DETAIL  ALBUM
 
Tracks:
Disc 1 – Episode 1

1. Gas Tank Theme
2. Little Lady
3. Rain
4. Catherine Howard
5. Raggy
6. He Give Up To
7. Cigarettes
8. Heart Attack
9. Trying To Get Back To you
10. R n R medley/Be Bop A Lula

 
Disc1 – Episode 2

1. Aeroplane
2. Man Smart, Woman Smarter
3. Wide Eyed And Legless
4. In The Midnight Hour
5. Gerrard Street
6.  Catherine Parr
7. Blackpool’s Twist Victim
8. Crazy

 
Disc2 – Episode 3

1. TV Set
2. Growing Up
3. The Man’s Fool
4. Keyboard Adlib
5. Mellow Yellow
6. Latena
7. Taring Outta Windows
8. Stormy Monday Blues
9. Lucille
10.  

Disc2 – Episode 4

1. Gas Tank
2. I May Be Wrong
3. Tell Me Baby What’s On Your Mind
4. Rick Intro & Vox Pops
5. Resurrection Shuffle
6. Possibly
7. My Babe
8. CC Rider

 
Disc3 – Episode 5

1. Mr Soft
2. The Hangman
3. Elgin Mansions
4. Jam & The Blues
5. Twist & Shout
6. Go America

 
Disc3 – Episode 6

1. California Man
2. I Got My Eyes On You
3. Tony’s Fab Intro for Rick’s piece!
4. Gone But Not Forgotten
5. He’ll Have To Go
6. Tony & Rick’s great intro
7. My Soul Wants To Be With Jah
8. Camino Royale (Hackett To Pieces)
9. Hackett’s Bogie
10. Beside The Seaside
11. Instrumental

Platenlabel
Gonzo Multimedia
 
Labelnummer
?
 
Distributie
Gonzo Multimedia
 
Promo-agent
?
 
Website Artiest
Gonzo Multimedia

Tussen 1982 en 1983 bracht Channel 4 een muziekprogramma à la Jools Holland op de buis dat heette GAS TANK.   De presentatie lag in handen van Rick Wakeman (o.a. Yes) en Tony Ashton (Ashton, Gardner & Dyke).  Twee iconen uit de jaren zeventig zouden muzikanten uit dat decennia uitnodigen voor een interview en het spelen van hun eigen oude of nieuwe composities, bijgestaan door Rick Wakeman’s Houseband.  Het resultaat was verbluffend amicaal met informele gesprekken en uitstekende muziek.
Als verzamelaar kan deze Gas Tank tellen. Kwamen o.a. over de vloer: Eric Burdon (Animals), John Entwistle (The Who), Steve Hackett (Genesis), suzi Quatro, Donovan, Alvin Lee,…en 50 andere bekende rockmusici.
Op 3 cd’s (en in de luxe-versie ook nog 2 DVD’s) krijg je een boeiend overzicht van de muziek uit een gouden tijdperk én een inzicht in de kwaliteit van de muzikanten. In hun beginjaren uitgemaakt voor langharig werkschuw tuig.  Later als goden vereerd.  Hoe de oudere generatie zich zo sterk kon vergissen, is nog steeds een raadsel. 
Beide interviewers, zowel Rick als Tony, zijn ware virtuozen op piano en keyboard.  Hun bijdrage aan het programma gaat dan ook veel verder dan woord.  Op speelse en soms theatrale wijze interveniëren ze en brengen humor in de zaal (bv. in ‘Keyboard Adlib’). Om nadien de ouwe getrouwen hun meesterwerken een podium  te bieden.  Bekijk de playlist en je vind er zeker enkele herkenbare juweeltjes in terug.
Maar altijd in een iets andere, veelal leukere, uitvoering dan het origineel (bv. ‘Mellow Yellow’ door Donovan).  Diverse stijlen komen aan bod: blues,  rock n’ roll, easy listening, pop en rock.  Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat het toetsenbord een hoofdrol speelt in het programma.  (Maar is dat bij Jools Holland, ook pianist, niet eveneens het geval?)
GAS TANK was een schitterend programma en op vraag van tal van fans nu uitgebracht op cd/dvd.  Een prachtverzamelaar om bij je thuis een feestje te bouwen met vrienden.
 
Marino Serdons (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. New Mexico
2. Always On The Run
3. Albatross
4. And The Birds Came
5. Crying Out
6. Live Wire
7. Tilt-A-Whirl
8. My Brother Said
9. Niagara
10. American Tune
11. Lamp Of The Body

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
G Promo PR
 
Website Artiest
Carrie Elkin

Singer/songwriter Carrie Elkin komt uit Austin en met dit album brengt zij een eerbetoon aan haar vader die overleed in 2015. De titel van het album refereert ook naar haar vader die een ‘penny collector’ was. Na zijn dood ontdekte Carrie dat de man zo maar eventjes 600.000 van die speciale kleine muntjes had verzameld. Inspiratie vindt Carrie in de plaatsen waar ze ooit vertoefde en de dingen die haar leven kleurden. Carrie speelt akoestische gitaar en laat zich op dit album begeleiden door drums, elektrische gitaren, bas, cello en violen. Dat geeft haar alternatieve country en folk een wel heel speciaal geluid. Door de selectieve toevoeging van die instrumenten schept ze een ingetogen, wereldse, futuristische en zelfs een naar pop neigende sound. Echt scoren hiermee doet ze in de hartverscheurende ballade ‘Always On The Run’, waar de elektrische gitaar en de donkere drums je meten inpakken. Ik kan me inbeelden dat bij een liveconcert tijdens dit nummer de lichtjes van de aanstekers, of tegenwoordig eerder die van de smartphones, mooi heen en weer deinen. Met ‘And Then The Birds Came’ kondigt zich ook wat meer ritme aan. De troosteloosheid die zij voelt wanneer het avond wordt en zij alleen is, de blues toeslaat en zij snakt naar een soulmate, wordt pakkend bezongen in ‘Crying Out’. Carrie had een goede band met haar vader. Die band projecteert zij op iemand anders in ‘Live Wire’, met een refrein dat uitnodigt tot meezingen. Met uitzondering van Paul Simons ‘American Tune’ tekende Carrie voor alle songs.
Het enige minpuntje dat je kan opperen is dat een aantal nummers op hetzelfde stramien gebouwd zijn. Als je hiermee kan leven, dan is ‘The Penny Collector’ zeker geen minderwaardig album.
 
 
 
Lambert Smits (3 ½)

DETAIL ALBUM

​Tracks:

1. Ease
2. And The Beast
3. My Demise
4. Door Dweller
5. Lost
6. Taken By The Fog
7. The Passing
8. In Your Eyes
9. What Follows
10. The Door

Platenlabel
Misty Music
 
Labelnummer
Promocd
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Hemifran
 
Website Artiest
Erik Lundgren

De Zweed Erik Lundgren maakte tot 2005 deel uit van de band Sink Back. Nadat hij die de rug toekeerde, begon hij een solocarrière. Erik groeide op in een kleine stad, omringd door bossen en is een echt natuurmens. Hij trok dan ook vaak die bossen in om songs te schrijven. Songs die dan ook vaak een sterke band hebben met de natuur. Inmiddels zijn wij reeds 26 albums verder. Albums die nogal sterk van mekaar verschillen. Zo boort Erik ook voor dit album weer een nieuw procedé aan. Hier vertelt hij in diverse muzikale stijlen zijn verhaal. Dit gaat zo ver, dat hij in iedere song drie verhalen in mekaar weeft. En toch lijkt het niet geforceerd. Integendeel het klinkt heel lekker en zelfs vanzelfsprekend. Hier is duidelijk een groot artiest aan het werk. Erik heeft een begeesterende stem en zijn songs zijn stuk voor stuk wonderlijke melodieën. Nu neigt hij een beetje naar poppy folk, dan weer naar Americana om even later pure folk te brengen. Supermooi is ‘The Passing’ dat mij zelfs een beetje aan het solowerk van Paul Simon doet denken. De prachtige samenzang van ‘In Your Eyes’ roept dan weer de sfeer op van toen diezelfde Simon nog een duo vormde met Art Garfunkel.
Het wordt hoog tijd dat de getalenteerde singer/songwriter Lundgren doorbreekt. Laat ‘Door Dwellers’ nu net dat album zijn dat die doorbraak kan forceren.
 
Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Jim Labos - The Blues Will Never Die
2. Devin Leigh - Searching For The Truth
3. Buck69 - Dead End Road
4. Mike Gallemore - Ride That Train
5. Greg Guba - Way Past Blue
6. Big Bone Daddy - Got It
7. Jon Montgomery & The Exile Blues Band - I Ain't Got Nobody
8. Plainfield Slim - I Found A Woman
9. Robert Slap - Modern Medicine
10. Big Bone Daddy - Down Low
11. The Dana Gaynor Band - Tip My Hat To The Maker
12. Wood Shampoo - I Love You Mummy
13. Vin Matteo - Your Spell

Platenlabel
Bongo Boy Records
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Bongo Boy Records
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Bongo Boy Records

Het Amerikaanse label Bongo Boy Records dat werd opgericht door rockmuzikant, songwriter en producer Gar Francis en de Nederlandse Monique Grimme. Zes jaar geleden begint Bongo Boy Records een tv-show ‘The Bongo Boy Rock ’n Roll Series’ op NBC Comcast en negen andere grote kanaalbedrijven. In 2014  veranderde de tv serie naar een MTV kaliber met muziek en muziek video’s. Een jaar later werd de show door Galaxy Global Network, Dish en ROKU uitgezonden om niet veel later een distributie deal te sluiten met de Texaanse Cativa Entertainment Group. In 2013 werden twee singles ‘Like Nothing That You Have Seen’ en ‘Show Me The Love’ van Mark Lindsay uitgegeven op het label. ‘Life Out Loud’ was ook Mark’s eerste rockalbum in tien jaar. Sindsdien gaat het stellair met het label. Nu hebben ze het lumineuze idee opgevat om enkele ‘Backroom Blues Volumes’ op de markt te gooien. Na ‘Volume One’ en ‘Volume Two’ belande hier ook ‘Volume Four’ op onze deurmat. En die opent meteen met het Chicago geclassificeerde ‘The Blues Will Never Die’ van de Canadese Jim Labos.  Jim heeft echt een zwart stemgeluid en is een meester op gitaar. Devin Leigh won onlangs een Hollywood Music Award voor zijn song ‘Judgement Day’. Hier komt hij het sterke ‘Searching For The Truth’ presenteren. De band Buck69 komt met de slowblues ‘Dead End Road’ in de spotlights. En dan komt Chicagoan Mike Gallemore met het funk gevoelige ‘Ride That Train’ voorbij. Het semi akoestische en country gevoelige ‘Way Past Blue’ van Greg Guba is een volgende hoogtepunt. Big Bone Daddy –en die staat trouwens ook op de andere volumes- slaat met de bluesrocker ‘Got It’ echter de nagel op de muzikale kop. De ballade ‘I Ain’t Go Nobody’ van Jon Montgomery & The Exile Blues Band brengt ons naar hogere sferen door zijn memorabele gitaarspel. Het moddervette ‘I Found A Woman’ van de band Plainfield Slim, het moderne ‘Modern Medicine’ van ene Slim Robert en Big Bone Daddy’s  geënthousiasmeerde bluesrocker ‘Down Low’ zijn alweer hartverwarmende blues chapiters. Het nummer ‘Tip My Hat To The Maker’ van The Dana Gaynor Band is sterk ingekleurd met een pakkend orgeltoon en knap insisterende gitaarriffs. De hypnotiserende orgeltune is ook terug te vinden in ‘I Love You Mummy’ van Wood Shampoo. En dan mag Vin Matteo met het speelse ‘Your Spell’ de compilatie release op een waardige manier afsluiten.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Beg and Plead – Jeanne Lozier
2. Shake Your Hips – Rocket 88 
3. Wonder If – RB3 The Red Bank Blues Band 
4. Nag Nag Nag - Blind Lemon Pledge 
5. So Tired ( Goin' Home) - Trevor Sewell
6. Broken – Mike Daly and The Planets
7. She Broke The Ten Commandments - Blind Lemon Pledge
8. Good Time Charlie – Miss Laurie Ann & The SaddleTones
9. Pretty Baby - Big Bone Daddy
10. Hollow Part 1 - Trevor Sewell 

Platenlabel
Bongo Boy Records
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Bongo Boy Records
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Bongo Boy Records

Het label Bongo Boy Records is het platenlabel dat werd opgericht door rockmuzikant, songwriter en producer Gar Francis en de Nederlandse Monique Grimme. Zes jaar geleden begint Bongo Boy Records een populaire tv-show ‘The Bongo Boy Rock ’n Roll Series’ op NBC Comcast. In 2015 werd de show door Galaxy Global Network, Dish en ROKU uitgezonden om niet veel later een distributie deal te sluiten met de Texaanse Cativa Entertainment Group. In 2013 werden twee singles ‘Like Nothing That You Have Seen’ en ‘Show Me The Love’ van Mark Lindsay vrijgegeven op het label. ‘Life Out Loud’ was ook Mark’s eerste rockalbum in tien jaar. Nu hebben ze het lumineuze idee opgevat om enkele ‘Backroom Blues Volumes’ op de markt te gooien. Zo kunnen we meteen kennis maken met heel wat (voorlopig) onbekende artiesten die onderdak vinden bij het label Bongo Boy Records. ‘Volmue Two’ opent met de sterke gitaarriffs, harp en Hammond gemotiveerde bluesrocker ‘Beg and Plead’ van de blonde Jeanne Lozier. Slim Harpo’s  ‘Shake Your Hips’ is al ontelbare keren gecoverd. Maar ook de band Rocket 88 zet er nu zijn schouders onder, en ze doen dat gelukkig in vol ornaat. En het blijft opwindend met het gestructureerde ‘Wonder If’  van de formatie RB3 The Red Bank Blues Band en het blues geënthousiasmeerde ‘Nag Nag Nag’ van Blind Lemon Pledge. De winnaar van negen Major Awards in The States,  en vier nominaties voor de British Blues Awards, Trevor Sewell komt ook aan bod met het slide gitaar aanporrende ‘So Tired’ (Goin’ Home). Maar met de track ‘Broken’ van de New Jersey gebaseerde rockband Mike Daly and The Planets wordt het echt plankgas. Deze blues rocker behoort tot het beste op deze compilatie. De slowblues ‘She Broke The Ten Commandments’  van Blind Lemon Pledge en de ragtime blues song ‘Good Time Charlie’ van Miss Laurie Ann & The SaddleTones zijn onvervalste pareltjes. En dan komt Big Bone Daddy ons nog eens verrassen met ‘Pretty Baby’ en zal Trevor Sewell ons in verroering brengen met het uptempo en zeer stemming wisselende en instrumentatie rijke ‘Hollow Part 1’.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Miss Stacey – Plainfield Slim & The Groundhawgs
2. Sugar Rush – Blind Lemon Pledge 
3. Miss Ruby Kirby Blues – Paula Boggs Band 
4. All I Got To Say – Big Bone Daddy 
5. Inside My Head – Vin Matteo
6. Promised Land – Big Bone Daddy
7. Gone – KickBend
8. New York Finest – Kimon and The Prophets
9. Rat Race – Vin Matteo
10. Roadhouse Sons - Roadhouse Sons Ft. Trevor Sewell 

Platenlabel
Bongo Boy Records
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Bongo Boy Records
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Bongo Boy Records

Het label Bongo Boy Records is een Amerikaans platenlabel dat werd opgericht door rockmuzikant, songwriter en producer Gar Francis en de Nederlandse Monique Grimme. In 2011 begint Bongo Boy Records met een gesyndiceerde tv-show ‘The Bongo Boy Rock ’n Roll Series’ op NBC Comcast en op liefst negen andere grote kanaalbedrijven. Drie jaar later veranderde de tv serie naar een MTV formaat met muziek en muziek video’s. In 2015 werd de show door Galaxy Global Network, Dish en ROKU uitgezonden, om niet veel later een distributie deal te sluiten met de Texaanse Cativa Entertainment Group. In 2013 werden twee singles ‘Like Nothing That You Have Seen’ en ‘Show Me The Love’ van Mark Lindsay uitgegeven op het label.
De release ‘Life Out Loud’ was ook Mark’s eerste rockalbum in tien jaar. Sindsdien gaat het stellair met het label. Nu hebben ze het lumineuze idee opgevat om enkele ‘Backroom Blues Volumes’ op de markt te gooien. Zo kunnen we meteen kennis maken met heel wat (voorlopig) onbekende artiesten die onderdak vinden bij het label Bongo Boy Records. De collectie opent met de rocktunes van ‘Miss Stacey’ en de band  Plainfield Slim & The Groundhawgs. Het tekstueel suggestieve ‘Sugar Rush’ van Blind Lemon Pledge is begeesterd met knappe harp
en een akoestische gitaar. Chicago blues wordt het zowaar met ‘Miss Ruby Kirby Blues’ van Paula Boggs Band. Paula’s rijk en vol stemgeluid, de onmiskenbare zinderende gitaar en orgel worden zalig verweven tot een gezellig geheel. De bluesrocker ‘All I Got To Say’ van Big Bone Daddy  heeft dan weer die moddervette sound. De sixties blues van Vin Matteo wordt sterk benaderd in zijn song ‘Inside My Head’. De hypnotiserende gitaarriffs van Kickbend in ‘Gone’ staat dan weer in aangename antithese met de rocker ‘New York Finest’ van de groep Kimon and The Prohets. Matteo is nog een keer terug met het opwindende ‘Rat Race’. De pianostructuur en de aanstekelijke groove zorgen hier voor aanstekelijke muzikale chapiters. De compilatie-cd eindigt met de uitgestreken rocktunes van Roadhouse Sons Ft. Trevor Sewell en het volmaakte ‘Roadhouse Sons‘.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Peaches En Regalia
2. Don’t Eat The Yellow Snow

Platenlabel
Fruits De Mer Records
 
Labelnummer
Crustacean 78
 
Distributie
Fruits De Mer Records
 
Promo-agent
?
 
