Category: Blues

Dee Miller Band: Leopard Print Dress

22/2/2019

Foto

detail album

Tracks:

Hot And Sweaty
Strongest Weakness
Take It To The Limit
Leopard Print Dress
Back In The Saddle
Last Two Dollars
I Sing The Blues
Midnight In Harlem
Black Cat bone
Steppin'

Website Artiest
Dee Miller Band

Minneapolis werd in de jaren tachtig muzikaal vooral bekend als een centrum voor Rhythm en Blues toen de veelzijdige Prince tot roem uitgroeide. Maar de streek met de twin-cities stond al langer bekend om de descendentie van opmerkelijke moderne folkmuziek, gospel-, blues-, alt- en jazzartiesten. Dee Miller groeide op in Saint Paul, Minnesota. Zong met haar favoriete vocalisten en was lid van veel lokale bands die de titel "The Duchess of The Blues" meekregen. In 2004 vormde ze haar eigen band. In de herfst van 2018 nam de Minnesota Blues Society, Dee Miller op in de Minnesota Blues Hall of Fame in de categorie "Performer". Samen met de ritmesectie van Eric Meyer (bas, zang), Mike DuBois (drums) en het keyboardvirtuoos Jesse Mueller trok Dee Miller naar de Villa Studio én blikte er tien onvolprezen songs in. De vlijmscherpe originele en creatieve covers weerspiegelen de diversiteit in het repertoire van de band. De track ‘Hot & Sweaty’ mag de dans openen en krijgt navolging in het funky ‘Strongest Weakness’ en de ballade ‘Take It To The Limit, origineel van The Eagles. In de rockende titeltrack mag Craig Clarck de vocale partijen voor zijn rekening nemen en komt ook de boogiewoogie track ‘Back In The Saddle’ ongenaakbaar door onze woofer geknald. Het nummer ‘Last Two Dollars’ is een knappe soul alteratie door Clarck’s vocalen. Harp duivelskunstenaar Steve "Boom Boom" Vonderharr mag de song 'I Sing The Blues' de hemel inblazen én Toby Marshall komt met zijn Hammond B3 neergedwarreld op de mooie coverballade van 'Midnight In Harlem’, een nummer van van Derek Trucks en Mike Mattison. Albert Collins’ ‘Black Cat Bone’ krijgt funky arrangementen aangemeten en vloeit recht naar de obscene blues song ‘Steppin’. Heerlijk schijfje !

Philip Verhaege (4 ½)

Together with the rhythm section of Eric Meyer (bass, vocals), Mike DuBois (drums) and keyboard virtuoso Jesse Mueller, Dee Miller went to the Villa Studio and recorded ten amazing songs. The razor-sharp original and creative covers reflect the diversity of the group's repertoire.

Ina Forsman: Been Meaning To Tell You

21/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Be My Home
Get Mine
All Good
Genius
Whatcha Gonna Do
Why You Gotta Be That Way
Miss Mistreated
Figure
Who Hurt You
Every Single Beat
Chains
Sunny

Website Artiest
Ina Forsman

Misschien heb je ooit al wel eens een glimp van Ina Forsman opgevangen. Ze is namelijk een rijzende ster in de Finse bluesscène. Op haar zesde levensjaar wist Ina al dat ze zangers zou worden. Met een zekere vastberadenheid scoorde ze amper tien jaar later in de Finse Idols competitie. Haar interpretatie van de Etta James song ‘All I Could Do Was Cry’ sloeg in als een bom. Als mondharmonicaspeler Helge Tallqvist haar inleid in de blues was al even snel een nieuwe blues ster geboren. Samen vertegenwoordigde het duo in 2014 hun thuisland Finland op de European Blues Challenge in de Letse hoofdstad Riga en hadden een succesvolle cd-opname. Niet veel later toerde ze ook met Lightnin’ Guy doorheen ons Belgenlandje. Met recht uit het hart geschreven songs was haar titelloze debuutplaat een dijk van een plaat. Haar unieke stem en onvergetelijke podiumuitstraling lenen zich perfect voor de soulgevoelige blues nummers. Anno 2016 toert ze ook volop met de Ruf Blues Caravan: ‘Blue Sisters featuring Tasha Taylor, Ina Forsman & Layla Zoe’. Ina groeide op in het mooie stadje Sipoo, dat gelegen is in de Finse provincie Southern Finland in de regio van Eastern Uusimaa. In 2013 verscheen het album ‘Ina Forsman with the Helge Tallqvist Band’. Nu is er ‘Been Meaning To Tell You’, dat alweer verschenen is op kwalitatieve label van Thomas Ruf en werd geproducet door Mark ‘Kaz’ Kazanoff in Austin, Texas. De release zit blijkbaar vol verrassingen want Ina opent met de zeer gevoelige pianoballade ‘Be My Home’, om te vervolgen met het f unky ‘Get Mine’. Drummer Brannen Temple, bassist Chris Maresh en Laura Chavez, met haar knappe Wah Wah pedaal funky riffs, staan vrijwel structureel in de spotlights. Het soul begeesterde ‘All Good’, met die schitterende The Texas Hoorns én het soul en funky ‘Genius’ zijn volgende hoogtepunten. Het soul getinte ‘Watcha Gonna Do’ heeft na de spijkerende drumbeat ook de Texas Horns in de compositie. Na de verhaallijnen uit ‘Why You Gotta Be That Way’ komt Ina ons betoveren met de bluesy ballade ‘Miss Mistreated’ en het gevoelige en piano geordende ‘Figure’. Het soulvolle ‘Who Hurt You’ is een prima danssong, net zoals het jazzy en Latin geënthousiasmeerde ‘Every Single Beat’. De hypnotiserende beat en ritmiek uit ‘Chains’ staat in aangename antithese met het a capella geperformde ‘Sunny’. Highly recommended..!

Philip Verhaege (5)

Now there is 'Been Meaning To Tell You', which has already appeared on the quality label Ruf Records and was produced by Mark 'Kaz' Kazanoff in Austin, Texas. The release is apparently full of surprises. Ina opens with the very sensitive piano ballad 'Be My Home', to continue with the very funky 'Get Mine'. Hypnotic beats, clever blues and soul are the main measure in this highly recommended album…!

Willa Vincitore: Choices

21/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Just Ain’t The Same
Choices
Need A Little Help
Trust
I Love You Baby
Everything Hurts
Bite Me
It Is What It Is
These Days
Money Can’tBuy It

Website Artiest
Willa Vincitore

Er valt anno 2019 blijkbaar heel wat te ontdekken in deze blues wereld. Neem nu Willa Vincitore, een inductieve NY State Blues Hall of Fame diva. En toch heeft singer-songwriter Willa Vincitore al bijna twee decennia een heuse fanbase opgebouwd in en rond de Hudson Valley van New York. Terwijl haar songwriting een eclectische mix van blues, soul, rock, funk is, is er één ding dat alles met elkaar verbindt. En dat is haar indrukwekkend stemtimbre. Willa's debuut-cd ‘Better Days’ verscheen begin 2017 en werd lovend ontvangen door recensenten over de hele wereld. The Blues and Roots Music Report noemde het als een van de ‘Top 50 Contemporary Blues-releases’ van 2017. Haar tweede release, ‘Choices’ blijft haar eclectische songwriting vertonen. In al die diepe lyrics graaft en classificeert Willa haar nummers. Hier zijn veel invloeden te horen, variërend van pop, rock en R & B uit de jaren '70 en '80, tot Americana, blues en zelfs gospeltonen Willa koos er nu voor om een nummer te coveren. Het funky ‘Money Can Not Buy It’, is een knap eerbetoon aan Annie Lennox. Ze trok voor deze tien songs naar de Building Studios in Marlboro, New York. Willa opent hier alvast met de beukende blues rocker ‘Just Ain’t The Same’, om na de titeltrack het soul begeesterde ‘Need A Little Help’ en de slow blues songs ‘Trust’ en ‘I Love You Baby’ op haar fans los te laten. Het jazzy ‘Everything Hurts’ heeft dan weer die broodnodige pianostructuur van Scott Milici en Karl Allweier’s akoestische gitaartunes rond zich opgebouwd. In het funky ‘Bite Me’ is het moeilijk stil zitten, maar met het emotionele ‘It Is What It Is’ neemt Willa bewust wat gasoline terug. De blues groove uit’ These Days’, met bassist Brandon Morrison, Chris Vitarello (gitaar) en saxofoon virtuoos Jay Collins in de backing leidt ons naar het funky ‘Money Can’t Buy It’, dat bol staat van enige wah wah pedaal sensitieve gitaarriffs. Handsome release..!

Philip Verhaege (4 ½)

With her second release, 'Choices', Willa continues to show her eclectic songwriting. Here you can hear many influences, varying from pop, rock and R & B from the 70s and 80s, to Americana and blues..!

Paul Nelson: Still Under Trough

20/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Go Down Ezekiel
Ghost In The Basement
Color It Blue
Secret
Lay a Little
Alice Mullin
I Walk the Line
Relative Work
Silent Majority
Over Under Through
There Is Weeping

Website Artiest
Paul Nelson

Laat ons in de eerste plaats deze Paul Nelson niet verwarren, met dé Paul Nelson, die jarenlang de rechterhand en gitaarwizzard was in Johnny Winter’s band.
De in New Hampshire, New Engeland gebaseerde Paul Nelson heeft met ‘Still Under Trough’ alweer een geweldige release geproduceerd. Hij is een geweldige singer-songwriter/gitarist die zich een weg baant doorheen zijn eigen blues, roots en folk wereld. Nu kreeg Paul hulp van Kevin Barry op gitaar en lapsteel, drummer John Sands, bassisten Richard Gates en Paul Kochanski, Tom Eaton op toetsen en percussie én Jeff Oster op bugel en trompet. Het album opent met de hypnotiserende en mysterieuze gitaartunes uit ‘Go Down Ezekiel’. Een nummer dat een vervolg concipieert in het geestrijke ‘Ghost In The Basement’ en het effectuerende ‘Color It Blue’, met Kristin Cifelli als achtergrondzangers. De track ‘Secret’ heeft dan weer een jazzy groove en sluit net als de folky ballade ‘Lay a Little’ nauw aan bij ‘Alice Mullin’, dat is ingekleurd met Jeff Oster’s bugeltunes. De enige cover op de release is Johnny Cash’s ‘I Walk The Line’. Ellis Paul, die een grote Cash fan is, komt Nelson vocaal bijstaan in het soul gedrenkte nummer. Het geeft de song dan ook de nodige dieptegang. Het country begeesterde ‘Relative Work’ en ‘Silent Majority’, dat zelfs even naar de blues rock usurpeert, zijn volgende hoogtepunten op de release. De titeltrack wordt opgefleurd door trompetgeschal en een aardig potje gitaar en brengt ons naar het afsluitende ‘There Is Weeping’. Heerlijk en rustige blues, roots Americana en country zijn de hoofdmaat op deze release.

