Alle akkoorden, melodieën, ritmes en muzikale stijlfiguren onstonden tijdens de sessies.  Twee gitaren, drum en electronic soundscape geven dit album een unieke sfeer.  Bassist Yaron Stavi was nog niet aanwezig.  Die taak werd al jammend overgenomen door Reuter.  Het eerder verschenen, maar later opgenomen, The Stonehouse klinkt krachtiger en schijnbaar gestructureerder dan Lighthouse.  Progrock vind je hier nog niet in terug, experimentele jazz-rockfusion des te meer.
Wingfield Reuter en Sirkis bewezen in het verleden reeds muziek optimaal te kunnen ontleden.  Met Lighthouse (én Stonehouse) proberen ze een nieuwe methodologie voor improvisatie in de 21ste eeuw.  Innovatie, progressie en verbeelding worden deel van de luisteraar.
 
Line-up:
Mark Wingfield (Guitars)
Markus Reuter (Touch Guitars)
Asaf Sirkis (Drums)
 
Marino Serdons (3 ½)

Trots straalt van elke New Yorker. Multi-Emmy Award winner Brian Tarquin vormt geen uitzondering.  Sedert 1997 stromen de biggest american musicians richting zijn studio.  Brian Tarquin wordt dan ook beschouwd als één van de meest bekwame composers ter wereld.  Een gitarist ook thuis in alle stijlen, maar vooral rock met een jazzy laagje richting funk.  Hij componeerde ontelbare theme’s voor televisieseries en speelde handig in op hits van Jeff Beck, The Doors, Steely Dan,…stuk voor stuk prachtige bewerkingen.
Ook onderhavig cd’tje straalt van genoegzaamheid en ijdelheid.  Voor elke song wist hij wel een gepaste muzikant te strikken.  Bekendste is zeker Larry Coryell die op ‘Metropolis’ en op ‘Pulse 49’  enkele gitaarsolo’s mag weggeven.  Ook Chris Poland van Megadeth en Hal Lindes van Dire Straits zijn  van de partij. Rode draad tussen alle gasten is hun kennis van jazz en fusion.  Gecombineerd met het gitaar-en producertalent Brian Tarquin en het uitgebreide elektronica assortiment, luister je naar een selectie van mooie jazz-rock nummers.  Voor het goede doel! Want wat deze cd nog specialer maakt: het wordt opgedragen aan de Pulse victims.  Herinner je de aanslag op een nachtclub in Orlando Florida in 2016 waarbij 49 doden vielen ? Zeg nog eens dat het hart van muzikanten alleen bij muziek ligt!  Liefhebbers van jazzrock en een goede gitaarsolo op een zacht notenvuurtje komen zeker aan hun trekken.
 
Line-up:
Brian Tarquin (Guitars, composer, producer)
Reggie Pryor (Drums, Percussion)
Brandon Miller (Bass)
Ryan De Sade Way, Juan Tobon (Rhodes Piano)
Don Black (Saxophones)
 
 
Marino Serdons (4)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Janger
2. Pelog Rock
3. Tanah Emas
4. Mata Hati
5. Berburu
6. Rancak
7. Reog
8. Pangkur
9. Amarah

