KEYS AND CHORDS
  • HOME
  • OUR TEAM
  • COMING EVENTS
  • ALL CONCERT REPORTS
  • NEWS BLOG
  • CD REVIEWS 2021
  • HARDROCK & HEAVY CD REVIEWS
  • BOOK REVIEWS
  • DVD REVIEWS
  • INTERVIEWS / ARTICLES
  • DISCLAIMER / COPYRIGHT POLICY
  • CONTACT PAGE
  • JAARLIJSTJES 2020

CD REVIEW BLOG

Geraldine & John: Not A Single Line Drawing

20/1/2021

0 Reacties

 
Foto
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Five Knuckle Shuffle
  2. Only The Red Light On
  3. One Percenter
  4. Other Side
  5. Sting 22
  6. Into The Wild
  7. To Belong
  8. The Old Man And The Sea
  9. Sweetheart Bolero Intro
  10. Sweetheart Bolero
 
Website Artiest:
Geraldine & John
​

​Met een groepsnaam als Geraldine & John  iedereen op het verkeerde genderbeen plaatsen zal wel leuk zijn voor het duo Rudi Mertens en Joseph Meers.  Belangrijker is eigenlijk hun debuutalbum  ‘Not A Single Line Drawing’  dat verrassend mysterieus én verwarrend uit de hoek komt door te starten met een psychedelische song in rasechte Syd Barrett stijl (Five Knuckle Shuffle). Dan te switchen naar een dark bassline nummer met distortion op de vocals (Only The Red Light On) -wegens onverstaanbaarheid spreekt je eigen verbeelding.  En ‘One Percenter’ post-rockt dan weer verder zonder enige nuance, een beetje goedkoop als de titel zelf. Om eindelijk terug te komen bij de singer-songwriters van een halve eeuw geleden (‘Other Side’). Verwarrend omdat er blijkbaar geen rode draad te bespeuren valt. Niks mis mee, want het zijn mooie songs  vol sfeer en emotie, en met samples die ook Pink Floyd kenmerkte in haar beginjaren (‘Into The Wild’).  Als teaser wordt  ‘Sting 22’ naar voor geschoven, een krachtige nineties song die, voor alle duidelijkheid, niet representatief is voor het album.  Bij het beluisteren van ‘To Belong’ rezen mijn haren zelfs ten berge (van genot): stemmenwisselingen over minimale pianobegeleiding getuigen van een voorkeur voor inventief experiment.   Afsluiter ‘Sweetheart Bolero’ klinkt dan weer als een lullaby, in een dromerige duetvorm gezongen.  Vergelijkingen maken veel kapot en alles is ooit al eens gedaan. Wel verfrissend dat beide heren het aandurven om wars van elke trend hun eigen ding te doen.
Joseph Meers heeft zijn ei kunnen leggen als singer-songwriter en Rudi Mertens zorgde voor de muzikale omlijsting. Zijn er nog vraagtekens? Zeker. Is er ruimte voor evolutie? Absoluut.  Doch dit is alvast een schitterende collectie songs digitaal gereleased en beperkt op cd geperst via het Purple People Park (Cluster-Park)label.  Echt Tof!
 
Marino Serdons 
Foto
​Alternative songs beautiful sweet and abstruse (!)  in its simplicity. That’s real art and  I love it…!
0 Reacties

The Folsom Project: The Wolf & The Skull

9/4/2020

0 Reacties

 
Foto
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Chapter 1: The Wolf And The Woods
  2. Awaken
  3. Dr. Schmidth
  4. Ali
  5. Iceland
  6. Chapter 2: The Lady In White
  7. The Red Room
  8. The Storm Is Coming
  9. Just A Boy
  10. Chapter 3: Lamb Or Wolf
  11. Last One
  12. The Wolf
  13. The Skull
  14. Chapter 4: Ballad Of The Death
  15. Chapter 5: Year Zero
 
Website Artiest:
The Folsom Project

​Multi-instrumentalist Romsam Malpica ontwikkelde zijn idee tijdens een producers cursus bij Pyramind in San Francisco. The Folsom Project moest een “audible action thriller” worden.  Het debuutalbum The Wolf & The Skull is de soundtrack van een SF-verhaal over een Dr. Schmidth in een labo, een wolf op zoektocht naar zijn verleden met wraakgevoelens en een biogenetic ‘skull’ als partner.  Reden genoeg voor mij om nu al af te haken, ware het niet dat  éénmaal beluisteren van de single ‘Dr. Schmidht’ een groeiende interesse in mij opwekte.  Het album start met een korte orkestrale intro en gaat over naar een klassiek intermezzo waarin “ de wolf in het woud ontwaakt”.  De singles ‘Dr. Schmidth’ en ‘Iceland” blinken uit van originaliteit.  Daartussen schittert de hedendaagse rapsong ‘Ali’.  In ‘The Red Room’ verrast een accordeon.
Romsam Malpica mixt rock en trip-hop tot een intrigerend geheel.  Eerlijk gezegd heb ik het niet zo goed begrepen met rap, trap en hip-hop. Echter de wijze waarop hier gespeeld wordt met diverse muziekstijlen - de mix met klassieke instrumenten, opera en hedendaagse zangstijlen- wekt bewondering en respect.  The Folsom Project mag zelfs grensverleggend worden genoemd.  Een boeiend cinematografisch werk dat nooit zal vervelen.
Benieuwd hoe zijn begeleidende video’s en artwork ‘The Wolf & The Skull’ dit muzikaal huzarenstuk aanvullen.  Luister zeker naar onderstaand fragment en kijk ook eens op zijn website .
 
Line-up:
Romsam Malpica (All Instruments)
 
Marino Serdons 
Foto
​One of the most intriguing albums of the year.  Groundbreaking and inexhaustibly fascinating.
0 Reacties

The Proper Ornaments: Mission Bells

3/2/2020

0 Reacties

 
Foto
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Purple Heart
  2. Downtown
  3. Black Tar
  4. The Wolves At The Door 5. Broken Insect
  5. The Impeccable Lawns
  6. Echoes
  7. Flophouse Calvary
  8. Strings Around Your Head
  9. The Park
  10. Music Of The Traffic
  11. Cold
  12. Tin Soldiers
 
Website Artiest
The Proper Ornaments
 

​
​Amper negen maanden sinds de release 'Six Lenins' zijn The Proper Ornaments terug met de plaat 'Mission Bells'. Een somber maar opbeurend album dat zijn leven begon toen ze eerder dit jaar op tournee waren, toen nieuwe ideeën in verschillende soundchecks in Europa opkwamen. James Hoare , Bobby Syme en Max Oscarnold , de oprichters van de groep, rekruteerden Nathalie Brunoals als bassist voor de tour. Toen het viertal begon met registreren in de zomer in hun thuisstudio van Hoare in Finsbury Park, Londen, gebruikten ze dezelfde 16-sporen Studer-bandmachine als voor hun vorige plaat. Dit is geen retroband, ze spelen toevallig gewoon gitaar, een voorkeur die begon, althans voor James Hoare en Max Oscarnold, toen ze amper negen jaar oud waren. De release wordt uitgegeven op het label Tapete Records. De twaalf akoestische tracks  liggen allen in dezelfde lijn. De release ‘Mission Bells’ is een mysterieuze plaat,een muzikale draaikolk met heerlijke harmonieën en knappe arrangementen.
 
