Category: Blues

AG Weinberger: Reborn

23/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Wang Dang Doodle
Sweet Little Number
On The Wrong Side
The Fool's Lucky Day
It Wouldn't Be Enough
Slippery Slope
Just One Minute
Cadillac Blues
Shoot
Caroline
Reborn
I Am The Water

Website Artiest
AG Weinberger

De carrière van AG Weinberger begon in zijn geboorteplaats, Nagyvárad. Een stad in Roemenië, zo’n 12 km van de Hongaarse grens. Als jonge tiener besloot hij om gitarist te worden. Geen eenvoudige prestatie als etnische Hongaar in een socialistische Roemenië. Maar dankzij zijn toewijding richtte hij toch de eerste bluesband van het land op. In het begin van het millennium bracht hij enkele jaren door in de Verenigde Staten. Daar kreeg hij de kans om in gerenommeerde blues clubs te performen en om zijn debuutplaat ‘Mighty Business’ te registreren in Nashville. Net zoals het navolgende ‘Nashville Calling’. Na een culturele ballingschap besloot hij in 2006 om weer huiswaarts te keren. Sindsdien domineert hij het Roemeense muzieklandschap. Recipieerde verschillende prijzen, awards en staatsprijzen én had zelfs zijn eigen tv- en radioshows. Nu heeft AG Weinberger met ‘Reborn’ een nieuwe plaat in de winkelrekken. Hij opent enigszins verrassend met Willie Dixon’s ‘Wang Dang Doodle’. AG verweeft hier de arrangementen tot een jazzy structuur. Maar AG blijft bij de blues les met het piano begeesterde ‘Sweet Little Number’. Het zwoel en autobiografische I was bron… ‘On The Wrong Side’ of the blues, laat ons ook hier niet onberoerd. In ‘The Fool’s Lucky Day’ komt speciale gast Bob Margolin zijn kunsten vertonen op gitaar. Het stemming wisselende en groovy ‘It Wouldn’t Be Enough’, dat is ingekleurd met AG’s lap-steel, de jazzy instrumentale ‘Slippery Slope’ én de country ballade ‘Just One Minute’ divergeren met de Chicago blues shuffle ‘Cadillac Blues’, dat is ingekleurd met knappe gitaarriffs en pakkende orgeltunes. Van het swingende ‘Shoot’ gaat het gezwind naar de moderne piano gedreven popsong ‘Caroline’ en het rustig opbouwende en klassieke ‘I Am The Water’. Knap!

Philip Verhaege (4)

Now AG Weinberger has a new record in the store with "Reborn". He opens somewhat surprisingly with Willie Dixon's ‘Wang Dang Doodle’. AG interweaves the arrangements here into a jazzy structure. But don’t worry, he remains with the blues lesson…!

John Clifton - In The Middle Of Nowhere

22/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

I’m Leaving You Baby
In The Middle Of Nowhere
If Ain’t Me Baby
Cool Sport In Hell
Poor Boy
Keep It Clean
Junkie Woman Blues
Four Years Ago
Ain’t Spending No More Money
So Tired I Could Cry
Honky Tonk Night Time Man

Website artist:
John Clifton

Nadat hij de voorbije jaar hoge ogen gooide met het album ‘Nightlife’ heeft John Clifton met ‘In The Middle Of Nowhere’ opnieuw een werkstuk afgeleverd op het Rip Cat label. Clifton is dan ook een hard werkende zanger-harmonicaspeler, afkomstig uit Californië en mag bestempeld worden als veteraan van de Westcoast bluesscene. In 2015 leverde hij met ‘Let Yourself Go’ zijn eerste solo-album af. De periode daarvoor was hij vooral een bekende naam bij zijn band The Mofo Party Band. Het respect is dan ook groot bij zijn collega’s want Clifton deelde onder meer het podium al met harmonica grootmeesters zoals onder meer James Cotton, Rod Piazza, Kim Wilson, Mark Hummel, John Mayall, James Harman en Rusty Zinn.
Dit nieuwe album, met begeleiding van zijn vroegere band, bestaat uit vijf originele songs van de frontman en zes zorgvuldig gekozen covers in een speciale uitvoering en arrangement. Harmonica Blues met een mix van een aantal stijlen zoals soul, R & B en oude rock ‘n’roll.
Met stijl wordt dit album ingezet met de cover ‘I’m Leaving You Baby’ van het duo Jerry West-Otis Hick, maar vooral bekend van Lightning Slim. Met de titeltrack ‘In The Middle Of Nowhere’ horen we niet enkel de uitstekende zangstem van Clifton, maar ook een scheurende prominent aanwezige harp, mooi ondersteund door een rockende band. Erg dansbaar nummer overigens wat ook gezegd kan worden van de mooie shuffle ‘If It Ain’t Me Baby’ met uitstekend pianowerk van Bartek Szopinski en gitaarwerk van Scott Abeyta.
Maar met het jazzy Cool Spot In Hell’ zit er een goed gekozen rustpunt in het album en daarna wordt met de bekende traditional ‘Poor Boy’ het tempo versneld en ook ‘Keep It Clean’ volgt diezelfde weg. Het akoestische ‘Junkie Woman Blues’ klinkt dan weer ragtime en zorgt zowaar voor een erg afwisselende tracklist. Al kan het scheurende eigen nummer ‘Four Years Ago’ ons meer bekoren evenals de meeslepen gespeelde versie van Junior Wells bekende ‘So Tired I Could Cry’. Afsluiter in stijl wordt het rockabilly klinkende ‘Honky Tonk Night Time Man’. Met dit album bewijst John Clifton andermaal dat hij veel in zijn mars heeft.

Sis Van Hoof (4)

With this album, John Clifton proves that he is a many-sided artist

Kenny Parker: Hellfire

22/4/2019

Foto

detail album

Tracks:

I've Got My Eye On You
Baby Come Back To Me
Blind and Paralyzed
Bye Bye Baby (Live)
Hellfire
Goin' in Circles
Dance with Me
I'm Missing You
And Then We Danced
Half Crazy
Backup Plan
Hard Times

Website Artiest
Kenny Parker

Kenny Parker’s blues educatie begon in de vroege jaren zestig met The Beatles. Maar het duurde niet lang voordat hij de oorsprong van hun muziek ontdekte. Parker groeide op in Albion, Michigan en richtte er zijn eerste band, The Esquires op. Hij ontdekte Albert en B.B. King op de middelbare school via de lokale platenwinkel. En dat duo waren zijn eerste inspiratiebronnen.
Na zijn afstuderen aan de Eastern Michigan University in 1976 had Kenny een baan in de Cadillac-fabriek. Maar kreeg ook de kans op enkele nachtelijke jamsessies. Hij werd al snel een toonbeeld in de Detroit muziekscéne. Maar het was Louis ‘Bo’ Collins die Kenny introduceerde bij The Butler Twins. Terwijl Parker door Europa reisde met The Butler Twins, kreeg ook JSP-oprichter John Stedman hem in het vizier en besloot hem te percipiëren voor een solo opname. The Butler Twins vergezelden Parker dan ook op zijn debuutopname 'Raise The Dead', waar hij ook werd gerugsteund door harpmeester Darrell Nulisch. En die is uiteraard vooral bekend van zijn werk bij en met Anson Funderburgh and The Rockets. Nu is er dus ‘Hellfire’. De elf nummers bevatten naast Parker de strakke ritmesectie van Mike Marshall op bas en drummer Dave Marcaccio. Speciale gasten zijn de legendarische drummer Jim McCarty en het opnamedebuut voor Dan Devins op zang en mondharmonica op het swingende ‘I’ve Got My Eye On You’. In het soulgevoelige ‘Baby Come Back To Me’ denken we met enige heimwee terug naar de hoogdagen van Stax Records. ‘Blind and Paralyzed’ is een Chicago blues begeesterde song. De Texas bluesrocker ‘Bye Bye Baby’ is met een vette knipoog naar The Fabulous Thunderbirds. Met de titeltrack gaan we even naar de swamps. Maar al snel keren we terug naar The Windy City voor ‘Goin’ In Circles’, waar Devins in de spotlights komt met zijn blues harp. De swingende jump-blues 'Dance With Me' is voer voor de dansliefhebbers, maar wat dan gezegd van de ballade ‘I’m Missing You’ en het soul gevoelige en R&B geënthousiasmeerde ‘But Then We dance’. Parker gunt ons geen cesuur, want ook het aanstekelijke ‘Half Crazy’ heeft dat vrolijke ritme. Met ‘Backup Plan’ gaat de gasoline even naar af. Maar als bonus smijt Kenny Parker er nog ‘Hard Times’ tussendoor. Live genotuleerd in het Gem Theatre scheurt de band door Omar and The Howlers song. En wat ging het er daar hard aan toe!

Philip Verhaege (5)

Roaring out of the fiery furnace of the motor city music scene is ‘Hellfire’, the new album from Detroit blues guitarist and songwriter Kenny Parker..