Philip Verhaege (4 ½)

Song crafter, blues explorer, mystery muser Paul Nelson brings the music home with his album, Over Under Through. Traveling through a landscape of blues, roots, and folk, Paul delivers a musical experience that captures and inspires with songs like “Ghost in the Basement”, “Color It Blue”, “Go Down Ezekiel” and the title song.

Big Joe And The Dynaflows: Rockhouse Party

20/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Driving Wheel
So Mean To Me
8 Men 4 Women
Go On Fool
World Gone Wrong
If You Need Some Lovin’
Overdrive
Tennessee Woman
Go With The Flow
I’m A Country Boy
Vibrate
Sleepy Joe
Two Years Of Torture

Website Artiest
Big Joe And The Dynaflows

Big Joe Maher, beter gekend als kortweg Big Joe, begon zijn muzikale carrière reeds in ‘high school’ met zijn door jazz geïnspireerde band The Starliners. Na zijn schoolperiode stond hij al vlug als ‘support’ of ‘backing band’ voor de groten in de blueswereld op het podium. Na een aantal jaren de negen koppige swingband The Uptown Rhythm Kings te hebben geleid, alsook enkele jaren de drumstokken te hebben gehanteerd in de Tom Principato Band, stampte hij de succesvolle jumpbluesband Big Joe And The Dynaflows uit de grond. Ondertussen heeft Big Joe zich geprofileerd als één van de beste bluesdrummers, die de ‘old school shuffle beat’ tot in de kleinste puntjes beheerst. Bewonderenswaardig is tevens dat hij in zijn liefde voor de authentieke swing en jumpblues, op ‘Rockhouse Party’ de jongere generatie betrekt. De 16 jarige gitarist Yates McKendree, zoon van de tevens op dit album spelende toetsenman Kevin McKendree, is daar een mooi bewijs van. En hier houdt het nog niet op. Ook Erin Coburn, te horen op backing vocals, is 16 jaar en toch staat zij al met beide voeten stevig in de blues. Voor de zangpartijen laat Big Joe zich op 5 songs aflossen door bassist Tom ‘Mookie’ Brill. Yates voelt zich meteen goed in zijn vel in Sykes’ ‘Driving Wheel’, waar hij samen met de eveneens van dienst zijnde snarenplukker Robert Frahm het mooie weer maakt. In opvolger ‘So Mean To Me’ gaat de microfoon richting Tom Brill, die deze ook blijft hanteren in het soulvolle ‘8 men 4 Women’ van Don Robey en een eerste maal opgenomen door O.V. Wright. Met het nog steeds actuele ‘World Gone Wrong’, een pracht van een slowblues, knap ingeleid door Kevins piano en waarin Kevin voor een solo de piano ruilt voor het orgel, komen we dan bij het eerste originele, door Maher gepende nummer. Een prachtige song! In ‘jumpmodus’ verkeren we in het instrumentale ‘Overdrive’, net als in Maher’s ‘Go With The Flow’. Dat de jonge McKendree over ontluikend songschrijverstalent beschikt, laat hij horen in de samen met Frahm geconstrueerde, jazzy instrumental ‘Sleepy Joe’.
Big Joe And The Dynaflows steken met dit album het vuur aan de lont voor een uitzinnige ‘Rockhouse Party’. Wie zei er ook weer dat goede wijn geen krans behoeft?

Lambert Smits (5)

Big Joe Maher is not only one of the best 'in the old school style' rooted drummers, but he also has a not unpleasant voice. With covers and original songs, in blues, swing and jump style you get with this album the unsurpassed soundtrack for a real 'Rockhouse Party' ......!

Tommy Castro and The painkillers: Killin’ It Live

19/2/2019

Foto

title 0

Tracks:

Make It Back To Memphis
Can't Keep A Good Man Down
Leaving Trunk
Lose Lose
Calling San Francisco
Shakin' The Hard Times Loose
Anytime Soon
She Wanted To Give It To Me
Two Hearts
Them Changes

Website Artiest
Tommy Catro and The Painkillers

Tommy Castro and The Painkillers staan reeds geruime tijd garant voor opwindende hedendaagse bluesrock, die hij wel heel graag inkruid met zijn soulvol stemgeluid. Tommy werd geboren in San Jose, Californië waar hij op zijn tiende levensjaar voor het eerst een gitaar zou beroeren. Hij was al even snel in de ban van kleppers als Eric Clapton, Elvin Bishop en Mike Bloomfield. Toen hij ouder werd ontdekte Tommy ook het blues en gitaarwerk van Muddy Waters, B.B. King, Elmore James, Freddie King en Buddy Guy. Sinds enkele jaren zit Tommy Castro bij het gerenommeerde Chicago gebaseerde blues label Alligator Records. Drie jaar geleden promootte hij volop zijn nieuwe album ‘Method To The Madness’. Samen met Randy Macdonald (bas), Bowen Brown (drums) en keyboard wizard Michael Emerson trok Castro naar diverse clubs waar heel wat nummers werden geregistreerd. Er werd een selectie van tien songs gemaakt. Het funky ‘Make It Back To Memphis’, uit het album ‘Hard Believer’ uit 2009 mag de dans letterlijk en figuurlijk openen. Meer dan twintig jaar geleden registreerde Casto de blues rocker ‘Can’t Keep A Good Man Down’. De heren vervolgen hun weg in het funky ‘Leaving Trunk’, origineel van Sleepy John Estes. Het nummer ‘Lose Lose’ is een zeldzame slow blues in de live descriptie. Castro’s gitaarriffs vinden hier een luisterend oor in Emeron’s pianoarrangementen. Uit zijn album ‘Right As Rain’ haalde Castro de blues shuffle ‘Calling San Francisco’ en het waanzinnige ‘Shakin’ The Hard Times Loose’. De soulballade ‘Anytime Soon’ is een volgend hoogtepunt. Net zoals het funky en baslijn groove gemotiveerde ‘She Wanted To Give It To Me’. Op naar een ‘grand finale ‘ met het swingende ‘Two Hearts’ en Buddy Miles’ ‘Them Changes’. Wie Tommy Castro and The painkillers nog nooit live aan het werk zag, krijgt nu een uitgelezen kans met deze knappe liveregistratie ‘Killin’ It’…!

Philip Verhaege (5)

Tommy Castro has been with the renowned Chicago-based blues label Alligator Records for several years now. Three years ago he promoted his new album 'Method To The Madness'. Together with Randy Macdonald (bass), Bowen Brown (drums) and keyboard wizzard Michael Emerson, Castro went to various clubs where many songs were recorded. A selection of ten songs was made for this ‘Killin’ It’ Live…!

Peter Rogan: Still Tryin’ To Believe

19/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Still Tryin’ To Believe
The Only One
Kickin’ The Can
River Man
The Rolling Mill Blues
Mercy
The Start Of Something Easy
Sweet Baby Blues
Beautiful Honey
Big Green Rambler
Song For Keith
Reprise

Website Artiest
Peter Rogan

Peter Rogan was voor mij een totaal onbekende artiest. Ik zeg er wel graag bij, was! Hij is een singer-songwriter die is gebaseerd in Reading, Pennsylvania, niet zo heel ver van Philadelphia gelegen. Peter Rogan groeide op in de jaren ‘70 toen hij rock en blues speelde en de jazz sound ontdekte in zijn late tienerjaren. In de vroege jaren ‘80, verliet Peter de rock-'n-roll scéne en verdiepte zich fulltime in de jazzwereld. Hij verhuisde in 1985 naar NYC en studeerde bij Leni Stern en volgde een paar lessen bij John Abercrombie en Wayne Krantz. De laatste drie jaar heeft Peter nummers geschreven met Grammy winnende songwriter / muzikant Phil Madeira uit Nashville. Peter is ook een tweevoudig finalist bij de ‘Great American Song Contest’ in 2014 en 2016. En won een award in 2017 voor de compositie ‘Song For Keith’, die hij in co-schrijverschap neerpende met Chris Heslop. In de studio vond hij, naast enkele opmerkelijke speciale gasten, backing bij en met Will Kimbrough op gitaar en dobro, Phil Madeira (gitaar, orgel, piano en lapsteel), bassist Chris Donohue en drummer/percussionist Dennis Holt. Al dan niet in co-schrijverschap pende Peter alle twaalf nummers bij elkaar. Met een mix van Americana, blues, funk en jazz promoot hij zijn eerste full-length CD. Rogan’s debuutplaat opent met de funky titeltrack die ook wat folky invloeden herbergt. De toon is gezet en de kop is eraf. ‘The Only One’ is een hemels mooi duet met Allison Dietz. Het nummer leunt wel heel dicht bij de country folk sound en vooral Rickie Simpkins’ viool arrangementen zijn hierbij belangrijk. Het vrolijke ‘Kickin’ The Can’ heeft net die groove om een nummer groot te maken. Orgelist Craig Kastelnik vervoegd de band en ook Dawn Blandford, Charlene Holloway en Jacqui Thompson zijn significant met hun backingvocals. Tijd om een heuse blues rocker boven de doopvond te houden met ‘The Rolling Mill Blues’, het tijdloze ‘Mercy’, de slow blues ‘Sweet Baby Blues’ en het honingzoete ‘Beautiful Honey’. Het moderne ‘Big Geen Rambler’ staat dan weer in aangename divergentie met het instrumentale en jazzy gestructureerde ‘Song For Keith’ en een ‘Reprise’ van de titeltrack ‘Tryin’ To Believe’.

