Category: Americana - KEYS AND CHORDS

Ruston Kelly: Dying Star

3/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Cover My Tracks
Mockingbird
Son Of A Highway Daughter
Paratroopers Battlecry
Faceplant
Blackout
Big Brown Bus
Mercury
Anchors
Just For The Record
Trying To Let Her
Jericho
Dying Star
Brightly Burst Into The Air

Website Artiest:
Ruston Kelly

Bizar om te horen dat een 17-jarige Nashviller in Brussel de microbe vond voor zijn country roots music. Als professioneel skater woonde hij zelfs even in België. (in de rootswijk Marollen?) Stammende uit een muzikale familie, lag het in de lijn van de verwachtingen dat hij ooit zijn eigen richting zou uitgaan. Geen gemakkelijk pad, geplaveid met drugsverslaving en een bijna overdosis. Vandaar de gekozen albumtitel ‘Dying Star’. De verzameling songs zijn dan ook het verhaal en de reflectie op zijn verleden met vallen en opstaan, en de ondersteuning van vrienden. Muzikaal voel je de pijn maar ook de hoop doorheen zijn songs. Folky singer-songwriter songs, soms ingekleurd met wat grunge, rock of americana. Altijd wel met een diepe emotionele gelaagdheid. Een voice met dezelfde kleur als Kurt Cobain, inhoudelijk een Johnny Cash (en zijn June). Ook bij Kelly spelen vrouwen een grote rol, als toeverlaat en echtgenote (countrystar Kacey Musgraves) én als inspiratiebron (Natalie Hemby, Kate York). Dying Star is geen vrolijk album, wel een hoopvolle stimulans voor een nieuwe én positieve evolutie in het leven. De lapsteel op het album wordt gespeeld door zijn vader, een tot tranen toe bewogen hereniging van vader en zoon.

Marino Serdons (3 ½)

The least you can say, Ruston Kelly made a strong come-back in life and delivered with ‘Dying Star’ an inspirational album for a lot of people. Curious what will be next?

Cappaert: Warrior Of The Good

26/9/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Moonshine
Let’z Depend On Us
Emotional Complexity
Through A Keyhole
Floating
The Last One
Crowns
Dictionary Of Youth
The Orange Sunset
Warrior Of The Good
Shaken Or Stirred
In Between The Right And The Wrong
When The Lights Are Low

Website Artiest:
Cappaert

Poëtische volzinnen ter verheerlijking van ‘Warrior Of The Good’, het nieuwe album van de zusjes Cappaert, hoeven niet meer. Goede wijn moet gedronken worden en muziek moet je in dit geval zeker individueel beluisteren. Hoe kan dat krachtiger dan in het donker? Zoals bij hun live-performances trouwens. Vlei je neer in je doka en laat de songs van Annelies langzaam binnensijpelen. Melancholie, romantiek en een zelden keer een bruuske uitspatting zijn de hoofdingrediënten van een album dat drijft op emotie. Eclectisch in het stijlaanbod: een streepje country in Moonshine, een vleugje oosters in Emotional Complexity, de betere Lucinda Williams in ‘Through A Keyhole’ of het iets vlottere ‘Floating’, of het jazzy ‘Crowns’. Het zijn echter de zeemzoete vocals die je meevoeren in de wereld van Cappaert. Annelies weet perfect hoe krachtige songs te componeren, maar nog indrukwekkender is de zangtechnische vertolking van beide zusjes. Luister eens naar ‘In Between The Right And The Wrong’ dat een Sunny Valentine-sfeer niet kan verbergen. Het album Warrior Of The Good zweeft ergens tussen chanson en americana. Zelf noemt Annelies het “roots, woods and moods”. Maar ligt de toekomst van Cappaert dan niet ergens in jazz? Of creëert het onverwachte juist spanning? Het ontbreekt het album misschien aan meer up-tempo songs in een grote toonaard, maar dat is louter een keuze. Toch?
Als toemaatje krijg je in deze schitterende grafische uitgave (alles zelf ontworpen door Annelies!) ook nog een bonus track. Annelies schreef namelijk de titelsong voor de tv serie ‘Zie Mij Graag’, een rocksong op oude leest geschoeid. Even een complete ontnuchtering op dit wiegende melancholische album.
Getriggerd voor één van die spannende concerten in het donker: op 12/10 in Neerpelt, 21 okt. in Beernem en op 28 okt. in Heist-Op-Den-Berg. Niet te missen!

Marino Serdons (4)

Never thought a Belgian female singer could be compared with Janis Ian or Carole King. The intimate vocals on strong melodic arrangements create peace in heart and mind. Music for the quality searcher.

Curse Of Lono: As I Fell

16/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:
Valentine
Way to Mars
And It Shows
I’d Start A War For You
Kathleen
Blackout Fever
Tell Me About Your Love
As I Fell
The Affair
No Trouble
Leuven

Website Artiest:
Curse Of Lono

Vorig jaar verscheen ‘Severed’, het debuutalbum van de Londense band. Een gesmaakte entree volgens de internationale normen in het americana-genre. Voor de opvolger ‘As I Fell’ trokken de vier heren met één enkele dame naar het roemrijke Joshua Tree. Op het eerste zicht een normaal gegeven. Wat is er echter aan de hand?? Blijkbaar moet iedere respectabele muzikant dat woestijnzand geproefd hebben alvorens er iets van te kunnen bakken. Voor Curse Of Lono is het zelfs een beetje bedroevend dat ze nu reeds hun inspiratie elders moeten zoeken. Het verwondert dan nog meer dat het album afsluit met ‘Leuven’, een song die als inspiratiebron een Belgisch treinongeval van zijn grootvader betreft. Bandleider Felix Bechtolsheimer komt er eerlijk voor uit dat hij heroïne junkie was, dat gelukkig achter zich heeft kunnen laten, en uit die periode maar een paar songs heeft opgediept. ‘And It Shows’, geschreven vlak na de afkickperiode, beklijft tekstueel. Muzikaal stelt het album echter niet veel voor. Een stevige ritmesectie met af en toe een korte solo (luister naar opener Valentine) De songs teren echter te veel op saaie melancholische zang en lauwe ritmes. Geen enkele originaliteit spruit uit dit tweede album. Eén lichtpuntje: het is een mooi verzorgde uitgave, en verscheen vorige maand op Submarine Cat Records. Naar mijn gevoel een zwak album, maar ik kan ook een baaldag hebben, gezien de positieve reacties van collega’s.

Line-up:
Felix Bechtolsheimer (Vocals, Guitar)
Joe Hazell (Lead Guitar, Vocals)
Dani Ruiz Hernandez (Keys, Vocals)
Charis Anderson (Bass, Vocals)
Neil Findlay (Drums)

Marino Serdons (3)

Could their debut ‘Severed’ convince the international music press, follow-up ‘As I Fell’ has only a few songs to remember.

Malcolm Holcombe: Come Hell Or High Water

15/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Left Alone
I Don’t Wanna Disappear
New Damnation Alley
It Is What It Is
Black Bitter Moon
October Morning
Old North Side
Legal Tender
Gone By the Ol’Sunrise
Brother’s Keeper
In The Winter
Merry Christmas
Torn And Wrinkled

Website Artiest:
Malcolm Holcombe

Bekijk het hoesje van zijn nieuwste cd en je verwacht reeds enige duistere ofonheilspellende klanken. Nochtans blaakt de nu 63 jarige Malcolm Holcombe met ingevallen wangen van gezondheid, en zijn 13de album is er eentje om niet snel te vergeten. Als singer-songwriter met country/folk krijg je elke kroeg wel stil. En luistergenot genoeg met zijn zo gezegde ‘out of the blue’ songteksten. Al tokkelend op zijn akoestische gitaar krijg je een beetje inzicht in zijn ‘negatieve’ gedachtes gespijsd met humor. Op dit album wordt hij bijgestaan door zangeres/pianiste Iris Dement. Een combinatie van belegen en jong die wat lichtvoetigheid brengen. Muzikaal krijgt hij steun van Jared Tyler op dobro en mandolin. Heel wat slide ook in zijn speelstijl. ‘It Is What It Is’ klinkt rauw en zompig als militaristische laarzen in de modder. Een andere song die blijft hangen luistert naar de naam ‘October Morning’: pure Amerikaanse folk over ‘mothers rest your soul’. Hoe eenvoudig en knap een lied kan zijn! Ook ‘Legal Tender’ rijdt als een drafje door het woeste ruige landschap van drugs.
Come Hell Or High Water verschijnt op 12 oktober op Gypsy Eyes Music. Een artistieke en poëtische trip van een ondergewaardeerde singer-songwriter uit North Carolina.

