Category: Soul - KEYS AND CHORDS

Camera Soul: Connections

18/10/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Connections
Help Yourself
Black Cat
Trip
This Is not the Right Way
Never Enough
Giant Fingers
Now
Summer Breeze
Dark Side
Love Is a Gift
The Land of the Living
Meu Carnaval
No such Things
I Wonder how
In the Stone
Tonight (in this Night)
Connections Tom Glide Remix

Platenlabel
Azzurra Music

Labelnummer
TR/1255

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Camera Soul

De Italiaanse band Camera Soul werd geïnspireerd op soul, R&B, en jazz-fusion artiesten zoals Earth, Wind and Fire, The Commodores, Tower of Power, en Stevie Wonder, evenals neo-soul grooves door Incognito, Erykah Badu, en Jamiroquai. De groep komt uit Bari en wordt geleid door Piero & Pippo Lombardo, in een productie van Marco Rossi van het label. Zangeres Maria Enrica Lotesoriere is verantwoordelijk voor een groot deel van hun sound, vooral op de twee laatste albums. Dit is immers hun vierde cd al, na ‘Words Don’t Speak’ (2010), ‘Not for ordinary People’ (2012) en ‘Dress Code’ (2015). De overige huidige muzikanten zijn: Pippo Lombardo (piano), Beppe Sequestro (bas), Antonio Tosques (lead gitaar, 2015-heden), Liviana Ferri (percussie), Fabio Delle Foglie (drums, 2014-heden), Daniele Scannapieco & Bruno Tassone (tenor sax), Gianfranco Campagnoli & Alberto Di Leone (trompet), en Piero Dotti & Elio Arcieri (achtergrondzang). De muziek is een mengeling van jazzfunk en neo-soul, met voorop de aanstekelijke single en titeltrack. Het album en vooral ‘In the Stone’ zijn eerbetonen aan wijlen Maurice White van Earth, Wind & Fire. Het thema is de dagelijkse interactie tussen ons, en hoe we mekaar beïnvloeden. Op ‘Help Yourself’ wordt je aangezet om zelf op zoek te gaan naar geluk. En ‘Black Cat’ gaat over bijgeloof, en ‘Summer Breeze’ is een “feel good” song. De disco-achtige track ‘The Land of the Living’ gaat over hoe sociale media een impact hebben op ons leven. ‘Meu Carnaval’ drijft op een leuke bossa nova, en als afsluiter krijg je re remix van de titeltrack door Tom Glide. Een zeer leuke kennismaking met Camera Soul, een band die ik zeker zal blijven volgen!

Patrick Van de Wiele (4)

A very nice introduction to this Italian band, which I will certainly follow!

Kelly Z: Rescue

8/10/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

What Do I Have To Do
Baby, It’s You
You Don’t Realize
It’s Gonna Work Out Fine
Trying To Find My Mind
He Called Me Baby
Do Your Thing
You Are My Sunshine

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Amazon/I Tunes/Artist Website

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Kelly Slot

Lui kan je de Californische zangeres Kelly Zirbes of Kelly Z niet noemen. Met 10 albums sinds 1995 is ze behoorlijk productief. Eind vorig jaar bracht ze het album ‘Bittersweet’ uit met haar band Kelly’s Lot. Daar stonden 14 songs op. Toch was ik maar van vier songs onder de indruk.
Nu, nog geen jaar later, verschijnt ‘Rescue’. Ditmaal koos ze om 8 covers op te nemen. Allemaal soul en rhythm & bluessongs. Maar of dat zo’n goeie keuze was, durf ik te betwijfelen. Om soul te kunnen zingen heb je een soulvolle stem nodig. En dat is een het probleem bij Kelly Z. Ze kan zingen, dat staat vast, dat is duidelijk. Maar soul is toch nog iets anders. Je moet dat gevoel hebben, anders stel je teleur.
Kelly heeft een stem die nogal op Joan Jett en soortgelijke dames lijkt. Ze zingt krachtig met een klein rauw randje, maar zonder al te veel soul. Daarom klinkt de cover ‘Trying To Find Me Baby’ van Ike & Tina Turner van hun Delilah’s Power-album uit 1977, als een poprocknummer waar het gevoel een beetje uit getrokken is. De band doet het geweldig, James Brown ‘ What Do I Have To Do’ klinkt strak en funky. Maar de bleke stem van Kelly past gewoon niet bij het nummer. Als je de Chrissie Hynde-versie van Burt Bacharachs ‘Baby, It’s You’ kent, dan weet je dat Kelly dit niet had moeten zingen. En dan hebben we het nog niet over de versies van The Beatles en Adèle!
Mike Bloomfields (ten tijde van The Electric Flag) ‘You Don’t Realize’ past een stuk beter bij haar, omdat ze daar zacht en rustig zingt. Toch heeft de originele versie ongelooflijk veel meer soul. ‘It’s Gonna Work Out Fine’ werd al eerder gedaan door Ike & Tina Turner, Mannfred Mann, Linda Ronstadt met James Taylor en zelfs The Spencer Davis Group. Kelly baseerde zich op de versie van Ike & Tina Turner, maar het lijkt wel een parodie door een mannenstem die Ike nadoet op een cartoonachtige manier. Van Candi Statons ‘He Called Me Baby’ maakt ze een vrij mooie versie, mede door het gebruik van doubling. (het dubbel, niet tweestemmig opnemen van de stem). Ook van Isaac Hayes ‘Do Your Thing’ maakt ze een sterke groovende versie. Al kan ik als Hayes-fan die warme donkere stem niet wegdenken.
Dat ze wel kan interpreteren in plaats van gewoon coveren bewijst ze met Jimmie Davis’ ‘You Are My Sunshine’. Ze maakt er een dreigend, bijna gemeen groovend nummer van. Een geslaagde afsluiter.
Jammer genoeg moet ik, net zoals bij het album ‘Bittersweet’, vaststellen dat vier geslaagde songs (van de acht) niet toereikend zijn om me enthousiast te maken.

Peter Jacobs (3 ½)

To sing soul music a soul voice is somewhat required. And that is the problem with Kelly Z. She can sing, no doubt about it, but soul is another thing. You got to have it, or it will disappoint. There are eight songs on this cd. That’s to say, four covers and four interpretations. ‘Mike Bloomfields ‘You Don’t Realize’, Candi Statons ‘He Called Me Baby’, Isaac Hayes ‘Do Your Thing’ and Jimmie Davis’ ‘Your Are My Sunshine are good to great. But four out of eight just ain’t enough.

Don Bryant: Don’t Give Up On Love

5/10/2017

Dit album is al enige tijd gereleased, maar door het overlijden van onze hoofredacteur en omdat we de cd alleen digitaal doorgestuurd kregen werd ze vergeten/over het hoofd gezien. Maar omdat ze zo goed is en omdat Fons ook een soulliefhebber was willen we ze graag nog bespreken en zou ik ze dan ook willen opdragen aan Alfons Maes.

DETAIL ALBUM

Tracks:

A Nickel And A Nail
Something About You
It Was Jealousy
First You cry
I Got To Know
Don’t Give Up On Love
How Do I Get There
Can’t Hide The Hurt
One Ain’t Enough
What Kind Of Love

Platenlabel
Fat Possum records

Labelnummer
FP1607-2

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Don Bryant

Don Bryant uit Memphis, Tennessee is al 75 jaar. Don't Give Up On Love is zijn eerste album in 17 jaar!
Vanaf zijn vijfde zingt Don Bryant in het kerkkoor en later samen met zijn vader in een vocal group. Op de middelbare school richt hij een gospelgroep op, The Four Kings, die iets later overstapt op het zingen van seculiere muziek. Ze worden ontdekt door Willie Mitchell en worden zijn front-band met Don Bryant als leadzanger.
In 1960 schrijft Don een nummer voor The 5 Royales, 'I Got To Know'. Hij schrijft vanaf dan songs voor Hi-records, het label waar Willie Mitchell de plak zwaait. Maar ondertussen blijft hij met The Four Kings en solo optreden. In 1969 krijgt hij de kans om een solo-album op te nemen, 'Precious Soul'. Maar door het succes van Al Green, Otis Clay en andere soulsterren krijgt zijn eigen solo carrière minder aandacht. Maar hij blijft als songwriter in dienst en alleen of samen met Earl Randle, Dan Greer of Darrell Carter vormt hij het Hi-records schrijversteam. Zijn naam staat achter liefst 154 titels.
In 1970 doet Ann Peebles haar intrede bij Hi-records. Willie Mitchell zet Don aan het schrijven en hij komt voor de dag met klassiekers als '99 Pounds' en 'Do I Need You'. Ann en Don schrijven in 1973 de wereldhit 'I Can't Stand The Rain'. Een jaar later trouwen ze en nu, 43 jaar later, zijn ze nog altijd samen. In 1981 schrijft hij zijn laatste song voor Hi-records, een duet met zijn vrouw Ann, 'Mon Belle-amour'. In de jaren 1980 en 90 houdt hij zich uitsluitend bezig met gospel en treedt alleen op in de kerk.
Scott Bomar bassist, schrijver, producer en bandleader van The Bo-Keys en eigenaar van de Electraphonic studio speelt vanaf 1998 samen met ex Hi-records drummer Howard Grimes. Hij weet Don Bryant over te halen om live op te treden met The Bo-Keys. Na wat aandringen wordt Don ook bereid gevonden om een album op te nemen. Don Bryant, net als Bomar en Grimes geboren en getogen in Memphis, Tennessee is ondertussen al 75 jaar. Don't Give Up On Love is zijn eerste album in 17 jaar! Het is een verzameling van oude klassiekers en gloednieuwe songs samen geschreven met Scott Bomar. Het verscheen net voor de zomer op het Fat Possum label en is opgedragen aan Dons vrouw Ann Peebles, die haar live optredens moest staken na een beroerte in 2012.
Don't Give Up On Love klinkt onwaarschijnlijk fris. Don klinkt opgewekt, speels, zelfzeker en veel jonger dan zijn leeftijd. Het lijkt alsof hij aan zijn tweede jeugd is begonnen.
Het album opent met een vurige versie van de klassieker 'A Nickel And A Nail'. Je hoort meteen dat Bryant in goede vorm is. Hij zingt expressief en scherp in het swingende, door blazers voort gestuwde, door Bomar en Bryant geschreven 'Something About You'. Sensueel en met gevoel zingt hij de soulballad 'It Was Jealousy', met die typische jaren 1970 sound. In 'First You Cry' laat Don horen dat hij nog een hele soepele stem heeft die nog altijd een tearjerker gemeend en met overtuiging kan zingen.
Dan grijpt hij even terug naar zijn eerste hit die hij schreef voor The 5 Royales, 'I Got To Know', een soulvolle vintage rock 'n' roller.
Het titelnummer, door Bomar en Bryant, is met iets meer dan vijf minuten de langste song op het album. Het is een Al Green-achtige ballad, helemaal geschreven en gearrangeerd in de Hi-records/Willie Mitchell-stijl. 'How Do I Get There' is een aanstekelijke gospel met prachtig gitaarwerk van Joe Restivo. 'Can't Hide The Hurt' is dan weer een zeer aanstekelijke dansbare jaren 1960 meezinger met een sterke en frisse gitaarriff.
Meer sixties soul komt uit de oude Bryant-doos, 'One Ain't Enough'. Stilzitten is onmogelijk geworden. Het album wordt afgesloten met een nieuwe original door Bomar en Bryant, helemaal in de Otis Clay/Hi records stijl.
Don't Give Up On Love is een ongelooflijk sterke soulplaat die al weken in mijn cd-speler zit. En ze wordt per draaibeurt nog beter. Bomar en Bryant waren al heel even in Europa (1 concert in NL, geen in B) een maand geleden. Laten we hopen dat ze snel weer terugkomen voor een iets langere tour. We kunnen er alleen maar op hopen dat bijvoorbeeld het Moulin Blues festival hem hier krijgt. Don Bryant zou een waardige afsluiter van het festival zijn!