Philip Verhaege (4 ½)

In the studio Peter found, in addition to some remarkable special guests, backing in and with Will Kimbrough on guitar and dobro, Phil Madeira (guitar, organ, piano and lapsteel), bassist Chris Donohue and drummer / percussionist Dennis Holt. Whether or not in co-writing, Peter panned all twelve numbers together. With a mix of Americana, blues, funk and jazz he promotes his first full-length CD. Great !

Michael Jerome Brown: That’s Where It’s At!

16/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Don’t Ask Me Why
Black Nights
Skeletons
Pharaoh
Everybody Ought To Treat A Starnger Right
Love’s A Funny Thing
Remember When
Here I am
Louisiana
Somebody Have Mercy
Curtis’ Blues
That’s The Way Love Is
Where Is The Song ?
Pharaoh (Reprise)

Website Artiest
Michael Jerome Brown

Michael Jerome Brown is een drievoudig Canadian Folk Music Award (Traditional Singer, 2015, Solo Artist, 2012 & 2008), Maple Blues Award (met 32 nominaties sinds 1999), Kerrville (Texas) New Folk Finalist, viervoudig Juno Award Nominee (Roots / Traditional Blues-categorieën) winnaar. Hij is een multi-instrumentalist, songwriter en een wandelende encyclopedie van American Roots-muziek. Michael is geboren in South Bend, Indiana en is de zoon van Engelse hoogleraren wier liefde voor muziek en poëzie hen inspireerde om hun negen jaar oude zoon naar de grote jazz-, blues- en folkclubs in Montreal te brengen. Op veertienjarige leeftijd was MJB al een vaste waarde in de levendige folk- en koffiehuisscene. Banjo, viool, mandoline, alle soorten gitaren en mondharmonica vormen allang geen geheimen meer voor MJB. De release ‘That’s Where It’s At!’ is zijn nieuwe album op het label Borealis Records. Het album concentreert zich op de connectie tussen akoestische blues, folk en soul. Michael’s gitaararrangementen laten zich leiden door en met drummer John McColgan op vijf nummers. Vocal gasten zijn onder andere Harrison Kennedy op het gospel begeesterde ‘Pharaoh’ en ‘That’s The Way Love Is’, Roxanne Potvin op ‘Remember When’ en Eric Bibb in het Delta blues geënthousiasmeerde ‘Everybody Ought To treat’ . Vijf originelen songs worden ingemengd met nummers van onder meer Blind Willie Johnson, Sam Cooke , Randy Newman en Stevie Wonder. Knap..!

Philip Verhaege (4 ½)

This release focuses on the connection between blues, folk and soul. Recorded largely live off the floor in Sherbrooke, Montréal, and Hamilton, Michael’s fingerstyle guitar and warm, unaffected vocals are front and centre, accompanied only by John McColgan’s funky drumming on five songs. Vocal guests include Harrison Kennedy, Roxanne Potvin and Eric Bibb. Five originals are mixed in with songs from Sam Cooke, Bobby “Blue” Bland, Al Green, and Stevie Wonder, as well as two spirituals from way back – the roots of gospel and soul.

Black Cat Biscuit: That's How The Cookie Crumbles

14/2/2019

Foto

detail album

Tracks:

Train 66
Haunting Me
Sons Of A Vampire
Parrot Woman
Ain’t Got Nobody To Come Home
What I Really Need Is You
He’s A Fool
Bad James
Hey Little Kiddy
I Don’t Know
So Sad And Lonely
Goin’ Home

Website Artiest
Black Cat Biscuit

Black Cat Biscuit uit het Belgische Limburg presenteren pretentieloos en strak in het pak gegoten hun live performen. De soulmates Bart ‘Yasser’ Arnauts (vocals, gitaar), Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (gitaar), Patrick ‘Pat Alley’ Indestege (bas) en drummer Jeff ‘junior’ Gijbels betoveren ons in hun roots-en blues wereld. Met een aanstekelijke ritmiek bouwden ze van meet af aan ook een stevig feestje op en rond de pittoreske kerk van Swing Wespelaar in 2018. Black Cat Biscuit ontstond drie jaar eerder en hadden als doelstelling om enkel originele nummers te spelen. Ze werden terecht winnaar van de Belgische Blues Challenge anno ’18, wat resulteert in een deelname aan de European Blues Challenge, dat doorgaat het eerste weekend van april 2019 in Ponta Delgada, op de Azoren van Portugal. In november werd de single ‘Parrot Woman’, met bijhorende videoclip, als introductie voor het debuutalbum ‘That’s How The Coockie Crumbles’ op het grote publiek losgelaten. Het voodoo begeesterde ‘Train 66’ is de perfecte opener. Jeff Junior’s strakke drumpartijen, een vete slidegitaar en Sepanski’s harptunes vormen de basis voor de song. De toon is gezet en het swingende ‘Haunting Me’ en de hypnotiserende drumintro van het New Orleans geënthousiasmeerde ‘Sons Of A Vampire’ leidden ons naar de gelardeerde en duistere gitaarriffs uit ‘Parrot Woman’ en het jazzy geïnstrueerde ‘Ain’t Got Nobody to Come Home’. En de diversiteit blijft hoogtij vieren. De (h)eerlijke shuffle in ‘What I Really Need Is You’ staat in aangename antithese met het slide en blues harp gemotiveerde ‘He’s A Fool’. En ook bij het swingende en country beïnvloede ‘Bad James’ is het moeilijk stilzitten. De heren weten duidelijk hoe een release op te bouwen, geen stonde slaat enige indolentie toe én dan moet het schitterende en ragtime bluesje ‘Hey Little Kiddy’ en het West Coast bezielde ‘I Don’t Know’ nog de revue passeren. Het stemming wisselende ‘So Sad And Lonely’ is de ideale song om te soleren en dat zal live ook wel blijken. Het afsluitende ‘Goin’ Home’ is met een vette knipoog naar The Allman Brothers, en daar is uiteraard niets mis mee. Om deze knappe en spannende debuutplaat ‘That's How The Cookie Crumbles’ te promoten, gaan Black Cat Bisquit hoogstwaarschijnlijk een zeer drukke festival zomer tegemoet! See you there, guys…

Philip Verhaege (4 ½)

Black Cat Biscuit play spellbound live gigs that you should not miss. To promote this handsome and exciting debut album 'That's How The Cookie Crumbles', the band Black Cat Bisquit is going through a very busy summer festival!
But first let yourself be enchanted by their debut album.

Tomislav Goluban: Chicago Rambler

14/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Pigeon Swing
Locked Heart
Bag Full Of Troubles
Jerry Ricks On My Mind
Can't Find Myself
Home Made Honey
One Way Ticket
Do The Right Thing
Little Pigeon
Jerry Ricks On My Mind (Acoustic)
Searchin' For My Baby
I'll Go To My Cottage

Website Artiest
Tomislav Goluban

De Kroaat Tomislav Goluban bestudeerde intensief meer dan twintig jaar een van de Amerikaanse grootste muziekvormen, de blues. Hij was de eerste Kroatische vertegenwoordiger in 2009 op de International Blues Challenge in Memphis, TN en is een van de oprichters én de eerste president van de "Croatian Blues Forces". Tomislav ontwikkelde met “The harmonica in Blues", een educatief muziekprogramma dat wordt aangeboden aan de leerlingen van de basis- en middelbare scholen in heel Kroatië. Zijn achternaam ‘Golub’is zowaar Kroatisch voor duif en was zowaar de inspiratiebron voor zijn artiestennaam, Tomislav ‘Little Pigeon’ Goluban. Nu trok Tomislav naar Chicago en de Joy Ride Studios om zijn tiende album in te blikken. Als producer kon hij Eric Noden overtuigen en samen werkte ze vakkundig elf nieuwe songs uit. De ritmesectie bestond uit bassist EG McDaniel en drummer Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith. Tomislav blijkt wel heel goed naar Little Walter te hebben geluisterd want de openingstrack ‘Pigeon Swing’ is volledig in Walter’s swingende blues stijl. Het nummer ‘Locked Heart’ is een 12/8 blues die heel wat soul blues invloeden van Jimmy Reed en zelfs Slim Harpo herbergt. Van de doorgedreven shuffle ‘Bag Full Of Troubles’ gaat het gezwind naar ‘Jerry Ricks On My Mind’. Tomislav en Jerry Ricks zijn soulmates, zoveel is wel duidelijk. Ze speelde samen een laatste concert voor Ricks overlijden in 2007. Philadelphia Jerry Ricks woonde, overleed en ligt opgebaard in het pittoreske stadje Kastav, iets hoger gelegen nabij de kuststad Opatija in het Kvarner gebied. In het country blues begeesterde ‘Can’t Find Myself’ komt Noden met zijn slide gitaar in de spotlights, net zoals Tomislav zijn blues harp kunsten verheft in het swingende ‘Home Made Honey’ en in het trein denderende ‘One Way Ticket’. Een Bo Diddley ritmiek in ‘Do The Tright Thing’ en een Muddy Waters geestrijke groove uit ‘Little Pigeon’ zijn volgende chapiters. De track ‘Jerry Ricks On My Mind’ kreeg ook een akoestische versie aangemeten. Hiermee komt Tomislav wel heel dicht in de buurt van Jerry Ricks ongenaakbare Delta blues. Het swingende ‘Searchin’ For My Baby’ en ‘I’ll Go To My Cottage’, dat vocaal in het Kroatisch is geperformed, mogen de dans beëindigen. Tomislav Goluban speelt sinds 1997 harp en is geïnspireerd door old-school blues harpers zoals Sonny Terry, Slim Harpo, Paul Butterfield, Gary Primich, Kim Wilson en Joe Filisko

Philip Verhaege (4 ½)

Tomislav Goluban plays harp since 1997 and is inspired by old-school blues harpers like Sonny Terry, Slim Harpo, Paul Butterfield, Gary Primich, Kim Wilson and Joe Filisko. Now Tomislav went to Chicago and his Joy Ride Studios to record his tenth album. As a producer, he was able to convince Eric Noden and together she elaborately elaborated eleven new songs.

