Category: Blues - KEYS AND CHORDS

Denis Agenet & Nolapters: Who Dat?

17/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

That’s What I’ll Do
It Must Be Jelly
Would You Believe It
I Got A Girl
Down Home Girl
My Girl Across Town
I’ll Always Be In Love With You

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
NL001

Distributie
Niet Meegedeeld

Website Artiest
Denis Agenet & Nolapsters

De Franse drummer en zanger Denis Agenet heeft duidelijk een voorliefde voor de muziek uit de jaren ’50. Dat laat hij horen via 7 covers, die zowat alle mogelijke genres omvatten. In opener ‘That’s What I’ll Do’ geeft hij een staaltje van met doo-wop overgoten rock-‘n-roll weg. Invloeden uit New Orleans kruiden dan weer subtiel ‘It Must Be Jelly’ en ‘I Got A Girl’. Tijdens ‘Down Home Girl’ krijgt Denis hulp van mondharmonicaspeler Matt ‘Bo Weavil’ Fromont en dat mondt uit in een leuk bluesje. Nog zo een genre dat in de fifties ontstond, is de rockabilly. Hier geeft Agenet zijn draai aan in ‘My Girl Across Town’, waarna hij aan afsluiter ‘I’ll Always Be In Love With You’ een lichte jazzyfeel toevoegt.
‘Who Dat?’ laat covers horen van o.a. Huey Smith, Lester Robertson en Alvin Robinson. Drummen en tegelijkertijd zingen, het komt niet heel vaak voor en het wil nogal eens verkeerd uitpakken. Helemaal verkeerd uitpakken doet het gelukkig niet bij Denis, al horen we hier en daar toch ook een verkeerde noot. En dat het als Frans artiest worstelen is met het Engels, daar heeft niet alleen Denis Agenet last van. Ondanks deze euveltjes, bewijzen Denis Agenet & Nolapsters, dat ze duidelijk weten waar ze mee bezig zijn, namelijk toffe, uit de fifties stammende songs serveren.

Lambert Smits (3 ½)

The French drummer and singer Denis Agenet shows that he is influenced by the music of the fifties. Covers of rock & roll, rockabilly and blues are the red line through this album.

Jack Bon: Standing Rock

13/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Long Big Fight
Absolutely Sweet Marie
Another Friend Is Gone
I’m A King Bee
The Day You Left Me
It Could Be You, It Could Be Me
Let’s Get It On
Gone So Fast
Boogie Man, Rock And Roll Singer
Good Loving Mama
It’s Your Turn
Saturday Night

Platenlabel
Starassoprod

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Starassoprod

Promo-Agent
Isabelle Beauvais

Website Artiest
Jack Bon

Midden jaren zeventig behoorde de blues-boogie rockband Ganafoul tot het kruim van de Franse rockscéne. Het powervolle en energieke trio Ganafoul begeesterde hun fans destijds met een compromisloze rocksound. Dit alles staat voor eeuwig geregistreerd in liefst vijf succesvolle studio albums. Tijdens een korte reünie en solemniteit op 22 april ’98 in het Transbordeur in hun thuisstad Lyon, werd de live registratie ‘Crossroads’ het laatste wapenfeit van de band. De drie bandleden betreden sindsdien hun eigen muzikaal pad. Zo ook zanger/gitarist Jack Bon die sinds zijn solo carrière -in het begin van het millennium- enkele knappe soloalbum registreerde. Hij had met zijn Jack Bon Slim Combo (samen met bassist Chris Michel en drummer Laurent Falso) de schitterende CD ‘Togheter Again’ in 2012 te promoten, gevolgd door het album ‘What A Good Live’ uit 2014. Nu heeft Jack Bon samen met zijn old-buddy en bassist Chris Michel en de nieuwe drummer Rudy Rosselli het onmiskenbare Jack Bon Trio uit zijn mauw geschud. Het trio trok naar de 8PM Studio in Lyon en staat garant voor twaalf solide songs. De openingstrack ‘Long Big Fight’ is een probate track die gekarakteriseerd wordt door zijn beukende ritmiek. Bob Dylan’s ‘Absolutely Sweet Marie’ is met een vette knipoog naar de Nashville Garage rockscéne en bands als Jason & The Scorchers en The Tailgaters Het feestje gaat lekker verder in het begeesterde ‘Another Friend Is Gone’, dat alweer is ingekleurd met enkele extatische gitaarsolo’s. Het groovy ‘I’m A King Bee’, origineel van Slim Harpo, werd naar de hand gezet voor Jack Bon verrukte gitaarriffs. In het autobiografische ‘The Day You Left Me’ neemt het trio bewust wat gas terug. Het nummer ‘It Could Be You, It Could Be Me’ is misschien wel de meest roots getinte track. Bon’s akoestische snaren worden hier knap ingevolgd door de slide gitaartechniek van Jimi Barbiani. Het nummer doet ons wat terugdenken aan de in Parijs residerende Elliot Murphy. En dat is eigenlijk ook zo in het nummer ‘It’s Your Turn’.
Van de hypnotiserende grooves uit ‘Let’s Get It On’ gaat het gezind naar de onweerstaanbare jazzy rocktunes in ‘Gone So Fast’ en de overweldigende rock-‘n-roller ‘Boogie Man, Rock and Roll Singer’. Jack imiteerde er muzikaal blijkbaar lustig op los tijdens zijn jeugd, en haalt Bo Diddley, Chuck Berry, Eddie Cochran en Jerry Lee Lewis aan als zijn eminentste mentors. In het hemels en rustig klinkende ‘Good Loving Mama’ eert Jack zijn moeder. Als slotsong komt het trio ons een laatste keer involgen met de overweldigende rocktunes uit ‘Saturday Night’. Hell Yeah..!

Philip Verhaege (4 ½)

With this excellent album ‘Standing Rock’, Jack Bon Trio inspires us from the very first song. Solid but understated rock tunes, cozy roots music with a nice and greasy edge of blues, that is what Jack Bon and friends stand for in 2018. The Nashville garage rockscéne is also never far away. And that’s what we already loved as a young teenager. And that has never changed since then. Thanks Jack Bon Trio…and Isabelle from Starassprod! And now, Replay please…

Gerry Spehar: Anger Management

12/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Thank You Donald
Son Of An Immigrant
Anger Management
A Soldier’s Spiritual
Pearl Harbour
Carnival
Bitch Heaven
Except For The Bomb
Barrier Reef
Greed
Freedom To Grab
What Would Jesus Do?

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
G Promo PR

Website Artiest
Gerry Spehar

Alhoewel het er in de wereld nog steeds niet aan toegaat hoe het eigenlijk wel zou moeten, zijn er heden ten dage weinig artiesten die via hun muziek hierop reageren. Decennia terug waren er de zogenaamde ‘protestzangers’ die de maatschappelijke problemen aan de kaak stelden, maar dat gebeurt nu nog zelden en eigenlijk te weinig. Het is dan ook hoopgevend wanneer een album als ‘Anger Management’ van Gerry Spehar in je brievenbus belandt. Gerry Spehar zeg maar, is de Woody Guthrie van deze tijd. Na een leven waar een dagjob de voornaamste bezigheid was, stort Gerry zich na dertig jaren terug op de muziek en neemt hij met steun van een indrukwekkend aantal muzikanten, een bijzonder mooi album op. In opener ‘Thank You Donald’ trekt hij onmiddellijk van leer tegen de huidige president en tegen een door geld geregeerde maatschappij. Zelf uit een familie van ‘miners’ komende, weet Gerry maar al te goed hoe het voelt om als immigrant naar Amerika te komen om er in de koolmijnen te gaan werken. Dat verwoordt hij schitterend in ‘Son Of An Immigrant’. In ‘A Soldiers Prayer’ legt hij dan weer de strijd bloot die oorlogsveteranen jaren later nog voeren tegen het naoorlogs syndroom. De inhoud van ‘Pearl Harbor’ behoeft geen verdere uitleg en hoe Woody Guthrie de vloer veegt met Trump, is zonder meer subliem en te horen in ‘Bitch Heaven’. Trump die trouwens ook nog op het toneel verschijnt in afsluiter ‘What Would Jesus Do?’
Kortom ‘Anger Management’ is een album waar de teksten, zoals het hoort, alle aandacht opeisen. Dat Gerry Spehar die niet verpakt in agressieve en dreigende, maar in cathcy naar folk, Americana, country en blues lonkende melodieën, bewijst dat hij een ware vakman is. ‘Anger Management’ is het ontdekken meer dan waard!

Lambert Smits (5)

Gerry Spehar is the Woody Guthrie of this time. In a sublime way, in catchy songs, he denounces the contemporary political and social situations. Highly recommended!

Reverend Freakchild: Dial It In

7/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Opus Earth
Personal Jesus (on the Mainline)
Hippie Bluesman Blues
Dial It In
Skyflower
Roadtrance
Damaged Souls
15Going on 50
It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)
Soul of a Man
Opus Space

Platenlabel
Floating Records

Labelnummer
T&R-009

Distributie
Niet Gekend

Promo-Agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Reverend Freakchild

Sinds de albums ‘Illogical Optimism’ uit 2016 en het vorig jaar verschenen ‘Preachin’ Blues’ zijn wij hier onvoorwaardelijk fan van Reverend Freakchild’s opwindende sound en ruw stemgeluid. De Reverend (vocals, gitaar) speelde in allerlei bands waaronder een vroege incarnatie van Soul Coughing with M. Doughy. Hij vervolgde succesvol zijn weg met de roots rockband Bananafish in de buurt van Boston, The Neptune Ensemble, The Soul Miners, The Lucky Devils, The Cosmic All-Stars en toerde met The Metro Mass Gospel Choir. Dit alles heeft uiteraard zijn muzikale carrière sterk beïnvloed. Muziek is al het ware zijn religie. The Rev. groeide op in het zonnige Hawaï en studeerde filosofie en religie aan de Norteastern University in Boston. Momenteel is hij gehuisvest in New York. In het verleden speelde hij dus in diverse formaties en was een alom gerespecteerde straatmuzikant. Hij is allerminst een dominee en kreeg zijn bijnaam toen hij als jonge gast (jonger dan wettelijk toegestaan) veel speelde in bars die doordrongen waren door oude spirituals en blues. Zijn fans bestempelden hem dan maar als een soort Reverend Freakchild. Hij lijkt wel een reïncarnatie van een oude blues artiest. Nu hypnotiseert The Rev. ons met zijn nieuwe release ‘Dial It In’, dat met elf nummers rijkelijk gestoffeerd is. En zoals we van hem gewoon zijn heeft hij nu ook weer heel wat muzikale gasten uitgenodigd. In de openingssong ‘Opus Earth’ komt drummer Chris Parker Freakchild’s National Steel guitar modificeren. In de cover ‘Personal Jesus’ (on the Mainline), origineel van Martin L. Gore, komt Hugh Pool met zijn blues harp het nummer verder opvrolijken. Zijn uitstekende slidegitaar komt ook tot uiting in de lekkere schuffle van ‘Hippie Bluesman Blues’. In de titeltrack komt Garret Dutton met zijn harp het nummer een funky sfeertje meegeven. Het akoestische ‘Skyflower’ is overgoten met Freakchilds 12-string gitaarsound en Hugh Pool’s lap steel arrangementen. Pool blijft ook aan boord voor het heavy ‘Roadtrance’. Wij treden hier net niet in extase en houden ook van de blues trage ‘Damaged Souls’, de overweldigende en swingende blues rocker ’15Going on 50’ en het hoornsectie geënthousiasmeerde ‘It’ Alright Mama’ (I’m Only Bleeding), origineel van Bob Dylan. De traditionele ‘Soul of a Man’, een tribute to Blind Willie Johnson, en ‘Opus Space’ katapulteren ons even naar de diepe Mississippi Delta.
Reverend Freakchild bevestigd keer op keer. Knap!

