Verrassing vanuit het sierra gebied van Caliornië.  Rootsband Achilles Wheel heeft haar thuisbasis in het pittoreske Nevada City.  Vroeger werd het stadje druk bezocht door goudzoekers, nu is het een toeristische stopplaats waar de sixties nog tekenen van leven vertonen.  Geloof mij, een bezoekje waard.  De zeskoppige band vulde al enkele albums met een mix van blues, reggae en americana.  Paul Kamm is verantwoordelijk voor het gros van de songs. De composities en zangstijl verraden soms invloeden van Simon & Garfunkel, maar overwegen zeker niet. Hij zet je ook even op het verkeerde been met de reggaesong ‘Drink The Water’ , om nadien enkele verbluffende americana songs te brengen. Luister ondertussen eens naar de inbreng van het nieuwe bandlid Ben Jacobs op keyboard.  Wondermooie essentiële bijdrages.  Titelsong Sanctuary, een compositie van Jonny Mojo Flores,  krijgt een vette gitaar mee zoals je nog maar zelden hoort.  Een bluesy rocksong die beklijft door de indringende trage groove en solo intermezzo’s op gitaar en keyboard. Kei-keigoed!  Ja, dit kan alleen vanuit Californië komen.  ‘Honey Bee Wine’ rockt op de bluesgitaar, een meezinger van drie minuten. ‘Oak Tree’ is een mooie folkie song op akoestische gitaar, gezongen door troubadour Paul Kamm.  Achilles Wheel’s vierde album Sanctuary is zo veelzijdig dat dit misschien één van de beste releases van het jaar mag genoemd worden.  Alle dertien goed? Haal dat groepje naar Europa én snel!
 
 
Line-up:
Jonny Mojo Flores (Vocals, Guitars, Mandolin)
Paul Kamm (Vocals, Guitar)
Shelby Snow (Vocals, Bass)
Mark McCartney (Vocals, Drums, Percussion)
Gary Campus (Drums, Percussion)
Ben Jacobs (Keyboards, Accordion)
 
 
Marino Serdons (4 ½ )

De Canadese multi-instrumentalist en zangeres is toe aan haar zesde album. Ze speelt, bas, gitaar, lap steel en zingt. Haar hoofdinstrument is de basgitaar. Haar songs, die ze voor het grootste deel zelf schrijft, al dan niet met één van haar bandleden, situeren zich in een soort van moderne Americana. Het rockt soms, maar je hoort duidelijk de invloeden van country, boogie, funk, folk en rhythm ‘n’ blues.
Ze covert John Fogerty met een gladde Nashville uitvoering van ’s mans ‘A Hundred And Ten In The Shade’. Origineel is ook de interpretatie van Percy Mayfields ‘Danger Zone’, dat ze solo brengt met alleen wat basbegeleiding.
Ze heeft een mooie stem, maar net zoals bij erg veel Kaukasische zangeressen is het technisch perfect, maar is het gevoel soms zoek. De songs zijn goed, maar de stem en de begeleiding is zo fluweelzacht geproducet dat het gevoel en de authenticiteit verdwijnt. Waar is het kraakje in de stem, waar is dat ruwe randje, waar is die broodnodige emotie, zo belangrijk voor dit soort muziek. Het lijken wel een stel studio-muzikanten die even iets komen inspelen. Jammer, want het zou allemaal wat ‘echter’ kunnen klinken. Waarom moet het allemaal zo glad en braaf klinken?
 
 
Peter Jacobs (3 ½ )

Enkele weken geleden zag het negende album van Mark Huff het glinsterend licht.  Vanuit thuisbasis Nashville Tennessee bestookt hij de ruimte met americana songs.  Stars For Eyes flikkert voorbij en laat een zeemzoet lichtspoor achter. 
Mark Huff speelt live de hele range van rootsrock tot gospelsongs.  Op ‘Stars For Eyes’ focust de cowboy op de hoogtes en laagtes in het leven en in de liefde.  Schitterende country ballads met slide en lapsteel zinderen door de warme huiskamer (Stars For Eyes, Carolina Blue).  Eerlijke pretentieloze  vocalen op americana deuntjes met  (Nightingale, Heart Beating Without You). Keyboard, lapsteel, slide guitar en jewish harp drukken een duidelijke stempel. En liefde blijft een dankbaar thema.
Mark Huff floreert in zijn singer-songwriter capaciteiten met rustige akoestische begeleiding.
In ’I Know You Don’t Want My Love’  zoekt hij de donkere lagen op met warme spookachtige soundscape op pedalsteel.  Alleen op ‘Albatross’ vind je een korte gitaarsolo met rijkelijke sounds. Het album eindigt met een cover van Leonard Cohen’s ‘Almost Like The Blues’.  Muzikaal zeer mooie uitvoering en eerbetoon aan de master.
Mark Huff begeeft zich regelmatig op het terrein van Bod Dylan en Daniel Lanois, en drukt zijn eigen stempel. Het album werd geproduced door Chad Brown: Grammy award winner, en gekend van zijn producties met Ryan Adams, Tom Russell en Dr. John.  Die professionaliteit hoor je.
Laat de sterren als pijlen schitteren, recht in je hart.   Most enjoyable americana!
 
 Line-up:
Mark Huff (Vocals, Acoustic Guitar)
Doug Lancio (Electric and Acoustic Guitar)
Mike Vargo (Bass, Background Vocals)
Micah Hulscher (Piano, Organ, Roland Juno 6)
Gabriel Rabben (Drums, Synths)
Matthew Burgess (Percussion)
Russ Pahl (Pedal Steel, Jaw Harp)
 
 And 5 Beautiful Background Vocals
 
 
Marino Serdons (3 ½)

Weinig informatie is er te vinden over zanger, gitarist Kris Lager. We weten dat hij al zo’n 15 jaar door heel Amerika trekt om zijn ‘feel-good’ Americana aan de man te brengen. Zijn muziek is gedrenkt in country en singer-songwriter materiaal met een vleugje blues en een scheutje soul. Hij zingt met nogal wat soul in zijn stem, jammer genoeg met een erg nasale klank en bovendien mompelt hij nog ook. Een speciaal stemmetje is het wel waar je even aan moet wennen. Maar het swingt bij wijlen en er zijn erg sterke catchy songs bij zoals ‘The Heart Wants What The Heart Wants’ en ‘You Know I Love You’. Af en toe hoor je gewoon heel sterk de vroege Ben Harper, ten tijde van ‘Welcome To The Cruel World’. Of dat bewust is of niet zullen we misschien nooit weten. 
Honky Tonk, hilbilly, folkrock, country, een enkele jazzy song zoals ‘I’ll Be Thinking Of You’, rhythm & blues, het is allemaal eender voor Kris Lager en het klinkt dan ook nog eens allemaal spontaan en gemeend.
Het enige minpuntje is misschien het saaie saxofoonspel van Lefever en het ontbreken van wat wilder, maar dansbare muziek. Voor de rest een prima schijf!
 