Tim Gartland: Satisfied

21/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Drinking For Two
Don’t Make More Trouble
Blues For Free
Can’t Paint A Prettier Picture
You Best Think Twice
Satisfied
Walk On
Why Does The Room Begin To Sway?
Artifacts
Don’t Judge Me

Website Artiest
Tim Gartland

Na zijn universitaire studie in zijn thuisstaat Ohio verhuisde Tim stand pede naar Chicago.
Hij was immers begeesterd op 14-jarige leeftijd door de bluessound, na het zien van een concert van Muddy Waters. Eens in de Windy City viel hij recht in de bruisende blues scene. Zijn harp-mogendheden en vooral zijn vocale stijl worden vaak vergeleken met Charlie Musselwhite.
Toch was vooral Jerry Potnoy zijn mentor. Tot Tim verhuisde eind jaren tachtig naar Boston. Ook daar was hij al snel een gevestigde waarde in het blues en clubcirque. In 1998 was hij finalist in de ‘Boston Blues Challenge Competition’. Tim begon aan zijn solodebuut in 2011 met de release ‘Looking Into the Sun’. In datzelfde jaar werd hij een genotificeerde auteur na het schrijven van een instructieboek voor de mondharmonica, getiteld ‘The Talking Harmonica’. Zijn tweede album 'Million Stars’ uit 2014 was een succesverhaal. Tim Gartland verhuisde een jaar later naar Nashville, TN en werd er een actief lid van de Nashville Songwriters Association. In 2017 werd hij uitgenodigd om op te treden op de prestigieuze ‘Harmonica Blues Summit’ in Nashville. Met zijn derde album was 'If You Want A Good Woman' bereikte hij de nummer een positie op de blues-hitlijsten van het populaire Air Play Direct. Nu heeft hij met ‘Satisfied’ een nieuwe release te promoten. De tien originele songs werden geregistreerd in de Rock House Studios van Kevin McKendree. Toetsenist Tom West, Tom Britt en Robert Frahm op gitaren en bassist Steve Mackey vormen de ritmesectie. Gartland heeft een bariton stemtimbre die recht in zijn chromatische blues harp continueert. Het swingende ‘Drinking For Two’ mag de dans openen. Maar al snel laat Tim het voetpedaal gedijen in het meerstemmige ‘Don’t Make More Trouble’ en de intiem slow blues ‘Blues For Free’. Van de piano boogie ‘Can’t Paint A Prettier Picture’ gaat het gezwind naar het Chicago begeesterde ‘You Best Think Twice’ en de pianoballade ‘Satisfied’. De strakke groove uit ‘Walk On’, het reggae geënthousiasmeerde ‘Why Does The Room Begin To Sway?’, het rustig construerende ‘Artifacts’ en het stemming wisselende ‘Don’t Judge Me’ zijn alweer opeenvolgende chapiters.

Philip Verhaege (4 ½)

Now he has Tim Gartland to promote a new release with "Satisfied." The ten original songs were recorded in the Rock House Studios by Kevin McKendree. Tom West on keyboards, Tom Britt and Robert Frahm on guitars, and bass player Steve Mackey form the basis. Gartland has a baritone voice timbre that runs straight into his chromatic bluesharp.

Sean Pinchin: Bad Things

20/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

If You're Gonna Leave Me
Bad Things
Lie To Me
Someone Like You
Devil Got My Women
Nobody's Fault But Mine
Hands To Yourself
River

Website Artiest
Sean Pinchin

De Juno-genomineerde slide-gitaarheld Sean Pinchin is terug met het overweldigend ‘Bad Things’. Zijn doorbraakalbum ‘Monkey Brain’ uit 2016 bezorgde hem een Juno-nominatie voor ‘Blues album of The Year 2017’. Het bevestigde meteen ook zijn reputatie als gitarist. Het album bracht ook zijn vocalen naar een hoger niveau. Het album ‘Bad Things’ gaat verder waar ‘Monkey Brain’ ophield. Indrukwekkende gitaarriffs, oprechte gruizige zang en songs die wel heel lang in je hoofd blijven rondtollen. Sean zet de geschiedenis van de blues gitaarmuziek in een blender. Wat uiteraard beduidt op de grote diversiteit die zich kenmerkt in zijn opwekkende sound. Het openingsnummer ‘If You're Gonna Leave Me’, heeft mede door zijn vocale prestaties een gospel ondertoon. Maar Sean’s slidegitaar techniek zorgt hier vrijwel meteen voor een heuse blues interpretatie. Mary-Jane Luvite drumslagen werken hypnotiserend in de track ‘Bad Things’. Sean gitaarriffs, Jamie Grey’s backingvocals en Rob Szabo’s keyboardkunsten vormen de basis voor de compositie. In dezelfde lijn liggen ook ‘Lie To Me’ en de beukende bluesrocker ‘Something Like You’. Robert Johnson verkocht ooit zijn ziel aan de duivel. Wel, Sean neemt je ook hier meteen bij je strot in het Delta blues caput ‘Devil Got My Woman’. De dobro blijft nog even op zijn schoot voor het intieme ‘Nobody’s Fault But Mine’, origineel van Blind Willie Johnson. Het modern spijkerende ‘Hands To Yourself’ staat bol van loslopende gitaarriffs en rammeiende drumpartijen. Afsluiten doet Sean met het akoestisch dobro en slide gitaar overgoten ‘River’, een nummer van Steve Strongman. Knap..

Philip Verhaege (4 ½)

The album "Bad Things" continues where "Monkey Brain" stopped. Impressive guitar riffs, sincere & gritty vocals and songs that keep rolling in your head for a very long time. Sean puts the history of blues guitar music in a blender. Which of course points to the great diversity.

Hambone Skinny: Hambone Skinny

17/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

Judgement Day
Born & Raised On Sin
My Seat At The Bar
Joker’s Wild
Whiskey Mind
Devil Done Took My Baby
Cold Cuts

Website Artiest
Hambone Skinny

Een schunnig feestje bouwen ? Wel, boek en programmer dan snel Hambone Skinny. Met de woorden ‘forgive me Lord, for I have sinned’ openen het duo Steph F. (drums) en Hambone Skinny (gitaar, vocals en basgitaar op de song ‘Joker’s Wild’) de track ‘Judgement Day’. Beukende en bonzende slide gitaar is het handelsmerk voor Skinny. De track ‘Born & Raised On Sin’ doet hier dan ook zijn naam alle eer aan. Het nummer ‘My Seat At The Bar’ is origineel van Howlin’ Wolf, maar Hambone Skinny herwerkte het nummer tot een duister en enigmatische song. Na het Fat Possum-achtige ‘Whiskey Mind’ drinkt Skinny alvast geen water. En ook in het blues en punk begeesterde ‘Devil Done Took My Baby’ laat het duo geen spaander heel. In het afsluitende ‘Cold Cuts’ verkoopt Skinny zijn ziel aan de duivel, net zoals Robert Johnson pakweg 100-jaar geleden. Het duo Skinny Steph F. uit Cambridge, Massachusetts heeft ons in zeven nummers en amper twintig minuten lang kunnen bekoren. Hambone Skinny heeft ook nog de release ‘Devil Done Took Me Baby’ in de aanbieding.. Check it out on there website…!
Wat zou deze band niet misstaan op het Roots & Roses Festival op 01 mei in het Waalse Lessines.

Philip Verhaege (4)

The dou Skinny and Steph F. from Cambridge, Massachusetts have won us with only seven songs and twenty minutes. Hambone Skinny also has the release "Devil Done Took Me Baby" on offer. .Check it out there website ...! What would fit this band the Roots & Roses Festival on May 1 in Lessines.

Robert Foster: Inferno

16/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

Crazy Jane On The Day Of Judgement
No Fame
Inferno (Brisbane In Summer)
The Morning
Life Has Turned A Page
Remain
I’ll Look After You
I’m Gonna Tell It
One Bird In The Sky

Website Artiest
Robert Foster

De Australiër Robert Forster brengt niet zo heel veel nieuwe materiaal naar de buitenwereld.
Tussen ‘Songs To Play’ uit 2015 en zijn nieuwe CD ‘Inferno’ zitten dik vier jaar. De release ‘Inferno’ is opgenomen in Berlijn met producer Victor Van Vugt. Het omvat negen nummers en duurt nauwelijks 35 minuten. Maar met die nummers zit het wel helemaal raak. Het duo Robert Forster en Grant McLennan verhuisden begin jaren tachtig vanuit Brisbane in Australië naar het Britse Londen. Met The Go-Betweens hadden ze liefst zes succesvolle pop albums. Twee jaar na de split registreerden ze nog drie schitterende albums en een live registratie, dit net voor de plotse dood van McLennan. Foster promoot in 2008 zijn solodebuut ‘The Evangelist’. Hierop stonden trouwens nog enkele nummers die hij samen schreef met McLennan. Hij zei de muziekwereld vaarwel en schreef met ‘Grant & I’ een van de beste boeken van de laatste jaren. Met ‘Inferno’ heeft hij nu een van de beste platen van 2019 afgeleverd. Het songschrijven is hij nog niet verleerd. De negen songs zijn gedrenkt in een met Go-Between popaccent. Foster opent met het akoestische en viool gecomponeerde ‘Crazy Jane On The Day Of Judgement’. De violiste is trouwens Foster’s echtgenote Karin Bäumler en samen met multi-instrumentalist Scott Bromley, drummer Earl Havin en toetsenist Michael Mulhaus stond ze samen in de studio. Het vertrouwt klinkende ‘No Fame’ en het eighties spijkerende ‘Inferno’ staan in aangenaam contrast met de akoestische ballade ‘The Morning’ en het zwoele ‘Life Has Turned A Page’. Het stemming wisselde folky ‘Remain’ en de pop-getinte en radio vriendelijke nummers ‘I’ll Look After You’ en ‘I’m Gonna Tell It’ brengen ongedwongenheid in zijn sound. Net zoals het natuurlijk klinkende ‘One Bird In The Sky’. Heerlijk…

Philip Verhaege (4 ½)

The Australian Robert Forster does not bring so much new material to the outside world.
Four years have elapsed between "Songs To Play" from 2015 and his new CD "Inferno". The release "Inferno" was recorded in Berlin with producer Victor Van Vugt. It contains nine songs and hardly takes 35 minutes. But they are all great bangers, great stuff ..!

