KEYS AND CHORDS
  • HOME
  • MUSIC NEWS
  • ALL CONCERT REPORTS
  • CD REVIEWS 2025
  • VINYL REVIEWS 2025
  • BOOK REVIEWS
  • INTERVIEWS / ARTICLES
  • COMING EVENTS
  • CONTACT PAGE
  • DISCLAIMER / COPYRIGHT POLICY

  CD & vinyl   REVIEW BLOG

Anderson Ponty Band: Better Late Than Never

11/10/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Band Intro
  2. One In The Rhythm Of Hope
  3. A For Aria
  4. Owner Of The Lonely Heart
  5. Listening With Me
  6. Time And A Word
  7. Infinite Mirage
  8. Soul Eternal
  9. Wonderous Stories
  10. And You And I
  11. Roundabout
  12. I See You Messenger
  13. New New World
Platenlabel
Ear-Music

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Anderson Ponty Band
Jon Anderson
Jean-Luc Ponty


Na 30 jaren wordt de progrock-fan verwend met ‘Better Late Than Never’. Reeds in de jaren ’80 was Jon Anderson vragende partij om de krachten te bundelen met Jean-Luc Ponty. Fundraising via Kickstarter blijkt nu de katalysator te zijn. Jon Anderson heeft mooi fijn kristal gebroken tot 1980 als zanger van de supergroep Yes en Jean-Luc Ponty wordt als jazz-violist geroemd voor zijn solo-werk KingKong (gecomponeerd door Zappa) en zijn projecten van ’78 en ’79, Enigmatic Ocean en Cosmic Messenger. Begrijpelijke avontuurlijke intenties en toenaderingen die nu eindelijk geleid hebben tot een nieuw hoogtepunt in beider carrières.
Voor mij ligt de eenvoudige CD uitgave, maar je kan ook een Deluxe Edition op de kop tikken met een DVD van de live performance in the Wheeler Opera House van Aspen, Colorado.
‘Better Late Than Never’ zal je niet van je sokken blazen. Daarvoor is het allemaal wat te braafjes. Naarmate je echter de cd meermaals in de lader duwt, stijgt het vertrouwen in je aankoop. Jon Anderson zingt met zijn natuurlijke hoge stem (geen falsetto, maar een alto tenor) een serie bekende Yes-klassiekers en enkele composities van J-L. Ponty. Ouwe koek in een nieuw kleedje bij het eerste gehoor, maar het toevoegen van Jean-Luc’s vioolspel aan de opener ‘One in the rhythm of hope’ en ‘Owner of the Lonely Heart’ is een echte verrijking. En het gaat verder/dieper dan een viooltje hier of daar. Sommige songs kregen heel nieuwe arrangementen met een jazzy-inslag, of zelfs een ska-ritme. De fijnzinnige composities cirkelen om je hoofd en Jon’s zangtechniek blijft de perfectie nastreven. ‘Mirage’ (van Jean-Luc Ponty’s hand) werd omgevormd tot het aantrekkelijke ‘Infinite Mirage’. De fransman speelt o.a. op een lang vergeten omgebouwde 5-snarige blauwe viool, opgepikt uit zijn kelder enkele jaren geleden en blijkbaar ideaal voor de band.
J-L. Ponty: But I found it in my cellar a few years ago again, and so to play with the power I need for this band, I use the blue violin. And then I have a brand new more acoustic wood finish violin which was custom made for me by a violin maker in New York State, in Ithaca, New York, Ithaca Strings. And it’s a great instrument that sounds good acoustically, also with five strings, but it can also be mic’d, and so because we’ll have an acoustic part of the set.
Ben ik nu overgelukkig met dit project van 2 iconen in de muziekwereld? De cd beluistert zich prima als background, stoort nooit, en de aandachtige luisteraar ontdekt altijd wel een nieuwe noot. Toch had ik de (hoorbare) inbreng van Jean-Luc Ponty iets ruimer verwacht. Jon’s zang overheerst in de composities en refereert met zijn specifiek stemgeluid onvermijdelijk naar de jaren ’70 en Yes. Misschien volgende maal wat meer arrangementen uit Ponty’s gouden vingers?
PS. Je kan nog steeds een financiële bijdrage doen via Kickstarter en in ruil ontvang je free CD, Music, free entry to concerts, free dvd,… dus toch een 2de project?

Line-up:
  • Jon Anderson (vocals)
  • Jean-Luc Ponty (electric violin)
  • Wally Minko (keyboards)
  • Baron Browne (bass)
  • Jamie Dunlap (guitar)
  • Jamie Glaser (guitar)
  • Rayford Griffin (drums)

Marino Serdons (4)
0 Opmerkingen

Procol Harum: Shine On Brightly – Extended 3CD Box

11/10/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
Tracks:
Disc 1
  1. Quite Rightly So
  2. Shine On Brightly
  3. Skip Softly (My Moonbeams)
  4. Wish Me Well
  5. Rambling On
  6. Magdalene (My Regal Zonophone)
  7. In Held Twas In I
  8. Glimspes Of Nirvana
  9. Twas Tea Time At The Circus
  10. In The Autumn Of My Madness
  11. Look To Your Soul
  12. Grand Finale
Bonus Tracks
  1. Il Tuo Diamante (“Shine On Brightly” Italiaanse versie) (Mono)
  2. Quite Righly So (single A-Kant)
  3. In The Wee Small Hours Of Sixpence (Single B-Kant)
Disc 2
  1. Shine On Brightly / Mono Mix Remastered (Previously Unreleased On Cd)
  2. Quite Rightly So
  3. Shine On Brightly
  4. Skip Softly (My Moonbeams)
  5. Wish Me Well
  6. Rambling On
  7. Magdalene (My Regal Zonophone)
  8. In Held Twas In I
  9. Glimspes Of Nirvana
  10. Twas Tea Time At The Circus
  11. In The Autumn Of My Madness
  12. Look To Your Soul
  13. Grand Finale
Disc 3
  1. Monsieur Armand (Mono)
  2. Seem To Have The Blues (Most All The Time) (Mono)
  3. Magdeleine (My Regal Zonophone) (1967 Mono Versie)
  4. Shine On Brightly (1967 Mono Version)
  5. In The Wee Small Hours Of Sixpence (Stereo Mix)
  6. Monsieur Armand (Stereo Backing Track)
  7. A Robe Of Silk (Stereo Backing Track)
  8. Mcgregor
  9. The Gospel According To… (Wish Me Well)
  10. Skip Softly (My Moonbeams)
  11. Quite Rightly So
  12. Ramblin’ On
  13. Shine On Brightly
  14. Skip Softly My Moonbeams
  15. Wish Me Well
  16. Long Gone Geek
  17. In Held ‘Twas In I (Look To Your Soul /Finale – Korte Versie)
Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 32500

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Procol Harum
Dat men bij Esoteric Recordings voor kwaliteit én detail oog heeft, bewijst men nu ook met deze uitgebreide (her)uitgave van een van Procol Harum’s beste langspelers ‘Shine On Brightly’.
Dit was de band’s tweede studioalbum en werd aanzien als een voorbeeld van een vroege progressieve vloedgolf.
Het sterke bewijs hiervan was natuurlijk het 17-minuten durende epos ‘In Held ‘Twas In I’ en vele bands volgden later ook hun voorbeeld.
Op de originele langspeler, met de ietwat macabere cover, stonden welgeteld zeven nummers, zeven sterke songs want op dit album laat Robin Trower horen hoe hij het zessnareninstrument beheerst. Persoonlijke voorkeuren zijn er niet gezien het album gewoonweg een muzikaal pareltje is alhoewel kwade tongen er anders over nadachten. ‘Quite Righly So’, ‘Skip Softly (My Moonbeams)’, ‘Wish Me Well’ zijn gewoonweg het label dat Procol Harum zich eigen heeft gemaakt.
Op deze uitgave vinden we enkele bonus tracks zoals ‘Il Tuo Diamante’ oftewel de Italiaanse versie van ‘Shine On Brightly’. Even wennen aan de taal maar muzikaal zit dit zeker op zijn plaats. Van het zowat meest commerciële nummer ‘Quite Rightly So’ krijgen we hier nu de single versie en klinkt al even overtuigend als de langspeelversie. Deze single kreeg in maart 1968 ‘In The Wee Small Hours Of Sixpence’ als B-kant mee.
Het tweede schijfje is dezelfde langspeler maar met een andere cover en dit is een volledige mono mix.
Op het laatste schijfje krijgen we ook de nummers van ‘Shine On Brightly’ maar er werden extra nummers vooraf op gezet, nl. ‘Monsieur Armand’, niet meteen een hoogvlieger, maar het bluesy ‘Seem To Have The Blues (Most All The Time)’ leunt dan weer een beetje beter aan bij het commerciële circuit en een instrumentale backing versie van ‘Monsieur Armand’, met schitterend gitaarwerk van Trower, krijgen we er hier bovenop. Nog twee nummers die nooit de finale versie hebben gehaald zijn ‘A Robe Of Silk’ en ‘McGregor’ ook niet meteen de nummers die ze als single zouden uitbrengen. ‘Wish Me Well’ wordt hier ook hernomen maar volgens mij betreft het hier een versie die kennelijk niemand van de band goed genoeg vond om op de nieuwe langspeler te zetten. Het kreeg als werktitel ‘The Gospel According To… (Wish Me Well)’. Luister goed naar dit nummer, het is en blijft toch een sterk nummer. Als afsluiter krijgen we nog de korte versie van ‘In Held ‘Twas In I’ dat ons meteen leidt naar de grote finale. En van een finale gesproken, gewoonweg schitterend, zelfs deze korte versie.
Procol Harum was niet meteen de band waarvan we ieder jaar een of twee grote hits mochten verwachten maar hun muziek was steeds bijzonder, sterk en daarom misschien niet toegankelijk genoeg voor de doorsnee muziekliefhebber.
Esoteric Recordings zal in 2015 vier titels van Procol Harum heruitbrengen allemaal in de ‘DeLuxe’ campagne die ze momenteel voeren.
Verplichte aanschaf voor de Procol Harums fans van het eerste uur maar deze uitgaves zetten de deur op een kier voor hen die misschien nog nooit van deze schitterende Britse band zouden gehoord hebben.
In dit leuke doosje vinden we buiten een uitgebreid begeleidend boekje met foto’s ook nog drie replica’s van affiches waar de band ooit heeft gespeeld: San Francisco International Pop Festival (26 en 27 oktober 1968), een affiche van hun concert in de Grande Ballroom van Grand River, Beverly (17 mei 1968, Detroit, MI USA) en nog eentje van een ander concert (datum niet echt leesbaar meer) op diezelfde locatie. En een uitvouwbare folder met de teksten van deze langspeler.
Line-up:
  • Robin Trower (gitaar
  • Gary Brooker (vocals, harmonica, keyboards)
  • Matthew Fisher (gitaar, keyboards)
  • B.J. Wilson (drums)
  • David Knights (bass)
  • Keith Reid (words)

Alfons Maes (5)
Procol Harum was not immediately the band which releases every year one or two big hits but their music was growing strong and therefore maybe not accessible enough for the average music lover.
Esoteric Recordings will re-release four titles of Procol Harum in 2015 in their 'DeLuxe' campaign which they are currently promoting.
This re-releases will also attract the attention of the average music lover and those of them who never would have heard of this band.
0 Opmerkingen

David Gilmour: Rattle That Lock

25/9/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
Tracks:
  1. 5 A.M.
  2. Rattle That Lock
  3. Faces Of Stone
  4. A Boat Lies Waiting
  5. Dancing Right In Front Of Me
  6. In Any Tongue
  7. Beauty
  8. The Girl In The Yellow Dress
  9. Today
  10. And Then...
Platenlabel
Columbia Records