 
Line-up:
Kris Lager (zang, gitaar, piano)
Scooby Sha Bo Bo (drums)
Aaron Underwood (bas, achtergrond zang)
Lefever (saxofoon)
 
Peter Jacobs (4)

Alhoewel het er in de wereld nog steeds niet aan toegaat hoe het eigenlijk wel zou moeten, zijn er heden ten dage weinig artiesten die via hun muziek hierop reageren. Decennia terug waren er de zogenaamde ‘protestzangers’ die de maatschappelijke problemen aan de kaak stelden, maar dat gebeurt nu nog zelden en eigenlijk te weinig. Het is dan ook hoopgevend wanneer een album als ‘Anger Management’ van Gerry Spehar in je brievenbus belandt. Gerry Spehar zeg maar, is de Woody Guthrie van deze tijd. Na een leven waar een dagjob de voornaamste bezigheid was, stort Gerry zich na dertig jaren terug op de muziek en neemt hij met steun van een indrukwekkend aantal muzikanten, een bijzonder mooi album op. In opener ‘Thank You Donald’ trekt hij onmiddellijk van leer tegen de huidige president en tegen een door geld geregeerde maatschappij. Zelf uit een familie van ‘miners’ komende, weet Gerry maar al te goed hoe het voelt om als immigrant naar Amerika te komen om er in de koolmijnen te gaan werken. Dat verwoordt hij schitterend in ‘Son Of An Immigrant’.  In ‘A Soldiers Prayer’ legt hij dan weer de strijd bloot die oorlogsveteranen jaren later nog voeren tegen het naoorlogs syndroom. De inhoud van ‘Pearl Harbor’ behoeft geen verdere uitleg en hoe Woody Guthrie de vloer veegt met Trump, is zonder meer subliem en te horen in ‘Bitch Heaven’. Trump die trouwens ook nog op het toneel verschijnt in afsluiter ‘What Would Jesus Do?’
Kortom ‘Anger Management’ is een album waar de teksten, zoals het hoort, alle aandacht opeisen. Dat Gerry Spehar die niet verpakt in agressieve en dreigende, maar in cathcy naar folk, Americana, country en blues lonkende melodieën, bewijst dat hij een ware vakman is. ‘Anger Management’ is het ontdekken meer dan waard!
 
Lambert Smits (5)

Case Garrett is zoals menig artiest door de muziekmicrobe gebeten door nummers die hij hoorde op de radio, in zijn geval in Louisiana en Memphis, waar zijn grootvader een winkeltje uitbaatte, waar Case regelmatig ging helpen. Zo sleurde hij er zware met voedingsmiddelen gevulde zakken toen hij nog maar 8 jaar was. De Cola die hij aan het einde van de dag kreeg, soms aangevuld met een dollar, maakte echter veel goed, maar nog belangrijker was de muziek die Memphis ademde. Met ‘Aurora’ maakt hij zijn debuut, een debuut dat niet onopgemerkt zal blijven. Al jaren trad Case op in lokale bars en clubs totdat Suitcase Records hem aanbood om dit album op te nemen. Een album dat zeker toekomstmogelijkheden biedt voor Garrett. Naast de zang hoor je de man ook op akoestische en elektrische gitaar, piano en keyboard. Vergezeld wordt hij door muzikanten op bas, drums, fiddle, pedalsteel, banjo en dobro. Met uitzondering van J.J. Cale’s ‘Call Me The Breeze’, zijn alle songs van Cases hand. Uitbundig steekt hij op Americanawijze van wal met ‘What Can I Say’, inclusief een heerlijk stukje fiddle. Vervolgen doet hij ingetogen met het met blues en country gevulde ‘Long Way Down’. Het sterkst komt Case uit de hoek met ‘She Never Liked Elvis’. Tonnen emoties, een country pedalsteel en Cases overtuigende zang, maken dat dit nummer rijp is voor airplay. Wedden dat het dan een hit zal worden? Een streepje wereldmuziek klinkt door in de intro van ‘Fill ‘Er Up’, terwijl ‘Going Down To Mobile’ ter afsluiting nog een tweede maal de revue passeert in een alternatieve, wat stevigere mix.
Case Garrett heeft met ‘Aurora’ een mooi visitekaartje in handen, laat dit duidelijk zijn!
 
Lambert Smits (4)

‘Ugly’ ziet dit vijftal er allerminst uit. Het lijken veeleer vijf senioren, die zoals de titel van dit album laat vermoeden, hun dagje wel hebben. Minimaliseer dit laatste echter niet, want The Ugly Guys zijn doorwinterde muzikanten. Zanger Paul Shuttleworth en gitarist/zanger Vic Collins zaten samen in de Kursaal Flyers, die met ‘Little Does She Know’ de top 20 van de Engelse charts haalden. Andere ‘Ugly Guys’ zijn basgitarist en zanger Andy Farrell, drummer Bob Clouter en gitarist, keyboardspeler en tevens zanger Steve Oliver. ‘Senior Moments’ is inmiddels reeds hun derde album na ‘Lost In The Badlands’ en ‘Still Twenty Five In Your Head’. Gedurende twaalf originele nummers serveren deze heren heerlijke Americana. Wanneer het losgebarsten onweer verstomt en de slidegitaar op de proppen komt, ontrolt zich een door een twang gitaartje en door knappe samenzang gedomineerde ‘King Of Dixie’, een knappe Americanasong met een redelijk bluesgehalte. Collins’ pedalsteel staat daarna steevast op het voorplan in ‘Mama Has Gone’, waarna countrygewijs overgeschakeld wordt naar het aanstekelijke uptempo ‘Heads Turn’. Van melancholie doordrongen is ‘Handsome Boy’, terwijl in ‘Gold Fever’ de gitaar iets meer overstuurd van jetje mag geven. Pure rock! Rocken doen de heren ook op ‘Ol’45’, dat ze tevens voorzien van een leuk achtergrondkoortje. Tijdens ‘Neil Young In The Dark’ proberen ze in Youngs voetsporen te treden, alhoewel The Ugly Guys beter trouw aan zichzelf blijven. Ze hebben daarvoor trouwens alles in huis. Luister maar eens naar de instrumentale bluegrass van ‘Dixie Grass’. Dat ze zich ook live als vissen in het water voelen, laten ze horen op de bonustrack.
Deze senioren horen niet thuis in de luie zetel, zoveel is duidelijk. ‘Senior Moments’ is zonder meer met vakmanschap gebrachte, kwalitatieve ‘feel good music’.
 
Lambert Smits (4)

Jeb Barry bracht als vervolg op ‘Bury Me In A Lonely Place’ (2014)  een jaartje later zijn tweede solo-cd ‘Milltown’ uit en vooral laatstgenoemd werk kon rekenen op vrij lovende recensies en daaraan gekoppeld de nodige airplay vanuit Europa.
De Amerikaanse singersongwriter uit Massachusetts, die al meer dan dertig jaren actief is, lijkt bijzonder productief en rijgt de songs aan mekaar. Internetgewijs merken we dat er sprake is van om en bij de 4000 songs die hij geschreven zou hebben, al lijkt dit vrij onwaarschijnlijk. Met dit recente dubbelalbum ‘texas, etc…’ heeft hij dus twee schijven, luisterend naar de namen ‘The Sainted’ (disc one) en ‘The Saintless’ (disc two) met telkens 10  nummers op de teller, geen klein bier dus om beide schijven te bespreken. Je moet beide cd’s dan ook ettelijke malen beluisteren om er een goed zicht op te hebben.
In kwaliteit verschillen ze wel want het eerste album is met ondersteuning van zijn vertrouwde band the Pawn Shop Saints, terwijl het andere louter solo akoestische georiënteerde nummers zijn in Texas singersongwriter-stijl.  Het klinkt nogal aan de kale kant, al zijn er hier en daar wat uitzonderingen. Want de song ‘The Girl Never Loved Me’, met de prachtige stem van Heather Austin, is daar zeker een uitzondering op. Ook ‘El Paso Sucks’, een song over hartpijn na een onbeantwoorde liefde, is een mooi werk, met een mijmerende mondharmoncia op de achtergrond. Maar dat zijn ook wat mij betreft de uitzonderingen.
Hij zingt ook regelmatig over het harde  leven in bepaalde milieus van Texas, waar autowrakken jarenlang in de wei staan te roesten en waar jonge mensen het bijzonder moeilijk hebben om een behoorlijk leven te leiden.  
Vooral in het eerste album ‘The Sainted’ komt dat tot uiting. Het openingsnummer ‘Trouble Down in Tennessee’ is een goed voorbeeld van het zware leven. Ook het zweverige  ‘Gravel Roads and Whiskey Bars’,  ‘Galveston ‘92’ en het mooie ‘The Girl Never Loved Me’, over  verloren liefde zijn songs die staan als een huis.  ‘If This Heart Had Walls’, dat zowat op dezelfde leest is geschoeid en iets meer ritmischer.  ‘Home’ is dan weer een wat mijmerende song met een boodschap. ‘Chainsmoker’ is een song met emoties, gedragen door puik gitaarwerk.  Mandolinegewijs wordt ‘The Sainted’ afgesloten met ‘Keep The Devil Away’.
Jeb Barry en zijn band hebben kwaliteit in huis, maar wat mij betreft werd er één schijf te veel gemaakt.
 