Ethan Johns & The Black Eyed Dogs: Anamnesis

16/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1:

The Invitation
Runaway Train
Ruskin’s Farthing
Jackie Lee
Leaving It All Behind
Out Of The Wild
The Knot Of Aurelius Augustine
Lost In Time
Couldn’t Let Go

CD 2:

O.K. Pilgrim
Twenty First Century Paranoid Blues
Spare A Thought For Katie Bell
Reality Dance
The Road To Evermore
Caught Up In The Hard Times/Only One/The Wedding

Website Artiest
Ethan Johns & The Black Eyed Dogs

Ethan Johns is de zoon van Glyn Johns, producer van The Rolling Stones, Led Zeppelin, Who, Clapton. Daarna ook hij zelf een briljante producer en muzikant en werkte onder meer met Ray Lamontagne, Ryan Adams, McCartney, Tom Jones en Emmylou Harris. Daarnaast had hij ook een eigen carrière met zijn band The Black Eyed Dogs. Die heeft nu een hoogtepunt bereikt met de dubbel-cd ‘Anamnesis’. Een waarlijk formidabel werkstuk waarin Johns zijn liefde voor Bob Dylan, The Band, Grateful Dead en Richard Thompson omzet in een unieke en eigen muzikale trip van om en bij het anderhalf uur. Prachtige liedjes en avontuurlijk spel, ‘Anamnesis’ is een tijdloos meesterwerk. Het album werd existent opgenomen gedurende een periode van twee weken in John’s homestudio. Samen met Jeremy Stacey (drums), Stephanie Jean Kid (keys, vocals), Georgina Leach (viool) en Nick Pini (bas, vocals) blikte John (vocals, gitaren, modular synths) maar meteen vijftien originele meesterwerken in. Na een muzikale en spacy introductie opent het album met het zonnige ‘Runaway Train' dat wordt ingevolgd door ‘Ruskin’ Farthing’, het akoestische en folky ‘Jackie Lee’, het viool en meerstemmige ‘Leaving It All Behind’ én ‘Lost In Time’. Iets meer schwung kreeg ‘The Knot Of Aurelius Augustine’ aangemeten. Op plaat twee komt de psychedelische intro in ‘O.K. Pilgrim’ ons beroeren, en leidde ons haast naadloos naar een uitgesponnen ‘Twenty First Century Paranoid Blues’, het ingetogen ‘Spare A Thought For Katie Bell’ en ‘Reality Dance’. Folk blijft de hoofdmoot. Dus is zijn ook ‘The Road To Evermore’ en het afsluitende drieluik ‘Caught Up In The Hard Times/Only One/The Wedding’ meer dan aangename nummers.

Philip Verhaege (4)

In addition to his production-related associations in the US with Ryan Adams, Ray LaMontagne, Rufus Wainright and Laura Marling, Ethan Johns finds his own way as a singer-songwriter.

Lonesome Shack: Desert Dreams

14/4/2019

Foto

detail album

Tracks:

On The One
Past The Ditch
New Dream
Lonely
Only One
Too Bad
King Clone
No Way Back
The City Is A Desert
Desert Dreams

Website Artiest
Lonesome Shack

Het label Alive Naturalsound Records is trots om het nieuwe album ‘Desert Dreams’ van Lonesome Shack te realiseren. Onder het pseudoniem Lonesome Shack had Ben Todd in 2007 de debuutplaat ‘Whiskey's What I Crave?/?Tryin' To Get Home’ vrijgegeven als digitale download.
Twee jaar later verscheen dan de EP ‘Falling Down On Your Floor’ en ‘Bound To Die’ uit 2010.
In datzelfde jaar werd ook de release ‘Slidin Boa’ boven de doopvond gehouden. Net zoals ‘City Man’ en ‘The Switcher’ van dik drie jaar geleden. Van Seattle naar London was ook voor Lonesome Shack een kleine stap. Nu hebben ze dus met de plaat ‘Desert Dreams’ een nieuw en leuk hebbeding gerealiseerd. Frontman, singer-songwriter en gitaarslinger Ben Todd neemt je vrijwel meteen bij je strot van bij de aftrap. Het Delta blues begeesterde ‘On The One’ blijkt dan ook de ideale openingssong te zijn. De toon is gezet, de bourbon weerklinkt op de achtergrond en dit alles doet ons bijwijlen sterk terugdenken aan de Fat Possum blues-stijl. Bassist Luke Bergman en Kristian Garrard’s percussie en drumwerk vormen de perfecte ritmesectie. Songs als ‘Past The Ditch’ en ‘New Dream’ zijn net zoals ‘Lonely’ zeer swingende tracks. Het nummer ‘Only One’ is zelfs een radiovriendelijke popsong. De Afrikaanse blues ritmiek uit ‘Too Bad’ is haast onevenaarbaar. Al komt het popgevoelige ‘No way Back’ alweer flink om de hoek loeren. Psychedelica, is het blues of toch alweer moderne rootsmuziek. En dan hebben we het hier over het nummer ‘The City Is A Dessert’. Het nummer divergeert en brengt ons naar het blues begeesterde ‘Desert Dreams’. Delta blues met een moderne touch…

Philip Verhaege (4 ½)

With a sound that is raw, expressive, and strange, Lonesome Shack's music is part hill country blues, part urban folk rock, and owes as much to Alan Wilson's Canned Heat as it does to Junior Kimbrough. The trio is led by Ben Todd, a finger picking guitarist who has spent time living in a shack in the NM desert where he learned how to play old blues and banjo tunes from vintage recordings. Desert Dreams sounds like rock city meets backwoods boogie, desert blues meets jungle grooves.

Matt Andersen: Halfway Home By Morning

13/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

What Would Your Mama Say
Free Man
Something To Lose
The Bed I Made
Give Me Some Light
Better Than You Want
Gasoline
Over Me
Help Yourself
Long Rider
Take Me Back
Been My Last
Quarter On The Ground (A Song For Uncle Joe)

Website Artiest
Matt Anderson

De uit Peth-Andover, Canada afkomstige Matt Andersen begon zijn muzikale carrière in 2002 bij de New Brunswick gebaseerde band Flat Top. Met twee European Blues Awards voor ‘beste solo/akoestische act’ en liefst acht Maple Blues Awards voor entertainer van het jaar en vocalist van het jaar, is zijn prijzenkast meer dan rijkelijk gevuld. Al prijkt ook een Juno Award nominatie op zijn erelijst. In 2010 won Matt als eerste Canadese blues artiest de International Blues Challenge in Memphis in de categorie duo/solo. Nu heeft hij met zijn tiende release ‘Halfway Home By Morning’, een schitterende opvolger klaar voor het al even succesvolle ‘Honest Man’ uit 2016.
Matt Anderson opent de deur met ‘What Would Your Mama Say’. Of was het eerder mama die de deur opende. Ons maakt het niet uit. Maar met zijn heerlijke gitaarriffs, Chris Gestrin’s orgelarrangementen, blazerssectie van Jim Hoke op saxofoon, Charles Rose (trombone) en trompettist Steve Hermann én de backingvocals van The McCrary Sisters is dit meteen een dijk van een nummer. De melodieuze akoestische en elektrische gitaarriffs uit 'Free Man' zorgen voor dan weer een dansbare continuïteit. Het intiem duet ‘Something To Lose’, tussen Matt en Amy Helm, is een slow country songs dat perfect past in Matt’s ruw stemtimbre. Voor het ritmische R&B begeesterde ‘The Bed I Made’ kom je wel heel ongecompliceerd uit je zetel. Put on your dancing schoes…! En dan vindt Matt het tijd om wat country tunes te verweven in de release. ‘Give Me Some Lights’ en vooral het R&B begeesterde ‘Better Than You Want’ zijn ingekleurd met Andersen en Steve Dawson’s akoestische gitaarriffs, strakke baslijnen en alweer die schitterende hoornsectie. De track ‘Gasoline’ is een zeldzame instrumentaal nummer en leidt ons naar de soulvolle ballade ‘Over Me’. De akoestische tunes hebben alweer de bovenhand in ‘Long Rider’, al groeit de song langzaam en gestaag uit tot een heus chapiter. De emotionele liefdesballade ‘Been My Last’ brengt ons naar het afsluitende ‘Quarter On The Ground’ (A Song For Uncle Joe). Matt’s stem en zijn akoestische snaren beroeren ons hier vrijwel meteen. Of hoe eenvoud zo mooi kan zijn !

Philip Verhaege (4 ½)

Award-winning Canadian soul-bluesman Matt Andersen announces the forthcoming release of ‘Halfway Home by Morning’. Sweat-soaked soul meets incendiary rhythm and blues, with full doses of heartsick folk and Americana grit mixed in for good measure. Highly recommended…!

