Category: Americana

The Ebony Hillbillies: 5 Miles from Town

18/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Hog Eyed Man
Wang Dang Doodle
Darling Corey
I Can’t Make You Love Me/Zyx
Carroll County Blues
Cream/I’m on My Way to Brooklyn (Yes indeed)
Another Man Done Gone (Hands up Don’t Shoot)
I’d Rather Be a Nigga than a Po’ White Man
Fork in the Road
Oh wat a Time!
Where He Leads Me (I Will Follow)
Five Miles from Town

Website Artiest
The Ebony Hillbillies

De laatste Afro-Amerikaanse strijkersband in de USA is deze Ebony Hillbillies. Vocalist en violist Henrique Prince uit Harlem is de oprichter ervan, en na een auditie voor een bluegrass band ontmoette hij Norris Washington Bennett, die zijn partner zou worden. Samen begonnen ze dus met een sound die aan jazz voorafgaat, en ondertussen is die band uitgegroeid tot een 7 koppige groep. In hun muziek zitten elementen verweven uit pop, country, bluegrass, folk, rock en jazz. Je voeten gaan meestampen op hun sound van banjo, viool, percussie, wasbord en hun mix van instrumentale en gezongen nummers. Op hun vijfde album is opener ‘Hog Eyed Man’ zo’n opgewekte instrumental, die me wat doet denken aan conwboymuziek. Een cover van Willie Dixon’s ‘Wang Dang Doodle’ volgt daarop, en iets verderop staat een cover van Bonnie Raitt’s ‘I Can’t Make You Love Me’. Op ‘Another Man Done Gone (Hands up Don’t Shoot)’ wordt politieke commentaar gegeven op het schietgedrag van politie op Afro-Amerikanen. Overal hoor je een ruwe, akoestische sound, die net zo goed kon opgenomen geweest zijn op een veranda. Als je terug naar de roots wil, dan is dit zeker een aanrader!

Patrick Van de Wiele (3½)

If you want to go back to the roots, than this is something for you!

Ripoff Raskolnikov Band: Small World

18/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sharks
The Way The Wind Blows
Inuit Girl
Blue Afternoon
People
So Much Water
Thang
Ada
Small World
Small Town Beauty
I’ ll Walk Away

Website artist
Ripoff Raskolnikov Band

Ludwig Knoglinger is zijn ware naam, maar hij is in zijn thuisland Oostenrijk bekend als Ripoff Raskolnikov en deze gitarist en singer-songwriter klinkt van naam misschien bekend bij liefhebbers van Ian Siegal. De veelzijdige Brit heeft zelfs een boon voor deze excentrieke muzikant en schat hem hoog in. Siegal nam in het verleden met ‘Horse Dream’ (van het album Swagger) en ‘Temporary’ (One Night In Amsterdam) overigens twee nummers op van deze troubadour, die vooral in Hongarije veel bekendheid geniet. Maar in de Lage Landen is hij nog vrij onbekend, maar daar zou in de nabije toekomst wel eens verandering in kunnen komen want er wordt verwacht dat hij op tournee komt in onze contreien. Samen met zijn band draait Ripoff immers al meer dan een decennium mee in het circuit en heeft hij al heel wat albums op zijn naam staan sinds zijn eersteling ‘Wear and Tear’ (1995). Maar met zijn schitterende band is ‘Small World’ het vierde album in deze bezetting na ‘Everything is Tempory (2006), ‘Last and Found’(2010) en ‘Odds and Ends’ (2016). Ripff Raskolnikov wordt begeleid door drummer Lajos Gyenge, bassist Laca Varga en pianist (en tevens medetekstschrijver) Nagy Szabolcs. Een geweldig trio muzikanten.‘Small Wordl’ bevat elf nummers en is zeker een album dat menig liefhebber van het genre americana, vooroorlogse blues en Britse folk zal behagen. Ook de fans van Tom Waits zullen dit kunnen smaken want ook Ripoff heeft bij momenten een licht schraperige stem. Vaak zijn de nummers een verzameling van songs met een boodschap met sterk gefixeerde nummers die vaak gaan over protest en meermaals in de ik-vorm zijn geschreven. De uitstekende opener ‘Sharks’ is daar een voorbeeld van waarin hij de problematiek van de bootvluchtelingen aan de kaak stelt met een link naar de politieke leiders (sharks). Eén van mijn favoriete songs begint rustig maar klimt gaandeweg naar een climax komt, mede door een uitstekende saxsolo. Die lijn ligt ook in het ritmische ‘The Way The Wind Blows’, een groot verschil met het dromerig vertellende ‘Blue Afternoon’. Ook ‘So Much Water’ is een meeslepende song met een mooie pianopartij in het middenstuk. Vreemde eend in de bijt is misschien wel ‘People’, een song met een ska-reggaegehalte, maar leuk klinkend met een frisse gitaarsolo. Titelsong ‘Small World’ is ook zo’n mooi nummer met een verwijzing dat de wereld kleiner wordt naarmate je ouder wordt. We onthouden hier ook de pianopartijen die het allemaal nog mooier maken. Ook het slotnummer ‘I’ll Walk Away’ is een pakkend nummer dat een bepaalde sfeer ademt met een pakkende tekst. Het handelt over een vrouw met Alzheimer, die besluit weg te lopen uit de instelling waar ze opgesloten zit. Ripoff Raskolnikov is een veelzijdig artiest die het samen met zijn band hopelijk ook zal gaan maken in onze contreien.

Sis Van Hoof (4)

We look forward to a tour of Ripoff Raskolnikov in The Netherlands and Belgium

Cam Penner: At War With Reason

16/1/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Gather Round
East Side
Poor You
Lights On (High School Musical)
Tell Me When They’re Gone
Ain’t Nobody Round
Right Here Right There Like That
It’s A Constant
Over & Over
No Angels No Devils

Website Artiest
Cam Penner

Iemand probeerde mij ooit te overtuigen dat hip-hop de nieuwe blues zou worden. Eerlijk gezegd moest ik toen toch even mijn wenkbrauwen fronsen. Maar nu ‘At War With Reason’ dat Cam Penner samen met kompaan Jon Wood opnam zich in mijn afspeelapparaat bevindt, moet ik mij toch ook, zij het dan deels, gewonnen geven. Wat het rauwe, pure, echte, grimmige en primitieve aspect betreft, gaat de vergelijking op, maar nog belangrijker is het feit dat ‘At War With Reason’ een verdomd eerlijk en mooi album is. Moeilijk te omschrijven, maar een parel zoals er maar zelden eentje aan de oppervlakte komt. Penner tast op een sublieme wijze en tot het uiterste af, in hoeverre muziekgenres verenigbaar zijn. Een hypnotiserende groove en een rauwe, vaak declamerende stem geven kracht aan de met de meest diverse muziekgenres geïnjecteerde nummers. De drumloops in ‘Gather Round’ zorgen voor een hip-hop feel, waar na een lange intro Cam’s rauwe stem het nummer op smaak brengt. ‘East Side’ ontrolt zich dan weer als een mantra, maar ook tekstueel valt er te genieten. Zo neemt Cam in ‘Lights On (High School Musical)’ de schietpartijen die de Amerikaanse scholen teisteren, op de korrel. Voor een meer zachtmoedig kantje van Penner, moet je wachten tot ‘Tell Me When They’re Gone’. Een pracht van een hedendaagse ‘field holler’, een ware ‘chain gang prison song’ krijg je met ‘It’s A Constant’. Afsluiten doet Cam met een gevoelige lullaby.
Cam en Jon kleuren buiten de door de muziekindustrie uitgezette lijntjes, wat maakt dat ‘At War With Reason’ een uniek en briljant album is.
2019 is nog jong, maar Cam Penner en Jon Wood hebben nu al één van de beste albums van het jaar op hun naam staan.
In februari concerteren de heren in Nederland. Zeker aanstippen in je agenda!

