0 Opmerkingen
Ian Gillan Orchestra with The Don Airey Band – Live In Warzaw (Contractual Obligation #2)24/10/2019
'Framework' is het derde album van het Zweedse Work Of Art. Het trio – vocalist Lars Säfsund, drummer Herman Furin en toetsenist/gitarist/bassist Robert Sall – zijn vooral beïnvloed door Toto en dit resulteerde zich hier in elf uiterst melodieuze tracks die ook op een of ander album van Toto terecht konden. Dit betekent dus uiterst catchy, radiovriendelijke en gemakkelijk in het gehoor liggende nummers die stuk voor stuk kunnen uitgroeien tot echte radiohits. Naast knappe arrangementen bevat elk nummer lichtjes symfonische elementen, uiterst sterke gitaarpartijen en schitterende cleane vocalen die nu en dan wat worden aangedikt met koortjes. Niet echt mijn ding wegens te gepolijst maar fans van het genre, en zeker van de band zelf, kunnen dit met stip aan hun “wanted”-lijstje toevoegen. Luc Ghyselen (3) Om je een idee te geven, mocht je deze man nog niet kennen, hij maakte ooit deel uit van o.m. Poison, Mr. Big, Wilson Hawk en Forty Deuce. Maar hij maakt sinds eind jaren tachtig de ene achter de andere prachtige sololangspeler. De dag van vandaag tourt hij vrij vaak met The Winery Dogs met Mike Portnoy en Billy Sheehan. Dankzij het label Earmusic, dat in België door V2 Benelux Records wordt verdeeld, krijgen we nu een prachtige compilatie met nummers zowat getrokken uit een goede achttien sololangspelers en daar bovenop krijgen we nog twee nieuwe songs, nl. ‘War Paint’ en ‘Walk With me’. Misschien zullen sommige bronnen hem catalogeren onder het metaalgenre maar dat is totaal verkeerd. Richie maakt zuivere hardrock met scherpe gitaarriffs. Uit zijn album ‘Go Faster’ (2007) krijgen we twee knappe nummers nl. ‘Go Faster’ en het acht minutenlange epos ‘Fooled Again’. Nog meer uitbundige gitaarriffs slagen bij wijze op ons gelaat in ‘Help Me’, ‘Bad Situation’ en ‘Love Is Blind’ allemaal gedistilleerd uit zijn album uit 2001 ’24 Hours’. Let vooral op de technische hoogstandjes die Kotzen in ieder van deze songs met zijn gitaar weet te leggen. Op de eerste schijf, en zeker een leuk hebbeding voor zijn fans van het eerste uur, vinden we ook de opname ‘Remember (Reprise)’, een nummer dat nooit eerder werd uitgebracht. En de vraag is dan weer: waarom hebben ze dat nooit gedaan? Dit is een eensteensleper van formaat. Ontdek hier een totaal andere Richie Kotzen. Op het tweede plaatsje gaat het feestje lekker door met o.m. werk uit zijn ‘What Is’ (1998), ‘Change’ (2003) den ‘Peace Sign’ (2009). Hierop vinden we een pak akoestische nummers, Kotzen ruilt de elektrische Fender voor een akoestische gitaar en zelfs op dit instrument blijkt dat Kotzen een snarenmeester is. Maar nu wordt het nog duidelijker waarom velen met hem in een band willen spelen: zijn vocale capaciteiten! Weer zo’n kerel die niet echt naar waarde wordt geschat wanneer het op zangpartijtjes aankomt. ‘What Is’ is hier meteen de gangmaker want met ‘High’ krijgen we een zoveelste bewijs dat hij eigenlijk een heer en meester is op zowel de gitaar als met zijn stem. Hij kan zonder enig probleem hoogte- en dieptepunten met elkaar versmelten. Soms doet zijn stem me een beetje aan Frankie Miller terugdenken. Weer zo’n nummer dat eigenlijk veel te kort is. Ach, het zijn gewoonweg allemaal sublieme nummers die nu nog volgen. Nog steeds op de akoestische toer worden we getrakteerd op ‘Change’ en ‘Special’. Dit zijn allemaal heropgenomen nummers uit zijn orginele langspelers. Om verder te kunnen wegdromen moeten we vooral luisteren naar de adembenemende mooie versies van ’Holding On’ uit zijn ‘Peace Sign’ en het nummer ‘The Road’ uit Wilson Hawk ‘The Road’ waarop hij alleen begeleid wordt op de akoestische piano. Wie met deze compilatie niet tevreden is, of vindt dat het muziek voor watjes is, die moet dringend zijn gehoor laten testen. Wat we van Kotzen op deze compilatie horen is gewoonweg waanzinnig knap, zonder al te veel franjes, recht voor de raap… zoals het hoort. Meestal is een extra dvd-schijf een marketingstool maar in het geval van Kotzen is dit iets geheel anders. 