Platenlabel
Moonjune Records
 
Labelnummer
MJR082
 
Distributie
Moonjune Records
 
Promo-agent
 
Website Artiest
Tohpati

Zelden dat we iets horen vanuit Indonesië.  Gelukkig is er nog het progressive/fusion label Moonjune om toptalent een podium te bieden. Tophati is niet alleen een stad in Bali, maar ook de naam van topgitarist Tohpati Ario Hutomo.  Verkozen tot beste gitarist van de eilandengroep op 14-jarige leeftijd, specialiseerde hij zich langzaam tot een jazz gitarist.  Zijn werk wortelt in de Indonesische cultuur die hij fijnzinnig mengt met de moderne jazz.  ‘Mata Hati’ is zijn 4de album op het Moonjune label, volledig instrumentaal.  Songs zijn niet aan hem besteed.  Het album hoort thuis in zijn Ethnomission reeks, opvolger van ‘Save The Planet’ en opgenomen in Jakarta.  Vrij vertaald betekent Mata Hati het oog van het hart: een diepgaande verkenning.  Opvallend zijn naast de gebruikelijke gitaar,bass, drums een suling flute (bamboo) en een tarompet (soort klarinet).
Met ‘Janger’ weet de band alras een exotisch sfeertje op te roepen door de bamboofluit over de rocktunes te blazen.  Krachtig werk door hier nog een symfonisch orkest (van Tsjechië) onder te steken. Percussie op djembe en oud ijzer is de start van een intrigerend up-tempo ‘Pelog Rock’.  Ook hier wordt met geluiden gespeeld tot de kern van het universum.  Pure progrock met een jazzy toets op elektrische gitaar.  Vingervlugge Tohpati knikkert de noten als een tsunami over je trommelvlies.
Titeltrack ‘Mata Hati’ oogt als een zacht jazz-fusion ei dat langzaam haar geheimen prijsgeeft.  Een prachtige sensuele compositie.  Elk nummer weet wel te boeien en bulkt van oosterse versiering op een westerse jas. Progressief en inventief tot in de kleinste details.
In ‘Rancak’, overheerst fluit en akoestische gitaar, en krijgt een heel traditionele klankkleur.  Waar ‘Reog’ op slaat weet geen mens, maar een goede beat met een mooie melodie is altijd meegenomen. Na 2 minuten verrassing: je wordt omvergeblazen door de stijlwisseling en de sluier licht op. Reog staat vermoedelijk voor reorganise ..all the notes.  Naar het einde komt het ritme terug in een andere gedaante.  Mata Hati is een knap  album om van te snoepen! Sterk Werk.
 
Line-up:
Tohpati (Guitar)
Indro Hardjodikoro (Bass)
Endang Ramdan (Percussion)
Diki Suwarjiki (Suling Flute, Tarompet)
 
 
Marino Serdons (4,5)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. TheEye Of The Horus
2. Still Beautiful
3. Riversides
4. Yemin
5. Legend (for Jeff Beck)
6. Tales
7. Rose On The Water
8. Flying Spirits
9. Serene
10. Kismet
11. JB Top (for Billy Gibbons)

Platenlabel
Favored Nations
 
Labelnummer
FN2870
 
Distributie
Favored Nations
 
Website Artiest
Nicolas Meier

Wondermooie funky jazz-rock springt uit het gitaarassortiment van Nicolas Meier.  Werd geboren in Zwitserland, maar switcht tussen Amerika en Groot-Brittanië.  Concerteert over de hele wereld  samen met Jef Beck.  Onderweg verzamelt hij leuke tunes, vondsten die spontaan ontstaan in dooie tijd.  Het album Infinity verzamelt die fingerspitzen-creaties en klinkt dan ook als oorsmeer van uitzonderlijke kwaliteit.
Nicolas Meier stopt niet met studeren, volgt nog steeds workshops want…je bent nooit perfect.  Alhoewel hij dit hier toch wel benadert.  In ‘Riversides’ hoor je hoe mooi hij fretloos zijn akoestische gitaar  bepoteld, met vioolondersteuning.  Nicolas experimenteert ook met oosterse klanken en een instrument als de baglama (familie van de luit) te mixen met de westerse muziekcultuur. Het zachte ‘Yemin’ en zeker het snelle Kismet roepen  exotische herinneringen op.
Uitzonderlijk mooie melodieën met jazzy invloeden overspoelen je hersenen.  De composities lijken soms ingewikkeld maar behouden hun toegankelijkheid.  Rustige stukken wisselen met meer up-tempo ritmes.
Een instrumentaal meesterwerk dat geen seconde verveelt.  Verschillende nummers worden nog eens muzikaal ingeleid of ondersteund met viool van Richard Jones (jazz violist in London) of Sally Jo (Australische rockvioliste ook in London).  De bass-tunes komen van Jimmy Haslip (veel gevraagde New-Yorker).  Let ook even op het hoesontwerp: een schilderij van zijn vrouw Songul waar de energie vanaf spat.   Infinity zal zeker in de bovenste lade liggen voor die avonden dat ik op een rustige manier vrienden wil verrassen met die prachtige composities.
 