Lambert Smits (5)

What a hell of an album Cam Penner presents! Americana, blues, folk and even a bit of hip hop make this album a unique one. Cam Penner colors outside the lines set out by the music industry. Let him continue to do this, because the result is fantastic. 'At War With Reason' is an absolute must for real music lovers!

Ben De La Cour: The High Cost Of Living Strange

4/12/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Dixie Crystals
Uncle Bourdeaux Went To Texas
Company Town
Face Down Penny
Tupelo
Guy Clark’s Fiddle
Just Like The Blues
The High Cost Of Living Strange

Website Artiest:
Ban De La Cour

Bredero zei ooit “ het kan verkeren”. Niets is minder waar. De New Yorker Ben De La Cour tourde tien jaar geleden met zijn broer in de doom metal band, Dead Man’s Root. Tot iemand hem er tussen pot en pint op wees dat hij een prachtige singer-songwriter verbergt. Moe van het nachtelijke brasleven verhuisde hij via LA (release A Wasted Moon) en New Orleans (verliefdheid en release Ghost Light) naar Nashville. In 2016 verscheen zijn derde album Midnight In Havana. Concertdeuren openden, lauwerkransen rond zijn nek, winnaar Kerrville Folk Festival. Ben De La Cour’s ‘americanoir’ neigt soms naar Leonard Cohen en Bob Dylan. Het album start met 4 akoestische singer-songwriter songs en eindigt met 4 stevig begeleide americana. Zoals elke troubadour heeft hij wel wat verhalen te vertellen in de persoonlijke sfeer en diepmenselijk (‘Face Down Penny’, ‘Company Town’). En de begeleiding met viool, accordeon, fiddle en mandolin past perfect in zijn composities. Duistere elementen vind je wel tekstueel terug, muzikaal blijft het hoopvol en luchtig.
Desalniettemin, het hele stijlswitch van harde ‘doom’ naar zachte ‘hope’. Mooi!

Line-up:
Ben De La Cour (Vocals, Guitar, Mandolin, Moog)
Jimmy Sullivan (Bass, Vocals)
Erin Nelson (Drums, Percussion)
Billy Contreras (Fiddle)
Jeff Lisenby (Accordion)
Collins de La Cour (Backgound Vocals)
Becky Warren (Background Vocals)
Joe Lekkas (Bass on 8)

Marino Serdons (4)

Great new album from this Nashville troubadour. Narrative lyrics, no fake, honest storylines, with delicious musical support.

Kate Campbell: Damn Sure Blue

28/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Damn Sure Blue
Change Should ‘ve Come By Now
Long Slow Train
This, And My Heart Beside
Ballad Of Ira Hayes (by Peter La Farge)
When You Come Back Home
Sally Maxcy
The Great Atomic Power (by Louvin/Bain)
Christ, It’s Mighty Cold Outside (by Eric Kaz)
Forty Shades Of Grey (by Johny Cash)
Peace, Precious Peace (by Stringbean)

Website Artiest:
Kate Campbell

Nog steeds waart de geest van Johnny Cash rond in de zuidelijke staten van de US. Deze maal in een vrouwelijke vorm als Kate Campbell. Op de nieuwe vrucht ‘Damn Sure Blue’ staan zes nieuwe songs en vijf covers waaronder natuurlijk eentje van J.C.. Americana/folk geworteld in de Mississippi Delta en gepolijst in Nashville. Al meer dan twintig jaren zit Kate Campbell in de business. Emmylou Harris en Nancy Griffith zijn vriendinnen. Met een heldere stem zingt ze haar gevoelige folksongs (met items uit het volk). Iets te braaf, niet verwonderlijk als dochter van een baptist preacher, in tekst én noten. Titelsong ‘Damn Sure Blue’ ligt helemaal in de stijl van Johnny Cash. Haar beste song op dit album. En in ‘Ballad Of Ira Hayes’ haalt Kate haar vertelcapaciteiten boven. Ook het traditioneel geïnspireerde Sally Maxcy doet je poëtisch wegdromen. Veel power vind je niet terug op dit ingetogen en vredelievend album. Een beetje jammer met zoveel goede muzikanten in de buurt. But….That’s Kate!

Line-up:
Will Kimbrough (Guitars, Bass, Mandolin, Banjo, harmony Vocals)
Bryan Owings (Drums, Percussion)
Chris Carmichael (Violin, Viola, Cello)
Phil Madeira (Accordion)
Emma McDowell (Fiddle on Peace, Precious, Peace)
Dave Jacques (Bass on The great Atomic P. and Peace, Precious Peace)
Kevin Gordon (Guitars on The Great Atomic Power)
Kate Campbell (Vocals, Acoustic Guitar, Piano)

Marino Serdons (3)

After a career of more than 20 years, Kate Campbell still preaches peace in a firm and modest way. Always nice listening to her stories. That’s Kate anyway!

Jimmy Rankin: Moving East

27/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Loving You Never Gets Old
No More I’ll Go Roving
Thin Ice
The Rawleigh Man
Down At The Shore
TurnThat Boat Around
Been Away
These Roads
Highlander
Haul AwayThe Whale
Dirt’n Potatoes

Website Artiest:
Jimmy Rankin

Moving East moet zowat zijn zevende full album zijn. Na enkele jaren bruinen in Nashville (onder de bloedhete zon), verhuisde Jimmy Rankin (deels om politieke Trump-redenen) terug naar zijn geboortestreek, het barre maar wondermooie Nova Scotia aan de oostkust. De inspiratie stamt ook helemaal uit zijn Cape Breton roots (een klein eiland ten noorden van Halifax in Canada). Geografisch onder Groenland, maar ter hoogte van Ierland en Schotland. De invloeden van de voormalige kolonisten wil en kan hij ook niet ontkennen. Een mix van Amerikaanse en Britse folk(rock) kenmerken de Canadese singer-songwriter. Soms overweegt de americana, dikwijls hoor je de Britse roots op traditionele instrumenten als banjo, mandoline, viool en bagpipes. ‘No More II’ll Go Roving’ zingt mee als een dronkemans pubsong. En zo staan er nog meer op. ‘Thin Ice’ kreeg een americana dekentje om je warm te houden als je toch door het ijs valt. ‘These Roads’, het emotionele hart van het album, is een ballad over verkeerstragedies. Jimmy’s zangstijl varieert leuk, zelfs naar een verhalende Bob Dylan-stijl (‘Highlander’). Een tradtionele song als de ‘tongue-in-cheek shanty’ ‘Haul Away The Whale’ verraadt zelfs Indian roots. ‘Dirt’n Potatoes’ laat je meedansen op een Cape Breton jig met veel fiddle, piano en gitaar. Leuk album om te luisteren, te genieten, te dansen én te zingen. Zelfs zonder drank!