The Lachy Doley Group: Make Or Break

13/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

A Woman
Cruel Cruel World
The Greatest Blues
The Strut
Give It (But Just Can’t Take It)
Int The Alone
Make Or Break
Mix Tape
The Killer
Can’t Get Close To You

Website Artiest
The Lachy Doley Group

Toen Sydney een bloeiende muziekscene had, programmeerden de pubs en bars er vrijwel dagelijks een hoop talent. En laat Lachy Doley nu net zo iemand zijn. Hij verhuisde als tiener uit Adelaide en werkte met de crème van de soul-funk-blues-scene in de binnenstad van Sydney . Dit alles leidde hem al snel tot sideman-stints voor enkele van Australië's grootste artiesten zoals Powderfinger, Wolf Mother, Jimmy Barnes, Billy Thorpe en Bernard Fanning, om er hier slechts een paar te noemen. Sindsdien wordt Lachy geprezen als een van de belangrijkste en meest gevierde nieuwe blues en soul Hammond Organ-spelers ter wereld. Zijn geweldige band met drummer Jackie Barnes en bassist Joel Burton hebben in een korte tijdspanne een ongelooflijke fanbase opgebouwd. Grote muziekfestivals zoals Montreal Jazz, Bospop en Blues Peer staan inmiddels op hun curriculum vitae. Nu kondigt de band met volle trost hun vijfde landspeler aan. Het album werd geproduceerd door Lachy en Kieran Collings. Werd opgenomen door Ted Howard (Yothu Yindi Paul Kelly, Kasey Chambers), gemixt door Paul McKercher (Josh Pyke, Papa Vs Pretty, Sarah Blasko, You Am I, Eskimo Joe), en werd gemasterd door de Grammy Award-winnende Brian Lucey (The Black Keys, Ray LaMontagne, Royal Blood, Biffo Clyro). Het swingende ‘A Woman’ typeert meteen de psychedelische seventies sound van Lachy. Funky Hammondorgel invloeden, high speed tempo en knappe interactie houden dit alles spannend. De ongelooflijke ‘gnarly riffage’ die volgt komt niet van een gitaar, maar van Lachy’s Hohner D6 Whammy clavinet. Zo ook bij het soul begeesterde ‘Cruel Cruel World’ met zijn stevige riffs en funky injecties, de bluesrocker ‘The Greatest Blues’ en het uptempo ‘The Strut’. En Lachy speelt op zijn Hammond ook enkele subtiele rock beïnvloede songs zoals met ‘Give It’ (But Just Can’t Take It). Enige cesuur in de release zijn zowaar ‘Into The Alone’, de stemming wisselende titeltrack ‘Make Or Break’ en het nummer ‘Mix Tape’. Al is dit alles toch vrij relatief. Het funky ‘The Killer’ en de sterke ritmiek uit ‘Can’t Get Close To You’ zijn volgende hoogtepunten op de release. Heerlijke plaat…!

Philip Verhaege (4 ½)

Lachy has gone on to be hailed as one of the most important and celebrated new Blues/Soul Hammond Organ players in the world. His killer band of Jackie Barnes (drums) and Joel Burton (bass) have built an incredible following one sold out room at a time, and they’ve become regulars on international blues, jazz and good music festivals.

Buddy Lucas & His Band Of Tomorrow: Rockin’ Boppin’ Hoppin’ (1951-1962)

12/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Soppin’ Molasses
Whooping Blues
Hustlin’ Family Blues
Big Bertha
It Rains
Greedy Pig (Can’t Get Enough)
Let’s Get The Party
I Know What I’m Doin’
My Pitch Hitter
I Got Drunk
I Need Help
No Help
High Low Jack
No Dice
Oh Mary Ann
Stand Up
Let’s Go
Jump The Gun
Honky Tonk
Slow Walk
“7-11”
The Gee Gee Walk
Hoppin’ Bop
Beulah
Deacon John
Begin The Beguine
Night Train
Money, Money, Money
Packin’ My Grip

Buddy Lucas behoort tot de groep saxofonisten die eind jaren ’40 in de frontlinie van de big bands stonden. Begin jaren ’50 wanneer de belangstelling voor big bands afnam, gingen de meesten onder hen voor een solocarrière. Tevens is Buddy de eerste in de rij van de nieuwe reeks, waarin het Jasmine label aandacht besteedt aan legendarische blazers. Lucas werd geboren in 1914 en werd al vlug door de muziekmicrobe gebeten. Midden jaren ’20 kreeg hij een klarinet, maar op 19 jarige leeftijd koos hij voor de tenorsax.
In de charts komt Buddy Lucas niet zo vaak voor. In 1952 scoorde hij echter wel met een instrumentale versie van het uit 1927 stammende ‘Diane’. Dit nummer werd niet opgenomen in deze verzameling, omdat Jasmine meer op Buddy’s andere nummers wil inzetten. De B zijde van ‘Diane’, namelijk ‘Undecided’ werd wel weerhouden. En terecht zo blijkt, want het nummer bevat alle elementen, voor wat later als rock-‘n-roll zou bestempeld worden. Een tweede maal wist Buddy Lucas een hit, maar dan wel een pophit, te versieren. Dat was in 1957 met ‘7-11’ wat een eigenzinnige versie was van Perez Prado’s ‘Mambo No 5’. Tot de rhythm & blues charts kon het nummer echt niet doordringen. Die song staat trouwens ook op deze compilatie. Bewust werden niet de songs geselecteerd waarop Lucas als studiomuzikant met of zonder zijn Band Of Tomorrow te horen is. En dat zijn er nogal wat, zoals op opnames van o.a. Wynonie Harris, Edna McGriff, Frankie Lymon and the Teenagers, Little Anthony & The Imperials, The Chantels, Dion, The Rascals, Aretha Franklin, Jimmy Smith en Horace Silver. Lucas was een veelgevraagd sessiemuzikant en zijn carrière liep verder tot in de late jaren ’70. Vanaf 1951 nam hij op voor diverse labels zoals Jubilee, RCA, Groove en Bell wat later Arista zou worden. Tussen 1958 en 1961 werden dat Carlton, Vim en Pioneer. Buddy Lucas zal vooral erkend worden als saxofonist, al was hij ook een getalenteerd mondharmonicaspeler. Dion erkent trouwens dat Buddy hem de knepen op de smoelschuiver bijbracht. Lucas overleed in maart 1983 aan kanker.
Alhoewel Buddy Lucas nog steeds niet tot de allergrootste saxofonisten van zijn generatie gerekend wordt, heeft hij toch een aantal sublieme vocale en instrumentale nummers nagelaten. Daar zijn de 30 hier samengebrachte, onder blues en swingende rhythm & blues onder te brengen songs, hét bewijs van.

Lambert Smits (4 ½)

Buddy Lucas is maybe not the best known saxophonist. Although from the 1950s he made recordings under his own name, but he can be heard just as well on recordings from, among others, Frankie Lymon & The Teenagers, Dion, Aretha Franklin, Big Maybelle and Jimmy Smith. You won't find these songs on this compilation, but you will find beautiful blues and swinging rhythm & blues that Lucas recorded under his own name.

Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith & The House Bumpers: Drop The Hammer

11/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

Head Pounder
Hey Daddy
Drop The Hammer
Scratchin' Your Head
What In The World
No Need Brotha'
Puppet On A String
Keep On Pretending
Living Fast
Second Hand Woman
One Big Frown
Moment of Silence

Website Artiest
Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith

Terwijl andere baby’s luisterden naar kinderliedjes, luisterde Kenny Smith naar de blues. En de blues in het ouderlijk huis werd gespeeld door zijn vader, the late great, Willie ‘Big Eyes’ Smith. Een van de bekendste blues drummers ooit. Willie speelde meer dan 30 jaar in de band van Muddy Waters. Het is dus logisch dat Kenny opgroeide met een drumstick in de hand en een back beat in het achterhoofd. Muddy en zijn bandleden waren als het ware familie voor Kenny en waren overduidelijk zijn grootste mentors. Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith wordt algemeen beschouwd als een multi - getalenteerd drummer in het hedendaagse traditionele Chicago blues circuit. Als zoon van een legendarische slagwerker is Kenny op dit ogenblik een van de meest gewilde Chicago blues side- en sessiedrummers. Sommige van zijn opnamen zijn ware credits. Met meer dan 50 albums in de backing, is de kans dus zeer reëel dat je wel een schijfje in uw collectie hebt, waar Kenny achter het drumstel zit.
Nu kondigt hij met volle trots zijn nieuwe album ‘Drop The Hammer’ voor. De twaalf originele nummers verschijnen op zijn label Big Eye Records. Kenny wilde al jaren een rauw en edgy album produceren. Hij houdt van de traditionele blues. Maar met dit nieuwe album richt Kenny zich op hedendaagse onderwerpen. Met een moderne en innovatieve sound tilt ‘Beedy Eyes’ zijn blues naar een nieuwe dimensie. Voor deze opnamen stelt hij graag zijn ritmesectie voor.
Gitarist Greg Guy, zoon van blueslegende en Rock & Roll Hall of Famer, Buddy Guy, blues harpers Sugar Blue en Chicago's West Side Omar Coleman, bassist Felton Crews, gitaristen Billy Flynn, Guy King, Nelson Strange en Ari Seder, toetsenist Luca Chiellini en backingvocalisten Andrea Miologos, Dana Gordon en Kim Johnson zorgen samen een overheerlijk geheel. De eclectische ritmiek uit ‘Head Pounder’ mag de dans openen. Billy Flynn’s sitar en gitaarriffs, én knappe activerende Delta blues tunes vermengen zich hier maar al te graag met enige Chicago’s Southside tunes. Wat een knaller van een openingssong! Tijdens ‘Hey Daddy’ tovert Kenny samen met zijn drie kinderen, Mae, Clara en Teddy spontaan een brede glimlach op ons aangezicht. De funky titeltrack is een moderne en hedendaagse blues song. Het nummer ‘Scratchin’ Your Head’ geniet van Luca Chiellini’s denderende Hammond B3, Omar Coleman’s coole blues harp en Billy Flynn’s gitaarriffs. Van het rauwe en funky ‘What In The World’ gaat het naar de slow blues ‘No Need Brotha’, met Kenny’s hypnotiserend slagwerk, en Art Seder en Greg Guy’s gitaararrangementen. De apollinische funky groovy baslijnen van Felton Crews in ‘Puppet On A String’ en ‘Living Fast’ staan in aangenaam contrast met het Chicago blues begeesterde ‘Keep On Pretending’. En ook op de piano boogiewoogie ‘Second Hand Woman’ is het moeilijk stilzitten. De song ‘One Big Frown’ werd ingezongen door Kimberly Johnson en leunt wel heel dicht aan de bluesrock eminentie. Gastgitarist Nelson Strange levert hier meteen ook een considerabele bijdrage aan het nummer. Het instrumentale ‘Moment Of Silence’ mag de dans beëindigen. Wie beweert dat de blues op sterven na dood is, moet maar eens zijn oor te luisteren leggen bij Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith & The House Bumpers, ‘Drop The Hammer’….!