 
Line-up:
Nicolas Meier (Acoustic fretless and fretted nylon string, steel string, Glissentar, Baglama, Synth Guitar and Electric Guitar)
Vinnie Colaiuta (Drums)
Jimmy Haslip (Bass)
Guests:
Richard Jones, Sally Jo, Lizzie Ball (Violin)
Gregor Carle (Guitar on 11)
 
 
Marino Serdons (4,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Rope Ladder To The Moon
2. Walking In The Park
3. Skellington
4. I Can’t Live Without You
5. Tanglewood ‘63
6. Encore… Stormy Monday Blues
7. Lost Angeles

Disc 2
Bonus Tracks:

1. Rope Ladder To The Moon
2. Skellington
3. I Can’t Live Without You/Time Machine/The Machine Demands A Sacrifice
4. Stormy Monday Blues
5. The Valentyne Suite
6. i) January’s Serach
7. ii) Theme Two: February’s Valentyne
8. iii) Theme Three: The Grass Is Greener

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 22545

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Jon Hiseman

Colosseum was een van die mythische bands die er helaas nu ook mee gestopt is.
Voor het eerst live zagen we hen als vervangact van een van de bands die geprogrammeerd stonden op de ‘First Pop Event Of Antwerpen’ in 1969 in de Arenahal van Deurne (Antwerpen). Onmiddellijk schreven de heren geschiedenis met hun single ‘Walking In The Park’ terug te vinden op hun eerste, fantastische langspeler ‘Those Who Are About To Die, Salute You’ (1969) waar we ook het prachtige ‘The Ides of March’ op terugvinden.
Ze leverden tijdens hun korte levensduur enkele schitterende langspelers af waaronder ‘Valentyne Suite’ (1969), ‘The Grass is Greener’ (wat alleen een US uitgave werd) (1970), ‘Daughter Of Time’ (1971), ‘Bread And Circuses’ (1997), ‘Tomorrow’s Blues’ (2003) en ‘Time On Our Side’ (2014).
Om live-albums zaten ze ook niet verlegen en we kregen: ‘Colosseum Live’ (1971), ‘Live: The Reunion Concerts’ (1995), ‘Live Cologne’ (2003), ‘Live05’ (2007) en ‘Theme For A Reunion’ (2009).
De originele line-up bestond uit: Jon Hiseman (drums), Dick Heckstall-Smith (saxofoon en trompet), Tony Reeves (bass), Dave Greenslade (keys) en Jim Roche (gitaar) maar deze laatste werd snel vervangen door zanger-gitarist James Litherland omdat hij niet op repetities zou opduiken.
De formatie die het het langst heeft uitgehouden was John Hiseman (drums), Dave Greenslade (keys), Chris Farlowe (vocals), Mark Clarke (bass –tussen deze twee line-ups verzorgde Louis Cennamo tijdelijk de basklanken),  Dave “Clem” Clempson (gitaar) en Hiseman’s vrouw Barbara Thompson (Paraphernalia
) nam de blazerssectie voor haar rekening toen Heckstall-Smith overleed.
Dankzij het uitstekende label Esoteric Recordings krijgen we nu een integrale re-release van hun eerste live-album uit 1971 en op het tweede schijfje allemaal extra tracks.
Maar wederom mis ik de extra lange live-versie van hun hit ‘Walking In The Park’ die op een goede 18-minuten zou afklokken volgens de échte insiders.
Uiteraard vinden we hier ook de bluesklassieker ‘Stormy Monday Blues’ terug en live zorgde dit steeds voor verrassingen omdat Chris Farlowe het altijd voorzag van een nieuwe tekst. Dus luister maar eens naar ‘Encore… Stormy Monday Blues’. 