Sis Van Hoof (4) 

Knip, knip, knip, … het getik van de kappersschaar versmelt met de  naam Torgeir Waldemar. 'Excuseer?', vraag ik. 'Torgeir Waldemar', herhaalt mijn gediplomeerde haarstylist.  Velerlei vragen volgen: 'Of ik hem ken?'... 'Of  ik hem niet eens een speelkans kan bieden op onze zolder?'… Vragen waar ik zelden affirmatief op antwoord. Hooguit mompel ik iets binnensmonds. Het geknip gaat verder en er wordt – het kappersmes op de keel -  een compromis gesloten: ik beloof plechtig de heer Waldemar te checken.
We verhalen over een kappersontmoeting daterende van midden 2017. Ondertussen is de heer Waldemar geen onbekende meer. Uw recensent is een man van zijn woord. Hij checkte. En werd fan. Vandaar ook de grote vreugde bij het opmerken van 'Jamais Vu', het laatste wapenfeit Torgeir, op het te-recenseren-lijstje. Nu is het bijvoeglijke naamwoord ‘laatste’ niet geheel correct gekozen. Voor ‘Jamais Vu’ recycleerde de Noorse bard van zijn eerste twee albums. Rouwig dienen we echter niet te zijn over het ontbreken van nieuw materiaal. De heer Waldemar gaf zijn eerdere meesterwerkjes namelijk een facelift van jewelste. Herwerkingen die veel nieuw materiaal doet verbleken.
Wat we van ‘Jamais Vu’ vinden? Laten we het met een krasse uitspraak  duiden: we schrijven midden maart en uw recensent gaat er nu al prat op dat ‘Jamais Vu’ in zijn eindejaarslijstje zal prijken! Duidelijk genoeg? Hoe knap kan een plaat zijn! Flabbergasted!  Van het ingetogen ‘Among The Low’ tot de vettige gitaren op de country-rockers ‘Streets’ en ‘Take me Home’ … T.O.P.P.L.A.A.T.! We geraken er niet over uitgepraat, we geraken nog minder uitgeluisterd. S.U.B.L.I.E.M. 
Beste lezer, tot de volgende, we moeten er tussenuit … en schuiven ondertussen Waldemar weer in de CD-speler!
​
Jan Coonen (5)

Depressief word je zeker niet van Mike Spine’s nieuwste telg. Pure americana met een song van Neil Young als titel.  Misschien een beetje jammer, want Mike Spine heeft genoeg schrijverscapaciteiten om origineler uit de hoek te komen.  Zijn carrière startte in Seattle in 1995 met een gelijknamige punkrock band. En vijf albums en vijftien jaren later geëvolueerd naar folkrock met de band The Beautiful Sunsets. Muziek verzacht de zeden nietwaar?  Als vijfjarige speelde hij orgel en op zijn tiende tokkelde hij op de gitaar.  Ondanks (of dankzij) zijn politiek activisme werd hij free-lance leerkracht en fulltime muzikant. ‘Don’t Let It Bring You Down’ moet de grote doorbraak forceren in Europa.  Opener ‘Sinaloa’ beklijft als een hit uit de vorige eeuw en triggert de repeat button. Een song geschreven in de Mexicaanse woestijn. Ook schitterend ‘Creeping Death’ uit dezelfde streek en met een repetitieve bass.  ‘Pineola’ is een murder ballad van Lucinda Williams. Leuk trouwens dat elke song een plaatsbeschrijving als ondertitel heeft, waardoor de content een diepere betekenis krijgt.  Hangt natuurlijk van jouw geografische kennis af en je reisverleden, maar toch. Het hele album straalt rust uit en varieert voldoende in de composities om de aandacht vast te houden.  Er staan drie covers op het album, de minst interessante songs.  Mike Spine’s eigen songs boeien veel meer en illustreren zijn talent.  Ondanks de harde soms lugubere teksten luistert de opname toch als een toffe ‘gathering’ met piano, orgel en gitaar.  Live zeker ook de moeite.
Op dit ogenblik toert Mike Spine door Europa met twee geplande concerten in België: op 31 maart 2018 in Coolock Café Brussel en op 1 april in Café De Floren App Mechelen.
 
Line-up:
Mike Spine (Vocals, Guitars, Songwriting)
Joey Prude (Drums,Precussion)
Ali Ippolito (Piano, Organ, Accordeon, Backing Vocals)
Robert Bartleson (Bass)
 
 
Marino Serdons (4)

We schrijven 11 februari 2018. Nog enkele dagen vooraleer Cupido, Valentinus en misschien zelfs Eros van stal gehaald worden.  Frappant hoe het ‘feest der geliefden’ een insteek voor een recensie voor Todd Kessler wordt. Enige verklaring lijkt gepast. Het zit zo: enkele weken geleden werd Todd’s werk ‘About Memory’ voor het eerst beluisterd. De vonken bleven bij de eerste luistersessie achterwege.
Met andere woorden: geen liefde op het eerste zicht/gehoor.  Te ingetogen, te zangerig (tja, … euh … is dat niet logisch? Het gaat nu eenmaal over muziek), ... De ervaring leert echter dat er gevaar schuilt in het gaan over één nacht ijs. Een spreekwoordelijke waarheid die ook hier van toepassing bleek. Per luistersessie groeide de appreciatie voor de  geroutineerde, in Chicago residerende singer-songwriter die ooit – hou u vast – zijn kans waagde in ‘America Has Got Talent’.  ‘About Memory’ staat voor zeemzoete Americana en Folk die per luisterbeurt beter in het oor lijkt te liggen. En de luisterbeurten kunnen elkaar in dit geval snel opvolgen. Op korte tijd kan men een behoorlijk aantal keer naar het hier besproken werkje luisteren. Simpele verklaring: Kessler’s nieuwste klokt, met zijn 8 nummers, af op net iets minder dan een halfuurtje. De gulden middenweg tussen EP en LP. Heeft Todd uit luiigheid een klein, kort plaatje gemaakt? Of was het een doelbewuste keuze? We gokken op het laatste! Overdaad schaadt. Dus zal de heer Kessler gedacht hebben: ‘Beter slechts 8 supergoede nummers, dan 8 goede en 2 slechte of 8 goede en 4 middelmatige’.
En de songs op ‘About Memory’ zijn dan ook van een hoge kwaliteit. Hier en daar een ietsie-pietsie aan de melige kant, maar daar is bij ons weten nog nooit iemand van gestorven. Niettegenstaande geen liefde op het eerste zicht/gehoor, wist Kessler ondergeschrevene voor zich te winnen! Zeg maar: liefde op het derde of vierde zicht/gehoor! En de liefde is dan ook nog eens de rode draad doorheen het album. Songtitels als ‘Only Love Is Real’ en ‘The Things We Do For Love’ liegen er niet om. Maar ook  in nummers als ‘Old Fashioned Way’ (over het spel der verleiding) en ‘Someday You'll Be A Man’ (uw recensent’s favoriete nummer op de plaat, een levens- of liefdesles voor Kessler’s jongste telg) staat de liefde centraal. Knappe teksten en dito begeleiding (mooi evenwicht tussen gitaar, piano en allerhande soundscapes).
 