Line-up:
Malcolm Holcombe (Vocals, Acoustic Guitars)
Marco Giovina (Drums, Percussion)
Jared Tyler (Dobro, Mandolin, Guitars, Vocals)
Iris Dement (Vocals, Piano)
Greg Brown (Vocals)

Marino Serdons (4)

People will never forget his sublime performances in Europe years ago. Malcolm Holcombe is one of the most respected singer-songwriters of this century. Honest music!

The Circus In Flames: Outside America

30/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Baptist
Come Out Marissa
Woke Up In The River
The Magic Kiss
Wicked Tongue
Close To Montgomery
Don’t Believe I’m The Same Man
Fall Into Line
You Call My Name
Frozen Morning

Website Artist
The Circus In Flames

Doug Andrew is de frontman van The Circus In Flames, een project dat in het midden van de jaren negentig het levenslicht zag en de band heeft al een paar albums op het actief, die ook wel goede kritieken kregen, maar met Outside America (uitgebracht bij Northern Electric) heeft Andrew en zijn basisband een erg mooi werkstuk afgeleverd. De gerespecteerde Canadese zanger-liesdjesschrijver uit Vancouver, die in een vorig leven truckchauffeur was, pende tien mooie nummers neer die allemaal verschillen in stijl, maar nooit vervelen zodat de luisteraar altijd bij de les blijft en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Erg vernieuwend is het niet, maar dit zijn spontaan gespeelde songs in een breed speelgebied tussen een mix van folk, blues, bluegrass, country en rootsrock, waarbij elk nummer tot zijn recht komt. Leuke liedjes, met soms ook intrigerende verhalen zoals de moord op JF Kennedy in ‘Don’t Believe I’m The Same Man’ en de onthoofding van Johannes De Doper in de openingstrack ‘The Baptist’, waarin we op het einde van de song nog een passage horen van ‘If I Had a Hammer’ van Trini Lopez.
Er zijn ook gastmuzikanten te gast en dat is te horen in het mooie ‘You Call My Name’, maar één van de mooiste songs is ongetwijfeld het swingende ‘Wicked Tongue’, maar zoals gezegd staan er nog wel pareltjes op. Of wat te denken van ‘Closer To Montgomery’ of ‘Woke Up In The River’. Je merkt het: dit is een album om te koesteren.

Sis Van Hoof (4 ½)

The Circus in Flames: catch them if you can, they are a pure joy to hear them play

Bobbo Byrnes: Two Sides Of This Town

9/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Angelia
Heart Like Mine
Glad
Jealous Kind
Massachusetts
Dam
Welfare Cadillac
Last Hurrah
Summer Wine
Vegas

Website Artiest
Bobbo Byrnes

Als je naar de site van Bobbo Byrnes surft, kijk je even verrast op als je op een site van The Fallen Stars terecht komt. Maar even vlug als je verrast was, klaart het ook uit. The Fallen Stars is namelijk een Americanaband rond het echtpaar Bobbo en Tracy Byrnes, aangevuld met drummer Matt Froehlich. Op ‘Two Sides Of This Town’, het solo album van Bobbo tref je dit trio trouwens ook aan. Multi-instrumentalist Bobbo neemt zowel de 6 als 12 snaren gitaar, het B3 orgel, de pedalsteel, mandoline, rhodes piano als de luidruchtige gitaarsolo’s voor zijn rekening. Voor de smaakvollere solo’s, zoals het hoesje vermeldt, zorgt Danny Ott. Voor een aantal nummers tekende Bobbo en eentje schreef hij in co-writerschap. ‘Two Sides Of This Town’ baadt ook in de Americana, maar dan wel Americana waar een stevige dosis rock aan toegevoegd werd. Dat komt meteen aan de oppervlakte in opener ‘Angelia’. Het nummer begint Americanagewijs op akoestische gitaar, maar al vlug ontrolt zich een echte Americanarocker, waarbij ik veronderstel dat de vette gitaarsolo uit Bobbo’s gitaar komt. Meteen is de toon gezet. Hier wordt serieus gemusiceerd. Vooral de songs waarin vaak rustige en meer rockende passages mekaar afwisselen, behoren tot de top. Ook tekstueel valt er volop te genieten, al moet ik eerlijk toegeven dat de knappe melodieën en schitterende arrangementen mijn aandacht voor 95 % naar zich toetrokken. Een mooi voorbeeld van de harmonieuze samenzang van Bobbo en Tracy krijgt je op ‘Massachusetts’, een nummer dat meteen blijft hangen. Bobbo is van vele muzikale markten thuis. Daarvan is het met een soulvolle intro gezegende ‘Welfare Cadillac’ een mooi bewijs van. En schenk daarbij ook de nodige aandacht aan de lyrics. Subliem nummer! Afsluiten doet Bobbo met ‘Vegas’ een powerrocksong, die al vlug om een duw op de repeatknop smeekt.
Met ‘Two Sides Of This Town’ heeft Bobbo Byrnes de brug gelegd die Americana met rock verbindt. Knap album!

Lambert Smits (4)

Handsome melodies and beautiful arrangements that connect Americana with rock. Beautiful album!

Dan Israel: You’re Free

26/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Gets You Through It
You’re Free
Back To You
Long Gone Dream
Make This Life Mine
Feeling Better
Someday You’ll Say
If I Didn’t Have You
Stay On the run
Soul Will Be Found
Porch Storm

Website Artiest:
Dan Israel

Dan Israel zou in zijn midlife-crisis zijn beland. Zijn recent album ‘You’re Free’ uit zich als een bekommernis over persoonlijke, politieke en culturele crississen. Eigenlijk doet dit er allemaal niet toe want zijn songs zijn een zoveelste streling voor het oor. Minnesota’s best singer-songwriter?
‘You’re Free’ is geen proefstuk. Dan Israel is hiermee aan zijn 14de album toe. Sommigen vergelijken hem met een Tom Petty en Bob Dylan. Het zit allemaal in catchy songs met veel inhoud. Als geen ander weet hij een nummer body te geven met zijn (akoestische) gitaar. Hij leerde zijn métier in een folkband in Chicago en een rockband in Austin. Elementen hieruit vind je terug met de viool of het hammond orgel. Dan Israel is ook niet vies van love songs, altijd in een meeslepend kleedje gestoken. Luister eens naar ‘Make This Life Mine’ dat sterker is dan een kruising van Bob Dylan en Art Garfunkel. Hier experimenteert, nee creëert, hij met viool en trompet een utopisch verlangen. Asbolute klepper op dit album is ‘Long Gone Dream’: qua sound, ritme en zang nogal seventies rock maar o zo’n knappe meestamper. Op ‘ Soul Will Be Found’ doet hij het nog eens over.
Een knappe baritonstem maakt de songs af. Het instrumentale ‘Porch Storm’ beëindigt het album in stijl. Noem het americana, folkrock of rootsrock: gewoon schitterend!