Maar geopend werd er met de Jack Bruce/Pete Brown’ klassieker ‘Rope Ladder To The Moon’, een sterke opener voor een concert en waarin de gitaar van Clempson en de stem van Farlowe voor de meerwaarde zorgden. ’Walking In The Park’ mocht en kon hier niet ontbreken maar we krijgen de versie van slechts negen minuten.
Clempson laat zijn wah-wah pedaal het nodige werk doen voordat de song eigenlijk pas goed op dreef komt. ‘Skellington’ is een vreemd nummer en vraagt je volledige aandacht om dit helemaal uit te luisteren. Met een goede 15 minuten zit je hier gebeiteld. Sterke jazzrock…
Dat buiten zijn gitaarspel James Litherland ook een sterk songsmid bleek te zijn, bewijst hij met het volgende nummer ‘I Can’t Live Without You’. Maar voor de duidelijkheid, het was wel Clempson die hier snarenridder van dienst was.
Litherland had de band reeds verlaten om zijn eigen project Mogul Thrash op te starten.
‘Tanglewood ‘63’ was het buitenbeentje op dit concert en alle aandacht ging naar het blaaswerk van Smith aangevuld met de prachtige klanken van Greenslade’s keysboard uitspattingen. Dus  even een breakpunt voor zanger Farlowe.
Als afsluiter van dit prachtige live-album dat origineel op vinyl verscheen als een dubbelalbum, krijgen we het machtige ‘Lost Angeles’ en neen, dit is geen schrijffout. Ongeveer 16 minuten worden we in de ban gehouden door een team enorm getalenteerde muzikanten die met dit nummer zeker live goed wisten te scoren. Jazzrock verweven met gewone pure rockklanken en toch nergens een vervelend moment weten in te lassen, je moet het maar kunnen. Luister vooral naar de tempowisselingen en waarin het ene instrument het andere aflost met solo’s. Een schitterend nummer!
Ook op deze schijf vond ik het zeer spijtig dat hier geen live-versie terug te vinden was van ‘Beware The Ides Of March’.
De dingen op dit tweede schijfje, en die dus niet op het origineel staan, zijn ‘I Can’t Live Without You’ maar ze hebben daar nu een soort medley van gemaakt met ‘Time Machine/The Machine Demands A Sacrifice’.
Uiteraard vinden we een andere versie van ‘Stormy Monday Blues, origineel van T-Bone Walker, maar Colosseum geeft een eigen schwung aan deze bluesklassieker.
En voor hen die het album ‘Valentyne Suite’ niet kennen, worden hier in de watten gelegd met  ‘The Valentyne Suite – i) January’s Search – ii) Theme Two: February’s Valentyne – iii) Theme Three: The Grass Is Greener’. Het hele pakketje klokt af om en nabij de 22 minuten en ook deze sectie laat ons weer horen goed Dave Greenslade wel zijn Hammondorgel kon bespelen.
Ik heb het geluk gekend om de band in drie verschillende versie te hebben zien spelen maar alle drie de line-up’s waren even sterk, geloof me. Helaas weer een band die de handdoek in de ring heeft geworpen maar hopelijk gaan ze nog wel eens de baan op. Zorg er dan voor dat je erbij bent want Colosseum was niet zomaar een ‘Brits bandje’.
Ze speelden hun laatste concert op 28 februari 2015 in Shepherd’s Bush Empire (Londen).