Website Artiest
Superfjord

Fruits De Mer raakt weer gevoelige snaren met de nieuwe 7” single van enkele  Zappa-covers, gespeeld door  de Finse Superfjord en de Welshe band Sendelica.
Frank Zappa release-de in 1970 het album Hot Rats met daarop het prachtige instrumentale jazz-nummer ‘Peaches En Regalia’.  Viel hiermee later in de Grammy prijzen en werd door heel wat radiostations gebruikt als intro of background.   ‘Don’t Eat The Yellow Snow’ daarentegen is een song uit een gelijknamige suite van het album ‘Apostrophe’.  En gaat over een zekere Nanook die droomt dat hij een eskimo is. Geen echte hoogvlieger op het album, noch live.
De  psychedelische Superfjord gaat er prat op deze ouwe klassieker een aangepast headswirler-sound mee te geven.  Met heel wat elektronika slagen ze er in om een toffe krachtige versie neer te poten. Met veelvuldig gebruik van synths en keyboards krijgt ‘Peaches En Regalia’  een sterker seventies geluid mee dan het origineel.  Knap! 
In ‘Don’t Eat The Yellow Snow’ transformeert Sendelica het parlando-origineel naar een hollistisch space-versie.  Naar mijn gevoel overbodig.
De single verschijnt op 17 april en mag op veel bijval rekenen.  De vraag blijft natuurlijk steeds: wat is de meerwaarde van deze bewerkingen?  
 
 
Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Make My Way
2. Baby, What’s Wrong
3. That’s My Gal
4. Wolfman
5. The Last Fuck
6. 5-10-15 Hours
7. Wouldn’t That Be Great
8. Bartender
9. Big Time Bossman
10. The Effect I Have On Women
11. Damn You Woman
12. Sneaky Messaround
13. Take No Prisoners

Platenlabel
Rootz Rumble
 
Labelnummer
Promocd
 
Distributie
Sonic Rendezvous
 
Promo-agent
Donor Productions
 
Website Artiest
Big Time Bossmen

De Belgische Big Time Bossmen startte in 2012 als een echte rockabillyband. Gaandeweg verruimde het viertal echter hun horizon en doken invloeden uit blues, funk, soul en rock op in hun repertoire.  ‘Working On A Plan’ bevat 12 originele nummers en 1 cover en als het plan van de Bossmen erin bestond een album af te leveren dat zich vastbijt bij de luisteraar, wel…….heren dan zijn jullie cum laude geslaagd. Velen onder ons vonden en vinden het nog steeds verdomd jammer dat The Seatsniffers het voor bekeken hielden. Wel, luister dan maar eens naar ‘Working On A Plan’. Bij de eerste track, rocken wij op ‘Make My Way’ al een eindje richting Seatsniffers, wat zich later nog eens zal herhalen tijdens ‘Wouldn’t That Be Great’. En ook ‘Baby, What’s Wrong’, met een interventie van David Bauwens op mondharmonica, baadt in die sfeer. Voor een portie good old rockabilly kan je terecht bij ‘That’s My Gal’, waarvan de gitaar zich al vlug tussen je oren nestelt. Nog meer rockabilly, maar dan op een lekker overstuurd boogieriffje, serveert ‘The Last Fuck’, waarin de ‘scream’ voor een snuifje psychobilly zorgt. Een uiterst geslaagde makeover ondergaat Ruth Brown’s ‘5-10-15 Hours’. Krachtig, opzwepend en overtuigend met andermaal een prima gitaartje. Wat funk kruidt rootsrocker ‘Bartender’, waarna ‘Big Time Bossman’, met een degelijke slappin’ bass van Bruno, uit het Western Swing vaatje tapt. Dat ze heel wat stijlen in hun mars hebben, laten de heren horen op het door gastmuzikant Dirk Naessens met fiddle versierde ‘The Effect I Have On Women’, een subliem rootsrockend countrynummer. Afsluiten doen Big Time Bossmen net zoals ze begonnen, met een knipoog naar The Seatsniffers.
‘Working On A Plan’ was een verdomd goed plan Big Time Bossmen, zoveel is duidelijk!
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. JL Boogie
2. Please Tell Me
3. Have You Heard
4. Cast Away Your Spell
5. This Cat
6. Ant Eater
7. Goin’ To The Church
8. Rock Baby Rock
9. What You Do To Me
10. So Hard To Love You
11. Chimpanzee
12. We’re Gonna Rock
13. Indeed I Do

Platenlabel
Rootz Rumble
 
Labelnummer
RR89705
 
Distributie
Sonic Rendezvous
 
Promo-agent
Donor Productions
 
Website Artiest
Tinez Roots Club
 

Na twee albums en wat personeelswisselingen besloot Martijn ‘Tinez’ van Toor dat het tijd was voor een bezinningsperiode. Tinez Roots Club werd wat opzij gezet en Martijn deelde het podium aan de zijde van collega-artiesten. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan is een cliché van jewelste, maar ook van toepassing op van Toor. Hij bleef componeren en met een bagage van 13 nieuwe nummers trok Tinez Roots Club, samen met producer BJ Biesmans, naar de Roots House Studio van Patrick Cuyvers. Gitaar en bas werden reeds op het in 2010 verschenen album ‘Almost Nasty’ geweerd. En ook op ‘Have You Heard?! houdt Martijn dit aan. Samen met Martijn op tenorsax en zang, horen wij Evert Hoedt op baritonsax, Rob Geboers op Hammond en Andreas Robbie Carrie op drums. Toegevoegde muzikanten zijn Pier Borkent op trompet en Erik Hanegraaf op percussie. Opener, de swingende boogie ‘JL Boogie’ doet ons meteen tafel en stoelen aan de kant schuiven, want dit is partytime. Schitterend op dreef zijnde saxen en subliem toetsenwerk van Rob Geboers op Hammond doen ons al vlug naar meer snakken. En dat komt er al meteen aan met ‘Please Tell Me’ met andermaal Martijn en Evert fenomenaal presterend, respectievelijk op tenor- en baritonsax, vakkundig geassisteerd dor Robs Hammond. Bij de intro van de titeltrack leek het erop alsof de band het wat rustiger aan ging doen, maar dat was maar schijn. En let vooral op het spelletje ‘vraag en antwoord’ tussen de saxen. ‘Cast Away Your Spell’ wordt het eerste gezongen nummer. Heerlijke old school swing, die herinneringen oproept aan de hoogdagen van Cab Galloway, waarna het met ‘This Cat’ weer volop swingtime is. Tijd dan voor een beetje rust met het zwoele, exotische ‘Ant Eater’, inclusief het aanstekelijk drumwerk van Andreas en Erik Hanegraafs percussie. ‘Goin’ To The Church’ start gospelgewijs, maar verlaat even vlug, knap van ritme wisselend, het kerkgebouw als dat het er kwam. In ‘What You Do To Me’ moeten de saxen de spotlights delen met de prominent aanwezige drums, waarna Martijn terug de microfoon in de hand neemt voor een vleugje romantiek in het bluesy ‘So Hard To Love You’. In de ballroom is het slowtime, maar loopt het tevens tegen sluitingstijd aan. Tearjerker ‘Indeed I Do’ begeleidt ons langzaam maar zeker jammer genoeg naar de uitgang.
Eén ding moet mij toch van het hart. Waarom zingt Martijn niet vaker, want zijn stem heeft zo een heerlijk retrorandje. Desalniettemin behoort dit album nu al tot mijn geliefkoosde albums van dit jaar. Have You Heard?
 