Labelnummer
888751 23262

Distributie
Sony Music

Website Artiest
David Gilmour

Of je nu een cd van de glorieuze Pink Floyd in handen krijgt of soloplaatje van één van de leden van dit progressieve viertal, over één ding kunnen we het eens zijn.
Wat we te horen krijgen grenst steeds aan genialiteit, zeg maar muziek waar de kwaliteit zo van afdruipt. En dat is zonder te overdrijven.
Vorig jaar bracht dit progressieve collectief zijn allerlaatste studioalbum (moeten we daar zeker van zijn?) ‘The Endless River’ uit.
Het kreeg gemengde kritieken wereldwijd en Pink Floyd is nog steeds een celebriteit die verankerd zit in een godenwereldje waar alleen de grootsten van deze aardkloot zich mogen thuisvoelen.
Gilmour heeft blijkbaar de status van ‘God’ van zich afgezet want de periode met de band was fantastisch, het was leuk maar het is nu (helaas voor ons) over. Of er ooit nog een reünie (met de twee resterende originele leden, Nick Mason en Roger Waters) komt, ik vrees dat het bij een intens verlangen, een utopie blijft.
Het was dan ook doordat de jonge Syd Barrett uit de groep werd gezet, omwille van overmatig druggebruik, dat Dave Gilmour de kans kreeg om zich te ontpoppen tot een status die hij de dag van vandaag nog steeds heeft.
‘Rattle en Lock’ is een interessant album geworden dat toch nog steeds herinneren oproept aan Pink Floyd en waarmee Gilmour kennelijk niet (echt) wil breken.
10 nummers van eigen hand en om de teksten bij sommige nummers in te kleuren deed hij weer beroep op Polly Samson die haar talenten reeds hardmaakte op Pink Floyds ‘The Division Bell’ maar ook op hun laatste album ‘The Endless River’ troffen we werk van haar aan.
Voor de afwerking van het album zat Dave met enkele andere zielsverwanten in de studio waaronder Phil Manzanera, Guy Pratt, David Crobsy en Graham Nash, Roger Eno, en ook Jools Holland leverde zijn deel aan dit album.
Met het instrumentale openingsnummer ‘5 A.M.’ zitten we meteen op het juiste spoor, de gitaarinterventie van Gilmour brengt de luisteraar in, zeg maar, ontspannende maar hypnotische mijmerende droomwereld. Gelukkig blijft de luisteraar nog even in deze junctuur met het prachtige ‘Beauty’ (tja, de naam zegt al alles) en met ‘And Then’ krijgen we een nummer met een vraag die nu een beetje onbeantwoord blijft.
‘Rattle That Lock’ is eigenlijk een langspeler die vol zit met  ietwat al dan niet oprechte mijmeringen die verspreid zijn over het ganse album. In het titelnummer ‘Rattle That Lock’, waarvoor Polly Samson de tekst fourneerde, is eigenlijk het meest belangrijke waarin Samson eigenlijk een beetje suggereert naar de val van Lucifer en de verleiding van de mensheid en hun poging om een geestelijke straf te ontlopen.
‘Faces of Stone’ heeft dan weer meteen het ritme van een trage wals waarin de gitaar en piano voor een subtiele concordantie zorgen terwijl de stemmen van David Crosby en Graham Nash in ‘A Boat Lies Waiting’ voor de weelderige harmonieën zorgen. Magische plaat en we mogen zonder enige aarzeling dit nummer tot een van de apotheoses van deze schijf bestempelen.
Met  het ietwat jazzy maar ingetogen ‘The Girl In The Yellow Dress’ maakt hij even komaf met de Pink Floyd sfeer. Ook voor dit nummer zat Polly Samson voor haar computerklavier. Jools Holland ontfermde zich hier over de knappe pianoklanken en voor de zomerse saxgeluiden kon Gilmour rekenen op Colin Stetson.
Tijdens het laatste decennium vertoonde Gilmour zowat dezelfde trekjes die we ook bij Roger Waters terugvinden: via een pseudo-progressieve muzikale manier kunst maken. Het verschil is wel dat Waters zijn kunstvorm bedekt met relevante onderwerpen zoals manipulatieve bestuursorganen en verwoestingen als gevolg van een oorlog. Gilmour daarentegen voelde zich wanhopig, op zoek naar nieuwe uitdagingen, steeds overschaduwd door zijn eigen vorige daden.
Hoe dan ook, Gilmour bewijst met dit nieuwe werkpaletje dat hij nog steeds niet uitgezongen is en hopelijk mag hij daar nog eens twee (en meer zelfs) decenniums aan toevoegen. De geest van Pink Floyd zal nooit rust kennen en dat is voor ons, de diehardfans, maar goed ook.
Op 14 september zat David Gilmour in het Colosseum van Verona (Italië) waar ik toen ook enkele dagen verbleef maar ik kon toen niet meer aan een ticket geraken gezien alle Europese shows uitverkocht zijn. België staat helaas niet op het lijstje van zijn stopplaatsen. Van een tegenvaller gesproken.

Alfons Maes (5)
0 Opmerkingen

Kinetic Element: Travelog

26/8/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Warsong
  2. Travelog
  3. Into The Lair
  4. Her
  5. Vision Of A New Dawn
Platenlabel
Melodic Revolution Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Kinetic Element
Progrock-fans, zet je schrap voor het 2de album van onze Amerikaanse vrienden uit Richmond, Virginia. Het album verscheen reeds in januari 2015, maar krijgt nu pas gehoor in onze pers. Crowdfunding ligt aan de basis van deze uitgave, wat nogmaals bewijst dat het niet makkelijk is om dezer dagen een cd uit te brengen. Opnamestudio’s zijn peperduur.
Het heeft ook 6 jaren geduurd alvorens deze opvolger nu in ons ladertje terecht komt.
Je moet weinig moed opbrengen om de uitgesponnen openingstrack ‘War Song’ de volle 20 minuten te kunnen genieten vanuit je luie zetel. Tromgeroffel en staccato keyboard kondigen een variatie van muzikale troepenbewegingen aan. Zoals bij alle progrock bands hoor je invloeden van ELP, Collisseum en Genesis. Pas na 5 minuten stoot gastzanger Dimetrius LaFavors (van Odin’s Court) zijn voorbeeld Jon Anderson (Yes) van de troon. Schitterende zangpartijen in hogere regionen. En alsof dat nog niet genoeg is, hoor je nog 2 andere gast-zangers op het album. Een beetje overbodig als je het mij vraagt. De band drijft verder op het elan van toetsenist Mike Visaggio en gitarist Todd Russell. De heren kennen hun métier, Mike speelt à la Rick Wakeman, maar echt spannend wordt het echter nooit. De titelsong ‘Travelog’ moet het hebben van mooi akoestisch gitaarspel, wat fluit, een subtiel triangeltje. Om maar eventjes de muzikale rijkdom van Kinetic Element te duiden. Krijg je daarmee altijd even toegankelijke songs? Absoluut niet (dat heb je toch nooit met progrock?) maar de ontdekking van een romantische riff kan zoveel boeiender zijn dan de zoveelste meezinger. Verwonderd staan over een Spaanse gitaarsolo laat je mentaal dansen. Kinetec Element slaat de juiste toets aan, maar misschien wat braafjes allemaal. Je wordt er niet hyperkinetisch van maar droomt onvermijdelijk weg naar onbestemde oorden. Verplichte kost!

Line-up:
  • Mike Visaggio (Keys)
  • Todd Russel (Gitaren, Triangle)
  • Michael Murray (Drums, Percussie)
  • Mark Tupko (Bas)
  • Gast-vocalisten?
  • Dimetrius LaFavors (tracks 1, 2 & 5)
  • Michelle Schrotz (track 3)
  • Mike Florio (track 4)

Marino Serdons (4)
0 Opmerkingen

The Aaron Clift Experiment: Outer Light, Inner Darkness

18/8/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL  ALBUM

Tracks:
  1. Kissed By The Sun
  2. Locked
  3. Fragments Of Sleep
  4. Your Arms Hold Them To The Dark
  5. Aoide, Goddess Of Song
  6. The Last Oasis
  7. Moonscape
  8. Bathed In Moonlight
  9. Your Arms Hold Them To The Dark (Acoustic)
  10. Kissed By The Sun (Single Version)
Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
The Aaron Clift Experiment
The Aaron Clift Experiment  moet wel een pretentieloos bandje zijn.  Wanneer je in Austin, hun thuisbasis, de honderden clubs afschuimt (al dan niet bezopen) zijn de progbands dun gezaaid.  Alles is natuurlijk tijdsgebonden, ook het toevallige moment dat je als Europeaan verdwaalt in Sixth Street.  Jammer, want ik had Aaron wel  eens live willen ontmoeten om te peilen naar zijn muzikale roots.
In 2012 bracht zijn band  hun eerste album uit, Lonely Hills. Een uitgebalanceerd debuut met ‘Shipwrecked’ als hoogvlieger en zeer positief onthaald.
En nu, 2015,  is er dus eindelijk hun lang verwachte  opvolger  Outer Light, Inner Darkness.  Ook hier borduren ze verder op hun geijkte stramien: een mix van rockinvloeden kneden tot een h(oor/eer)lijk geheel.  Natuurlijk niet bijster origineel  wanneer je elementen van Genesis, The Passions of Porcupine Tree ontdekt.  Maar Aaron slaagt er wel in om onmiddellijk je interesse te wekken.  Het album start dan ook met een aantal typische progrock songs met veel ritme-breaks, wat loeiend gitaarwerk afgewisseld met intiem baswerk of pianospel.  Geen discussie over de virtuositeit van de bandleden.  In het  7min. 40s durende openingsnummer ‘Kissed by the Sun’  ondersteunt een klassieke viool de aanstekelijke drive, wordt je verrast door een bas-solo en het zuivere  gitaarspel van Eric Gutierrez.  Wat echter niet altijd opgaat voor de zangkwaliteiten van Aaron himself, maar dat kan ook aan mijn subjectief gehoor liggen.  Na verloop van tijd bekruipt het gevoel dat er iets teveel op het sentiment wordt gewerkt met lange zangpartijen, weliswaar rijkelijk omkaderd.  Maar laat je niet beïnvloeden, luister vooral zelf even naar ‘Moonscape’.   
Na het herbeluisteren toch even ootmoedig toegeven dat  ‘Outer Light, Inner Darkness’  rijpt als goede wijn.   Een conceptalbum waarin een verborgen dualiteit schuilt?  Interesting!
Line-up:
  • Aaron Clift (vocals,keyboards)
  • Eric Gutierrez (guitar)
  • Joe Resnick (drums)
  • Devin North (bass)

0 Opmerkingen

Roger Waters: Amused to Death 

17/8/2015

1 Opmerking

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks :
Disc 1 : Cd
Disc 2 : Blu-ray audio
  1. The Ballad of Bill Hubbard
  2. What God wants, Part 1
  3. Perfect Sense, Part 1
  4. Perfect Sens, Part 2
  5. The Bravery of being out of range
  6. Late home tonight, Part 1
  7. Late home tonight, Part 2
  8. Too much rope
  9. What God wants, Part 2
  10. What God wants, Part 3
  11. Watching TV
  12. Three Wishes
  13. It’s amiracle
  14. Amused to death
Platenlabel
Legacy Recordings

Labelnummer
8843090552

Distributie
Sony Music

Promo-agent:
Filip De Groote

Website artiest
Roger Waters
Enkele dagen geleden viel er een kleinood in mijn bus, een re-issue van een lang vergeten conceptalbum met de titel ‘Amused to death’. Eerlijk toegegeven, oorspronkelijk in 1992 verschenen, en volledig aan mijn aandacht ontsnapt. Pink Floyd was toen al enkele jaren gesplit wegens muzikale onenigheden tussen Roger Waters en Richard Wright (en later ook met David Gilmour). En alle media-aandacht bleef steken in het uitmelken van ‘The Dark Side of the moon’ en ‘The Wall’. Beide miljoenen-albums vloeiden hoofdzakelijk uit de pen van Roger Waters.
Enige tijd voor en na de split van Pink Floyd gingen de bandleden reeds solo. Ook Roger Waters gooide zich voluit op lange arrangementen en geluidseffecten op enkele solo-albums zoals ‘The Pros and Cons of Hitchhiking’ en ‘Radio Kaos’. Technisch knap in elkaar gestoken maar geen echte hoogvliegers En toen kwam in 1992 ‘Amused to death’.  Roger Waters, die zijn voorliefde voor oorlog, liefde en dramatiek nooit heeft kunnen verdoezelen, schoot met grootse kanonnen recht op het doel: een vervolg op zijn vorige meesterwerken ‘The Dark side...’ en ‘The Wall’. De triptiek was eindelijk een feit. Het album werd zeer goed onthaald en belandde in de charts, maar kreeg toch minder bijval dan de lp’s onder de naam Pink Floyd. Dat streelde het ego van de zelfgenoemde bandleider niet echt, en in 2013 beweerde hij (tijdens een tv-show) dat het album toen ondergewaardeerd werd en kondigde dan maar een re-issue aan.
Eindelijk heb ik nu dit geremasterde conceptalbum kunnen beluisteren, en dan nog wel in de blu-ray audio-versie.  Kwalitatief een hoogwaardig album in glansrijke openklapbare uitvoering met een gewone stereo audio-cd, én in blu-ray high resolution 5.1. Een wereld van verschil, puur genot voor audiofielen die nog geen oorontsteking hebben of wasmachines horen malen.  
‘Amused to Death’, gebaseerd op het boek van Neil Postman, was indertijd Roger’s reactie op het menselijk gedrag bij oorlogen en rampen. Een aap die geil als rampentoerist naar de tv staart terwijl de wereld in brand staat. Roger Waters’ vader stierf in de oorlog en dat blijft hem blijkbaar achtervolgen tot op heden. Zijn teksten staan vol met verwijzingen naar het leven, zijn vader, de mens en zijn absurd gedrag. Het album start met een oude radio-opname gevolgd door een mantra-song ‘What God Wants, God Gets’: scheurende gitaren en indringende backing vocals (van o.a. Katie Kissoon). De vocale partijen ingezongen door perfectionist Roger Waters klinken niet altijd even sterk maar Roger’s poëtische woordkunst met half gesproken, half gezongen partijen beklijven. Het album doet ook heel sterk denken aan ‘The Wall’ en sluit er perfect op aan.  Natuurlijk liet Roger Waters zich indertijd bijstaan door een reeks First Class-musici: Patrick Leonard (keyboard, Madonna’s producer), Jeff Beck (Yardbirds, eigen band, solo-gitaar), Andy Fairweather Low (Amen Corner, gitaar). Het album bulkt van de realistische geluidseffecten, onweer en blaffende honden lijken zo uit de tuin van de buurman te komen. De intro van ‘Late home tonight’ met fluitende vogeltjes en een akoestische gitaar roept dan weer herinneringen op aan early Pink Floyd werk.
De bombastische koorsecties (denk aan ‘Another brick in the wall’) vind je terug in o.a. het gevoelige ‘Perfect Sense’. En in ‘It’s a miracle’ krijgt perfectie een gelaat, traag voortschrijdend in de sacrale banaliteit van het leven.
‘Amused to death’ pakt je bij je nekvel en sleurt je meedogenloos door de realiteit. Roger Waters heeft het bij het rechte eind: een ondergewaardeerd meesterwerk!