Philip Verhaege 
Foto
The twelve acoustic tracks are all in the same line. The release "Mission Bells" is a mysterious album, a musical vortex with wonderful harmonies and beautiful arrangements. 
0 Reacties

Maiden UniteD: The Barrel House Tapes

31/12/2019

0 Reacties

 
Foto
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Tavern: The Last Bow
  2. The Number Of The Beast
  3. Back In The Village
  4. Alexander The Great
  5. Wasting Love
  6. Powerslave
  7. Stranger In A Strange Land
  8. Phantom Of The Opera
  9. Montsegur
  10. Sanctuary
 
Bonus Track on CD only:
Caught Somewhere In Time
 
Website Artiest:
Maiden UniteD

​Geen fan van Iron Maiden?  Dan zijn de akoestische coveralbums van Maiden UniteD de perfecte insteek om de songs van de heavy metal band te ontdekken.  Onderhavig album The Barrelhouse Tapes is al de vierde release in het project van Joey Bruers. Tijd ook om nieuwe wegen in te slaan en zichzelf relevant te houden.  Opdracht cum laude geslaagd!
Je kan niet eindeloos blijven herhalen dus kwam Joey op het lumineuze idee om voor The Barrelhouse Tapes een aantal bekende zangers uit te nodigen én de jazzy trompet van Eric Vloeimans te integreren. Een uitdaging voor deze laatste want nog nooit een Iron Maiden track gespeeld.  De twaalf songs uit het omvangrijke oeuvre evolueren nu naar intrinsieke progsongs met bravoure ingezongen door vijf vocalisten.  Het album begint met de opname van rumoerige bezoekers: een verwijzing naar het live-gehalte van de band (in de zaal Barrel House op Cyprus). En dan mag Jeroen Voogd ‘The Number of The Beast’ brengen en het impressionante ‘Alexander The Great’ al zingend declameren.  De mooiste vocals komen echter van Doogie White in ‘Waiting Love’ met Daan Janzing & Martijn Balsters op gitaar, daaronder groeiend het leuke Hammond orgel van Leon Den Engelsen.  Voor Eric’s trompet moet je wachten tot ‘Powerslave’. (waarnaar ook de nakende tour werd genoemd).  De vloeiende trompetlijn contrasteert met de agressieve stem van Jos Severens.  In ‘Montsegur’ benadrukt Dirk Bruinenberg’s tromgeroffel het middeleeuws karakter. Hoe een metalsong folk wordt.  ‘Sanctuary’ sluit het vinylalbum af  met het toffe trompetgeluid. Op cd krijg je nog een bonus track ‘Caught Somewhere In Time’) waarbij vocalisten Jos en Doogie het vrouwelijk gezelschap krijgen van Eszter Anna Bauman. Kortom: indrukwekkende bewerkingen die gerust naast het origineel mogen staan en niet in je platencollectie mag ontbreken.  En voor meer info over de ‘Powerslave’ tour: http://www.maidenunited.com/tour.html
 
Line-up:
Doogie White (Vocal on 5,7 & 11)
Frank Beck (Vocals on 3 & 8)
Jeroen Voogd (Vocals on 2,4 & 9)
Jos Severens (Vocals on 6,10 & 11)
Eszter Anna Bauman (Vocals on 11)
 
Dennis Stratton, Bart Hennephof, Daan Janzing, Martijn Balsters (Guitars)
Polle van Genechten (Piano)
Leon de Engelsen (Hammond & Rhodes)
Dirk Bruinenberg, Tom Heijnen (Drums)
Eric Vloeimans (Trompet)
Joey Bruers (Bass, Piano, Guitar)
 
Marino Serdons 
Foto
​Maiden UniteD is so much more than a tribute band. Acoustic re-arrangements that will convince every prog-folk-metal lover.
0 Reacties

Le Corbeau: IV (Spider Bridge) – V (C’s Theme) – VI (Sun Creeps Up The Wall)

27/11/2019

0 Reacties

 
Foto
​DETAIL ALBUM
Tracks:
 
Album IV – Spider Bridge
  1. Purple Gold
  2. Season Of Dust
  3. Rabbits
  4. On Broad Oddway
  5. Blown Out Candle
  6. Under The Spell Of Flowers
  7. When You Are The Night
  8. Feathers
  9. Honey Badger
  10. Burning Theme
  11. Steeling Time In Heaven
 
Album V – C’s Theme
  1. C’s Theme
  2. Pushbuttons
  3. Girl
  4. Frost Avenue
  5. Night’s Trees Stood Up
  6. Winged Out And Longhaired
  7. 1000 Eyed Behemoth
  8. Over The Square
 
Album VI – Sun Creeps Up The Wall
  1. Blossom With An Evil Light
  2. On A Starry Night
  3. Psycho At The Wheel
  4. Gloria Swanson
  5. Secret Dreams
  6. Sun Creeps Up The Wall
  7. Burner
  8. Shadows Of A Girl
 
 
Website Artiest:
Handmade Records

​De Noorse gitarist Oystein Sandsalen verschuilt zich met zijn soloprojecten onder de naar Le Corbeau.  Een (witte) raaf als je zijn dark psychedelische sounds hoort.  Zijn derde album verscheen in 2011 en nu acht jaren later krijgt Le Corbeau een vervolg, niet één maar drie tegelijkertijd.  In totaal 27 mindblowing songs met fuzzy guitar, cinematic soundscapes en shoegaze.  Vermoedelijk bepotelt Oystein een Fender met heel wat pedalen in zijn bereik. Om toch een kleine selectie te maken, onthouden één of twee songs per cd/lp. 
Het  Spider Bridge album herbergt heel wat psychedelische songs die raakpunten hebben met The Bevis Frond (Nick Saloman), alleszins met de rijke Engelse psych scéne.  Fuzz gitaren roepen dan weer herinneringen op aan de Fuzztones.  Oystein durft ook ‘industrial elements’ of experimentele klanken (‘Honey Badger’) in zijn songs vermalen waardoor je een mooie variatie vindt op IV-Spider Bridge (‘Feathers’, ‘Rabbits’). Ach… Vergeet de selectie, het zijn allemaal sterke songs.
C’s Theme, het vijfde album, ligt veel egaler in de psychedelische sfeer;  lo-fi en licht vrolijk.  Heel cinematic ook, refererend aan surf en desert sounds.  Bruikbare stuff voor regisseurs en theaterliefhebbers.
Sun Creeps Up The Wall verklaart al veel in de titel: indie songs, soms dark en creepy, maar ook experimenteel (‘Gloria Swanson’)  waardoor er nooit ofte nooit verveling optreedt (‘Burner’)
Niet nodig om alle drie albums tegelijkertijd aan te schaffen. Mijn overtuiging is nochtans: wanneer je één album van Le Corbeau hebt beluisterd, dan wil je ze nadien allemaal in huis halen. Enjoy!
 
Marino Serdons 
Foto
​Extremely memorable stuff: cinematic, melodic, sometimes  experimental but always psychedelic . A divers collection of songs and sounds on 3 albums.  Great stuff, they make in Norway!!
0 Reacties

Ten Years Today:

28/11/2018

0 Reacties

 
Foto
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Praise The Shit
  2. Do Ya
  3. Conflicted
  4. God 2.0
  5. Useless Confession
  6. Feel
  7. Question Mark
  8. If I Were Me
  9. The Boy
  10. This Is What We Got So Let’s Live With It
  11. Your Mom
 
Website Artiest:
Ten Years Today

​Debuutalbum van beloftevolle Nederlandse band houdt het midden tussen punk en rock.  Invloeden van de Pet Shop Boys en Arctic Monkeys liggen voor het rapen. Niks mis mee, want de boreling op Gentlemen Records schreeuwt het uit van levenslust en originaliteit.   Naast de verbluffende introsong ‘Praise The Shit’ hoor je nog tien andere sublieme songs.  De band wisselt even makkelijk van stijl als wij van onderbroek (komt door die shit, sorry). Snel, gevat, traag, ingetogen, krachtig, luid.  Iedere maal mooi gitaarwerk van Floris, zowel elektrisch als akoestisch (‘Conflicted’).  Om dan ondertussen nog zangtechnisch virtuoos uit de hoek te komen, moet je kwaliteiten hebben.  De band heeft ook begrepen dat contrasten de appetijt spijzen. ‘Useless Confession’ is bijlange niet nutteloos, gewoon schitterend intermezzo. Live braakt Ten Years Today zijn imaginaire ouderdom uit in een stortvloed van energie.  In het bijna melancholische ‘Question Mark’ durven ze zelfs in harmonie te zingen.  Verrassingen doorheen het hele album.  Andermaal een hoogtepunt met een psycheldelisch ‘The Boy’. Nogmaals: gewoon subliem!  Surf naar hun website en geniet van muziek en bijhorende video’s.  Ten Years Today heeft het gewoon. En weldra ook een hoop internationale fans.
 