Don Bryant (vocals)
Charles Hodges (organ)
Archie “Hubbie” Turner (keyboard)
Howard Grimes (drums)
Joe Restivo (guitar)
Scott Bomar (bass)
Marc Franklin (horns)
Art Edmaiston (horns)

Peter Jacobs (4 ½)

Almost all Don Bryant are originals or new co-written songs with bass player and bandleader of The Bo-Keys, Scott Bomar. Don made this cd for his wife Ann Peebles. It's a magnificent piece of history and a propulsive driven soul cd from this 75 year old man who, who I think, started his second youth. It’s incredibly beautiful and contagious.

Webster Ave: Daylight

27/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

This Angry World
Sing Me A Sad Line
Ronnie O
Midnight Sun
Daylight
Never Surrender
Whenever
Bad Thing
Never Tender Your Goodbyes
Ain’t That A Shame
To Be A Child
My Poor Heart
Heaven Knows
Just Don’t Need The Rain

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Tunecore

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Webster Ave

David Webster is een zanger/gitarist uit Massachusetts. Hij begeleidde vanaf begin jaren 70 artiesten als Chuck Berry, Bo Diddley en The Cadillacs. In 1972 verkaste hij naar New York en werkte hij als songschrijver en maakte opnames met o.a. Bob Dylan, Bette Midler, Peter Johnson en vele reggae-artiesten.
Hij bleef al die tijd als studiomuzikant en songschrijver werken. Als muzikaal veteraan vond hij de tijd rijp om eindelijk een plaat te maken en noemde zijn project Webster Avenue. Hij schreef alle veertien songs en samen met bassist Tony Mercadante en drummer Andrew Caturano producete hij zijn ‘long overdue’ debuutalbum ‘Daylight’. Op deze plaat staat zeer uiteenlopende muziek, southern rock, folkrock, pop, jazz, soul, blues, rhythm & blues en zelfs reggae. Davids stem en gitaarspel lijkt in al deze genres thuis te horen en hij laat het klinken alsof het één stijl is. Davids stem heeft veel soul en zijn gitaarspel is zoals het een studiomuzikant betaamt, zeer veelzijdig, functioneel en straight to the point.
De heren zingen alle drie en dat maakt het feestje nog groter. Samen met de blazersarrangementen van saxofonist Joe Meo en trompettist Jamie Finegan en sterke songs, maakte David Webster er een boeiende cd van.
Opener ‘This Angry World’ benadert de Allman Brothers, terwijl ‘Ronnie O’ dan weer een vrolijk en poppy reggaenummer is. ‘Whenever’ is gezapige swingjazz met prachtig clarinetwerk van Joe Meo. Dat David ook een uitstekende soulzanger is bewijst hij in de soulballad ‘Sing Me A Sad Line’ dat aangewakkerd wordt door de blazerspartijen van Meo en Finegan. ‘Bad Thing’ is dan weer gedreven rhythm & blues, terwijl ‘Never Tender Your Goodbyes’ van de hand van Dan Penn had kunnen komen.
‘Midnight Sun’ met zijn prachtig meerstemmig gezongen refrein, het stuwende Doobie Brothers-achtige ‘Ain’t That A Shame’ en de jazzy afsluiter, klinken erg jaren 1970. ‘To Be A Child’ en ‘Never Surrender’ met schitterend akoestisch gitaarwerk zijn meer popgerichte songs.
Maar de absolute hoogtepunten van dit album zijn de Steely Dan- achtige rhythm & blues ‘Daylight’ en de funky soul ‘My Poor Heart’ met verfijnd Hendrix-achtig gitaarwerk en Davids stem die zelfs wat wegheeft van Donald Fagen.
We kijken al uit een vervolg op deze knappe cd!
Line-up:
David Webster (gitaren, banjo, leadzang)
Tony Mercadante (bas, piano, achtergrondzang )
Andrew Caturano (drums, percussie, achtergrondzang)

Peter Jacobs (4 ½)

Soul, rhythm & blues, pop, reggae, southern rock, folkrock and jazz, singer/songwriter/guitarist David Webster can write, play and sing it all. It all sounds good, it all sounds very funky, smooth, relaxing and sometimes it even stings. It makes you happy and makes you want to move. Hightlights are the Steely Dan-like songs ‘Daylight’ and ‘My Poor Heart’. Davids guitar playing and singing superb and together with Tony and Andrew Webster Ave sounds as a solid band!

Willie Hutch: Havin’ A House Party / Making A Game Out Of Love

26/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Havin’ A House Party:

Willie’s Boogie
We Gonna Have A House Party
What You Gonna Do After The Party
I Can Sho’ Give You Love
I Never Had It So Good
We Gonna Party Tonight
After Love Is Gone
Soul Strut
Train Of Love
We Gonna Have A House Party (2)
We Gonna Party Tonight (2)

Making A Game Out Of Love:

She’s Making A Game Out Of Love
Super Sexy
The Very Best Of Love
The Glow
Don’t Act Like That
Sexy Feelin’
Always
Keep On Jammin’
Inside You
In & Out
The Girl (Can’t Help It)
The Glow (12” version)
Keep On Jammin’ (2)
In & Out (12” version)

Platenlabel
Soul Music Records

Labelnummer
SMCR 5162D

Distributie
Cherry Red

Promo-agent
Cherry Red

Website Artiest
Wilie Hutch

Zanger William McKinley Hutchinson wordt geboren in december 1944 in Dallas, Texas waar hij ook opgroeit. Tijdens de middelbare school zingt hij bij de doo-wop groep The Ambassadors. Maar zijn muzikale carrière gaat pas echt van start begin 1964 als hij de single ‘Love Has Put Me Down’ opneemt voor het Soul City Label. Hij kort zijn naam in tot Willie Hutch en verhuist naar Los Angelos. Een grote stap voor een 21 jarige. Maar het geluk lacht hem toe. Hij vindt prompt werk als schrijver, arrangeur en producer van The 5th Dimension.
In 1969 tekent hij bij RCA en maakt twee albums (‘Soul Portrait’ uit 1969 en ‘Seasons for Love’ uit 1970). In de zomer van 1970 krijgt hij telefoon van Hal Davis, een schrijver bij Motown records en vraagt hem de tekst van ‘I’ll be There’ te schrijven, voor het derde album van The Jackson Five. Het wordt dezelfde dag nog opgenomen en de Jacksons scoren hun vierde hit.
De CEO van Motown, Berry Gordy haalt Hutch onmiddellijk over om voor hem te komen werken. Hij zal zeven jaar voor Motown werken als schrijver, arrangeur, producer en artiest. Hutch schrijft songs voor The Jackson 5, Michael Jackson, Smokey Robinson en Marvin Gaye. In 1973 neemt hij een solo-album op, ‘Fully Exposed’. Nog datzelfde jaar schrijft hij de soundtrack voor de succesvolle blaxploitation-film ‘The Mack’ en in 1974 doet hij dat ook voor ‘Foxy Brown’. Zelf scoort hij hits als ‘Slick’ en ‘Brother’s Gonna Work It Out’. In totaal neemt hij zes albums op voor Motown met als grootste hit-single ‘Love Power’.
In 1977 verlaat hij Motown om voor Norman Whitfields label Whitfield records te gaan werken. Hij neemt twee minder succesvolle albums. (‘In Tune’ uit 1978 en ‘Midnight Dancer’ uit 1979)
In 1982 keert hij terug naar Motown en scoort een jaar later de disco-hit ‘In And Out’. In 1985 werkt hij aan de soundtrack van de film ‘Last Dragon’ en scoort twee hitjes met ‘The Glow’ en ‘Inside You’ die hetzelfde jaar ook verschijnen op het album ‘Making A Game Out Of Love’. Het is zijn laatste werkstuk voor Motown.
In 1994 keert hij terug naar zijn geboorteplek Dallas en neemt nog drie albums op voor GGI en Midwest. In 2005 overlijdt hij op 60-jarige leeftijd.