Philip Verhaege (5)

The Rev. features a few friends on this latest record. The whole album is blues based with a rock flavor. His raw voice and freaky guitars are so important for this exciting sound. Great stuff!

Rob Mo: From Scratch

6/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Hey People
Obsessive Love
Watch Your Step
Rock Me Honey
Long Way From Home
Crying Shame
Me And My Old Car
Black Cat Bone
Rock’n’Roll Cruise
Joyful Joy
Out Of Mind

Platenlabel
Phamosa

Labelnummer
PR007

Distributie
Niet Gekend

Promo-Agent
Carolin Wobbeb

Website Artiest
Rob Mo

Rob Mo is niet minder dan Roberto Morbioli. Het Italiaanse gitaarwonder uit de formatie Morblus. Rob is een muzikale duizendpoot, en brengt na heel wat nevenprojecten met een regelmaat ook heel wat solowerk bij zijn schare fans. Twee jaar geleden was er het uitstekende akoestische album ‘Accoustic Me’ met zijn Morbioli Trio. Nu heeft hij het knappe ‘Scratch Me’ te promoten. Rob trok samen met bassist Stefano Dallaporta en drummer Nik Taccori naar de Mühle der Freundschaft in het Duitse Bad Iburg om deze elf tracks in te blikken. Het album ‘From Scratch’ opent met de fantastische blues rocker ‘Hey People’. Van Rob’s krachtige gitaarsolo’s gaat het gezwind naar het funky chapiter ‘Obsessive Love’. De blazerssectie met Tommy Schneller (sax) en trompettist Gary Winters is een prettig addendum voor Mo’s instigerende tunes. Het duo Schneller/Winters is samen met Rob’s wah wah performance ook een constante voor het instrumentale ‘Watch Your Step’. Het klinkt lekker funky en zelfs wat jazzy met een snuifje rock. Prettig inspirerend gestoord is het zeker. Na het onversneden ‘Rock Me Honey’ en de vrij ontspannen sfeer uit ‘Long Way From Home’ gaat het in een ruk naar het bluesy ‘Crying Shame’ en het low-down countryachtige ‘Me And My Old Car’. Als je dacht dat Rob al het muzikale gamma van de blues had ontgrendeld, komt hij ons plezieren met de Texas blues stamper ‘Black Cat Bone’, origineel van Ivory Lee Semien & Hop Wilson. Zijn slidegitaar is amper uitgezongen of het trio komt aandraven met de onvervalste rocker ‘Rock ’n Roll Cruise’. In de funky soul instrumentale ‘Joyful Joy’ laat Rob zijn vurig gitaar lekker klaarkomen in Schneller’s saxofoon arrangementen. Het swingende ‘Out Of Mind’ is een waardige afsluiter. Rob Mo heeft een muzikale diversiteit nagelaten die wij hier best wel kunnen smaken.

Philip Verhaege (4 ½)

Rob Mo has left a musical diversity that we can really taste here. It sounds greasy funky, has handsome rock 'n' roll, blues and even soul. What a fantastic musical testament!

Peter V Blues Train: Running Out Of Time.

6/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Stay On Track
Cherry On The Cream
Buzzed Busted & Blue
Worried Life Blues
Running Out Of Time
Time To Collect
Youngblood
Time For Me To Go
Freedom
Love Me Like A Man
Lay Down My Friend

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Cd Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Peter V Blues Train

Peter V werd in 1959 geboren in Manhattan, maar groeide op in Jamaica Queens. Op 12 jarige leeftijd zag Peter een zwarte Les Paul in het uitstalraam van een pandjeshuis. Peter, die in de buurt de kranten bezorgde, spaarde al zijn zuur verdiende geld en na een tijdje mocht hij zich de gitaar toe-eigenen. Luisterend naar Derek and the Domino’s en The Allman Brothers, leerde hij het instrument bespelen. Zijn eerste optreden deed hij als 15 jarige, waarna de verschillende bands mekaar opvolgden. Toen hij 21 werd, hield hij de muziek voor gezien, waarna hij de volgende 25 jaar de gitaar in de hoek liet staan. Op bluesgebied mag je Peter een laatbloeier noemen. Pas toen hij begin 50 was, raakte hij in de ban van Robert Cray. Zingen was aanvankelijk niet Peters sterkste kant, maar gaandeweg wist hij zich toch als vocalist te manifesteren. Niet alleen door blues, maar Peter is ook geïnspireerd door jazz en funk, wat ook te horen is op ‘Running Out Of Time’. Naast hem op gitaar en zang, bestaat de band uit drummer Alex D’Agnese, Aron Louis Gornish op keys en bassist Sean Graverson. Formatie die voor dit album uitgebreid werd met gastmuzikanten op sax, piano, conga’s en harp. De meeste nummers zijn van Peters hand, en het mag gezegd, de man weet waar hij mee bezig is. Dat laat zich onmiddellijk horen in ‘Stay On Track’, een song die funky rhythm & blues ademt. Ook Peter’s krachtige stem valt meteen op. Een heldere stem die schitterend contrasteert met de scheurende sax van gastmuzikant Danny Walsh. Diezelfde Walsh geeft trouwens een sublieme intro weg op de slowblues ‘Buzzed Busted & Blue’. In de titeltrack geeft Peter V zijn gitaar eerder de bluesrock sporen, om daarna de funkrichting in te slaan met ‘Time To Collect’, een instrumental waar de sax andermaal het mooie weer maakt. Tijdens ‘Time For Me To Go’ wordt de elektrische gitaar geruild voor de akoestische, wat dan weer voor een mooi ingetogen moment zorgt.
De toevoeging van de sax geeft duidelijk een meerwaarde aan deze band. Het zou schitterend zijn moest Peter dit instrument definitief aan boord nemen van zijn Blues Train. Niet onaardig album!

Lambert Smits (4)

Amusing mix of blues, rhythm & blues and funk, with a beautiful sax that often appears in the spotlights.

Knut Reiersrud Band: Heat

6/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sacred Mama
Wood
They Only Ask For Love
April March
The Heat
Monstermaster
This Was Meant to Be a Sad Song
Cantana BWV 147

Platenlabel
Jazzland Recordings

Labelnummer
377 905 4

Distributie
Pias Benelux

Promo-Agent
Pias Benelux

Website Artiest
Knut Reiersrud Band

De Noorse singer-songwriter/gitarist en producer Knut Reiersrud kondigt met trots zijn nieuwe album ‘Heat’ aan. Hij vindt zijn soulmates in de getalenteerde gitarist Bjørn Holm, Nikolai Hængsle Eilertsen (bas), David Wallumrød (orgel, piano keyboard, klarinet) en drummer/percusionist Andreas Bye. Knut is een doorwinterde blues artiest die met dit gezelschap in juni vorig jaar drie dagen naar de Studio Paradiso trok. Zijn samenwerking met Buddy Guy en Otis Rush in Chicago eind jaren ’70 was de aanleiding tot de release ‘Chicago Blues Meeting’. Hij is hier bij ons vooral bekend als bandlid van de populaire band Vidar Busk. Nu heeft hij met ‘Heat’ op het label Jazzland Recordings Norway een dijk van een plaat afgeleverd. Het album is een mengproduct van soul en blues dat is overgoten met een kleine dosis jazz. Maar tekstueel laat Knut zich ook niet onbetuigd. Zo maakt hij zich grote zorgen om onze planeet en haalt hij Trump door de gehaktmolen. Hij dus eenvoudigweg pessimistisch over heel deze toestand. Muzikale inventieve ritmische partijen en vreemde geluiden zijn hem ook niet vreemd. Het is alsof Knut de basiselementen van de muziek verkend en deze in verschillende genrestukjes gooit die aldus samen een geheel vormen. Blues ontmoet tradities en soul, blues ontmoet de wereld en blues ontmoet jazz-elementen en rocktunes. De moderne en lekker groove van ‘Sacred Mama’ is meteen ingekleurd met opwindende orgelpartijen. De suggestieve ballade ‘Wood’, het gevoelige ‘This Was Meant To Be A Sad Song’ het dromerige ‘April March’ en ‘Monstermarch’ zijn stuk voor stuk overheerlijke en rijkelijk gestoffeerde songs. De rijkelijke instrumentatie in ‘The Only Ask For Love’ en het Indisch begeesterde ‘The Heat’ zijn ware gildeproeven van Knut. Als onvermoeibare muzikant trekt Knut vrijwel meteen de aandacht met zijn consumeerde gitaarriffs en bijpassend stemtimbre. Er is nauwelijks een muzikale genre dat hij in zijn lange carrière niet heeft beoefend, en dat heeft een invloed in zijn hedendaagse sound.

Philip Verhaege (4 ½)

As an indefatigable musician Knut immediately attracts a lots of attention with his consumed guitar riffs and matching voice timbre. There is hardly a musical genre that he has not practiced in his long career, and that has an influence in his contemporary sound.