Line-up:
Jimmy Rankin (Vocals, Acoustic Guitars, Tambourine)
Geoff Armenault (Drums, Percussion)
JP Cormier (Mandolin, Banjo)
Jamie Robinson (Mandolin, Electric Guitar)
Ashley McIsaac (Fiddle)
Hilda Chiasson, Bill Stevenson (Wurlitzer, Upricght piano)
Glenn Coolen (Uileann Pipes, Highland Bagpipes)
Joel Plaskett (Guitars, Bouzouki, Mandolin, Bass, Clavinet)

Marino Serdons (4)

Have a great time when hanging around at home or in your local pub. A lot of drinking songs and a touch of emotional recognition. Great album!

Ryan Holweger: Gunmetal Sky

20/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Back Roads
After The Oil Rush
You Be The Rain
Smiles Of Gold
Only Came Here To Die
Briljant Light
The Wait
My Love for You
I Will Always Be Here Sometimes
This Is All I Have To Give

Website Artiest:
Ryan Holweger

Oktober 2015, Ryan Holweger speelt zijn laatste concert met Western Fifth in thuisbasis Minneapolis. Thailands natuur roept en vormen de volgende drie jaren het toneel voor de opvoeding van zijn dochter, afwisselend in de States en Thailand. Voldoende tijd ook om zijn eerste solo album neer te pennen. Het album werd vorige maand voorgesteld in Bangkok onder grote belangstelling. Ryan Holweger was frontman/singer-songwriter van de vijfkoppige americana band Western Fifth. Op het soloproject Gunmetal Sky doet hij echter beroep op niet minder dan 12 muzikanten en enkele backing vocals (waaronder zijn vrouw Katie Anderson). Wat een grote muzikale diversiteit in de songs garandeert: harmonica, pedal steel, violin, organ, slide of trumpet. Eén of ander instrument geeft altijd wat kleur aan zijn overwegend melancholische songs. Liefde, verlies, hoop…de geijkte herkenbare thema’s. ‘After The Oil Rush’, eerder verschenen op EP, boeit door het lijzige ritme en een toepasselijke slide gitaar. ‘You Be The Rain’ kreeg een mooie viool en Katie’s stem mee. Recht uit het hart!

Marino Serdons (3 ½)

Beautiful heartwarming songs from Western Fifth’s frontman Ryan Holweger. Especially the use of trumpet gives a positive vibe. And not to forget the intimate songs with his wife Katie.

Frankie Davies: Wherever I Go

18/11/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:
High On Love
Not Your Game
Wherever I Go
Open Road
All My Love
You Don’t Know Me
Together
Front Row Seat
Travellin’ Love
The Sweetest Sound
Asking For A Friend

Website Artiest:
Frankie Davies

Europa wordt overspoeld met americana, vooral uit de zuidelijke staten van de US. Nashville blijft toch nog altijd het mekka voor tal van gelukszoekers. Onlangs verscheen het debuutalbum van Frankie Davies, vergis je niet, een blonde talentvolle dame, met een bijna kinderlijk stemtimbre. En vergis je geen tweede maal. Frankie opereert vanuit de UK. De laatste jaren de uitnodigingen voor country festivals door het halfrond. En dat alles te danken aan haar EP ‘Dancing All Night’ uit 2015.
‘Wherever I Go’ laat onmiskenbaar een professionele indruk na. Gebaseerd op haar eigen ervaringen, spuwt ze haar frustratie in de rocksong ‘You Don’t Know Me’. Ook ‘Front Row Seat’ plukte ze uit haar leven: een optreden met slechts één belangstellende. Wat haar ook bescheidenheid heeft aangeleerd, doch ook volharding. Ondertussen groeide haar kennissen- en speelkring uit met Maddie & Tae, Chris Young en zoveel anderen. Haar ontwapendende songs vloeien heel melodisch en verslavend door je aderen. Sleuren je mee in haar emotionele leven. Plaats haar nu naast meer bekende country zangeressen en je weet wat haar toekomst brengt.

Marino Serdons (3 ½)

Americana from the Uk. Why not. The female Frankie Davies convinces. Heart-breaking honesty predicts a succesful future.

Garrick Rawlings: Garrick Rawlings

30/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Want To Run Away
No Tengo Palabras (I Have No Words)
Lights Of Marfa
Lost In Time
Lincoln Penny
Friend Of The Devil
Eye Of A Thief
I Don’t Care What You Say
Whiskey, Cryin, Pain…
Million Miles
Poncho & Lefty

Website Artiest:
Garrick Rawlings

Wanneer je nog eens goei ouwe country folk wil horen van een real American singer-songwriter, dan moet je bij Garrick Rawlings zijn. Met en zonder zijn paard Melody heeft hij heel de USA omzworven: als puber, in Michigan, als hardrocker in Detroit, en als bluesgitarist in Chicago. Enkele jaren was hij zelfs road manager voor de legendarische Ramblin’ Jack Elliot, en ook zijn grote voorbeeld. Andere invloeden zijn onmiskenbaar Leonard Cohen, Woody Guthrie en Bob Dylan. Voldoende om een album te vullen met doodeerlijke songs over liefde, romantiek, gebroken harten maar ook over het geweten. Garrick Rawlings geniet van het leven, twaalf stielen en dertien (on)gelukken, voldoende stof om te starten met de americana song ‘I Want To Run Away’. Misschien is dat juist de leidraad in zijn leven. Tijdens zijn verblijf in L. A. schreef hij samen met Perla Batalla het Mexiaans getinte ‘No Tengo Palabras’. Terug naar Texas met ‘Lights Of Marfa’, een mooie ballad met Rick Shea op steel guitar. Om dan over te schakelen op enkele leuke up-tempo songs. Ook als folkie singer-songwriter verbluft hij in ‘Eye Of A Thief’, waarin hij zichzelf virtuoos begeleidt op akoestische gitaar en een rauwe Bob Dylan-zangstijl hanteert.
Onderhavige titelloos album is zijn tweede worp en verschijnt op 16 november 2018 bij Peloponnese Records. Hou je van eerlijke folken americana dan ben je aan het juiste muziekadres.

Line-up:
Garrick Rawlings (Lead Vocal, Acoustic & Spanish Guitar, 12-string)
Rick Shea (Acoustic & Electric Guitars, Mandolin, Steel Guitar, Mandolin)
Dave Hall (Bass)
Shawn Nourse (Drums)
Perla Batalla (Harmony & Background Vocals)

Marino Serdons (3 ½)

Garrick Rawlings may be not the most familiar musician in Europe, but he definitely is one of the most traditional values in the States.

David Olney: This side Or The Other

26/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Southern Life
Shoulda Known Better
American Dream
Come On Home
Crazy Over Him
Dreams
Baby Bye Bye
Unknown Stranger
Washed
Above The Clouds

Website Artiest:
David Olney

Schitterend americana album van Nashville-icoon David Olney. Meeslepend van begin tot einde.
Singer-songwriter David Olney sloot deze week een geslaagde tournee af doorheen Nederland. Eén der grondleggers van americana kwam zijn nieuwe album This Side Or The Other voorstellen in intiem clubverband. De titel suggereert een ‘wall’ opgetrokken tussen de mensheid. Een actueel thema dat in enkele songs zijn betrokkenheid met immigranten bevestigt. Tien songs om duimen en vingers af te likken. Alle opgenomen in thuisbasis Nashville, alleen of met enkele vrienden zoals harmonicablazer Charlie McCoy (Roy Orbison, Elvis Presley, Bob Dylan) en producer/gitarist Steve Dawson.
David Olney mag gerust de opvolger van Johnny Cash genoemd worden als je hem hoort in ‘Always The Stranger’ . Met het bluesy ‘Wall’ treedt hij in de voetsporen van J.J. Cale te treden. Meerlagige country-blues songs die zo oprecht gebracht worden en …beklijven! Keer op keer. Zware thema’s licht gebracht met een kleurrijk palet van instrumenten. Maar ook oprechte love songs met een eigenzinnige versie van ‘She’s Not There’. Wanneer dan als backing vocals de Mc Crary Sisters worden ingeschakeld, hoor je het mooiste wat americana op dit ogenblik te bieden te bieden heeft. Super! Volgens Townes Van Zandt de best songwriter ooit. En volgens ons ook. Subliem album.