Deze dubbel cd is nogal vreemd samengesteld. Hij bevat het laatste jaren 1970-album dat Hutch maakte voor Motown, ‘Havin’ A House Party’ uit 1977 en het laatste jaren 1980 album (na zijn terugkeer bij Motown), ‘Making A Game Out Of Love’ uit 1985. Een zeer vreemde combinatie als je het mij vraagt. Er werden wel zeven bonustracks toegevoegd.
Het album ‘Havin’ A House Party’ uit 1977 situeert zich net voor de doorbraak van de disco. Het album bevat organische songs gespeeld door klassieke instrumenten en live muzikanten. De songs zijn fantastisch gearrangeerd, georkestreerd en uitgevoerd. Ze hebben een warme sound. Het is pure Motown-soul van die periode. Het gaat al wat naar de (disco)dance toe, maar Hutch bewijst hier nog dat hij een formidabele soulzanger is. Ook als schrijver en arrangeur moet hij niet onder doen voor bijvoorbeeld Curtis Mayfield, Isaac Hayes of Gamble & Huff. Drie singles (‘We Gonna Have A House Party’, ‘We Gonna Party Tonight’ en ‘What You Gonna Do After The Party’) werden getrokken van dit album, alle drie hebben ze een soulfunk sound gericht op de dansvloer. Een sound die een jaar later zou omslaan in de disco-rage en het einde van de soul periode (1957 – 1977) inluidde. Het album is een meesterwerk en een vroege getuige van een album dat volledig op de dansvloer gericht was, zeg maar één van de eerste volledige‘dance-platen’!
Een heel ander verhaal is het album ‘Making A Game Out Of Love’ uit 1985. De tijden zijn veranderd. Muzikanten zijn grotendeels vervangen door synthesizers, drummachines en andere elektronica. De muziek klinkt synthetisch en koud, soms zelfs buitenaards. De teksten en zangmelodieën zijn onderdanig geworden aan de beat en van schelle drums of handclaps. Muzikale originaliteit verliest het van de special effects. De melodieën verliezen alle spitsvondigheid en intelligentie. Alles wordt éénheidsworst en lijkt op elkaar zonder echte emotie te verspreiden. Met de invloeden van het ‘rappen’ verdwijnt zelfs de zangmelodie en het enige doel van muziek is een dreun of een beat produceren die afgestompte mensen nodig hebben om versuft op een dansvloer allemaal hetzelfde te doen. De absolute doodsteek van rhythm & blues en soulmuziek! ‘Making A Game Out Of Love’ is daar een sterk voorbeeld van.

Peter Jacobs (4)

This album is a very strange combination. They put together the last album of Hutches seven year stint with Motown in the seventies and de last album he did after his returns to Motown in 1985. The 1977-album is a historical document and a superb album that shows us the end of the soul area and the beginning of the disco period. The second album on this two cd package shows us that synthesizers, drum computers and electronica took over in the 1980’s and the music became only a vehicle with a beat and some percussion to serve people on the dancefloor doing a thing that they used to call dancing.

Johnny Rawls: Waiting For The Train

26/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Rain Keep Falling (‘Til I’m Free)
Las Vegas
Waiting For The Train
I’m In Love
California Shake
Blackjack Was A Gambler
I Shall Be Released
Turning Point
We Did It
Stay With Me

Platenlabel
Catfood records

Labelnummer
CFR- 024

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Mark Pucci

Website Artiest
Johnny Rawls

Soul- en blueszanger Johnny Rawls werd deze maand 66. Hij is op het moment één van de sterkste vertolkers van het bluessoul genre. Dat bewees hij vorig jaar nog op Duvel Blues waar hij als invaller van een zieke collega het hoogtepunt van het festival werd.
Zijn carrière begon rond 1970 als gitarist van ZZ Hill en Joe Tex. Rond 1975 wordt hij de vaste begeleider en music director van soullegende O.V. Wright tot aan diens overlijden in 1980. De begeleidingsband The Ace Of Spades Band werd door Johnny Rawls levend gehouden. 13 jaar lang vergezelden ze artiesten als BB King, Bobby Bland, Little Milton, Little Johnny Taylor en Blue Boy Willie. Tijdens die jaren werd Johhny Rawls als zanger en gitarist als het ware zelf een soullegende. Pas in 1994 debuteerde Rawls met het album ‘Can’t Sleep At Night’. Volgende maand verschijnt de cd ‘Waiting For The Train’, ondertussen al zijn 16de studioplaat.
Johnny is niet alleen één van de sterkste vertolkers van het genre, maar hij is ook een sterke songschrijver. Samen met bassist Bob Trenchard schreef hij vijf van de tien songs en Bob schreef het vrolijke en swingende soulnummer ‘Las Vegas’ met bluesgitarist James Armstrong.
De cd opent met het rockend soulnummer ‘Rain Keep Falling (‘Til I’m Free)’, een song die niet had misstaan in het repertoire van The Blues Brothers. Het titelnummer, ’Waiting For The Train’, een eufemisme voor de laatste rit die we in ons leven maken, is een ingetogen jaren 1970 soulballad met prachtig gitaarwerk van Johnny McGhee en mooie achtergrondstemmen van Janelle Thompson en Shakara Weston. Het refrein blijft onvermijdelijk in je hoofd nazinderen.
‘I’m In Love’ is een formidabele interpretatie van Bobby Womacks klassieker uit 1968. Rawls baseerde zich op de versie van Wilson Pickett. Het is soul van de bovenste plank. Een heerlijk dansnummer is het spannende en opzwepende ‘California Shake’. Stilzitten is onmogelijk geworden en dat geldt ook bij het wiegende ‘Blackjack Was A Gambler’, over een valsspelende gokker die het uiteindelijk moet bekopen met zijn leven.
Johnny neemt gas terug met een pianoversie van Bob Dylans ‘I Shall be released’, een streling voor het oor. Het door de Jamaicaanse zanger Leo Graham geschreven, ‘Turning Point’, heeft iets minder punch dan de originele versie van Tyrone Davis, maar blijft kracht bewaren. Bij Syl Johnsons ‘We did it’, helemaal in de Hi-sound, kan je weer niet blijven stilzitten. Het enige tegenvallend nummer is de zeemzoete afsluiter ‘Stay With Me’. Het is zo klef dat ik een emmer onder de cd-speler moest zetten. Maar negen op tien is toch een grandioze score! Top cd!

Line-up:
Johnny Rawls (zang)
Johnny McGhee (gitaar)
Bob Trenchard (bas)
Richy Puga (drums)
Andy Roman (alt en tenor sax)
Mike Middleton (trompet)
Nick Flood (tenor en baritone sax)
Joel Chavarria (trombone)

Peter Jacobs (4 ½)

Former musical director of O.V.Wright, Johnny Rawls, by now a soul legend himself, releases his 16th studio-album. It is, again, a top notch cd with Rawls singing as good as ever. Six self-penned originals combined with spectacular interpretations of Tyrone Davis’ ‘Turning Point’, Bob Dylan’s ‘I Shall Be Released’, Syl Johnson’s ‘We Did It’ and a fantastic version of Bobby Womack’s ‘I’m In Love’. This is as good as it gets!

V.A.: Countdown to… Soul

14/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

How Tough It Was – Jackie Johnson & Backbeaters
People Wake Up Before It Is Too Late – The Chances
Rich Man Poor Man – The Fugitives Archie
One Way Love – Hank Hodge
Lovin’ – Holly Carroll
Major Funky – Ulysses Crockett
I Don’t Know Yet – Don Patterson Trio
Here ‘Tis – Spider Martin
Foolin’ Around – John Lewis Sound
Superjock – Reuben Bell
Do The Airplane – Mel Production Band
Do Dat Stuff – Spangle
Tell It Like It Is – Rita MacNeil
Silver Dollar Lady – International Boogie Band
The Steel Man – Lawrence Dixon
I Helped You Go – Sherri Hayes
Sound Of The Wind – John Brown

Platenlabel
Tramp Records

Labelnummer
TRCD-9067

Distributie
Kudos Records

Website Artiest
Niet Gekend

Het Duitse label Tramp Records start met een nieuwe compilatiereeks ‘Countdown to… Soul’, en hier is deel 1 ervan, dat op 22/9 officieel uitkomt. Van op kleine en obscure Amerikaanse labels uit de ‘60’s en ‘70’s werden 17 tracks bijeengebracht. Uiteraard zijn er heel wat onbekende artiesten bij, zoals opener Jackie Johnson & Backbeaters van op Trinidad & Tobago uit het einde van de ‘60’s, of gospelachtige soul van The Chances, of mid-tempo soul van Hank Hodge, of instrumentale funky stuff van Ulysses Crockett, of het swingende instrumentale Don Patterson Trio, of even goed instrumentaal swingende Spider Martin, of soortgelijke souljazz van John Lewis Sound. Reuben Bell brengt vette funk, Rita MacNeil’s ‘Tell It Like It Is’ heeft niks met de bekende gelijknamige song te maken. Lawrence Dixon en Sherri Hayes kan je catalogeren onder country soul, en John Brown sluit af met soulvolle ballade. Het merendeel van deze tracks werden nooit eerder gecompileerd. Dit album komt tevens uit als dubbelelpee. De start van een succesvolle reeks? Alleszins interessant voor verzamelaars van soul en funk!

Patrick Van de Wiele (4)

This album could be the start of a new successful series. Interesting for collectors of soul and funk!

Brenda Holloway: Spellbound – Rare and Unreleased Motown Gems

7/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:
DISC 1: THE STAR

Deep Freeze
There’s Something On Your Mind
Today I Sing The Blues
Strange Things
Don’t Compare Me With Her
Why Don’t You Tell The Truth
Baby It Is You
I Don’t Want Anybody Perfect
Just Loving You
Lucky My Boy
The Star
This Time Last Summer
You Go Your Way And I’ll Go Mine
Don’t Stay Away
I’m The Exception To The Rule
I Still Get Butterflies
Can’t You Hear Me Knocking

DISC 2: YOU ARE MY CHOSEN ONE

Can’t Hold The Feeling Back
Girl On The Run
Have A Little Talk With Myself
I Feel Your Love Growin’ On Me
I’m Giving Up
I’m Spellbound
The Lonely Heart And Lonely Eyes Of Lonely Me
What Good Am I Without You
It’s Going All The Way To True True Love
Whenever You Need Me
You Got A Little Of Everything
You Are My Chosen One
My Precious Dreams
Without Love You Lose A Good Feelin’
What Have I Done To Myself
The Land Of Make Believe

Platenlabel
Soulmusic Records

Labelnummer
SMCR 5163D

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Niet gekend

De Afro-Amerikaanse zangeres Brenda Holloway werd geboren op 26/6/1946 in Californië. Ze stond al in 1963 onder contract bij Motown Records als de eerste artieste van de West Coast, en dat gedurende 4 jaar, maar ging daar al weg toen ze pas 22 was. Binnen het jaar had ze al nationaal succes met ‘Every Little Bit Hurts’, en schreef nog 5 andere hits op haar actief, waaronder ‘You Made Me So Very Happy’ (dat later door Blood, Sweat & Tears gecoverd werd). Ze verliet de muziekscène tot het midden van de jaren ’90, nadat haar opnames populair werden op de Northern soulscène. Motown plaatste haar immers niet zo in de kijker, zoals ze met andere artiesten wel deden. Daardoor kan je haar omschrijven als “overlooked”. Nu is een dubbel-cd met maar liefst 33 tracks op de markt gekomen, waarvan er 9 niet voorheen uitgebracht werden. Ze werden allemaal opgenomen tussen 1963 en 1966, samengebracht en geproduceerd door Paul Nixon. Brenda nam maar 1 elpee daar op en de meeste songs bleven in de kelder op de plank liggen. Maar Brenda kon alles aan, uptempo zoals ‘Deep Freeze’ of ‘I Don’t Want Anybody Perfect’, mid-tempo zoals ‘There’s Something On Your Mind’ en ballades zoals ‘Don’t Compare Me With Her’. Het cd-boekje bevat zowel een essay door Sharon Davis, als één door Paul Nixon. Deze dubbel-cd is dan ook onmisbaar in elke soulcollectie. Al was het maar om het talent van deze souldame te (her)ontdekken!