Ian Siegal: All The Rage

6/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Eagle-Vulture
Jacob’s Ladder
The Sh*t Hit
Won’t Be Your Shotgun Rider
Ain’t You Great?
My Flame
One-eyed King
If I Live
Sweet Souvenir
Sailor Town

Platenlabel
Nugene Records

Labelnummer
NUG1801

Distributie

Promo-Agent
Broere Promotion

Website Artiest
Ian Siegal

Ian Siegal hoeft hier in de Lage Landen alvast geen betoog meer. Hij werd geboren in het Engelse Porsmouth maar vertrok als tiener naar Duitsland om een muzikale carrière na te jagen. Toch zou het duren tot in 2002 voor hij zijn debuutplaat ‘Standing In The Morning’ zou uitbrengen. De twee jaren hierop werd hij steevast uitgenodigd door Rolling Stone Bill Wyman om zijn concertreeksen te openen. Dit was de uitgelezen kans voor Siegal die dit alles met beiden armen greep. Niet veel later toerde hij met Muddy Waters zoon Big Bill Morgenfield en registreerde het succesvolle album ‘Meat & Potatoes’. Inmiddels puilt zijn prijzenkast werkelijk uit en heeft enkele merkwaardige albums op zij actief. Nu promoot hij volop zijn nieuwste release ‘All The Rage’. Hiervoor vond Ian alweer backing bij de Nederlandse band The Rhythm Chiefs. Gitarist Dusty Ciggaar, drummer Rafael Schwiddessen, bassist Danny Van’t Hof en keyboardvirtuoos Rafael Schwiddessen begeleiden Siegal wel vaker tijdens zijn opwindende liveshows. Het swampy en hypnotiserende ‘Eagle Vulture’ mag de dans openen. De strakke drumslagen worden begeesterd door Siegal’s donkere stem en intransigente gitaarriffs. De track ‘Jacob’s Ladder’ is een moderne compositie die Ian samen schreef met Mischa Den Haring en Azier. Met zijn knappe slide gitaar in ‘The Sh*t Hit’ bezorgt Siegal ons meer dan eens goosebumps. En dat moet de bijdetijdse ballade ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’ nog de revue passeren. Met het Latin beïnvloede ‘Ain’t You Great?’ en het akoestische en dobro geënthousiasmeerde ‘My Flame’ komt Siegal’s diversiteit sterk bovendrijven. In ‘One-Eyed King’ komt multi-instrumentalist/producer Jimbo Mathus de sectie vervoegen. De heerlijk country blues ‘If I Live’ wordt naast een geïnfluenceerd orgeldeuntje ingekleurd door Jimbo’s aanporrende mandoline tunes. De blues trage ‘Sweet Souvenir’ zal heel was dansvloeren bevolken op de komende concerten en festivals. Het afsluitende nummer ‘Sailor Town’ is een samenwerking met Hook Herrera. Siegal stond garant voor de lyrics, terwijl Hook de tekst voorzag van de nodige muzikale arrangementen.
Ian Siegal’s kenmerkende stijl en sound klinkt dan ook nooit clichématig. En dat getuigt van een zekere klasse die schuilt in de meervoudig bekroonde Britse singer-songwriter.

Philip Verhaege (5)

Ian Siegal's distinctive style never sounds cliché. And that shows a certain class that lies in the multiple award-winning British singer-songwriter. Ian has another strong album to promote. And is full of musical diversity, textual world politics and important critical notes ...Hell Yeah!!

OPTREDENS

28 april: Rhythm & Blues Night, Groningen (NL)
01 mei: Q Factory, Amsterdam (NL)
03 mei: Bibelot, Dordrecht (NL)
04 mei: Moulin Blues Festival, Ospel (NL)
06 mei: Doornroosje, Nijmegen (NL)
24 mei: CC De Steiger, Menen (B)
26 mei: Duvel Blues Festival, Puurs (B)
13 juli: Missy Sippy Blues Festival, Gent (B)
01 september: Yellowtime Festival, Geel (B)

Rockwell Avenue Blues Band: Back To Chicago

5/4/2018

title 0

Tracks:
Blues for Hard Times
Boogie in the Rain
That Face
Free to Love Again
Lonesome Flight
Chariot Gate
We Believe
Stranger Blues
For a Reason
Rich Man
Hey Big Bill
Love Police
Back to Chicago
Have You Ever Told Yourself A Lie
Dream

Platenlabel
Delmark Records

Labelnummer
Delmark DE 854

Distributie
Delmark Records

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Tad Robinson
Ken Saydak
Steve Freund
Harlan Terson
Marty Binder

Zet vijf blues veteranen van de Chicago blues scéne samen in een studio en je krijgt onvoorwaardelijk een top release. Ondanks de successen die Tad Robinson, Steve Freund, Ken Saydak, Harlan Terson en Marty Binder hebben geboekt gedurende hun lange parallelle carrières, waren er een aantal onafgemaakte zaken om op te volgen. Samen trokken ze naar Delmark's Riverside Studio op Chicago North Rockwell Avenue in oktober 2017. Het was een vrolijke muzikale en artistieke reünie. Ze hadden de afgelopen decennia allen diverse opnamen voor Delmark Records. Nu was het tijd rijp om samen de studio in te duiken. Elk met zijn eigen muzikale stijl, elk met zijn eigen identiteit en stem, kortweg ‘Back To Chicago’.
Het concept van de reünie als The Rockwell Avenue Blues Band was het idee van Ken Saydak.
Saydak is een toetsenist, schrijver, zanger en producer die op meer dan zestig opnames te horen is. Hij heeft nummers geregistreerd met Johnny Winter, Lonnie Brooks, Lurrie Bell, Dave Spector en Tad Robinson. Saydak bracht zijn eigen solodebuut ‘Foolish Man’ uit op Delmark in 1999. Harpwizard/vocalist Tad Robinson is een autochtone New Yorker die naar Chicago verhuisde na zijn studies aan de universiteit van Indiana. Hij had twee albums voor Delmark voordat hij bij Severn Records een platen contract ondertekende. Zijn laatste album was ‘Day Into Night’ uit 2015. Sinds hij bij Severn Records karakteriseerd heeft hij liefst negen Blues Music Award-nominaties gewonnen, waaronder vier als 'Soul Blues Artist of The Year'. Robinson is vandaag een van de meest expressieve soul blues-artiesten. Zanger/gitarist Steve Freund komt uit Brooklyn, New York maar woont nu in San Francisco. Hij bracht een tijd door in Chicago, waar hij achttien jaar lang speelde met Sunnyland Slim. Hij heeft zeven albums op zijn naam staan, waaronder ‘Is What It Is’ uit 2004 met Dave Spector op Delmark.
Bassist Harlan Terson speelt al sinds de jaren zeventig de blues. Hij speelde met Lonnie Brooks, Otis Rush, Jimmy Rogers en vele anderen. Drummer Marty Binder bracht de jaren tachtig door met Junior Wells. Hij trad in 1990 toe tot de band van Buddy Guy en speelde ook met Albert Collins, Coco Montoya, en Eric Clapton.
De opener op de release ‘Back To Chicago’ is een schitterende soul blues passage met Robinson op leadvocals en Freund met schitterende gitaarwerk. Freund neemt de micro in handen voor het Canned Heat begeesterde ‘Boogie In The Rain’. Robinson’s harp virtuositeit, Freund gitaarriffs en Saydak orgeltunes zorgen hier alweer voor heel wat kippenvel stonden. In de country blues ‘That Face’ mag Saydak de vocale honneurs waarnemen. Als Robinson vocaal terug is, komt het soulchapiter ‘Free To Love Again’ ons overdonderen. ‘Lonesome Flight’ is echt knappe Chicago blues en Saydak is terug in het opwindende ‘Chariot Gate’ en de blues trage ‘We Believe’. Elmore James’ ‘Stranger Blues’ barst werkelijk uit zijn voegen bij deze solide ritmesectie.
En wat dan gedacht van de blues stamper ‘For A Reason’, het soul gevarieerde ‘Rich Man’ en het vrolijke ‘Hey Big Bill’. Saydak staat vocaal ook garant voor Harlan Lee Terson’s ‘Love Police’. En ook de soulvolle titeltrack staat onder credits van Terson. De track ‘Have You Ever Told Yourself A Lie’ is alweer op maat gesneden van Steve Freunds opwindende gitaar grooves dito stemtimbre. Ken Saydak is vocaal nog een laatste keer terug in de slotsong ‘Dream’.

Philip Verhaege (5)

The musical virtuosity of this quintet knows no boundaries. The diversity is characterized by their long career and musical solo projects. All this together armed in this release. It’s a great album for all the Chicago blues and soul enthusiasts. The release ‘Back To Chiacgo ‘ is highly recommended!

The Juke Joints: 35 Years Of Rock Rollin Blues (Live)

5/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Hold On
Mercy Mercy
Born In Chicago
Bullfrog Blues
I Will Follow
Don’t Give It Up
Let It Roll
Nataly
Stax Sound
Addicted To The Blues
Out On The Western Plain
Back Stabbing Woman
My Baby

Platenlabel
Continental Record Service

Labelnummer
CECD 75

Distributie
Niet Gekend

Promo-Agent
Broere Promotions

Website Artiest
Juke Joints

De band The Juke Joints staan ruim drie decennia op de planken en behoeft dus allang geen introductie meer in de Lage Landen. Toonaangevend in het Nederlandse blues landschap is dus het minste wat van deze band kan worden gezegd. Peter Kempe behoord tot de zeldzame artiesten die lead vocals combineert met strak drumwerk, al wisselt hij zijn drumsticks wel vaker in voor zijn mandoline. Samen met gitarist Michel Staat, Sonnyboy vd Broek (harmonica/vocals) en Derk Korpershoek met de baslijnen staat de band garant voor knappe en opwindende heavy blues. In 2010 trokken de Nieuw Zeelandse bluesrockers zelfs naar Chicago om de release ‘Going To Chicago’ in te blikken. In de Rax Studio stond destijds Ronnie Baker Brooks garant voor een feilloze productie en kregen ze medewerking van Ana Popvic en Eddy ‘The Chief’ Clearwater. Inmiddels werden ze in 2012 en 2016 uitgeroepen door de Dutch Blues Foundation tot de beste bluesband van Nederland, en waren ze succesvol met het album ‘Heart On Fire’ uit 2015 en de release ‘Crossroads’ in 2017. Nu registreerde het kwartet het onvergetelijke live concert in zaal De Piek in Vlissingen op 11 november 2017. Na een welgekomen ‘Are you ready’ komen The Joints onder stoom in het excellente ‘Hold On’. Sonnyboy harpriffs komen samen met Michel Staat gitaar grooves meteen in de spotlights. ‘Merci Merci’ is een dankbare opvolger die door de strakke backing gaaf wordt ingelost. Het basgitaar gestructureerde ‘Born In Chicago’ belichaamd perfect waar deze Juke Joints voor staan. En dat is opzwepende Chicago blues met dat vette randje. ‘Bullfrog Blues’ is een cover van Rory Gallagher, maar dan in traditionele arrangementen gegoten door Peter’s banjo structuur en Sonnyboy ingetogen blues harp. En net zoals het publiek vermaakt de band zich ook op het podium. Eigenlijk hebben we hier al 35-jaar niets anders geweten. Het swampy ‘I Will Follow’ is de voorloper voor de zydeco rocker ‘Don’t Give Up’ en Sonnyboy’s accordeon compositum. Allons danser….maar plots wordt de slide gitaar de woofer ingejaagd met het immer spectaculaire ‘Let It Roll’. De intro van de klassieke rockballade ‘Nataly’ doet ons wat weg mijmeren naar een vroege Canned Heat, maar plots neemt de song enige rock attitudes aan. De diepe baslijnen in de track ‘Stax Sound’ zijn de aanzet voor een prominent en lekker mee bekkende refrein. De funky ritmiek uit ‘Addicted To The Blues’ staat dan weer in aangenaam contrast met het trage ‘Out On The Western Plain’, het swingende chapiter ‘Back Stabbing Woman’ en de rockende slotsong ‘My Baby’. The Juke Joints registreerden een fijn concert. Als toemaatje krijg je er gratis de DVD bovenop…

Philip Verhaege (4 ½)

The Juke Joints recorded a fine and grand concert. They hypnotize their fans with sweaty blues rock. As a bonus you get the DVD for free ... !