Line-up:
David Olney (Lead Vocal, Acoustic & Electric Guitar)
Daniel Seymour (Stand-up Bass)
Justin Amaral (Drums, Percussion)
Ward Stout (Fiddle)
Steve Dawson (Ac & Electr. Guitars, Pedal & Lap Steel, Wurlitzer)
Fats Kaplin (Oud, Accoordion)
Charlie McCoy (Harmonica, Vibes)
Anne Mc Cue & Mc Crary Sisters (Backing Vocals)

Marino Serdons (4 ½)

Beautiful compelling and engaged album. The best americana of the century. Not to be missed!

Lucie Silvas: E.G.O

23/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Kite
Girls From California
Smoking Your Weed
I Want You All To Myself
Black Jeans
First Rate Heartbreak
Everything Looks Beautiful
People Can Change
My Old Habits
Just For The Record
E. G. O.
Change My Mind

Website Artiest:
Lucie Silvas
http://luciesilvas.com/

De 41-jarige Britse schone Lucie Silvas is nog maar aan haar vierde album toe. Nochtans speelde ze al piano op haar vijfde en zit het musiceren haar in het bloed. Platenfirma’s waren haar niet altijd goed gezind, het figuurlijke vallen en opstaan leek een constante. Het wisselende succes weerhield haar niet om support te zijn voor Jamiroquai of een duel te zingen met Marco Borsato. Met E.G.O. vestigt ze andermaal de aandacht op haar compositorisch talent. Spiegelen aan Carole King of Dusty Springfield loont. E.G.O. staat voor ‘Everybody Gets Off’. Een zogezegd conceptloos album dat bijna uit de losse pols in de studio tot stand kwam. Voor het eerst kon Lucie Silvas echter haar eigen creativiteit botvieren. Wat resulteert in een aantal songs tussen pop en americana in. En af en toe afglijden naar country is haar vergeven (want dat is toch de verantwoordelijkheid van jeugdvriend en producer Jon Green in Nashville). Het concept herbergt ongewild een tijdslijn van kind tot volwassene, en de liefdesperikelen onderweg. Opener ‘Kite’ knalt als een rocker met een bluesy solo op gitaar en had gerust meer aandacht mogen krijgen op de radio. Met kinderlijke stemtimbre zingt ze een romantisch sixties getint ‘Girls From California’. De songtitels ontleden zegt al voldoende over de thema’s en haar gevoeligheid. Soms (té?) contemporary zoals in het mindere Black Jeans, op ‘Everythin Looks Beautiful’ heel soulvol, en iets te slijmerig in ‘Just For The Record’. Ondanks het feit dat het album de afgelopen maand niet in de charts belandde, staan op E. G. O. toch een aantal songs om U tegen te zeggen. ‘I Want You All To Myself’, ‘First Rate Heartbreak’ en ‘E.G.O.’ zijn knappe toegankelijke rocksongs die respect verdienen. Lucie laat nog wel haar pianotalent horen, doch de nadruk ligt met E.G. O. toch meer op de groepsound.

Marino Serdons (3 ½)

Lucie Silvas deserves more attention with her beautiful voice and compositional skills. She has talent!

Ruston Kelly: Dying Star

3/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Cover My Tracks
Mockingbird
Son Of A Highway Daughter
Paratroopers Battlecry
Faceplant
Blackout
Big Brown Bus
Mercury
Anchors
Just For The Record
Trying To Let Her
Jericho
Dying Star
Brightly Burst Into The Air

Website Artiest:
Ruston Kelly

Bizar om te horen dat een 17-jarige Nashviller in Brussel de microbe vond voor zijn country roots music. Als professioneel skater woonde hij zelfs even in België. (in de rootswijk Marollen?) Stammende uit een muzikale familie, lag het in de lijn van de verwachtingen dat hij ooit zijn eigen richting zou uitgaan. Geen gemakkelijk pad, geplaveid met drugsverslaving en een bijna overdosis. Vandaar de gekozen albumtitel ‘Dying Star’. De verzameling songs zijn dan ook het verhaal en de reflectie op zijn verleden met vallen en opstaan, en de ondersteuning van vrienden. Muzikaal voel je de pijn maar ook de hoop doorheen zijn songs. Folky singer-songwriter songs, soms ingekleurd met wat grunge, rock of americana. Altijd wel met een diepe emotionele gelaagdheid. Een voice met dezelfde kleur als Kurt Cobain, inhoudelijk een Johnny Cash (en zijn June). Ook bij Kelly spelen vrouwen een grote rol, als toeverlaat en echtgenote (countrystar Kacey Musgraves) én als inspiratiebron (Natalie Hemby, Kate York). Dying Star is geen vrolijk album, wel een hoopvolle stimulans voor een nieuwe én positieve evolutie in het leven. De lapsteel op het album wordt gespeeld door zijn vader, een tot tranen toe bewogen hereniging van vader en zoon.

Marino Serdons (3 ½)

The least you can say, Ruston Kelly made a strong come-back in life and delivered with ‘Dying Star’ an inspirational album for a lot of people. Curious what will be next?

Cappaert: Warrior Of The Good

26/9/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Moonshine
Let’z Depend On Us
Emotional Complexity
Through A Keyhole
Floating
The Last One
Crowns
Dictionary Of Youth
The Orange Sunset
Warrior Of The Good
Shaken Or Stirred
In Between The Right And The Wrong
When The Lights Are Low

Website Artiest:
Cappaert

Poëtische volzinnen ter verheerlijking van ‘Warrior Of The Good’, het nieuwe album van de zusjes Cappaert, hoeven niet meer. Goede wijn moet gedronken worden en muziek moet je in dit geval zeker individueel beluisteren. Hoe kan dat krachtiger dan in het donker? Zoals bij hun live-performances trouwens. Vlei je neer in je doka en laat de songs van Annelies langzaam binnensijpelen. Melancholie, romantiek en een zelden keer een bruuske uitspatting zijn de hoofdingrediënten van een album dat drijft op emotie. Eclectisch in het stijlaanbod: een streepje country in Moonshine, een vleugje oosters in Emotional Complexity, de betere Lucinda Williams in ‘Through A Keyhole’ of het iets vlottere ‘Floating’, of het jazzy ‘Crowns’. Het zijn echter de zeemzoete vocals die je meevoeren in de wereld van Cappaert. Annelies weet perfect hoe krachtige songs te componeren, maar nog indrukwekkender is de zangtechnische vertolking van beide zusjes. Luister eens naar ‘In Between The Right And The Wrong’ dat een Sunny Valentine-sfeer niet kan verbergen. Het album Warrior Of The Good zweeft ergens tussen chanson en americana. Zelf noemt Annelies het “roots, woods and moods”. Maar ligt de toekomst van Cappaert dan niet ergens in jazz? Of creëert het onverwachte juist spanning? Het ontbreekt het album misschien aan meer up-tempo songs in een grote toonaard, maar dat is louter een keuze. Toch?
Als toemaatje krijg je in deze schitterende grafische uitgave (alles zelf ontworpen door Annelies!) ook nog een bonus track. Annelies schreef namelijk de titelsong voor de tv serie ‘Zie Mij Graag’, een rocksong op oude leest geschoeid. Even een complete ontnuchtering op dit wiegende melancholische album.
Getriggerd voor één van die spannende concerten in het donker: op 12/10 in Neerpelt, 21 okt. in Beernem en op 28 okt. in Heist-Op-Den-Berg. Niet te missen!