Line-up:
Dan Israel (Acoustic & Electric Guitar, Lead Vocals)
David J. Russ (Drums, Bass, Lapsteel, Keys)
Rich Mattson (Electric Guitar, Guitar Solos, Bass, Piano)
Mike Lane (Bass)
James Tyler O’Neill (Keyboards, Orgen)
Peter J. Sands (Hammond Organ)
Katie Gearty, Jenny Russ (Backing Vocals)
Jillian Rae (Violin)
Dave Hill (Drums)
Paul Odegaard (Trumpet)
Randy Casey (Slide Guitar, Baritone Guitar)

Marino Serdons (4 ½)

Everyone should listen to this album: a mix of roots, folk, rock. A lot of skills with beautiful melodies round the message. One of the best musicans of the last decade on a magnificent album!

Fandango Live: Sherwood Avenue

26/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Maybe Someday
My Side Of Life
Sherwood Avenue (instrumental)
Mister Major
Jealous Heart
One Time Too Many
Redemption (instrumental)
All You Can Gather
Awankening (instrumental)
Tears Of A Woman

Website Artiest:
Fandango

Ergens in Boutersem ligt een opnamestudio ‘Studio Fandango’. Eigenaar Dirk Lekenne produceert en stimuleert roots muziek vanuit de Vlaamse velden. Samen met vriend Luk de Graaff brachten ze onlangs hun nieuwe (5de) album Sherwood Avenue uit. Niet verwonderlijk dat na een reis in Virginia, de americana invloeden hun muzikale stempel hebben gedrukt. Zijn we daar gelukkig mee?
De vraag alleen al, houdt het antwoord in beraad. Het professionele duo wordt sporadisch luisterrijk aangevuld door even getalenteerde muzikanten (zie line-up hieronder). De songs liggen mooi in het achteroor en Luk weet met veel gevoel zijn stem te benutten. Wat is dan het probleem? Wel, ik geloof ze/het niet: Vlamingen die trachten de Amerikaanse roots na te bootsen, vallen uit die boot. Gelukkig is er een reddingsloep: hun vakmanschap. Neemt niet weg dat het een knap album is geworden. En dat start al met ‘Maybe Someday’ waar (jammer genoeg dus) de Paul Michiels sound doorklinkt. Zowel de broken ballad ‘My Side Of Life’ als het instrumentale ‘Sherwood Avenue’ blinken echter uit in muzikale perfectie. Toegegeven, schitterend. ‘Mister Major’, een funky nummer met de bluesharp van Wim Degeest, lijkt eerder een (interessante) vreemde eend in het americana geheel. Met ‘Jealous Heart’ en het met slide gitaar ondersteunde ‘One Time Too Many’ bewijst het duo het singer-songwriterschap onder de stoffige knie uit te halen. Maar het zijn toch vooral de instrumentale nummers tussen de songs die het roots album lucht geven. Afsluiter ‘Tears Of A Woman’ laat nog eens de treurige rokerige stem van Luk de Graaff horen, begeleidt met akoestische gitaar. Americana met een Europese toets! En sentiment is nooit ver weg. Hoewel, niemand hoeft hiermee akkoord te gaan.

Line-up:
Luk de Graaff (Lead Vocals, Electric & Acoustic Guitar, Bass)
Dirk Lekenne (Dobro, Slide Guitar, Electric Guitar, Mini Moog, Melodica)
Rik Volkaerts (Drums, Percussion)
Wim Degeest (Blues Harp)
Stoy Stoffelen (Drums)
Pieter Akkermans, Willem Wynants (Keys, Organ)
Sugar Queeen, Hedwig Peetermans (Backing Vocals)

Marino Serdons (3 ½)

Great musicians make great music. Luk de Graaff and Dirk Lekenne knows how to compose a sentimental americana song. Even with the European touch it takes in the heart.

Dieter van der Westen band: Me And You

19/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Driving Home
Me And You
Lay Me Down
Come Come Come
Miss You More
Sometimes
Heart Of Mine
Jesse James
Take Me Higher
Where I Belong

Website Artiest
Dieter van der Westen band

Zijn muzikale carrière startte Dieter van der Westen bij de Noord-Afrikaanse groep Kasba. Met die band scoorde hij een nummer één hit in Marokko, met toeren door Europa, Afrika en Zuid-Amerika als gevolg. Zijn drang naar Americana kon hij echter moeilijk van zich afschudden en met zijn in 2016 uitgebracht soloalbum ‘Old Oak Tree’ voegde hij de daad bij het woord. Dat album leverde hem trouwens lovende recensies op. Op ‘Me And You’ treedt Dieter aan met een complete band met daarin broer Eric op staande bas. Die aanpak schept bovendien een vollere sound. Overige gebruikte instrumenten zijn gitaren, banjo, dobro, drums en percussie. ‘Me And You’ is deels autobiografisch, maar ook een aanklacht tegen het individualisme dat momenteel de maatschappij beheerst. Individualisme dat de oorzaak is van het falen in het oplossen van problemen waar de wereld mee kampt. Individualisme dat ook hebzucht, rivaliteit en het ‘eigen ik’ vereert boven het sociale. Vanzelfsprekend resulteert dit in verhalen over liefde, eenzaamheid, relaties, verlies en dromen. Die verhalen verpakt Dieter in songs die bol staan van country, blues en Indiefolk. Zijn heerlijk emotioneel klinkende stem is zonder meer de kers op de taart. Emotionaliteit die ook nog een serieus duwtje in de rug krijgt door de viool van gastmuzikant Mirte de Graaff, die ook door Kathryn Claire op handen wordt gedragen. Het album heeft zeker internationale allures. Zonder afbreuk te doen aan de andere nummers, vind ik het folky, ietwat naar Dylan knipogende ‘Sometimes’, een heuse uitschieter. Aanstekelijk is ook de hitsige funk van ‘Take Me Higher’, terwijl zijn donkere zijde aan de beurt komt in ‘Where I Belong’. Op de traditional ‘Jesse James’ na, tekende van der Westen voor alle nummers.
‘Me And You’ is een album dat kan wedijveren met de uitgaves van zijn Amerikaanse collega’s in het genre. Een pracht van een album!

Lambert Smits (4)

After his warmly received solo album 'Old Oak Tree' in 2016, Dieter van der Westen now surrounds himself with a complete band. Country, Indiefolk and a bit of blues color the autobiographical lyrics.

Nico Rivers & The Black Grass: Tiny Death

19/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Tidal Wave
Devil’s Boots
All The Same
In The reeds
Backroads
Misty Nebraska
Oildrops
Unraveling Strand
Ghosts
The Wheel

Website Artiest:
Nico Rivers

Nico Rivers passage doorheen België was van korte duur in België. Het optreden in De Ezel te Brugge was nochtans zeer beloftevol. De band uit Boston (US) toert nu tot einde juli 2018 in Duitsland. Het is dus nog niet te laat om hen te horen schitteren met glansrijke hedendaagse popsongs. Als je alleen al het instrumentarium bekijkt, weet je dat hun stijl de americana benadert. Ingetogen emotionele songs met akoestische gitaar wisselen af met up-tempo softrock. Met de harmony vocals beweegt de band zich richting Fleet Foxes en consoorten. Maar er zit ook een mooi folksong tussen, Misty Nebraska. Nico’s scherp stemtimbre krijgt verzachting van Emily Graham-Handley. Nico Rivers is een pure singer-songwriter die met The Black Grass een mooie muzikale omlijsting krijgt. Tof ook hoe tussen de verschillende songs wat ‘alledaagse’ noise klinkt. Meestal als sfeermaker voor de song in kwestie. Sterk hoe hij zijn akoestische ballads aankleedt. Het debuutalbum Tiny Death bekoort tot in de kleinste details. Geen platte prairiezoden voor Nico & band, neen, wel originele zijwegen voor de rijkelijke composities. Deze band had eender welk festivaltent in vervoering gebracht en zelfs in romantisch vuur en vlam gezet!