Breezy Rodio: Sometimes The Blues Got Me

31/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Don’t Look Now, But I’ve Got The Blues
Change Your Ways
Wrapped Up In Love Again
I Walked Away
Make Me Blue
Let Me Tell You What’s Up
Sometimes The Blues Got Me
I Love You So
You Don’t Drink Enough
The Power Of The Blues
A Cool Breeze In Hell
Doctor From The Hood
Blues Stay Away From Me
Fall In British Columbia
Not Going To Worry
One Of A Kind
Chicago Is Loaded With The Blues

Platenlabel
Delmark Records

Labelnummer
Delmark DE853

Distributie
Delmark Records
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Breey Rodio

Fabrizio Breezy Rodio staat al enkele jaren centraal in de Chicago blues scéne. De release ‘Sometimes The Blues Got Me’ is zijn derde album, en zijn debuut voor het gerenommeerde Chicago Blues & Jazz label Delmark Records. Breezy belandde op het label waar ook Linsey Alexander enkele merkwaardige opnamen heeft. Op jonge leeftijd emigreerde de uit Italië afkomstige Breezy naar de Verenigde Staten en belande in New York. Hij werd er al even snel verliefd op de gitaartunes van Stevie Ray Vaughan en blues sound. Hij verhuisde tenslotte naar de Windy City en het was blues veteraan Linsey Alexander die hem in 2007 onder zijn hoede nam. Breezy werd al snel bandleider en is tevens een opmerkelijke gast op drie Linsey Alexander’s Delmark albums. (‘Been There Done That’ (Delmark 822), ‘Come Back Baby’ (Delmark 838) en ‘Two Cats’ (Delmark 851). Nu is Breezy Rodio uitgegroeid tot een ambassadeur van de Chicago Blues. In 2011 promootte hij zijn solo debuut album met ‘Playing The Game Too’. Twee jaar geleden was er dan zijn tweede release ‘So Close To It’, met ‘special guests’ gitaristen Lurrie Bell en Carl Weathersby, harpist Billy Branch en organist Chris Foreman. Nu is er dus het schitterende en opwindende ‘Sometimes The Blues Got Me’. Met zijn live-off-the-floor retrovibe knallen de zeventien songs onvoorwaardelijk door onze woofer. Het album omvat elf nieuwe nummers en zes geïnspireerde coverversies. Breezy werd in de studio verzegeld door een hele rits gasten en een zeskoppige blazerssectie. Het nummer ‘Don’t Look Now, But I’ve Got The Blues’, origineel van Lee Hazelwood, mag de set op een ongecompliceerde manier openen. Billy Branch corpulente harmonica shuffles komen samen met Sumito ‘Ariyo’ Ariyoshi’s piano arrangementen het nummer ‘Change Your Ways’ verder opsmukken. Breezy eert vervolgens Albert King met ‘Wrapped Up In Love Again’ en B.B. King met ‘Make Me Blue’. Tussenin vinden we met ‘I Walked Away’ een jaren veertig jump klassieker. In het autobiografische ‘Let Me Tell You What’s Up’ vertelt hij zijn levenswandel als blues artiest. Na de blues trage titeltrack ‘Sometimes The Blues Got Me’ komt Breezy ons bevredigen met een bigband feelin’ in ‘I Love You So’, oorspronkelijk van B.B. King. De lekker swingende groove uit ‘You Don’t Drink Enough’ en de ballade ‘The Power Of The Blues’ zijn alweer omsluierd met rijkelijke instrumentatie. Breezy demonstreert zijn ice-picking techniek, net zoals Albert Collins, in het meesterlijke ‘A Cool Breeze In Hell’. Billy Branch is terug voor de Chicago barrelhouse blues stamper ‘Doctor From The Hood’. Breezy verlegt ook zijn grenzen in het bij The Delmore Brothers geleende ‘Blues Stay Away From Me’. Van de jazzy gestructureerde intieme ballade ‘Fall In Britisch Columbia’ gaat het gezwind naar de fingerpicking country blues ‘Not Going To Worry’ en het funky ‘One Of A Kind’. Organist Chris Foreman komt hier samen met Light Palone’s baslijnen in de spotlights. De veelzeggende ballade ‘Chicago Is Loaded With The Blues’ mag de dans beëindigen.
Replay please!

Philip Verhaege (5)

You won’t find many guitarists in Chicago’s world-renowned scene who are as busy as Breezy radio. Now he has to promote his third album. Hopefully Breezy Rodio will also do this in Belgium and the Netherlands. With its live-off-the-floor retrovibe this is a blast of a release.
The Blues got Breezy Rodio, and Breezy Rodio got the Blues…! Check it out on his website are Delmark Records.

Giles Robson & Chris Corcoran: Roller Coster! A Ride Trough Walter’s World

22/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Juke
Blue Midnight
Roller Coaster!
Mr Jacobs
That’s It!
Lights Out!
Rocker
Deep South Guitar Blues
Back Track
Mr Jacobs - Reprise -
Off The Wall
Sad Hours

Platenlabel
Honey Boy Amps

Labelnummer
FIL1787

Distributie
Confidential Records

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Giles Robson
Chris Corcoran

Giles Robson behoord tot het kruim van een hedendaagse generatie blues mondharmonica spelers. Hij werd geboren op het glorieuze eiland Jersey in het Verenigd Koninkrijk. Op zijn zevende was hij al bedreven violist. Via de saxofoon en wat jazzy tunes ging het dan naar de mondharmonica. Hij hield vrijwel onmiddellijk van de sound van Little Walter, Sonny Boy Williamson en van de old-school Chicago blues. Zijn debuutalbum ‘Crooked Heart Of Mine’, met zijn band The Dirty Aces, werd dan ook in ware Chicago-stijl geregistreerd. Twee jaar later was er dan het succesvolle ‘For Those Who Needs The Blues’. Nu vindt Giles Robson zijn soulmate in gitarist Chris Corcoran. Hij is een van de opwindendste Engelse R&B artiesten. Met zijn trio zijn ze haast de enige instrumentale bluesband in de Londense blues scéne. Met de release ‘Listen Up’ uit 2016 vestigde het trio de aandacht van het tijdschrift Guitarist. Vorig jaar realiseerde Chris de release ‘Blues Guitar Grooves’. Hiernaast runt hij ook gitaar-workshops, heeft meer dan 180 shows per jaar met diverse line-ups en heeft een gitaarzitje bij de zeer gewaardeerde Laura B & Her Band.
Het duo Giles Robson & Chris Corcoran hadden nu het lumineuze idee om een instrumentale eerbetoon in te blikken voor Little Walter Jacobs. ‘Roller Coaster!’ Een dolle instrumentale rit door Walter’s blues wereld. Miles Davis zag hem als een van de grootste muzikale creatieve genieën van zijn tijd. Zover zelfs dat hij hem met Mozart durfde vergelijken. Hij was de Jimi Hendrix, de Charlie Parker of de Django Reinhardt van de mondharmonica. Little Walter had en heeft enorme invloed op de historie van zijn instrument, de mondharmonica. Count Basie nam zelfs zijn bandleden mee naar zijn shows om te bestuderen hoe hij soleerde. The Rolling Stones brachten vier van zijn nummers op hun recente Grammy Award winnende ‘Blue & Lonesome’ album en noemden de release naar een van die nummers. Marion Walter Jacobs werd geboren in Marksville op 01 mei 1930 als zoon van een familie sharcroppers (pachters). In 1945 trok hij naar Chicago waar hij overleed op 15 februari 1968. Hij wordt aanzien als een van de blues pioniers en de mondharmonica. Jacobs prijkt dan ook meer dan terecht in de Rock and Roll Hall of Fame.
Little Walter Jacobs was een visionair. Een muzikaal pionier die de kunst van de elektrische mondharmonica een andere dimensie meegaf. Hij had maar liefst 14 top-tien hits in de R & B-hitlijsten tussen 1952 en 1958.
Nu is er dus een muzikaal eerbetoon door Giles Robson & Chris Corcoran. Giles Robson is niet zomaar een imitator. Hij heeft zijn eigen stijl ontwikkeld. En dat doet hij op het album ‘Roller Coster!’ dan ook. De twaalf nummers zijn een powervolle en muzikale impressie. Maar Giles en Chris spelen die nummers niet zomaar klakkeloos na. Neen, ze verweven als het ware een nieuwe aspect doorheen de sound. En daarvoor gebruikten ze een Honeyboy Amps. De handgemaakte vintage sound versterkers van Andy Smith produceren de beoogde vintage Chicago blues klank. Het is een 12-sporen instrumentale eerbetoon aan de man die zijn muzikaliteit verwierf tot kunst. Giles en Chris interpreteren de instrumentale meesterwerken van Walter op hun eigen en wonderbaarlijk effectieve manier. Het duo beproeft hun muzikale weg door Walter's solo's helemaal niet te volgen. Maar hun eigen weg te gaan en toch dat Little Walter-gevoel te behouden. Het album werd opgenomen door Paul Richardson in Shack Studio Essex UK.
Robson’s virtuoze harpspel komt meteen tot uiting in de openingssong ‘Juke’. De enige harmonica-instrumental die ooit een nummer één hit was in de Billboard R & B Charts, en die gedurende acht weken op de eerste plaats bleef in 1952. Het beklijvende nummer ‘Blue Midnight’ stond ooit op Walter’s album ‘Hate To see You Go’ uit 1969 op het label Chess Records, net zoals het expressieve en pittig vertolkte ‘Roller Coaster!’. Het swingende ‘Mr Jacobs’ is het enige originele Robson/Corcoran nummer. Na dit eerbetoon komen de knappe fraseringen van ‘That’s It’ ons verrassen. Giles harp arrangementen worden alweer sterk gealterneerd door Chris activerende en hypnotiserende gitaarriffs. En ook van de blues trage swooping tune uit ‘Lights Out’, origineel uit 1951, krijgen we meer dan eens goose bumps.
En dan moet de spreekwoordelijke ‘Rocker’ nog de revue passeren. Al komt Giles hier muzikaal echt wel dicht in de buurt van zijn mentor. Na deze boogiewoogie chapiter entameert Robson’s gepassioneerde virtuositeit in de blues trage ‘Deep South Guitar Blues’ van Lafayette Thomas. Het nummer was een idee van Chris en het duo zet de instrumentale riffs moeiteloos naar hun hand. In de origineel track is trouwens geen blues harp te horen, maar enkel Thomas gitaarriffs. Uit het ‘Boss Blues Harmonica’ album van Little Walter koos het duo het opvrijende en onvoorspelbare ‘Back Track’. Na de geïmproviseerde country blues ‘Mr Jacob’ (Reprise) wordt het tempo opgeschroefd met de beklijvende rock-‘n-roll instrumental ‘Off The Wall’, origineel uit 1953. Het melancholieke ‘Sad Hours’ mag ons uitgeleiden. Het nummer was ooit een grote hit voor Little Walter in 1952.
Een instrumentaal album hoeft niet te vervelen. Dit is een sensationeel huldebetoon aan een van de grote blues harpmaster uit de muziekgeschiedenis, Little Walter Jacobs…!

Philip Verhaege (5)

Giles Robson is not just an impersonator on blues harp. He has developed his own style. And that's what he does on the album 'Roller Coster!'. The twelve songs are a powervolle and musical impression. But Giles and his soulmate Chris Corcoran do not just play those songs. No, they interweave a new aspect through the sound. So, an instrumental album should not be boring. This is an exciting instrumental tribute to one of the greatest blues harp master in the blues and music history. The great Little Walter Jacobs, king of the blues harp..!