Katarina Pejak: Roads That Cross

13/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Nature Of My Blues
Sex Kills
Cool Drifter
Moonlight Rider
Old Pain
Chasing Summer
Turtle Blues
Down With Me
She's Coming After You
Roads That Cross
The Harder You Kick

Website Artiest
Katarina Pejak

Van haar geboortestad Belgrado tot de Marz Studios in Texas, waar ze haar oogverblindende nieuwe album opnam, heeft Katarina Pejak talloze muzikale wegen bewandeld.
Met de release ‘Roads That Cross’ onthult deze prijswinnende performer een frisse set nummers. Geïnspireerd door blues, jazz, country en rock-'n-roll is dit muziek die grenzen overschrijdt. In 2011 won ze een studiebeurs aan het befaamde Berklee College of Music. Verwierf een Songwriting Achievement Award en werd bedolven onder heel wat lovende kritieken voor de albums ‘Perfume & Luck’ (2010), ‘First Hand Stories’ (2012) en ‘Old New Borrowed And Blues’ uit 2016. Nu promoot ze haar debuutplaat op het label Ruf Records en producer/gitarist Mike Zito leidde alles traditie getrouw in goede banen. Mike stond ook achter de microfoon voor de blues rocker ‘Moonlight Rider’. In de studio vond Katarina verder ook backing bij Laura Chavez (gitaar), Lonnie Treving (bas) en drummer Damien Llanes. Het rijkelijk geïnstrumenteerde 'Nature Of My Blues’ mag de dans openen. Als dat de natuur van haar persoonlijk blues-voorkeur is, staan ons nog mooie stonden te wachten met een goed ogende Pejak. In het piano begeesterde ‘Seks Kills’ laat Katarina meteen wat stoom af, net zoals in het emotionele ‘Old Pain’ én de titeltrack. Contrasteren doet ze dan weer in het met Chavez gitaarriffs overgoten ‘Cool Drifter’, het bluesy ‘Moonlight Rider’, het opwindende ‘Chasing Summer’ en het zwoele ‘Turtle Blues’. Het reggae-achtige "Down With Me’ en de Latin groove uit ‘She's Coming After You’ zijn volgende chapiters op de release. Het jazzy ‘The Harder You Kick’, gedragen door Pejak’s orgelarrangementen en haar verbazingwekkende stem, is meteen een knappe afsluiter.

Philip Verhaege (4 ½)

Making her debut on the iconic Ruf Records – and taking part in the label’s famous Blues Caravan tour in 2019 – Roads That Cross is the stone-cold classic that Katarina has promised since the start. Rewind to the post-millennium and this upcoming artist was already a little different: a classical piano virtuoso who raided her father’s record collection for Tom Waits, Bessie Smith, Van Morrison and Otis Spann – then challenged herself to write songs that measured up.

Ivory Joe Hunter: Since I Met You Baby And All The Hits 1945-1958

8/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Ivory Joe Hunter with Johnny Moore’s 3 Blazers
Blues At Sunrise

Ivory Joe Hunter & His Band
Seventh Street Boogie
Ivory Joe’s Boogie
Pretty Mama Blues
She’s A Killer
San Francisco Blues
Don’t Fall In Love With Me
What Did You Do To Me
I Like It
Waiting In Vain
Blues At Midnight
Guess Who
Landlord Blues
Jealous Heart
All States Boogie
I Almost Lost My Mind
Quit My Pretty Mama
S.P. Blues
I Need You So
It’s A Sin

Ivory Joe Hunter and His Ivory Tones

It May Sound Silly
I Got To Learn To Do The Mambo
A Tear Fell
Since I Met You Baby

Ivory Joe Hunter with Ray Ellis Orchestra

Empty Arms
Love’ A Hurting Game
Yes, I Want You

Alhoewel pianist en zanger Ivory Joe Hunter tot de legendarische artiesten behoorde in de rhythm & blues van eind jaren ’40 begin jaren ’50, wordt er in de annalen van de Amerikaanse rootsmuziek weinig aandacht aan hem besteed. Zijn carrière ontwikkelde zich ook op het scharniermoment waarop rhythm & blues de voedingsbodem werd voor rock-‘n-roll. Later zou hij zelfs opnames maken die meer de poprichting insloegen. Als tiener leerde Joe zichzelf piano spelen, terwijl hij zijn zang bijschaafde, zoals zovelen, in het plaatselijk kerkkoor. Later werd hij vooral beïnvloed door de smooth pianosound van Charles Brown. Maar door deze gelijkenis kon hij moeilijk een platencontract versieren. Dus startte Joe in 1945 zijn platen zelf te persen op zijn eigen label, Ivory Records genaamd. Voor zijn debuut ‘Blues At Sunrise’ huurde hij The Blazers in. De plaat kende zo een succes, zodat Hunter het persen amper kon bijblijven. Hij trok met de opname naar het beter georganiseerde Exclusive label, waarna hij op de derde plaats van de rhythm & blues charts terecht kwam. Lang bleef hij echter niet bij Exclusive en stichtte hij andermaal een eigen label. Dat werd Pacific, maar het kende weinig succes. Dus trok Ivory Joe naar 4 Star, die hem met ‘Pretty Mama Blues’ tot op de eerste plaats van de charts bracht. Ivory Joe Hunter zou daarna nog bij King, MGM en Atlantic onderdak vinden. Zijn grootste hit scoorde hij met ‘Since I Met You Baby’, dat ondertussen meermaals gecoverd werd door artiesten als BB King, Sonny James, Jerry Lee Lewis, Dean Martin en zelfs Neil Young. Dichter bij huis, in Nederland namelijk, werd het nummer ook opgenomen door Oscar Harris.
Het Jasmine label, gekend om zijn sublieme compilaties, geeft op dit album een fraai overzicht van het oeuvre dat Ivory Joe Hunter opnam in de periode van 1945 tot 1958. Naast zijn eerste opname ‘Blues At Sunrise’ en de megahit ‘Since I Met You Baby’, krijg je opnames die hij maakte met zijn eigen band, alsook met het Ray Ellis Orchestra. Rhythm & blues, rock-‘n-roll en sentimentele ballades, inclusief zijn bekende smooth klinkende piano wisselen mekaar prachtig af.
In het verloop van het album hoor je de evolutie die Hunter doormaakte. ‘Since I Met You Baby And All The Hits 1945-1958’ mag dan ook terecht gezien worden als een eerherstel aan de in 1974 overleden Ivory Joe Hunter.

Lambert Smits (5)

The Jasmine label, known for its beautiful compilations, surprises once again with a well-composed collection of songs that the legendary rhythm & blues pianist Ivory Joe Hunter recorded in the period from 1945 to 1958

Gaye Adegbalola: The Griot

6/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Nothing's Changed
The Griot
Liearrhea
FGM (Female Genital Mutilation)
Dirty Sheets
(You're) Flint Water
Kaepernicked
Ain't Technology Grand?
Gon' Be Alright
Don't Criticize Me
Nothing Left
(There Is Always) One More Time
Need a Little Sugar in My Bowl
3 Hour Shoes (Stylin' for the Lord)
Sorry, But… No Shame
Jelly Bean Blues

Website Artiest
Gaye Adegbalola

Blues diva Gaye Todd, kreeg haar naam Gaye Adegbalola van een Yoruba, een Afrikaanse priester. Gay was een van de medeoprichters van de bekende band Saffire – The Uppity Blues Women. Samen met Ann Rabson en Earlene Lewis was Gay geïnspireerd door Big Mama Thornton, Ida Cox en Koko Taylor. Saffire had heel wat albums op het label Alligator Records. Het nummer 'Middle Aged Blues Boogie', geschreven door Adegbalola, werd in 1990 uitgeroepen tot ‘Song of The Year’ tijdens de WC Handy Awards (Blues Music Awards ). In 2009 splitte de formatie en werkte Gaye gestaag aan haar solo carrière. Toch had ze al in 1999 haar solodebuut met het album ‘Bitter Sweet Blues’ en ‘Gaye Without Shame’ uit 2008. Dat resulteerde in een 2009 BMA nominatie als ‘Contemporary Blues Female Artist of The Year’. Recentere opnamen zijn ‘Blues In All Flavors’ uit 2012 en ‘Is It Still Good to Ya?’ in 2014, met haar groep The Wild Rutz. Gaye. Ze ontving in 2016 een BMA-nominatie voor ‘Acoustic Artist of The Year’. Nu promoot de 74-jarige Gaye Adegbalola met volle trots de release ‘The Griot’, die als ondertiteling ‘Topical Blues for Topical Times!’ meekreeg.
Een Griot of djeli is in West-Afrika een dichter, lofzanger en muzikant. Hij wordt beschouwd als een verteller en een ‘keeper’ van de mondeling overgebrachte tradities en geschiedenis. Ook wel Griotten genoemd. Adegbalola speelt akoestische en slide-gitaar én mondharmonica, en wordt vergezeld door multi-instrumentalist Jeff Covert, die meerdere gitaren, basgitaar, piano en drums bespeelt. Het album opent met ‘Nothing’s Changed’. Gaye’s akoestische gitaarriffs worden ingekleurd door strakke drums en Covert’s dobro-arrangementen. Na de verhaallijnen uit ‘The Griot’ loopt het nummer door in ‘Lierrhea’. Het opzwepende ritme in ‘FMG’ en het swampy ‘Dirty Sheets’ brengen ons naar het blazerssectie geënthousiasmeerde ‘(You’re) Flint Water’. Na een korte openingsintro met ‘The Star-Spangled Banner’ groeit het nummer ‘Kaepernicked’ uit tot een knappe rocksong met heel innemende gitaarsolo’s. Gaye speelt dan weer behendig mondharmonica in ‘Ain’t Technology Gand?’ tot ze plots de emotionele ballade ‘Gon’Be Alright’ de hemel inrijgt. Het akoestische ‘Don't Criticize Me’ heeft een gospelinvloed, net zoals de slow blues en klaagzang (There Is Always) ‘One More Time’. De piano-arrangementen in ‘Need a Little Sugar in My Bowl’, een nummer van Bessie Smith, zijn significant voor de structuur van de song. De dobro komt dan weer in de spotlights in het meeslepende ‘Tea Cake Kind of Love’. Het New Orleans getinte ‘3 Hour Shoes’ (Stylin’ for the Lord) staat in aangenaam contrast met het Afro blues gehyperboliseerde ‘Sorry, But…No Shame’.
Afsluiten doet Gaye met Ma Rainey’s ‘Jelly Bean Blues’.