Line-up:
Nico Rivers (Vocals, Guitar,Harmonica)
Alex Giorgetti (Vocals, Guitar, Keys)
Emily Graham-Handley (Vocals)
Josh Strmic (Drums)
Matt Schairer (Bass)
Peter Albert De Reyna (Upright Bass)
Chris Gooch Bloniarz (Mandolin, Organ)
Jo Cleary (Violin)
Jack Byrne (Banjo)

Marino Serdons (4)

What a great band and strong singer-songerwriter. Beautiful rich compositions that will conquer your heart. This band had enraptured any festival tent and even put it in romantic flames. Come back as soon as you can.

Gem Andrews: North

17/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Letter
Sing Your Song
Lungs
Bare
Feather & Skin
Two Lighthouses
Two By Two
Straight Lines
Medicate
Carole
Come A Long Way

Website Artiest:
Gem Andrews

De hoogdagen van de folk behoren al bijna een halve eeuw tot een ver verleden. Met de Engelse Gem Andrews behoort een heropflakkering tot de mogelijkehden. Als jong meisje kwam ze in de ban van Sandy Denny, haar eerste stappen als vijfjarige richting carrière met gitaar en zang. Kan het nog jonger? Liverpool was in die tijd nog een grauwe stad met veel criminaliteit. Een ontmoeting met Emmylou Harris tijdens haar tienerjaren betekende echter een broodnodige stimulans. Cursus songwriting in Newcastle en dan een vlucht over de oceaan naar Canada. De basis voor een eerste album was gelegd met ‘Scatter’ in 2012.
Ondertussen bracht zij, na Vancouver (2016), haar derde plaat uit (ja, ook op vinyl): ‘North’. Gem vertoeft tegenwoordig in Berlijn waar een uitwisseling van ideeën gemeengoed is. Toch kan ze de jaren in Canada niet weg steken. Ondanks haar Engelse roots, schrijft ze vooral americana en alt-country liedjes. Slide gitaar, Mandoline, Viool,…begeleiden haar poëtische teksten over armoede, mentale ziekte, over de noordelijke gemeenschap die het geloof kwijt is in de politici. Live can be hard.
Eén van de sterkste nummers is Feather & Skin, emotioneel opgebouwd met piano en viool. Kort maar krachtig. De meeste songs halen de drie minuten niet. Het album eindigt met een cover van Kate & Anna McGarrigle ‘Come A Long Way’.
Gem Andrews schetst met ‘North’ een beeld van het harde leven van de werkende mens in het noordoosten van Engeland. Zoals we verwachten van een echte songwriter. Dat zij ondertussen in Berlijn ook nog feministisch theater op poten zet, doet haar alleen maar in mijn achting stijgen. Maar traditionele Britse folk (zoals op het Topic label) zit er blijkbaar niet meer in . Jammer!

Line-up:
Gem Andrews (Vocals, Guitar, Banjo)
Nicky Rushton (Piano, Accordion, Electric Guitar, Harmony vocals)
Sarah Van Jelle (Double Bass, Harmony Vocals)
Bernard Wright (Violin, Mandolin, Harmony vocals)
Susanne Lambert (Drums, Percussion, Harmony Vocals)

Marino Serdons (3 ½)

Honest songs will survive in the mud pool. Poëtic dark songs with beautiful warm melodies brings hope, understanding and joy. Go your way, sing your song Gem!

Peggy James: Nothing In Between

13/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

We Had To Meet
X-Files
An Hour With You
Lover
Nothing In Between
Muscle Man
Gotta Have A Love
In One Ear (and Out the Other)
Ghost
Sound of Your Wheels
Fallen Snow
I Wiss You Well

Website artist
Peggy James

Peggy James, een singer/songwriter uit Milwaukee bracht zopas met ‘Nothing In Between’ haar vierde solo-studioalbum uit bij Happy Growl Records. De zangeres wordt qua stemtimbre vaak vergeleken Emmylou Harris, Bonnie Rait en Sarah McLachlan. Producer Jim Eannelli speelt ook een belangrijke rol want deze routinier bespeelt tevens heel wat instrumenten.
Het kenmerkende van dit album is dat het een mengeling is van meerdere muziekgenres zoals bluegrass, Americana, country & western, folk/rock en pop. Een mooi evenwicht van genres die perfect in mekaar passen zodat het album erg afwisselend is en dus erg genietbaar blijkt. Ook tekstueel zit het goed met eerlijke songteksten, die hun doel niet missen zoals in de intuïtieve opener ‘We Had To Meet’ terwijl ‘X-Files’ gedragen wordt door een sterke melodie. ‘Lover’ is één van mijn favorieten en doet me denken aan de Hooverphonicsound en titeltrack ‘Nothing In Between’ erg goed scoort bij de vele fans.
Blijgezind worden we van ‘Muscle Man’, een Jamaicaans reggeadeuntje en met ‘Gotta Have A Love’ gaat de diversiteit verder want dan hoor je alsnog een deuntje Johnny Cash/June Carter. Ook countrygetint klinkt het in ‘In One Ear (And Out The Other)’ waarin een mooie rol is weggelegd voor violiste Susan Nicholson. Rustiger wordt het in slowdancenummer ‘Ghost’ en het gevoelige ‘Sound Of Your Wheels’. Ook ‘Fallen Snow’ is een rustig nummer evenals slotnummer ‘I Wish You Well’, waarin Peggy James haar koffers pakt omdat het tijd is om te gaan. We zijn ervan overtuigd dat dit album beslist zal aanslaan bij vele muziekliefhebbers van het genre.

Sis Van Hoof (4)

With this fourth album she has won even more musical souls

The Furious Seasons: Now Residing Abroad

7/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Expo Line
So Sorry Adele
Easy To Find
Tethered
The Loyal Canadians
Whatnot
Fort Knox
Marathon
Airtight
Understood
The Muse
Status Quo
Come To L.A.

Website Artiest
The Furious Seasons

Samen met de band hadden ze al meer dan een handvol albums op hun naam staan maar na Look West (2016) is Now Residing Abroad (uitgegeven bij Stone Garden Record) het tweede album van de ervaren broertjes David (singersongwriter/gitarist) en Jeff Steinhart (contrabas/keys) die samen met Paul Nelson (gitaar/zang) de voorbije jaren een akoestisch trio vormen.
Het album bestaat uit 13 akoestische nummers met hier en daar een politieke inslag zoals onder meer te horen is in ‘Thetered’, ‘The Loyal Candians’ en ‘Marathon’. Zowel de vluchtelingencrisis als de situatie na de verkiezing van Trump ontbreken dan ook niet in dit album. De nummers zijn evenwel muzikaal mooi verpakt, met een combinatie van pop, folk, Americana en zelfs met een laagje jazz in de diepte zoals te beluisteren is in ‘Fort Knox’. Het album is een mooie chemie van deze drie mensen die plezier hebben in het maken van muziek met melodieuze vocalen. Het trio staat bekend om intrigerende muziek te maken, vaak met een romantische inslag. Dat wordt ook duidelijk in ‘The Muse’ een nummer van Paul Nelson met een a capella-intro en een gitaarsolo in George Harrison-stijl om te eindigen in Beach Boys-stijl. Afsluiter ‘Come To L.A’ is een speciaal nummer. “De solo’s zijn aanzienlijk sneller dan de zangpartijen en dat is wat past bij dit nummer want het lied gaat over de chaos van een echtscheiding”, zegt David Steinhart over deze song.

