Vorig jaar besprak ik hier het eerste, succesvolle volume van gitarist Albare, die, als eerbetoon, songs van Antonio Carlos Jobim vertolkte. Vorige maand is het tweede volume ervan uitgebracht, met daarop 11 instrumentale Latin Jazz tracks. Terloops vermeld ik dat Albare de muziek van Jobim ontdekte toen hij de film ‘Orpheus Negro’ bekeek. Albare werd bijgestaan door Joe Chindamo op piano, Pablo Bencid op drums, Luisito Quintero op percussie, Ricardo Rodriquez op bas, en door gastmuzikanten Randy Brecker op beugel, Nestor Torres op fluit en Antonio Sanchez op drums. En hier komen een rits bekende bossa nova klassiekers voorbij, zoals ‘Dindi’, ‘Summer Samba’, ‘A Felicidade’, ‘So Danço Samba’, ‘Caminhos Cruzados’, ‘How Insensitive’, ‘Triste’, ‘Girl from Ipanema’, ‘Once I Loved’, ‘Favela’ en ‘Meditation’. Daarbij treedt Albare’s gitaar steeds op de voorgrond en de sfeer blijft zacht doorheen het ganse album. Erg leuk voor wie houdt van zachte bossa nova, maar ook genietbaar als easy listening muziek. 

Patrick Van de Wiele 

Zangeres Zoe Scott besefte al als kind dat ze voorbestemd was om te zingen. Op haar achttiende verliet ze haar ouders in Londen om naar Rome te trekken. Ze wou actrice en singer-songwriter worden. Nadat ze in films en op het podium opgetreden had, vertrok ze naar LA, waar ze zich op indie rock ‘n’ roll stortte. Daarover zei ze: “I remember the hard edges of it all. I loved it at first -- the angst, the power, the energy, but simultaneously, I recall how boxed in I felt. I remember the moment I felt ‘this isn’t me anymore’ and I started a journey of self-discovery and healing. With that came new artistic expressions and new ways to see, and receive love. When I first heard Antonio Carlos Jobim, I was swept away. I felt his soul through his music; through Bossa Nova and that was it. I had to make this album.” Inderdaad dit nieuwe album is een drastische verandering van richting, aangezien het enkel bossa nova bevat. Ze deed daarvoor beroep op de Braziliaanse, Grammy winnaar, Moogie Canazio. Hij begeleidde haar in dit huwelijk van jazz en samba, bijgestaan door akoestisch en elektrisch gitarist Torcuato Mariano en pianist Daniel Jobim (kleinzoon van Antonio). Zoe opent met de single ‘Quiet Nights’, een mooie versie overigens. Daarna volgt een sensuele bewerking van Chrissie Hynde’s ‘I’ll Stand By You’, waarna de vrouwelijke versie van Herb Alpert’s ‘This Girl’s in Love with You’ aan de beurt komt. ‘7 Lives’ is een originele Braziliaanse track, gevolgd door een lieflijke cover van Jobim’s ‘Wave’, waarop Zoe in duet gaat met Daniel Jobim. ‘The More I See You’ kennen we vooral van Chris Montez, maar hier gaat die ook door de bossa nova molen, waarna Bacharach’s ‘Baby it’s You’ volgt, dat we kennen in de versies van The Shirelles en The Beatles. Terug daarna naar Jobim met ‘Once I Loved’ (bekend door Frank Sinatra), gevolgd door een mooie, sensuele cover van Stevie Wonder’s ‘My Cherie Amour’. ‘In My Life’ van The Beatles krijgt een zachte aanpak, en Jobim’s ‘Triste’ volgt daarop. Verrassend is afsluiter ‘You Know I’m no Good’, een cover van Amy Winehouse. Zoe weet zeer goed om die heupwiegende sfeer van liefde, romantiek en zachte bossa nova op te roepen. Vlei u dus neer, of zit in uw favoriete zetel en geniet vooral van dit prachtig album met deze liefdesbrief gericht aan deze Braziliaanse bossa nova. 

