​De Noor Einar Flaa hoorde doorheen zijn kindertijd muziek komen uit vaders versleten gitaar, vergezeld van diens protestsongs. Op zijn twaalfde waagde hij zichzelf aan het schrijven van muziek. Protestsongs schrijven ging vlot, en de natuur was daarbij van groot belang. Vooral de manier waarop we met die natuur omgaan dan. Dertig jaar later gelooft hij dat het zijn muzikaal doel is om uit te dragen waarvoor hij staat: het milieu, het klimaat en de bedreiging voor onze planeet. Samen met enkele collega muzikanten zoals gitarist Geir Sundstol en bassist Nikolai Haengsle heeft Flaa hier een album gecreëerd dat een eeuwig relevante en essentiële boodschap bevat. En ik heb daarbij het idee dat ik naar Neil Young zit te luisteren. De muziek klinkt melodieus, en songs zoals ‘Close To Nature’ zullen vooral fans van seventies pop, country en folk aanspreken. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​Singer-songwriter Liam Jordan  is een van de meest gerespecteerde folk en Americana artiesten uit het zuidwesten van Engeland. Hij begon met zijn geliefde folk muziek in diverse bars, modificeerde zijn sound en leerde van zijn muzikale mentors. Liam verhuisde naar Brighton waar hij songwriting studeerde en optrad in en rond het communale muziekcircuit. Daar verenigde Liam zijn creatieve energie en pende er een paar van zijn meest populaire songs zoals 'Weeping Willow' en 'Song For The West Pier'. Enkele jaren geleden keerde Jordan terug naar het stadje Penzance, West Cornwall waar hij vaak zes tot zeven avonden per week concerteerde en zelfs twee tot drie optredens per dag had in het weekend. Het afgelopen jaar was een opwindende passus voor deze sympathieke folkrock singer-songwriter. Nadat hij in mei zijn zelf titelend debuutalbum uitbracht heeft Jordan net een heuse en uiterst succesvolle promotietournee achter de rug. Zijn eerste single 'Tap At My Window' prijkte, in samenwerking met Q Magazine, op Richer Unsigned's 'Best of June'-afspeellijst. Het project vatte eigenlijk twee jaar geleden aan toen Liam met behulp van zijn partner Jenny Bishop én een handvol vrienden enkele demo-songs registreerden. Enkele maanden later trok Liam Jordan (vocals, gitaar en mondharmonica) samen met een overvloed aan supergeschoolde en ervaren muzikanten zoals drummer en percussionist Stephen Jackson, pianist Gareth Young, Mark Burke en Steve Turner (elektrische gitaar) én enkele backingvocalisten naar de Cube Studios in Cornwell. De productie is in handen van Ross Rothero-Bourge en Gareth Young. De tien originele songs zijn een smeltkroes van folk, country en rock maar met een vette knipoog naar de blues sound. Het openingsnummer ‘If You Want A Revolution’ is meteen begeesterd met opwindende en knappe gitaarriffs. De toon is gezet en in ‘Bones Of Dreams’ worden de folkrocktunes verder ingekleurd door een rijkelijke muzikaliteit. Jordan’s bluesy mondharmonica arrangementen komen samen met Annabele Lainchbury vioolschikkingen in de spotlights. En Annabel’s viool textuur is zowaar nog significanter in het akoestisch geënthousiasmeerde ‘Weeping Willow’, de folk getinte nummers ‘Tap At My Window’ en ‘Runnin’ Behind’ en de activerende Americana blues song ‘Song For The West Pier’. En het kan zowaar nog spannender met het aanwakkerende ‘Creature Man’, dat is ingekleurd met Gareth Young’s pianoarrangementen en Jordan’s akoestische gitaarriffs. Het voortkabbelende ‘Brass & Mirrors’ staat in aangename antithese met het swingende ‘Movin’ On To Better Things’. Liam Jordan heeft een accuraat stemtimbre dat zich wel heel makkelijk laat leiden door een vaak intieme maar rijkelijke muzikale setting. Zijn eerste live release ‘Live At The Acorn Theatre’ is een vier tracks EP dan kan worden gedownload worden op CD Baby.
 
Philip Verhaege (5)

Bekijk het hoesje van zijn nieuwste cd en je verwacht reeds enige duistere ofonheilspellende klanken.  Nochtans blaakt de nu 63 jarige Malcolm Holcombe met ingevallen wangen van gezondheid, en zijn 13de album is er eentje om niet snel te vergeten.  Als singer-songwriter met country/folk krijg je elke kroeg wel stil.  En luistergenot genoeg met zijn zo gezegde ‘out of the blue’ songteksten.  Al tokkelend op zijn akoestische gitaar krijg je een beetje inzicht in zijn ‘negatieve’ gedachtes gespijsd met  humor. Op dit album wordt hij bijgestaan door zangeres/pianiste Iris Dement.  Een combinatie van belegen en jong die wat lichtvoetigheid brengen. Muzikaal krijgt hij steun van Jared Tyler op dobro en mandolin.  Heel wat slide ook in zijn speelstijl.  ‘It Is What It Is’ klinkt rauw en zompig als militaristische laarzen in de modder.  Een andere song die blijft hangen luistert naar de naam ‘October Morning’: pure Amerikaanse folk over ‘mothers rest your soul’.  Hoe eenvoudig en knap een lied kan zijn! Ook ‘Legal Tender’ rijdt als een drafje door het woeste ruige landschap van drugs.
Come Hell Or High Water verschijnt op 12 oktober op Gypsy Eyes Music.  Een artistieke en poëtische trip van een ondergewaardeerde singer-songwriter uit North Carolina.
 