Sis Van Hoof (4)

There is passion and attention for every detail of this album

Son Of The Velvet Rat: The Late Show

15/6/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Little Flower
Copper Hill
Surfer Joe
Moment Of Fame
Lovesong No 9
Do You Love Me?
Friends With God
Sweet Angels
Another Glass Of Champagne
Franklin Avenue
Carry On

Website Artiest
Son Of The Velvet Rat

‘Dorado’ het vorige album van het Oostenrijkse duo Georg Altziebler en echtgenote Heike Binder, was een aangename kennismaking. Het donkere in de met folk, Americana en rock doorspekte sound, greep je bij de keel. Stiekem vroegen wij ons destijds af, of de band dit desolaat gevoel ook live zou kunnen overbrengen. Het leek wel of Son Of The Velvet Rat onze gedachten kon lezen, want ‘The Late Show’ werd live ingeblikt. Dit gebeurde op drie locaties, namelijk in Oostenrijk, Duitsland en California. De nummers stammen grotendeels uit ‘Dorado’, maar ook uit eerder uitgebrachte albums als ‘Firedancer’ en ‘Red Chamber Music’ werd, zij het in mindere mate, geput. Nu, zelden zorgt een live album voor een meerwaarde, maar als het dan toch gebeurt, dan geeft het een andere en hogere dimensie aan het repertoire. En dat is wat gebeurt op ‘The Late Show’. Die eer valt de sober gebrachte opener ‘Little Flower’ al meteen te beurt. Het stopt daar echter niet. Bijgestaan door Dominik Krejan op Fender Rhodes piano, Felix Krüger en Muck Willmann op drums, musiceren Georg en Heike op uitzonderlijk hoog niveau. Hier wordt niet zomaar een live concert afgewerkt. Passie en vakmanschap gaan hier hand in hand en zorgen voor een mooi samengaan van folk, Americana en rock. Het eigen geluid wordt ook mede bepaald door de ietwat hese stem van Georg, die mysterieus en betoverend kan klinken. Dit album kent geen enkel zwak moment, daarvoor is de diversiteit aan genres te boeiend.
Heb je ‘Dorado’ al in de platenkast staan, laat je dan niet afschrikken door de overlappingen op deze ‘The Late Show’. Live klinkt Son Of The Velvet Rat namelijk nog stukken indrukwekkender. Onze wens is in ieder geval om eens een concert van deze topband te mogen bijwonen.

Lambert Smits (4 ½)

Great live recording from a band that already impressed last year with the album 'Dorado'. Americana, folk and rock at its best!

Phil Cook: People Are My Drug

15/6/2018

title 0

Tracks:

Steampowered Blues
Tide of Life
Miles Away
Another Mother's Son
He Gives Us All His Love
Now That I Know
Tupelo Child
Deeper Kind
Life

Website Artiest
Phil Cook

Singer-songwriter, gitarist, banjo en pianovirtuoos Phil Cook komt uit Durham, NC. Hij groeide op in de Upper Midwest en heeft zich daar heeft muzikaal ontwikkeld. Hij is een voormalig lid van de freaky folk band Megafaun. Voor dat project speelde hij ook bij DeYarmond Edison, een band onder leiding van Bon Iver 's Justin Vernon, en speelt ook in de band Gayngs en de Vernon-fronted Shouting Matches. Cook is dan ook beïnvloed door diverse muziekstijlen en artiesten waaronder Bill Evans , Bruce Hornsby , Keith Jarrett , Jerry Douglas , Ry Cooder , Greg Leisz , John Kamman en Bill Frisell. Zijn eerste soloalbum ‘Hungry Mother Blues’ werd vrijgeven in 2011. Zijn tweede soloalbum, 'Southland Mission' uit 2015 komt misschien wel het dichtst in de buurt van wat 'het geluid van John Kamman' wordt genoemd. De track 'Great Tide' uit de release ‘Southland Mission’ bevat dan ook al die invloeden die hij als tiener ontdekte in de platencollectie van zijn vader. Nu heeft hij samen met zijn band The Guitarheels, existerende uit drummer JT Bates, bassist Michael Libramento en pianist James Wallace het radicale album ‘Peopla Are My Drug’ te promoten. In de openingssong ‘Steampowered Blues’ komt zangeres Tamisha Waden het gezelschap vervoegen. De swingende piano en vibratogitaar geconstrueerde song is slecht de voorloper van het knappe ‘Tide Of Life’ en het akoestisch geïnstrumenteerde ‘Miles Away’, een duet met Amelia Meath. Het rustig opbouwende ‘Another Mother’s Son’ groeit uit tot een knappe Americana song dat met een hemelse gospel outro is ingekleurd. En ook Randy Newman’s ‘He Gives Us All His Love’ kan ons meer dan bekoren. Net zoals het country geënthousiasmeerde ‘Now That I Know’ dat met overheerlijke banjotunes en vioolarrangementen is ingekapseld. ‘Tupelo Child’ is een ballade die in aangenaam contrast staat met het meest opwindende nummers op het album, ‘Deeper Kind’ en de alternatieve afsluiter
maar o’zo spreekwoordelijke afsluiter ‘Life’, origineel van Allen Toussaint.

Philip Verhaege (4 ½ )

Phil Cook is one of the most exciting folk and Americana artists of the moment. With some clever female guests, and his tight band are these numbers sounds perfectly. Strong release!

Blind Lemon Pledge: Evangeline

14/6/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Buley’s Farm
Jennie Bell
Brimstone Joe
Midnight Assignation
Go Jump The Willie
The Language Of Love
Ham And Eggs
How Can I Still Love You
You Had Me A Goodbye
Evangeline

Website Artiest
Blind Lemon Pledge

Vorig jaar leverde Blind Lemon Pledge, het alter ego van James Byfield, samen met een handvol ‘friends’ het aangenaam klinkend album ‘Backwoods Glance’ af. Het album boorde genres als blues, jazz, country, folk en rock & roll aan die door Pledge op een eigen manier door elkaar gekneed werden. Op zijn recent uitgebracht ‘Evangeline’ houdt hij deze traditie in eer, maar heeft hij de hulp van ‘friends’ niet langer nodig. Multi-instrumentalist Blind Lemon Pledge neemt hier namelijk alle arrangementen voor zijn rekening en alle instrumenten worden door hem bespeeld. Pledge is een bluesman in hart en nieren. Openen met een van slidegitaar en mondharmonica voorziene worksong als ‘Buley’s Farm’ zet je gehoor dan ook meteen op scherp. Byfield houdt van verschillende genres en bij opvolger ‘Jennie Bell’ wisselt hij het geweer resoluut van schouder, met een pracht van een folky Americanaballade als resultaat. En ook zijn stem stuurt hij alle windrichtingen uit, maar steeds de richting uit van de sfeer die het nummer vraagt. Dat uit zich in het van smooth jazzyfeel met bluesritme wisselende ‘Brimstone Joe’ waar zoetgevooisd en rauw mekaar ontmoeten. Southern rockend raast hij, gedreven door een messcherpe gitaarsound over de highway in ‘Midnight Assignation’ om op Latin salsa wijze aan te komen op ‘The Language Of Love’. Voor een jazzy croonergevoel zorgen dan weer ‘Ham And Eggs’ en ‘How Can I Still Love You’.
Eindigen doet Pledge zoals hij begon, zichzelf op akoestische slidegitaar begeleidend, mijmerend over de verloren liefde van ‘Evangeline’.
Dit album barst van de diversiteit en laat horen dat Blind Lemon Pledge zich zo gezond als een vis voelt in de momenteel maar al te vaak in onfrisse toestanden verkerende muzikale wateren. ‘Evangeline’ is een klasse album van een groot artiest, eentje dat een aparte plaats verdient in de platenkast, zodat het vlug kan gevonden worden.

Lambert Smits (4 ½)

On this album, Blind Lemon Pledge takes care of all arrangements and plays all instruments in the most diverse music genres. Blues, jazz, Americana, Latin salsa and a bit of rock, all brought with passion and craftsmanship. Sublime album!

I See Hawks In L.A. : Live and Never Learn

14/6/2018

Detail Album

Tracks:

Ballad For The Trees
Live And Never Learn
White Cross
Stoned With Melissa
Poour Me
Planet Earth
The Last Man In Tujunga
Singing In The Wind
My Parka Saved Me
King Of The Rosemead Boogie
Tearing Me In Two
Spinning
The Isolation Mountains
Stop Me

Website Artist
I See Hawks In L.A.

