0 Reacties
In 1967 werd een nieuw muzikaal collectie opgestart met volgende muzikanten: Al Kooper, Jim Fielder, Dick Halligan, Randy Brecker, Fred Lipsius, Steve Katz, Bobby Colomby en Dick Halligan. Een bezetting van muzikanten uit diverse muziekstromingen die nu met hun nieuwe crossover band moeiteloos jazz en pop met her en der wat psychedelische invloeden wist te combineren. Na hun debuut in de New Yorkse club Cafe Au Go Go leek het alsof hun weg met gouden stenen was geplaveid. Het werd inderdaad een succes maar niet voor lang. Hun eerste album, wat we dus hier nu in onze bus hebben gekregen, kwam in 1968 via CBS op de markt maar een live-optreden is niet hetzelfde als een studioplaat en de verkoopscijfers bleven uit. Dit tegen de zin van Steve Katz zelf die door CBS gesteund werd om duidelijk te maken dat Al Kooper zich niet meer als zanger mocht profileren. Vermoedelijk hebben ze achteraf van deze beslissing spijt gekregen want voor Kooper was dit meer dan voldoende reden om op te stappen. En wie de geschiedenis van Kooper zowat heeft gevolgd weet dat hij is uitgegroeid tot een machtig muzikant die met de allergrootsten het podium deelde, zelfs als zanger. Ik denk hier bijvoorbeeld alleen al maar aan ‘The Live Adventures van Al Kooper & Mike Bloomfield’, zijn ‘Kooper Session’, zijn samenwerking met Jimi Hendrix en BB King, enz… Maar goed, terug naar deze re-release via Audio Fidelity, die deze klassieker nu uitbrengt op het SACD systeem. Uit dit album onthouden we vooral de schitterende klassiekers ‘I Love You More Than You’ll Ever Now, nog steeds een dijk van een plaat maar die ik persoonlijk meer toeschrijf aan Al Kooper dan aan BST zelf, ‘My Days Are Numbered’ en ‘I Can’t Quit Her’ en laat het nu net composities zijn van niemand minder dan Kooper, waarom dan al die heisa rond zijn zangperikelen. We hebben al veel slechter gehoord en Kooper was niet meteen de zanger waarvoor je watjes in je oren moest proppen. Meer leuke nummers op deze langspeler waren het van Tim Buckley geleende ‘Morning Glory’, Harry Nillson’s ‘Without Her’ en de slijmplaat allertijden ‘Just One Smile’ van meneer Randy Newman gaan de klassieker van Goffin/King ‘Some Much Love/Underture’ vooraf. Zeker geen slecht album maar niet altijd even toegankelijk voor iedere muziekliefhebber maar dat heb je meer met dit soort crossover bands. Alfons Maes (3½) Audio Fidelity I AFZ5 195 I Glass Onyon I Al Kooper I Blood, Sweat & Tears
De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ik nog nooit van Carl Franklin had gehoord. Het is dan ook een ware ontdekking eens wij het schijfje in onze cd-speler hebben geladen. Carl blijkt uit New London, Connecticut te komen en begon vrij vroeg met muzieklessen. Zo zat hij op 5-jarige leeftijd reeds achter de piano en ontdekte kort hierop de akoestische gitaar. Al snel ging zijn aandacht naar het elektrische instrument, en werd hij beïnvloed door rockers als Joe Walsh en Brian May van Queen. Maar toen werd Carl spreekwoordelijk gestrikt door de fusion en jazz klanken van ondermeer Larry Carlton en de gespecialiseerde bluesstijlen. Na zijn middelbare school woonde hij een tijdje in het Berklee College of Music en werd er sterk aangetrokken door de opname- en productie richting. Logischerwijs kom je dan automatisch bij de computer gebaseerde muziekproducties. Samen met zijn broer Jay opende hij dan een computer-based ingerichte studio. Carl richtte met Jay een bandje op die met ‘Lifeboat to Nowhere’ een eerste cd op hun actief hadden. Nu is er dus uiteindelijk ‘Been a While’ en het ligt in de lijn der verwachtingen. Het is een hypermodern product en bevat wat heel technologische eigenschappen. Het album opent met ‘Waiting for the Summer to Come’. Carl neemt meteen de meeste instrumentatie voor zijn rekening. Enkel de hoornsectie laat hij voor The Franklin Brothers. Het daaropvolgende ‘Drive my Car’ is inderdaad de klassieker van de Beatles. Maar Carl geeft er een leuke funky twist en groove aan. Niet meer of niet minder dan een leuk nummer dus. In ‘Chain Reaction’ komt Matt Scofield de jazzy sfeer wat opkrikken. Hier is alweer Steely Dan niet ver weg te denken. Een andere sterke track is ‘Boogie Groove’, wat meteen ook een muzikale verwijzing is naar de verhaallijnen in de tekst. Het basgedreven ritmes van ‘False Profit’ zijn een meerwaarde in de opmerkelijke sound. Net zoals de jazzy diversiteit in ‘Big Butter and Egg Man’ van Louis Armstrong. Of het door Alan Lomax bij elkaar gepende ‘The Titanic’ en laat dat nu twee uiteenlopende nummers zijn. Pianist Al LaPorte kleurt de song met zijn klavier en geeft het een heuse New Orleanse groove. De fusie tunes van het instrumentale ‘Time Bomb’ is een beetje de vreemde eend in de bijt. En het afsluitende ‘Out of your Way’ is alweer met een vette knipoog naar Steely Dan. Misschien is net daarom ‘Been a While’ zo’n een rustig luisterstuk geworden. Philip Verhaege (4) With a nod to Steely Dan, the album 'Been a While' has become a quiet listening piece. Eigen Beheer I Zonder Nummer I Hemifran I Carl Franklin
|