Philip Verhaege (5)

Now he proudly announces his new album "Drop The Hammer". The twelve original songs appear on his Big Eye Records label. Kenny wanted to produce a raw and edgy album for years. He loves the traditional blues. But with this new album Kenny focuses on contemporary topics. With a modern and innovative sound, "Beedy Eyes" lifts its blues to a new dimension.
Whoever claims that the blues is dying, should just keep their ear to Kenny 'Beedy Eyes' Smith & The House Bumpers, 'Drop The Hammer' ....!
Album of the year ..!

Susan Williams & The Wright Groove Band: It's About Time

11/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Tell Me You Love Me
I Love What You Do
Loving You from a Distance
Shame on You
I’m Sorry
Meet Me in the Middle
You’ve Got Another Think Coming
One Way Street
Please Come Back to Me
Keep Moving On
Too Little, Too Late

Website Artiest
Susan Williams & The Wright Groove Band

Susan Williams & The Wright Groove, is een in Chicago gebaseerde band.
Ze gebruiken twee basgitaren op het podium om zo het publiek te verleiden met hun unieke funky benadering van de blues. Ze trokken in januari 2018 naar Memphis om deel te nemen aan de International Blues Challenge. Hun debuut release ‘It's About Time’ werd reeds uitgebracht in januari 2018. Het album is ingevuld met negen originele nummers die bij elkaar werden geschreven door vocalist/bassist Susan Williams en gitarist Mike Gallemore. Chicagoan Susan Williams speelt al meer dan dertig jaar professioneel en haar krachtige stem doet bijwijlen wat terugdenken aan Bonnie Raitt, met een rauw vleugje Janis Joplin. Chicago native, Darryl Wright is de tweede bassist in de band. Hij heeft de wereld rondgereisd met onder meer Mavis Staples. Gitarist Mike Gallemore en drummer Rob Davis vervolledigen de ritmesectie. De meerstemmige blues ballade ‘Tell Me You Love Me’ mag enigszins en onverwacht de release aftrappen. Maar al snel worden Gallemore’s gitaarriffs in ‘I Locve What You Do’ opgehemeld door funky baslijnen. Met ‘Loving You From a Distance’ wordt wat stoom afgeblazen. Dan hebben we toch liever het swingende ‘Shame On You’, ‘I’m Sorry’ en het zwoele ‘Meet Me In The Middle’….baby, If you wanna be my man…! Het funky ‘You’ve Got Another Think Coming’ en ‘One Way Street’ staan in aangename antithese met de slow blues ‘Please Come Back To Me’. Van het fijne en gitaarriff overgoten ‘Keep Moving On’ gaat het gezwind naar het Chicago blues begeesterde ‘Too Little, Too Late’. Verwacht geen typerende Chicago blues, maar knappe en swingende bluesmuziek met enkele emotionele en intieme ballades.

Philip Verhaege (4 ½)

Do not expect typical Chicago blues, but handsome and swinging blues music with some emotional and intimate ballads.

Cara Being Blue: Grit

10/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Grit
Crocodile Man
Leave Me In Flames
One Day
You Don’t Wanna
Skippin’ Stone
Old Feelin’
Kind Kinda Man
My Doggie
Some Fun

Website Artiest
Cara Being Blue

Cara ‘Being Blue’ Lippman komt uit Boston, Massachusetts. Muzikaal werd ze gevorm en beïnvloed door de ‘Regal Queen of The Blues’, Shirley Lewis. Dik tien jaar geleden trok Cara naar Nashville om haar carrière een nieuwe boost te geven. Al snel werd ze een opmerkelijke muzikale figuur in het lokale clubcircuit en had wekelijks enkele vast jams. Ze werd al even snel de ‘Jam Queen’ genoemd. Samen met haar band werd Cara meermaals genomineerd voor een Nashville Industry Music Award. In 2016 promoot ze met volle trots haar debuut EP ‘Full Throttle’.Voor de opnamen van de plaat ‘Grit’ had ze met Jonathon Nixon (bas), drummer Flip Winfield en speciale gasten David Abdo (bas), Matt Doctor (drums) de ideale ritmesectie rond zich verzamelt. Gitaristen Val Lupescu, N.Y. Hall of Famer Dave Fields, Jack Pearson (Allman Brothers)en Will Gustofson zorgen voor de nodige riffs.
De heavy titeltrack mag de dans openen. Slingerende gitaarriffs, een opwindende blazerssectie en een honky tonk piano vergezellen haar ruw stemtimbre. De toon is ingezet en het rockende ‘Crocodile Man’ en het funky ‘Leaves Me In Flames’ divergeren met de slow blues nummers als ‘One Day’, ‘You Don’t Wanna’ en ‘Old Feelin’, dat is ingekleurd met knappe blues harp. Het funky ‘Skippin’ Stone’ en het piano- rolling’ rockende ‘Kind Kinda Man’ zijn volgende hoogtepunten op de release. Het afsluitende en in high tempo voorbij snoerende ‘Some Fun’ is de ideale uitsmijter. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

An eclectic mix of sassy blues and rock from Nashville-based blues artist, Cara Being Blue, featuring world-class musicians, including NY Hall of Fame guitarist Dave Fields, and former Allman Brothers guitarist Jack Pearson. Dedicated to women with grit.

Mister Good faith: Big Mistake

10/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Casteway
Let Me Believe
Mystic Words
Break Up
Big Mistake
Love I Was Looking For
Vagabond
The Road
Wild Horse
Cold Night
Wonder Fool
Never Again

Website Artiest
Mister Goodfaith

Fabien ‘Mister Goodfaith’ Bonnefroy is eigenlijk dokter van beroep. Muziek heelt uiteraard ook heel wat wonden. En dat is wat Mister Goodfaith dan ook doet in zijn vrije tijd. Hij pent nummers, creëert een muzikaal landschap en laat zich verleiden naar het podium in zijn Quebeq.
De release ‘Big Mistake’ werd in Canada vorig jaar uitgebracht en wordt nu ook verdeeld op het Europese continent. De dertien nummers werden gemixt en gemasterd door Michael Mechling, Dan Shike en Reid Shippen in Nashville. En het trio wist uiteraard een eigen twist aan de songs mee te geven. Met een lichte country-ondertoon opent Mister Goodfaith in stijl met het nummer ‘Casteway’. Maar al even snel wordt het Americana beïnvloede ‘Let Me Believe’ en de countryballade ‘Mystic Words’ door onze woofer gejaagd. Het banjo geïnstrumenteerde ‘Break Up’ divergeert met het radio vriendelijke ‘Big Mistake’. Van de blues harp in ‘Love I Was looking For’ gaat het naar de ballades ‘Vagabond’, ‘The Road’ en ‘Cold Night’. Koude nachten krijgen wij hier alvast niet van het hoog oplopende ‘Wild Horse’. Het kampvuur wordt aangewakkerd in ‘Wonder Fool’ en leidt ons naar de afsluitende rocker ‘Never Again’. Wie wil zo geen dokter in huis!

Philip Verhaege (4 ½)

Fabien "Mister Goodfaith" Bonnefroy is actually a doctor by profession. Music naturally also heals many wounds. And that is what Mister Goodfaith does in his spare time. He writes songs, creating a musical landscape and is tempted to many stages in his Quebeq.

Kyla Brox: Pain & Glory

8/4/2019

Foto

title 0

Tracks:

For The Many
Pain & Glory
Sensitive Soul
Bluesman'S Child
Bloodshot Sky
Choose Life
Devil'S Bridge
In The Morning
Compromise
Let You Go
Away From Yesterday
Lover'S Lake
Don'T Let Me Fall
Manchester Milan
Top Of The World
Hallelujah

Website Artiest
Kyla Brox

Blues, funk en soul zijn onlosmakelijk verbonden met het werk de bekroonde singer-songwriter Kyla Brox. Met haar ruwe talenten werd ze beschreven als ‘the finest female blues singer of her generation’. Als winnaar van de ‘UK Blues Challenge 2018’ , heeft Kyla de eer om haar thuisland in Memphis te vertegenwoordigen tijdens de ‘2019 International Blues Challenge’. Net zoals ze ook present was op het Europese evenement op de Azoren in 2018. Met een enorme knipoog naar haar status in de Britse blues, maakte de ‘UK Blues Federation’ Kyla in 2016 tot een officiële ambassadeur van UK Blues. Ze is ook een van de amper drie Britse zangeressen die het voorrecht hebben om te worden opgenomen in de “50 Women of the Blues Spotify”- afspeellijst. Kyle is de dochter van The Aynsley Dunbar Retaliation vocalist/orgelist Victor Brox. Ze begon haar carrière in haar vaders band en heeft inmiddels een eigen sound ontwikkeld. In 2016 had ze haar debuutplaat ‘Throw Away’. Nu heeft ze dus met ‘Pain & Glory’ een al even knappe opvolger. Het vloeiende gitaarwerk van Paul Farr , de geïnspireerd baslijnen van Danny Blomeley en de strakke drums van Mark Warburton vormen de ideale ritmesectie. Funky songs als ‘For The Many’ en ‘Let Go’ zorgen samen met de intieme ballades ‘Pain & Glory’, ‘Choose Life’, ‘Compromise’, ‘Manchester Milan’ en ‘Lover’s Lake’ voor enige diversiteit. Soulkrakkers ‘Sensitive Soul’ en ‘In The Morning’ zorgen samen de swingende blues songs als ‘Bluesman’s Child’ en de moderne blues track ‘Bloodshot Sky’ voor opeenvolgende chapiters. En dan moet het ritmische ‘Devil’s Bridge’ en het New Orleans begeesterde ‘Top Of The World’ nog de revue passeren. Het emotionele ‘Hallelujah’, origineel van Leonard Cohen, mag op een waardige manier de release beëindigen.