Met ‘Live and Never Learn’ werd zopas het achtste album ter wereld gebracht van I See Hawks In L.A., een Californische countryband met een wat ongewone naam, die het levenslicht zag in 1999 en in datzelfde jaar al een debuutalbum opnam. Onder andere met medewerking van Dave Alvin, één van de legendarische Blasters.
Na ‘Mystery Drug’ (2013) moest er vijf jaren gewacht worden op nieuw materiaal maar dat had zijn redenen. In die periode verloor frontman Rob Waller (lead vocals and acoustic guitar) zijn moeder en ook zijn trouwe kompaan Paul Jacques (guitars and vocals) verloor recent zijn beide ouders. De band bestaat verder uit Paul Marshall (bass and vocals) en Victoria Jacobs (drums, lead vocals). Het album van deze vierkoppige countryrockband bestaat uit 14 originele songs, waarvan de meeste nummers geschreven werden door het duo Paul Jacques-Rob Waller. Tevens deed de band beroep op gastmuzikanten Richie Lawrance (accordion/piano), Dave Markowitz (fiddle), Danny McGough (orgel/synth), en Dave Zirbel (pedal steel).
Het album doet ons een beetje denken aan Crosby, Stills, Nash & Young en ook een flardje Eagles omwille van de mooie meerstemmige samenzangen, maar verder gaat die vergelijking wel niet op. The Hawks brengen avontuurlijke songs, soms ingekleurd met een flinke scheut humor. De rocksong ‘Last Man In Tujunga’ is daar en mooi voorbeeld van. Midden in deze song komt een flard ‘Satisfaction’ (Stones) langs waarna de song verder gaat alsof er niets gebeurd is. Ook ‘My Parka Saved Me’ eindigt grappig en vertelt het verhaal van de drumster Victoria Jacobs, die een ongeluk heeft gehad. Ze vertelt het verhaal in droge kort zinnen, waarna de overige bandleden telkens antwoorden op haar zinnen en hun versie van de feiten geven en gaandeweg nemen ze de song over, tot grote consternatie van de drumster. Grappig, vooral de manier waarop het gebracht werd. Maar er staan nog mooie dingen op zoals titeltrack ‘Live and Never Learn’, een swingende countrysong en ‘Singing in The Wind’ (mooie akoestische gitaarsolo). Countryballad ‘Poour’ is dan weer een zweverige song en ook ‘White Cross’ is een ingetogen song. Bluegrassgeluiden horen we in ‘Tearing Me In Two’ en jawel een beetje psychedelische geluiden horen we in ‘Spinning.’ Persoonlijk houden we meer van het snellere werk met een vleugje rock zoals ‘Stoned With Melissa’, ‘Last Man In Tujunga’ en ‘King Of The Rosemead Boogie’. Je merkt het: iedere muziekliefhebber kan ergens wel zijn gading vinden in de vele songs. Prima album van een groep met een al te moeilijke naam.

Sis Van Hoof (4)

This is honest music with a good dose of humor

Cowboy Junkies: All That Reckoning

9/6/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

All That Reckoning (Part I)
When We Arrive
The Things We Do To Each Other
Wooden Stairs
Sing Me A Song
Mountain Stream
Missing Children
Shining Teeth
Nose Before Ear
All That Reckoning (Part 2)
The Possessed

Website Artiest
Cowboy Junkies

De laatste worp van Cowboy Junkies dateert al van 2012 met het mooie ‘Wilderness’. Op 13 juli verschijnt hun nieuwe studio album ‘All That Reckoning’. Nog steeds een Canadees familiegebeuren van de familie Timmins met jeugdvriend Alan Anton op bas. Zus Margo pakt je onmiddellijk in met haar softe folk vocals: verhalend, innemend, ingetogen en bijwijlen sinister. Een paar songs die sterk aanleunen bij het vroegere werk. ‘Sing Me A Song’ echter grijpt je dan bij de keel in een psychedelische swirl. Een voorbode voor een serie krachtig gefundeerde songs met elektrische viool en spacesounds op de achtergrond (‘Missing Children’, ‘Noise Before Ear’).
Herinner je hun classic album The Trinity Session uit 1988, opgenomen in een kerk. Een mysterieus folkalbum dat rust en reflectie uitstraalde. Na 30 jaar hebben de Cowboy Junkies weer zo’n voltreffer, maar energieker. Op ‘All That Reckoning’, een titelsong in twee delen, laat de band hun persoonlijke politieke en sociale bewogenheid horen. Het hele album verwijst trouwens naar hun relatie met het wereldgebeuren. Voorlopig kan je alleen de titelsong in preview beluisteren op youtube. Hou echter 13 juli in de gaten of doe een voorbestelling bij je platenboer.

Line-up:

Margo Timmins (Vocals)
Michael Timmins (Guitars)
Peter Timmins (Drums)
Alan Anton (Bass)

Marino Serdons (4)

Six years after ‘Wilderness’, Cowboy Junkies give the listener a personal view on the fragile world. On the one hand soft, quiet and reflective (like we know), on the other hand full with energetic sounds. Strong!

Dumont (feat. Elliott Murphy)

7/6/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

100 Years
Big Bear Street
Stay A While
Start Living Now

Website Artiest:
Starman Records

Limburg is een klein paradijs voor aanstormend talent. Cultuur barst uit haar voegen in de voormalige mijnstad Genk. De Genkse americana band Dumont kon de vermaarde singer-songwriter Elliot Murphy strikken om mee te werken aan hun debuut EP.
Zanger/gitarist/songwriter Johan Dengis weet perfect hoe een songstructuur kan op slagen heeft. Een steuntje van de in Parijs wonende Elliott Murphy, idool van Dumont, mondde uit in vier meeslepende songs. Het Antwerpse Starman Records kon niet wachten met de release en trok er zelfs twee singles uit: ‘100 Years’ komt krachtig gebalanceerd uit de hoek en de ballad ‘Stay A While’ zal nog lang nazinderen. De mondharmonica in ‘Big Bear Street’ wordt adembenemend gestuurd door Elliott himself. De americana sfeer wordt nog eens benadrukt door de steel pedal gitaar van Davy Jansen. Indien niet overtuigd van hun talent, op vrijdag 22 juni 2018 kan je ze gratis beluisteren op Genk On Stage. Vermoedelijk in het gezelschap van de guru himself: Elliott Murphy.

Line-up:
Johan Dengis (Zang, Gitaar)
Dirk Ulenaers (Gitaar)
Michel Wouters (Drums)
Albert Claesen (Bas)

Gastmuzikanten:
Davy Jansen (Steel Pedal Guitar)
Pino Pino Guarraci (Piano)
Elliott Murphy (Mondharmonica)

Marino Serdons (4)

Johan Dengis of the band Dumont knows how to write strong songs. With (and without) the support of Elliott Murphy they succeed to play the real americana stuff. Interesting release on Starman Records.