11 nummers met beelden die zich perfect voor dit soort muziek lenen. We mogen gerust zeggen dat het hier om een derde en al even schitterende ‘cd’ gaat maar dan nu met beelden. Haast allemaal nummers die niet op de cd-versies te vinden zijn, dus hier heb je al een serieuze extra wat de aankoop zeker rechtvaardigd. Dat Kotzen alleen met een akoestische gitaar en een smoelschuiver begeleider weet te overtuigen dat wordt ons meer dan duidelijk gemaakt. Sommige nummers zijn studio-opnames, andere dan weer beelden uit een liveoptreden. En als je de gehele dvd uitkijkt krijg je toch twee schitterende nummers op het einde. Dat Kotzen een gitaarfreak is dat wisten we reeds maar hij weet ook goed hoe hij op je emotionele toestand moet inspelen. En daar zijn ‘My Angel’ uit ‘Into The Black’ (2001) en ‘I Would’ getrokken uit zijn ‘Break It All Down’-album uit 1999 verdomd schitterende voorbeelden van. Dus ja, soms muziek voor watjes… maar met een kleine w. Op 11/9/20104 speelt Kotzen in The Spirit of ’66 te Verviers en op 12/9/2014 in Den Atelier in Luxemburg. Alfons Maes (4½) Wederom beland ik in het mooie landschap waar steengoede rockmuziek en lekkere ‘pints of bitter’ hand in hand gaan. Black State Highway is een nog jonge hardrock band maar wanneer je hun muziek hoort, zou je zweren dat die gemaakt werd door muzikanten die al jaren in het vak zitten. Niets is minder waar en de leden van deze band zijn elkaar tegen het lijf gelopen in het Instituut voor Moderne Muziek in Brighton, een stad die qua muziekgeschiedenis toch enige betekening heeft. Plaats van deze ontmoeting was dus de badplaats Brighton maar het is toch een band met diverse nationaliteiten geworden. Zo is er de Letlandse zangeres Liva Steinberga (zang), de Zweedse gitarist Yonnis Crampton, de Schotse bassist Gordon Duncan, de uit Engeland afkomstige gitarist Olie Trethewey en dan hebben we ook nog Harry Bland aan de drumketels. Black State Highway staat voor pure hardrock met invloeden die vooral vanuit de richting Led Zeppelin, en voeg daar gerust wat AC/DC bij, opgepikt werden. Goed nu weet je wat je te wachten staat. Voordat ze de studio introkken hebben ze zich al serieus kunnen opwarmen in clubs als Club 100, de O2 Academy Islington, de Big Red en de Intrepid Fox maar zelfs de Komedia in hun thuisbasis Brighton werd reeds diverse keren plat gespeeld. We kregen dus een promoschijfje met maar liefst acht schitterende hardrocknummers. De sfeer van Led Zep, Bad Company en Heaven and Earth komt weer volop boven drijven. Alleen de stem van Liva verraadt hier dat het wel degelijk om een totaal andere band gaat. Je conclusie kan je meteen trekken bij het openingsnummer ‘Conclusion’ dat meteen de band uit zijn warme salonsloffen doet schieten. De duels tussen de twee gitaren is fenomenaal, en daar hadden we in het verleden reeds mooie voorbeelden van gehoord: Wishbone Ash, Bad Company, Eagles,… Nog meer scherpe gitaarriffs komen ons tegemoet op ‘Ain’t Got No’ terwijl op ‘Broken’, een ietwat meer ingetogen song is, de gaspedaal even wordt losgelaten en plaats ruimt voor enkele knappe riffs maar niet voor lang. Met ‘Free’ dacht ik even bij een nummer van Jimi Hendrix te zitten. ‘Tekkers’ leunt zowaar aan bij