Eindconclusie 1: Todd Kessler. ‘t Is ‘n ‘lieve’, met veel liefde (in zijn teksten) …
Eindconclusie 1 bis: ‘About Memory’ is een knap plaatje.
​
 
Jan Coonen (4)

Kapoooow … hier doen we het voor! Ondergeschrevene in elk geval. Hmmm? Waarvoor dan? Voor, zo nu en dan, een album toegestopt te krijgen dat je van minuut één ‘bij de ballen grij…’ - ahum – ‘van de sokken blaast’. Zo’n langspeler die, via een andere weg, naar alle waarschijnlijk nooit de weg naar je platenkast had gevonden … maar die je eens beluisterd met een gelukzalig gevoel opzadelt. Zo’n plaat is ‘While I Was Asleep’ van Darling West.
Wederom dient uw recensent in alle eerlijkheid te bekennen tot voor ‘While I Was Asleep’ nooit eerder gehoord te hebben van dit Noorse trio dat steengoede Americana brengt. Met andere woorden: een meer dan aangename kennismaking. In die mate zelfs dat de twee voorgangers van de westelijke lievelingen op de schrijver’s verlanglijstje prijken. Prachtsongs die zich muzikaal ergens tussen First Aid Kit en Mumford & Suns bevinden. Twee bands waarvoor Darling West zeker, althans volgens uw recensent, niet moet onderdoen.
‘While I Was Asleep’ is een collectie over de new-country-leest geschoeide songs met één verbindend kenmerk: ‘kwaliteit’. Van de oorwurm-opener ‘After My Time’ tot het slotnummer ‘How I Wish’. Eén-voor-één geslepen diamantjes. Sprankelende tunes, ook al kan de thematiek ietwat zwaar (tristesse, verlies, berouw, ...) zijn. Tenzij u, de vrolijke pessimist, wezenloos happy wordt van nummers over de levensbeschouwelijke terugblik uit het hiernamaals (‘After My Time’). Tien intrieste, door merg-en-been-gaande, tracks, waarbij 'intriest' als een kwaliteitslabel dient beschouwd te worden! Moest u het niet doorhebben: u leest de recensie van een prille fan! Beste nummers op 'While I Was Asleep'? Euhm, dan gaan we voor: 'After My Time', 'Rolling On', 'Loneliness', 'Better Than Gold', 'Always Around', 'While I Was Asleep', 'Traveller', 'Ballad Of An Outlaw', 'Don’t I Know You' en 'How I Wish'...Kortom: when I’m asleep you can always wake me up for a new ‘Darling West’-release!

​
Jan Coonen (4 ½) 

A Double-treat. We schrijven begin februari 2018 als recensieslavendrijver Lambert me 4/5de Infamous Roots Rielemans Family Orchestra solo-materiaal (of heet het in deze duo-materiaal?) in de grijpgrage vingers duwt. ‘Happy Incomplete’ en ‘I Remember The Day’, ofwel - voor de trage begrijpers en de non- mathematici onder ons - 2/5de Billy & Bloomfish en 2/5de Bruno Deneckere featuring compagnon de route Nils De Caster ...
Dilemma! Waarmee starten? Niettegenstaande uw recensent in het bezit is van twee oren, leek het simultaan beluisteren van beide albums eerder een slap dan een strak plan. Hoe de knoop doorhakken? De regel van de etiquette bood soelaas. Met als resultaat: … sorry lads, ladies first.
Kleine zijnoot: worstelt u momenteel met een déjà-lu? Geen paniek. Er is een plausibele verklaring voorhanden. Naar alle waarschijnlijkheid las u de recensie van ‘I Remember The Day’ (Bruno Deneckere & Nils De Caster) eerst. De voorgaande paragrafen werden namelijk (dichterlijke luiheid) integraal hergebruikt (lang leve de duurzaamheid).
Billy & Bloomfish dus. Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels dus. Prachtdames dus. Althans in de perceptie van uw dienaar,  die – confessie – in zijn jeugdjaren weliswaar niet tegelijkertijd a major crush  had op beide dames. Op Pascale toen ze in een niet nader te vernoemen (we denken aan ons imago) TV-feuilleton Filip Peeters mantelzorgde, op Kathleen toen ze virtuoos tamboerijnde en backing-vocalde in een al evenmin nader te vernoemen (de titel schiet ons niet te binnen – de leeftijd speelt parten) TV-muziek-quizje. Ondertussen verstreken er enkele jaren (euhmmm ... decennia) en nog steeds is er sprake van die major crush, weliswaar enkel nog op de muzikale geesteskinderen van de hier besproken dames. 
Ziek worden. Het overkomt de besten. Het overkwam Billy afgaande op haar facebook-status, en ook uw nobele penvriend werd geveld door een hardnekkig buikgriepje. Gevolg: een schrijfreces van een aantal dagen. Met andere woorden: we maken een sprongetje in de tijd tussen de vorige en deze paragraaf. In deze korte sabbat-periode zaten de concullega’s van de andere muziekfora niet stil. De recensies uitpuilend met lovende reacties over de laatste toevoeging aan het Billy & Bloomfish-palmares schoten als paddenstoelen uit de grond. Bijwijlen ronduit gênant: Euforische litanieën, stroop smeren, slijmen, kontekruipen, … Het kon niet op. Met momenten leek het een wedstrijdje overtreffen van de overtreffende trap … Echter met recht en reden, want ‘Happy Incomplete’ is een prachtig album! Ach, we geven het niet graag toe maar ze hebben verdomme gelijk die concullega’s. Néh! Het is eruit, maar ze vergeten wel één belangrijk punt aan te halen, die concullega’s, namelijk dat wij ‘Happy incomplete’ nog net iets beter vinden!  
Hold your horses! Alvorens u hier als de weerga afrondt om effectief de recensies van die concullega’s op te snorren (zo nobel zijn we nu ook weer niet), een snelle korte samenvattende analyse van het hier besproken Billy & Bloomfish ‘Magnus Opus’: heerlijk verstrengelde complementaire stemmen, ijzersterke nummers, composities die staan als een huis, een zeer professionele productie, gelaagde songs waarbij vaak op een herhaald leidmotief wordt verder gebouwd,  9,5 eigen nummers (ere-wie-ere-toekomt, voor ‘So Quiet’ werd het zaad gevonden bij poëet Paul Cox), een zorgvuldig gekozen cover, maar vooral een geheel waar de passie, de zin, de goesting, het metier en het (spel)plezier vanaf spat!
Allez hup, waar wacht u nog op? Naar de platenboer! Neem het van ons aan: ‘Happy Incomplete’ maakt uw platenkast ‘completer’. En we weten wat het spreekwoord zegt: Your platenkast happy, you happy! Capiche?