Patrick Van de Wiele (4½)

This double album cannot be missed in any soul collection. Even if it was to (re)discover this soulful lady!

Ani Di Franco: Binary

26/7/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Binary
Pacifist’s Lament
Zizzing
Play God
Alrighty
Telepathic
Even More
Spider
Sasquatch
Terrifying Sight
Deferred Gratification

Platenlabel
Righteous Babe Records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Aveline Records

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Ani Di Franco

Met ‘Binary’ haar 20ste studioalbum keert singer/songwriter en activiste Ani Di Franco terug naar de muziek die haar 25 jaar geleden onder de aandacht van het grote publiek bracht. De songs zijn geschreven in 2016, naar aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezing en belichten het veranderde politieke landschap. Di Franco neemt standpunten in en durft die te verwoorden. Ze doet dat aan de hand van knappe melodieën, die zowel folk, soul als jazz invloeden hebben. Stijlen die zij bovendien naar haar hand weet te zetten en daardoor heel persoonlijk, verrassend en overtuigend klinken. Zij wordt dan ook bijgestaan door kleppers als Ivan Neville, Maceo Parker en Justin Vernon. ‘Pacifist’s Lament’ is een prachtig georkestreerde les in geweldloosheid. ‘Zizzing’ klinkt nogal experimenteel en in het met New Orleans invloeden doorweven ‘Play God’ komt Ani op voor de rechten van de vrouw. ‘Alrighty’ is een rustig voortkabbelend nummer dat gevolgd wordt door het creatieve spicy en jazzy ‘Telepathic’. Jazzy en funky is ook de voedingsbodem voor ‘Even More’, één van de mooiste nummers op ‘Binary’, dat bovendien kan rekenen op een heerlijke blazersinbreng. Tempowisselingen die het spectrum van rock en reggae bespelen, sieren dan weer ‘Terrifying Sight’. Het meest folky klinkt Ani in afsluiter ‘Deferred Gratification’, waarin de viool ongetwijfeld tot die sfeer bijdraagt.
Zoals we van Ani Di Franco gewoon zijn, is dit ook album weer eentje zoals alleen zij dat kan maken. Knappe release!

Lambert Smits (4 ½)

With support from Ivan Neville, Maceo Parker and Justin Vernon, singer / songwriter and activist Ani Di Franco returns to her roots and displays her humanistic views in 11 beautiful songs.

Aaron English: American (Fever) Dream

20/7/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Believe
Doves
Anthem
Sleight Of Heart/Outro
Peace
A Northern Sort Of Silence
Pale Saint
God Bless You And Your Man
The Name Of This Song Is A Secret/Outro

Platenlabel
Aerostat

Labelnummer
20962-9

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Aaron English

Seattle is de thuisbasis van pianist Aaron English, die zowel solo als met The Aaron English Band toert. In Amerika heeft hij, met 4 zelf uitgebrachte albums, naam kunnen maken en in Italië had hij in 2012 een top 5 hit te pakken met een medley van ‘Norwegian Wood’ van The Beatles en ‘Kashmir’ van Led Zeppelin. Aaron heeft een goed klinkende baritonstem, die perfect samengaat met de knappe melodieuze songs die balanceren tussen pop, soul en lichte rock. English’s songs zijn gekenmerkt door hun vaak vreemd klinkende en soms lange intro’s en outro’s. Zo heeft ‘Anthem’ iets zweverigs, terwijl ‘Doves’ een pracht van een pianoballade is. Het ruim 7 minuten durende ‘Sleight Of Heart/Outro’ drijft op een galactische groove, die je langs alle hemellichamen voert en zijn apotheose kent in een 2’28” durende outro. Na deze trip belanden wij terug op aarde, wanneer piano en flugelhorn van ‘Peace’ een sublieme ode aan de vrede maken. De combinatie van een reggaebeat en soulvolle blazers, doet misschien wat wenkbrauwen fronsen, maar werkt perfect in ‘God Bless You And Your Man’, voor mij één van de sterkste nummers.
‘American (Fever) Dream’ is een ietwat vreemd klinkend album, al nodigt het wel uit om je muzikale smaakpapillen te prikkelen. Te ontdekken!

Lambert Smits (4)

A very quirky mix of pop, soul and light rock wrapped in gorgeous melodies. An album that stimulates your musical taste. To discover!

LaBelle: The Anthology

27/6/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

Something in the Air/The Revolution Will Not Be Televised - LABELLE
Lady Marmalade (Single Edit) - LABELLE
Are You Lonely? - LABELLE
What Can I Do for You? (Single Edit) - LABELLE
Nightbird - LABELLE
You Turn Me on - LABELLE
Messin' With My Mind (Single Edit) - LABELLE
Get You Somebody New - LABELLE
Who's Watching the Watcher - LABELLE
Isn't It a Shame - LABELLE
I Can't Believe (Someone Like You Could Really Love Me) - SARAH DASH
(Come and Take This) Candy from Your Baby - SARAH DASH
Sinner Man - SARAH DASH
Oo-La-La, Too Soon - SARAH DASH
Leaving Again - SARAH DASH
You're the Only One That I Ever Needed - NONA HENDRYX
King of Hearts - NONA HENDRYX
Casanova - NONA HENDRYX

Disc 2

B-Boys (Single Edit) - NONA HENDRYX
Keep It Confidential (Single Edit) - NONA HENDRYX
Transformation (Single Edit) - NONA HENDRYX
I Sweat (Going Through the Motions) (Single Edit) - NONA HENDRYX
To the Bone - NONA HENDRYX
I Need Love (Remix) - NONA HENDRYX
If Looks Could Kill (D.O.A.) - NONA HENDRYX
Joy to Have Your Love (Single Edit) - PATTI LaBELLE
Dan Swit Me (Single Edit) - PATTI LaBELLE
Teach Me Tonight (Me Gusta Tu Baile) (Single Edit) - PATTI LaBELLE
Music Is My Way of Life (Single Edit) - PATTI LaBELLE
Release (the Tension) - PATTI LaBELLE
It's Alright With Me (Single Edit) - PATTI LaBELLE
Little Girls (Single Edit) - PATTI LaBELLE
My Best Was Good Enough - PATTI LaBELLE
I Don't Go Shopping - PATTI LaBELLE
You Are My Friend - PATTI LaBELLE
Love and Learn - PATTI LaBELLE

Platenlabel
Soul Music Records

Labelnummer
SMCR 5158D

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Patti LaBelle

In het begin van de jaren ’60 werd in Philadelphia de groep Patti LaBelle & The Bluebelles opgericht, met de later Supremes zangeres Cindy Birdsong. Daarna werden de leden Patti LaBelle, Nona Hendryx en Sarah Dash stilaan LaBelle. Pas in 1975 braken ze door met hun monsterhit ‘Lady Marmelade’ (bij ons ook gekend als ‘Voulez-vous coucher avec moi, ce soir?’). Hun sterke optredens en futuristische outfits deden het. Ze namen 3 albums op voor Epic Records, en 10 tracks zijn daaruit hier bijeengebracht, waaronder ‘Something In The Air/The Revolution Will Not Be Televised’, Are You Lonely?’, ‘You Turn Me On’ en ‘Who’s Watching The Watcher’. In 1976 viel de groep uiteen, en alle drie namen ze solo op. Patti nam 4 albums voor Epic op, Sarah 3 albums voor Kirshner Records in 1978 met haar hit ‘Sinner Man’, en Nona voor Arista in 179 en daarna 3 elpees voor RCA in het midden van de jaren ’80. Op deze dubbel-cd staan dus zowel tracks van Labelle opgenomen tussen 1973-1976 voor RCA en Epic, als solo-opnames van Sarah Dash (1978-1981, voor Kirshner), Nona Hendryx (1979 voor Arista en 1983-1986 voor RCA), en Patti LaBelle (1977-1980 voor Epic Records). De Amerikaanse auteur Rashod Ollison beschreef ze als ‘intergalactic divas’. David Nathan zorgde voor een essay met citaten. Een document voor soulfans!

Patrick Van de Wiele (4)

This anthology is a document for soul fans!