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Pedal Tones
2. 5:20
3. Just Before The Storm
4. Knuckles & Bones
5. Explode or Contain
6. Lullaby
7. 61st & 1st
8. Blues For Dave
9. Small Trouble
10. Another Day
11. Bitter Midnight

Platenlabel
Continental Blue Haven
 
Labelnummer
CBHCD 2029
 
Distributie
Niet Gemeld
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Chris Bergson

Chris Bergson is al jaren een gevestigde waarde in de New York blues en jazzscene. Drie jaar geleden toerde Chris haast onafgebroken de wereld rond om zijn plaat ‘Live at Jazz Standard’ te promoten. Het album prijkte zelfs op nummer drie in Mojo’s Blues Albums of The Year. Het nummer ‘The Only One’, met vocalist Ellis Hooks, kreeg zelfs een eervolle vermelding in het blues jaaroverzicht van Paul Jones op de BBC. Chris Bergson is inmiddels ook ingewijd in de New York Blues Hall of Fame. Deze ceremonie vond plaats op woensdag 11 februari 2015 in de befaamde B.B. King Club on 42nd. Street op Time Squares in NY. Chris bevind zich in een lijstje met heel wat mooi gezelschap. In het verleden viel ook Levon Helm, Johnny Winter en John Hammond deze eer te beurt. Hij is een uitstekend gitarist met een zuidelijk accent en is haast een reïncarnatie tussen Levon Helm en Gregg Allman. Je kan dan ook nauwelijks geloven dat hij uit NY City afkomstig is. Chris is ook een van de meest intensieve songwriters in de moderne bluesmuziek. Zijn debuutalbum ‘Blues For Some Friends Of Mine’ dateert uit 1997. Naast dit alles begeleidde hij op regelmatige basis Nora Jones.
Nu is er dus het langverwachte album ‘Bitter Midnight’, dat werd geregistreerd in de Mighty Toad Recording Studios in Brooklyn, NY. Producer van dienst Graig Dreyer (toetsen en saxofoon) mocht de elf originele songs aan elkaar mixen. Deze werden allen door Chris en zijn wettelijke wederhelft Kate Ross bij elkaar gepend. Voor deze gelegenheid nodigde Chris naast heel wat gastmusici ook nog zijn long-time buddy’s Richard Hammond (bas) en drummers Aaron Gomess en Tony Mason uit. Net zoals zijn vocale soulmate vocalist Ellis Hooks. In de funky openingstrack ‘Pedal Tones’ komt Dreyer’s clavinet meteen in de spotlight. Chris expressieve gitaarriffs, in het door de Franse en impressionistische schilder Claude Monet geïnspireerde nummer ‘5:20’ is meteen een allereerste hoogtepunt. Na deze countryrocker komt Chris ons betoveren met de hemels mooie ballade ‘Just Before The Storm’. De diepe groove van ‘Knuckles & Bones’ worden niet alleen opgefleurd door de hoornsectie, maar vooral door  Ellis Hooks wonderbaarlijke stemtimbre. Slidegitaar en een bottleneck zijn ook Bergson niet vreemd. Het heavy geperformde ‘Explode or Contain’ is ingezaaid met moddervette slidegitaar. De ballade ‘Lullaby’ is een ware slaapsong die Chris ooit bij elkaar pende voor zijn dochtertje Chloe. Na dit emotionele luisterspel gaan we even naar het zuiden met de rocker ‘’61st & 1st’. En we blijven nog even in deze hemelstreek met het diep geworteld ‘Blues For Dave’. Van een andere slagorde is dan weer het funky nummer ‘Small Trouble’ en het soul begeesterde ‘Another Day’.
Dreyer’s Hammodorgel mag hier de dans leiden en vind een passende replay met Bergson’s gitaarriffs. In de blues ballade ‘Bitter Midnight’ mag Ellis Hooks vocaal  zijn opwachting nog even maken. We konden ons geen mooiere eindetune wensen.
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. 28 Days
2. Give Me Strength
3. You Dont Know Me
4. Long Island Sound
5. Wicked Grin
6. Revolve
7. Love Got a Hold on Me
8. Shaken in the Veins
9. Bound to You
10. Blackbird
11. Proud of my Sins

Platenlabel
Eigen Beheer
 
 Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Niet Gemeld
 
 Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Anthony Rosano And The Conqueroos

The Conqueroos werden gevormd in 2012 en maakten al snel naam in de lokale en nationale blues scéne. Tot twee keer toe werden ze uitgeroepen tot finalist door de International Blues Challenge. Anthony Rosano (gitaar, vocals), bassist Paul Warren, drummer Scott Smith  en sax en harpwonder J.B. Bustillos mengen op een zeer gezellige manier ‘old school blues’ met moderne rocktunes, en dit vaak met unieke funky arrangementen. Met deze muzikale aantrekkingskracht deelden ze het podium met bluesrock pioniers als Tab Benoit en Hamilton Loomis, maar ook met traditionele artiesten als Big Joe and The Dynaflows, Biscuit Miller and The Mix, Lil’Ed and The Blues Imperials en Rick Estrin and The Nightcats. The Conqueroos zijn dus voortdurend in beweging. En dat is het best te bemerken aan hun sound op dit titelloze album. Hetopenings nummer ’20 Days’ is een opgewekte en energieke song dat snel navolging concipieert met het swingende ‘Give Me Strenght’. De diep ingesneden grooves zijn ook de basis voor het funky ‘You Don’t Know Me’. Een overheerlijk rustpunt komt er met de folky ballade ‘Long Island Sound’. Maar al even snel wordt de slidegitaar boven getoverd en komen de diepe drumslagen ons in ‘Wicked Grin’ enthousiasmeren. Het funky klankspel van ‘Revolve’ heeft zelfs een spacy gitaartune die knap wordt ingewilligd door een meesterlijke gitaarsolo.
De midtempo rocker ‘Love Got A Hold On Me’ heeft dan weer die  lekker lopende saxintro. De boogie ‘Shakin’ In The Veins’ is begeesterd door Bustillos harpvaardigheden en Rosano opwekkende gitaarriffs. De weemoedige bluestrage ‘Bound To Yo’ en ‘Blackbird’ staan dan weer in aangename antithese met de akoestische blues sound van ‘Proud Of My Sins’. De diversiteit is een knap en diep ingesneden issue voor de release.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. I'd Burn It All Down (For You)
2. You're Killing My Love
3. Slow Moving Train
4. Gold Star
5. The Monarch and the Wrecking Ball
6. Love, Bettike
7. Forgiveness Is Free
8. The Art of Letting Go
9. All Our Days
10. New Religion
11. Hungry Ghost
12. A Slip in the Rain
13. Everywhere I Go

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
CAM001
 
Distributie
Niet Gemeld
 
Promo-Agent
Frank Roszak Promo
 
Website Artiest
Chris Antonik
 


​

De uit Toronto, Canada afkomstige Chris Antonik werd na zijn ijzersterk zelf titelende debuutplaat uit 2010, meteen genomineerd als ‘Best New Artist 2011’ door de Canadese Maple Blues Awards. Sindsdien is hij uitgegroeid tot een van Canada’s meest geprezen blues artiesten. Zijn innovatieve en doordachte songwriting worden feilloos gecombineerd met al even prachtig gitaarwerk. In 2013 werd zijn tweede album ‘Better For You’ bedolven onder de meest denkbare positieve superlatieven. Nu promoot Chris zijn derde langspeler ‘Monarch’. In de Canterbury Studios in Toronto vond Chris backing bij Chuck Keeping (Big Wreck) op drums, bassist Guenther Kapelle (Wild T and the Spirit), Jesse O’Brien (Colin James) op keyboards en Samantha Martin en Delta Sugar op harmony vocals. De release werd geproducet door de multi Grammy and Juno award genomineerde engineer Jeremy Darby (U2, Pink Floyd), en co-produced by Antonik and Ted Onyszczak (Better For You). De strakke drums en funky keyboard zorgen voor de intro bij de openingssong ‘I’d Burn It All Down’ (For You). Vrijwel meteen is duidelijk dat Chris, naast een uitzonderlijk gitaartalent, ook bijzonder goed bij stem is. En dezelfde instrumentatie verzorgt ook het spektakel bij de song ‘You’re Killing My Love’, origineel van Mike Bloomfield. In beide nummers zorgt de blazerssectie voor een aangename variatie. De moderne blues song ‘Slow Moving Train’ sleept ons mee naar het funky ‘Gold Star’. Van de moderne twist in ‘The Monarch the Wrecking Ball’ gaat het onverwijld naar de zeldzame ballade ‘Love, Bettike’. Het funky en soul begeesterde ‘Forgiveness is Free’ is alweer ingekleurd met Chris’ onvolprezen gitaarriffs. De harmony vocals in ‘The Art of Letting Go’ zorgen mee voor een hemels concordantie.  Van het stemmingswisselende ‘All Our Days’ gaat het resoluut naar de funky caput ‘Hungry Ghost’, de moderne twist van ‘A Slip in the Rain’ en de akoestische afsluiter ‘Everywhere I Go’. Chris Antonik is een meesterlijke gitarist die ook nog eens gefavoriseerd is met een hemels mooi stemgeluid.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Deluge
2. Footprints
3. Beauty and the Beast
4. Prince of Darkness
5. Black Nile
6. Speak No Evil
7. E.S.P.
8. Ana Maria
9. Afosamba