Line up:
  • Roger Waters – vocals, synthesizers, producer
  • Patrick Leonard – Keyboards, piano, synthesizer, producer
  • Jeff Beck – solo guitar
  • Luis Conte – percussion
  • James Johnson – bass
  • Katie Kissoon, Doreen Chanter – backing vocals
  • + guest appearances: Andy Fairweather Low, Rita Coolidge and others


Marino Serdons (4½)

1 Opmerking

Stone The Crows: Stone The Crows / Ode To John Law

11/8/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1: Stone The Crows
  1. The Touch Of Your Loving Hand
  2. Raining In Your Heart
  3. Blind Man
  4. A Fool On The Hill
  5. I Saw America
Bonus tracks:
  1. Freedom Road (Live)
  2. Hollis Brown (Live)
CD 2: Ode To John Law
  1. Sad Mary
  2. Friend
  3. Love
  4. Mad Dogs And Englishmen
  5. Things Are Getting Better
  6. Ode To John Law
  7. Danger Zone
Bonus tracks:
  1. The Touch Of Your Loving Hand (Live)
  2. Raining In Your Heart (Live)
Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD463

Distribution
Proper Music Distribution

Website Artiest
Geen website
Beste lezers, mag ik jullie, en voor hen die nog nooit van deze band zouden gehoord hebben, een Schotse outfit voorstellen die dankzij hun eenvoud prachtige muziek maakten maar waaruit ook drie namen springen die toch wel legendarisch mogen genoemd worden. Eerste vooral is er vocaliste Maggie Bell die na het uiteenvallen van The Crows een succesvolle solocarriére lanceert, Les Harvey, de broer van Alex Harvey (The Sensational Alex Harvey Band), een sterk en ondergewaardeerd gitarist die om het leven kwam tijdens een concert in Swansea (hij werd geëlektrocuteerd en op weg naar het hospitaal overleed hij) en dan natuurlijk nog de man met de beste rockstem aller tijden, de op 6 mei 2002 overleden, James Dewar, die zijn carriére begon bij Lulu And The Luyvers en die later zijn stem en baspartijen bij Robin Trower tentoonspreidde. Na haar avonturen bij Stone The Crows vonden we Maggie een tijdje terug bij de Britse British Blues Quintet met Zoot Money en STC drummer Colin Allen. Ze bouwde ook een markante solocarriére uit.
Colin Allen ging na The Crows als drummer aan de slag bij Focus. Keyboardsman John McGinnis zullen we later terugvinden als producer.
‘Stone The Crows’ uit 1970, en waar we maar vijf maar schitterende nummers op terugvinden, is een langspeler die eigenlijk weer in de actualiteit moet gebracht worden omdat dit weer een van die weinige juweeltjes is dat garant staat voor 100% luistergenot… als je uiteraard deze wilde periode persoonlijk overleefd hebt.
Slechts vijf nummers en nu uitgebreid met twee extra tracks. Deze, en het laatste nummer van de officiële vinyluitgave, zijn goed voor meer dan 40 minuten luistergenot.
‘The Touch Of Your Loving Hand’ brengt ons meteen in de juiste stemming. We horen allemaal schitterende muzikanten en een prachtige bassolo van Dewar vervolledigd het plaatje. ‘Blind Man’ zorgt dan even voor een verpozing maar het was vooral uitkijken naar wat Maggie en co maakten van de Fab Four’s klassieker ‘A Fool On The Hill’. Les Harvey zet dit in met een knappe gitaarintro terwijl Maggie de ziel uit haar lijf zingt. Het sluitstuk op het origineel album is ‘I Saw America’ en om tenvolle van dit nummer te kunnen genieten moet je in de meest relaxe zetel zitten en alleen maar luisteren. Luister vooral naar de schitterende tempowisselingen en de geweldige gitaaruitstapjes van Les Harvey.
De extra tracks zijn twee live-uitvoeringen, nl. het méér dan 10 minuten durende ‘Freedom Road’ dat gevolgd wordt met de Dylan cover ‘Hollis Brown’ waarmee je haast een kwartiertje zoet bent. Zelfs live klonk Stone The Crows optimaal en dit gebeurde allemaal in het begin van de jaren zeventig. Wat een periode…
Het was pas met hun derde langspeler ‘Teenage Licks’ (1971) dat ze grote bekendheid verwierven maar voor mij was dat reeds een feit met hun debuutlangspeler.
‘Ode To John Law’, is in datzelfde jaar uitgebracht. Hoef ik nog te zeggen dat we weer een dijk van een schijf in onze handen hebben?
Als ‘Sad Mary’, je niet meteen in de juiste stemming brengt of met ‘Friend’ je even de pedalen kwijt bent, geen nood, er bestaat nog altijd zo’n knap ding dat luistert naar de naam ‘replay’ maar na het beluisteren van deze echt fantastische nummers zul je het met me eens zijn: Stone The Crows was inderdaad een prachtband die door vele muziekliefhebbers totaal onderschat werd. Joe Cocker zong ooit het nummer ‘Mad Dog And Englishmen’ in van Noel Coward maar de song met dezelfde titel hier is een eigen nummer van STC. Colin Allen en Les Harvey dragen hier de credits. Dus verwar dit nummer niet met dat van de ook reeds overleden Joe Cocker.
Een meer ingetogen moment weerklinkt uit de luidsprekers met ’Things Are Getting Better’ waarin de stemmen voor een knap vocaal harmonisch geheel zorgen. Op deze langspeler staat zowat toch hun grootste hit die ze scoorden nl. ‘Danger Zone’ van Curtis Mayfield.  Het is nog steeds een van die songs die je niet uit je onderbewustzijn weg krijgt. STC maakte er een sublieme, ietwat met psychedelische sfeer geladen cover van. Luister vooral naar de interactie tussen de gitaar en het dreigende Hammondorgel. Subliem!
De extra tracks zijn live-uitvoeringen van ‘The Touch Of Your Loving Hand’ en ‘Raining in Your Heart’. Niet meteen een meerwaarde maar men had beter eens overwogen om een live-versie van ‘Danger Zone’ op deze uitgave te zetten. Geweten is dat de band, wanneer ze dit nummer live spelen, het wel eens durfden te rekken tot een goed kwartiertje en dat moet toch leuk zijn bij dit nummer.

Alfons Maes (5)
Stone the Crows was one of the few bands who had three strong musicians on board. Maggie Bell with her unique voice, the guitar tricks of Les Harvey and the incredible voice and bass playing of the great James 'Jimmy' Dewar.
Convince yourself of the quality which Stone The Crows always presented and buy their albums while you still can.
0 Opmerkingen

The Dreaming Tree: Silverfade

23/7/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Yesterday’s Tomorrow
  2. Heart Shaped Bruises
  3. Yours To Find
  4. Forever Not Forever
  5. Cherry Winters
  6. Autumn Haze
  7. Higgs
  8. Jaded Summer Long
  9. Every Minute Lost
  10. Loose It Off
  11. Song In 7
  12. The Ocean
  13. Kosovo
  14. Zero Type One
Platenlabel
Bombsite Productions

Labelnummer:
BOMTDTCD04

Distributie
QEDG distribution

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
The Dreaming Tree
UK Alternatieve prog-band The Dreaming Tree, brengt hun vierde lang verwachte album "Silverfade", via het eigen Bombsite Productions label en is hun eerste album dat wereldwijde distributie kan genieten.
Opgericht in 2003- 2004 na het spelen van covers en zich voordoen als een echte band, voegt Dan Jones zich bij Neil Ablard, Chris Buckler, Steve Barratt & Jim Peterson en The Dreaming Tree is geboren; begint te schrijven aan eigen materiaal. Ze spelen enkele succesvolle optredens en besluiten hun eerste plaat “Grafting Lines and Spreading Rumours” op te nemen. Meer optredens volgen en hun muziek wordt gespeeld op enkele radiostations. Enkele festival organisatoren slagen er in om de groep op hun affiche te krijgen en magazine reviews volgen. De Dreaming Tree gebruikt dit alles om hun tweede album “How To Sound Good Naked”uit te brengen, ditmaal met akoestische instrumenten. Het derde album “Progress Has No Patience” had naast nieuwe nummers ook elektrische en elektronische instrumenten in de muziek. Ondertussen streek het noodlot en verwarring toe; Jim Peterson werd vader en werd vervangen door Neil Simpson. The Dreaming Tree ‘Next Generation’ was geboren en ging van start met live optredens. Tot het plots stil werd en bleek dat ze opgesloten werden door een meesterlijk muzikaal brein in de repetitieruimte tot dit gloednieuwe album het daglicht mocht zien.
“Silverfade” is de band's eerste nieuwe release sinds 2010's “Progress Has No Patience”, en neemt meer progressieve invloeden aan - flirtend met een ietwat agressieve randje, maar met behoud van de diversiteit van de eerdere opnames. Het nieuwe album heeft 14 tracks, waaronder de live favoriet "Zero Type One". The Dreaming Tree zal ook gaan toeren ter ondersteuning van het album. Het album start met een up-tempo van 'Yesterday’s Tomorrow "die de band toont als een strakke en solide eenheid. Hun geluid expandeert met de avontuurlijke, acht minuten durende "Forever Not Forever." Het gebruik van keyboards in "Cherry Winters" maakt dat dit nummer een vloeiende melodielijn krijgt en contrast vormt met de grunge-achtige gitaren van "Autumn Haze" die het nummer een boost van energie geven. Het album sluit af met mellow ballade van "The Ocean" en zeven minuten spacy hardrock van "Zero type One."
 Drummer Neil Ablard voegt er graag de volgende woorden nog aan toe: “De nummers van het album werden geschreven over een periode van maanden, elk nummer werd als een aparte entiteit behandeld. Het is pas wanneer we naar het album als geheel keken dat we realiseerden dat het thematisch geassocieerd kon worden met begin en einde. Begin en einde van de kleine, microscopische persoonlijke zaken, zoals relaties, tot aan het begin en einde van rassen en soorten, tot aan het begin en einde van het universum.”

Line-up:
  • Chris Buckler (Vocals)
  • Dan Jones (Guitar, Backing Vocals)
  • Neil Simpson (Bass)
  • Neil Ablard (Drums)
  • Stephen Barrett (Keyboards)

Johan Kaethoven (3½)
0 Opmerkingen

Consider The Source: World War Trio (Parts II & III)

23/7/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
PART II
  1. Aquarians
  2. Many Words of Disapproval
  3. This Dubious Honor
  4. One Hundred Thousand Fools
  5. Up to, But Not to Exceed... Whoa
  6. You Are Obsolete
  7. Absence of a Prominent Tooth (Intro)
  8. Absence of a Prominent Tooth
  9. Brother Nature
  10. 40% Gentleman, 60% Scholar
PART III
  1. A Monument to Compromise (Faux Clarinet)
  2. Ninjanuity
  3. So Say We All I
  4. So Say We All II
  5. So Say We All III
  6. More Than You'll Never Know
  7. I'll Fight for the Imp
  8. White People Problems
  9. Tsim Sha Tsui
  10. You Are Disappearing
Platenlabel
Techne Records