Philip Verhaege (4 ½)

Blues, funk and soul are inextricably linked with the award-winning singer-songwriter Kyla Brox. With her raw talent, she was described as "the finest female blues singer of her generation"

Sugar Queen & The Straight Blues Band: Sugar Queen Live

7/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Give Sugar
Wanna Take My Man
Big Mama Told Me
Bullock Blues
Twos and Fews
Nothings Gonna Hold Me Back
Travelling Man
I Can’t Wait
Big Leg Girl
Hold Your Drank

Website Artiest
Sugar Queen

Michele ‘Sugar Queen’ Denise is een veelzijdige Amerikaanse zangeres die opgroeide met een sterke evangelische background. Michele begon haar muzikale reis, net zoals zoveel blues en soulcollega’s, in de plaatselijke kerk in het zuiden van Alabama. Michele had de privilege om het historisch ‘Mandela Released’ evenement te presenteren. Ze doorkruisten het land en Michele zag de kans om in Kentucky, Ohio, Indiana en West Virginia dirigent en zangeres te zijn in differente gospel koren. In Maleisië en China werkte en vormde ze de blues- en classic-rockband Deuces Wild. Tijdens het Miri Jazz & Blues Festival trad Michele op met de in Singapore gevestigde Universal Bluesband. En ook met wijlen Chicago blues legende Chico Banks stond ze op de planken. In 2016 vestigde Michele zich in Nederland en riep The Straight Blues Band in het leven. Samen met gitaristen Andy Aerts en Jean Raven, drummer Thierry Stievenart en bassist Erwin Huigen registreerde Sugar Queen in 2016 het favorabele album ‘340 Blues’. Vorig jaar was er dan de al even succesvolle single ‘Country Revival’. Nu promoot Sugar Queen het album ‘Sugar Queen Live’, dat werd geregistreerd in zaal Listwaar in Oud-Heverlee. Drie songs uit de debuutplaat ‘340 Blues’ wringen zich onophoudelijk tussen zeven nieuwe en originele nummers. De swingende West Coast begeesterde ‘Give Sugar’ mag de dans openen. Sugar heeft in het zuiden een wel heel andere betekenis dan hier bij ons. Het is gewoon een kus als je bij iemand over de vloer komt. En de zuiderse muzikale gastvrijheid zet zich ook verder in de meeslepende blues ballade ‘Wanna Take My Man’ en de blues shuffle ‘Big Mama Told Me’. Hoe kan je een man houden als je niet eens kan koken, vraagt Michele zich hier af. De sfeer zit, de menigte gaat uit de bol en zowel Aerts als Raven’s gitaarriffs begeesteren ons ook in ‘Bullock Blues’, een nummer over het gezellig samenzijn op haar huiselijke porch in Bullock County, Alabama, na alweer een dag van hard labeur. Van de strakke gitaar grooves uit ‘Twos and Fews’ gaat het gezwind naar het gospel geënthousiasmeerde en emotionele ‘Nothings Gonna Hold Me Back’. Geboren als een slaaf en gestorven als een vrij gevochten vrouw. Hoe reëel en natuurlijk kan een lyric wel niet zijn. En dat is niet anders in het swingende ‘Travelling Man’ en de blues shuffle ‘I Can’t Wait’. Het funky ‘Big Leg Girl’ zet alweer aan tot dansen en swingen. Het nummer behoud zijn ritmiek tot het afsluitende en John Lee Hooker geënthousiasmeerde moonshine boogie-song ‘Hold Your Drank’. ‘Daddy made moonshine, he called it wine but it was strong enough to strip paint. Mama was a Christian woman and she didn‟t like it one bit’.
Dit concert was nooit minder dan goed tot uitstekend, en stijgt makkelijk boven de middelmaat uit. Heerlijk, niet!

Philip Verhaege (4 ½)

This concert was never less than good to excellent and rises out easily above every average.
Three songs from the debut album ‘340 Blues’ constantly squeeze between seven new and original songs. The swinging West Coast enthusiastic ‘Give Sugar’ can open the dance. Sugar has a very different meaning in the south than here with us. It's just a kiss when you come to see someone. And the southern musical hospitality also continues in all those lovely songs.
Delicious, not! Highly recommended live release…!

Noble ‘Thin Man’ Watts: Honkin’, Shakin’ & Slidin’ (A Singles Collection 1954-1962)

7/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Mashing Potatoes: Noble Watts Quintet
Pig Ears And Rice: Noble Watts Quintet
Bohemian Daddy: The Marquis
Hope He’s True: The Marquis
Give It Up: Paul ‘Hucklebuck’ Williams, Feat. Noble Watts
Pass The Buck: Paul ‘Hucklebuck’ Williams, Feat. Noble Watts
South Shore Drive: Noble ‘Thin Man’ Watts, Feat. Paul Williams
Big Two Four: Noble ‘Thin Man’ Watts With Paul ‘Hucklebuck’ Williams
Need Your Love: June Bateman
Yes I Will: June Bateman
Easy Going, Part 1: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Easy Going, Part 2: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Midnite Flight: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Hard Times (The Slop): Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
I’m Walkin’ The Floor Over You: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Blast Off: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Rickey Tick: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
The Slide: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Shakin’: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Great Times: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
The Creep: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Flap Jack: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Hot Tamales: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
(The Original) Boogie Woogie: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Mashed Potatoes: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
Believe Me Darling: June Bateman
Come On Little Boy: June Bateman
The Beaver: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
The Frog Hop: Noble ‘Thin Man’ Watts & His Rhythm Sparks
What Ya Gonna Do: Noble Watts & June Bateman
Jookin: Noble Watts

De volgende honker die door Jasmine in de spots wordt geplaatst is saxofonist Noble ‘Thin Man’ Watts. Watts werd geboren in 1926. Toen hij zijn muzikale carrière begon midden jaren ’50 was hij dan ook jonger dan zijn collega’s saxofonisten. Misschien daardoor dat Watts bestempeld wordt als het vurigst en het meest baanbrekend. Alvorens zich op de tenorsax te storten, bekwaamde hij zich op viool en trompet. Na zijn studies trad hij dadelijk toe tot de band van The Griffin Brothers. Met hen maakte Noble in 1951 zijn eerste opname. Even later maakte hij de overstap naar het orkest van Paul Williams, met wie hij in het tv programma Showtime At The Apollo, artiesten als Joe Turner en Ruth Brown begeleidde. In 1954 nam hij, als The Noble Watts Quintet een single op. Tot dat vijftal behoorde ook Jimmy Smith op orgel en naar alle waarschijnlijkheid was het de later enorme bekendheid krijgende toetsenist. Watts was ook een korte periode te vinden bij de band van Lionel Hampton. Zijn solocarrière startte hij in 1957 voor het Baton label, waar hij zijn grootste hits zou opnemen. Al vlug was hij ook inzetbaar tijdens tournees van de op dat moment furore makende rock-‘n-roll sterren. Zo stond hij achter Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Dinah Washington, The Everly Brothers en waarschijnlijk ook Buddy Holly. Zijn grootste hit scoorde Noble met ‘Hard Times (The Slop)’, dat zelfs gitarist Duane Eddy aanzette om er zijn versie van op te nemen. Begin jaren ’60 huwde Watts met de blueszangeres June Bateman en concentreerde hij zich op June’s singles. Nadat het genre wat aan bekendheid inboette, werd Watts in de jaren ’80 herontdekt. Het Ichiban label bracht in 1990 het album ‘Noble & Nat’ uit, waarop Watts gekoppeld werd aan zijn goede vriend Nat Addeerde. In 2004, kort nadat The African American Museum Of Arts, The Noble ‘Thin Man’ Watts Amphitheatre opende, overleed de Thin Man.
Dit album bevat enkele vocale bluesy songs van June Bateman en hoofdzakelijk instrumentale nummers van Noble in diverse formaties. Zijn aanstekelijke rhythm & blues met het Noble Watts Quintet, de doo-wop samen met The Marquis, de swingende en meeslepende blues met het orkest van Paul Williams, waarna hij met zijn Rhythm Sparks en met scheurende sax naadloos aansloot bij de opkomende rock-‘n-roll, geven een prachtig beeld van Watts’ immens talent en veelzijdigheid. Een aanrader!

Lambert Smits (5)

Saxophonist Noble 'Thin Man' Watts could easily adapt to rhythm & blues, blues, doo wop and rock & roll. On the recordings on this album, in different line-ups, he clearly demonstrates that. A must have for sax fans!

