​Richie Mayer is duidelijk weg van klassieke popmuziek. Zijn luchtige melodieën zijn haast onweerstaanbaar en klinken onvoorwaardelijk goed in het oor. Earwigs zijn het nu niet echt, maar alles klinkt amicaal en vertrouwelijk. Klassieke popdeuntjes en dit liefst zeventien nummers lang.
Net of we worden terug gekatapulteerd naar de seventies. ‘Dangerous Rhythm’ is een leuke opener, en ook ‘You Don't Get Me High Anymore’  krijgt aangename vocale harmonieën, net zoals ‘Love Will Find A Way’ een smooth Beatles nummer zou kunnen zijn. De track ‘Sometimes I Feel Like I'm One Kiss Away’ komt werkelijk uit de jaren '80. ‘Warmth of the Sun’ is ingekleurd met subtiele vibrafoon en ambitieuze vocale fraseringen, net zoals ‘Come Back Caroline’. Powerpop met ‘Don't Say Nothing’ en luchtige arrangementen zijn een deel van ‘This is Your Day’. Onze favoriete track is het instrumentale ‘Kat’s Guitar’, dat met heerlijke akoestische gitaar en cello is overgoten. Nog wat powerpop met ‘Sunshine Blues’ in de correcte gedragscode van populaire eighties band The Cars. Enige goedkope countryinvloeden merken we in ‘Hall of Blame’, vooraleer we kennis maken met het pop-getinte ‘She is Why’ en ‘Is Everybody Ready’. De titeltrack is rijkelijk geïnstrumenteerd en contrasteert met de poprocker ‘She Taking it Too Well’ en de afsluitende symfonische song ‘Don't Say Goodbye’.
Richie Mayer is afkomstig uit de trendsettende Chicago PowerPop / New Wave-scene uit de vroege jaren 80, waaronder Pezband, Cheap Trick, Shoes en zijn eigen groep Loose Lips.
Nu heeft zanger en songwriter Richie Mayer bewezen een van de meer duurzame artiesten in het genre te zijn. De EP ‘Hung Up On Pop’ van The Lips uit 1980 klonkt net zo fris en levendig.
Mayer gleed in een andere muzikale weefsel en vormde in 1986 de Dark Pop-groep PushPush en nam al snel het album ‘World On Fire’ op. Hij verdiepte zich in de meer humeurige kant van pop, terwijl hij nog steeds pakkende melodieën neerschreef die hij vereerde met wrange observaties over de menselijke modaliteit. In februari 2020 daalde de plaag van het Covid-virus neer op de wereld en Mayer trok zich terug in zijn thuisstudio om nummers te schrijven wat onbewust dit deze plaat is geworden, ‘The Inn of Temporary Happiness’.
 
Philip Verhaege 

​Uitstraling of hoesontwerp blijken niet altijd een juiste interpretatie te geven van de content.  Jennifer Maidman kleurt als een hippie maar dankt haar bekendheid vooral als bassist, zelfs multi-instrumentaliste, bij Penguin Cafe Orchestra.  Als arrangeur en producer swingt ze funky van rock naar folk met in haar zog een resem van bekende muzikanten.  Paul Brady (The Johnstons, Planxty) op whistle, Sam Brown (herinner de hit Stop), en de legendarische rolstoelzitter Robert Wyatt (Soft Machine) op trompet, om maar enkele grote namen te noemen die meewerkten aan dit conceptalbum. In ‘The Conspiracy Of Dreamers’ mag je je verwachten aan spoken word, poëtische teksten en zoete ritmes.  Klankkleur wordt eveneens bepaald door haar partner Annie Whitehead, tromboniste en verantwoordelijk voor de string arrangements.  Annie Whitehead maakte vroeger furore met de Zappa tribute band The Zappatistas en speelde samen met Jamiroquai en The Spice Girls.  Vandaar de  jazzy en big band invloeden.  Jammer aan het album zijn de overwegend mannelijke vocals.  Voldoende vrouwelijk talent nochtans aan wezig.  Opvallende song is het psychedelische folkie  ‘O Caroline’ een oude ballad van en met Robert Wyatt.  Trouwens de invloed van Robert Wyatt hoor je doorheen het hele album. Voor een juiste indruk download ‘No Man’s Land’, een dromerige vibe zal je overspoelen. En luister nadien naar ‘Open The Door’ een rocksong met blazerssectie. Of naar de musicalsong ‘The Magic Voice’.  Wakker geschud?  Het album zit vol met muzikale (technische) verrassingen en dan moet je (als je zin hebt) nog beginnen aan tekstontleding. Ja , Dreamland overtuigt door haar rijkelijke volheid, volwassenheid en professionaliteit. Mooi!
 
Line-up:
Jennifer Maidman (Voice, Guitar, Bass, Keyboards, Ukelele, Percussions)
Jerry Marotta (Drums, Percussion, Spoken Word)
David Torn (Electric Guitar, Loops, Spoken Word)
Annie Whitehead (Trombone, Baritone Horn, Spoken Word, Horn & String Arrangements)
 
Additional musicians: Paul Brady (Whistle), Sam Brown (Vocal), Robert Wyatt (Trumpet),  Geoffrey Richardson (Viola), Helen Liebman (Cello), Peter McGowen (Violin) and many others.
 
 
Marino Serdons (4 ½)

Noorse ijspegels druipen van ‘Proxy Boy’, openingssong op Port Almond, het nieuwe alter ego van Rune Simonsen.  De singer-songwriter houdt van intimistische ballads met zachte gitaar picking en een fluisterende zangstem. Met ‘Destinations’ overheerst echter een exotisch sfeertje.  Om de songs te verrijken voegt hij een tompet (The River Ankh), dulcimer, pedal steel (Post X) of wat geluidjes toe. 'Sea of Mine' kreeg als intro fluitende vogeltjes. Nigeriaanse popinvloeden hoor je dan weer in 'Destinations'.  In de lijn van LowSwing Records (olv Guy Sternberg) in Berlijn moet de muziek volledig analoog getaped worden in de studio. Een niet geringe opdracht in dit computertijdperk. Rune Simonsen heeft in enkele dagen tijd zeven muzikanten vertrouwd gemaakt met zijn demo's. Het resultaat, enkel op vinyl 180 gram verkrijgbaar, ademt naturel, eenvoud en exotische melancholie.  En zoals het hoort met een elpee, werd ook aandacht besteedt aan het ontwerp van de platenhoes: een foto van Devil's Island met verwijzing naar politiek gevangen op Frans Guyana. Ontdek zelf de relatie. Een uniek rustgevend album!
 
Line-up:
 
Rune Simonsen (Vocals, Acoustic Guitars)
Tom Arthurs (Trumpet)
Lars Bech-Pilgaard (Electric Guitars, Fender VI)
Oli Bott (Vibraphone)
Tom Krimi (Hammered Dulcimer, Harmonica)
Erik Nilsson (Piano, Wurlitzer, Rhodes, Hammond)
Lars Puder (Drums)
Havard Stangnes (Pedal Steel And Noise Guitar)
Guy Sternberg (Tape Loops, Modular Synth)
Dan Peter Sundland (Bass Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)