John Oates With The Good Road Band: Arkansas

22/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Anytime
Arkansas
My Creole Belle
Pallet Soft And Low
Miss The Mississippi And You
Stack O Lee
That’ll Never Happens No More
Dig Back De ep
Lord Send Me
Spike Driver Blues

Platenlabel
PS Records/Thirty Tigers

Labelnummer
PSR006CD

Distributie
V2 Benelux

Promo-agent
V2 Benelux

Website Artiest
John Oates

De tijd van hits als ‘Kiss On My List’, ‘Maneater’ en ‘Private Eyes’, die hij samen met Daryl Hall als Hall & Oates scoorde, heeft John Oates reeds lang achter zich gelaten. Inmiddels nadert de man de leeftijd van 70 en dan wordt het tijd om nog eens iets van die ‘bucket list’ te schrappen. Eén van die dingen die op John’s lijst stond, was het uitbrengen van een album met zijn versies van American rootssongs. Samen met de fantastische The Good Road Band speelde hij ‘Arkansas’ in en dit meesterwerkje ligt nu in ons afspeelapparaat. En ja, dit is een meesterwerkje in de puurste betekenis van het woord. Met Sam Bush op mandoline, Russ Pahl op pedalsteel, Guthrie Trapp op elektrische gitaar, Steve Makcey op bas, Nathaniel Smith op cello en Josh Day op drums en percussie, heeft Oates een subliem musicerende band naast zich. John’s stem mag dan wat krassen vertonen, maar dit is net de patina die het American rootsgenre nodig heeft. Voor zijn songkeuze ging John grasduinen in de traditionele songs uit de Mississippi Delta. Naast die traditionals die hij van een eigen arrangement voorzag, vervolledigde hij zijn zoektocht met werk van Mississippi John Hurt, Blind Blake en het in 1932 door Jimmie Rodgers bekend geraakte ‘Miss The Mississippi And You’. Blues, ragtime, bluegrass en countryblues zijn dan ook ruimschoots aanwezig. Voor de titeltrack, net als voor ‘Dig Back De ep’ kroop Oates zelf in de pen, met als resultaat twee nummers die mooi blenden met het oudere en traditionele oeuvre. Zelfs de manier waarop gemusiceerd wordt toont opvallende vergelijkingen met die van de pioniers. Ontspannen, zichzelf amuserend werken John en zijn maten zich door de 10 nummers.
Met ‘Arkansas’ heeft John Oates niet alleen een item van zijn ‘bucket list’ geschrapt, maar ons ook voorzien van een heerlijk, nostalgisch klinkend album.

Lambert Smits ( 4 ½)

With traditionals accompanied by a personal arrangement, covers of songs from Mississippi John Hurt and Blind Blake, John Oates and The Good Road Band bring a fine tribute to the music from the Mississippi Delta before World War II.

Mud Morganfield: They Call Me Mud

12/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

They Call Me Mud
48 Days
Cheatin’ Ss Cheatin’
Who’s Fooling Who?
Howling Wolf
24 Hours
Who Loves You
Oh Yeah
Can’t Get No Grindin’
Rough Around the Edge
Walkin’ Cane
Mud’s Groove

Platenlabel
Severn Records

Labelnummer
Servern CD0073

Distributie
Severn Records

Promo-Agent
Mark Pucci Media

Website Artiest
Mud Morgenfield

Laat er geen twijfel over bestaan dat Muddy Waters een van de meest invloedrijke blues artiesten is uit de hedendaagse muziekgeschiedenis. Ondermeer The Stones, The Yardbirds, Eric Clapton, Johnny Winter en zelfs Led Zeppelin konden niet weerstaan aan de rauwe geëlektriseerde Chicago blues sound van Muddy Waters. Larry Williams aka Mud Morganfield is de oudste zoon van McKinley ‘Muddy Waters’ Morganfield. Larry werd opgevoed door zijn moeder en ooms en was vrachtwagenchauffeur. Pas na de dood van zijn vader dacht hij aan muzikale carrière.
Met zijn cd ‘Son Of The Seventh Son’ uit 2012, trad hij onvoorwaardelijk in de voetsporen van zijn vader. Zowel uiterlijk als de stellaire vocale partijen hebben een overduidelijke vergelijking. De traditionele Chicago West Side stijl is dan ook een constant factor in de nummers.
Drie jaar geleden schitterde Mud aan de zijde van Kim Wilson in de excellerende release
‘For Pops’ (A Tribute To Muddy Waters). Nu is er dus ‘They Call Me Mud’ en dat is Morganfield's derde album voor het label Severn Records. Het album is gecoproduceerd door Morganfield en gitarist Rick Kreher. Tien van de twaalf nummers zijn geschreven door Mud Morganfield. Met ‘Howling Wolf’ en ‘Can Not Get No Grindin’ vinden we ook twee covers van zijn vader. Mud heeft voor deze gelegenheid ‘de cream van de Chicago blues’ rond zich verzamelt in de Joyride Studios in Chicago, IL. Gitaristen Billy Flynn en Rick Kreger, drummer Melvin ‘Pookie Stix’ Carlisle, Studebaker John (mondharmonica), Sumito Ariyo Ariyoshi (piano) en bassist E.G.McDaniel zijn de stellaire ritmesectie. Zes van de originele nummers zijn ook voorzien van de blazerssectie met trompettist Phil Perkins en Michael Jackson saxofoon. Inclusief de titeltrack waarmee het album wordt geopend. Op het nummer ’48 Days’ speelt Mud zowaar basgitaar. De blazerssectie is een constante in het R&B begeesterde ‘Cheatin’ Is Cheatin’. Mud’s dochter, Lashunda Williams, komt de band vocaal vervoegen in de schitterende ballade ‘Who Loves You', waar ook Anne Harris haar vleugels uitspreidt met haar viool arrangementen. Mud’s diepe bariton stem is een must voor nummers als ‘Oh Yeah’ en ’24 Hours’. Onze vriend Mike Wheeler werd uitgenodigd met zijn gitaar voor ‘Who’s Fooling Who?’ en Billy Branch speelt harp in de afsluitende jazzy instrumentale ‘Mud’s Groove’, waar Mud ook voor de baslijnen zorgt. Wie houdt van authentieke Chicago blues moet bij Mud Morganfield zijn.

Philip Verhaege (5)

Morganfield’s deep baritone voice leaves little doubt that he is Muddy’s son. Those who love authentic Chicago blues should be by Mud Morganfield.

The Bluesbones: Chasing Shadows

9/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Find My Way Home
Going Down
Demon Blues
A Better Life
Love Me Or Leave Me
Sealed SoulsµRomance For Rent
Psycho Mind
Betrayal
SeeSaw Blues
The End

Platenlabel
Neked Productions

Labelnummer
NP 028

Distributie
Naked Productions

Promo-Agent
Donor Productions

Website Artiest
The Bluesbones

Het langverwachte studio album van de Belgische The BluesBones is op onze deurmat beland.
In 2013 bracht de band de live cd/dvd ‘Live @ De Bosuil’ op de markt. Een jaar eerder werkten de band keihard en met succes aan hun debuutplaat ‘Voodoo Guitar’. Maar ook het album ‘Saved By The Blues’ was een knaller van formaat, net zoals het spraakmakende ‘Double Live’ uit 2016. In datzelfde gezegende jaar wonnen The BluesBones de Belgian Blues Challenge en representeerden ze ons land op de European Blues Challenge in Denemarken. Daar wisten ze zich de tweede stek toe te -eigenen en haalden heel wat media-aandacht naar zich toe. Het ging plots heel hard voor The BluesBones. Nu is er dus ‘Chasing Shadow’, met zijn officiële releasedatum van 23 maart 2018. Het album zal worden voorgesteld door ‘Move2Blues’ in het MOD in Hasselt. Vocalist Nico De Cock heeft, samen met de andere bandleden, een schrijvende hand in de meeste nummers. Op uitzondering van de blues ballade ‘Betrayal’, dat uit de pen vloeide van keyboard virtuoos Erwin Risbourg.
De aangename blues stem van Nico De Cock laat zich makkelijk instigeren door de opwindende gitaarriffs van Stef Paglia, de ingetogen baslijnen van Geert Boeckx, de keyboardtunes van Edwin Risbourg en de effectieve mokerslagen van drummer Koen Mertens.
Het vijftal trok hiervoor naar de Save The Music Studio en het geheel werd geproducet door Tim Janssens. De interactie tussen de bandleden in de studio is zo accuraat dat alweer een structureel hoog niveau wordt bereikt. De sounds is uiteraard, en vooral sinds de komst van Hammond Orgel virtuoos Edwin Risbourg, allang niet meer dezelfde dan in hun begin periode. En dat kan wij hier alleen maar toejuichen. Verandering van spijs doet eten. Dat Nico een prima zanger dito frontman is weten wij ook al langer dan vandaag. Het album opent meteen met het funky en swingende ‘Find My Way Out’. Risbourg komt met zijn gevarieerde toetsen meteen in de spotlights. In het swampy ‘Going Down’ komt Stef Paglia ons overdonderen met zijn hypnotiserende gitaarriffs. En als hij er ook nog eens een excellerende gitaarsolo tussen puurt kan de pret niet meer op. In het stemming wisselende ‘Demon Blues’ zorgt de instrumentale interactie tussen Edwin Risbourg en Stef Paglia, samen met Nico’s uitstekende vocale prestatie, voor heel wat goose bumps. Het nummer ‘A Beter Life’ is een aanwakkerende blues rocker. Koen Mertens drumsticks en Geert Boecks baslijnen zijn essentieel voor de sound. En als ook Paglia nog eens op de proppen komt met een loepzuivere gitaarsolo weten we met onze affectie haast geen blijf. In het prettig en soulvol spijkerende ‘Love Me Or Leave Me’ komt Risbourg met zijn geïnfluenceerde orgeltunes alweer in de schijnwerpers. Een eerste ballade vinden we met ‘Sealed Souls’. In haast zeven minuten komen Risbourg’ warme Hammond orgel en Paglia’s uitgesponnen maar ingetogen gitaarsolo Nico’s doorknede vocalen feilloos accorderen. Van het moderne en melodieuze ‘Romance For Rent’ gaat het gezwind naar de psychedelische rock arrangementen uit ‘Psycho Mind’. Edwin Risbourg is tekstueel verantwoordelijk voor de slow blues ‘Betrayal’. En dan komt ‘SeeSaw Blues’ ons plots bevredigen. Een heerlijk vrolijk nummer dat ons vrijwel meteen doet denken aan de fifties. Goddelijk! En de ritmesectie kan zich ook uitleven in het zeer funky en aanstekelijke ‘The End’. Let’s freaky…!

Philip Verhaege (5)

Nico De Kock is a great singer, textwriter ditto frontman. He takes his band more than once in tow.
The sound is varied and innovative. Blues, a bit of swamp, soul, blues rock and good and exciting R & B ....
The interaction between the band members is just fantastic.There is a lot of progress in the sound after all these years.The album 'Chasing Shadows' is a winner!