Marino Serdons (4)

Never thought a Belgian female singer could be compared with Janis Ian or Carole King. The intimate vocals on strong melodic arrangements create peace in heart and mind. Music for the quality searcher.

Curse Of Lono: As I Fell

16/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:
Valentine
Way to Mars
And It Shows
I’d Start A War For You
Kathleen
Blackout Fever
Tell Me About Your Love
As I Fell
The Affair
No Trouble
Leuven

Website Artiest:
Curse Of Lono

Vorig jaar verscheen ‘Severed’, het debuutalbum van de Londense band. Een gesmaakte entree volgens de internationale normen in het americana-genre. Voor de opvolger ‘As I Fell’ trokken de vier heren met één enkele dame naar het roemrijke Joshua Tree. Op het eerste zicht een normaal gegeven. Wat is er echter aan de hand?? Blijkbaar moet iedere respectabele muzikant dat woestijnzand geproefd hebben alvorens er iets van te kunnen bakken. Voor Curse Of Lono is het zelfs een beetje bedroevend dat ze nu reeds hun inspiratie elders moeten zoeken. Het verwondert dan nog meer dat het album afsluit met ‘Leuven’, een song die als inspiratiebron een Belgisch treinongeval van zijn grootvader betreft. Bandleider Felix Bechtolsheimer komt er eerlijk voor uit dat hij heroïne junkie was, dat gelukkig achter zich heeft kunnen laten, en uit die periode maar een paar songs heeft opgediept. ‘And It Shows’, geschreven vlak na de afkickperiode, beklijft tekstueel. Muzikaal stelt het album echter niet veel voor. Een stevige ritmesectie met af en toe een korte solo (luister naar opener Valentine) De songs teren echter te veel op saaie melancholische zang en lauwe ritmes. Geen enkele originaliteit spruit uit dit tweede album. Eén lichtpuntje: het is een mooi verzorgde uitgave, en verscheen vorige maand op Submarine Cat Records. Naar mijn gevoel een zwak album, maar ik kan ook een baaldag hebben, gezien de positieve reacties van collega’s.

Line-up:
Felix Bechtolsheimer (Vocals, Guitar)
Joe Hazell (Lead Guitar, Vocals)
Dani Ruiz Hernandez (Keys, Vocals)
Charis Anderson (Bass, Vocals)
Neil Findlay (Drums)

Marino Serdons (3)

Could their debut ‘Severed’ convince the international music press, follow-up ‘As I Fell’ has only a few songs to remember.

Malcolm Holcombe: Come Hell Or High Water

15/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Left Alone
I Don’t Wanna Disappear
New Damnation Alley
It Is What It Is
Black Bitter Moon
October Morning
Old North Side
Legal Tender
Gone By the Ol’Sunrise
Brother’s Keeper
In The Winter
Merry Christmas
Torn And Wrinkled

Website Artiest:
Malcolm Holcombe

Bekijk het hoesje van zijn nieuwste cd en je verwacht reeds enige duistere ofonheilspellende klanken. Nochtans blaakt de nu 63 jarige Malcolm Holcombe met ingevallen wangen van gezondheid, en zijn 13de album is er eentje om niet snel te vergeten. Als singer-songwriter met country/folk krijg je elke kroeg wel stil. En luistergenot genoeg met zijn zo gezegde ‘out of the blue’ songteksten. Al tokkelend op zijn akoestische gitaar krijg je een beetje inzicht in zijn ‘negatieve’ gedachtes gespijsd met humor. Op dit album wordt hij bijgestaan door zangeres/pianiste Iris Dement. Een combinatie van belegen en jong die wat lichtvoetigheid brengen. Muzikaal krijgt hij steun van Jared Tyler op dobro en mandolin. Heel wat slide ook in zijn speelstijl. ‘It Is What It Is’ klinkt rauw en zompig als militaristische laarzen in de modder. Een andere song die blijft hangen luistert naar de naam ‘October Morning’: pure Amerikaanse folk over ‘mothers rest your soul’. Hoe eenvoudig en knap een lied kan zijn! Ook ‘Legal Tender’ rijdt als een drafje door het woeste ruige landschap van drugs.
Come Hell Or High Water verschijnt op 12 oktober op Gypsy Eyes Music. Een artistieke en poëtische trip van een ondergewaardeerde singer-songwriter uit North Carolina.

Line-up:
Malcolm Holcombe (Vocals, Acoustic Guitars)
Marco Giovina (Drums, Percussion)
Jared Tyler (Dobro, Mandolin, Guitars, Vocals)
Iris Dement (Vocals, Piano)
Greg Brown (Vocals)

Marino Serdons (4)

People will never forget his sublime performances in Europe years ago. Malcolm Holcombe is one of the most respected singer-songwriters of this century. Honest music!

The Circus In Flames: Outside America

30/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Baptist
Come Out Marissa
Woke Up In The River
The Magic Kiss
Wicked Tongue
Close To Montgomery
Don’t Believe I’m The Same Man
Fall Into Line
You Call My Name
Frozen Morning

Website Artist
The Circus In Flames

Doug Andrew is de frontman van The Circus In Flames, een project dat in het midden van de jaren negentig het levenslicht zag en de band heeft al een paar albums op het actief, die ook wel goede kritieken kregen, maar met Outside America (uitgebracht bij Northern Electric) heeft Andrew en zijn basisband een erg mooi werkstuk afgeleverd. De gerespecteerde Canadese zanger-liesdjesschrijver uit Vancouver, die in een vorig leven truckchauffeur was, pende tien mooie nummers neer die allemaal verschillen in stijl, maar nooit vervelen zodat de luisteraar altijd bij de les blijft en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Erg vernieuwend is het niet, maar dit zijn spontaan gespeelde songs in een breed speelgebied tussen een mix van folk, blues, bluegrass, country en rootsrock, waarbij elk nummer tot zijn recht komt. Leuke liedjes, met soms ook intrigerende verhalen zoals de moord op JF Kennedy in ‘Don’t Believe I’m The Same Man’ en de onthoofding van Johannes De Doper in de openingstrack ‘The Baptist’, waarin we op het einde van de song nog een passage horen van ‘If I Had a Hammer’ van Trini Lopez.
Er zijn ook gastmuzikanten te gast en dat is te horen in het mooie ‘You Call My Name’, maar één van de mooiste songs is ongetwijfeld het swingende ‘Wicked Tongue’, maar zoals gezegd staan er nog wel pareltjes op. Of wat te denken van ‘Closer To Montgomery’ of ‘Woke Up In The River’. Je merkt het: dit is een album om te koesteren.