Labelnummer
Niet gekend

Distributie
Kyle Hannon

Promo-agent
Glass Onyon

Website artiest
Consider The Source
De muziek van Consider The Source wordt wel eens 'Sci-Fi Middle Eastern Fusion' genoemd, en dan nog heb je nog steeds geen vlag die de hele lading dekt. Met enkele instrumenten uit de wereldmuziek – er zijn Midden-Oosterse of zelfs Indiase invloeden te horen – en met een eigenzinnige opbouw van twintig instrumentale tracks die we voor het gemak maar 'progrock meets metal meets jazz' zullen noemen, is dit dubbelalbum, het tweede en derde deel van hun 'World War Trio' (deel I verscheen enkele maanden eerder) zeker een bijzonder beestje, met bijzondere titels waar we alvast meer dan fan van zijn (doe uzelf een plezier en leest u even de tracklist aan het einde van deze recensie).
Waar duidelijk het meeste zorg aan is gespendeerd, is de compositie. Nu eens vind je intelligent opgebouwde nummers à la Tool, dan klinkt het weer heel jazzy met verschillende solo's en thema's en melodieuze afwijkingen die bijna geïmproviseerd lijken. Constante variatie staat hier centraal. De gemiddelde lengte van de nummers ligt rond de zes à zeven minuten, en binnen die tijdsspanne gebeurt er veel, heel veel. Het is verfrissend om een band tegen te komen die nog zoveel tijd en moeite spendeert aan het opstellen van zulke vaak complexe structuren, zonder onsamenhangend of in de verste verten abstract te worden.
Het is dan ook jammer dat de indrukwekkende composities hier en daar wat impact missen. We willen natuurlijk de laatste zijn om te beweren dat een band bezieling mist, maar toch... klinkt het soms wel zo. Alsof Consider The Source hun eigen nummers op dit album wel speelt, maar ze niet altijd belééft. Dat maakt het voor de luisteraar eveneens moeilijker om er helemaal in op te gaan, terwijl de composities zelf daar eigenlijk wel om vragen. Lange, fluctuerende nummers zoals deze, daar zou je volop in moeten kunnen verdwijnen. Nu verdwijnt de muziek zelf een beetje. Het kan aan de productie liggen – het is misschien gewoon allemaal wat te vlak en plastiekerig terwijl het wat scherper, harder en akoestisch-zuiverder mag – maar slechts zelden bereiken de nummers je botten, en blijven ze op de huid rusten. Onaangenaam is het allemaal zeker niet, en puur voor de structuur van de nummers scoren deze albums extra punten, maar een muzikale wereldoorlog wordt het nooit. Helemaal jammer is dat je na een vijftal nummers bijna onvermijdelijk de aandacht begint te verliezen, en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
En toch, en toch. Misschien ligt het vooral aan de eerder onzichtbare geïmpliceerde locus van dit album: waar ga je hiernaar luisteren? Het is te complex om in de auto op te zetten, het is qua klank niet sterk genoeg om met de ogen dicht naar te luisteren in de woonkamer, het is te krachtig voor serene hoofdtelefoonmomenten, en te complex om als muzikaal behang te dienen. En dan besef je dat het onbewuste gevoel waar dit album je het meest mee laat zitten, is dat het vooral fantastisch moet zijn om deze nummers live te mogen horen. Ongetwijfeld gaat daar de grote sterkte van Consider The Source liggen, want al klinkt het op deze trilogie af en toe (productioneel?) wat mak: als ze bij u in de buurt spelen, ga dan kijken. Zonder aarzeling. Het wordt ongetwijfeld de méér dan vette moeite.

This double album, parts two and three of Consider The Source's 'World War Trio', is a special creature (take a moment to read the track titles, it's worth it) (seriously, do it). Most impressive is the care spent on the composition of the twenty tracks. You can find intelligently structured songs in the vein of Tool, and at other times we find ourselves almost entirely in jazz territory, with solos and themes and melodic deviations that sound like improvisations. The key words here are 'constant variation'. The average song length is about six to seven minutes, and in those time periods a lot (a lot!) happens. It's refreshing to listen to a band that spends so much time and effort on composing such often complex song structures, without sounding incoherent or even abstract.
It's a shame, though, that the impressive compositions miss some impact here and there. Is it the somewhat flat production, or were the tracks played too 'nicely' during the recording sessions? Whatever the case: the music tends to disappear from time to time, and rarely do the tracks reach your bones; far too often the music clings to your skin, but doesn't go deeper. This 'World War Trio' never becomes a full-on musical world war.
Still, if there's one thing this reviewer is convinced of, it's that it must be fantastic to hear these songs live. In all probability, this is where the band's biggest strengths will lie. If they ever play in a venue near you, go watch them. Without a doubt. It will surely be worth it.

0 Opmerkingen

Steve Hillage: Madison Square Garden 1977

16/7/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL  ALBUM

Tracks:
  1. The Salmon Song
  2. Hurdy Gurdy Glissando
  3. Hurdy Gurdy Man
  4. Lunar Music Suite
  5. Meditation of the dragon
  6. It’s all too much
  7. Are we to believe
  8. Rocket Man
Platenlabel
Purple Pyramid

Labelnummer
CLP 2222

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Steve Hillage
Steve Hillage groeide op in Epping en stortte zich als jonge gitarist op de Canterbury scene. Haalde de mosterd bij groepen als Caravan en werd al snel talentvol lid van GONG.
Vorig jaar verscheen de live uitvoering Rainbow 1977, en nu ligt een live-optreden in Madison Square Garden van datzelfde glansrijke jaar op mijn draaitafel. (Oei, toch maar een cd-speler gebruiken.)
Viel er die dag regen uit de lucht? Steve Hillage opende met het extravagante ‘The Salmon Song’ (lp Fish Rising), onmisbaar krachtig op elk concert. Onmiddellijk gevolgd door het overbekende ‘Hurdy Gurdy Man’ (lp Elle), maar dan in een uitgerekte versie van bijna 20 minuten. Het boedhistisch belletje rinkelde onder een space glissando van wel 12 minuten. En ja, het siert Steve Hillage dat hij elk concert op een andere manier benaderde. Maar grosso modo krijg je toch steeds dezelfde nummers voorgeschoteld. Maar in New York,na iets meer dan een uur, was het muzikale spel reeds afgelopen. Gelukkig kwamen nog 2 bonustracks zoals ‘Are we to believe’ met de fenomenale Rick Wakeman achter de synthesizer. En last but not least ‘Rocket Man’ (orig. van Elton John) met William Shatner. Inderdaad, die van Star Trek zag ze niet alleen vliegen maar kweelde het hele universum rond. Nou, zat ik tussen die Amerikaanse snuiters en het regende niet, dan zou de grond toch nog vochtig worden van weemoed.
 Als gitarist van diverse psychedelische en meer geschifte groepen, al dan niet in het bijzijn van maat Daevid Allen zaliger, wordt hij heden toch gerekend tot de meest vooruitstrevende progrock gitarist van de eeuw. Als producer kan je hem nu terugvinden onder zijn ambient project System7.

Marino Serdons (3½)

0 Opmerkingen

Captain Cheese-Beard: Symphony for Auto Horns 

6/7/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Avoid the humanoid
  2. Richteousness and wieners
  3. Sympathy for auto-horns
  4. Tash and a guitar
  5. Coma Aroma
  6. The hunt for the black October
  7. March of the fat vegan legion
  8. Bureaucratic Lullaby
Platenlabel
Mottow Soundz

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Music Shock

Website Artiest
Captain Cheese-Beard
This is een intergalactische reis to avoid the humanoid om een reïncarnatie te ontmoeten van Zappa (and The Mothers of Invention). Captain Cheesebeard sleurt je onherroepelijk mee naar de sixties/seventies van Frank zaliger. Uit het graf herrezen?
Toen Johan De Coninck in 2006 zijn band oprichtte met het nobele doel Zappa-muziek glansrijk te laten klinken over dit klootjesvolk, kon hij het rijkelijke succes in de progrock-scene reeds ruiken. Zappa-fans werden overweldigd door een 10-koppige band die feilloos Frank’s ingewikkelde composities coverden.
Enkele jaren later liet gitarist Johan De Coninck zich verleiden om eindelijk zelf in de pen te kruipen. Het resultaat hiervan doet mij nu blozen van afgunst. Zelden zo’n inventiviteit mogen aanhoren, zowel muzikaal als tekstueel (‘ Coma Aroma’).
De inspiratie kan je duidelijk linken aan Frank Zappa maar er is zoveel meer. Cynische teksten en absurde humor, met een vleugje blues, soul, jazz, maken de lange nummers licht verteerbaar. Leuk ook om regelmatig verrast te worden met wat keyboard van Pierre Chevalier of Todor Stefanov, en wat vrolijke marimba of klokkenspel van Bart Quartier.
Toch klinken sommige nummers mij té Zappiaans geleend (The Hunt for the Black October), met de typische riffs en de zware basstem, moeilijk om dan enige originaliteit eruit te vissen. Maar ben ik dan aan het muggenziften? Ja natuurlijk, want na enkele draaibeurten ontdek je zoveel miniscule verwijzigingen naar andere muzikale helden dat je ootmoedig moet toegeven dat dit een pracht-cd is.
‘Symphony For Auto Horns’ zal mijn reisjes naar verre oorden regelmatig opvrolijken en hopelijk die van jullie ook. Schrijf je ook in op hun website want live mag je dit zeker niet missen!

Line-up:
  • Johan De Coninck (guitar, mumbling & grumbling)
  • Pascal Hauben (bass)
  • Didier De Meester (drums)
  • Vanessa Spay (dynamic vocals)
  • Pierre Chevalier (keyboards, piano)
  • Todor Stefanov (keyboards, Rhodes piano)
  • Bart Quartier (marimba, glockenspiel, vibraphone,..)
  • Maayan Smith, Mo Franken, Edouard Walleyn (brass section)


Marino Serdons (4½)

0 Opmerkingen

Greg Lake: London ‘81

30/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Fanfare For The Common Man
  2. Karn Evil    
  3. Nuclear Attack
  4. Retribution Drive
  5. Lucky Man
  6. Parisienne Walkways
  7. You've Really Got A Hold On Me
  8. Love You Too Much
  9. 21st Century Schizoid Man
  10. The Court Of The Crimson King
  11. C'est La Vie
Platenlabel
Purple Pyramid

Labelnummer
CLP-2227-2

Distributie
Cleopatra Records

Website Artiest
Greg Lake

Weer een naam die ons zonder enige omweg naar de legendarische King Crimson leidt. Lake was de originele basspeler en mede-componist. King Crimson, die zijn naam ontleende aan een reeds afgewerkte song ‘The Court Of The Crimson King’ is een van de bands die mede verantwoordelijk was voor wat we de dag van vandaag nog steeds progressieve rock noemen. De band brak eigen echt door nadat ze een schitterend concert gaven als support van de Rolling Stones in Hyde Park in Londen. Het was pas tijdens een concert waar ook The Nice speelde dat Lake voor het eerst persoonlijk kennismaakte met hun keyboardswizzard Keith Emerson en dat leidde begin jaren zeventig tot ELP oftewel Emerson, Lake & Palmer die met ‘Lucky Man’, een compositie van Greg Lake, wereldbekend werden. Maar ook aan dit mooie liedje kwam een einde en Lake oriënteerde zich verder op een solocarriére. In 1981 kregen we het schitterende ‘Greg Lake’ en in 1983 volgde nog het steeds indrukwekkende klinkende ‘Manoeuvres’ waarop we ook nog drie andere schitterende muzikanten ontmoeten, nl. Tommy Eyre (ex-Joe Cocker - keys), Gary Moore (ex-Thin Lizzy - gitaar) en Ted McKenna (ex-Sensational Alex Harvey Band - drums).
Na de release van zijn eerste solo-album gaf Lake een concert in London op 5 november 1981 en dit in de Hammersmith Odeon. Dit werd ook uitgezonden via de radio onder de naam ‘King Biscuit Flower Hour’ shows.
Live werd Lake bijgestaan dus door de drie getalenteerde muzikanten en aan de bass vonden we Tristam Margetts die we ook nog kennen van de progressieve outfit Spontaneous Combustion.
De setlist bestond uit een zeer homogeen geheel, nummers van King Crimson, ELP en Lake solo vormden het uitstalraam die avond.
Uit het oeuvre van de band rond Robert Fripp, Greg Lake, Ian McDonald, Michael Giles en Pete Sinfield ontleende Greg ‘The Court Of The Crimson King’ en het nog steeds voortreffelijke ‘21st Century Schizoid Man’. Van Smokey Robinson krijgen we het toch nog aanvaardbare ‘You Really Got A Hold On Me’ en moet het nog gezegd worden dat de ook veel te vroeg overleden gitaargod Gary Moore zijn gitaarkunstjes weer optimaal etaleert hier. ‘Retribution Drive’, (terug te vinden op zijn ‘Nuclear Attack’) is dan meeten een van de vele nummers waar Gary zich eens lekker kan op uitleven.
Van Moore zelf kregen we een knappe interpretatie van ‘Parisienne Walkways’ en ook hier klink de gitaar van Gary weer zoals het er maar weinigen kunnen. De vocalen van Greg zijn niet meteen een meerwaarde op deze versie, misschien hadden ze hier toch maar beter een instrumentaaltje van gemaakt, niet?
Van zijn periode bij ELP krijgen we uiteraard ‘Karn Evil’ en ‘Lucky Man’ dat niet meteen een versie is geworden om naar uit te kijken, ‘Fanfare For The Common Man’ en het wondermooie ‘C’est La Vie’.
Zeker geen slechte liveregistratie maar vreemd is wel dat de stem van Greg Lake op sommige songs niet zo goed overkomt als dat we hadden verwacht.