Laurie Morvan: Gravity

8/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

My Moderation
Twice The Trouble
Stay With Me
Money Talks
The Extra Mile
Gravity
Dance In The Rain
Gotta Dig Deep
The Man Who Left Me
Shake Your Tailfeathers
I Want Answers
Too Dumb to Quit

Platenlabel
Screaming Lizard Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Laurie Morvan

De Laurie Morvan band is een vijfdelige high-energie rockende bluesband uit Long Beach, Californië onder leiding van de knappe vocalist/gitarist Laurie Morvan. Het album ‘Gravity’ is inmiddels de zesde release van de Blues Foundation Award winnende Laurie Morvan.
De band maakten meteen indruk in 2008 tijdens de International Blues Challenge, waar ze de finale bereikte in de liveband competitie. Op datzelfde evenement was het album ‘Cures What Ails Ya’ een finalist voor ‘Best Self-Produce CD’. De Band won ook de ‘Best Self-Geproduceerde CD’ tijdens de 2010 International Blues Challenge met hun volgende release ‘Fire It Up’. En met het album ‘Breathe Deep’ uit 2011, waren ze halve finalist voor ‘2012 Best Self- Geproduceerde CD’. Laurie bewerkstelligd met haar songwriting een nieuw perspectief voor het album ‘Gravity’ . Ze neemt de luisteraar mee door een aantrekkelijk scala aan menselijke emoties. Modificerend van vreugde, verlangen, liefde, humor, verlies, introspectie en acceptatie. Producer Tony Braunagel fungeert hier ook als drummer. Back-up zangeres Lisa Morvan, toetsenist Tom Salyers, bassist Pat Morvan en drummer Lonnie Jones vervolledigen de ritmesectie. Van bij de funky openingssong ‘My Moderation’ beult Laurie de snaren van haar Startocaster. In het nummer ‘Twice The Trouble’ bewijst Laurie wel degelijk dat ze over goede stembanden beschikt. En ook in het bluesy ‘Stay With Me’ komt Hammond B3 virtuoos Mike Finnigan meteen in de spotlights. De Texas shuffle in ‘Money Talks’ en de funky inslag uit ‘The Extra Mile’ zijn huldebetuigingen aan blues legende Freddie King. Laurie overtuig vocaal ook in de titeltrack. Een nummer dat eigenlijk niet gecatalogeerd kan worden in dat eenzijdige muzikale hoekje. De Texas opzwepende groove uit ‘Dance In The Rain’ en het moddervette ‘Gotta Dig Deep’ zijn volgende muzikale hoogtepunten. Van de zwoele gospel ballade ‘The Man Who Left Me’, het R&B begeesterde ‘Shake Your Tailfeathers’ en het Delta blues geïnstrueerde ‘I Want Answers’ gaat het gezwind naar het slide gitaar en New Orleans beat gemotiveerde afsluiter ‘Too Dumb To Quit’. Replay ? Yes, please!

Philip Verhaege (5)

Laurie Morvan is an charismatic guitar slinger who is blessed with an extremely handsome and soulful voice ...Check it out!

The Bush League: James RiVah

8/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

River's Edge
Kokomo Me Baby
Say Yes
Show You Off
Catfish Blues
Kick up Yo Heels
Long Gone
Hearse
Tuxedo Blues
Moonshine
Cold Shower
What's Wrong with You

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
The Bush League

De band The Bush League werd opgericht in 2007 ergens op een ‘front porch’ net buiten Richmond, Virginia door collega muikanten John Jason ‘JohnJay’ Cecil en Royce Folks.
De combinatie tussen JohnJay’s soulvolle stem en Royce basgitaar zijn de basis voor hun opwindende blues sound, de zogeheten RVA Blues. Het is een bedwelmde mix van funk, soul, gospel en rock. Dit alles verpakt het duo in de liefde voor de blues, met name de Country Hill Country Blues. Wynton Davis verzegeld het tweetal met zijn innemende groovy drumpartijen.
Ze waren semifinalist op de Internationale Blues Challenge in 2012 en in 2017. De band reisde nu naar de Ardent Studio in Memphis, TN om hun vierde langspeler ‘James RiVah’ in te blikken. Ze registreerden er twaalf nummers, waarvan tien originele tracks. De charismatische leadvocalist John Jason ‘JohnJay’ Cecil wordt ondersteund door de oerdegelijke ritmesectie van Royce Folks op de bas, drummer Wynton Davis en gitarist Brad Mos. Voor dit album brachten ze ook enkele geweldige gastspelers mee, waaronder Trenton Ayers van het Cedric Burnside Project, trompettist en keyboard virtuoos Jeremy Powell van Southern Avenue, Suavo Jones van de Ghost Town Blues Band op trombone, saxofonist Paul Biasca en Vince Johnson op harp. Het album begint overweldigend met de Deep Blues Stomp song ‘River’s Edge’. Van het lekker funky spijkerende ‘Kokomo Me Baby’ gaat het meteen naar het soul ballade ‘Say Yes’. Maar al even snel komt Jeremy Powell ons overdonderen met zijn keys in het funky ‘Show You Off’. Bij Muddy Waters haalde de band voor de gelegenheid ‘Catfish Blues’. De rocker ‘Kick Up Yo Heels’ is ingekleurd met lekker loslopende gitaarriffs en hypnotiserende drumpartijen. Van het diepe Delta geënthousiasmeerde ‘Long Gone’ gaat het naar het zwaarmoedige ‘Hearse’ en de slow blues ‘Tuxedo Blues’. Van het klassieke en aangename ‘Moonshine’ gaat het gezwind naar het afsluitende en swingende ‘What’s Wrong With You’. Hell Yeah!

Philip Verhaege (5)

The Bush League is one of the hardest working bands in the Central Virginia area. The combination between JohnJay's soulful voice and Royce bass guitar are the basis for their exciting blues sound, the so-called RVA Blues. It is an intoxicated mix of funk, soul, gospel and rock. Superb Country Hill & Country Blues.

Janiva Magness: Love Is An Army

7/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Back To Blue
Hammer
On And On
Tell Me
Love Is An Army
Down Below
What’s That Say About You
What I Could Do
Home
Love To A Gunfight
When It Rains
Some Kind Of Love

Platenlabel
Blue Élan Records .

Labelnummer
BER 1072

Distributie
Niet Gekend

Promo-Agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Janiva Magness

Janiva Magness hoeft bij de doorwinterde blues fanaat allang geen betoon meer. De uit Detroit afkomstige Janiva is na Koko Taylor de tweede vrouwelijke blues artiest die ooit door The Blues Foundation werd bekroond met de B.B. King Entertainer of The Year Award.
Inmiddels puilt haar prijzenkast werkelijk uit. Maar ook haar levenswandel ademt werkelijk de blues uit. Als tiener verloor ze haar beide ouders en raakte danig op de dool. Ze werd geplaatst in heel wat pleeggezinnen en raakte op haar zeventiende zwanger. In eerste instantie werd Janiva geïnspireerd door haar vaders rijkelijke platencollectie, tot de minderjarige Magness een concert bijwoonde van Otis Rush in Minneapolis. Dat concert zou haar leven een geheel andere wending meegeven. Ze studeerde voor ingenieur, werkte in de Saint Paul opnamestudio en verzorgde de backingvocals voor Kid Ramos en R.L. Burnside. Dit alles leidde haar uiteindelijk naar Phoenix, Arizona waar ze haar eigen band The Mojomatics oprichtte. Gestaagd werkte ze keihard aan haar muzikale carrière. Na ‘Love Wins Again’ uit 2016 en het vorig jaar verschenen ‘Blue Again’ is Janiva back in business met het al even schitterende ‘Love Is An Army’. Janiva liet zich tekstueel nu inspireren door de maatschappelijke ontwikkelingen in binnen en buitenland. Sociaal bewogen -zoals ze wel vaker is- materie genoeg voor alweer een rijkelijk gestoffeerd album. En de release varieert, zoals het wel vaker doet. Het gaat gezwind van blues, over country naar soul en knappe Americana. En hou vooral en steeds de Stax sound en de Memphis soul in het achterhoofd. Vooral nummers als het gospel-getinte ‘Back To Blue’ en het groovy ‘Hammer’, met Charlie Musselwhite op mondharmonica, sluiten hierbij zeer nauw aan. Verder krijgt Janiva ook medewerking van Mississippi Hill country blues artiest Cedric Burnside in de schitterende working blues song ‘Home’. De Grammy Award winnende R&B en roots rock legende Delbert McClinton mag even schitteren in de ballade ‘What Could I Do?’. De Americana Music Award genomineerde bluegrass en banjo virtuoos Courtney Hartman (van de band Della Mae) komt in de protestsong ‘Down Below’ haar bijdrage leveren. Net zoals Poco oprichter Rusty Young met zijn pedal steel gitaar het country gevoel wat komt aanscherpen in ‘On And On’. En van het stemming wisselende ‘Tell Me’ gaat het naar de titeltrack 'Love is An Army'. Als ‘special guest’ is de talentvolle Bryan Stephens een leuke binnenkomer. Het nummer kwijt zich meteen diep in je ziel. Net zoals de lyrics van de ‘goose bumps’ track ‘Love To A Gunflight’ en het country geïnspireerde ‘When It Rains’. Het gospel en piano geënthousiasmeerde ‘Some Kind Of Love’ is een meer dan waardige afsluiter. Janiva Magness heeft alweer een mijlpaal in haar carrière geregistreerd.

Philip Verhaege (5)

Janiva Magness’ fourteenth album ‘Love Is An Army’ is a brilliantly crafted bridge between the past and the present., blending the echoes of classic blues, soul and country music with timeless themes of love and the very contemporary sound of protest. Janiva Magness has already registered a milestone in her career…!