Sis Van Hoof (4 ½)

The Circus in Flames: catch them if you can, they are a pure joy to hear them play

Bobbo Byrnes: Two Sides Of This Town

9/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Angelia
Heart Like Mine
Glad
Jealous Kind
Massachusetts
Dam
Welfare Cadillac
Last Hurrah
Summer Wine
Vegas

Website Artiest
Bobbo Byrnes

Als je naar de site van Bobbo Byrnes surft, kijk je even verrast op als je op een site van The Fallen Stars terecht komt. Maar even vlug als je verrast was, klaart het ook uit. The Fallen Stars is namelijk een Americanaband rond het echtpaar Bobbo en Tracy Byrnes, aangevuld met drummer Matt Froehlich. Op ‘Two Sides Of This Town’, het solo album van Bobbo tref je dit trio trouwens ook aan. Multi-instrumentalist Bobbo neemt zowel de 6 als 12 snaren gitaar, het B3 orgel, de pedalsteel, mandoline, rhodes piano als de luidruchtige gitaarsolo’s voor zijn rekening. Voor de smaakvollere solo’s, zoals het hoesje vermeldt, zorgt Danny Ott. Voor een aantal nummers tekende Bobbo en eentje schreef hij in co-writerschap. ‘Two Sides Of This Town’ baadt ook in de Americana, maar dan wel Americana waar een stevige dosis rock aan toegevoegd werd. Dat komt meteen aan de oppervlakte in opener ‘Angelia’. Het nummer begint Americanagewijs op akoestische gitaar, maar al vlug ontrolt zich een echte Americanarocker, waarbij ik veronderstel dat de vette gitaarsolo uit Bobbo’s gitaar komt. Meteen is de toon gezet. Hier wordt serieus gemusiceerd. Vooral de songs waarin vaak rustige en meer rockende passages mekaar afwisselen, behoren tot de top. Ook tekstueel valt er volop te genieten, al moet ik eerlijk toegeven dat de knappe melodieën en schitterende arrangementen mijn aandacht voor 95 % naar zich toetrokken. Een mooi voorbeeld van de harmonieuze samenzang van Bobbo en Tracy krijgt je op ‘Massachusetts’, een nummer dat meteen blijft hangen. Bobbo is van vele muzikale markten thuis. Daarvan is het met een soulvolle intro gezegende ‘Welfare Cadillac’ een mooi bewijs van. En schenk daarbij ook de nodige aandacht aan de lyrics. Subliem nummer! Afsluiten doet Bobbo met ‘Vegas’ een powerrocksong, die al vlug om een duw op de repeatknop smeekt.
Met ‘Two Sides Of This Town’ heeft Bobbo Byrnes de brug gelegd die Americana met rock verbindt. Knap album!

Lambert Smits (4)

Handsome melodies and beautiful arrangements that connect Americana with rock. Beautiful album!

Dan Israel: You’re Free

26/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Gets You Through It
You’re Free
Back To You
Long Gone Dream
Make This Life Mine
Feeling Better
Someday You’ll Say
If I Didn’t Have You
Stay On the run
Soul Will Be Found
Porch Storm

Website Artiest:
Dan Israel

Dan Israel zou in zijn midlife-crisis zijn beland. Zijn recent album ‘You’re Free’ uit zich als een bekommernis over persoonlijke, politieke en culturele crississen. Eigenlijk doet dit er allemaal niet toe want zijn songs zijn een zoveelste streling voor het oor. Minnesota’s best singer-songwriter?
‘You’re Free’ is geen proefstuk. Dan Israel is hiermee aan zijn 14de album toe. Sommigen vergelijken hem met een Tom Petty en Bob Dylan. Het zit allemaal in catchy songs met veel inhoud. Als geen ander weet hij een nummer body te geven met zijn (akoestische) gitaar. Hij leerde zijn métier in een folkband in Chicago en een rockband in Austin. Elementen hieruit vind je terug met de viool of het hammond orgel. Dan Israel is ook niet vies van love songs, altijd in een meeslepend kleedje gestoken. Luister eens naar ‘Make This Life Mine’ dat sterker is dan een kruising van Bob Dylan en Art Garfunkel. Hier experimenteert, nee creëert, hij met viool en trompet een utopisch verlangen. Asbolute klepper op dit album is ‘Long Gone Dream’: qua sound, ritme en zang nogal seventies rock maar o zo’n knappe meestamper. Op ‘ Soul Will Be Found’ doet hij het nog eens over.
Een knappe baritonstem maakt de songs af. Het instrumentale ‘Porch Storm’ beëindigt het album in stijl. Noem het americana, folkrock of rootsrock: gewoon schitterend!

Line-up:
Dan Israel (Acoustic & Electric Guitar, Lead Vocals)
David J. Russ (Drums, Bass, Lapsteel, Keys)
Rich Mattson (Electric Guitar, Guitar Solos, Bass, Piano)
Mike Lane (Bass)
James Tyler O’Neill (Keyboards, Orgen)
Peter J. Sands (Hammond Organ)
Katie Gearty, Jenny Russ (Backing Vocals)
Jillian Rae (Violin)
Dave Hill (Drums)
Paul Odegaard (Trumpet)
Randy Casey (Slide Guitar, Baritone Guitar)

Marino Serdons (4 ½)

Everyone should listen to this album: a mix of roots, folk, rock. A lot of skills with beautiful melodies round the message. One of the best musicans of the last decade on a magnificent album!

Fandango Live: Sherwood Avenue

26/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Maybe Someday
My Side Of Life
Sherwood Avenue (instrumental)
Mister Major
Jealous Heart
One Time Too Many
Redemption (instrumental)
All You Can Gather
Awankening (instrumental)
Tears Of A Woman

Website Artiest:
Fandango

Ergens in Boutersem ligt een opnamestudio ‘Studio Fandango’. Eigenaar Dirk Lekenne produceert en stimuleert roots muziek vanuit de Vlaamse velden. Samen met vriend Luk de Graaff brachten ze onlangs hun nieuwe (5de) album Sherwood Avenue uit. Niet verwonderlijk dat na een reis in Virginia, de americana invloeden hun muzikale stempel hebben gedrukt. Zijn we daar gelukkig mee?
De vraag alleen al, houdt het antwoord in beraad. Het professionele duo wordt sporadisch luisterrijk aangevuld door even getalenteerde muzikanten (zie line-up hieronder). De songs liggen mooi in het achteroor en Luk weet met veel gevoel zijn stem te benutten. Wat is dan het probleem? Wel, ik geloof ze/het niet: Vlamingen die trachten de Amerikaanse roots na te bootsen, vallen uit die boot. Gelukkig is er een reddingsloep: hun vakmanschap. Neemt niet weg dat het een knap album is geworden. En dat start al met ‘Maybe Someday’ waar (jammer genoeg dus) de Paul Michiels sound doorklinkt. Zowel de broken ballad ‘My Side Of Life’ als het instrumentale ‘Sherwood Avenue’ blinken echter uit in muzikale perfectie. Toegegeven, schitterend. ‘Mister Major’, een funky nummer met de bluesharp van Wim Degeest, lijkt eerder een (interessante) vreemde eend in het americana geheel. Met ‘Jealous Heart’ en het met slide gitaar ondersteunde ‘One Time Too Many’ bewijst het duo het singer-songwriterschap onder de stoffige knie uit te halen. Maar het zijn toch vooral de instrumentale nummers tussen de songs die het roots album lucht geven. Afsluiter ‘Tears Of A Woman’ laat nog eens de treurige rokerige stem van Luk de Graaff horen, begeleidt met akoestische gitaar. Americana met een Europese toets! En sentiment is nooit ver weg. Hoewel, niemand hoeft hiermee akkoord te gaan.