Line-up:
Mathijs Louwsma (Drums)
Floris van Luijtelaar (Vocals, Guitars)
Simon Rory Bleeker (Bass)
 
Marino Serdons (4)
What a beautiful energetic and omnifarious album.  Ten Years Today  must be one of the best bands in The Netherlands.  Alternative powerpop that rocks like hell, and let you breath between the raptures. Perfect debut!
0 Reacties

Davey Woodward And The Winter Orphans

16/9/2018

0 Reacties

 
Picture
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Caroline
  2. Build A Boat
  3. Girl In The Hoope
  4. Tangerine Dream
  5. Black Lipstick
  6. Home
  7. Tantalise
  8. Horrors Cope
  9. Troubles Of My Times
  10. Dylan’s Poster
 
Website Artiest:
Davey Woordward And The Winter Orphans

Als Davey een idee krijgt, voert hij het ook uit.  Om de spanning erin te houden verzamelde hij rond zich een aantal muzikanten waarmee hij nog nooit had gewerkt. De songs moesten ongeschaafd gespeeld worden. Het resultaat overtreft alle verwachtingen.  Denk aan Lou Reed, The Velvets, The Kinks, Courtney Barnett en zelfs Engelse folk om enige raakpunten te vermelden.  Knappe songs die ongepolijst, zoet, intiem in je brein dringen.  Veel persoonlijker dan zijn werk als frontman bij The Experimental Pop, The Briljant Corners of het recente Karen.  Wetende dat The Winter Orphans een samenraapsel is van muzikanten waarvan de ene wel wat tijd kon vrijmaken en de andere in geen tien jaar een studio had gezien, klinkt alles over(h)eerlijk.  Wat functioneel slagwerk, een begeleidende al dan niet akoestische gitaar, een trompet of een viool, en vooral:  mooie teksten vertolkt als singer-songwriter.  Het album neemt je terug naar een periode zonder technische snufjes maar met songs die je doen wegdromen. Tof ook om op Tapete Records, hun platenlabel, te lezen dat ze een tweede album overwegen.  Klasse!
 
Marino Serdons (4)
One can not deny Davey Woodward has composed a great album with his new  ‘out of the blue’ friends.  This will defintely become a classic record. Great Stuff!
0 Reacties

Piquet: De Meute

3/9/2018

0 Reacties

 
Picture
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Kantdans
  2. Icataurus
  3. Mijn(en)
  4. Laatste Indruk
  5. King Kong
  6. L*B
  7. Stilleven
  8. Tijdsdruk
  9. De Meute
 
Website Artiest
Piquet
https://piquet.bandcamp.com/
Eindelijk is de band rond de koppige Lien Moris geslaagd in de release van een volwaardig debuutalbum.  Enkele jaren geleden, tijdens Limbomania,  werd deze creatieve dame al opgemekrt met het nummer ‘Parkiet’.  Het heeft echter tot dit voorjaar geduurd alvorens ‘De Meute’ het licht zag.  Negen experimentele songs uit haar bizarre geest met een rijkelijke muzikale begeleiding van elektronica tot viool (‘Mijn(en)’).  Het album verscheen reeds in april maar kreeg onvoldoende aandacht in de media.  Onterecht, want ‘De Meute’ is een schitterend uiting van eigenzinnigheid die uiteindelijk kan leiden tot vernieuwing.  Alle nummers op ‘De Meute’ blinken uit van originaliteit, in tekst, zang, intro,…Kleurrijk en klankrijk.  Een vitter die er wat eighties in terugvindt.  Op de platenhoes (ja, ook verkrijgbaar op vinyl) prijkt een popachtige  ‘Lien’ als een zoekende gezeten op een panter. Onschuldig en toch dwars. Zelf zingt ze steeds in het Nederlands, zonder nadruk te leggen op verstaanbaarheid.  Haar zang en melodielijnen zwalpen heerlijk onder strakke  ritmes, doorspekt met muzikale spitsvondigheid.  Een streling voor het oor!
 
Line-up:
Lien Moris
Senne Driesen
Mattias Jonniaux
Jess Jacob
Yasmien Pieters
 
Marino Serdons (4)
From Belgium, with creative love:  Piquet succeeded to combine the Dutch language smoothly with experimental music. Breaking all conventions must be encouraged!
0 Reacties

Ray Bonneville: At King Electric

7/8/2018

0 Reacties

 
Picture
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Waiting On The Night
  2. Next Card To Fall
  3. Tender Heart
  4. South Of The Blues
  5. It’ll Make A Hole In You
  6. Codeine
  7. Until Such A Day
  8. Papachulalay
  9. The Day The Let Me Out
  10. Forever Gone
  11. Riverside Drive
 
Website Artiest
Ray Bonneville
 

‘At King Electric’ is Bonneville’s negende album sinds deze momenteel in Austin, Texas residerende singer/songwriter in 1992 debuteerde met ‘On The Main’. Dat album leverde hem lovende recensies op en met het in 1999 op de markt gebracht ‘Gust Of Wind’ wist hij zelfs de prestigieuze Juno award in de wacht te slepen. In 2012 mocht hij zich daarbij nog als winnaar kronen in de solocategorie van de Blues Foundation’s International Blues Challenge. En na beluistering van ‘At King Electric’ is dit niet zo verwonderlijk, want het album is diep in de blues geworteld. Niet dat het zo een typisch bluesalbum is geworden. Muzikaal gezien zou je het eerder onder de noemer ‘Alternatief’ plaatsen. Het bluesgevoel zit hier vooral in de emotionele betrokkenheid, die zich uit via Bonneville’s doorleefde stem en prachtige lyrics. Een schoolvoorbeeld hiervan is het met alternatieve country doorweven ‘Tender Heart’, terwijl ‘South Of The Blues’ het dichtst bij de blues als genre staat. Het mooiste nummer is ongetwijfeld het op J.J. Cale’s leest geschoeide ‘Codeine’, over de haat-liefde verhouding met de drug. Nog meer moois valt er te ontdekken op ‘Until Such A Day’ een ‘Tom Petty meets Tony Joe White’ song. Wat New Orleans klinkt dan weer door in ‘Papachulaley’. In het bluesy ‘The Day They Let Me Out’ volgen we het ontnuchterend gesprek van een gevangene, wiens datum van vrijlating nadert, met zijn broer. ‘Riverside Drive’, een instrumentale roadsong, sluit dit merkwaardig album af. Een album dat singer/songwriter Ray Bonneville hopelijk onder de aandacht brengt van een breder publiek.
 