​Jan Coonen (4 ½)    

A Double-treat. We schrijven begin februari 2018 als recensieslavendrijver Lambert me 4/5de Infamous Roots Rielemans Family Orchestra solo-materiaal (of heet het in deze duo-materiaal?) in de grijpgrage vingers duwt. ‘Happy Incomplete’ en ‘I Remember The Day’, ofwel - voor de trage begrijpers en de non- mathematici onder ons - 2/5de Billy & Bloomfish en 2/5de Bruno Deneckere featuring compagnon de route Nils De Caster ...
Dilemma! Waarmee starten? Niettegenstaande uw recensent in het bezit is van twee oren, leek het simultaan beluisteren van beide albums eerder een slap dan een strak plan. Hoe de knoop doorhakken? De regel van de etiquette bood soelaas. Met als resultaat: … sorry lads, ladies first.
Kleine zijnoot: worstelt u momenteel met een déjà-lu? Geen paniek. Er is een plausibele verklaring voorhanden. Naar alle waarschijnlijkheid las u de recensie van ‘Happy Incomplete’ (Billy & Bloomfish) eerst. De voorgaande paragrafen werden namelijk (dichterlijke luiheid) integraal hergebruikt (lang leve de duurzaamheid).
Deneckere en De Caster dus. Bruno en Nils dus. Topkerels dus. Althans in de perceptie van uw dienaar,  die – confessie – in zijn jeugdjaren nooit a major crush  had op één der heren, maar wel hopeloos verliefd was/is op het merendeel van hun muziek. Om gevoelens te sparen, even terug naar die crush. Voor zij die zich de tronies van Bruno en Nils niet kunnen visualiseren laat het duidelijk zijn: beide muzikanten zijn alles behalve spuuglelijk. ‘Statige, zelfverzekerde, testosteron-gedreven nazaten van Adam’, dat zijn het! Gebeiteld uit het betere marmer des levens. Maar dat is uw edele dienaar ook  (ahum … iets met eigen lof …) En hier knelt het schoentje. Voor de betere begrijper: testosteron versus testosteron in plaats van testosteron versus oestrogeen.
Soit, genoeg over de romantiek, over naar de muziek. Men mag echt als 'n 'onnozele' (sluikreclame: 'Onnozele' is tevens de titel van een theatervoorstelling waarmee Nils De Caster en Karlijn Sileghem momenteel door het Vlaamsche land trekken) bestempeld worden als men de muziek van Deneckere en De Caster niet weet te pruimen. Een stevig statement van uw schrijver-van-dienst, maar wel een risicoloos statement, want het is o-zo waar! Anders gesteld: het olijke Gentse tweespan heeft/had nog weinig te bewijzen! Toch lieten ze het niet na dit net wel te doen. Met ‘I remember The Day!’ voegen ze een nieuw vingerlikkendgoed hoofdstuk toe aan de Belgische Americana-bijbel.
Elf nummers die wedijveren voor een podiumplaats! Een top-3? Onbegonnen werk, want de nummers zijn onwaarschijnlijkheid aan elkaar gewaagd. Waar bij de ene luisterbeurt ‘Second Kiss’ het wint op punten van ‘Rocking Right’, wint ‘Rocking Right’ het bij de volgende beurt dan weer van ‘Second Kiss’ op het vlak van aanstekelijkheid. En laten nummers als ‘Where Are The Smoky Bars?’, ‘I Missed That Train Again’, … buiten beschouwing. Levendigheid versus tristesse, ingetogenheid versus (een beetje) uitbundigheid, luisterlied versus uit-volle-borst-meezinger, …
 
‘I Remember The Day’ is een album geworden dat we helaas kunnen voorzien van de ondertitel ‘alle 12 goed’. Simpelweg omdat het kleinood maar 11 nummers huisvest! 


​Jan Coonen (4 ½) 

“Hey, hey, I love to hear you talking!” zo trapt Beth Wimmer, haar jongste werk, ‘Bookmark’ af. Na enkele luisterbeurten durft de schrijver-van-dienst er voor uit te komen: “Hey, hey Beth, I love to hear you singing”. Met enig schaamrood op de wangen voegen we er snel aan toe dat, tot voor ‘Bookmark’, Beth Wimmer tot het clubje der nobele onbekenden behoorde. En dit is jammer, want deze, in Zwitserland residerende, Amerikaanse, is afgaande op het hier besproken werk zeker het luisteren waard.
Als Beth’s jongste telg (het kind) een naam nodig heeft, of in een hokje dient geduwd te worden (opgepast voor het kinderrechtencommissariaat) dan zou dit kind ‘Alt.Country’ heten of op het vlak van categorisering richting het hokje ‘Alt.Country’ verwezen worden. Althans dit doet Wimmer’s website ons geloven. En inderdaad, ook uw schrijver-van-dienst hoort elementen terug in Beth’s muziek die toe te schrijven zijn aan het genre, maar … het als pur sang Alt.Country bestempelen… Je ne sais pas! Alvorens kwaad bloed te zetten: Wimmer fans, hold your horses, keep your guns on your hips! Dit is geen waardeoordeel, maar een persoonlijke conclusie. De nummers zijn af, staan als een huis, en zijn bij wijze van understatement best wel te pruimen. Ook al zou de categorieën ‘folk-rock’ of zelfs ‘pop’ bij een aantal nummers niet misstaan.
Neem bijvoorbeeld de uptempo meezinger ‘Loosen my grip’, een levendig en gedreven nummer dat het label ‘pop’ geen onrecht zou aandoen. Ook op het vlak van coverkeuze bewandelt Wimmer het pop-pad. Een allesbehalve slechte coverkeuze trouwens, tenzij u, de lezer, niet al te hoog oploopt  met ‘Starman’ van David Bowie. De eigen nummers van mevrouw Beth klinken fris, netjes afgewerkt, en staan stijf van tekstuele levenswijsheden en spitsvondigheden als pretty good is not half bad (‘Pretty Good’). Om toch nog even terug te komen op die verdomde categorisering, luisterbeurt-na-luisterbeurt … is het nu country, of niet? We denken eruit te zijn. En illustreren graag met nummer zes, het eerder aangehaald ‘Pretty Good’, wat eerder een folky tune is, tot de leadgitaar en de pedalsteel er zich mee bemoeien en het geheel toch die country-feel geven.  Ach, wat maakt het label ook uit. Benoem Wimmer’s muziek zoals u zelf wenst! ‘Alt.Country’, ‘Folk’, ‘Americana’, ‘Singer-Songwriter’, ‘Pop’, of desgewenst ‘Techno’ … Wij (koninklijk meervoud) filen Beth onder ‘genietbare muziek’. 
Alhoewel Wimmer met het eerder brave wapenfeit ‘Bookmark’ naar alle waarschijnlijkheid geen revolutie zal doen losbarsten, schreef ze een aangenaam luisterwerk, dat helaas net iets te vaak bol staat van déja-vu’s, of zoals de artieste zelf laat optekenen:  bookmark this scene, recurring dream.

​
Jan Coonen (3 ½)

Met enige vertraging bereikte ons het debuutalbum van een zekere Gregg Stewart.  Gregg wie ?  Een fiere Amerikaan die opgroeide in een trailerpark tussen de fabrieksgebouwen in het noorden van New Yersey.  Pas op zijn veertiende, in volle puberteit, krijgt hij een gitaar in handen.  In een mum van tijd groeit hij uit tot een gerespecteerd singer-songwriter.  Om, zoals zo vaak, snel te verhuizen naar L. A. Californië, en verder te bouwen aan de carrière.  Geen punkband meer, wel een eigen platenlabel en talloze opdrachten voor TV en film.  Het bloed kruipt echter verder richting solo. Vorig jaar verscheen dan zijn titelloze debuut met eigen composities die balanceren tussen americana en  pop.  Het album start met een stevige rock ’n roll song en evolueert verder naar soms snedige americana.  Het rock ’n roll gehalte is nooit ver weg ( ‘Hey Doncha’). Dit album bewijst alleen de veelzijdigheid van zijn creativiteit.  Ook voor hem is het een ontdekkingstocht naar zijn ultieme voorkeur, zijn eigen stijl.
Alsof dat niet bevredigend genoeg was (en dat is het ook niet), werd nog een tweede album opgenomen als eerbetoon aan de in 2016 overleden grootheden.   ‘Twenty Sixteen’ herbergt 14 prachtige bewerkingen van o.a. Gene Wilder, Leonard Cohen, David Bowie en Leon Russell.  Of je nu voor of tegen covers bent, Gregg Stewart weet er toch dikwijls een extra dimensie aan toe te voegen met zijn americana voice.
 