Angela Bofill: I Try – The Anthology 1978 – 1993

27/6/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

Too Tough (Long Version)
Can't Slow Down (Extended Remix Version)
Special Delivery (Single Edit)
Holdin' Out for Love
Baby, I Need Your Love
What I Wouldn't Do (For the Love of You)
Something About You
Love Was Never - Marion Meadows Featuring Angela Bofill & Gene Rice
Ain't Nothing Like the Real Thing (Duet with Boz Scaggs)
Is This a Dream
Never Wanna Be Without Your Love - Narada Michael Walden Featuring Angela Bofill
Love & Marriage
All the Reasons Why
Love Light
Under the Moon and Over the Sky
Angel of the Night
Rhythm of Your Mind

Disc 2

I Wanna Love Somebody (Single Edit)
Tonight I Give in
Let Me Be the One
A Woman in Love - Carl Anderson Featuring Angela Bofill
You're a Special Part of Me - Johnny Mathis Featuring Angela Bofill
I'm on Your Side
This Time I'll Be Sweeter (Single Edit)
Still in Love
I Try
Where Do We Go - Stanley Clarke Featuring Angela Bofill
Tell Me Tomorrow
Break It to Me Gently
Time to Say Goodbye
Always a Part of Me - Kirk Whalum Featuring Angela Bofill
Song For A Rainy Day
No Love In Sight
Heavenly Love

Platenlabel
Soul Music Records

Labelnummer
SMCR 5157D

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Angela Bofill

De Afro-Amerikaanse soulzangeres Angela Bofill komt uit New York City. Ze was de tweede artieste die tekende bij het legendarische GRP label, opgericht door producers Dave Grusin en Larry Rosen in 1978. Haar debuutelpee ‘Angie’ was een van de blijvers in het “quiet storm” formaat, dankzij singles als as ‘Under The Moon And Over The Sky’ en ‘This Time I’ll Be Sweeter’. De opvolger ‘Angel of the Night’ was nog succesvoller, dankzij de titeltrack en ‘I Try’. In 1981 stapte Angela over naar Arista Records, o.l.v. Clive Davis, wat resulteerde in 5 albums met haar grootste hits ‘Too Tough’ en ‘Tonight I Give In’. Deze anthologie, bestaande uit 2 cd’s, werd samengesteld door David Nathan, die al kort na haar debuut haar begon te interviewen. Hierop staan tevens enkele zeldzame tracks zoals ‘All The Reasons Why’, ‘Love & Marriage’, ‘Love Light’ en ‘Rhythm Of Your Mind’, die uitgebracht werden tussen 2002-2007. Daarnaast gastartiesten zoals Narada Michael Walden (die 3 van haar Arista albums produceerde), Johnny Mathis, Carl Anderson, Stanley Clarke, Marian Meadows en Kirk Whalum. Ook tracks uit haar enige elpee voor Jive Records uit 1993 waaronder ‘I Wanna Love Somebody’. De “liner notes” werden geschreven door A. Scott Calloway, met citaten van producers, songwriters en muzikanten waaronder Walden, Mic Murphy & David Frank, Preston Glass, Kirk Whalum, Buddy Williams, Eve Nelson, Derek Bramble enz. Een must voor soulfans.

Patrick Van de Wiele (4)

This anthology is again a must for soul fans, spanning the period between 1978 and 1993.

Boogie Patrol: Man On Fire

10/5/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:
Players Blues
Whole Lotta Gravy
Foolish Mind
Hard To Tell You
Shaker Down Below
Easy To See
Just Wanna
Got One On Ya
Let’s Get Randy
Man On Fire

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promocd

Promo-agent
Sarah French Promotion

Website Artiest
Boogie Patrol

Boogie Patrol was voor mij een totaal onbekende band. Een beetje surfen op het net leerde dat de groep sinds 2007 bestaat en Canada als thuishaven heeft. Blues, rock, soul en funk definieerden de muziek van dit vijftal, dat zich op dit album laat assisteren door The Mocking Shadows Horns. Met hoge verwachtingen werd het schijfje dan ook in het afspeelapparaat gestoken. Die hoge verwachtingen werden bij de eerste noten van ‘Players Blues’ meteen ingelost. Rott’n Dans stem schuurt, en dan mag je letterlijk nemen, tegen de blazers aan, met als resultaat een dijk van een met soul overgoten funksong. Dan’s harpwerk, messcherpe gitaren, op speed drijvende drums en aanzwellende toetsen geven opvolger ‘Whole Lotta Gravy’ al het nodige, voor een rockend en rollend hoogtepunt. Eventjes wat soulvol gas terugnemen met ‘Foolish Mind’ en ‘Hard To Tell You’, maar met het door mondharmonica geïntroduceerde ‘’Shaker Down Below’ doet de vaart opnieuw zijn intrede. Boogie bluesrockend zet de band zijn tocht daarna verder met ‘Easy To See’. Dat er fun en spelplezier in de studio heerste, valt dan weer te beluisteren op het no-nonsense ‘Let’s Get Randy’.
Wat een stem, wat een blazers, wat een sound, wat een soul, wat een rock, wat een funk, wat een album en zo kunnen we nog wel enkele regels vullen. Beter is om Boogie Patrol zo vlug mogelijk op onze Belgische podia te inviteren.

Lambert Smits (5)

Boogie Patrol is undoubtedly Canada's best-kept soul, funk, blues and rock secret. Great album!

Candace Bellamy: Undone

8/5/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bad Idea
Strut
Chase Me
Trigger
Undone

Platenlabel
LaFai Music

Labelnummer
888295566186

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Candace Bellamy

Twaalf jaar geleden begon dokter Candace Bellamy als hobby te zingen in coverbanden en musicals. Dat leidde haar naar Austin in Texas, waar ze samenwerkte met songwriters zoals Ruth Carter (componist voor Stevie Ray Vaughn, Robert Palmer, en John Mayall), baslegende Jimi Calhoun (Dr. John, Jimi Hendrix, John Lennon) en Jake Langley (Roberta Flack, Willie Nelson, k.d. lang). Nu is haar nieuwe EP uitgekomen, met songs over het leven. Het verhaal erachter is dat we dikwijls niet beseffen waar mensen mee bezig zijn in hun strijd. Maar er is hoop. ‘Bad Idea’ begint met blues rock, waarop ze advies geeft aan een vriendin, gevolgd door het ietwat funky ‘Strut’. Daarna is ‘Chase Me’ een ballade, waarna de single ‘Trigger’ volgt, ietwat rock met een bluesachtergrond. En de titeltrack, die afsluit, is een rasechte soulballade. Een aanrader uit het zuiden van de USA, met invloeden van soul, funk, blues en zelfs rock.

Patrick Van de Wiele (4)

This EP has influences from the south of the USA, with soul, funk, blues and even rock. Recommended.

Bai Kamara Jr: The Mystical Survivors And Some Rare Earthlings, vol 1.

5/5/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

The One Thing Must Be Love
Don’t Say No Tonight
Heal With Time
Good Day
Any Other Way
It Might Just Work
If You Need Some Time
I Work Hard
Going Up The Wrong Way
Citizens Of The World Unite
Don’t Wanna Let You Go
I Wanna Do Something
I Just Want To Party
Signs
Everything Changed

Platenlabel
T4A

Labelnummer
T4A1701

Distributie
PIAS

Promo-agent
Filip De Groote

Website Artiest
Bai Kamara Jr.

Morlai Bai Kamara Junior ook wel The Urban Gypsy genoemd wordt geboren in Sierra Leone, waar hij ook zijn jeugd doorbrengt. Op vijftienjarige leeftijd verhuist hij naar Engeland, waar hij school loopt in Bath en Manchester. Daar schrijft hij zijn eerste songs. In 1990 stopt hij met zijn handelsstudies en besluit hij zich in Brussel te vestigen en een muzikale carrière na te streven. Ondertussen is hij 51. Hij werkte al samen met Vaya Con Dios, Youssou N’Dour en de Iraakse singer/songwriter Nader Hamid. Hij verleende ook zijn medewerking aan een project voor de UNCHR (United Nations High Commissioner For Refugees) samen met The Refugee Voices. Hij is ook ambassadeur voor Amnesty International. Hij schrijft en produceert voor diverse muzikanten. Meestal componeert hij op een akoestische gitaar. De thema’s die hij aansnijdt gaan meestal over persoonlijke relaties, maar zeker ook over het milieu, sociale ongelijkheid en politieke en economische vluchtelingen.
Zijn eerste album verschijnt in 1998 en zopas verscheen zijn vijfde ‘The Mystical Survivors And Some Rare Earthlings’. Het is een prachtige soulplaat geworden, waarin je echo’s hoort van disco, jazz, latin, easy listening of loung soul. Het is zoals hij zelf zegt: “Ik wilde een sound die aanleunt bij de soul uit de sixties en seventies, maar dan gespeeld door jonge muzikanten van nu. Door de technologische snufjes achterwege te laten, hebben we de ware, organische sound van de muzikanten gevat, zoals ze dat vroeger ook deden. Voor mij is dit geen retromuziek, wel soulvolle rhythm-and-blues. Een klassieke sound met een moderne aanpak, vooral wat betreft de ritmesectie”.
Bai schreef alle vijftien songs zelfs, behalve opener ‘The One Thing Must Be Love’ dat hij samen met gitarist Eric Moens schreef. Het is een prachtige melodieuze soulsong met een maatschappelijk bewogen tekst, die de Hi-sound uit de jaren zeventig naar de kroon steekt. Net zoals ‘Don’t Say No Tonight’ dat hij zo aan Al Green kan aanbieden.
Het ritmisch zeer sterke ‘Heal With Time’ doet nogal aan Sade denken. In dezelfde stijl liggen ook het catchy ‘It Might Just Work’, het funky ‘I Work Hard’, de melodieuze loungesoul ‘Don’t Wanna Let You Go’, het jazzy swingende ‘If You Need Some Time’ en het door Latin klanken geïnjecteerde ‘Sings’ dat gek genoeg ook wat aan Sting doet denken. Maar dat ligt waarschijnlijk aan de manier van zingen op deze song. Op de vocalen is trouwens nergens iets aan te merken. Bai Kamara is een zeer soulvolle zanger. Hij heeft een zeer aangename warme stem met een behoorlijk bereik. Een genot om naar te luisteren. Een extra pluimpje mag trouwens ook gaan naar de backingvocalisten. Nina Babet, Marie-Ange Teuwen en Daddy Waku tillen de vocale emoties naar een hoger niveau.
Twee rustpuntjes op dit album vinden we in de old school soulballad ‘Good Day’ en de sobere pianosong ‘Everything Changed’ waarin Kamara nog eens overtuigend laat horen hoe goed hij zijn stem beheerst.
Modernere (disco/dance) soul, bij Mark Ronson, Pharrel Williams of Bruno Mars aanleunend, horen we terug in, ‘Any Other Way’, het funky ‘’Citizens Of The World Unite’, een oproep naar solidariteit om de aarde te redden. Meer danskriebels krijg je ook bij het opzwepende ‘I Wanna Do Something’ en het ultieme dansnummer ‘I Just Want To Party’, dat ontegensprekelijk hit-aspiraties heeft.
Maar mijn eigen persoonlijke hoogtepunt is het uitermate melodieuze en maatschappijkritische ‘Going Up The Wrong Way’. Het is soul met een vleugje reggae. Het heeft een herkenbaar themaatje dat uren- of dagenlang in je hoofd blijft rondwaren.
Met ‘volume 1’ van ‘The Mystical Survivors And Some Rare Earthlings’ moet Bai Kamara Jr. de muzikale wereld veroveren, dat kan haast niet anders. Dit is een topproductie met een constant hoog niveau. En daarmee bedoel ik niet alleen Bai Kamara, maar ook alle muzikanten die hieraan meewerkten. We mogen trots zijn dat hij het album met Belgische muzikanten in Brussel opnam. Steengoed! Ik kan niet wachten op ‘volume 2’.