 
Lambert Smits (4)
 
Although this is not a typical blues album, the songs that stand between Alternative and Indie breathe a lot of blues.
0 Reacties

Laudener

18/7/2018

0 Reacties

 
Picture
DETAIL ALBUM
Tracks:
  1. Dancing MAO
  2. Graduate
  3. Paradi
  4. Immature
  5. Un Soir
  6. Don’t Walk Away
  7. Can I Be Cured
  8. Rituals
  9. A Boy Next To Good
  10. Silly cone
  11. Call It Blood
  12. An A Way
  13. It’s Another World Now
 
Website Artiest:
Laudener

Who the fuck are Laudener?  René Dual zingt en UberRudi is de Multi-instrumentalist volgens facebook.  UberRudi is Rudi Mertens die ook in de postpunk band APPARAAT actief is. Voor de rest twee onbekenden die vanuit Antwerpen een prachtalbum op de digitale markt hebben gegooid.  Dertien (weeral?) interessante songs die neigen naar new wave, industrial en electro.  Niks nieuws denk je?  Het duo weet een perfecte balans te vinden tussen de muziekstijl van de jaren ’80 en de hedendaagse electro dance.   Elke song heeft wel een intrigerende intro en bulkt van de inventiviteit. Zelfs in teksten variëren ze tussen Frans en Engels.  Invloeden uit het verleden zijn er duidelijk, zelfs van David Bowie in zijn disco jaren.  Highligths for downloads zijn zeker het donkere ‘Don’t Walk Away’ en het lichtere ’Can I Be Cured’.  Bij uitbreiding eigenlijk elke song is het beluisteren waard.
Het album is enkel digitaal te verkrijgen op de geijkte kanalen als Spotify, Deezer, Itunes, Amazon, enz. Jammer, dit is waard om door bv. Starman Records op vinyl te worden geperst.  Fysiek bewaard voor de eeuwigheid, en…zou dat niet mooi zijn voor de volgende generatie Belpop?
 
Line-up:
René Dual (Vocals)
UberRudi (Multi Instrumentals)
Additional voices from Marthe Matthys and Clara Braeckman
 
 
Marino Serdons (4)
Great Digital Album from Laudener, based in Antwerp.  In different languages they produce dance-related electro new wave with a contemporary touch.  Excellent!
0 Reacties

Buford Pope: The Poem &The Rose

28/1/2016

0 Reacties

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. The Poem And The Rose
  2. Talk Of The Town
  3. My Heart Don’t Lie
  4. Bless These Arms Of Mine
  5. All I Took Was You
  6. At The End Of The Week
  7. Can’t Feel It Anymore
  8. I Light Up A Candle
  9. I Think I Belong To You
  10. Since You Walked Away
  11. Young Girl
  12. If Ties Don’t Bind
Platenlabel
Unchained Records

Labelnummer
BP2006

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Buford Pope
De 44-jarige Zweed Buford Pope, wiens echte naam Mikael Liljeborg is, werd op 15 jarige leeftijd van zijn sokken geblazen toen hij Bob Dylan hoorde. Dylans aparte manier van zingen sprak hem enorm aan en was de oorzaak dat Buford op latere leeftijd zich aan het songschrijverschap waagde. Na Dylan ontdekte hij de overige verhalenvertellers, zoals Neil Young, Tom Petty, Jackson Brown, Robert Johnson en Bruce Springsteen. Zijn vorig album ‘Sticks In The Throat’ dateert uit 2014, maar de songs op ‘The Poem & The Rose’ zijn nog ouder. Deze, alle van zijn hand komende songs werden opgenomen in 2006 en het is dan ook een raadsel waarom zij zo lang op de plank bleven liggen. Dit wil echter niet zeggen dat de nummers ondertussen gedateerd klinken. Integendeel, deze songs zijn tijdloos. Alleen hadden wij, moesten ze destijds uitgebracht zijn, er al eerder van kunnen genieten. ‘The Poem & The Rose’ staat bol van melancholische country, alternatieve country en Americana. Het eerste nummer en tevens titeltrack, trekt meteen, door de schitterende intro op pedal steel, alle aandacht naar zich toe. Die pedal steel blijft trouwens gedurende het ganse album prominent aanwezig, net als de fiddle van Filip Runesson. Pope is inderdaad beïnvloed door Dylan, maar ik zou zeggen dat hij zijn inspiratie zeker zoveel put uit het werk van Levon Helm en The Band. Vocaal gaat Buford soms een beetje de toer van Rod Stewart op. Vooral in ballades, zoals in ‘My Heart Don’t Lie’ dringt die vergelijking zich op. Die lichtjes hese stem matcht bovendien op een unieke manier met de close harmony van Anna Liljeborg. ‘At The End Of The Week’ is een song die gemakkelijk op het repertoire had kunnen staan van de jonge Levon Helm. Gedurende de eerste elf songs val je van de ene verbazing in de andere. Hier wordt op topniveau gemusiceerd en als je net denkt dat je alles gehad hebt, tovert Pope met het sluitstuk ‘If Ties Don’t Bind’ het meest kunstzinnig geslepen diamantje uit zijn hoge hoed. Dit is The Band in topvorm.

Lambert Smits (4½)
If you like Bob Dylan, Levon Helm, The Band and Rod Stewart, then this album is without doubt a must have!
0 Reacties

Consider the Source – World War Trio (Part I): Put Another Rock in that Bag (EP)

14/3/2015

0 Reacties

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Put Another Rock in That Bag, Pt. I
  2. Put Another Rock in That Bag, Pt. II
  3. Put Another Rock in That Bag, Pt. III
  4. Put Another Rock in That Bag, Pt. IV
  5. Put Another Rock in That Bag, Pt. V & VI