Sawdust & Rust: Leaving A Memory

29/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Caroline
Room Enough
Tumbling Dice
The Shade Of Your Skin
Hurricane
Small Shell From The Sea
Out On A Limb
Mellow
Leaving A Memory
Forgetting You

Platenlabel
Tutl Records

Labelnummer
Geen

Distributie
Niet meegedeeld

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Sawdust & Rust
Patrick Rydman

Terugtrekken op de Faroer-eilanden kan romantisch klinken, voor de Zweed Patrick Rydman was het alvast een bron voor liefdevolle inspiratie. De singer-songwriter pende ((hij liet zo wat iedereen in zijn buurt meeschrijven maar toch vooral met de FaroerBenjamin Petersen) tien songs bij elkaar tussen de liters bier en de kilo’s gefermenteerd schaap. Leaving A Memory mocht via het Tutl-label de oversteek maken naar het grote publiek.
Stilte, zuivere lucht en goed gezelschap zijn echter geen garantie voor indrukwekkende prestaties. De songs meanderen door de liefdesperikelen en de natuurfenomenen. Echter nooit boeiend zoals de werkelijkheid, bij wijlen zelfs saai. Het album start met ‘Caroline’, over het onderwerp hoef ik geen tekeningetje te maken, dat nogal folky overkomt door de banjo. ‘Room Enough’ gaat dan weer de americana toer op. We zitten op een godverlaten eiland dat tot Denemarken behoort en we schrijven een americana-song? Met Tumbling Dice voel je dat hij de bluesstour wil opgaan, maar evolueert de song toch naar een Eurovisiesong Festival nummer. Met wat zoekwerk kom je tot de vaststelling dat die Patrick Rydman een jazz/musical basis heeft en vooral schrijft in opdracht, over de genres heen.
Genoeg gezaagd, hier en op het album. De beste songs zijn deze waarin hij met akoestische gitaar zijn ding doet: folksongs al dan niet met een rockbegeleiding. ‘The Shade Of Your Skin’ of ‘Forgetting You’ benaderen hun doel. En ook de titelsong ‘Leaving A Memory’ zal de familie melancholisch blijven onthouden. Jij ook ??

Line-up:
Patrick Rydman (Lead Vocals, Acoustic Guitars, Percussion, Keys, Trumpet, Bass)
Benjamin Petersen (Electric and Acoustic Guitars, Keys)
Mikael Blak (Electric Bass)
Knut Haberg (Keys)
Per L; Hojgaard Petersen (Drums)
Gustav Bäcklin (Banjo)
Olof Skoog (Sax)
Elin-Louise Ahlberg, Sofia Ekberg (Backing Vocals)

Marino Serdons (2 ½)

Leaving A Memory was written on the Faroer Islands, together with a lot of friends. So it’s not really a solo-album. However, the best songs are the acoustic folkie ones.

Matthew O’Neill: Trophic Cascade

22/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bridge Builder
Golden Boy
Ain’ t No Way
Poisoning The Well
Gates
Louisiana
Stand Tall
1000 Years
Alzheimer’s Blues
There You Go Again
Breakstride
Telepathy
Tunkashila
Relaunching

Platenlabel
Underwater Panther Coalition

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Hemifran

Website artist:
Matthew O’Neill

Je hebt zo van die albums die je moeilijk kan doorgronden. Dit exemplaar van de singer-songwriter Matthew O’Neill is niet de meest toegankelijke plaat en ook een wat bizar album, dat we meerdere keren moesten beluisteren alvorens er vat op te krijgen. Mythische nummers, vaak met een psychedelische flard folk, soul, country, blues en Americana. Maar we moeten toegeven dat er toch een aantal pareltjes tussen de veertien(!) nummers zitten. ‘Trophic Cascade’ is het vierde album van Matthew O’Neill na ‘Mayan Number’ (2011), ‘Harbors Delight’ (2012) en ‘Campfire Cook’ (2015), waarmee hij zich in de belangstelling speelde. Dit vierde album is meteen de debuutrelease van Underwater Panther Collection.
Van dit album gaat overigens 50% van de winst naar organisaties die zich richten op de bescherming van de aarde en met name op inheemse rechten en behoud. Het album straalt overigens de sfeer uit van een tijdloze reis naar een hut in het bos. Dat is eigen aan Matthew O’Neill, die zich vroeger bezighield met nomadische activiteiten in afgelegen boerderijen in nationale bossen en indiaanse reservaten.
Titeltrack ‘Bridge Builder’ is een stevige opener met een boodschap waarin we de sound van David Byrne (ex-frontman van Talking Heads) herkennen onder begeleiding van een gospelkoor. Met ‘Alzheimer’s Blues’ treffen we nog een song met een mokerslag, ondersteund met een bekoorlijke blazerssectie, samen met het wat soul- en jazzystemmige ‘Louisiana’ en het leuke countrygetinte ‘’Breakstride’. Vier prachtige songs overigens in dit album dat vooral bestaat uit heel wat dromerige, ingetogen songs zoals onder meer ‘Gates’, ‘1000 Years’, ‘Telepathy’ en ‘Tunkashila’. De muziek is en blijft moeilijk te omschrijven, maar het staat buiten kijf dat de frontman een heel arsenaal van muzikanten achter zich heeft, die mooie muzikale deuntjes combineren met allerlei speciale instrumenten. Persoonlijk vind ik dat er met 14 tracks te veel nummers van hetzelfde genre op het album staan. Met een beperktere songkeuze had wellicht de boodschap nog beter tot zijn recht gekomen.

Sis Van Hoof (4)

A handfull of beautifull songs makes this album enjoyable.

Track Dogs: Kansas City Out Groove

21/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Deep End
Dead to Rights
Gonna Get My Way (feat. The Barefoot Movement)
Everything Went South
A Lucky Man in Kansas City
Find Me a Rose
Born in Love
I Don’t Wanna Ruin It
Papa Joe (Life on All Fours)
My Big Payday
Long Gone

Platenlabel
Mondegreen Records

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
G Promo PR

Website Artiest
Track Dogs

Niettegenstaande de Track Dogs oftewel de speurhonden, of racehonden - de oorsprong van of inspiratie voor de groepsnaam is ondergeschrevene niet geheel duidelijk (voetnoot 1) – is samengesteld uit driekwart Europeaan en één kwartje Amerikaan, bejubelen deze heerschappen toch het Amerikaanse Kansas. Althans afgaande op de albumtitel.

‘Kansas City Out Groove’, zo heet het laatste wapenfeit van dit tien jaar geleden in Madrid opgerichte kwartet. En eerlijk gezegd … dit is eraan te horen. Zowel het feit dat ze al 10 jaar hadden om op elkaar ingespeeld te geraken, alsook de ‘Spaanse’-connectie. Hun eindproduct is een zomerse, frisse, opzwepende feelgood plaat geworden. Geen ruimte voor instrumentale zwartgalligheid. De Track Dogs toverden met hun ritmische vrolijkheid zowaar een glimlach op de tronie van uwe dienaar. Wat een presentatie an sich is. Voor de aandachtige lezer die op basis hiervan een lang-leve-de-lol-album verwacht … niet te snel oordelen. Tekstueel wordt er hier en daar gezorgd voor tegengewicht voor deze ‘gespeelde’ leute.

Waar doen de heren Track Dogs ons aan denken? Aan zwoele zomerse avonden, cocktails, strandbars, guirlandes, … kortom aan de leuke dingen des levens … Op muzikaal vlak komt de zorgeloosheid van de Track Dogs in de buurt van de Manu Chao’s, de Gogol Bordellos en op sommige vlakken zelfs aan de Gabriel (Riossen) van deze wereld. Met andere woorden een heerlijke Ameri-Latino-mix met – voor de liefhebbers – het volgende recept: één kwart Americana, twee delen Latino, een forse scheut snaren en het geheel met smaak aangelengd met een portie blazers…

Laat de zomer maar losbarsten. Uw recensent is er, dankzij de Track Dogs, volledig klaar voor!

(voetnoot 1) Enig track-dog-werk (in de zin van speurhondenwerk) leert ons dat de groepsnaam wordt gekoppeld aan de ondergrondse wereld onder de New Yorkse ondergrondse.

Jan Coonen (4)

The Track Dogs are in, let the summer begin! Feelgood festival music!