Line-up:
Malcolm Holcombe (Vocals, Acoustic Guitars)
Marco Giovina (Drums, Percussion)
Jared Tyler (Dobro, Mandolin, Guitars, Vocals)
Iris Dement (Vocals, Piano)
Greg Brown (Vocals)
 
Marino Serdons (4)

Kapoooow … hier doen we het voor! Ondergeschrevene in elk geval. Hmmm? Waarvoor dan? Voor, zo nu en dan, een album toegestopt te krijgen dat je van minuut één ‘bij de ballen grij…’ - ahum – ‘van de sokken blaast’. Zo’n langspeler die, via een andere weg, naar alle waarschijnlijk nooit de weg naar je platenkast had gevonden … maar die je eens beluisterd met een gelukzalig gevoel opzadelt. Zo’n plaat is ‘While I Was Asleep’ van Darling West.
Wederom dient uw recensent in alle eerlijkheid te bekennen tot voor ‘While I Was Asleep’ nooit eerder gehoord te hebben van dit Noorse trio dat steengoede Americana brengt. Met andere woorden: een meer dan aangename kennismaking. In die mate zelfs dat de twee voorgangers van de westelijke lievelingen op de schrijver’s verlanglijstje prijken. Prachtsongs die zich muzikaal ergens tussen First Aid Kit en Mumford & Suns bevinden. Twee bands waarvoor Darling West zeker, althans volgens uw recensent, niet moet onderdoen.
‘While I Was Asleep’ is een collectie over de new-country-leest geschoeide songs met één verbindend kenmerk: ‘kwaliteit’. Van de oorwurm-opener ‘After My Time’ tot het slotnummer ‘How I Wish’. Eén-voor-één geslepen diamantjes. Sprankelende tunes, ook al kan de thematiek ietwat zwaar (tristesse, verlies, berouw, ...) zijn. Tenzij u, de vrolijke pessimist, wezenloos happy wordt van nummers over de levensbeschouwelijke terugblik uit het hiernamaals (‘After My Time’). Tien intrieste, door merg-en-been-gaande, tracks, waarbij 'intriest' als een kwaliteitslabel dient beschouwd te worden! Moest u het niet doorhebben: u leest de recensie van een prille fan! Beste nummers op 'While I Was Asleep'? Euhm, dan gaan we voor: 'After My Time', 'Rolling On', 'Loneliness', 'Better Than Gold', 'Always Around', 'While I Was Asleep', 'Traveller', 'Ballad Of An Outlaw', 'Don’t I Know You' en 'How I Wish'...Kortom: when I’m asleep you can always wake me up for a new ‘Darling West’-release!

​
Jan Coonen (4 ½) 

Wees op uw hoede! Niettegenstaande de naam Potulsky een Oost-Europees origine doet vermoeden, is de protagonist in voornoemde – ietwat voorbarige - veronderstelling zo Amerikaans als de ‘red, white and blue’. Als bewijsvoering voor dit statement schuif ik  ‘You want to know about me’ (miss Potulsky’s  op CD geperste debuut) naar voren. Laten we een kat een kat noemen, Nikole gaat met haar eerste worp geen nominatie, laat staan podiumplaats in de categorie ‘originaliteit’ in de wacht slepen. De vraag is echter: ‘Is dit nodig?’. Voor wat betreft ondergeschrevene in elk geval niet, simpelweg omdat Potulsky met haar ge-crowdfunde startproject een kwalitatief hoogstaand album afleverde. Een potpourri van catchy nummers in de good-old Americana traditie.
Startschot van dienst ‘Maudie’s lament’, een blues-gedreven nummer (inclusief cliché introriff), zet het luisterpubliek op het verkeerde been. Althans diegenen die dachten een pure folk-country CD in handen te hebben. Na deze onverwachte (doch alles behalve onaangename) start vervolgt Potulsky met acht overwegend country-folk getinte nummers. We halen de eerder aangehaalde kat er nog eens bij, Nikole lijkt niet bepaald bang te zijn van het fenomeen ‘leentjebuur spelen’. Zo zou Roger Daltrey ongetwijfeld invallen met ‘behind blue eyes’ in het refrein van ‘You wanna know about’, dit terwijl voor ‘Get out’ Adèle  de mosterdfabrikant lijkt te zijn (iets te duidelijke gelijkenis met ‘Someone like you’). Tijdelijke verandering van countryspijs komt er met ‘Daddy’s gone home’ waarmee op wondermooie wijze de afslag richting gospel wordt genomen, om hierna met ‘Ferris Wheel’ weer alle country-folk registers open te trekken.
Enig spiekwerk op www.nikolepotulsky.com leert dat het onderwerp van deze recensie al eens vergeleken wordt met onder andere Lucinda Williams (begrijpelijk) en John Prine. Uw edele dienaar voegt hier nog graag MariaMcKee (ten tijde van Lone Justice) en Indigo Girls aan toe. 
‘If you want to know more about Nikole Potulsky’ dan is ‘If you want to know more about me’ , naast YouTube, online fora en live concerten de ideale kennismaking met deze Portlandse met het singer-songwriter-metier in de vingers. Het gerecenseerde kleinood zal nog regelmatig richting CD speler worden verwezen, al was het maar voor ‘I miss the train’. Wat geen aanklacht is tegen de onregelmatigheden binnen de dienstregeling van de NMBS, noch een nummer over het verweesd achterblijven op een perron, maar een op de klassieke-country-leest geschooide meezinger over een voorliefde voor treinreizen.
​
Jan Coonen (4 ½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Run around with the angels
2. Ghost town
3. Sunflower field
4. Hell in my mind
5. My demon down
6. Your lies
7. Mary go round
8. Down the river
9. Run to you
10. Wait for me
11. Back to the roots