Alfons Maes (4)
0 Opmerkingen

Vanilla Fudge: Spirit Of ‘67

27/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. I Heard It Through the Grapevine
  2. The Letter
  3. I Can See for Miles
  4. Break on Through (To the Other Side)
  5. The Tracks of My Tears
  6. I'm a Believer    
  7. Gimme Some Lovin'
  8. For What It’s Worth
  9. Ruby Tuesday
  10. A Whiter Shade Of Pale
  11. Let's Pray for Peace
Platenlabel
Purple Pyramid

Labelnummer
CLP-22018

Distribution
Cleopatra Records

Website
Vanilla Fudge
Neen, dit is geen foutieve verwijzing naar hun frequente stops in de Belgische club ‘The Spirit Of ’66’ in Verviers. Neen, we krijgen van deze Amerikaanse band nu een 11-tal overbekende songs die nu een écht Fudge-laagje hebben gekregen. Het is hun nieuwste worp geworden sinds een tiental jaren.
Vanilla Fudge verbaasde in 1967 vriend en vijand met hun versie van ‘You Keep Me Hangin’ On’, een soulnummer van de meidengroep The Supremes. Datzelfde jaar deden ze dit nog eens over met hun bewerking van Donovan’s ‘Season Of The Witch’ en zo ging het nog een tijdje door.
Sinds enkele jaren zijn originele leden Mark Stein (keys, vocals), Vince Martell (lead gitaar, vocals) en Carmine Appice (drums) en nu samen met Pete Bremy die Tom Bogert aan de bass vérvangt, flink aan de weg aan ’t timmeren. Haast ieder jaar staan ze wel op diverse podia hier in Europa maar helaas is hun concert van dit jaar in The Spirit of ’66 in Verviers geannuleerd.
Op deze schijf dus tien covers en een eigen nummer, nl. ‘Let’s Pray For Peace’, ja, iets wat we ook hier iedere dag doen. De covers zijn niet zomaar de eerste de beste.
Van start wordt er gegaan met de Marvin Gaye klasssieker ‘I Heard It Through The Grapevine’, en zoals alle overige nummers is het de Hammond B3, piano en synthesisers van Stein die het ganse werkje domineren. ‘The Letter’, ooit nog een hit voor Alex Chilton toen nog bij de Box Tops zat maar onsterfelijk gemaakt door de ook reeds overleden Joe Cocker, krijgt hier nu wel een zeer zwaar jasje over de schouder. De herkenning komt er pas wanneer Stein overschakelt naar de piano. Zeer knappe interpretatie. Nog meer knappe covers volgen en ‘The Tracks Of My Tears’ van Smokey Robinson is een van de weinige bewerkingen waarbij het geheel zeer herkenbaar is gebleven. De versie die we hier te horen krijgen is toch fantastisch eindproduct geworden. Spencer Davis Group had ooit een grote hit met het door wonderboy Stevie Winwood geschreven ‘Gimme Some Lovin’’. Zeer sterke versie in tegenstelling tot hun vroegere werken werden de nummers nu niet ellenlang gerokken. Deze versie klokt af op een kleine vier minuten.  Gaan ze dan toch de commerciële tour op?
Verder nog bewerkingen van The Rolling Stones ‘Ruby Tuesday’ dat voor Melanie destijds heel wat centen opbracht, een acceptabele versie van Buffalo Springsfield's ‘For What It’s Worth’ en Neil Diamond’s ‘I’m A Believer’ waar The Monkees groot én bekend met zijn geworden.
Voor mij was het vooral uitkijken naar de oerklassieker van Procol Harum ‘A Whiter Shade Of Pale’ en ook hier slaagt de Fudge er in om er een zeer memorabele versie van te maken. Het begin, net zoals bij vele andere Fudge covers, is even vreemd maar na veertig seconden krijgen we de woorden ‘’We skipped a light fandango, turned cartwheels 'cross the floor” en dan weten we dat het goed is want wie en in welke versie dit nummer covert maakt niets uit, ik word er altijd opgewekt van.
Zelfs met hun enig zelfgeschreven nummer ‘Let’s Pray For Peace’ weet de Fudge je te raken, diep in je hart. Dit nummer zou men best wel eens mogen gebruiken als nieuwe song tegen al het huidige geweld in de wereld. Dit is gewoonweg een buitenbeentje en zou je zeker niet als een Vanilla Fudge nummer beschouwen wanneer je dit voor een eerste keer hoort. Helaas is op Spotify dit nummer nog niet beschikbaar anders had ik het met veel plezier gepost.
Zelfs met 90% aan covers weet de Vanilla Fudge ons hier voor 100% over de lijn van de twijfel te trekken met hun schitterende bewerking van deze gevierde meesterwerkjes.

Alfons Maes (5)
With their only self-penned song "Let's Pray For Peace" Vanilla Fudge knows how to touch you, to move you deep in your heart. This number should be issued as the a new charity song against all the current terror and violence in the world. This is simply a very special song and you would certainly not consider it as a Vanilla Fudge tune when you should hear this for the first time. Unfortunately, this song is not yet available at Spotify, otherwise I would have posted it with pleasure.
Even with worldwide famous covers Vanilla Fudge knows how to convince us for 100% of their brilliant adaptation of these celebrated classics.
0 Opmerkingen

DAVE Greenslade: Time To Make Hay – A Collection Of Original Recordings

27/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. No Room – But A View
  2. Val Suite 11 (Working Title)
  3. All That Glitters
  4. Hallelujah Anyway
  5. Koblenz
  6. Blues In The Night
  7. Time To Make Hay
  8. Eco-Blue
  9. Talking Point
Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD470

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Dave Greenslade
Zij die er in 1970 bij waren tijdens de eerste editie van ‘The First Pop Event Of Antwerp’, dat zich afspeelde in de Arenahal te Deurne (Antwerpen) konden toen voor het eerst kennismaken met de Britse jazzrock band Colosseum. Zij werden op het laatste nippertje geboekt omdat een van hun Britse collega’s (Procol Harum) zijn kat stuurde.
Dave Greenslade is de keyboardwizzard van de band en zal met een eerste soloproject ‘The Pentateuch of the Cosmogony’, een conceptalbum dat hij maakte met de Britse illustrator Patrick Woodroffe, geschiedenis schrijven. Wie de hand kan leggen op een originele Engelse vinyluitgave, of reeds een exemplaar in zijn bezit heeft, heeft een meesterwerkje in zijn handen en eentje dat ontzettend véél centen kan opbrengen mocht je het willen verkopen.
Ondertussen blijft Greenslade de keys betokkelen wanneer Colosseum ooit nog ergens live optreedt.
Met zijn band Greensl    ade maakte Dave ook andere langspelers. Ik geef graag enkele titels mee: ‘Greenslade’, ‘Bedside Manners Are Extra’, een nog steeds onderschat album, ‘Spyglass Guest’ en ook nog het voortreffelijke ‘Time And Tide’.
Vie het Britse platenlabel kregen we nu een nieuwe Greenslade cd binnen en het gaat hier dus écht om nieuw materiaal (dat hij opnam tussen 1979 en medio jaren ’90 maar nooit eerder uitbracht) en dat wijkt enigszins af van het vaste patroon dat we van Dave Greenslade gewend zijn. Nog beter zelfs, voor de opname van dit nieuwe muziekwerkje speelde hij haast alle instrumenten zelf en af en toe schuift hij ook een micro voor zijn lippen. We mogen dus spreken over een meer toegankelijker album dan zijn vorige.
Slechts negen, maar wel bijzondere nummers krijgen we te beluisteren en alleen op ‘Koblenz’ horen we zijn helaas veel te vroeg overleden collega bij Colloseum, de geniale Dick Heckstall-Smith op de saxofoon.
Zoals ik reeds zei meer toegankelijk maar denk nu niet dat het een puur commercieel werkje is geworden. Zeker niet want op ‘Val Suite 11’ en ‘Hallelujah Anyway’ krijgen we het gevoel dat we puur Greenslade als band horen. Maar het is vooral het prachtige ‘Koblenz’, met de saxgeluiden van Heckstall-Smith dat ons meteen opwarmt terwijl Dave zelf zijn B3 laat klinken zoals we ze zelden horen op ’Blues In The Night’.
Toch maar de volgende keer eens een écht zanger inhuren, beste Dave want aan je orgelprakrijken is niets aan te merken maar het zingen…
‘Eco-Blue’ had dan ook weer een Colosseum nummer kunnen zijn maar ook hier verknoeit Dave de boel om zelf de vocalen voor zijn rekening te nemen.
Dave Greenslade is heer en meester wanneer het op orgeltoestanden aankomt, dat heeft hij reeds bewezen met zijn soloprojecten maar ook bij Colosseum en wie hun eerste langspeler ‘Those Who Are About To Die Salute You (Morituri Te Salutant)’ nog kent zal het met me eens zijn dat ‘Beware The Ides Of March’ nog steeds een van de allerbeste jazzrock nummers ooit gemaakt is. Ter illustratie de onderstaande video. Trouwens de gehele langspeler hier genoemd is een juweeltje van formaat waarop we ook hun grote hit ‘Walking In The Park’ terugvinden.
Dave Greenslade mag dan een multi-instrumentalist zijn, en daar kunnen we geen kritiek op geven maar het zingen zou hij beter aan iemand anders over laten. En om met een Colosseum nummer af te sluiten, ‘The Machine, no, The Listener Demands A Sacrifice’ dear Dave.

Alfons Maes (3)
0 Opmerkingen

Blurred Vision: Organised insanity

27/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. No more war
  2. Rollin’ on
  3. Tonight
  4. Long may you run
  5. Promise
  6. Dear John
  7. Arms of our world
  8. All I wanted
  9. Wherever you are
  10. The keeper
  11. Organized insanity
Platenlabel
Open Eyes

Labelnummer
BV0001OE

Distributie
Cherry Red records

Website artiest
Blurred Vision
Organised insanity is Blurred Visions debuutalbum. Dit Canadese trio met twee Iraanse broers Sepp Osley en Sohl Osley bestaat sinds 2010. Dat was het jaar dat ze een paar singeltjes voor het goede doel uitbrachten. Daar was een versie bij van Pink Floyds ‘Another brick in the wall’, dat ze voor de gelegenheid tot ‘Ayatollah leave those kids alone’ omdoopten. De single viel in goede aarde bij de ex-Floyd frontman Roger Waters en sindsdien steunt hij hen.
Zelf noemen ze zich een progressieve rockband. Maar dat is toch wat kort door de bocht, want hun stijl gaat veel breder dan dat. Je zou hun stijl kunnen omschrijven als progressieve rock uit de jaren zeventig met invloeden uit het Midden-Oosten tot vooruitstrevende rock met de toegankelijkheid van moderne popmuziek.
Je hoort invloeden van U2, Coldplay, maar ook the Beatles en natuurlijk Pink Floyd, zoals ‘Long may you run’, dat zo uit Floyds repertoire kon geplukt zijn. Maar inderdaad ook progressieve rockinvloeden van laten we zeggen Styx en Rush. Dat laatste heeft misschien te maken met de van Rush bekende sterproducer Terry Brown. Dat kan je goed horen in ‘The Keeper’, dat wel wat wegheeft van Styx, Rush en Camel, maar ook invloeden bevat van Oosterse melodieën. Het nummer is geïnspireerd op het werk van de Perzische dichter Hafez. Sepp zingt de eerste strofe trouwens in het Perzisch.
‘Dear John’ is dan weer een semi-akoestisch eerbetoon aan John Lennon. Het nummer zet de boodschap en inspanningen van Lennon nog eens in de verf. Het zangkoortje klinkt dan weer erg melig.
Verder is het wel aangenaam dat dit trio zoveel tijd en energie steekt in de vocalen. De samenzang is sterk en melodieus. Daarbij aansluitend gaan de teksten over controversiële thema’s als politiek, oorlog en religie, naast de gebruikelijke liefdes- en relatieverhalen.
Het is een erg gevarieerd album geworden. De band is op vele markten thuis. Maar of dat in hun voordeel speelt, valt af te wachten.

Line-up:
  • Sepp Osley (vocalen/gitaren)
  • Sohl Osley (bas)
  • Ben Riley (drums)
  • Joel Lightman (toetsen/vocalen)

Peter Jacobs (3)

0 Opmerkingen

John Wetton: Studio Recordings

24/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1
  1. The Circle Of St. Giles
  2. The Last Thing On My Mind
  3. Hold Me Now
  4. Where Do We Go From Here?
  5. Another Twist Of The Knife
  6. I've Come To Take You Home
  7. I Can't Lie Anymore
  8. Lost For Words
  9. Battle Lines
  10. Caught In The Crossfire
  11. Arkangel
  12. Right Where I Wanted To Be
  13. Nothing's Gonna Stand In Our Way
  14. Second Best
  15. Woman
  16. Real World
Disc 2
  1. Heart Of Darkness
  2. Say It Ain't So
  3. Cold Is The Night
  4. You're Not The Only One
  5. Raised In Captivity
  6. Steffi's Ring
  7. Walking On Air
  8. Take Me To The Waterline
  9. Silently
  10. Battle Lines (Acoustic)
  11. I Lay Down
  12. Rock Of Faith
  13. Who Will Light A Candle?
  14. You Against The World
  15. Emma
  16. After All
Platenlabel
Primary Purpose

Labelnummer
PP004CD

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
John Wetton
John Wetton maakte snel furore met King Crimson, leerde Eddy Jobson kennen en stichtte hiermee de band UK. Onlangs beëindigden ze hun afscheidstournee met UK. Op dit ogenblik houdt hij zich vooral bezig met soloprojecten (District 97 in 2014) en natuurlijk de progrockband ASIA, vorig jaar nog nr 1 in de progrock-charts.
Leadzanger en bassist van het ter ziele gegane King Crimson, UK en het springlevende Asia geeft op deze dubbelcd een overzicht van 6 solo-albums. Natuurlijk tref je regelmatig de prog-elements aan vanuit zijn groepswerk. Maar het solo-werk van John Wetton mag je iets toegankelijker noemen en is soms met invloeden van klassieke muziek, Genesis en Phil Collins-solo. (of omgekeerd?)
Basgitarist, voormalig toetsenist, begenadigd zanger en componist : John Wetton schittert in zijn ballads (bv. ‘Cold is the night’). In ‘Raised in Captivity’ (2003), van het gelijknamige album, haalt hij zijn meest agressieve timbre boven. Het was de lp met een sterk artrock gehalte maar met wisselende kracht. Ook het nummer ‘Steffi’s Ring’ vind je hier terug met een prachtige folktoets. In datzelfde jaar verscheen het album ‘Rock of Faith’ (2003) met o.a. de zeemzoete ballad ‘I’ve come to take you home’ en het mooie ‘Who will lite a candle’ (met kerkorgel en akoestische gitaar). Leuk om te horen en te vergelijken: de 2 versies van ‘Battle Lines’, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar de acoustic version op cd2. Maar in ben zeker niet objectief wanneer ik beweer dat ‘Caught in the crossfire’ (1980) mijn lievelingssong wordt. Het bulkt van energie en inventiviteit. Maar misschien ligt het gewoon aan de mooie saxbegeleiding? Neen, ook het theatrale ‘Arkangel’ (1997) blaast mij van mij sokken. En zo zijn er nog wel pareltjes te vinden (Emma ook uit ‘Arkangel).
De Studio Recordings vormen een niet chronologische bloemlezing van John’s uitgebreid oeuvre om het in literatuurtermen te plaatsen. En wanneer je sommige teksten ontleedt, dan is dit niet helemaal onterecht. De veelzijdigheid van de composities samen met zijn schrijverstalent maakt van deze dubbelaar een kleinood voor wie John Wetton de afgelopen decennia heeft gemist.
Toch verwondert het mij dat er nu reeds een Anthology van dit supertalent verschijnt. En gelijktijdig verschijnt een live-cd met het Les Paul Trio in New York (zie verder in deze rubriek). Welke info missen we??