Annie Keating: Ghost Of The Untraveled Road

14/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Ghost of the Untraveled Road
Forever Loved
Kindness of Strangers
Sting of Hindsight
Forget My Name

Platenlabel
8th Street Records

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
G Promo PR

Website Artiest
Annie Keating

Gechronometreerd daar lijkt het productieproces van de New Yorkse (Brooklyn) Annie Keating op. Bij grootwarenhuisketen Lidl zouden ze er niet mee lachen! Wat een werkdruk! En wat een werkmerrie is tante An! Probably the hardest working woman in singer-songerwriter-business. Eat that wijlen James Brown! Keating laat namelijk met ‘Ghost Of The Untraveled Road’ voor de 8ste maal op 14 jaar tijd een werk(je) van de band rollen. En we stellen u gerust, alvorens u de wenkbrauwen fronst en de nog niet zo heel vreemde vraag: ‘levert dit dan wel enige kwaliteit op?’ stelt … Neem het van ons aan: Annie is een door de wol geverfde ambachtsvrouw. Kortom, met die kwaliteit zit het wel snor!

Op ‘Ghost Of The Untraveled Road’ grossiert Annie - die qua stemgeluid al eens aan een iets-ruigere versie van Nancy Griffith doet denken - in prachtsongs. Het vergelijk met Griffith is uiteraard een compliment. Associëren met het prille werk van Springsteen en Waits zal evenmin vernietigende blikken opleveren. Net zoals bij de voornoemde groten van het muziekfirmament is Keating enorm bedreven in het schrijven van ‘verhaaltjes’ op een ‘bodempje’ van heerlijke snarenmuziek. Een ietsiepietsie verbeeldingskracht en inlevingsvermogen … en men zou kunnen zeggen dat Annie geen muzikante, maar een filmmaker is! Wat wederom op de meest complimenterende wijze bedoeld!

Vijf nummers, één voor één ontsproten aan het meesteressenbrein van Keating, maken van ‘Ghost Of The Untraveled Road’ een meer dan knap epeetje. Een ware aanrader voor fans van nummers die doen wegdromen en de 8mm projector in de fantasiewereld opstarten.

Jan Coonen (4)

‘Ghost Of The Untraveled Road’ – 5 little subtle movies, combined with a magnificent soundtrack. Or vice-versa!

Pharis and Jason Romero: Sweet Old Religion

9/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sweet Old Religion
Stitch In Time
Salt & Powder
Old World Style
Age Old Dream
The Salesman
You Are Shining Light
You Are The Best Thing
Leave The Garden Gate Open
Come On Love
Babes, Mothers & Fathers

Platenlabel
Lula Records

Labelnummer
Lula1805

Distributie
Bertus

Promo-agent
Lucky Dice Music

Website Artiest
Pharis and Jason Romero

Het koppel Pharis and Jason Romero hebben het amper 700 inwoners tellende Horsefly, BC als thuisbasis. Naast het opvoeden van hun twee kinderen maken zij er banjo’s en spelen en onderwijzen zij er de meest diverse vormen van rootsmuziek. Met succes trouwens, want zij mochten reeds een Juno Award, de Canadian Folk Music Awards en de Western Canadian Music Award in ontvangst nemen. De opnames van ‘Sweet Old Religion’ gebeurden in de tijdelijk tot studio omgetoverde banjoshop. Gedurende de hele opnametijd, die acht dagen in beslag nam, leefde de ganse ploeg bij het duo thuis. Om de sfeer van de plaats eventjes te schetsen, de ploeg zag er wolven, at heerlijk veganistisch en dronk er artisanale koffie. Een idyllische setting voor deze prachtige akoestische muziek. Muziek die zowel in het verleden als in het heden geworteld is. Zowel authentieke folk, oude blues, jazz uit de twintiger jaren als countryrock zorgen voor een unieke sound. Die sound creëren zij samen met gastmuzikanten op bas, baritongitaar, fiddle, drums en mandoline. Hoopgevend zijn ook de teksten die één en al positivisme uitstralen. Geloof in het leven, een betere wereld ondanks de vaak teleurstellende vaststellingen, de scheppende kracht die iedereen in zich heeft, familiaal geluk en het in vraag stellen van het consumptiegedrag, zijn de voedingsbodems voor de lyrics. Perfectie alom, want ook vocaal komen Pharis en Jason verdomd sterk uit de hoek. Dat doen ze zowel individueel als in de duetten.
Het zou dan ook unfair zijn om bepaalde songs te nomineren, want laat ons duidelijk zijn alle 11 originele nummers zijn onverwoestbaar en eigenlijk had dit album aan ‘verplichte kost voor liefhebbers van sublieme akoestische muziek’ als recensie, meer dan voldoende.

Lambert Smits (5)

'Sweet Old Religion' offers both traditional folk, old blues, jazz from the twenties, seventies country rock, and amazing vocals in a delightful acoustic setting. A must have for fans of great music!

Ben Bostick: Hellfire

4/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

No Show Blues
Hellfire
No Good Fool
Blow Off Some Steam
It Ain’t Cheap Being Poor
Tornado
The Other Side Of Wrong
Work, Sleep, Repeat
How Much Lower Can I Go
Feeling Mean
The Outsider

Platenlabel
Simply Fantastic Music

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
KG Music Press

Website Artiest
Ben Bostick

Vorig jaar debuteerde Ben Bostick met een naar hem genoemd album en wist hij meteen onze appreciatie in de wacht te slepen. De in Americana en rootsmuziek gewortelde nummers voorspelden een mooie toekomst voor deze singer/songwriter. Een toekomst die hij nu reeds uitbouwt met opvolger ‘Hellfire’ en die een beetje anders klinkt dan wij verwachtten, maar daarom niet minder interessant, integendeel zelfs. ‘Hellfire’ bevat namelijk 11 rauwe nummers, die tijdens live concerten het drinkend publiek al vlug joelend doet participeren. Misschien een beetje vreemd, maar het is net die sfeer die Bostick op dit album wou inblikken. In de studio namen de heren dan ook plaats in een cirkel en speelden live, zonder hoofdtelefoons, gebruik makend van stagemonitors het album in. Een setting die vruchten afwerpt, want ‘Hellfire’ geeft verdomd goed de beoogde sfeer weer. Aftrappen doet hij met ‘No Show Blues’. De snedige gitaar, Bens rauwe stem en de donkere beat van deze bluesrocker, zetten je rechtervoet al dadelijk aan het werk. En meteen heeft Bostick zijn eerste punt binnen. Maar Ben laat het niet bij dat ene punt. Met de titeltrack, een uptempo Americanasong, opgesmukt met een ‘call and response’ spelletje, krijgt hij het dronken barpubliek zeker aan zijn zijde en zet hij de keet meteen in vuur en vlam. Van interactie tussen artiest en publiek gesproken, kan deze song tellen. Hopelijk heeft de lokale bar een dansvloer want ‘No Good Fool’ en ‘Work, Sleep, Repeat’ schreef Ben voor de nog steeds in aantal groeiende liefhebbers van ‘line-dancing’. Tijd om op adem te komen, gunt hij je niet. De titel ‘Blow Off Some Steam’ zet je dadelijk op het verkeerde been. Stoom aflaten, geen probleem, maar dan wel ‘the rocking way’. Gelukkig kan het allemaal wel op een humoristische manier. Humor té over, en dan nog wel a la New Orleans, inclusief de bij het genre horende piano, ramt hij door je speakers in ‘It Ain’t Cheap Being Poor’. Tijd voor ballades heeft Ben niet. Trouwens die zouden ook niet gedijen in deze ruwe, donkere, van alle franjes ontdane playlist. Nog één keer vliegt hij er keihard in met ‘The Outsider’, waarna onze wijsvinger als vanzelf op de repeatknop drukt.
Met ‘Hellfire’ slaat Ben Bostick een nieuwe weg in. Een weg, die zijn optredens ambiancevol en legendarisch zal maken en waarvan je op dit album een niet te versmaden voorsmaakje krijgt. Een voorsmaakje dat al vlug naar meer van dit vraagt.

Lambert Smits (4 ½)

A cozy bar, a willing bartender serving the necessary drinks and Ben Bostick and band on stage. You don’t need more for an entertaining raw and real Americana evening. And calling and shouting is allowed. ‘HELLFIRE, HELLFIRE!’