Philip Verhaege (5)

The 74-year-old Gaye Adegbalola proudly releases the release 'The Griot', which is subtitled 'Topical Blues for Topical Times!' Adegbalola plays acoustic guitar, slide guitar and harmonica and is accompanied by multi-instrumentalist Jeff Covert, who plays several guitars, bass guitar, piano and drums. Gaye Adegbalola is a real Griot for her blues songs. Great lyrics with a rich musical framework .. This is great stuff!

Eric Schenkman: Who Shot John?

5/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m Alright
Locked In The House All Day
Lincoln’s Feat
Who Shot John?
No Pain
Sign Of The Times
Far Away
Only A Fool
Fortune Teller
Agent Orange Blues

Website Artiest
Eric Schenkman

Gitarist en singer-songwriter Eric Schenkman is een van de medeoprichters van de befaamde NYC- rockformatie Spin Doctors. Met hits als ‘Two Princes’ en ‘Little Miss Can’t Be Wrong’ uit het debuutalbum ‘Pocket Full of Kryptonite’, zette de band zichzelf op de muzikale wereldkaart. Het album verkocht liefst meer tien miljoen exemplaren. Nu heeft Schenkman met ‘Who Shot John?’ zijn derde solo release in de platenrekken. Met North Mississippi Allstars’ Cody Dickinson, drummer Van Romaine en co-producer/bassist Shawn Kellerman heeft Eric een schitterende line-up rond zich verzameld in de studio. De sound van ‘Who Shot John’ modificeert alvast met zijn tunes uit de periode van de Spin Doctors. De funky baslijn-intro in de openingstrack ‘I’ Alright’ groeit gestaag uit tot een heuse blues-rocksong. Eric’s gitaarvirtuositeit en expressieve zangpartijen lenen zich perfect voor al zijn originele nummers. Het meerstemmige ‘Locked In The House All Day’ leunt dan aan het zijn vorig werk en klinkt behoorlijk radiovriendelijk. In aangenaam contrast staat de leuke bluesy meestamper ‘Lincoln’s Feat’ en de ska ritmiek uit de titeltrack. Van het hoekige en funky ‘No Pain’ gaat het dan naar de eerste slow blues ‘Sign Of The Times’. En dat gaat het plankgas met ‘Far Away’. Eric’s heavy gitaarriffs en de beukende drumpartij dansen ook samen in ‘Only A Fool’. Het strakke en spijkerende ‘Fortune Teller’ rolt de rode loper uit voor een grunge begeesterde groove in het afsluitende en divergerende ‘Argent Orange Blues’. Schitterende plaat!

Philip Verhaege (5)

Now, with 'Who Shot John?' Eric Schenkman has his third solo release in the record racks. With North Mississippi Allstars' Cody Dickinson, drummer Van Romaine and co-producer / bass player Shawn Kellerman, Eric has gathered a beautiful line-up around him in the studio. The sound of 'Who Shot John' already modifies with his tunes from the period of his Spin Doctors.
Highly recommended…!!

Bloodest Saxophone: Texas Queens 5

30/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I've Got A Feeling (feat. Diunna Greenleaf)
I Just Want To Make Love To You
Losing Battle (feat. Crystal Thomas)
Walking The Dog (feat. Jai Malano)
Pork Chop Chick
Run Joe (feat. Lauren Cervantes)
It's Your Voodoo Working (feat. Jai Malano)
Don't Move Me (feat. Crystal Thomas)
Don't Hit Me No More (feat. Angela Miller)
I Done Done It (feat. Jai Malano)
The Grape Vine (feat. Lauren Cervantes)
Cockroach Run

Website Artiest
Bloodest Saxophone

De jump, blues en swingband Bloodest Saxophone werden opgericht in Tokyo. Ze betoveren er de muziekscené met hun old-school vintage sounds sinds 1988. Inmiddels hebben ze sinds de debuutplaat ‘Blood’ Est’ uit 2003 liefst elf albums geregistreerd en werkte samen met artiesten als Big Jay McNeely en Jewel Brown. Hun klankkleur komt aardig in de buurt van de retro-throwbacks en de grote sax-sound uit de jaren 40 en ‘50. Vier jaar geleden promootten ze het succesalbum ‘Roller Coaster Boogie’. Het zijn Koda "Young Corn" Shintaro op tenor, Coh "Colonel Sanders" (trombone), Osikawa Yukimasa (bariton), Shuji "Apple Juice" (gitaar), The Takeo "Little Tokyo (bas) en Kiminori "Dog Bo " op drums en congas die de basis vormen voor deze geweldige partyband . Manager Yoshinari "Kawathomas" Kawato beheert deze jongens en bracht ze naar Austin, Texas om te schitteren op het befaamde East Side Festival. De Texas Queens 5 zijn Houston's Diunna Greenleaf, Lauren Cervantes en Angela Miller van Austin's Soul Supporters, Jai Malano komt ook uit Austin en Crystal Thomas heeft als thuisbasis Shreveport, LA en is dus de enige niet Texaanse diva. Het gezelschap brengt een knappe en opwindende mixture van blues, gospel, R & B en soul. Andere lokale gastartiesten vinden we terug in en met Nick Connolly, Kaz Kazanoff en Johnny Moeller. Diunna Greenleaf mag vocaal de dans openen in het uptempo en vintage ‘I’ve Got A Feeling’, een klassiek werkstuk van Big Maybelle uit 1954. Alle Queens vertolken samen Willie Dixon’s ‘I Just Want To make Love To You’. Crystal Thomas is aan de beurt in de slowblues ‘Losing Battle’, een coverherwerking van Johnny Adams’ kaskraker uit alweer 1962. Het soulnummer ‘Walking The Dog’ werd drie jaar later op de muziekwereld losgelaten door Rufus Thomas. Jai Malano zorgt hier voor de nodige vocale uitspattingen. Met de instrumentale jumpblues song ‘Pork Chop Chick’ krijgen we een eerste Shintaro originele nummer. Johnny Moeller gitaarriffs lopen recht in Kaz Kazanoff’s tenorsaxofoon arrangementen. Geweldig! Bij Joe Willoughby leende ze het Afro-Caribbean swingende nummer ‘Run Joe’, dat voor het eerst werd geregistreerd door Louis Jordan in 1950. Na zangers Lauren Cervantes mag Jai Malano het New Orleans getinte ‘It’s Your Voodoo Working’ kleur meegeven. Crysatl Thomas mag hetzelfde doen in de soulchapiter ‘Do Not Move Me No More’, origineel van Roscoe Robinson. De soulballade ‘Do Not Hit Me No More’ is op het lijf geschreven van Angela Miller, Malano betovert Amus Milburn’s ‘I Done Done It’, net zoals Lauren Cervantes ‘The Grape Vin’ van Lucky Millinder And His Orchestra gestalte meegeeft. Als afsluiter serveren Bloodest Saxophone ons de overweldigende instrumentale ‘Cockroach Run’. Geweldig…!

Philip Verhaege (5)

Their timbre is pretty close to the retro throwbacks and the big sax sound from the 40s and 50s. The Texas Queens 5 are Houston's Diunna Greenleaf, Lauren Cervantes and Angela Miller from Austin's Soul Supporters, Jai Malano also comes from Austin and Crystal Thomas is home to Shreveport, LA and is the only non-Texan diva. Together with the band the divas brings a handsome and exciting mixture of blues, gospel, R & B and soul. Amazing...! Splendid…!

Katie Henry: High Road

27/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Nowhere Fast
Nothing To Lose
Chapels (feat. Marcus Randolph)
High Road
Carry You
Gypsy Sister
Dead Man's Hands
Someday
Roll Away
Takes A Lot

Website Artiest
Katie Henry

Singer-songwriter en multi-instrumentalist Katie Henry absorbeerde de blues en rockmuziek door de vinylplaten collectie van haar ouders. Van haar muzikale opvoeding in en rond de bergen van Noord-Jersey ging het resoluut naar het muzikale circuit in New York City. Katie laat op haar debuut album ‘High Road’ zien dat haar muzikaliteit geen grenzen kent. Met haar diepe soulstem leidt ze haar band door tien nummers die doorspekt zijn met blues, R&B, soul en opwindende rockelementen. De volleerde blues-organist en producer John Ginty (Dixie Chicks, Jewel, Robert Randolph en The Family Band), gitarist Jonathan Fritz (Lionel Richie, Rachel Platten), bassist Antar Goodwin (Sting, Wyclef, Lauryn Hill) en drummer Maurice Moe Watson tekenden present in de Showplace Studios in Dover, New Yersey. De funky orgel arrangementen zijn een leuke binnen smijter voor het hoog oplopende ‘Nowhere Fast’. Katie’s knappe gitaarriffs doen het ook in het modern spijkerende ‘Nothing To Lose’ en die staan in aangenaam contrast met het gospel begeesterde ‘Chapels’. In de hypnotiserende titeltrack komt de minimalistische bezetting en Katie’s expressieve blues en soulstem tot uiting. De slow blues ‘Carry You’, het soulvolle ‘Gypsy Sister’ en ‘Dead Man’s Hands’ klinken modern en fris. Het funky ‘Someday’, ‘Roll Away’ en het opwindende luisterstuk ‘Takes A Lot’ zorgen voor de diversiteit en veelzijdigheid veelzijdigheid die schuilt in een talentrijke Katie Henry.

Philip Verhaege (4 ½)

Katie shows on her debut album 'High Road' that her musicality has no boundaries. With her deep soul voice she leads her band through ten songs that are interspersed with blues, R & B, soul and rock elements. This is a modern, contemporary blues album that retains the traditional blues style and at the same time sounds fresh andlively. With this handsome debut album is Katie Henry immediately and musically on the right track!