Line-up:
Luk de Graaff (Lead Vocals, Electric & Acoustic Guitar, Bass)
Dirk Lekenne (Dobro, Slide Guitar, Electric Guitar, Mini Moog, Melodica)
Rik Volkaerts (Drums, Percussion)
Wim Degeest (Blues Harp)
Stoy Stoffelen (Drums)
Pieter Akkermans, Willem Wynants (Keys, Organ)
Sugar Queeen, Hedwig Peetermans (Backing Vocals)

Marino Serdons (3 ½)

Great musicians make great music. Luk de Graaff and Dirk Lekenne knows how to compose a sentimental americana song. Even with the European touch it takes in the heart.

Dieter van der Westen band: Me And You

19/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Driving Home
Me And You
Lay Me Down
Come Come Come
Miss You More
Sometimes
Heart Of Mine
Jesse James
Take Me Higher
Where I Belong

Website Artiest
Dieter van der Westen band

Zijn muzikale carrière startte Dieter van der Westen bij de Noord-Afrikaanse groep Kasba. Met die band scoorde hij een nummer één hit in Marokko, met toeren door Europa, Afrika en Zuid-Amerika als gevolg. Zijn drang naar Americana kon hij echter moeilijk van zich afschudden en met zijn in 2016 uitgebracht soloalbum ‘Old Oak Tree’ voegde hij de daad bij het woord. Dat album leverde hem trouwens lovende recensies op. Op ‘Me And You’ treedt Dieter aan met een complete band met daarin broer Eric op staande bas. Die aanpak schept bovendien een vollere sound. Overige gebruikte instrumenten zijn gitaren, banjo, dobro, drums en percussie. ‘Me And You’ is deels autobiografisch, maar ook een aanklacht tegen het individualisme dat momenteel de maatschappij beheerst. Individualisme dat de oorzaak is van het falen in het oplossen van problemen waar de wereld mee kampt. Individualisme dat ook hebzucht, rivaliteit en het ‘eigen ik’ vereert boven het sociale. Vanzelfsprekend resulteert dit in verhalen over liefde, eenzaamheid, relaties, verlies en dromen. Die verhalen verpakt Dieter in songs die bol staan van country, blues en Indiefolk. Zijn heerlijk emotioneel klinkende stem is zonder meer de kers op de taart. Emotionaliteit die ook nog een serieus duwtje in de rug krijgt door de viool van gastmuzikant Mirte de Graaff, die ook door Kathryn Claire op handen wordt gedragen. Het album heeft zeker internationale allures. Zonder afbreuk te doen aan de andere nummers, vind ik het folky, ietwat naar Dylan knipogende ‘Sometimes’, een heuse uitschieter. Aanstekelijk is ook de hitsige funk van ‘Take Me Higher’, terwijl zijn donkere zijde aan de beurt komt in ‘Where I Belong’. Op de traditional ‘Jesse James’ na, tekende van der Westen voor alle nummers.
‘Me And You’ is een album dat kan wedijveren met de uitgaves van zijn Amerikaanse collega’s in het genre. Een pracht van een album!

Lambert Smits (4)

After his warmly received solo album 'Old Oak Tree' in 2016, Dieter van der Westen now surrounds himself with a complete band. Country, Indiefolk and a bit of blues color the autobiographical lyrics.

Nico Rivers & The Black Grass: Tiny Death

19/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Tidal Wave
Devil’s Boots
All The Same
In The reeds
Backroads
Misty Nebraska
Oildrops
Unraveling Strand
Ghosts
The Wheel

Website Artiest:
Nico Rivers

Nico Rivers passage doorheen België was van korte duur in België. Het optreden in De Ezel te Brugge was nochtans zeer beloftevol. De band uit Boston (US) toert nu tot einde juli 2018 in Duitsland. Het is dus nog niet te laat om hen te horen schitteren met glansrijke hedendaagse popsongs. Als je alleen al het instrumentarium bekijkt, weet je dat hun stijl de americana benadert. Ingetogen emotionele songs met akoestische gitaar wisselen af met up-tempo softrock. Met de harmony vocals beweegt de band zich richting Fleet Foxes en consoorten. Maar er zit ook een mooi folksong tussen, Misty Nebraska. Nico’s scherp stemtimbre krijgt verzachting van Emily Graham-Handley. Nico Rivers is een pure singer-songwriter die met The Black Grass een mooie muzikale omlijsting krijgt. Tof ook hoe tussen de verschillende songs wat ‘alledaagse’ noise klinkt. Meestal als sfeermaker voor de song in kwestie. Sterk hoe hij zijn akoestische ballads aankleedt. Het debuutalbum Tiny Death bekoort tot in de kleinste details. Geen platte prairiezoden voor Nico & band, neen, wel originele zijwegen voor de rijkelijke composities. Deze band had eender welk festivaltent in vervoering gebracht en zelfs in romantisch vuur en vlam gezet!

Line-up:
Nico Rivers (Vocals, Guitar,Harmonica)
Alex Giorgetti (Vocals, Guitar, Keys)
Emily Graham-Handley (Vocals)
Josh Strmic (Drums)
Matt Schairer (Bass)
Peter Albert De Reyna (Upright Bass)
Chris Gooch Bloniarz (Mandolin, Organ)
Jo Cleary (Violin)
Jack Byrne (Banjo)

Marino Serdons (4)

What a great band and strong singer-songerwriter. Beautiful rich compositions that will conquer your heart. This band had enraptured any festival tent and even put it in romantic flames. Come back as soon as you can.

Gem Andrews: North

17/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Letter
Sing Your Song
Lungs
Bare
Feather & Skin
Two Lighthouses
Two By Two
Straight Lines
Medicate
Carole
Come A Long Way

Website Artiest:
Gem Andrews

De hoogdagen van de folk behoren al bijna een halve eeuw tot een ver verleden. Met de Engelse Gem Andrews behoort een heropflakkering tot de mogelijkehden. Als jong meisje kwam ze in de ban van Sandy Denny, haar eerste stappen als vijfjarige richting carrière met gitaar en zang. Kan het nog jonger? Liverpool was in die tijd nog een grauwe stad met veel criminaliteit. Een ontmoeting met Emmylou Harris tijdens haar tienerjaren betekende echter een broodnodige stimulans. Cursus songwriting in Newcastle en dan een vlucht over de oceaan naar Canada. De basis voor een eerste album was gelegd met ‘Scatter’ in 2012.
Ondertussen bracht zij, na Vancouver (2016), haar derde plaat uit (ja, ook op vinyl): ‘North’. Gem vertoeft tegenwoordig in Berlijn waar een uitwisseling van ideeën gemeengoed is. Toch kan ze de jaren in Canada niet weg steken. Ondanks haar Engelse roots, schrijft ze vooral americana en alt-country liedjes. Slide gitaar, Mandoline, Viool,…begeleiden haar poëtische teksten over armoede, mentale ziekte, over de noordelijke gemeenschap die het geloof kwijt is in de politici. Live can be hard.
Eén van de sterkste nummers is Feather & Skin, emotioneel opgebouwd met piano en viool. Kort maar krachtig. De meeste songs halen de drie minuten niet. Het album eindigt met een cover van Kate & Anna McGarrigle ‘Come A Long Way’.
Gem Andrews schetst met ‘North’ een beeld van het harde leven van de werkende mens in het noordoosten van Engeland. Zoals we verwachten van een echte songwriter. Dat zij ondertussen in Berlijn ook nog feministisch theater op poten zet, doet haar alleen maar in mijn achting stijgen. Maar traditionele Britse folk (zoals op het Topic label) zit er blijkbaar niet meer in . Jammer!