Platenlabel
Eigen beheer

Distributie
Bandcamp

Promo-agent
Glass Onyon

Website artiest
Consider The Source
Consider the Source, een band met een op z'n minst intrigerende naam, brengt het driedelige World War Trio uit, dat bestaat uit drie albums. Elk van de drie albums zal afzonderlijk verschijnen. World War Trio (Part 1) bestaat uit het lange nummer “Put Another Rock in that Bag”, opgebouwd uit zes delen en vijf nummers. Het is een instrumentale, soort post-psychedelische progrock-trip van ongeveer vijfentwintig minuten. Volgt u nog? Goed zo.
“Put Another Rock in that Bag” opent met een snel kabbelend gitaarlijntje vergezeld van enkele kreten. Daarna gaat het over in een soort halfmenselijk gejammer, dat evengoed van een theremin of een ondes martenot zou kunnen komen. Het ritme ligt hoog, en even wanen we ons thuis in een ouder Muse-album: net als muziek van deze groep is dit nummer opzwepend en een beetje bizar.
De gitaarsamples zelf twijfelen tussen Dream Theater en Tool, al mocht het toch nog wat meer van die laatste zijn. De opbouw is interessant, maar nog voor de helft beginnen de melodietjes toch wat te veel als een soort weeklagen aan te doen in plaats van een zekere geaffecteerdheid voor te schotelen. De elektronische gitaarlijn wordt dan té veel aangezet, waardoor die je onvoldoende meesleept, terwijl dat toch wel de bedoeling moet zijn geweest. Je weet niet helemaal goed welke richting het nummer uit zal gaan – met momenten slaat het even om naar pure metal – en dat is tegelijk positief, want verrassend, en negatief, want het geheel doet nogal richtingloos aan.
Part II begint iets dreigender, en roept associaties op met een aanwellende storm boven een graanveld in Kansas. Enkele gesyncopeerde drums vergezellen dit begin, maar na een minuutje verliest het geheel even z'n kracht, en verwatert het tot een iets minder sterk Mike Oldfield-stukje. Vlak voor de helft van Part II wordt het wel weer interessanter, en merk je duidelijker de bijna seriële achtergrondlijnen op, alsof Philip Glass mee mocht componeren. Het nummer ontvouwt zich dan even – prettig licht komt erdoor schijnen – waarna zwaardere percussie enkele welgemikte paukenslagen komt geven. Zeker het beste deel van de EP.
Part III is wat trager en meer Pink Floyd-achtig (de Gilmour en Wright-nummers tenminste), het tintelt aangenaam en halverwege wordt een crescendo opgezet, die evenwel niet leidt tot een climax maar net tot een stilvallen. Het is een kleine (en mooie) stilte voor de storm, maar de storm zelf (gitaargejengel) is helaas niet het hoogtepunt waarop gehoopt werd. Het nummer sterft uit in kleine tintelingen en vertraagt, valt stil. Er zitten zeker goeie stukken in, maar helaas ook veel mindere. Sommige delen zijn prettige verrassingen, andere zijn enigszins teleurstellend. Het minste dat we dus kunnen zeggen is dat het derde deel een bijzondere mix van factoren is.
Als elk rock-album een ballade nodig heeft, dan zou Part IV wellicht het meest die rol vervullen. Al verdient Consider the Source alle krediet om het hier zo de 'ballade' zo idiosyncratisch op te stellen. Er zitten wildere gitaarstukjes tussen, een soort arpeggio die je ook vindt in sommige nummers van, opnieuw, Tool. In die stukken is het nummer eigenlijk op z'n sterkst; wanneer we echter uitgebreid naar de melodielijn luisteren, doet het nummer toch te sentimentalistisch aan. Het einde is gelukkig weer meer van het goeie: met dit arpeggio gitaargegrom toont het album wellicht het meest z'n muzikale ballen.
Delen V en VI beginnen kalm en veelbelovend, en slaan na een minuut vijftien zelfs om in een soort free jazz, wat zeer bevalt. De herhalende gitaarlijnen die een soort refrein mogen opnemen zijn echter iets te klagerig, té aanwezig, en de melodie zelf is ook niet echt beklijvend genoeg. Halverwege slaat het nummer om en wordt het weer heel wat wilder. Part VI gaat dan opnieuw de kant uit van Part I. De cyclische aard van het album is op zich zeker geen slecht gegeven, maar bij dit vijfde nummer zit Part I echt nog te vers in het geheugen om volledig verrassend te werken. Dat is des te meer een probleem omdat Consider the Source op dit album wel eens terugvalt op dezelfde 'trucjes' (oneerbiedig uitgedrukt, mijn excuses). Een kalmer stukje melodie zal afgewisseld worden met harde gitaren, een traag stukje wordt wild en vice versa, repetitieve lijnen zorgen voor de achtergrond, en dat alles blijft een beetje een rode draad tijdens het nummer, en voelt na een tijd een beetje te weinig verrassend aan. Ironisch genoeg, omdat duidelijk wel op muzikale oxymorons en structurele verrassingen gemikt werd.
Het zou zeker gelogen zijn om te beweren dat World War Trio Part I niet interessant is. Er zitten enkele heel fijne structurele vondsten in, en Consider the Source slaagt erin verschillende stijltoetsen en invloeden harmonieus met elkaar te verweven. Het is lovenswaardig dat ze hun eigen ding doen, en hun eigen stijl hebben gevoenden. Jammer genoeg is de EP toch niet beklijvend genoeg, verdwijnt de muziek ondanks de snelle ritmes en wisselingen in de nummers zelf toch te veel naar de achtergrond. Het waarom daarvan is moeilijker te beantwoorden: is het het gebrek aan diepere baslijnen, waardoor meer ruimte gevormd kan worden, of moeten er toch wat meer volledige muzikale landschappen geschilderd worden, in plaats van bij elkaar horende muzikale lijnen? Of ligt het aan het de net iets te steriele opnames? Of blijft het album eigenlijk vooral wat te braaf? Talentvol is deze groep zeker, maar sommige dingen zouden toch nog wat aangescherpt kunnen worden om delen twee en drie van World War Trio onvergetelijk te maken.

Peter De Voecht (2½)
It would be a lie to claim that World War Trio Part I isn't interesting. The structure is composed intelligently, and Consider the Source manages to harmoniously wed different styles and influences. One must respect the way in which these gentlemen do their own thing and have found their own style. Too bad, though, that the EP just doesn't grab you by the lapels enough. Maybe it's the lack of deep bass lines, or the just-a-bit-too-sterile manner of recording? Or is the album just a little bit too clean for its own good? It's clear that Consider the Source has plenty of talent, but some things do need a bit of tweaking in order to make parts two and three of World War Trio unforgettable.
0 Reacties

BONOBO: THE NORTH BORDERS TOUR - LIVE

4/11/2014

0 Reacties

 
In 2013 verscheen ‚The North Borders’ van de Britse elektronicamusikant Bonobo, zijn vijfde studio-album. Het was een plaat die erg organisch en melodieus aandeed, zacht en vol heerlijke samples. Het was ook een heel warm album, gebalanceerd, niet knalhard, maar wel heel uitnodigend. ‘The North Borders Tour - Live’ is een neerslag van het uitgebreide tourtraject dat Simon Green – echte naam van Bonobo – sindsdien heeft afgelegd. Dat label Ninja Tune het reden vond om te vieren is duidelijk wanneer je de deluxe-uitgave bekijkt: behalve het album zit er ook een 70 pagina’s tellend boek met foto’s en anekdotes bij, en een DVD met een verzameling van enkele memorabele live-uitvoeringen.
Het album gaat meteen sterk van start met ‘Cirrus’. Dit is hoe dan ook een geweldig nummer, een pulserend klokkenwerk met een zachtjes melancholische melodielijn, en brengt je meteen in een ideale sfeer om de rest van dit samengestelde concert te beluisteren. Helaas valt ook wel op dat het nummer in de live-uitvoering wat ‘body’ mist, een lijn die zich blijkt door te trekken in het hele album. De dikke baslijn die de studioversie extra gelaagdheid gaf mist hier een groot deel van z’n diepe impact. Hetzelfde geldt voor de ingenieuze zuiverheid en zorg die in het studio-album werd gestoken: veel details gaan verloren, en hoewel dat vaak eigen is aan live, is het in geval van een fijnzinnig album als ‘The North Borders’ toch ook erg spijtig.
De warmte van de stem van Andreya Triana op ‘Stay the Same’ (een nummer van ‚Black Sands’ uit 2010) bijvoorbeeld, wordt hier zeker wel opgeroepen, maar eigenlijk hoop je toch dat ze wat meer in je oor kon komen fluisteren dan dat ze de hele weide had moeten entertainen. Jammer is ook dat ze in de hogere noten toch te onzeker zingt, wat even kleine grimasjes kan veroorzaken bij de onvoorbereide luisteraar.
Op ‘Heaven for the Sinner’ neemt Szjerdene het live over van Erykah Badu, die het origineel van zang voorzag. Ze doet dat goed, maar qua audiokwaliteit is het hetzelfde probleem. De studioversie opent met enkele heel fijne, harp-achtige, naar chiptune neigende samples, die meteen een heel bevreemdende sfeer inzetten; live hangen diezelfde sampletjes ergens op de achtergrond te dralen.
‘Kiara’ is al een kleine klassieker in het oeuvre van Bonobo, en staat hier tussenin het drieluik ‘Prelude/Kiara/Ten Tigers’. Een prachtig nummer, met emotionele strijkers erbij, waarna een stel onderwaterbeats de melodie geweldig komen vergezellen. Het publiek gaat uiteraard uit z’n dak wanneer het de opening ervan hoort – en de albumbeluisteraar ook – en het lijkt, alleen al vanwege die strijkers, een logische keuze om het samen met ‘Ten Tigers’ te brengen. Helaas is de realiteit toch nog iets anders: de meer dan 8 minuten voor deze uitvoering blijken te lang te duren, en je verliest je aandacht ergens halverwege.
Het is iets waar ook de even lange combinatie ‘Kong/Ketto’ aan lijdt. Samen met Emkay, het zesde nummer op dit live-album, dreigen ze te veel naar de achtergrond te verdwijnen, zijn ze wat te flets; je hoort meer de ruimte tussen publiek en podium dan de muziek zelf. Er is te weinig punch om je als luisteraar aan de muziek te laten kleven, en dat is jammer, omdat de nummers van nature heel erg sterk zijn.
Op ‘Recurring/We Could Forever’ zit een dikke onderstroom die goed werkt, en die gemorst wordt in vage dikke strijkers. Even wordt het moeilijk om blijvend in het nummer op te gaan vanwege de “make some noise for Mr Jack Baker on the drums”, maar daarna krijgt het nummer heel wat extra power, waardoor je de klanken tegen de randen van de feesttent of zaal hoort bonken, en weer voelt terugspringen tot tegen je lichaam. Het publiek vindt het allemaal geweldig, en de solitaire luisteraar in z’n kamer ook. Samen met ‘Cirrus’ en ‘Know You’ de grootste live-sfeermakers hier aanwezig. Wat ‘Know You’ betreft, trouwens: de live-uitvoering maakt het nummer wat vuiler, het heeft baat bij de korrelige ruisende randjes, en had de ideale afsluiter geweest. Hierna volgt echter nog ‘Pieces feat. Cornelia’, wat hier toch te mak is als afsluiter.
Het stoort allemaal niet, het is best prettig. Maar dat is ook de zwakte van het album: door de ijlere opnames verliezen de nummers veel van hun robuustheid — een robuustheid die voordien net zorgde dat de muziek niet te veel behangpapier werd. In ‘The North Borders’ kon je verdwijnen, maar de liveversies verdwijnen soms zelf. Een goeie collectie is het zeker, met enkele heel sfeervolle uitschieters, maar bij muziek die zoveel lichaam als die van Bonobo kan hebben, voel je in deze uitvoeringen toch wel eens een materieel gemis.
‘The North Borders’ is een album dat verdient om in je oren te smelten, en vanwege de extra ruimtelijkheid in de live-opnames gaat een groot deel warmte verloren, en blijf je met een lauwere editie van de nummers achter, een droesem die wel herinnert aan de sfeer van het genieten in groep, maar die muzikaal of auditief daardoor onvoldoende tot z’n recht komt.  Je krijgt de ruimte erbij, waardoor de muziek aan massa verliest.
Kort gezegd staat ‘The North Borders’ als liveplaat net iets te ver weg van de luisteraar. Wel is het een meerwaarde als je het studio-album al uitvoerig beluisterd hebt en je enigszins andere versies wil, of als je heerlijke herinneringen hebt aan die keer dat je stond mee te draaien in die bepaalde zaal of weide, je handen rustend op buik of schouders van die schone dame/heer vlakbij je, kijkend en luisterend naar Bonobo.