Shaw Davis & The Black Ties: Tales From The West

24/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Take My Hand
Willie the Pimp
Tales From The West
Mamma Told Me
Fire Inside
Know Where You Been
Atomic Groove
I Gotta Try You Girl
My Friend

Website Artiest
Shaw Davis & The Black Ties

Samen met drummer Bobby Van Stone en bassist Patrick Stevenson etaleert Shaw Davis zijn duivelskunsten op gitaar. Als een jonge gitaarheld raast hij door het bluesrock repertoire. Het powerhouse blues-rocktrio presenteert met volle trots een meer dan clever album. De negen nummers zijn allen high energy en vintage rock begeesterde composities. Met een rauwe en emotionele stijl beuzelt het trio door hun setlist. Met een niet aflatende slagkracht opent Shaw met het Texas bluesrock geënthousiasmeerde ‘Take My Hand’. Het hongerige powertrio covert zelfs met succes Frank Zappa’s ‘Willie The Pimp’, dat overgoten werd met Davis opwindende gitaarriffs, én Junior Kimbrough’s ‘I Gotta Try You Girl’. Met een explosieve en inventieve mixture zijn ook het mooi opbouwende en perfect uitgebalanceerde ‘Tales From The West’ en het Hendrixiaanse ‘Mama Told Me’ indrukwekkende tracks. Van de strakke groove uit ‘Fire Inside’ gaat het gezwind naar enkele Stevie Ray Vaughan Texas bluesriffs in het mid-tempo ‘Know Where You Been’, de stomper ‘Atomic Groove’ en de rockende Americana song ‘I Gotta Try You Girl’. De haast acht minuten durende afsluiter ‘My Friend’ zit alweer boordevol afwisselende ideeën die het muzikale vakmanschap van het trio bewierookt. Handsome!

Philip Verhaege (4 ½)

The powerhouse blues rock trio proudly presents a sophomore album. The nine songs are all high energy and vintage rock inspired compositions. With a raw and emotional style, the trio lettuces through their set list. With a relentless strength Shaw opens enthusiasm with the Texas blues rocker 'Take My Hand'. This hungry power trio covert even successfully Frank Zappa's "Willie The Pimp", which was topped with Davis exciting guitar riffs, and Junior Kimbrough's "I Gotta Try You Girl’. Hell Yeay…!

Myles Goodwyn: And Friends Of The Blues

23/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Hate To See You Go (But I Love To Watch You Walk Away)
Isn’t That So
It’ll Take Time To Get Used To
Tell Me Where I’ve Been (So I Don’t Go There Anymore)
I Ain’t Gonna Bath In The Kitchen Anymore
I’ll Hate You (Till Death Do Us Part) )
Good Man In A Bad Place
Brand New Cardboard Belt
Weeping Willow Tree Blues
Last Time I’ll Ever Sing The Blues
Nobody Lies (About Having The Blues)
You Never Got The Best Of Me

Website Artiest
Myles Goodwyn

Myles Goodwyn is vooral bekend om zijn werk bij de Canadese superformatie en klassieke rockband April Wine. Deze getalenteerde band werd geleid door Goodwyn. Decennia lang schreef en produceerde hij een groot aantal pop, rocksongs en albums voor de band. April Wine debuteerde in 1971 met een zelfgetitelde album en zou 20 studioalbums uitbrengen. En toch stonden ze niet meteen bekend als een blues band. Goodwyn tweede solo album is een dan ook een blues album pur-sang. Zijn eerste soloalbum werd bijna 30 jaar geleden uitgebracht. En net als dat album biedt zijn solowerk hem de mogelijkheid om muziek te spelen waar hij van houdt, de blues dus. Voor dit album heeft hij een aantal vrienden samengetroept. Vandaar dus ook de zeer toepasselijke titel ‘And Friends Of The Blues’. Naast Goodwyn op leadvocals, gitaren en keyboards vinden we Mike Carrol en Blair Mackay op drums én Richard Fallus, Alex Fraser, Russal Jackson en Bruce Dixon afwisselend op bas. Maar Goodwyn heeft ook verschillende gasten op elk nummer en gitaristen Shaun Verreault, Amos Garrett, Steve Segal, Frank Marino, Garret Mason, David Wilcox, Jack de Keyser en Rick Derringer voegen meer dan hun muzikale steentje bij. Harpvirtuoos Dewey Reeds mag de track ‘You Never Got The Best Of Me’ aanvullen én Sonja Ball en Emily Lamarche zijn als achtergrondzang een extra toevoeging, net zoals toetsenisten Bill Stevenson en Kenny "Blues Boss" Wayne op enkele nummers. En dat is een geniale muzikale zet gebleken. Myles schreef op uitzondering van het nummer ‘Is Not That So’ (Jesse Winchester) alle songs bij elkaar. Zijn teksten variëren van humoristische tracks, naar gevoelige ballades zoals ‘Weeping Willow Tree Blues’ en ‘You Never Got The Best Of Me’, over liefdesperikelen met ‘Good Man In A Bad Place’ en ‘Nobody Lies’. De blues dus. Maar het album opent met de vrolijke blues rocker ‘Hate To See You Go’, dat is ingekleurd met saxofoontunes en slidegitaar. Myles heeft desondanks een doorwinterde blues stem die hij lekker laat glijden door zijn spijkerende gitaarriffs, en die worden ingevuld door opwindende pianoarrangementen, opwindende baslijnen en mokerende maar ingetogen drums.

Philip Verhaege (5)

Myles Goodwyn has a seasoned blues voice, which he lets glide through by his spiking guitar riffs, and which are colored by exciting piano arrangements, exciting bass lines and sultry but subdued drums. Highly recommended!

Randy Casey: I Got Lucky

22/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bed Bug Blues
I Got Lucky
Six Feet Of Rain
Soo Line
Little Weed
Strange
One Step Ahead
That Train
The Chaperone
The New Old Landlord Blues
Broken Arm Blues
Racing Stripes

Website Artiest
Randy Casey

Er zijn veel ups en down geweest in dertig jaar en acht albums. Vanaf het moment dat Casey de Gibson Les Paul Custom uit 1969 van zijn buurman in handen kreeg als 12-jarige, was gitaarsound zijn wereld. Drie jaar later had Randy reeds zijn allereerste professionele optreden. Geïnspireerd door Britse blues- en rockartiesten wist hij al wat voor soort muziek hij wilde spelen. Terwijl hij met Arista Records-artiest Shannon Curfman speelde, performde hij ook op enkele van 's werelds grootste podia met royals als Robert Cray, Melissa Etheridge, Jimmie Vaughn en Buddy Guy. Onder eigen naam opende hij onder andere voor Eddie Money en The North Mississippi Allstars. Hiernaast had hij ook opnamen met grote labelartiesten waaronder Emmy en Grammy genomineerde songwriter en filmcomponist Peter Himmelman, de Amerikaanse en alternatieve alt country band Souled American uit Chicago en met new age gitarist en documentair onderwerp Billy McLaughlin. Randy speelde ook in de legendarische CBGB Club in New York en de iconische Troubador van LA. Door al deze rijkelijke ervaringen bouwde Randy voor zichzelf een ongelooflijk uitgebreide muzikale scala van stijlen en vaardigheden uit. Nu heeft Randy Casey met de release ‘I Got Lucky’ een innovatief en eigenzinnig album op de markt. Twaalf nummers vonden hun weg naar zijn achtste release en zijn haast allen begeesterd door knappe en geavanceerde vette slidegitaar. Songs als ‘Bed Bug Blues’en ‘That Train’ klinken zo swampy. Net zoals de vrolijke titeltrack met opwindende harptune van 'Pinetree' Paynich én Randy’s gezellige gitaarriffs. Een eerste slow blues vinden we in ‘Six Feet Of Rain’ en staat in aangenaam antithese met de swingende country alteratie ‘Soo Line’. Met de Delta blues tracks ‘Little Weed’, ‘That Train’ en ‘Racing Stripes’ trekken we ons terug op een front porch in het diepe en zwoele zuiden. Net zoals het opzwepende ‘The Chaperone’. Het sublieme ‘New Old Landlord Blues’ is een volgende hoogtepunt én dan moet het modern spijkerende ‘Broken Arm Blues’ nog door onze woofer knallen.

Philip Verhaege (4 ½)

With the release 'I Got Lucky' has Randy Casey an innovative and idiosyncratic album on the market. Twelve songs found their way to his eighth album and there are almost all enthused by clever and sophisticated greasy slide guitar.

Seth Rosenbloom: Keep On Turning

20/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Keep On Turning
Crawling Back
I Can't Help It
Heartbreaker
Right About Now
Look Over Yonders Wall
Broke And Lonely
Come Back Around
Palace Of The King

Website Artiest
Seth Rosenbloom

"Voor mij draait het spelen van de blues allemaal om het uiten van emoties", benadrukt gitarist en zanger Seth Rosenbloom. "Wat me altijd naar het genre heeft getrokken, is het feit dat het een buitengewoon breed scala aan emoties mogelijk maakt”. Dat is volgens Seth de sleutel tot het maken van geweldige muziek in het algemeen en tot de geweldige blues sound in het bijzonder.
Seth Rosenbloom weet dus overduidelijk wat hij zegt. Geprezen door The Boston Globe als een zinderende blues rockgitarist en in het vakblad The Noise Boston als een muzikant die zijn gitaar laat grommen en een stem heeft om bij te passen, wordt hij vaak vergeleken met een jongere en rauwere versie van Matt Schofield . Geboren in een muzikaal gezin en opgegroeid in Waltham, Massachusetts, begon hij als kind klassieke viool te spelen en nam vervolgens op zijn elfde een gitaar in handen. Aanvankelijk geïnspireerd door de muziek van Elvis en The Beatles, verdiende hij op zijn zestiende een prestatiebeurs voor het befaamde Berklee College of Music. Na een paar jaar actief te zijn geweest als sideman stapte Rosenbloom in de schijnwerpers met de release van zijn gelijknamige EP in september 2017. Seth’s krachtige zang en uitstekend gitaarwerk vindt backing bij en met bassist Travis Carlton, drummer Gary Novak en keyboardvirtuoos Scott Kinsey. Naast heel wat origineel werk covert Seth hier met succes het blazerssectie geënthousiasmeerde ‘Heartbreaker’, origineel van B.B. King, Elmore James’ ‘Look Over Yonders Wall’, dat een funky versie kreeg aangemeten én Leon Russell’s ‘Palace Of The King’. De single ‘Keep On Turning’ mag de dans openen. Het nummer zit verankerd in de blues en weerspiegeld tevens de diversiteit van de talentrijke Seth Rosenbloom. En dat komt meteen ook tot uiting in de blues rocker ‘Crawling Back’ en de lekker loslopende gitaarriffs in ‘I Can’t Help It’. Eerste blues ballades vinden we met ‘Right About Now’ en ‘Broke And Lonely’, om te beëindigen met het Texas blues georiënteerde ‘Palace Of The King’, met een overweldigende Vanessa Bryan als backingvocals.

