Joe Satriani: Shockwave Supernova

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Shockwave Supernova
2. Lost In a Memory
3. Crazy Joe
4. In My Pocket
5. On PErigrine Wings
6. Cataclysmic
7. San Francisco Blue
8. Keep On Movin’
9. All Of My Life
10. A Phase I’m Going Through
11. Scarborough Stomp
12. Butterfly And Zebra
13. If There Is No Heaven
14. Stars Race Across The Sky
15. Goodbye Supernova

Platenlabel
Legacy

Labelnummer
888750 99682

Distributie
Sony Music

Website Artiest
Joe Satriani

Shockwave Supernova is het vijftiende album van Joe Satriani, dat uitkwam op 24 juli 2015 bij Sony Music Entertainment.
Op het einde van de ‘Unstoppable Motion’ tour, had Satriani een openbaring, en ik citeer: "Playing the guitar with my teeth an awful lot" vroeg hij zich af waarom hij dat zo vaak deed, zijn zelfrealisatie was het alter ego 'Shockwave Supernova' en het ambitieuze 15e soloalbum was geboren. Satriani stelde een trio aan muzikanten met wereldklasse samen. Keyboardspeler & gitarist Mike Keneally, drummer Marco Minnemann en bassist Bryan Beller dewelke hem ook vergezelden op deze laatste tournee en nu garant staan voor het grootste deel van de ritmesectie op dit album. Dit werd aangevuld met toevoeging van bassist Chris Chaney (Jane’s Addiction) en drummer Vinnie Colaiuta (gekend om zijn werk bij Sting, Frank Zappa & Paul Simon) die hun bijdrage leveren op sommige van de nummers. Gecombineerd, brengen ze een pure artistieke Satch’s ritmesectie gecombineerd met de keyboard achtergronden van Keneally, afgetopt met pure Satriani gitaardoodles. Aangezien dit album geheel instrumentaal is valt er niets te vertellen over vocale prestaties, maar het gitaarwerk spreekt voor zich. De controle die Satriani heeft over zijn gitaar is onmiskenbaar, instinctief en van ongekend niveau.
Toen Satriani dit album aankondigde en op zijn facebook pagina de foto’s toonde van de vele gitaren, versterkers & randapparatuur die hij voor dit album zou gebruiken met de melding dat dit een ander album zou worden had ik enige twijfel. Zo  ontstond er ook commotie over het feit of het wel nodig was om zoveel materiaal de studio in te zeulen voor één album maar ik moet toegeven dat het zeker waard is. Er is weliswaar nog een jaren ’80 sfeertje op een aantal van de songs op te merken, en enkele voelen als herhalingsbezoeken uit het verleden aan maar er zijn toch ook vele vernieuwende elementen te bespeuren die dit album speciaal maken. Op “Shockwave Supernova” vindt je een Satriani die meer in een ‘striped Down’ versie te werk gaat; zijn spel klinkt rauwer en directer… Gitaar, kabel, vingers, versterker - toevoeging van effecten is er enkel voor inkleuring van de sfeer. Van zodra ik op play knop drukte in de wagen en de CD een eerste luistersessie gaf tijdens een lange autorit bemerkte ik het briljante gitaarspel, de zovele contrasten en stijlen.
Het voelt als een nieuw grondgebied voor Satriani, iets dat zijn meer recente albums nodig hadden. Kleine details, zoals de synths, verschillende stijlinvloeden en een waardering voor het fusion genre dat een zwaardere, maar gevarieerde verzameling van tracks biedt.
Toen Joe 'Shockwave Supernova' aankondigde sprak hij over hoe hij een volledig thema, back-story & persoon had gecreëerd. Satch's albums hebben altijd een thema, maar ik denk dat dit de eerste keer is dat hij songs benaderd heeft met dit soort sterke verhaal sinds ‘Surfing With The Alien’ en ‘Flying In A Blue Dream’ en huidig album heeft in feite meer gemeen met deze twee albums dan zijn laatste paar releases. Joe Satriani heeft een raadselachtige en filmische stijl van compositie en aan de andere kant heeft hij zijn op groove gebaseerde bluesy kant en deze beide vind je veelvuldig terug op 'Shockwave Supernova'. Hij weet precies wat te spelen, hoe het moet klinken en met welke details hij dit moet uiten. Om in cliche te treden, zijn instrument is eigenlijk gewoon een verlengstuk van zijn lichaam. Het gitaargeluid, exotische toonladders, harmonische gitaarlijnen en verbazingwekkende feedback controle doen me allemaal denken aan ‘Not Of This Earth’ & ‘Flying In A Blue Dream’ maar de live band vibe is hier prominent aanwezig.