Alfons Maes (5)

DETAIL ALBUM

Tracks: 

1. Enter Sandman
2. In The Realm Of The Netherworld
3. Dream Weaver
4. Baba O’Riley
5. Violin Fantasy
6. The Laws Of Nature
7. Rock On
8. In The Air Tonight
9. Don’t Stop Believin’
10. Random Acts Of Science
11. Eye Of A Tiger
12. The Final Countdown

Platenlabel
Purple Pyramid Records

Labelnummer
CLO 0289

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Jerry Goodman

Wie herinnert zich nog het dubbelalbum ‘Fill Your Head With Rock’, een dubbel compilatie-album van CBS op gekleurd vinyl. Op de hoes stond een wilde violist met wapperende manen. Het perfecte uithangbord voor de progressieve Amerikaanse rock van de jaren ’70.
De viool kreeg eindelijk een terechte plaats in de rockwereld, te danken aan een zekere Jerry Goodman, violist van The Flock. The Flock was een prog-jazzrock band uit Chicago en introduceerde op unieke wijze de viool. Zo extreem goed dat enkele jaren later John McLaughlin alle moeite deed om Jerry Goodman in te lijven.
De kracht van Jerry’s vioolspel lag in zijn klassieke opleiding (en de genen van zijn muzikale ouders) die hij verrijkte met electronische distortion en er de meest bizarre geluiden mee produceerde.
Als violist schitterde hij bij diverse (jazz)-rock bands: Weather Report, The Mahavishnu Orchestra, Hall and Oates, The Dream Theatre en zelfs Toots Thielemans. Ook in de filmwereld werd hij een veelgevraagd session muzikant.
Violin Fantasy geeft een vrij volledig overzicht van zijn huidige carrière. Ook vind je enkele alternatieve uitvoeringen van bekende nummers zoals ‘In The Air Tonight’ van Phil Collins of ‘Baba O’Riley’ van The Who. 
Moet je dit nu alleen kopen voor zijn vioolspel? Absoluut niet. Luister naar ‘Random Acts of Science’ waarin Nik Turner op Sax en Rick Wakeman op keyboard hun solo vertolken. 
Violin Fantasy is een bloemlezing van de invloedrijkste violist op popmuziek en daarvoor alleen al de moeite waard.

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks: 

1. Apple Of My Mind’s Eye 2
2. Torture Chamber Of Commerce
3. Iron Rice Bowl Has Rusted
4. Hydraulic Fracas
5. Tunnel At The End Of The Light
6. Apple Of My Mind’s Eye 1
7. Half Remembered Drowning Dream
8. Sleepwalking The Dog
9. Wanderland Wonderlust
10. Cat Hair All Over It
11. MBBL
12. All Food Comes From China

Platenlabel
Moonjune Records

Labelnummer
MJR078

Distributie
Moonjune Records

Website Artiest
Zhongyu

Het gebeurt niet dagelijks dat ik in het bezit kom van een Amerikaanse band (Seattle) met experimentele muziek gebaseerd op het Chinese klankenspectrum. Zhongyu, echt wel chinees voor ‘Finally’, is uiteindelijk een toffe uitzondering. Bandleader Jon Davis verbleef 3 jaren in Beijing, legde boeiende contacten met de locale Music scene en slurpte gretig de Chinese toonladders.
Een hele uitdaging om een cd vol te componeren met zoveel variatie. Jon zoekt de contrasten op: compositie en improvisatie, sereenheid en chaos, harmonie en dissonantie, complexiteit tegenover simplicity en ‘finally’ akoestisch tegenover elektrisch. Met een schitterend resultaat tot gevolg. Soms gaat ie de post-industriële toer op, om even later op het chinese platteland te belanden. Maar evenzeer ontdek je heel wat jazz(rock)-invloeden of links naar meer progrock (King Crimson, Soft Machine) . Ook hier balanceert hij tussen hoofd en hart, en laat de emoties in de muziek spreken. 
Bestudeer het instrumentarium en je beseft dat zijn composities niet van de eenvoudigste zijn. Je blijft dan ook constant geboeid door het ruime klankenpalet. Sommige nummers neigen meer naar het westers oor terwijl andere hun fundament hebben uit het land van de eeuwige zon. Grenzen opzoeken, dat is Zhongyu’s boodschap.
Zhongyu is een westers experimenteel album met een aantal Chinese toonladders er doorheen geweven. Een boeiende benadering! Een nieuwe klassieker in de muziekgeschiedenis. A quixotic venture.