Philip Verhaege (4 ½)

Seth's powerful vocals and stinging guitars will find backing with bassist Travis Carlton, drummer Gary Novak and keyboard virtuoso Scott Kinsey. In addition to a lot of original work Seth covers successfully the inspired 'Heartbreaker', original by B.B. King, Elmore James’ 'Look About Yonders Wall' that got a funky version and Leon Russell's 'Palace Of The King' with a great Vanessa Bryan as backingvocals.

Ted Russel Kamp: Walkin’ Shoes

18/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Home Away From Home
Paid By The Mile
This Old Guitar
We Don’t Have To Be Alone
Heart Under Pressure
Tail Light Shine
Highway Whisper
Get Off The Grid
Written In Stone
Freeway Mona Lisa
Just About Time For A Heartache
Less Thinkin’ More Drinkin’
Roll On Through The Night

Website Artiest
Ted Russell Kamp

Ted Russell Kamp is een LA-gebaseerde New Yorkse bassist, multi-instrumentalist, singer-songwriter en producer. Hij schrijft, registreert en reist de wereld af met zijn eigen country, roots en Americana-muziek. Ted werkt vaak vanuit zijn thuisstudio The Den en heeft daar, naast zijn eigen werk, ook heel wat verschillende albums voor collega-artiesten geproduceerd. Nu heeft Ted Russel Kamp het gloednieuwe ‘Walkin 'Shoes’, zijn twaalfde inmiddels, te promootten. De dertien originele nummers staan bol van muzen, humor en lyrische directheid. Net zoals zijn rijke notie en Amerikaanse rootsmuziek centraal staat. Het album is een vrolijk, inzichtelijke en inspirerende rit met roots rock-‘n-roll, California country én de Texas en Tulsa sound waar Ted reeds jarenlang om bekend staat. Zijn stem van zit vol wijsheid en hij laat zich in zijn studio begeleiden door Brian Whelan op gitaren en toetsenborden, drummer Jamie Douglass, John Schreffler op elektrische gitaar, Eric Heywood op pedaalstaal én Don Heffington op drums en Dan Wistrom op pedaalstaal en gitaar. De dertien nummers zijn opwindende countryrock gemotiveerde tracks die het stilzitten vrijwel onmogelijk maken. Heel wat nummers resoneren in het genuanceerde muzikale spoor van de twang gitaartune. Naast dit alles kunnen wij ook de country smartlappen en ballades als ‘This Old Guitar’, ‘Heart Under Pressure’ en het basgitaar geïnstrumenteerde ‘Highway Whisper ‘ smaken. Wie van enige opwinding houdt zal dan weer zijn gading vinden in ‘Home Away From Home’, ‘Oaid By Te Mile’, ‘Get Off The Grid’ en het Mardi Grass en brassband geënthousiasmeerde ‘Less Thinkin’ More Drinkin’. Om al even geweldig af te sluiten met de groovy shuffle ritmiek in ‘Roll On Through The Night’, met een vette knipoog naar Little Feat.

Philip Verhaege (4 ½)

The album is a cheerful, insightful and inspiring ride with roots rock 'n' roll, California country and the Texas and Tulsa sound that Ted has been known for years. Highly recommended album!

Ripoff Raskolnikov Band: Small World

18/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sharks
The Way The Wind Blows
Inuit Girl
Blue Afternoon
People
So Much Water
Thang
Ada
Small World
Small Town Beauty
I’ ll Walk Away

Website artist
Ripoff Raskolnikov Band

Ludwig Knoglinger is zijn ware naam, maar hij is in zijn thuisland Oostenrijk bekend als Ripoff Raskolnikov en deze gitarist en singer-songwriter klinkt van naam misschien bekend bij liefhebbers van Ian Siegal. De veelzijdige Brit heeft zelfs een boon voor deze excentrieke muzikant en schat hem hoog in. Siegal nam in het verleden met ‘Horse Dream’ (van het album Swagger) en ‘Temporary’ (One Night In Amsterdam) overigens twee nummers op van deze troubadour, die vooral in Hongarije veel bekendheid geniet. Maar in de Lage Landen is hij nog vrij onbekend, maar daar zou in de nabije toekomst wel eens verandering in kunnen komen want er wordt verwacht dat hij op tournee komt in onze contreien. Samen met zijn band draait Ripoff immers al meer dan een decennium mee in het circuit en heeft hij al heel wat albums op zijn naam staan sinds zijn eersteling ‘Wear and Tear’ (1995). Maar met zijn schitterende band is ‘Small World’ het vierde album in deze bezetting na ‘Everything is Tempory (2006), ‘Last and Found’(2010) en ‘Odds and Ends’ (2016). Ripff Raskolnikov wordt begeleid door drummer Lajos Gyenge, bassist Laca Varga en pianist (en tevens medetekstschrijver) Nagy Szabolcs. Een geweldig trio muzikanten.‘Small Wordl’ bevat elf nummers en is zeker een album dat menig liefhebber van het genre americana, vooroorlogse blues en Britse folk zal behagen. Ook de fans van Tom Waits zullen dit kunnen smaken want ook Ripoff heeft bij momenten een licht schraperige stem. Vaak zijn de nummers een verzameling van songs met een boodschap met sterk gefixeerde nummers die vaak gaan over protest en meermaals in de ik-vorm zijn geschreven. De uitstekende opener ‘Sharks’ is daar een voorbeeld van waarin hij de problematiek van de bootvluchtelingen aan de kaak stelt met een link naar de politieke leiders (sharks). Eén van mijn favoriete songs begint rustig maar klimt gaandeweg naar een climax komt, mede door een uitstekende saxsolo. Die lijn ligt ook in het ritmische ‘The Way The Wind Blows’, een groot verschil met het dromerig vertellende ‘Blue Afternoon’. Ook ‘So Much Water’ is een meeslepende song met een mooie pianopartij in het middenstuk. Vreemde eend in de bijt is misschien wel ‘People’, een song met een ska-reggaegehalte, maar leuk klinkend met een frisse gitaarsolo. Titelsong ‘Small World’ is ook zo’n mooi nummer met een verwijzing dat de wereld kleiner wordt naarmate je ouder wordt. We onthouden hier ook de pianopartijen die het allemaal nog mooier maken. Ook het slotnummer ‘I’ll Walk Away’ is een pakkend nummer dat een bepaalde sfeer ademt met een pakkende tekst. Het handelt over een vrouw met Alzheimer, die besluit weg te lopen uit de instelling waar ze opgesloten zit. Ripoff Raskolnikov is een veelzijdig artiest die het samen met zijn band hopelijk ook zal gaan maken in onze contreien.

Sis Van Hoof (4)

We look forward to a tour of Ripoff Raskolnikov in The Netherlands and Belgium

Tiny Legs Tim: Elsewhere Bound

17/1/2019

Foto

detail album

Tracks:

Elsewhere Bound
One More Chance
Still In Love
In The Morning
Nowhere My Home
The Lovin’ Kid
Don’t Be Sorry
The Game
New Place
I Ain’t Ready

Website Artiest
Tiny Legs Tim

Het gerelayeerde artwork van de hoes, die trouwens is ontworpen door kunstenaar Jannes ‘De Schrijver, verraad eigenlijk al in welke richting we met de sound van ‘Elsewehere Bound’ heen gaan. The Crescent City –New Orleans- heeft overduidelijk heel wat impact en invloed gehad op Tiny Legs Tim, aka Tim De Graeve, die zijn blues demonen als geboren Westouternaar inruilde voor de Gentse binnenstad. Als kind van amper vijf kwam hij door de platencollectie van zijn vader in contact met de zwarte Afro Amerikaanse muziek. Blind Lemmon Jefferson zal zo voor eeuwig in zijn geheugen geprint zitten. Op zijn drieëntwintigste kreeg Tim plots de diagnose dat hij een aangeboren leveraandoening had. Twee transplantaties, met tal van complicaties in amper vier jaar tijd, waren zijn leed en deel. Die aanslepende ziekte dreef hem als het ware naar de muziek. Zijn muziek: de blues! Hij werd professioneel muzikant en veroverde in een mum van tijd de blues wereld. Als ‘One Man Blues Band’ trok hij met zijn gitaar, bottleneck en footstomping van zaal tot zaal én veroverde alle blues harten op haast evenveel festivals. In 2010 scoorde hij meteen zeer hoog bij de doorwinterde blues fanatici met zijn debuut EP ‘They Say Small Birds Don’t Fall Too High’. Amper een jaar later was er de opvolger ‘One Man Blues’ en ‘Constant Constable’. In 2013 volgde dan ‘TLT’ en de EP ‘Digging’ Deeper’. Twee jaar later was er dan de bandrelease ‘Stepping Up’, dat met ‘Live At Sint-Jacobs’ een meer dan waardige opvolger meekreeg. En ook het akoestisch en Mississippi Delta blues gemotiveerde ‘Melodium Rag’ uit 2017, die hij samen met mondharmonicaspeler Steven Troch inblikte, bleek een succesformule te zijn. Toch gooit Tim het muzikaal nu over een compleet heel andere boeg. Perspirerende blazersarrangementen van Tom Callens (bariton en tenorsaxofoon), Marc De Maeseneer (tenor sax), Marie-Anne Standaert (trompet), Luc Vermeir’s opwindende honky-tonk piano, Steve Troch (mondharmonica), Filip Vandebril (bas, contrabas), Frederick Van Den Berghe (drums) en Tim’s gitaarvirtuositeit dito stemtimbre zijn nu de maatstaf. Kortweg, Tiny Leg Tim verruimd alweer zijn blues horizon. De tien originele nummers werden in één ruimte en zonder overdubs geregistreerd. Wat resulteert in een ongepolijste, opwindende en activerende sound. De titeltrack en single ‘Elsewhere Bound’ fungeert hier meteen als openingssong. De hoornsectie en fijne gitaarriffs zijn haast een constante voor de song, de basis voor vrijwel het gehele album. De bijhorende videoclip werd trouwens opgenomen in Bar Venetië in Borgerhout. En dat stemt tot nadenken want met ‘One More Chance’ trekken we dan echt naar het diepe zuiden. De harpschikkingen lopen recht in het woelwater van Tim’s gitaarvaardigheden, een haast ingetogen barrelhouse piano, fijn uitgekiend slagwerk en uiteraard de blazerssectie. De zwoele ballade ‘Still In Love’ staat in aangename antithese met het swingende ‘In The Morning’. Het akoestische ‘Nowhere My Home’, het swampy ‘The Lovin’ Kind’, het stemming wisselende ‘Don’t Be Sorry’, het essentiële ‘The Game’ en ‘New Place’, met een vette knipoog naar de Toearegblues, zijn opeenvolgende chapiters. Net zoals de verhaallijnen van het afsluitende
‘I Ain’t Ready’. De gevarieerde aanpak van Tiny Legs Tim leidt alweer naar verrassende en boeiende songs. Het album ‘Elsewhere Bound’ is van hetzelfde hoge niveau als al zijn voorgangers. ‘Tiny Legs’ Tim De Graeve bevestigt keer op keer. Great stuff…again!