Peter Jacobs (4 ½)

Line-up:
Bai Kamara Jr. (zang, ak. gitaar, handclaps, finger snaps en harmonies)
Eric Moens (gitaar, add. Keyboard, strings, handclaps, finger snaps)
Thierry Rombaux (bas)
Michel Seba (percussie)
Joachim Saerens (piano, orgel, Fender Rhodes)
Patrick Dorcean (drums)
Stéphane Mercier (sax, fluit)
David Devrieze (trombone)
Jean-Paul Estievenart (trompet)
Marie-ange Teuwen (achtergrondzang)
Nina Babet (achtergrondzang)
Daddy Waku (achtergrondzang)
Anna Claire Bullock (handclaps, finger snaps)

This is a high level production. And I don’t mean Bai Kamara Jr only, but all the people involved. We can be very proud he recorded this album in Brussels with all Belgian musicians. Top notch! I can’t wait to hear volume two. With this album Bai Kamara jr will surely conquer the musical world.

Tanika Charles: Soul Run

26/4/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Intro
Soul Run
Two Steps
Sweet Memories
More Than A Man
Money
Love Fool
Heavy
Endless Chain
Waiting
Darkness And The Dawn

Platenlabel
Record Kicks

Labelnummer
RKX066CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Tanika Charles

Ze is er! De opvolgster van de veel te vroeg overleden Sharon Jones! Ze is jong, ze is mooi en heeft een knallende stem, misschien wel beter dan Jones. Maar toch zit het niet helemaal zoals het hoort, maar dat kan altijd nog komen. ‘Soul Run’ is nog maar haar debuut.
De Afro-Canadese soul en rhythm ‘n’ blues- zangeres Tanika Charles zong backingvocals bij Isis Salaam, Emmanuel Jal en Bedouin Sound. In 2008 verhuist ze van Edmonton, Alberta naar Toronto, Ontario waar ze vaker optreedt onder de naam Ms. Chawlz. In 2010 brengt ze de ep ‘What! What? What!?’ uit. Ze krijgt steeds meer media-aandacht, ook van de Canadese radio en televisie. De singles ‘Soul Run’ en ‘Two Steps’ doen het heel goed en ze wordt in juni 2016 genomineerd voor de Polaris Music Prize. Haar debuutalbum verschijnt op 20 mei van dat jaar en ze wordt begin dit jaar opnieuw genomineerd, ditmaal voor de Juno r&b/soulrecording of the year. Nu is haar debuut cd wereldwijd te verkrijgen en is het wachten op een Europese tour die ongetwijfeld steengoed zal zijn gezien haar zangtalent en haar vintage stijl die helemaal in het plaatje van Sharon Jones, Charles Bradley, Leon Bridges, Ben l’Oncle Soul, St. Paul & The Broken Bones past.
De cd opent met een zeer irritante, iets meer dan een minuut durende chaotische geluidsbrij. Een totaal overbodig reclamespotje voor Tanika. Maar dat kunnen we skippen en snel vergeten, want dan volgt het echte werk. De eerste single ‘Soul Run’ zet de toon, het is retro-soul met een vintage sound, misschien met iets teveel ‘handclaps’ en galm, maar het is een sterk nummer. De tweede single, het Daptone-achtige ‘Two Steps’ is het hoogtepunt van alle 10 songs. Het heeft een prachtige vintage sound en Tanika klinkt als een mengeling van Leon Bridges, Sharon Jones en een vleugje Amy Winehouse. Toen wist ik het zeker, ze is de nieuwe Sharon Jones. Met het swingende Sharon Jones-achtige, ‘Sweet Memories’ bevestigt ze dat!
Maar dan begint het mis te lopen. In ‘More Than A Man’ begint ze te zingen als neo-soul zangeressen Erykah Badu, Mary J Blige of Beyoncé. De productie is ‘moderner’ en het lied met een verschrikkelijk slecht einde wordt besmeurd door storende en zinloze backingvocals. Op ‘Money’ herpakt ze zich weer. De song heeft weer die typische Dap-Kings of Menahan Street Band-sound. Het is een schitterend, priemend nummer! Op ‘Love Fool’ probeert ze moderne popsoul te vermengen met een oude Motown-sound en dat lukt niet. Helemaal bergaf gaat het met ‘Heavy’ dat veel te zwaar klinkt. Het is een poging om te klinken als een voortkabbelend stukje Badu/Beyoncé. Een stuk aangenamer klinkt dan ‘Endless Chain’, al wordt de jaren 1970 sound verziekt door een Fugees-infectie. Met ‘Waiting’ gaat het terug de goede kant op al is de drumtechniek en sound veel te modern en heeft de song geen begin, refrein, strofe en bridge. En die mooie vintage sound is nu ver te zoeken. ‘Darkness And The Dawn’ lijdt jammer genoeg nog veel meer onder deze afbraak.
Tanika, blijf asjeblieft weg van moderne productie en probeer niet als de Fugees, Beyoncé of andere Bliges en Badus te klinken. Daar ben je veel te goed voor. Ga naar Daptone Records en je bent de nieuwe Sharon Jones. Je hebt een mooie powerstem. Doe het voor de muziek, doe het voor de echte muziekliefhebbers en een klein beetje voor mij. Asjeblieft, hoor mijn smeekbede!

Peter Jacobs (4)

Tanika, please stay away from modern production and sounds. Don’t try to be the next Fugees, Beyoncé or other Blige’s or Badu’s. You are way too good for that. Go to Daptone Records and you’ll be the next Sharon Jones. You have a beautiful and powerful voice. Do it for the music, the real music lovers, and a little bit for me. Please, hear my supplication!

Société Anonyme: Société Anonyme

26/4/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

No One Wins At War
Never Going Back
Marvel Man Lover
Don’t Look Back
Danger Zone
Reasons To Leave
Soul Gypsy
The Fall
Eddy

Platenlabel
Socano records

Labelnummer
Socano-002

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Music Shock

Website Artiest
www.societeanonyme.be
www.salmonbookings.be/societeanonyme

Hun debuut ep ‘Luvsong’ verscheen al in 2009. Acht jaar lang hebben we moeten wachten op het vervolg, hun debuutalbum ‘Sociéte Anonyme’. En ik kan gelijk zeggen dat het een aangenaam, soms verrassend album is geworden. Zanger Nathan Ambach, zoon van Paul ‘Boogie Boy’ Ambach werd aangetrokken en ze werkten samen met producer Nicolas Rombouts (o.a. Dez Mona, Guido Belcanto). Negen poptunes met een soul- en funkinslag. Je hoort hier en daar grootheden als Al Green, Marvin Gaye, Stevie Wonder of zelfs Jamie Lidell en Prince doorschemeren, maar zeker niet opvallend. Nathan zingt goed, al klinkt hij soms iets te zacht, ijl of nogal dun. Er mocht hier en daar wat meer pit en power in gezeten hebben. Nathan schreef in samenwerking met Graham Paul Ward intelligente teksten en al gaan ze vaak over twijfel en onzekerheid, in al dan niet scheefgegroeide relaties, toch klinkt de muziek opgetogen en positief, misschien zelfs soms frivool.
De productie is warm, al is de basgitaar toch iets té prominent aanwezig, maar dat zal kwestie van smaak zijn. Alles klinkt net iets te braaf, te ingetogen en de spanning is vaak zoek. Nergens bespeur ik een grote opwinding, een climax of een hoogtepunt in de begeleiding. Behalve bij de blazers, die eigenlijk het album optillen naar spannende hoogtes door knappe arrangementen met inventiviteit en virtuositeit te mengen. De enorme pluim kunnen ze op de hoed van trompettist Yves Fernandez-Solino en saxofonist Marc De Maeseneer steken. Door hun schrijfkunsten en uitvoeringen – luister maar eens naar de trompet- en saxofoonsolo op ‘Soul Gypsy’ laten ze dit vrij vlakke album toch schitteren.
Erg leuk en smekend om meer, zijn de haast verdoken, minieme verwijzingen naar andere artiesten zoals de ‘fa fa fa fa…’ stemverwijzing naar Otis Redding, de Stevie Wonder-achtige blazersintro van ‘Soul Gypsy’ of de Miles Davis trompet in ‘Danger Zone’.
Dit is een vlak maar sterk debuut, dat vraagt, nee, smeekt om meer. Erg knap gedaan! Hopelijk moeten we daar niet al te lang op wachten, want ik hoor en voel de potentie van deze band.

Line-up:

Marc De Maeseneer (saxofoons)
Yves Fernandez-Solino (trompet)
Yvan Van Nistelrooy (drums)
Mathias Onzia (gitaar)
Nathan Ambach (zang)
Bens Bervoets (toetsen)
Larsen Bervoets (bas)

Peter Jacobs (4½)

Sol!: Upfront

24/4/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

That’s the Way That I Feel You
Always
Invisible
Lovely Day
After the Sunrise
Golden Lady
Broken Record
Glow
I Want You in My Life

Platenlabel
Rhythm Universal Records

Labelnummer
PCJ PJ84115

Distributie
Pacific Coast Jazz

Website Artiest
Sol

Neem een snuifje Luther Vandross, meng het voorzichtig met wat Sam Cooke, en voeg wat Donny Hathaway toe, en je krijgt Sol (Edler). Troy "Sol" Edler werd geboren in Washington, en zong al gauw in de kerk met zijn moeder. Tegelijkertijd luisterde hij naar de soulplaten van zijn vader, en na een tijdje in koren gezongen te hebben, koos hij voor een solocarrière. Hij bracht zijn debuut ‘Song of Solomon, Book I’ in 2005 uit, en zong in het achtergrondkoor van artiesten zoals Mint Condition, Eric Roberson, Lalah Hathaway, Maysa, Phil Perry, Will Downing, Eric Benet, Angie Stone en Syleena Johnson. Toen een producer hem vroeg of hij geïnteresseerd was om solo te gaan, zei hij volmondig ja. Zes van de 9 tracks hier zijn originele composities, waarbij Sol gebruik maakt van smooth jazz, neo-soul en swingende grooves. Opener ‘That’s the Way That I Feel You’ is meteen de groovy single, met Gerald Albright op sax. Daarna volgen de ballades ‘Always’ en ‘Invisible’. Sol covert vervolgens de Bill Withers klassieker ‘Lovely Day’ op een zuiderse, swingende wijze. ‘After the Sunrise’ is een gevoelige ballade, waarna de cover ‘Golden Lady’ van Stevie Wonder volgt. Een ontwrichte relatie vormt de basis van ‘Broken Record’, waarna hij lekker jazzy gaat op ‘Glow’ van Al Jarreau. Afsluiter ‘I Want You in My Life’ is een opgewekt groovy song. We zullen ongetwijfeld nog van deze man horen, want zijn soulvolle cd valt echt mee!