Line-up:

• Jon Davis (composer, Chapman Stick, Guzheng, Mellotron)
• Dennis Rea (Electric Guitar, Resonator Guitar)
• Alicia DeJoie (Electric Violin)
• Randy Doak (Drums, Percussion)
• Daniel Barry (Trumpet)

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks: 

1. A Kind Of Red
2. Vrooom/Coda: Marine 475
3. The Night Watch
4. Dinosaur
5. Two Hands
6. The Great Deceive

Platenlabel
Basho Records

Labelnummer
SRCD50-2

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Gwilym Simcock

Kort door de muzikale bocht kan je toch wel stellen dat sax goed gedijt in een jazzrock omgeving. Gestript van het zware gitaar- of keyboardwerk bij King Crimson komt nu de virtuoze subtiliteit van 4 saxen bovendrijven. Een herademing die je op de luchtwegen pakt!
Pianist Gwilym Simcock is niet de eerste de beste. Hij meandert tussen jazz en klassieke muziek. Werd sterk beïnvloed door o.a. Chick Corea, Keith Jarrett, Bartók en Ravel. En viel meerdere malen uitgebreid in de prijzen als jazz-performer. Het Londense Delta Sax team scoorde eerder ook al met het herwerken van Soft Machine-materiaal. Samen stortten ze zich nu op legendarische King Crimson-songs. Toegegeven, deze cultgroep droeg al wat jazzy-luizen in haar pels. Maar wat het Delta Saxophone Quartet hier presenteert, geeft het KC-oeuvre van Robert Fripp een andere dimensie.
Je onderscheidt op de cd 4 saxofoons en een piano. Bij het herwerken van de songs bleven de oorspronkelijke harmonielijnen grotendeels bewaard en/of getransponeerd naar de ‘beperkingen’ van die instrumenten. Baslijnen werden overgenomen door de baritone of tenor sax. Hoor hoe de melodielijnen oplichten door het ritmische en energieke pianospel in de geadapteerde jazzversie van songs als The Night Watch (Starless and Bible Black 1974) of in het imponerende Dinosaur (Thrak 1985). 
Moet je een fan of kenner zijn van King Crimson om dit leuk te vinden? Absoluut niet, integendeel. Crimson! is vernieuwend werk voor saxofonisten en jazz piano. Elke muziekliefhebber zal waardering opbrengen voor dit meesterwerk.

Line-up:

• Gwilym Simcock (Pianoforte)
• Greame Blevins (Soprano Sax)
• Pete Whyman (Alto Sax)
• Tim Holmes (Tenor Sax)
• Chris Caldwell (Baritone Sax)

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Crackers
2. Angel Watch
3. Pavane
4. Streetwalker
5. Skydancer
6. Floatin’
7. Gate to Europe
8. Bonustrack:
9. Angel Watch (single edit)

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
WECLEC2525

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Niet gekend

Website Artiest
Jan Akkerman

De Nederlandse gitarist Jan Akkerman is vooral bekend voor zijn werk bij de groepen Brainbox en Focus, maar daarnaast maakte hij meer dan een dozijn soloplaten. Zijn solodebuut werd ‘Tabernakel’ uit 1973, en in 1977 maakte hij zijn “gitaar in bed” elpee. Het was destijds zijn antwoord op Jeff Beck’s ‘Blow By Blow’. Nu is die elpee geremastered en uitgebreid met een bonustrack, opnieuw uitgebracht. De cd is geremastered van de originele Atlantic Records tapes. Het was destijds zijn derde solo-elpee, en zijn eerste na de split met Focus. De nadruk lag meer op jazzrock of fusion. Opener ‘Crackers’  was oorspronkelijk een “try-out” van Focus, en verscheen op de elpee ‘Ship Of Memories’. ‘Angel Watch’ duurt hier meer dan 10 minuten, maar komt als zeldzame single terug als bonustrack. ‘Pavane’ is rustig, waarna ‘Streetwalker’ mooi omlijnd is met strijkers. Daarna komt ‘Skydancer’ nogal dromerig over. ‘Floatin’’ bevalt me minder. En ‘Gate to Europe’ is een rustig, akoestisch nummer, omlijst met strijkers. Het cd-boekje omvat de originele hoes, en een nieuw essay met interview met de artiest. Een aanrader voor liefhebbers van jazzrock. 