Reverend Raven & The Chain Smokin’ Altar Boys: My Live

7/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Handyman
Bee Hive Baby
Creature Of Habit
Bad Little Girls
I Want To Love You
Once The Women Start Talking
My Life
Here Comes My Baby
Praying For A Princess
Big Bee
Looking For Love
Slow Burn
Someday When I’m Dead And Gone
I Can Do You Right
She’s Moving On
I’m Your Honeyboy

Platenlabel
Nevermore Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Reverend Raven & The Chain Smokin’ Altar Boys

De Reverend is nu samen met zijn Chain Smokin’ Altar Boys aan een achtste album toe. Onze dominee stelt een compilatiealbum samen uit zijn vier vorige releases. Gelukkig heeft hij heel wat nummer geremixt en zelfs opnieuw ingespeeld. Na meer dan twintig jaar rijkelijk gestoffeerd muzikaal materiaal genoeg voor een knap en opwindend Chicago blues album. Geboren en getogen in de Westside van Chicago, speelt de Reverend sinds 1971 de blues toen hij Freddie King voor het eerst zag spelen in het Kinetic Theatre in Chicago. Na vijftien jaar te hebben gediend in de marine verhuisde Chief Reverend naar Milwaukee waar hij een lange samenwerking begon met Madison Slim, die lange tijd harmonicaspeler was voor Jimmy Rogers.
De openingssong ‘Handyman’ is een lekker shuffle dat meteen is ingekleurd door Westside Andy’s blues harp. De rumba tunes uit ‘Bee Hive Baby’ zal heel wat dansvloeren bevolken. De schitterende gitaarriffs acculeren ook in het swingende ‘Creature Of Habit’. Mondharmonica virtuoos Madison Slim komt met wervelende stijl het West Coast begeesterde ‘’Bad Little Girls’ gestalte meegeven. De strakke groove uit ‘I Want To Love You’ en het swingende ‘Once The Woman Start Talking’ zijn volgende hoogtepunten. En dat zijn er bij de vleet. Luister maar eens naar de geweldige autobiografische titeltrack, waar Danny Moore in de spotlights komt met zijn Barrelhouse pianotunes. Benny Rickun is aan de beurt met zijn blues harp in de swingende en opwindende Chicago blues track ‘Here Comes My Baby’. Van de blues stamper ‘Big Bee’ gaat het gezwind naar het swingende ‘Looking For Love’, waar saxofonist Big Al Groth en alweer pianist Danny Moore de bakens naar zich toe halen. Van de shuffle ‘Slow Burn’ en het activerende ‘Someday When I’m dead And Gone’ gaat het naar een eerste slow blues in de vorm van ‘I Can Do You Right’ en het rumba geïnspireerde ‘She’s Moving On’. Als afsluiter trakteert Reverend Raven ons op nog op een onwaarschijnlijke partij boogiewoogie. Schitterend!

Philip Verhaege (5)

Their eighth album is a compilation of original songs from all four studio sessions remixed or re-recorded as a new version with a new lineup. Simply titled ‘My Life’, the new studio album from Milwaukee institution, Reverend Raven and the Chain Smoking Altar Boys, celebrates 20 years as one of the nation’s hardest working road band. The quartet of blues veterans, led by Raven, have played every tavern, gin joint and cool club in the Mid-West and Florida and enjoyed just about most of them.
This is really a blast of a release !

Various Artists: You’re Too Bad

7/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Pee Wee Hughes: I’m A Country Boy
Joe Williams: Goin’ Back Po’
Schoolboy Cleve: She’s Gone
Willie Nix: Just Can’t Stay
Harmonica Blues King Harris: I Need You Pretty Baby For My Own
Juke Boy Bonner: Well Baby
Shy Guy Douglas: Monkey Doin’ Woman
Sammy Johns & The Devilles: Making Tracks
The Bees: Oh Yes
John Brim: I Would Hate To See You Go
Harmonica Fats: My Baby Didn’t Come Home
John Lee: Rhythm Rockin’ Boogie
Dave Kirk: Oh! Baby
Charles Clark: Hidden Charms
Elmon Mickle: Independent Walk
Mule Thomas: Blow My Baby Back Home
Birmingham Junior: You’re Too Bad
Little Walter: Crazy Mixed Up World
Phil Flowers: Move On
Billy Rainsford: Magnolia
Little Boyd & The Blues Bees: Don’t Leave Me Baby
Tender Slim: Don’t Cut Out On Me
Big Ed: Biscuit Making Mama
Garland The Great: Hello Miss Simms
Big Amos: Move With You Baby
Whispering Smith: Live Jive
Big Jack Reynolds: I Had A Little Dog
Little Shy Guy: Little Girl

Platenlabel
Koko Mojo Records

Labelnummer
KM-CD 09

Distributie
Rockstar Records

Promo- agent
Rockstar Records (Chris Weidler)

Website Artiest
Various Artists

Stond op ‘Burning Frets’ de gitaar centraal, dan is het op ‘You’re Too Bad’ de beurt aan de mondharmonica of ‘Mississippi saxophone’. Er zijn weinig muzikale genres, waar dit klein instrument zo prominent aanwezig was en nog steeds is als de blues. Ondertitel ‘When Your Harp Is Rusty’ doet al vermoeden dat het hier om opnames uit de helft van vorige eeuw gaat. Inderdaad, en dat er een hoop meer artiesten waren die zich op de smoelschuiver toelegden, blijkt uit deze compilatie. De kleppers op het instrument moeten we hier niet meer op een rijtje zetten, die zijn inmiddels door de liefhebbers gekend. Interessant aan deze opnames zijn de massa obscure artiesten die met hun destijds meestal in kleine oplages uitgebrachte nummers, de aandacht opeisen. De bekendste naam hier is ongetwijfeld Little Walter. Hem horen we niet alleen op zijn ‘Crazy Mixed Up World’, maar ook op John Brim’s ‘I Would Hate To See You Go’. Na beluisteren van ‘You’re Too Bad’ kan je enkel en alleen maar vaststellen dat voor het oogsten van bekendheid, meer nodig is dan het bieden van kwaliteit. Immers als je de opnames van de onbekende artiesten beluistert, merk je al vlug dat velen van hen helemaal niet moesten onderdoen voor de grote kleppers in het genre. Wat dit album ook aantrekkelijk maakt, is de basic sound van de obscure opnames. Ongepolijst en wat je hoort, is lijk het live was en dat werkt aanstekelijk, bijvoorbeeld in de countryblues ‘She’s Gone’ van Schoolboy Cleve. En waarom Harmonica Blues King Harris het niet kon waarmaken met het knappe ‘I Need You Pretty Baby For My Own’, blijft een raadsel. Rhythm & blues, waar blazers en mondharmonica hand in hand gaan, serveert de meer bekende Harmonica Fats in ‘My Baby Didn’t Come Home’. Kortom, dit album staat bol van wondermooie opnames waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde.
Met ‘You’re Too Bad’, wat veel van deze artiesten meer dan waarschijnlijk onterecht vaak te horen kregen, neem je een verkwikkende duik in markante mondharmonica opnames.

Lambert Smits (5)

Everyone knows the big names of artists that play the bluesharp, but that obscure artists on this instrument should not be inferior to the big ones, you will hear on this album.

Peter Karp: Blue Flame

7/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Rolling On A Log
Train O’ Mine
Your Prettiness
Valentines Day
Treat Me Right
The Turning Point
Loose Ends
The Arsons Match
From Where I Stand
You Know
The Nietzsche Lounge
Round and around
Young Girl

Platenlabel
Rose Cottage Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Rick Lusher Radio Promotions

Website Artiest
Peter Karp

Peter Karp had de moeilijke opdracht om een even succesvolle opvolger te registreren voor zijn favorabele release ‘Alabama Town’ uit 2017. En deze rijzende ster is met brio geslaagd in zijn opzet. Hij werd geboren in het kleine gehucht Leonia New Jersey, net over de Hudson River en New York City. Op jonge leeftijd trok hij met zijn moeder en zus mee naar de blues clubs waar hij werd geïntroduceerd in de Britse blues boom, de Murray The K’s freewheeling roadshows en de soulartiesten uit de Motown-stal. Die instinctieve liefde voor muziek nam toe toen hij bij zijn vader ging wonen in een aanhangwagenpark op het platteland van Enterprise, Alabama. Het was daar dat hij zich bewust werd van de muzikanten die de grondleggers waren voor de rudimentaire klanken van de blues. Hij vereerde pioniers als Son House, Robert Johnson, Muddy Waters, Elmore James en Howlin 'Wolf. Net zoals hij de sound zou ontdekte van de Amerikaanse grootmeesters als Johnny Cash, Bob Dylan, Jimi Hendrix en Jerry Lee Lewis. Karp begon aan zijn eigen muzikale reis, pakte de accordeon op zevenjarige leeftijd en maakte tijdens zijn tienerjaren een segway naar de gitaar en piano. Hij vormde zijn eerste band, They Came From Houses, die al snel een plek vonden in de ontluikende undergroundscene van New York.
Ze speelden vaak in iconische clubs als CBGBs, Folk City en de Mudd Club. De band deelde ook het podia met onder meer Marshall Crenshaw, Mink Deville, The Stray Cats, John Hammond Jr., George Thorogood en David Johansen. Maar uiteindelijk raakte Karp gedesillusioneerd door de muziekscene en verkoos de liefde voor een nieuw gezin in plaats van steeds ‘on the route’ te zijn. Toch behield hij zijn connecties met het muzikale landschap en gerevitaliseerd keerde hij uiteindelijk terug naar de muziek business. In 2016 bracht Peter Karp het album ‘The Arson’s Match’ uit. Een serie opnames die werden gerealiseerd met Mick Taylor in New York's Bottom Line. Nu is er dus de schitterende release ‘Blue Flame’. Zijn opwindende slide gitaar techniek laat zich alweer even vlotjes leiden door zijn soulvolle en expressieve stem. De assertieve vocalist is ook een inzichtelijk songwriter. En als Americana liefhebber is hij een meester in de blues. Zijn vriend, Rolling Stone gitarist en John Mayall’s sideman Mick Taylor komt hem vergezellen met een verschroeiende solo in het opwindende ‘The Turning Point’. De vlotte soultrack ‘Rolling On A Log’ mag de dans openen. Kim Wilson is meteen van de partij met zijn bluesharp. In ‘Train O’Mine’ wordt het tempo danig opgeschroefd en is pianist Dave Keys een welgekomen gast. Na deze rocker van formaat komt hij het New Orleans en R&B begeesterde ‘Your Prettiness’ voorstellen. Het emotionele ‘Valentine’s Day’ is een eerste slow blues en staat in aangename contrast met de rock sound van ‘Treat Me Right’, ‘Loose Ends’ en het akoestische ‘The Turning Point’. In de blues stamper ‘The Arson’s Match’ is het Kim Wilson die de aandacht naar zich toe haalt met zijn opwindende harp arrangementen. Het nummer ‘From Where I Stand’ is dan weer een country getinte rocksong waar Karp zijn accordeon tunes niet schuwt. De country blues ‘You Know’ zorgt alweer voor enige diversiteit, net zoals de stevige rocker ‘The Nietzsche Lounge’, dat met schitterend pianoschikkingen en Dennis Gruenling’s harpvirtuositeit is geënthousiasmeerd. Ten slotte mag Todd Wolfe (ex gitarist van Sheryl Crow) een knappe gitaarsolo uit zijn mauw schudden in het Americana-getinte ‘Round and Round’. Het album eindigt met de zanderige vocalen van Karp in het dobro en country blues begeesterde ‘Young Girl’.

Philip Verhaege (5)

Peter Karp’s core band stacks the record with blast of swirling organ, soaring harmonica and a lockstep rhythm section to none. Each track driven home with his soulful voice and original songwriting! Highly recommended!