Peter De Voecht (3)
‘The North Borders Tour - Live’ has some great highlights, including ‘Cirrus’, ‘Recurring/We Could Forever’ and ‘Know You’. It brings a nice atmosphere to an already great album, and the deluxe edition is a nice celebration of the expansive live tours Simon Green has undertaken as Bonobo.
However, the live editions do seem to lack a certain sense of ‘body’: the ingenious clarity and care that was put in the studio album seem overwhelmed by the wealth of physical space a live album includes. Many details are lost in translation – an inherent vice of live albums – and they seem to take away the warmth and auditive qualities that underscore a Bonobo album.
Because of the more ethereal audio the songs tend to lose some of their robustness; you could disappear into ‘The North Borders’, yet the live versions tend to disappear themselves. It’s a great collection, but the distance present in the audio doesn’t do the songs justice. Ideally, ‘The North Borders’ melts mesmerizingly into your years, yet here the temperature remains lukewarm.
In short, though the music is great, the songs are just too distanced from the listener. It is quite valuable, though, should you have listened to the studio album far too often and want slightly different versions, or if you have great memories of that time you were swaying along on a certain field, your  hands resting on the belly or the shoulders of that pretty lady or handsome man close to you, while watching and listening to Bonobo.

Ninja Tune  I  Promo CD  I  Bonobo
0 Reacties

Tarwater: Adrift 

1/11/2014

0 Reacties

 
Er wordt vaak geklaagd over hoe mensen tegenwoordig zo snel verveeld zijn. Moeten we even ergens wachten, dan schuiven onze vingers al trillend van de afkickverschijnselen over onze blinkende smartphones. Laadt een webpagina niet meteen in, dan zijn onze zenuwen al vijftien keer refreshed. Alles moet hapklaar zijn, meteen verteerbaar, meteen aan te vinken met een duimke omhoog. Ga ik even de prekerige kant op? Misschien, maar met een goed doel: ‘Adrift’, van het Duitse post-rock-slash-elektronica-duo Tarwater, is een album dat je tijd moet geven. Daarom wordt deze recensie in twee gedeeld, met een volta ertussen.
Te beginnen met de eerste impressies. Die waren niet onverdeeld positief. Duidelijk was dat de muziek zelf en de samples weloverwogen waren, en zeker aantrekkelijk. De songs zelf leken goed gestructureerd, zij het soms wat braafjes. De zangstem daarentegen kwam toch vaak te geforceerd over, te beperkt, te weinig strak. Daarnaast voelt het initieel erg jammer aan dat de nummers steevast in eenzelfde sfeer lijken te blijven hangen. Daardoor krijg je wel een homogeen album, maar dat werkt tegelijk ook nadelig, zeker omdat de verschillende klanken en de subtiele ruimtelijkheid van de nummers veel ruimte laten voor variatie en experiment. ‘Adrift’ komt in plaats van op drift of drijvend te zijn, over alsof het album voortdurend een beetje kopje onder wil dobberen, waardoor het bewust onder je radar lijkt te willen vliegen.
En dan blijf je luisteren, al is het maar om er een recensie over te schrijven.
Je beseft dat de samples en instrumenten toch écht wel goed ingezet worden, en mooi gebalanceerd zijn. Enerzijds zit je met een sfeertje dat soms naar de zwartheid van het diepste moment van de nacht neigt, anderzijds voelen de klanken en muzikale randen van dit album toch ook heel erg vers, alsof het net opgevist werd in fel maanlicht.
De zangstem, het blijft een acquired taste. Zeker op ‘They Told Me in the Alley’ lijkt je geduld wat op de proef gesteld te worden vanwege het herhalende karakter van de tekst. Even verlang je naar de meer geaffecteerde stem van een John Maus, en wil je vooral uit dat steegje weg. En tegelijk, moet je toegeven, werkt de zang bezwerend, wat je wellicht pas beseft tijdens de korte muzikale stukjes, waarbij een trippelend piano-achtig deuntje voorbij pinkelt. Plots wil je geen voller timbre meer, of een technisch sterkere klank. Je wil enkel nog wat het is.
En wanneer bij een latere luisterbeurt het titelnummer ‘Adrift’ weer passeert, hoor je plots hoezeer het zonder meer prachtig is. Een instrumentaal nummer van 1 minuut 40 waarbij in zo’n korte tijdsspanne zoveel sfeer en serene emotie opgeroepen kan worden verdient alle aandacht die het kan krijgen. Een nummer om op repeat te zetten, en jezelf mee in te graven. Misschien is het wel ideaal dat dit als tweede staat op het album, én het titelnummer is, want het is het beste bewijs om je te overtuigen dat de hele cd echt wel meer is dan een allereerste kennismaking je kan laten vermoeden.
Het teerwater dat dit album aandikt werkt overigens het beste met de hoofdtelefoon, waardoor je de verschillende intricacies het beste kan opmerken. Je hoort plots de Steve Reich-achtige piano ondergedoken bij ‘Inreturn’, de zachte, hoge toontjes die in een instrumentaal stukje in ‘The Glove’ over de oppervlakte van het water schitteren, of de knisperende ritmes in ‘Log of the Sloop’. In ‘Homology Myself’, waarbij de geaccentueerde stem van dichteres Ann Cotten naar spoken word dobbert, voel je des te beter hoe fijn er gespeeld wordt met de stereomogelijkheden, met samples die links-rechts zwerven als vuurvliegjes.
En dan begin je in te zien dat elk afzonderlijk nummer een schat aan muzikale niveau’s omvat waar je voldoening uit kan halen. Je moet alleen even door het troebele water heen kijken. Doe jezelf het grootste plezier, en geef ‘Adrift’, en Tarwater, een kans. Eens je het toestaat te groeien, wordt dit een heel erg kostbaar album, een reis naar het einde van de nacht, en in een nog later stadium, een reis naar het begin van de nacht.
Muzikaal geduld, het is iedereen gegund — en al zeker bij ‘Adrift’.