Marino Serdons (3½)
0 Opmerkingen

Wild River: '4'/'Windrush'

23/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
'4'
  1. Nothing We Can Do
  2. Tranquility
  3. The Money Boys
  4. No More Regrets
  5. Forever Beautiful
  6. I Am The Wind
'Windrush'
  1. Heartland
  2. This Town Behind
  3. Who Are You
  4. Peace And Love
  5. Indigo
  6. See Me Now
  7. Bound For The Light
  8. Windrush Diary

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie:
Niet gekend

Website Artiest
Wild River
Wild River, zegt u? Connais pas. Het zijn Belgen, blijkbaar. Van Mortsel, Antwerpen, zowaar. Vreemd dat ze op dergelijke wijze onder de radar zijn gevlogen en vooralsnog onbekend zijn gebleven, want - zonder zwans of zever - dit is oerdegelijk en kwalitatief. Vanaf de eerste noot denk je: "Ah, Pink Floyd". Een compliment om u tegen te zeggen. Wild River brengt sfeervolle gitaarmuziek met subtiele franjes, rijkelijk geïllustreerd met mooie geluidjes en voorzien van intelligente teksten. Op de Keys & Chords-redactie arriveerden meteen twee albums: '4' en 'Windrush'. Het meest intrigerende en indringende is 'Who Are You', dat in de bridge uitpakt met een hele grabbelton aan quotes en citaten die ik niet meteen kan thuisbrengen. Het deed wat denken aan het uitstekende nummer 'Madagascar' van Guns N' Roses - niet muzikaal, maar de manier waarop de collectie uitspraken in het nummer verweven zijn. Ik zou graag weten wat de bedoeling van de muzikanten was. Ook 'Peace And Love' is een prachtig nummer, dat met het grootste gemak voorbij kabbelt. Toegegeven, 'kabbelen' kan negatief klinken, maar beschouw het hier als een compliment zoals ook de meest laid-back nummers van Knopfler geruisloos kunnen passeren. Het is niet veel bands gegeven om doorheen twee albums een consistent, welomlijnd klanktapijt te presenteren. De veertien nummers (zes op '4' en acht op 'Windrush') klinken als een solide geheel, wellicht kort na elkaar ingeblikt. Laat u meeslepen door het volledig accuraat benoemde 'Forever Beautiful', dat van een wonderlijk waarachtige instrumentale schoonheid is. Die gitaarsolo vanaf de derde minuut bezorgde uw dienaar mistige ogen. Ik hoop oprecht dat componist Serge Sorber (vreemd genoeg 'Serge Sorberg' volgens de metadata in de MP3-tracks) hiermee torenhoge bergen florijnen, dukaten en sestertiën zal verdienen. De apotheose is 'Windrush Diary', een epische instrumentale coda van meer dan 10 minuten. Wow. Wild River, dus. Onterecht onbekend. Het ontdekken meer dan waard. Belgische progressieve rock met een symfonisch randje.

Julian De Backer (4)
Wild River, you say? Doesn't ring a bell. They're Belgian, apparently. From Mortsel, Antwerp, no less. They must have been flying under the radar and liked it there. All jokes aside: they deserve a worldwide audience. Their output is extremely excellent. Once the first note dies out, you're left thinking: 'Ah, Pink Floyd!'. A compliment to die for. Wild River offers delicate guitar music with subtle fragrances, beautiful sounds and intelligent lyrics. The Keys & Chords staff received two albums, '4' and 'Windrush'. The most intriguing song is 'Who Are You', with its bridge filled with quotes that I can't quite put my finger on. It reminded me of Guns N' Roses' 'Madagascar'. I'd love to know the meaning behind this artistic decision. 'Peace And Love' is equally compelling, chugging along nicely. 'Chugging' may sound negative, but it's meant with the utmost of respect. The absolute highlight is 'Forever Beautiful', that lives up to its title and then some. Three minutes in, the guitar solo brought many misty tears to this reviewer's eye. Composer Serge Sorber needs to be buried under a plethora of ducats, guilders and sestertii for the gift he gave the world with this song. Closing time comes along with 'Windrush Diary', an epic instrumental 10 minute coda. Wow. So that's Wild River for you. Unfortunately and undeservedly unknown. To be discovered today. Belgian progressive rock with a symphonic slice on the side.
0 Opmerkingen

The Chocolate Watchband: I’m Not Like Everybody Else

15/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Expo 2000 (Re-Recorded)
  2. Gone And Passes By (Re-Recorded)
  3. Are You Gonna Be There (At The Love-In) [Re-Recorded]
  4. It's All Over Now Baby (Re-Recorded)
  5. No Way Out (Re-Recorded)
  6. Misty Lane (Re-Recorded)
  7. I Ain't No Miracle Worker (Re-Recorded)
  8. Sitting There Standing (Re-Recorded)
  9. Sweet Young Thing (Re-Recorded)
  10. Don't Need Your Loving (Re-Recorded)
  11. I'm Not Like Everybody Else (Re-Recorded)
  12. Let's Talk About Girls (Re-Recorded)
  13. The Inner Mystique (Re-Recorded)
Platenlabel
Purple Pyramid Records

Labelnummer
CLP-2196-2

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
The Chocolate Watch Band
The Chocolate Watch Band (ex-The Hogs) kende nooit het succes dat hun illustere collega’s The Grateful Dead, Jefferson Airplane en The Doors te beurt viel maar wil dat daarom zeggen dat hun muziek minder aantrekkelijk klonk? Integendeel zelfs, wat deze band ook maakte, hun langspelers ‘Riot On Sunset Strip’ (1967), ‘No Way Out’ (1967), ‘The Inner Mystique’ (1968) en ‘One Step Beyond’ (1969) klonken stukken beter dan het werk van sommige van hun illustere collega’s.
Dat we van deze band ooit nog nieuw werk (nou ja, heropgenomen nummers uit hun albums) mochten verwachten lag een beetje buiten de verwachtingen maar dankzij Purple Pyramid (label van Cleopatra Records in Los Angeles) krijgen we nu een schijfje vol met ‘nieuw werk’ van de Watch Band. Met deze nieuwe release trachtte de Watch Band zijn eigen progressieve én psychedelische sound van hun eerste drie langspelers, met Ed Cobb als producer, te herproduceren en geloof me, ze sloegen hier in over de ganse lijn. Van de Loomis-Aguilar line-up uit 1966-1967 bleven alleen David Aguilar, Bill Flores en Gary Andrijasevich over. De andere muzikanten die we hier nu op deze nieuwe release horen zijn Timmy Abbott (gitaar) en Alby Cozzette (gitaar) en of we hier veel verschil horen met hun werk uit de jaren zestig, neen, alle nummers stralen de juiste sfeer uit van toen garagerock en progressieve muziek in de USA een draai begon te vinden.
In 2000 verscheen ook nog ‘Get Away’ en een jaartje later konden we kennismaken met hun ‘At The Love-In Live’ (live album).
Uit hun langspeler ‘No Way Out’ werden ‘No Way Out’, ‘Gone And Passes By’, ‘Expo 2000’ en ‘Let’s Talk About Girls’ aangepakt. De nummers werden zorgvuldig heropgenomen en dat is het enige verschil dat we horen met de originele opnames. Hetzelfde mogen we zeggen over ‘Sitting There Standing’ afkomstig van ‘Riot On The Sunset Strip’ en uit ‘The Inner Mystique’ kwamen de nu nieuwe juweeltjes ‘I’m Not Like Everybody Else’, ‘I Ain’t No Miracle Worker’ en ‘Inner Mystique’ zelf. Tijdens de nieuwe opname van deze songs werd zeker gelet op kleine details en dat maakt het beluisteren van deze heropgenomen nummers zo aantrekkelijk.
Ook hun eerste single ‘Sweet Young Thing/(It’s All Over Now) Baby Blue’ kregen een toch ietwat beter klinkend jasje aangemeten. Luister hoe trouw de sound van de jaren zestig hier wordt weergegeven, let ook de schitterende gitaarriffjes die het geheel echt aantrekkelijk maken. Dat  hun versie van ‘(It’s All Over Now) Baby Blue’ nog steeds tot onze favorieten behoort moeten we u misschien niet vertellen.
The Chocolate Watch Band was ook te zien in de speelfilms ‘The Love-Ins’, (1968) een prent lichtjes gebaseerd op het leven van hippie goeroe Timothy Leary en laat ons kennismaken met de échte hippiescene van het Haight/Ashbury district in San Francisco, en de uit 1967 afkomstige ‘Riot On Sunset  Strip’.
Zelfs met zelf heropgenomen nummers weet The Chocolate Watch Band ons met ieder nummer te verbazen want wie niet op de knieën gaat  voor het schitterende bluesy ‘Sitting There Standing’, het met voortreffelijk gitaarriffjes beginnende ‘Sweet Young Thing’ en natuurlijk de Dylan cover (It’s All Over Now) Baby Blues’, dan weet ik ook niet wat jouw smaak van muziek is.
Zeker een band om de dag van vandaag live eens te mogen aanschouwen.

Line-up:
  • Timmy Abbott (gitaar)
  • David Aguilar (lead vocals, percussie, harmonica)
  • Bill Flores (bass)
  • Gary Andrijasevich (drums, backing vocals)
  • Alby Cozzette (gitaar, backing vocals)

Alfons Maes (5)

Even with self-re-recorded songs The Chocolate Watch Band knows how to amaze us with every song on this new cd. These are songs for music lovers with a broad variety of musical interest, not for narrow minded people who wasting their time on festivals like Tomorrowland. This is timeless music for timeless beings.
0 Opmerkingen

Juicy Lucy: Lie Back And Enjoy It

13/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Thinking Of My Life
  2. Built For Comfort
  3. Pretty Woman
  4. Whisky In My Jar
  5. Hello L.A. Bye Bye Birmingham
  6. Changed My Mind, Changed My Sign
  7. That Woman's Got Something
  8. Willie The Pimp/ Lie Back And Enjoy It
  9. I'm A Thief
Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC2216

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Geen gevonden (voor de originele band)
Juicy Lucy was samen met o.m. Soft Machine, Pink Floyd en Van Der Graaf Generator een van de meest baanbrekende progressieve bands die het Verenigd Koninkrijk rijk was.
In 1969 lieten ze van zich horen met hun debuut ‘Juicy Lucy’ en in de band vonden we zanger Ray Owen (The Misunderstood), steelgitarist Glenn Ross Campbell, saxofonist Chris Mercer, gitarist Neil Hubbard (The Grease Band, Bluesology) en bassist Keith Ellis (The Koobas, The Misunderstood) en als slagwerker zat Pete Dobson op het drumstoeltje. Ze scoorden meteen met een cover van Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’. Op het volgende album ontdekten we reeds een serieuze line-up aanpassing: gitarist Micky Moody (Whitesnake, Snafu) verving Hubbard, Paul Williams, die we nog kennen van bij Zoot Money, werd nu zanger van dienst en Rod Coombes (Jeff Beck) nam de plaats in van drummer Pete Dobson. Ray Owen koos voor een solo carriére.
Met ‘Lie Back And Enjoy It’ krijgen we eigenlijk een meer toegankelijke Juicy Lucy maar dat was vooral te danken aan het gitaarspel van Moody. ‘Thinking Of My Life’ brengt ons gewoonweg in de juiste stemming dankzij het knappe gitaarwerk van Moody, de sterke drumbeat en de interactie van Campbell’s steel gitaar. Dat Juicy Lucy ook schitterende slows kon  leveren wordt duidelijk gemaakt op ‘Built For Comfort’, een bluessong van grootmeester Willie Dixon. Chris Mercer mag met zijn sax voor de extra zomerse geluiden zorgen. ‘Pretty Woman’, en niet te verwarren met de klassieker van Roy Orbison, verscheen als single en als b-kant kregen de fans ‘I’m A Thief’ dat hier nu als bonustrack te vinden is. Nog een knap nummer is ‘Whisky In My Jar’ waarin de fingerpicking van Moody hoogtij viert en hij trekt dit door op het prachtige ‘Changed My Mind, Changed My Sign’, toch een nummer met ietwat commerciële impact. ‘That Woman's Got Something’ had evengoed een bluesklassieker kunnen zijn uit de Deltastreek maar het is een 100% zuiver nummer van de band zelf. Je hoeft niet altijd een zwarte te zijn om een leuke bluesy songs te schrijven. Voor ‘Willie The Pimp/Lie Back And Enjoy It’ ging de band even snuffelen in het werk van de ook reeds jaren geleden overleden Frank Zappa. Een cover die er best mag wezen, en klinkt eigenlijk een stuk beter dan het origineel. En als laatste nummer de bonustrack ‘I’m A Thief’. Dit hadden ze voor mijn part ook al A-kant mogen uitbrengen. Deze song ademt gewoonweg de echte Juicy Lucy sfeer uit, een nummer dat zeker nu niet mag ontbreken in je JL-collectie.