Patrick Van de Wiele (4)

We’ll definitely hear more from this artist, this soulful album is recommended!

Jon Strider: Soul Reunion

12/4/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Loves Me To Life
Your Place Or Mine
Love Is Real
Hallelujah Heartache
Southern Sun
True To You
When Someone Throws Your Love Away
Distance Do Me Good
Strong In Spirit

Platenlabel
New Sky Records

Labelnummer
NS-1033

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Jon Strider

Jon Strider is voornamelijk bekend in het folk-, country- en Americana-milieu. Ditmaal levert hij met zijn achtste album een popsoulplaat af. En dat doet hij niet eens zo slecht.
Jon is bekend als songschrijver, gitarist, pianist, zanger en producer. Tussen 1990 en 2016 maakte hij zeven albums. ‘Soul Reunion’ is zijn achtste. Hij speelde mee op of schreef mee aan en producete meer dan 40 albums. Hij speelde ook in de band van Eddie Money en Larry Graham, zelfs de band Mink Deville maakte gebruik van zijn diensten.
Strider, afkomstig uit Berkeley in de San Francisco Bay Area ging het ditmaal in Malmö, Zweden zoeken. Maar hij nam de bekende sessie-muzikant en Hammondspeler Skip Edwards (o.a. Walter Trout, Lucinda Williams, Dave Alvin, Dwight Yoakam, Johnny Rivers) mee. Met Edwards en verder plaatselijke Zweedse muzikanten maakte hij een sterk soulalbum. Het is geen hoogtepunt in het genre, maar het is wel een degelijk werkstuk. Al moet gezegd dat het merendeel van de songs ballades zijn en dat er enkele nummers melig en/of mierzoet klinken. Voorbeelden daarvan zijn de zeemzoete ‘Love Is Real’, het bijzonder melige ‘Southern Sun’, het zouteloze ‘True To You’ en afsluiter ‘Strong In Spirit’.
Maar opener ‘Loves Me To Life’ een soulballade met een schitterende tekst en het sfeervolle ‘Distance Do Me Good’ maken dat meer dan goed.
Strider heeft geen echte soulstem, maar hij kan zonder meer heel soulvol en gevoelig zingen. Dat hij een echte singer/songwriter is bewijst hij op de soulpopsongs ‘Your Place Or Mine’, ‘Hallelujah Heartache’ en ‘When Someone Throws Your Love Away’ waarop hij wat stem, melodie en songarrangement heel sterk op Billy Joel lijkt. En dat bedoel ik zeker in de positieve zin, want wie Joel kent weet dat het een ongeëvenaarde zanger en songschrijver is. Als hij de volgende keer wat loskomt van dat zoete en melige en er wat meer pit in durft te steken, zou hij wel eens een modern hoogtepunt in deze muziekstijl kunnen maken!

Peter Jacobs (4)

Sometimes Strider sound too sweet and corny, but he makes up for those dull and boring moments with a few genius songs where he sounds like Billy Joel at his best. If he can leave the cloyingly sweet songs out of it, he just might make a modern classic in the genre.

Billy Price: Alive And Strange Featuring Billy Price Band

20/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

It Ain’t Juke Joint Without The Blues
Lifestyles Of The Poor And Unknown
Something Strange
This Time I’m Gone For Good
One More Day
Nothing Stays The Same Forever
Never Ger Enough
What Have I Done Wrong
Lickin’ Stick
R.M. Blues
Makin’ Plans (Bonus Track)

Platenlabel
NolaBlue/Vizz Tone Label Group

Labelnummer
VT-NB003

Distributie
Vizz Tone Label Group

Promo-Agent
Vizz Tone Label Group

Website Artiest
Billy Price

Billy Price entertaint de Pittsburg muziekscéne sinds de vroege jaren zeventig. In april vorig jaar werd hij officieel erkend en ingewijd als Pittsburg Rock ’n Roll Legend, tijdens de Awards die jaarlijks worden gesponsord door het Cancer Caring Centre of Pittsburg. Billy werkte ook drie jaar lang met blues lengende Roy Buchanan. Hij zong op twee albums van Buchanan en richtte zijn eigen band, The Keystone Rhythm Band, op in 1977. Tot hun breuk in ’90 realiseerde de band liefst vier knappe albums. Billy Price heeft inmiddels vijftien albums op zijn actief.
De release ‘This Time For Real’ -met de vorig jaar overleden Chicago Blueslegende Otis Clay- kreeg terecht een Blues Music Award door The Blues Fondation in Memphis. Nu is er dus het langverwachte livealbum ‘Alive And Strange’, dat werd geregistreerd in de Club Café in Pittsburg, PA. The Billy Price Band bestaat hier uit Steve Delach (gitaar), Jim Britton (keys) David Ray Dodd (drums) en bassist Tom Valentine. De blazerssectie met Eric DeFade (tenor sax), Joe Herdon (trompet), Matt Ferrero (tenor en bariton sax) zijn uiteraard een constante in heel wat nummers. Billy Price heeft misschien wel een van de beste blanke soulstemmen in de hedendaagse muziekscéne. Na een korte introductie komt zowel het publiek als de band onder een perspirerende exaltatie in de opening song ‘It Ain’t Juke Joint Without The Blues’. De injecterende gitaarriffs vloeien langzaam in de pianoarrangement en de hoornsectie. Price’s soulstem komt pas tot uiting in de bluestrage ‘Lifestyles Of The Poor And Unknown’ en het aanwakkerende funky nummer ‘Something Strange’. De soul ballade ‘This Time I’m Gone For Good’, origineel van Oscar Lee Perry, is ingekleurd met heerlijke gitaarriffs. En dat is niet anders in het overheerlijke soul begeesterde ‘One More Day’ en ‘Nothing Stays The Same Forever’ van Percy Mayfield. En dan is Price terug met het funky ingeklede ‘Never Get Enough’ (James Brown), ‘What Have I Done Wrong’ (Sam Maghett) en ‘Lickin’ Stick’. Het meest bluesy nummer op het album is misschien toch wel ‘R.M. Blues’, origineel van Roy Milton.
Herdon’s trompettunes komen zo recht in de arrangementen van de blazerssectie en de Hammond orgel. Als afsluiter van de show is er dan nog het jazzy gestructureerde ‘Makin’ Plans’.
Billy Price is een grote meneer in soul en blues wereld.

Philip Verhaege (4 ½)

Billy Price is a big man in the soul and blues world. Togheter with his band he performing an electric array of blues, R&B, soul and funky songs.

Lee Palmer: Bridge

14/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

That’s No Way To Go
Tulsa Sound
Back To Lonely
Our Love Bears Repeating
Did It Feel Like This
My Town
My Old Man
Well, Well, Well, Well
Chock Full Of Trouble
So Long As You’ve Been Loved

Platenlabel
An On The Fly Music Production

Labelnummer
Promocd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Sarah French Promotion

Website Artiest
Lee Palmer

‘Bridge’ is het vierde album in evenveel jaren van de Canadese Lee Palmer. Palmer is gekend voor zijn sound die een samenvoeging van blues, country, folk, jazz en Americana is. Op dit album omringt hij zich met de beste studiomuzikanten van Toronto, gekend als ‘The One Take Players’, die op dit album hun reputatie zonder meer waarmaken. Alle songs zijn van Lee’s hand. Songs die duidelijk laten horen tot wat de man in staat is. Het van memorabele slide voorziene en door Patricia Shirley van een pakkende vocale outro voorziene ‘Tulsa Sound’ is een formidabele ode aan JJ Cale, terwijl ‘That’s No Way To Go’ een steunbetuiging is voor de aan Alzheimer lijdende Glen Campbell. In ‘Back To Lonely’ toont Palmer zich van zijn soulblueszijde om in ‘Our Love Bears Repeating’ overtuigend de weg naar slome gitaarrock in te slaan. Voor een mooie ballade kan je terecht bij ‘Did It Feel Like This’ een soulvol duet tussen Lee en Mary McKay. Lee draagt ‘Bridge’ op aan zijn stad en zijn vader. Dat doet hij respectievelijk in het vrolijke, uptempo ‘My Town’ en het melancholische country getinte ‘My Old Man’. In ‘Well, Well, Well, Well’ overgiet hij blues en soul dan weer met een beetje jazz.
‘Bridge’ is een album dat veel muziekliefhebbers kan bekoren en Lee Palmer bekend moet maken bij een breder publiek. Hopelijk gebeurt dat nu!

Lambert Smits (4 ½)

Ten original songs containing blues, soul, country and Americana, served by the handsome clear voice of Lee Palmer accompanied by excellent musicians

V.A.: The Soulful Side of GME & Musette Records

13/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Little Mary Staten – Steppin’ Stone
Dede Copeland – You Gotta Give Up Some Money
Big Daddy Rucker – Just Do Your Thing
Big Daddy Rucker – Jealous Man
Ervin Rucker – Kids Together
Dede Copeland – The Price I Had To Pay
Little Mary Staten – Helpless Girl
Lani Groves – Sweet Sixteen
Arlene Williams – Duck All Over Town Pt 1
Arlene Williams – Duck All Over Town Pt 2
Ervin Rucker – She’s Alright
Garnett Scott & Lani Groves – Sunset Strip
Lenni Groves – You’re Nobody Till Somebody Loves You
Lenni Groves – I Feel Pretty
Big Daddy Rucker – Christmas In The Ghetto

Platenlabel
Tramp Records

Labelnummer
Promo copy

Distributie
Kudos Records

Website Artiest
Niet gekend

Er is al jaren interesse in het onafhankelijk soullabel Musette Records uit San Diego, Californië, zowel in de USA als in het buitenland. Nu waren er nog zulke kleine labels, maar tijdens de korte levensduur van dit bewuste label (1965 tot 1968) kwamen er slechts 20 singles uit, en geen albums. Het werd destijds opgestart door prominente Afro-Amerikaanse dokters, die zo hun belastingen wilden verminderen, verder waren ze in muziek of artiesten niet geïnteresseerd. Meer dan 40 jaar later verwierf dit label een belangrijke status bij verzamelaars van northern soul. Eén van de eerste singles was van Lani Groves, die tijdens de jaren ’70 deel zou gaan uitmaken van Stevie Wonder’s zanggroep Wonderlove. En Ervin Rucker, wiens echte naam Ervin Groves, was de Hawaïaanse vader van Lani. Hij begon als pianist en componist, maar na die single veranderde hij op het einde van de sixties zijn naam naar Big Daddy Rucker. Hij zette zijn eigen label GME op met daarop Little Mary Staten en Dede Copeland. Op het einde van die sixties gooiden de dokters bij Musette de handdoek in de ring. Dit is echter een album dat de soulfans zeker zullen lusten!