Peter De Voecht (4)

Initially, ‘Adrift’ was not entirely my taste. Clearly the music and samples were balanced and meticulously created, but the general atmosphere seemed lacking: there was a homogeneity that contrasted with the different sounds and the subtle spaciality of the songs, and which called for more variation and experimentation. Instead of truly being adrift, at first the album comes across as if it wants to stay below the surface, and deliberately fly under your radar.
And then you keep on listening, if only for the sake of writing a review. And you realize how beautifully this album unfurls.
The semi-spoken singing, which at first bothered you somewhat, turns mesmerizing, becomes a companion. The atmosphere suddenly clicks, you become more and more enthralled by its low-key allure, and when you then listen to the title song ‘Adrift’ again, you suddenly realize how it is beautiful beyond any other adjective.
The thick waters of this album bare themselves especially with the aid of a good set of headphones, as you can then notice the various intricacies most clearly. You hear the Steve Reich-like piano almost hidden on ‘Inreturn’, or the crispy rhythms in ‘Log of the Sloop’. In ‘Homology Myself’, where the accented voice of poetess Ann Cotten turns to spoken word, you gladly allow stereo sounds to seduce you, as samples dart left to right and back like fireflies.
It is then you realize that each separate song harbors ample musical levels from which you can draw sensory satisfaction. You just have to look through the murky waters first. Give ‘Adrift’, and Tarwater, a chance. Once you allow it to grow, this will become a very precious album, a journey to the end of the night, and in a later stadium, to the beginning of the night.

Bureau B  I  Promo CD  I  Sonic Rendezvous  I  Tarwater
0 Reacties

Thom Yorke: A Brain in a Bottle (Single)

27/9/2014

0 Reacties

 
Het hing al enkele dagen in de sociale medialucht, en plots was het zover: gisteren werd het nieuwe album van Thom Yorke, ‘Tomorrow’s Modern Boxes’, te koop aangeboden op BitTorrent. De eerste single daarvan is ‘A Brain in a Bottle’. Die gaat gepaard met een lichtjes bevreemdende video, een montage van Thom Yorke zelf die, met grijzende baard en strakke paardenstaart, voornamelijk bezig is Thom Yorke te zijn.
‘A Brain in a Bottle’ doet vanaf de eerste luisterbeurt als vertrouwd aan binnen het solowerk van de Radiohead-frontman. Sinds hij zich is gaan verdiepen in experimentele elektronische muziek, is Yorke meer en meer een eigen stijl gaan ontwikkelen, met samples die geregeld ontregeld zijn, en gekoppeld worden aan de etherische falsettozang waarvoor Yorke bekend staat. Als je een beetje zijn eerdere soloplaat ‘The Eraser’ kent, of ‘Amok’, het album dat hij met Atoms for Peace maakte, of zelfs de laatste Radiohead-langspeler ‘The King of Limbs’, dan komt ‘A Brain in a Bottle’ zeker niet al te verrassend over.
En misschien is dat meteen ook het probleem: hoewel ‘A Brain in a Bottle’ een klein vijsje kwijt is, had het eigenzinnige karakter nog wat meer doorgedreven kunnen worden. Uiteindelijk zijn de afzonderlijke samples op zich wel interessant genoeg, maar de structuur van het nummer is eigenlijk relatief braaf. Waar een band als Autechre - belangrijke invloed voor Yorke - vaak volledig uit de pan swingt, worden hier de teugels veel strakker aangetrokken. Daardoor wordt het geheel iets soberder, iets kaler ook, en de vraag rijst hoe snel het nummer hierdoor z’n replay value zal verliezen. Er zit een soort degelijkheid in ‘A Brain in a Bottle’ waar de sfeer van de muziek eigenlijk niet ten volle om lijkt te vragen.
Dat het niet overdreven verrassend is, houdt ‘A Brain in a Bottle’ echter niet tegen om je binnen te brengen in een lege kamer vol kale, gebarsten muren, waar je met kil gegrom uitgenodigd wordt om langzaam te verdwijnen met je brein diep verzonken in een hermetisch afgesloten koptelefoon.

Peter De Voecht

BitTorrent  I  Thom Yorke
0 Reacties

    Archives

    Maart 2021
    Februari 2021
    Januari 2021
    December 2020
    November 2020
    Oktober 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    December 2019
    November 2019
    Oktober 2019
    September 2019
    Augustus 2019
    Juli 2019
    Juni 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Maart 2019
    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    Mei 2018
    April 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Augustus 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014