Alfons Maes (4)
Juicy Lucy still exists today but as a power trio and there is no connection with the line-up of musicians as mentioned on this album.  Unfortunately, a name from the sixties which only remains in our memories.

0 Opmerkingen

FM: Transformation

9/6/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Brave New Worlds
  2. Cosmic Blue
  3. Re-Boot, Reawaken
  4. Children Of Eve
  5. Safe And Sound
  6. Tour Of Duty
  7. The Love Bomb (Universal Love)
  8. Value Change For Survival
  9. Heaven On Earth
Platenlabel
Esoteric Antenna

Labelnummer
EANTCD1050

Distributie
Cherry Red records

Website Artiest
FM

Lang geleden dat ik nog met zoveel genot een nieuwe cd heb beluisterd.  FM heeft met ‘Transformation’  een mooie voorzet gegeven.  Progrock wordt naar een hoger niveau getild door de introductie van de electric violin.  Niet één maar 2 vioolvirtuozen worden op je trommelvlies los gelaten.  Niet origineel zal je opmerken?  Neen,  in de rijke jaren zeventig waren er meer rockgroepen die zich bedienden van dit emotioneel instrument.  Maar, we schrijven 2015, …. waar het niet zo vanzelfsprekend is om met een rijker instrumentarium (dan synthesizer) symfonische arrangementen  te produceren.  
Verwarring alom wanneer 2 bands dezelfde naam dragen.   FM , op het Esoteric  label, is van Canadese oorsprong (1976) en telde onder  haar leden de onlangs overleden Nash The Slash. (dus niet de Britse variant die Europa teistert met lauwe rock).
Mix een snuifje Yes of Asia met wat elektronische wave van producer Terry Brown (gekend van o.a. Dream Theater), een laag lyrische teksten ondersteunt door snerende violen en je wordt enkele decennia  terug gekatapulteert.  Naar een tijd waarbij je nog stressloos in je zetel -met ogen dicht- kon genieten van de heerlijke klanken en dromen van een betere wereld.   Luister even naar  het prachtige ‘Children of Eve’: wat onmiddellijk herinnering oproept aan de legendarische Curved Air met invloeden van East of Eden.  Graaf dieper in de arrangementen en vind telkens nieuwe subtiele variaties. (bv.  Safe and Sound) Geniet van originele intro’s in theatrale stijl.
FM brak geen noten in de jaren ’80, ondanks een klein succes met de lp ‘Black Noise’ (1978).  En met de cd ‘Transformation’ zal ook nu de grote massa niet overlopen van enthousiasme.  Maar voor de echte prog-fan is dit verplichte ongesneden notenkoek om te exploreren.  

Marino Serdons (4)
0 Opmerkingen

Xadu: Random Abstract

26/5/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Secrets
  2. Random Abstract
  3. Decaying Sky
  4. New Pop
  5. Something in between
  6. Deep Ocean
  7. Place with a View
  8. Workplace
  9. No Hope
Platenlabel
Moonjune Records

Labelnummer
MJR073

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Xavi Reija & Dusan Jevtovic
Normaal gezien heeft een muzikant in een trio of kwartet, dat instrumentale muziek brengt, de luxe om de melodielijn te volgen, terwijl de anderen de vrijheid bezitten om mee te spelen, te harmoniseren, of te improviseren. Dat was het geval bij Xavi Reija & Dusan Jevtovic, toen zij samen met bassist Bernat Hernandez, onder Xavi’s naam, vorig jaar ‘Resolution’ uitbrachten. En het jaar daarvoor kwam Dusan samen met Marko Djordjevic op drums op de proppen met ‘Am I Walking Wrong’. Beide releases wezen de weg naar een componeerstijl die melodisch en ritmisch complex was, zonder de improvisatie op te offeren. Nu, kozen ze echter voor een duo, Xadu, waarbij Xavi (uit Bracelona) drums bespeelt, en Dusan (uit Servië) de gitaar. Na de atmosferische, meditatieve opener ‘Secrets’ komt de titeltrack waarop verdraaide gitaargeluiden drijven op een stevig ritme. Jazzrock wordt vermengd met ietwat funk op ‘Decaying Sky’, terwijl ‘Something in between’ eerder zweverige jazz is. Op ‘Deep Ocean’ klinkt de gitaar weer verdraaid, waarna ‘Place with a View’ terug rustige, zweverige jazz brengt. Daarna klinkt ‘Workplace’ weer als jazzrock, vermengd met ietwat funk, en ‘No Hope’ sluit af. Instrumentale muziek die jazzrock fusioneert met andere invloeden, en vooral fans van onconventionele muziek zal aanspreken.

Patrick Van de Wiele (3½)
Instrumental Music that fuses jazz-rock with other influences.

0 Opmerkingen

Nordic Giants: A seance of dark delusions

26/5/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Elysian Skies
  2. Evolve of perish
  3. Rapture feat Beth Cannon
  4. Give flight to the imagination feat Freya
  5. Dissolve feat Saturday sun
  6. Illuminate
  7. Spirit
  8. Futures Dark feat Nadine Wild-Palmer
  9. Black Folds
  10. A thousand lost dreams
Platenlabel
Madfish

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
V2 Benelux Records

Website Artiest
Nordic Giants
De band uit Brighton brengt al enkele jaren een bombastische sf-sound. Voeg daar nog wat wereldvreemde kledij aan toe, wat onaardse videobeelden, op een bizarre unieke locatie en de melting pot bevat…. een theatrale psychedelic evening om van te snoepen. Blijkbaar draait het allemaal meer rond de beeldvorming en minder rond de muzikale composities.
Wanneer je dit debutalbum, na een aantal geslaagde EP’s, dan toch zou beluisteren ZONDER de bijbehorende dvd, dan vrezen wij een leegloop. Tekst declameren vanuit ‘outerspace’ of het frêle stemmetje van Freya inhuren kan de teleurstelling na enkele malen beluisteren niet verzachten. ‘Futures Dark’ met Nadine Wild-Palmer springt er wel compositorisch uit maar kan de brokken niet lijmen.
Verdienstelijke poging om zogenaamde post-rock met wat orchestraal geweld een nieuw rokje aan te meten. Maar te mager voor enig hoera-geroep. Neen, laat Nordic Giants ons live overweldigen of beluister/bekijk het totaalspektakel op je scherm.
En nu ik lees dat grootheden als David Jackson erin geloven,wel… dan kijk ik toch met enige verwachting uit naar hun muzikale evolutie.

Marino Serdons (2½)
0 Opmerkingen

IZZ: Everlasting Instant

14/5/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Own the Mystery
  2. Every Minute
  3. Start Again
  4. If It’s True
  5. The Three Seers
  6. The Everlasting Instant
  7. Keep Away
  8. Can’t Feel the Earth, Part IV
  9. Illuminata
  10. Sincerest Life
  11. Like a Straight Line
Platenlabel
Doone Records

Labelnummer
DR12-669563

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent:
Glass Onyon PR

Website Artiest
IZZ
De Amerikaanse broers Tom (keyboards, zang) en John Galgano (gitaar, bas) vormden in 1996 samen met schoolmaten uit Manhattanville, zoals Greg DiMiceli (drums), Danielle Altieri (zang), Michele Salustri (zang), Brian Coralian (drums) en Phil Gaita (bas, gitaar) de band IZZ. Drie jaar later kwam hun debuut ‘Sliver of a Sun’ er. Dat bevatte complexe progressieve rock. Tussen 1999 en 2002 maakte de band wat wijzigingen in de bezetting mee, want beide zangeressen Altieri en Salustri verlieten de groep. Ook bassist Gaita vertrok. Rond die tijd vervoegde gitarist Paul Bremner hen, en die ging mee de sound bepalen. In 2002 kwam er met die bezetting het tweede album ‘I Move’. IZZ katapulteerde zich in de annalen van de progressieve rock en leverde enkele klassieke nummers af. Zangeressen Anmarie Byrnes en Laura Meade kwamen bij de band en de nieuwe line-up was een feit. Twee jaar later zag ‘Ampersand, Volume 1’ het daglicht, waarna in 2005 ‘My River Flows’ volgde. Er volgden heel wat live optredens en het live album ‘IZZ Live at NEARFest’ bracht daarvan in 2007 een sfeerbeeld. Twee jaar later verscheen ‘The Darkened Room’, het eerste van een driedelige reeks. 2011 zag de release van de live dvd ‘IZZ Live’, waarna één jaar het tweede deel van het drieluik, ‘Crush of Night’ tot stand kwam. En nu is het sluitstuk er. Het bevat een culminatie van de muzikale thema’s die in de vorige aan bod kwamen. Het album kent echter een trage start, en het is pas vanaf de titeltrack, dat het goed op gang komt. Toch zijn tracks zoals ‘Start Again’ en ‘If It’s True’ ook niet mis. ‘Can’t Feel the Earth, Part IV’ heeft een interessant intro ritme. De muziek bezit een sterke invloed van klassieke progressieve rockbands zoals Genesis, Yes, en Floyd, maar toch zitten er moderne kantjes in.

Patrick Van de Wiele (3½)
The third album in a trilogy, for lovers of classic progressive rock, with modern influences. Recommended!
0 Opmerkingen

Not a Good Sign: From a Distance

13/5/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. Wait for Me
  2. Going Down
  3. Flying over Cities
  4. Not Now
  5. Aru Hi Yoru Deshita
  6. Pleasure of Drowning
  7. I Feel like Snowing
  8. Open Window
  9. The Diary I Never Wrote
  10. Farewell
Platenlabel
Fading Records/Altrock Productions

Labelnummer
FAD-019

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Not a Good Sign
Deze Italiaanse band bestaat uit Paolo “SKE” Botta (keyboards), Alessio Calandriello (zang), Alessandro Cassani (bas), Martino Malacrida  (drums) en Francesco Zago (elektrische gitaar). Hier op hun tweede cd worden ze bijgestaan door andere muzikanten op vibrafoon, oboe, Engelse hoorn, piano enz. Er was al aangekondigd dat dit anders zou klinken dat het debuut. ‘Wait for Me’ opent met een krachtige intro, maar verandert daarna wanneer Calandriello begint te zingen. Iets verderop staat ‘Pleasure of Drowning’ en dat doet denken aan King Crimson. Daarentegen klinkt ‘Open Window’ dramatischer. Wat u misschien niet wist is dat deze band de melodische tegenhanger is van een andere Italiaanse band, waarin Zago en Botta ook zitten, en dat is de band Yügen. Er werd echter aangekondigd dat Zago geen verder deel zal uitmaken van de groep, en dat Gian Marco Trevisan hem zal opvolgen. In dat teken staat afsluiter ‘Farewell’, als Botta’s speciaal geschenk aan Zago. Voor fans van progressieve rock.