John Fairhurst: The Divided Kingdom

6/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Divided Kingdom
Blood & Fire
Hungry Blues (Slight Return)
Lies and a .45
Fear
Boss Man
Going To See My Baby
We Dance The Merry Dance

Website Artiest
John Fairhurst

De in Londen gevestigde John Fairhurst omringt ons met zijn zeer heavy blues tunes. Hij luwt als het ware zijn woede op zijn gitaarsnaren. En zo uit zijn onvrede op deze westerse wereld.
Rock-‘n-roll als protest is haast het mooiste wat je als artiest kan concipiëren. Dat statement noemen we hier dan ook oppositie voeren. De plaat ‘The Divided Kingdom’ is John’s eerste release in zes jaar. Eerder succesformules waren ‘Saltwater’ uit 2014, het British Blues award genomineerde ‘Hungry Blues’ (2013), ‘Band’ (2010) en het instrumentale debuutalbum ‘Joys Of Springs’. “Britse politiek is een farce en de regering is een leugenaar", zegt Fairhurst vol overtuiging. En deze krachtige assertie vereist uiteraard ook forsgebouwde muziek.
Muziek is zoals therapie en dat is dan ook hun repliek op al die uitspraken. Fairhurst werd bejubeld door Acoustic Guitar Magazine USA als een van de Top 3 Resonator-gitaristen wereldwijd. Samen met zijn zielsgenoot en drummer Toby Murray begeestert John ons met acht heavy bluesrock songs. En die werden geregistreerd in zijn eigen That Sound Studio. De zeer toegankelijke titeltrack staat in aangename antithese met het zwaar beladen ‘Blood & Fire’ en het intonatie alterabele ‘Hungry Blues’ (Slight Return). Het traag tergende ‘Lies and a.45’ is gekruid met heel wat divergente instrumentatie, en die reiken haast tot aan het universum. Net zoals ‘Fear’ en het met gitaarriffs overgoten ‘Boss Man’. De meest toegankelijke nummers zijn misschien toch wel ‘Going To See My Baby’, dat ons met zijn knappe Fat Possum slide gitaar meer dan verrast. En dan moet de slow blues rocksong ‘We Dance The Merry Dance’ nog door onze woofer knallen. Knap!

Philip Verhaege (4)

And this powerful assertion also requires heavily constructed music.
Music is like therapy and that is their reply to all those statements. Fairhurst was hailed by Acoustic Guitar Magazine USA as one of the Top 3 Resonator guitarists worldwide. Together with his soul mate and drummer Toby Murray, John inspires us with eight heavy blues rock songs. And they were registered in his own That Sound Studio… Not bad at all..!

16 mei Herselt (B) - Pallieter Café
17 mei Torhout (B) – Tordale Zolder
18 mei Balen (B) – Rockkelder Balen
22 mei Utrecht – Cafe Stathe
23 mei Rotterdam - Cafe de Ouwehoer
25 mei Castenray – De Wis (ihkv A Night At The Gallery)

James Wayne: Junco Partner, The Very Best Of (1950-1955)

6/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Gypsy Blues
Millionaire Blues (If I Was A Millionaire)
Love Me Blues
Tend To Your Business
Which Woman Do I Love (Trying To Find A Girl)
Junco Partner
I’m Going To Tell Your Mother
Please Baby Please
Money Blues
Bullcorn

Imperial Lp ‘Travellin’ Mood’: Wee Willie Wayne

Hard To Handle
I’m In Love With You
Let’s Have A Ball
Sweet Little Woman
When Night Falls
Bad Morning Blues
Ageable Woman
Vacant Pillow Blues
A Two-Faced Man
Bad Weather Blues
Travellin’ Mood
I Remember

Other Imperial Recordings

Home Town Blues
Good News
Kinfolks

Bonus Tracks

Crying In Vain
Lonely Room
Junco’s Return
Gotta Good Girl

Rond James Wayne hangt een waas van geheimzinnigheid. Het begint reeds bij zijn geboortedatum, is dat nu 1920 of 1924, zekerheid hieromtrent is er niet. In 1967 werd hij in een psychiatrische instelling geïnterneerd na een discussie met een motelmanager, waarbij hij een Molotov cocktail gooide. De directie van de instelling geloofde James ook niet, wanneer hij vertelde dat hij een artiest was die met de jumpblues ‘Tend To Your Business’ een miljoen exemplaren had verkocht. Opgenomen had hij het nummer wel, maar het lijkt hoogst onwaarschijnlijk dat hij er een miljoen exemplaren van aan de man bracht. Hij zou overleden zijn in 1978, maar volgens sommige bronnen werd ook dat nooit bevestigd. Ook over zijn jeugd valt er niets te bespeuren en interviews gaf James niet. In de jaren ’50, begin jaren ’60 nam hij op als James Waynes, James Wayne en Wee Willie Wayne. Enige zekerheid is dat zijn opnames voor het Imperial label in 1961, zijn laatste zijn. Het meest bekend is Wayne vanwege het tot de New Orleans rhythm & blues behorende ‘Junco Partner’. Het nummer werd in de loop der jaren ontzettend vaak gecoverd. Dr. John, Professor Longhair, The Clash en Willie Deville namen onder andere het nummer op en oogstten er succes mee. Maar zoals blijkt uit deze verzamelaar had Wayne nog meer straffere nummers. De tot de jaren ’50 behorende blues en rhythm & blues, al of niet met een New Orleans inslag, zijn zeker niet minderwaardig aan die van de legendes. Sax en piano staan op voorplan en James’ lazy stemgeluid dat wat aan Slim Harpo doet denken, is zeker origineel te noemen. Toeval of niet, maar als je aandachtig luistert naar het nummer ‘Travellin’ Mood’, dan hoor je ongetwijfeld de basis voor Mungo Jerry’s megahit ‘In The Summertime’.
Met dit album krijgt Wayne toch nog de verdiende aandacht. Hij mocht dan wel een mysterieus en onvoorspelbaar persoon zijn, als artiest heeft hij toch een aantal hoogwaardige nummers op zijn palmares staan.

Lambert Smits (4 ½)

James Wayne may have been a mysterious person, but he was not without merit for the blues and rhythm & blues from the fifties. 'Junco Partner', covered by many artists, proves it. And if you listen carefully to 'Travellin' Mood ', you will undoubtedly recognize the basis for Mungo Jerry's' In The Summertime'.

Sue Foley: The Ice Queen

5/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Come To Me (feat. Charlie Sexton)
81
Run
The Ice Queen
The Lucky Ones (feat. Jimmie Vaughan)
Gaslight
Fool’s Gold (feat. Billy F. Gibbons)
If I have Forsaken You
Send Me To The ‘Lectric Chair
Death Of A Dream
The Dance
Cannonball Blues

Website Artiest
Sue Foley

Na haar release ‘Beyond The Crossraods’ uit 2012 werd het wat akelig stil voor de Canadese multi-award winnende Sue Foley. Nu promoot ze met het album ‘The Ice Queen’ haar vijftiende album. Sue werd geboren in Ottowa en leerde gitaar spelen op haar dertiende levensjaar. Net zoals zoveel tieners van haar generatie, Sue werd geboren op 29 maart 1968, werd ze beïnvloed door The Rolling Stones. Ze was amper het groen achter de oren ontgroeid toen ze op haar zestiende met The Sue Foley Band een eerste groepje oprichtte. Zes jaar later verhuisde ze naar Austin, Texas en tekende een lucratief platencontract bij het label Antone’s Records. Sue Foley was in 1992 vrijwel meteen succesvol met de debuutplaat ‘Young Girl Blues’. Nu is er dus ‘The Ice Queen’ dat wordt vrijgegeven op het label DixieFrog / Stony Plain Records. Sue trok de studio in met een hele lijst van gastartiesten. En die drukken uiteraard allen hun stempel op de sound. Of wat denk je van onder meer de drummers Chris Layton en George Rains, gitarist Derek O’Brien, bassisten Chris Maresh, Billy Horton, The Texas Horns en speciale gasten Jimmie Vaughan, Billy Gibbons en Charlie Sexton. De slow bluesrocker ‘Come To Me’ mag de deur intrappen. Sue is bijzonder goed bij stem en als ook Charlie Sexton met zijn slide gitaar in haar gitaar vaardigheden komt, groeit het nummer gestaag uit tot een knap funky beat. Maar ze kan ook lekker soulvol klinken zoals in ‘81’, de highway die Texas doorkruist tot aan de Canadese grens. En eens we op de highway zijn wordt plankgas geven in de bluesrocker ‘Run’. Wat een aangenaam contrast met de hemelse slow blues ‘The Ice Queen’. Foley’s gitaarriffs snijden door merg en been en als ook Jimmy Vaughan nog eens zijn stem en gitaarvirtuositeit onder ‘The Lucky Ones’ zet, groeit de Texas blues shuffle uit tot een haast ongezien culminatiepunt. De funky ‘Gaslight’ wordt ingekleurd door de blazerssectie en Foley’s pink Paisley Fender Telecaster. ZZ Top’s Billy Gibbons komt het Texas blues shuffle ‘Fool’s Gold’ ondersteunen. Niet alleen met zijn rauwe vocalen, want hij blijkt ook een meester te zijn op bluesharp in dit heerlijke duet. The Texas Horns zijn terug in het jazzy New Orleans begeesterde ‘If I have Forsaken You’. De band zadelt ons enigszins op met een Big Band gevoel, maar al even snel slaat de stemming om naar het akoestische en tristesse ‘Send Me To The ‘Lectric Chair’, een song van Bessie Smith over een vrouw die de rechter smeekt om op de elektrische stoel te belanden. En Sue houdt de akoestische gitaar op haar schoot voor het jazzy getinte ‘Death Of A Dream’, de Flamenco blues ‘The Dance’ en de afsluitende country blues song ‘Cannonball Blues’, origineel van The Carter Family uit 1936. Oh, wat een heerlijke plaat..!

Philip Verhaege (5)

Sue Foley was almost immediately successful in 1992 with the debut album ‘Young Girl Blues’. Now there is "The Ice Queen" that is released on the label DixieFrog / Stony Plain Records. Sue went into the studio with a whole list of guest artists. And of course they all leave their mark on the sound. Or what do you think of drummers Chris Layton and George Rains, guitarist Derek O’Brien, bassists Chris Maresh, Billy Horton, The Texas Horns and special guests Jimmie Vaughan, Billy Gibbons and Charlie Sexton. Sue Foley diverging as never before ... Strong!