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
AAM 0711

Distributie
Niet Gekend

Promoagent
Jazz Promo Services

Website Artiest
Antonio Adolfo

Pianist, arrangeur, producer en leraar Antonio Adolfo groeide op in een muzikale familie in Rio de Janeiro, en begon al zijn zevende zijn muzikale studie. Op zijn zeventiende was hij dan ook professioneel bezig. Tot zijn leraars behoorden Eumir Deodato en Nadia Boulanger. Tijdens de sixties leidde hij zijn eigen trio, dat bossa nova en jazz speelde, in zijn thuisland en toerde met vocalisten Leny Andrade, Carlos Lyra, Flora Purim, Wilson Simonal, Elis Regina en Milton Nascimento. Zijn songs werden opgenomen door o.a. Sergio Mendes, Stevie Wonder, Herb Alpert, Earl Klugh, Dionne Warwick enz. Ondertussen heeft hij meer dan 25 albums uitgebracht. Als leraar gaf hij overal ter wereld les in Braziliaanse muziek en schreef verschillende boeken. In 1985 stichtte hij zijn eigen school in Rio, met nu meer dan 1.300 studenten. Antonio is al verschillende malen genomineerd voor een Latin Grammy Award. Zijn nieuwste project is een eerbetoon aan Wayne Shorter, van wie hij hier 8 songs covert, plus een eigen compositie. Het repertoire stamt meestal uit de jaren ’60, en Antonio zei: “Mr. Wayne Shorter is one of my musical idols, both as instrumentalist and composer. His compositions have very rich harmonies and melodies, and in my opinion, they can fit very well with the Brazilian style." Antonio wordt omringd door een gitarist, een bassist, een drummer & percussionist, een trompettist, een saxspeler, een trombonist en een zangeres. De opener ‘Deluge’ komt uit het ‘Juju’ album, en ‘Footprints’ uit de Miles Davis periode, wordt vermengd met Braziliaanse ritmes. ‘Beauty and the Beast’ drijft op een gesyncopeerd ritme, de SamBossa. De intro van ‘Prince of Darkness’ is er één met percussie, terwijl ‘Black Nile’ suizelt van energie. ‘Speak No Evil’ is ook weer opgeluisterd met Braziliaanse sfeer, terwijl ‘E.S.P.’ ook uit het kwintet van Miles Davis afkomstig is. ‘Ana Maria’ is romantischer, en afsluiter ‘Afosamba’ is een originele track van Antonio, die de Afoxé stijl combineert met samba. Een perfect voorbeeld van hoe Wayne Shorter zou geklonken hebben moest hij uit Brazilië komen. 

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Give Me The truth
2. Wait Another day
3. Broken Man
4. You Got To Know
5. Start Again
6. Hands Of Time
7. Silence Echoes In My Heart
8. You Can Say
9. Leave Your Heart At The Door
10. I Don’t Wanna Talk About It
11. ‘Til Summer Comes Around

Platenlabel
Cadiz Records
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Bertus
 
Promo-agent
Broere Promotion
 
Website Artiest
Sean Webster

Op zijn veertiende leert Sean Webster gitaar spelen. Hij raakt beïnvloed door de drie Kings (BB, Albert en Freddy), Abert Collins, Robert Cray, Mark Knopfler en Eric Clapton. Na een tijd wordt hij zanger bij 'The Journeyman'. Weer een paar jaar later richt hij de Sean Webster Band op. Die band lijdt nogal onder bezettingswisselingen. Maar zoals hij zelf zegt op zijn website speelt dat geen rol. Hij voegt hieraan toe: “Elke keer maak je weer een doorstart en zorgt het voor nieuwe aandacht en inspiratie”. Met de Sean Webster Band toert hij regelmatig door Europa. Hij was pas nog hier en op 2 april a.s. speelt hij in café NJOY in Den Helder (NL). Hij bracht al één ep en vijf cd's uit.
'Leave Your Heart At The Door' is zijn zesde album en het is de eerste keer, sinds zijn debuut, dat hij de enige gitarist is. Hij schreef op één song na, de afsluiter ''Till Summer Comes Around' (door Keith Urban), alle songs en producete de elf songs.
Van de eerder genoemde invloeden is totaal niets terug te horen. Maar dat stoort niet, want het is een sterk album. Folkrock ballades, blues(rock), rootsrock en wat country-invloeden, het staat er allemaal op. Maar ook wel wat clichématige wendingen, maar de mooie vibratie in de hese en rauwe stem van Webster maakt alles goed. De songs zijn degelijk en de arrangementen over het algemeen duidelijk en adequaat. Bovendien brengt Sean alles met gevoel en dat is waarom het zo echt en goed klinkt, met waardige en genereuze diepgang. De hoogtepunten zijn het catchy poprock nummer en opener ‘Give Me The Truth’, de moderne slowblues ‘Start Again’ waarop Sean hemels mooi zingt. Ook de vlotte poprock song ‘Hands Of Time’ klinkt fris en onweerstaanbaar. Ook prachtig gezongen is de ballad en titeltrack, ‘Leave Your Heart At The Door’. Sean Webster levert een prachtig album af met sterke songs, echtheid, gemeend gevoel en een hoop herkenning. Knap!
 
Line-up:
Sean Webster (zang, gitaar)
Greg Smith (bas)
Joel Purkess (drums)
Bob Fridzema (keyboard)
Pennyleen Krebbers (achtergrondzang)
 
Peter Jacobs (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. He Did It
2. Chills & Fever
3. Hello Stranger
4. It’s Your Voodoo Working
5. Hurt’s All Gone
6. You Can’t Go
7. Either Way I Lose
8. Never Gonna Cry
9. Little Baby
10. Nearer To You
11. You’ll Never Change
12. Crow Jane

 
CD bonus tracks:

1. Somebody’s Always Trying
2. I’ll Come Running Ove

Platenlabel
Ruf Records
 
Labelnummer
RUF 1241
 
Distributie
Ruf Records
 
Promo-Agent
Ruf Records
 
Website Artiest
Samantha Fish

Samantha Fish liet haar eerste kreten op 30 januari 1989 in Kansas City, Missouri. Sinds haar 13de  ramde kleine Fish op een drumtoestel, om twee jaar later over te schakelen op de gitaar. Sindsdien speelt en zingt het jonge geweld vol passie en hartstocht. Samantha weerlegt perfect de subtiele aspecten in de blues-achtige accurate intonatie, die zo makkelijk een expressieve, maar uiterst gecontroleerde vibrato en passing ontwikkeld op gitaar. Haar solo fraseringen zijn uiterst muzikaal en Samantha is een rolmodel voor de aanstormende jeugd. Op piepjonge leeftijd deelde dit wonderkind reeds het podium met grootheden als Tommy Castro, Tab Benoit, Shirley King, Watermelon Slim en Kenny Neal. In eigen beheer was de release ‘Live Bait’ uit 2010 voorlopig enkel te koop tijdens de live shows. Al is dit hebbeding nu ook verkrijgbaar via haar website.
Het studioalbum ‘Runaway’ was meer dan een bescheiden succes en ook de bijhorende tournee ‘Girls With Guitars’ was een voltreffer.  Het project dat samen met Cassie Taylor en Dani Wilde op poten werd gezet. In slecht zeven jaar baande Samantha Fish zich een weg, tussen het voor het eerst hanteren van een gitaar en een vast platencontract bij het gerenommeerde label Ruf Records. Met haar jeugdige lentes is Samantha een niet te onderschatten singer-songwriter. Met het album ‘Black Wind Howlin’ had ze alweer heel wat progressie gedesigneerd, en is ze overduidelijk gegroeid in haar rol als bandleidster. Nu waagt Samatha zich met haar nieuwe release ‘Chills & Fever’ in een nieuwe richting. Eentje die ze eigenlijk al lang had verkent voor  haar carrière in een stroomversnelling raakte. Ze reisde naar Detroit en bundelde daar de  krachten met The Detroit Cobras, een band die een opstandige ethiek heeft met de sound van de Midwest punk en de blues scène. De twee entiteiten zijn verbonden door een gemeenschappelijke liefde voor klassieke soul en rockmuziek. En dat doen  Joe Mazzola op gitaar, Steve Nawara (bas) en Kenny Tudrick uiteraard ook. Samen met Bob Mervak op toetsen en de New Orleans gebaseerde blazerssectie van Mark Levron (trompet) en Travis Blotsky op trompet en saxofoon zijn ze hier verantwoordelijk voor de onstuimige ritmes. Samantha covert songs uit de jaren '60 en '70  en put uit onuitwisbare melodieën van legendes als Jackie DeShannon, Jerry Ragavoy, Bert Berns en Allen Toussaint. Ook het herzien van een aantal eerdere opgenomen demo's sneed ze samen met producer Bobby Harlow vakkundig aan. Het album pent in high speed met ‘He Did It’. De rocktunes spatten meteen uit onze woofer en de arrangementen van de  hoornsectie komen meteen in het vaarwater van Fich’ gitaarrriffs. De swingende titeltrack 'Chills & Fever' is een nummer dat werd geschreven door Billy Ness en Bobby Rackep. Het was ook een succesnummer voor Johnny Love in het jaar 1960 en werd zelfs een 'popcorn' kraker voor Freddie Houston. Het nummer ‘Hello Stranger’ is haast een croonersong. Imelda May werd bij het grote volk bekend met het nummer 'It's Your Voodoo Working' van Charles Sheffield. Nu heeft ook Samatha deze hemels mooie soulkrakker op haar setlist. De soul blues klassieker ‘The Hurts All Gone’ komt origineel uit 1965 en werd authentiek verheerlijkt door Irma Thomas. In ‘You Can’t Go’ wordt even plankgas geven, maar al snel worden we geënthousiasmeerd door het soul gemotiveerde 'Either Way I Lose'. En Samatha kent haar klassieker want de blues ballade ‘Never Gona Cry’ was in 1964 een –one-hit wonder’ voor de soul en doo wop band The Cineemas. Uit dezelfde tijdsgeest komen ook het aanwakkerende ‘Little Baby’ -al kreeg deze rocksong van The Blue Rondos  een gemodereerde herwerking aangemeten- het soulmoment ‘Nearer To You’, origineel van Betty Harris en ‘You’ll Never Change’ van Betty Lavette uit 1962. Met ‘Crow Jane’ (Skip James) keert Samantha even terug naar haar eigen bluesrock roots. Als toemaatje krijgen we nog twee opwindende bonustracks.
Samatha Fish en The Detroit Cobras creëerden een album dat het best te omschrijven valt als een pure plaat met stomende soul en  rockende rhythm 'n blues.
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. No Time Like Now
2. Bring The Hammer Down
3. Money In The bank
4. You Ain’t seen Nothing Yet
5. Love Love Love
6. I’m A Man
7. Old School
8. Good Times
9. Sometimes
10. The Day They Carry Me Away