Patrick Van de Wiele 

Voorheen introduceerde ik hier al de band Nova, die bestaat uit gitarist David Irelan, drummer & percussionist Mike Papagni, bassist Thomas Hjorth, zangeres Laura Vall en pianist, orgelist en trompettist Giulo Carmassi. Zij zijn gespecialiseerd in bossa nova, en hebben nu een kerstalbum uitgebracht met 11 traditionele kerstsongs in een Braziliaans bossa nova, samba, mambo en jazzsfeertje. In die zuiderse sfeer openen ze met Bing Crosby’s ‘White Christmas’, gaan verder met het opgewekte ‘Let It Snow’, swingen met ‘The Christmas Song’ (een song waarover ik een artikel aan het schrijven ben), zingen ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’, schakelen naar trager met ‘Christmas Time Is Here’, keren weer opgewekt terug met ‘Santa Claus Is Coming to Town’, brengen ‘Deck the Halls’, serveren de samba op ‘Jingle Bells’, gaan verder met ‘Rocking Around the Christmas Tree’, keren weer naar samba met ‘Frosty the Snowman’, en eindigen met Wham!’s ‘Last Christmas’. Een zeer leuk album, dat mij als liefhebber van Braziliaanse muziek, zeker in de stemming brengt voor het aankomende Kerstmis!

Patrick Van de Wiele 

Twee jaar geleden besprak ik hier het album ‘Portrait in Acid Jazz’ van deze Italiaanse band, en vond het heel goed. Nu is er een dubbel-cd uitgebracht, met een livesessie, en een studiosessie. Hiermee viert de band zijn 25 jarig bestaan. Er staan zowel onuitgebrachte originele tracks op, als covers. De band is eigenlijk een trio en bestaat uit: Francesco Gazzara (Rhodes, Hammond, piano, Korg, melodica, gitaar), Massimo Sanna (bas) en Mauro Mirti (drums & percussie). Als speciale gasten spelen Dario Cecchini sax en fluit, en Eduardo Piloto Barreto fluit. De eerste cd is op verschillende plaatsen in de wereld live opgenomen, zoals in Italië, Rusland, Portugal, Japan en de UK, en dit tussen 1998 en 2010. Hij bevat 14 tracks en heel wat bekende, leuke covers staan erop, zoals ‘Havana Strut’ (Deodato), ‘Josie’ en ‘Do it again’ (Steely Dan), ‘Chitlins con carne’ (Kenny Burrell), ‘Hot Barbecue’ (Jack McDuff), afgewisseld met originele composities van Francesco. Ideaal om zachtjes mee te swingen op de tonen van de Braziliaanse bossa nova. 
Cd 2 situeert zich in de studio, en bevat 15 recentere tracks, opgenomen tussen 2013 en 2020. Tracks uit de vorige albums ‘The Bossa Lounge Experience’ en voornoemde ‘Portrait in Acid Jazz’ komen aan bod met nieuwe arrangementen. Je krijgt covers van bekende songs, zoals 'Berimbau', 'Lady (Hear Me Tonight)', 'Wave', naast twee nieuwe tracks, alsook 2 instrumentale mixen van ‘The Miracle of Your Smile’ en ‘End of the Road’. 
Deze release is de eerste dubbel live-cd die het label Irma Records uitbrengt, die teruggrijpt naar de seventies, toen jazzrock artiesten een dubbel live-elpee uitbrachten. Een bewijs dat dit trio, dat nooit opgehouden is, en dit tijdens de pandemie nog steeds doet. Hun warme sound van Hammond, Rhodes, percussie enz. zal vast en zeker uw hart verwarmen! 