Marino Serdons (3)

Mooie liedjes duren in de meeste gevallen niet lang. En voor mooie plaatjes lijkt, na het beluisteren van ‘Sometimes Jesse James’ van Steven Casper & Cowboy Angst, dezelfde regel op te gaan. Slechts 6 nummers, waaronder één cover, doen het luisterbereid publiek (in deze vertegenwoordigd door uw recensent) snakken naar meer. Kortom, het bijwoord ‘slechts’ is in de voorgaande zinssnede zeer zorgvuldig en weldoordacht gekozen.
De betere begrijper heeft ondertussen in de smiezen dat het hier beschreven EP-tje geen enkele slechte song herbergt. Aftrappen doen Casper en de zijnen op sublieme wijze met ‘Down’, een op een drijvende beat voortstuwende country-rocker. Een nummer dat op de één of andere manier – gevoelsmatig, qua vibe – doet denken aan een country-versie van ‘Johnny D Is Back’ (het album) van The Fatal Flowers. Vervolgens wordt met ‘The Best Day Of Our Lives’, een in balladevorm gegoten ode aan het leven en het grijpen van opportuniteiten als ze zich aandienen, een compleet ander register opengetrokken. Minder opzwepend als de openingstrack, maar zeker niet minder goed. En dit opentrekken van andere registers wordt nummer-na-nummer aangehouden. Diversiteit lijkt het codewoord te zijn. Van de in een bluegrass-jasje gestoken Ryan Adams’ cover ‘My Wrecking ball’ tot het kippenvel-bezorgende en naar Tex-Mex-nijgende instrumentale slotnummer ‘Mi Sueño, Mi Dolor’ ... Steven Casper & Cowboy Angst, ze kennen hun stiel!
 
Alhoewel men voorzichtig dient te zijn als het gaat over zich uitspreken over kleuren en geuren … durft uw recensent toch te verkondigen dat ‘Sometimes  Jesse James’ een verdomd goed EP-tje is. En dit is zwakjes uitgedrukt. Een zeer diverse, muzikaal subliem vertolkte topplaat! Een ware lekkernij voor fans van de mengvorm tussen americana, folk, rock en pop.
​
Jan Coonen (4 ½)

‘Schietgeweren en Rozenkransen’, zo heet de nieuwste boreling van Mary Gauthier. Vrij vertaald uiteraard, want in Mary’s moerstaal gaat het blinkende schijfje als ‘Rifles And Rosary Beads’ over de toonbank. Niettegenstaande uw recensent enkele oudere schijfjes van de hier besproken artieste in zijn platenkast heeft staan (destijds aangeschaft voor haar Fred Eaglesmith covers),  is hij toch niet door-en-door bekend met haar werk. Laten we zijn ‘vertrouwd zijn met Mary’s werk’ gemakkelijkheidshalve als basiskennis benoemen. Een basiskennis die, door of dankzij ‘Rifles And Rosary Beads’, zeer binnenkort wordt aangescherpt.
Noch de liefde (toch niet pur-sang), noch blinkende bolides, noch andere cliché liedjesonderwerpen liggen aan de basis van ‘Rifles And Rosary Beads’. Verre van, en maar goed ook, want anders was het hier besproken werk waarschijnlijk niet zo’n dijk van een plaat geweest. Gauthier liet zich, voor deze quasi-conceptplaat, inspireren door het militaire leven (meer bepaald door diegenen die afscheid namen van het militaire leven, de veteranen). Niettegenstaande ondergeschrevene weinig tot niets heeft met ‘het leven in het groen’ en ook niet kan beticht worden van een overdreven gevoel van patriotisme, hakken de 11 nummers van superieure kwaliteit erin. Gauthier belicht alle aspecten van het leven als ‘diender/beschermer van en voor het volk’ en baseert haar teksten op gesprekken die ze voerde met heren en dames uit het ‘werkveld’. Passeren de revue: de heldenstatus die militairen al eens krijgen toegedicht, maar ook de keerzijde van de medaille blijft niet onaangeroerd. Thema’s als aanpassingsproblemen in de maatschappij (Soldiering On), nazorg (The War After The War) en trauma’s (Bullet Holes In The Sky) worden niet gemeden. Trots versus leed, Mary slaat en zalft.
Op muzikaal vlak is er, voor zij die vertrouwd zijn met het werk van Gauthier, weinig nieuws onder de zon. Maar dit doet allesbehalve afbreuk aan het geheel. Integendeel zelfs. Alle bekende Gauthier-ingrediënten zijn aanwezig: sterke songs met dito teksten, Mary’s soms krakerige, rauwe, niet altijd even toonvaste stem, simpel doch attractief gitaarspel, en een steengoede backing-band. Een ingrediëntenmix die van ‘Rifles And Rosary Beads’ een topplaat maakt! Moest er twijfel bestaan over deze recensie en de quotering? Eén tip voor deze ongelovige Thomassen: luister eens naar het sublieme ‘Brothers’ en overtuig uzelf!
​
Jan Coonen (5)

​Tyler Childers is een nieuwkomer in het country- en Americanagenre die zeker in de gaten dient gehouden te worden. Deze 26 jarige uit Kentucky is met ‘Purgatory’ aan zijn eerst worp toe. In Amerika verscheen het album reeds in augustus van vorig jaar, maar nu wordt het terecht ook in Europa op de markt gebracht. Voor de productie deed Tyler beroep op Sturgill Simpson en David Ferguson. Naast Childers, horen we o.a. Simpson op akoestische gitaar, Stuart Duncan op fiddle, drummer Miles Miller en Russ Pahl op diverse gitaren. Muzikanten die hun sporen reeds verdienden. Geen wonder dat die Childers vergezelden in de studio. Tyler laat via tien door hem gepende nummers horen dat hij met één voet in het verleden staat en met de andere naar de toekomst stapt. De manier waarop hij de country en rock & roll tot één geheel smeedt, is ontzettend knap. Americana krijgt een andere betekenis na het horen van ‘Purgatory’. Childers’ ontspannen stem, de toffe inbreng van fiddle en pedalsteel op een relaxte ritmesectie, grijpen je vanaf het eerste nummer vast. Hoogtepunten opnoemen is moeilijk, want elke song is gewoonweg meesterlijk. Als we dan toch kleur moeten bekennen, dan hebben de melancholische lovesong ‘Tattoos’, het van een donkere twangy gitaar voorziene ‘Whitehouse Road’ en de countryrockende titeltrack een minuscule voorsprong.
Tyler Childers’ leven gaat niet steeds over rozen, zoveel is duidelijk. Dat hij die ervaringen in formidabele nummers weet te verpakken, is geweldig. Eigenlijk is Tyler Childers een ‘outlaw Americana’ artiest!
 