riffs die ook best van ene Ritchie Blackmore hadden kunnen komen. Er wordt op sommige nummers vooral en vrij vaak handig gebruik gemaakt van de speciale pedalen die een gitarist tot zijn beschikking heeft. Ze moeten wel opletten dat ze dit niet te veel gaan gebruiken om zo een te snelle verzadiging te voorkomen. ‘Common Man’ is een van die nummers die best ook eind jaren zestig, begin jaren zeventig tot leven had kunnen komen. Black State Highway heeft zijn huiswerk grondig gedaan. We krijgen een zeer gevarieerd album waarop we toch sterke songs terugvinden maar zoals ik reeds zei, let op voor een te snelle verzadiging… Ben wel benieuwd hoe deze band live moet klinken. Ik heb er het volste vertrouwen en dit lijkt me weer zo’n outfit te zijn die weet hoe ze een groot rockstadion moet laten vollopen. Als je met bands als een Led Zeppelin of een Bad C° dweept dan denk ik wel dat je ook meteen deze Black State Highway aan je favorieten mag/zult toevoegen. Engeland hebben ze nu al een beetje plat gespeeld, nu het Europese continent om zo de oversteek naar de USA te maken. Alfons Maes (4) Het Britse Uriah Heep ontstond in 1969 nadat gitarist Mick Box al een jaar of twee aan modderde met een bandje dat de naam The Stalkers heette. Maar met het eerste album onder de naam Uriah heep, '… Very 'Eavy … Very 'Humble' (1970), ging de bal echt aan het rollen. De hard rock of progressieve rock die de heren maakten steunde op een massieve keyboard sound. En als heel ik eerlijk moet zijn kon ik in die periode maar weinig nummers opnoemen van deze band die ik echt kende – 'Gypsy' en 'Easy Livin'' en dat was het zowat –, in tegenstelling tot bands als Deep Purple, Black Sabbath en Led Zeppelin die toen ook het mooie weer uitmaakten. Maar als ik nu terug kijk op de backcatalogus van Uriah Heep, dan zorgde deze band toch voor wel heel veel prachtige nummers (o.a. 'Look At Yourself', 'July Morning', 'The Wizard', 'Lady In Black', 'Sweet Lorraine', 'Return To Fantasy', (nvdr - en zeker niet te vergeten het prachtige ‘Salisbury’)...). Intussen zijn we heel wat line-up's verder en komt Uriah Heep ons nu verblijden met hun vierentwintigste studio-album. Originele gitarist Mick Box laat zich nu bijstaan door lead vocalist Bernie Shaw, Phil Lanzon (keyboards), Russell Gilbrook (drums) en Dave Rimmer (bass) en nog steeds krijg je die echt typische sound van de band: progressieve hard rock steunend op stevige, massieve keyboardklanken. Elf uiterst knappe nummers krijg je hier aangeboden door dit vijftal. Dat de heren er negen kansen op tien geen groot hitsucces meer mee zullen scoren, zal hen worst wezen. De tijden zijn immers veranderd maar Mick Box en zijn kornuiten doen gewoon waar ze erg goed in zijn: tijdloze knappe muziek maken die door de fans van de band en vele rockfanaten nog steeds meer dan welkom zijn. Ik zal heel eerlijk zijn: zwakke nummers heb ik niet gehoord, echte uitschieters eigenlijk ook niet al zijn er altijd nummers dat je net iets liever hoort dan een ander. En soms ligt dit gewoon aan heel kleine dingen. Als ik hier toch uitschieters moet gaan vermelden, dan kies ik voor het vlotte en aanstekelijke 'The Law', het stevige en uptempo gebrachte 'The Outsider', het hitgevoelige 'Looking At You', het machtige 'Jesse' en het gedreven en prachtig groovende 'Say Goodbye'. Wat heb je nog meer nodig om nu al richting platenboer te lopen? Misschien het feit dat het al ene hele tijd geleden was dat ik nog zo overdonderd ben geweest door een stel “oude ratten in het vak”? Wanneer en waar komen die mannen nog eens naar België? Oh ja, vorig jaar waren ze nog te gast op de Breese Vostertfeesten. Luc Ghyselen (4½) |