Platenlabel
Sonic Unyon Records
 
Labelnummer
SUNCD1612
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Mark Pucci
 
Website Artiest
​Steve Strongman

De Canadese blues- en rootsgitarist en singer/songwriter Steve Strongman ging op jeugdige leeftijd in de leer bij bluesveteraan Mel Brown. Hij speelde in de band van Jeff Healey, Tal Bachman (zoon van Randy Bachman van Bachman-Turner-Overdrive), was leadgitarist bij de band Kazzer en hij toerde onder eigen naam als openingsact met Buddy Guy en Sonny Landreth. Hij kreeg een Juna Award voor 'Best Blues Album'  en vier Maple Blues Awards voor 'Recording Artist Of The Year', 'Guitarist Of The Year' (2x) en 'Songwriter Of The Year'. In 2007 bracht hij zijn eerste solo-cd op de markt en nu is hij al toe aan zijn zesde album. Strongman schreef alle songs met zijn muzikale partner Rob Szabo, behalve eentje en dat is een vrij trage eigenzinnige, maar geslaagde versie van 'You Ain't Seen Nothing Yet'. Hierop speelt de auteur Randy Bachman de tweede vurige solo.
De cd opent met de eerste single, 'No Time Like Now', dat nogal wat weg heeft van The Black Keys. 'Bring The Hammer Down' is een mix van ZZTop, The Black Keys en de recente The Delta Saints. Rockende boogie krijg je met 'Money In The Bank'. 'Love Love Love' heeft dan weer duidelijk een gospel-aanpak met handgeklap en soulvolle zang. 'I'm A Man' zou van de jonge Prince kunnen komen. Laten we zeggen dat het op een kruisig tussen Prince en Gary Clark Jr lijkt. Deze song heeft zeker hitpotentie. 'Old School' grijpt van weer terug naar de oudere blues-traditie, maar dan met een modern poprock-jasje aan.
Weer terug wat gospel en bluesoul hoor je in 'Good Times', terwijl 'Sometimes' een sfeervol ingehouden nummer is. Afsluiter 'The Day They Carry Me Away' is en zeer trage rootsrock ballade met een mooie melodie. Strongman leverde met 'No Time Like Now' een zeer sterke rootsrockplaat af.
 
 
Line-up:
Steve Strongman (gitaar, zang, bas)
Rob Szabo (bas, keyboard, percussie, achtergrondzang)
Dave King (drums)
Adam Warner (drums)
Alec Fraser (bas)
Jesse O’Brien (keyboard)
Randy Bachman (gitaar)
 
Peter Jacobs (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Old Shirt
2. Silence
3. The Man From Manhattan
4. No Time For Rock & Roll
5. Green & Blue
6. I Won’t Let You Down
7. One More Smile
8. Giggle Juice
9. The Road To Carcassonne
10. Love Of My Heart
11. The Times They Are A-Changin
12. The Wrong Song

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Hemifran
 
Website Artiest
Lathouwers & Barbier

Walter Lathouwers en Bart Barbier zijn twee Belgische singer/songwriters. Walter nam de gitaar ter hand toen hij acht jaar was en zegt beïnvloed te zijn door de blues, pop en rock uit de jaren zeventig. Bart daarentegen startte op klassieke gitaar toen hij zeven was en raakte als tiener in de ban van Jimi Hendrix en Richie Blackmore. De twee vonden elkaar in 2015, begonnen meteen samen songs te schrijven en op te treden als akoestisch duo. De heren vliegen er al onmiddellijk in met een heerlijke blues in de vorm van ‘The Old Shirt’. Maar ook de stemmen van het duo vullen mekaar aardig aan. Een knap staaltje van hun samenzang ervaar je op ‘Silence’ en alhoewel het volgens het duo geen tijd is voor rock & roll, valt het toch moeilijk stil te blijven zitten op de titeltrack, waarin Walter en Bart nog maar eens hun vakmanschap op de zes snaren laten horen. Aanstekelijke delta slide vormt de basis voor ‘Giggle Juice’, om nog maar te zwijgen van het countryswingende ‘The Road To Carcassonne’, inclusief een kippenvel bezorgende gitaarsolo. Enige cover is het van Dylan geleende ‘The Times They Are A-Changin’ dat door Walter en Bart schitterend wordt aangepakt. Een beetje Tom Waits, mooi, eigenzinnig gitaarwerk en de song kan aan een nieuw leven beginnen.
Twee stemmen, twee gitaren en vier handen, meer hebben deze heren niet nodig om te imponeren. Walter Lathouwers en Bart Barbier mogen terecht fier zijn op dit album. Het vakmanschap dat afstraalt van de songs die zowel blues, country als Americana bevatten, kom je uiterst zelden tegen. De Vlaamse muziekscene heeft met duo een enorme troef in handen. Op Walter en Bart ligt er een mooie muzikale toekomst te wachten. Hopelijk ligt die toekomst ook voor een stuk in Vlaanderen, want het zou mij niet verwonderen, moest er spoedig vanuit het buitenland interesse komen voor Lathouwers & Barbier.
 
Lambert Smits (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Sunset Chamber
2. There’s A Limit To Your Love
3. One More Time
4. Loving Losing
5. Josephine
6. Big Leg Woman
7. Stay All Night/I Got To Try You
8. Come Home With Me Baby (Take Me Home With You Baby)
9. When I Call You
10. I Tried To Quit You Baby

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Hemifran
 
Website Artiest
People vs Larsen

De New Yorkse People vs Larsen werd opgericht in 2012 en in de herfst van datzelfde jaar brachten zij reeds het naar hen genoemd debuutalbum uit. Onlangs verscheen ‘Loving Losing’ en inmiddels is de band reeds druk bezig aan een volgend album dat zou moeten verschijnen op het einde van dit jaar. De muziek van People vs Larsen bevat zowel invloeden uit de blues, rock en jazz. Op ‘Loving Losing’ wordt de band uitgebreid met Tod Coldwell op toetsen, gekend van zijn werk met Crosby, Stills & Nash. ‘Loving Losing’ is een album dat verrast door de muzikale benaderingen. De eerste track, het instrumentale ‘Sunset Chambler’ zit gecompliceerd in elkaar en klinkt redelijk bombastisch. Dat bombastische manifesteert zich ook in het aanvankelijke rustig startende ‘There’ A Limit To Your Love’, dat toch ook wel een bluesgevoel oproept. Een krachtig overstuurde gitaar doet ‘One More Time’ rocken, terwijl ‘Good Thing’ en ‘I Tried To Quit You Baby, die beiden wat aan het werk van Gary Moore doen denken, samen met de titeltrack zeker een ereplaats verdienen in de categorie bluesrockballads. Het hoeft echter niet steeds rauw en overstuurd te klinken. Een leuk intermezzo is dan ook het met akoestische slide gebrachte ‘Come Home With Me Baby (Take Me Home With You Baby)’. Knapste nummer is evenwel het met sax overgoten ‘Big Leg Woman’ dat zowel, soulvol als bluesfunky klinkt.
De afwisseling tussen ruige en rustige passages in de nummers is een eigenschap die People vs Larsen hier vaak toepast. ‘Loving Losing’ is een album voor liefhebbers van melodieuze bluesrock met stevig gitaarwerk.
 