Lambert Smits (4 ½)

​Het solo-debuut van de Canadese Emily Burgess steekt in een flower-power hoesje.  Misleidend!  ‘Are We In Love’ bulkt van de americana: een mix van blues, country en contemporary.  Het album kwam tot stand met de The Weber Brothers, waarmee ze reeds toerde doorheen de States en Europa.  Hoog tijd voor een persoonlijke rock ’n roll stempel!
Op 22-jarige leeftijd gradueerde Emily als volwaardig gitariste.  En sedert 2014 speelt ze als vaste waarde in de Women’s Blues Revue Band, een podium voor de beste vrouwelijke muzikanten in Canada.  Een upcoming lady met een hart vol liefde.   De tien songs op het album bespelen het liefdesthema en variëren in tempo en stijl.  Korte songs met een haar zoete stem gezongen. Geen uitzinnige gitaarsolo’s, wel brave begeleidingstunes.  De openingssong ‘Til I Get To Call You My Own’ rockt gezapig doorheen de 2:57 minuten, zowat het gemiddelde van ieder nummer.  ‘Are We In Love’ voelt aan als een gevoelige snaar zoekend naar een spring in ’t veld. En die rock ’n roll swingt eruit in opvolger ‘All I Wanna Do Is Love You’ met intensief gitaarspel.  Ook ‘Only One In Your Dreams’, met een bluesy mondharmonica, drijft op een intens ritme dat je stramme spieren in beweging zet. 
Emily’s stem lijkt op het timbre van Edie Brickell (& The New Bohemians).  Met zoeterige fluweelstem accentueert ze het lieflijke liefdesspel.  In de slotsong tokkelt ze op een akoestische gitaar en kan je alleen maar besluiten dat zij meer singer-songwriter wil zijn,  dan ze zelf kan toegeven.
 
Line-up:
Emily Burgess (Electric & Acoustic Guitar, Lead Vocals)
Sam Weber (Electric & Acoustic Guitar, Vocals, Percussion)
Ryan Weber (Bass, Vocals,Percussion)
Ryan ‘Rico’ Browne (Piano, Organ, Harmonica)
Marcus Browne (Drums)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

Hayward Williams nam eind 2014 The Reef op en dit vijfde fullalbum klonk erg energiek en persoonlijk nadat hij een punt zette achter een moeilijke periode met tal van beslommeringen. Het succes bij het Americanapubliek bleef niet uit voor deze singersongwriter-gitarist uit Milwaukee in the Midwest (Wisconsin), die opgroeide in de jaren tachtig.
Zopas hield hij met ‘Pretenders’ zijn zesde album boven de doopvont. Met zijn recente schijf zal dat niet anders zijn vermoed ik, maar dit muzikale werkstuk van deze troubadour moet je toch een aantal malen ten gehore brengen. Zijn songs groeien naarmate ze je meer beluistert en we moeten concluderen dat dit album kristalhelder klinkt, met dank ook aan de bandleden die mooi geordend spelen en het lijkt dat ze geen noot te veel spelen. Geen opdringerige songs dus. Het lijkt allemaal zo simpel want alles lijkt in evenwicht, maar hier is veel werk aan vooraf gegaan, zoveel is duidelijk.
De songs ademen iets uit. Er is niet alleen de donkere stem, al dan niet geflankeerd door een bass, maar ook de subtiele klanken van de gitaar geven een speciale sound. Ook het orgel is vaak aanwezig zoals in het uptempo ‘Only Love’ , ‘Meet Me Halfway’ en het vrolijk klinkende ‘Because Of You’.
Tekstueel gaan de nummers - zoals je kan raden in de zopas geciteerde songs -  over de liefde en relationele kwesties. ‘If You Ever Heard Her Name’ klinkt dan ook waarschuwend maar is een mooie countrysong. Ook het weemoedige en slepende ‘Easy Coward’ verdient meer dan een vermelding. De samenzang klink perfect, gedragen door een mooie gitaarsound. Een waar kippenvelmoment. Maar er staan nog een aantal parels op, zoals onder meer het onheilspellende ‘Meet Me Halfway’ en de  titeltrack en slotnummer ‘Pretenders’, de perfecte afsluiter.
‘Pretenders’ is een album met knap uitgebalanceerde songs en dat zorgt na verloop van tijd voor  een vorm van vervoering. Dit is wat mij betreft alvast een hebbeding om te koesteren. Zeker in deze donkere dagen van de jaarwende.

​
Sis Van Hoof  (4 ½)

Na zijn in 2015 uitgebracht en goed onthaald album ‘Fortune’, verrast Rod Picott ons nu met niets minder dan een dubbelcd. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat Rod 78 nieuwe songs op de plank had, waaruit hij een keuze diende te maken. Bovendien profileerde hij zich in de afgelopen twee jaren ook als dichter en publiceerde hij de bundel ‘God In His Slippers’. Bij dit album hoort trouwens ook een boek dat dezelfde titel als het album draagt. Het zou nog interessanter zijn, moesten boek en cd samen aangeboden worden. In dat boek komen de personages, die ook opduiken in de songs op ‘Out Past The Wires’, gedetailleerder tot leven. Voor de productie deed Rod andermaal beroep op Neilson Hubbard, die zijn sporen reeds ruim verdiende. Als begeleiders horen we gitaristen Will Kimbrough en Kris Donegan, bassist Lex Price en drummer Evan Hutchings. Inspiratie zocht Picott in het dagelijkse leven van de doorsnee werkende mensen. Een leven dat afgewisseld wordt door verliezen, nederlagen en soms ook kleine overwinningen. Met ‘Fortune’ wist Rod reeds een groot aantal muziekliefhebbers voor zich te winnen. Een aantal dat met deze dubbelaar nog een flinke groei zal krijgen. Laat ons meteen duidelijk zijn, dit is het beste wat Picott ooit opnam. Vervelen doen deze 22 songs nooit. Dat ligt niet alleen aan de knappe lyrics en mooie melodieën, maar evenveel aan de gedreven uitvoeringen. Of die nu akoestisch of elektrisch zijn, steeds weet Rod je aandacht vast te houden. Steengoede Americana en folk zijn ruimschoots aanwezig, maar ook knappe rocksongs vonden hun weg naar ‘Out Past The Wires’. Rod Picott weet wat hard labeuren betekent. Dat past hij nu toe op het schrijven van nummers. Samen met aangeboren talent zorgde dit voor deze sublieme release.
Bepaalde songs belichten zou de overige nummers in de schaduw plaatsen, wat zeker niet fair zou zijn. Voor wie het nog niet zou begrepen hebben, ‘Out Past The Wires’ behoort tot mijn persoonlijke favorieten van 2017.
In 2018 verzorgt Rod Picott een tournee door Nederland. Voor plaatsen en data surf je best naar www.rodpicott.com. Niet te missen!
 
Lambert Smits (5)

Sommige muzikanten blijven uitstekende muziek produceren op de achtergrond van anonimiteit.  Al sedert de jaren zeventig draait singer/songwriter Bie Karlsson mee in de muzikale mallemolen.  Met Bonefish kiest hij voor internationale erkenning.
Goede wijn moet rijpen en laat dit nu het moment zijn om de champagnefles te ontkurken.  In het mooie Stockholm ontsproot in 2010 een rockband samengesteld uit maturiteit.  Atmos werd het tweede album van de Zweedse band Bonefish.  Elf knappe songs met de nodige variatie. Rock richting progrock met invloeden van de seventies en eighties.  Fluit, viool, keyboard  verrijken de melodische songs, overwegend gezongen door Bie.  En misschien schuilt daar het addertje?  De composities van Bonefish beklijven en vormen een ware ontdekkingstocht.  Een topalbum, ware het niet dat de voice van Bie niet altijd even krachtig overkomt.  Titelopener ‘Atoms’ krijgt van Bie een Britse folkie inslag. Het minste wat je kan zeggen: dit is zeker niet representatief voor het hele album. 
Verwacht je aan een resem Americana-songs, knappe catchy rock en toffe samenzang waarbij de zangstem van bassist Anders Thoor nog meer op de voorgrond mocht.  (‘Potential Loss Of Faith’, ‘Hey Hi Ho’).  In ‘Sister’ gaat de band de experimentele retro-toer op.  Of het poppy en up-tempo ‘Crappy Eyes’ met subtiele synths.  En een hidden einde van enkele akkoorden.  Het  zijn die onverwachte muzikale uitspattingen die je zullen kluisteren aan dit album.  Volgend jaar op toernee doorheen de Benelux en Duitsland.
 