Patrick Van de Wiele

U herinnert zich waarschijnlijk niet dat gitarist Albare hier al aan bod kwam als helft van het duo Urbanity. Hij werd geboren in Marokko, maar groeide op in Israël en Frankrijk. Op zijn achtste ging hij al naar het conservatorium in Israël, en voor de rest leerde hij zichzelf alles. Door een genetische aandoening ziet hij niet goed meer, en speelt op het gehoor. In 1972 ontdekte hij de architect van de bossa nova, Antonio Carlos Jobim, toen hij de film ‘Orfeu Negro’ zag. Pas in 1993 verscheen zijn debuutalbum. Op deze zesde samenwerking met producer Phil Turcio, de vijfde met pianist Joe Chindamo, de tweede met drummer Antonio Sanchez, en de eerste met bassist Ricardo Rodriguez exploreert Albare Jobim’s oeuvre op een romantische manier. Het is zijn twaalfde release al, en hij zei erover: “As Jobim was such an influence in my playing, I feel this album is overdue and I am now ready to express the intense beauty of these melodies to my own satisfaction.” Op die manier krijg je op dit eerbetoon zijn interpretaties van bekende bossa nova tunes zoals ‘One Note Samba’, ‘Corcovado’, ‘Chega De Saudade’, ‘Orfeu Negro’, ‘Desafinado’, ‘Agua de Beber’, ‘Double Rainbow’, ‘Aguas de Março’, ‘Wave’ en ‘Brazil’. En Albare heeft er wat moois van gemaakt, waar je rustig kan van genieten. Maar ik ben dan ook verknocht aan de bossa nova. Een aanrader!

Patrick Van de Wiele 

​De Italiaanse broers Pippo en Piero Lombardo hebben in 2001 de band Marchio Bossa opgericht, waarin een fijne mengeling van bossa nova, fusion en lounge aan bod komt. Twee jaar later tekenden ze een contract met Azzurra Music en hun debuutalbum werd uitgebracht. Marchio Bossa kreeg vooral voet aan de grond in het Verre Oosten, en Japan, Thailand en Korea gingen plat, evenals Europa en de USA. Deze cocktail werd afwisselend in het Italiaans, Portugees en Frans gezongen. In 2010 kwam het album ‘Radio Bossa Channel’ uit, waarna de broers Lombardo besloten om met het Pippo Lombardo Trio zich te richten op jazz, en met Camera Soul op soul & funk. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en vorig jaar verscheen dit nieuwe album, met toevoeging van de nieuwe zangeres Maria Enrica Lotesoriere, die tevens aan de teksten meeschreef. Dit conceptalbum gaat over de tegenslagen en vreugde van een onbeantwoorde liefde. Maar muziek overwint altijd, en dat is duidelijk te horen op deze cd. Prachtige muziek, die opgenomen werd in Bari, en waarvan ik helemaal weg ben. Ze doet me een beetje denken aan die van landgenoot Papik. Met die bossa nova waan je je in het zonnige Brazilië. 

Patrick Van de Wiele (4½)

​Marcos Valle is één van de grondleggers van de bossa nova, en dit jaar bestaat dat genre 60 jaar. Dit album bracht hij uit in 1998, en het is precies 20 jaar geleden dat het Britse label Far Out Recordings zijn eerste release op de markt gooide. Marcos zijn carrière duurt al 60 jaar, en verweefde pop, bossa nova, samba, delicate psychedelica, jazz en funk om de traditie en structuur van bossa nova te overstijgen. Tot dit album in 1998 uitkwam, had hij meer dan een decennium lang geen nieuw werk uitgebracht. Het bracht hem binnen in de nineties, naast acid jazz, en de stijgende vraag naar nieuw Braziliaans materiaal. Vooral in de Londense clubs was die vraag groot. Far Out baas Joe Davis stelde hem dan ook voor om een nieuw album op te nemen, daarbij gebruik makende van de nieuwste technologieën. Marcos ging akkoord, en de rest is geschiedenis. Het inspireerde een nieuwe generatie van artiesten zoals Bebel Gilberto en Sabrina Malheiros om Braziliaanse invloeden te combineren met moderne elektronica. Dat hoor je onmiddellijk op ‘Novo Visual (New Look)’, het tragere ‘Abandonu (Abandon)’, het gezongen ‘Cidade Aberto (Open City)’, ‘Bahia Blue’, de dansbare herwerking van ‘Freio Aerodynamico’ uit 1970, het zalige ‘Mushi Mushi’, de funkier sound van de titeltrack, de zonnige samba van ‘Nordeste (North East)’, de jazz fusion van ‘Bar Ingles (English Bar)’ en de gezongen afsluiter ‘A Vontage de Rever Voce (Rocking You)’. Een bewijs dat Marcos zijn eigen beperkingen kon overstijgen en nieuwe muzikale gronden aanboren. Een aanrader!