THE ICE QUEEN EUROPEAN TOUR SPRING 2019

23.04. Bremen, Germany
24.04. Kerteminde, Denmark
26.04. Umea, Sweden
27.04. Malmö, Sweden
30.04. Münster, Germany
01.05. Hamburg, Germany
03.05. Ospel, Netherlands
04.05. Hannover, Germany
05.05. Fleurus, Belgium
06.05. Köln, Germany
07.05. Karlsruhe, Germany
10.05. Pfaffenthal, Luxembourg
11.05. Groningen, Netherlands
12.05. Dongen, Netherlands

Sam Price: Rockin’ The Joint

5/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Rock With Sam Price

Rib Joint
Rib Joint (alt. take)
After Hours Swing
Tishomingo
Backroom Rock
Bar-B-Q Sauce
Juke Joint
AIn’t No Strain
Rock My Soul
Chicken Out
Jive Joint
Gulley Stomp

After Hours – Blues And Boogie Woogie

Roll ‘Em Sam
Sammy Sings The Blues
Kansas City Boogie Woogie Stomp
Boogie Cha-Cha
N’Orleans Blues
Levee
The Saint’s Boogie
Blue Drag
Honky Tonk Caboose
Pack Up ’N Boogie
Chicken Strut
Boogie Woogie Slop
Wee Hours

Sam Price werd als Samuel Blythe Price op 6 oktober 1908 geboren in Honey Grove, Texas. Vooraleer hij in de jaren ’50 als rhythm & blues pianist aan de bak kwam, had hij reeds een heel parcours afgelegd. Tussen 1927 en 1930 toerde hij als zanger en danser met het orkest van Alphonso Trent. Omstreeks 1937 werd hij door Decca ingehuurd als huispianist. In die functie zou hij honderden sessies spelen met artiesten die actief waren in de blues, rhythm & blues en jazz. Later zou hij voor het label ook als talentscout, engineer, producer en musical director fungeren en werkte hij nauw samen met Sister Rosetta Tharpe, Helen Humes en Big Joe Turner. In 1957, toen hij van Texas opnieuw naar New York verhuisde, kreeg zijn carrière pas echt een boost. De jaren ’50 waren de jaren van de 45 toeren plaatjes. Platenfirma’s keken vaak de kat uit de boom met het opnemen van langspeelplaten. Het Savoy label was één van de eerste firma’s die specifieke sessies organiseerde voor Lp’s. Hieruit zou ook het ondertussen gegeerde album ‘Rock With Sam Price’, het eerste album op deze Jasmine verzamelaar, voortkomen. Sam nam het in 1956 op samen met tenorsaxofonist King Curtis, gitarist Mickey Baker, bassist Leonard Gaskin en drummer Bobby Donaldson. Het album bevat instrumentale hoogstaande rhythm & blues, met een in topvorm verkerende King Curtis, die op zijn sax de zangpartijen vervangt. Sam mag dan in een begeleidersrol kruipen, toch weet hij regelmatig de aandacht van de luisteraar naar zich toe te trekken. Het tweede album ‘After Hours – Blues And Boogie Woogie’ werd in 1959 ingeblikt en bovendien in stereo. Het is meer blues georiënteerd en ook in dit segment wist Price zich te onderscheiden. De sax is niet meer aanwezig, zodat Sams piano meer op de voorgrond treedt, aangevuld door de gitaren van Mickey Baker en Al Casey. Een mooi voorbeeld van zijn kunnen, laat Price horen op ‘The Saint’s Boogie’. Ook hier zijn alle nummers met uitzondering van ‘Sammy Sings The Blues’, instrumentaal.
Tot aan zijn dood bleef Price actief in de muziek. Zo speelden in de jaren ’70 zelfs grootheden Benny Goodman en Buddy Rich met hem. In april 1992 overleed Sam Price op 83 jarige leeftijd.
Met de bundeling van deze twee inmiddels legendarische albums, zal Jasmine ongetwijfeld veel liefhebbers van ‘good old rhythm & blues en blues’ plezieren.

Lambert Smits (5)

Two fantastic rhythm & blues and blues albums, which pianist Sam Price recorded in 1956 and 1959. Highly recommended!

Luca Kiella: Figure It Out

2/4/2019

Foto

detail album

Tracks:

Ten O’Clock Blues
Unnecessarily Mercenary
Figure It Out
I Can’t Stop Loving You
So Many Questions

Website Artiest
Luca Kiella

Luca Kiella is sinds zijn jeugd steevast Luca Chiellini's bijnaam. Dus was het ook relatief dat dit officieel zijn artiestennaam zou worden. Hij is trots op zijn Italiaanse afkomst, maar blues-, funk- en soulmuziek trokken hem naar de Verenigde Staten. Hij vond een nieuwe thuis in Chicago en begeleidt vaak Toronzo Canon op het klavier. Luca Kiella toert dus al jaren wereldwijd als sideman voor grote hedendaagse blues, soul en rock acts. Hij stond in de backing bij en voor The Welch-Ledbetter Connection, Popa Chubby, Honey Island Swamp Band, Jamiah Rogers en Claudette Miller. Zijn blues sound is doordrenkt met soul, funk en strakke New Orleans grooves. De nieuwe EP ‘Figure It Out’ omvat dan ook al deze muzikale elementen. De titeltrack is kenmerkend voor de eindeloze muzikale zoektocht van Kiella. Zo brengt hij een knap eerbetoon aan zijn grootste invloeden, met name Jon Cleary en Ray Charles. Zijn vaardigheden op de piano en het Hammondorgel zijn dan ook zijn handelsmerk. Het jump bluesje ‘Ten O’Clock Blues’ is een springlevende instrumentale opener, dat wordt ingevolgd door Jon Cleary’s ‘Unnecessarily Mercenary’. Don Gibson's ‘I Can Not Stop Loving You’, een nummer dat groot is gemaakt door Ray Charles, is de tweede cover op de plaat. Het afsluitende ‘So Many Questions’ is een intieme momentopname met alleen piano en zang. Ook hier graaft Luca dieper in ziijn levensverhaal.

Philip Verhaege (4 ½)

Luca’s blues sound is infused with soul, funk and New Orleans grooves. The new EP "Figure It Out" contains all these musical elements. The title track is characteristic of Kiella's endless quest. He brings a handsome tribute to his greatest influences, Jon Cleary and Ray Charles. His skills on the piano and the Hammond organ are his trademark.

Taylor Scott Band: All We Have

29/3/2019

Foto

detail album

Tracks:

Opening (All We Have)
Somebody Told Me
Curiosity
Clearance Bin
Salted Watermelon
Hair of Indigo
Carry Me Away
Wishing Well
Surrounded
Where This Is Going
The Walk
Good Things

Website Artiest
Taylor Scott Band

De uit Denver, Colorado afkomstige Taylor Scott Band strikte voor zijn nieuwe plaat ‘All We Have’, niemand minder dan producer Steve Berlin, bekend van zijn werk bij en met Los Lobos.
Taylor Scott is een internationale gitarist, singer-songwriter. Hij toerde door de VS, Canada en Europa met zowel zijn Taylor Scott Band als met de trance-blueslegende Otis Taylor. In 2015 speelde hij samen met Warren Haynes (Allman Brothers Band, Gov't Mule ) op Otis’ veelgeprezen release ‘Hey Joe Opus: Red Meat’. Nu leidt Taylor ons met een opwindende mix van rock, funk, soul en bluesmuziek door zijn muzikaal oeuvre. De twaalf tracks bevatten elf originelen song geschreven door Taylor Scott. De sprankelende cover ‘Good Things’ vloeide uit de pen van het duo Sleater-Kinney. Naast Taylor Scott op gitaar en zang, omvat de band Jon Wirtz (toetsenborden, harmoniestemmen), Chris Harris (bas) en drummer Lem Williams. Van de Hammond intro in het typerende ‘Openin’ (All We Have) gaat het gezwind naar het funky ‘Somebody Told Me’, dat is ingekleurd met heavy gitaarriffs. De track ‘Curiosity’ heeft dan weer een country ondertoon die is overgoten intransigente drums, knappe gitaarsolo’s en die opwindende hoornsectie. Het akoestische ‘Clearance Bin’ straalt iets magisch uit en staat in aangenaam contrast met het Americana geïnspireerde ‘Salted Watermelon’. Het album bevat ook een gastoptreden van gitarist Henry Garza, van de band Los Lonely Boys. Henry komt zijn caprices vertonen in het funky ‘Hair Of Indigo’. De stemming wisselende rocker ‘Carry Me Away’ staat bol van divergentie. Maar dat kan niet gezegd worden van de akoestische country song ‘Surrounded’ en de blues rocker ‘Where This Is Going’. De track ‘The Walk’ is een soulvolle ballade die zich laat kenmerken door een haast orkestrale blazerssectie. Het afsluitende ‘Good Things’ is een rustig voortkabbelende ballade dat is bezegeld met een hypnotiserende outro. Taylor Scott Band heeft een heerlijke plaat geregistreerd.

Philip Verhaege (4 ½)

Now Taylor leads us through his musical oeuvre with an exciting mix of rock, funk, soul and blues music. The twelve tracks contain eleven original song written by Taylor Scott.
The Taylor Scott Band, from Denver, Colorado, caught up for his new album "All We Have", none other than producer Steve Berlin, known for his work with and with Los Lobos. A brilliant musical move…!