Jono Manson: The Slight Variations

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Trees
2. Rough And Tumble
3. I’m Ready
4. Wildflower
5. The Sea Is The Same
6. Footprints On The Moon
7. The Slight Variations
8. What Would I Not Do?
9. Brother’s Keeper
10. So The Story Goes
11. When The Time Is Right
12. Little Bird Song

Platenlabel
Promo-cd
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Hemifran
 
Website Artiest
Jono Manson

De inmiddels 56 jarige New Yorkse singer-songwriter Jono Manson is al toe aan zijn 17de album. The Slight Variations heeft hij iets anders aangepakt dan de voorganger. Hij heeft het namelijk als een klassiek muziekstuk gepresenteerd. De cd opent met een overture ‘Trees’, een Iers aandoend folkliedje dat ook wel wat wegheeft van een kinderliedje. Niet slecht, maar wel een ongebruikelijke opener. Maar dat verrassingseffect speelt altijd wel een rol bij Jono Manson.
Dan volgen vijf songs die thuishoren in de ‘First Movement’. Gelukkig is dit wat steviger werk. ‘Rough And Tumble’ is helemaal in de Stones-stijl en dat gaat hem zoals we eerder leerden, heel goed af. ‘I’m Ready’ is een rustige poppy folkliedje die nogal wat Tom Petty en George Harrison-invloeden heeft. ‘Wildflower’ is dan weer een lichtvoetige jaren 1970 popsong. Daarop volgt een prachtige folksong ‘The Sea Is The Same’ en wordt de eerste gedeelte afgesloten met ‘Footprints On The Moon’, een aardige popsong.
De ‘second movement’ opent met de zeer funky titelsong, ‘The First Variations’, een weinig zeggende song, maar met een formidabele orgelsolo. ‘What Would I Not Do?’ is een kruising tussen Bent Van Looy en Tom Petty, een heel aardige popsong dus. De rocker ‘Brother’s Keeper’ hakt er iets steviger op los. Het heeft een pakkende melodie en een catchy refrein. ‘So The Story Goes’ is een ingetogen folklied, een alledaags liefdesverhaal. De tweede gedeelte wordt afgesloten met de country-wals ‘When The Time Is Right’.
Voor de epiloog zorgt het folkliedje ‘Little Bird Song’, een beetje een slappe afsluiter. Het nieuwe album van Manson is een stuk ingetogener dan zijn voorganger. De pit is er een beetje uit. Het is zeker allemaal goed, maar ik mis het vuur!
 
Line-up:
Jono Manson (gitaren, banjo, zang)
Kevin Trainor (elektrische gitaar)
Jason Crosby (piano, orgel, viool)
Steve Lindsay (bas)
Mark Clark (drums, percussie)
John Michel (drums, percussie)
Michael Jude (bas)
Scott Rednor (elektrische gitaar)
Peter Williams (bas)
Jon Ossmon (Dilruba)
Hillary Smith (achtergrondzang)
 
Peter Jacobs (4)

Jono Manson’s new album is more demure than the 2014 cd ‘Angels On The Other Side’. It’s all good, the songs are still strong and his voice and arrangements are ok, but one would miss the fire, the enthusiasm and the intensity.