Patrick Van de Wiele (4½)

​Jazzgitarist Michael Berard komt uit Montreal, Canada. Zijn roots liggen in traditionele jazzgitaar, met invloeden van Wes Montgomery en Sonny Stitt, evenals moderne jazzartiesten zoals Wayne Shorter en Chick Corea. Hij was gedurende meer dan 25 jaar parttime professor aan de Concordia universiteit, waar hij jazzgitaar, arrangementen, compositie en andere jazzcursussen gaf. Hij speelde in jazzclubs, op concerten en in de studio. Zijn debuut ‘Good News’ was een verzameling van eigen composities en klassiekers. Zijn derde album ontstond uit een voorliefde voor zowel jazz als Braziliaanse muziek, maar hij wou deze keer een gezongen cd opnemen. Daarvoor contacteerde hij 3 zangeressen uit Montreal, en dat zijn Marcia Seebaran, Nathalie Albert en Pascale Lavoie. Van bij de opener ‘A Romantic Affair’ dein ik mee op de zacht heupwiegende bossa, en dat blijft zo de ganse cd door. Het zijn 18 eigen composities van Michael, waarvoor hij zelf de teksten schreef en waarop hij geruggensteund wordt door muzikanten uit zijn thuisstad. Het is hemels ontspannende muziek, een festijn voor liefhebbers van zachte jazz en bossa nova. Top!

Patrick Van de Wiele (4½)

​Vijftig jaar geleden gingen twee van zanger en gitarist John Pizzarelli’s grootste invloeden samenwerken, nl. Frank Sinatra en Antonio Carlos Jobim. Een halve eeuw later viert Pizzarelli dat gebeuren met een nieuw album. "Jobim was such a big influence on me in the 1980s—what I was hearing, then translating and what I was taking away from it,” John says. "A lot of what we did on this record, the medleys and the arrangements for the new songs, come out of what they did on their album and the influence they have had on my music.” Pizzarelli breidt die songs uit met twee originele composities, Michael Frank’s ode aan Jobim, en songs die Sinatra & Jobim opnamen in 1969. Bossa nova staat uiteraard centraal hier, en Jobim’s kleinzoon Daniel zingt mee. Zoals op opener ‘Baubles, Bangles and Beads’, en uiteraard op Jobim’s ‘Agua de Beber’. Van Jobim’s ‘Meditation’ en ‘Quiet Nights of Quiet Stars’ maakt hij een medley. Nog in datzelfde straatje volgt Jobim’s ‘Dindi’ en een medley van ‘I Concentrate on You’ en ‘Wave’. Michael Franks’ ode aan Jobim hoor je op ‘Antonio’s Song’, gevolgd door Jobim’s ‘Two Kites’. ‘She’s So Sensitive’ en afsluiter ‘Canto Casual’ zijn twee originele composities, met daar tussenin nog Jobim’s ‘Bonita’ en een medley van ‘If You Never Come to Me’ en ‘Change Partners’. Prima werk Pizzarelli! Om het met de woorden van Frank Sinatra te besluiten: “1967 was a very good year”! 

Patrick Van de Wiele (4)