Philip Verhaege (5)

The album 'Elsewhere Bound' is of the same high level as all its predecessors. Tim now throws it musically over a completely different bow. In short, he expands his blues horizon. The ten original numbers were registered in one room and without overdubs. This results in an unpolished, exciting and energizing sound. Crazy 'Tiny Legs' Tim De Graeve confirms time after time. This release is highly recommended for all blues enthusiasts. Great stuff ... again!

Concerten:

22 Februari 2019: De Singer, Rijkevorsel (Try-Out)
01 Maart 2019: AB, Brussel
08 Maart 2019: De Roma, Antwerpen
28 Maart 2019: Het Casino, Sint-Niklaas
29 Maart 2019: 4AD, Diksmuide
14 Mei 2019: Handelbeurs, Gent

Paul Oscher: Cool Cat

15/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Money Makin’ Woman
Blues And Trouble
Hide Out Baby
Work That Stuff
Rollin’ And Tumblin’
Cool Cat (R&B) Prologue
Cool Cat (Jazz Quartet)
Mississippi Poem
Ain’t That A Man (Dedicated To Mr. Cotton)
Dirty Dealin’ Mama
On The Edge (Jazz Quartet)
Poor Man Blues
Cool Cat (R&B) (Long Version)

Website Artiest
Paul Oscher

Paul Oscher werd geboren in Brooklyn, New York. Hij begon op 12-jarige leeftijd harmonica te spelen en werd de eerste blanke muzikant in Muddy Waters Band. In de periode tussen 1967 tot 1972 speelde hij harmonica bij Muddy. Hij deelde zelfs ooit een kamer met pianist Otis Spann in Muddy’s huis op de West Side in Chicago. Muddy was als een vaderfiguur voor Oscher en behandelde hem als zijn eigen zoon. Na de dood van Muddy Waters in 1983 keerde Oscher terug naar Brooklyn. Hij leerde zichzelf piano en gitaar en had in de jaren negentig, samen met ex-Muddy Waters Band-leden Calvin Jones en SP Leary, de release ‘The Deep Blues of Paul Oscher’. Pianist Dave Maxwell en saxofonist Gordon Beadle vervolledigden toen de ritmesectie.
Niet veel later was er ook het knappe ‘Knockin 'On the Devil’s Door’ met de legendarische drummer Willie "Big Eyes" Smith, pianist Maxwell, bassist "Mudcat" Ward en collega-harpist Steve Guyger. In 2000 werkte Oscher ook samen met Steve Guyger voor het album ‘Living Legends Deep in The Blues’. Tussen 2004 en 2010 bracht Oscher nog drie albums uit met voornamelijk akoestische blues nummers waarop hijzelf alle instrumenten bespeelde. Nu heeft Paul Oscher het album ‘Cool Cat’ in de cd-rekken. Voor deze dertien songs, en haast evenveel muzikanten, trok hij naar de Horton Studios in Wyldwood, Texas. De opener ‘Money Makin’ Woman’ is een lekker swingende New Orleans geënthousiasmeerde song. De ritmesectie met gitarist "Mighty" Mike Schermer, de blazerssectie met Eric Burnhardt (bariton sax) en tenor saxofonist Tom Robinson. bassist Johnny Ace en drummer Russell Lee vervoegen Oscher (piano, vocals). Dezelfde line-up vinden we ook terug op de low-down blues song ‘Blues And Trouble’, met een opwindende old-school barrelhouse piano-intro van Paul Oscher. Nét zoals de pianostructuur in het Chicago blues nummer ‘Blues And Trouble’, ‘Hide Out Baby’, met Oscher op gitaar en Neck Rach harmonica, én ‘Work That Stuff’. Met Muddy Water’s ‘Rollin’ And Tumblin’ verbindt Oscher zijn verleden met het hedendaagse. Hier heeft hij gitarist Mike Keller, Sarah Brown (bas), drummer Russell Lee en vocalisten Sunny Lowdown en Jeremy Dowden in de backing. De nummers ‘Cool Cat’ (R&B) Prologue, dat een verhaallijn is over een dakloze met zijn kat én het instrumentale ‘Cool Cat’ (Jazz Quartet) vormen haast een geheel, doch zijn ze zo divergerend als nooit voorheen. Het Delta blues nummer ‘Ain’t That A Man (Dedicated To Mr. Cotton)’ is een eerbetoon aan James Cotton en vertelt het levensverhaal van Cotton. Hier mag Russell Lee plaats nemen achter de microfoon, net zoals Miss Lavelle White dat doet in 'Dirty Dealing Mama'. Het jazzy gestructureerde ‘On The Edge’ (Jazz Quartet) is een volgende instrumentale song en staat in aangename antithese met het Chicago blues gemotiveerde ‘Poor Man Blues’, met vocalist Russell Lee in de spotlights. Het afsluitende ‘Cool Cat’ (R&B) (Long Version) werd opgenomen in Kid Andersen’s Greaseland Studios. Het is nog vroeg op het jaar, maar dit is een kanshebber op album 'van het jaar'...!

Philip Verhaege (5)

Paul Oscher has been an intriguing blues figure since the sixties. The album 'Cool Cat' is deeply inspired blues that tells a story and is colored with handsome and exciting bluestunes. It is still early in the year, but this is a real contender on album 'of the year' ...!

Montana: Change In The Weather

15/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Shoes On The Other Foot Tonight
Sure Fooled Me
In Without Knocking
Railroad Pickin’ Blues
Change In The Weather
Dreamer
She’s Never Gone
Snowfall On The Mountain
If I Ever Fall In Love
Feminine Fever

Website Artiest
Angelair

De band Montana werd door sommigen beschouwd als de beste muzikale act uit de Big Sky State, én dat citaat kwam van niemand minder dan Willie Nelson. Uitgebracht in 1981, bevat het album ‘Change In The Weather’, countryrock van een band die bekend stond om hun vocale harmonieën, multi-instrumentaal talent en charismatische podiumpresentatie. De oorspronkelijke vijf leden waren Rob Quist , Steve Riddle, Christian Johnson, Greg Reichenberg en wijlen Terry Robinson, allen UM-studenten en geboren in Montana. Johnson werd vervangen door Kurt Bergeron tegen de tijd dat de band hun eerste album, ‘In Without Knocking’ uitbracht in 1977.
De band werd vooral bekend door hun single ‘The Shoes On The Other Foot Tonight’. Maar een tragedie trof de band op 04 juli 1987. Montana had net gespeeld toen hun privévliegtuig na het opstijgen in de bomen crashte en alle tien mensen aan boord omkwamen, inclusief de originele bandleden Terry Robinson en Kurt Bergeron. Nu is de release ‘Change In The Weather’ voor het eerst op CD uitgebracht. Met dank aan het Britse label AngelAir. Op het album ‘Change In The Water’, origineel uit 1981, bestond de band uit Terry Robinson (Akoestische Gitaar, Harmonica, vocals), Rob Quist (banjo, Pedal Steel gitaar, elektrische en akoestische gitaar, vocals), bassist Jerry Zalnoski, drummer Greg Reichenberg en Kurt Bergeron (gitaar, viool, banjo, mandoline, Pedal Steel gitaar, vocals). Producer van dienst was de gerenommeerde Randy Bean. De country rocker ‘The Shoes On The Other Foot Tonight’, met zanger Rob Quist is de ideale opener. ‘Sure Fooled Me’ is een vette knipoog naar The Eagles, net zoals Kurt Bergeron’s ‘If Ever I Fall In Love’. De countrysong ‘In Without Knocking’ is een hommage aan de staat Montana. En de country sound blijft ons nog even begeesteren met nummers als ‘Railroad Pickin’ Blues’ en ‘The Shoes On The Other Foot Tonight’. De songs ‘Dreamer’ en ‘She’s Never Gone’ werden ingevuld met een smooth intro, net zoals het catchy en hoogoplopende ‘Snowfall On The Mountain’. Het uitgebalanceerde nummer ‘Feminine Fever’ is een knappe rocker die ons uitgeleide mag doen.

Philip Verhaege (4 ½)

The band Montana were considered by some as the best musical act to come of out of the Big Sky State, with that quote from none other than Willie Nelson. Released in 1981, the album “Change In The Weather” features country rock from a band that were noted for their vocal harmonies. The band became best known for their single “The Shoes On The Other Foot Tonight”. Tragedy struck in 1987 after the band had played a 4th July gig in Montana when their private plane crashed into trees after take-off killing all ten people on board, including original band members Terry Robinson and Kurt Bergeron. Now released on CD for the first time.