Platenlabel
Red Stone records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website artiest
Erik Sitbon

De Franse gitarist en zanger Erik Sitbon musiceerde onder andere bij Carl Perkins.  In 2004 brengt hij zijn eerste soloplaat uit ‘Tame the ghosts’ uit. In 2007 verschijnt de dvd ‘Release the ghost – live in Paris’. In samenwerking met auteur Christopher T. George schrijft hij zijn tweede album ‘Rusty’ (2010) dat meer rock georiënteerd is. Een jaar later zoekt en vindt hij nieuwe muzikanten voor een begeleidingsband, ‘The ghost band’. Met deze mensen neemt hij in 2011 ’Lost and Found’ op, een puur country en Americana-album. In 2012 brengt hij met dezelfde band een dubbelalbum ‘Acoustic sessions/Electric sessions’ uit. Nog hetzelfde jaar gaat hij naar de legendarische Sun studio in memphis waar hij ‘Back tot he roots – a great Sun session’ opneemt, vol standaard rock-‘n-roll songs.
En nu wordt het nogal verwarrend. In 2013 verschijnt er een dubbele compilatie elpee (vinyl, 22 songs). En nu twee jaar later krijg ik een promo-cd met hetzelfde hoesje als de lp en eveneens zonder titel, met de helft van de songs.  Op het ‘promotional edit’- hoesje staat geen informatie, alleen de songtitels. Is dit nu een promo cd voor het binnenhalen van concerten of is dit Eriks nieuwe album? Ook zijn slecht ge-update website helpt ons daarin niet verder…
The Ghost Band is een groep schitterende muzikanten. Sitbons stijl gaat van folk, over country naar rock toe. Al moet gezegd worden dat ‘Run to you’ hier het enige echt rocknummer is. Een beetje nietszeggend, maar wel met een leuk jaren ‘80 Elvis Costello-achtig orgeltje. Erik begeleidt zichzelf op akoestische gitaar en zingt met een vrij hoge, dunne stem, die toch wel zeggingskracht heeft.
Over het algemeen schrijft en zingt Sitbon catchy songs met interessante instrumentatie en zinnige teksten. Zo is ‘Run around with the angels’ dromerige folk met een verdomd catchy refrein. ‘Ghost Town’ met een opvallende dobro en vervormde stem klinkt nogal spooky, maar slaat dan om in een nietszeggend rocknummer. ‘Sunflower field’ is goeie countryfolk, zeg maar schommelstoelmuziek. Eriks stem harmoniseert prachtig met die van Jessy Roussel. ‘Hell in my mind’ is old school country, net zoals het clichématige ‘Down the river’. ‘My demon down’ en ‘Your lies’ zijn pure blue grass waarop de stemmen nadrukkelijk aanwezig zijn in de zeer catchy refreinen. Het laatste is hét hoogtepunt van de cd. Het is een zeer aanstekelijk volledig dubbelstemmig gezongen nummer met akoestische gitaren, banjo en viool. Ook de zoete 6/8ste countrywals ‘Mary go round’ en het aan ‘Mysterie train’ refererende ‘Back to he roots’ zijn de moeite waard.
Erik Sitbon schrijft heerlijke country en folk met zeer catchy refreinen, mooie instrumentatie en heerlijke samenzang. Maar van de meer rock-getinte nummers moet hij afblijven!
Line up:

• Erik Sitbon: gitaar/zang
• Maurice Bertrand: pedal steel/dobro/mandoline/banjo/backing
• Olivier Penicaut: elektrische en akoestische gitaren/mandoline
• Jessy Roussel: tweede stem en backing
• Patrick Loiseau: contrabas/elektrische Bas
• Nicolas Fremont: piano/toetsen/backing
• Frantxoa Erreçarret: drums/percussie

Peter Jacobs (3½)