Lambert Smits (4)

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Rusheen Bay
2. Sacred Earth
3. The Machine
4. Bas Pelles
5. Pull Out the Stops
6. He'll Have to Go
7. Frenchie's Reel
8. The Merry Widow
9. Let's Go
10. Sea Shepherd
11. The Bull Fiddle

Platenlabel
Celtic Collections

Labelnummer
CCCD1100

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Sharon Shannon

Voor haar eerste studioalbum in drie jaar tijd heeft de Ierse accordeoniste Sharon Shannon haar muzikale horizonten verruimd. Ze is niet bij haar geboorteland Ierland gebleven, maar samen met gitarist en coproducer Justin Adams (die werkte met Robert Plant), vermengt ze die Ierse muziek met wereldinvloeden uit Afrika, het Midden-Oosten en Amerika. Sharon startte in 1988 bij The Waterboys als accordeoniste en ook violiste. Vijf jaar later ging ze solo. Acht van de 11 songs werden geschreven in samenwerking met anderen, en de overige zijn covers. Op opener ‘Rusheen Bay’ hoor je duidelijk de vermenging van Ierse met Afrikaanse muziek. ‘The Machine’ wordt gezongen door Alyra Rose en gaat meer de poprichting uit. Daarentegen klinkt ‘Bas Pelles’ traditioneel Iers, en verrassend is de Jim Reeves’ cover ‘He’ll Have To Go’, gezongen door Finbar Furey. Daarna vindt ‘Frenchie’s Reel’ zijn oorsprong in de grens tussen New Engeland en Canada, met muzikanten uit Shetland. En Sharon raakt zelfs operette aan, want ze bewerkte ‘The Merry Widow’ uit Frans Léhar’s operette ‘Die Lustige Witwe’. ‘Let’s Go’ klinkt bluesy, en op ‘Sea Shepherd’ bespeelt Seckou Keita de Kora ofwel Afrikaanse harp. Nieuwe horizonten dus voor deze Ierse muzikante, en aanbevolen voor liefhebbers van wereldmuziek. 

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Friends
2. Dis ’Sup
3. Kiss On My List
4. Reach In to Your Heart
5. Shades Of Gray
6. Thunder and Lighting
7. The Way It Is
8. Bast Majority
9. Open The Eyes of My Heart
10. Blame it On Your Own Self

Platenlabel
Fischful Thinking Music

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Website Artiest
Kirk Fischer

De Amerikaanse keyboardspeler Kirk Fischer speelt al professioneel sinds zijn vijftiende. Tijdens de jaren ’70 wou hij immers een ster in de rockwereld worden. Gedurende 10 jaar toerde hij doorheen de USA maar een hit kwam er niet. Daarna ging hij aan de slag in een winkel van piano’s en orgels. Daar ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, en muziek werd opzijgeschoven. Op het einde van de jaren ’90 begon hij tijdens weekends opnieuw op te treden. Hij bouwde zijn eigen thuisstudio en de passie keerde weer. Nu maakt hij deel uit van een lokale band Touch of Class. Overdag is hij een professor aan de universiteit van Mary Hardin-Baylor, en nu is zijn debuutalbum uitgebracht. Trompettist Greg Adams, stichter van East Bay Soul, trad aan als producer en speelt tevens hierop mee, evenals leden van Tower of Power. De melodische titeltrack opent de cd, op een Latin ritme dat je meeneemt naar zuiderse oorden. Dan komt de eerste swingende single ‘Dis ‘Sup’, gevolgd door de mooie ballade ‘Kiss On My List’, een cover van het duo Hall & Oates. ‘Reach In to Your Heart’ is mid-tempo, waarna op ‘Shades Of Gray’ Kay-Ta Matsuno akoestische gitaar speelt. Chi Coltrane’s ‘Thunder and Lighting’ is de volgende track, nogal funky. Dan is het de beurt aan een cover van Bruce Hornsby’s ‘The Way It Is’, erg anders dan het origineel. ‘Bast Majority’ is meer jazzy, terwijl ‘Open The Eyes of My Heart’ eigenlijk kerkmuziek is op smooth jazz. Afsluiter ‘Blame it On Your Own Self’ op een drijvend ritme drijft. Dit project is in mijn ogen dan ook geslaagd! Het bewijs dat “with a big help from my friends” alles lukt. 

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. It Ain’t Juke Joint Without The Blues
2. Lifestyles Of The Poor And Unknown
3. Something Strange
4. This Time I’m Gone For Good
5. One More Day
6. Nothing Stays The Same Forever
7. Never Ger Enough
8. What Have I Done Wrong
9. Lickin’ Stick
10. R.M. Blues
11. Makin’ Plans (Bonus Track)

Platenlabel
NolaBlue/Vizz Tone Label Group
 
Labelnummer
VT-NB003
 
Distributie
Vizz Tone Label Group
 
Promo-Agent
Vizz Tone Label Group
 
Website Artiest
Billy Price

Billy Price entertaint de Pittsburg muziekscéne sinds de vroege jaren zeventig. In april vorig jaar werd hij officieel erkend en ingewijd als Pittsburg Rock ’n Roll Legend, tijdens de Awards die jaarlijks worden gesponsord door het Cancer Caring Centre of Pittsburg. Billy werkte ook drie jaar lang met blues lengende Roy Buchanan. Hij zong op twee albums van Buchanan en richtte zijn eigen band, The Keystone Rhythm Band, op in 1977. Tot hun breuk in ’90 realiseerde de band liefst vier knappe albums. Billy Price heeft inmiddels vijftien albums op zijn actief.
De release ‘This Time For Real’ -met de vorig jaar overleden Chicago Blueslegende Otis Clay- kreeg terecht een Blues Music Award door The Blues Fondation in Memphis. Nu is er dus het langverwachte livealbum ‘Alive And Strange’, dat werd geregistreerd in de Club Café in Pittsburg, PA. The Billy Price Band bestaat hier uit Steve Delach (gitaar), Jim Britton (keys) David Ray Dodd (drums) en bassist Tom Valentine. De blazerssectie met Eric DeFade (tenor sax), Joe Herdon (trompet), Matt Ferrero (tenor en bariton sax) zijn uiteraard een constante in heel wat nummers. Billy Price heeft misschien wel een van de beste blanke soulstemmen in de hedendaagse muziekscéne. Na een korte introductie komt zowel het publiek als de band onder een perspirerende exaltatie in de opening song ‘It Ain’t Juke Joint Without The Blues’.  De injecterende gitaarriffs vloeien langzaam in de pianoarrangement en de hoornsectie. Price’s soulstem komt pas tot uiting in de bluestrage ‘Lifestyles Of The Poor And Unknown’ en het aanwakkerende funky nummer ‘Something Strange’. De soul ballade ‘This Time I’m Gone For Good’, origineel van Oscar Lee Perry, is ingekleurd met heerlijke gitaarriffs. En dat is niet anders in het overheerlijke soul begeesterde ‘One More Day’ en ‘Nothing Stays The Same Forever’  van Percy Mayfield. En dan is Price terug met het funky ingeklede ‘Never Get Enough’ (James Brown), ‘What Have I Done Wrong’ (Sam Maghett) en ‘Lickin’ Stick’. Het meest bluesy nummer op het album is misschien toch wel ‘R.M. Blues’, origineel van Roy Milton.
Herdon’s trompettunes komen zo recht in de arrangementen van de blazerssectie en de Hammond orgel. Als afsluiter van de show is er dan nog het jazzy gestructureerde ‘Makin’ Plans’.
Billy Price is een grote meneer in soul en blues wereld.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Might As Well Be Magic
2. Desert Angel
3. Classic White Car
4. When Twilight Falls
5. In The Wilderness
6. Love Come Back
7. Fan The Flame
8. If I Don’t Love You
9. I Want To Know
10. Sing Me Free
11. Lonely Road Home
12. Like Minded

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Promocd
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Hemifran
 