Bernard Allison: Let It Go

5/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Crusin for a Bluesin
Same Ole Feeling
Backdoor Man
Let It Go
Night Train
Kiddeo
Leave Your Ego
Blues Party
Hey Lady
Look Out Mabel
You’re Gonna Need Me
Castle

Platenlabel
Ruff Records

Labelnummer
RUF 1252

Distributie
Ruff Records

Promo-Agent
V2 Benelux

Website Artiest
Bernard Allison

Als jongste zoon van Chicago blues legende Luther Allison heeft Bernard een zware muzikale erfenis te dragen. Hij komt uit een warm nest van negen kinderen en werd al vrij snel geïntegreerd in de blues muziek. Hij werd in de Windy City geboren op 26 november 1965. Op zijn dertiende was hij al een behendige gitarist. Zes jaar alter stond Bernard samen met zijn vader op het Chicago Blues Fest. Enkele dagen later contacteerde ‘The Queen Of The Blues’ Koko Taylor een jonge Allison om gitarist te worden in haar band The Blues Machine. Daar zou hij bleef drie jaar aan boord blijven. Sindsdien werkt hij gestaag en succesvol aan zijn solocarrière. In 1990 verscheen zijn opmerkelijk debuut ‘The Next Generation’. Nu promoot hij volop zijn nieuwste telg ‘Let It Go’ op het vertrouwde label Ruf Records. De release werd opgenomen in de Bessie Blue-studio in Stantonville, Tennessee, in samenwerking met de legendarische producer Jim Gaines. Het lekker swingende en funky ‘Crusin for a Bluesin’ mag de dans openen. Allison’s knappe en diepe gitaar grooves komen samen met drummer Mario Dawson en George Moye (bas) meteen in de spotlights. En het blijft lekker funky met nummers als ‘Same Ole Feeling’ en ‘Backdoor Man’. De moderne titeltrack is een liefdespoëem, maar ook in het funky ‘Night Train’ doet hij zijn beklaag over hoe hard het wel werken is om te overleven als blues artiest in de Chicago blues clubs. De jazzy track ‘Kiddeo’ is een nummer van Brook Benton en komt enigszins in divergentie met het funky occupatie die Allison als jaren predikt. De slow blues rocker ‘Leave You Ego’ schreef Bernard samen met Ronnie Baker Brooks. De Chicago blues shuffle uit ‘Blues Party’ draagt toch enigszins onze voorkeur weg. En dan wordt het weer funky time met songs als ‘Hey Lady’ en ‘Look Out Mabel’. Bernard sluit af met twee nummers van zijn vader zaliger Luther Allison. De onvervalst Chicago blues slijper ‘You’re Gonna Need Me’ is overgoten met ingetogen gitaarsolo’s, en in het afsluitende ‘Castle’ neemt Bernard Allison voor de gelegenheid zijn akoestische gitaar op zijn schoot.

Philip Verhaege (4 ½)

The incredibly talented guitarist, vocalist and songwriter Bernard Allison put together a funky blues album that rocks. Bernard is unstoppable. Togheter with Mike Zito and Vanja Sky, he’s the showman on the Ruf Records 2018 Blues Caravan Tour.

Patrick Coman: Three Of Live

5/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Heartbeat
Don't Reach
Trouble #2
The Judge
9-5ers
Tree Of Life
Rock When I Roll
Dirty Old Bedbug Blues
Chelsea Street
Magic Mirror
Keep My Soul
Let It Ring

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Pledge Music

Promo-Agent
Mark Pucci Media

Website Artiest
Patrick Coman

Patrick Coman schreef het merendeel van de nummers voorafgaande en onmiddellijk na de geboorte van hun eerste kindje. De boom des levens –‘Three Of Live’- staat dan ook meer dan symbolisch en centraal in het leven van singer-songwriter Patrick Coman. Het is een symbolische brug tussen hemel en aarde of tussen leven en dood. Het subtiele nummer ‘Heartbeat’ is meteen een gevoelige openingssong. Het ritme dat Patrick met zijn laars aanhoud op die houten planken vloer geeft haast een hypnotiserende vibe. Oorspronkelijk komt Patrick uit Tulsa, Oklahoma en werd muzikaal beïnvloed door Woody Guthrie. Hij was jarenlang een vaste waarde in de Boston Americana en blues scéne voordat hij verhuisde naar Charlottesville, Virginia. Hij is dus niet bang van enige diversiteit in zijn sound. Het nummer ‘Don’t Reach’ is een knaller van een rocksong. Zangers Christine Ohlman levert een belangrijke bijdrage in het nummer. Het zuiders klinkende ‘Trouble’, het country-getinte ‘The Judge’ en ‘9-5ers en het big band jazzy begeesterde ‘Dirty Old Bedbug Blues’, dat is ingekleurd door New Orleans trompetgeschal, zijn opeenvolgende hoogtepunten. De zachtmoedige ballade ‘Rock When I Roll’ en het meest bluesy klinkende ‘Chelsea Street’ zijn werkelijk aanwakkerende chapiters. De enige cover is ‘Magic Mirror’, geschreven door collega Tulsan Leon Russell. Uiteraard had Coman heel wat hulp bij de registratie van het album. Om de alternantie in de sound te bewerkstelligen kreeg Patrick Coman backing van gitarist Peter Parcek, Marco Giovino (drums & percussie), bassist Joe Klompus, Neal Pawley (gitaar, lap steel, bariton, tuba, trombone, mandoline) en orgelvirtuoos Tom West. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

Coman’s own vocals bear the laidback blues-inflected style of fellow Tulsa, Oklahoma, natives JJ Cale and Leon Russell. The release ‘Three Of Life’ is the most personal and compelling album by Patrick Coleman. The musical diversity is an absolute added value ..Great!

Jamie Thyer and The Worried Men: Cafe Races

5/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Untamed Beast
Teenage Firewater Queen
One Eyed Hound
Green Lights
Ape Neck Sweeney
Long Ride Home
Hot Valves
The Harlot's Ghost
The Devil in the Fog
Cafe Racer

Platenlabel
Road Doc Tecords

Labelnummer
RDCD 5014

Distributie
Amazon

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Jamie Thyer and The Worried Men

In de wintermaanden van 1994 performde zanger/gitarist Jamie Thyer op een demonstratiesessie voor Marshall Amplifications en Rotosound snaren. De muziekveteraan uit de Britse zuidwest regio begon met nummers te schrijven en te repeteren met de ritmesectie The Recorried Men. Originele en rock getinte nummers waren hun deel. Het live album ‘Fear and Loathing at The Wünder Bas’ trok meteen heel wat aandacht binnen de rockscéne. Optredens op Nottingham Rock City, het Cambridge Rock Festival en in de wereldberoemde Marquee Club in Londen prijken inmiddels op hun palmares. De band toerde verder en stond op de planken met en naast Peter Green, Johnny Winter, Walter Trout en andere Nine Below Zero’s. Recentelijk werd Jamie uitgenodigd om Mott The Hoople’s Verden Allen te vervoegen voor het project ‘Love and Leave You’. Tussen dit alles door had Jamie gelukkig nog wat tijd om de studio in te duiken en dit tien songs en rijkelijk muzikaal gestoffeerde album te registreren. De uptempo en rockersong ‘Untamed Beast’ is met een stevige openingsong. Jamie’s stevige gitaarriffs spijkeren er meteen vrij hard in en worden zorgvuldig ingelost door opwindende drumslagen van Mr P.D. Huggett en de strakke baslijnen van Dave Hellhound. Al mag ook ‘special guest’ Adji enkele nummers mee jammen met zijn basgitaar. De toon is meteen gezet voor de rest van de release. Het verwachte ‘Teenage Firewater Queen’ en het knotsgekke en gitaarriffs overgoten ‘One Eyed Hound’ zijn geheide sterkhouders. In nummers als ‘Green Lights’ en ‘The Harlot’s Ghost’ tokkelt Jamie vrolijk op zijn akoestische gitaar. De hypnotiserende drumslagen uit ‘Ape Neck Sweeny’ geven de normering voor Jamie’s uitstekende gitaarsolo’s. Van het bluesy ‘Long Ride Home’ gaat het in ijltempo naar de heavy rocktunes van ‘Hot Valves’ en ‘The Devil in the Fog’. En dan moet de in overdrive gespeelde titeltrek nog door de woofer knallen. U weest gewaarschuwd!

Philip Verhaege (4)

Solid blues rock that does not really color outside the lines. It is also an art. Great stuff!

Vanja Sky: Bad Penny

3/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bad Penny
Hard Working Woman
Hit Me With the Blues
Low Down And Dirty
All Night
Inside Pain
Give Me Back My Soul
Lost Love
Do You Wanna
Married Man
Don’t Forget To Rock ‘n Roll
Crossroads Of Life

Platenlabel
Ruf Records

Labelnummer
RUF 1257

Distributie
Ruf Records

Promo-Agent
V2 Benelux

Website Artiest
Vanja Sky

De 23-jarige Vanja Sky is een blues-zangeres/gitarist afkomstig uit Buzet, de truffelstreek bij uitstek in Kroatië. Muzikaal werd ze beïnvloed door Rory Gallagher, Albert King en Stevie Ray Vaughan. Geïnspireerd door een live concert nam ze vijf jaar geleden voor het eerst een gitaar in handen. Ze bestelde een goedkope gitaar op internet en had enkele gitaarlessen. Ze liet haar job in de patisserie wereld voor wat het was en koos resoluut voor een muzikale carrière. Niet veel later ondertekende ze een lucratief contract bij het gerenommeerde Duitse label Ruf Records. Haar debuutalbum ‘Bad Penny’ stond gepland ergens in januari 2018. Vanja Sky neemt samen met labelgenoten Mike Zito en Bernard Allison ook deel aan de 2018 Bluescaravan tour editie.
Het trio reist door Europa en Noord-Amerika en de ambitieuze jonge dame is vastbesloten om haar originele muziek over de hele wereld te verspreiden. De nummers van de release werden zowel geregistreerd in de Bessie Blue Studios in Stantonville, TN als in de Studio Erde in Berlijn. Het album opent met een nummer van de Ierse blues rock legende Rory Gallagher ‘Bad Penny’, meteen ook de titeltrack van de release. De strakke backing van bassist Terry Dry en drummer Matthew Johnson zorgen voor een retestrakke groove. Vanja royale gitaarriffs komen ook aan bod in ‘Hard Working Woman’. Een nummer dat letterlijk en figuurlijk op haar mooie lijf is geschreven. Lewis Stephens opwindende keyboardtunes zijn hier meteen ook een aangename surprise. De track ‘Hit Me With The Blues’ is dan weer een modern spijkerende blues rocker. Bij Luther Allison leende Sky voor de gelegenheid ‘Low Down And Dirty’. Mike Zito en Bernard Allison zorgen zowel voor alternerend vocaal als gitaarwerk. Matthew Johnson’s slagwerk is dan weer zeer imponerend voor de intro in de blues rocker ‘All Night’. Na de ballade ‘Inside Pain’. Komt de knallende blues shuffle’s in ‘Give Me Back My Soul’ ons vermaken. De verklungelde liefde uit’ Lost Love’ is een poppy ballade, net zoals het emotionele poëem ‘Married Man’. Maar Sky laat zich niet onberoerd en knalt erop lekker op los in de rockers ‘Do You Wanna’, het verschroeiende ‘Don’t Forget To Rock ‘n Roll’ en het slide gitaar begeesterde ‘Crossroads Of Life’.

Philip Verhaege (4 ½)

Vanja Sky has a very strong voice and her love for blues guitar will be her strong suit. The result is her debut ‘Bad Penny’, an album of modern electric blues with a straightward, rock’n roll attitude!