Line-up:
Bie Karlsson (Lead Vocals, Guitars)
Anders Thoor (Bass, Lead Vocals)
Matte Norberg (Guitars, Backing Vocals)
Rasmus Rasmusson (Drums, Percussion, Backing Vocals)
 
 
Marino Serdons (4)

Een confessie: ik ben een sucker voor samenzang. Niet altijd geweest. Wel geworden. De laatste jaren. Dwalende gedachten richting Kozakken- of andere koren worden best stante pede de halt toe geroepen. Hier doel ik niet op. Niet dat er iets mis is met koren. Een kinderkoor, een kiosk en een prille lentedag en deze drie onderdelen gecombineerd kunnen best charmant zijn, maar verder rijkt mijn affiniteit met georkestreerde massasamenzang niet. 
 
Blendende stemmen, versmeltende zoetgevooisde vocalen op een bedje van gitaargetokkel afgekruid met enkele andere instrumenten. Hier denk ik aan bij ‘samenzang’. Type Simon and Garfunkel, Matty Charles and Katie Rose en zelfs Billy Joe (Armstrong – Greenday) and Norah (Jones), die met het in 2013 verschenen ‘Foreverly’ een dijk van een hommage aan The Everly Brothers neerzetten… Maar we wijken af…
 
To the point: ook het uit Kalamazoo (Michigan) afkomstige Thunderbolt & Lightfoot heeft op het vlak van harmonieën Emmentaler, Gruyère en Camembert gegeten. ‘Songs For Mixed Company’ - het tweede wapenfeit van dit zijproject van The Cornfed Girls - is dan ook een pareltje. Slechts tien nummers, waaronder een instrumentaaltje en een Boss-cover, had dit lovely couple nodig om uw bevoorrechte luisteraar te overtuigen. Phil Barry en Sarah Fuerst zijn dan ook heer en meesterin in het schrijven en brengen van kleine, fijne liedjes, ontdaan van alle franje. Zingen doen ze voornamelijk over het meest universele thema aller tijden: ‘de liefde’.
 
Met ‘Let’s be friends’, de openingstrack, wordt de lat meteen hoog gelegd. En deze lat trilt de volgende negen nummers niet. Meer nog, subtiel geslepen diamantjes als ‘Sweetest Baby’ en ‘Year Of The Monkey’ laten de voornoemde hoogte-indicator ver onder hun. Zelfs Springsteen’s ‘I’m On Fire’ wordt alles behalve onaardig gecoverd.
 
Een kort intermezzo (alhoewel kort): het angstzweet breekt uw recensent uit als snoodaards het in hun hoofd halen het werk van de Boss naar hun hand te zetten. Ik weet het: flauw, bevooroordeeld, ’t is een klein kantje, maar vergeef me, het is sterker dan mezelf. De oorzaak van deze angstpsychose is waarschijnlijk terug te brengen tot het feit dat ik al te vaak geroepenen zich heb zien (en vooral horen) verbranden aan Bruce. Veel kaf, weinig koren. Enkel John Moreland (‘Thunder Road’), Serena Ryder (‘Racing In The Street’) en Ryan Adams (‘Streets of Philadelphia’) wisten me tot nog toe te overtuigen. Vanaf heden worden Thunderbolt & Lightfoot met hun versie van ‘I’m On Fire’ aan het verdienstelijke-pogingen-lijstje toegevoegd. Einde intermezzo.
 
Wederom to the point. Thunderbolt & Lightfoot. Veel meer dan ‘subtiele klasse zonder virtuoze poeha’ valt er niet te zeggen. In eenvoud toont zich de meester. En ‘Songs For Mixed Company’ is een meesterwerkje (net niet met hoofdletter ‘M’). Luistermuziek zoals luistermuziek hoort te klinken. Pure, eerlijke, oprechte songs om na een stevige herfstwandeling op een druilerige, donkere, novemberavond – het getik van regen op het vensterraam op de achtergrond -  vanonder een fleece dekentje, een glas wijn binnen handbereik, te beluisteren. 
 
Jan Coonen (4 ½)

Bebrild is hij. De man die lichtjes grijnzend oogcontact met me zoekt vanop de CD-hoes. Netjes gecoiffeerd, een zorgvuldig geschoren knevel, een ukelele in de hand, een fleece jasje over een zwart T-shirt, een halsketting met een vreemdsoortig amulet, een oorring in het daarvoor bestemde lichaamsdeel, een ring om de rechterringvinger, een tweede rond de linkerpink (hopelijk geen gouden), …   Dit moet Brett Perkins, de aanvoerder van the Pawn Shop Preachers, zijn.
‘Afgelikt’ doet het hoesje met deze propere jongen – een oorring als enige uiting van mogelijke rebellie  - enigszins vermoeden. Gelukkig leerde Bo Diddley ons in 1962 dat: ‘You Can't Judge The CD By The Cover’ (dichterlijke vrijheid). En Bo heeft niet een beetje gelijk!
‘Put A Fork In Me, I’m Done’, het hier besproken album van de van de States naar Copenhagen geëmigreerde Brett Perkins en zijn Pawn Shop Preachers is alles behalve afgelikt, maar ademt de sfeer van good ol’ honky tonk. Waarschijnlijk had ik, bij een blinde luistertest, gegokt op Hank III (Williams). U weet wel de zoon van de zoon van Hank ‘den eerste’ Williams. Wat ik als een compliment bedoel.
Tekstueel neemt u de heer Perkins best niet al te serieus. Dit lijkt hij namelijk zelf ook niet te doen. Kwinkslagen troef. Lees even de volgende titels en u weet wat uw edele dienaar bedoelt: ‘I'm Longin' For A Short Term Relationship’, ‘She Loves My Belly And My Bald Spot’ en ‘Pretty Girls Gotta' Work Twice As Hard With Me’. Ho… Ho… Hold your horses! Enige nuance. Met ‘niet serieus’ wordt geenszins geïnsinueerd dat ‘er met de klak naar werd gegooid’ en evenmin dat het teksten van laakbare kwaliteit zijn. Zeker niet. Ik verduidelijk: de meerwaardezoeker en de liefhebber van enige diepzinnigheid komen met ‘Put A Fork In Me, I’m Done’ niet aan hun trekken. Iedereen die houdt van pretentieloze lyrics op rechttoe-rechtaan old-skool country (fiddle, pedal steel, honky-tonky piano) des te meer. Count me in bij de laatste categorie.
 
‘Mooie liedjes duren - helaas - niet lang’, aldus de zegswijze. Voor mooie plaatjes blijkt hetzelfde op te gaan. Na een luttele achtentwintig minuten en veertig seconden valt het slotakkoord. Veel te vroeg, want ‘Put A Fork In Me, I’m Done’ smaakt naar meer. Maar dat ‘meer’ zal helaas moeten wachten tot een volgende release.
​
Jan Coonen (4 ½)