Patrick Van de Wiele (4)

From the vaults of a obscure label in San Diego comes this album with songs that will interest the fans of northern soul!

Oleta Adams: Third Set

13/2/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

It’s Alright with Me
Only the Lonely
Don’t Interrupt the Sorrow
River
Do I Move You
Evolution
Rhythm of Life
Blowin’ in the Wind
Wilted Roses
His Loving Eyes

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
888295541718

Distributie
CD Baby

Promoagent
Tom Estey

Website Artiest
Oleta Adams

Sinds het fenomenale succes van haar debuutalbum ‘Circle of One’ in 1990, dat platina behaalde, en de single ‘Get Here’ (dat het officiële lied werd van de Golfoorlog in 1991), heeft de Afro-Amerikaanse zangeres en pianiste Oleta Adams de harten van miljoenen fans ter wereld veroverd. Ook het mijne. Ze toerde al met Tears for Fears, Phil Collins, Michael Bolton en Luther Vandross, kreeg 4 nominaties voor een Grammy Award, en verkocht meer dan 2,5 miljoen albums. Oleta toonde voor het eerst haar talent in de kerk, en belande na de school in Kansas City waar ze regelmatig optrad in het Hyatt Regency hotel. In 1989 werd ze ontdekt door de Britse band Tears for Fears, die haar tevens een platencontract bezorgde. Ze heeft duetten opgenomen met wijlen Al Jarreau, David Sanborn, wijlen Toots Thielemans, Shirley Ceasar en Tears for Fears. Dit jaar wordt overigens haar duet met José James uitgebracht. Voor haar negende album koos ze de songs zelf. Het was maar liefst 8 jaar stil rond haar geweest, en ze zei: “At this point in my life it’s kind of cool that I don’t have to ask anybody’s permission anymore about what I want to sing”. Toen ze vroeger in lounges en pianobars speelde, brachten ze eerst de bekende songs. Tijdens de derde set brachten ze waar ze zelf voor kozen en Oleta hield van die songs. Ze opent met Cole Porter’s ‘It’s Alright with Me’, waarna Frank Sinatra’s ‘Only the Lonely’ over eenzaamheid volgt. Joni Mitchell’s ‘Don’t Interrupt the Sorrow’ is de volgende cover, met ‘River’ van dezelfde artieste erachteraan. ‘Do I Move You’ komt dan weer van Nina Simone, en klinkt bluesachtig. Dan is het de beurt aan akoestische versies van haar eigen ‘Evolution’ en ‘Rhythm of Life’. Bob Dylan’s ‘Blowin’ in the Wind’ volgt daarop, en ze sluit af met twee eigentijdse gospels ‘Wilted Roses’ en ‘His Loving Eyes’. Oleta zei nog: “These are not necessarily songs that people would have thought I would choose but I chose songs that have meaning. It needs to have a great lyric and I have to relate to it in some way. I’ve found that pain is pain, it doesn’t matter who’s feeling it. When people are lonely and hurt or even when they’re happy I can’t imagine that it is any different for one than it is for another. Whether it’s me or somebody I know and I’m speaking for them, there has to be something in a song that I feel enough people can relate to.” En dat is bij deze goed gelukt Oleta! Een album in totale vrijheid dus, met een artieste die me nog steeds weet te bekoren.

Patrick Van de Wiele (4)

Oleta Adams brings a new album in 8 years, in total freedom, with songs that she chose herself. And she still knows how to move me!

Delbert McClinton & Self-Made Men: Prick Of The Litter

9/2/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Don’t Do It
Doin’ What You Do
Middle Of Nowhere
Skip Chaser
San Miguel
Pulling The Strings
Neva
Like Lovin’ Used To Be
Jones For You
The Hunt Is On
Bad Haircut
Rosy

Platenlabel
Hot Shot Records

Labelnummer
Promocd

Distributie
V2 Records Benelux

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Delbert McClinton

De nu 76- jarige, meerdere malen met een Grammy Award gehonoreerde McClinton draait reeds meer dan 6 decennia mee in de muziekbusiness. In die periode bracht hij een indrukwekkend aantal albums op de markt. Albums waarop hij blues, country, soul en rock & roll mengde alsof er geen grenzen waren. Geboren in Lubbock, waar ook Buddy Holly vandaan kwam, groeide hij op in Fort Worth. Aanvankelijk gestart als gerespecteerde mondharmonicaspeler, ontwikkelde hij zich later als zanger. Een nieuw album van McClinton is dan ook steeds iets om naar uit te kijken. En ook nu toont Delbert zich weer van zijn sterkste zijde op zijn inmiddels reeds 25ste studioalbum. Begeleid door de getalenteerde Self-Made Men, geeft hij ons op dit album andermaal een inkijk in zijn beleving van de diverse muziekgenres. Opener ‘Don’t Do It’, met gasten Jimmy Vaughan en Lou Ann Barton, herbergt nog wat bluesinvloeden, die ook door het gebruik van de mondharmonica nog lichtjes doorschemeren in ‘Doin’ What You Do’, maar met ‘Middle Of Nowhere’ gaat Delbert de soultoer op. Rockend en swingend baant hij zich daarna een weg door ‘Skip Chaser’. ‘Jones For You’, ‘Like Lovin’ Used To Be’, met zwoele sax en ‘San Miguel’ overgiet hij met een retrojazz sausje. Toppers van pianoblues serveert hij met ‘Pulling The Strings’ en ‘Bad Haricut’, terwijl hij in ‘Neva’ de grenzen van de funk verkent.
Delberts stem mag dan wat aan kracht ingeboet hebben, maar door de jaren heeft ze ook een lekker klinkend patinalaagje ontwikkeld, wat zijn songs nog meer charme geeft. ‘Prick Of The Litter’ is dan ook een uiterst genietbaar album geworden, waar diversiteit hoogtij viert. Op deze manier mag McClinton hopelijk nog meerdere albums op ons loslaten.

Lambert Smits (5)

In his long career Delbert McClinton reconciled various genres of music in a sublime way. So does this album with amazing blues, soul and jazz.

The Manhattans: I Kinda Miss You – The Anthology Columbia Records 1973-87

25/1/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:
DISC 1: KISS AND SAY GOODBYE (1973-1979)

There’s No Me Without You
You’d Better Believe It
Wish That You Were Mine
Summertime in the City
Don’t Take Your Love
That’s How Much I Love You
Hurt
Kiss and Say Goodbye
I Kinda Miss You
Gypsy Man
It Feels So Good To Be Loved So Bad
We Never Danced To A Love Song
There’s No Good In Goodbye
Am I Losing You
Everybody Has A Dream
Love Talk
Here Comes the Hurt Again
The Way We Were/Memories

DISC 2: SHINING STAR (1980-1987)

Shining Star
Girl Of My Dream
Cloudy, With A Chance Of Tears
I’ll Never Find Another Like You (Find Another Like You)
Do You Really Mean Goodbye?
Just One Moment Away
Let Your Love Come Down
Honey, Honey
Crazy
Forever By Your Side
Just The Lonely Talking Again
You Send Me
Don’t Say No (With B.J. Nelson)
Where Did We Go Wrong? (With Regina Belle)
I’m Through Trying To Prove My Love To You
All I Need
Neither One Of Us (Wants To Be The First To Say Goodbye)

Platenlabel
Soul Music Records

Labelnummer
SMCR 5148D

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
The Manhattans

Op het einde van de jaren ’50 werd de Afro-Amerikaanse zanggroep The Manhatans opgericht door Winfred ‘Blue’ Lovett, Edward ‘Sonny’ Bivins en Richard Taylor. Ze hadden in 1965 enig succes bij Carnival Records, maar hun eerste Top 10 hit kwam er in 1972 met ‘One Life To Life’ toen ze switchten naar DeLuxe Records met Gerald Alston als leadzanger. Het jaar daarop maakten ze de overstap naar Columbia Records, en begonnen daar een resem hits en succesvolle albums te maken, wat begon met de ballade ‘There’s No Me Without You’, en in 1979 eindigde met ‘All I Need’. De eerste cd van deze uitzonderlijke anthologie focust zich op hun werk producer Bobby Martin uit Philadelphia (1973-1979). Hierop vind je top soulbalades zoals de cover ‘Hurt’, ‘Kiss And Say Goodbye’ (waarmee ik hen indertijd ontdekte), ‘I Kinda Miss You’, ‘It Feels So Good To Be Loved By You’, ‘We Never Danced To A Love Song’. Ook goed is hun versie van Billy Joel’s ‘Everybody Has A Dream’, ‘Here Comes The Hurt Again’ en een medley van ‘The Way We Were’ met The Temptations’ ‘Memories’. Plus ‘Gypsy Man’ wat enkel een B-kantje was en niet op een elpee stond.
De tweede cd gaat over de periode 1980 tot 1987 en brengt verschillende producers in beeld. Leo Graham was verantwoordelijk voor ‘Shining Star’, Morrie Brown leverde ‘Crazy’, en Bobby Womack produceerde ‘Where Did We Go Wrong’ met Regina Belle. Ook leuk zijn het origineel van Sam Dees’ ‘Just The Lonely Talking Again’ (later een hit voor Whitney Houston) en het mooie ‘Cloudy, With A Chance Of Tears’.
Het laatste originele lid Kenneth “Wally” Kelly overleed in 2015, maar de groep bestaat nog steeds. De “liner notes” werden geleverd door UK auteur Charles Waring met quoten van de groepsleden. Een prachtige dubbel-cd waarvan ik van begin tot einde geniet!

Patrick Van de Wiele (5)

A beautiful double album , that brings all the hits from The Manhattans together during their years at Columbia Records. I adore it!