    Categories

    Alles
    ?
    50's Ballades
    70's Rock
    80’s En 90’s Rock
    80’s En 90’s Rock
    80's Pop
    Acid Folk
    Acid Jazz
    Acid Rock
    Acoustic Blues
    Acoustic Folk
    Acoustic Guitar
    African Blues
    Afro
    Afrobeat
    Afrobilly
    Afro-Colombiaans
    Afro Funk
    Afrojazz
    Akoestisch
    Akoestische Folk
    Alt. Country
    Alternatieve Pop
    Alternative
    Alternative Folk
    Alternative Pop
    Alternative Rock
    Alternative Softrock
    Ambient
    Ambiente Jazz
    Americana
    Americana & Blues
    American Cowboy Music
    American Desert Music
    American Rock
    American Roots
    American Standards
    Amusement Music
    Arabic Jazz
    Artificial World Music
    Art Rock
    Astral Dub
    Atmospheric Music
    Avantgarde
    Avant Garde Folk
    Avant Garde Jazz
    Avant-garde Jazz
    Aziatische Fusion
    Balkan
    Baroque Folk
    Beat
    Beatpop
    Bebop
    Belgische Hiphop
    Big Band
    Big Band Music
    Blanke Soul
    Blue Eyed Soul
    Bluegrass
    Blues
    Blues & Jazz
    Blues & Pop
    Blues Rock
    Blues Rock & Country Soul
    Boogie
    Boogie Punk
    Boogie Woogie
    Bop
    Bop ’n Roll.
    Boppin' Blues
    Bossa Jazz
    Bossa Nova
    Brasband Muziek
    Brazilectro
    Braziliaanse Jazz
    Brit Pop
    Cabaret
    Cajun
    Calypso
    Cash Tribute
    Celtic Folk
    Celtic Music
    Chanson
    Chicano Rock
    Chillout
    Christmas
    Christmas Music
    Christmas Rock & Roll
    Christmas Songs
    Cinematic
    Cinématic
    Classic
    Classic Progrock
    Classic Rock
    Classic Symphonic Rock
    Club Music
    Coldwave
    Comedy
    Comtemporary Jazz
    Contamporary Folk
    Contamporary Irish Folk
    Contemporary Blues
    Contemporary Country
    Contemporary Folk
    Contemporary Jazz
    Contemporary Pop
    Contemporary R&B
    Contemporary Rock
    Cool Jazz
    Counrry
    Country
    Country And Western
    Country Blues
    Country Folk
    Country Jazz
    Country Noir
    Country Pop
    Countryrock
    Country Rock
    Countryrockabilly
    Country Soul
    Cowpunk
    Crooner
    Crooners
    Crosover World Music
    Crossover
    Crossover Jazz
    Cumbia Beat
    Dance
    Dark Electronics
    Dark Wave
    Deep Funk
    Deutsch-Rock
    Dialectische Rock
    Disco
    Dixiemusic
    DIY
    Doowop
    Droompop
    Dub
    Dubstep
    Duitse Rock 'n Roll
    Early Rock 'n Roll
    Easy Listening
    Electro
    Electro African Folk
    Electro Jazz
    Electronica
    Electronic Cinématic Pop
    Electronic Etnic World
    Electronic Music
    Electronic Pop
    Electro Pop
    Electrorock
    Elektronisch
    Elektro-swing
    Eperimental Music
    Ethno
    Exotica
    Experimental Jazz
    Experimental Music
    Experimentele Chanson
    Fifties Pop
    Fiftys Rock & Roll
    FILM MUSIC
    Filmmuziek
    Folk
    Folk/Americana
    Folk Blues
    Folkpop
    Folk Pop
    Folkpoptronica
    Folkrock
    Folky Pop
    Franse Chanson
    Franse Chanson/singer-songwriter
    Free Jazz
    Free Jazz
    Funk
    Funky Blues
    Fusion
    Fuzrock
    Garage Psych
    Garage Punk
    Garage Rock
    Gesproken Woord
    Glamrock
    Gospel
    Gospel Jazz
    Gothic
    Grunge
    Guitar Music
    Gurls: Run Boy Run
    Gypsy
    Gypsybilly
    Gypsy Folkfolly
    Gypsy Jazz
    Hardcore Rap
    Hard Rock
    Hard Rock Blues
    Heavy Rock
    Hedendaagse Kleinkunst
    Hillbilly
    Hillbilly Rootsblues
    Hip Hop
    Honkabilly Blues
    Honky Tonk
    House
    House & Chill Out
    House & Chill-out
    House & Lounge
    Indie
    Indie Folk
    Indie Pop
    Indie Rock
    Industrial
    Industrial Pop
    Instrumental
    Instrumentale Jazz
    Instrumental Folk
    Instrumental Surf
    Irish Folk
    Jazz
    Jazzfunk
    Jazz Funk
    Jazz Fusion
    Jazzrock
    Jazz Rock
    Jazz & Soul
    Jazz/Soul/Rock
    Jazzy Blues
    Jazzy Dub
    Jazzy Pop
    Jiddisch Blues
    Jive
    Jugband
    Jump
    Kazz
    Keltische Folk
    Kerstmis
    Kinderliedjes
    Klassiek
    Klassiek/jazz
    Kleinkunst
    Krautrock
    Latin
    Latin American Rock
    Latin Jazz
    Latin Pop
    Latin-soul
    Levenslied
    Licht Klassieke Pop
    Listening Songs
    Lo Fi Pop
    Lo-fi Pop
    Lounge
    Mathrock
    Medieval Rock
    Minimalistische Pop
    Mod
    Modern Country
    Modern Folk
    Modern Jazz
    Motown
    Musical Storytelling
    Nederlandstalig
    Nederlandtalige Blues
    Neo Funk
    Neoklassiek
    Neo Progrock
    Neo-Progrock
    Neo Soul
    New Age
    New Age & Solo Piano
    New Country
    New Orleans
    New Orleans R&B
    New Wave
    Noise
    Nordic Folk
    Northern Soul
    Nuevo Flamenco
    Nu Jazz
    Nu-Jazz
    Oldies
    Old School Country
    Old School Psychobilly
    Old School Rhythm And Blues
    Old School Soul
    Old Time Fiddle Music
    Opera
    Outlaw Country
    Percussion
    Piano Music
    Piano Solo
    Poetic Pop
    Pop
    Popcorn
    Pop Punk
    Poprock
    Post Industrial
    Post Jazz
    Post Punk
    Post Rock
    Post Soul
    Power Blues
    Power Pop
    Power Rock
    Presley Ballades
    Prog
    Prog Folk
    Progressieve Muziek
    Progressive Jazz
    Progressive Pop
    Progressive Rock
    Progrock
    Protest Songs
    Psychadilic Electro
    Psychedelic
    Psychedelic Rock
    Psychobilly
    Psych Rock
    Psych-Rock
    Punk
    Punk-a-billy
    Punkrock
    RaB
    Radio Play
    Ragtime
    Rap
    R&B
    Rebekah Eden
    Reggae
    Retro Pop
    Rhythm And Blues
    Rhythm & Blues
    Rhythm ‘n’ Blues
    Rhythm ‘n’ Blues
    Riock
    Roch Lockyer: When Frank Met Django
    Rock
    Rockabilly
    Rock And Roll
    Rocking Southern Soul
    Rockin' Soul
    Rock 'n Roll
    Rock Opera
    Rock & Roll
    Roots
    Rootspop
    Roots Rock
    Rootsrock/bluesrock
    Rustieke Rockabilly
    Sacrale Muziek
    Scandicana
    Seventies West Coast Pop
    Shuffles
    Singer Songwriter
    Singer-songwriter
    Sixties Beat
    Sixties Girls
    Sixties Pop
    Sixties Sound
    Ska
    Skiffle
    Smooth Jazz
    Smooth Soul
    Soft Pop
    Soft Rock
    Solo Piano
    Soul
    Soul Blues
    Soulful House
    Soul & Funk
    Souljazz
    Soul Jazz
    Soul Pop
    Soulrock
    Soundtracks
    Southern Folkrock
    Southern R&B
    Southern Rock
    Southern Soul
    Space Rock
    Spaghetti Rock
    Spoken Word
    Spych Rock
    Stoner
    Stories
    String Pop
    Surf
    Surf Punk
    Swamp
    Swamp Blues
    Swanabilly
    Swing
    Swingende Rhythm & Blues
    Swingende Rock
    Swing Jazz
    Symphonic Pop
    Symphonic Rock
    Synth Pop
    Synth-Pop
    Synth Prog
    Synth Rock
    Synth Wave
    Tango
    Taraab
    Techno
    Texas Country
    Texas Honky Tonk
    TexMex
    Traditional
    Traditional Country
    Traditional Folk
    TRANCE
    Triphop
    Tropische Funk
    Twist
    Uke-Billy
    Underground
    Urban Folk
    Urban Jazz
    Urban Pop
    Vaudeville
    Vietnamese Folk
    Vintage Country
    Vintage Jazz
    Vocals
    Voodoo Blues
    Wereldmuziek
    West Coast Blues
    West Coast Pop
    West Coast Rock
    Western Swing
    Witch House Electronics
    Woestijn Blues
    World Bluesrock
    World Country
    World Mus
    Worldmusic
    World Music
    World Pop
    Zydeco

  • HOME
  • OUR TEAM
  • COMING EVENTS
  • ALL CONCERT REPORTS
  • NEWS BLOG
  • CD REVIEWS 2021
  • HARDROCK & HEAVY CD REVIEWS
  • BOOK REVIEWS
  • DVD REVIEWS
  • INTERVIEWS / ARTICLES
  • DISCLAIMER / COPYRIGHT POLICY
  • CONTACT PAGE
  • JAARLIJSTJES 2020