​Schitterend meeslepend folk album met respect voor traditionele tunes en toch beklijvend origineel.  Cellist Michael G. Rondstadt (neefje van) en gitarist Aaron Nathans presenteren op hun derde album Shadow Of The Cyclone een aantal folk (-blues) ballads die balanceren tussen donker en luchtig.  Het duo schuwt de replica’s niet en gebruikt (onbewust, wat hun klassieke opleiding verraad) stukjes melodie uit gekende traditionals of hits.  Geen sprake van plagiaat, integendeel, eigen composities met veel flair en vrijheid in elkaar gestoken.  Naast hun hoofdinstrument, zijn beide heren knappe singer-songwriters en multi-instrumentalisten.  Wat uiteindelijk van folk en roots leidt naar een experimenteler song: ‘Just One Minute’.  Een humoristische benadering over frustratie die ontstaat bij het wachten en waarbij Michael zijn cello elektronisch aanstuurt.  Cello solo’s ontbreken niet, ‘Come On Sun’ is zo’n powerballad, compositorisch heel gevarieerd.  Origineel ook hoe Sting’s ‘Englishman In New York’ herwerkt wordt met diezelfde cello als sturend instrument.  Het album start nochtans heel traditioneel met ‘Ghost Writer’, een ballad over J.D. Salinger (je weet wel, die van Catcher In The Rye).  ‘Strongman’ is nog zo’n ritmisch gevarieerd nummer, waarbij je zeker enkele tunes zult herkennen, en dat aanschurkt tegen het musical genre.  De song kon rekenen op de hulp van pianiste Serenity Fisher ( & The Cardboard Hearts: een cabareteske band uit Cincinnati).  Het theatrale krijgt nog een leuk vervolg in het upbeat bluesnummer ‘Haunted House’.  Op Shadow Of The Cyclone verdeelt het duo mooi de persoonlijke inbreng, muzikaal en vocaal.  Michael schittert in ‘My Only Leap’ en Aaron gaat diep in ‘I Go Low’. Dat de cello van Michael echter een sterke stempel drukt, mag niet verwonderen. Mooi hoor!
 
Line-up:
Aaron Nathans (Acoustic Guitar, Vocals, Electric Guitar, Piano, Sound Effects, …)
Michael G. Ronstadt (Cello, Vocals, Ac. – Electr – 12-string Guitar, Accordion, Flute,…)
 
Serenity Fischer (Piano on track 2)
Stan Ginn (Drums on track 1, 2, 10)
 
Marino Serdons 

Bjorn Klakegg’s inspiratie is eindeloos.  Vorig jaar bracht hij met zijn Noorse band Needlepoint nog een knap progrock album uit met onmiskenbare seventies invloeden (‘The Diary Of Robert Reverie’-zie review op deze site). Ondertussen smeedde hij een nieuw verbond met gitarist Mattias Krohn Nielsen onder de naam Local Store.  Verhalende en poëtische songs  die nostalgie oproepen naar de 60/70’s, oftewel een mix van Nick Drake’s intenties, Syd Barrett’s voice en Wilco’s pop.  Je moet natuurlijk van houden en vooral met de eerste songs op het album volg je best de knappe teksten in het klaphoesje. Het verhaal in ‘1948’ is een minder geslaagde poging van een soft progsong, te wijten aan een misfit tussen zang, de akoestische gitaar en de soundscape. Jammer want het heeft het potentieel van een Genesis ballad.  ‘The Riverside’ daarentegen rockt naar een eerste highlight. En ook ‘Vote For The Dog’ (met een blues intro) komt op mijn favorietenlijstje.  Of neem ‘Miss Winter’, een mooie feeërieke psychedelische folksong. Met enkele songs bewijst Klakegg dat kwaliteit best kan primeren op kwantiteit. Magpie And The Moon presenteert zich als een fairytale uit vervlogen tijden. Ideaal ter afkoeling van oververhitte geesten in bloedhete tijden.
 
Line-up:
Bjorn Klakegg (Lead Vocal, Guitar)
Mattias Krohn Nielsen (Guitar, Backing Vocal)
Magnus Tveten (Bass, Backing Vocal)
Tore Ljokelsoy (Drums, Percussion)
 
Marino Serdons (3 ½)

Naar dit nieuwe album van het dynamische cello-gitaarduo werd reikhalzend uitgekeken. Hun eerste album ‘Crooked Fiddle’ (2014) werd al overladen met goede kritieken als een boeiende en intieme samenwerking tussen de songschrijvers Aaron Nathans en zijn maatje Michael G.Ronstadt (de neef van Linda van de bekende muzikale familie Ronstadt). Maar het nieuwe project werd vorig jaar zomer onderbroken na de dood van Michaels vader ‘Papa Mike’, die het openingsnummer schreef van dit album. Dit album is een portret van contrasten: licht en duisternis zijn nooit ver weg  en je zou het een paar keren moeten beluisteren om er enige vat op te krijgen. 
‘Northwind’ is een pakkend nummer van de hand van vader Mike over zijn reis doorheen Canada over het harde leven in de barre wintertijden, gezien vanuit zonnige, zuidwestelijke blik. Titeltrack ‘Hang On for the Ride’ is van een heel andere orde, maar ook hier zit een boodschap in. Deze folkballade is een weemoedig nummer over de tegenslagen in een mensenleven maar dat je altijd genade moet vinden in moeilijke momenten.
Met ‘Turncoat Peanut’ zit er eveneens een donkere song tussen, genre Tom Waits, over een kind met - jawel - een pinda-allergie. Beide songschrijvers bewandelen een pad dat weinige componisten durven hanteren. Zo is er ook ‘Undone’, één van mijn favorieten met een schitterende cello-intro over het levenswerk van een stervende man die zijn levenswerk doorgeeft aan de volgende generatie. En wat te zeggen dan van de excentrieke bewerking van de Queenklassieker ‘Another One Bites The Dust’, omgetoverd tot een heuse jazzy moordballade.
Ook in de wals ‘Old Waltzes and Skylights’ speelt de zweverige cello van Michael  een belangrijke rol in combinatie de mooie zangstem van Nathan.  Ook worden balladegewijs herinneringen opgehaald over de goede oude 35mm-fim  in ‘Old Film’.  Ook op hun tour in Noord-Wales wordt teruggeblikt met het zeer rustige ‘Peace & Safety’.
Met een iets meer opgewekt deuntje “The ‘I Love You’ Heart” lijkt dit meer een song voor Valentine’s day over een meisje dat nooit gelukkig lijkt in de liefde. Het nummer is gebaseerd op de  teksten die op de snoepharten staan. Afgesloten wordt er met het eveneens rustige ‘Run Run Run Away’, dat wel iets meer ritme heeft.
Zoals je kan merken is dit een gedurfd en erg gevarieerd album, dat door de liefhebbers van het genre bijzonder in de smaak zal vallen. Zoals zovele nummers van Dylan, Cohen en Waits laten ze je niet onberoerd.
​
Sis Van Hoof (4)