Het album opent met het grootse rock gebaseerde 'Shockwave Supernova'. Hoewel sommige misleide luisteraars hem wel eens bestempelen als een ‘shredder’ heeft Satch ons steeds ook voorzien van  genuanceerde en langzamere melodieën. Dit prachtige, lyrische spel vind je in “Lost In A Memory” en “Crazy Joey”. “In My Pocket” doet me denken aan ‘Big Bad Moon’ waarin Joe terug grijpt naar de harmonica en funky melodieën. “On Peregrine Wings” & “Cataclysmic” rocken er weer als vanouds op los en dan is het de beurt aan een meer jazzy swing geluid dat inzet. “San Fransisco Blue” heeft een repetitieve hook die wel bij één of andere TV serie zou passen. Het meer Latin geïnspireerde “All Of My Life” spreekt dan weer van gedurfde verbeelding en passie. Verder is er ook een knipoog naar ‘Chickenfoot’ in het nummer “Scarborough Stomp” met een verschroeiende solo als vervanging voor Hagar's zang. Natuurlijk is een Satriani album geen Satriani album zonder ballads, en eens te meer stelt de maestro ons niet teleur. Getuige hiervan zijn “Butterfly and Zebra” & “Stars Race Across The Sky”. Satriani blijft één van de weinigen die nooit onder zijn talenten zal spelen en legt ook hier de lat weer hoog voor zichzelf. Dit is één van de meest memorabele Satch's avonturen  - een album dat zowel de toevallige luisteraar alsook de muzikale getalenten zal bekoren, ook de shedders onder ons die zin hebben om achter de opbouw van de snelle riffs te komen en deze haarjuist na te spelen, evenals de luchtgitaristen die de warmte afkomstig van de composities weten te smaken en in bewondering staan dat er zoveel gitaarschoonheid in deze wereld te vinden is. Lof ook voor de 'te mooi om waar te zijn’ ritmesectie van Minnemann en Beller. De onvoorwaardelijke werkelijkheid die naar voren komt bij herhaalde luistersessies is dat dit een combo voor jaren is en misschien wel de beste die we ooit hebben gehoord op een Satriani album. Hopen maar dat we ook een live album krijgen in deze bezetting want dat is het zeker waard. En Satch zelf is de feeling nog steeds niet verloren, zelfs na bijna 30 jaar van album na album release niet. Zijn vertrouwde frasering, vibrato vuurwerk en ritmische stijl geeft meer karakter aan de basistracks dan deze anders zou hebben. Dit is muzikale verwoording van liefde en vakmanschap, een stukje ziel van de man zelf. Longtime co-producer en oude Satriani vriend John Cuniberti, de man die daar aan de start van satriani’s albumcarrière aanwezig was, keert met dit album weer. Hoewel ze vele goede albums zonder elkaar gemaakt hebben, zijn er nog meer die ze samen verwezenlijkten. Ook oud bekende Mike Fraser is op dit album weer bij de productie van de partij.

Line-up:

• Joe Satriani - guitars, keyboards, harmonica, bass (track 6)
• Mike Keneally - Keyboards. Additional rhythm guitar (track 2)
• Marco Minnemann - Drums (tracks 1, 2, 5, 6, 7, 9, 10, 13, & 15)
• Vinnie Colaiuta - Drums (tracks 3, 4, 8 & 11)
• Bryan Beller - Bass (tracks 1, 2, 5, 7, 10, 12, 14 & 15)
• Chris Chaney - Bass (tracks 3, 4, 8 & 11)
• Bobby Vega - Bass (track 9)
• Tony Menjivar - Congas, bongos and percussion (track 9)
• John Cuniberti - Percussion (tracks 1, 2, 3, 5, 6 & 14)

Johan Kaethoven (4½)