Website Artiest
Lorin Hart

‘Love Come Back’ is het tweede soloalbum van singer/songwriter Lorin Hart. Na een jarenlange samenwerking met haar echtgenoot/gitarist, ging het koppel uit elkaar, waarbij Lorin de helft van de schulden, de kinderen en haar gitaar toegewezen kreeg. De pijn van de scheiding heeft Lorin nog niet helemaal verwerkt. Ze hoopt op een terugkeer van de liefde, maar voelt zich momenteel, nu ze alleen is, toch ook wel wat gelukkiger. Haar gemengde gevoelens probeert ze een plaats te geven met dit album, zoals in het walsje tijdens ‘Classic White Car’. Naast de zang is zij ook te horen op akoestische gitaar en op het jazzyblue ‘When The Twilight Falls’ zet zij zelfs eventjes de mondharmonica aan haar lippen. Lorin heeft een prachtige stem en alhoewel zij zich laat assisteren door competente muzikanten op o.a. akoestische en elektrische gitaren, drums, bas, ukelele, mandoline en piano, kan Hart toch niet echt overtuigen. Dat ligt zeker niet aan de muzikale prestaties, maar eerder aan haar nummers. Die baden allen zowat in dezelfde sfeer. Een sfeer die folk, pop, country en zelfs softrock als basis heeft. Het probleem is veeleer te zoeken in de middelmatigheid van de nummers en de vaak voorspelbare melodieën. Ook een minpuntje is dat de bijgevoegde lyrics over foto’s heen gedrukt zijn, zodat sommige delen ervan bijna onleesbaar zijn. Dat Lorin wel talent heeft, laat ze horen in het soft jazzy ‘If I Don’t Love You’. Maar misschien helpt ‘Love Come Back’ Lorin om het verleden achter zich te laten, zodat haar volgende release er eentje zal zijn die echt zal overtuigen.
 
Lambert Smits (3 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Hold On
2. My Baby Told Me So
3. People
4. Broken
5. I Wanna Get Something Started With You
6. Free From You
7. This Is The Life I Choose
8. Exit
9. I Can’t Live Like That
10. No Money In My Pocket
11. Call Of The Night

 
Bonus Tracks:

1. We’re Going Wrong
2. Feeling Good

Platenlabel
33 Jazz
 
Labelnummer
33WM156
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Hemifran
 
Website Artiest
Zoë Schwarz

Zoë Schwarz Blue Commotion ontstond in 2012 en met ‘This Is The Life I Choose’ is de band, naast twee livealbums, reeds aan hun vierde studioalbum toe. Zoë is klassiek geschoold en bezit een graduaat in ‘Performing Arts’ van Trent Park Middlesex University. Die opleiding heeft haar geen windeieren gelegd, want met opener, bluesrocker ‘Hold On’ weet zij mij met haar krachtige stem en haar rauwe uithalen, meteen voor haar te winnen. Niet alleen Zoë, maar ook haar band scoort een bullseye met een prachtige gitaarsolo van de hand van Rob Koral, tevens haar co-writer en sublieme Hammondsolo van Peter Whittaker. Met opvolger ‘My Baby Told Me So’ gaat ze ietwat meer de jazzsoulkant op en zorgen de blazers voor een duidelijke meerwaarde. Opzwepend klinkt het met slide opgesmukte ‘People’. Hierin legt zij de vinger op de wonde van de niet steeds met de mensen rekening houdende politiek. Sociaalvoelend komt zij nogmaals aan de oppervlakte in de bluesballade ‘Broken’, dat tevens als single uitgebracht werd. Blues of jazz maakt voor Schwarz geen verschil. Moeiteloos switcht zij tussen beide genres. Daarvan is ‘I Wanna Get Something Started With You’, met een dijk van een gitaarsolo, het levende bewijs, waarna ze poprockend tekeer gaat in ‘I’m Free From You’. ‘Exit’, gebaseerd op een gedicht van Phil Coles, drijft op een simpele maar effectieve gitaarriff, om op een soulgospel manier te eindigen. Schwarz is een dame die weet ze wil. De goede raad van haar moeder en leraar om weg te blijven van ‘the boys’ en ‘the music’, slaat ze gelukkig vierkant in de wind op het bluesrockende ‘I Can’Live Like That’, waarop de Hammond andermaal schittert. Slechts eenmaal neemt Zoë wat gas terug, namelijk in het door akoestische gitaar gedomineerde ‘Call Of The Night’. De enige covers op dit album zijn de bonustracks. Het album ‘Disraeli Gears’ en meer bepaald de track ‘We’re Going Wrong’ had een grote invloed op gitarist Koral, terwijl Zoë magistraal afsluit met het door Nina Simone bekend gemaakte ‘Feeling Good’.
Een betere titel dan ‘This Is The Life I Choose’ had Zoë niet kunnen kiezen voor dit album. Het leven van een artieste die blues, rock en jazz op een eigen manier benadert is haar op het lijf geschreven.
Zoë Schwarz heeft alles in zich om de nieuwe leading lady binnen de vrouwelijke bluesartiesten te worden. Onze zegen heeft ze met dit album al ruimschoots binnen!
 
Lambert Smits (5)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. And Now This
2. Events In A Field
3. Led
4. Accident
5. Natron 40
6. Kapital
7. Vox Populi
8. Schizoid
9. The Cathedral Of All Saints

Platenlabel
7D Media
 
Labelnummer
7D 1711
 
Distributie
?
 
Promo-agent
Glass Onyon
 
Website Artiest
Zero Times Everything

In de achterbuurten van Brooklyn, op de grens met Queens in New York, ligt een rumoerige studio midden in een lawaaierig industriegebied.  Zero Times Everything kon haar stek maken en de plaatselijke schroothandelaars drukten hun stempel op hun composities.
De eerste live performances vonden plaats in art galleries en avant-garde cinemas in de stad New York.  Muzikaal hoort het trio thuis in de post-industrial  world met minimalistische soundscapes. 
Richard Sylvarnes verdiende zijn credits in de filmwereld.  Pietro Russino, van Sardinië, is een Multi-instrumentalist die graag rock en traditie met elkaar verbindt, hypnofolk. Gitarist Tony Geballe leunt dan weer sterk aan bij Robert Fripp’s werk.  Samen leveren ze een boeiende mix van synths met gitaar. Sonic Cinema is dan ook een zeer toepasselijke naam.  Je verbeelding wordt al  gestimuleerd bij het lezen van de songtitels: Vox Populi, Kapital, Accident… of de afsluiter The Cathedral Of All Saints.  De bijhorende klanken maken het beeldverhaal helemaal af.
Allemaal eigen composities behalve ‘Schizoid’ dat gebaseerd is op de klassieker (21st..-)van King Crimson.  Een eigenzinnige ruimtelijke bewerking met voice-over en distortion guitars en buitenaardse synths.  Een snuifje Tubular Bells vind je terug in ‘The Cathedral’.  En ‘Accident’ roept zeker pijnlijke situaties op.  Met synths kan je veel, heel veel, en Zero Times Everything weet toch wel te verrassen met een knap geluid en theatrale effecten.  Al bij al een toffe cd  en goed te gebruiken bij theater- of filmtrailers.
 
Line-up:
Tony Geballe (Guitar, Synths, Loops)
Pietro Russino (Guitar, Loops, Violin)
Richard Sylvanes (Kaoss Pads, Loops, Synths, Rythms, Guitars, Vocal)
 
 
Marino Serdons (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Black Rose
2. What Time Do We Meet
3. Magic Sam
4. ‘74
5. Panic Attack
6. Down The Abbys
7. Fool No More
8. Goodnight

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Broere Promotion
 
Website Artiest
De Kat

Groningen telde in het verleden een niet onaardig aantal bandjes. Sommige onder hen kregen zelfs internationale bekendheid. Denk maar aan Wild Romance, de begeleidingsband van de betreurde Herman Brood. Momenteel laat de Nederlandse muziekscene echter niet zo vaak meer van zich horen als  tijdens de periode van de Nederbeat. En toch is er soms een band, die echt wel een grotere bekendheid verdient. Zo een band is, de tevens uit de Martinistad komende De Kat, die nu met dit album een tweede maal een gooi doet naar internationale erkenning. Dit doen de heren met een instrumentaal album. De muziekgenres die zij aanboren zijn heel verschillend. Zowel psychedelische rock als blues, met gitaren in de hoofdrol, zitten in de nummers vervat. Op ‘Fool No More’ van Peter Green na, en bovendien het enige gezongen nummer, zijn alle nummers originals. Nu klinken de gitaren eens heerlijk overstuurd en zorgen zij voor een dromerige, psychedelische sixtiessfeer, eventueel afgewisseld met een clean gitaargeluid, gekend van o.a. The Shadows, om dan later eerder een vette bluessound neer te zetten. De nummers hebben vaak een lange, serene intro nodig om tot hun hoogtepunt te komen. Dit zorgt ervoor dat de songs vaak meer dan 6 minuten duren. Hinderlijk is dit echter niet, omdat datgene wat volgt wel de moeite is. Alleen blijft de vraag of de doorsnee muziekliefhebber, in deze dolgedraaide wereld, dat geduld nog kan opbrengen en zijn interesse in instrumentale songs niet achter zich heeft gelaten.
 
Lambert Smits (3 ½)