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Velocity
2. Ford-F150
3. Double Take
4. Your Turn
5. False Fork
6. 5 & 6
7. Travel Song
8. Texaleans
9. Slow Blues for B.B.

Platenlabel
Tonehunter

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Micha Schellhaas

Micha Schellhaas werd geboren in Duitsland, en speelt al gitaar sinds zijn negende. Hij werd sterk beïnvloed door klassieke rock, blues en jazz, en behaalde een Master op jazzgitaar in Nederland. Nadat hij doorheen verschillende Europese landen getrokken was, ging hij in 2008 richting USA. In Austin, Texas was hij actief in de blues en jazzscène, maar settelde zich in 2013 in Venice Beach, Californië. Dat jaar bracht hij zijn eerste EP uit, ‘Wings of Fire’, die geproduceerd werd door Carl Verheyen van Supertramp. Nu is zijn eerste full album uit, met daarop 9 originele songs, dat via crowdfunding gerealiseerd werd. Opnieuw tekende Carl Verheyen voor de productie. De muzikanten Chad Wackerman (Frank Zappa) op drums, Dave Marotta (Manhattan Transfer) op bas en Jim Cox (Mark Knopfler) op keyboards staan hem bij. Het resultaat is een instrumentaal jazzrock album, met elementen uit blues en rock. Nochtans is er ook R&B aanwezig in de openingstrack ‘Velocity’, waarna de funky blues van ‘Ford-F150’ eraan komt. Daarna is de titeltrack aan de beurt, en iets verderop staat de zachte jazzrock van ‘False Fork’. Daarentegen is ‘5 & 6’ veel meer rockgetint. Swingende bluesrock is dan weer aan de beurt op ‘Texaleans’, waarna de ‘Slow Blues for B.B.’ afsluit. Een niet onaardig debuut.

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Persian Nights
2. Mani in Faccia
3. Yahtzee
4. Passannante
5. Barotrauma (La Zappa sui piedi)
6. Hangover
7. Currywurst
8. Oblio

Platenlabel
MoonJune Records

Labelnummer
MJR074

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Slivovitz

De Italiaanse band Slivovitz werd opgericht in september 2001 en blijft muziek uitbrengen die grenst aan etnische jazzrock. Deze groep uit Napels heeft al doorheen Europa opgetreden, en bracht zijn debuut uit tussen 2004 en 2005. Daarna volgde er een volgend album in 2007, en ‘Hubris’ kwam eraan in 2009. Op hun vorig album ‘Bani Ahead’ duwden ze moderne jazz over zijn grenzen. Nu zijn ze terug met een nieuw project. Hierop presenteren ze een allegaartje van jazzrock, etnische invloeden, progressieve rock & fusion. Het gebruik van sax, violen, trompet en harmonica stuurt deze instrumentale muziek soms in de richting van experimentele jazzrock. Maar een makkelijk toegankelijk album is het niet hoor! Complexe arrangementen en verrassende wendingen zoals in ‘Persian Nights’,  en dat geldt eigenlijk voor het ganse album. ‘Yahtzee’ is zachter van aard. Deze muziek is eigenlijk post-Zappa en dat blijkt duidelijk uit ‘Barotrauma (La Zappa sui piedi)’. Geschikt dus voor melomanen die improvisatie, verrassende melodiewendingen ed. niet schuwen!

Patrick Van de Wiele (3½)