Line-up:
Gem Andrews (Vocals, Guitar, Banjo)
Nicky Rushton (Piano, Accordion, Electric Guitar, Harmony vocals)
Sarah Van Jelle (Double Bass, Harmony Vocals)
Bernard Wright (Violin, Mandolin, Harmony vocals)
Susanne Lambert (Drums, Percussion, Harmony Vocals)

Marino Serdons (3 ½)

Honest songs will survive in the mud pool. Poëtic dark songs with beautiful warm melodies brings hope, understanding and joy. Go your way, sing your song Gem!

Peggy James: Nothing In Between

13/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

We Had To Meet
X-Files
An Hour With You
Lover
Nothing In Between
Muscle Man
Gotta Have A Love
In One Ear (and Out the Other)
Ghost
Sound of Your Wheels
Fallen Snow
I Wiss You Well

Website artist
Peggy James

Peggy James, een singer/songwriter uit Milwaukee bracht zopas met ‘Nothing In Between’ haar vierde solo-studioalbum uit bij Happy Growl Records. De zangeres wordt qua stemtimbre vaak vergeleken Emmylou Harris, Bonnie Rait en Sarah McLachlan. Producer Jim Eannelli speelt ook een belangrijke rol want deze routinier bespeelt tevens heel wat instrumenten.
Het kenmerkende van dit album is dat het een mengeling is van meerdere muziekgenres zoals bluegrass, Americana, country & western, folk/rock en pop. Een mooi evenwicht van genres die perfect in mekaar passen zodat het album erg afwisselend is en dus erg genietbaar blijkt. Ook tekstueel zit het goed met eerlijke songteksten, die hun doel niet missen zoals in de intuïtieve opener ‘We Had To Meet’ terwijl ‘X-Files’ gedragen wordt door een sterke melodie. ‘Lover’ is één van mijn favorieten en doet me denken aan de Hooverphonicsound en titeltrack ‘Nothing In Between’ erg goed scoort bij de vele fans.
Blijgezind worden we van ‘Muscle Man’, een Jamaicaans reggeadeuntje en met ‘Gotta Have A Love’ gaat de diversiteit verder want dan hoor je alsnog een deuntje Johnny Cash/June Carter. Ook countrygetint klinkt het in ‘In One Ear (And Out The Other)’ waarin een mooie rol is weggelegd voor violiste Susan Nicholson. Rustiger wordt het in slowdancenummer ‘Ghost’ en het gevoelige ‘Sound Of Your Wheels’. Ook ‘Fallen Snow’ is een rustig nummer evenals slotnummer ‘I Wish You Well’, waarin Peggy James haar koffers pakt omdat het tijd is om te gaan. We zijn ervan overtuigd dat dit album beslist zal aanslaan bij vele muziekliefhebbers van het genre.

Sis Van Hoof (4)

With this fourth album she has won even more musical souls

The Furious Seasons: Now Residing Abroad

7/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Expo Line
So Sorry Adele
Easy To Find
Tethered
The Loyal Canadians
Whatnot
Fort Knox
Marathon
Airtight
Understood
The Muse
Status Quo
Come To L.A.

Website Artiest
The Furious Seasons

Samen met de band hadden ze al meer dan een handvol albums op hun naam staan maar na Look West (2016) is Now Residing Abroad (uitgegeven bij Stone Garden Record) het tweede album van de ervaren broertjes David (singersongwriter/gitarist) en Jeff Steinhart (contrabas/keys) die samen met Paul Nelson (gitaar/zang) de voorbije jaren een akoestisch trio vormen.
Het album bestaat uit 13 akoestische nummers met hier en daar een politieke inslag zoals onder meer te horen is in ‘Thetered’, ‘The Loyal Candians’ en ‘Marathon’. Zowel de vluchtelingencrisis als de situatie na de verkiezing van Trump ontbreken dan ook niet in dit album. De nummers zijn evenwel muzikaal mooi verpakt, met een combinatie van pop, folk, Americana en zelfs met een laagje jazz in de diepte zoals te beluisteren is in ‘Fort Knox’. Het album is een mooie chemie van deze drie mensen die plezier hebben in het maken van muziek met melodieuze vocalen. Het trio staat bekend om intrigerende muziek te maken, vaak met een romantische inslag. Dat wordt ook duidelijk in ‘The Muse’ een nummer van Paul Nelson met een a capella-intro en een gitaarsolo in George Harrison-stijl om te eindigen in Beach Boys-stijl. Afsluiter ‘Come To L.A’ is een speciaal nummer. “De solo’s zijn aanzienlijk sneller dan de zangpartijen en dat is wat past bij dit nummer want het lied gaat over de chaos van een echtscheiding”, zegt David Steinhart over deze song.

Sis Van Hoof (4)

There is passion and attention for every detail of this album

Son Of The Velvet Rat: The Late Show

15/6/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Little Flower
Copper Hill
Surfer Joe
Moment Of Fame
Lovesong No 9
Do You Love Me?
Friends With God
Sweet Angels
Another Glass Of Champagne
Franklin Avenue
Carry On

Website Artiest
Son Of The Velvet Rat

‘Dorado’ het vorige album van het Oostenrijkse duo Georg Altziebler en echtgenote Heike Binder, was een aangename kennismaking. Het donkere in de met folk, Americana en rock doorspekte sound, greep je bij de keel. Stiekem vroegen wij ons destijds af, of de band dit desolaat gevoel ook live zou kunnen overbrengen. Het leek wel of Son Of The Velvet Rat onze gedachten kon lezen, want ‘The Late Show’ werd live ingeblikt. Dit gebeurde op drie locaties, namelijk in Oostenrijk, Duitsland en California. De nummers stammen grotendeels uit ‘Dorado’, maar ook uit eerder uitgebrachte albums als ‘Firedancer’ en ‘Red Chamber Music’ werd, zij het in mindere mate, geput. Nu, zelden zorgt een live album voor een meerwaarde, maar als het dan toch gebeurt, dan geeft het een andere en hogere dimensie aan het repertoire. En dat is wat gebeurt op ‘The Late Show’. Die eer valt de sober gebrachte opener ‘Little Flower’ al meteen te beurt. Het stopt daar echter niet. Bijgestaan door Dominik Krejan op Fender Rhodes piano, Felix Krüger en Muck Willmann op drums, musiceren Georg en Heike op uitzonderlijk hoog niveau. Hier wordt niet zomaar een live concert afgewerkt. Passie en vakmanschap gaan hier hand in hand en zorgen voor een mooi samengaan van folk, Americana en rock. Het eigen geluid wordt ook mede bepaald door de ietwat hese stem van Georg, die mysterieus en betoverend kan klinken. Dit album kent geen enkel zwak moment, daarvoor is de diversiteit aan genres te boeiend.
Heb je ‘Dorado’ al in de platenkast staan, laat je dan niet afschrikken door de overlappingen op deze ‘The Late Show’. Live klinkt Son Of The Velvet Rat namelijk nog stukken indrukwekkender. Onze wens is in ieder geval om eens een concert van deze topband te mogen bijwonen.

Lambert Smits (4 ½)

Great live recording from a band that already impressed last year with the album 'Dorado'. Americana, folk and rock at its best!