Patrick Van de Wiele (3½)
The second album of an Italian band that reminds me of King Crimson.
0 Opmerkingen

Hildegard: Hildegard

13/5/2015

0 Opmerkingen

 
Picture
DETAIL ALBUM

Tracks:
  1. A-Z
  2. Sally Brown
  3. Siren Song
  4. Karma
  5. Cabin 72
  6. Austria
  7. Isolation
  8. The Witness
  9. Quetzal
  10. Vanishing Hue

Platenlabel
Eigen beheer

Labelnummer
888295212670

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent:
Glass Onyon PR

Website Artiest
Hildegard
Dit is het langverwachte debuut van de band Hildegard, een band die een samenwerking vertegenwoordigt tussen twee van de leidende sterren uit de New Orleaanse progressieve rockscène. Dat zijn meer bepaald zangeres Sasha Masakowski en gitarist Cliff Hines. Samen hebben ze originele muziek gemaakt die de grenzen van genre overstijgt, en die progressieve rock en art-pop fusioneert met eigentijdse jazz. De overige bandleden zijn Max Zemanovic (drums), John Maestas (gitaar, synthesizer), Max Moran (bas) en Andrew McGowan (piano, Rhodes, orgel). In 2009 kwam het debuut van Sasha Masakowski uit, en ze kreeg daarvoor de New Orleans' Big Easy Music Award voor "Best Emerging Artist of the Year."  De opvolger ‘Wishes’ uit 2011 zorgde nog voor meer bekendheid. Cliff Hines heeft er ook al 2 releases opzitten, en dat zijn ‘Like Mystics of Old’ en ‘Wanderlust’. Hun originele muziek bezit een krachtige sound, die progressief klinkt. Deze cd komt pas uit op 26/5 aanstaande, en wil grenzen overschrijden. Sasha’s zang drijft op sterke melodieën, terwijl Cliff’s wilde gitaarpartijen in het gehoor springen. Er staan 10 tracks op, van ‘A-Z’ tot ‘Vanishing Hue’, met voor mij eigenlijk geen echte uitschieter. ‘Siren Song’ is wat zachter, evenals ‘Isolation’, ‘The Witness’ en ‘Quetzal’.

Patrick Van de Wiele (3½)
The long awaited debut of a new band, born out of a genre defying sound between vocalist Sasha Masakowski en guitarist Cliff Hines.
0 Opmerkingen
<<Vorige
Volgende>>

    Archives

    Juni 2025
    Mei 2025
    April 2025
    Maart 2025
    Februari 2025
    Januari 2025
    December 2024
    November 2024
    Oktober 2024
    September 2024
    Augustus 2024
    Juli 2024
    Juni 2024
    Mei 2024
    April 2024
    Maart 2024
    Februari 2024
    Januari 2024
    December 2023
    November 2023
    Oktober 2023
    September 2023
    Augustus 2023
    Juli 2023
    Juni 2023
    Mei 2023
    April 2023
    Maart 2023
    Februari 2023
    Januari 2023
    December 2022
    November 2022
    Oktober 2022
    September 2022
    Augustus 2022
    Juli 2022
    Juni 2022
    Mei 2022
    April 2022
    Maart 2022
    Februari 2022
    Januari 2022
    December 2021
    November 2021
    Oktober 2021
    September 2021
    Augustus 2021
    Juli 2021
    Juni 2021
    Mei 2021
    April 2021
    Maart 2021
    Februari 2021
    Januari 2021
    December 2020
    November 2020
    Oktober 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    December 2019
    November 2019
    Oktober 2019
    September 2019
    Augustus 2019
    Juli 2019
    Juni 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Maart 2019
    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    Mei 2018
    April 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Augustus 2014
    Juli 2014
    Juni 2014
    Mei 2014
    April 2014


    Categories

    Alles
    ?
    50's Ballades
    70's Rock
    80’s En 90’s Rock
    80’s En 90’s Rock
    80's Pop
    Acid Folk
    Acid Jazz
    Acid Rock
    Acoustic Blues
    Acoustic Folk
    Acoustic Guitar
    African Blues
    Afro
    Afro Beat
    Afrobilly
    Afro Blues
    Afro-Colombiaans
    Afro Funk
    Afrojazz
    Afro Rock
    Akoestisch
    Akoestische Folk
    Alt. Country
    Alternatieve Pop
    Alternative
    Alternative Folk
    Alternative Pop
    Alternative Rock
    Alternative Softrock
    Ambient
    Ambiente Jazz
    Americana
    Americana & Blues
    American Cowboy Music
    American Desert Music
    American Folk
    American Rock
    American Roots
    American Standards
    Amusement Music
    Arabic Jazz
    Artificial World Music
    Art Pop
    Art Rock
    Astral Dub
    Atmospheric Music
    Avant Garde
    Avant-garde
    Avant Garde Folk
    Avant Garde Jazz
    Avant-garde Jazz
    Aziatische Fusion
    Balkan
    Baroque Folk
    Beat
    Beatpop
    Bebop
    Belgische Hiphop
    Big Band
    Big Band Music
    Blanke Soul
    Blue Eyed Soul
    Bluegrass
    Blues
    Blues & Jazz
    Blues & Pop
    Blues Rock
    Blues Rock & Country Soul
    Boogie
    Boogie Punk
    Boogie Woogie
    Bop
    Bop ’n Roll.
    Boppin' Blues
    Bossa Jazz
    Bossa Nova
    Brasband Muziek
    Brazilectro
    Braziliaans
    Braziliaanse Jazz
    Brit Pop
    Cabaret
    Cajun
    Calypso
    Cash Tribute
    Celtic Folk
    Celtic Music
    Chanson
    Chicano Rock
    Chillout
    Christmas
    Christmas Music
    Christmas Rock & Roll
    Christmas Songs
    Cinematic
    Cinématic
    Classic
    Classic Progrock
    Classic Rock
    Classic Symphonic Rock
    Club Music
    Coldwave
    Comedy
    Comtemporary Jazz
    Contamporary Folk
    Contamporary Irish Folk
    Contemporary Blues
    Contemporary Country
    Contemporary Folk
    Contemporary Jazz
    Contemporary Pop
    Contemporary R&B
    Contemporary Rock
    Cool Jazz
    Counrry
    Country
    Country Blues
    Country Folk
    Country Jazz
    Country Noir
    Country Pop
    Country Rock
    Countryrock
    Countryrockabilly
    Country Soul
    Country & Western
    Cowpunk
    Crooner
    Crooners
    Crosover World Music
    Crossover
    Crossover Jazz
    Cumbia Beat
    Dance
    Dark Electronics
    Dark Wave
    Deep Funk
    Dessert Blues
    Deutsch-Rock
    Dialectische Rock
    Disco
    Dixieland
    Dixiemusic
    DIY
    Doo Wop
    Doo-wop
    Droompop
    Dub
    Dubstep
    Duitse Rock 'n Roll
    Early Rock 'n Roll
    Easy Listening
    Electro
    Electro African Folk
    Electro Jazz
    Electronica
    Electronic Chill-out
    Electronic Cinématic Pop
    Electronic Etnic World
    Electronic Music
    Electronic Pop
    Electro Pop
    Electro Punk
    Electrorock
    Elektronisch
    Elektro-swing
    Eperimental Music
    Ethno
    Exotica
    Experimental Jazz
    Experimental Music
    Experimentele Chanson
    Fifties Pop
    Fiftys Rock & Roll
    FILM MUSIC
    Filmmuziek
    Folk
    Folk/Americana
    Folk Blues
    Folk Pop
    Folkpop
    Folkpoptronica
    Folk Rock
    Folky Pop
    Franse Chanson
    Franse Chanson/singer Songwriter
    Franse Chanson/singer-songwriter
    Free Jazz
    Free Jazz
    Funk
    Funk & Soul
    Funky Blues
    Fusion
    Fusion Rock
    Fuzrock
    Garage Psych
    Garage Punk
    Garage Rock
    Gesproken Woord
    Glamrock
    Gospel
    Gospel Jazz
    Gothic
    Griekse Folk
    Grunge
    Guitar Music
    Gurls: Run Boy Run
    Gypsy
    Gypsybilly
    Gypsy Folkfolly
    Gypsy Jazz
    Hardcore Rap
    Hard Rock
    Hard Rock Blues
    Heavy Rock
    Hedendaagse Kleinkunst
    Highlife
    Hillbilly
    Hillbilly Rootsblues
    Hip Hop
    Honkabilly Blues
    Honky Tonk
    House
    House & Chill Out
    House & Chill-out
    House & Lounge
    Indie Folk
    Indie Pop
    Indie R&B
    Indie Rock
    Industrial
    Industrial Pop
    Instrumental
    Instrumentale Jazz
    Instrumental Folk
    Instrumental Surf
    Irish Folk
    Jazz
    Jazz Funk
    Jazzfunk
    Jazz Fusion
    Jazz Rock
    Jazzrock
    Jazz & Soul
    Jazz/Soul/Rock
    Jazzy Blues
    Jazzy Dub
    Jazzy Pop
    Jiddisch Blues
    Jive
    Jugband
    Jump
    Jump Blues
    Kazz
    Keltische Folk
    Kerstmis
    Kinderliedjes
    Klassiek
    Klassiek/jazz
    Kleinkunst
    Krautrock
    Latin
    Latin American Rock
    Latin Jazz
    Latin Pop
    Latin-soul
    Levenslied
    Licht Klassieke Pop
    Listening Songs
    Lo Fi Pop
    Lo-fi Pop
    Lounge
    Lounge & Chill-out
    Mathrock
    Medieval Rock
    Minimalistische Pop
    Mod
    Modern Country
    Modern Folk
    Modern Jazz
    Motown
    Musical Storytelling
    Nederlandstalig
    Nederlandtalige Blues
    Neo Funk
    Neoklassiek
    Neo Progrock
    Neo-Progrock
    Neo Soul
    New Age
    New Age & Solo Piano
    New Country
    New Orleans
    New Orleans R&B
    New Soul
    New Wave
    Noise
    Nordic Folk
    Northern Soul
    Nuevo Flamenco
    Nu Jazz
    Nu-Jazz
    Oldies
    Old School Country
    Old School Psychobilly
    Old School Rhythm And Blues
    Old School Soul
    Old Time Fiddle Music
    Opera
    Outlaw Country
    Percussion
    Philly Soul
    Piano Music
    Piano Solo
    Poetic Pop
    Poëzie
    Pop
    Popcorn
    Pop Punk
    Poprock
    Post Industrial
    Post Jazz
    Post Punk
    Post Rock
    Post Soul
    Power Blues
    Power Pop
    Power Rock
    Presley Ballades
    Prog
    Prog Folk
    Progressieve Muziek
    Progressive Jazz
    Progressive Pop
    Progressive Rock
    Prog Rock
    Protest Songs
    Psychadilic Electro
    Psychedelic
    Psychedelic Rock
    Psychobilly
    Psych Rock
    Psych-Rock
    Punk
    Punk-a-billy
    Punk Rock
    Punkrock
    RaB
    Radio Play
    Ragtime
    Rap
    R&B
    Rebekah Eden
    Reggae
    Retro Pop
    Rhythm And Blues
    Rhythm & Blues
    Rhythm ‘n’ Blues
    Rhythm ‘n’ Blues
    Riock
    Roch Lockyer: When Frank Met Django
    Rock
    Rockabilly
    Rock And Roll
    Rocking Southern Soul
    Rockin' Soul
    Rock 'n Roll
    Rock Opera
    Rock & Roll
    Roots
    Rootspop
    Roots Rock
    Rootsrock/bluesrock
    Rustieke Rockabilly
    Sacrale Muziek
    Samba Jazz
    Scandicana
    Seventies West Coast Pop
    Shuffles
    Singer Songwriter
    Singer-songwriter
    Sixties Beat
    Sixties Girls
    Sixties Pop
    Sixties Sound
    Ska
    Skiffle
    Smooth Jazz
    Smooth Soul
    Soft Pop
    Soft Rock
    Solo Piano
    Soul
    Soul & Blues
    Soul & Blues
    Soul Blues
    Soulful House
    Soul & Funk
    Soul & Jazz
    Soul Jazz
    Souljazz
    Soul Pop
    Soulrock
    Soundtracks
    Southern Folkrock
    Southern R&B
    Southern Rock
    Southern Soul
    Space Rock
    Spaghetti Rock
    Spoken Word
    Spych Rock
    Stoner
    Stories
    String Pop
    Sunshine Pop
    Surf
    Surf Punk
    Swamp
    Swamp Blues
    Swanabilly
    Swing
    Swingende Rhythm & Blues
    Swingende Rock
    Swing Jazz
    Symphonic Pop
    Symphonic Rock
    Synthesizer
    Synth Pop
    Synth-Pop
    Synth Prog
    Synth Rock
    Synth Wave
    Tango
    Taraab
    Techno
    Texas Country
    Texas Honky Tonk
    Tex Mex
    Tex-Mex
    Traditional
    Traditional Country
    Traditional Folk
    TRANCE
    Tribal
    Triphop
    Tropische Funk
    Twist
    Uke-Billy
    Underground
    Urban Folk
    Urban Jazz
    Urban Pop
    Vaudeville
    Vietnamese Folk
    Vintage Country
    Vintage Jazz
    Vocals
    Voodoo Blues
    Wereldmuziek
    West Coast Blues
    West Coast Pop
    West Coast Rock
    Western Swing
    Witch House Electronics
    Woestijn Blues
    World Bluesrock
    World Country
    World Mus
    World Music
    Worldmusic
    World Pop
    Yacht Soul
    Zydeco


A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION  I  KEYS AND CHORDS 2001 - 2025

  • HOME
  • MUSIC NEWS
  • ALL CONCERT REPORTS
  • CD REVIEWS 2025
  • VINYL REVIEWS 2025
  • BOOK REVIEWS
  • INTERVIEWS / ARTICLES
  • COMING EVENTS
  • CONTACT PAGE
  • DISCLAIMER / COPYRIGHT POLICY